Skussasafn

Af asnaspörkum og verkleysi vinstri stjórnarinnar má ráða, að þar fari ófélegt safn skussa.  Doði og drungi einkennir hana og setur að sama skapi mark sitt á allt þjóðlífið.  Asnaspörk hennar einkennast flest af þrá eftir að þurrka út alla hvata fyrir einstaklingana til að standa sig, að gera betur í dag en í gær og betur en aðrir. 

Þetta kemur illilega fram í breytingum vinstri manna á skattakerfinu, þar sem álögur voru ekki aðeins hækkaðar, heldur var hugmyndafræðin greinilega sú að baki breytingunum að refsa þeim sérstaklega, sem meira bera úr býtum fyrir vinnu sína, og þar með að draga úr hvatanum til að standa sig og að fá umbun í launum, að ekki sé nú minnzt á hvatann til að telja rétt fram allar tekjur til skatts.  Þegar áætlun fjármálaráðuneytis um skatttekjur stóðst ekki, eins og reyndar var búið að segja fyrir um, þá var gripið til sértækra ráðstafana, er snúa að viðhaldi eigin húsnæðis, en auka tekjur samfélagsins ekki neitt. 

Nýjasta dæmið er úr menntageiranum.  Þar hefur rýr menntamálaráðherra í roði vinstri grænna gert sitt til að draga úr árangri nemenda í grunnskólum landsins, og máttu þeir þó alls ekki við því, með því að draga úr hvata kerfisins til þeirra að leggja sig fram til að ávinna sér rétt til inngöngu í þá skóla, sem hugur þeirra stendur til.  Þetta er stórlega ámælisverður gjörningur að hálfu hins vinstri sinnaða og snautlega menntamálaráðherra.  Hún bakar nemendum og þjóðfélaginu tjón með sérvizkulegu niðurrifi grunnskólans.  

Það er brýn þörf á að hrista upp í grunnskólanum til að þekking nemenda á sögu þjóðar sinnar, móðurmáli, landa-og jarðfræði lands síns, talna-og bókstafareikningi og erlendum tungumálum verði frambærileg, en það er hún alls ekki nú um stundir.  Getur hver og einn sannfært sig um sannleiksgildi þessarar fullyrðingar með því að ræða við 16 ára unglinga.  Allt of margir þeirra eru úti á þekju varðandi söguna, tala bjagað og eru næstum óskrifandi á móðurmálinu, eiga erfitt með óhlutbundna hugsun og eru ósjálfbjarga í erlendum málum.

Þessa stöðu menntamálanna verður að lagfæra, og það verður ekki gert með öðrum hætti en þeim að koma samkeppni að á milli nemenda, kennara og skóla og að ýta undir fjölbreytileg rekstrarform.  Hver getur verið á móti innleiðingu hvata til að standa sig ?  Doðinn verður dýrkeyptur hér.  Leið glötunar er sú, sem nú er farin, að forðast að gera metnaðarfullar kröfur um árangur og að leggja nokkurt gæðamat að ráði á starf skólanna. 

Það verður að auka veg verkmennta til mikilla muna.  Kerfið er úrelt, því að það er um of sniðið við að framleiða embættismenn, þegar þjóðfélaginu ríður á að auka veg iðngreina og tæknigreina.  Verður að fjárfesta í búnaði til að gera þetta kleift og að auka kynningu og hvata til ungmenna að leggja þessar greinar fyrir sig, enda sé ekki um neinar blindgötur að ræða í menntakerfinu.  Hinn athafnalífs fjandsamlegi vinstri söfnuður hefur hins vegar engan áhuga fyrir því að efla hag atvinnulífsins með því að styrkja undirstöður þess með bættri menntun.    

Ef einhver túlkar ofangreind orð sem forsögn um forréttindi, veður sá hinn sami í villu og svíma.  Þvert á móti er jöfnun tækifæranna markmið í sjálfu sér fyrir hvert heilbrigt nútíma samfélag, þ.á.m. til menntunar.  Forréttindi í krafti auðs, uppruna eða sambanda, t.d. stjórnmálalegs eðlis, eru fyrirlitleg og siðlaus.  Dr Bjarni Benediktsson, fyrrverandi varaformaður og formaður Sjálfstæðisflokksins, mótaði Sjálfstæðisflokkinn öðrum mönnum fremur að öðrum þó ólöstuðum.  Hann þótti vera kröfuharður húsbóndi, en viðurkennd var réttsýni hans og sanngirni.  Af engum krafðist hann þó meira en af sjálfum sér.  Slíkir menn virka mannbætandi á félagslegt umhverfi sitt, því að þeira ganga á undan með góðu fordæmi; á slíkum er hörgull.

Svo uppsker hver sem hann sáir.  Á öllum sviðum þarf að hefja þetta gildismat til vegs á ný.  Álnir, sem fólk kemst í í sveita síns andlitis með því að gjalda keisaranum, það sem keisarans er og guði, það sem guðs er, eru samfélagslega æskilegar og eftirsóknarverðar.  Auður eins, sem þannig verður til, er ekki skortur annars, eins og kenning sameignarsinna kveður á um. Að níða skóinn niður af heiðarlegu fólki, sem vel vegnar, er viðbjóðslegt.  Öfundin er beittasta vopn vinstri manna, en hún er þjóðfélagslegt niðurrifsafl, og hefur reynzt illa sem undirstaða svo nefndrar jafnaðarstefnu. 

Sérstaklega verður að telja jafnaðarmenn á rangri braut í utanríkismálum.  Á Íslandi hafa þeir bitið í sig, að innganga í klúbbinn ESB tryggi gildi jafnaðarstefnunnar á Íslandi og hag almennings.  Þetta er grundvallarmisskilningur.  Auðurinn getur ekki komið að utan, nema hann verði fyrst skapaður innan íslenzkrar lögsögu.  ESB hefur að sönnu að mörgu leyti bætt og tryggt hagsmuni almennings í Evrópu, en ekkert umfram það, sem Íslendingar njóta nú þegar með aðild að EES og að Atlantshafsbandalaginu.  Mesti gallinn við ESB er ólýðræðislegt eðli þess og fjarlægð embættismanna þess og framkvæmdastjórnar frá almenningi í löndum ESB.  Þessir aðilar standa ekki almenningi reikningsskap gerða sinna í kosningum og eru ekki á sömu bylgjulengd og almenningur í ESB-löndunum.  Almenningur er t.d. andsnúinn æ nánari samruna ríkjanna. 

Enn einu sinni hafa jafnaðarmenn á Íslandi sýnt, að þeir eru fúsir til að beygja reglur innri markaðar EES að duttlungum sínum og að hagsmunum útvalinna fyrirtækja.  Með vissum hætti eru kaup Magma Energy á hlut í HS orku framhald hins svo kallaða REI-hneykslis, þegar litlu munaði, að FL-Group tækist að læsa klóm sínum í OR.  Æðsti prestur jafnaðarmanna, Össur Skarphéðinsson, og "svæfingalæknirinn" Dagur B. ætluðu af göflunum að ganga, þegar Sjálfstæðisflokkurinn í Reykjavík stöðvaði hættulegt ferli.  Nú má jafnvel eiga á hættu kæru frá ESA, af því að ráðuneyti iðnaðarmála á Íslandi hefur lagt á ráðin um að hleypa fyrirtæki utan EES að íslenzka orkugeiranum án útboðs innan EES.  Með svona siðlitla jafnaðarmenn í hagsmunagæzlu fyrir Ísland, hvernig halda menn, að færi, ef Ísland gengi í ESB og stórþjóðir og/eða stórfyrirtæki ESB færu að banka upp á um eignarhald á Íslandi ?  

Gríðarlegar innri mótsetningar og hrossakaup herja á ESB.  Einna mest er spennan á milli Frakka og Þjóðverja.  Þarf engan að undra slíkt í sögulegu samhengi. Berlín og París líta gjörólíkum augum á lausn flestra viðfangsefna.  Dýpst er gjáin í afstöðunni til gengis-og peningamála og ríkisfjármála.  Þjóðverjar vilja mikinn aga í ríkisfjármálum og ætla að innleiða í stjórnarskrá takmörk á halla fjárlaga.  Þá vilja þeir varðveita algert sjálfstæði seðlabanka frá stjórnmálamönnum.  Frakkar vilja meiri miðlæga stjórnun og aukin völd til stjórnmálamanna.  Í þennan suðupott á Ísland ekkert erindi.  Smæð þjóðarinnar getur hæglega orðið til þess, að hún, með miklar auðlindir á hvern íbúa, verði leiksoppur í hráskinnaleik stórveldanna í Evrópu.  Að deila fullveldi sínu með risunum og öðrum getur engan veginn orðið Íslendingum til hagsbóta.  Gefur það ekki auga leið ?  Ef utanríkismál eru hagsmunabarátta, er ljóst, að varðveizla fullveldis er hagsmunamál.        

Athugasemdir

[Gunnar Heiðarsson, 14.7.2010 kl. 23:04]

Góð grein!!

[Kristján P. Gudmundsson, 15.7.2010 kl. 09:45]

Svona góð grein á erindi í sjálft Morgunblaðið.

Kv., KPG.