Raforkukaup Englendinga frá Íslandi ?

Viðskiptablaðið sagði frá því fimmtudaginn 12. febrúar 2015, að nýr Orkumálaráðherra Bretlands, Matthew Hancock, hefði sent Iðnaðar- og viðskiptaráðherra Íslands, Ragnheiði Elínu Árnadóttur, bréf, um sæstrengsverkefni á milli Íslands og Skotlands, og hún segist vera að vinna að svarbréfi hans í sama blaði. 

Í því bréfi ætti fyrsta spurningin að vera um það, hvort herra Hancock hafi fengið umboð frá Skotum til að semja um legu sæstrengs í lögsögu Skotlands og landtöku á skozkri ströndu ásamt tengingu við skozka raforkuflutningskerfið.  Önnur spurningin ætti að vera, hvort ríkisstjórnin í Lundúnum sé tilbúin til að leggja fyrir brezka þingið frumvarp um verð fyrir raforkuna, sem tryggði virkjunaraðilum á Íslandi og strengeigandanum venjulega markaðsarðsemi á afskriftartíma mannvirkjanna. Ef slíkar spurningar væru settar fram, er von til, að botn fari að fást í þetta mál.  Það er sjálfsagt fara nú fram á skuldbindingar að hálfu Breta, svo að menn séu ekki dregnir á asnaeyrunum hér fram og til baka, endalaust. 

Þingkosningar verða á Bretlandseyjum í maí 2015 og herra Hancock verður væntanlega að svara með fyrirvara um samþykki nýrrar ríkisstjórnar og þings.  Það er í góðu lagi. Mestar líkur eru þó á, að svarið við þessum grundvallar spurningum verði neitandi, af því að enginn viðskiptalegur grundvöllur er fyrir þessu verkefni.  Flutningsgeta strengsins er einfaldlega of lítil til að hann geti borið sig á markaðsverði orkunnar, og herra Hancock mun hvorki geta né vilja skuldbinda ríkissjóðs Bretaveldis í 20-30 ár til stórfelldra niðurgreiðslna á raforku frá Íslandi.  Þá er áframhaldinu sjálfhætt hérlendis.  

Því verður vart trúað, að Iðnaðar- og viðskiptaráðherra í umboði Alþingis haldi áfram að eyða fé og tíma í þetta mál án þess að hafa vissu fyrir því, að Bretlandsmegin geti menn sýnt fram á það, að fullnægjandi stuðningur sé þar við að fylgja þessu máli fram til skuldbindandi samnings um verð fyrir orku við áriðilinn Bretlandsmegin, er nemur a.m.k. 200 USD/MWh.  Einhver mundi nú bjóðast til að lofa því að éta hattinn sinn, ef þetta gengur eftir, og þó að það sé samkvæmishattur, sem hafður er í hávegum.   

Í téðu bréfi frá Íslandi mun koma fram, hvar málið er statt hérlendis nú, en á vegum ráðuneytis Ragnheiðar Elínar er síðan haustið 2014 starfandi þriggja manna nefnd, sem vinnur að svörum við spurningum frá Atvinnuveganefnd Alþingis þann 30. janúar 2014. Forvitnilegt er, hvort ofangreindar tvær grundvallar spurningar komu frá Atvinnuveganefnd. 

Í þessari nefnd, sem stundum er nefnd verkefnastjórn af dularfullum ástæðum, sitja aðstoðarforstjóri Landsvirkjunar, fyrrverandi forstjóri Landsnets og skrifstofustjóri í Atvinnuvega- og nýsköpunarráðuneytinu.  Til að sinna hlutverki sínu af kostgæfni verður nefndin að kaupa ýmsa sérfræðivinnu til að svara erfiðum spurningum, sem nauðsynlegt er að fá svar við um afleiðingar tengingar raforkukerfis Íslands, sem er rúmlega 2,0 GW kerfi, við raforkukerfi Skotlands, sem er heldur stærra en íslenzka kerfið, en tengt með fremur veikri tengingu suður á bóginn til Englands.  

Samt snúast markaðsdraumar Landsvirkjunar um England og að selja orku héðan til að mæta álagstoppum á Englandi.  Matthew Hancock þarf að svara því, hvort hann ætlar strengnum landtöku Englandsmegin, eins og nýumsömdum streng frá Noregi, því að þá verður hann umtalsvert lengri frá Íslandsströnd og að sama skapi dýrari.  Hvers vegna skrifar Orkumálaráðherra skozku heimastjórnarinnar í Edinborg ekki bréfið til Orkumálaráðherra Íslands, ef strengnum er ætluð landtaka á Skotlandi ? Svo kallaður Orkumálaráðherra Bretlands í London er í raun bara Orkumálaráðherra Englands og Wales. Skotar verða að vera með í ráðum um þetta verkefni, en þeir eru sennilega áhugalausir um það, af því að þeir eiga gnótt orku. Íslenzki Iðnaðar- og viðskiptaráðherrann má með engu móti sniðganga sinn skozka starfsbróður.  Slíkt getur leitt til móðgunar í herbúðum Skota.  Er ekki nær, að þessar bréfaskriftir og þreifingar verði á milli Reykjavíkur og Edinborgar en Reykjavíkur og Lunduna og Edinborg sjái um að koma orkunni í varð, t.d. með því að senda hana suður fyrir Hadríanusarvegginn. 

Það er margt afar sérkennilegt varðandi viðskiptahlið þessa sæstrengsmáls.  Á Skotlandi er mikil endurnýjanleg orka til raforkuvinnslu, bæði frá vatnsföllum og vindi, og merkilegar rannsóknir eiga sér þar stað á virkjun sjávarfallastrauma til raforkuvinnslu með sæstreng til lands.  Skotar hafa þegar virkjað 1,3 GW af vatnsafli, og þeir eiga enn eftir 1,2 GW óvirkjað af vatnsafli.  Gefur auga leið, að miklu hagkvæmara er fyrir þá að virkja það en að kaupa rándýra raforku óraleið frá Íslandi um 0,7-1,0 GW sæstreng, sem yrði sá lengsti sinnar gerðar, þyrfti að fara á mesta dýpið, og gæti þess vegna hæglega reynzt verða erfiður í rekstri, sem þá yrði slitróttur með löngum hléum. 

Með öðrum orðum er enginn markaður fyrir íslenzka raforku fyrirsjáanlegur á Skotlandi, og flöskuháls er í flutningskerfinu á milli Skotlands og Englands, sem engin áform eru um að bæta úr, svo að vitað sé.  Óvíst er, að Skotar kæri sig um slíkan sæstreng í sinni landhelgi án umtalsverðs aðstöðugjalds, og bætist þá enn við kostnaðarhlið verkefnisins, sem var þó svo há fyrir, að hann var fundinn ósamkeppnifær á markaði.  Það er sem sagt nokkuð glænefjaleg nálgun á þessu viðfangsefni miðað við umfang þess.

Í frásögn Jóhannesar Stefánssonar í Viðskiptablaðinu 12.02.2015 af téðum bréfaskriftum segir:

"Í bréfinu ítrekar hann áhuga Bretlands á samstarfi við Ísland um sæstrenginn og býður fram alla þá aðstoð, sem Bretar geti boðið til að hjálpa Íslendingum að komast að niðurstöðu í málinu."

Hér þarf að gefa gaum að því, að bréfritarinn, Matthew Hancock, hefur ekki umboð til að tala fyrir munn Skota í þessu máli, og það er ekki hægt að sniðganga Skota, ef strengurinn á að fara um lögsögu þeirra.  Í annan stað er ljóst, að helztu hagsmunir Englendinga af þessu verkefni eru ekki fólgnir í raforkuviðskiptunum, heldur, að ensk verkfræðifyrirtæki og enskur iðnaður verði aðalbirgjar þekkingar og búnaðar ásamt lagningu sæstrengsins, sem er mikið vandaverk. Þar með næði enskur iðnaður jafnvel einnig fótfestu á Íslandi með hönnun og smíði búnaðar til virkjana og línubygginga, en Englendingar eru meðvitaðir um vaxtarmöguleika hagkerfisins hérlendis, sem eru einstæðir í Evrópu. Allt þetta gæfi Englendingum forskot á sérhæfðu sviði með mikla vaxtarmöguleika og arðsemi. Það hangir þess vegna talsvert á spýtunni fyrir enska hagsmuni, en hið sama verður hins vegar hvorki sagt um skozka né íslenzka hagsmuni. Framhjá þessu má ekki líta við stöðumatið í íslenzka Iðnaðar- og viðskiptaráðuneytinu.

"Aðspurð, hvort bréfið sé til marks um aukinn þrýsting af hálfu Breta, segir Ragnheiður Elín: "Þeir hafa sannanlega áhuga, ég finn það.  En þeir hafa líka skilning á því, að við þurfum að vinna okkar heimavinnu, og bjóða fram aðstoð, ef við þurfum á henni að halda.""

Forstjóri Landsvirkjunar hefur lýst því yfir, að fyrirtæki hans muni ekki fjárfesta í sæstrengnum.  Landsnet hefur enga lagaheimild til þess og verður tæplega veitt slík heimild, sem hækka mundi gjaldskrá fyrirtækisins upp úr öllu valdi.  Opinberir aðilar á Íslandi munu þess vegna aðeins fjárfesta í virkjunum og línum á Íslandi vegna þessa sæstrengs.  Þess vegna kemur spánskt fyrir sjónir, að Ragnheiður Elín skuli leggja út í kostnað við "heimavinnuna" með vinnu téðrar nefndar í stað þess að semja við herra Hancock um að standa straum af nauðsynlegum rannsóknum, eins og hann lætur liggja að, að hann sé tilbúinn til. Hún gæti vafalítið samið við herra Hancock um umtalsverða þátttöku íslenzkra ráðgjafa við rannsóknarvinnu af þessu tagi, sem yrði öllum til styrkingar.  Í stað þess að verða byrði á íslenzka ríkissjóðinum, mundu sterlingspund koma til landsins, ef Ragnheiður Elín léti með þessum hætti reyna á raunverulegan áhuga Englendinganna. Það er heimóttarlegt að taka ekki í útrétta hönd enska ráðherrans og stofna til samstarfs, sem getur styrkt íslenzkt tæknisamfélag.

Landsvirkjun lét ráðgjafarfyrirtækið Gamma gera fyrir sig skýrslu um fýsileika sæstrengs til Skotlands, og kom sú út í september 2013.  Það virðist hafa farið fram hjá bæði verkkaupa og verksala, að hér er aðallega um rafmagnsverkfræðilegt viðfangsefni að ræða, og ekki er vitað um stórt úrval rafmagnsverkfræðinga hjá Gamma, enda varð afraksturinn eftir því, eða draumfaralýsing á miklum gróða, ef allt tekst á bezta veg.  Í verkefni með svo marga og alvarlega tæknilega og viðskiptalega áhættuþætti, gerist slíkt aðeins í hinum allra bezta heimi allra heima.  Refirnir virtust skornir til að ginna ríkisvaldið til að leggja mikla áhættu á herðar skattgreiðenda.  Að vitna til gróða norska Statnett og virkjunareigenda í þessu sambandi vitnar um mikla vanþekkingu á samanburði aðstæðna í Noregi og á Íslandi.  Hvað skyldi sú skýrsla hafa kostað Landsvirkjun ?  Ef hún er ekki pappírsins virði, hefur hún verið rándýr.  

Gert var ráð fyrir árlegum orkuflutningi 5 TWh frá Íslandi til Skotlands, og átti þar af að totta 2 TWh út úr íslenzka kerfinu án nýrra virkjana með svo kallaðri bættri nýtingu þess, og 3 TWh áttu að koma frá nýjum virkjunum samkvæmt téðri skýrslu.  Það var þegar vitað og gagnrýnt m.a. á þessum vettvangi, að fullyrðing um 11 % aukningu orkuvinnslu án nýrra virkjana, en með tilkomu sæstrengs, væri eins og naglasúpa, og rúmlega ári seinna játaði viðskiptastjóri Landsvirkjunar þetta óbeint með því að lýsa því yfir opinberlega, að orkan í kerfinu væri að verða upp urin. Hér eru firn mikil á ferð, og einhverjir gætu spurt sig um trúverðugleika téðs verkkaupa og verksala eða jafnvel, hvort allur málatilbúnaðurinn bæri einungis vott um trúðslæti.  Fáum hafði þó dottið í hug, að Landsvirkjun gæti breytzt í sirkus.

Jafnframt virðist Landsvirkjun eftir útkomu skýrslu Gamma hafa komizt að því, að ekki væri góð viðskiptahugmynd að virkja 3 TWh fyrir sæstreng, sem jafngildir að auka orkuvinnslugetu landsins um 17 %, heldur kynnti viðskiptastjórinn í tímaritinu Þjóðmálum í fyrra nýja hugmynd til sögunnar. 

Hún felst í að flytja raforku til Íslands á lágálagstímabilum á Bretlandi og geyma hana í miðlunarlónum þar til hæsta verð fæst fyrir hana á Bretlandi, og flytja hana þá umsvifalaust út. Hér er gert ráð fyrir að flytja jafnmikla orku fram og til baka um 2500 km leið alls, en ekki verður komizt hjá um 20 % rýrnun á leiðinni vegna tapa í flutningsmannvirkjunum, afriðlum, áriðlum, streng og loftlínum fram og til baka.  Til að vinna upp töpin þarf að senda um 20 % meiri orku frá Íslandi en Bretlandi. Notkun strengsins til að fullnægja toppum með þessum hætti veldur lélegri nýtingu á honum, en þokkaleg nýting, þ.e. orkuflutningur, sem nemur a.m.k. 70 % af hámarksflutningsgetu, er forsenda fyrir arðsemi strengsins.  Þessi útfærsla virðist vera afleit viðskiptahugmynd, en vilji Englendingar rannsaka þetta nánar og jafnvel fjárfesta í mannvirkjum til að raungera hugmyndina, þá er ekkert á móti því.  Að mati þessa pistilhöfundar kemur hvorki til mála, að opinbert fyrirtæki á Íslandi né ríkissjóður verji nokkru fé í svo áhættusamt verkefni sem sæstreng til Bretlandseyja. Til að styðja slíkt þarf pottþétt verkfræðileg rök og traustan viðskiptasamning til a.m.k. 20 ára. 

Ef sameiginleg áhættugreining Breta og Íslendinga á verkefninu: "Allt að 1,0 GW sæstrengur á milli Íslands og Bretlands", leiðir til þess, að áhugasamir fjárfestar gefa sig fram, sem eru fúsir að bera alla fjárhagslega ábyrgð á öllum þáttum verksins án nokkurrar íslenzkrar ríkisábyrgðar, þá ber að fagna nýju tækni- og viðskiptaundri. Aðeins þannig er hægt að sýna fram á, að keisarinn dilli sér ekki nakinn á sviðinu. Hætt er þó við, að þeir, sem fæddir eru á 20. öld, hvað þá á fyrrihluta hennar, verði komnir undir græna torfu áður en sá fagnaður tækni- og viðskiptaundurs verður haldinn, en fagnaðarlætin munu þá berast að handan.               

     

      

Athugasemdir

[Gunnar Heiðarsson, 26.2.2015 kl. 23:54]

Sæll Bjarni.

Væri ekki einfaldast fyrir Ragnheiði Elínu að senda bara stutt og laggott NEI TAKK til Hancock.

Fyrirtæki okkar landsmann, Landsvirkjun, á að hugsa um að framleiða rafmagn til nota hér á landi. Ef forstjóri og stjórn þessa fyrirtækis okkar getur ekki sætt sig við það verkefni, ber að skipta honum og stjórninni út. Svo einfalt er það.

Því þarf bréf ráðherrans til orkumálaráðherra Bretlands ekki að vera flókið. Það ætti heldur ekki að vera flókið að skipta út forstjóra í fyrirtæki, forstjóra sem virðist hugsa um flest anað en honum ber, meðan raunverulegt markmið fyrirtækisins er látið drabbast niður!!

[Jón Steinar Ragnarsson, 27.2.2015 kl. 07:02]

Fannst einkennilegur samanburður að bera saman orkusölu norðmanna til englands og danmerkur þessu til fulltyngis. Soldið aðrar vegalengdir og orkutap. Við hvorn endann skildi orkutapið vera greitt?

[Hrólfur Þ Hraundal, 27.2.2015 kl. 07:37]

Tek hér undir mál Heiðars,  og í raun erum við búin að svara öllum spurningunum sem okkur varðar sjálf.  Hér má helst ekki virkja  og það er til hópur sem vill að Kárahnjúkavirkjun verði lokað nú þegar og hér má ekki setja upp flutningslínur fyrir rafmagn.  Hvernig í andskotanum á þá að fara að þessu, nema með því að setja upp kjarnorkuver á ströndinni þar sem kapallin á að fara í sjóinn.

Ráða menn sem sjá ekki staðreyndirnar í svona einföldu máli eru óhæfir til annars en að leika sér að vindmyllum á vitlausum stöðum. 

[Ágúst H Bjarnason, 27.2.2015 kl. 10:34]

Takk fyrir fróðleikinn Bjarni.

Nú hefur jafnvel verið rætt um að vera með tvívirkan endabúnað, þ.e. sambyggðar afriðils og áriðils stövar beggja megin. Kaupa síðan umfram orku frá UK að nóttu til og dæla vatni í lónin hér á landi og selja Bretum sömu orkuna á daginn. Þá þyrfti nefnilega ekkert að virkja!  Þetta finnst mér hljóta að vera hámark vitleysunnar.

Í maí í fyrra var þessi grein í Vísi:

http://www.visir.is/fjarmognun-raforkusaestrengs-komin-a-fullan-skrid/article/2014140519067

Fjármögnun raforkusæstrengs komin á fullan skrið

Fjármögnun sæstrengs milli Íslands og Bretlands er komin á fullan skrið og er leidd af breskum fjárfestum og fyrrverandi orkumálaráðherra Bretlands. Framkvæmdastjóri viðskiptaþróunar hjá Landsvirkjun segir að beðið sé eftir samkomulagi stjórnvalda þessara landa.

Mikil alvara er að baki undirbúningsvinnu vegna sæstrengs milli Bretlands og Íslands og er fjármögnun langt komin, en frá þessu var greint í Kjarnanum á dögunum. Verkefnið hefur verið kallað The Atlantic Supergrid, eða Atlantshafsdreifikerfið.

Verkefnið miðar að því að fjármagna og leggja 1000 kílómetra langan sæstreng milli landanna með stöðugri afkastagetu upp á 1,2 gígavattstundir, eða 1200 megavött, af raforku. Einn af þeim sem leiðir verkefnið í Bretlandi er Charles Hendry, fyrrverandi orkumálaráðherra Bretlands. Íslensk og bresk stjórnvöld undirrituðu viljayfirlýsingu í maí 2012 um möguleikann á lagningu sæstrengs.

Landsvirkjun sér um orkuöflun en strengurinn fjármagnaður á markaði
Fyrir réttum tveimur árum sagði Hörður Arnarson, forstjóri Landsvirkjunar, í viðtali við Stöð 2 að fyrirtækið þyrfti tvö ár til að meta kosti og galla við lagningu strengsins og hvort það borgaði sig að ráðast í verkefnið. 

Frá upphafi var gert ráð fyrir að Landsvirkjun sæi um orkuöflun en kæmi ekki að fjármögnun strengsins sjálfs sem yrði í höndum fjárfesta. Verkefnið gæti falið í sér mikla tekjuöflun fyrir þjóðarbúið með sölu á raforku til Bretlands. 

Núna hefur Landsvirkjun haft tvö ár til að meta kosti og galla þessa verkefnis. Er það mat ykkar að þetta sé raunhæft og hagkvæmt? „Það eru ennþá mjög jákvæð teikn á lofti að þetta geti verið mjög hagkvæmt fyrir Ísland til þess að gera meiri verðmæti út úr orkukostum landsins, en við erum ennþá að skoða þetta verkefni,“ segir Björgvin Skúli Sigurðsson framkvæmdastjóri viðskiptaþróunar hjá Landsvirkjun í samtali við Stöð 2, en Björgvin Skúli hefur umsjón með verkefninu hjá fyrirtækinu.

Ragnheiður Elín kortleggur næstu skref
Nettó útflutningstekjur vegna strengsins gætu numið 7-76 milljörðum króna árlega samkvæmt skýrslu ráðgjafarhóps iðnaðarráðherra.  Atvinnuveganefnd Alþingis skilaði umsögn um málið í byrjun árs þar sem lagt var til að það yrði skoðað áfram. Ragnheiður Elín Árnadóttir iðnaðar- og viðskiptaráðherra fundaði síðan í mars á þessu ári með Michael Fallon, núverandi orkumálaráðherra Bretlands.

„Við áttum ágætis fund þar sem við fórum yfir stöðu þessa máls og það er greinilegur áhugi þeim megin, eins og fram hefur komið, en það er enginn þrýstingur eða tímapressa sem ég varð vör við. Við erum núna í ráðuneytinu að kortleggja næstu skref í málinu,“ segir Ragnheiður Elín. Hún segir að niðurstaða þeirrar vinnu ætti að liggja fyrir á næstu mánuðum. 

[Hrólfur Þ Hraundal, 27.2.2015 kl. 13:15]

Takk Ágúst H.Bjarnason,  sem og höfundur þessa máls.  Miklu varðar að menn átti sig á því að Íslendingar sem og Afríkumenn fá mun meira fyrir fullunna vöru heldur en hráefni.  

Það er sjálfsagt, að þeim sem málið varðar verði send þökk fyrir áhugann, um leið og uppýst er að sem  hráefni til útflutnings hafi raforka aldrei verið í boði frá Íslandi. 

Iðnaðar ráðherra ætti að senda afsökunar beiðni á asnaeyrna þætti sínum sem og Landsvirkjunar vindmyllu smiðnum.  Afsökun sú mætti alveg eins liggja til Íslendinga eins og Breta.    

Tillögur að sölu á orku sem hráefni og aflað er með virkjun auðlynda Íslands, er þvílíkt fláráð og vanvirðing við eigendur þessarar orku að tillögu flytjendur hljóta að verða endurskoðaðir hvað hæfni varðar til stjórnsýslu á Íslandi.

 

[Bjarni Jónsson, 27.2.2015 kl. 21:13]

1) Eins og talað út úr mínu hjarta, Gunnar.  Landsvirkjun er 100 % ríkisfyrirtæki, og Alþingi gæti þess vegna með einni þingsályktunartillögu bundið enda á þetta turtildúfuhopp stjórnar og forstjóra Landsvirkjunar í kringum brezka áhugamenn um sæstreng til Bretlands. Ég mundi halda, að meirihluti þjóðarinnar sé andvígur orkusölu af þessu tagi, því að andstæðingar eru a.m.k. þeir, sem vilja nýta orkulindir landsins fyrir fólk og fyrirtæki hér innanlands, og þeir, sem telja meira en nóg komið af virkjunum og línum á landinu.  Þessir tveir hópar saman tel ég, að myndi meirihluta á meðal landsmanna.  Ekki verður með góðu móti horft framhjá því, að Iðnaðar- og viðskiptaráðherra er með skipan verkefnisstjórnar um þetta mál að framfylgja vilja Atvinnumálanefndar, svo að þú sérð, að sæstrengurinn vekur víða áhuga.  Mín skoðun er sú, að fyrir hendi hafi verið nægar upplýsingar fyrir Atvinnumálanefnd að álykta sem svo, að þingmenn kjósi fremur, að orkan sé nýtt innanlands til að skapa atvinnu hérlendis fremur en á Bretlandi.  Landsvirkjunarforstjórinn tönnlast á, að nú sé meiri eftirspurn en framboð af orku í landinu.  Ef dæmið snýst við, mætti fá Breta til að gera alvöru "Feasibility study"- undirbúningsrannsókn, eins og ég nefndi í blogginu.

[Bjarni Jónsson, 27.2.2015 kl. 21:31]

2) Þetta er að mínu mati hárrétt athugað, Jón Steinar. Sæstrengir frá Noregi til Danmerkur, Hollands og Englands eru á grunnsævi og innan við helmingur lengdar umrædds Íslandsstrengs, sem auk þess þarf að fara á 1,0 km dýpi hluta leiðar.  Þetta hefur áhrif á kostnað til lækkunar, en að auki hafa þessir strengir meiri flutningsgetu, og tekjurnar geta þess vegna orðið hærri. Þetta eru allt tæknilega viðráðanlegir strengir, en Íslandsstrengurinn er á mörkum þess tæknilega mögulega.  Það verður að reikna strengtöpin inn í flutningskostnaðinn.  Ég reiknaði flutningskostnað orku um Íslandsstrenginn (aðra leiðina) um 140 USD/MWh fyrir tæpum tveimur árum.  Það þýðir, að eigandi strengsins þarf þetta verð við söluenda, Bretlandsmegin, ef flutt er þangað, og ofan á þetta þarf að leggja orkuverð Landsvirkjunar við inntaksenda, en "Listaverð" þeirra hér innanlands er 43 USD/MWh, svo að Bretinn mundi þurfa að skuldbinda sig til a.m.k. 20 ára til að borga a.m.k. 180 USD/MWh. Þetta er meira en tvöfalt meðalverð á Englandi um þessar mundir.  Þetta er nú viðskiptahlið málsins.  Ég hef þess vegna sagt, að keisarinn sé ekki í neinu.

[Bjarni Jónsson, 27.2.2015 kl. 21:41]

Þú nefnir kjarnorkuver, Hrólfur.  Landsvirkjun selur til Evrópu upprunavottorð um hreina orku Íslands og fær til baka vottorð um, að hún selji kjarnorku og kolaorku.  Þetta kemur síðan á orkureikningum hennar og lítur auðvitað mjög illa út. Við höldum því fram, að orkan sé 70 % vatnsorka og 30 % jarðgufuorka, en rafmagnsreikningarnir segja allt aðra sögu.  Það virðast vera pappírsviðskipti af þessu tagi, sem séu ær og kýr LV um þessar mundir, í stað þess að bæta þjónustuna við íslenzkt athafnalíf.  

[Bjarni Jónsson, 27.2.2015 kl. 22:08]

Það er reyndar ekki beint þannig, Ágúst, að ætlunin sé að dæla vatni upp í lónin, heldur að draga niður í íslenzkum virkjunum að sama skapi, sem brezk orka yrði send til Íslands, væntanlega að næturþeli. 

Þessi Vísisfrétt er af dularfulla taginu.  Tölurnar þar eru nýstárlegar og 1,2 GWh/a er allt of lág, og 1200 MW = 1,2 GW flutningsgeta er mun meira afl en ég hef séð áður nefnt í þessu sambandi.  Hið nýja bréf Orkumálaráðherra Bretlands til Ragnheiðar Elínar er illskiljanlegt, ef "viðræður eru komnar á fullan skrið".  Hvers konar málflutningur er það að slá því fram, að "Nettó útflutningstekjur vegna strengsins gætu numið 7-76 milljörðum króna árlega samkvæmt skýrslu ráðgjafarhóps iðnaðarráðherra." ?                         

Til að hafa upp í flutningskostnaðinn einan þarf 600 MUSD/a, sem á núverandi gengi eru um ISK 78 milljarðar.  Mér finnst tilvitnunin í viðskiptastjórann skorta allt kjöt á beinið og minna á véfréttina í Delfí.

Hvað var  iðnaðarráðherra að bauka í maí 2012 með viljayfirlýsingu um sæstreng ?  Var þá Bretum gefið undir fótinn af ESB-ráðherra um, að Ísland sæktist eftir að verða hluti af Euro-Grid ?  Það er ekki öll vitleysan eins á þeim bænum.