Vendipunktur í orkumálum

Það hafa orðið vatnaskil í orkumálum heimsins með uppgötvun gríðarlegra gasbirgða í setlögum á um 3 km dýpi víða á jörðunni, og þróun nýrrar aðferðar, "fracking" eða sundrun, til að ná þessu eldsneyti upp á yfirborðið.  Birgðirnar eru svo miklar, að miðað við núverandi gasnotkun munu þær duga langt fram á 22. öldina.  Gasnotkun mun nú aukast hratt á kostnað kola og olíu vegna lægri kostnaðar og minni mengunar.

Bandaríkjamenn eru komnir langlengst við að nýta þessa nýju tækni, eins og er dæmigert fyrir þá.  Með sama áframhaldi munu Bandaríkjamenn verða sjálfum sér nógir um jarðefnaeldsneyti innan 10 ára.  Er þetta meginskýringin á ótrúlegum styrkleika Bandaríkjadals þrátt fyrir afleita skuldastöðu bandaríska alríkisins og ýmissa fylkja, sbr nýlegt gjaldþrot hinnar sögufrægu bílaframleiðsluborgar, Detroit, í Illinois. 

Kanadamenn eiga líka gríðarlegar birgðir af setlagagasi og reyndar einnig sandsteinstjöru, sem þeir vinna olíu úr í hinu vel stæða fylki Alberta, en þar er nú olíu-og gas "bonanza", þar sem ungir dugnaðarmenn og frumkvöðlar, þ.á.m. Íslendingar, freista nú gæfunnar og bera margir mikið úr býtum.

Kanadamenn hanna nú og byggja miklar eldneytislagnir langt suður um Bandaríkin og munu maka krókinn sem olíusjeikar norðursins.  Olíusjeikar Persaflóans sjá hins vegar sína sæng út breidda, og hafa þeir nú þegar tapað sinni "kartelstöðu" og geta ekki lengur alfarið stjórnað olíuverðinu. Sádi-Arabar reyna þó enn að halda verðinu í kringum 100 USD/tunnu af hráolíu með framleiðslustýringu, en það verður þeim stöðugt dýrkeyptara, og verðtilhneigingin er niður á við þrátt fyrir meiri eftirspurn.  

Orkuverð í Norður-Ameríku hefur þegar lækkað gríðarlega, gasverð um 2/3 og rafmagnsverð um 1/3.  Langtíma þróun á heimsmarkaði verður til lækkunar, sennilega niður í um 60 USD/tu, og heildsöluverð rafmagns um 60 USD/MWh.  Langtímasamningar til stóriðju með mjög háum aflstuðli, nýtingarstuðli og kaupskyldu verður innan við helmingur ofangreinds raforkuverðs.  Er það lægra verð en sum stóriðjufyrirtækin á Íslandi greiða nú, og er téð samningsbundið verð óháð álverði.  Með þetta í huga verða sumir íslenzkir orkuframleiðendur að endurskoða óraunhæfa verðlagningu sína á raforku.  Fáanlegt hámarksverð á forgangsorku verður 35 USD/MWh að raunvirði.  Mörgum íslenzkum virkjunarkostum dugir þetta, en ekki öllum.  Líklega verða jarðvarmavirkjanir ekki samkeppnihæfar, nema auka nýtni sína úr skammarlega lágu gildi, sem er undir 15 %, og upp í 50 % með fjölnýtingu varmans.    

Ánægjulegt verður, ef áform um metanólframleiðslu í orkugörðum Svartsengis verður einhvern tímann barn í brók, en hafi höfundur heyrt rétt, höfðu metanólmenn á orði, að fjárfesting þeirra, MISK 800, væri stærsta erlenda fjárfestingin hérlendis frá Hruni.  Það eru miklar ýkjur, því að allir álframleiðendurnir hérlendis hafa fjárfest fyrir hærri upphæðir frá Hruni og sumir fyrir 100 sinnum hærri upphæð (Rio Tinto Alcan í Straumsvík). 

Það má ljóst vera öðrum en þeim, sem í fílabeinsturnum búa, að verið er að umturna orkumarkaðinum, þar sem Norður-Ameríka er að breyta honum úr seljendamarkaði í kaupendamarkað.  Núverandi stjórn ríkisfyrirtækisins Landsvirkjunar stendur eftir sem steingervingar, því að sólin er að koma upp fyrir neytendur, og verðið verður nú ákveðið á markaði með ofgnótt orku í stað skorts.  Við þær aðstæður ræðst verðið af því, sem kaupandi telur sig með góðu móti geta greitt. 

Landsvirkjun á samt bjarta framtíð, ef hún fær stjórn, sem þekkir sinn vitjunartíma og grípur tækifærin, þegar þau gefast, en eyðir ekki púðri í gæluverkefni, sem eru og verða aldrei annað en fjárhagsbaggi á fyrirtækinu.  Landsvirkjun er gullnáma, sem hefur ekki lengur neina þörf fyrir ríkisábyrgð og þarf nauðsynlega á að halda nýju blóði í stjórnunarsætin úr nýrri átt, þ.e. úr viðskiptalífinu.  Því er haldið á lofti, að arðsemi Landsvirkjunar sé lág eða um 5 %.  Á meðan skuldastaðan er jafnerfið og raun ber vitni um má slíkt til sanns vegar færa, en þetta er skammtímasjónarmið.  Endingartími mannvirkjanna er meiri en tvöfaldur afskriftatími þeirra, og þess vegna mun Landsvirkjun mala gull að nokkrum árum liðnum, verði viðskiptaleg sjónarmið höfð þar að leiðarljósi.  Verðlagning á hlutafé verður að taka mið af framtíðarvirði félagsins.   

Allt annað er uppi á teninginum í Evrópu reglugerðafargans og miðstýringaráráttu búrókratanna í Berlaymont en í Vesturheimi. Þjóðverjar hafa gengið lengst í endurmótun orkustefnunnar.  Hafa aðgerðir stjórnvalda þar leitt til mikillar og íþyngjandi orkuverðshækkunar í Þýzkalandi.  "Die Energiewende" nefna Þjóðverjar nýja stefnumörkun sína í orkumálum eða Orkukúvendingu.  "Die Wende" nefndu þeir endursameiningu Þýzkalands 1990.  Þeir hafa nú einsett sér að kúvenda orkugjöfum sínum yfir í endurnýjanlega orkugjafa, svo að árið 2050 muni 80 % allrar orkunotkunar koma frá endurnýjanlegum orkugjöfum, en hlutfallið er aðeins 22 % núna.  Tæknibylting verður að eiga sér stað, t.d. hagkvæm nýting samrunaorku, til að þetta háleita markmið Þjóðverja geti náðst.  Þess má geta, að hjá Íslendingum er hlutfall endurnýjanlegra orkugjafa 86 % og gæti hæglega numið yfir 96 % árið 2030 með framleiðslu eldsneytis með raforku ásamt innleiðingu rafhreyfla í auknum mæli í fartækjum í stað eldsneytishreyfla.  

Mikla óánægju hefur vakið sú tillaga Angelu Merkel, sem Sambandsþingið þó samþykkti í kjölfar kjarnorkuslyssins í Japan árið 2010, að loka öllum kjarnorkuverum árið 2022.  Skilja menn ekki, hvernig öryggi íbúa Þýzkalands má vera betur borgið með þessum hætti á meðan jafnvel lakari kjarnorkuver eru nánast allt í kringum Þýzkaland.  Evrópusambandið (ESB) hefur hins vegar ekki samþykkt að loka öllum kjarnorkuverum, enda er slíkt ekki samræmanlegt stefnunni um lágmörkun losunar koltvíildis út í andrúmsloftið m.v. núverandi tæknistig, svo að styrkur þess fari ekki yfir 500 ppm og meðalhitastigshækkun verði að hámarki 2°C á jörðunni. 

Þessi einstæða stefnumörkun Þjóðverja færir þeim hins vegar forystusæti í heiminum við að bæta orkunýtnina og að þróa "græna" tækni.  Samt vara forystumenn í þýzku athafnalífi alvarlega við afleiðingum þessarar stefnu á arðsemi fyrirtækjanna og samkeppnihæfnina, því að framleiðslukostnaður mun óhjákvæmilega vaxa við þetta, og afleiðingin verða kjararýrnun í Þýzkalandi.  Þjóðverjar tefla hér á tæpasta vað, enda virðast ráðamenn þeirra ekki hafa gefið sér ýkja langan tíma til ítarlegrar stefnumörkunar og talið sig hafa verið í tímahraki.  Fyrir vikið er hætta á kollsteypu.   

Orkusérfræðingar Þjóðverja vara við straumleysi og aflskerðingum vegna of mikils álags miðað við getu kerfisins.  Þessi stefna mælist enn fremur mjög misjafnlega fyrir á meðal almennings vegna hærri orkureikninga.  Það var reyndar ekki Merkel, kanzlari, sem mótaði þessa stefnu, heldur átti þessi stefnumörkun sér stað árið 2000 að frumkvæði ríkisstjórnar Gerhards Schröders, sem jafnaðarmenn og græningjar stóðu að.  Lög um endurnýjanlega orku voru samþykkt árið 2000, og tryggðu þau framleiðendum endurnýjanlegrar orku ákveðið lágmarksverð.  Þessi innmötunarþóknun var greidd af öllum orkunotendum.  Til að bjarga samkeppnihæfninni frá hruni, voru orkukræfustu notendur undanþegnir, svo sem efnaverksmiðjur.  

Þessi stefna hefur borið tilætlaðan árangur að sumu leyti.  T.d. er meiri raforka framleidd með sólarorku í Bæjaralandi en í Bandaríkjunum, en hlutfall þessara landsvæða er 0,7 %.  Á tímabilinu 2008-2012 jókst hlutdeild endurnýjanlegra orkugjafa úr 15 % í 22 %.  Samkvæmt núverandi áætlun á þetta hlutfall að verða 48 % árið 2022.  Hætt er við, að stefnan bíði fyrr skipbrot, því að hún er stórgölluð, eins og lýsir sér með því, að losun gróðurhúsalofttegunda fer nú vaxandi í Þýzkalandi, en minnkandi í Bandaríkjunum. 

Á sólskinsdegi sendir Þýzkaland umframorku sína inn á evrópska stofnkerfið með tapi.  Vegna opinberrar lágmarksverðtryggingar aukast niðurgreiðslurnar, þegar verðlækkun verður á orkumarkaðinum.  Þegar skýjað er, reiðir Þýzkaland sig æ meir á raforku úr brúnkolaorkuverum, af því að kostnaðarverð hennar er lægst.  Á síðasta ári jókst þess vegna losun Þjóðverja á koltvíildi út í andrúmsloftið.  Þessi orkustefna hefur þess vegna ratað í ógöngur.  Á síðustu 3 árum hefur raforkuverð hækkað um fjórðung og er nú 40 % - 50 % yfir meðaltali ESB.  Verðtryggingin varir í 20 ár, og vandamálið mun þess vegna versna eftir því sem meira af endurnýjanlegri orku fer inn á stofnkerfið.  Þetta mun hafa slæm áhrif á kaupmátt Þjóðverja.  

Allt þetta gerist á sama tíma og mikil verðlækkun á sér stað á eldsneytisgasi og rafmagni í Norður-Ameríku vegna setlaga- og sundrunarbyltingarinnar þar við jarðgasvinnslu.  Þetta fær þýzk fyrirtæki til að íhuga flutning á starfseminni og nýfjárfestingar í Vesturheimi.  Af þessum sökum gerðu Þjóðverjar ekkert til að hindra hrun viðskiptakerfis með kolefnislosunarheimildir í Evrópu.  ESB vildi fækka losunarheimildum, sem gefnar höfðu verið út, til að hækka verðið, en Angela Merkel neitaði að styðja þessa tillögu, og þess vegna var hún felld á Evrópuþinginu. 

Mismunurinn á orkuverði í Evrópu og í Bandaríkjunum fær ekki staðizt til lengdar.  Meðalverð á raforku til iðnaðar í ESB er núna 105 EUR/MWh eða um 130 USD/MWh, en um 60 USD/MWh í BNA.  Meðalverð á gasi í ESB er 45 USD/MWhe í ESB og 12 USD/MWhe í BNA.  ESB hlýtur að leyfa vinnslu á setlagagasi í Evrópusambandsríkjunum og/eða brjóta á bak aftur ofurveldi Gazprom við verðlagningu á gasi í Evrópu.  Þá mun orkuverðið hrynja í flestum löndum Evrópu án þess að það hafi slæm áhrif á losun koltvíildis.  Ástæðan er sú, að gasið leysir kolin af hólmi, sem menga mun meira en gas við bruna.  Þetta mun létta undir með ESB-ríkjum í kreppu og e.t.v. gefa þeim viðspyrnu.   Talsmenn aflsæstrengs frá Íslandi til Evrópu sjá þarna draumsýn sína um tengingu íslenzka og evrópska raforkukerfisins leysast upp og hverfa.  Slíkur sæstrengur hefur aldrei verið raunhæf hugmynd, og verður ekki einu sinni raunhæf með nýtingu ofurleiðara.  Nú er tímabært fyrir íslenzk orkuvinnslufyrirtæki að komast aftur niður á jörðina og fara að einbeita sér við þjónustu við orkukaupendur hérlendis.  Jafnframt dregur þetta aukna framboð eldsneytisgass mjög úr líkum á því, að nokkru sinni verði talið arðbært að leita eftir og vinna gas og olíu úr setlögum neðansjávar við Jan Mayen eða enn norðar.  Varpa þá ýmsir öndinni léttar, en aðrir sýta.      

                

 

Athugasemdir

[Ágúst H Bjarnason, 2.8.2013 kl. 07:54]

Sæll Bjarni.

Svo er það næsta orkubyltingin á eftir setlagagasinu, þ.e. Metan Hydrat:

Scientists in Japan and the U.S. say they are moving closer to tapping a new source of energy: methane hydrate, a crystalline form of natural gas found in Arctic permafrost and at the bottom of oceans. The government of Japan—where natural gas costs are currently $16 per million British thermal units, four times the level in the U.S.—has vowed to bring methane hydrate into the mainstream by 2023 after a successful drilling test in March. If Japan can deliver on its vow to produce natural gas economically from the methane hydrate deposits off its shores, it could experience a natural-gas boom that matches the fracking-fueled one under way in North America, said Surya Rajan, analyst at IHS CERA. --Ben Lefebvre, The Wall Street Journal, 29 July 2013

-

Methane hydrates are the largest reserve of hydrocarbons in the planetary crust. The methane hydrates in sediment considered part of U.S. territory alone could supply U.S. natural gas needs for 1000 years. So far humanity has not devised a process to economically harvest this immense energy wealth. Today’s DOE announcement may point the way to a new era in abundant energy to build out a bigger and better world economy. --The Global Warming Policy Foundation, 3 May 2012

[Ágúst H Bjarnason, 2.8.2013 kl. 07:56]

Scientists Envision Tapping Methane Hydrates In Arctic And On Ocean Floor
The Wall Street Journal, 29 July 2013

Ben Lefebvre

Scientists in Japan and the U.S. say they are moving closer to tapping a new source of energy: methane hydrate, a crystalline form of natural gas found in Arctic permafrost and at the bottom of oceans.

A ConocoPhillips drill rig at Prudhoe Bay on Alaska’s North Slope, seen in 2012, tested a method for extracting methane from methane hydrate. ConocoPhillips Alaska/Associated Press

At room temperature the crystal gives off intense heat, earning it the nickname of “fire in ice,” and making the estimated 700,000 trillion cubic feet of the substance scattered around the world a potentially major fuel source, containing more energy than all previously discovered oil and gas combined, according to researchers at the U.S. Geological Survey.

Commercial production of methane hydrate is expected to take at least a decade—if it comes at all. Different technologies to harvest the gas are being tested, but so far no single approach has been perfected, and it remains prohibitively expensive. But booming energy demand in Asia, which is spurring gigantic projects to liquefy natural gas in Australia, Canada and Africa, is also giving momentum to efforts to mine the frozen clumps of methane hydrate mixed deep in seafloor sediment.

 

The biggest concern is that the sediment that contains methane hydrate is inherently unstable, meaning a drilling accident could set off a landslide that sends massive amounts of methane—a potent greenhouse gas—bubbling up through the ocean and into the atmosphere.

Oil and gas companies establishing deep-water drilling rigs normally look at avoiding methane-hydrate clusters, said Richard Charter, senior member of environmental group the Ocean Foundation, who has long studied methane hydrates.

Nevertheless, the government of Japan—where natural gas costs are currently $16 per million British thermal units, four times the level in the U.S.—has vowed to bring methane hydrate into the mainstream by 2023 after a successful drilling test in March.

In the government-sponsored test off of the southern coast of Japan’s main island, Honshu, a drilling rig bored nearly 2,000 feet below the seafloor.

Special equipment reduced the pressure around the methane hydrate crystals, dissolving them into gas and water, and then pumped about 4.2 million cubic feet of gas to the surface. While not a huge haul, it was enough to convince Japanese researchers that more natural gas could be harvested.

 

If Japan can deliver on its vow to produce natural gas economically from the methane hydrate deposits off its shores, it could experience a natural-gas boom that matches the fracking-fueled one under way in North America, said Surya Rajan, analyst at IHS CERA.

“If you look at what a dramatic shift the North American gas industry has gone through, could you afford to bet against something similar happening in methane hydrate?” Mr. Rajan said.

Successful development of methane hydrates could throw a wrench into liquefied-natural-gas megaprojects such as Australia’s $50 billion Gorgon development led by Chevron Corp. experts say.

“It would make me have pause about investing billions of dollars in an LNG export terminal,” said Christopher Knittel, an energy economics professor at the Massachusetts Institute of Technology in Cambridge.

Not all observers think that the costs can come down enough to make methane hydrate viable. But plenty of countries, particularly in Asia, are planning to try.

China plans to host an international conference on methane hydrate in 2014.

[Ágúst H Bjarnason, 2.8.2013 kl. 08:01]

Energy For 1000 Years: Huge Natural Gas From Methane Hydrates Process Developed

• Date: 03/05/12

Methane hydrates are the largest reserve of hydrocarbons in the planetary crust. The methane hydrates in sediment considered part of U.S. territory alone could supply U.S. natural gas needs for 1000 years. So far humanity has not devised a process to economically harvest this immense energy wealth. Today’s DOE announcement may point the way to a new era in abundant energy to build out a bigger and better world economy.

U.S. Department of Energy (DOE) Secretary Steven Chu contributed a statement to an announced breakthrough in research into tapping the vast fuel resource of methane hydrates that could eventually bolster already massive U.S. natural gas reserves.

As Al Fin pointed out yesterday natural gas is priced to a barrel of oil equivalent at about $10-$11 per the estimable Geoffrey Styles view, something less than 10% of the cost of oil.  For North Americans adding a viable and hopefully low cost means to make use of gas hydrates could be giant boost to low cost fuel sources and a massive kick to the economy.

For experts the methane hydrates resource is the largest reserve of hydrocarbons in the planetary crust. So far humanity has not devised a process to economically harvest this immense energy wealth. Today’s DOE announcement may point the way to a new era in abundant energy to build out a bigger and better world economy.

By injecting a mixture of carbon dioxide and nitrogen into a methane hydrate formation (pdf link) on Alaska’s North Slope, the DOE partnering with ConocoPhillips and Japan Oil, Gas and Metals National Corp was able to produce a steady flow of natural gas in the first field test of the new method. The test was done from mid-February to about mid-April this year.

Methane Hydrate Test Site Map of US DOE, CononcoPhillips and JOGMNC Process Test. Click image for more info.

The department said it would likely be years before production of methane hydrates becomes economically viable. Secretary Chu said in his statement,  “While this is just the beginning, this research could potentially yield significant new supplies of natural gas.”

Methane hydrates are cold ice crystal-like structures that contain methane the chemical of natural gas. The hydrates are located under the Arctic permafrost and in ocean sediments along the continental shelf and widely spread worldwide.

Methane Hydrate Resources per Der Spiegel. Click image for the largest view.

Gerald Holder, dean of the engineering program at University of Pittsburgh, who has worked with the DOE’s National Energy Technology Laboratory on the hydrate issue, said before the announcement he had been skeptical about what researchers would be able to accomplish.

He said the main problem until now was finding a way to extract natural gas from solid hydrates without adding a whole lot of steps that made the process too expensive, which makes the success of this new test significant.

“It makes the possibility of recovering methane from hydrates much more likely. It’s a long way off, but this could have huge impact on availability of natural gas,” said Holder.

While everyone is suggesting that methane hydrate production is some time in the future, we might note that a partner is from Japan, a country that has been buying via imports virtually all its energy and fuel inputs.  A glance at the map of potential reserves shows that Japan may well pour on the intellectual and financial power to get results much quicker than many expect.

On the other hand, for North Americans natural gas is ratcheting down to dirt cheap, with more resources with the new horizontal drilling and reserve fracturing available on land and significant amounts of natural gas at sea in already developed areas.

For everyone the matter of coming up with the CO2 for the injection is going to be a significant issue.  First just gathering it remains a significant problem.  Making it from – natural gas – is the preferred method today.  That raises the question if the CO2 injected is lost to sequestration or is it recycled for reuse, or what proportion is being lost or recycled?  CO2 is very useful and it may become a valuable resource in its own right very soon.

Abundance makes a lot of things that weren’t viable at a price possible at lower costs.  Abundant fission or cold fusion could make electrolysis viable freeing hydrogen for adding to coal for both liquid fuels and CO2 sources.  Scaling could make such concepts usual and common thinking very quickly.

For now though the DOE and partner’s news is very gratifying.  It must be giving the futurists at OPEC an OMG moment, again.  Things are going to be changing.

Lets hope the DOE and the partners spill some more info soon so we can have a better look.

[Ágúst H Bjarnason, 2.8.2013 kl. 08:10]

 

Bjarni. fyrirgefðu hvað ég sendi mikið hér, en ég tel þetta vera mjög mikilvægt í umræðuna um orkumál. Samkvæmt þessu þá er gríðarlega mikið til af Metan Hydrati sem hægt er að nýta, til viðbótar setlagagasinu.

Fyrri greinin er héðan:
The Wall Street Journal, 29 July 2013

Seinni greinin er héðan:
The Global Warming Policy Foundation, 3 May 2012

Með góðri kveðju,

[Brynjólfur Þorvarðsson, 2.8.2013 kl. 10:05]

Sæll Bjarni, ágætis grein þó ég sé ekki alveg viss hvert þú vilt með henni. Mér skilst þó að þú sért á móti orkuútflutningi Íslendinga, hvort sem það er í gegnum stóriðju eða sæstreng.

Frá efnahagslegum sjónarmiðum held ég að þú hafir alveg rétt fyrir þér. Orkuverð á Íslandi er ekki eins lágt og við viljum oft ímynda okkur, tæknin og aðrar breytingar í hinum stóra heimi virðast stefna að lækkandi orkuverði frekar en hitt. Niðurgreiddar framleiðslueiningar sem selja orku til innlendra notenda gæti verið mikil blóðgjöf íslensku atvinnulífi. Næsta skrefið yrði auðvitað að reyna að nýta innlenda orku sem víðast, til samgangna og jafnvel fiskveiða.

Í allri stóriðjuumræðu gleymist líka oft að veruleg þróun á sér stað í sjálfvirknivæðingu álvera og skyldra verksmiðja, það er því mjög óvarlegt að reikna með atvinnu við slíkar verksmiðjur til framtíðar.

Greinarnar sem Ágúst birtir eru einnig áhugaverðar, ég hef líka fylgst með þessari þróun og það er ljóst að þarna er gríðarlega mikil orka sem bíður nýtingar. Ég tel miklu meiri líkur á að frosið metan af hafsbotni skili sér inn í evrópska gasmarkaðinn frekar en skífugasið, það er varla fyrirsjáanlegt að Evrópa nái þróun BNA á þessu sviði.

Einn stærsti þröskuldurinn fyrir Evrópu, að mér skilst, er að eignarhald á landi nær þar aðeins til yfirborðs. Öll vinnsla á meira dýpi er sameiginleg, þ.e.a.s. á vegum eða með leyfi ríkisins. Í BNA er því öðruvísi farið, landeigendur eiga landið "alla leið niður" og geta nýtt það eins og þeir vilja innan ramma laganna.

Danir og Bretar fjalla mikið um skífugasið, báðar þjóðir eru nálægt pólítískum vilja til að reyna að vinna það en enn er ekki ljóst hvort um vinnanlegt magn er að ræða. Ljóst er að vinnsla í þessum tveimur löndum yrði mjög sýnileg, hver borhola endist stutt og því þarf sífellt verið að bora með tilheyrandi tilfæringum, en löndin eru bæði mjög þéttbýl og nánast ræktuð til fulls (nema "auðnir" norð-austur hluta Bretlands, samkvæmt tengdaföður forsætisráðherrans þar).

Mér þykir þú full svartsýnn á endurnýjanlegu orkugjafanna þótt ég sé sammála þér um skammsýni Þjóðverja í þessum málum. Sólarorkuframleiðsla verður sífellt ódýrari og fyrr á þessu ári sá ég í Economist að á Indlandi sé orðið ódýrara að reisa og reka sólarorkuver en kolaver - væntanlega vegna þessa að Indverjar hafa ekki kolabirgðir að ráði. Verð per framleiðslueiningu fer mjög hratt lækkandi, það er varla mörg ár í að sólarorka verði hagkvæmur kostur í Evrópu án ríkisstyrkja.

Samrunaorka, ef af verður, mun ekki breyta miklu á okkar æviskeiði!

[Bjarni Jónsson, 2.8.2013 kl. 21:54]

Sæll, Ágúst;

Ég er þér þakklátur fyrir allar þessar upplýsingar.  Þær eru mér nýnæmi og undirstrika í raun minn meginboðskap með þessari vefgrein, að tími orkuskorts, ráðandi stöðu orkuseljanda og sligandi hás orkuverðs fyrir öll hagkerfi heimsins, er liðinn.

Með góðri kveðju / Bjarni Jónsson

[Bjarni Jónsson, 2.8.2013 kl. 22:21]

Sæll, Brynjólfur, og þakka þér innlitið.  Orkumálin eru heillandi, enda eru þau hagsmunamál allra.  Ég tel, að útflutningur Íslendinga á raforku eigi að vera á formi áls og annarrar orkusækinnar framleiðslu.  Mér var tvennt efst í huga við ritun þessarar greinar.  Í fyrsta lagi að sýna fram á téð vatnaskil, sem orðið hafa með þróun sundrunartækninnar (fracking), þ.e. að eðli orkumarkaðarins er að breytast úr seljendamarkaði í kaupendamarkað og þar með lækkar orkuverðið svo mjög, að það hættir að sliga flest hagkerfi og valda þar verðbólgu.  Í öðru lagi var ég að sýna fram, hversu auðvelt er að misstíga sig, þegar stjórnmálamenn ákveða "að taka stóra stökkið", eins og þeir þýzku hafa gert með ákvörðun um lokun allra kjarnorkuvera 2022 og innleiðingu endurnýjanlegra orkugjafa í staðinn.  Þetta hefur leitt til hæsta orkuverðs í Evrópu og til aukinnar losunar gróðurhúsalofttegunda.  Umræðan um atvinnu af álverum er áhugaverð.  Það er rétt, að með aukinni sjálfvirkni eykst framleiðnin þar, en hvaðan kemur nýi búnaðurinn ?  Í mörgum tilvikum er hann þróaður í samvinnu við íslenzku álverin og seldur þangað og hefur síðan myndað grunn að útflutningi á sams konar vöru.  Þetta hefur skapað þjóðfélaginu miklu meiri tekjur en störfin, sem töpuðust, með fullri virðingu fyrir þeim.  Ég á nú bágt með að trúa þessari sögu frá Indlandi um hagkvæmni sólarorkuveranna m.v. við núverandi markaðsverð á kísli og kolum, en kolin hafa hríðfallið í verði vegna þess, að Kaninn þarf minna á þeim að halda en áður vegna gassins og flytur þau út.

Með góðri kveðju / Bjarni Jónsson