Hræsni tröllríður húsum

Það er áhugavert að fylgjast með iðrun Ögmundar Jónassonar, Atla Gíslasonar o.fl. fyrir að hafa með atbeina sínum á Alþingi stuðlað að því, að Geir Hilmar Haarde yrði einn manna leiddur fyrir Landsdóm.  Eðlilegt er að bera fyrir sig sviksemi Samfylkingar, er hún við atkvæðagreiðsluna sleppti þremur af fjórum við ákæru og rannsókn fyrir Landsdómi, er Hrunnefnd Alþingis mælti með ákæru gegn.

Vinstri flokkarnir eru staddir á siðferðislegum og stjórnmálalegum berangri eftir að hafa opinberað ólýðræðislegt eðli sitt og dómgreindarleysi með framlagningu fráleitrar frávísunartillögu á Alþingi.  Með þessu gönuhlaupi stjórnarliða reyndu þeir að hindra lýðræðislega umfjöllun Alþingis á forsendum, sem stríða gegn réttarríkinu sjálfu.  Réttarfarsrökleysa þeirra sýnir dómgreindarleysi þeirra í hnotskurn.

Eins og vanalega snúa þeir sem sagt staðreyndum á haus. Þessir lánlausu og vitgrönnu stjórnarliðar báru fyrir sig, að Alþingi mætti ekki skipta sér af dómsmáli.  Hvað reyndi vinstri-græni vindbelgingurinn frá Ólafsfirði, Björn Valur Gíslason, þegar hann lagði til, að Alþingi hlutaðist til um að draga til baka ákæru gegn svo kölluðum níumenningum fyrir óspektir á Alþingi ?  Þar lagði hann til, að Alþingi hlutaðist til um saksókn í máli, sem var alls ekki á valdsviði þess.

Í Landsdómsmálinu gegn Geir Hilmari er hins vegar allt annað uppi á teninginum, eins og saksóknari á vegum Alþingis hefur nú staðfest.  Þar fer Alþingi sjálft með ákæruvaldið og ber lögum samkvæmt að endurskoða ákæru, komi eitthvað nýtt fram.  Það er fyrir löngu komið eitthvað nýtt fram.  Það gerðist, þegar þingmenn Samfylkingar undanskildu sitt fólk og fjármálaráðherra Sjálfstæðisflokksins frá ákæru.  Það gerðist líka, þegar ákveðnum tveimur atriðum af sex var vísað frá Landsdómi.  Það gerðist, þegar þungavigtarfólki í ákærendaliðinu, eftir íhugun málsatvika, snerist hugur varðandi ákæruna. 

Það nær auðvitað engri átt, að maður, sem lagði grunninn að því að bjarga landinu frá gjaldþroti í október 2008 með Neyðarlögunum og að endurreisa það með ákveðinni línu í Icesave-málinu og með þvi að taka upp þráðinn við AGS, sé hundeltur og sóttur til saka með málarekstri, sem stendur á svo lögfræðilega hæpnum grunni, að hann getur vart leitt til sakfellingar. 

Ógeðsleg hræsni hefur opinberazt á Alþingi, er fólk, sem lýst hafði yfir andstöðu við málarekstur fyrir Landsdómi, studdi frávísunartillöguna í atkvæðagreiðslu.  Í þeim ljóta flokki er forsætisráðherra fremstur.  Þessi forsætisráðherra virðist vera alger mörður fyrir utan getuleysi sitt á öllum siðlegum sviðum, eða vera það, sem enskir kalla "a good for nothing person". Alþingismenn geta ekki sokkið dýpra í lágkúru. Þessir þingmenn eru hreinræktaðir loddarar, sem ekkert mark er takandi á.  Þjóðin iðar í skinninu eftir að kasta þeim á haf út.

Það fjarar nú hratt undan Samfylkingu, Vinstri hreyfingunni grænu framboði og svo kallaðri Hreyfingu.  Grundvöllur þeirra allra og sameiningartákn er heiftrækni og hefndarþorsti í garð Sjálfstæðisflokksins og frelsishugmynda hans um fyrirkomulag hagstjórnar í landinu.  Ríkisstjórnin hangir á þessu hálmstrái, en er fullkomlega hugmyndalaus og duglaus og sér þess vegna engan seturétt.  Þessu síðasta vinstristjórnarári um langa hríð má lýsa þannig: þegar óttinn einn er eftir.

Allt þetta opinberuðu mannvitsbrekkurnar í Reykjavíkurdeild VG á dögunum, þegar þær í örvæntingu sinni létu að því liggja, að baráttuna við frjálshyggjuna, eða var það e.t.v. nýfrjálshyggjuna, mundi daga uppi, ef ákæran gegn Geir yrði felld niður.  Þá er væntanlega átt við, að slíkt yrði ríkisstjórninni að falli. Annars er ekki heil brú í þessum söfnuði. Með þessu opinberuðu mannvitsbrekkur VG í Reykjavík sitt stalíníska hugarfar, en ein af djöfullegum aðferðum bóndans í Kreml, sem svo var kallaður af íslenzkum kommúnistum, var að draga andstæðinga sína fyrir dómstól.  Lítilla sanda, lítilla sæva, lítil eru geð guma.

Samfylkingin og VG loga nú í illdeilum stafnanna á mili, og eru þessir stjórnmálaflokkar með öllu ófærir um að leiða þjóðina.  Þeir hafa reyndar verið það frá fyrsta degi, enda hafa þeir í engu markað leiðina fram á við, og engum getur blandazt um það hugur lengur.  Allri þeirra niðurrifsstarfsemi verður snúið við, þegar þau hafa verið husluð, og viðreisn samfélagsins hafin.

Öll réttlæting fyrir setu hinnar getulausu, hugsjónalausu, siðlausu og svikulu vinstri hjarðar við völd er horfin, eins og dögg fyrir sólu.  Í viku 03/2012 brast meirihluti vinstri manna í Kópavogi vegna furðulega persónulegrar aðfarar forystu Samfylkingarinnar í bænum að bæjarstjóranum.  Hvaða stjórnkerfismál eru þetta í Kópavogi, sem Samfylkingin vildi koma í framkvæmd, en bæjarstjórinn heyktist á ?  Munnlegur brottrekstur án opinberra skýringa er afar kindugur.  Á Alþingi er nú minnihlutaræði minnipokamanna.

Á Alþingi og í ríkisstjórn er allt upp í loft.  Ríkisstjórnin er sek um fjölda afglapa, hún eyðir öllum tímanum í vitleysu, og í raun hefur ekkert verið gert af viti til viðreisnar landinu frá því, að ríkisstjórn Geirs Hilmars Haarde var hrakin frá völdum með skefjalausu ofbeldi afskúma og pottaskefla að undirlagi VG og stjórnmálalegu ofríki, þar sem spilltur samstarfsflokkur í ríkisstjórn, sem verið hafði handbendi útrásarvíkinga frá 2003, heimtaði af Sjálfstæðisflokkinum að ganga á hönd eina stefnumáli sínu, þ.e. að ganga í Evrópusambandið, ESB.  Til allrar hamingju varð honum ekki kápan úr því klæðinu, því að jafnvitlausa tímasetningu á jafnvafasömum gjörningi er vart unnt að hugsa sér.  Íslands óhamingju varð þó ekki allt að vopni.

Í ljósi þess, sem síðan hefur gerzt, er ljóst, að þessi yfirgengilega heimtufrekja um inngöngu var verst ígrundaði verknaður á sviði utanríkismála lýðveldistímans, ef Icesave-samningar Steingríms Jóhanns Sigfússonar, þáverandi fjármálaráðaherra, og framboðið til Öryggisráðsins, eru frá taldir.  Þessi ESB-árátta Samfylkingarinnar er eins flautaþyrilsleg og hugsazt getur.  Vera landsins í EES og undirlægjuháttur stjórnmálaafla við flottræfla fjármálakraðaksins var meginástæða Hrunsins, og Samfylkingin heimtaði, að gengið yrði alla leið; skósólar kvalaranna í Icesave-málinu sleiktir, krónunni kastað og evran tekin upp.  Þetta er ótrúlega illa ígrunduð og hreint út sagt heimskuleg stefna, sem áreiðanlega hefði endað með þjóðargjaldþroti og missi alls sjálfstæðis, ef hún hefði orðið ofan á.  Við hefðum með miskunnarlausum hætti orðið fórnarlömb fésýslumanna, bankaauðvalds Evrópu, sem stjórnar forkólfum ESB, eins og strengjabrúðum. 

Ef landið hefði ekki verið á hinu evrópska efnahagssvæði, EES, hefðu bankarnir ekki náð að þenja út efnahagsreikninga sína jafnsvakalega (10 þúsund milljarðar kr) og raun bar vitni um og stofna útibú í Evrópu, sem lutu evrópsku eftirlitskerfi.  Fjármálaeftirlitið hafði verið klofið frá Seðlabankanum að enskri fyrirmynd, svo að eftirlitið var hvorki fugl né fiskur í fámenni og frændhygli hér.  Það var engin þekking hérlendis á eðli fjármálamarkaða, og útþensla fjármálaveldisins á Íslandi var ein samfelld ferð án fyrirheits, sem hlaut að enda úti í fúamýri. Allt eru þetta víti til varnaðar.

Viðfangsefni stjórnmálanna nú ætti að vera að vega og meta kosti og galla við úrsögn landsins úr EES fremur en aðlögunarviðræður við ESB, þar sem upplausnarástand ríkir og enginn veit, hvert stefnir.  Hafa menn ekki tekið eftir breytingunni á framferði Sarkozys, eftir að S&P felldi lánshæfi Frakklands.  Nú nuddar hann sér ekki lengur upp við þýzka kanzlarann, heldur reynir að grafa undan veldi hans í ESB, sem getur orðið allt frá tollabandalagi til sambandsríkis eftir því, hvernig málin skipast. 

Vinstri grænir eru eins og dauðar flugur í ríkisstjórn, sem Samfylkingin mun hreinsa úr kirkjugluggunum, þegar þeir verða ekki taldir nýtast lengur Evrópustefnu hennar.  Þeir eru nytsamir einfeldningar. Við þessar aðstæður lætur skipstjórinn frá Ólafsfirði, Björn Valur Gíslason, hafa eftir sér þann 23. janúar 2012: "Ég undrast þetta pungtak, sem Sjálfstæðisflokkurinn hefur á samfélaginu, að hann getur kreist fram sinn vilja".

Eigi er búktalið boðlegt það. Þetta tungutak þingmanns VG og málpípu formannslufsu VG segir allt, sem segja þarf um þetta afstyrmi og flokksnefnuna hans.  Málfræðilega er margt aðfinnsluvert, en verra er, að inntakið ber merki siðblindu, þegar þess er gætt, að tilefnið var það, að þingflokksformaður VG hafði orðið undir á Alþingi í atkvæðagreiðslu um frávísunartillögu fram lagða að undirlagi hans við tillögu um endurskoðun ákæruatriða á hendur Geir Hilmari, fyrrverandi forsætisráðherra, fyrir Landsdómi.  Ljóst er, að þingmaðurinn, BVG, lítur þannig á, að vinstri flokkarnir hafi fengið tækifæri til að taka íslenzku þjóðina hreðjataki eftir Hrunið og ætli að hanga á því eins og hundar á roði.  Tímabært er að höggva þær hendur, er því hreðjataki heldur.      

Nú þurfa að verða Alþingiskosningar og stjórnmálamenn að þeim loknum að bretta upp ermarnar eftir hreðjatak vinstri manna, sem var stjórnartímabil forstokkaðs afturhalds, getuleysis og glataðra tækifæra. Það verður að stækka kökuna, sem til skiptanna er. Það gerist með hagvexti, sem er eitur í beinum VG. Til að skapa hagvöxt þarf fjárfestingar.  Þær munu koma, þegar skattar vinstri gaufaranna hafa verið afnumdir og friður treystur um grundvallar atvinnuvegina.  Því miður er skipasmíðaiðnaðurinn ekki nema svipur hjá sjón, því að gríðarleg endurnýjun er framundan á íslenzka fiskiskipastólnum, sem hefði getað orðið íslenzkum iðnaði og tæknigeira mikil lyftistöng.  Hver veit, nema einhvern hluta skipastólsins verði unnt að endurnýja innanlands ?

Fjöldi erlendra ferðamanna eykst um 5-10 % á ári.  Flugið að og frá landinu blómstrar, þó að flest erlendu flugfélögin berjist í bökkum, enda eykst ferðamannastraumurinn hvergi eins og hér; þökk sé náttúrukröftum landsins.  Til að mæta aukningunni þarf að efla innanlands flugvellina og aðstöðuna þar.  Þetta á einkum við Reykjavík, Akureyri og Ísafjörð.  Framtíð Reykjavíkurflugvallar ber að tryggja á núverandi stað, enda eru nú þegar miklar fjárfestingar þar og nauðsynlegt að bæta aðstöðuna til að nýta þessar fjárfestingar betur og auka farþegafjöldann.  Það yrði allt of dýrt að breyta flugvellinum í byggingarland, og höfuðborginni ber að hýsa flugvöll á bezta flugtæknilega stað, sem kostur er á. Það er tóm vitleysa, að umferð minnki með flutningi flugvallar og íbúðarhúsum í Vatnsmýrinni. Þá er og orðin nauðsyn á stórátaki í brúargerð og gangagerð.  Með stækkuðum skattstofni ríkisins verður til fé til styrkingar innviða landsins, sem eru undirstaða hagsældar.  

Þriðji stóri gjaldeyristekjustofninn er áliðnaðurinn.  Það verður að draga réttar ályktanir af Rammaáætlun og gera sér grein fyrir, að orkulindir Íslands til raforkuvinnslu eru mjög takmarkaðar.  Þær duga þó til að auka álvinnslu um allt að einni milljón tonna á ári.  Að ráðstafa orkunni til þessara nota er þjóðhagslega mun hagkvæmara en að að senda raforkuna utan um sæstreng.  Álskorti er spáð á næstu árum og 4 % raunhækkun álverðs á ári.  Þetta mun tryggja íslenzkum vatnsorkuverum góða arðsemi með orkusölu til álvera.  Neðri-Þjórsá og fleiri upplagða vatnsaflsvirkjunarkosti ber að nýta sem fyrst, og verða neikvæð umhverfisáhrif í lágmarki með nýtingu beztu tækni.  Vatnsaflsvirkjanir eru allar sjálfbærar og afturkræfar.

Samkvæmt Rammaáætlun ber að líta á orkuvinnslu úr jarðhita sem námuvinnslu, þar sem námurnar endast í 50-100 ár.  Af þessu leiðir, að orkuvinnsla úr jarðvarma er ósjálfbær.  Siðferðilega er þá óréttlætanlegt að vinna raforku úr jarðgufu með 10 % nýtni.  Raforkuvinnslu ber að verða aðeins aukaafurð við vinnslu heits vatns eða efnavinnslu.  Þar með fimmfaldast nýtnin hið minnsta.  Það ber þegar í stað að taka mið af þessari niðurstöðu Rammaáætlunar um verndun og nýtingu orkulinda, ella er hætta á, að skortur geti orðið á jarðvarma til þeirra nota, sem hann er verðmætastur til, upphitunar, í fjarlægri framtíð.  Margt er og enn óleyst við nýtingu jarðgufu, sem nú veldur umtalsverðri mengunarhættu, t.d. varðandi hættuleg efni í affallsvökvanum, sem alls ekki mega berast út í neyzluvatnið, og loftkennd efni, sem hættuleg eru öndunarfærum og gróðri.

Allt er þetta sjálfsagt tæknilega leysanlegt, en afleiðingar þess að rasa um ráð fram í umgengni við landið geta orðið geigvænlegar og óafturkræfar.  Hér, eins og annars staðar, er gæfulegra að kunna fótum sínum forráð.