Raforkumál landsins í ólestri

 Það er fjarri því að ríkja einhugur um mótun orkustefnu fyrir Ísland.  Slíkt ætti þó að liggja tiltölulega beint við, af því að á Íslandi eru ríkulegar orkulindir, sem gera íbúunum kleift að framleiða a.m.k. 40 TWh/a af raforku án þess að grípa til jarðefnaeldsneytis eða kjarnorku.  Á árinu 2015 verða framleiddar um 18 TWh eða 45 % af því, sem talið er vera hagkvæmt, að teknu tilliti til verndunar.

Öll raforkuvinnsla í heiminum hefur í för með sér jarðrask og/eða losun gróðurhúsalofttegunda, og sum orkuver losa að auki önnur efni út í andrúmsloftið og/eða frárennslið eða mynda hættulegan fastan úrgang. Íslendingar eru svo vel í sveit settir í heiminum, að raforkuver þeirra valda lágmarks mengun og falla yfirleitt vel að náttúrunni í kring. 

Andrúmsloft jarðarinnar er sameiginlegt öllum íbúum hennar, og þess vegna er það til merkis um sérvizku og skort á samhygð að leggjast gegn aðgerðum, sem vitað er, að draga muni úr losun skaðlegra efna út í andrúmsloftið.  Þetta er hægt á Íslandi með vel hönnuðum virkjunum og flutningsmannvirkjum, sem framleiða og flytja selt afl og orku annaðhvort til orkukræfra verksmiðja eða inn á sæstreng. 

Það á reyndar eftir að sýna fram á, að hið síðar nefnda sé eitthvað meira en andvana fædd hugmynd. Nokkrar sviðsmyndir hafa verið viðraðar, en allar eru þær handan nauðsynlegrar arðsemi og þess vegna háðar stórfelldum opinberum fjárfestingarstyrkjum og/eða niðurgreiðslum á raforkuverði. 

Enn vex árleg aukning koltvíildis í andrúmslofti jarðar og er nú um 405 ppm að styrk og hefur þá vaxið úr 315 ppm árið 1995 eða að jafnaði um 1,5 ppm/ár.  Hlýnun jarðar hefur að vísu stöðvazt um sinn, en enginn veitt, hvort eða hvenær hún tekur stökk upp á við aftur. Reyndar er öruggt, að sólblettavirkni hefur áhrif á hitastig jarðar, og nú er henni spáð minnkandi og jafnvel Litlu ísöld að 15 árum liðnum. Það er þó skylda allra þjóða, sem vettlingi geta valdið, að leggja sitt lóð á vogarskálina til að hindra stjórnlausa hlýnun, og þannig verða minni hagsmunir að víkja fyrir meiri, enda sé aðeins um afturkræf mannvirki og inngrip í náttúru að ræða á Íslandi. Reyndar segja sumir vísindamenn nú, að hlýnun úthafanna sé þegar orðin stjórnlaus, og eru það grafalvarleg tíðindi.

Nú verða talin upp nokkur atriði, sem áfátt er við stjórnun raforkumála landsins m.v. það að nota orkulindirnar til að knýja hagvöxt og auka vöruútflutning frá landinu.  Lítill, frekur og hávær minnihluti í landinu er hins vegar á móti hagvexti og setur sig jafnan upp á móti stórframkvæmdum, virkjunaráformum, stofnlínuframkvæmdum og nýjum iðjuverum.  Hefur slíkur söfnuður lengi verið kenndur við afturhald á Íslandi og annars staðar:

1. Það er skortur á hagkvæmum, hönnuðum og samþykktum virkjanakostum, sem hægt er að setja á framkvæmdastig strax og viðskiptavinur hefur skuldbundið sig til nægjanlegra orkukaupa.  Nú eru það t.d. aðeins jarðgufuvirkjunin Þeistareykir, 90 MW, 738 GWh/a, nýtingartími 8200 klst/a eða 94 %, og Hvammsvirkjun.  Nýtingartími Þeistareykja er sennilega ofáætlaður, og þar með vinnslugeta hennar, vegna viðhaldsþarfar og hættu á niðurdrætti, og kísilmálmverksmiðjan er tæplega með svona háan nýtingartíma toppafls, sem slagar upp í álver.  Hún fór á framkvæmdastig veturinn 2015 fyrir kísilmálmverksmiðju þýzka framleiðandans PCC á Bakka við Húsavík. Skrattinn hefur verið málaður á vegginn vegna hættu, sem beðið gæti fólks í verksmiðjunni vegna jarðskjálfta, en það er að sjálfsögðu verkfræðilegt úrlausnarefni að hanna mannvirki og jarðskjálftafestingar fyrir búnað miðað við nýlegan burðarþolssstaðal, sem gildir fyrir svæðið og öll önnur byggingarsvæði á landinu.  Gömul hús á Húsavík eru að sjálfsögðu í meiri hættu. Fallvatnsvirkjunin Hvammur í Neðri-Þjórsá, 93 MW að uppsettu afli og orkuvinnslugetu 719 GWh/a, sem jafngildir 7730 klst nýtingartíma allrar aflgetu eða 88 % nýting, sem mun sennilega vaxa með auknu meðalvatnsrennsli Þjórsár, ef hlýnar, sem ekki er þó víst. Gildistími umhverfismatsins er runninn úr gildi.  Samgöngubætur í sveitinni vegna virkjunarinnar og aðdráttarafl fyrir ferðamenn eykur enn gildi virkjunarinnar vegna sprengingar í fjölda ferðamanna á svæðinu frá því, að fyrra umhverfismatið var gert. Alþingi heyktist á því vorið 2015 að færa 2 aðrar fullhannaðar og samþykktar virkjanir í Neðri-Þjórsá úr biðflokki Rammaáætlunar í framkvæmdaflokk, þ.e. Holt og Urriðafoss.  Meint ástæða eru áhyggjur af laxagengd, sem eru einfaldlega ekki nógu veigamikil rök í þessu tilviki til að tefja framkvæmdir, sem eru forsenda fyrir frekari iðnvæðingu landsins á næstu árum. Hugsanlegt tap er vel innan við 50 MISK/a, sem er smáræði í samanburði við hinn fjárhagslega ávinning virkjananna. Notendur eru t.d. sólarkísilverksmiðju Silicor á Grundartanga og kísilmálmverksmiðja Thorsil í Helguvík.  Sólarkísilverksmiðjan á að framleiða 99,9999 hreinan kísil, Si, fyrir sólarhlöður með nýrri aðferð, og hin á að framleiða hráefni fyrir hálfleiðaraiðnaðinn, hvort tveggja umhverfisvæn verkefni.  Þingið setur ofan að láta meiri hagsmuni víkja fyrir minni og andúð minnihluta á iðnvæðingu, sem reist er á beinum erlendum fjárfestingum.  Stjórnskipunin, þingræðið, var fótum troðið til að ná fram vilja minnihlutans á Alþingi.  Þessu verður að linna með auknum völdum forseta Alþingis við fundarstjórn og takmörkun ræðutíma að hætti annarra norrænna þjóðþinga.
2. Flutningskerfi raforku annar ekki þörfinni. Það hefur um alllanga hríð vantað öflugar stofntengingar á milli landshluta til að bæta nýtingu virkjana og miðlunarlóna og innan landshluta til að verða við aukinni raforkueftirspurn, aðallega á öllu norðanverðu landinu.  Þetta hefur þegar þýtt glötuð tækifæri til uppbyggingar atvinnulífs, t.d. í Eyjafirði, og nú er uppi hugmynd um álver í Skagabyggð.  Á Norð-Austurlandi hefur verið fjárfest í rafvæðingu fiskimjölsverksmiðja, en aðeins hefur verið hægt að nýta hana með höppum og glöppum, svo að eldsneytissparnaður hefur ekki orðið, eins og til var stofnað.  Kerfið er mjög veikt og þolir ekki snöggar álagsbreytingar eða bilanir án þess að fara á hliðina með vandræðum og tjóni hjá notendum. Þetta ástand hefur þegar valdið tugmilljarða tjóni, og við svo búið má ekki standa lengur, enda silagangurinn ekki vanzalaus.  Nú á þó að að hefjast handa við nýja Suð-Vesturlínu frá Hafnarfirði að Helguvík, sem gerir uppbyggingu þar mögulega, og kominn tími til, að atvinnulíf á Suðurnesjum braggist.  Línu yfir Sprengisand vantar ásamt öflugri tengingu Norðurlands við Vesturland og Austurland.  Er vonandi, að deyfð og drunga yfir flutningskerfinu  verði aflétt með nýsamþykktum lögum um undirbúning flutningsmannvirkja, sem reistur er á gildandi Kerfisáætlun Landsnets. Landsnet er einokunarfyrirtæki samkvæmt lögum undir eftirliti Orkustofnunar og virðist iðulega þurfa pipar undir stertinn.
3. Ríkisfyrirtækið Landsvirkjun hefur kynnt fyrir landsmönnum áhuga sinn á verulegri stækkun markaðar síns eða um 50 %; ekki með stækkun markaðshlutdeildar á Íslandi, sem þegar er óþægilega stór eða rúmlega 70 %, heldur með útflutningi og innflutningi raforku um sæstreng.  Kynning á þessu hefur verið laus í reipunum, ýmist talað um afl- eða orkuútflutning, og frásagnir af virkjunarþörf fyrir þessa orkusölu verið villandi og beinlínis rangar að mati ýmissa kunnáttumanna. Verður betur fjallað um þetta í síðari vefgrein. Alla lýsingu á tilhögun verkefnisins hefur skort, svo að áreiðanlega kostnaðaráætlun hefur ekki verið unnt að gera.  Samt hefur Landsvirkjun komið af stað gullgrafaravæntingum í kringum verkefnið, sem ekki er nokkur fótur fyrir, því að verði eðlileg arðsemiskrafa sett á flutningsmannvirkin sjálf, þá mun flutningskostnaðurinn fyrirsjáanlega gleypa megnið af verðinu, sem fæst fyrir "græna orku" á Englandi.  Viðskiptahugmynd Landsvirkjunar eftir endurlífgun hugmyndarinnar árið 2010 er að gera út á niðurgreiðslur úr brezka ríkissjóðnum fyrir "græna orku", en verð á henni fer nú lækkandi á Englandi vegna hraðfara þróunar vindmylla og sólarhlaða o.fl. Það er ekki ljóst, hvað fyrir Landsvirkjun vakir með því að halda þessari umræðu vakandi.  Málið hefur borizt til Alþingis, en í stað þess að leggja þessa umræðu á ís þar til tækni- og viðskiptahlið málsins skýrist betur, þá var skipuð nefnd að hálfu Iðnaðarráðherra (að beiðni þingsins) til að gera fýsileikaskýrslu um verkefnið.  Þar með var málið í raun tekið úr höndum Landsvirkjunar, sem ætti að láta það liggja í þagnargildi á meðan nefndin er að störfum.  Það er óheppilegt að draga athyglina frá miklu brýnni viðfangsefnum á sviði orkumála hér innanlands með þessu sæstrengsskrafi. Hlutfallsleg stærð Landsvirkjunar á íslenzka orkumarkaðinum er þegar svo stór, að hún getur kallazt markaðsráðandi.  Stækkun hennar, eins og hér um ræðir, er ósamrýmanleg kröfum um sanngjarna samkeppni á markaðinum, og þess vegna verður að stofna sérfélag um allar virkjanir, sem hugsanlega verða reistar fyrir sæstreng.
4. Þó að raforkuverð á Íslandi sé lágt í alþjóðlegum samanburði, þá hefur það hækkað mikið frá 2010 bæði til stóriðju og almennings.  Endurskoðun á raforkusamningi Landsvirkjunar og Rio Tinto Alcan lauk 2010 og lyktaði með mikilli hækkun orkuverðs og breyttri vísitölu þess.  Meðalverð til stóriðju samkvæmt Ársskýrslu Landsvirkjunar 2014 er ekki of lágt miðað við tilkostnað fyrirtækisins og jaðarkostnað þess við raforkuvinnslu í vatnsorkuverum til stóriðju.  Samt hafa sumir hátt um, að svo sé, en hafa ekkert fyrir sér annað en verðið sé undir vegnu meðalverði til álvera í heiminum utan Kína.  Það eru óttalega þunnildisleg rök, því að sé farið út í samanburð við önnur álver, er ófullnægjandi að taka einvörðungu rafmagnskostnaðinn með í reikninginn,  þótt drjúgur sé, heldur verður að bera framlegð fyrirtækjanna saman til að leggja mat á samkeppnisstöðu Íslands gagnvart öðrum landsvæðum, sem draga vilja að sér fjárfestingar af þessu tagi.  Aftur á móti hefur komið í ljós, að meðalverð Landsvirkjunar til almennings, 8,9 kr/kWh, sem hægt er að leiða út úr Ársskýrslu Landsvirkjunar 2014, er allt of hátt. Það er bæði of hátt miðað við vinnslukostnað í vatnsaflsvirkjunum fyrir álag heimila og almennra fyrirtækja og of hátt miðað við meðalorkuverð í langtímasamningum, sem er ósanngjarnt gagnvart almenningi í landinu.  Hér er ríkisfyrirtæki tekið upp á því að okra á eigendum sínum.  Meðalverð til almennings þarf að lækka um a.m.k. 2,0 kr/kWh, svo að viðunandi verði. Eftir kjarasamningana í vor fer verðlag hækkandi í landinu.  Við því verður að sporna með öllum tiltækum ráðum, því að verðbólga er hinn versti vágestur velmegunar í landinu. Nú er rétti tíminn fyrir vellauðugt ríkisfyrirtæki á borð við Landsvirkjun að leggja sitt lóð á vogarskálarnar; ella verða stjórnvöld að grípa í taumana. Hér blasa við gallar fákeppnismarkaðar, þar sem einn aðilanna á framboðshliðinni skákar í skjóli yfirburðastærðar.  Hér verða fulltrúar eigenda Landsvirkjunar, ríkisstjórn og Alþingi, að skakka leikinn, af því að markaðurinn er ekki í færum til þess.
5. Landsvirkjun er með tvær vindmyllur, tæplega 1,0 MW að afli hvora, í rekstri á Hafinu ofan við Búrfellsvirkjun.  Hún hefur kynnt vindmyllulund til sögunnar þar, Búrfellslund,sem yrði engin smásmíði, heldur mundi framleiða 1,5 TWh/a (11 % aukning m.v. núverandi vinnslu Landsvirkjunar og rúmlega 8 % af heildarraforkuvinnslu landsins). Yrði þetta svipað hlutfall og í Svíþjóð og slagar upp í þýzka hlutfallið, sjá mynd, en raforka úr endurnýjanlegum orkugjöfum þar er hins vegar aðeins um 12 %.  Til þess að framleiða 1,5 TWh/a með vindrafstöðvum þarf uppsett afl um 500 MW eða a.m.k. 170 vindmyllur, því að framleiðendur munu ekki treysta sér til að framleiða stærri vindmyllur en 3,0 MW fyrir íslenzkt veðurfar.  Þessi vindmylluskógur þæki e.t.v. 5 km2 svæði og mundi yfirleitt syngja rækilega í honum á þessum vindasama stað.  Þá eru tengimannvirki við stofnkerfið fyrir þessi 500 MW ótalin.  Hið hlálega er, að Landsvirkjun hefur viðrað brezka ríkið sem kaupanda vindmylluorku frá Íslandi.  Það borgar um þessar mundir að jafnvirði 125 USD/MWh fyrir orku frá vindmyllum á landi, en vinnslukostnaður hérlendis yrði e.t.v. 90 USD/MWh frá téðum vindmyllulundi.  Nánast ekkert hefðist upp í þann kostnað vegna flutningskostnaðar um sæstrengsmannvirkin.                         

  

 Nýr raforkumarkaður blasir nú við, og verður íslenzk orkustefna að taka mið af honum. Forkólfar Landsvirkjunar hafa síðan 2010 tekið kolrangan pól í hæðina varðandi þróun orkuverðs á heimsmarkaði.  Þessi stefna hefur skaðað landið, því að reyndin hefur orðið allt önnur, og þess vegna hafa ranghugmyndir um viðskiptaumhverfið fælt viðskiptavini frá.  Listaverð Landsvirkjunar fyrir langtímasamninga upp á 43 USD/MWh var alveg út í hött. 

Stjórn Landsvirkjunar og núverandi stjórnarandstaða á Alþingi hafa haldizt hönd í hönd um að lágmarka umfang stóriðjusamninga. Þetta hefur að sjálfsögðu endurspeglazt í þeim virkjanakostum, sem Landsvirkjun hefur staðið til boða og hefur nú leitt til kreppu á raforkumarkaðinum og sett viðskiptasamninga í uppnám.

Þetta er sorgleg staðreynd í ljósi þess, að um nokkurra ára bil hefur verið vitað, að Íslendingar gætu verið að missa af lestinni.  Kínverjar o.fl. hafa sett hundruði vísindamanna til verka við að þróa nýja kynslóð kjarnorkuvera, sem brenna Þóríum frumefni og nýta það vel, svo að lítill geislavirkur úrgangur verður eftir.  Þóríum kjarnorkuver geta verið af margvíslegum stærðum.  T.d. mundi henta álveri af hvaða stærð sem er yfir 100 kt/a að reisa Þóríum- orkuver á lóðinni og losna við þref við Hörð Arnarson og hans líka um orkuverðið og losna við flutningskostnað raforku.  

Kjartan Garðarson, vélaverkfræðingur, skrifaði í Morgunblaðið laugardaginn 11. júlí 2015 greinina: "Orkubyltingin mikla að hefjast". 

Þar heldur hann því fram, að kostnaðarverð frá Þóríum- orkuveri verði í byrjun undir 30 USD/MWh, og eftir að fjöldaframleiðsla hefjist, muni kostnaðurinn verða undir 10 USD/MWh.  Það telur Kjartan, að verði fyrir 2030. Lokaorð Kjartans í téðri grein eru þessi:

"Frumefnið Þóríum heitir í höfuðið á norræna þrumuguðinum Þór.  Það er kannski táknrænt, að Þóríum mun væntanlega hafa mikil áhrif á Sögueyjunni.  Í mínum huga er það þannig, að við höfum um 3 ár til að fá hingað orkusækinn iðnað.  Eftir það fer varla nokkur norður í Ballarhaf til að ná sér í orku.  Enginn veit því fyrir víst í hvaða stöðu við verðum til að semja um raforkuverð eftir nokkur ár."

Á 7. áratug 20. aldarinnar héldu menn líka, að kjarnorkan mundi verða aðalorkugjafi heimsins og sá hagkvæmasti.  Þar reyndust vera tæknileg ljón í veginum.  Núna er rétt að hafa slíka fyrirvara á, en það eru meiri líkur en minni á því, að spurn eftir raforku á og frá Íslandi muni dala.  Þess vegna eigum við að grípa gæsina á meðan hún gefst og selja orkuna á verði, sem gefur góðan arð af fjárfestingunni, eins og verið hefur, en gullgrafarahugarfar á engan veginn við, því að innan 10 ára kunnum við að hafa tapað samkeppniforskoti okkar um aldur og ævi á þessu sviði. Það má heldur ekki líta fram hjá þeim möguleika, að samrunaorkan kann að vera nær en margan grunar, en hún mun verða hin endanlega lausn á orkuvandamálum heimsins. 

Hin breytingin, sem framundan er í orkumálum landsins, er rafvæðing fartækja á landi.  Orkubyltingin, sem lýst er hér að ofan, herðir að sjálfsögðu á þróun rafbíla, en erfiðasti hjallinn á þeirri vegferð er þróun rafgeyma með nægilegan orkuþéttleika í kWh/kg.  Það má búast við, að eftir 10-15 ár hafi rafbílar leyst af hólmi eldsneytisnotkun, sem jafngildir 50 % af núverandi bensínnotkun og 25 % af núverandi dísilolíunotkun.  Þá mun raforkumarkaðurinn hérlendis hafa vaxið um 600 GWh/a eða rúmlega 3 % af núverandi markaði og hefur sennilega möguleika á að ná 2000 GWh/a.  Þessi orka jafngildir jafnaðarálagi 230 MW, og verði boðið upp á hagstætt næturrafmagn, þarf ekki að virkja meira en þessu nemur. 

Hlutdeild endurnýjanlegrar orku af heildarorkunotkun á Íslandi hækkar þá úr 86 % í um 92 % (þotueldsneyti sleppt), og að lokum mun flotinn væntanlega fara í endurnýjanlega orkugjafa einnig.

 

 

Athugasemdir

[Ómar Ragnarsson, 19.7.2015 kl. 12:56]

"Að teknu tilliti til verndunar".  Þar stendur hnífurinn í kúnni. Jarðvarmavirkjanirnar á Reykjanesskaganum eru ekki sjálfbærar og kalla á keðjuverkandi virkjanir allt frá Reykjanestá austur í Skaftafellssýslum jafnóðum og orkan fer þverrandi. 

Tvöföldun orkuframleiðslunnar fyrir árið 2025 eins og áætlanir Landsvirkjunar gera ráð fyrir, mun því þýða vaxandi tillitsleysi til verndunar. 

[Bjarni Jónsson, 19.7.2015 kl. 14:22]

Það er alveg rétt, að með jarðgufuvirkjanir er síður en svo á vísan að róa. Þær henta alls ekki fyrir stórsölu raforku, þar sem gangsetja þarf virkjanir að afli yfir 100 MW á skömmum tíma.  Jarðvísindamenn hafa fyrir löngu bent á, að nýting jarðgufuforða þurfi að gerast hægt og alls ekki í stærri stökkum en 50 MW.  Orkunýtnin við raforkuvinnslu er mjög lág, aðeins rúmlega 10 %, og í ljósi þess, að líklegra er en ekki, að vinnslan sé ósjálfbær, þá er illverjandi að stunda þessa starfsemi einvörðungu, heldur ætti raforkuvinnslan að vera aukageta með vinnslu hitaveituvatns eða einhverjum hitakræfum efnaferlum.  Við það getur orkunýtnin sexfaldast.  Þetta er auðvitað þegar gert í nokkrum mæli hjá ON og HS Orku og e.t.v. fleirum.  Sjálfbærni og afturkræfni eru lykilorð og verðug stefna íslenzkrar auðlindanýtingar. 

[Jónas Gunnlaugsson, 20.7.2015 kl. 07:01]

Þú nefnir að við töpum miljörðum á því að byggja ekki háspennulínur.

 Ef við hefðum Háspennulínu frá Kárahnjúkum í efstu virkjun í Þjórsá, þá gætum við sent orku til og frá Þjórsársvæðinu og Kárahnjúkum, eftir því hvar þarf að fylla í lón, eða hvar þarf að hleypa vatni fram hjá virkjun.

Þessa háspennulínu má svo taka niður eftir 50- 100 ár eftir því sem tæknin breytist.

Að sjálfsögðu leggjum við einnig góðan veg frá Kárahnjúkum yfir á sprengisand.

Þá minnkar utanvega akstur og vetrar umferðin um hálendið fer beint af snjónum yfir á veginn.  

Við skulum ekki gleyma því að við erum hluti af náttúrunni líka.

Orkubyltingin

Egilsstaðir, 20.07.2015  Jónas Gunnlaugsson

[Jónas Gunnlaugsson, 20.7.2015 kl. 07:11]

Þú nefnir að við töpum miljörðum á því að byggja ekki háspennulínur.

 Ef við hefðum Háspennulínu frá Kárahnjúkum í efstu virkjun í Þjórsá, þá gætum við sent orku til og frá Þjórsársvæðinu og Kárahnjúkum, eftir því hvar þarf að fylla í lón, eða hvar þarf að hleypa vatni fram hjá virkjun.

Þessa háspennulínu má svo taka niður eftir 50- 100 ár eftir því sem tæknin breytist.

Að sjálfsögðu leggjum við einnig góðan veg frá Kárahnjúkum yfir á sprengisand.

Þá minnkar utanvega akstur og vetrar umferðin um hálendið fer beint af snjónum yfir á veginn.  

Þegar gýs næst í Holuhrauni, getum við nálgast gorið, bæði að austan og að vestan.

Ekki skaðar, að ef að hraun fer yfir hringveginn, þá er þetta varaleið.

Við skulum ekki gleyma því að við erum hluti af náttúrunni líka.

Orkubyltingin

Egilsstaðir, 20.07.2015  Jónas Gunnlaugsson

[Bjarni Jónsson, 20.7.2015 kl. 13:40]

Sæll, Jónas;

Það er hárrétt, að með öflugri rafmagnstengingu (220 kV / 400 kV) á milli Austurlands og Suðurlands, mætti í flestum þurrkaárum koma í veg fyrir skerðingu afgangsorku.  Þetta er vegna þess, að örsjaldan eru þurrkatímabil samtímis fyrir austan og sunnan, þ.e. á vatnasviðum Hálslóns og Þórisvatns.  Landsnet hefur gefið það út, að uppsafnað þjóðhagslegt tjón af völdum flöskuhálsa í flutningskerfinu sé yfir ISK 10 milljarðar, og það er áreiðanlega mjög vanáætlað, þegar tekið er tillit til fjárfestinga, sem ekki hefur orðið af vegna aflskorts og þeirrar auknu verðmætasköpunar, sem orðið hefði með hagstæðum innlendum orkugjafa í stað rándýrs eldsneytis áður en það lækkaði á 3. og 4. ársfjórðungi 2014.  Tap ferðaþjónustunnar vegna hugsanlegrar minni aukningar á fjölda ferðamanna er aðeins smáræði m.v. heildartapið af að hafa ekki tiltækt rafmagn, þegar á því þarf að halda.  Veikt og vanþróað flutningskerfi raforku er að verða þjóðarböl, og ekki dugar að láta úrtölumenn standa í vegi þessara framfara endalaust. 

Nú er komið í hámæli, að starfsemin, sem þessir sömu úrtölumenn bera mest fyrir brjósti, er bæði heilsuspillandi og skaðleg náttúrunni.  Það er umhverfisvernd andskotans.

Með góðri kveðju austur /

[Jónas Gunnlaugsson, 21.7.2015 kl. 10:00]

Þú segir 10 miljarðar.

Ef íbúð kostar 30 miljónir,

þá eru þetta 333 íbúðir sem við höfum hent.

Hvað ætli að við höfum tapað miklu í ferðamennskunni,

að hafa ekki veginn frá Kárahnjúkum að Sprengisandi í Holuhraunsgosinu?

Þá hefðum við getað nálgast gosið bæði að austan og vestan, undir stýringu.

Egilsstaðir, 21.07.2015  Jónas Gunnlaugsson

Aðeins að haga sér skinsamlega.

[Bjarni Jónsson, 21.7.2015 kl. 13:28]

Tapaðar tekjur og aukinn kostnaður vegna ófullnægjandi flutningskerfis raforku á milli landshluta og innan þeirra vindur stöðugt upp á sig, og ekki kæmi mér á óvart, að hann yrði í grennd við 30 milljarða kr í lok 2015.  Að rúnta með ferðamenn (með eða án þurrsalerna meðferðis) gefur aðeins smáaura í aðra hönd í samanburði við þetta.  Hins vegar er vegalagningin, sem þú nefnir, öryggismál fyrir alla, sem eru á ferðinni á þessu svæði, og greiðar leiðir sem víðast eru mikið hagsmunamál og öryggismál fyrir alla landsmenn.

[Jónas Gunnlaugsson, 22.7.2015 kl. 00:10]

Þú segir 30 miljarða í lok 2015

Þetta eru þá 1000 íbúðir sem við hendum frá ungafólkinu, til 2015,

og svo áfram, og áfrm.

Þetta er ekki mannvonska, aðeins misskilningur.

Og lausnin er einföld.

Byggja háspennulínu, stystu leið á milli Kárahnjúka og Vatnsfells.

Ekki fara mun dýrari krók og tapa hluta af orkunni.

Aðeins að haga sér skinsamlega. 

Egilsstaðir, 21.07.2015  Jónas Gunnlaugsson

[Bjarni Jónsson, 22.7.2015 kl. 17:30]

Nú fá menn kalda fætur eftir fréttir dagsins frá Landsneti um bæði afl- og orkuskort handan við hornið.  Það hefur verið flotið sofandi að feigðarósi, en nú verður vonandi vakning.