Gömul plata og illa biluð

Grautargerðarmenn meirihlutans á löggjafarsamkomunni hafa verið vegnir og léttvægir fundnir af Hæstarétti landsins.  Lagasmíð stjórnarflokkanna, Samfylkingar og Vinstri hreyfingarinnar græns framboðs, hefur oftar en ekki reynzt hreinræktuð hrákasmíð. Þessum flokkum eru svo mislagðar hendur, að tekur út yfir allan þjófabálk.  Stjórnlagaþingsgrautargerð félagshyggjuflokkanna vó að rótum lýðveldisins , þar sem gera átti aðför að Stjórnarskránni, en flumbruháttur og gössl þingmeirihlutans er með þvílíkum eindæmum, að honum er jafnvel um megn að skipuleggja löglegar kosningar.  Þjóðin hefur fyrir vikið orðið að athlægi erlendis og situr nú á bekk með bananalýðveldum, þar sem reynt er að fúska með kosningar.

Ekki tekur betra við, þegar að viðbrögðunum kemur.  Forsætisráðherrann gargar hamstola af bræði úr ræðustóli Alþingis, að "Íhaldið sé skíthrætt".  Með því snýr hún að venju staðreyndum á haus og leggur um leið til Hæstaréttar með lúalegum hætti, enda er hún lágkúran uppmáluð.  Mannvitsbrekkur stjórnarflokkanna reyna með sínum hætti að grafa undan rökum Hæstaréttar, en varpa um leið ljósi á, hvern mann þær hafa að geyma.  Þokulegir flokkssnatar og froðusnakkar á borð við starfandi þingflokksformann vinstri grænna, Árna Þór Sigurðsson, einteinung,varpa með málflutningi sínum ljósi á, hversu órafjarri hugsunarleysi þeirra er heilbrigðri skynsemi.  Hvert einasta aðfinnsluatriði Hæstaréttar jafngilti broti á kosningalögunum til Alþingis, sem vísað var til í hrákasmíði Róberts Marshalls og meirihluta Allsherjarnefndar.  Gildir þá einu, hvort svipað fyrirkomulag hafi verið notað annars staðar, eða að ekki hafi verið sýnt fram á, að atkvæði hafi verið rakin til eigenda sinna.  Meirihluti Alþingis er viti sínu fjær, og það er hárrétt mat hjá Vigdísi Hauksdóttur, Alþingismanni, að allur málatilbúnaður hans er misheppnaður (reyndar geggjaður) og reynist sóun tíma og fjármuna.

Þeir, sem nú eru haldnir ótta, eru stjórnarflokkarnir við kosningar.  Þess vegna fáum við ekki Alþingiskosningar.   Skyldi Mubarak hafa hringt í Jóhönnu ?  Hún hefði þá getað stautað sig í annað skiptið fram úr misheppnuðum feðraorlofsbrandara á ensku, sem Hrannar skrifaði fyrir Cameron.

Það er lágmarks lífsmark, að stjórnarandstaðan á þingi beri við þessar aðstæður fram vantrauststillögu á forsætisráðherra, innanríkisráðherra og ríkisstjórnarómyndina alla.  Þó að vitið sé nú ekki meira en guð gaf hjá félagshyggjuflokkunum, hafa þeir samt með réttu greint tilvistarháska sinn, ef til kosninga kæmi, og ætla að hanga við völd án nokkurra hæfileika né getu til að stjórna þessu þjóðfélagi.  Neró leikur á hörpu undir karókísöng og fleðulátum lýðskrumara á meðan Róm brennur.

Ekki er innanríkisráðherrann barnanna beztur.  Hann fimbulfambar um, að ekkert tjón hafi orðið.  Þar liggur samt efinn.  Vafaatriði við framkvæmd voru kærð, af því að framkvæmdin orkaði tvímælis, og var fundin ólögleg.  Samkvæmt neyðarlegri vörn innanríkisráðherra og einfeldningslegri lagatúlkun hans á ég mér umtalsverðar málsbætur, aki ég um götur borgarinnar á 100 km/klst og yfir á rauðu ljósi, þar sem mér sýnist, ef ég slasa engan og veld engu tjóni.  Þetta er ekki boðlegur málflutningur frá stúdentinum á stóli innanríkisráðherra fremur en nokkuð annað, sem frá þjóðnýtingarliðinu kemur. 

Í innanríkisráðuneytinu var mótuð stefnan um framkvæmd meingallaðrar löggjafar.  Sú stefna gekk á svig við lög um leynilegar og lýðræðislegar kosningar í landinu.  Slikt er einsdæmi og svo alvarlegt, að ráðherrann verður að axla af því ábyrgð. 

Hlutur Landskjörstjórnar er stórfurðulegur.  Hún var verkefnisstjórn kosninganna, en formaður hennar gaf út þá yfirlýsingu í kjölfar úrskurðar Hæstaréttar, að hún væri ekki aðili að málinu.  Lengi getur vont versnað.  Það er ekki kyn, þó að framkvæmdin væri brokkgeng, þegar svo er í pottinn búið, að formaður Landskjörstjórnar áttar sig ekki á því, að hún hefur orðið að gjalti og orðið landinu til skammar með því að stjórna ólöglegum kosningum í lýðræðisríki, sem óhæft fólk á þingi er að draga niður á stig bananalýðveldis. Landskjörstjórn hefur nú séð að sér og axlað sín skinn.    

Nú er væflazt með það, hvað gera eigi í kjölfar dómsins, og er ríkisstjórnin þar sem sullaveik rolla að vanda.  Forsætisráðherra jarmar enn um, að þjóðin verði að fá sitt stjórnlagaþing, þó að aðeins 2 % tjái sig verulega áhugamenn um slíkt.  Kjörbréf stjórnlagaþingsfulltrúanna hafa verið ógilt, og ættu þeir við svo búið að hverfa algerlega af vettvangi, enda hafa þeir hverfandi fylgi. Nóg er komið af bruðli með fé skattborgaranna í þetta ótímabæra og ógæfulega gæluverkefni Jóhönnu Sigurðardóttur og Róberts Marshall, sem hefur reyndar beðið þjóðina afsökunar á flautaþyrilslegum störfum sem formaður Allsherjarnefndar Alþingis.  Mál er að linni.

Hið alvarlegasta við lagaklúður núverandi Alþingismeirihluta um stjórnlagaþing er þó það, að lagasetningin brýtur í bága við sjálfa Stjórnarskrána.  Þar er aðeins gefin ein forskrift að því, hvernig megi breyta Stjórnarskránni.  Sú aðferð að kjósa í almennum kosningum einhverja samkundu, sem senda eigi Alþingi tillögu að stjórnarskráarbreytingu, er þar alls ekki á dagskrá, og þessi aðferð brýtur þar með í bága við Stjórnarskrá.  Til hvers halda menn, að forskrift að aðferð um breytingu hafi verið sett í Stjórnarskrá, ef síðan er leyfilegt að nota allt aðra aðferðarfræði ?  Þetta er hin mikla meinloka biluðu plötunnar og allra plötusnúðanna hennar.  Vilji menn innleiða Stjórnlagaþingsleið, verður fyrst að setja hana í Stjórnarskrá, svo að hún hafi stjórnskipulegt gildi.  Rándýrt, vanhugsað og vonlaust gæluverkefni Jóhönnu Sigurðardóttur og hálfkák Alþingismeirihlutans er andvana fæddur loddaraskapur af verstu gerð og viðbjóðsleg aðför að Stjórnarskránni, þar sem fjöregg fullveldis er falið.  Hin þjóðhættulegu öfl sameignarsinna eru söm við sig.

Á meðan stjórnarathafnir snúast um afleit gæluverkefni ábyrgðarlauss þvergirðings í forsætisráðuneytinu eykst atvinnuleysið og hagvöxtur nær sér ekki á strik.  Fíflagangur vinstri manna tekur engan endi.  Klúður þeirra má rifja upp með eftirfarandi stikkorðum:

skjaldborg, ESB, atvinnutortíming, Icesave, stjórnlagaþing, ráðningar gæludýra á ríkisjötuna, sala Sjóváar, launamál Más, bankasýsla, "Hrafnseyri við Dýrafjörð", Magma, Landsdómur, sparisjóðirnir tveir, græðgivæðing skilanefnda, áframhaldandi bankaspilling, skattlagning undir drep, aðför að sjúklingum og heilbrigðisstéttum, hótanir um þjóðnýtingu og fjandskapur í garð erlendra fjárfesta í atvinnuskapandi starfsemi á Íslandi. 

Það dæmalausa örverpi, sem getið hefur af sér allt það klúður, sem að ofan er nefnt, og er þó margt ótalið, er að fylla tvö ár.  Það bezta, sem þetta örverpi gæti gert þjóð sinni á þessum tímamótum, er að leggja upp laupana.  Annars verður að koma því fyrir kattarnef hið fyrsta.  Farið hefur fé betra. Efasemdarmenn um, hvað við tekur, geta huggað sig við það, að ástandið getur ekki versnað á Alþingi og í Stjórnarráði.  Þetta er botninn.   

 

  

   

   

Orkumarkaður í heljargreip

Oft hefur furðu vakið, að ríkisstjórnin skuli berjast um á hæl og hnakka við að troða Íslandi inn í Evrópusambandið, ESB. Í raun eru báðir stjórnarflokkarnir langt til vinstri við stefnu ESB í markaðsmálum, peningamálum og ríkisfjármálum, og eiga enga samleið með ESB.  Hvorugur flokkurinn, Samfylking eða Vinstri hreyfingin grænt framboð, er stofutækur í sölum ESB.  Stjórnarflokkarnir á Íslandi núna eru sótsvart afturhald, haldnir ríkri ríkiseinokunarhyggju, sem hvergi er að finna lengur í Evrópu, enda leiðir hún til spillingar, allt of mikilla valda án aðhalds, og fátæktar almennings. Þetta er eðli félagshyggjunnar. 

Dæmin hrannast þar að auki upp um óhæfni forystu Alþingis og ríkisstjórnar við að taka ákvarðanir, þegar atburðir verða.  Morgunblaðið ljóstraði í viku 3/2011 upp um trójuhest, sem fannst í húsnæði Alþingis í febrúar 2010.  Stallsysturnar úr Samfylkingunni, sem nú gegna miklum opinberum ábyrgðarhlutverkum sem forseti Alþingis og forsætisráðherra, brugðust þingi og þjóð algerlega, er þær ákváðu að þegja yfir hlerunarbúnaði, sem fannst tengdur við samskiptanetkerfi Alþingis.  Hlerun af þessu tagi jaðrar við landráð, og að rannsaka ekki málið til hlítar og gera það ekki opinbert hlýtur að kalla á málsmeðferð fyrir Landsdómi. Af hverju þögguðu þær málið niður ?  Var Samfylkingin að njósna um Alþingismenn, Hreyfingin eða Wikileak, en Julian Assange, andfætlingur okkar, mun hafa verið í húsinu í boði Hreyfingarinnar á þeim tíma, er hún var tengd ?  "Gleymdi" hann fartölvunni sinni ?  Þetta mál kemur auðvitað nú sem bjúgverpill (hannaður af frumbyggjum Ástralíu (búmmerang)) í fang kvennanna tveggja, sem hið allra fyrsta þarf nú að sópa af þingi með öllu sínu hyski.     

Um reiðileysið við stjórnvölinn og á þingi má líka taka dæmi af orkumálunum.  Stefna ESB er, að í orkuvinnslunni ríki frjáls samkeppni, og þar þykir það fyrir neðan allar hellur, að við orkuvinnslu ríki fákeppni.  Það er óþolandi aðstöðumismunun og hagsmunir orkukaupenda eru þá næstum örugglega fyrir borð bornir.  Íslenzka ríkisstjórnin er hér sem víðar á öndverðum meiði við ESB.  Stefna hennar er ríkiseinokun á orkuvinnslu.  Þó að ríkið eigi nú yfir 90 % orkuvinnslunnar, ætlar allt af göflunum að ganga, þegar nýr aðili kemur til skjalanna inn á markaðinn.  Kemur þar fram dæmigert ofstæki og ofstopi félagshyggjuflokkanna í garð samkeppni.  Þeir þola ekki samkeppni, enda eru þeir minnipokamenn, sem vilja láta ríkið breyta leikreglunum sér í hag.  

Þarna ríghalda stjórnarflokkarnir í úreltar kennisetningar afdankaðra kredduflokka lengst til vinstri í litrófi stjórnmálanna.  Það er almennt viðurkennt, að afleiðingin af ríkiseinokun er mikil binding skattfjár og minni arðsemi fjárfestinganna en efni standa til.  Ójafnræði seljanda og kaupenda er algerlega óviðunandi að mati ESB og þeirra, sem leggja vilja jafnstöðu á markaði og heilbrigða rekstrarhætti til grundvallar vali á rekstrarformum.  Ríkisstjórnin safnar glóðum elds að höfði sér úr öllum áttum.

Ríkisstjórnin verður að hætta samstundis ofsóknum sínum í garð atvinnulífsins.  Aðförin að Magma er hreinræktað hneyksli í stjórnmála-og atvinnusögu landsins.  Það yrði til að kóróna afdæmingarlega hegðun stjórnvalda, ef þeim, með aðstoð upppoppaðrar geimveru, sem líklegast greiðir skatta erlendis fremur en á Íslandi, tækist að flæma héðan fjárfesti, sem hefur lagt tugi milljarða króna í orkugeirann íslenzka með löglegum hætti og vill starfa að uppbyggingu athafnalífsins á Íslandi.  Þetta er hreinræktað galdrafár, og drýsildjöflar umsnúinnar umhverfisverndar leika þar lausum hala.  Athæfi stjórnvalda sætir meira að segja ámæli að hálfu Umboðsmanns Alþingis, þó að seint komi.  Bragð er að, þá barnið finnur.  Enn ein rík ástæða til að kjósa til þings á ný.

Stjórnsýsla félagshyggjuflokkanna er rotin af spillingu, pukri, yfirhylmingum, frændhygli og flokkshygli, enda ná afurðirnar ekki máli.  Ef ríkisstjórnin leggur þjóðnýtingarfrumvarp um HS-Orku fyrir þingið, þá færir hún landið í einu vetfangi í hóp bananalýðvelda.  Slíkt háttarlag er í samræmi við úrelta hugmyndafræði stjórnarflokkanna, en mun mælast afskaplega illa fyrir í Brüssel, valda kærumálum,  og verða einn af nöglunum í líkkistu ESB-umsóknarinnar, sem þó ekki skal sýta. 

Engu er líkara en ríkisstjórn félagshyggjunnar, trausti og fylginu rúin, sé höktandi í tangarsókn gegn tveimur stoðum atvinnulífsins á Íslandi.  Að ofan hefur verið tæpt á hlerun með vitund forystu Samfylkingarinnar á Alþingi og á svívirðilegri skæruliðastarfsemi ríkisstjórnarinnar gegn erlendum fjárfestingum í orkugeiranum, sem jafnvel opinber nefnd um erlendar fjárfestingar getur ekki stutt. 

Hinn armur tangarsóknarinnar gegn atvinnuvegunum beinist að sjávarútveginum, sem í góðri trú hefur fjárfest í veiðiheimildum, beztu tækni og í öflugri markaðssetningu til að fullnægja kröfum viðskiptavina sinna í Evrópu.  Framsæknustu fyrirtækin veiða og verka, þegar og það, sem viðskiptavinirnir panta af þeim.  Það er beint samband á milli veiðiskips og viðskiptavinar.  Með þessu næst hámarksnýting auðlindarinnar.  Ríkisstjórnin boðar þjóðnýtingu aflaheimildanna.  Með slíkum gjörningi verður sjálfstæðum, nútímalegum íslenzkum sjávarútvegi greitt náðarhöggið, og hann færður marga áratugi aftur í tímann.  Slíkt þýðir hrun hagkerfisins, og að verða valdur að slíku jafngildir landráðum. Hvorki í ESB-ríkjunum né í nokkru öðru vestrænu ríki dettur stjórnvöldum í hug að halda út á aðra eins galeiðu lögleysu, þjóðhagslegs tjóns og markaðseyðileggingar.  Nú er tortímingin forgangsmál félagshyggjunnar á Íslandi. Ábyrgðarleysið er í algleymi.  Það verður að grípa í taumana.   

Á samþættingu þjóðarhagsmuna og nútímalegs og vel rekins sjávarútvegs bera ríkisstjórnarflokkarnir ekkert skynbragð.  Þeir ganga í þeirri dulunni, að útgerð jafngildi að draga bein úr sjó og henda á markað án nokkurrar gæðastjórnunar.  Það er liðin tíð.  Sjávarútvegur Ólínu Þorvarðardóttur, doktors í galdrafári Vestfjarða á 17. öld, nemur aðeins örlitlu broti heildarveiðanna og enn minna broti teknanna.  Illvígur áróður hennar og annars staurblinds og ofstækisfulls félagshyggjufólks er raunveruleikafirrtur og þjóðhættulegur og á heima á báli, þar sem endanlega verður brennd misheppnuð og stórskaðleg hugmyndafræði forræðishyggju 19. og 20. aldarinnar, sem skilið hefur eftir sig eymd og vesöld, hungursneyðir, ofsóknir og styrjaldir.

Nú þarf að spenna kraftaklára þeirra tveggja greina í landinu, sem mest hafa aflið, orkuiðnaðar og sjávarútvegs, fyrir vagninn, sem sekkur æ dýpra ofan í dýið, og rykkja honum upp úr.  Það er enn hægt, en verður ekki gert í samstarfi við brennuvargana, heldur eftir stjórnmálalega jarðsetningu þeirra í Alþingiskosningum.  Þjóðina er tekið að klæja í fingurna eftir að fá að kasta rekunum. 

Hvað gerir ríkisstjórnin við þessar örlagaríku aðstæður ?  Henni má líkja við hrekkjóttan, dyntóttan og úlfúðarfullan strák, sem sendur er út í haga að sækja hross til að spenna fyrir vagn.  Í stað þess að reka hrossin í réttina og leggja við þau, þá hræðir hann þau og fælir, svo að þau stökkva úr girðingunni og hlaupa á fjall og nást ekki í bráð.  Ríkisstjórnin er hreinræktuð hrollvekja fyrir alþýðu þessa lands.  Hún er atvinnutortímandi.  Hún bruðlar með skattfé í gagnslaus gæluverkefni og hendir fé í fyrirtæki í samkeppnisrekstri, hún hunzar efnahagslögmál, og hún grefur undan fyrirtækjum og heimilum í landinu leynt og ljóst. Hún vinnur allt með öfugum klónum og er óalandi og óferjandi.   

Ríkisstjórnin er í stríði við bændur, sem hún vill kippa stoðunum undan með hömlulausum innflutningi verksmiðjuframleiddra matvæla frá einu þéttbýlasta og mengaðasta svæði á jörðunni, Evrópu.  Hún bregður fæti fyrir bíleigendur og ferðamennskuna með hárri skattlagningu og koltvíildisskatti á eldsneyti án þess að raunverulegir valkostir standi neytendum til boða. Verktakageirinn í byggingariðnaðinum er í andaslitrunum, af því að afturhaldið á Alþingi og í Stjórnarráðinu froðufellir, ef minnzt er á framfarir í atvinnumálum.  Þar á bæ er hins vegar smjaðrað fyrir hinum alræmdu "skapandi stéttum"; fólki, sem gefið hefur sjálfu sér þetta yfirlætisfulla nafn til að bæta í eyður verðleikanna og er upp til hópa á framfæri skattborgaranna.  Spyrja má: hvar fer ekki fram sköpun á hverjum degi ?

Hér að ofan getur að líta reiðilestur í anda meistara Jóns Vídalíns.  Þá má það verða til mikillar hugarhægðar að fylgjast með landsmönnum vorum berjast af miklum fræknleik á erlendri grundu og geta sér þar góðan orðstýr.  Árangur landsliðs Íslands í handknattleik er hvorki tilviljun né heppni.  Hann er árangur þrotlausrar vinnu hvers einasta manns, sem þessa liðsheild myndar.  Einn fyrir alla og allir fyrir einn.  Árangurinn er sýnidæmi um það, hvað markviss stjórnun stjórnendateymisins, reist á traustri þekkingu og hörðum aga á sjálfum sér og á liðsheildinni, fær áorkað.  Í dag mætast stálin stinn.  Úrslitin munu velta á undirbúninginum, andlegum og líkamlegum.  Þessi keppni er löng vegferð.  Liðið býr yfir aðdáunarverðri seiglu.  Þjóðin veit, að liðið mun leggja sig allt fram, og stendur að baki því, hvernig sem fer.  Beztu árnaðaróskir til landsliðsins í Svíþjóð.  

 

      

        

Orkumál í gíslingu

Ríkisstjórn Samfylkingar og Vinstri hreyfingarinnar græns framboðs heldur orkumálunum í gíslingu.  Þetta lýsir sér með eins konar banni á öllum rannsóknum og virkjunum, sem fyrirtæki á þessum markaði hafa hug á. 

Í blekkingarskyni skipaði ríkisstjórnin nefnd 7 manna, með einum starfsmanni til viðbótar, til að móta orkustefnu.  Nú hefur króginn séð dagsins ljós, og er sá eigi björgulegur.  Segja má, m.v. fjöldann, sem að verknaðinum kom, að fjallið tók jóðsótt, en fæddist lítil mús.  Það er ofmælt að nefna drög þessi orkustefnu.  Um er að ræða samtíning héðan og þaðan og gamlar tuggur.  Ekki örlar á frumlegri hugsun í allri skýrslunni.  Hún vísar engum nokkra leið til orkunýtingar og er þess vegna einskis virði sem stefnumarkandi plagg. 

Viðvaningsbragur er á málsmeðferðinni, og hún er undir áhrifum fordóma og mismununar gagnvart notendum og þröngsýni forræðishyggjunnar. Dæmi um þetta er umfjöllunin um lengd samningstíma um afnotarétt orkulindanna.  Mikið er lagt upp úr nauðsyn þess að stytta hann úr 65 árum í 35 ár.  Hér gleymist, að löggjafinn kann með slíkri styttingu að vera að svipta handhafa auðlindarinnar miklu og öruggu tekjuflæði.  Kaupandi tímabundins afnotaréttar er að öllum líkindum fúsari til að borga hærra, ef hann sér fram á lengra tekjutímabil á móti. 

Hvers vegna í ósköpunum má ekki seljandi tímabundins afnotaréttar reikna það út sjálfur, hvað er honum hagfelldast.  Það er mikið samspil á milli einingarverðs, tímabils og samningsupphæðar, og samningsaðilar eiga að fá að vera í friði fyrir stjórnmálamönnum, sem margir þykjast vita bezt um það, hvað handhafa auðlindarinnar er fyrir beztu.  Það er reginmisskilningur þeirra.  Það er illvíg forræðishyggja.

Í Fréttatímanum, 2. tbl. 2. árgangs, birtist viðtal við formann téðs stýrihóps.  Þar fá menn innsýn í hugarfarið, sem svifið hefur yfir vötnunum.  Eftir lestur viðtalsins verður ljóst, að ekki er kyn, þó að keraldið leki, því að botninn er suður í Borgarfirði. 

"Stýrihópurinn mælir með því, að orkuauðlindum í ríkiseigu verði safnað saman í Auðlindasjóð.... ." "Þá þarf að skoða, hvort sveitarfélög eru tilbúin að taka upp sama fyrirkomulag útboða og útleigu, svo að ramminn sé samræmdur og hið opinbera tapi ekki arði vegna innbyrðis samkeppni."

Hér horfa lesendur framan í alsovézkt smetti.  Helfrosið hugarfar hafta og samkeppnihamla, og miðstýringaráráttan verður vart meiri.  Hér skal fullyrða, að þetta sovétskipulag stríðir gegn frjálsum viðskiptaháttum og reglum innri markaðar EES um frjálsa samkeppni og bann við samkeppnihamlandi hringamyndun.  Samfylkingin er langt til vinstri við markaðshyggju ESB, og þeim mun furðulegri er þráhyggja flokksins að ganga í þann klúbb.

Kjaftaskar tala mikið um auðlindarentu, en vefst tunga um tönn við að skilgreina hana.  Víst er, að hún finnst ekki í sjávarútveginum íslenzka.  Ástæðan er sú, að hann, óstuddur af fjárframlögum hins opinbera, á í harðvítugri samkeppni um fiskkaupendur við niðurgreiddan sjávarútveg í Evrópu.

Þjóðnýtingarmenn aflaheimilda eru sem ómálga börn í viðskiptalegu tilliti og horfa, meðvitað eða ómeðvitað, algerlega framhjá aðalatriði auðlindanýtingar í sjávarútvegi nú á tímum.  Hún snýst nefnilega ekki um að draga bein úr sjó, heldur að fullnægja þörfum viðskiptavina á sjávarvörumörkuðum.  Með fyrningu aflaheimilda, eða annarri viðlíka gáfulegri tilraunastarfsemi, sem enginn annar stundar þó, er stoðunum algerlega kippt undan getu birgjanna, íslenzku sjávarútvegsfyrirtækjanna, sem veiða samkvæmt langtíma-og skammtíma samkomulagi við sjávarvörukaupendur í Evrópu, til að þjónusta evrópskan markað með trúverðugum hætti.  Stjórnmálamenn mundu þannig verða valdir að tortímingu viðskiptasambanda og hruni á tekjustofnum sjávarútvegsins.  Hvaða áhrif halda menn, að það hafi á þjóðarhag ?

Í orkugeiranum er hins vegar borð fyrir báru á Íslandi vegna orkuskorts í Evrópu og koltvíildisskatts, sem leggjast mun á með vaxandi þunga.  Tal formanns "Stýrihóps um mótun orkustefnu" um allt of lágt orkuverð á Íslandi, arðsamari orkusölu til smánotenda og jafnvel orkusölu um sæstreng, er hins vegar alveg út í hött.  Hvers vegna hafa engir samningar tekizt enn við slíka ?  Svarið er, að kjörin, sem þeir hafa boðið fram að þessu, ná ekki máli og standast kjörum seljenda til stórnotenda ekki snúning.  

Þeir, sem fara út í samanburð á einingarverðum, dæma sig strax úr leik sem óhæfa í þessari umræðu.  Margvíslegir þættir fléttast saman í einum orkusamningi og hafa áhrif á hagkvæmni hans fyrir seljanda og kaupanda.  Þar má nefna grunnverð orkunnar og verðtryggingarákvæði í samningi, hlutfall forgangsorku og afgangsorku, kaupskyldu, samningstíma, samband orku og leyfilegs afltopps, aflstuðul, síun yfirsveiflna og þann tíma, sem tekur að fullnýta virkjunina frá byggingu hennar.

Vegna þess, að íslenzku orkulindirnar eru endurnýjanlegar, sjálfbærar og lítt mengandi, búa Íslendingar við náttúrulegt forskot, sem jafnvel mun fara vaxandi.  Af þessum sökum er engin goðgá að stofna íslenzkan orkusjóð í líkingu við olíusjóðinn norska.  Má hugsa sér sem tekjur í þennan sjóð allt að 5 % af söluverði orku frá raforkuvirkjun, hitaveitudælustöð og síðar meir olíu-og gaslindum Drekasvæðisins eða annars staðar, enda verði sértæk orkuskattlagning, s.s. rafskattur, aflögð samtímis.  Orkusjóðurinn gegni hlutverki viðlagasjóðs og gangi slíkir sjóðir inn í orkusjóðinn og gjöld til gömlu sjóðanna verði þá aflögð. 

Orkusjóðinum sé þannig ætlað að vera tryggingasjóður landsmanna gegn hamförum, þ.e. stóráföllum af hvaða völdum sem er.  Hann mundi þannig taka á sig byrðar af Icesave, ef landsmenn verða, t.d. með dómi, þvingaðir til að taka á sig þessar byrðar.  Orkusjóður Íslands yrði eins konar bakhjarl ríkissjóðs Íslands.  Orkusjóðurinn nyti sennilega meira lánstrausts en ríkissjóður Íslands og gæti þannig brúað þungbær tímabil með lántökum á meðan orkulindirnar eru nýttar.  Í raun er ekki vanþörf á slíkum, öflugum sjóði í landi, þar sem náttúruöflin eru jafnstórtæk og hér.  

Viðbúið er, að þessi tillaga hljóti ekki náð fyrir augliti afturhaldsins í landinu, af því að hún er uppbyggileg.  En tími afturhaldsins er senn á enda.  Stjórnarflokkarnir hafa gert í buxurnar, og segja sumir gott betur.  Sífrið úr þeim mun heyrast úr afkimum þjóðfélagsins í hvert sinn, sem eitthvert framfaraspor verður stigið.  Þá verður sífrað um, að fremur eigi að gera "eitthvað annað", þó að enginn hindri "eitthvað annað", orkuverðið sé of lágt, þó að orkuseljandi hafi gert hagkvæmasta samning, sem honum bauðst, og framin hafi verið náttúruspjöll, þó að vatnsaflsvirkjanir fegri umhverfi sitt, auki gróðurfar vegna hærra rakastigs og hærra grunnvatnsborðs og dragi úr hættu á slysum og tjóni vegna flóða, en virkjanaframkvæmdir munu þó aldrei hafa áhrif á nema lítið brot af landinu. 

Rétttrúnaðurinn vill hafa það svo, að nýtanleg orka til raforkuvinnslu í landinu sé að hámarki 50 TWh/a.  Vaðallinn í kringum þessa tölu ber vitni um þekkingarleysi og staðnað hugarfar.  Tækniþróunin mun gefa þeim langt nef, sem ríghalda í slík þök.  Þau munu hafa tilhneigingu til að lyftast, ef markaðurinn verður jafnhungraður eftir sjálfbærri orku og nú virðist stefna í.  Tækniþróunin mun auka nýtni orkuvinnslunnar og draga úr umhverfisáhrifum virkjana.  Ef tekst að þróa djúpborun og orkuvinnslu úr 5 km djúpum holum, þá tífaldast orkugeta hverrar holu á háhitasvæði.  Sjá þá allir, að orkuvinnslugeta landsins getur hæglega farið yfir 100 TWh/a.  Að gera mikið mál úr einhverju 50 TWh/a þaki er beinlínis hlálegt og sýnir, að téður stýrihópur hefur asklok fyrir himin.

   

   

   

      

 

    

v

Hagspá óhagfelld

Furðudýrið fúlskeggjaða, sem nú er opinber aðalfulltrúi Íslendinga gagnvart umheiminum vegna slyss, utanríkisráðherrann Össur Skarphéðinsson, er m.a. með þann meðfædda galla að telja sig ná sér niðri á samferðarmönnum sínum með því að tala um þá með niðurlægjandi hætti. 

Þegar Össur talar um Dr Lilju Mósesdóttur sem burðuga hryssu með strok í genum mætti halda, að fengitími væri kominn hjá Dr Össuri, en hann sérhæfði sig á meðal Engilsaxa í kynlífi laxfiska á sinni tíð áður en hann varð ritstjóri Þjóðviljans. Talsmáti Össurar er ruddafenginn og ber vitni um meingallaðan persónuleika í sálarháska.  Þessi utanríkisráðherra er landsmönnum til skammar, hvar sem hann birtist.  Þessu hefur Samfylkingin þó lyft til æðstu metorða, og lýsir það innviðum flokksins betur en mörg orð. 

Það er að krystallast, að Samfylkingin er með hegðun sinni og stefnu innanlands og utan að einangrast í íslenzkum stjórnmálum.  Með henni getur í raun enginn hinna stjórnmálaflokkanna unnið án þess að bíða tjón af. Samfylkingin er þeirrar gerðar, að aðeins stjórnleysingjar á borð narrann Gnarr geta unnið með henni.  

Samfylkingin rak rýting í bak Sjálfstæðisflokksins fyrir tveimur árum, og nú engist Vinstri hreyfingin grænt framboð í eitruðu faðmlagi félagshyggjunnar, sem koma mun sjálfri sér fyrir kattarnef á nýju ári.  Spurning er, hvers konar framboð verður þar á ferðinni fyrir næstu Alþingiskosningar ?  Stjórnmálamenn, sem svíkja öll sín meginkosningaloforð, missa traust kjósenda.  Þeir verða sem trúðar á vettvangi stjórnmálanna. 

Mælikvarði á stjórnarhætti er m.a. hagvöxtur.  Ef allt hefði verið með felldu, ætti að verða 3 % - 5 % hagvöxtur á Íslandi 2011.  Spáð er hér aðeins 0,5 % hagvexti, eins og stöplaritið hér til hliðar sýnir. Hagkerfið, íslenzka, tók djúpa dýfu árið 2009, en þó ekki jafndjúpa og t.d. hagkerfi Eistlands, sem dróst þá saman um 14 %.  Þar er nú á hinn bóginn spáð 4,4 % hagvexti 2011.  Eistar hafa búið við fastgengi lengi.  Þeir öðluðust sjálfstæði árið 1919 og voru með eiginn gjaldmiðil, sem tengdur var Reichsmark til 1940.  Þeir voru af Ráðstjórnarríkjunum þvingaðir til að taka upp rúblu, en hentu henni árið 1992, ásamt félagshyggjunni, og tóku þá að nýju upp kroon og markaðsbúskap, en bundu gengið þá við Deutsche Mark.  Tíu árum síðar negldu þeir kroon við evruna, og 1. janúar 2011 tóku Eistar upp evru.  

Eistar eru vanir fastgengi, eins og að framan er lýst, en engu að síður verður fróðlegt að fylgjast með raungengi Eistlands innan sameiginlega myntsvæðisins, vegna þess að verðbólga fer nú vaxandi í Eistlandi.  Nú ráða Eistar ekki lengur vaxtastiginu í landi sínu og eru þannig sviptir peningalegum stjórntækjum í baráttunni við verðbólgu eða verðhjöðnun.  Afleiðingin getur orðið lakari samkeppnistaða Eista gagnvart útlöndum, sem hrjáir Íra og Spánverja, svo að dæmi séu nefnd.  

Opinberar skuldir Eista eru hinar minnstu á meðal evruríkjanna eða 8 % af þjóðarframleiðslu m.v. 84 % á evrusvæðinu að meðaltali.  Þetta er árangur mikils aga við fjárlagagerð og við að framfylgja fjárlögum.  Slíkt er í ófullnægjandi horfi á Íslandi.  Til eru ráð við því, eins og lesa má um í tímaritinu Þjóðmálum, vetrarhefti 2010 og væntanlegu vorhefti 2011.  

Eistneska ríkið þurfti ekki að hlaupa undir bagga með bönkunum, af því að bankakerfi Eistlands er í erlendri eigu, og eru Svíar þar drjúgir.  Erlent eignarhald á fyrirtækjum, jafnvel bönkum, hamlar ekki góðum árangri í efnahagsmálum, nema síður sé, hlíti fyrirtækin lögsögu gistilandsins og greiði þar með skatta og skyldur þangað.  Þetta fyrirkomulag hefur þvert á móti greitt leið Eista að fjárfestingarfé.

Fastgengið hafa þeir hins vegar keypt verði gríðarlegs atvinnuleysis, og var það árið 2010 17,5 % að meðaltali.  Eistar hafa þess vegna orðið fórnarlömb spekileka og misst af mikilli verðmætasköpun fyrir vikið.

Það, sem knýr hagvöxt Eista áfram núna, er m.a. skattkerfið.  Það er afar einfalt, um 17 % flatur tekjuskattur.  Það, sem aftur á móti heldur aftur af íslenzka hagkerfinu, eru flækjur og gríðarlegar skattahækkanir ofan í samdrátt.  Þetta er einstaklega heimskuleg hagstjórn öfundarknúinnar, illvígrar félagshyggju án hagspekilegra raka, enda lengir hún kreppuna og rýrir skattstofnana.  Fyrir vikið mun taka lengri tíma en ella að grynnka á skuldum hins opinbera, sem nú nema 130 % af þjóðarframleiðslu, og eru þær komnar hátt yfir hættumörk.  Ríkissjóður er að sligast undan skuldum sínum og vaxtagreiðslum til útlanda. Við stjórnvölinn sitja þá aulabárðar, sem láta allt reka á reiðanum.  Við svo búið má ekki standa.   

Rétta ráðið er að lækka skatta, a.m.k. í sama horf og árið 2006, örva fjárfestingar með því að liðka fyrir fjárhagslegri endurskipulagningu fyrirtækja og heimila, sem ríkisstjórninni hefur mistekizt, afleggja verðtrygginguna og fjarlægja hindranir í vegi erlendra fjárfestinga, s.s. gjaldeyrishöft og virkjanahöft.

Með núverandi ríkisstjórn stefnir í greiðsluþrot ríkisins, fjölda fyrirtækja og einstaklinga.  Stækkun þjóðarkökunnar er eina raunhæfa leiðin út úr vandanum.  Með 5 % hagvöxt í 10 ár mun landsframleiðslan vaxa um 63 %.  Hún verður þá 1000 milljörðum kr meiri en nú.  Undir ráðstjórn vex hún ekkert.  Þarna skilur á milli feigs og ófeigs, hvort ræðst við skuldavandann eða ekki.  Allt annað er hjóm. 

Þess vegna leikur ekki á tveimur tungum, að hin feiga félagshyggjustjórn afturhaldsins í landinu, sem hatast við athafnalífið og hefur asklok fyrir himin, verður að hverfa af vettvangi hið bráðasta og umbótastjórn á sviði hagstjórnar og stjórnsýslu, nánast byltingarstjórn á öllum sviðum, að taka við.