Hræsni tröllríður húsum

Það er áhugavert að fylgjast með iðrun Ögmundar Jónassonar, Atla Gíslasonar o.fl. fyrir að hafa með atbeina sínum á Alþingi stuðlað að því, að Geir Hilmar Haarde yrði einn manna leiddur fyrir Landsdóm.  Eðlilegt er að bera fyrir sig sviksemi Samfylkingar, er hún við atkvæðagreiðsluna sleppti þremur af fjórum við ákæru og rannsókn fyrir Landsdómi, er Hrunnefnd Alþingis mælti með ákæru gegn.

Vinstri flokkarnir eru staddir á siðferðislegum og stjórnmálalegum berangri eftir að hafa opinberað ólýðræðislegt eðli sitt og dómgreindarleysi með framlagningu fráleitrar frávísunartillögu á Alþingi.  Með þessu gönuhlaupi stjórnarliða reyndu þeir að hindra lýðræðislega umfjöllun Alþingis á forsendum, sem stríða gegn réttarríkinu sjálfu.  Réttarfarsrökleysa þeirra sýnir dómgreindarleysi þeirra í hnotskurn.

Eins og vanalega snúa þeir sem sagt staðreyndum á haus. Þessir lánlausu og vitgrönnu stjórnarliðar báru fyrir sig, að Alþingi mætti ekki skipta sér af dómsmáli.  Hvað reyndi vinstri-græni vindbelgingurinn frá Ólafsfirði, Björn Valur Gíslason, þegar hann lagði til, að Alþingi hlutaðist til um að draga til baka ákæru gegn svo kölluðum níumenningum fyrir óspektir á Alþingi ?  Þar lagði hann til, að Alþingi hlutaðist til um saksókn í máli, sem var alls ekki á valdsviði þess.

Í Landsdómsmálinu gegn Geir Hilmari er hins vegar allt annað uppi á teninginum, eins og saksóknari á vegum Alþingis hefur nú staðfest.  Þar fer Alþingi sjálft með ákæruvaldið og ber lögum samkvæmt að endurskoða ákæru, komi eitthvað nýtt fram.  Það er fyrir löngu komið eitthvað nýtt fram.  Það gerðist, þegar þingmenn Samfylkingar undanskildu sitt fólk og fjármálaráðherra Sjálfstæðisflokksins frá ákæru.  Það gerðist líka, þegar ákveðnum tveimur atriðum af sex var vísað frá Landsdómi.  Það gerðist, þegar þungavigtarfólki í ákærendaliðinu, eftir íhugun málsatvika, snerist hugur varðandi ákæruna. 

Það nær auðvitað engri átt, að maður, sem lagði grunninn að því að bjarga landinu frá gjaldþroti í október 2008 með Neyðarlögunum og að endurreisa það með ákveðinni línu í Icesave-málinu og með þvi að taka upp þráðinn við AGS, sé hundeltur og sóttur til saka með málarekstri, sem stendur á svo lögfræðilega hæpnum grunni, að hann getur vart leitt til sakfellingar. 

Ógeðsleg hræsni hefur opinberazt á Alþingi, er fólk, sem lýst hafði yfir andstöðu við málarekstur fyrir Landsdómi, studdi frávísunartillöguna í atkvæðagreiðslu.  Í þeim ljóta flokki er forsætisráðherra fremstur.  Þessi forsætisráðherra virðist vera alger mörður fyrir utan getuleysi sitt á öllum siðlegum sviðum, eða vera það, sem enskir kalla "a good for nothing person". Alþingismenn geta ekki sokkið dýpra í lágkúru. Þessir þingmenn eru hreinræktaðir loddarar, sem ekkert mark er takandi á.  Þjóðin iðar í skinninu eftir að kasta þeim á haf út.

Það fjarar nú hratt undan Samfylkingu, Vinstri hreyfingunni grænu framboði og svo kallaðri Hreyfingu.  Grundvöllur þeirra allra og sameiningartákn er heiftrækni og hefndarþorsti í garð Sjálfstæðisflokksins og frelsishugmynda hans um fyrirkomulag hagstjórnar í landinu.  Ríkisstjórnin hangir á þessu hálmstrái, en er fullkomlega hugmyndalaus og duglaus og sér þess vegna engan seturétt.  Þessu síðasta vinstristjórnarári um langa hríð má lýsa þannig: þegar óttinn einn er eftir.

Allt þetta opinberuðu mannvitsbrekkurnar í Reykjavíkurdeild VG á dögunum, þegar þær í örvæntingu sinni létu að því liggja, að baráttuna við frjálshyggjuna, eða var það e.t.v. nýfrjálshyggjuna, mundi daga uppi, ef ákæran gegn Geir yrði felld niður.  Þá er væntanlega átt við, að slíkt yrði ríkisstjórninni að falli. Annars er ekki heil brú í þessum söfnuði. Með þessu opinberuðu mannvitsbrekkur VG í Reykjavík sitt stalíníska hugarfar, en ein af djöfullegum aðferðum bóndans í Kreml, sem svo var kallaður af íslenzkum kommúnistum, var að draga andstæðinga sína fyrir dómstól.  Lítilla sanda, lítilla sæva, lítil eru geð guma.

Samfylkingin og VG loga nú í illdeilum stafnanna á mili, og eru þessir stjórnmálaflokkar með öllu ófærir um að leiða þjóðina.  Þeir hafa reyndar verið það frá fyrsta degi, enda hafa þeir í engu markað leiðina fram á við, og engum getur blandazt um það hugur lengur.  Allri þeirra niðurrifsstarfsemi verður snúið við, þegar þau hafa verið husluð, og viðreisn samfélagsins hafin.

Öll réttlæting fyrir setu hinnar getulausu, hugsjónalausu, siðlausu og svikulu vinstri hjarðar við völd er horfin, eins og dögg fyrir sólu.  Í viku 03/2012 brast meirihluti vinstri manna í Kópavogi vegna furðulega persónulegrar aðfarar forystu Samfylkingarinnar í bænum að bæjarstjóranum.  Hvaða stjórnkerfismál eru þetta í Kópavogi, sem Samfylkingin vildi koma í framkvæmd, en bæjarstjórinn heyktist á ?  Munnlegur brottrekstur án opinberra skýringa er afar kindugur.  Á Alþingi er nú minnihlutaræði minnipokamanna.

Á Alþingi og í ríkisstjórn er allt upp í loft.  Ríkisstjórnin er sek um fjölda afglapa, hún eyðir öllum tímanum í vitleysu, og í raun hefur ekkert verið gert af viti til viðreisnar landinu frá því, að ríkisstjórn Geirs Hilmars Haarde var hrakin frá völdum með skefjalausu ofbeldi afskúma og pottaskefla að undirlagi VG og stjórnmálalegu ofríki, þar sem spilltur samstarfsflokkur í ríkisstjórn, sem verið hafði handbendi útrásarvíkinga frá 2003, heimtaði af Sjálfstæðisflokkinum að ganga á hönd eina stefnumáli sínu, þ.e. að ganga í Evrópusambandið, ESB.  Til allrar hamingju varð honum ekki kápan úr því klæðinu, því að jafnvitlausa tímasetningu á jafnvafasömum gjörningi er vart unnt að hugsa sér.  Íslands óhamingju varð þó ekki allt að vopni.

Í ljósi þess, sem síðan hefur gerzt, er ljóst, að þessi yfirgengilega heimtufrekja um inngöngu var verst ígrundaði verknaður á sviði utanríkismála lýðveldistímans, ef Icesave-samningar Steingríms Jóhanns Sigfússonar, þáverandi fjármálaráðaherra, og framboðið til Öryggisráðsins, eru frá taldir.  Þessi ESB-árátta Samfylkingarinnar er eins flautaþyrilsleg og hugsazt getur.  Vera landsins í EES og undirlægjuháttur stjórnmálaafla við flottræfla fjármálakraðaksins var meginástæða Hrunsins, og Samfylkingin heimtaði, að gengið yrði alla leið; skósólar kvalaranna í Icesave-málinu sleiktir, krónunni kastað og evran tekin upp.  Þetta er ótrúlega illa ígrunduð og hreint út sagt heimskuleg stefna, sem áreiðanlega hefði endað með þjóðargjaldþroti og missi alls sjálfstæðis, ef hún hefði orðið ofan á.  Við hefðum með miskunnarlausum hætti orðið fórnarlömb fésýslumanna, bankaauðvalds Evrópu, sem stjórnar forkólfum ESB, eins og strengjabrúðum. 

Ef landið hefði ekki verið á hinu evrópska efnahagssvæði, EES, hefðu bankarnir ekki náð að þenja út efnahagsreikninga sína jafnsvakalega (10 þúsund milljarðar kr) og raun bar vitni um og stofna útibú í Evrópu, sem lutu evrópsku eftirlitskerfi.  Fjármálaeftirlitið hafði verið klofið frá Seðlabankanum að enskri fyrirmynd, svo að eftirlitið var hvorki fugl né fiskur í fámenni og frændhygli hér.  Það var engin þekking hérlendis á eðli fjármálamarkaða, og útþensla fjármálaveldisins á Íslandi var ein samfelld ferð án fyrirheits, sem hlaut að enda úti í fúamýri. Allt eru þetta víti til varnaðar.

Viðfangsefni stjórnmálanna nú ætti að vera að vega og meta kosti og galla við úrsögn landsins úr EES fremur en aðlögunarviðræður við ESB, þar sem upplausnarástand ríkir og enginn veit, hvert stefnir.  Hafa menn ekki tekið eftir breytingunni á framferði Sarkozys, eftir að S&P felldi lánshæfi Frakklands.  Nú nuddar hann sér ekki lengur upp við þýzka kanzlarann, heldur reynir að grafa undan veldi hans í ESB, sem getur orðið allt frá tollabandalagi til sambandsríkis eftir því, hvernig málin skipast. 

Vinstri grænir eru eins og dauðar flugur í ríkisstjórn, sem Samfylkingin mun hreinsa úr kirkjugluggunum, þegar þeir verða ekki taldir nýtast lengur Evrópustefnu hennar.  Þeir eru nytsamir einfeldningar. Við þessar aðstæður lætur skipstjórinn frá Ólafsfirði, Björn Valur Gíslason, hafa eftir sér þann 23. janúar 2012: "Ég undrast þetta pungtak, sem Sjálfstæðisflokkurinn hefur á samfélaginu, að hann getur kreist fram sinn vilja".

Eigi er búktalið boðlegt það. Þetta tungutak þingmanns VG og málpípu formannslufsu VG segir allt, sem segja þarf um þetta afstyrmi og flokksnefnuna hans.  Málfræðilega er margt aðfinnsluvert, en verra er, að inntakið ber merki siðblindu, þegar þess er gætt, að tilefnið var það, að þingflokksformaður VG hafði orðið undir á Alþingi í atkvæðagreiðslu um frávísunartillögu fram lagða að undirlagi hans við tillögu um endurskoðun ákæruatriða á hendur Geir Hilmari, fyrrverandi forsætisráðherra, fyrir Landsdómi.  Ljóst er, að þingmaðurinn, BVG, lítur þannig á, að vinstri flokkarnir hafi fengið tækifæri til að taka íslenzku þjóðina hreðjataki eftir Hrunið og ætli að hanga á því eins og hundar á roði.  Tímabært er að höggva þær hendur, er því hreðjataki heldur.      

Nú þurfa að verða Alþingiskosningar og stjórnmálamenn að þeim loknum að bretta upp ermarnar eftir hreðjatak vinstri manna, sem var stjórnartímabil forstokkaðs afturhalds, getuleysis og glataðra tækifæra. Það verður að stækka kökuna, sem til skiptanna er. Það gerist með hagvexti, sem er eitur í beinum VG. Til að skapa hagvöxt þarf fjárfestingar.  Þær munu koma, þegar skattar vinstri gaufaranna hafa verið afnumdir og friður treystur um grundvallar atvinnuvegina.  Því miður er skipasmíðaiðnaðurinn ekki nema svipur hjá sjón, því að gríðarleg endurnýjun er framundan á íslenzka fiskiskipastólnum, sem hefði getað orðið íslenzkum iðnaði og tæknigeira mikil lyftistöng.  Hver veit, nema einhvern hluta skipastólsins verði unnt að endurnýja innanlands ?

Fjöldi erlendra ferðamanna eykst um 5-10 % á ári.  Flugið að og frá landinu blómstrar, þó að flest erlendu flugfélögin berjist í bökkum, enda eykst ferðamannastraumurinn hvergi eins og hér; þökk sé náttúrukröftum landsins.  Til að mæta aukningunni þarf að efla innanlands flugvellina og aðstöðuna þar.  Þetta á einkum við Reykjavík, Akureyri og Ísafjörð.  Framtíð Reykjavíkurflugvallar ber að tryggja á núverandi stað, enda eru nú þegar miklar fjárfestingar þar og nauðsynlegt að bæta aðstöðuna til að nýta þessar fjárfestingar betur og auka farþegafjöldann.  Það yrði allt of dýrt að breyta flugvellinum í byggingarland, og höfuðborginni ber að hýsa flugvöll á bezta flugtæknilega stað, sem kostur er á. Það er tóm vitleysa, að umferð minnki með flutningi flugvallar og íbúðarhúsum í Vatnsmýrinni. Þá er og orðin nauðsyn á stórátaki í brúargerð og gangagerð.  Með stækkuðum skattstofni ríkisins verður til fé til styrkingar innviða landsins, sem eru undirstaða hagsældar.  

Þriðji stóri gjaldeyristekjustofninn er áliðnaðurinn.  Það verður að draga réttar ályktanir af Rammaáætlun og gera sér grein fyrir, að orkulindir Íslands til raforkuvinnslu eru mjög takmarkaðar.  Þær duga þó til að auka álvinnslu um allt að einni milljón tonna á ári.  Að ráðstafa orkunni til þessara nota er þjóðhagslega mun hagkvæmara en að að senda raforkuna utan um sæstreng.  Álskorti er spáð á næstu árum og 4 % raunhækkun álverðs á ári.  Þetta mun tryggja íslenzkum vatnsorkuverum góða arðsemi með orkusölu til álvera.  Neðri-Þjórsá og fleiri upplagða vatnsaflsvirkjunarkosti ber að nýta sem fyrst, og verða neikvæð umhverfisáhrif í lágmarki með nýtingu beztu tækni.  Vatnsaflsvirkjanir eru allar sjálfbærar og afturkræfar.

Samkvæmt Rammaáætlun ber að líta á orkuvinnslu úr jarðhita sem námuvinnslu, þar sem námurnar endast í 50-100 ár.  Af þessu leiðir, að orkuvinnsla úr jarðvarma er ósjálfbær.  Siðferðilega er þá óréttlætanlegt að vinna raforku úr jarðgufu með 10 % nýtni.  Raforkuvinnslu ber að verða aðeins aukaafurð við vinnslu heits vatns eða efnavinnslu.  Þar með fimmfaldast nýtnin hið minnsta.  Það ber þegar í stað að taka mið af þessari niðurstöðu Rammaáætlunar um verndun og nýtingu orkulinda, ella er hætta á, að skortur geti orðið á jarðvarma til þeirra nota, sem hann er verðmætastur til, upphitunar, í fjarlægri framtíð.  Margt er og enn óleyst við nýtingu jarðgufu, sem nú veldur umtalsverðri mengunarhættu, t.d. varðandi hættuleg efni í affallsvökvanum, sem alls ekki mega berast út í neyzluvatnið, og loftkennd efni, sem hættuleg eru öndunarfærum og gróðri.

Allt er þetta sjálfsagt tæknilega leysanlegt, en afleiðingar þess að rasa um ráð fram í umgengni við landið geta orðið geigvænlegar og óafturkræfar.  Hér, eins og annars staðar, er gæfulegra að kunna fótum sínum forráð.     

        

      

   

Veikt hagkerfi

Evrusvæðið er verst staddi sjúklingurinn í hagkerfi heimsins, og nú er komið í ljós, að sjúkleiki Frakklands mun hafa afdrifaríkar afleiðingar fyrir evrusvæðið.  "Standard og Poors´s" hafa boðað lækkun lánshæfismats Frakklands úr hæsta flokki um eitt stig, og líklegt er, að önnur lánshæfisfyrirtæki sigli í kjölfarið.  Ítalía, Spánn, Portúgal, Austurríki o.fl. verða einnig lækkuð á næstunni, svo og björgunarsjóður evrunnar, sem mun veikjast verulega við lækkunina.  Varnir evrunnar eru að hrynja.  Hin misheppnaða tilraun stjórnmálamanna stærstu Evrópulandanna og Benelúx, þó án Bretlands, er komin á leiðarenda.  

Langvarandi skuldasöfnun Frakklands og lítill hagvöxtur þar eru meginskýringarnar á þessu.  Þetta er áfall fyrir Gallana, sem leiða mun til falls Sarkozys í sumar, og fjármögnunarvandi Frakka mun verða rothögg á evruna. Það vekur sérstaka athygli við þetta tækifæri, að lánshæfismat Bretlands var ekki lækkað né horfum landsins breytt þrátt fyrir verri skuldastöðu Bretlands og meiri halla á fjárlögum þar en í Frakklandi.  Ástæða þessa er ein og aðeins ein, hvað sem ástmagar evrunnar tuða.  Bretland stendur sterkara að vígi með sitt sterlingspund en Frakkar með evru, sem að mestu fylgir hagþróun Þýzkalands.   

Nú bíða 130 mia evra útborgunar hjá björgunarsjóði evrunnar til Grikkja.  Skilyrði útborgunar eru ýmis, og allt gengur á afturfótunum við að uppfylla þau, m.a. að semja við lánadrottna um niðurfellingu 50 % skuldanna.  Nú stefnir í, að Grikkland komist í greiðsluþrot í marz 2012.

Hvers vegna er svona komið ?  Margir stjórnmálamenn og hagfræðingar héldu því fram, að evran mundi tryggja stöðugleika í hagkerfi evrulandanna.  Þessu reyndist þveröfugt farið.  Í skjóli evrunnar viðgekkst agalaus hagstjórn í öllum evruríkjunum, nema Þýzkalandi, Hollandi og Finnlandi. Evran er þess vegna undirrót vandans. Ef hún er það ekki, hver er þá skýringin á stöðnun hagkerfis Ítalíu, 22 % atvinnuleysi á Spáni, kreppunni á Írlandi, vandræðum Portúgala og svo mætti áfram telja ?  Það er hlálegt, að á Íslandi skuli fólk tjá sig opinberlega um það, að staða evrunnar sé bara alls ekki svo slæm, af því að hún er enn hærri gagnvart bandaríkjadal en hún var, þegar henni var hleypt af stokkunum !  Þetta heitir að berja hausnum við steininn og verða ekki meint af, enda ekki furða.  

Tennurnar voru dregnar úr seðlabönkum evrulandanna og völdin færð til Seðlabanka ESB, ECB.  Ríkissjóðirnir söfnuðu víða skuldum, húsnæðisbóla myndaðist vegna lægri vaxta en tíðkuðust fyrir evruupptöku, og verðbólga varð meiri en í kjölfestulandi evrunnar, Þýzkalandi.  Þar með misstu löndin samkeppnihæfni við útlönd, útflutningur dróst saman, atvinnuleysi jókst, og hagvöxtur varð sáralítill.  Evran varð með öðrum orðum upphaf að vítahring.

Mikil hagræn og stjórnmálaleg spenna hefur myndazt á milli evrulandanna, enda næst ekki samstaða um neitt, nema málamyndaaðgerðir.  Fjármálamarkaðurinn, sem er alþjóðlegur og spannar allan heiminn, sér í gegnum sjónhverfingar Merkozy.  Hvernig mun Merkozy bregðast við hinni nýju stöðu, þegar Sarkozy hefur fengið rothögg, sem rekja má til evrunnar föstudaginn 13. janúar 2012.  Mun hann þá minnast Napóleóns Bonaparte ?  Þeir, sem úrslitum réðu við Waterloo, voru Prússar undir forystu von Blüchers.  

Fundir þeirra Merkel og Sarkozy eru aumkunarverðir og minna orðið á söguna um hefðarkonuna, sem  orðin var níræð, og hélt enn áramótaboð fyrir alla vinina, sem þó voru horfnir úr jarðvist, en gamli þjónninn skálaði við þá gömlu og varð undir lokin anzi drukkinn, því að hún heimtaði, að hann drykki full hinna látnu.  Það verður skipt um þennan þjón í sumar, og sú gamla gæti horfið af sviðinu á næsta ári.  

Þetta er atburðarásin í evrulöndunum, sem nú eru annaðhvort í ruslflokki eða eru á leiðinni þangað.  Þýzkaland ræður ekki við að stöðva þessa skriðu, og þess vegna erum við nú áhorfendur að enn einu miklu breytingaskeiði Evrópu og ekki úr vegi að líta um öxl í því sambandi.      

Þýzku ríkin voru sameinuð árið 1871 eftir vopnaviðskipti Þjóðverja undir forystu Prússa við Dani, Austurríkismenn og Frakka.  Þýzkaland krafðist fljótlega hlutdeildar í sólinni, þ.e.a.s. fór að keppa við nýlenduveldi Evrópu, aðallega Bretland og Frakkland, um suðræn lönd, aðallega í Afríku.  Náðu Þjóðverjar töluverðri fótfestu í Austur-Afríku í lok 19. aldar og um aldamótin og voru jafnvel betur liðnir en Bretar og Frakkar.   

Vopnuð barátta um heimsyfirráð brauzt síðan út 14. ágúst 1914 og lauk í desember 1918 með ósigri þýzkumælandi þjóða, Austurríkis og Þýzkalands, vegna afskipta Bandaríkja Norður Ameríku, BNA, þó að friðarsamningar hafi náðst við Rússland.  Þjóðverjar sömdu við Vladimir Lenin um að styðja þann bókasafnsorm til valda í Rússlandi gegn friðarsamningi.  

Lok styrjaldarinnar markaði endalok lénsveldistímans í Evrópu og markaði upphaf mikilla þjóðfélagsátaka í Evrópu.  Hófust miklar stjórnmálalegar róstur í Evrópu, þar sem lýðræðið átti undir högg að sækja, en fram sóttu einræðisstefnur sameignarsinna og þjóðernisjafnaðarmanna.  Sameignarsinnum varð lítið ágengt utan Rússlands, en fasistar og þjóðernisjafnaðarmenn náðu völdum á Ítalíu og í Þýzkalandi. Hófu þau fljótlega útþenslustefnu, sbr "Drang nach Osten", sem lyktaði með því, að Bretland og Frakkland sögðu Stór-Þýzkalandi stríð á hendur 3. september 1939 eftir innrás Wehrmacht í Pólland 2 dögum fyrr.  Þessari styrjöld lyktaði 7. maí 1945 með nær tortímingu Þýzkalands, þar sem stríðsþátttaka og framleiðslumáttur BNA réði úrslitum.    

Frá þessum tíma hafa Þjóðverjar siglt með löndum í utanríkismálum, en unnið marga frækilega sigra á íþróttaleikvöngum heimsins og í viðskiptalífinu.  Ekki þarf að tíunda sérstaklega árangur þýzka hagkerfisins, svo margrómaður sem hann er.  Endursameining Þýzkalands virðist hafa tekizt frábærlega.  Þjóðverjum virðist því takast vel upp heima fyrir.

Með undirtökin í ESB eru þeir nú að láta verulega að sér kveða í Evrópu á ný, og er ekkert við því að segja annað en það, að þeir eru vel að endurreisn áhrifa sinna komnir.  Þýzkaland er mikið menningarland, og þar hefur lýðræðið skotið traustum rótum.  Er engin ástæða fyrir okkur Íslendinga né aðrar Evrópuþjóðir að bera kvíðboga fyrir hinni nýju Evrópu 21. aldarinnar.  Þýzkaland mun gefa tóninn þar.  Í fjörbrotum ESB/evru verður kreppa, sem þegar er að hefjast og engir munu fara varhluta af, en að henni lokinni mun verða velmegunarskeið.  

Þjóðverjar þurfa á rússneskum auðlindum að halda, og Rússar þurfa á vestrænum gjaldeyri og tækniþekkingu að halda.  Vestur-Evrópskur og Mið-evrópskur iðnaður mun enn auka fjárfestingar sínar í Austur-Evrópu.  Það verður á ný "Drang nach Osten", þó að engin þörf sé lengur á "Lebensraum" í Austur-Evrópu fyrir þýzkumælandi þjóðir.  Þeim fer nú heldur fækkandi, hvað sem verður.

Allur heimurinn er fús til að taka við framleiðsluvörum okkar Íslendinga, sjávarafurðum, áli, landbúnaðarvörum, vatni og síðar olíu og gasi.  Engin ástæða er til að rígskorða viðskiptin við ESB-löndin.  Miklu skynsamlegra er að líta vítt yfir sviðið til austurs og vestur. Íslendingar hafa ekkert að óttast í þessu sambandi, ef þeir beita heilbrigðri skynsemi, sem nóg er af víða á landinu, en ákaflega tilfinnanlegur skortur á á núverandi Alþingi og í Stjórnarráðinu nú um stundir.

Aldrei mun verða reynt aftur að steypa Suður-Evrópu í myntbandalag með löndum norðan Alpafjalla.  Það stefnir í upplausn í Suður-Evrópu.  Flóttamenn streyma frá Afríku til Suður-Evrópu, og Norður-Ítalía kann senn að segja skilið við ítalska ríkið og Súður-Týrólar vilja "Anschluss",þ.e. sameiningu við Austurríki.  Það kann að komast mikið rót á landamæri Evrópu enn einu sinni.  Eðlilegast er, að hver þjóð og þjóðarbrot hafi sjálfsákvörðunarrétt um, hvert stefna skal.  Upplausn Habsborgaraveldisins var ekki hnökralaus.

Óvíst er, hvort einhverju myntbandalagi verður viðhaldið í norðanverðri Evrópu.  Það væri aðeins Þýzkalandi í hag, því að sú mynt mundi mótast af þýzka hagkerfinu og verða veikari en þýzkt mark, sem væri þýzku atvinnulífi hagfellt. Hver kærir sig í raun um að standa í samkeppni við og/eða eiga í viðskiptum við Þjóðverja og vera um leið hnepptur í spennitreyju myntar, sem stjórnað er af seðlabanka, sem eðli málsins samkvæmt tekur aðallega mið af stöðunni í hagkerfi þeirra ?  Það er ójafn leikur.

Í nýrri Evrópu verður sennilega ekkert rúm fyrir sameiginlega mynt.  Menn munu fá nóg af evrunni og hrikalegum göllum hennar.  Hvort gullfótur verður endurnýjaður eða eitthvert annað kerfi tekur við, er ekki gott að segja.  Fyrir Íslendinga skiptir það litlu máli.  Áróður lítilsigldra manna um, að hraðupptaka erlends gjaldmiðils muni skapa hér hagrænan stöðugleika, hefur orðið sér til skammar.  Augljóst er hverju mannsbarni nú, að undirstaða hagkerfisins verður að vera hlutfallslega jafnsterk og við á um stærsta hagkerfi myntarinnar, sem peningamálastjórnun viðkomandi seðlabanka óhjákvæmilega dregur dám af.  Að rasa um ráð fram í stórmáli af þessu tagi er þjóðhættulegt, eins og dæmin niðri í Evrópu sanna. Þrátt fyrir þetta eru enn blindingjar á Íslandi, sem láta eins og evran yrði Íslendingum eins og Gyðingum varð Mannah af himnum ofan í fyrndinni.  Staðreyndirnar tala nú sínu máli um, hversu hættuleg ofeinföldun flókinna mála þar er á ferðinni.  Að rasa um ráð fram og hlaupa í fang ESB getur orðið þjóðum hrikalega dýrkeypt.  

Hins vegar er hverju orði sannara, að brýna nauðsyn ber til að söðla um í hagstjórninni, taka upp beztu aðferðir á því sviði sem öðrum og koma hér á varanlegum stöðugleika, þ.e. kjarnaverðbólgu, sem mæld verði eins og í Berlín, innan við 2 %.  Til þess þarf þekkingu og vilja.  Hinar hagrænu forsendur eru fyrir hendi.  Hagkerfið er orðið nægilega fjölbreytilegt til að slíkum stöðugleika verði náð.  Slík var ekki staðan, þegar sjávarútvegur stóð undir 75 % og þaðan af meiru af gjaldeyristekjum landsins.

Það er þó engan veginn hægt að útiloka upptöku erlends gjaldmiðils í framtíðinni, þegar allar hagfræðilegar og lýðræðislegar forsendur verða til þess, e.t.v. seint á þessum áratugi. 

Það er hins vegar þjóðhættulegt að stefna að því án þess að leggja traustar undirstöður hagkerfis, sem getur þrifizt með erlenda mynt.  Það er ágætt viðmið að byrja með að ná öllum Maastricht skilyrðunum.  Til þess þarf að binda hendur stjórnmálamanna með ákvæðum um aðhald í ríkisfjármálum og sjálfstæði Seðlabanka í Stjórnarskrá og í lögum.

Verði mikill ágreiningur um þessi mál á Alþingi eða í þjóðfélaginu almennt, er sjálfsagt að kjósa um þessi grundvallarmál hagstjórnarinnar í þjóðaratkvæðagreiðslu.  Þá er óskandi, að nútímaleg fyrirmyndar stjórnarskrá, sem tryggi minnihluta rétt á að láta reyna á almannaskoðun í tilteknum málum, taki senn gildi. 

  Framtíð evrunnar og þar með Evrópu veltur á því, hvernig skötuhjúunum Merkel og Monti tekst að ráða ráðum sínum, en 80 % líkur eru á, að þau nái ekki að sporna við markaðsöflunum, sem glatað hafa trausti á, að ítalska hagkerfið fái risið undir skuldum sínum, og fáir reikna með, að Þjóðverjar kosti til þess risaátaks, sem þarf til að bjarga Ítalíu.  

  

  

  

                      

Heilnæmi matvæla

Ísland nýtur enn sérstöðu í heiminum fyrir hreinleika.  Við eigum gnótt neyzluvatns, 600 m3/s, og nýtum aðeins 1 % af því um þessar mundir.  Loftið er yfirleitt hreint og heilnæmt, þó að undantekningar séu þéttbýli um áramót og dagar með stillum, einkum á vetrum, þegar styrkur svifryks í andrúmslofti fer yfir hættumörk.  Ætli sú viðsjárverða staða standi ekki yfir í um 5 % af árinu, þar sem verst er.  Þá er hafið umhverfis Ísland lítt mengað, nema sums staðar af skólpi. Stóriðjan hefur vart skilið eftir sig nokkur mengunarfótspór í náttúrunni samkvæmt mælingum óháðra aðila.

Okkur hefur verið talin trú um, að jarðvegurinn væri víðast hvar hreinn og ómengaður, einkum í dreifbýlinu, þar sem matvælaframleiðslan er aðallega stunduð.  Nú hefur hulunni verið svipt af mengunarslysi, sem varpar ljósi á skelfilegt ábyrgðarleysi í umgengni við íslenzka ræktarjörð, þar sem gras, fóðurkál, korn og grænmeti kann að vera ræktað.  Bændur landsins og þar með neytendur framleiðslu þeirra hafa orðið fórnarlömb fúsks og vítaverðs kæruleysis, sem er skaðvænlegt heilsufari landsmanna og orðspori íslenzks landbúnaðar.

Hvernig má það vera, að innflutningsaðila hins eitraða áburðar samkvæmt skilgreiningu laganna, sem hér er umræðuefnið, er ekki gert skylt að skila mæligögnum úr öllum förmum ?  Af hverju tekur eftirlitsaðilinn, Matvælastofnun, ekki sýni í tæka tíð, þ.e. áður en áburðurinn er afhentur bændum, og er ekki nauðsynlegt fyrir bændur sjálfa, kaupendur vörunnar, þ.e. samtök þeirra, að gera úrtaksprófanir á vörunni miðað við það, hversu mikið er í húfi ? 

Verst af öllu er þó hið fádæma siðleysi birgis og eftirlitsaðilans að bindast samtökum um að þegja yfir skömminni, þegar hún komst upp.  Hvers konar miðaldahugarfar býr þarna að baki á 21. öldinni.  Það er dæmalaust dómgreindarleysi, sem þarna býr að baki, sem ekki er hægt að láta refsilaust.  Hvers vegna höfða samtök bænda, Neytendasamtökin, Talsmaður neytenda eða aðrir, sem eiga að grípa til varna, þegar heilsufari landsmanna og orðstýr einnar atvinnugreinar er stefnt í voða, ekki mál gegn birginum og eftirlitsaðilanum ?  Það virðist allt eiga að hjakka í sama farinu. 

Eftirlitsstofnanir á sviði hollustu hafa lent í hverju eftirlitshneykslinu á fætur öðru að undanförnu.  Er skemmst að minnast losunar Becromal á skaðlegum efnum í sjó við Eyjafjörð, þar sem eftirlit stofnunar virtist vera til málamynda.  Varnartilburðir stofnunarinnar við áburðarhneykslinu gefa til kynna, að þar sé skilningur bágborinn á hlutverki hennar, sem er að viðhalda hreinleika íslenzkrar náttúru til matvælaframleiðslu.

Ein rakaleysan var sú, að í Evrópu væru viðmiðunarmörk kadmíums í áburði hærri.  Ástæða þess er, að evrópskur jarðvegur er þrælslega mengaður nú þegar. Íslenzkur jarðvegur, hins vegar, er mjög hreinn og náttúrulegur, og þar af leiðandi verður hlutfallsleg styrkaukning eiturefna við áburðargjöf mun meiri hérlendis en þar.  Þetta er auðvitað ástæða þess, að löggjafinn ákvað að setja mun strangari viðmiðunarreglur hér en tíðkast í ESB.  Sumir embættismenn hérlendis virðast vilja yfirfæra reglur ESB hráar hingað.  Ef heilbrigð skynsemi er ekki með í ráðum, getur slíkt flaustur reynzt stórskaðlegt.

Íslenzk náttúra er gersemi, og verði hreinleika hennar spillt varanlega, eins og hægt er að gera með austri tilbúins áburðar í hana, hefur orðið óbætanlegt mengunarslys.  Bezt er að vera laus við tilbúinn áburð, því að hann vinnur tjón á örverum moldarinnar, þó að efnainnihald hans sé innan löglegra marka.  Þess vegna er hann ekki viðurkennt hráefni innan vottaðs lífræns búskapar.  Þar að auki inniheldur hann ýmis snefilefni, sem eru lífverum hættuleg, t.d. þungmálma, sem safnast upp í líkamanum og rökstuddur grunur er um, að valdi erfiðum og hættulegum sjúkdómum.  Ekki aðeins er heilnæmi afurðanna og orðstýr íslenzks landbúnaðar í húfi, heldur eru gríðarlegir hagsmunir í húfi, sem slugs og sleifarleg birgja og eftirlitsaðila geta sett í uppnám.  Hér er átt við möguleika bænda á að fá vottun um lífræna ræktun.  

Íslenzkur landbúnaður er hagkerfinu og heilsufari landsmanna gríðarlega mikilvægur.  Hann sparar tugi milljarða króna í innflutningi nettó, og hann er að sækja í sig veðrið sem útflutningsatvinnuvegur.  Þar á hann glæsilega framtíðarmöguleika; ekki sízt í samstarfi við orkuvinnslufyrirtæki landsins, t.d. gróðurhús og fiskeldi. 

Svo er það ímynd landsins.  Sleifarlag af því tagi, sem viðgengizt hefur hjá Matvælastofnun, er til þess fallið, að stórskaða hreinleikaímynd landsins erlendis og ímynd landbúnaðarins sérstaklega.

Matvælastofnun og Umhverfisstofnun eru ekki einar á báti.  Íslenzkar eftirlitsstofnanir virðast upp til hópa vera bitlausar og gagnslitlar.  Það væri vert að leita skýringanna með rannsóknum.  Hugsanlegt er, að skýringanna sé að leita í stjórnuninni.  Hún sé ómarkviss, jafnvel fálmkennd, og að lognmolla leti og deyfð svífi þar yfir vötnunum, því að stjórnendur hafi ekki gáning á eða möguleika á að hvetja starfsfólk sitt til dáða.  Það er óþarfi að nefna fleiri eftirlitsstofnanir, því að margir kannast við þennan vanda af eigin raun af viðskiptunum við þær. 

Þó verður ekki skilizt við umræðuefnið án þess að nefna Fjármálaeftirlitið.  Því hefur verið kennt um Hrunið. Hvað sem því líður, verður ekki séð, að nokkurt gagn hafi verið í Fjármálaeftirlitinu til að draga úr fjárhagstjóni Hrunsins.  Að skilja Fjármálaeftirlitið frá Seðlabankanum var gert að erlendri fyrirmynd og hefur reynzt illa.  Það þarf að semja ný lög um Seðlabanka Íslands, þar sem Seðlabankanum verður sett ný umgjörð um starfsemi sína, sem tryggir honum völd að hætti Bundesbank á sinni tíð til að stjórna peningamálum landsins með árangursríkum hætti.  Í nýju lögunum verði eftirlitshlutverk hans endurskilgreint og honum falin starfsemi Fjármálaeftirlits, sem þá verði lagt niður sem sjálfstæð stofnun.  Þetta ætti að leiða til hagræðingar í ríkisbákninu.

Verði fjárveitingavaldinu settar skorður í Stjórnarskrá, eins og Þjóðverjar o.fl. hafa gert, og fjármálalegt aðhald með ríkisstjórn leitt í lög, eru góðar líkur á, að efnahagslegum stöðugleika megi ná hérlendis, en slíkt er grundvallarmál fyrir grózku hagkerfisins og efnahagslegt réttlæti í þjóðfélaginu, því að verðbólga er meinvættur gagnvart hagvexti og réttlátri skiptingu auðs í þjóðfélaginu.             

        

       

 

Evrópa 2012

Enn á ný veldur Evrópa vandræðum á heimsvísu.  Vandræðin eiga, eins og oft áður, rót sína að rekja til metnaðar Frakka og Þjóðverja til áhrifa á heimsmál og til óeiningar og samkeppni á milli þeirra. 

Evrópusambandið, ESB, eða öllu heldur forverar þess, Evrópubandalagið og Kola-og stálbandalagið, var ekki stofnað til að verða sambandsríki, eins og búrókratar og seinni tíma stjórnmálamenn hafa þó þróað það í áttina að, heldur til að verða tollabandalag, sem samtvinnaði viðskiptahagsmuni ríkjanna. 

Þetta var raunhæft markmið og þótti vera nóg til að tengja hagsmuni ríkjanna saman.  Tollabandalagið var síðan þróað í Innri markaðinn með frelsunum fjórum, sem ætti að vera nauðsynleg og nægjanleg samtvinnun hagsmuna.  Brezka ríkisstjórnin og fleiri eru þeirrar skoðunar, að framsal valda frá þjóðkjörnum þingum standist ekki lýðræðiskröfur, sé spor aftur á bak, allt of kostnaðarsamt og hlaði undir búrókrata í Brüssel, en komi almenningi að engu gagni. Bretar stefna nú á endurheimt valda frá Brüssel-búrókrötum til þjóðþingsins.   

Miklu fremur gildir þetta um hagsmuni smáríkja en um hagsmuni Bretlands.  Aðild Íslands að Innri markaðinum hefur verið undirstaða hagþróunar á Íslandi síðan 1994 til góðs og ills.  Útflutningsatvinnuvegir okkar hafa haslað sér völl á Innri markaðinum, en einnig fjárglæframenn, sem stunduðu glæfraviðskipti í krafti frelsis fjármagnsflutninga.  

Þegar kemur að því að undirgangast stofnsáttmála ESB með fullveldisafsali, sem því fylgir, t.d. varðandi umráðarétt yfir auðlindum á láði og legi, er einfaldlega of langt gengið til að sú áhætta sé takandi, enda er ekkert, sem knýr á um að úthýsa meiri völdum um lagasetningu og auðlindanýtingu til ESB.  Öndverðar skoðanir við þetta bera merki nauðhyggju og ýmislegs annars, sem óþarfi er að tíunda hér.

Nú stendur ESB á krossgötum.  Hönnuðum evrunnar láðist að reikna með fjárhagsáföllum, eins og fjármálakreppunni 2008 í kjölfar yfirspennts fjármálamarkaðar.  Þá var heldur enginn viðbúnaður við yfirskuldsetningu einstakra ríkissjóða evrulands.  Það er reyndar líklegt, að einhverjum hönnuðanna hafi dottið þessi staða í hug, sem nú er upp komin, en stjórnmálamenn slegið ráðstafanirnar út af borðinu, af því að þá hefði undirbúningurinn tekið mun lengri tíma en ella og jafnvel ekkert orðið úr stofnun evrunnar.

Kanzlari Þýzkalands boðaði þjóð sinni í nýársávarpi enn meiri erfiðleika evrunnar á nýju ári en árið 2011.  Sama gerði forseti Frakklands, en sá er munurinn, að Frakkar munu á árinu 2012 verða stór hluti af vandamálinu vegna ótrúar alþjóðlegs fjármálakerfis á hagkerfi Frakklands, veikrar stöðu franskra banka og forsetakosninga í landinu.

Þjóðverjar eru hins vegar mjög á varðbergi, vegna þess að þeir vita, að allir björgunarleiðangrar verða aðallega kostaðir af þeim.  Væntingar um björgunarleiðangra að norðan muni og slæva sjálfsbjargarviðleitni vandamálaþjóðanna, telja þeir réttilega.  Sambandsþingskosningar verða árið 2013, og þeim stjórnmálamönnum, sem ekki gæta hagsmuna þýzkra skattgreiðenda, mun verða refsað.  Þýzkir stjórnmálamenn eru meðvitaðir um þetta, og þess vegna standa þeir gegn sameiginlegri skuldabréfaútgáfu evrulands, sem Frakkar hafa barizt fyrir.  Evran er þýzku hagkerfi hagfelld, af því að hún er veikari en þýzkt mark væri, og slíkt léttir undir með þýzkum útflutningi.  Hins vegar fer herkostnaður evrunnar vaxandi, og tvær grímur eru að renna á marga Þjóðverja í valinu á milli evru og marks af þessum sökum, og mikill leiði að grípa um sig á meðal þjóðarinnar vegna getuleysis stjórnmálamanna við lausn vandans.

Douglas Mc Williams, forstöðumaður CEBR, Center for Economic and Business Research, telur, að evran muni senn líða undir lok í sinni núverandi mynd.  Hjól gríska hagkerfisins eru að stöðvast, og þjóðargjaldþrot blasir við Grikkjum á þessu ári.  Grikkjum verður ekki vært á evrusvæðinu og verða sennilega fyrstir út úr þessari ægilegu spennitreyju, og líklegt er, að Ítalir muni þá fylgja í kjölfarið.  Ítalir stefna fram af hengifluginu, og það er líklega rétt, sem Tremonti, fyrrverandi fjármálaráðherra Ítalíu sagði: "Ef ég fell, þá fellur Ítalía.  Ef Ítalía fellur, þá fellur evran."  Það mun verða talið henta, að Ítalía segi fyrr skilið við evruland en hún verði gjaldþrota.

Þegar þessi staða verður upp komin, mun allt verða á hverfanda hveli í ESB.  Úrræði Merkozy er sameiginleg stjórn ríkisfjármála allra evrulandanna.  Slíkt fullveldisframsal stenzt vart stjórnarskrá Þýzkalands og fleiri landa, og stjórnmálalegur áhugi á þessari leið er takmarkaður víða.  Loft er því lævi blandið.  Það má líkja Evrópu 2012 við vígvöll, annars konar en 1812 eða 1942, en þessi misheppnaða mynttilraun getur leitt fjárhagslegar hörmungar yfir íbúana.  Skammt er á milli neyðarfunda Merkozys, en nú fer þeim að fækka.  Ekki mun staðan skána eftir valdatöku sameignarsinna í Elysée. 

Bretland hefur dregið sig í hlé og bíður átekta. Það er gott herbragð hjá þeim.  Frakkar hafa stuggað við þeim, en það er viss skilningur á milli Berlínar og Lundúna, eins og stundum áður.  Danir eru í þeirri óþægilegu stöðu að þurfa að bera klæði á vopnin næstu 6 mánuðina í Brüssel.  Sænska hagkerfið blómstrar með sína krónu, og Norðmenn smyrja sitt dýra hagkerfi með olíu úr sinni lögsögu.  Hvað gerir Ísland við þessar aðstæður ?

Evrópa er aðalmarkaðssvæði Íslands um þessar mundir.  Innri markaður ESB er Íslandi mikilvægur, en ESB hefur farið hroðalega að ráði sínu með mynttilraun, sem er um það bil að misheppnast með hrikalegum afleiðingum fyrir hagkerfi álfunnar. Evran er tekin að hefta hagvöxt evrulands, nema í Þýzkalandi og í löndum með svipaða hagstjórn.  Við þessar aðstæður er ekki glóra í því fyrir Íslendinga að binda trúss sitt við ESB.  Auðvitað eigum við að selja þeim það, sem þeir þurfa á að halda og geta greitt samkeppnihæft verð fyrir, en til að tryggja vöxt íslenzka hagkerfisins og samkeppnihæf laun er orðið ljóst, að innganga í ESB og upptaka evru er ekki lausnin, heldur þvert á móti að hafa heiminn allan undir og kappkasta styrka og trausta hagstjórn til langframa.  

Það er rangt mat, að sjálfstæð mynt hafi verið Akkilesarhæll Íslendinga.  Hagvöxtur hefur fram að Hruni verið meiri en víða annars staðar í Evrópu.  Akkilesarhællinn hefur verið ríkisfjármála-og peningamálastjórnunin, sem hefur leitt til óðaverðbólgu og gengisfellinga.  Upptaka erlendrar myntar er eins og að míga í skóinn sinn í kulda.  Hér yrði fljótlega gríkskt ástand.  Það verður að ná tökum á ríkisfjármálunum og peningamálunum, t.d. að uppfylla öll Maastricht skilyrðin til lengdar, og þá verða okkur allir vegir færir. 

Þetta er ekki flókið verkefni, og aðferðirnar eru þekktar.  Vilji er allt, sem þarf, vilji meirihluta Alþingismanna og þar með vilji meirihluta þjóðarinnar, er það, sem þarf.  Þetta snýst um sparnað einstaklinga í stað neyzlusóunar og aðhald með útgjöldum hins opinbera, ríkis og sveitarfélaga.

Til að ná jákvæðum jöfnuði á ríkisútgjöldin er lausnin ekki að eyðileggja þjónustustigið, t.d. með banni á endurnýjun tækjabúnaðar, heldur að koma að samkeppni um þjónustuna, sem hið opinbera stendur þó straum af.  Til að auka tekjur hins opinbera er vonlaus leið að hækka skattheimtu í kreppu, eins og vinstri stjórnin af þráhyggju einni saman heldur áfram að gera.  Það á að stækka kökuna, breikka skattstofnana með því að tvöfalda fjárfestingar frá því, sem nú er, og koma öllum til vinnu, sem vilja.  

Hvernig verða fjárfestingar örvaðar ?  Stjórnvöld gegna mikilvægu hlutverki við að skapa aðlaðandi fjárfestingarumhverfi. Núverandi stjórnvöld hafa haldið þveröfuga leið, verið eins og umsnúin endagörn í garð fjárfesta og virkað fráhrindandi.  Téð hegðun þarf ekki að koma á óvart.  Vinstri grænir og forverar þeirri í stjórnmálalega litrófinu á Íslandi hafa alla tíð barizt gegn erlendum fjárfestingum og öðru, sem tengir Ísland við Vesturlönd.  Samfylkingin hefur verið mjög vandlát á fjárfestingar og í raun klofin í afstöðunni til erlendra fjárfestinga.  Hún gein þó við kínverska Hólsfjallaskáldinu.  Þessi tvíræða afstaða Samfylkingarinnar til erlendra fjárfestinga er í algerri mótsögn við ákafa baráttu hennar við að troða Íslandi inn í brennandi rústir ESB.  Kjarni Innri markaðarins eru frelsin fjögur; þar á meðal frjáls flutningur fjármagns.  Dálæti Samfylkingarinnar á ESB er þess vegna með öllu óskiljanlegt.  Samfylkingin er langt vinstra megin við leiðarljós ESB.

Undirstaða stefnubreytingar stjórnvalda, er leitt geti landsmenn upp úr táradal vinstri stjórnar Jóhönnu og Steingríms, verður skattalækkun, þ.m.t. tekjuskattur fyrirtækja, rafskattur, fjármagnstekjuskattur og að sjálfsögðu tekjuskattur einstaklinga.  Trygging þarf að koma fyrir því, að enginn kolefnaskattur verði hér lagður á iðnaðinn eða aðra atvinnuvegi.  Það ber að afnema hann á öllu eldsneyti í landinu þar til rafknúin ökutæki eða mengunarminna eldsneyti verður raunverulegur valkostur í landinu.  Annars stilla stjórnvöld landsmönnum upp við vegg, þaðan sem þeir eiga sér ekki undankomu auðið, nema að nota strætisvagna, sem í mörgum tilvikum er ekki raunverulegur valkostur. 

Þá situr eftir útblástursgjald, fari útblástur koltvíildis yfir ákveðin mörk.  Þar geta fyrirtæki keppt á grundvelli tækni, og þar er þess vegna hvati innbyggður til minni losunar.

Verðlagning orkunnar er auðvitað lykilatriði fyrir fjárfestana.  Kostnaðarverð raforku er í Rammaáætlun gefið upp sem 2,2 - 3,3 MUSD/MW frá vatnsaflsvirkjunum og 2,5 MUSD/MW frá jarðgufuvirkjunum.  Ef reiknað er með stofnkostnaðinum 3 MUSD/MW og 10 % bætt við vegna tengikostnaðar, þ.e. stofnkerfisins, fæst kostnaðarverð raforku á Íslandi við aðveitustöðvarvegg álvers 20 mill/kWh m.v. 8 % vexti og afskriftir á 30 árum.  

Nú er orkan seld til allra álveranna á Íslandi við mun hærra verði, og þess vegna er bullandi gróði hjá Landsvirkjun, eins og þróun eiginfjárstöðu fyrirtækisins ber vitni um.  Orkuveita Reykjavíkur berst tímabundið í bökkum, en orsakanna fyrir því er varla að leita í orkusamningum við Norðurál, sem er eina álverið, sem kaupir af þeim orku.  Eðli jarðgufuorkuvera er og allt annað en vatnsorkuvera; t.d. er endingartíminn styttri og viðhaldskostnaður miklu hærri.

Meðalverð á raforku til álvera í heiminum er u.þ.b. 35 mill/kWh.  Orkuverð til nýrra álvera er yfirleitt ekki hærra, en sé það borið saman við kostnað við vinnslu og flutning á Íslandi, sést, að það er gott borð fyrir báru til samninga um niðurstöðu, sem getur verið báðum í hag.

Það er athyglivert, að þrátt fyrir aðild Íslands að Innri markaði EES, hefur fjárfestingarfé ekki streymt til Íslands þaðan, heldur hefur sá fjárstraumur að mestu leyti verið lánsfé, þó að undantekning sé Becromal.  Fjárfestingarnar hafa aðallega komið að vestan, t.d. Alcoa, Century og Rio Tinto Alcan og að austan, t.d. fé í Járnblendiverksmiðjunni.  Þessir fjárfestingaraðilar hafa séð sér hag í aðgengi með vörur sínar að Innri markaðinum.  Hvers vegna Evrópumenn hafa ekki séð sér leik á borði að fjárfesta hér, er ekki gott að segja um.  Fjárfestingarumhverfið á Íslandi verður vafalaust meira aðlaðandi, þegar stöðugleika hefur verið náð í hagkerfinu með niðurgreiðslu skulda, jákvæðum jöfnuði í ríkisrekstri og lágri verðbólgu (2 %).  Þar með skapa Íslendingar sér mikla samkeppnihæfni við útlönd.  Við þurfum að hækka í einkunn sem aðlaðandi fjárfestingarland frá því að vera þar í flokki með Zimbabwe Mugabes til að verða í flokki með Svíþjóð Rehns.