Í kviksyndi

Engum dylst út í hvílíkt kviksyndi ríkisstjórn Samfylkingar og vinstri-grænna hefur leitt landsmenn.  Öngþveiti og örvænting ríkir á stjórnarheimilinu, því að vandinn vex þeim yfir höfuð.  Hvorki gæfa né gjörvileikar eru meiri en Guð gaf á þeim bæ. 

Um það er t.d. "Wikileak" lekinn til vitnis, en þar birtist landsmönnum dæmi um undirmálshegðun starfsmanna utanríkisráðuneytisins og aðstoðarmanns utanríkisráðherra í sendiráði BNA-Bandaríkja Norður-Ameríku, u.þ.b. viku eftir synjun forseta lýðveldisins á þrælalögum þingmeirihluta ríkisstjórnar Jóhönnu Sigurðardóttur. 

Ljóst er, að þessir útsendarar Össurar kunnu sig engan veginn og rikisstjórn og þý hennar skortir alla sómatilfinningu.  Þrælbein þessi, sem ætlast má til, að kunni undirstöðuatriði í kurteislegri hegðun gagnvart sendifulltrúum erlendra þjóða, eru landi og þjóð til háborinnar skammar.

Ein af fjölmörgum mistökum íslenzkra stjórnvalda undanfarin misseri er að hafa látið undir höfuð leggjast að koma sambúðinni við BNA í gott horf aftur.  BNA eru enn stórveldi með ítök um allan heim.  Lega Íslands er enn mikilvæg fyrir aðgengi að norðursvæðunum, og opnun siglingaleiða með bráðnun íss mun setja Ísland í alfaraleið siglinga.

Sambúðin við BNA er af ýmsum orsökum stirð, enda hefur nýr forseti BNA enn ekki skipað hér sendiherra.  Það er líklega af ástæðum, sem er á okkar valdi að bæta úr.  Þessi sambúð þarf hægt og sígandi að batna, en það ber vitni um kolrangt stöðumat að vaða fram og heimta af þeim alveg sérstakan og opinberan stuðning á kostnað Breta og Hollendinga, mikilla bandamanna Bandaríkjamanna. 

Að fullyrða á fundi í sendiráðinu, að annars verði Ísland gjaldþrota árið 2011 er fullkomlega óskiljanleg og vítaverð framganga.  Þetta er sama fólkið og vill bæta ofan á skuldir landsins a.m.k. þriðjungi landsframleiðslunnar.  Ólíkindatól eru vissulega Össur & Co.  Þessu máli voru gerð góð skil í Reykjavíkurbréfi Morgunblaðsins laugardaginn 20. febrúar 2010.  Varðandi framgöngu Breta eru í lok bréfsins tvær merkilegar málsgreinar: 

"Og til er í stjórnkerfinu samtal, sem hefur ekki fengist birt, sem skýrir að hluta til a.m.k. hvers vegna ráðgjafar Darlings fjármálaráðherra gáfu honum þau ráð sem þeir gáfu og hann hunsaði.  Ráðgjafarnir voru ekki í hjarta sínu og heila þeirrar skoðunar að íslensku þjóðinni bæru neinar skyldur til að endurgreiða Icesave."   

Alveg stórfurðulegur var og sá leki birtur af "Wikileak", að brezki sendiherrann hefði farið á flot með það sem lausn við sendiherra Noregs á Íslandi, að Norðmenn borguðu fyrir okkur það, sem Bretar kalla "Icesave" reikning, en er þeirra eiginn gjörningur, sem þeir hafa ekki leyfi til að fleygja í aðra.  Síðan áttu Íslendingar að borga Norðmönnum með lægri vöxtum en 5,55 %, sem Steingrímur og Indriði sömdu um og þröngvað var gegnum Alþingi, en var synjað á Bessastöðum. 

Þjóðin mun senn fá tækifæri til að staðfesta þá synjun, væntanlega með miklum meirihluta atkvæða.  Atkvæðagreiðsla þessi markar vatnaskil á heimsvísu.  Í fyrsta sinn er fólkið spurt að því, hvort það vilji axla byrðar viðskiptamistaka Gissurar gullrass og fjármálalegs glapræðis braskara og sukkara. Þar með skapar þjóðin sér nýja og firnasterka samningsstöðu.  Lamaðri ríkisstjórn vinstri manna verður um leið hent á haugana, enda vita gagnslaus og í raun stórskaðleg. 

Ekki verður á þá garmana, Steingrím og Indriða, logið.  Nú eru þeir vændir um stórfellt undirferli gagnvart stjórnarandstöðu og hinni nýju samninganefnd við Breta og Hollendinga í hinu alræmda "Icesave"-máli.  Sakar stjórnarandstaðan þá um að fara á bak við sig og nefndina með beinum samtölum við gagnaðilana.  Þessar ásakanir eru til marks um það, hversu rúnir trausti fjármálaráðherra og aðstoðarmaður hans eru. Hvernig á annað að vera eftir það, sem á undan er gengið ?  Þeim er ekki treystandi fyrir horn.  

Þeir, ásamt forystumönnum Brüsselfylkingarinnar, hafa nú ekið þjóðarvagninum ofan í keldu.  Þar liggur vagninn með öll hjól á kafi.  Það þarf heljarafl til að ná vagninum upp, en það afl er fyrir hendi, enn óbeizlað.   

Aflið til þess er sem sagt til í náttúru Íslands, en það þarf að beizla það.  Ljóst er orðið, að það verður ekki gert, nema fyrst að skipta um forystuna í landinu.  Þessi stjórnvöld, sem nú hefur fengizt staðfest, að eru innantómir kjaftaskar, sem bera ekki við að verja þjóðarhagsmuni, styðjast við skýjaglópa og úrtölumenn, sem sumir hverjir virðast hafa stóriðjuna á heilanum, sem að vísu skýtur skökku við, því að hann virðist í mörgum tilvikum ekki vera fyrir hendi.  Nú bregður svo við, að komin er fram í dagsljósið rétt ein viljayfirlýsingin um "eitthvað annað", og er það í þetta sinn gagnaver.  

Gagnaversmenn munu hafa fengið ádrátt um ráðstöfun reiðuafls í landskerfinu upp á 25 MW án virkjunar, sem, ef af verður, verður þá ekki lengur til reiðu öðrum raforkunotendum, þegar bilun á sér stað.  Þetta er með öðrum orðum forgangsorka, en hluti af orku stóriðjufyrirtækjanna er afgangsorka, sem má skerða, þegar afl skortir.  Þessi 25 MW eru tiltölulega lítið afl, sem verður afhent spennt niður í 33 kV, en orkan til stóriðjunnar er afhent á hæstu spennu, 220 kV, með lágmarkstöpum og lágmarkstilkostnaði fyrir orkufyrirtækin.  Samningstíminn er sennilega helmingi styttri en almennt gildir í stóriðjusamningum. 

Ef við gefum okkur, að núverandi verð til stóriðju skili orkufyrirtækjunum eðlilegum arði, þá þyrfti verðið, að öllu þessu virtu, að nema a.m.k. 65 mill/kWh til að gefa orkuseljanda þann sama eðlilega arð vegna miklu meiri kostnaðar orkufyrirtækjanna á hverja orkueiningu.  Nú vill svo til, að spurzt hefur, hvaða verð er til umræðu til gagnaversins.  Það nemur aðeins 60 % af því verði, sem nauðsynlegt er til að ná sömu arðsemi og stóriðjuverðið gefur orkufyrirtækjunum. 

Þetta er ekki sett fram sem röksemd gegn gagnaverum eða til að ýja að því, að þessi viðskipti orkufyrirtækjanna séu óhagkvæm.  Þessar lauslegu athuganir pistilshöfundar á arðsemi benda aðeins til, að viðskipti orkufyrirtækjanna við stóriðjuna, t.d. álverin, séu orkufyrirtækjunum miklu arðsamari en gagnaversviðskiptin.   

Alltaf skal það fara á sömu lund.  Þeir, sem mest taka upp í sig og gagnrýna atvinnulífið hvað harðast, reynast einberir hræsnarar.  Af falsspámönnum er komið nóg og tími til kominn að láta verkin tala.

Fimman aðeins hjá SA

Samtök atvinnulífsins (SA) lýstu því yfir í viku 06/2010, að hagkerfi Íslands yrði að vaxa um 5 % að jafnaði á næstu 5 árum til að jafna um samdráttinn á tímabilinu 2008-2010.  Gangi þetta eftir, verður hagkerfið 28 % stærra árið 2015 en árið 2010.  Það er hægt að taka heils hugar undir með SA um þetta markmið, og að það sé brýnt fyrir velferð Íslendinga, að þeir nái þessu markmiði.    

Hins vegar verður að hafa endaskipti á landsstjórninni til að minnstu líkur verði á að ná þessu verðuga markmiði.  Landsmenn eru með lík í lestinni.  Með kreddum sínum, framtaksleysi og misheppnuðum úrræðum gerir ríkisstjórn félagshyggjunnar þjóðinni lífsbaráttuna miklu erfiðari en efni standa til. 

Algert þekkingarleysi ráðherranna á efnahagsmálum lýsir sér með því, að þegar nauðsynlegt er að gefa í til að ná landinu upp úr kreppunni, þá stíga þeir á bremsurnar.  Afleiðingin er sú, að efnahagslífið er nú að stöðvast.  Við aðstæður sem þessar á að liðka til fyrir fjárfestingum og fremur að lækka skatta en að hækka þá.  Þegar hagvöxtur hefur tekið vel við sér, má hugleiða skattahækkanir.  Annars eru þær stórskaðlegar fyrir skattgreiðendur og rýra í raun skattstofninn.  Glópska þingliðs vinstri flokkanna á sér engin takmörk.   

Frá Hruninu hefur orðið samfelld hnignun á Íslandi og keyrt hefur um þverbak með afturhaldinu, sem að völdum settist 1. febrúar 2009 og festi sig algerlega ómaklega í sessi með Hrunskosningunum í apríl 2009.  Síðan hefur stöðugt sigið á ógæfuhliðina, enda fer því víðs fjarri, að valdhafar vinstri stjórnarinnar valdi verkefni viðreisnarinnar.  Þeir hafa lagzt þversum gegn breytingum til batnaðar, en lagt lóð sitt á vogarskálar versnandi lífskjara með afar íþyngjandi og óþörfum skuldbindingum gagnvart Hollendingum og Bretum, hótandi eignarupptöku hjá útvegsbændum, sem setja mun bankakerfið aftur á hliðina, eyðileggjandi skilvirkt skattkerfi og standandi í rándýrum og gagnslausum, ef ekki skaðlegum, umsóknarviðræðum við ESB.  Þessi umsókn um viðræður við ESB er eindæma illa ígrunduð og tímasett, og hún felur í sér ábyrgðarlausa sóun á skattfé og er á niðurskurðartímum fullkomlega siðlaus.  Umsóknina ber að afturkalla strax.

ESB stendur á krossgötum.  Nú er komið í ljós, að tilraunin með sameiginlega mynt, evruna, hefur mistekizt.  Tveir kostir eru til.  Annaðhvort liðast myntsamstarfið í sundur eða stofnað verður stórríki Evrópu með ein fjárlög.  Íslendingar eiga að doka við og halda síðan þjóðaratkvæðagreiðslu um umsókn, þegar staðan hefur skýrzt.  Skýr þjóðarvilji og þingvilji verður að vera fyrir umsókn.  Annars er verr farið en heima setið. 

Aðeins á 4 árum undanfarin 20 ár hefur hagvöxtur landsins náð 5 % markinu.  Bóluárin 2006 og 2007 nam hagvöxturinn t.d. "aðeins" 4,4 % og 4,9 %, en 2008 var hann 1,3 % af VLF (verg landsframleiðsla - GDP á ensku, sbr graf að ofan).  Árið 2009 var hins vegar samdráttur um 8 % af VLF.  

Til að knýja áfram 5 % hagvöxt á ári þarf gríðarlegar fjárfestingar.  Þær námu t.d. 28 % af VLF árið 2007.  Á næstu árum munu þær þurfa að nema a.m.k. 30 % eða um ISK 450 milljörðum til að ná 5 % markmiði SA.  Miðað við stöðu mála verður bróðurparturinn af þessum fjárfestingum að vera beinar erlendar fjárfestingar eða um MUSD 4 þúsund.  Af þessu sést, hversu óraunhæf framsetning SA er.  Eina ráðið til að ná þessu markmiði er, að ASÍ og SA taki höndum saman um að reka ráðleysið og dáðleysið af höndum landsmanna og að síðan verði rutt úr vegi hindrunum við verðmæta-og atvinnusköpun. 

Það heyrast hins vegar úrtöluraddir í ýmsum kimum, þegar orkusölu til stóriðju ber á góma.  Orkuverðið er talið vera of lágt; það standi aðeins undir kostnaði án nægilegrar arðsemi.  Hvernig skyldi þá standa á því, að orkuverð (án skatta) til almennings er óvíða jafnlágt og á Íslandi, þó að dreifingarkostnaður á mann sé óvíða jafnhár og hér af náttúrulegum orsökum ? 

Það er vegna þess, að stóriðjan hefur skuldbundið sig til að greiða megnið af umsaminni orku í 30-40 ár.  Þar með kemur til skjalanna hagkvæmni stærðarinnar og trygg tekjulind fyrir allri fjárfestingunni með vöxtum og rekstrarkostnaði, og lánveitendur hafa treyst sér til að taka lágmarks vexti.  Þetta er tryggt m.v. lágmarks álverð, og samningarnir veita orkufyrirtækjunum vænan arð, þegar álverð er yfir 2000 USD/t.  Til lengdar er álverði spáð um 2500 USD/t. Er einhver annar orkukaupandi, sem kemst með tærnar, þar sem stóriðjan hefur hælana í þessum efnum ?  Auðvitað ekki.  Þeir hefðu þá nú þegar komið fram í dagsljósið.  Einhver kann að bjóða hærra einingarverð til skamms tíma, en enginn hefur enn boðið virkjunarfyrirtækjunum betri kjör til langs tíma, t.d. á afskriftartíma virkjunar. 

Kvisazt hefur um einingarverðið 40 mill/kWh til gagnavers.  Við fyrstu sýn virðist þetta vera ótrúlega lágt verð, en einingarverðið segir lítið, eitt sér, um hagkvæmnina fyrir orkuseljandann.  Önnur atriði verða að fylgja með til að vitrænn samanburður fáist.  Nefna má afhendingarspennu, nýtingartíma afltopps, aflstuðul, afhendingarstað orku (er flutningskostnaður innifalinn ?), kaupskyldu og samningstíma. 

Hræsnarar og beturvitar ("kverúlantar") orkuumræðunnar láta jafnan að því liggja, að "eitthvað annað" sé handan við hornið og bjóði betur.  Jafnoft er gripið í tómt.  Kjörin, sem þeir bjóða orkuseljendum, hafa reynzt lakari, þegar dæmið er reiknað til enda, og áhætta viðskiptanna fyrir virkjunar-og línueigendur hefur verið tekin með í reikninginn. 

Stóriðjusinnar hafa þó ekki lagt það í vana sinn að gera lítið úr öðrum orkukaupendum, þó að ýmislegt, sem á fjörur orkufyrirtækjanna hefur flotið, sé óbeysið.  Stóriðjusinnar frá Einari, skáldi Benediktssyni, og fram á þennan dag, vilja alls ekki leggja stein í götu neinnar atvinnustarfsemi; þvert á móti telja þeir fjölbreytni eftirsóknarverða og ákjósanlega fyrir íslenzkt þjóðfélag. 

Þeir eiga að ná viðskiptunum, sem bezt bjóða, en klisjukenndur áróður gegn stóriðjunni er reistur á yfirgripsmikilli vanþekkingu á eðli hennar og innviðum í nútímanum ásamt forstokkuðum fordómum í garð einnar atvinnugreinar, sem hvergi er annars staðar á byggðu bóli að finna og jaðrar við brot á atvinnurétti.

Það verður að draga lærdóma af mistökum fortíðar.  Bankaendurreisnin er prófsteinn á þetta.  Vinstri stjórninni hefur tekizt eins óhönduglega til við þessa endurreisn og hugsazt getur, enda hefur engin heildstæð ný löggjöf litið dagsins ljós enn þá fyrir fjármálakerfið.  Vinstri stjórnin virðist vera í helgreipum gróðapunga, en leggja hins vegar fæð á framleiðendur handfastra verðmæta, eins og iðnrekendur, bændur, útgerðarmenn og fiskverkendur, því að hún ofsækir þessar greinar og leggur stein í götu framþróunar þeirra eftir fremsta megni.  Ríkisstjórnin hjarir í heimi hugaróra og veruleikafirringar "nómenklatúrunnar", sem engin tengsli hefur við hinn vinnandi mann.  

Það er grundvallaratriði, að ný bankalöggjöf kveði á um aðskilnað viðskiptabanka og fjárfestingarbanka.  Þetta er lærdómur margra þjóða af fjármálakreppunni, en vinstri stjórnina hérlendis skortir áræði, vit, vilja til að leggja þetta til við Alþingi. 

Menn mega samt reka eins marga fjárfestingarbanka og þeim sýnist, en verða þá að gera það á eigin ábyrgð og ekki á kostnað almennra innistæðueigenda.  Hrægömmunum á alls ekki að líðast að sölsa tryggingastarfsemi undir sig og tengja hana braski  Hún á að starfa á sínum eigin forsendum.  Það verður að verja viðinn, svo að hann verði ekki maðksmoginn, sundurétinn og grautfúinn.  Nóg er af ormunum.  

 

Afhjúpun aðstoðarmanns

Laugardaginn 6. febrúar 2010 birti aðstoðarkona fyrrverandi utanríkisráðherra, Ingibjargar Sólrúnar Gísladóttur, upprifjun sína á aðdraganda svo kallaðs "Icesave"-máls ásamt greiningu sinni á atburðarásinni fram til þessa.  Kristrún Heimisdóttir er greinilega vel kunnug málavöxtum, enda starfaði hún í utanríkisráðuneytinu eftir að að það komst í hendur Brüsselfylkingarinnar og þar til Össur Skarphéðinsson tók þar við taumunum. 

Við hugleiðingu að loknum lestri rennur upp fyrir lesanda, hvað Vinstri-hreyfingunni grænu framboði, með Steingrím J. Sigfússon í broddi fylkingar og í sæti fjármálaráðherra, raunverulega gekk til, þegar hún skyndilega og án samráðs sveigði af markaðri braut Alþingis í leyfisleysi.  

Steingrímur hafði sem stjórnarandstöðuleiðtogi lýst yfir á Alþingi og ritað greinar í blöð um andstöðu sína gegn samningum við Breta og Hollendinga, sem Alþingi samþykkti leiðarvísi að, s.k. Brüssel viðmið, þann 5. desember 2008.  Jafnframt hafði hann lýst sig algerlega andsnúinn samstarfi við Alþjóða gjaldeyrissjóðinn, AGS. Afstaða Steingríms áður en hann varð ráðherra 1. febrúar 2009 var öllum kunn, sem vita vildu, innanlands sem utan.  

Af þessum orsökum var úr vöndu að ráða fyrir Steingrím að taka að sér lausn "Icesave"-málsins á vegum ríkisstjórnarinnar.  Úrræði Steingríms og ráðuneytisstjóra hans í fjármálaráðuneytinu, félaga Indriða H. Þorlákssonar, reyndust vera hrapallega misráðin, og slíkt hefði blasað við hverjum heilvita manni þá þegar, ef stefnumörkunin hefði átt sér stað fyrir opnum tjöldum. 

Félagarnir rufu tengsl sáttaumleitana við afgreiðslu AGS, og þeir rufu tengslin, sem mynduð höfðu verið við ESB sem sáttasemjara.  Þeir kúventu án samráðs við kóng eða prest og sveipuðu málið leyndarhjúpi, enda í raun engin heimild, t.d. frá Alþingi, fyrir þessari glópskulegu kúvendingu. 

Þeir ákváðu á eigin spýtur að færa málið úr þjóðréttarlegum farvegi, sem Alþingi hafði mælt fyrir um 5. desember 2008, og yfir í einkaréttarlegan farveg, sem snerist um fjármálaleg skilyrði skuldabréfs útgefnu af ríkissjóðum Bretlands og Hollands á hendur ríkissjóði Íslands vegna útgjalda hinna erlendu ríkissjóða til bóta innistæðueigendum í útibúum Landsbankans.  Íslenzki ríkissjóðurinn kom að sjálfsögðu hvergi nærri skuldbindingum og fjárútlátum Breta og Hollendinga og ber ekki á þeim nokkra ábyrgð.  Þessi leynilega stefnumörkun tvímenninganna voru stjórnmálaleg og lögfræðileg afglöp.  

Til að geta í raun snúið við blaðinu gagnvart útlendingunum í upphafi vegferðarinnar þurfti fjármálaráðherrann að setja málið í einkaréttarlegan farveg og gat þar með haldið því á bak við luktar dyr reykfylltra bakherbergja. Vegna leyndarinnar fékk hann aðeins sér handgengna menn til starfans.  Vinstri hreyfingin-grænt framboð ber á þessu máli fulla ábyrgð frá því að fyrra ráðuneyti Jóhönnu Sigurðardóttur var myndað.  Nú hefur þessi endemis málatilbúnaður afturhaldsins á Íslandi steytt á skeri.  Útlendingarnir neita að tala við Steingrím og félaga eina sér.  Þegar Steingrímur er kominn upp að vegg, gefur hann kost á samstarfi við stjórnarandstöðuna í stærsta máli lýðveldisins.

Nú hafa þeir félagarnir, Steingrímur og Indriði, bitið höfuðið af skömminni.  Sá síðar nefndi hefur í útvarpsviðtali og í blaðagrein fullyrt, að ómögulegt sé Íslendingum að ná hagstæðara samkomulagi við Breta og Hollendinga vegna þess, að þegar í desember 2008, þegar málið var á forræði Ingibjargar Sólrúnar Gísladóttur, utanríkisráðherra, hafi þáverandi ríkisstjórn skuldbundið íslenzka ríkissjóðinn til að greiða skuldabréf Breta og Hollendinga.  Í ljósi þess, að Indriði er þrautþjálfaður embættismaður, t.d. fyrrverandi skattstjóri, er óþarfi að fara í grafgötur um það, að aðstoðarmaður fjármálaráðherra hefur framið þennan verknað með vitund og samþykki yfirmanns síns.  Þessi hefndaraðgerð þeirra félaganna er fáránlegt og afspyrnu heimskulegt frumhlaup um leið og það er algerlega óábyrgt, þar sem í hlut á æðsti maður fjármálaráðuneytisins og hjálparkokkur hans. Þeir svífast einskis og skirrast ekki við í þjónkun sinni við hið erlenda vald að gera tilraun til að færa því vopn upp í hendurnar á viðkvæmu andartaki, þegar verið er að reyna að snúa ofan af endemis vitleysunni, sem garmarnir voru búnir að vefja málið í. 

Að birta upp úr þurru skjal, sem að efni til lítur út fyrir að vera tillaga Breta, en var sennilega aldrei kynnt utanríkisráðherra og aldrei rætt í ríkisstjórn, og að halda því síðan fram, að tilvist þessa skjals varði endanlega veginn að "Icesave"-samkomulagi og að þar verði engu um þokað, vitnar um endemis  þrælslund þeirra félaga.  Verður með engu móti séð, að réttlætanlegt sé að hafa slíka menn á launaskrá íslenzka ríkisins.    

Forsætisráðherra hefur sagt þjóðinni, að hún efist um, að heppilegt hafi verið að velja Svavar Gestsson til að leiða þessar erfiðu samningaviðræður við Breta og Hollendinga.  Bragð er að, þá barnið finnur.  Þegar þessi formaður samninganefndarinnar kom heim með þrælahlekki, sem ekki er hægt að kalla samning, skrifaði Steingrímur undir í skjóli nætur ásamt Jóhönnu.  Hvers konar stjórnsýsla er það ?  Það eru áhöld um, að þau hafi vitað, hvað þau gerðu.  Keyra átti málið síðan gegnum þingið án efnislegra umræðna, enda áttu þingmenn að fá aðeins mjög takmarkaðar upplýsingar um samninginn. 

Þjóðin var blekkt og því haldið að henni, að snilldarlausn hefði fundizt. Grein Kristrúnar Heimisdóttur fjallar um vítavert gáleysi að hálfu stjórnvalds við gæzlu mikilla þjóðarhagsmuna. 

Þessi gæfusnauðu, óviturlegu og ólýðræðislegu vinnubrögð Vinstri hreyfingarinnar - græns framboðs hafa auðvitað dregið dilk á eftir sér og munu hitta VG og formann hennar fyrir áður en yfir lýkur.  Það mun verða krafizt rannsóknar á ferli, sem jaðrar við landráð. 

Þessi leikflétta VG hefði gengið upp, þrátt fyrir að leyndarhyggjan hafi að mestu mistekizt vegna einarðrar baráttu stjórnarandstöðu og gagnrýnenda úr hópi vinstri-grænna, ef forseti lýðveldisins hefði ekki synjað þrælalögunum staðfestingar.  Við það komu vöflur á heybrækur Brüsselfylkingarinnar, og forsætisráðherra hennar sá sér þann kost vænstan að afneita formanni samninganefndar Steingreíms, Svavari Gestssyni.  Þar með er orðin vík á milli vina og uppdráttarsýki herjar á stjórnarheimilið.   

Eftir téða Fréttablaðsgrein Kristrúnar Heimisdóttur, lögfræðings, sem starfaði beint fyrir ráðherra Brüsselfylkingarinnar fram í janúar 2010, stendur Steingrímur J. Sigfússon afhjúpaður, almenningi til athlægis, sem persónulega og stjórnmálalega ábyrgur fyrir dýrustu mistökum íslenzks ráðherra á öllu Heimastjórnartímabilinu frá 1904 til þessa dags.  Þegar vinnubrögð vinstri stjórnarinnar renna upp fyrir mörgum, sem í reiði og sárindum vegna Hrunsins greiddu vinstri flokkunum atkvæði sitt í Alþingiskosningunum í apríl 2009, má ætla, að vinstri hreyfingarnar í landinu kembi ekki hærurnar, enda vandséð, hvaða stjórnmálalegu hlutverki þær ætla að gegna í framtíðinni eftir það, sem á undan er gengið.

Engin eftirsjá verður að þeim úr Stjórnarráðinu, enda hafa þeir kolfallið á prófinu og ekki reynzt hafa neitt af því til að bera, sem þarf til að leysa vandamál með affarasælum hætti.  Að vera utan gátta hæfir þeim bezt.  Farið hefur fé betra. 

  

Geðþótti yfir leyfilegum mörkum

Nú hefur geðþótta stjórnvalds á Íslandi tekið út yfir allan þjófabálk.  Af vizku dæmigerðrar vinstri mannvitsbrekku hefur umhverfisráðherra úrskurðað, að hrepparnir við Neðri-Þjórsá hafi farið á svig við lög með því að fá kostunaraðila til skipulagsverks.  Þetta er rökstutt sem ólöglegt, af því að það sé ekki tekið fram í lögum, að þetta megi.  Öllu er snúið á haus.  Grundvallarreglu Rómarréttar er fórnað.

 

"Er þetta hægt, Matthías ?"  Með öðrum orðum; það sem ekki er leyft með lögum, er ólöglegt að mati ráðamanna vinstri flokkanna.  Svona vilja sameignarsinnarnir, að málum sé fyrir komið á Íslandi, en svo er þó ekki enn; hér á enn að heita réttarríki, og þess vegna verður að spyrna við fótum.  Sveitarfélögin, sem í hlut eiga, hljóta að sækja rétt sinn fyrir dómi.  Ofstækisfullur og dómgreindarlaus ráðherrann hlýtur að fá á sig stjórnsýsluákæru fyrir gróft lögbrot.  Um er að ræða misbeitingu valds í þágu sérvitringa og gegn almannahagsmunum. 

Ríkisstjórnin fitjar upp á engum nýjungum í atvinnumálum, heldur drepur allt í dróma og kæfir allt frumkvæði einkageirans til nýrra atvinnutækifæra, hvort sem um er að ræða innlend eða erlend fyrirtæki.  Höfundi þessa vefpistils er vel kunnugt um stórt alþjóðlegt fyrirtæki, sem er fúst til að taka upp viðræður við ríki, sveitarfélög, virkjanafyrirtæki og aðra hagsmunaaðila hérlendis um áætlunargerð, sem miða mundi að gríðarlegum fjárfestingum á íslenzkan mælikvarða til að skapa vinnu og verðmæti úr íslenzkri orku og mannauði.  Slík samningsgerð þarf hins vegar að fara fram að siðaðra manna hætti; annars verður ekkert úr henni.  Slíkir láta ekki bjóða sér, að talað sé við þá með tveimur hrútshornum.  Þeim bjóðast góð tækifæri annars staðar. Núverandi stjórnvöld landsins setja upp hundshaus vegna þess, að þau eru haldin fordómum gagnvart erlendum fjárfestingum og virkjunum fallvatna.  Fáránlegur úrskurður VG-ráðherrans um óleyfilega kostun við skipulagsgerð brýtur jafnframt jafnræðisreglu um framkomu gagnvart lægra stjórnstigi og er til þess gerður að tefja smíði þegar hannaðra rennslisvirkjana í Neðri-Þjórsá og þar með að seinka endurreisn atvinnulífsins og uppbyggingu gjaldeyrisskapandi starfsemi.

Skipulagsstjóri ríkisins, sem gjörþekkir lagaumhverfi skipulagsmála á Íslandi, hefur opinberlega sagt, að engin lög banni sveitarfélögum að fá fyrirtæki, í þessu tilviki ríkisfyrirtæki, til að taka þátt í kostnaði við gerð skipulags.  Hann hefur þannig opinberlega snuprað yfirmann sinn, enda sjálfsagt, þegar annar eins endemisgerningur á sér stað.  Nú sjá kjósendur VG og Brüsselfylkingarinnar skriftina á veggnum.  Með því að kjósa þessa flokka eiga þeir jafnan á hættu að leiða yfir landsmenn móðuharðindi af mannavöldum.

Ekki er betri sú músin, sem læðist, en hin, sem stekkur.  Helzti talsmaður innlimunar Íslands í Stór-Evrópu, utanríkisráðherrann, og vinstri-græninginn á formannsstóli utanríkismálanefndar Alþingis, hafa nú orðið berir að gjörningi, sem væntanlega á eftir að sæta rannsókn sem innherjasvik.  Nú er beðið eftir svæsnum umfjöllunum og "Kastljósviðtölum" í sorpritum og ríkisstjórnarvörpum.  Harðsvíraða gróðapunga er ekki síður að finna undir hjúpi "sameignarstefnunnar" en annars staðar.  

Það er þyngra en tárum taki, að þegar er hafinn alvarlegur atgervisflótti úr röðum sérfræðinga landsins til útlanda.  Vinstri flokkarnir fara hrikalega að ráði sínu.  Þeir leggja visna vinstri hönd ríkisvaldsins og ríkisrekstrar yfir atvinnulífið og gera einkarekstri og einstaklingum lífið eins leitt og þeir framast kunna. 

Á sama tíma nær heimóttarskapur ráðherranna gagnvart útlendingum nýjum hæðum.  Störf þeirra ná hvergi máli, og framganga þeirra gagnvart erlendum ráðherrum, ráðamönnum ESB og blaðamönnum heimsmiðlanna er í sumum tilvikum beinlínis skammarleg.  Hér er um að ræða blöndu af ræfildómi og undirlægjuhætti gagnvart ríkisstjórnum ESB-landanna og Brüssel-valdinu.  Öðrum þræði er ríkisstjórnin föst í fortíðinni, og á hinn bóginn sér hún framtíðina aðeins gegnum Brüssel-skráargat.

Allt er þetta ótækt og með öllu óþolandi.  Siðleysið tröllríður aulahættinum í boði vinstri meirihluta á Alþingi. Það er algjör lágmarkskrafa, að ráðherrarnir verji hagsmuni landsins, innanlands sem utan, gegn erlendu óréttlæti og yfirgangi, en virki ekki sem málpípur þeirra, sem reka gegn landsmönnum viðskiptaofbeldi.  Eftir eins árs reynslu má fullyrða, að vinstri stjórn Jóhönnu Sigurðardóttur er lélegri en verstu hrakspár gerðu nokkurn tíma ráð fyrir í upphafi. 

Vættir landsins forði oss frá þessu föruneyti annað árið og frá öðrum örverpum vinstri flokkanna um alla framtíð.