Hagsmunavernd

Hverjir eru meginhagsmunir íslenzkrar alþýðu ? 

• að geta búið að sínu í góðu öryggi í frjálsu landi 
• að í landinu sé mikil (yfir 80 % af vinnufærum) atvinnuþátttaka og lítið (minna en 3% af launþegum) atvinnuleysi
• hár kaupmáttur og ráðstöfunartekjur, þ.e. sambærilegur við það bezta, sem gerist á Norðurlöndunum

Ísland er stórt land m.v. mannfjölda, þ.e. aðeins um 3,1 íb/km2. Þetta er einn af kostum búsetu á Íslandi að margra mati, en jafngildir hærri samfélagslegum kostnaði en annars staðar, þó að land sé vissulega ódýrara fyrir vikið.  Landið er fjarri alfaraleið, sem einnig er kostur að sumra mati, en hækkar óneitanlega verðlag í landinu, eins og fámennið sjálft.  Á móti þessum kostnaðaraukum kemur t.d. gnótt endurnýjanlegra orkulinda og þar af leiðandi lágur orkukostnaður.  Til þess að gæta hagsmuna almennings, sem taldir eru upp að ofan, og samtímis að standa undir tiltölulega háum búsetukostnaði í landinu, er aðeins ein leið: að atvinnugreinar landsins sýni hærri framleiðni en víðast hvar þekkist og að auðlindir landsins séu nýttar, eins og sjálfbærni og afturkræfni leyfir.  Þetta hefur eftirfarandi í för með sér:

1. Orku-og iðnaðarmál:   Það ber að setja vatnsaflsvirkjanir á oddinn samkvæmt hinni raunverulegu Rammaáætlun, en ekki afbökun Svandísar Svavarsdóttur á miklu og faglegu starfi undir stjórn Sveinbjörns Björnssonar, fyrrverandi háskólarektors.  Það er áhugi hjá erlendum stórfyrirtækjum fyrir fjárfestingum hérlendis, t.d. í álgeiranum.  Borgaraleg ríkisstjórn mun vafalaust, eftir næstu Alþingiskosningar, kynna hugsanlegum kaupendum raforku gjörbreytt viðhorf íslenzkra stjórnvalda um eflingu íslenzks atvinnulífs með uppbyggingu iðnaðar í landinu, sem þarf mikla raforku.  Verður þar heilbrigð skynsemi leidd til öndvegis, en sérvizkulegum og hugdettum sérvitringa kastað fyrir róða, enda gjörsamlega framfarahamlandi og þar með ávísun á stöðnun atvinnulífs og lakari lífskjör.  Samkvæmt óbrenglaðri Rammaáætlun má enn virkja og framleiða um 10 TWh/a af vatnsorku án þess að ganga á verðmæt náttúrufyrirbæri.  Þetta er nóg fyrir eitt nýtt stórt álver og viðbætur annars orkukræfs iðnaðar.  Það hlýtur ennfremur að verða settur kraftur í að framleiða metanól og etanól úr repju og öðru til blöndunar í jarðefnaeldneyti og sem hreint eldsneyti á farartæki og fiskiskipaflotann.  Til þess þarf varmaorku og þar kemur jarðgufan til sögunnar sem kjörinn orkugjafi og hráefnisgjafi í slíka framleiðslu.  Með jarðvarmanýtingu til eldsneytisframleiðslu fæst viðunandi nýting á jarðgufunámunni og gjaldeyrissparnaður gæti numið 50 miö. kr á ári.  Tafastefna ríkisstjórnarinnar á þessu sviði er hamlandi fyrir viðreisn lands og þjóðar.
2. Sjávarútvegsmál:  Stórhættulegt einkenni á stjórnmálamönnum, sem hallir eru undir forræðishyggju, er, að þeir telja sig vita betur en atvinnulífið, hvernig reka ber fyrirtæki, og hvernig hagkvæmast er fyrir þjóðfélagið að haga leikreglum í athafnalífinu.  Algengasta meinloka þessara "besserwissera" eða beturvita, sbr menningarvita, er að taka markaðsöflin úr sambandi í sótthitakenndri tilraunastarfsemi í nafni "sanngjarnrar dreifingar á auðlindaarði (auðlindarentu)". Slagorð er gert að undirstöðu aðfarar að sjávarútveginum og niðurrifi atvinnuöryggis og launatekna fjölda fólks ásamt rýrnandi tekjum til hins opinbera.  Því fer víðs fjarri, að stjórnarflokkar og Hreyfing hafi hugsað þetta mál af viðunandi íhygli og þekkingu né reiknað dæmið til enda.  Með nýja frumvarpinu um stjórnun fiskveiða er verið að saga í sundur greinina, sem þjóðin situr á.  Lýðskrumið endurspeglast í eftirfarandi slagorði: "Þjóðinni tryggður réttmætur arður af auðlindum sjávar".  Um þetta eiga við fleyg orð Sir Winston Churchills, foringja íhaldsmanna Bretlands á örlagastundu: "Socialism is about equal sharing of misery" eða "Jafnaðarstefnan snýst um jafna útdeilingu eymdar".  Hverju er almenningur í þessu landi bættari með þjóðnýtingu aflamarksins og ofurskattlagningu á sjávarútvegsfyrirtækin ?  Eigið fé fyrirtækjanna hverfur, framlegðin hverfur nánast alveg, svo að engin geta verður til fjárfestinga, launagreiðslugeta snarminnkar, atvinnuöryggi minnkar, og tekjuskattur til ríkisins nánast hverfur.  Eftir standa tímabundnar tekjur af veiðileyfagjaldi, sem vinstri stjórnin mun nýta í gæluverkefni svo lengi sem á nefinu stendur.  Þessi fáránleiki er tortímingarárátta vinstri manna gagnvart verðmætasköpun í atvinnulífinu.  Hún hefur alls staðar gefist ömurlega, og það er hreinræktuð heimska að halda lengra inn á þessa braut.  Auðvelt er sýna fram á það reikningslega, að þjóðhagslega verður af þessu tjón, sem færa mun hreinar tekjur landsmanna umtalsvert niður.  Það er verið að undirbúa mikinn verðmætabruna í nafni ofangreinds slagorðs. Þessi árátta vinstri manna hefur haldið sjávarútveginum í spennitreyju óvissunnar allt kjörtímabil núverandi Alþingis.  Þetta brölt stjórnmálamanna með undirstöðuatvinnuveg landsmanna á eftir að koma heiftarlega niður á lífskjörum í landinu, ef þeir ná fram ætlunarverki sínu að afnema afnotarétt útgerðarmanna á aflahlutdeild ásamt frjálsum framsalsrétti og veðsetningarrétti.  Það er margsannað, að frjáls markaður tryggir hámarksarðsemi af auðlindum, og fyrirtæki á frjálsum markaði greiða hærri laun og hærri opinber gjöld en fyrirtæki í spennitreyju opinberra afskipta.  Ef sjávarútvegurinn fær ekki frið fyrir barnalegri tilraunastarfsemi um leigu afnotaréttar og sérskattlagningu, sem nefnd er því vitlausa nafni auðlindagjald, en er sérskattlagning á fyrirtæki í harðri alþjóðlegri samkeppni, svo vitlaust, sem það nú er, þá missir hann stöðu sína til að standa  uppi í hárinu á niðurgreiddum samkeppniaðilum á erlendum mörkuðum.  Þessi þjóðnýting er þjóðhættuleg og gegn henni verður barizt með öllum tiltækum ráðum, ekki sízt í dómssölum.  Það er ekki hægt að saka höfund þessa pistils um að vera handhafa téðs afnotaréttar, en hann telur einsýnt, að þjóðhagsleg hagkvæmni sjávarútvegs muni hrapa með fyrirhuguðu glapræðislegu inngripi stjórnvalda, sem Alþingi hefur nú til umfjöllunar.  Það er kominn tími til í þessu landi að líta raunsætt á rekstrarmál og arðsemi fyrirtækja.  Hagsmunir launþega, ríkissjóðs, sveitarsjóða og alls almennings eru háðir sterkum og vel reknum fyrirtækjum.  Sameignarstefna ríkisstjórnarinnar drepur niður samkeppnihæfni sjávarútvegs, alþjóðlega markaðsstöðu hans, launagreiðslugetu og greiðslugetu í sameiginlega sjóði landsmanna. Hér má bæta við, að sjómannasamtökin eru gegn veiðigjaldinu, eins og höfundur þessa pistils.  Hann er jafnframt þeirrar skoðunar, eins og þau, að gögn um verðlagningu fiskjar eigi að vera aðgengileg og sannreynanleg af endurskoðendum og fulltrúum sjómanna, og e.t.v. eru þau það nú í flestum tilvikum, enda er t.d. hætta á, að ella verði misbrestur á samningsbundnum launagreiðslum til sjómanna. 
3. Peningamálastefnan: Til að fyrirtækin í landinu og þjóðlíf allt þrífist, verður fullt frelsi að ríkja á peningamarkaðinum.  Núverandi stjórnvöldum vex mjög í augum að afnema gjaldeyrishöftin.  Ferill vinstri stjórna Íslandi er með þeim hætti, að því má gera skóna, að vinstri mönnum sé ekki svo leitt sem þeir láta að viðhalda höftum og treysta þau í sessi.  Má í því sambandi benda á feril þeirra á síðasta haftatímabili, 1930-1960, sem stóð lengur á Íslandi en í nokkru öðru lýðræðisríki.  Notuðu stjórnmálamenn í valdaaðstöðu sér purkunarlaust þetta kerfi til að hygla vinum og vandamönnum og þeim fyrirtækjum, sem þeim voru þóknanleg.  Var svo kölluð höfðatöluregla illræmdust, en hún var til þess fallin að efla kaupfélögin á kostnað kaupmanna, því að fyrirtækin fengu úthlutaðan gjaldeyri í réttu hlutfalli við félagsmenn í samvinnufélaginu eða fjölskyldustærð kaupmanns.  Má gera ráð fyrir, að spilling sé þegar tekin að grafa um sig vegna gjaldeyrishaftanna, og menn farnir að auðgast á gengismismuni hérlendis og erlendis.  Vinstri menn fara hins vegar undan í flæmingi, þegar afnám haftanna ber á góma, og eru þá jafnráðalausir og gagnvart öllum öðrum opinberum viðfangsefnum, sem þeir hafa spreytt sig á. Til að stemma stigu við útstreymi fjár, sem læstist hér inni við Hrunið, þarf að setja löggjöf um hámark útstreymis Jöklabréfa o.þ.h. á ári, þannig að eigendurnir geti farið utan með féð á 10 árum, ef þeir kæra sig um það, en gjaldeyrisviðskipti almennings og fjármagnsflæði á vegum fyrirtækja, innlendra og erlendra, verði gefin frjáls.  Fyrst þarf þó að undirbúa miklar erlendar fjárfestingar í landinu til eflingar krónunni.  Ríkisstjórnin er ófær um að móta peningamálastefnu, sem tryggir stöðugleika til langframa, en ætlar þó inn í ESB og taka upp evru.  Þetta er algerlega ósamrýmanlegt.  Hjá vesalings vinstri stjórninni rekur sig hvað á annars horn.  Stöðugleiki peningamálanna er grundvöllur að öflugu hagkerfi og kjarabótum almennings.  Það er hárrétt hjá verkalýðshreyfingunni, ASÍ, og annað er íbúum þessa lands ekki bjóðandi, enda tæki og tól fyrir hendi til að framkvæma þetta með almennilegum meirihluta á Alþingi. 

Það er ljóst, að núverandi ríkisstjórn gerir allt þveröfugt við það, sem gagnast má hag almennings í þessu landi.  Þetta er öfugmælaríkisstjórn með hagsmuni almennings á vörunum, en öll hennar verk eru til þess eins fallin að útdeila eymdinni jafnt á meðal fólks, eins og íhaldsmaðurinn og leiðtogi Stóra-Bretlands á ögurstundu hafði á orði um jafnaðarmenn. 

Á hinn bóginn er fyrir hendi góð þekking á því, hvaða aðferðir duga bezt til að bæta kjör alls almennings með varanlegum hætti, og hefur það að nokkru verið rakið hér.  Aðeins borgaralegu stjórnmálaflokkarnir eru líklegir til að nýta sér þau tæki og tól með ákvörðunum á Alþingi.

                       

Suðurganga

Hér áður fyrr voru það einatt nefndar suðurgöngur, er menn og konur á borð við Sturlu Sighvatsson og Guðríði Þorbjarnardóttur héldu í yfirbótargöngu til Rómar, nafla Evrópu á sinni tíð.  Hvað sem leið trúarlegri iðrun, er menn voru þá leiddir fyrir dyr sjö höfuðkirkna í Róm og húðstrýktir, eins og raunin var á um Sturlu, þá er hitt næsta víst, að ferðir þessar reyndu mjög á atgervi fólks, en urðu þeim til þroska, sem sluppu heilir á húfi.

Allt öðru máli gegnir um suðurgöngur þær, sem nú tíðkast til nafla ESB, Brüssel.  Sá undirfurðulugi stjórnmálaflokkur, er kallar sig Samfylkingu, en er í raun sértrúarsöfnuður, hefur með sértrúarlegum trúarákafa tekizt á hendur það pílagrímshlutverk að leiða íslenzku þjóðina inn í himnaríki sitt,  Evrópusambandið, ESB.  Er meiri glóra í því en í öðru trúarofstæki ?  Það er ástæða til að kryfja það.  Hvað þarf að vera fyrir hendi til að þessi leiðangur geti talizt eðlilegur ?

1. 'I landinu þarf að vera tryggur meirihluti fyrir því að halda í svo afdrifaríka ferð.  Engin ríkisstjórn nokkurs staðar hefur lagt upp í slíka ferð án þess að vera einhuga um að ætla sér alla leið.  Hvergi, nema hérlendis, hefur þeirri fáránlegu hugmynd skotið upp kollinum, að sækja um aðild að ríkjasambandinu, ESB, til þess að komast að því, hvernig kaupin gerast á eyrinni.  Allir, nema sértrúarsauðirnir á Íslandi, sem hafa tekið þá trú, að þeir geti kastað öllum syndum sínum aftur fyrir sig með því að gangast undir jarðarmen ESB, hafa fyrirfram gert upp hug sinn á grundvelli hagsmunamats fyrir sitt land um, að þeir telji aðild að ESB þjóna hagsmunum sínum bezt.  
2. Vandað hagsmunamat að hálfu stjórnvalda þarf að fara fram, og niðurstaða þess þarf að vera sú, að land og þjóð verði betur sett til framtíðar litið innan ESB en utan áður en umsókn er send.  Aðild er engin skyndilausn.  Aðildarumsókn er langtímastefnumörkun.  Engin slík rannsókn fór fram, svo að vitað sé, að hálfu þeirra stjórnvalda, sem knúðu Alþingi til að samþykkja umsókn 16. júlí 2009.  Hins vegar fór slík rannsókn fram fyrir 5-7 árum og lauk með útgáfu vænnar og fróðlegrar skýrslu nefndar, sem starfaði á breiðum grundvelli, einnig í stjórnmálalegu tilliti, og gefin var út í marz árið 2007.  Forystu fyrir þeirri nefnd hafði Björn Bjarnason, þáverandi ráðherra. Meginályktunin, sem draga mátti af skýrslunni, var sú, að aðild að ESB þjónaði ekki hagsmunum Íslands og EES-samningurinn gegndi enn hlutverki sínu og hann mætti þróa að breyttum aðstæðum.
3. Löggjafinn, Alþingi, þarf að hafa sannfæringu fyrir réttmæti þess gjörnings fyrir umbjóðendur sína að sækja um aðild, þó að ekki sé nú krafizt aukins meirihluta þar.  Þessari kröfu hefur aldrei verið fullnægt, nema síður sé.  Allmargir þingmenn, sem samþykktu að heimila umsókn, lýstu því með skýrum hætti, jafnvel örlagaþrungnum, að þeir samþykktu heimildina í blóra við sannfæringu sína um, hvort réttmætt væri að ganga inn.  Þannig hófst þessi óheillaganga með Stjórnarskráarbroti, því að þingmenn skulu við atkvæðagreiðslur fylgja samvizku sinni og engu öðru samkvæmt Stjórnarskrá.  Að öllum líkindum mundi umsóknin falla um sjálfa sig, ef borin væri nú upp til atkvæða þingsályktunartillaga um að stöðva aðildarferlið.  Hvers vegna í ósköpunum kemur slík tillaga ekki fram, þegar þess er gætt, að aðildarferlið stórskaðar þjóðina, kostar stórfé og tíma stjórnkerfis ríkis og hagsmunaaðila og mun valda þjóðinni vandræðum í samskiptum við Evrópuþjóðirnar, þegar aðildarviðræðurnar steyta á skeri, sem þær reyndar sennilega hafa þegar gert, þó að því sé haldið leyndu ?

Engar af þremur grundvallarforsendum umsóknar eru uppfylltar.  Því má reyndar bæta við, að óðagot Samfylkingarinnar er óskiljanlegt í ljósi þess, að hún stendur langt til vinstri við gildandi efnahagsstefnu ESB, sem er stefna markaðsbúskapar.  Samfylkingin er á móti markaðsbúskap a.m.k. í aðalatvinnuvegi landsmanna.  Hér er um flausturslega ákvörðun um ferð án fyrirheits að ræða.  Sértrúarsöfnuðurinn tilbiður goð, sem ekki hrærist í neinum takti við söfnuðinn.  

Fyrir löngu er komið á daginn, að vinstri grænir sigldu undir fölsku flaggi í Alþingiskosningunum í apríl 2009.  Enginn með óbrenglaða heyrn og sjón gat skilið neinn frambjóðanda þeirra til þings þannig þá, að þeir mundu strax eftir kosningar vilja hefja samningaviðræður um aðild Íslands að ESB.  Hér eru á ferðinni mestu kosningasvik í sögu landsins.  Það þarf ekki sagnfræðing til að átta sig á því. Aldrei hefur nokkur stjórnmálaflokkur snúið svo skyndilega og algerlega við blaðinu eftir Alþingiskosningar og Vinstri hreyfingin grænt framboð.  Hún snerist á punktinum 180° og snýr enn þannig.  Fyrir vikið hefur hún nú ekki meira traust kjósenda og annarra stjórnmálaflokka en alkinn, sem biður um sjúss og segist síðan munu hætta.  Vinstri hreyfingunni grænu framboði er ekki hægt að treysta fyrir horn.  Forystan er samvizkulaus og traðkar á kjósendum sínum valdanna vegna. 

Þetta framferði er eins ólýðræðislegt og hugsazt getur.  Það er ekki hægt að útiloka, að slíka vá kunni að bera að höndum, að stjórnmálaflokkur telji sig knúinn til að söðla um eftir kosningar.  Ekkert slíkt átti við í þessu tilviki. Sé söðlað um, ber viðkomandi stjórnarflokki að kalla fram Alþingiskosningar hið fyrsta til að fá staðfestan stuðning við gjörðir sínar eða falla ella.  Þetta hefur Vinstri hreyfingin grænt framboð ekki gert.  Til þess skortir hana bæði lýðræðistryggð og hugrekki.  Hún mun uppskera sem hún hefur sáð til. 

Þvert á móti.  Hún hefur hangið á völdunum eins og hundur á roði þrátt fyrir upplausn í eigin þingflokki, m.a. vegna ESB-málsins.  Vinstri grænir gefa lýðræðinu langt nef, og þingræðið á heldur ekki upp á pallborðið, sbr Búsáhaldabyltinguna.  Vinstri grænir brutust til valda með ofbeldi og haga sér eins og bolsévikar í Rússlandi 1917-1920.  Svíkja á báða bóga og reka stjórnmálaandstæðinga sína rýtingi. Þeir munu fá að finna til tevatnsins, og er óþarfi að sýta það.  Farið hefur fé betra. Að þeim verður landhreinsun.

Gulrótin fyrir inngöngu Íslands í ESB átti eftir Hrunið að verða evran.  Þessi gulrót leit býsna girnilega út í augum allmargra á sinni tíð, en árið 2010 tók hún að fölna, og árið 2011 fór hún að morkna og er nú á fyrsta ársfjórðungi 2012 orðin óæt að mati þeirra, sem býðst annað. Undantekning er þó téður sértrúarsöfnuður. Veldur því Grikklandsfárið 2011-2012, sem kann að enda með bandalagi Grikkja og Rússa á Eyjahafi.  Yrði það hrikalegur bjúgverpill fyrir Brüssel.   

Framtíð evrunnar er enn óráðin, en óttalegum barningi má búast við frá slíkum bastarði.  Eðli hennar er þannig, að hún hentar aðeins sterkustu hagkerfunum, sem nota hana, einkum og sér í lagi þýzka hagkerfinu.  Hún hentar ekki einu sinni franska hagkerfinu, sem þó er nálægt því að ganga í takti við þýzka hagkerfið, en þolið og krafturinn er mun minni.  Opinber rekstur og miðstýring er og hlutfallslega mun meiri í Frakklandi en í Þýzkalandi og hagkerfi Frakklands þess vegna veikara. Franska hagkerfið má lúta í gras undan því þýzka, og líklegast er, að suður-evrópsku hagkerfin taki kollsteypu.  Þau eiga sér ekki viðreisnar von undir evru.  Falli Ítalía, fellur evran.  Hvað tekur þá við ?

Íslenzki forsætisráðherrann, svo kallaður smali, á ekki sinn líka um víða veröld.  Hún reyndist þjóðinni ekki happafengur, heldur slys. Hún er sú eina í sinni stöðu, sem gerir lítið úr mynt eigin þjóðar og kveður hana ekki vera á vetur setjandi.  Þetta sjónarmið er reist á vanþekkingu á eðli mynta.  Gengi myntar er mælikvarði á styrk og væntingar til þess hagkerfis, sem notar hana.  Hún lagar sig að hagkerfinu.  Hún bjargaði landsmönnum frá hruni útflutningsatvinnuveganna eftir Hrun fjármálakerfisins.  Ef önnur mynt er, koma veikleikar hagkerfisins fram öðru vísi, þ.e. með stöðnun, jafnvel samdrætti, miklu atvinnuleysi og enn meiri skuldasöfnun en ella. 

Margir þeirra, sem vilja gefast upp á sjálfstæðri hagstjórn hérlendis, telja, að krónan verði landsmönnum fjötur um fót um ókomna tíð.  Það er of snemmt að fullyrða það, því að öguð og samræmd hagstjórn peningamála og ríkisfjármála hefur aldrei verið viðhöfð á Íslandi.  Það er hins vegar nú næg þekking til að viðhafa slíka hagstjórn.  Vilji er allt, sem þarf.  Jón Daníelsson, prófessor við London School of Economics, telur brýnt að afnema gjaldeyrishöftin sem fyrst og telur, að það sé raunhæft í framkvæmd á 3 mánuðum.  Hér skal taka undir það og minna á pennstrik Dr Ludwigs Erhards um 1953 í Vestur-Þýzkalandi.  Þetta er þó aðeins ráðlegt, að tryggt hafi verið mikið og sjálfbært flæði erlends fjármagns til landsins á formi fjárfestinga.  

Í tímaritinu Þjóðmálum, á Alþingi og í stofnunum Sjálfstæðisflokksins, hafa sjálfstæðismenn lagt á ráðin um, hvernig ná megi stöðugleika í hagkerfinu.  Með hina miklu framleiðslugetu Íslands á mann er unnt að ná slíkum stöðugleika og honum verður að ná, hvað sem það kostar, hvort sem stefnt er að nýrri mynt eða ekki.  Það er mikill misskilningur að halda, að myntbreyting sé aðferð til að ná stöðugleika.  Um þetta eru ýmis dæmi.  Myntbreyting getur komið, eftir að búið er að ná stöðugleika, ekki á undan. 

Ef skipt yrði um mynt án þess fyrst að ná nauðsynlegum stöðugleika, eins og t.d. skilgreindur var í Maastricht í Hollandi um 1992 sem undanfari að evrunni, þá verður suður-evrópskt ástand í hagkerfinu, hagkerfið verður ósjálfbært, þ.e. það nær sér alls ekki á strik, það lendir í vítahring samdráttar og niðurskurðar innviða samfélagsins.  Þetta ástand mun valda samfélagslegum óróleika, verkföllum, óeirðum og að lokum verður þjóðargjaldþrot og viðjar hinnar framandi myntar verðar slitnar með látum.  Það er ekki flókið að gera upp hug sinn um, hvert skal halda, ef menn láta ekki flækjufætur villa sér sýn.  Flækjufætur sértrúarsafnaða eru óvænlegir til leiðsagnar og forystu.          

        

                              

Verðmætasköpun

Eftir 5 ár hinna glötuðu tækifæra verða Íslendingar að snúa sér af alvöru frá naflaskoðun og fortíðarhyggju og að verðmætasköpun og stefnumörkun til framtíðar.  

Afturförin er reyndar miklu meiri en nemur stöðnun síðan árið 2008.  Hagkerfið er svo illa leikið, að það er nú að raunvirði á svipuðu róli og það var árið 2000 samkvæmt Proust vísitölu, sem birtist í The Economist 25. febrúar 2012.  Þar kemur fram, að mælt hefur verið, hversu hagkerfum 12 ríkja hefur hrakað, og er röðin eftirfarandi:

1. Grikkland er á sama stað og árið 1999
2. Ísland er á sama stað og 2000
3. Bandaríkin eru á sama stað og 2002
4. Portúgal árið 2002
5. Lettland ársið 2002
6. Írland árið 2003
7. Ungverjaland árið 2003
8. Bretland árið 2004
9. Spánn árið 2004
10. Ítalía árið 2005
11. Frakkland árið 2006
12. Þýzkaland stendur bezt, en er þó á sama stað og 2009

Að íslenzka hagkerfinu skuli hafa hrakað um 12 ár og engu hagkerfi öðru en Grikklandi skuli hafa hrakað meir, sýnir, hversu hrikalega illa stjórnvöld á Íslandi frá Hruni hafa haldið á spilunum.  Skýringarnar blasa við.  Fjárfestingar eru í sögulegu lágmarki, alger stöðnun ríkir, hagkerfið getur ekki búið til fleiri störf, og á þessu eiga stjórnvöld landsins, sem kennd eru við Skjaldborg, fullkomna sök.

Prófessor Ragnar Árnason hefur kynnt til sögunnar niðurstöðu sína um framlag áliðnaðarins til vergrar landsframleiðslu, VLF, Íslands nú um stundir.  Þar er um að ræða u.þ.b. ISK 90 milljarða eða um 6,5 % af VLF, þegar mælt var. 

Útflutningsverðmætin eru miklu meiri eða um ISK 240 milljarðar.  Virðisaukinn er þess vegna tæplega 40 %, eins og áliðnaðurinn sjálfur hefur lengi haldið á lofti.

Sé tekið tillit til ársverka í greinum, sem ekki starfa beint fyrir áliðnaðinn, heldur þjónusta þá, sem hafa lífsviðurværi sitt af honum, er vægt áætlaður margföldunarstuðull ársverka 3,0, þ.e. m.v. 2000 ársverk í áliðnaði, eru 6000 ársverk í landinu vegna tilvistar áliðnaðarins.  Þannig má halda því fram, að 30 þús manns í landinu hafi lífsviðurværi sitt af áliðnaði eða tæp 10 %.

Í raun er þessi tala hærri, því að áliðnaðurinn stendur fyrir miklum fjárfestingarlotum í verksmiðjum, virkjunum og innviðum samfélagsins.  Ein slík lota stendur nú yfir í Straumsvík hjá Rio Tinto Alcan, og hafa þessar fjárfestingar bjargað byggingariðnaði og tæknigreinum á höfuðborgarsvæðinu frá algerri ládeyðu og komið í veg fyrir enn meiri atgervisflótta en raun ber vitni um.

Framleiðslugeta álveranna á Íslandi mun brátt slaga upp í 900 þúsund tonn á ári og raforkunotkun um 13 TWh/a.  Samkvæmt óbrenglaðri Rammaáætlun er hægurinn á að tvöfalda þessa framleiðslu og nota um 25 TWh/a í álvinnslu, og er þá annað eins eftir til annarra nota.  Til þess að svo megi verða þarf hins vegar að vinna af heilindum að orkumálum landsins í stað þess dæmalausa pukurs, togstreytu, baktjaldamakks og furðufatasýninga, sem afturhaldssinnar stunda nú með loddarskap í stað þess að leyfa faglegri niðurstöðu vinnuhópa um Rammaáætlun að njóta sín.

Afturhaldið í landinu hefur í raun tekið Rammaáætlun í gíslingu og þar með tafið stórframkvæmdir í landinu um a.m.k. 2 ár.  Hvað þýðir slíkt í þjóðhagslegu tapi fyrir landsmenn ?  Taka má dæmi af Neðri-Þjórsá, sem afturhaldið vill ekki virkja, þó að hún fái hæstu einkunn í Rammaáætlun fyrir hagkvæmni og lítil umhverfisáhrif.  Nýjasta fyrirtektin er meint minnkuð netaveiði á laxi.  Endanlegar mótvægisaðgerðir í þeim efnum hafa þó ekki verið kynntar enn til sögunnar. 

Uppsett afl virkjana Neðri-Þjórsár er áætlað 265 MW og áætla má árlega vinnslugetu 1800 GWh.  Með slíkri orku má auka útflutningsverðmæti landsins um ISK 45 milljarða á ári, sem eykur landsframleiðslu um 1 %.  Ef afturhaldssinnum tekst að hefta þessar framkvæmdir, verður um að ræða tap landsframleiðslu eftir 20 ár um 352 milljarða eða um ISK 1 milljón á hvert mannsbarn í landinu.  Hafa Íslendingar efni á að búa við slíkt afturhalds stjórnarfar ?  Svarið er skýrt og skorinort, NEI.  Við höfum ekki efni á afturhaldi.  Ef allt verður drepið í dróma hér, þá endar það með hrikalegum atgervisflótta og að eignir landsmanna verða að lokum teknar upp í erlendar skuldir.

Sannleikurinn er sá, að það eru síðustu forvöð að snúa vörn í sókn og taka aftur til við tekjuaukningu þjóðarbúsins með stórfelldum fjárfestingum.  Í Morgunblaðinu 10. marz 2012 var sagt frá því, að "Mikið reiptog (ætti sér stað) á bak við tjöldin" á milli ríkisstjórnarflokkanna um Rammaáætlun.  Þeir vanvirða þá miklu faglegu vinnu, sem þar hefur farið fram, og reyna að afbaka hana með gildishlaðinni þingsályktun með mikilli vinstri slagsíðu.  Þessi vinnubrögð sýna í hnotskurn andstöðu þessara stjórnmálaafla við framþróun atvinnulífs í landinu.  Slíkt gerir þessa flokka algerlega óstjórntæka, enda vinna þeir beinlínis gegn hagsmunum almennings í landinu.  Í téðri Morgunblaðsgrein kom eftirfarandi fram: 

"Þegar hefur verið varið geysimiklu fé í að rannsaka ýmsa orkunýtingarkosti, sem síðan hafa verið settir í biðflokk eða jafnvel verndarflokk."

Það er furðulegt af ráðherrunum að setja sig á svo háan hest að breyta forgangsröðun Rammaáætlunar á stjórnmálalegum forsendum.  Slík vinnubrögð halda ekki máli og verða höfð að engu strax og tækifæri gefst til að lokinni myndun borgaralegrar ríkisstjórnar að afloknum næstu Alþingiskosningum.

Þessi bellibrögð lítilsigldra stjórnmálamanna með lífskjör landsmanna eru þeim mun alvarlegri, þar sem yfir 12 þúsund landsmenn eru nú á atvinnuleysisskrá, og um 30 þúsund ársverk hafa tapazt, þegar brottfluttir eru með taldir og stytting vinnutíma reiknuð með.  Á sama tíma er stjórnmálalegum gæluverkefnum hampað, þó að þau jafngildi hreinni sóun á skattfé.  Þar má nefna vandræðabarnið Stjórnlagaráð og umsóknina um aðild að ESB, sem rekið hefur upp á sker, þó ekki blindsker, því að þessi pattstaða var fyrirsjáanleg frá upphafi.  Í boði er ekkert annað en ESB, allur pakkinn, með viðeigandi afsali hagsmuna fullvalda strandríkis, sem sambandríki eða ríkjasamband í Evrópu á fallanda fæti getur aldrei bætt upp.

Eitt hið augljósasta, sem ríkisstjórnin gat látið ógert, var að þvælast fyrir nýjum vatnsaflsvirkjunum og frekari uppbyggingu stóriðju í landinu.  Ríkisstjórnin valdi hins vegar kost afturhaldsins að hindra framþróun þessara greina með því að taka Rammaáætlun sem gísl.  Hvers á almenningur í landinu að gjalda ?

Þá kemur forstjóri Landsvirkjunar enn fram á sjónarsviðið með sæstrenginn sinn.  Er hann að túlka stefnu ríkisstjórnarinnar ?  Er allt í lagi að virkja, ef orkan er seld úr landi án þess að skapa störf hérlendis ? 

Sjávarútvegurinn leggur mest til vergrar landsframleiðslu, VLF.  Hraðfara aukning fiskeldis hefur eflt samkeppnina á alþjóðlegum fiskmörkuðum.  Þetta hefur valdið því, að raunverð sjávarafurða á heimsmarkaði hefur ekki hækkað undanfarin 20 ár þrátt fyrir stóraukna eftirspurn að mati Ragnars Árnasonar, prófessors, í grein í Morgunblaðinu 7. marz 2012.

Til allrar hamingju varð bylting í skipulagi fiskveiða Íslendinga á árabilinu 1980-1991, sem bjargaði sjávarútveginum og þar með efnahag landsmanna frá hruni vegna minnkandi fiskigengdar á Íslandsmiðum og ofangreindrar harðnandi samkeppni á heimsmörkuðunum.  Markaðskerfið, sem innleitt var í sjávarútvegi, knúði fram bráðnauðsynlega hagræðingu á formi fækkunar skipa og útgerðarfyrirtækja, og jafnframt leiddi markaðsvæðingin til bættrar aflanýtni og gæðaaukningar.  Þetta var sársaukafullt fyrir marga, en til hagsbóta fyrir heildina. Þróuð var sérhæfð framleiðsla hágæðasjávarvöru fyrir kröfuharða háverðsmarkaði.  Þetta er skólabókardæmi um framleiðniaukningu, sem markaðsvæðing á ákveðinni starfsemi kallar fram.  Prófessor Ragnar Árnason segir ennfremur í téðri grein:

"Mjög mikið af hinni miklu framleiðniaukningu í íslenskum sjávarútvegi síðustu áratugina er vegna aukinna gæða sjávarfangs, snjallari vinnslu og öflugra markaðsstarfs. Þetta hefur orðið til þess, að raunverð íslensks sjávarvöruútflutnings hefur vaxið mjög mikið, þrátt fyrir að heimsmarkaðsverð sjávarafurða hafi ekki hækkað.  Þannig hefur sjávarútveginum tekist að halda áfram að vera helsti aflvaki hagvaxtar og vaxandi velmegunar í landinu." 

Sjávarútvegurinn er lifandi dæmi um sigur markaðsskipulagsins yfir forræðishyggju stjórnmálamanna, ef nefna má mikil afskipti stjórnmálamanna áður fyrr af málefnum sjávarútvegsins því nafni.  Afskipti stjórnmálamanna af málefnum sjávarútvegsins hafa farið vaxandi í tíð Skjaldborgarinnar við Lækjargötu, en öll hafa þau afskipti verið á eina lund.  Þau hafa dregið úr hagkvæmni veiðanna og minnkað gæði vörunnar á borði neytenda.  Prófessorinn heldur áfram:

"Nýlegar athuganir benda til þess, að árið 2010 hafi yfir 20 meiri háttar fiskveiðiþjóðir tekið upp aflamarkskerfi og allt að 25 % heimsaflans verið veidd undir slíku stjórnkerfi fiskveiða. .... Á sama tíma og þessi þróun á sér stað, eru íslensk stjórnvöld kerfisbundið að veikja samkeppnisstöðu íslensks sjávarútvegs.  Ef svo heldur fram sem horfir, mun samkeppnisstaða hans á alþjóðlegum fiskmörkuðum verða mun lakari en helsu keppinautanna." 

Hér eru áhrifamikil varnaðarorð höfð í frammi.  Skjaldborgin skirrist ekki við að tæta niður vel heppnaðan undirstöðuatvinnuveg landsmanna, af því að hann sannar árangur markaðshagkerfisins.  Í staðinn á að koma óskapnaður, viðundur misheppnaðra stjórnmálamanna, sem ekki geta hugsað heila hugsun til enda, en ganga enn í þeirri dulinni, að þeirra hlutverk sé að skilgreina sanngirni í atvinnuháttum og þröngva sérvizku sinni upp á landsmenn, hvað sem tautar og raular.  Þessi axarsköpt á að fremja, þó að markaðsvædd fiskveiðistjórnun sé að ryðja sér til rúms um allan heim, af því að hún hefur sannað sig.  Heimaalningar og viðvaningar eru oft verri og hættulegri en beturvitar (besserwisserar) andskotans. 

Þarna kristallast hinn mikli misskilningur Skjaldborgarinnar, sem gengur allt aftur til Karls Marx, að ósanngirni sé fólgin í velgengni einkarekinna fyrirtækja, hvort sem þau eru stór eða smá.  Sannleikurinn er sá, að velmegun almennings, þín og mín, er algerlega háð velgengni þessara fyrirtækja, þaðan koma öll verðmæti samfélagsins, og markaðsfyrirkomulagið hefur fyrir löngu sannað yfirburði sína í þessa veru gagnvart samvinnufélögum eða opinberum rekstri.    

  

          

              

 

               

 

             

 

Fótaskortur á vegum dyggðarinnar

Eftir höfðinu dansa limirnir.  Aldrei frá innleiðingu Heimastjórnar á Íslandi árið 1904 hefur stjórnsýslan í landinu einkennzt af jafnmikilli lágkúru og nú um stundir.  Undir verndarvæng vinstri stjórnar tröllríður siðspillingin húsum sem aldrei fyrr.  Hvar er siðbótin, sem lofað var ?  Siðblindum er um megn að innleiða siðbót.  Siðleysi vinstri manna við völd keyrir svo um þverbak, að það grefur undan trausti almennings í garð hornsteina samfélagsins, og er þá mikið sagt.

Ljóst er, að raunverulegrar siðbótar er þörf.  Það verður að gera miklu meiri kröfur til stjórna og stjórnenda en nú er gert, gera þessa aðila ábyrga, þ.e. að standa og falla með gjörðum sínum.  Frammistaðan er einfaldlega of bágborin, enda heldur forystan ekki máli.  Það verður að efla innra eftirlit opinberra stofnana, svo að starfsmenn þeirra, háir sem lágir, fylgi verklagsreglum í hvívetna.  Ytra eftirlitið, Ríkisendurskoðun, verður að efla mjög, svo að stofnunum og stjórnsýslunni í heild verði veitt raunverulegt aðhald.  Straumlínulaga verður allar opinberar stofnanir samhliða sparnaði í opinberum rekstri, svo að framleiðniaukning verði hjá hinu opinbera ekki síður en í einkageiranum.  Þetta hefur reyndar verið að nokkru gert í heilbrigðisgeiranum, en aðferðarfræðin að vísu verið röng, svo að biðraðir hafa lengzt og þjónustan versnað.  Þar ætti að virkja markaðsöflin, en slíkt er tabú hjá villta vinstrinu.   

Fjármálaeftirlitið var gagnrýnt harðlega fyrir lélega frammistöðu við að hindra allt það misferli og sóðaskap, sem átti sér stað í fjármálageiranum á árunum fyrir Hrun.  Eftir Hrun var skipt um stjórn og forstjóra og lofað bót og betrun.  Nýja fólkið var þóknanlegt vinstri stjórninni, en allt kom fyrir ekki.

Fjármálaeftirlitið er nú rúið trausti og ber að leggja það niður.  Starfsemi þess, sem nauðsynleg er lögum samkvæmt, ber að flytja í Seðlabanka Íslands.  Þar stjórnar nú um stundir skjólstæðingur vinstri stjórnarinnar, umturnaður Trotzky-isti, sem tók við af norskum krata, sem Samfylkingin fékk að láni hjá systurflokki sínum, Arbeiderpartiet, og geymdi á hóteli í Reykjavík á meðan Jóhanna Sigurðardóttir af fordæmalausu ofstæki flæmdi Davíð Oddsson burt úr stóli seðlabankastjóra.  Gekk hún þar í skrokk á velgjörðarmanni sínum, sem jafnan hélt yfir henni hlífiskildi á meðan hún sat í ríkisstjórn hans.  Sjaldan launar kálfur ofeldi.

Davíð og hans mönnum í Seðlabankanum hafði þó tekizt með harðfylgi að halda landinu á floti eftir Hrunið.  Hér hefði hæglega getað skapazt neyðarástand, ef greiðslumiðlun hefði stöðvazt og viðskipti við útlönd lagzt af.  Það var afrek að koma í veg fyrir þær hörmungar, sem voru handan hornsins.  Þessa sögu á vafalaust eftir að skrá ítarlega. 

Annar maður, sem bjargaði landinu frá þjóðargjaldþroti, er ofsóttur af þessari sömu Jóhönnu Sigurðardóttur.  Þessi maður er Geir Hilmar Haarde, sem með framlagningu frumvarps um Neyðarlögin kom í veg fyrir allsherjar eignaupptöku á Íslandi.  Er nema von, að sameignarsinnar séu froðufellandi af illsku og hatri í hans garð og sæki nú að honum fyrir Landsdómi ?  Jóhönnu Sigurðardóttur gafst í viku 9/2012 kostur á leiðrétta rangindin, sem þessi maður er beittur með því að leiða hann fyrir Landsdóm fyrir sumpart hlálegar sakargiftir, þegar orsakir og umfang Hrunsins eru hafðar í huga. 

Því miður er nú orðið óhjákvæmilegt fyrir sjálfstæðismenn eftir næstu Alþingiskosningar að kanna vilja Alþingis til þess að láta Jóhönnu Sigurðardóttur, núverandi forsætisráðherra, bergja hinn beizka bikar, sem hún með undirferli og fláræði hefur orðið völd að, að fyrrverandi forsætisráðherra má nú bergja í botn, einn á báti.

Téður skjólstæðingur hennar í Svörtuloftum, seðlabankastjórinn, stendur nú í málaferlum við bankann út af launakjörum sínum.  Þetta er fáheyrt, en sýnir eitt með öðru innræti og siðblindu vinstri manna.  Þeir virka á siðgæðisvitundina eins og termítar á timburhús.  Jóhanna lét semja við þennan mann um laun við ráðninguna, en kannast ekki við það eftir á, þegar laun hans voru lækkuð samkvæmt reglu um, að enginn ríkisstarfsmaður mætti hafa hærri laun en hún.  Hvílíkur kommúnismi.  Hugleysi og siðleysi í faðmlögum.  Gegnsæið glitrar á í fjarveru þess.  

Borgaralegu flokkarnir verða að gjörbylta Seðlabankanum eftir næstu Alþingiskosningar.  Bankinn verður í lykilhlutverki við að tryggja hér hið gullna jafnvægi hagvaxtar og verðlagsstöðugleika.  Þetta mundi einnig eiga við, þó að tekin hefði verið ákvörðun um myntbreytingu, t.d. upptöku Kanadadollars.  Slíkt krefst vandaðs undirbúnings.  

Seðlabankinn verður með lagasetningu að fá öll þau úrræði, sem nauðsynleg eru til að ná settu stöðugleikamarki.  Það verður að leita eftir beztu þekkingu í þessum efnum, innanlands sem utan.  Bankinn mun ekki geta þetta einn.  Ríkisvaldið verður að kunna sér hóf, greiða niður skuldir sínar, eins og hagkerfið þolir, og setja sér ramma um vöxt ríkisútgjalda á hverju ári, er nemi 50 % - 90 % af meðalhagvexti næstu 5 ára á undan, nema neyð útheimti meiri aukningu samkvæmt sérlögum.

Það er töluverður áhugi í landinu á upptöku erlends gjaldmiðils í stað íslenzku krónunnar.  Áhuginn á upptöku evru fer þó mjög dvínandi, og skyldi engan undra.  Grikkland er þar víti til varnaðar, þar sem gríska hagkerfið rís alls ekki undir tiltölulega sterkri mynt eins og evrunni.  Svipað er ástatt með Portúgali.  Ávöxtunarkrafan á portúgölskum ríkisskuldabréfum er nú 17 % á ári.  Slíka vexti ræður ekkert ríki við til lengdar.  Það stefnir  í greiðsluþrot Portúgala af mörgum ástæðum, en evran er samnefnari þeirra allra.  Veikum hagkerfum er um megn að ná sér strik með gjaldmiðil, sem tekur mið af mun öflugra hagkerfi.    

Evran og harðneskjan ("austerity") frá Brüssel hindrar hagvöxt.  Árið 2011 varð 3 % samdráttur VLF í Portúgal, og á árabilinu 2000-2010 varð að meðaltali aðeins 0,2 % hagvöxtur þar á ári.  Atvinnulífið er þar á algerum villigötum. Starfsmannaaukning hefur einvörðungu verið í opinbera geiranum og vernduðum þjónustugeirum, en framleiðslugreinar hafa orðið undir í samkeppninni gagnvart Austur-Evrópu og Kína.  Menntað fólk gengur atvinnulaust ekki síður en aðrir.  Fjöldi lögfræðinga í starfi jókst þó um 48 % á áðurnefndum áratugi.  Atvinnuleysi er þar 15 % og stefnir hærra.  Þetta er hlutskipti jaðarríkja, hverra hagkerfi er ekki í neinum takti við hagkerfi Þýzkalands.

Nú er nokkur áhugi hérlendis á Kanadadollar.  Það er rétt að kryfja þann kost til mergjar af færustu hagspekingum landsins.  Það er mikilvægt að sjá fyrir helztu afleiðingar af upptöku Kanadadollars, CAD.  Það er full ástæða til að eyða nokkru púðri í vandaða áhættugreiningu.  Það má í upphafi spyrja sig, hvers vegna Kanadamenn séu með eigin gjaldmiðil, en ekki USD.  Utanríkisviðskipti þeirra eru að yfir 90 % við BNA (Bandaríki Norður-Ameríku).  Sennilegasta skýringin er af tvennum toga:

• Kanadamönnum hafi þótt of mikill munur á hagsveiflunni í BNA og í Kanada.  Þetta hefur sannazt á síðustu árum, þegar kanadadollar hefur orðið verðmeiri og sterkari en bandaríkjadollar, en þessu var öfugt farið hér á árum áður.
• Kanadamenn, sem eru tiltölulega fámenn þjóð, hafa sennilega óttazt að missa tögl og hagldir á eigin málum, í atvinnumálum, auðlindamálum og fjármálum og renna þannig hreinlega inn í BNA, ef þeir tækju upp USD.

 Varðandi íslenzka hagkerfið gildir nákvæmlega sama um upptöku CAD og EUR.  Hagkerfið verður að hafa burði til að bera hinn sterka gjaldmiðil.  Við förum úr öskunni í eldinn, ef hér verður meiri verðbólga en í Kanada, svo að útflutningsgreinarnar verða ekki lengur samkeppnihæfar.  Þá mun verða kreppa hér, atvinnuleysi og atgervisflótti, og ofan í kaupið fjármagnsflótti.  Þessi ráðstöfun er þess vegna ekki fortakslaust fyrirheitna landið í peningalegum efnum.  Við komumst aldrei hjá því að lúta hörðum lögmálum, sem heilbrigt hagkerfi útheimtir, hvaða mynt, sem notuð er.

Það geta verið ýmsir kostir við CAD.  Líkur á verðstöðugleika innanlands aukast.  Fjárfestingar munu vaxa.  Ekki verður þörf á gjaldeyrisvarasjóði og draga má verulega úr umsvifum Seðlabankans.  

Ef þessi tilraun misheppnast af einhverjum ástæðum, þá ætti útgönguleiðin úr þessu myntsamstarfi að verða greiðfærari en út úr evrusamstarfinu, þar sem við værum þó ekki í ríkjasambandi við Kanada.  Í þessum efnum er nóg að benda á Grikkland, en Grikkir engjast nú sundur og saman, því að hagkerfi þeirra nær aldrei nauðsynlegum vexti í spennitreyju evrunnar.  Ef þeir ná ekki samkomulagi við lánadrottna sína á frjálsum markaði um afskriftir 50 % lánanna, þá mun Grikkland lenda í greiðsluþroti síðar í þessum mánuði og hrökkva fyrst ríkja út úr evrusamstarfinu.

Afleiðingar slíks greiðslufalls er þjóðargjaldþrot Grikkja, trúnaðarbrestur í garð evrunnar og ESB og þar af leiðandi 900 milljarða evru fjármögnun veikra ríkja evrunnar.  Afleiðingar þessa yrði Kreppan mikla á 21. öldinni.  Þegar lagt er upp í leiðangur á röngum forsendum og aldrei reiknað með mótlæti, þá mun sá leiðangur lenda fyrr en seinna í ógöngum og líklega leysast upp á endanum.  Í upphafi skyldi endirinn skoða.              

    

      

  

  

 

 

       

Afleiðingar atvinnufjandsemi

Stöðnun ríkir í athafnalífi landsmanna, ef frá eru taldar talsverðar framkvæmdir Rio Tinto Alcan (RTA) í Straumsvík og framkvæmdir við Búðarhálsvirkjun, sem reist er til að fullnusta nýjan orkusamning á milli Landsvirkjunar og RTA.  Því miður hillir ekki undir næstu framkvæmdir á þessu sviði. 

Ef allt væri með felldu, væru framkvæmdir við álverið í Helguvík nú þegar komnar að nýju af stað og virkjanaframkvæmdir vegna þessa notanda.  E.t.v. hefur ógæfa þessa verkefnis verið of mikil áherzla á jarðgufuvirkjun til orkuöflunar.  Nóg er hins vegar af vatnsorku í landinu, en auðvitað þarf þá að flytja orkuna lengri leið í sumum tilvikum.  Öflugt atvinnulíf á Suðurnesjum útheimtir öfluga flutningslínu þangað og er óskandi, að ágreiningur um flutningslínuna standi ekki þróun fjölbreytilegs athafnalífs Suðurnesja fyrir þrifum.

Hins vegar er alveg ljóst, að bögglingurinn með Rammaáætlun um nýtingu og verndun orkulinda, sem nú þegar hefur dregizt um of úr hömlu, er tekinn að hamla þróun athafnalífs í landinu.  Þessi bögglingur vinstri manna við völd tefur uppbyggingu athafnalífsins og magnar fjárhagsvanda almennings.  Stuðningur við fjárhag heimilanna þarf að vera í 5 liðum:

1. Fjárfestingar í fyrirtækjum til útflutningsiðnaðar.    Þar undir falla virkjanir, því að tekjur þeirra af raforkusölu til útflutningsiðnaðar eru í bandaríkjadölum.  Gjaldeyristekjur gefa hámarks margfeldisáhrif á hagkerfið.  Aukið innstreymi gjaldeyris er til þess fallið að styrkja krónuna, sem bætir stöðugleikann, og gerir kleift að hraða greiðslu erlendra skulda, sem minnkar vaxtaútgjöld hins opinbera og rennir stoðum undir hækkað lánshæfismat.  Fjárfestingar draga úr atvinnuleysi í bráð og lengd, sem lagar stöðu ríkissjóðs.  Stórtækar fjárfestingar efla tækniþekkinguna í landinu og skjóta þannig stoðum undir innviði þjóðfélagsins. Fjárfestingar, sem nema a.m.k. 20 % af landsframleiðslu, VLF, eru traust undirstaða öflugs hagvaxtar, 3 % - 6 % á ári, sem, ásamt framleiðniaukningu, gefur von um varanlegar kjarabætur almenningi til handa.  Slíkar kjarabætur ásamt, skattaívilnunum, er raunhæfasta aðstoð við fjárhagslega aðþrengdar fjölskyldur, sem völ er á.  
2. Vinstri hreyfingin grænt framboð og Samfylking í Stjórnarráðinu eru nú að framkvæma löngu yfirlýsta stefnu sína um að þrengja að notkun einkabílsins með mjög háum stofnkostnaði, mjög háu varahlutaverði og afar háu eldsneytisverði.  Allt of lítil endurnýjun á sér þess vegna stað á bílaflota landsmanna, og meðalaldur hans að verða ískyggilega hár m.v. öryggi og hagkvæmni.  Vinstri menn og nytsamir sakleysingjar gjamma enn um, að eldsneytisverð sé lægra hérlendis en sums staðar erlendis.  Þeir setja þessi mál þá ekki í rétt samhengi.  Hérlendis eru engar járnbrautarlestir og almenningssamgöngur vanþróaðar, enda fer aðeins um 5 % fólksflutninga fram þannig.  Erlendis er þetta hlutfall margfalt hærra, þ.e. í öðrum löndum gefst fólki val, og eldsneytisverðið hefur þess vegna ekki jafnhrikalega neikvæð áhrif á pyngju almennings og fyrirtækja og hérlendis.  Það er þess vegna rétt athugað hjá þingmönnum Sjálfstæðisflokksins, að lækkun eldsneytisverðs niður í 200 kr/l er eðlileg samfélagsleg ráðstöfun og til þess fallin að örva atvinnulífið.  Miða mætti við verðlag í ársbyrjun 2012 og leyfa verðinu að hækka m.v. hækkun vísitölu frá þeim tímapunkti og þar til hagvöxtur í landinu er orðinn a.m.k. 4 % yfir 2 ár í senn.   Þetta mundi hafa góð áhrif á hag flestra fjölskyldna í landinu og allra fyrirtækja og þar með örva hagvöxt.  Íslendingar eiga tæknilega möguleika á framleiðslu eldsneytis, sem dugir öllum bílaflotanum, sem líklega borgar sig, ef verð hráolíutunnu er yfir USD 100, en það er nú um 115 USD/tu.  Þetta verður gjaldeyrissparandi og dregur úr koltvíildislosun og ýmissi annarri loftmengun. Slík þróun yrði þjóðhagslega hagkvæm. 
3. Sjávarútveginum er haldið í spennitreyju af stjórnarflokkunum.  Hótanir vofa yfir um þjóðnýtingu, svo að ritað sé tæpitungulaust.  Við slíkar aðstæður er of áhættusamt að fjárfesta.  Samt er svo komið, að á næstu 10 árum þyrfti að endurnýja um 80 % af atvinnutækjum sjávarútvegsins, ef vel ætti að vera.  Endilega þarf að stefna að því, að þessar fjárfestingar nýtist sem bezt íslenzkum tæknimönnum og iðnaði.  Þó að útvegurinn sé mjög skuldsettur núna, m.a. vegna kvótakaupa, er ekki ólíklegt, að hann gæti fjárfest fyrir 30 mia. kr á ári næstu árin.  Slíkt yrði landinu gríðarleg lyftistöng.  Til þess að gera þetta þarf sjávarútvegurinn frið fyrir stjórnvöldum, bæði varðandi eignarhald aflaheimilda og sérskattlagningu, s.s. veiðileyfagjald, sem er uppfinning andskotans til að draga kraftinn úr atvinnugrein, sem stendur í harðri alþjóðlegri samkeppni á matvælamörkuðum heimsins.  Sjávarútvegur greiðir feiknin öll til samfélagsins með hafnargjöldum, fasteignaskatti og tekjuskatti.  Hann greiðir og hærri laun að jafnaði en almennt gerist.  Allir mundu hagnast á því, að útvegurinn setti fé í stórfellda repjuræktun og olíuvinnslu úr henni, sem nýtzt gæti flotanum og almenningi.  Til að auka hlut almennings enn meir í velgengni sjávarútvegs mætti veita fólki forkaupsrétt að hlutabréfum í fyrirtækjum, sem aflað hafa sér fiskveiðikvóta, sem nemur yfir 5 % heildarkvótans. 
4. Verðbætur stuðla að hærri verðbólgu.  Í um 30 ár hafa verið verðbætur á fjárskuldbindingar, en ekki á laun.  Þetta hefur eflt sparnað í landinu, sbr lífeyrissjóðina.  Hann mundi hins vegar verða enn meiri eftir afnám vísitölutengingar lána, ef samtímis tekst að kveða verðbólguna í kútinn og skapa jákvæða raunvexti.  Þá verða lánin ekki það kverkatak á hag fjölskyldna, sem nú er.  Til að kveða verðbólguna niður verður að vinna bug á hallarekstri ríkissjóðs strax og skapa aðstæður, sem hægt styrkja krónuna.  Snöggt afnám gjaldeyrishafta mun stinga á kýli, hreinsa gröft úr sári og skapa aðstæður fyrir gróanda, þ.e. aukið innstreymi gjaldeyris, sem er nauðsynlegt.  Við þurfum að taka upp þýzka hagstjórn, halda vexti ríkissjóðs vel innan hagvaxtarmarka, halda launahækkunum innan marka framleiðniaukningar og efla iðnaðinn með áherzlu á menntun iðnaðarfólks og tæknimanna.  Hefja verkmenningu til öndvegis, eins og Þjóðverjar gera, en láta spákaupmennsku og froðuhagkerfi lönd og leið.
5. Menn á borð við Þorstein Pálsson telja leiðina til að ná öllum þessum fögru markmiðum liggja til Evrópusambandsins, ESB.  Þess vegna var sótt um aðild að ESB 16. júlí 2009, þegar Íslendingar stóðu mjög höllum fæti vegna Hrunsins.  Bjartsýnir ESB-sinnar spáðu Íslandi inni þar í hlýju Berlaymont þegar árið 2011.  Það var mikil glámskyggni. Hvaða lærdóma má draga við athugun á þróuninni innan ESB síðan sótt var um aðildina ?  ESB er nú að þróa með sér nýja sameiginlega sjávarútvegsstefnu.  Frétzt hefur, að hún muni verða reist á kvótakerfi með 15 ára nýtingarrétti.  Augljóslega er svo nefnd fyrningarleið Samfylkingar aðlögun að þessari stefnu.  Þá verður hluti aflaheimildanna innkallaður á hverju ári, þjóðnýttur með Salami-aðferðinni, til uppboðs eða endurúthlutunar til 15 ára.  Er ástæða til að halda, að þetta fyrirkomulag muni auka afrakstur sjávarútvegsins ?  Nei, það standa engin rök til þess, af því að eignarréttur veiðihlutdeildarinnar hvetur til betri umgengni við auðlindina, meiri fjárfestinga og langtímahagsmunir eru þá settir í öndvegi í stað skammtímasjónarmiða.  Hvaða ályktanir má draga af óförum jaðarlanda ESB, Grikklands, Portúgals og Írlands.  Innanríksráðherra Þýzkalands hefur svarað því.  Eina leiðin fyrir Grikkina er að losa sig út úr evrusamstarfinu, segir hann.  Þetta blasir við.  Til að Grikkir rétti úr kútnum verður að myndast hagvöxtur í gríkska hagkerfinu. Á árinu 2011 varð þar 7 % samdráttur, og hefur hagkerfið dregizt saman um líklega 15 % - 20 % frá 2007.  Þetta er voveiflegt, enda er millistétt Grikklands að verða fátæktinni að bráð.  Um 30 % Grikkja eru nú undir skilgreindum fátæktarmörkum.  Öllum þessum ósköpum hefur evran valdið.  Portúgalir eru líklega gjaldþrota líka, eins og Grikkir í raun.  Eitt bjargar Írum nú.  Miklar fjárfestingar erlendra fyrirtækja, sem þeir hafa laðað til sín með aðeins um 12 % tekjuskatti á fyrirtæki.  Þetta er leiðin út úr ógöngunum.  Burt frá sósíalisma andskotans.  Það á að fjárfesta sig út úr kreppunni.  Niðurskurður þarf að vera með að því marki, sem eykur alþjóðlega samkeppnihæfni, en vöxt verður að tryggja.  Þetta er lærdómurinn.  Tryggjum við þetta með inngöngu í ESB ?  Ekkert bendir til þess.  Þvert á móti.  Í kurteisiskyni við framkvæmdastjórn og leiðtogaráð ESB og í sparnaðarskyni fyrir íslenzka skattgreiðendur ber að stöðva aðildarferlið nú þegar.  Segja á við ESB.: - Þróunin innan ESB hefur orðið allt önnur en búast mátti við, þegar Alþingi samþykkti aðildarumsókn.  Þess vegna treystum við okkur ekki til að halda ferlinu áfram án þess að spyrja þjóðina beint, hvort hún vilji fá að sjá samning við ESB. - Alþingi skuldbindi sig til að hlíta vilja þjóðarinnar í þessu efni.  Þetta verða talin eðlileg og lýðræðisleg viðbrögð lítillar þjóðar í vandasamri stöðu.

Það fer lágt á opinberum vettvangi á Íslandi, að erlendis er fiskveiðistjórnunarkerfi Íslendinga talið meðal hinna bezt heppnuðu í heimi.  Þann 25.02.2012 var fjallað í vikuritinu The Economist um sjávarútveg í greininni, "How to stop fishermen fishing".  Byrjað er á að minnast á súrnun hafsins, sem rekja má til hlýnunar andrúmsloftsins og aukins koltvíildis þar.  Þá er minnzt á ofveiðina, sem aðeins hefur tekizt að hamla gegn með kvótakerfi.  Fiskveiðistjórnunarkerfi ESB er ýtir undir ofveiði.  Tækniþróunin hefur aukið afköstin við veiðarnar gríðarlega.  Sumir fiskistofnar hafa minnkað um 90 %, og tjónið af þessum völdum er talið nema um 50 miö USD á ári samkvæmt Alþjóðabankanum.

Þar sem fiskimiðin eru almenningur, en ekki í einkaeign kvótaeigenda, þar ríkir skammtímasjónarmið við veiðarnar og hjarðhegðun rányrkjunnar, sem reist er á sjónarmiðinu, að stundum við ekki ofveiði, þá muni aðrir verða tilþess.  

"Á flestum miðum mundu sjómenn auka tekjur sínar með því að koma böndum á nýtinguna, og það ætti að vera unnt að byggja inn hvata í kerfið til slíks. Bezta leiðin er að veita þeim langtímaréttindi til nýtingar  veiðihlutdeildar. Í þróuðum fiskveiðistjórnunarkerfum, eins og á Íslandi, Nýja-Sjálandi og í Bandaríkjunum, hefur þetta þróazt yfir í framseljanlega, veðsetjanlega hlutdeild í veiðiheimildum.  Þróunarríkjum, þar sem réttarfarið er brokkgengt, virðist ganga betur, þegar hópréttindum til fiskveiða á ákveðnu svæði er úthlutað til samvinnufélags eða þorpsútgerðar.  Grunnurinn er sá sami: fiskimenn, sem finnst þeir vera eigendur, eru líklegri til að ganga um auðlindina með ábyrgum hætti en hinir, sem valsa í almenninginum.  Ný tölfræðileg rannsókn bendir til, að útgerðir með eignarrétt á veiðuhlutdeild eru yfirleitt með heilbrigðari rekstur."

Þannig er það niðurstaða höfundar þessarar greinar í hinu virta tímariti, að einkaeignarréttarfyrirkomulagið á veiðihlutdeildum stuðli að sjálfbærum veiðum, en annars konar fyrirkomulag leiði til rányrkju.  Það kemur líka fram í greininni, að þessi leið sé stjórnmálalega grýtt, því að sjómennskan hafi verið rekin áfram á veiðieðlinu og fæðusöfnun; taparar verði til við úthlutun eða viðskipti með aflahlutdeildir og öfund skapist.  Allt kemur þetta heim og saman hérlendis.  Aðalatriðið er, að fiskveiðar snúast ekki lengur um að draga bein úr sjó, heldur um að fullnægja þörfum viðskiptavinar á hörðum samkeppnimarkaði á réttum tíma.  Að því leyti er enginn munur á nútímaútgerð og iðnaðarfyrirtæki, sem aflar sér hráefna með vinnslu úr eigin námu.

Íslenzka hagkerfinu ríður á, að sjávarútvegur lúti vísindalegri samfélagslegri stjórn á auðlindanýtingunni, eins og fæst með ákvörðun ráðuneytis á heildarafla á hverri tegund á hverjum miðum á hverjum tíma á grundvelli veiðiráðgjafar Hafrannsóknarstofnunar, og nýtingin lúti síðan markaðslögmálum á grundvelli einkaeignarréttar á veiðihlutdeild (kvóta).