Hagkerfi á heljarþröm

Þann 22. september 2011 lýstu forstjórar Alþjóðabankans og Alþjóða gjaldeyrissjóðsins báðir yfir því, að hagkerfi heimsins væri á heljarþröminni.  Það er leitun að yfirlýsingu, sem væri betur fallin til þess að skapa ótta um hrun en þessi.  Verður þess nú vafalítið skammt að bíða, að ný kollsteypa verði á fjármálamörkuðum heimsins.  Á veik staða evrulands mesta sök á því, þó að víðar sé pottur brotinn.  Aðalspurningin er, hversu lengi Sambandsþingið í Berlín lætur teyma sig út í ófæruna að henda góðu fé fyrir slæmt.  Því fyrr, sem Þjóðverjar taka af skarið um, að þjóðargjaldþrot ýmissa evruþjóða er óhjákvæmilegt, þeim mun betra.

Hafa reyndar óhemju verðmæti gufað upp af hlutabréfamörkuðum heimsins undanfarnar vikur og m.a. íslenzku lífeyrissjóðirnir tapað óskaplega á því, en, eins og margoft hefur verið bent á, eru þeir allt of áhættusæknir, sem endurspeglast í meira en tvöfaldri hlutdeild hlutabréfa í eignasafni þeirra miðað við það, sem eðlilegt getur talizt.  

Þó að gjaldeyrishöft hindri spákaupmenn í að ná til íslenzku krónunnar um sinn, fer því þó fjarri, að íslenzka hagkerfið verði ónæmt fyrir þessum óförum evrulanda, sem eru reyndar víðast með böggum hildar ráðstjórnar, þ.e. gríðarlegum opinberum afskiptum af athafnalífi og hárri opinberri hlutdeild í efnahagskerfinu, eða um 50 %, illa reknum ríkissjóðum og búa mörg hver við peningamálastjórnun, sem er sniðin við annars konar hagkerfi en þeirra eigið.  Stirðbusalegur samningsrammi á vinnumarkaði, léleg nýting vinnuafls og vaxandi fjöldi ómaga og eftirlaunaþega er sú eitraða blanda, sem mörg Vesturlönd bergja nú á. Þetta eru einkenni langrar valdasetu jafnaðarmanna, oft í skjóli sameignarsinna.  Þjóðfélagskerfi Vesturlanda þarfnast gríðarlegrar uppstokkunar, því að það er víða ósjálfbært, efnahagslega og umhverfislega. Hér er ekki um að ræða gjaldmiðilskreppu einvörðungu, heldur efnahagskreppu á heimsvísu, sem getur orðið langvinn.  Vesturlönd hafa lifað um efni fram, og nú hallar undan fæti fyrir þeim.  

Það er oft lítil þúfa, sem veltir þungu hlassi í þessum efnum.  Nú er það smáríkið Grikkland.  Það er einkennilegt, hvað Grikkir koma oft við sögu, þegar miklir atburðir verða.  Þeir stöðvuðu útþenslustefnu Persa á sinni tíð í átt að Evrópu.  Vísindi þeirra og listir lögðu grunninn að mesta stórveldi sögunnar í Evrópu, Rómarríki.  Rómverjar voru vel skipulagðir, agaðir, víðsýnir og námfúsir bændur, sem tileinkuðu sér menningu Grikkja og Egypta, og með tækni-og skipulagsyfirburðum lögðu þeir undir sig megnið af Evrópu, Litlu-Asíu og Norður-Afríku, og sköpuðu eitt stórt hagkerfi. Grikkir komu mjög við sögu kirkjunnar í árdaga hennar, og ein elzta útgáfa Biblíunnar er á grísku.

Vorið 1941 réðist ítalski herinn inn í Grikkland í óþökk Öxulveldisins í norðri, Þýzkalands.  Grikkir vörðust hetjulega, og þeim tókst að ná yfirhöndinni gegn Ítölum.  Þýzka herráðið, sem þá var önnum kafið við undirbúning áætlunarinnar "Operation Barbarossa", Aðgerð Rauðskeggur, sem var dulnefni á hernaðaráætlun um innrásina í Rússland, ákvað að tillögu ríkiskanzlarans að skakka leikinn, og var Wehrmacht send af stað til að yfirbuga Grikki.  Það tókst á tveimur vikum, en fyrir vikið seinkaði Rauðskegginum, og er sú seinkun talin vera einn af örlagavöldum þess, að framsókn Wehrmacht stöðvaðist rétt utan við Moskvu í brunakulda og fannfergi þá um veturinn.

Innleiðing evrunnar í Grikklandi fór fram á fölskum forsendum og raskaði aldagömlu jafnvægi í landinu.  Grikkir höfðu nokkru áður undirritað samning við Þýzkaland, þar sem þeir afsöluðu sér rétti til að krefjast endurgreiðslu á ránsfeng Wehrmacht og SS, sem var gríðarlegur og slagaði upp í þá upphæð, sem kæmi þeim á réttan kjöl nú. 

Eftir upptöku evrunnar varð allt í einu mikið framboð á ódýru lánsfé í Grikklandi, sem leiddi til lánafyllirís, þenslu í hagkerfinu og verðbólgu, sem stjórnvöld réðu ekkert við, enda gengu þau á undan með takmarkalitlu sukki í meðferð opinbers fjár undir forystu jafnaðarmanna (nema hverra ?).  Nú nema skuldir gríska ríkisins um 170 % af VLF og fara enn vaxandi, og almenningur er líka mjög skuldsettur.  Ástæðan fyrir þessum lágu vöxtum, sem ollu stórskaðlegri bólu í Grikklandi, var ládeyða í þýzka hagkerfinu eftir þenslu endursameiningarinnar. ECB, Seðlabanki ESB, horfði til þungamiðjunnar við vaxtaákvarðanir, en jaðarríkin léku lausum hala með voveiflegum afleiðingum.  Hver ber sök í þessu máli ?  Er ekki ábyrgð Seðlabanka Evrópu nokkur á óförum Grikkja ?  Það er hrikalegt að horfa upp á Grikki núna verða fórnarlamb misheppnaðrar hugsjónar um Evrópu undir einni stjórn. 

Brüssel hefur nú fyrirskipað miklar sparnaðaraðgerðir í Grikklandi, sem leitt hafa til sársaukafulls samdráttar hagkerfisins um 14 % á 3 árum, sem er nánast einsdæmi um kreppuumfang; þó svipað og í Argentínu eftir hrunið, þegar þeir höfðu tengt mynt sína beint við bandaríkjadal um skeið.  Jafnframt var Grikkjum fyrirskipað að selja ríkiseignir, þ.m.t. heilu eyjarnar.  Eru þetta miskunnarlaus skilyrði ESB-foringjanna fyrir nýjum lánum, sem aðeins lengja í hengingaról Grikkja.  Fyrir samfylkingarráðherrana er evruland samt fyrirheitna landið.  Þangað leitar klárinn, sem hann er kvaldastur.  Hjálpi oss allir heilagir ! 

Grískur almenningur er æfur yfir þessari óréttlátu meðferð höfðingjanna í Berlín, París og Brüssel, á sér og fór í allsherjarverkfall og í fjölmennar mótmælagöngur á götum borga og bæja Grikklands.  Allt er á suðupunkti og fleiri verkföll boðuð, því að fólk, sem enga ábyrgð ber gagnvart grísku þjóðinni, er nú tekið að véla um örlög hennar.  Þetta veldur djúpstæðri ólgu í vöggu lýðræðisins.  Það er vel skiljanlegt. Reglur lýðræðis eru fótum troðnar af skriffinnum Brüssel. 

Þetta er einmitt meginástæða óvinsælda ESB.  Það dregur stórlega úr lýðræðinu, sem almenningur í aðildarlöndunum þó býr við, því að íþyngjandi aðgerðir fyrir almenning eru ákvarðaðar af stjórnendum í Brüssel, sem hafa ekki verið kjörnir af almenningi og þurfa aldrei að standa honum reikningsskap gjörða sinna. 

Íslendingar hljóta að finna til samstöðu með Grikkjum á þessum örlagatímum, enda er fjármálaveldið, sem að baki ESB stendur, að kreista hvern blóðdropa út úr Grikkjum til að minnka eigin skell, sem þó er óhjákvæmilegur.  Eru þetta einhverjar ljótustu aðfarir, sem sézt hafa í Evrópu um langa hríð og hljóta að enda með ósköpum.  Við Íslendingar höfum fundið smjörþefinn af þessum fantabrögðum alþjóðlegs fjármálavalds, sem einskis svífst.  Á Íslandi hafa vinstri flokkarnir lagzt hundflatir fyrir því, sbr Icesave og einkavæðingu bankanna, og var kominn tími til, að þeir opinberuðu undirlægjueðli sitt. Í næstu kosningum mun sigling þeirra undir fölsku flaggi almannahagsmuna verða stöðvuð.  Lýðræðið hefur hér enn undirtökin. Fyrir því er vert að berjast.   

Ljóst er hverju mannsbarni, nema ríkisstjórn Íslands, að svona getur þetta ekki gengið.  Ríkisstjórn Íslands hafði pata af ástandinu nú með haustskipunum, en lét hafa eftir sér, að vonir stæðu til, að ástandið lagaðist. Hvers konar hundarökfræði er þetta eiginlega ? "O, sancta Simplicitas", sögðu Rómverjar, þ.e. ó, heilaga einfeldni.  Í ríkisstjórn Íslands sitja nú eintómir Bakkabræður, sem eru önnum kafnir við að ausa hriplekt fleyið og að bera ljósið frá ESB inn í kofann sinn í kirnum. 

Ástandið mun aldrei lagast með núverandi 17 lönd innanborðs í evrusamstarfinu.  Þjóðverjar munu ekki taka þátt í skuldsetningu björgunarjóðs ESB, EFSF, upp á 2 trilljónir evra, sem eldveggur eða Festung Euro er talinn mundu kosta.  Myntsamstarf Evrópu í sinni núverandi mynd gengur ekki upp og mun senn líða undir lok.  Andstæðurnar eru of djúptækar. Það er lýðum ljóst.  Ógæfa Íslands nú er sú, að við stjórnvölinn hér sitja hugmyndasnauðir, fákænir og valdasjúkir ofstækismenn, sem þora ekki að horfast í augu við veruleikann og að játa mistök sín.

ESB forystan ræður ekki við vandann.  Hún hefur ekki bolmagn til þeirra breytinga, sem nauðsynlegar eru til að leysa vandann, enda var vitlaust gefið í upphafi.  Evran var hugarfóstur stjórnmálamanna, aðallega gallískra (franskra), til þess sniðin að koma böndum á endursameinað Þýzkaland.  Þeir skulfu af ótta við Deutsche Mark. Evran gat virkað í hinum bezta heimi allra heima, en engan veginn í raunheimi.  Gjaldþrot Grikklands mun leiða til stórtíðinda.  Bankar munu falla og fleiri ríki í Suður-Evrópu riða til falls.  Gallar ætluðu að beita germönum fyrir vagn sinn, en nú er svo langt um liðið frá heimsstyrjöldinni síðari, að kynslóðir eru fram komnar, sem ekki láta troða upp á sig syndum forfeðranna frá 1939-1945, enda hafa andstæðingar Öxulveldanna ekki úr háum söðli að detta, siðferðislega.

Þjóðverjum hefur stórlega mislíkað, hvernig Seðlabanki Evrópu, ECB, hefur staðið að málum undanfarið undir forystu Frakkans Jean-Claude Trichets.  Helzti maður Þjóðverja hjá ECB, Jürgen Stark, aðalhagfræðingur Seðlabanka ESB og fyrrverandi Bundesbankmaður,  sagði sig nýlega úr bankastjórninni í mótmælaskyni.  Hann var á móti kaupum ECB á grískum ríkisskuldabréfum.  Þjóðverjar telja sig svikna, og það eru oftast Gallarnir, sem sárindunum valda, enda Bretarnir ekki innanborðs í myntsamstarfinu.  Jens Weidmann, bankastjóri Bundesbank, Seðlabanka Þýzkalands, er á móti stækkun neyðarsjóðsins, EFSF.  Það hillir þess vegna undir það, að germanskar þjóðir segi sig úr þessu misheppnaða myntbandalagi, þar sem þær telja sig ekki eiga samleið með rómönskum þjóðum, sem haga sér sífellt með óábyrgum hætti, og eru eins konar sníkjudýr í þessu samstarfi. Þá verður efnahagslegur og stjórnmálalegur jarðskjálfti í Evrópu, eins konar stríðsástand á nútímavísu.

Þetta mun e.t.v. leiða til stofnunar nýs myntbandalags Þýzkalands og fylgiríkja þeirra.  Sú mynt gæti orðið óþægilega sterk fyrir útflutningsiðnað aðildarþjóðanna.  Þetta vita Þjóðverjar, og þess vegna hika þeir.  Leiðtogar Þjóðverja þora hins vegar varla að henda meiru af skattfé landsmanna sinna á bálið af ótta við refsingu í þingkosningum.  Nú ræðir Bundestag, þýzka þingið, hvort auka eigi hlutdeild Þjóðverja í EFSF úr 123 í 211 milljarða evra. Þetta er botnlaus hít.  A.m.k. 75 % Þjóðverja eru reiðir yfir því að vera endalaust látnir draga hlass Evrópusambandsins.  Hlassið er komið að leiðarlokum, og það mun reyndar senn standa í björtu báli.

Bretar rifja nú upp baráttu áhrifaríkra hópa á Bretlandi fyrir upptöku evru fyrir 10 árum (2001).  Þeir hrósa happi yfir gæfuríkri ákvörðun sinni þá að hafna því að fórna sterlingspundi og að taka upp evru.  Þá mundu þeir sogast nú niður í öngþveitisástand, sem er margfalt verra en ástand hagkerfis Breta nú, þó að þeir færu að vísu mjög illa út úr bankakreppunni 2008 vegna óstjórnar Verkamannaflokksins á ríkisfjármálunum og rangra ákvarðana í aðdraganda hrunsins og í hruninu.  Hvorum megin hryggjar ættu Bretar að liggja, væru þeir nú með evru; í bandalagi með Þjóðverjum og bandamönnum þeirra eða með Frökkum og þeirra fylgifiskum ? Bretar ættu heima í hvorugri þessara fylkinga og mundu verða að taka aftur upp sterlingspundið. Sterlingspundið verður áfram við lýði. Bretar hyggja nú á gagnsókn gegn veikri Evrópu og vilja endurheimta hluta af lýðræðinu, sem þeir afsöluðu sér til Brüssel við inngönguna í ESB.

Hið sama má segja um Ísland, ef það væri nú með evru.  Það er þess vegna alveg forkostulegt, og er mörgum erlendum mönnum og innlendum hrein ráðgáta, hvers vegna ríkisstjórn Íslands rembist enn eins og rjúpan við staurinn við að komast inn í Evrópusambandið (ESB) með það að markmiði að taka upp evru.  Þetta líkist helzt einhvers konar sjálfstortímingarhvöt og mun verða seinni tíðar mönnum mikið umhugsunarefni.  

Jafnframt mun það vekja stórfurðu, ef haustþingið tekur ekki í taumana og stöðvar vitleysuna, sem viðgengst að hálfu sálarháskanna, sem ríkisstjórn Íslands skipa nú, landinu til stórtjóns og alþjóðlegrar hneisu. 

Hér að neðan má sjá hagvaxtarspár frá júní og september 2011 fyrir Þýzkaland, Frakkland, Spán, Ítalíu og evru-svæðið sem heild.  Sýna tölurnar glögglega, hversu hratt fjarar nú undan Evrópusambandinu.  Þetta er ekki ritað af "Schadenfreude" eða Þórðargleði, heldur vegna baráttunnar gegn blygðunarlausri aðför að sjálfsákvörðunarrétti landsmanna.        

      

    

  

   

 

Ríkisolíufélag-góð hugmynd eða slæm ?

Fyrir skömmu fleyttu nokkrar mannvitsbrekkur þeirri hugmynd opinberlega að stofna íslenzkt ríkisolíufélag.  Voru rökin þau, að slíkt mundi auka áhuga olíuleitarfélaga á Drekasvæðinu íslenzka, af því að þátttaka ríkisins í olíuleit þætti bjóðendum traustvekjandi.  Einnig voru tíunduð rök atvinnusköpunar við olíuleit og þekkingaröflunar á nýjum miðum kunnáttu fyrir Íslendinga.

Hér klingja þó ýmsar viðvörunarbjöllur og rétt að staldra við.  Með hæfilegum skammti af tortryggni mætti túlka ofangreindan boðskap þannig, að nú eigi að fara "að plata sveitamanninn" rétt einu sinni til að punga út fé í starfsemi, sem hann hefur ekkert vit á og ræður tæknilega ekki við að svo komnu máli.

Við skulum gera okkur grein fyrir því, að olíuleit á Drekasvæði er ekki fundið fé, heldur tengd töluverðri áhættu, þótt jarðfræðingar hafi áætlað 10 milljarða tunna af olíu undir hafsbotni íslenzka hluta Drekasvæðisins.  Verðmæti þessara birgða, m.v. núverandi olíuverð, nemur u.þ.b. 100xVLF/a eða hundraðfaldri árlegri núverandi landsframleiðslu Íslands.

Það væri algert óráð hjá varðmönnum skuldum hlaðins íslenzks ríkissjóðs að bæta ofan á skuldahrúguna með lántöku erlendis, e.t.v. upp á 10-20 milljarða kr, til að stofna olíufélag til að taka þátt í olíuleit, sem er mjög sérhæfð, kostnaðarsöm og áhættusöm.

Hinn valkosturinn er, að lífeyrissjóðirnir með sína 2000 milljarða kr eign, eða fjárfestingarfélag þeirra, Framtak, leggi fé í olíuleitarfélagið.  Slík ákvörðun mundi þó stappa nærri geggjun.  Nóg er komið af glórulítilli áhættusækni þeirra ólýðræðislegu afla, sem með fjárfestingarákvarðanir lífeyrissjóðanna hafa vélað, með sáru tapi á eignum eigendanna, almennings, og skerðingu lífeyrisréttinda félagsmanna sem afleiðingu.

Olíuleit á Drekasvæðinu og á öðrum líklegum olíulindarsvæðum í lögsögu Íslands er hins vegar mjög áhugaverð, og nauðsynlegt fyrir ríkið að safna þekkingu og stjórna leit og síðar vinnslu af skörungsskap. Hér er um ósjálfbæra auðlindanýtingu að ræða, þannig að vinnslufyrirtæki fá úthlutað ákveðnu svæði og nýtir það síðan með þeim hraða og í þeim mæli, sem því sýnist, nema eigandinn setji einhver vinnsluskilyrði.  Þessi auðlindanýting er þess vegna ekki sambærileg við t.d. nýtingu fiskveiðistofna á Íslandsmiðum, sem er sjálfbær.   

Olíuleit og -vinnslu þarf að gera hærra undir höfðu en að vera skúffa í iðnaðarráðuneytinu.  Það á að flytja þessa starfsemi yfir í olíuvinnsludeild, sem stofna þarf hjá Orkustofnun, sem sjái um reglusmíði um leit og vinnslu ásamt útboðum á leitar-og vinnsluréttindum.  Orkustofnun yrði þá ábyrg fyrir þekkingaröflun á þessu sviði og nýtingu olíulindanna í samræmi við stefnumörkun Alþingis um nýtingarhraða, gjaldtöku og skattheimtu af starfseminni.  Þarna má gera ráð fyrir, að auðlindarentan finnist, þótt hún hafi ekki fundizt enn í íslenzka sjávarútveginum, enda stendur hann í harðvítugri samkeppni við niðurgreiddan sjávarútveg annarra landa. 

Í þessu sambandi þarf að hámarka tekjur ríkissjóðs til langs tíma af starfseminni.  Það verður sannanlega ekki gert með skattlagningu gróðans upp í rjáfur.  Þá missir einkaframtakið áhugann.  Eigendur áhættufjárins verða að eygja sanngjarna gróðavon, ef árangur starfseminnar verður góður. Fjárfestirinn verður að finna hvata til að auka starfsemina og hefja leit og vinnslu á nýjum reitum innan Drekasvæðisins.  Hvatinn verður að vera nokkru meiri en annars staðar, því að áhættan þar norður frá vegna strauma, íss, veðra og dýpis er meiri en víðast hvar annars staðar.

Skynsamlegast er af ríkisvaldinu að byggja upp góða þekkingu á málefnum olíuleitar og vinnslu, taka leyfisgjöld og stunda skattheimtu af starfseminni án þess að festa nokkurt fé í henni.  Þó má hugsa sér, ef stofnaður verður olíusjóður af skatttekjunum, að hann megi fjárfesta í starfseminni á Drekasvæðinu eða annars staðar, þegar áhættan minnkar með aukinni þekkingu og tækni.

Óvarlegt er að ráðgera að hleypa olíutekjum inn í eyðsluhít ríkissjóðs.  Miklu nær er að stofna olíusjóð, eins og Norðmenn hafa gert, og nota hann til fjárfestinga í innviðum samfélagsins, þ.m.t. samgöngumannvirkjum. Af ótta við verðbólgu hafa Norðmenn reyndar lítið fjárfest innanlands, en því meir erlendis og reynzt nokkuð mistækir. Það gæti verið skynsamlegt að nota olíusjóðinn hérlendis til sveiflujöfnunar í hagkerfinu.  

Það er kunnara en frá þurfi að segja, að núverandi ríkisstjórn, með óhæfan fjármálaráðherra í broddi fylkingar, er búin að gefast upp við stjórn ríkisfjármála.  Hún einkavæddi tvo banka fyrir aftan bak án hefðbundinna viðskiptalegra og lýðræðislegra formála, heldur beitti gerræðistilburðum og virðist sjálf ekki vita, hverjir eiga bankana nú.  Einkavæðingin upp úr aldamótunum sætti rannsókn Ríkisendurskoðunar, sem fann ekkert ólöglegt.  Enn meiri ástæða er til að rannsaka einkavæðingu vinstri stjórnarinnar á þessum ríkiseignum. Það verður að fletta ofan af leynimakki og pukri ráðstjórnarinnar við fjármálafyrirtækin. 

Nú áformar ríkisstjórnin að selja fleiri ríkiseignir til að brúa fjárlagahallann.  Þetta er algert glapræði.  Það verður að ná jafnvægi á milli venjulegra tekna og gjalda ríkissjóðs án þess að pissa í skóinn sinn með eignasölu.  Venjulegt jafnvægi er hins vegar vart gerlegt án þess að auka veltuna í þjóðfélaginu, þ.e.a.s. illgerlegt án hagvaxtar.  Þar stendur nú hnífurinn í kúnni.

Eins og margoft hefur komið fram, er hin heillum horfna vinstri stjórn á móti hagvexti, og þess vegna sígur allt hér á ógæfuhlið í þjóðarbúskapinum.  Ríkisstjórnin nær ekki endum saman og mun aldrei ná með sjálfbærum hætti. 

Hún hefur ráðizt á innviði samfélagsins með þeim afleiðingum, að t.d. heilbrigðisgeirinn er í uppnámi og biðraðir hafa lengzt eftir knýjandi þjónustu.  Sjálfseignarstofnanir létta alls staðar á Vesturlöndum undir með opinbera heilbrigðisgeiranum, og þannig hefur það verið, þó í allt of litlum mæli, á Íslandi.

Vinstri menn hérlendis hafa hins vegar ætíð haft horn í síðu sjálfseignarstofnana, og nú ætla þeir að fremja níðingsleg skemmdarverk á þeim með því að skera niður kaup á þjónustu þaðan.  Gaspra þeir um í fávísi sinni að varðveita grunnþjónustuna og skera niður þjónustukaup af sjálfseignarstofnunum.  Þeir eru svo skyni skroppnir, að þeir skilja ekki, að með kaupum á þessari þjónustu hafa stórupphæðir verið sparaðar á dýrari stofnunum ríkisins.  Þetta heitir að spara eyrinn og kasta krónunni.  Það hafa alltaf verið ær og kýr vinstri manna.  Af ávöxtunum skuluð þér þekkja þá.

Dæmi um þetta er Heilsustofnun Náttúrulækningafélags Íslands.  Hjá HNLFÍ í Hveragerði hefur á undanförnum árum verið reist myndarleg aðstaða til að endurheimta krafta sjúklinga og til andlegrar og líkamlegrar styrkingar með nuddi, leirböðum, sundi og þrekþjálfun o.fl.  Miðstöð HNLFÍ er í grennd við stórkostleg útivistarsvæði og gæti áreiðanlega laðað til sín útlendinga, ef hún væri markaðssett á erlendri grundu. Höfundur þessa vefseturs dvaldi þarna fáeina daga í sumar, er leið, á Hótel Náttúru, á meðan eiginleg starfsemi Náttúrulækningahælisins lá niðri, og getur borið staðnum, hollustufæði, þjónustu, aðstöðu og umhverfi, gott vitni.

Félagshyggjuflónin sjá einhvers konar ofsjónum yfir þessari starfsemi og hyggjast rifta samningum við HNLFÍ.  Þetta er strútshegðunin.  Vandamálið hverfur ekki við þessar flónslegu aðfarir.  Það magnast upp og mun ríða sem holskefla yfir sjúkrahúsin með margföldum kostnaði.  Allt er það eins, liðið hans Sveins. 

Fátt hefur verið skorið jafnillyrmislega niður að hálfu vinstri stjórnarinnar og fé til samgöngumála.  Þetta er eindæma heimskuleg ráðstöfun, enda fáar framkvæmdir jafn þjóðhagslega arðsamar og samgöngubætur, sem eitthvað kveður að.  Þessi samdráttur er þó alveg í anda forystu vinstri manna, sem er á móti einkabifreiðinni sem aðalsamgöngutæki almennings.  Þess vegna ráðast vinstri menn alltaf á fjárveitingar til samgöngumála, einnig þegar hagkerfið þarf nauðsynlega á slíkum framkvæmdum að halda.  

Nú stjórnar vinstri græningi samgöngumálum landsins, enda hefur sjaldan eða aldrei verið unnið jafnsvakalega með öfugum klónum á vettvangi samgönguráðuneytisins gamla og beinlínis gegn hagsmunum vefarenda.  Dæmi um þetta er fordæmalaus fíflagangur ráðherrans varðandi ákvörðun um vegagerð á sunnanverðum Vestfjörðum.  Ráðherrann þóttist leggjast undir alvöru feld til vandaðrar ákvarðanatöku varðandi vegagerð úr Reykhólasveitinni og vestur úr, en útkoman varð hörmuleg, enda bera vinstri grænir ekki hagsmuni almennings fyrir brjósti og alls ekki hagsmuni bíleigenda.  Vinstri grænir hatast við þá.   Ráðherrann er svo aftarlega á merinni, að hann ætlar Vestfirðingum og öðrum að halda áfram að fara upp og niður Hjallaháls, sem er manndrápsleið að vetrarlagi og Ódrjúgshálsinn er engu skárri.  Upphækkun og klæðning og nokkur breikkun skiptir ekki sköpum í þeim efnum. Þá leggur ráðherrann til sukkkennda sóun á almannafé með borun gegnum Hjallaháls eftir varanlega vegagerð yfir í Djúpadalinn yfir hálsinn.  Er ráðsmaður almennings með öllum mjalla ?  Veit hann, að fjöldi hríslna af Teigsskógskvæminu munu verða eyðingu að bráð við vegagerð hans ?

Hagkvæmast væri fyrir byggðina á svæðinu og vegfarendur, að valin yrði leið Vegagerðarinnar nr A um Reykhóla, Reykjanesið og yfir í Skálanes.  Eiga Vestfirðingar það inni, að ríkið einhendi sér í þær framkvæmdir, sem sérfræðingar Vegagerðarinnar mæla helzt með, en fíflagangur ráðherra vinstri grænna verði stöðvaður snarlega.  Það er auðvitað tímabært, að þessir kjöftugu sérvitringar og kaffihúsasnatar, sem nú stjórna landinu án þess að geta það, leggi upp laupana. Stefnumörkun og málsmeðferð öll getur ekki versnað.

           

       

 

 

Að bera kápuna á báðum öxlum

Steingrímur Jóhann Sigfússon er maður nefndur og er heldur ófélegur, þótt fjármálaráðherra Íslands eigi að heita.  Samkvæmt úttekt Morgunblaðsins 8. og 9. september 2011 á afskiptum ráðherrans af málefnum Magma Energy, Geysir Green Energy, HS Orku og Norðuráls, er ljóst, að þar er moldvarpa á ferð.  Það er ekki orð að marka það, sem hann segir, og hann fer á bak við eigin flokksmenn, hagsmunaaðila, sem hann á í samningum við, og almenning.  Í þessu tilviki eru hrikalegust samvizkulaus svik Steingríms Jóhanns Sigfússonar við Suðurnesjamenn, sem hafa átt sérstaklega um sárt að binda í atvinnulegu tilliti undanfarin ár, í samanburði við aðra landsmenn.   

Fyrir nokkru setti téður Steingrímur á svið leikrit fyrir Suðurnesjamenn, sem snerist um sérstakt átak ríkisstjórnarinnar til atvinnusköpunar á Suðurnesjum.  Á sama tíma reri hann að því öllum árum að hindra framgang Norðurálsverkefnisins í Helguvík.  Andúð Steingríms á álverum virðist hafa orðið þess valdandi, að ríkið hefur svikizt aftan að Alcoa og lofað orkunni í annað á bak við tjöldin, eins og háttur er læðupokans, Steingríms Jóhanns.   

Tvöfeldni stjórnmálamanns af því tagi, sem Morgunblaðið hefur nú flett ofan af í tilviki Steingríms, þessa, Jóhanns, er gjörsamlega siðlaus, óalandi og óferjandi, enda endurspeglast framferði hans í fylgishruni Vinstri hreyfingarinnar græns framboðs, því að fólk lætur ekki bjóða sér stjórnmálamann, sem situr stöðugt á svikráðum við það.  Flárátt eðli hans er nú orðið lýðum ljóst, svo að þessi dæmalausi stjórnmálamaður er nú kominn á leiðarenda, en hann hefur þegar gert margt illt af sér og valdið almenningi á Íslandi stórfelldu fjárhagstjóni. Ástæðan er barnatrú hans á forræðishyggjuna, sem er þess eðlis, að stjórnmálamenn eigi að hafa mikil afskipti af athafnalífinu, þótt þeir augljóslega hafi engar forsendur til þess og geri jafnan illt verra. Uppskriftin að þessari vonlausu stjórnmálastefnu var á sínum tíma gefin af Kommúnistaflokki Íslands, en þangað lágu rætur Alþýðubandalagsins eða Alþýjasleifarlagsins á máli Útvarps Matthildar, bezta útvarps, sem á Íslandi hefur starfað.  Af þeim slóðum koma allir ráðherrarnir, nema Jóhanna, sem ætíð hefur illa rekizt í hópi.  Er nema von, að keraldið leki ?  

Árin undir leiðsögn þessa kommatitts í fjármálaráðuneytinu eru ár hinna glötuðu tækifæra, eins og vænta mátti. Þetta sést í hnotskurn, þegar litið er á verga landsframleiðslu.  Ef hún er sett á 100 % í 1. ársfjórðungi 2009, þá fór hún samfellt minnkandi til 2. ársfjórðungs 2010, hækkaði þá nokkuð til 1. ársfjórðungs 2011, en lækkaði á 2. ársfjórðungi og er nú um 94 %.  Þetta algera árangursleysi ríkisstjórnarinnar við að efla hér hagkerfið og stækka er bein afleiðing af verkum hennar, opinberum og leyndum, hefur valdið hér langvarandi 8 % atvinnuleysi og atgervisflótta um 5000 manns til útlanda frá Hruni.  Alls nemur fækkun ársstarfa í athafnalífinu um 30 þúsund á ári, þegar tekið er tillit til styttingar vinnutíma og fólks, sem hefur dregið sig út af vinnumarkaðinum án þess að vera á atvinnuleysisskrá.

Ef allt hefði verið með felldu, hefði tekizt að snúa öfugþróun hagkerfisins við á 4. ársfjórðungi 2009, eins og víðast hvar annars staðar, með framleiðniaukningu og fjárfestingum erlendra aðila í orkugeiranum, í iðnaðinum og með fjárfestingum sjávarútvegsins, og nú á 3. ársfjórðungi 2011 væri þá verg landsframleiðsla komin í a.m.k. 115 % m.v. 100 % í ársbyrjun 2009, ef skattar hefðu ekki verið hækkaðir hér upp úr öllu valdi, í anda ráðstjórnar, og ef hvatt hefði verið til fjárfestinga í stað þess að letja fjárfesta, bæði leynt og ljóst.  Fjárfestingar þurfa að nema 400 milljörðum kr á ári hið minnsta til að hér geti orðið hagvöxtur, sem dugar til að eyða atvinnuleysinu.  Fjárfestingar hafa verið helmingi minni eða um 200 milljarðar kr á ári síðan árið 2009 eða allan starfstíma hinnar verklausu ríkisstjórnar félagshyggjuaflanna.  Með þessu móti verðum við stöðnun og afturför afturhaldsins að bráð, sem getur þá reist hér alræði öreiganna, sem var draumur Kommúnistaflokks Íslands.

Verg landsframleiðsla stendur nú í 94 % á framangreindan mælikvarða, en ætti að standa í 116 %, ef hér væri stjórnað af skynsamlegu viti.  Munurinn er 22 % eða um 350 milljarðar kr, sem jafngildir rúmlega einni milljón kr á hvert mannsbarn í landinu.  Hér er ekki um neinar smáupphæðir að ræða.  Hið opinbera hefði tekið til sín um helminginn og þar af ríkið um 100 milljarða, svo að fjárlagahalli ríkisins væri að öðru óbreyttu ekki lengur fyrir hendi.  Skuldasöfnun ríkisins í útlöndum hefði verið stöðvuð og skuldalækkun opinberra aðila væri hafin, og hún gengi enn hraðar hjá einkaaðilum en reyndin er á nú.  Þetta er baggi landsmanna af vinstri stjórn í hnotskurn.

Án stefnu Steingríms Jóhanns Sigfússonar um málefni ríkisins og án nokkurs atbeina frá þeim mistæka manni væri þjóðarskútan nú á góðri siglingu upp úr öldudalnum.  Óráð SJS er ekki allt talið enn.  Forseti lýðveldisins minnti landsmenn nýlega á stærstu afglöp Steingríms, Icesave-málið, þar sem hann ætlaði að hengja myllustein um háls íslenzkra skattborgara gjörsamlega að óþörfu.  Ólafur Ragnar Grímsson, forseti, sagði:

Góðar heimtur í þrotabú Landsbankans "staðfesta, að íslenzk stjórnvöld hafi látið undan þrýstingi og beygt sig undir ofbeldi Breta og Hollendinga í Icesave."

Hér er um að ræða þyngstu og beinskeyttustu gagnrýni forseta lýðveldisins á ríkisstjórn í gervallri lýðveldissögunni.  Þetta er stórmerkilegur og sögulegur dómur yfir ríkisstjórninni fyrir lágkúrulegt og óþjóðhollt framferði hennar hennar í Icesave-málinu.  Ráðherrann, sem bar þar höfuðábyrgð, heitir Steingrímur Jóhann Sigfússon.  Hann hefur, hvar sem hann hefur komið nálægt, farið fram með undirmálum og flærð og fórnað hagsmunum almennings á altari bankaauðvaldsins og stundarhagsmuna sinna í stjórnmálum.  Samkvæmt seinni forsmáninni væru nú um 50 milljarðar kr gjaldfallnir á íslenzka þjóðarbúið í erlendum gjaldeyri.  Það hefði bætzt ofan á sívaxandi skuldahrúgu vinstri stjórnarinnar, sem nú nemur um 120 % af VLF.  Auðvitað hlýtur þessi ráðsmennska að varða Landsdómi.  

Þetta skín sömuleiðis í gegn í ESB-málinu, þar sem hann sneri gjörsamlega við blaðinu, þegar hann varð ráðherra, og sveik flokk sinn og kjósendur.  Steingrímur Jóhann Sigfússon er alger ómerkingur og stórskaðlegur í embættinu, sem hann gegnir nú.  Það verður að telja líklegt, að Alþingi höfði mál gegn honum fyrir Landsdómi, því að sakarefnin hrannast upp.  Steingrímur var aðalhvatamaður að núverandi saksókn fyrir Landsdómi, en felldi svo krókódílstár, þegar Alþingi hafði ákveðið að sækja einn mann til saka.  Sú málshöfðun er þó öll í skötulíki og nær ekki máli lögfræðilega, því að hvergi er bent á lagagrein, sem fyrrverandi forsætisráðherra, Geir Hilmar Haarde, hafi brotið.  Framvinda málsins hefur verið ákæruvaldinu til háborinnar skammar, því að réttar sakbornings er hvergi gætt.  Hér hefur hver réttarfarslegi fingurbrjóturinn verið framinn á fætur öðrum frá því að Alþingi ákvað að ákæra.  Er það mjög í anda ráðstjórnar, sem alræmd er fyrir lögleysi, lögbrot og stjórnmálaleg réttarhöld valdhafanna á hendur andstæðingum sínum, ímynduðum og raunverulegum.  Allur þessi málarekstur fyrir atbeina ríkisstjórnar Jóhönnu Sigurðardóttur er raunalegur og verður gerður afturreka á öðrum vettvangi, í þessu tilviki fyrir Mannréttindadómstóli Evrópu, ef nauðsyn krefur. "Þar rauður loginn brann" var einkenni Íslands 2009-2011, en sá eyðandi eldur heyrir nú vonandi brátt sögunni til, og brennuvargarnir fara á ruslahauga sögunnar.    

 

                

        

Skáldið og "eitthvað annað"

Talsverð tíðindi bárust landsmönnum til eyrna í viku 35/2011, þegar spurðist út um kaup kínversks kaupsýslumanns á um 300 km2 landi Grímsstaða á Fjöllum fyrir einn milljarð króna eða jafnvel 13 milljarða kr samkvæmt Financial Times.  Með fréttinni fylgdu frásagnir af áformum um stórt glæsihótel þar á Fjöllum með starfsemi allt árið um kring ásamt byggingu höfuðstöðva þessa fyrirtækis á höfuðborgarsvæðinu.  Þessar fjárfestingar áttu að nema 20-40 milljörðum kr og verða aðeins upphafið að öðru meira.  Gjalda má varhug við raunhæfni slíkra hugmynda, t.d. rekstrar lúxushótels allt árið um kring í 400 m h.y.s., en óþarft er að fordæma fyrirfram þá, sem vilja hætta fé sínu á Íslandi, þó að til ævintýralegra verkefna sé.

Eins og eðlilegt má telja, hafa viðtökur landsmanna á þessum fréttum verið blendnar og sýnist sitt hverjum.  Af alkunnum yfirborðshætti sínum taldi forsætisráðherra strax sjálfsagt, að ríkið veitti undanþágu til staðfestingar þessara kaupa, en innanríkisráðherra brást ekki sínu þvergirðingslega eðli og lagðist eiginlega strax þversum gegn þessum áformum, þótt hann, stöðu sinnar vegna sem úrskurðaraðili um leyfisveitingu, mætti ekki tjá sig á svo opinskáan hátt á frumstigi máls án þess að verða vanhæfur.  

Forkólfar Vinstri hreyfingarinnar græns framboðs eru á móti allri erlendri atvinnusköpun hérlendis, af því að þeir líta svo á, að slíkt styrki auðvaldsskipulagið á Íslandi á kostnað sameignarfyrirkomulagsins dauðadæmda.  Þessi fjandskapur við atvinnusköpun á Íslandi hefur stórskaðað samkeppnihæfni landsins á afturhaldsskeiðinu í tíð félagshyggjustjórnarinnar, svo að Ísland hefur nú hrapað í 30. sæti Alþjóða efnahagsráðsins (World Economic Forum) um samkeppnihæfni þjóða heims, en ætti að vera á meðal 5 fremstu á þann margháttaða mælikvarða, sem beitt er við þetta mat á heimsvísu.  Hvar verðum við í lok kjörtímabilsins með þeim ömurlegu og gjörsamlega úreltu stjórnarháttum, sem nú viðgangast ? Það er alveg sama á hvaða mælikvarða verk (og verkleysi) ríkisstjórnar Jóhönnu Sigurðardóttur eru vegin; hún fær falleinkunn alls staðar, nema hjá AGS, sem er varðhundur fjármálafyrirtækja á heimsvísu.  

Auðvitað hlýtur mat Íslendinga á þessum áformum kínverska ljóðskáldsins að litast af ástandinu, sem lýst er með fyrirsögn á forsíðu Morgunblaðsins, 2. september 2011, þar sem stóð:

"Ísland í neðsta sæti yfir fjárfestingar á EES,-Fjárfestingar á Íslandi hafa verið um 10 % af vergri landsframleiðslu".

Hér er átt við fjárfestingar einkaaðila, en sé hið opinbera með talið, er hlutfallið um 13 %.  Undanfari ákvörðunar þarf þó að vera lagarýni og áhættugreining á þessu skrefi Kínverja til eignarhalds á landi og atvinnustarfsemi á Íslandi.  Þá er rétt að reikna með því, að valdsmenn kínverska sameignarflokksins í Beijing séu með ljóðskáldinu í ráðum.  Hvað getur farið úrskeiðis fyrir Íslendinga, ef áætlanir þessar verða samþykktar ?

1.  Ríkið á um fjórðung jarðarinnar í óskiptri eign.  Þetta þýðir, að ekkert verður að svo komnu framkvæmt á jörðinni án samþykkis ríkisins.
2. Skáldið borar og finnur heitt og kalt vatn.  Tapar einhver á því ?  Nei, fjöldi manns fær vinnu við starfsemi, sem af þessum fundi leiðir.  Hér verður um sjálfbæra nýtingu að ræða, ef hið opinbera bregzt ekki við leyfisveitingu og eftirlit. 
3. Kínverjar væru líklegir til að vilja færa út kvíarnar fyrir norðan.  Þeir hafa sýnt hug á að reisa álver á Bakka og vilja hasla sér völl á Langanesi og byggja stórskipahöfn í Gunnólfsvík.  Kínverjar eygja mikil viðskiptatækifæri með skipaferðum um Íshafið, einkum norðausturleiðina með vörur sínar til Evrópu og jafnvel áfram norðvesturleiðina til Vesturheims.  Þessi þróun mála yrði vatn á myllu íslenzka hagkerfisins, sjálfstæðs efnahags og gæfi sterkari stöðu gagnvart Evrópu og Bandaríkjunum.  "Divide et impera" (deilið og drottnið) sögðu Rómverjar, og það er alltaf styrkur að fleiri stoðum en færri undir hagkerfi og stjórnmálasambandi við önnur ríki.  

Að sjálfsögðu þarf að stíga varlega til jarðar og semja um ofangreint með skilyrðum, er snúa að smæð hagkerfis landsmanna, stöðugleika þess, fámennis þjóðarinnar og sjálfbærni starfseminnar í umhverfislegu tilliti. Það verður að reisa strangar skorður við innflutningi vinnuafls frá löndum utan EES.  Meginstefið á að vera, að þessar fjárfestingar skapi Íslendingum störf og að þær smyrji íslenzka hagkerfið, sem ekki veitir af.  Að rjúfa efnahagslega stöðnun afturhaldsins er höfuðnauðsyn. 

Einnig þarf að búa svo um hnútana, að hvorki BNA né ESB snúist gegn okkur, heldur fái meiri áhuga á öflugum og vinsamlegum samskiptum en verið hefur raunin á undanfarin ár.  Við skulum líta í eigin barm og ekki kenna BNA og ESB alfarið um hornótt viðskipti á stjórnmálasviðinu.  Hitt er annað mál, að útúrboruháttur, þekkingarleysi og helber aulaháttur hefur einkennt samskipti íslenzkra stjórnvalda við erlenda ráðamenn frá 1. febrúar 2009, eins og berlega má skynja, að einnig er mat forseta lýðveldisins, sem á sama tíma hefur staðið sig stórkostlega vel í erlendum samskiptum.    

Kunnara er en tjáir að nefna, að stefna Vinstri hreyfingarinnar græns framboðs í atvinnumálum hefur verið, að fremur ætti að gera eitthvað annað en að nýta náttúruauðlindirnar til iðnaðarframleiðslu.  Hér berst viðskiptaþróunartækifæri af nýrri gerð upp í hendur landsmönnum sem umhverfisvæn lúxusferðamennska.  Ætla hefði mátt, að þeir gripu það fegins hendi.  Hið þveröfuga gerist, og það sannar enn og aftur, að ekkert er að marka þokuþruglið í þeim.  Vinstri grænir leggjast þversum.  Afstaða þeirra til atvinnusköpunar er fjandsamleg. Ástæðan er sú, að tilboð berst rétt einu sinni um beina erlenda fjárfestingu til eflingar atvinnustarfsemi í stað lántaka í erlendum fjármálastofnunum, sem helzt þarf með einhverjum hætti að skuldbinda skattborgara landsins að mati vinstri grænna.  Þetta eru þess vegna ekki framkvæmdir að skapi vinstri grænna, enda geðjast þeim ekki að neinum framkvæmdum, nema á vegum ríkisins, sbr nýja Landsspítalann.  Íslendingar hafa ekki efni á Vinstri hreyfingunni grænu framboði í Stjórnarráðinu, og það er brýnt að gera þá valdalausa hið allra fyrsta og að afmá öll ummerki þeirra í stjórnkerfi og lagasetningu snarlega. Kjósendur munu ekki brenna sig á sama soðinu næsta mannsaldurinn, enda mundu þeir gjalda slíkt dýru verði að hleypa fílum inn í postulínsbúðina aftur.  

Í landinu er enginn hagvöxtur og fyrirsjáanlegt er, að hann verður enginn án beinnar erlendrar fjárfestingar, sem nemur a.m.k. 10 % af VLF á ári.  Undir núverandi ríkisstjórn eru landsmenn þess vegna dæmdir til síversnandi lífskjara, vaxandi erlendra skulda, hræðilegs atgervisflótta og að lokum hruns innviða samfélagsins og missis sjálfstæðisins.  Stefna félagshyggjuflokkanna leiðir okkur óhjákvæmilega fram af hengifluginu og til fátæktaránauðar.  

Það eru hins vegar feikilega góðir kostir í boði á mörgum vígstöðvum hérlendis með lítilli áhættu.  Heybrækur láta auðvitað öll tækifæri fram hjá sér fara, og ljóst er, að engar framfarir verða án nokkurrar áhættu.  Með því að beita skynsemi og árvekni er hægt að halda henni innan ásættanlegra marka og bregðast við með mótvægisaðgerðum, sem duga, ef þróunin ætlar að fara úr böndunum.  

Við eigum að hlýða á forseta lýðveldisins, sem á undanförnum misserum hefur sýnt, að hann er mikill baráttujaxl íslenzkra hagsmuna á erlendri grundu og hefur góðar tengingar og góða yfirsýn um hið stjórnmálalega og efnahagslega svið.  Hann tók í taumana, þegar neikvæður áróður í okkar garð erlendis frá var að kaffæra okkur og ríkisstjórnin var sem lamaðar flugur.  Nú hefur hann enn á ný blandað sér í umræðuna um skáldið á Hólsfjöllum erlendis og innanlands, af því að hann taldi ástæðu til að hefta móðursýkislegan vaðal um kínversku hættuna.  Hann hefur mikið til síns máls, þegar hann bendir á hrikalega mismunun aðila utan og innan EES varðandi fjárfestingar hér.  Þessi forgangur Evrópumanna er okkur ekki hagfelldur.  Hverjum er "Festung Europa" hagfelld hérlendis ?  Hér að neðan er nýleg framtíðarsýn úr "Der Spiegel".  Athygli vekur, að stjörnurnar (löndin) eru aðeins 12 talsins.  Hverjir telur Spegillinn, "Der Spiegel", að muni hrökkva úr skaptinu ?

Þessar hugrenningar á meginlandinu sýna betur en nokkuð annað óreiðuna, sem þar er í vændum.  Þá er ómetanlegt fyrir íslenzka hagkerfið að hafa fleiri stoðir undir útflutninginum og fjármálakerfinu en evrópskar.  Með því er ekki verið að kasta rýrð á Evrópumenn, heldur að tryggja afkomu Íslands í viðsjárverðum heimi.   

   

Afturhaldið sótsvart við eitur kennir

Öll helztu hagsmunasamtök landsins, þ.á.m. Alþýðusamband Íslands (ASÍ) og Samtök atvinnulífsins (SA), auk sjómannasamtaka og útgerða, hafa nú ásamt öðrum hagsmunaaðilum, s.s. lánadrottnum sjávarútvegsins, sent Alþingi umbeðnar umsagnir sínar við frumvarp sjávarútvegs-og landbúnaðarráðaherra, Jóns Bjarnasonar, vinstri-græningja, um stjórnun fiskveiða við Ísland. 

Það er einsdæmi, að allir þessir ólíku aðilar ljúki upp einum munni um, að stjórnarfrumvarp sé algerlega ótækt, óalandi og óferjandi, og í raun stórhættulegt afkomu sjávarútvegsins, landsbyggðarinnar og þjóðarinnar allrar.  Frumvarp þetta vegur að rótum almannahags. 

Aðeins prófessor nokkur, Þórólfur Matthíasson, mælir frumvarpinu bót, en það má taka sem órækt merki þess, að frumvarpið þjóni engu, nema annarlegum hagsmunum Evrópusambandsins, ESB, og fáeinna sérvitringa, sbr fyrri ráðleggingar hans, t.d. um Icesave, sem báru vott um alkul dómgreindarinnar. 

                                      Á meðal umsagnaraðila var ríkisfyrirtækið Landsbankinn, sem sendi inn vandaða greinargerð, eins og eðlilegt má telja, þar sem sjávarútvegurinn skuldar honum yfir 100 milljarða kr.  Það er fullkomlega eðlilegt, að lánadrottnar sjávarútvegsins hafi áhyggjur af því, þegar frumvarp kemur fram á Alþingi, sem eyðileggur gjörsamlega eignastöðu og stórskaðar tekjugrunn allra núverandi handhafa veiðiheimilda við Ísland.  Á hvers konar helreið eru eiginlega stjórnvöld, sem fyrir slíku örverpi berjast ? 

Bankinn krauf frumvarpið og taldi í stuttu máli afkomu sinni ógnað, því að hann taldi, að af umræddri lagasetningu mundi leiða fjöldagjaldþrot í greininni með tugmilljarða kr tapi fyrir bankann.  Hann ráðlagði ráðuneytinu að draga frumvarpið í heild sinni til baka, eins og skiljanlegt er.  

Hver urðu þá viðbrögð afturhaldsins við stjórnvöl landsins ?  Í frétt Morgunblaðsins, 27. ágúst 2011, af flokksráðsfundi hins þjóðfjandsamlega fyrirbrigðis, Vinstri hreyfingarinnar græns framboðs, er haft eftir formanni sjávarútvegs-og landbúnaðarnefndar Alþingis, Lilju Rafney Magnúsdóttur, að "Landsbankinn hagi sér eins og eiturlyfjasjúklingur, sem heimtar meira dóp". 

Þessi illviljaða umsögn sýnir berlega, að vinstri græningjarnir hafa ekki vilja til að greina vandamál með hlutlægum hætti, hvað þá að finna nothæfar úrlausnir á viðfangsefnum, heldur haga þeir sér eins og illa uppaldir krakkar, ausandi auri allt í kringum sig.  Hjá þessu vesalings fólki helgar tilgangurinn (sjávarútvegur í sameign) meðalið.  "Der Erfolg berechtigt den Mittel", var hrópað á sínum tíma. Þetta er sameiginlegt einkenni ofstækishópa í öllum löndum.

Þessi himpislegu ummæli Alþingismanns eru með þeim allra lágkúrulegastu, sem opinberlega hafa heyrzt frá nokkrum úr þeirra hópi um aðila utan þings, svo að ekki sé nú minnzt á ríkisstofnun, ríkisbanka.  Ekki er ólíklegt, að ábyrgðarlaus ummæli af þessu tagi dragi dilk á eftir sér fyrir þingmanninn.

Starfsfólk íslenzkra banka, sem og aðrir landsmenn, hafa mikið mátt líða vegna bankahruns í október 2008 af völdum óprúttinna óreiðumanna, sem réttvísin hefur enn ekki fært til dóms, því miður.  Við þessar aðstæður leyfir þessi þingmannslufsa sér að svívirða bankastarfsmenn, sem unnið hafa starf sitt af heilindum, með því að kenna þá við fíkniefnaþræla.  Þetta er fádæma lítilmótlegt.

Af þessum og öðrum viðbrögðum vinstri græningja við einkunninni 0,0 frá öllum helztu prófdómurunum fyrir téð frumvarp sitt má ráða, að þeir telji forgangsmál að koma íslenzkum sjávarútvegi undir opinbera forsjá.  Þeir vinna að því, að fyrirtæki í helztu auðlindanýtingunni, orkuvinnslu og fiskveiðum, lúti opinberri forsjá.  Þess vegna berja þeir sínum heimsku hausum við steininn, hvernig sem reynt er að koma vitinu fyrir þá, og svífast einskis.

Þetta fólk fjandskapast við allt einkaframtak og lítur á fjárhagslega sjálfstæða einstaklinga sem skattstofn, sem rýja beri inn að skinni.  Það hatast við auðmenn, sbr Kínverjann frá Grímsstöðum á Fjöllum, og alþjóðleg fyrirtæki, sbr álfyrirtækin á Íslandi.  Þetta er ógrímuklædd sameignarstefna 20. aldarinnar, afturgengin á 21. öldinni, sem þó beið skipbrot, enda gafst hún hvarvetna hörmulega og endaði með siðferðislegu og fjárhagslegu gjaldþroti alls staðar, þar sem fénaður af þessu sauðahúsi komst til valda.  Það verður að berjast með kjafti og klóm gegn fyrirætlunum þessa undirmálslýðs hérlendis og senda hann út í yztu myrkur hið fyrsta.

Stjórnarandstaðan á Alþingi verður nú að hrista af sér slyðruorðið og bíta í skjaldarrendurnar og berjast með kjafti og klóm gegn ófögnuðinum þar til yfir lýkur, því að það er algert grundvallarmál fyrir íslenzka hagkerfið, hvort sjávarútvegurinn verður áfram frjáls eða reyrður í höft forsjárhyggju og geðþótta embættismanna ríkisins og valdamanna á hverjum tíma úr stjórnmálaflokkunum.