Þeim er alls ekki treystandi

""Menn fóru bara á taugum", segir heimildarmaður Morgunblaðsins, og bætir því við, að þetta séu líkast til "stórkostlegustu mistök Alþingis á síðari tímum"".

Ofangreint gat að líta í ítarlegri fréttaskýringu Harðar Ægissonar, blaðamanns Morgunblaðsins, í blaðinu þann 25. október 2012.  Þarna er verið að lýsa viðskiptum Efnahags-og viðskiptanefndar Alþingis við erlenda kröfuhafa föllnu bankanna.  Ríkisstjórn og þingmenn Samfylkingar og Vinstri hreyfingarinnar græns framboðs, alræmdir kjaftaskar og Morfískeppendur, hafa ekkert bein í nefinu til að standa gegn óbilgjörnum kröfum spákaupmanna, sem keyptu kröfurnar í hræin fyrir 5 % af nafnvirði og geta nú selt þær og hafa verið að selja þær fyrir 25 % af nafnvirði.  Skellurinn hefur þegar lent á upphaflegum lánadrottnum, en vinstri mennirnir, þekkingar- og reynslulausir úr heimi viðskiptanna, sýna hrægömmum takmarkalausa undirgefni og stefna efnahagslegu sjálfstæði íslenzku þjóðarinnar í voða, eins og berlega kemur fram í téðri frásögn, "Óttast, að hagsmunum Íslands sé stefnt í voða". 

"Formaður nefndarinnar, Helgi Hjörvar, stakk þá upp á því samkvæmt heimildum Morgunblaðsins, að Seðlabankinn og hinir erlendu kröfuhafar semdu um þetta sín á milli." Þetta er alger uppgjöf Samfylkingarforkólfsins gagnvart erlendum hrægömmum og alveg furðulegt, að miðstýringarmaðurinn skuli fleygja málinu úr höndum Alþingis og ríkisstjórnar og í fang Seðlabankastjóra, sem þar með hefur fjöregg íslenzku þjóðarinnar í höndum sér.  Í tilvitnaðri fréttaskýringu kemur hvað eftir annað fram, að Seðlabankamenn hafa ekki roð við vogunarsjóðunum, sem eru mun fljótari en Seðlabankinn að gera sér rétta grein fyrir skuldastöðu og greiðslugetu Íslands.  Um þetta hefur Hörður Ægisson eftir viðmælendum sínum, "að erlend skuldastaða þjóðarbúsins er tvöfalt hærri en fram kom í Peningamálum fyrr á þessu ári og vinna þeir ( þ.e. Seðlabankinn) nú að því að uppfæra opinberar hagtölur í samræmi við þessar breyttu forsendur".  Sé þetta rétt, er ljóst, að í Seðlabankanum er sofið á verðinum, og fyrir það verða menn að axla ábyrgð í fyllingu tímans.

"Eftir þrýsting frá kröfuhöfum ákvað Helgi (Hjörvar) að leggja fram breytingartillögu við frumvarpið, eins og sjá má í þingskjölum, þar sem kveðið er á um, að innistæður í reiðufé í erlendum gjaldeyri í eigu lögaðila hjá erlendum fjármálafyrirtækjum eða hjá Seðlabankanum, eins og þær stóðu í lok dags 12. marz 2012, skuli undanþegnar bannákvæðinu. Fram kom í máli Helga, þegar hann lagði frumvarpið fyrir Alþingi síðar um kvöldið, að breytingartillagan lyti að "umtalsverðum hagsmunum fyrir slitastjórnirnar"".  

Hér eru hagsmunir erlendra kröfuhafa teknir fram yfir hagsmuni íslenzku þjóðarinnar, því að noti Seðlabankinn þessa heimild, mun gengi krónunnar hrynja og lánshæfið með.  Lánalínur munu þá lokast og ríkissjóður lenda í greiðsluþroti.  Landið verður þar með gjaldþrota.  Hér gæti þess vegna verið efni í nýtt Landsdómsmál.

Hreinar erlendar skuldir þjóðarbúsins eru nú taldar nema um 100 % af vergri landsframleiðslu, og er aðeins staða Portúgals verri af öllum Evrópulöndum, og eru t.d. Grikkir í skárri stöðu.  Afborganir og vextir munu vaxa úr 140 milljörðum kr árið 2012 í 380 milljarða kr árið 2016, sem er algerlega ósjálfbært.  

Árið 2014 ráða Íslendingar ekki lengur við þennan klafa, sem þýðir þjóðargjaldþrot, verði ekki þegar gripið til neyðarráðstafana í anda Neyðarlaganna frá haustinu 2008.  Vinstri stjórnin mun ekki hafa þrek til þess, því að þar liggja dusilmenni á fleti fyrir.  Það mun koma í hlut Sjálfstæðisflokksins að leiða björgunaraðgerðir.  Það er vel vitað, hvað þarf að gera, og kemur það fram í téðri frásögn Harðar Ægissonar:

"Því er það mat heimildarmanna Morgunblaðsins, að það séu gríðarlegir hagsmunir fólgnir í því fyrir íslenzk yfirvöld að koma í veg fyrir, að farin verði áður nefnd leið, sem kröfuhafar hafa talað mjög fyrir - og flest stefnir í, að verði niðurstaðan að öðru óbreyttu.

Sú ráðstöfun mundi verða til þess, að fjárhagslegu sjálfstæði þjóðarinnar yrði stefnt í tvísýnu, að mati viðmælenda blaðsins.  Því þurfi að grípa til úrræða, sem í sumum tilvikum mundu krefjast lagabreytinga, og fælu í sér umtalsverðar afskriftir á innlendum eignum kröfuhafanna í skiptum fyrir gjaldeyri í eigu þrotabúanna.  Með öðrum orðum, að Seðlabankinn mundi bjóða upp gjaldeyri búanna í því augnamiði að losa um títtnefnda snjóhengju aflandskróna, sem nemur ríflega 1´150´000´000´000 kr. 

Slíkt ferli gæti tekið nokkur ár, en með þessu móti yrði engu að síður tryggt, að allir þeir innlendu aðilar, sem eiga gjaldeyri, stæðu jafnir frammi fyrir lögum um gjaldeyrishöft.  Sumir viðmælendur Morgunblaðsins segja, að hægt yrði að taka sérstakt tillit til gamla Landsbankans og útgreiðslna í tengslum við Icesave með því að haga lagasetningunni með þeim hætti, að forgangskröfur væru geiddar út í erlendri mynt, en aðrar kröfur í krónum."

Þarna er bent á leið út úr vandanum.  Leið Samfylkingarinnar er hins vegar algerlega ófær.  Hún liggur um Hrunadansstað þjóðargjaldþrots og ölmusugöngu beiningamanna þaðan og um völundarhús Berlaymont í Brüssel. Ætlunin er að beygja landsmenn í duftið þar til þeir gefast upp og staulast inn um hlið Berlaymont (ESB).  Það mun aldrei verða. 

Hér eru fjárglæfrar vinstri manna á ferð með hagsmuni þjóðarinnar að veði, en það er fleira, sem verður að gerast til að bjarga landinu:  fjárfestingar og myndun nýrra atvinnutækifæra í landinu.  Til þessa hafa vinstri flokkarnir reynzt til þess algerlega óhæfir, enda eru þeir í stríði við miðstéttina í landinu, sem þeir telja helzt standa í vegi sameignarstefnunnar á Íslandi.  Sjálfstæðismenn eru vel meðvitaðir um það, að það skiptir sköpum um farsæla úrlausn þessa geigvænlega skuldavanda að laða hingað til lands nýtt áhættufjármagn fjárfesta í gjaldeyrisskapandi starfsemi.  Um þetta segir í títt nefndri fréttaskýringu:

"Sigurgeir Örn Jónsson, hagfræðingur og meðeigandi að fjármálafyrirtækinu ARAM Global í New York, segir hins vegar í samtali við Morgunblaðið, að sjálf nettóskuldastaðan mundi skipta minna máli, ef það væri búið svo um hnútana af stjórnvöldum, að Ísland væri spennandi fjárfestingarkostur á sama tíma og mörg ríki í Evrópu glíma við mikla efnahagserfiðleika."

Einmitt þetta er stefna Sjálfstæðisflokksins, og þarna skilur á milli feigs og ófeigs.  Sjálfstæðisflokkurinn mun með ráðstöfunum í skattamálum mynda hvata til örvunar fjárfestinga á Íslandi og þar með til innstreymis erlends fjármagns inn í íslenzka hagkerfið.  Framgangur óbrenglaðrar Rammaáætlunar um verndun og nýtingu náttúruauðæva á Alþingi er frumskilyrði fyrir auknum fjárfestingum í orkugeiranum.  Nýjar virkjanir eru ekki lengur bara æskilegar að mati þeirra, sem telja áframhald iðnvæðingar æskilegt fyrir atvinnuástandið í landinu og líklegt til að laða flóttafólk undan vinstri stjórn heim, heldur eru nýjar virkjanir orðnar efnahagsleg nauðsyn, þjóðarnauðsyn, til að bjarga landinu frá greiðsluþroti, sem annars blasir við árið 2014.  Biðflokkur er enginn valkostur.

Tilvitnunin í Sigurgeir Örn Jónsson, hagfræðing, heldur áfram:

"Þá mætti hugsanlega búast við því, að eignirnar gengju fremur kaupum og sölum á milli erlendra aðila, og nýir fjárfestar kæmu til landsins í stað viðvarandi útstreymis gjaldeyris.  Ef settar væru fram trúverðugar áætlanir um endanlegt afnám hafta og ákjósanlegt efnahags-og lagaumhverfi fyrir erlenda fjárfestingu, þá væri ástæða til að hafa minni áhyggjur af skuldastöðunni en ef við siglum áfram með lokað land."