Aumkvunarverðir umsækjendur

Nú hefur komið á daginn, að áhyggjur og varnaðarorð andstæðinga umsóknar um aðild Íslands að Evrópusambandinu (ESB) voru á rökum reistar.  Óskhyggjan réð för í stað vandaðrar rannsóknarvinnu og þreifinga í höfuðstöðvum ESB, Berlaymont, um það, sem í boði væri.  Farið var á flot með þessa afdæmingarlegu umsókn án tilskilins undirbúnings með hefðbundnum gösslarahætti ríkisstjórnar Jóhönnu Sigurðardóttur í þeirri barnalegu trú, að aðildarviðræður mundu aðeins taka tvö ár og að landið yrði komið í "náðarfaðm" risaríkisins áður en árið 2011 yrði á enda runnið. 

Þess vegna lá þessi ósköp á að fá Alþingi til að samþykkja aðildarumsókn 16. júlí 2009 til að Svíar, sem þá gegndu formennsku í ráðherraráði ESB, gætu sett Ísland á hraðferð ("fast track") inn í ESB.  Alþingi var blekkt, og umsóknin var samþykkt á fölskum forsendum. Allt reyndist talið um flýtimeðferð gaspur eitt, eintómt orðagjálfur  utanríkisráðherra, Össurar Skarphéðinssonar, og annarra ráðherra fátæktarstjórnar norrænnar helferðar. 

Það verður að halda því til haga hér, að ráðherrar Vinstri hreyfingarinnar græns framboðs, að Jóni Bjarnasyni undanskildum, bera fulla ábyrgð á þessari umsókn og afleiðingum hennar.  Þeir gátu stöðvað feigðarflanið, en voru áður búnir að fara í hrossakaup við Samfylkinguna um þetta feigðarflan gegn slagbrandi á virkjanir og iðnvæðingu.  Aðförin að sjávarútveginum er svo sérkapítuli, þar sem óvitar villta vinstrisins sameinast um aðgerðir, sem nú valda litlum og meðalstórum fyrirtækjum fjörtjóni og draga máttinn úr sjávarbyggðum.

Samkvæmt íslenzkri stjórnskipan verður enginn samningur  lagður fyrir þjóðina án samþykkis ríkisstjórnar og Alþingis á honum fyrst.  Hálmstrá vinstri grænna um þjóðaratkvæðagreiðslu fyrst var tilbúningur Samfylkingarinnar, þar sem aldrei er hugsað áður en túðrað er.  Vinstri grænir á Alþingi verða að hrökkva eða stökkva í atkvæðagreiðslu undir smásjá kjósenda.  Verður ömurlegt að fylgjast með því, hvort þessi lítilmenni beiti þá svipaðri hundalógik og við samþykkt umsóknarinnar 16. júlí 2009.    

Úr því sem komið er, ber að leggja fram þingsályktunartillögu um stöðvun aðlögunar þar til þjóðin hefur tjáð vilja sinn um framhaldið af eða á.  Ástæðan er sú, að "samningaviðræðurnar" hafa tekið lúalega stefnu og virðast alger tímasóun við samningaborðið, minna á atvinnuþvinganir (Makrílmálið) og féburð á útvalda landsmenn (Evrópustofa).  Allur fer þessi ósómi fram á ábyrgð vinstri grænna.  Þá mun þjóðin geta tekið afstöðu til flokka, manna og málefnis, í komandi Alþingiskosningum.  Mun þá mörg heybrókin við Austurvöll glúpna.  

Téð umsókn hefur steytt á skeri.  Það gengur hvorki né rekur, og aðildarviðræðurnar eru orðnar óeðlilega langvinnar miðað við það, að Ísland er EES-land, þ.e. á Evrópska efnahagssvæðinu.  Árangurinn fram að þessu er enginn, en kostnaðurinn ærinn.  Aðeins hefur verið "samið" um atriði, þar sem Ísland hafði þegar, með illu eða góðu, aðlagað sig ESB vegna EES-aðildarinnar.  Eftir er "að semja" m.a. um sjávarútvegsmálin og landbúnaðarmálin.  Varðandi sjávarútvegsmálin er síðasta útspil kommissars Damanakis, grísku, að Íslendingar verði að átta sig á því, að ætli þeir sér að nýta auðlindir ESB-ríkjanna, verði þeir að hlíta reglum ESB.  Mun hér hafa verið skírskotað til makríldeilunnar.  Hvers konar fíflagangur er þetta eiginlega ?  Sjá menn ekki, hver herfræði ESB er ?  Sjá menn ekki í hendi sér mótleikinn við slíkri herfræði ?  Hvers konar stjórnvöld sitja Íslendingar eiginlega uppi með ?

Þá er eftir að semja um landvarnirnar, en ESB stefnir á sameiginleg her með herskyldu í öllum aðildarlöndunum.  Herskyldan er, eins og alls staðar, hugsuð sem uppeldi og innræting æskunnar á þeim hugsjónum, sem valdhafarnir hafa velþóknun á.  Verður herskylda Íslendinga á meginlandi Evrópu í boði Vinstri hreyfingarinnar græns framboðs ?  Allir vita, að Samfylkingin kærir sig kollótta.  Engan þarf að undra á því, að fylgi Vinstri hreyfingarinnar græns framboðs stefni nú á 5 % og hins stjórnarflokksins á 15 %.

Aðlögunarferlið hefur tekið á sig þessa viðurstyggilegu mynd, sem hér er dregin upp.  Sannleikanum um aðildarviðræðurnar er haldið leyndum, en tangarsókn er hafin að hálfu ESB að Íslendingum.  Annars vegar er borið fé á útvalda landsmenn samkvæmt kenningunni um, að enginn veggur sé svo hár, að asni klyfjaður gulli komist ekki yfir hann.  Hins vegar er reynt að kúga Íslendinga til eftirgjafar á rétti, sem þeir hafa öðlazt með ærinni baráttu samkvæmt Hafréttarsáttmála Sameinuðu þjóðanna sem strandríki til að nýta nytjastofna innan lögsögu sinnar.  Það þarf ekki að orðlengja það, að væri Ísland aðildarríki ESB, mundi ráðherraráð ESB að tillögu framkvæmdastjórnarinnar ákvarða Íslandi veiðikvóta, t.d. á makrílnum.  Kvóti Íslendinga á makríl væri þá ekki 150´000 t, eins og árið 2012, heldur e.t.v. 10 % af þeim kvóta.

Þótt undarlegt sé, var gulrótin fyrir þingmenn, á báðum áttum um umsóknina, fyrirbærið "að kíkja í pakkann".  Hverjum datt sú vitleysa í hug ? Sennilega trúðu áróðursmenn umsóknarinnar þeirri dæmalusu dellu, að um eitthvað raunverulegt væri að semja fyrir Íslands hönd í aðildarviðræðum.  Slíkt lýsti þá þegar dæmalausum barnaskap og alvarlegu dómgreindarleysi, eins og andstæðingar aðlögunarinnar gerðu skýra grein fyrir með vísun til nýlegra aðildarsamninga og með vísun til yfirlýsinga málsvara ESB, þ.á.m. stækkunarstjóranna, fyrrum stækkunarstjóra, Ollis Rehns, og núverandi, Stefans Fühles.  Þeir hafa komið hreinlega fram að þessu leyti og lýst því yfir, að engan afslátt væri unnt að gefa frá sáttmálum né lagabálkum ESB.  Er það í samræmi við nýlega yfirlýsingu Hermans Van Rompuy, forseta leiðtogaráðsins,sem minnzt verður á síðar í þessari grein.

Hvers vegna halda menn, að svo illa hafi gengið í "samningaviðræðunum", sem íslenzka ríkisstjórnin ætlaði að skreyta sig með í komandi kosningabaráttu, en verða þess í stað síðustu naglarnir í líkkistu hennar ?  Það er vegna þess, að íslenzka samninganefndin hefur engu fengið áorkað í Brüssel af því, sem Skarphéðinsson var búinn að fela henni.  Þess vegna bíður Össurar nú það eitt að verða að gjalti frammi fyrir þjóðinni.

Nú sjáum við óljósar útlínur af framtíðarþróun ESB.  Þær eru ókræsilegar.  Evran mun enn eiga í langvinnum vandræðum vegna þess, að enn þá hafa engar raunhæfar aðgerðir farið fram, er dragi úr gengisspennunni á milli norðurs og suðurs.  Ósætti Frakka og Þjóðverja um úrlausnir er með þeim stigmagnaða hætti, að kanzlari Þýzkalands, Angela Merkel, lýsir því yfir, samkvæmt þýzka Speglinum (dem Spiegel), að forseti Frakklands, Francois Hollande, mæli gegn öllum hugmyndum, sem hún varpi fram, og að hann (Frakkland) hafi safnað fleiri bandamönnum en hún (Þýzkaland)innan ESB.  Þetta er ákaflega evrópskt stef, sögulega séð.  Ekki er að efa, að Ísland mundi lenda innan áhrifasviðs Þýzkalands, eins og hin Norðurlöndin, yrði af aðild. 

Íslendingum er mikið í mun að varðveita vináttuna við Þýzkaland, en þá vináttu verður unnt að rækta með mun áhrifaríkari hætti utan ESB en innan, af því að staða Íslands í alþjóðlegri samvinnu verður mun öflugri sem sjálfstætt og fullvalda strandríki með svigrúm til samninga á báða bóga en rígbundið á klafa ESB án réttinda strandríkis og án réttinda til samninga við önnur ríki um mikilvæg hagsmunamál.  Norðmenn segja, að á morgun, 4. janúar 2013, verði fyrsti dagur olíuríkisins Íslands.  Verður ekki vænlegra fyrir Íslendinga að hafa frjálsar hendur um nýtingu og markaðssetningu þessarar auðlindar en að eiga slíkt undir blýantsnögurum í Brüssel ?

Samband Stóra-Bretlands við ESB varpar nú ljósi á afstöðu ESB til fullveldis ríkja.  Málið var umfjöllunarefni höfundar forystugreinar Morgunblaðsins 29. desember 2012.  Skoðanakannanir sýna, að meirihluti Breta vill ganga úr ESB.  Brezka ríkisstjórnin vill það ekki og reynir þess vegna að fitja upp á sérlausnum við Berlaymont.  Nú hefur forseti leiðtogaráðs ESB svarað tillögum Davids Camerons:

"Ef hvert aðildarríki færi að velja þá hluta gildandi stefnu, sem því líkaði bezt við, og draga sig út úr þeim, sem því líkaði minnst, myndi sambandið í heild, og sérstaklega Innri markaðurinn, bráðlega liðast í sundur".

Síðan segir í forystugreininni:

"Þessi kýtingur á milli yfirvalda í Bretlandi og Brüssel hefur töluverða þýðingu hér á landi.  Bretar eru að biðja um að fá að losa sig undan ýmsum af reglum Evrópusambandsins, sem er það sama og íslenzkir áhugamenn um að "kíkja í pakkann" telja, að okkur verði heimilað að gera."

Síðan er dregin sú rökrétta ályktun, að íslenzka "kíkja-í-pakkann" viðhorfið gagnvart ESB hafi steytt á skeri, úr því að Bretum verður ekki ágengt.  Í raun er líklegra, að "Ísland" sé í pakkanum og framkvæmdastjórn ESB sé að gaumgæfa, hvaða gagn ESB geti haft af Íslandi en öfugt.  Þar gegnir staða Íslands sem strandríkis og útvarðar í norðri lykilhlutverki.

Ef kastast mun alvarlega í kekki á milli ESB og Stóra-Bretlands, mun landið segja sig úr ESB að aflokinni samþykkt þess efnis í þjóðaratkvæðagreiðslu.  Þá er komin upp spáný staða í Evrópu, sem Íslendingar þurfa að færa sér í nyt.  Annaðhvort munu Bretar þá semja við ESB um aðild að EES, eða þeir munu gera tvíhliða viðskiptasamning við ESB í líkingu við Svisslendinga.  Verði fyrri kosturinn ofan á, mun EES styrkjast í sessi, en verði seinni kosturinn ofan, geta Íslendingar dregið dám af þeim tvíhliða samningi og sagt sig úr EES.  Það yrði mörgum að skapi og mundi leysa úr lögfræðilegum þrætueplum og losa Alþingi undan skafli af lagabálkum ár hvert.  Nú lítur sem sagt út fyrir, að ESB þróist í þrjár áttir, og þarf engan að undra það m.v. spennuna, sem fer stöðugt vaxandi á milli ríkja í ESB, t.d. á evrusvæðinu.  Verður hér á síðunni síðar velt vöngum yfir líklegri þróun ESB í ljósi sögunnar.  Um aðild að hvers konar Evrópusambandi sóttu glóparnir á Alþingi 16. júlí 2009.  Þeir hafa ekki minnstu hugmynd um það sjálfir.  Verður ekki að binda endi á slíka forystu einnar þjóðar hið fyrsta ?     

Landvarnir:

Í vetrarhefti Þjóðmála 2012 birtist fróðleg og á köflum þokkalega samin grein eftir Einar Benediktsson, fyrrverandi sendiherra, "Varnarmál-ný viðhorf": 

"Í dauflegri umræðu um öryggis-og varnarmál kemur lítið fram um, að greinilegir ávinningar (svo !) í öryggislegu tilliti eru, ef samið verður um ESB-aðild, sem tekur tillit til séraðstæðna okkar og þing og þjóð samþykkja."

Hér er sannarlega um að ræða "nýtt viðhorf" til öryggismála Íslands, ef það á að telja til bóta fyrir landvarnir Íslands að ganga í ESB.  Þetta átti við um Finnland, Eystrasaltslöndin og austur-evrópsku löndin, af því að þau voru á áhrifasvæði Rússlands, þar sem þau undu sér illa.  Þess vegna fluttu þau Járntjaldið, gamla, að vesturlandamærum Hvíta-Rússlands, Úkraínu og Rússlands með inngöngu í ESB, við lítinn fögnuð í Moskvu, svo að vægt sé til orða tekið.  

Þetta á ekki við um Ísland.  Á 4. áratuginum mistókst Þriðja ríkinu að færa Ísland undir áhrifasvæði Stór-Þýzkalands, en Ísland var þá hlutlaust land.  Árið 1940 komst Ísland undir áhrifasvæði Stóra-Bretlands við hernám Breta, svo að ekki varð um villzt, og árið 1941 tóku Bandaríkjamenn við landvörnum Íslands, og hefur Ísland síðan verið á áhrifasvæði Bandaríkjanna (BNA).  Þetta var innsiglað árið 1951 með varnarsamninginum við BNA.  Þar að auki er Ísland stofnaðili að varnarsamtökum vestrænna ríkja, Atlantshafsbandalaginu, NATO.  NATO er hryggjarstykkið í landvörnum Evrópu, og herir ESB-ríkjanna eru máttvana án hernaðarsamvinnunnar, sem á sér stað á vettvangi NATO.  Það er þess vegna ómögulegt að viðurkenna það, sem góða og gilda hugmynd, að öryggismál Íslands muni komast í betra horf við inngöngu í ESB.  Það er raunar fráleit hugmynd frá hernaðarlegu sjónarmiði ekki sízt, ef Bretar segja sig af skútunni.

Það er hins vegar góð hugmynd að þróa varnarsamninginn við BNA á vettvangi öryggismála norðurslóða.  BNA og Ísland eru í Norður-heimskautsráðinu, en ESB er þar ekki.  Einboðið er að þróa öryggis-og mengunarvarnaviðbúnað norður af Íslandi í samvinnu við BNA með bækistöðvum á Norðurlandi.  Svandís Svavarsdóttir er reyndar ekki hrifin af því, en hún verður senn sett út af sakramentinu.  Á myndinni hér að neðan má sjá tvo stjórnmálaforingja, sem eigast við, og niðurstaða viðureignar þeirra mun skipta töluverðu máli fyrir hagsmuni Íslendinga.