Margt er skrýtið í kýrhausnum

Bert er orðið, að of margir ráðherranna hafa vart gripsvit.  Þeir kvarta um þreytu, en komast hvorki lönd né strönd með nein mál, sem létta kunna undir með fólkinu í landinu, heldur spóla í sömu hjólförunum mánuð eftir mánuð.  Þreytan stafar væntanlega mest af heimilisböli á stjórnarheimilinu og átökum innan stjórnarflokkanna.  Árangurinn út á við er núll og nix. 

AGS (Alþjóða gjaldeyrissjóðurinn) hefur beitt Íslendinga fjárkúgun, en ríkisstjórnin hefur ekki dug til að segja upp samstarfinu við hann.  Samt er ljóst, að samstarfið við hann er dýrkeypt.  Lán frá AGS eru geymd í bandarískum banka á mjög lágum innlánsvöxtum, líklega um 1 %, en íslenzki ríkissjóðurinn fær þessi lán á rúmlega 4 % vöxtum.  Þetta er glórulaus fjármálastefna að hálfu ríkisstjórnarinnar.  Binda ber endi á þessi viðskipti hið snarasta, og snúa sér að raunverulegum úrlausnum í anda Alex Jurshevski.  

Laugardaginn 13. marz 2010 birtist í Morgunblaðinu athyglivert viðtal við Alex Jurshevski, "sérfræðing í skuldavanda fullvalda ríkja".  Hann telur vandamál Íslands ekki munu verð leyst með lánum frá AGS; þvert á móti verði hið snarasta að stöðva skuldasöfnun íslenzka ríkisins og að beita viðeigandi "skuldastýringu", sem þýðir endurskipulagningu á skuldastokkinum með lágmörkun vaxtakostnaðar og jöfnun afborganabyrðanna að markmiði.  Jurshevski gefur kurteislega í skyn, að íslenzkir ráðamenn viti ekkert í sinn haus, þegar að fjármálum kemur, og séu gjörsamlega úrræðalausir.  Hann segir:

"Almennt séð þá tel ég, að menn átti sig ekki til hlítar á þeim vanda, sem er við að etja, og að sama skapi þá sjái þeir ekki, hvaða raunhæfu valkostir standi til boða, þegar kemur að úrlausn skuldavanda ríkisins." 

Jurshevski hefur jafnframt greint "Icesave"-blaður ráðamanna um, að nauðsyn beri til samninga sem fyrst, sem kolrangt stöðumat, sem leitt geti til óviðráðanlegrar skuldabyrðar.  Jurshevski kveður stærð gjaldeyrisvarasjóðsins duga til að standa straum af hinni þungu greiðslubyrði lána næstu tvö árin, 2011-2012, sem mun nema um USD 2,5 milljörðum.  Jafnframt þurfi Íslendingar að leggja áherzlu á að laða að landinu erlendar fjárfestingar, sem hann telur vel gerlegt með lagni og kunnáttu.  Þetta er rödd skynseminnar, sem stjórnarandstaðan vonandi ljær eyra við, því að stjórnarflokkarnir munu vart bera gæfu til þess. 

Það eru tvö mál, sem öllu skipta um Viðreisnina, þ.e.a.s. hagvöxtur og stöðvun skuldasöfnunar ríkissjóðs.  Um hagvöxtinn er það að segja, að með atvinnufjandsemi núverandi ríkisstjórnar verður hagvöxtur minni en 1 %.  Hlálegt er að heyra fjármálaráðherranefnuna hreykja sér af því, að skekkja í áætlanagerð fjármálaráðuneytis hafi valdið því, að hagkerfið hafi verið um 100 milljörðum stærra í árslok 2009 en búizt var við.  Þetta er um 7 % skekkja, sem breytir því ekki, að það varð stórfelldur samdráttur hagkerfisins árið 2009, sem enn heldur áfram.  Hinar hrikalegu afleiðingar félagshyggjunnar birtast í æ meiri fjölda atvinnulausra.  Samt ríghalda sameignarsinnarnir í þá þráhyggju sína, að verst af öllu sé, að einhver græði á vinnu annarra, og þess vegna heldur ríkisstjórnin atvinnulífinu í heljargreipum, og sparar sem minnst í ríkisrekstrinum. 

Samtök atvinnulífsins vilja setja Viðreisninni göfugt markmið um 5 % hagvöxt á ári.  Þetta mundi þýða, að eftir 10 ár yrði hagkerfið 63 % stærra en það er nú.  Landsframleiðslan væri þá tæpum 900 milljörðum verðmætari en árið 2009.  Þetta verður einvörðungu hægt með því að þrefalda núverandi orkusölu til stóriðju og að tvöfalda núverandi verðmætasköpun sjávarútvegs auk aukningar í landbúnaði og ferðamennsku og margvíslegs annars.  Allt er mögulegt, ef vilji er fyrir hendi og skynsemi ræður för.  Aðeins einkaframtakið getur þetta, því að ríkissjóði er þröngur stakkur skorinn.  Þar stendur hnífurinn í kúnni. 

Hitt meginviðfangsefnið eru ríkisfjármálin.  Ekkert mun fást við þau ráðið með viðhorfum núverandi stjórnvalda til ríkisrekstrar í öndvegi.  Í stuttu máli snúast þau um að auka hlutdeild ríkisrekstrar í hagkerfinu á kostnað einkaframtaks og einkaneyzlu.  Svo langt gengur fjandskapur vinstri-grænna í garð einkaframtaksins, að þeir þverskallast enn við að samþykkja Vaðlaheiðargöng í framkvæmd, af því að um einkaframkvæmd átti að verða að ræða. 

Þetta eru þeirra ær og kýr, eins og glögglega kom fram í forystugrein Morgunblaðsins 13.03.2010.  Þar er vitnað í ræðu Margrétar Kristmannsdóttur, formanns Samtaka verzlunar og þjónustu.  Þar kom fram, að OECD hefði fyrir tveimur árum gert úttekt á heilbrigðisþjónustunni á Íslandi og fundið út, að hún væri að sönnu góð, en væri 40 % dýrari en hún þyrfti að vera.  

Ráðið til að lækka tilkostnað án þess að skerða þjónusta er að einkavæða starfsemina.  Þetta er hins vegar eitur í beinum heilbrigðisráðherra Vinstri grænna, sem níðist á því litla einkaframtaki, sem leyft er nú í geiranum, 4 %, með því að krefjast þar allt að 30 % niðurskurðar á meðan ríkisreksturinn á að sleppa með 6 %.

Ríkisstjórnin kennir sig við norræn velferðarkerfi.  Þau eru tálsýn og reyndar engu meiri í Svíþjóð og Finnlandi en annars staðar í ESB, eftir hrun velferðarkerfanna í þessum tveimur löndum.  Danir eru í stórvandræðum, og Norðmenn halda sínu kerfi gangandi með olíupeningum. Á Norðurlöndunum utan Íslands nemur einkarekstur heilbrigðisgeirans á bilinu 18 % - 25 %.  Nýrrar ríkisstjórnar á Íslandi bíður þess vegna að sexfalda einkarekstur innan heilbrigðisgeirans hið minnsta.  Þjónustan mun batna, og hún verður áfram greidd úr sameiginlegum sjóði landsmanna.  Atvinna í geiranum fyrir lækna mun vaxa, t.d. við það að leyfa einkarekstrinum að flytja inn sjúklinga.  Þar með mun fást betri nýtni á mannafla, tækjabúnaði og húsnæði.  Með einkavæðingu í heilbrigðisgeiranum verður biðröðum útrýmt, en þær eru alls staðar fylgifiskur ríkisrekstrar.  Því miður er landflótti lækna af völdum stjórnarstefnunnar nú hafinn, og hann verður að stöðva með því að veita þeim störf við hæfi í krafti einkaframtaks.  Til þess að svo verði, þarf að sópa vinstri-grænum nautgripum út úr ríkisfjósinu.  

Heilbrigðisgeirinn er ekki sá eini, þar sem einkaframtakið getur átt þátt í sparnaði á skattfé án þess að um umtalsverða þjónusturýrnun verði að ræða.  Erlendar fjárfestingar, aukin auðlindanýting til lands og sjávar ásamt einkavæðingu og samkeppni og skuldastýring í anda téðs Jurshevskis eru lykilatriði við lausn peningamálavanda og hagstjórnarvanda landsmanna.  Þessi atriði öll samþætt fela í sér einu meðulin, sem duga til að skapa hér 35 þúsund störf, sem nauðsyn ber til á næstu 10 árum til að útrýma atvinnuleysi.    

Á meðan Samfylkingin gengur með steinbarn sitt í maganum, er sá stjórnmálaflokkur í raun einsmálsflokkur og ósamstarfshæfur.  Hann verður ekki til viðtals um að hverfa frá AGS- og Brüsselþjónkun sinni, nema kjósendur veiti honum ærlega ráðningu.  Ýmislegt bendir til, að svo verði fyrr en síðar.  Með hverjum mánuðinum, sem frá umsókninni um ESB aðildarviðræður líður, verður ljósara, hvílíkt feigðarflan hér var á ferð.  Umsóknarferlið sjálft útheimtir her manns í vinnu á vegum Stjórnarráðsins, og þykir skrifræðisveldinu í Brüssel samt enn ekki nóg að gert.  Sjávarútvegs-og landbúnaðarráðherra blöskrar, að ríkið skuli þurfa að leggja í feiknarkostnað vegna aðlögunar að ESB áður en þing og þjóð hafa ákveðið að ganga í björgin í Brüssel.  Bragð er að, þá barnið finnur. Það eru sáralitlar líkur á, að þing eða þjóð muni nokkru sinni fá gáning á ESB.  Það er ekki aðeins, að hér sá um grafalvarlega sóun á skattfé að ræða, heldur verður ríkisstjórnin landinu herfilega til minnkunar með fleðulátum sínum í Brüssel, sem eiga sér enga aðra skírskotun á Íslandi en í draumum "socialdemókrata og býrókrata" um þægileg embætti á vegum ESB.  

Dagar evrunnar eru taldir.  Tilraunin með eina mynt og án einna ríkisfjárlaga mistókst.  Á þessu ári munu mikil tíðindi verða á evrusvæðinu.  Það mun sjóða upp úr í hverju evrulandinu á fætur öðru.  Reglur Maastricht kveða á um, að ekki megi koma einu ríki til bjargar.  Grikkir svikust inn á evrusvæðið með því að fegra þjóðhagsreikninga.  Mútum er þar beitt til að draga úr skattheimtu. Með því að telja vændi og annan svartan markað með þjóðarframleiðslu, juku þeir hana um fjórðung á pappírnum.  Þar með tókst þeim að reikna ríkishallann undir 3,0 % af landsframleiðslu.  Þjóðverjum er kunnugt um alla þessa óráðsíu og kæra sig eðlilega lítt um að skera skúrkinn úr snörunni; að koma Grikkjum til hjálpar, svo að þeir geti áfram farið á eftirlaun 61 árs, mun yngri en þýzkir eftirlaunaþegar.  Auk þess vita Þjóðverjar mætavel, að með björgun Grikklands yrði sett hrikalegt fordæmi.  Þýzkaland hvorki getur né vill bjarga öllum evruþjóðunum, sem lenda munu í greiðsluþroti á næstu misserum og árum.  Angela Merkel boðar nú brottrekstur þeirra landa úr evrusamstarfinu, sem árum saman gefa skít í reglurnar.  Afstaða Berlínar er réttlætismál, því að eitt verður yfir alla að ganga í slíku samstarfi.  Af menningarlegum ástæðum mun þetta samstarf hins vegar springa í loft upp fyrr en seinna.    

Falli evran svo, að til verulegrar verðbólgu horfi, mun Þýzkaland láta hana róa og taka upp Deutsche Mark.  Það er stórfurðulegt, að nokkur heilvita maður á Íslandi skuli láta sér til hugar koma, að Ísland geti búið við mynt, hverrar gengi markast af meðalhagsveiflu hagkerfis meginlands Evrópu, eins og Evrópubankinn í Frankfurt metur hana hverju sinni.  Til að Ísland geti þrifizt með evru, þurfa hagkerfi Þýzkalands og Íslands að ganga í takt, og hvenær verður það ?