Félagshyggjan afhjúpuð

Félagshyggjan er reist á vanþekkingu og skilningsskorti.  Hún varð til í hópum afæta á kaffihúsum Evrópu.  Misbrestir hennar og hrein heimska hefur hvarvetna komið í ljós, þar sem hún hefur fengið að grassera, nær og fjær.  Hún hefur leitt til þjóðargjaldþrots, þar sem forsprakkar hennar hafa verið við völd áratugum saman.  Til að bæta kjör alþýðunnar þarf annað og meira en kaffihúsagutl. 

Þjóðargjaldþrot átti sér stað í Rússlandi, og það blasti við Svíum við lok valdaskeiðs Jafnaðarmanna.  Kratar leiddu Stóra-Bretland, Grikkland og Spán á heljarþröm.  Þetta er á góðri leið með að gerast í olíulandinu Venezúela og mun gerast á aðeins einu kjörtímabili hérlendis, ef félagshyggjustjórn Jóhönnu Sigurðardóttur heldur völdum út kjörtímabilið. 

Vanþekking á mannlegu eðli og skilningsskortur á mikilvægi tækniþróunar og á lögmálum efnahagslífs og fjármála hafa alls staðar og alltaf staðið forkólfum félagshyggjunnar algerlega fyrir þrifum.  Á Íslandi hefur þetta lýst sér með eftirfarandi hætti:

 

1. Afturhaldsöfl Samfylkingar og Vinstri-grænna hafa staðið gegn allri nýsköpun í atvinnustarfsemi.  Þetta hefur tafið sumar erlendar fjárfestingar og komið í veg fyrir aðrar.  Afturhaldsöflin standa alls staðar gegn tæknivæðingu iðnaðarins, sem hlýzt af alþjóðavæðingunni (erlendum fjárfestingum).
2. Skattahækkunum hefur verið dembt yfir fyrirtæki og einstaklinga.  Þetta hefur hefur riðið sumum fjölskyldum að fullu fjárhagslega, eyðilagt sum fyrirtæki endanlega og dregið stórlega úr atvinnu og eftirspurn almennt í þjóðfélaginu, þ.e. magnað kreppuna.  Skattstofnar hafa þess vegna skroppið saman og tekjur hins opinbera minnkað af sumum sköttum og vaxið aðeins lítillega af öðrum, en eftirtekjan, þ.e. skatttekjur í hlutfalli við skattheimtu, rýrnað gríðarlega.  
3. Miðstýringaráfergja félagshyggjunnar og ofurtrú á opinbera forsjá hefur leitt til fjölgunar embætta, en lausnir á vanda heimilanna hafa verið í skötulíki, þó að félagshyggjustjórnir Jóhönnu hafi haft yfir 20 mánuði til að fást við vandann.  Útrásarafglöpum er hyglað á meðan gengið er á milli bols og höfuðs á illa skuldsettum fjölskyldum og fyrirtækjum. 
4. Kúgunartilhneiging, kaldlyndi og þekkingarleysi ríkisstjórnar félagshyggjunnar hefur nú leitt til forkastanlegs frumvarps til fjárlaga, þar sem rústa á heilbrigðiskerfi landsins með afnámi tiltölulega hagkvæmra sjúkrarúma á landsbyggðinni, en lengingu biðlista við rándýrt sérhæft sjúkrahús í Reykjavík.  Félagshyggjan hefur nú þegar gengið næstum af Landspítalanum dauðum; hann ræður ekki við meira álag og stefnir í að þurfa að leggja af hjartaaðgerðir, sem þó hafa reynzt ríkissjóði og þjóðfélaginu afar hagkvæmar.  Læknar flýja landið unnvörpum, en nýjum tækifærum í heilbrigðisþjónustu, t.d. þjónustu við útlendinga, er kastað fyrir róða.  Allt er njörvað niður í saman súrrað ríkisbákn, sem félagshyggjuforkólfar trúa á, en er glatað form.  
5. Félagshyggjuforkólfar eru nú á barmi örvæntingar, því að þeir klúðra öllu, sem þeir koma nálægt.  Þá kemur þeim til hugar að éta útsæðið.  Það er mjög félagshyggjulegt.  Undanfarin ár hafa nytjastofnar á Íslandsmiðum eflzt, af því að aflareglan var lækkuð í 20 %.  Þá minnkuðu veiðarnar úr 25 % - 30 % af stofni í 20 % - 25 %.  Sóknarþunginn var minnkaður af sjávarútvegsráðherranum, Einari K. Guðfinnssyni, að ráði Hafrannsóknarstofnunar, til að búa í haginn fyrir framtíðina.  Nú ætlar hinn skammsýni og þröngsýni þvergirðingur í embætti sjávarútvegsráðherra, félagshyggjumaðurinn Jón Bjarnason, að auka sóknarþungann þvert ofan í ráðleggingar Hafró.  Þar með ætlar félagshyggjustjórnin að hefja ósjálfbærar veiðar á Íslandsmiðum.  Skerðing aflaheimilda lenti auðvitað á þeim, sem aflaheimildir höfðu, en þeir eiga ekki að fá að bjóða í nýjar heimildir.  Þannig er engan veginn tryggt, að hámarks arðsemi náist út úr viðbótar aflanum.  Það er kunnara en frá þurfi að segja, að helztu útgerðir landsins eru útflytjendur hágæðamatvæla, sem framleiða samkvæmt pöntun viðskiptavina með svipuðum hætti og álfyrirtækin.  Skussar kunna lítt með viðkvæm matvæli að fara, þeir hafa engin markaðssambönd erlendis, og afleiðingin verður sóun verðmæta.

 Það ber vitni um algert dómgreindar-

leysi félaghshyggjustjórnarinnar að fjölga afætum á ríkisjötunni, ráða eftir flokksskírteini, láta silkihúfurnar áfram fara sínu fram með gagnslitla vinnu sína í ráðuneytum og stofnunum ríkisins á meðan blýantsnögurum líðzt að brjóta niður grunnþjónustu velferðarkerfisins, sem snýr að umönnun við skjólstæðingana, sem höllustum standa fæti í þjóðfélaginu. 

Það er algerlega siðlaust af félagshyggjuforkólfum að ætla á sama tíma að kasta 0,5-1,0 milljarði kr í vanbúið Stjórnlagaþing.  Aðferðafræði þessi til að semja nýja Stjórnarskrá er andvana fædd og allt of dýr.  Einfaldara hefði verið að fá valinkunna háskólamenn til starfans, t.d. lögspekinga, heimspekinga, stjórnmálafræðinga og siðfræðinga, sem leggja mundu tillögur sínar fyrir Alþingi.  

Alþingi þyrfti að koma málum þannig fyrir, að stjórnarskráarbreytingar yrðu lagðar beint fyrir þjóðina, en ekki eins og nú er, að tvö Alþingi samþykki með þingkosningum á milli.  Þannig mætti jafnvel leggja fleiri en einn kost fyrir þjóðina. 

Á sama tíma og velferðarkerfið er rústað, er fleygt 7 milljörðum króna í glannaför til Brüssel, sem engu mun skila, nema skömminni.  Þetta er algerlega óverjanlegt. 

Gríðarlegur óbeinn kostnaður hlýzt af þessu feigðarflani félagshyggjunnar, því að embættismannakerfið er undirlagt af aðlögun, sem nú er lætt inn bakdyramegin og ekki var minnzt á einu orði, þegar Alþingi fjallaði um umsóknina í júlí 2009.  Félagshyggjumenn eru, eðli málsins samkvæmt, hallir undir forræðishyggjuna, sem tröllríður húsum í Berlaymont.  Þeir telja stjórnarhættina á Íslandi munu batna, ef fleiri blýantsnagarar véla um málefni landsins.  Ekki er nóg með, að blýantsnagarar Brüssel séu skilningsvana á aðstæður hér og þarfir almennings, heldur eru þeir hallir undir aðra og mun valdameiri hagsmuni en hagsmuni okkar Íslendinga. Bezt er, að valdið sé hjá fólkinu sjálfu.  

Við fjárlagagerðina þarf að taka upp núllgrunnsáætlunargerð, þar sem hver útgjaldaliður er rýndur, en ekki aðeins horft á útgjöld síðasta árs.  Þessi aðferð hvetur til að skoða, hvort spara megi ríkisútgjöld með öðru fyrirkomulagi á framkvæmdinni.  Með steinrunnum aðferðum félagshyggjunnar, þröngsýni og fordómum, næst enginn árangur.  Afleiðingin er hrun innviðanna, eins og nú blasir við. 

Sé nútímalegri stjórnunarþekkingu beitt, bæði á útgjalda-og tekjuhlið fjárlaga, er auðvelt að ráða við vandann á tveimur árum, þannig að ráðast megi gegn stærsta vandanum, sem er feiknarleg skuldasöfnun ríkis og sveitarfélaga og ráða bug á honum á um einum áratugi.  Það er þegar fullreynt, að félagshyggjan ræður hvorki við fjárlagavandann, skuldavandann né peningamálastjórnunina.  Þetta grunaði marga, en reynslan ætti að hafa sannfært flesta um, að félagshyggjuleiðin er ófær og hefur aldrei verið annað en draumórar letingja, sem breyttust í martröð.  

          

Athugasemdir

[Ágúst H Bjarnason, 17.10.2010 kl. 16:11]

Sæll Bjarni

Ég vil þakka þér fyrir síðasta pistil þar sem þú skrifar í lokin "Tími er kominn til að bretta upp ermarnar og að spýta í lófana á öllum vígstöðvum".   Ég vil sérstaklega taka undir þessi orð, og mig grunar að framkvæmdirnar sem eru að hefjast hjá Ísal geti reynst sá neisti sem þarf til að koma hjólunum í þjóðfélaginu af stað.

Ég vona að ríkisstjórninni takist ekki að slökkva þann neista, þó viljinn til þess virðist því miður vera fyrir hendi.

[Þórdís Bára Hannesdóttir, 17.10.2010 kl. 16:36]

Landið var sett á hausinn á valdatíma sjálfstæðisflokksins. Megi guð gefa að þeir komist aldrei til valda aftur.

[Árni Gunnarsson, 17.10.2010 kl. 17:21]

Rétt hjá þér Þórdís Bára en það má bara ekki tala um það. Nú tala sjallabjálfarnir helst hverjir við aðra og efla sig í afneituninni. Og nú bíð ég eftir því að þeir hvíli sig aðeins á umræðunni um Icesave= Steingrímur Júdas og fari vel yfir pistilinn hans Sölva Tryggvasonar á Pressunni. Þar dregur hann upp atburðarásina helgina fyrir hrun. Íslendingum gafst nefnilega kostur á að hreinsa þjóðina af Ivesave með 40 milljarða greiðslu til Breta.

En það má bara ekki ræða það: Málið snýst um að koma sökinni yfir á Steingrím Júdas.

Ég bendi öllum sem þora á að lesa pistil Sölva Tryggvasonar á Pressunni í dag.

[Kolbrún Hilmars, 17.10.2010 kl. 18:21]

Bjarni, góður pistill! Svo góður að hann á ekki skilið að verða notaður sem enn einn boltinn í þessum pólitíska "þetta er allt þér að kenna" borðtennisleik.

Fjórflokkurinn hefur verið hér við völd síðan um 1930 og er samsekari en fjárinn sjálfur. Það er kominn tími til þess að svæfa þetta nátttröll.

[Bjarni Jónsson, 17.10.2010 kl. 21:03]

Þakka þér kærlega fyrir, Ágúst, innlegg þitt hér að ofan.  Við deilum báðir þeirri von með fleirum, að nýhafin um 60 milljarða kr fjárfesting í Straumsvík muni marka þáttaskil.  Núverandi ríkisstjórn gerði þó sitt til að torvelda ákvarðanatöku fjárfestisins um þetta og tókst að tefja hana með skyndilegum hótunum um skatt á raforkuna og hækkun tekjuskattsins.  Rio Tinto Alcan féllst á tímabundinn raforkuskatt, mun lægri þó en hótað var, til að létta undir með íslenzkum skattborgurum í kreppunni.  

Þakka þér fyrir kveðju þína, Kolbrún.  Mér er ánægja af að vita, að pistillinn um "Afhjúpun félagshyggjunnar" féll þér í geð.  Andlaust tuð um, að Hrunið hafi hérlendis verið verk eins stjórnmálaflokks er álíka gáfulegt og fullyrðing utanríkisráðherra, Össurar Skarphéðinssonar um, að ekkert hrun hefði hér orðið, ef evran hefði verið við lýði.  Hvergi í heiminum er einum stjórnmálaflokki kennt um hrun bankakerfisins.  Slík þráhyggja er viðundurslegt  afsprengi lágkúrulegrar stjórnmálaumræðu, sem kenna má við "fjórflokkinn" og þér er í nöp við.

Með góðri kveðju / BJo 

[Hreinn Sigurðsson, 17.10.2010 kl. 23:58]

Sæll Bjarni.  Þetta er frábær pistill hjá þér. 

Árni er alltaf fyndinn telur að það hefði verið hægt að redda öllu í vikunni fyrir hrun.  Í fyrsta lagi þá skuldar almenningur á Íslandi ekki icesave frekar en aðrar skuldir sem stofnað er til af einkafyrirtækjum.  Í öðru lagi er sniðugt að maður sem virðist styðja stjórn sem sáralitlu hefur komið í verk á nálega 20 mánuðum segi að tæp vika hefði dugað til að koma á milliríkjasamningi.

[Theódór Norðkvist, 18.10.2010 kl. 04:29]

Alþjóðakreppan var ekki verk Sjálfstæðisflokksins, en viðbrögðin (eða viðbragðaleysið) og úrvinnslan var verk Sjálfstæðisflokksins. A.m.k. fram til vors 2009.

Hinsvegar deili ég að vissu leyti með þér skoðunum um að norræna velferðarkerfið hafi beðið skipbrot.

[Gunnar Heiðarsson, 18.10.2010 kl. 08:21]

Góð grein hjá þér Bjarni eins og endranær. Félagshyggjan er fullreynd!

[Sigurjón, 18.10.2010 kl. 10:54]

Sæll Bjarni og takk fyrir pistilinn.

Ég er sammála þér að félagshyggjan hefur brugðist og það með skömm.  Miklar vonir voru bundnar við þetta pakk sem brást algerlega (svosem við því að búast).

Hitt er annar póll að frjálshyggjan er ekkert saklaus heldur.  Hún, eða öllu heldur þeir sem áttu að viðhafa þá stefnu, brugðust líka.  Olígarkarnir stunduðu hér pilsfaldakapítalisma og var leyft að gera það átölulaust. Það er nefnilega bjargföst skoðun mín að frelsi til athafna og viðskipta eigi að vera mikið, en ábyrgðarfullt, þ.e. að almenningi og fjármunum hans sé ekki stefnt í voða, eins og raunin varð. Það verða að vera reglur sem fara á eftir í viðskiptum, því annars fer illa, eins og margoft hefur gerst.  Ég vona bara að í þetta sinn verði hægt að læra af sögunni.

Kv. Sigurjón

[Bjarni Jónsson, 18.10.2010 kl. 20:54]

Ég þakka fyrir áhugaverð innlegg ykkar hér að ofan.  Sumir velta mjög fyrir sér sekt stjórnmálaflokka á Hruninu.  Í mínum huga er þó mikilvægara og áhugaverðara að varða veginn út úr Hruninu.  Rannsóknarnefnd Alþingis greindi orsakir að sínu leyti.  Þingmannanefnd Atla vildi láta saksækja 3-4 ráðherra, en Alþingi valdi að saksækja einn fyrir Landsdómi fyrir m.a. stórfellt hirðuleysi og að láta ógert, það sem hann mátti vita, að þyrfti að gera.  Landsdómur á eftir að kveða upp úr um þetta, og alls er óvíst, að hann komist að þeirri niðurstöðu, að ráðherrann hafi í raun, fyrir september 2008, haft réttar upplýsingar um stöðu bankanna.  Þeir fölsuðu bókhald sitt, og endurskoðendur árituðu ársreikninga þeirra.  Hvernig gátu ráðherrarnir vitað betur ? Þá hefur heldur ekki verið sýnt fram á, að ráðherrann hefði í raun getað lagað stöðuna á árinu 2008, þegar þess er gætt, að minnsta hreyfing eða yfirlýsing stjórnvalda gat orsakað áhlaup á bankana.  Hæpið er, að Íslendingar hefðu fengið frið fyrir EFTA/ESB með alla bankana áfram hendi ríkisins, eins og var um aldamótin.  Einkavæðing lá í loftinu, en bankarnir lentu í höndum ræningja. Hvernig halda menn, að félagshyggjustjórn hefði tekizt til við þá einkavæðingu eða við neyðarbjörgunina (Neyðarlögin).  Miðað við reynsluna undanfarna 20 mánuði værum við ekki einu sinni að nafninu til sjálfstæð þjóð nú. 

Með góðri kveðju /