Fótaskortur á vegum dyggðarinnar

Eftir höfðinu dansa limirnir.  Aldrei frá innleiðingu Heimastjórnar á Íslandi árið 1904 hefur stjórnsýslan í landinu einkennzt af jafnmikilli lágkúru og nú um stundir.  Undir verndarvæng vinstri stjórnar tröllríður siðspillingin húsum sem aldrei fyrr.  Hvar er siðbótin, sem lofað var ?  Siðblindum er um megn að innleiða siðbót.  Siðleysi vinstri manna við völd keyrir svo um þverbak, að það grefur undan trausti almennings í garð hornsteina samfélagsins, og er þá mikið sagt.

Ljóst er, að raunverulegrar siðbótar er þörf.  Það verður að gera miklu meiri kröfur til stjórna og stjórnenda en nú er gert, gera þessa aðila ábyrga, þ.e. að standa og falla með gjörðum sínum.  Frammistaðan er einfaldlega of bágborin, enda heldur forystan ekki máli.  Það verður að efla innra eftirlit opinberra stofnana, svo að starfsmenn þeirra, háir sem lágir, fylgi verklagsreglum í hvívetna.  Ytra eftirlitið, Ríkisendurskoðun, verður að efla mjög, svo að stofnunum og stjórnsýslunni í heild verði veitt raunverulegt aðhald.  Straumlínulaga verður allar opinberar stofnanir samhliða sparnaði í opinberum rekstri, svo að framleiðniaukning verði hjá hinu opinbera ekki síður en í einkageiranum.  Þetta hefur reyndar verið að nokkru gert í heilbrigðisgeiranum, en aðferðarfræðin að vísu verið röng, svo að biðraðir hafa lengzt og þjónustan versnað.  Þar ætti að virkja markaðsöflin, en slíkt er tabú hjá villta vinstrinu.   

Fjármálaeftirlitið var gagnrýnt harðlega fyrir lélega frammistöðu við að hindra allt það misferli og sóðaskap, sem átti sér stað í fjármálageiranum á árunum fyrir Hrun.  Eftir Hrun var skipt um stjórn og forstjóra og lofað bót og betrun.  Nýja fólkið var þóknanlegt vinstri stjórninni, en allt kom fyrir ekki.

Fjármálaeftirlitið er nú rúið trausti og ber að leggja það niður.  Starfsemi þess, sem nauðsynleg er lögum samkvæmt, ber að flytja í Seðlabanka Íslands.  Þar stjórnar nú um stundir skjólstæðingur vinstri stjórnarinnar, umturnaður Trotzky-isti, sem tók við af norskum krata, sem Samfylkingin fékk að láni hjá systurflokki sínum, Arbeiderpartiet, og geymdi á hóteli í Reykjavík á meðan Jóhanna Sigurðardóttir af fordæmalausu ofstæki flæmdi Davíð Oddsson burt úr stóli seðlabankastjóra.  Gekk hún þar í skrokk á velgjörðarmanni sínum, sem jafnan hélt yfir henni hlífiskildi á meðan hún sat í ríkisstjórn hans.  Sjaldan launar kálfur ofeldi.

Davíð og hans mönnum í Seðlabankanum hafði þó tekizt með harðfylgi að halda landinu á floti eftir Hrunið.  Hér hefði hæglega getað skapazt neyðarástand, ef greiðslumiðlun hefði stöðvazt og viðskipti við útlönd lagzt af.  Það var afrek að koma í veg fyrir þær hörmungar, sem voru handan hornsins.  Þessa sögu á vafalaust eftir að skrá ítarlega. 

Annar maður, sem bjargaði landinu frá þjóðargjaldþroti, er ofsóttur af þessari sömu Jóhönnu Sigurðardóttur.  Þessi maður er Geir Hilmar Haarde, sem með framlagningu frumvarps um Neyðarlögin kom í veg fyrir allsherjar eignaupptöku á Íslandi.  Er nema von, að sameignarsinnar séu froðufellandi af illsku og hatri í hans garð og sæki nú að honum fyrir Landsdómi ?  Jóhönnu Sigurðardóttur gafst í viku 9/2012 kostur á leiðrétta rangindin, sem þessi maður er beittur með því að leiða hann fyrir Landsdóm fyrir sumpart hlálegar sakargiftir, þegar orsakir og umfang Hrunsins eru hafðar í huga. 

Því miður er nú orðið óhjákvæmilegt fyrir sjálfstæðismenn eftir næstu Alþingiskosningar að kanna vilja Alþingis til þess að láta Jóhönnu Sigurðardóttur, núverandi forsætisráðherra, bergja hinn beizka bikar, sem hún með undirferli og fláræði hefur orðið völd að, að fyrrverandi forsætisráðherra má nú bergja í botn, einn á báti.

Téður skjólstæðingur hennar í Svörtuloftum, seðlabankastjórinn, stendur nú í málaferlum við bankann út af launakjörum sínum.  Þetta er fáheyrt, en sýnir eitt með öðru innræti og siðblindu vinstri manna.  Þeir virka á siðgæðisvitundina eins og termítar á timburhús.  Jóhanna lét semja við þennan mann um laun við ráðninguna, en kannast ekki við það eftir á, þegar laun hans voru lækkuð samkvæmt reglu um, að enginn ríkisstarfsmaður mætti hafa hærri laun en hún.  Hvílíkur kommúnismi.  Hugleysi og siðleysi í faðmlögum.  Gegnsæið glitrar á í fjarveru þess.  

Borgaralegu flokkarnir verða að gjörbylta Seðlabankanum eftir næstu Alþingiskosningar.  Bankinn verður í lykilhlutverki við að tryggja hér hið gullna jafnvægi hagvaxtar og verðlagsstöðugleika.  Þetta mundi einnig eiga við, þó að tekin hefði verið ákvörðun um myntbreytingu, t.d. upptöku Kanadadollars.  Slíkt krefst vandaðs undirbúnings.  

Seðlabankinn verður með lagasetningu að fá öll þau úrræði, sem nauðsynleg eru til að ná settu stöðugleikamarki.  Það verður að leita eftir beztu þekkingu í þessum efnum, innanlands sem utan.  Bankinn mun ekki geta þetta einn.  Ríkisvaldið verður að kunna sér hóf, greiða niður skuldir sínar, eins og hagkerfið þolir, og setja sér ramma um vöxt ríkisútgjalda á hverju ári, er nemi 50 % - 90 % af meðalhagvexti næstu 5 ára á undan, nema neyð útheimti meiri aukningu samkvæmt sérlögum.

Það er töluverður áhugi í landinu á upptöku erlends gjaldmiðils í stað íslenzku krónunnar.  Áhuginn á upptöku evru fer þó mjög dvínandi, og skyldi engan undra.  Grikkland er þar víti til varnaðar, þar sem gríska hagkerfið rís alls ekki undir tiltölulega sterkri mynt eins og evrunni.  Svipað er ástatt með Portúgali.  Ávöxtunarkrafan á portúgölskum ríkisskuldabréfum er nú 17 % á ári.  Slíka vexti ræður ekkert ríki við til lengdar.  Það stefnir  í greiðsluþrot Portúgala af mörgum ástæðum, en evran er samnefnari þeirra allra.  Veikum hagkerfum er um megn að ná sér strik með gjaldmiðil, sem tekur mið af mun öflugra hagkerfi.    

Evran og harðneskjan ("austerity") frá Brüssel hindrar hagvöxt.  Árið 2011 varð 3 % samdráttur VLF í Portúgal, og á árabilinu 2000-2010 varð að meðaltali aðeins 0,2 % hagvöxtur þar á ári.  Atvinnulífið er þar á algerum villigötum. Starfsmannaaukning hefur einvörðungu verið í opinbera geiranum og vernduðum þjónustugeirum, en framleiðslugreinar hafa orðið undir í samkeppninni gagnvart Austur-Evrópu og Kína.  Menntað fólk gengur atvinnulaust ekki síður en aðrir.  Fjöldi lögfræðinga í starfi jókst þó um 48 % á áðurnefndum áratugi.  Atvinnuleysi er þar 15 % og stefnir hærra.  Þetta er hlutskipti jaðarríkja, hverra hagkerfi er ekki í neinum takti við hagkerfi Þýzkalands.

Nú er nokkur áhugi hérlendis á Kanadadollar.  Það er rétt að kryfja þann kost til mergjar af færustu hagspekingum landsins.  Það er mikilvægt að sjá fyrir helztu afleiðingar af upptöku Kanadadollars, CAD.  Það er full ástæða til að eyða nokkru púðri í vandaða áhættugreiningu.  Það má í upphafi spyrja sig, hvers vegna Kanadamenn séu með eigin gjaldmiðil, en ekki USD.  Utanríkisviðskipti þeirra eru að yfir 90 % við BNA (Bandaríki Norður-Ameríku).  Sennilegasta skýringin er af tvennum toga:

• Kanadamönnum hafi þótt of mikill munur á hagsveiflunni í BNA og í Kanada.  Þetta hefur sannazt á síðustu árum, þegar kanadadollar hefur orðið verðmeiri og sterkari en bandaríkjadollar, en þessu var öfugt farið hér á árum áður.
• Kanadamenn, sem eru tiltölulega fámenn þjóð, hafa sennilega óttazt að missa tögl og hagldir á eigin málum, í atvinnumálum, auðlindamálum og fjármálum og renna þannig hreinlega inn í BNA, ef þeir tækju upp USD.

 Varðandi íslenzka hagkerfið gildir nákvæmlega sama um upptöku CAD og EUR.  Hagkerfið verður að hafa burði til að bera hinn sterka gjaldmiðil.  Við förum úr öskunni í eldinn, ef hér verður meiri verðbólga en í Kanada, svo að útflutningsgreinarnar verða ekki lengur samkeppnihæfar.  Þá mun verða kreppa hér, atvinnuleysi og atgervisflótti, og ofan í kaupið fjármagnsflótti.  Þessi ráðstöfun er þess vegna ekki fortakslaust fyrirheitna landið í peningalegum efnum.  Við komumst aldrei hjá því að lúta hörðum lögmálum, sem heilbrigt hagkerfi útheimtir, hvaða mynt, sem notuð er.

Það geta verið ýmsir kostir við CAD.  Líkur á verðstöðugleika innanlands aukast.  Fjárfestingar munu vaxa.  Ekki verður þörf á gjaldeyrisvarasjóði og draga má verulega úr umsvifum Seðlabankans.  

Ef þessi tilraun misheppnast af einhverjum ástæðum, þá ætti útgönguleiðin úr þessu myntsamstarfi að verða greiðfærari en út úr evrusamstarfinu, þar sem við værum þó ekki í ríkjasambandi við Kanada.  Í þessum efnum er nóg að benda á Grikkland, en Grikkir engjast nú sundur og saman, því að hagkerfi þeirra nær aldrei nauðsynlegum vexti í spennitreyju evrunnar.  Ef þeir ná ekki samkomulagi við lánadrottna sína á frjálsum markaði um afskriftir 50 % lánanna, þá mun Grikkland lenda í greiðsluþroti síðar í þessum mánuði og hrökkva fyrst ríkja út úr evrusamstarfinu.

Afleiðingar slíks greiðslufalls er þjóðargjaldþrot Grikkja, trúnaðarbrestur í garð evrunnar og ESB og þar af leiðandi 900 milljarða evru fjármögnun veikra ríkja evrunnar.  Afleiðingar þessa yrði Kreppan mikla á 21. öldinni.  Þegar lagt er upp í leiðangur á röngum forsendum og aldrei reiknað með mótlæti, þá mun sá leiðangur lenda fyrr en seinna í ógöngum og líklega leysast upp á endanum.  Í upphafi skyldi endirinn skoða.