Í stríði gegn atvinnuvegunum

Ríkisstjórnin flýtur sofandi að feigðarósi.  Erlendar skuldir ríkisins hrannast upp, af því að stjórnun ríkisfjármála er hálfkák eitt, þó að ekki vanti innistæðulaust grobbið í ráðherrana.  Eitt rándýrt gæluverkefnið rekur annað.  

Þekkingarleysi, ranghugmyndir og fordómar eru leiðarstefið við úrlausn allra viðfangsefna ríkisstjórnarinnar.  Þetta hefur auðvitað leitt til algerrar stöðnunar í þjóðfélaginu, og í vetur er fyrirsjáanleg minnkandi atvinnuþátttaka, hvort sem fækkun starfandi manna stafar af auknum fjölda á atvinnuleysisskrá eða fækkun fólks á vinnumarkaði.  Er engu líkara en ráðherrarnir stundi skefjalausa moldvörpustarfsemi gegn hagsmunum íslenzku þjóðarinnar.

Þegar þjóðarnauðsyn ber til að efla samstöðu allra þjóðfélagshópa, þá sáir ríkisstjórnin fræjum sundurlyndis og efnir beinlínis til illinda við allt athafnalíf landsins.  Vinstri stjórnina varðar ekkert um þjóðarhag; hjá vinstri öfgamönnum, sem ráða innanlandsstefnu ríkisstjórnar Jóhönnu Sigurðardóttur, helgar tilgangurinn meðalið.  Tilgangurinn er að brjóta miðstéttina, með sjálfstæða atvinnurekandann í broddi fylkingar, á bak aftur, og meðalið eru taumlausar skattahækkanir; kúgun þegnanna með skattlagningarsvipunni.  Þetta er orðið bæði ólöglegt og siðlaust.  Skattheimtan af fjölskyldum og fyrirtækjum er orðin svo skefjalaus, að um eignaupptöku er að ræða, og slíkt stríðir gegn okkar ágætu Stjórnarskrá.

Einfeldningarnir á Alþingi, sem ábyrgð bera á þessu viðundri í ríkisstjórnargervi, munu hljóta makleg málagjöld, þegar þjóðin fær tækifæri til að kveða upp sinn dóm.  Höktandi staulast vinstri flokkarnir til kosninga og ætla sér að mynda ríkisstjórn með hækju.  Slíkt verða kjósendur að hindra, og það gera þeir bezt með því að veita aðalandstæðingi núverandi ríkisstjórnar, flokkinum, sem vinstri viðundrin óttast mest, gott brautargengi.

Átakanlegt dæmi um helstefnu ríkisstjórnarinnar birtist gagnvart sjávarútveginum.  Síðan aflamarkskerfið (kvótakerfið) var tekið upp 1984 af illri nauðsyn til að bjarga auðlindinni og þar með efnahag landsmanna frá hruni, hefur framlegð (EBITDA) sjávarútvegsfyrirtækja þróazt með einstæðum hætti, eins og hér að neðan er sýnt:

• 1980-1984: framlegð  7 % (sjávarútvegur á heljarþröm)
• 1984-1991: framlegð 15 % (kvótakerfi innleitt 1984)
• 1991-2010: framlegð 21 % (framsal kvóta leyft 1991)

Kvótakerfið og frjálst framsal aflaheimilda er lykillinn að velgengni sjávarútvegsins.  Íslenzki sjávarútvegurinn er með mestu framleiðni í heimi.  Það er af tveimur ástæðum.  Kvótakerfið þvingar fyrirtækin til hagræðingar, og hin lakar reknu leggja upp laupana.  Kvótakerfið hefur fækkað togurum úr 100 í 57, og frá árinu 2000 hefur skipum fækkað um 17 % til 2012. Þetta hefur auðvitað vakið upp óánægju og öfund í garð þeirra, sem vel gengur, en þetta fyrirkomulag eflir óneitanlega þjóðarhag, því að auðlindin er takmörkuð.  Þetta hefur verið meginstoð hagkerfisins að undanförnu.  

Nú vilja skussarnir komast inn bakdyramegin á frímiða frá Samfylkingu og Vinstri hreyfingunni grænu framboði eftir að hafa selt starfandi útgerðarmönnum aflahlutdeild sína dýrum dómum.  Er það siðlegt ?  Er það sanngjarnt ?  Er í því fólgið réttlæti ?  Nei, engan veginn, en loddarar og lýðskrumarar sameignarsinnanna, sem nærast á öfundinni, rógi og illmælgi, hafa ákveðið að fórna meiri hagsmunum fyrir minni til þess að koma sér og forræðishyggju sinni að við úthlutun verðmætanna. 

Þetta hefur þegar valdið landsmönnum miklu tjóni, þar sem stjórnmálamennirnir taka æ meira af kvótahöfunum til útdeilingar að eigin geðþótta.  Sá fiskur er veiddur með miklu meiri tilkostnaði en nemur jaðarkostnaði fyrirtækjanna, sem voru rænd kvóta, gæðin eru í mörgum tilvikum lakari, og þess vegna er þessi stjórnmálalega ráðstöfun til byggðakvóta, strandveiða, línuívilnunar o.fl. þjóðhagslega mjög óhagkvæm.  Við megum ekki við því, að stjórnmálamenn ráðskist með atvinnuvegina, því að hagsmunir stjórnmálamanna eru skammtímahagsmunir, og inngrip þeirra í atvinnulífið dýrkeypt.  Hagsmunir útgerðarmanna eru langtímahagsmunir.  Það, sem er gott fyrir útgerðina, er gott fyrir þjóðarhag. Forræðishyggja stjórnmálamanna hefur ætíð leitt til minni verðmætasköpunar, sem leiðir til lakari afkomu almennings og til þess, að fleiri falla undir fátæktarmörk. 

Árið 2011 var mannfjöldinn í heiminum um 7,0 milljarðar, og spáð er fjölgun um 10 % á hverjum áratug.  FAO (Matvælastofnun Sameinuðu þjóðanna) telur líklegt, að próteinneyzla á mann muni aukast mikið í framtíðinni og þá einkum í Austur-Evrópu, Asíu og Suður-Ameríku.  Af þessu má álykta, að framtíð matvælaframleiðenda sé björt, og á það t.d. bæði við um íslenzka landbúnaðinn, sem getur aukið framleiðslu sínu mikið og mun geta aflað mikilla gjaldeyristekna, ef sérstaða hans verður ekki eyðilögð, og sjávarútveginn, sem er enn að hagræða til að aðlaga sig hruni fiskistofnanna, sem nú sumir hverjir eru loksins á uppleið.  Fíflagangur sumra stjórnmálamanna getur að vísu hæglega kippt fótunum undan sjávarútveginum.

Í frumvarpi ríkisstjórnarinnar til laga um stjórn fiskveiða voru tillögur um að kollvarpa fiskveiðistjórnuninni með banni við framsali aflahlutdeilda, skerðingu aflahlutdeilda og sölu ríkisins á aflahlutdeildum, einhliða nýtingarleyfum í stað eignar á afnotarétti.  "Die Endlösung" eða lyktirnar áttu að fela í sér þjóðnýtingu aflaheimilda.  Nú eru þessar lyktir réttlættar með nýafstaðinni þjóðaratkvæðagreiðslu um drög að stjórnarskrá.  Sú kosning var blekkingarleikur eða jafvel hreinræktaður skrípaleikur, og hvorki unnt að reisa eitt né neitt á þeim svörum við bjálfalegum spurningavaðli.   

Í ljósi þess, að kvótakerfið hefur reynzt standa öllum öðrum þekktum fiskveiðistjórnunarkerfum á sporði m.t.t. arðsemi útgerða, hags sjómanna með hlutaskiptum, umgengni við auðlindina og þjóðarhags, er fávísleg og fáheyrð tilraunastarfsemi í eldhúsi Steingríms og Jóhönnu með viðbrenndan sameignargraut heimaalninga vinstri flokkanna á Íslandi óábyrg, heimskuleg og þjóðhagslega stórhættuleg.  Slíkur grautur hefur hvergi annars staðar verið fram reiddur, enda stjórnunarlegt og hagfræðilegt glapræði.

Er þetta framferði þekkingarlítilla vinstri manna á viðfangsefnum sjávarútvegs alveg sérstaklega óábyrgt nú, þegar útflutningstekjur landsins hafa dregizt saman um 23 % frá sama tíma í fyrra, og atvinnuútlit í vetur alveg sérstaklega dökkt.

Líklega verður hagvöxtur ársins 2012 sáralítill, ef nokkur, og samdráttur á næsta ári.  Allar áætlanir ríkisstjórnarinnar um ríkisfjármálin og hagkerfi landsins eru þess vegna í uppnámi.  Á tímum sem þessum á ekki að standa að aðför að atvinnuvegunum, eins og þessi lánlausa ríkisstjórn gerir sig hvað eftir annað seka um, heldur verður að sameinast um að snúa vörn í sókn.  Í þeirri sókn verður að leita fordómalaust leiða, sem duga.

Sameignarsinnarnir hafa engan skilning á atvinnurekstri og skilja ekki stöðu sjávarútvegsins.  Í sumum tilvikum nemur hin steingrímska skattlagning öllum hagnaði fyrirtækjanna, af því að ofurskattlagningin, s.k. auðlindagjald, er miðuð við meðaltalsafkomu fyrirtækjanna, sem er alveg einstaklega fjandsamleg og misráðin skattlagning og í stuttu máli út í hött.  Hún stríðir mjög líklega gegn Stjórnarskrá.  Vinstri menn átta sig ekki á því, að forsenda frábærs árangurs íslenzkra sjávarútvegsfyrirtækja er, að þau hafa keypt aflaheimildir fyrir um 200 milljarða kr og hagrætt í rekstri með fækkun skipa og vinnslustöðva.

Hringlandahætti ríkisstjórnarinnar er við brugðið.  Slík vinnubrögð eru auðvitað algerlega óboðleg.  Í frumvarpi ríkisstjórnarinnar vorið 2011 var miðað við að tvöfalda veiðigjaldið, og þótti flestum nóg um.  Við framlagningu fjárlagafrumvarpsins haustið 2011 var miðað við þreföldun.  Niðurstaðan vorið 2012 var fimmföldun.  Þetta sýnir, að ríkisstjórnin kann ekkert til verka.  Hún rannsakar ekki þolmörk greinarinnar áður en hún leggur á gríðarlega skattahækkun.  Miklu fremur fara fram yfirboð og hrossakaup við ríkisstjórnarborðið um skattaálögur.  Þetta sýnir, hversu óhæfir núverandi valdhafar eru.  Þeir valda engan veginn sínu hlutverki.

Reikna má með, að veiðigjöld fiskveiðiársins 2012/2013 verði um 15 milljarðar kr, og þau stefna í 20 milljarða eftir fáein ár.  Í ljósi þess, að tekjuskattur af sjávarútveginum til greiðslu 2012 af tekjum ársins 2011 nemur 5,5 milljörðum kr, sjá allir viti bornir menn, hvers konar geggjun er hér á ferðinni.

Auðlindarenta er ekki sprottin af eiginleikum fisksins í sjónum, heldur er hún afrakstur hagkvæmra veiða og vinnslu, skynsamlegs fiskveiðistjórnunarkerfis og markaðsstarfs á erlendum vettvangi. 

Þetta veitti sjávarútveginum árið 2011 73 milljarða kr í framlegð, en skuldirnar námu þá í árslok 410 milljörðum.  Hann er að greiða árlega um 20 milljarða niður af þessum lánum, sem vart má minna vera, enda voru arðgreiðslur hans árið 2011 aðeins 6,8 % af framlegð (EBITDA).  Það er hreint smáræði af öllu því fé, sem bundið er í sjávarútvegi. 

Það er alið á ótæpilegri öfund og illgirni í garð útgerðarmanna með afnotarétt á aflahlutdeild.  Menn sjá ekki skóginn fyrir trjánum.  Staðreyndin er, að sjávarútvegurinn rétti úr kútnum við innleiðingu kvótakerfisins, og það er ekki lengur til neins að deila um, hvernig það var innleitt.  Nú stafar þessari undirstöðugrein íslenzka hagkerfisins mikil ógn frá Alþingi og frá erlendum mörkuðum, þar sem kaupgeta fer minnkandi og framboð vaxandi.  Þar sem auður sjávaútvegsins hríslast um æðar íslenzka hagkerfisins frá sjómönnum og birgjum útvegsins, fer ekkert á milli mála, að minna verður til skiptanna og þrengra mun verða fyrir dyrum almennings næstu misserin af þessum sökum.