Fíllinn og músin

Fíllinn tók jóðsótt, og fæddist lítil mús.  Þetta mun sannast um stjórnarmyndunar viðræður vinstri flokkanna.  Dæmin eru tekin að birtast.  Eftir margra vikna þref fyrir og eftir kosningar um afstöðuna til ESB (Evrópusambandsins) varð niðurstaðan sú að láta Alþingi skera úr og móta stefnuna.  Ef vinnubrögðin á öðrum sviðum eru í líkingu við þetta, verður ný vinstri stjórn aldrei barn í brók. 

Það verður vart séð, hvernig hægt var að ímynda sér, að hægt væri að ganga fram hjá Alþingi í þessu umsóknar ferli, sem í hönd virðist munu fara.  Það er eðlilegt, að Alþingi taki fyrsta og síðasta skrefið í þessu máli.  Ef þingið hefur hug á, að ríkisstjórnin sendi umsókn til Brüssel, þá semur það ályktun um inngönguskilmála, sem mætti síðan leggja fyrir kjósendur í sveitarstjórnarkosningum að ári.  Ef Alþingi hefur hins vegar engan gáning á umsókn, þá þarf vart að eyða meira púðri í þetta mál með öllum þeim tilkostnaði, sem því fylgir.                                                                

Eitt af því, sem Alþingi þarf þá að taka afstöðu til, er herskylda Íslendinga í Evrópuhernum.  Írar vilja halda í hlutleysi sitt, og herskyldan var eitt af því, sem Írar settu fyrir sig, þegar þeir höfnuðu Lissabon sáttmálanum, sem færir ESB enn nær því að verða sambandsríki en ríkjasamband, eins og það er nú.  Ætlar Alþingi að gera það að einu af inngönguskilyrðunum, að Íslendingar verði undanþegnir herskyldu ?  Ætla hernaðarandstæðingarnir í VG að styðja ríkisstjórn, sem vinnur að undirbúningi inngöngu án nokkurra umtalsverðra skilyrða ?  Það eru svo alvarlegir þverbrestir í þessu ríkisstjórnar samstarfi vinstri flokkanna, sem virðist vera í burðarliðnum, að það getur hvorki orðið fugl né fiskur. 

Myndin hér að ofan er af hinum raunverulega valdsmanni á Íslandi.  Í stað þess að vinna samkvæmt samkomulaginu við hann, þ.e. Alþjóða gjaldeyrissjóðinn, AGS, eyða stjórnarflokkarnir dýrmætum tíma í allt annað, s.s. stjórnarráðsbreytingar, stjórnlagaþing og ESB.  Allt er þetta birtingarmynd uppgjafar og flótta frá erfiðum viðfangsefnum.  

Alvarlegasta birtingarmynd firringarinnar eru áformin um þjóðnýtingu aflaheimilda.  Þar er um að ræða aðför að eignarrétti útgerðarfyrirtækja, stórra og smárra, sem varinn er af eignarréttarákvæði Stjórnarskráar Íslands.  Slík stefna er hreinræktaður Marxismi, öllu verri þó, því að dauðdagi fyrirtækjanna á að verða hægur og kvalafullur, en ekki snöggur, eins og boðað var í Auðmagni Karls Marx. 

Verði þessi sameignarstefna vinstri flokkanna raungerð, munu mikil málaferli hefjast og algert upplausnarástand verða í grundvallar atvinnuvegi þjóðarinnar.  Yrði þar um mikinn óvinafagnað að ræða, og helztu erlendir samkeppniaðilar íslenzks sjávarútvegs munu þá glotta við tönn.  Um þetta mál birti Þorsteinn Pálsson, ritstjóri, ágætan leiðara í Fréttablaðinu þann 8. maí 2009, "Hægt í réttlætið".  Þar segir m.a.:

"Fiskveiðistjórnunarkerfið með frjálsu framsali var lögfest af vinstri stjórn Steingríms Hermannssonar.  Einu ráðherrarnir sem knúðu málið fram á þeirri tíð og sitja þar enn eru Jóhanna Sigurðardóttir og Steingrímur Sigfússon.  Þingmenn Sjálfstæðisflokksins greiddu atkvæði gegn málinu vegna millifærslusjóðs sem fylgdi með." 

"Lögin fólu einfaldlega ekki í sér úthlutun á veiðirétti.  Hún hefur aldrei farið fram.  Það sem gerðist var að veiðiréttur smábátasjómanna og útvegsmanna var minnkaður frá því sem áður var og takmarkaður við ákveðið hlutfall úr hverjum stofni.  Þeir sem hagsmuna höfðu að gæta litu á skerðinguna sem ranglæti.  Allir voru sammála um að það sem eftir stóð af veiðiheimildum þeirra væri réttlæti."

Síðan þetta var, hefur megnið af þessum veiðiréttindum skipt um hendur.  Að ríkið hrifsi þennan afnotarétt til sín á grundvelli veiks lögfræðilegs hugtaks um þjóðareign á veiðistofnum, er fullkomið glapræði á borð við lögleysur framdar í byltingum.  Ákvæðið um þjóðareign var sett í lög um stjórnun fiskveiða til verja ríkisvaldið hugsanlegum lögsóknum vegna afskipta af nýtingunni, þ.e. vegna ákvörðunar á leyfilegri árlegri heildarnýtingu á hverjum stofni, lokunar veiðihólfa o.þ.h.  Slíkt eru stórtæk inngrip í einkanýtingarréttinn, en almennt viðurkenndur réttur ríkisvaldsins.  Fiskveiðilögin kveða hins vegar ekki á um, að veiðistofnarnir séu eign ríkisins, og á þessu tvennu, þjóðareign og ríkiseign, er grundvallar munur í lagalegum skilningi. 

Við endurreisn íslenzks efnahagslífs duga engin vettlingatök.  Afstaða vinstri flokkanna einkennist af bullandi vörn, sem leiðir til hálfkáks eins.  Þeir þumbast við gagnvart AGS og geta í hvoruga löppina stigið.  Eina afstaðan, sem dugir í núverandi stöðu, er djarfur sóknarleikur.  Í samvinnu við AGS þarf að endurskipuleggja ríkisbúskapinn, og með AGS sem bakhjarl þarf að leita allra leiða til að laða hingað að erlenda fjárfesta í atvinnustarfsemi.   

Helzti hugmyndasmiður kínverskrar endurreisnar eftir afglöp Maos, formanns, sagði eitthvað á þá leið, að það skipti ekki máli, hvort kötturinn væri gulur eða svartur.  Hið eina, sem máli skipti, væri, að kötturinn veiddi mýs.  Íslenzki stóriðjukötturinn hefur veitt mýs í allan vetur, þ.e.a.s. stóriðjufyrirtækin á Íslandi hafa haldið uppi fullri framleiðslu og þar með fullri vinnu þrátt fyrir bágborið afurðaverð.  Nú hillir undir hærra afurðaverð, og þá er lag að leita eftir frekari fjárfestingum þessara aðila.  Þá bregður svo við, að íslenzk stjórnvöld setja upp hundshaus.  Þau hafa flokkað atvinnulífið niður í góða og slæma atvinnustarfsemi.  Þetta er forkastanlegt viðhorf og brýtur í bága við jafnræðisrétt til atvinnustarfsemi.  Hið eina, sem máli skiptir núna, er að koma hjólum atvinnulífsins í gang aftur til að vinna bug á atvinnuleysinu og til að gera skattstofnana burðugri en þeir eru.  

Með því að uppfylla kröfur AGS vafningalaust á að vera hægt að virkja hann sem bakhjarl fyrir stórfelldar erlendar fjárfestingar, sem duga til endurreisnar atvinnulífsins.  Að ætla sér hins vegar að leggja áherzlu á að fara í samningaviðræður við Brüssel með allt niður um sig og samstarfið við AGS í uppnámi, er dæmt til að leiða til ófarnaðar.  Áður en haldið er í leiðangur til Brüssel verður að taka til í eiginn ranni, þ.e. í stórum dráttum að uppfylla Maastricht skilyrðin.  Það er miklu vænlegra en að reiða sig á vilhalla forystu Svía í ESB á seinni helmingi 2009.  Við vitum, hverjir fara með raunveruleg völd í ESB.  Við eigum enn hauka í horni víða í Evrópu, en verðum að sýna djörfung og dug til að þessir vinir okkar geti stutt við bakið á okkur.  Þeir munu ekki geta það, ef við förum sem bónbjargarmenn til Brüssel.  

Niðurstaðan er þessi:

Ríkisstjórnar flokkarnir eru ófærir um að veita leiðsögn í ESB-málinu.  Þeir ganga með böggum hildar til viðreisnar ríkisbúskapar og endurreisnar atvinnulífs, sem lýsir sér í léttvægum sparnaðarhugmyndum, illa grunduðum skattaáformum og fordómum gagnvart erlendum fjárfestingum í orkukræfum iðnaði.  Rétta leiðin er hins vegar uppstokkun ríkisbúskapar með ábyrgð forystumanna ríkisfyrirtækja og stofnana, er varði stöðumissi, sé ekki staðið við fjárhagslegar skuldbindingar í fjárlögum.  Atvinnustefnan miði að útrýmingu atvinnuleysis svo hratt sem verða má með því að hafa allar klær úti eftir erlendum fjárfestingum, sem munu jafnframt veita hunduðum milljarða í tóma sveitasjóði og þurftarfrekan ríkissjóð.