Félagshyggjan afhjúpuð

Félagshyggjan er reist á vanþekkingu og skilningsskorti.  Hún varð til í hópum afæta á kaffihúsum Evrópu.  Misbrestir hennar og hrein heimska hefur hvarvetna komið í ljós, þar sem hún hefur fengið að grassera, nær og fjær.  Hún hefur leitt til þjóðargjaldþrots, þar sem forsprakkar hennar hafa verið við völd áratugum saman.  Til að bæta kjör alþýðunnar þarf annað og meira en kaffihúsagutl. 

Þjóðargjaldþrot átti sér stað í Rússlandi, og það blasti við Svíum við lok valdaskeiðs Jafnaðarmanna.  Kratar leiddu Stóra-Bretland, Grikkland og Spán á heljarþröm.  Þetta er á góðri leið með að gerast í olíulandinu Venezúela og mun gerast á aðeins einu kjörtímabili hérlendis, ef félagshyggjustjórn Jóhönnu Sigurðardóttur heldur völdum út kjörtímabilið. 

Vanþekking á mannlegu eðli og skilningsskortur á mikilvægi tækniþróunar og á lögmálum efnahagslífs og fjármála hafa alls staðar og alltaf staðið forkólfum félagshyggjunnar algerlega fyrir þrifum.  Á Íslandi hefur þetta lýst sér með eftirfarandi hætti:

 

1. Afturhaldsöfl Samfylkingar og Vinstri-grænna hafa staðið gegn allri nýsköpun í atvinnustarfsemi.  Þetta hefur tafið sumar erlendar fjárfestingar og komið í veg fyrir aðrar.  Afturhaldsöflin standa alls staðar gegn tæknivæðingu iðnaðarins, sem hlýzt af alþjóðavæðingunni (erlendum fjárfestingum).
2. Skattahækkunum hefur verið dembt yfir fyrirtæki og einstaklinga.  Þetta hefur hefur riðið sumum fjölskyldum að fullu fjárhagslega, eyðilagt sum fyrirtæki endanlega og dregið stórlega úr atvinnu og eftirspurn almennt í þjóðfélaginu, þ.e. magnað kreppuna.  Skattstofnar hafa þess vegna skroppið saman og tekjur hins opinbera minnkað af sumum sköttum og vaxið aðeins lítillega af öðrum, en eftirtekjan, þ.e. skatttekjur í hlutfalli við skattheimtu, rýrnað gríðarlega.  
3. Miðstýringaráfergja félagshyggjunnar og ofurtrú á opinbera forsjá hefur leitt til fjölgunar embætta, en lausnir á vanda heimilanna hafa verið í skötulíki, þó að félagshyggjustjórnir Jóhönnu hafi haft yfir 20 mánuði til að fást við vandann.  Útrásarafglöpum er hyglað á meðan gengið er á milli bols og höfuðs á illa skuldsettum fjölskyldum og fyrirtækjum. 
4. Kúgunartilhneiging, kaldlyndi og þekkingarleysi ríkisstjórnar félagshyggjunnar hefur nú leitt til forkastanlegs frumvarps til fjárlaga, þar sem rústa á heilbrigðiskerfi landsins með afnámi tiltölulega hagkvæmra sjúkrarúma á landsbyggðinni, en lengingu biðlista við rándýrt sérhæft sjúkrahús í Reykjavík.  Félagshyggjan hefur nú þegar gengið næstum af Landspítalanum dauðum; hann ræður ekki við meira álag og stefnir í að þurfa að leggja af hjartaaðgerðir, sem þó hafa reynzt ríkissjóði og þjóðfélaginu afar hagkvæmar.  Læknar flýja landið unnvörpum, en nýjum tækifærum í heilbrigðisþjónustu, t.d. þjónustu við útlendinga, er kastað fyrir róða.  Allt er njörvað niður í saman súrrað ríkisbákn, sem félagshyggjuforkólfar trúa á, en er glatað form.  
5. Félagshyggjuforkólfar eru nú á barmi örvæntingar, því að þeir klúðra öllu, sem þeir koma nálægt.  Þá kemur þeim til hugar að éta útsæðið.  Það er mjög félagshyggjulegt.  Undanfarin ár hafa nytjastofnar á Íslandsmiðum eflzt, af því að aflareglan var lækkuð í 20 %.  Þá minnkuðu veiðarnar úr 25 % - 30 % af stofni í 20 % - 25 %.  Sóknarþunginn var minnkaður af sjávarútvegsráðherranum, Einari K. Guðfinnssyni, að ráði Hafrannsóknarstofnunar, til að búa í haginn fyrir framtíðina.  Nú ætlar hinn skammsýni og þröngsýni þvergirðingur í embætti sjávarútvegsráðherra, félagshyggjumaðurinn Jón Bjarnason, að auka sóknarþungann þvert ofan í ráðleggingar Hafró.  Þar með ætlar félagshyggjustjórnin að hefja ósjálfbærar veiðar á Íslandsmiðum.  Skerðing aflaheimilda lenti auðvitað á þeim, sem aflaheimildir höfðu, en þeir eiga ekki að fá að bjóða í nýjar heimildir.  Þannig er engan veginn tryggt, að hámarks arðsemi náist út úr viðbótar aflanum.  Það er kunnara en frá þurfi að segja, að helztu útgerðir landsins eru útflytjendur hágæðamatvæla, sem framleiða samkvæmt pöntun viðskiptavina með svipuðum hætti og álfyrirtækin.  Skussar kunna lítt með viðkvæm matvæli að fara, þeir hafa engin markaðssambönd erlendis, og afleiðingin verður sóun verðmæta.

 Það ber vitni um algert dómgreindar-

leysi félaghshyggjustjórnarinnar að fjölga afætum á ríkisjötunni, ráða eftir flokksskírteini, láta silkihúfurnar áfram fara sínu fram með gagnslitla vinnu sína í ráðuneytum og stofnunum ríkisins á meðan blýantsnögurum líðzt að brjóta niður grunnþjónustu velferðarkerfisins, sem snýr að umönnun við skjólstæðingana, sem höllustum standa fæti í þjóðfélaginu. 

Það er algerlega siðlaust af félagshyggjuforkólfum að ætla á sama tíma að kasta 0,5-1,0 milljarði kr í vanbúið Stjórnlagaþing.  Aðferðafræði þessi til að semja nýja Stjórnarskrá er andvana fædd og allt of dýr.  Einfaldara hefði verið að fá valinkunna háskólamenn til starfans, t.d. lögspekinga, heimspekinga, stjórnmálafræðinga og siðfræðinga, sem leggja mundu tillögur sínar fyrir Alþingi.  

Alþingi þyrfti að koma málum þannig fyrir, að stjórnarskráarbreytingar yrðu lagðar beint fyrir þjóðina, en ekki eins og nú er, að tvö Alþingi samþykki með þingkosningum á milli.  Þannig mætti jafnvel leggja fleiri en einn kost fyrir þjóðina. 

Á sama tíma og velferðarkerfið er rústað, er fleygt 7 milljörðum króna í glannaför til Brüssel, sem engu mun skila, nema skömminni.  Þetta er algerlega óverjanlegt. 

Gríðarlegur óbeinn kostnaður hlýzt af þessu feigðarflani félagshyggjunnar, því að embættismannakerfið er undirlagt af aðlögun, sem nú er lætt inn bakdyramegin og ekki var minnzt á einu orði, þegar Alþingi fjallaði um umsóknina í júlí 2009.  Félagshyggjumenn eru, eðli málsins samkvæmt, hallir undir forræðishyggjuna, sem tröllríður húsum í Berlaymont.  Þeir telja stjórnarhættina á Íslandi munu batna, ef fleiri blýantsnagarar véla um málefni landsins.  Ekki er nóg með, að blýantsnagarar Brüssel séu skilningsvana á aðstæður hér og þarfir almennings, heldur eru þeir hallir undir aðra og mun valdameiri hagsmuni en hagsmuni okkar Íslendinga. Bezt er, að valdið sé hjá fólkinu sjálfu.  

Við fjárlagagerðina þarf að taka upp núllgrunnsáætlunargerð, þar sem hver útgjaldaliður er rýndur, en ekki aðeins horft á útgjöld síðasta árs.  Þessi aðferð hvetur til að skoða, hvort spara megi ríkisútgjöld með öðru fyrirkomulagi á framkvæmdinni.  Með steinrunnum aðferðum félagshyggjunnar, þröngsýni og fordómum, næst enginn árangur.  Afleiðingin er hrun innviðanna, eins og nú blasir við. 

Sé nútímalegri stjórnunarþekkingu beitt, bæði á útgjalda-og tekjuhlið fjárlaga, er auðvelt að ráða við vandann á tveimur árum, þannig að ráðast megi gegn stærsta vandanum, sem er feiknarleg skuldasöfnun ríkis og sveitarfélaga og ráða bug á honum á um einum áratugi.  Það er þegar fullreynt, að félagshyggjan ræður hvorki við fjárlagavandann, skuldavandann né peningamálastjórnunina.  Þetta grunaði marga, en reynslan ætti að hafa sannfært flesta um, að félagshyggjuleiðin er ófær og hefur aldrei verið annað en draumórar letingja, sem breyttust í martröð.  

          

Vendipunktur

Þjóðverjar nefna endursameiningu Þýzkalands 1990 "die Wende", og 3. október fögnuðu þeir tvítugsafmæli endursameinaðs Sambandslýðveldis.  Með svipuðum hætti má segja, að vendipunktur hafi orðið í viðreisn íslenzks atvinnulífs, þegar alþjóðlega iðnfyrirtækið Rio Tinto Alcan (RTA) tilkynnti haustið 2010 um nýjar fjárfestingar í Straumsvík fyrir tæpa 60 milljarða kr.  Hér var ísinn brotinn eftir frystingu fjármálageirans á fjárflæði til landsins eftir Hrun, nema með tilstilli Alþjóða gjaldeyrissjóðsins .

Í grundvallaratriðum er hér um þrígreint verkefni að ræða.  Í fyrsta lagi að styrkja innviði raforkuflutnings til allara kerskálanna þriggja.  Þetta er nauðsynlegt af tveimur ástæðum.

Í fyrsta lagi vegna öldrunar rafbúnaðarins, en elzti hluti hans er nú orðinn 41 árs gamall og ákveðinn rofabúnaður jafnvel 10 árum betur.  Af þessum ástæðum munu bilanalíkindi fara ört vaxandi að óbreyttu álagi.  Dregið verður úr álagi á gamla búnaðinn, þegar nýr verður tekinn í notkun, til þess að lengja endingu hans enn meir.

Gjörnýting framleiðslutækjanna er stefna fyrirtækisins, og verksmiðjan framleiðir nú 27 % meir en hún var hönnuð fyrir.  Þetta hefur verið gert á kostnað rekstraröryggis, og fyrsti hluti fjárfestinganna er til mótvægis við það.  Nýr búnaður mun veita ráðrúm til stórviðhalds á gamla búnaðinum í þeim mæli, sem það verður talið hagkvæmara en endurnýjun.

Annar þáttur fjárfestinganna er fólginn í byltingu straumleiðarakerfis elztu kerskálanna tveggja til að gera kleift að auka strauminn um 320 ker.  Grundvöllur þessa er líkangerð og viðamiklir straum-og segulsviðsútreikningar í Rannsóknarmiðstöð RTA í Evrópu.  Jafnframt verða innviðir verksmiðjunnar lagaðir að meiri afköstum og framleiðni.  Þetta þýðir m.a., að bæta þarf við nýjum rafbúnaði, og verða þannig tveir nýir 200 MVA aðalspennar í aðveitustöð ISAL, sem verða öflugustu spennar landsins.

Þriðji áfanginn verður fólginn í umbyltingu framleiðslunnar úr fljótandi áli kerskálanna.  Steyptir verða sívalningar, og þeir glæddir í rafhituðum glæðiofnum.  Þessi framleiðsla er arðsamari og veitir meiri markaðsstöðugleika en völsunarbarrarnir. 

Jafnhliða skipulagningu og fjármögnun á þessu verkefni í Straumsvík hefur RTA samið um orkuafhendingu til svo langs tíma við Landsvirkjun, að arðsemi fjárfestinganna er tryggð.  Jafnframt er atvinnuöryggi a.m.k. 2000 starfa, beinna og óbeinna, tryggt.

Þessi orkusamningur gaf Landsvirkjun byr í seglin á erlendum lánamörkuðum.  Deutsche Bank reið á vaðið og keypti skuldabréf af Landsvirkjun við um 6,5 % vöxtum.  Vextirnir þykja nú fremur háir, en arðsemi fjárfestinga Landsvirkjunar verður áfram há, og fjárfestingar hennar bera þessa vexti vel.  Gegnumbrot Íslendinga á alþjóðlegum fjármálamörkuðum hefur átt sér stað fyrir tilverknað vendipunktsins, sem minnzt var á í upphafi.  Þjóðverjar reynast oss enn sem fyrr haukar í horni.

Hvorugt erlendu fyrirtækjanna, sem hér hafa verið nefnd til sögunnar, eru góðgerðarstofnanir.  Þau þekkja hins vegar Íslendinga af verkum þeirra.  "Af ávöxtunum skuluð þér þekkja þá." 

Mjór er mikils vísir.  Ofangreindar fjárfestingar þarf að tífalda á næstu fimm árum til að koma íslenzka hagkerfinu á skrið.  Nú á að láta kné fylgja kviði.  Raforkunotkun landsins nam árið 2009 um 16,8 TWh (terawattstundir).  Það er engin goðgá, að framleiða megi 50 TWh/a, ekki sízt, ef djúpvinnsla jarðvarmans tekst, og þess vegna er hægurinn á að þrefalda núverandi raforkuvinnslu með sjálfbærum og afturkræfum hætti.

Þetta mun lítil áhrif hafa á aðra landnotkun vegna víðernis landsins, en fróðlegt verður að sjá, hvernig fjallað er um þetta í svo nefndri "Rammaáætlun" um nýtingu og verndun auðlinda.  Skýrslan mun vera nýjasta deiluefni algerlega óhæfrar ríkisstjórnar.  Nú er ekki rétti tíminn til að hengja sig í stjórnmálastefnur til hægri eða vinstri, heldur verða hæfileikar að ráða því, hverjir verða settir til verka í stjórnarráðinu.  Ráðherrar vinstri stjórnarinnar hafa nú svikið öll sín kosningaloforð, svo að engan veginn verður séð, hvaða erindi þeir eiga lengur í Stjórnarráðið.

Tími er kominn til að bretta upp ermarnar og að spýta í lófana á öllum vígstöðvum.  

     

 

 

 

     

  

Bakari fyrir smið

Í sögu Alþingis verður 28. september 2010 jafnan minnzt sem dagsins, þegar þingið fól Landsdómi sitt fyrsta verkefni.  Sínum augum lítur síðan hver á silfrið.  Síðan Alþingi var endurreist árið 1844 hefur það ekki haft ákæruvald, heldur einvörðungu ráðgjafarvald fyrst og síðan löggjafarvald, en til forna fór þingið hins vegar í senn með löggjöf og dómsvald.   Þingmenn urðu þess vegna nú að skipta um ham, og meirihluti þeirra stóð hvorki undir kröfum um nútímaleg mannréttindi til handa sakborningum við rannsókn máls né varfærni að hætti réttarfars 21. aldarinnar við úrskurð um ákæru eður ei.  Þingið setti stórum niður og þingmönnum mun blæða fyrir afglöp sín, hefnigirni og ofstæki. Asklok hafa þeir margir fyrir himin.  

Meirihluti þingmannanefndar Atla Gíslasonar fékk þó á baukinn, því að Alþingi gerði afar lítið úr störfum hans og niðurstöðu og gaf honum falleinkunnina 2,5 af 10,0.  Landsdómur mun að öllum líkindum kasta Atla Gíslasyni á ruslahauga sögunnar. þar sem hann mun sóma sér vel.  Lokaskýrsla nefndar hans einkennist meir af lýðskrumi en lögfræði eða faglegri greiningarvinnu til að auðvelda Alþingi afgreiðslu málsins.  Snemma kom í ljós á hvaða braut nefndin var.  Hún sendi t.d. ríkissaksóknara fyrirspurn um það, hvort embætti hans teldi efni standa til ákæru á hendur Davíð Oddssyni fyrir störf hans í Seðlabanka Íslands.  Saksóknari endursendi nefndinni fyrirspurnina óðara með neitun.  Varð þetta snautlegt upphaf fyrir Atla , sem afhjúpaði ófagmannleg vinnubrögð hans og gaf tóninn um framhaldið.  

Vegna hinna hrikalegu atburða og stórfellds fjárhagslegs taps fjölda fólks í Hruninu er auðvelt að bera beizkan hug til ríkisstjórnar Geirs Hilmars Haarde, sem við stjórnvölinn var árið 2008.  Dæmi um hrikalega vanvirðu og misnotkun á fé samborgaranna eru rakin síðar í þessari grein, en slíkt er ekki unnt að skrifa á reikning ráðherranna fyrrverandi.  Fjármálasvínaríið á sér rætur í agaleysi og siðleysi, hvað nefnt hefur verið siðrof. 

Téð Þingmannanefnd er lögfræðilega á hálum ísi, þegar kemur að sakargiftum hennar á hendur ráðherrunum fjórum, sem meirihluti hennar vildi kæra.  Það þarf engan lögspeking til að sjá, að þær halda ekki vatni og eru svo vanreifaðar og haldlitlar, að fjarri fer, að slíkar sakargiftir dugi til sakfellingar.  Þær hefðu dugað til sakfellingar á Íslandi á dögum galdrafársins, sem Ólína Þorvarðardóttir, þingmaður Samfylkingarinnar, er doktor í, áður en Brynjólfur, biskup, Sveinsson tók í taumana. 

Nú á dögum hljóma þessi sakarefni eins og hvert annað tuð og vangaveltur, sem sönnunarfærsla er ekki möguleg á.  Skömm Atla Gíslasonar og kæruáfjaðra sjömenninga í téðri þingmannanefnd verður lengi uppi, og verður Atla minnzt sem hins versta lýðskrumara og loddara.

Nú standa öll rök til þess, að fyrrverandi forsætisráðherra landsins, maðurinn á myndinni hér til hægri, muni standa uppi sem sigurvegari í þessu máli, en hatursmálatilbúnaður Steingríms & Co. hitta ormagryfju Vinstri hreyfingarinnar græns framboðs fyrir sem bjúgverpill.  

Ráðherrar núverandi ríkisstjórnar eru nú teknir að óttast örlög sín fyrir Landsdómi og tala fjálglega um nauðsyn þess að leggja hann niður í núverandi mynd.  Ástæða þess, að þingmenn Sjálfstæðisflokksins greiddu allir atkvæði gegn málatilbúnaði þingmannanefndar Atla Gíslasonar, var, að hann var eintómt froðusnakk, og ekki nokkur leið að reisa sakamál á svo veikum grunni.  Bent hefur hins vegar verið á, að miklu traustari málatilbúnað mætti hafa uppi fyrir Landsdómi um ýmis afglöp og axarsköpt núverandi ríkisstjórnar.  "Icesave" málið hefur t.d. af fyrrverandi hæstaréttardómara verið sagt jaðra við landráð.  Fjármálaráðherrann var margvaraður við, en hann óð út á foraðið og stendur reyndar enn að einhverju furðulegu leynimakki.  Bankasalan síðasta er hulin leyndarhjúpi, sem verður að svipta af.  Þá mun koma í ljós, hvort hún gefur tilefni til ákæra eður ei.  Framferði umhverfisráðherra hefur í einu tilviki verið dæmt ólöglegt, en ástæða er til að rannsaka embættisfærslu hennar í víðu samhengi, því að hún kann að hafa haft af þjóðarbúinu hundruði milljarða króna í tekjum með þeirri rökleysu, að "náttúran verði að njóta vafans".  Séu þau "rök" tekin góð og gild, verður aldrei neitt framkvæmt á þessu landi. 

Málatilbúnaður handbenda Steingríms Sigfússonar er allur í skötulíki, en brautin hefur nú verið rudd fyrir Landsdóm.  Því skal spá hér, að Landsdómur staðfesti þetta mat og annaðhvort vísi ákærum á hendur Geir Hilmari frá eða sýkni hann.  Verður þá skömm þeirra þingmanna, sem ræstu þetta ferli, lengi uppi.

Einkum vekja þeir þingmenn furðu, sem ekki greiddu atkvæði með sama hætti um alla 4 ráðherrana fyrrverandi.  Þetta vekur furðu, af því að sakarefnin voru svo keimlík gagnvart öllum.  Prófessor emerítus, Sigurður Líndal, telur þetta verða til að veikja málsóknina, og eðlilegast hefði verið, að fá Landsdómi mál allra til úrlausnar, ef einhvers.  Það er ástæða til að telja upp nöfn þeirra, sem ekki gættu jafnræðis að þessu leyti við atkvæðagreiðsluna, en það er allt fólk með jöfnuð sífellt á vörunum.  Eru þetta hinir verstu ójafnaðarmenn:

Helgi Hjörvar, Magnús Orri Schram, Mörður Árnason, Oddný G. Harðardóttir, Ólína Þorvarðardóttir, Sigríður I. Ingadóttir, Skúli Helgason, Valgerður Bjarnadóttir; alls 8 þingmenn Samfylkingarinnar.

Það er engum vafa undirorpið, að mikil og djúpstæð reiði ríkir í samfélaginu.  Hún á sér margar skýringar, en mjög margir eiga fjárhagslega um sárt að binda vegna Hrunsins.  Gjallandinn í vinstrigrænum o.fl. um, að þess vegna hljóti stjórnmálamennirnir að lenda á sakamannabekk, er undirmálslýðskrum.  Málatilbúnaður Atla Gíslasonar og Steingríms J. Sigfússonar sýndi það glöggt. 

Eitt argvítugt dæmi úr Hruninu var tap lífeyrissjóðanna.  Lífeyrissjóðir eiga eðli málsins samkvæmt að sýna varfærni í sínum fjárfestingum.  Það gerðu þeir í mörgum tilvikum ekki, og munu hafa tapað 22 % af eignum sínum.  

Annaðhvort var hér um fjármálalegan flónshátt og ábyrgðarleysi að ræða, eða þeir, sem véluðu um fjárfestingar lífeyrissjóðanna, voru handbendi bankamannanna og eigenda bankanna, sem hér riðu öllu á svig. 

Einna verst fóru félagar í Lífeyrissjóði verkfræðinga, Lífsverk, út úr þessum ósköpum.  Óhugnanlegt er fyrir tilvonandi lífeyrisþega að lesa skilmerkilega skýrslu Þorbergs Steins Leifssonar, verkfræðings, frá 21.09.2010, um stöðu lífeyrissjóðsins eftir Hrunið og verk stjórnar sjóðsins 2007-2008, sem ekki þola dagsljósið.  

Eignir voru í árslok 2009 26,2 mia.kr, en hefðu með grunnávöxtun 3,5 % verið 42,6 mia.kr.  Tapið er 16,4 mia.kr eða 38 %.   Af þessu mun leiða skerðingu lífeyrisréttinda um 40 %.  Fyrir verkfræðing á meðallaunum þýðir þetta 140 kkr lægri lífeyri á mánuði eða 1,7 Mkr á ári.  Vegið meðaltap íslenzku lífeyrissjóðanna nam 22 %, svo að ljóst er, að hagsmunir sjóðfélaga Lífsverk hafa algerlega verið fyrir borð bornir.  Þar voru lög brotin og ber hið fyrsta að sækja meint glæpahyski til saka. 

Höfundurinn hefur greint meginástæðurnar:

• 90 % - 95 % af innlendri hlutabréfaeign sjóðsins tapaðist, og hún var að miklu leyti í bönkunum og fyrirtækjum í eigu eigenda bankanna
• stjórn sjóðsins minnkaði eignir í erlendum gjaldmiðli úr 29 % í 26 % af heildareign árið 2007
• í marz 2008 seldi Lífsverk tæplega helming af erlendri hlutabréfaeign sinni

Ekki fer á milli mála, að ofangreindir 3 liðir eru til merkis um glórulausa fjármálagjörninga, ekki aðeins, þegar horft er í baksýnisspegilinn, heldur mátti þegar á árinu 2007 ljóst vera, að hér yrðu sjóðsfélagar hlunnfarnir með heimskulegri áhættutöku, eins og glögglega er sýnt fram á í téðri skýrslu.  Hér kemur þó rúsínan í pylsuendanum (ritháttur vefseturshöfundar):

"Þann 25. marz 2008 (þriðjudag eftir páska, rétt eftir fyrsta fall krónunnar) afhenti Lífsverk fyrir milligöngu Landsbankans svissneska bankanum UBS AG einn milljarð af eignum sjóðsins gegn því að bankinn borgaði 10,7 % álag á REIBOR vexti.  Ef Landsbankinn, Kaupþing eða Glitnir færu á hausinn eða skuldatryggingarálagið á þá hækkaði eða krónan veiktist, mætti svissneski bankinn eiga milljarðinn.  Ef staða Landsbankans veiktist, gat UBS krafizt meiri peninga.  Þessi milljarður var tapaður í september 2008, og þá lagði sjóðurinn 1,5 mia.kr til viðbótar á spilaborðið til að fá að vera með lengur.  Þetta fé tapaðist síðan aðeins örfáum dögum seinna."

Tilvonandi lífeyrisþega fellur allur ketill í eld við þennan lestur, og hann missir neðri kjálkann niður á bringu. Hér er eignum Lífeyrissjóðs verkfræðinga í forherðingu kastað á bál peningapúkanna í örvæntingarfullri tilraun til að framlengja líf maðksmoginna banka, sem allir féllu með brauki og bramli fyrir 2 árum, um mánaðamótin september-október 2008.

Mörg fleiri dæmi eru rakin í skýrslunni, sem öll benda til, að stjórnendur fjármálagjörninga Lífsverk hafi verið handbendi bankaóþverranna.  Ályktun skýrsluhöfundar er, "að stjórn Lífsverk hafi verið verkfæri í höndum íslenzku bankamannanna.  Nær allar stefnumótandi ákvarðanir virðast hafa verið teknar (meðvitað eða ómeðvitað) til að tryggja hagsmuni bankanna og framlengja líf þeirra á kostnað sjóðfélaga".

Sukkarar í fjármálaheiminum íslenzka, sem treyst var fyrir fjöreggi almennings, köstuðu því á milli sín af fullkomnu skeytingarleysi um hag hins almenna borgara, sem skyldaður er til að greiða í lífeyrissjóð, þar sem reynist vera fé án hirðis.  Hér er fullkomið efni til sakamálarannsóknar, en hvers vegna gerist ekkert ?  Er kerfið gegnum morkið ?  Þjóðin gjörbreytti skipan Alþingis í apríl 2009 í þeirri von, að sópað yrði og skúrað í öllum skúmaskotum.  Við tók alger ládeyða, og sukkarar sitja enn að sumbli.  Þjóðin fékk yfir sig gjörsamlega gagnslaust fólk, illa að sér og ónýtt til allra verka; alger klúðurhænsni. 

Landsmenn fóru þar með úr öskunni í eldinn.  Í stað þess að höggva að meinsemdinni, fenrisúlfi fjármálasvíðinga, var bakari hengdur fyrir smið enn einu sinni.