Bakari fyrir smið

Í sögu Alþingis verður 28. september 2010 jafnan minnzt sem dagsins, þegar þingið fól Landsdómi sitt fyrsta verkefni.  Sínum augum lítur síðan hver á silfrið.  Síðan Alþingi var endurreist árið 1844 hefur það ekki haft ákæruvald, heldur einvörðungu ráðgjafarvald fyrst og síðan löggjafarvald, en til forna fór þingið hins vegar í senn með löggjöf og dómsvald.   Þingmenn urðu þess vegna nú að skipta um ham, og meirihluti þeirra stóð hvorki undir kröfum um nútímaleg mannréttindi til handa sakborningum við rannsókn máls né varfærni að hætti réttarfars 21. aldarinnar við úrskurð um ákæru eður ei.  Þingið setti stórum niður og þingmönnum mun blæða fyrir afglöp sín, hefnigirni og ofstæki. Asklok hafa þeir margir fyrir himin.  

Meirihluti þingmannanefndar Atla Gíslasonar fékk þó á baukinn, því að Alþingi gerði afar lítið úr störfum hans og niðurstöðu og gaf honum falleinkunnina 2,5 af 10,0.  Landsdómur mun að öllum líkindum kasta Atla Gíslasyni á ruslahauga sögunnar. þar sem hann mun sóma sér vel.  Lokaskýrsla nefndar hans einkennist meir af lýðskrumi en lögfræði eða faglegri greiningarvinnu til að auðvelda Alþingi afgreiðslu málsins.  Snemma kom í ljós á hvaða braut nefndin var.  Hún sendi t.d. ríkissaksóknara fyrirspurn um það, hvort embætti hans teldi efni standa til ákæru á hendur Davíð Oddssyni fyrir störf hans í Seðlabanka Íslands.  Saksóknari endursendi nefndinni fyrirspurnina óðara með neitun.  Varð þetta snautlegt upphaf fyrir Atla , sem afhjúpaði ófagmannleg vinnubrögð hans og gaf tóninn um framhaldið.  

Vegna hinna hrikalegu atburða og stórfellds fjárhagslegs taps fjölda fólks í Hruninu er auðvelt að bera beizkan hug til ríkisstjórnar Geirs Hilmars Haarde, sem við stjórnvölinn var árið 2008.  Dæmi um hrikalega vanvirðu og misnotkun á fé samborgaranna eru rakin síðar í þessari grein, en slíkt er ekki unnt að skrifa á reikning ráðherranna fyrrverandi.  Fjármálasvínaríið á sér rætur í agaleysi og siðleysi, hvað nefnt hefur verið siðrof. 

Téð Þingmannanefnd er lögfræðilega á hálum ísi, þegar kemur að sakargiftum hennar á hendur ráðherrunum fjórum, sem meirihluti hennar vildi kæra.  Það þarf engan lögspeking til að sjá, að þær halda ekki vatni og eru svo vanreifaðar og haldlitlar, að fjarri fer, að slíkar sakargiftir dugi til sakfellingar.  Þær hefðu dugað til sakfellingar á Íslandi á dögum galdrafársins, sem Ólína Þorvarðardóttir, þingmaður Samfylkingarinnar, er doktor í, áður en Brynjólfur, biskup, Sveinsson tók í taumana. 

Nú á dögum hljóma þessi sakarefni eins og hvert annað tuð og vangaveltur, sem sönnunarfærsla er ekki möguleg á.  Skömm Atla Gíslasonar og kæruáfjaðra sjömenninga í téðri þingmannanefnd verður lengi uppi, og verður Atla minnzt sem hins versta lýðskrumara og loddara.

Nú standa öll rök til þess, að fyrrverandi forsætisráðherra landsins, maðurinn á myndinni hér til hægri, muni standa uppi sem sigurvegari í þessu máli, en hatursmálatilbúnaður Steingríms & Co. hitta ormagryfju Vinstri hreyfingarinnar græns framboðs fyrir sem bjúgverpill.  

Ráðherrar núverandi ríkisstjórnar eru nú teknir að óttast örlög sín fyrir Landsdómi og tala fjálglega um nauðsyn þess að leggja hann niður í núverandi mynd.  Ástæða þess, að þingmenn Sjálfstæðisflokksins greiddu allir atkvæði gegn málatilbúnaði þingmannanefndar Atla Gíslasonar, var, að hann var eintómt froðusnakk, og ekki nokkur leið að reisa sakamál á svo veikum grunni.  Bent hefur hins vegar verið á, að miklu traustari málatilbúnað mætti hafa uppi fyrir Landsdómi um ýmis afglöp og axarsköpt núverandi ríkisstjórnar.  "Icesave" málið hefur t.d. af fyrrverandi hæstaréttardómara verið sagt jaðra við landráð.  Fjármálaráðherrann var margvaraður við, en hann óð út á foraðið og stendur reyndar enn að einhverju furðulegu leynimakki.  Bankasalan síðasta er hulin leyndarhjúpi, sem verður að svipta af.  Þá mun koma í ljós, hvort hún gefur tilefni til ákæra eður ei.  Framferði umhverfisráðherra hefur í einu tilviki verið dæmt ólöglegt, en ástæða er til að rannsaka embættisfærslu hennar í víðu samhengi, því að hún kann að hafa haft af þjóðarbúinu hundruði milljarða króna í tekjum með þeirri rökleysu, að "náttúran verði að njóta vafans".  Séu þau "rök" tekin góð og gild, verður aldrei neitt framkvæmt á þessu landi. 

Málatilbúnaður handbenda Steingríms Sigfússonar er allur í skötulíki, en brautin hefur nú verið rudd fyrir Landsdóm.  Því skal spá hér, að Landsdómur staðfesti þetta mat og annaðhvort vísi ákærum á hendur Geir Hilmari frá eða sýkni hann.  Verður þá skömm þeirra þingmanna, sem ræstu þetta ferli, lengi uppi.

Einkum vekja þeir þingmenn furðu, sem ekki greiddu atkvæði með sama hætti um alla 4 ráðherrana fyrrverandi.  Þetta vekur furðu, af því að sakarefnin voru svo keimlík gagnvart öllum.  Prófessor emerítus, Sigurður Líndal, telur þetta verða til að veikja málsóknina, og eðlilegast hefði verið, að fá Landsdómi mál allra til úrlausnar, ef einhvers.  Það er ástæða til að telja upp nöfn þeirra, sem ekki gættu jafnræðis að þessu leyti við atkvæðagreiðsluna, en það er allt fólk með jöfnuð sífellt á vörunum.  Eru þetta hinir verstu ójafnaðarmenn:

Helgi Hjörvar, Magnús Orri Schram, Mörður Árnason, Oddný G. Harðardóttir, Ólína Þorvarðardóttir, Sigríður I. Ingadóttir, Skúli Helgason, Valgerður Bjarnadóttir; alls 8 þingmenn Samfylkingarinnar.

Það er engum vafa undirorpið, að mikil og djúpstæð reiði ríkir í samfélaginu.  Hún á sér margar skýringar, en mjög margir eiga fjárhagslega um sárt að binda vegna Hrunsins.  Gjallandinn í vinstrigrænum o.fl. um, að þess vegna hljóti stjórnmálamennirnir að lenda á sakamannabekk, er undirmálslýðskrum.  Málatilbúnaður Atla Gíslasonar og Steingríms J. Sigfússonar sýndi það glöggt. 

Eitt argvítugt dæmi úr Hruninu var tap lífeyrissjóðanna.  Lífeyrissjóðir eiga eðli málsins samkvæmt að sýna varfærni í sínum fjárfestingum.  Það gerðu þeir í mörgum tilvikum ekki, og munu hafa tapað 22 % af eignum sínum.  

Annaðhvort var hér um fjármálalegan flónshátt og ábyrgðarleysi að ræða, eða þeir, sem véluðu um fjárfestingar lífeyrissjóðanna, voru handbendi bankamannanna og eigenda bankanna, sem hér riðu öllu á svig. 

Einna verst fóru félagar í Lífeyrissjóði verkfræðinga, Lífsverk, út úr þessum ósköpum.  Óhugnanlegt er fyrir tilvonandi lífeyrisþega að lesa skilmerkilega skýrslu Þorbergs Steins Leifssonar, verkfræðings, frá 21.09.2010, um stöðu lífeyrissjóðsins eftir Hrunið og verk stjórnar sjóðsins 2007-2008, sem ekki þola dagsljósið.  

Eignir voru í árslok 2009 26,2 mia.kr, en hefðu með grunnávöxtun 3,5 % verið 42,6 mia.kr.  Tapið er 16,4 mia.kr eða 38 %.   Af þessu mun leiða skerðingu lífeyrisréttinda um 40 %.  Fyrir verkfræðing á meðallaunum þýðir þetta 140 kkr lægri lífeyri á mánuði eða 1,7 Mkr á ári.  Vegið meðaltap íslenzku lífeyrissjóðanna nam 22 %, svo að ljóst er, að hagsmunir sjóðfélaga Lífsverk hafa algerlega verið fyrir borð bornir.  Þar voru lög brotin og ber hið fyrsta að sækja meint glæpahyski til saka. 

Höfundurinn hefur greint meginástæðurnar:

• 90 % - 95 % af innlendri hlutabréfaeign sjóðsins tapaðist, og hún var að miklu leyti í bönkunum og fyrirtækjum í eigu eigenda bankanna
• stjórn sjóðsins minnkaði eignir í erlendum gjaldmiðli úr 29 % í 26 % af heildareign árið 2007
• í marz 2008 seldi Lífsverk tæplega helming af erlendri hlutabréfaeign sinni

Ekki fer á milli mála, að ofangreindir 3 liðir eru til merkis um glórulausa fjármálagjörninga, ekki aðeins, þegar horft er í baksýnisspegilinn, heldur mátti þegar á árinu 2007 ljóst vera, að hér yrðu sjóðsfélagar hlunnfarnir með heimskulegri áhættutöku, eins og glögglega er sýnt fram á í téðri skýrslu.  Hér kemur þó rúsínan í pylsuendanum (ritháttur vefseturshöfundar):

"Þann 25. marz 2008 (þriðjudag eftir páska, rétt eftir fyrsta fall krónunnar) afhenti Lífsverk fyrir milligöngu Landsbankans svissneska bankanum UBS AG einn milljarð af eignum sjóðsins gegn því að bankinn borgaði 10,7 % álag á REIBOR vexti.  Ef Landsbankinn, Kaupþing eða Glitnir færu á hausinn eða skuldatryggingarálagið á þá hækkaði eða krónan veiktist, mætti svissneski bankinn eiga milljarðinn.  Ef staða Landsbankans veiktist, gat UBS krafizt meiri peninga.  Þessi milljarður var tapaður í september 2008, og þá lagði sjóðurinn 1,5 mia.kr til viðbótar á spilaborðið til að fá að vera með lengur.  Þetta fé tapaðist síðan aðeins örfáum dögum seinna."

Tilvonandi lífeyrisþega fellur allur ketill í eld við þennan lestur, og hann missir neðri kjálkann niður á bringu. Hér er eignum Lífeyrissjóðs verkfræðinga í forherðingu kastað á bál peningapúkanna í örvæntingarfullri tilraun til að framlengja líf maðksmoginna banka, sem allir féllu með brauki og bramli fyrir 2 árum, um mánaðamótin september-október 2008.

Mörg fleiri dæmi eru rakin í skýrslunni, sem öll benda til, að stjórnendur fjármálagjörninga Lífsverk hafi verið handbendi bankaóþverranna.  Ályktun skýrsluhöfundar er, "að stjórn Lífsverk hafi verið verkfæri í höndum íslenzku bankamannanna.  Nær allar stefnumótandi ákvarðanir virðast hafa verið teknar (meðvitað eða ómeðvitað) til að tryggja hagsmuni bankanna og framlengja líf þeirra á kostnað sjóðfélaga".

Sukkarar í fjármálaheiminum íslenzka, sem treyst var fyrir fjöreggi almennings, köstuðu því á milli sín af fullkomnu skeytingarleysi um hag hins almenna borgara, sem skyldaður er til að greiða í lífeyrissjóð, þar sem reynist vera fé án hirðis.  Hér er fullkomið efni til sakamálarannsóknar, en hvers vegna gerist ekkert ?  Er kerfið gegnum morkið ?  Þjóðin gjörbreytti skipan Alþingis í apríl 2009 í þeirri von, að sópað yrði og skúrað í öllum skúmaskotum.  Við tók alger ládeyða, og sukkarar sitja enn að sumbli.  Þjóðin fékk yfir sig gjörsamlega gagnslaust fólk, illa að sér og ónýtt til allra verka; alger klúðurhænsni. 

Landsmenn fóru þar með úr öskunni í eldinn.  Í stað þess að höggva að meinsemdinni, fenrisúlfi fjármálasvíðinga, var bakari hengdur fyrir smið enn einu sinni.