Stjórnarandstaða skipuð geimverum

Eftirmæli afturhaldsins, sem ráðherrastólana kvaddi þann 23. maí 2013, verða óbeysin.  Mistökin eru legíó, og kosningaúrslitin innsigla falleinkunn þessa dæmalausa fyrirbrigðis, sem er lægsta einkunn nokkurrar ríkisstjórnar á Íslandi og þótt víðar væri leitað. 

Landsmenn sluppu fyrir horn, eftir að meirihluti í sárum færði óhæfu fólki völdin í apríl 2009. Forsætisráðherrann fráfarandi færði arftakanum einhverja bók um jafnrétti, sem hún sagði honum að lesa vandlega, en hér skal draga í efa, að Jóhanna Sigurðardóttir hafi nokkurn tíma lesið þá bók fremur en mikilvægari stjórnarskjöl, sem hún þó samþykkti og skipaði þingmönnum að gera slíkt hið sama.

Þessi óábyrgasti forsætisráðherra Íslandssögunnar, sem hóf sig aldrei upp fyrir gæluverkefnastigið, hrósaði sér og ríkisstjórn sinni fyrir að hafa aukið jafnréttið á Íslandi.  Þessi lokaræða var tóm vitleysa.  Hún var þá sennilega að vísa til hins illræmda skattpíningarkerfis síns, þar sem skattkerfið sem tekjuöflunarkerfi hins opinbera var herfilega misnotað, en alhæfing hennar var samt allsendis ósönn.  Á tíma Samfylkingarformannsins, fyrrverandi, í forsæti fyrir jafnréttismálum á Íslandi, jókst launamisrétti kynjanna hjá hinu opinbera umtalsvert.  Það fóru aldrei saman orð og efndir. Þessi fyrrverandi forsætisráðherra var svo siðblind, að hún lét sig hafa það að kveðja með ósannindi á vörum.  Nú reynir arftaki hennar á formannsstóli Samfylkingar að blása í glæðurnar og ætlar að vinna sigur í sveitarstjórnarkosningum að ári.  Honum mun ekki verða kápan úr því klæðinu.  Fyrrverandi varaformaður flokksins, Dagur ei meir, er búinn að sjá til þess.

Umsagnir leiðtoga stjórnarandstöðunnar á þingi um stefnuyfirlýsingu Laugarvatnsstjórnarinnar einkennast af nöldri, gremju og furðulegu hugmyndaleysi.  Þau éta það hvert upp eftir öðru, að stefnuyfirlýsingin sé ekki nógu ítarleg og að hún sé óútfærð.  Þetta á líka við um álfinn út úr hól, vinstra megin við velsæmi.

Það er munur á stefnu og markmiðum.  Stefnuyfirlýsing er leiðsögn um það, hvert halda skal, en markmið er mælanlegur og tímasettur áfangi.  Á þessu virðist stjórnarandstaðan ekki kunna skil, enda nokkrir gatistar þar á ferð.

 Það hefði auðvitað verið ábyrgðarleysi af formönnum Laugarvatnsflokkanna að setja á langar fundarsetur síns fólks til að útbúa markmið á hæpnum forsendum upplýsinga úr ranni fráfarandi ráðherra.  Á meðan hefði landið verið stjórnlaust, sem hefði kannski ekki verið stór breyting, segja sumir.  

Formenn Laugarvatnsflokkanna kunna greinilega að vinna.  Þeir stika gróflega leiðina og leggja línurnar.  Síðan er það ráðherranna og þingmannanna að móta, hvað, hvernig, hvar og hvenær á að framkvæma.  Strax í upphafi kemur sem sagt fram gríðarlegur munur á aðferðarfræði stjórnar og stjórnarandstöðu og þarf ekki að orðlengja, hvor er gæfulegri.  Eins og fram er sett ábending um í forystugrein Morgunblaðsins 28. maí 2013 munu formenn stjórnarflokkanna vonandi nota sumarið vel og koma vel skæddir og brýndir til leiks með markmið ríkisstjórnarinnar til haustþings 2013.   

Formaður og varaformaður Samfylkingar halda áfram að klappa evrusteininn og vilja helzt, að evran verði lögeyrir á Íslandi sem allra fyrst, ef rétt er skilið.  Annaðhvort fylgjast þau ekki með hagmálum evrulanda, eða þau eru dómgreindarlaus, þ.e.a.s. þau gera sér ekki grein fyrir því, hvaða efnahagslegu forsendur þarf að uppfylla til að evran sem lögeyrir geti orðið Íslandi til framdráttar í stað þess að verða hræðilegur baggi.  

Efnahagsleg og stjórnmálaleg staða í ESB-Evrópusambandinu stefnir í hreina upplausn.  Það eru meiri líkur en minni á að evran verði ekki til í sinni núverandi mynd að tveimur árum liðnum.  Til marks um þetta er forsíða tímaritsins, The Economist, 25. - 31. maí 2013, en þar er birt mynd af leiðtogum ESB gangandi fram á hengiflugið og þeir kallaðir svefngenglar.  Í undirfyrirsögn er síðan textinn: "A euro disaster waiting to happen"   eða evrukollsteypa á næsta leiti.  Það er til marks um ótrúlega þráhyggju og þrákelkni, sem er komin út fyrir stjórnmálalega rökræðu og þarfnast útskýringa af sálfræðilegum toga, að meginkeppikefli Samfylkingar og Bjartrar framtíðar er enn að ná samningum við ESB til að Ísland geti gengið í ESB og geti öðlazt þar einhvern yfirnáttúrulegan stuðning til að auðvelda Seðlabankanum gjaldmiðilsskipti yfir í evru.  Ef "The Economist" mundi frétta af þessu háttarlagi Samfylkingarforystunnar og hjáleigunnar, sem kannski á eftir að breytast í höfuðból jafnaðarmanna, þá mundu blaðamenn tímaritsins líklega velja sterkari nafngift en "svefngenglar".   Eftir á að hyggja er þetta þó lýsandi nafngift fyrir ríkisstjórn Samfylkingar og Vinstri hreyfingarinnar græns framboðs.

Upp er kominn í Þýzkalandi nýr stjórnmálaflokkur, Alternative für Deutschland, AfD, sem hefur það á stefnuskrá sinni, að Þýzkaland gangi úr myntsamstarfinu og endurreisi Deutsche Mark, DEM.  Flokkurinn gæti hæglega orðið í oddaaðstöðu á Sambandsþinginu í Berlín eftir þingkosningarnar í september 2013.  Suðrænu þjóðirnar eru hart leiknar af ESB, ECB og AGS (þríeykinu), en það réttlætir ekki orðbragð þeirra gagnvart núverandi stjórnvöldum Þýzkalands.  Þeim er líkt við leiðtoga Þriðja ríkisins, og slíkt nær náttúrulega ekki nokkurri átt.  Mörgum Þjóðverjum mislíkar þetta svo, að þeir vilja losna úr þessu myntsamstarfi.       

Öxullinn Berlín-París er brotinn og viðhorf Frakka og Þjóðverja til stjórnmálalegra og efnahagslegra viðfangsefna verða nú ólíkari með hverju misserinu, sem líður.  Þetta veldur pólun og innri spennu í ESB, þar sem Frakkar eru að skipa sér í forystu fyrir suðrænu þjóðunum, og Þjóðverjar fyrir norrænu þjóðunum, en Austur-Evrópa á enn erfitt með að fóta sig.  Þróunin á Bretlandi er með þeim hætti, að ljóst er, að þeim vex þar nú ásmegin, sem vilja úrsögn Stóra-Bretlands úr ESB, þó að atvinnurekendasamtökin maldi í móinn.  Frjálslyndi flokkurinn kemur í veg fyrir þjóðaratkvæðagreiðslu nú um veru Bretlands í ESB, en Cameron lofar Bretum henni, vinni Íhaldsflokkurinn næstu þingkosningar og fái meirihluta á þinginu.  Sjálfstæðisflokkur Bretlands undir formennsku hins snjalla Nigel Farage ógnar nú stöðu Íhaldsflokksins, eins og í ljós kom í nýafstöðnum sveitarstjórnarkosningum. 

Það hljóta að vera geimverur, sem við þessar aðstæður láta áróður sinn í stjórnarandstöðu á Íslandi hverfast um það, að Ísland gangi sem fyrst í ESB, þó að bilið á milli stefnu Íslands og ESB í málefnum sjávarútvegs og landbúnaðar, svo að tvær greinar séu nefndar, hafi aldrei verið breiðara en nú, þrátt fyrir 4 ár frá umsókn um aðild og einn milljarð kr í kostnað.  Þetta heitir að ganga með steinbarn í maganum, og maður getur fengið skeifu við tilhugsunina.  Slíkir flokkar eru alls ekki í takti við tímann, og þeirra hljóta að bíða þau örlög að verslast upp; geimverurnar munu ekki fá þrifizt á þinginu. 

Hér að neðan eru ekki geimverur, heldur þátttakendur í reiðhjólakeppni fyrirtækja, sem lauk í gær, 28. apríl 2013, og má sjá höfund þarna í fullum skrúða.      

                                                                       

 

   

Kreppan og koss dauðans

Helmut Schmidt, 94 ára fyrrverandi formaður SPD, Jafnaðarmannaflokks Þýzkalands, og kanzlari Sambandslýðveldisins, kveður atvinnuleysi ungs fólks í löndum ESB, Evrópusambandsins,  vera hneyksli utan samjafnaðar, þ.e. mesta þjóðfélagshneyksli í manna minnum. 

Það er hægt að taka undir þessa hneykslun hins aldurhnigna þýzka höfðingja, enda er nú farið að tala um hina týndu kynslóð.  Á yfirborðinu er einn sökudólgur, sem heitir Evra, en mynt getur ekki verið annað en blóraböggull.  A.m.k. helmingur ríkjanna, sem nú eru með evru, var vanbúinn og reyndar alls ekki í stakkinn búinn til að fara í myntbandalag með Endursameinuðu Þýzkalandi.  Þjóðverjar eru nú jafnvel teknir að senda gömlum erkiféndum sínum, Frökkum, (Friðrik mikli mundi ekki samþykkja þetta orðalag, mikill aðdáandi franskrar menningar) tóninn og hóta þeim viðurlögum ESB, ef þeir geri ekki umbætur í frjálsræðisátt á vinnumarkaði sínum og víðar.   Umsaminn vinnutími Frakka er sá stytzti í Evrópu, en umsaminn vinnutími Íslendinga er einnig tiltölulega mjög stuttur.  Við þurfum að nýta umsaminn vinnutíma betur til að auka framleiðnina.  Við megum þakka fyrir, að vinstri stjórn Jóhönnu, lökustu ríkisstjórn í manna minnum, tókst ekki að teyma Íslendinga inn í ESB, hið brennandi hús Evrópu.  Der Spiegel, víðlesið þýzkt tímarit, kveður nú stórfelld mistök búrókratanna í Berlaymont og leiðtogaráðs ESB jafngilda kossi dauðans fyrir Evrópusambandið.  Höfundur hallst að því, að þessi spá Þjóðverjanna sé rétt.

Kreppa Evrópu er grafalvarleg fyrir íslenzka hagkerfið og afkomu almennings á Íslandi.  Það gerir illt verra, að hvergi í heiminum er hagvöxtur, sem orð er á gerandi.  Afurðaverð Íslendinga hefur lækkað vegna minni kaupmáttar, minni eftirspurnar og aukins framboðs.  Norðmenn og Rússar hafa aukið veiðar sínar á þorski í Hvítahafinu.  Þetta aukna framboð hefur valdið okkur tjóni vegna verðfalls.

Spurn eftir áli hefur minnkað á heimsmarkaði, eins og eftir flestum öðrum vörum.  Framboðið hefur ekki minnkað, og stórar álverksmiðjur í smíðum, og stækkanir eldri álvera standa yfir.  Verð á áli hefur þess vegna lækkað svo, að mörg álver eru nú rekin með tapi.  Nú kemur tæknilegur styrkur álvera með vandasama og vandaða sérvöru sér vel, jafnvel þó að framleiðni sé ábótavant, því að hærra verð fæst fyrir téða vöru en framleiðslu, sem t.d. þarf að fara í endurbræðslu.  Hverjir eru þá framtíðar horfur í álgeiranum ?

Núverandi ástand á mörkuðunum er tímabundið.  Þegar hagkerfi heimsins hafa rétt úr kútnum, en nú er enginn hagvöxtur, nema í Kína, og hann fer minnkandi, þá mun spurn eftir áli vaxa á ný, og spáin um 4 % árlegan vöxt álnotkunar stendur enn, sé litið til næsta aldarfjórðungs.  Tökum dæmi af bílaiðnaðinum.  

Nú nemur fjöldi seldra bifreiða af fólksbílagerðum (light vehicles) um 70 milljónum eintaka á ári.  Að 7 árum liðnum, árið 2020, er því spáð, að salan muni nema tæplega 110 milljónum eintaka.  Þetta er aukning um 40 milljónir bíla eða 8 % á ári.  Ef reiknað er með um 200 kg/ál í hvern bíl að meðaltali á þessu tímabili, jafngildir þetta eftirspurnaraukningu um 8 milljónir/t Al eða 1.1 milljón/t Al á ári.  Þessi árlega aukning er 30 % meira en nemur núverandi framleiðslugetu íslenzkra álvera saman lagðri.

Þetta jafngildir rúmlega helmingi spáðrar eftirspurnaraukningar áls í heiminum, en hinn helmingurinn kemur þá frá aukningu umbúða, byggingarplatna og -bita og rafmagnsleiðurum.  Innviðauppbygging í Kína, á Indlandi, í Suður-Ameríku og í Afríku, mun standa undir þessari eftirspurn.  Í ljósi þessa vaxtar er rétt að hafa í huga, að nóg er af báxítinu, sem er meginhráefnið, og að framleiðslan er öll endurvinnanleg með tiltölulega litlum tilkostnaði. 

Það er hins vegar orkan, sem er flöskuhálsinn í þessu ferli, sem er mjög orkukræft.  Það eru gríðarlegar endurnýjanlegar orkulindir óvirkjaðar í heiminum, og mest munar þar um vatnsorkuna, því að áhöld eru um, að jarðgufan sé endurnýjanleg.  Hún er það með hæfilegri nýtingu.  Í Afríku og Suður-Ameríku er t.d. enn feiknarlega mikið af hagkvæmum ónýttum virkjanakostum, en það eru þó ýmis ljón þar í vegi fjárfesta, sem með eðlilegum stjórnarháttum ættu ekki að vera hérlendis.  

Einn fjárfestingarkostur blasir við.  Það er álver í Helguvík.  Forráðamenn Norðuráls hafa lýst því yfir, að þeir bíði eftir að geta haldið framkvæmdum áfram í Helguvík.  Sérfræðingar Norðuráls hafa undirbúið samninga við alla helztu búnaðarbirgja.  Helguvík sem staðsetning fyrir álver hefur ýmsa góða kosti, s.s. góða höfn, alþjóðaflugvöll í næsta nágrenni, nægilega stóran vinnumarkað í grennd og  sérfræðiþjónusta innan seilingar. 

Veikleikarnir eru orkuflutningar og orkuöflun.  Helguvík verður úti á enda langrar línu, en ekki nálægt meginstofnkerfinu, eins og ISAL og Grundartangaverksmiðjurnar.  Sami veikleiki á reyndar við um Fjarðaál.  Hugmyndin var að auka afhendingaröryggi orku til Helguvíkur með tengingu við Reykjanesvirkjun og fleiri jarðgufuorkuver á Reykjanesi.  Snurða virðist hafa hlaupið á þráðinn varðandi orkukaupin, og það er hárrétt, sem núverandi fjár- og efnahagsmálaráðherra hefur sagt, að við slíkar aðstæður er réttlætanlegt, að ríkisvaldið reyni að liðka til fyrir samningum.  Til þess hefur ríkisvaldið fjölmörg tól og tæki. 

Núverandi iðnaðarráðherra, sem er þingmaður Suðurkjördæmis og þar með Suðurnesja, hneykslaðist oft með réttu á afstöðu vinstri-stjórnar viðrinisins til uppbyggingartilrauna sveitarfélaganna á Suðurnesjum, en téð viðrinisstjórn var þessum sveitarfélögum óþægur ljár í þúfu varðandi atvinnuuppbyggingu til að ráða bug á sáru atvinnuleysi og fólksflótta.  Setti þetta stjórnvaldsfyrirbrigði sveitarfélögunum stundum stólinn fyrir dyrnar. Nú fær Ragnheiður Elín gullið tækifæri til að láta drauma sína rætast til hagsbóta fyrir Suðurnesin, Suðurlandið með virkjunum og landið allt með umtalsverðri aukningu landsframleiðslunnar.

Ragnheiður Elín, iðnaðar- og viðskiptaráðherra, og allir hinir ráðherrar Laugarvatnsstjórnarinnar, munu á vegferð sinni þurfa að kljást við dragbíta í stjórnkerfinu.  Ráðherrarnir verða þess vegna sjálfir að fylgja málum eftir og hafa stjórnkerfið undir argusaraugum, ef sá árangur, sem að er stefnt, á að nást. Þeir, sem ekki standa sig, eða halda áfram að spila með hinu liðinu, verða að víkja af vettvangi. 

Það er engin goðgá að stefna að 5. álverinu í landinu.  Það gæti t.d. verið við Þorlákshöfn.  Með tilkomu þess yrði framleiðslugeta landsins allt að 2 milljónir tonna af áli á ári, sem verður svipað hlutfall heimsframleiðslunnar og sjávarafli Íslendinga er af heimssjávaraflanum.  Það er ekki úr vegi að byrja með að kanna jarðveginn hjá eigendum álveranna í Straumsvík og á Reyðarfirði, en það eru margir fleiri leikendur á sviðinu.  Kröfur Íslendinga væru bezta fáanlega tækni við framleiðslu og mengunarvarnir og orkuverð, sem greiðir mannvirki upp á 20-25 árum. 

Tromp Íslendinga er sem fyrr endurnýjanleg orka.  Slíkar virkjanir hafa svo langan tæknilegan afskriftartíma, að vel má hugsa sér að koma til móts við fjárfestana með afslætti niður að kostnaðarverði viðkomandi virkjana fyrstu 5 árin og árlega stighækkandi verð næstu 5 árin ásamt afnámi rafskatts á öll fyrirtæki og heimili, þó að endurgreiðslutími yrði 30 ár.  Um þessar mundir er þungur róður fyrir álframleiðendur, en framtíðin er björt fyrir þá, sem hafa tryggt sér orku til langs tíma, t.d. 35 ára, á samkeppnihæfu verði.

Ráðherratossarnir, sem hér héngu með lítilmótlegum hætti við völd í rúm 4 ár til 23. maí 2013, sýndi smánarlega afstöðu til umhverfismála.  Hin alræmda Svandís Svavarsdóttir, dæmd af Hæstarétti fyrir yfirtroðslu gagnvart sveitarfélagi og ólýðræðislega framgöngu, hafði horn í síðu vatnsaflsvirkjana, af því að þær eru undirstaða iðnvæðingar landsins, en lét lífsnauðsynlegar mengunarvarnir jarðvarmavirkjana, í grennd við mesta þéttbýlissvæði landsins, sem eyðileggja loftgæði í heilsuspillandi mæli, reka á reiðanum. 

Svandís sýndi með forgangsröðun sinni öfugsnúið viðhorf sitt til umhverfisverndar.  Umhverfisvernd í huga hennar líka er aðeins tól afturhaldsins til þess að hindra framfarir á formi nýrrar atvinnustarfsemi í alþjóðlegri eigu.  Þá skal "náttúran njóta vafans", en fólkið, t.d. atvinnulaust fólk, skal aldrei fá að njóta vafans í huga "nómenklatúrunnar", sem allt þykist betur vita en aðrir og þykist fætt til að fara með forræði annarra, svo að ekki sé nú talað um vænan hluta launa almennings.

Pálmi Stefánsson, PSt, efnaverkfræðingur, ritar grein í Morgunblaðið, 23. maí 2013:"Reykjavík og hveralyktin - vá í lofti".  Þar kemur fram, að loftgæði í Reykjavík eru orðin einna lélegust í heiminum, þegar litið sé til ýmissa ofnæmisvaldandi efna, s.s. í öndunarfærum og á húð, t.d. brennisteinstvíildis, SO2.  Pálmi talar um manngert umhverfisslys, sem vart eigi sinn líka, og á þar við dreifingu eiturgufunnar brennisteinsvetnis, H2S, og SO2, yfir mesta þéttbýlissvæði landsins.

Samkvæmt PSt er styrkur SO2 í andrúmslofti langhæstur í Reykjavík af 46 borgum í 6 heimsálfum eða 21 ug/m3 að jafnaði yfir árið.  Mælt yfir árið 2009 var 33 % meiri styrkur SO2 í andrúmslofti Reykjavíkur en Mexíkóborgar og 40 % meiri en í Nýju Jórvík, Hong Kong og Pittsburg. Flestar aðrar borgir voru með 10 % - 25 % SO2 á við Reykjavík.  WHO (Alþjóða heilbrigðismálastofnunin) ráðleggur nú leyfilegan hámarksstyrk af SO2 20 ug/m3 í einn sólarhring.  Höfuðborgarsvæði Íslands er yfir þessum mörkum allt árið að meðaltali, svo að furðu má gegna, að umhverfisverndaryfirvöld hérlendis skuli ekki hafa vaknað upp af Þyrnirósarsvefni.  Svandís Svavarsdóttir setti kíkinn fyrir blinda augað.  

Nýr íslenzkur staðall fyrir H2S í andrúmslofti er væntanlegur í júlí 2014.  Sá staðall mun alls ekkert taka á vandamálinu, heldur festa réttinn til heilsuspillandi mengunar í sessi með lögum.  Þetta er reginhneyksli, sem ákveðið var á vakt Svandísar Svavarsdóttur, en er óhjákvæmilegt að vinda ofan af, eins og margri dauðans vitleysunni frá vinstri stjórninni.  

Olíubrennsla er líka sökudólgur, en jarðvarmavirkjanir í innan við 50 km fjarlægð frá meginþéttbýlinu með ríkjandi vindátt í stefnu frá virkjunum til þéttbýlis er mesti sökudólgurinn.  Í starfsleyfi slíks virkjunarsvæðis þarf að setja losunarmörk H2S og SO2, sem eru 10 % af núverandi losun, og verði þessu náð í áföngum í síðasta lagi 1. janúar 2020 að viðlögðum refsingum á formi sektargreiðslna á hvert tonn H2S og SO2, sem losað er.  

Það eiga ekki endilega að gilda sömu ákvæði um jarðvarmavirkjanir, sem lengra eru frá byggðu bóli.  Þannig mundu hálendisvirkjanir njóta ákveðins forskots, þó að einnig verði að gefa gaum að gróðurskemmdum og súru regni og miða mengunarmörk við slíkt þar.

Hér hefur verið sýnt fram á, að umhverfisvernd Svandísar Svavarsdóttur jafngildir kreppu og kossi dauðans.  Brýnt er að snúa þessari öfugþróun við.  Atvinnuskapandi og gjaldeyrisskapandi fjárfestingar verður að laða fram um leið og ströngustu mengunarvarnakröfur eru gerðar til fyrirtækjanna, svo að Ísland geti boðið íbúum sínum hreinasta loft og vatn og heilbrigðasta lífríki, sem um fyrirfinnst á Vesturlöndum.  Ekkert minna er nógu gott.  ALDREI AFTUR VINSTRI STJÓRN.      

   

   

 

           

 

Á hvítasunnu 2013

Miðað við tíðar sumarbústaðaferðir í fagurt umhverfi má búast við, að andinn komi yfir formenn borgaralegu flokkanna um hvítasunnuna, þó að hann verði fráleitt heilagur með öllu því kruðiríi, sem sögur fara af, að borið hafi verið á borð fyrir þá.  Slíkt matarræði er ekki afkastahvetjandi, en kallar á vandamál fyrir kyrrsetumenn. 

Þeim hefði verið nær að naga íslenzkar gulrætur, sem komnar eru á markaðinn, og bæta við lífrænt ræktuðum, nýjum innfluttum gulrófum.  Þá hefðu afköstin e.t.v. orðið enn meiri, þó að ekki skuli hér draga í efa aðferðarfræði formannanna til að kalla fram afurðagæði, sem öllu skipta við þessa ríkisstjórnarmyndun.  Það er virðingarvert, að þeir virðast gera sér far um að glöggva sig rækilega sjálfir á vandamálunum og virðast stika út leiðirnar, sem fara á til úrlausnar stórvöxnum þjóðfélagsvandamálum, en meira en 4 ár hafa algerlega farið í súginn, þar sem óhæft fólk hefur setið með hendur í skauti í Stjórnarráðinu, og eiginlega hvorki vitað í þennan heim né annan.  Nú síðast kom Þistilfirðingurinn fram í sjónvarpi, eins og álfur út úr hól, og svaraði út í hött um fjármál ríkisins, sem eru í ólestri enn þá, þ.e. tap er á rekstri ríkissjóðs, og skuldasöfnunin hefur verið geigvænleg.  Sem sagt alger óstjórn.   

Það hefur svo gert illt verra, að þetta óhæfa fólk vinstri flokkanna við stjórnvölinn hefur gert sér sérstakt far um að setja sand í tannhjól athafnalífsins og staðið gegn öllum málum, sem til framfara gætu horft.  Það er ein skýringin á minni fjárfestingum en nokkru sinni á lýðveldistímanum.  Það dugar ekki lengur að æpa, eins og illa upp alinn krakki, á torgum "en hér varð hrun".

Ráðherrar Jóhönnustjórnanna hafa verið holdgervingar stöðnunar þjóðfélagsins og reyndar hreykt sér af "að láta náttúruna njóta vafans", en þetta slagorð hafa þau misnotað fram úr hófi og beitt fyrir sig, þegar auðlindanýtingu hefur borið á góma.  Allir sjá, hversu ábyrgðarlaust það er gagnvart íbúum landsins að slá um sig með slíkum fullyrðingum í stað þess að rökræða áhætturnar.  Nú er að sjá, hversu afdráttarlaus stefnumörkun nýs Alþingis verður til nýrra virkjana og flutningslína.  Það er líka hægt að kynna afleiðingar nýtingar og nýtingarleysis fyrir þjóðinni og óska úrskurðar hennar í einstökum miklum deilumálum.  Hvort vill fólk búa við orkuskort, eins og nú hrjáir landsmenn á Norður-og Austurlandi, eða leyfa lagningu öflugrar línu á milli landshluta, t.d. yfir Sprengisand.  Það þarf að taka lýðræðislega ákvörðun á grundvelli staðreynda í þessu máli sem öðrum.  Nú hefur frétzt af lítilli ákomu jökla í vetur.  Verður raforkuskortur víðar á næsta ári ?     

Hér að ofan var minnzt á afköst við stjórnarmyndun í hálfkæringi, en afköst eru ekki gamanmál, heldur fúlasta alvara.  Til þess að stækka þjóðarkökuna, auka þjóðartekjurnar og það, sem er til skiptanna fyrir heimilin, þ.e. að auka ráðstöfunartekjur heimilanna, er aðeins ein leið fær: að auka afköst allra, sem vettlingi geta valdið, og þar með afköst heildarinnar. 

Það hefur verið lagt tölulegt mat á, hversu langt Íslendingar eiga í land m.v. t.d. Svía, og munar 20 % á framleiðni þjóðanna.  Á meðan svo er í pottinn búið, öflum við of lítils gjaldeyris til að geta búizt við stöðugu gengi gjaldmiðilsins.  Ef við værum með evruna núna, stæðum við frammi fyrir stórvandræðum útflutningsatvinnuveganna, og innlend framleiðsla ætti erfitt með að keppa við innflutning.  Hér væru dæmigerð kreppueinkenni nauðstaddra evrulanda með um 20 % atvinnuleysi.  Gætum við skellt skuldinni á Þjóðverja ?  Auðvitað ekki.  Hver er sinnar gæfu smiður.  Allir, sem tóku upp evruna, máttu þekkja leikreglurnar, og öllum var í lófa lagið að auka framleiðni sína með markvissum aðgerðum.  Þeir, sem höguðu sér samkvæmt Maastricht, hefur gengið vel.  Hinum hefur gengið hroðalega.  Einfeldningar jafnaðarmanna á Íslandi töldu evruna vera himnasendingu fyrir Íslendinga.  Hvílík fásinna !  Hvílík veruleikafirring !

Í ljósi mikilvægis hárrar framleiðni á öllum sviðum þjóðlífsins verða allar ráðstafanir Hvítasunnustjórnarinnar að ýta undir aukna framleiðni.  Það er þó alls ekki svo, að framleiðni í öllum geirum samfélagsins sé lág m.v. aðrar þjóðir, þó að meðaltalið sé allt of lágt.  Íslenzki sjávarútvegurinn er með mestu afköst og verðmætasköpun í heimi á hvern starfsmann.  Það þarf þó að hlúa að honum til að hann haldi forskoti sínu.  Vegna lögmálsins um hagkvæmni stærðarinnar þarf að lyfta kvótaþakinu upp í a.m.k. 20 %, en hjá Norðmönnum er það 25 %.  Þá þarf að afnema gerræðislega og eyðileggjandi gjaldtöku af greininni, en samkeppniaðilarnir erlendis hafa aldrei þurft að búa við þvílíka eignaupptökutilraun sameignarsinna sem íslenzki sjávarútvegurinn.

Íslenzki landbúnaðurinn hefur aukið framleiðni sína alveg gríðarlega með tæknivæðingu, nýjum verkunaraðferðum, ræktunaraðferðum reistum á vísindalegum rannsóknum, stækkun og fækkun búanna.  Höfundi er til efs, að nokkur landbúnaður á sama breiddargráðubili sýni hærri framleiðni en sá íslenzki.  Landbúnaðarins bíða gríðarleg útflutningstækifæri og akuryrkjutækifæri, t.d. á repju og nepju til olíuframleiðslu og fóðurframleiðslu.  Til að landbúnaðurinn geti eflzt þarf hið opinbera að gera stórátak í þrífösun sveitanna, sbr rafvæðingu sveitanna fyrir hálfri öld, um leið og loftlínur dreifikerfanna verði aflagðar á næstu 10 árum, en þær eru víða mjög farnar að líta upp á landið.  Þetta er opinber fjárfesting í innviðum landsins, sem mun skila sér í auknum gjaldeyristekjum og minni gjaldeyrisþörf til innflutnings.

Davíð Þorláksson heitir formaður SUS-Sambands ungra sjálfstæðismanna, hugsanlega hallur undir kruðirí, eins og fleiri, sbr hér að ofan. Hann reit nýlega grein í Morgunblaðið, þar sem hann lagðist gegn opinberri fyrirgreiðslu til stóriðju.  Höfundi þessa pistils er spurn: hvers vegna skyldi hið opinbera, ríki og sveitarfélög, ekki mega fjárfesta í innviðum til að búa í haginn fyrir margföldum tekjum sínum í framtíðinni á við téða fjárfestingu, búa í haginn fyrir ný fyrirtæki, sem greiða tiltölulega há laun, hækka tæknistigið í landinu, auka fjölbreytni atvinnulífsins, hlúa að sprotastarfsemi og auka gjaldeyristækjur landsins ?  Allt þetta hefur stóriðjan leitt af sér, en gegn henni og virkjunum í hennar þágu beindist gagnrýnin.  Raforkukerfi landsins án stóriðju væri ekki nema svipur hjá sjón, og orkuverð til almennings væri þá miklu hærra, en nú nýtur íslenzkur almenningur lægsta orkuverðs í Evrópu.  Þannig fær hann sína auðlindarentu beint í vasann, og allir eru sáttir.  Hvers vegna á að láta úrtölufólk komast upp með að rakka niður, leggjast þvert gegn og hindra, ef það kemst í aðstöðu til, tiltekna atvinnustarfsemi í landinu, sem er landinu ekki síður hagnýt en önnur ?  Að mála skrattann á vegginn er einkenni illa upplýstrar umræðu um athafnalífið, litlu gulu hænuna okkar allra.  

Landsvirkjun hefur verið nefnd í þessu sambandi.  Hún er alfarið í eigu ríkisins.  Hér skal taka undir það, að rétt er að afnema ríkisábyrgð af lánum Landsvirkjunar, því að slíkt getur skekkt samkeppnistöðu orkufyrirtækja hér innanlands, þó að endurgreiðslur komi til, og Landsvirkjun hefur vaxið svo fiskur um hrygg, að engin þörf er á slíkri baktryggingu skattborgaranna. 

Það má spyrja, hvort þetta eignarform hafi í alla staði góð áhrif á reksturinn, þegar viðfangsefnin, þau er hátt fara, eru gaumgæfð.  Þar má nefna sæstreng og vindmyllur, en hér skal fullyrða, að hvorugt þessara gæluverkefna gagnast eigendunum.  Þá hefur núverandi stjórnendum ekki tekizt að landa neinum samningi, sem líklegur sé til að auka virði Landsvirkjunar umtalsvert, og gæti vitlaus verðlagning átt þar hlut að máli.  Fyrir árangursleysi í ávöxtun mikilla opinberra verðmæta verður að refsa.  

Það er mjög líklegt, að fjölbreyttara eignarhald hefði heilbrigð áhrif á stefnumörkun Landsvirkjunar til langs tíma og mundi hraða virðisaukningu fyrirtækisins.  Andvirði sölu á hluta fyrirtækisins, t.d. 40 % í 4 áföngum, mundi bezt varið til lækkunar á skuldum ríkisins og gæti lækkað árlega vaxtabyrði um 10 milljarða kr eða 11 %, og munar um minni árlegan sparnað.  Slíkt er góð fjárfesting, og veldur ekki þenslu á fjármálamarkaðinum hér.

Mjög undarleg sjónarmið settu svip á afgreiðslu Alþingis á svo nefndri Rammaáætlun um verndun og nýtingu orkuauðlinda.  Þar voru borðleggjandi vatnsaflsvirkjanir settar í bið, en jarðgufuvirkjanir hafðar í nýtingarflokki.  Þetta skýtur mjög skökku við, þegar tekið er tillit til einkar lítils tjóns af völdum téðra vatnsaflsvirkjana, t.d. í Þjórsá, en alvarlegs heilsutjóns, sem H2S, brennisteinsvetni, og SO2, brennisteinstvíildi, frá jarðgufuvirkjunum geta haft í för með sér auk gæðarýrnunar á drykkjarvatni og tæringar í andrúmslofti.  Mengun frá jarðgufuvirkjunum á Suðvesturlandi í nágrenni mesta þéttbýlis landsins er nú þegar meiri en við verði unað, veldur vanlíðan og hefur slæm áhrif á heilsufar, sem veldur viðbótar kostnaði í samfélaginu, vinnutapi, lyfja- og lækniskostnaði.  Það hlýtur og verður að vera forgangsatriði viðkomandi orkufyrirtækja að draga stórlega úr þessari mengun.

Í þessu sambandi kemur sér illa fyrir íbúa Norðausturlands og er slæmt fyrir hag landsins, að ekki skuli mega virkja í Jökulsá á Fjöllum.  Ástæða er til fara í áhættugreiningu á öllum hliðum þessa máls, því að tækninni hefur fleygt fram síðan téð friðunarákvörðun var tekin.  Tryggja þarf, að lýðræðislegur vilji heimamanna og þjóðarinnar sé hafður í heiðri í þessum málum sem öðrum. 

Það er vel þekkt, að auðvelt er að sameina hagsmuni orkuöflunar og ferðamennsku.  Það er rangt, að Dettifoss yrði aðeins svipur hjá sjón eftir virkjun.  Það yrði aðeins óveruleg breyting á fossinum, þó að vatnsflæðið um hann yrði minnkað um 2/3 að jafnaði, og stórlega mundi hægja á bergsliti, sem eyðileggur fossinn með tímanum.  Vegna friðunar þessa mikla vatnsfalls er verið að kukla við jarðvarmavirkjanir, sem tæknin er ekki tilbúin fyrir, svo að allrar eðlilegrar varúðar sé gætt, bæði varðandi mengun Mývatns og hollustu andrúmslofts við Mývatn.  Íbúar Mývatnssveitar hafa eðlilega af þessum málum þungar áhyggjur, eins og fjölmennur fundur nýlega fyrir norðan leiddi í ljós.  Það dugar Landsvirkjun ekki að koma með innantómar fullyrðingar.  Henni ber að svara, hvernig hún ætlar að tryggja íbúana gegn heilsutjóni og Mývatn gegn tjóni á lífríkinu af völdum virkjana sinna.  Síðan á að spyrja íbúana, hvort þeir vilji heimila þessar virkjanir.  Landsvirkjun þarf að breyta framkomu sinni. 

Það eru tvær öflugar aðferðir þekktar til að auka framleiðni.  Önnur er miklar og arðsamar fjárfestingar, og hin er að bæta verkmenntun. Norðurál hefur lýst því yfir, að fyrirtækið sé tilbúið að fara á fulla ferð með framkvæmdir í Helguvík, þegar gengið hefur verið frá samningum um orkuafhendingu og orkuflutning.  Þar er sá hængur á, að HS-orka telur sig þurfa hærra verð en upphaflega var áætlað, og er það eðlilegt til að standa straum af nauðsynlegum mengunarvörnum.  Annar kostur er að virkja Neðri-Þjórsá fyrir Helguvík, þó að slík ráðstöfun sé umdeild.  Nýja flutningslínu þarf að reisa, hvaðan sem orkan kemur í upphafi, frá nýrri aðveitustöð í Hafnarfirði til að tengja Suðurnesin við stofnkerfi landsins.  Þar þykir orðið brýnt að færa línur að og frá aðveitustöð í Hamranesi í jörðu vegna nálægðar við byggð.  Það eru þess vegna margir, sem bíða lausnar á þessu máli, og ekki fer á milli mála, að atbeina ríkisins þarf til að leysa þennan Gordíonshnút. Eftir miklu er að slæðast fyrir ríkissjóð og fyrir Suðurnesin.

Mikil fjárfestingarþörf hefur safnazt fyrir í sjávarútvegi. Með því að hvetja til fjárfestinga og gera Ísland meira aðlaðandi fyrir fjárfesta með skattalegum ráðstöfunum og einföldun á fjárfestingarferlinu getur Hvítasunnustjórnin fljótt valdið umskiptum til hins betra í þessum efnum.  

Hitt meðalið til að auka framleiðnina er að fjárfesta í verkmenntun landsmanna.  Stjórnun menntamála hefur, eins og annað hjá vinstri stjórninni, einkennzt af stöðnun, enda versta afturhald landsins, VG, verið þar við stjórnvölinn.  Lítið sem ekkert hefur verið gert til að auka skilvirkni kerfisins, þó að mælingar sýni, að mikil sóun er í kerfinu; áherzlur eru kolrangar með þeim afleiðingum, að félagslegi geirinn útskrifar fleiri en atvinnulífið hefur þörf fyrir, en raungeirinn útskrifar allt of fáa, og áhöld eru um, hvort gæði verkmenntunar séu þau, sem brýn þörf er fyrir í athafnalífinu.  Hvítasunnustjórnin hefur í höndunum gögn til að leiðrétta stefnuna og lyfta hinni köldu hönd ríkisins af menntageiranum og leyfa þúsund blómum að blómstra.                                  

    

  

   

 

 

Hitnar í kolum Evrópusambandsins

Joschka Fischer heitir snarpur náungi og var utanríkisráðherra græningja hjá jafnaðarmannaforingjanum Gerhard Schröder um aldamótin síðustu.  Þeir félagar sniðu agnúa af hagkerfi Þýzkalands, sem dugði til að koma landinu á skrið eftir verð-og eignabólur í kjölfar Endursameiningar Þýzkalands 1990.  Þeir lögðu grunninn að Viðreisn Þýzkalands eftir bóluhagkerfið í kjölfar gríðarlegrar uppbyggingar austurhéraðanna.  Það var gert með ströngum aðhaldsaðgerðum. 

Fischer fylgist vel með og skrifar í blöðin.  Greinin, "Það sem grefur undan Evrópu", sem hér verður vitnað til, sýnir, að stund endalokanna nálgast fyrir ESB, eða ESB verður sambandsríki.  Í nýlokinni kosningabaráttu á Íslandi framdi forysta jafnaðarmanna það axarskapt að láta málflutning sinn hverfast um aðild Íslands að ESB.  Þetta ráðslag Samfylkingarforystunnar sýndi afdrifaríkan dómgreindarskort hennar, enda er þessi aðildarhugmynd sem steinbarn í móðurlífi Samfylkingarinnar. Andstæðingum skefjalauss aðlögunarferlis Ísland að þessu ríkjasambandi á fallanda fæti voru þessi mistök frá upphafi ljós, og jafnaðarmönnum tókst að vonum ekki að selja kjósendum á Íslandi þá hugmynd, að lausn allra vandamála fælist í að hlaupa inn í hið brennandi hús.  Ráðaleysi jafnaðarmannaforystunnar reið ekki við einteyming, og einsmálsflokkurinn á sér nú vart viðreisnar von. 

Það verða allir hérlandsmenn og Berlaymont-bændur guðsfegnir, nema Össur og Árni, beizkur, þegar nýtt Alþingi afturkallar heimild til ríkisstjórnarinnar um aðildarviðræður, sem eru í þessu tilviki rangnefni á aðlögunarferli.  Það mun senn koma í ljós, að þessar furðuviðræður hafa verið hreint húmbúkk. 

Þessi umsókn kom enda undir á röngum forsendum og er þess vegna misheppnuð.  Þegar betur árar hjá ESB og á Íslandi, verður unnt að taka upp þráðinn að nýju, en þá ekki með bjálfalegum formerkjum, eins og að "kíkja í pakkann", heldur á fullri ferð inn eftir samþykki í þjóðaratkvæðagreiðslu um að stefna að inngöngu, þar sem spurningin verður skýr og hnitmiðuð, en ekki loðin og teygjanleg, eins og hjá "Axarskaptinu" varðandi afstöðu þjóarinnar til draga að stjórnarskrá.  Það er nú alveg ljóst, að slík aðildarumsókn verður þá send einhvers konar samtökum, sem verða allt annars eðlis en núverandi ESB.   

Laugardaginn 4. maí 2013 var birt geysifróðleg grein í Morgunblaðinu eftir téðan J. Fischer, sem ekki skóf utan af því.  Hér eru nokkrar tilvitnanir í greinina "Það sem grefur undan Evrópu" eftir Herrn Fischer: "Minniháttar vandamál (að minnsta kosti að umfangi), eins og á Kýpur, var nóg til að gera úlfalda úr mýflugu, þegar saman fór næstum ótrúleg vanhæfni "þríeykisins" (framkvæmdastjórn ESB, Seðlabanka Evrópu og AGS)."  Og nokkru síðar: "Evrópusambandið er að liðast í sundur í kjarnanum.  Skortur Evrópumanna á tiltrú á Evrópu um þessar mundir er mun hættulegri en sá titringur á mörkuðum, sem borið hefur á á ný, enda verður hann ekki leystur með því, að Seðlabanki Evrópu auki peningamagn í umferð."

Þar sem þessi orð koma ekki frá neinum aukvisa, marka þau vatnaskil í stöðumati fyrir Evrópu.  Herr Fischer fullyrðir, að Evrópusambandið muni senn líða undir lok í sinni núverandi mynd, og ástæðan fyrir því er evran.  Forkólfar evrunnar misreiknuðu sig alveg herfilega, þegar þeir lögðu drögin að hinni sameiginlegu mynt.  Þeir litu framhjá þeirri grundvallar staðreynd, að menning þjóðanna er gjörólík, sem auðvitað blasir við þeim, sem ferðast um Evrópu.  Það má kalla þetta mismunandi skipulagshæfileika, aga og dugnað í vinnunni, sem óhjákvæmilega leiðir til mismikillar framleiðniaukningar þjóðanna.  Á þessum 14 árum, sem evran hefur verið við lýði, hefur mismunurinn á framleiðniaukningu Þjóðverja og hinna lökustu á þessu sviði orðið allt að 30 %, sem jafngildir yfirburða samkeppniaðstöðu Þjóðverja.

Joschka Fischer heldur, að hann hafi lausn á þessu á takteinum, en sú lausn er óraunhæf, af því að hún snýst um, að Þjóðverjar borgi brúsann, þ.e. niðurgreiði framleiðslukostnað annarra.  Þjóðverjar munu aldrei fallast á þetta, og þess vegna mun evran splundrast, sennilega eigi síðar en árið 2015.

Á meðan þessi ægilegu umbrot eru í Evrópu, þá grefur  efnahagskreppa um sig þar, og Evrópa sekkur nú þegar ofan í kviksyndið.  Á evrusvæðinu í heild hefur gætt samdráttar síðan í ársbyrjun 2012, og er hann nú um 2 % síðan þá, og evrulöndin gætu jafnvel lent í vítahring verðhjöðnunar.  Spánn og Ítalía eru á langvarandi samdráttarskeiði, sem hlýtur að enda með ósköpum. Á Spáni eru 67 % vinnuaflsins hjá litlum og meðalstórum fyrirtækjum, og á Ítalíu er þetta hlutfall 80 %.  Þessi fyrirtæki búa nú við 6 % raunvexti, og það er ljóst, að þau eru að kikna undan þessu háa vaxtastigi.  Stýrivextir evrubankans eru aðeins 0,5 %, svo að sparnaður er í uppnámi, en óvissuálagið í löndum, þar sem framleiðniaukning hefur lökust verið, er þrúgandi hátt. 

Það eru svo miklir þverbrestir í hagkerfi "Evrulands", að það fær ekki staðizt.  Gjálfur hérlendra kaffihúsaspekinga um gósentíð með lága vexti, ef unnt yrði að smygla Íslandi inn um Gullna hliðið og inn í "Evruland", eins og kerlingunni tókst að smygla sálinni hans Jóns síns fram hjá Sankta Pétri, eru innantómir draumórar, fjarri öllum sanni.  Það, sem Ísland þarf, er viti borin og öguð hagstjórn og samtaka athafnalíf (vinnuveitendur og launþegar) um launahækkanir, sem fari ekki fram úr framleiðniaukningu, þannig að um varanlega kaupmáttaraukningu verði að ræða.

Joschka Fischer greindi vanda ESB rétt í téðri grein, en meðul hans munu drepa sjúklinginn, ef þau verða einhvern tímann að veruleika, sem hæpið er, að stjórnmálaleg eining náist um:

"Það hefur lengi verið ljóst, hvað þarf að gera.  Verðmiðinn á því, að myntbandalagið komist af, og þar með Evrópuverkefnið, er nánara samstarf: bankabandalag, fjármálalegt bandalag.  Þeir, sem eru þessu mótfallnir vegna þess, að þeir óttast sameiginlega ábyrgð, tilfærslu fjármuna frá ríkum til fátækra og að missa fullveldið, munu þurfa að sætta sig við endurkomu þjóðríkisins í Evrópu - og þar með brotthvarf hennar af alþjóðasviðinu.  Enginn valkostur - og svo sannarlega ekki óbreytt ástand mun þar duga."

Það er ljóst, að lausn Joschka Fischer jafngildir stöðugum straumi fjár, e.t.v.  um 300 milljörðum evra árlega, frá Þýzkalandi og hinum ríkari þjóðum, til Frakklands og suður á bóginn til hinna fátækari.  Þetta er botnlaus hít, og það veit þýzkur almenningur og mun alls ekki sætta sig við þessa ráðstöfun skattfjár.  Joschka Fischer ógnar stjórnmálamönnum og almenningi með þjóðríkinu, og í þeirri ógnun liggur, að Þjóðverjar muni ella aftur lenda í hernaðarátökum í Evrópu, eins og á dögum keisaradæmisins og Þriðja ríkisins.  Þessi ógnarsviðsetning Joschka stenzt ekki.  Hvers vegna ættu lýðræðisríki Evrópu að taka upp á því, þó að ESB hrynji, að berast á banaspjótum ?  Ríkin eru flest í NATO, og hagsmunir þeirra eru samantvinnaðir.  Hver veit, nema hugmynd Bretanna um þjóðríki, sem keppa á sameiginlegum Innri markaði, verði ofan á ?  

       

        

 

 

Allt í frosti

Það er stórhættulegt fyrir stjórnmálamann og stjórnmálaflokk að taka of mikið upp í sig og að lofa einhverju, sem hann ekki mun hafa fyllilega vald á.  Dæmi um þetta er jafnaðarmaðurinn Francois Hollande og Jafnaðarmannaflokkur hans í Frakklandi og Framsóknarflokkur Sigmundar Davíðs Gunnlaugssonar.  Fór fylgisaukning Framsóknarflokksins fram á fölskum forsendum ?  Það mun bráðlega koma í ljós.  Verður það aðalforsendubrestur kosninganna 27. apríl 2013 ?

Vinsældir þessa Frakklandsforseta, Hollandes, hafa fallið hraðar en dæmi eru um frá stofnun 5. lýðveldis Charles Hose Maria de Gaulle 1958.  Fylgishrapið frá kosningu hans fyrir um ári á rætur að rekja til þess, að hann hefur ekki staðið við stórkarlaleg kosningaloforð sín um að afnema aðhald í rekstri hins opinbera og að eyða atvinnuleysi.  'I sjónvarpsávarpi 28. marz 2013 reyndi hann að snúa þróuninni við, en án árangurs.  Traust kjósenda var rokið út í veður og vind á 9 mánuðum. 

Undir jafnaðarmanninum Hollande riðar Frakkland á barmi gjaldþrots, m.a. vegna spennitreyju evrunnar.  Við blasir nú efnahagslegt hrun vegna kjánalegrar stefnu jafnaðarmanna, sem drepur hagkerfið í dróma.  Hallinn á ríkisrekstrinum 2013 verður hátt yfir viðmiðunargildi evru-svæðisins, 3,0 % af VLF, mun vera tæp 5,0 % 2013.  Atvinnuleysið versnar og nálgast 11,0 %.  Atvinnuleysið í evrulöndunum sem heild hefur aldrei verið meira en nú frá stofnun evrunnar 1999.  

Frá upphafi hefur "Evrópuverkefnið" verið leitt sameiginlega af Frakklandi og Þýzkalandi.  Sarkozy gætti þess alla tíð að vinna náið með Angelu Merkel við úrlausn Evru-kreppunnar.  Nú hefur orðið rof á þessari samvinnu.  Merkel telur ráðstafanir Hollandes allsendis ófullnægjandi og raunar gera illt verra.  Er þar kominn dæmigerður viðhorfsmunur íhaldsmanns og jafnaðarmanns, en fleira kemur til.  Hollande hefur reynt að mynda skúrkabandalag Miðjarðarhafslanda gegn Berlín.  Þetta hefur kynt undir hatri á Þjóðverjum í hinum suðlægari löndum Evrópu, sem enginn í Evrópu þarf á að halda núna.  Þjóðverjar eru fyrir vikið að verða afhuga hlutverki ríka og góðgjarna afans í Evrópu.  Slíkt er löngu tímabært, því að styrkþegar hafa gert léttvægar kerfisbreytingar til styrkingar innviðum sínum.

Óhjákvæmilega færast meiri völd til Berlínar með veikingu Parísar.  Þýzkaland er hikandi við að taka að sér að stjórna Evrópu, og á meðan aukast væringar á milli Evrópulanda.  Jafnvel bankabandalagið, sem reynt hefur verið að koma á koppinn, svo að gefa mætti út skuldabréf, sem allt evrusvæðið stæði að, virðist vera strandað. Riki og góðgjarni afinn er orðinn fastheldnari á fé sitt.  

Hollande framkvæmdi stefnu jafnaðarmanna og hækkaði skatta á efnafólki upp í 75 %.  Auðmenn flúðu úr landi, svo að þetta asnastrik skilaði engu.  Sama átti sér stað á Íslandi.  Vankunnandi og villuráfandi vinstri menn um hagræn málefni hækkuðu stöðugt skattheimtuna, en skatttekjurnar, það sem af er árinu 2013, eru langt undir væntingum.  Kortaveltan minnkar hratt, svo að ljóst er, að ráðstöfunartekjur margra eftir skattgreiðslur hrökkva ekki fyrir nauðsynjum.  Hagkerfið hverfur undir yfirborð jarðar við þessar aðstæður að stórum hluta.  Geðslegt eða hitt þó. Afleiðingarnar af slæmum stjórnarháttum jafnaðarmanna eru alls staðar hinar sömu.  Rotnun innviða samfélagsins.  Reynslan af Samfylkingunni í stjórn Geirs Hilmars Haarde og í stjórn Jóhönnu Sigurðardóttur, Axarskaptinu, var ömurleg.  Nú er þetta fyrirbrigði orðið eitraða peðið í íslenzkum stjórnmálum, sem ekki er hægt að koma nálægt, á fallanda fæti eftir kosningaúrslitin og mun klemmast á milli Bjartrar framtíðar og Vinstri hreyfingarinnar græns framboðs, sem er athvarf þeirra, sem telja endimörkum vaxtar náð og vilja þess vegna bara snúa upp tánum og láta aðra færa sér lífsviðurværið. 

Hérlendir stjórnmálamenn gerðu sig seka um yfirboð í nýafstaðinni kosningabaráttu.  Einn flokkur var þar stórtækastur og fór af hólmi með sigur.  Sigmundur Davíð Gunnlaugsson með sinn Framsóknarflokk stendur nú jafnfætis Sjálfstæðisflokkinum hvað þingmannafjölda varðar, en hann náði þessum árangri með því að reisa sér hurðarás um öxl.  Það er ástæðan fyrir hinni kindugu framvindu, sem landsmenn hafa mátt horfa upp á síðan hið kynlega umboð til stjórnarmyndunar var veitt á Bessastöðum; umboð, sem þjóðin auðvitað veitti laugardaginn 27. apríl 2013.

Hugmynd framsóknarmanna um að ganga í skrokk á kröfuhöfum fallinna banka er ekki frumleg.  Þetta tíðkaðist t.d. á Norðurlöndunum eftir Hrunið, t.d. tapaði Seðlabanki Íslands stórfé á veði, sem hann átti í dönskum banka, og Glitnir í Noregi fór á brunaútsölu.  Að fara þessa leið á Íslandi er ekki eins auðvelt og í Danmörku og í Noregi, af því að íslenzka ríkisins bíða svo háar greiðslur af skuldum sínum árin 2015, 2016 og 2017, að það ræður ekki við þær að óbreyttu.  Þess vegna þarf vinsamleg tengsl við lánadrottna til að eiga möguleika á að semja um þessar afborganir og vexti án þess, að ríkissjóður verði hreinlega keyrður í þrot.

Af þessum sökum hefur íslenzka ríkið ekki sama svigrúm og danska og norska ríkið höfðu gagnvart téðum bönkum, sem voru að töluverðu leyti í íslenzkri eigu.  Þá má heldur ekki gleyma háum fjárhæðum, sem fóru í súginn hjá Kaupþingi í London 2008-2009 vegna aðgerða brezka ríkisins, og ríkisstjórn jafnaðarmanna á Íslandi hafði ekki þrek til að andæfa gegn brezku kratastjórninni.

Framsóknarmenn eru ekki búnir að bíta úr nálinni með stórfengleg kosningaloforð, sem fleyttu þeim óverðskuldað upp að hlið sjálfstæðismanna að þingstyrk.  Fyrir þessum loforðum er engin innistæða, og það er einfaldlega ekki hægt að skera framsóknarmenn niður úr snörunni, sem þeir sjálfir hafa sett um háls sér.  Framsóknarmenn og aðrir verða að skilja, að það er ósiðlegt að setja fram kosningaloforð, sem aðilar, sem ekki hafa kosningarétt á Íslandi, eiga að borga.  Það hefði við beztu aðstæður Frosta Sigurjónssonar getað gengið upp, en sá valkostur að grípa til ígildi eignaupptöku með háum útgönguskatti er ekki fyrir hendi, af því að skilgreiningin á lánadrottnunum er röng.  Þar eru ekki einvörðungu "hrægammar", heldur er þetta fjölbreytilegur hópur.  

Að afnema gjaldeyrishöftin er höfuðmálið og það verður einvörðungu unnt með samvinnu margra aðila, þ.á.m. fjármagnseigenda, og alls ekki með yfirgangi og gösslarahætti.  Hvernig er unnt að fá það út, að forsendubrestur hafi orðið varðandi verðbólgu á árunum 2008-2009 í sögulegu samhengi, ef rýnt er í grafið hér að neðan ?