Afturreka

Umhverfisráðherrann alræmdi, Svandís Svavarsdóttir, hefur legið undir ámæli um mjög óvandaða stjórnsýslu.  Stjórnarhættir hennar einkennast þannig af ólýðræðislegum viðhorfum, þjösnaskap og lögleysu.  Þetta hefur margoft verið bent á og öllum orðið ljóst, nema e.t.v. vinstri grænum. 

Ráðherrann beitir oft ofangreindum gerræðislegu vinnubrögðum með vísun til, að "almannahagsmunir" séu í húfi.  Þetta eru algjör öfugmæli, og til nákvæmlega sömu firru hafa stjórnmálalegir ofstopamenn sögunnar jafnan gripið til.  Sannast þar enn skyldleikinn. 

Ráðherra þessi hefur skákað í því skjólinu, að hún væri að berjast fyrir stjórnmálalegum málstað.  Þetta er málstaður örfárra sérvitringa, sem fyrir tilviljun náðu tökum á ríkisvaldinu. Forkólfar vinstri-grænna virðast hiklaust telja, að tilgangurinn helgi meðalið.  Skeyta þeir þá hvorki um skömm né heiður, lög, hagsmuni þjóðfélagsþegna, t.d. í dreifbýlinu, né um mannréttindi.  Þetta hefur nú verið staðfest af Héraðsdómi Reykjavíkur, sem gerði Svandísi gjörsamlega afturreka með geðþóttaúrskurð sinn um skipulag Flóahrepps, þar sem skipulagsyfirvöld höfðu fellt Urriðafossvirkjun inn í aðalskipulag sitt, og ráðuneytið var jafnframt dæmt til greiðslu alls málskostnaðar um MISK 1,5.  Hið síðasta sýnir, að ráðherrann átti sér engar haldbærar málsbætur.  Hún er dómgreindarlaus.

Umhverfisráðherra þessi hefur traðkað á réttindum hreppanna við Þjórsá til að stjórna skipulagsmálum sínum.  Það tók hana 11 mánuði að kveða upp hinn ógilta úrskurð.  Flóahreppur kærði og á meðan skipulagið var í ráðuneytinu til málamyndameðferðar, og á meðan kærumálið var fyrir dómstólinum, hefur skipulagsmál Flóahrepps, og í raun Gnúpverja og Skeiðamanna, rekið á reiðanum.  Þetta hefur valdið íbúunum stórfelldu fjárhagstjóni og vandræðum, meðalhóf hefur verið sniðgengið, og hér eru stjórnvaldsduttlungar á ferð, sem klárlega stríða gegn almannahagsmunum.  Í andrúmsloftinu, sem sameignarsinnar hafa skapað á síðustu vikum með því að berjast, með hjálp nytsamra sakleysingja, fyrir stjórnmálalegum réttarhöldum, fá menn ekki varizt þeirri hugsun, að téður misheppnaður ráðherra verði dreginn fyrir Landsdóm, ef Vinstri hreyfingin grænt framboð hefur einbeittan vilja til að ryðja brautina fyrir hann.  Það er nefnilega grundvallarregla í þessu samfélagi, að allir skuli standa jafnir gagnvart lögunum, sem þýðir m.a., að "nómenklatúra" Vinstri hreyfingarinnar græns framboðs getur átt yfir höfði sér ákærur um "að stofna heill ríkisins í fyrirsjáanlega hættu" - (Steingrímur/Icesave), stórfellt hirðuleysi - (Gylfi/engin áhættugreining á bankakerfinu), og fyrir að "að misbeita stórlega valdi sínu" - (Svandís/ofangreint).  

Umhverfisráðherra hefur með ólöglegum og löglegum, en siðlausum hætti, þvælzt fyrir viðreisn hagkerfisins og sköpun atvinnu og þannig unnið leynt og ljóst gegn almannahagsmunum.  Brotavilji hennar hefur verið skýr og einbeittur.  

Þann 18. september 2010 birtist ágæt grein í Morgunblaðinu eftir Dr Tryggva Þór Herbertsson, Alþingismann.  Hann gerir þar afturhaldsmann nokkurn að umræðuefni, sem hann nefnir "alkemista" og kveður hafa "póstmódernískar" skoðanir.  Þar er á ferðinni Andri Snær Magnason, "rithöfundur", en málflutningur hans verður helzt kenndur við bullustampinn, svo stóryrtur og veruleikafirrtur sem hann er.  Áróðursaðferð "rithöfundarins" er einfeldningsleg.  Hann kastar á loft einni, þokkalega þekktri tölu, sem fer nærri sannleikanum, og þyrlar síðan upp talnamoldviðri og fullyrðingaflaumi, sem eru hrein fjarstæða.  Af því að sannleikskorn var í einu, sæmilega þekktu atriði, er fólki ætlað að kokgleypa bullið.  Hefur þessi moðsuða fengið að ganga átölulítið þar til þingmaðurinn benti á ruglandann.

Einn versti fjandi bullustampanna er hagvöxturinn.  Val fólks stendur þó einfaldlega um bættan hag sinn með aukinni landsframleiðslu eða aukinni framleiðni annars vegar og hins vegar versnandi kjör sín og vaxandi bágindi margra og jafnvel neyð.  Vinstri-grænir telja hagvöxtinn varasaman og gera allt, sem í þeirra valdi stendur, til að hindra viðsnúning hagþróunar úr samdrætti í vöxt.  Til þess er gengið á milli bols og höfuðs á einkaframtakinu, litlum og meðalstórum fyrirtækjum, aðalatvinnuskaparanum, níðzt á þeim í bönkunum og þeim látið blæða út, svo að stórfyrirtæki í hrömmum bankanna geti ginið yfir markaðinum.  Það er ógeðslegt þjóðfélag, sem blasir við, verði þessi níðangurslega fátæktarstefna áfram við lýði í Stjórnarráðinu. Um helmingur íslenzkra fyrirtækja er á heljarþröminni og mörgum þeirra dygði dágóður (5 %) hagvöxtur í um 5 ár til að komast á réttan kjöl. 

Þjóðin  þarf nú ferskt blóð á þing og raunverulega leiðtoga í Stjórnarráðið með lífvænlega þrígreinda stefnu til skamms tíma, miðlungs og langs tíma:

• Koma öllum vinnufúsum höndum til starfa með því að koma hjólum atvinnulífsins í gang á einu kjörtímabili.  Þetta er í algerri andstöðu við stefnu núverandi ríkisstjórnar, en öll verk hennar (og verkleysi) hafa dregið máttinn úr atvinnulífinu.
• Koma ríkisfjármálunum í sjálfbært og viðunandi horf á tveimur kjörtímabilum.  Þetta þýðir lækkun á skuldum ríkisins úr yfir 100 % af VLF nú niður fyrir 40 % af VLF á 8 árum.  Jafnframt verði allir vinstri skattarnir afnumdir á sama tímabili og umsvif ríkisins minnkuð niður fyrir 30 % af VLF.  Þetta er í algerri andstöðu við stefnu núverandi ríkisstjórnar, sem er að drekkja landinu í erlendum skuldum með stjórnlausum hallarekstri ríkissjóðs þrátt fyrir hrikalegar og glórulausar skattahækkanair.
• Koma efnahagsmálum landsins og þar með gjaldeyris-og myntmálum í örugga höfn á næstu þremur kjörtímabilum.  Þetta þýðir, að finna þarf þarf þá lausn á peningamálunum, sem bezt tryggir stöðugleika hagkerfisins og hagsæld almennings.  Þetta er í algerri andstöðu við stefnu núverandi ríkisstjórnar, sem með flausturslegum hætti hefur sótt um aðild að ESB og er komin í rándýrt aðlögunarferli þess með markmið um upptöku evru sem fyrst án undanfarandi greiningar til að komast að niðurstöðu um, hvað bezt hentar íslenzka hagkerfinu í heild.   

  

Til þess að skapa hagvöxt verða Íslendingar að laða að erlent áhættufé í fjárfestingar í atvinnulífinu.  Múmínálfar stjórnleysingja og bullustampar vinstri-grænna eru alfarið á móti erlendum fjárfestingum og telja alþjóðavæðingu viðskiptanna frá Kölska komna.  Hér eru alger öfugmæli á ferð.  Hvað hefur lyft hundruðum milljóna Kínverja upp úr örbirgð ?  Erlendar fjárfestingar og markaðskerfi á afmörkuðum sviðum, sem Kommúnistaflokkur Kína hefur leyft.  Er nú svo komið, að Kína, með yfir 10 % hagvöxt á ári, er orðið annað stærsta hagkerfi heims.  Að berjast gegn hagvexti er í raun að vinna gegn almannahagsmunum og valda hér vaxandi fátækt og eymd.  Framkvæmdafjandskapur "Draumalandsins" er alls ekki umhverfisvernd, hvorki á innlendan né alþjóðlegan mælikvarða.  Hefur framkvæmdafjandskapur hérlendis dregið úr landeyðingu vegna uppblásturs ?  Hefur framkvæmdafjandskapur hérlendis dregið úr mengun lofts, láðs og lagar í heiminum ?  Svarið er nei.  Firrtir malbiksbúar á borð við múmínálfa Andra Snæs Magnasonar snúa staðreyndum á haus og vita í raun ekki, hvað umhverfisvernd er.   

Fyrir rúmum 200 árum skýrði David Ricardo, hagfræðingur, út fyrir fólki, hvernig auðlegð þjóðanna ykist hraðast.  Það væri með frjálsum viðskiptum, þar sem gert væri út á hlutfallslega hagræna yfirburði þjóða. -  Í íslenzku lögsögunni eru ein gjöfulustu fiskimið heims, sem veita hlutfallslega yfirburði og við eigum að bezta nýtinguna á sjálf.  Þar sem miðin eru fullnýtt, er ekki rúm fyrir fleiri þar. - Hreinleiki landsins, hlýnandi loftslag og vaxandi matvælaþörf gefur íslenzkum landbúnaði sérstakan byr í seglin og hlutfallslega yfirburði á útflutningsmörkuðum. -  Á landi eru einar mestu orkulindir á mann, sem um getur.  Með nútíma tækni er unnt að virkja um 50 TWh/a af raforku með sjálfbærum og afturkræfum hætti, sem þýðir, að enn eru um 2/3 hlutar lindanna óvirkjaðir.  Þetta gefur okkur hlutfallslega yfirburði, sem ber að nýta almenningi til hagsbóta.

Um 10 milljarðar tunna af olíu eru taldar liggja undir hafsbotni í íslenzka hluta Drekasvæðisins.  Þetta nemur þó aðeins heimsnotkun upp á 4 mánuði, en gæti reynzt næstu kynslóðum dágóð tekjulind.  Rússar vilja semja um rannsóknir þar og nýtingu, og þá er nú ekki ólíklegt, að fleiri verði um hituna.  

Tækifærin eru alls staðar, en með afturhaldsöfl við stjórnvölinn og óttablandið hatur á hagvexti í öndvegi munum við hvorki komast lönd né strönd.  Það verður að fá nýtt fólk í brúna; fólk, sem hvorki er með böggum hildar eftir Hrunið né haldið úreltum grillum haturs, öfundar og stjórnlyndis. Stokka verður strax upp á Alþingi og breyta þar valdahlutföllum.

  

   

      

 

Galdrafár 2010

Forsætisráðherra var spurð að því 11. september 2010, hvort hún teldi tillögu þingmannanefndarinnar um Hrunsskýrslu Rannsóknarnefndar Alþingis mundu að einhverju leyti "róa almenning".  Jóhanna Sigurðardóttir svaraði: "Ég vona það; til þess var þetta nú sett á laggirnar." 

Þetta svar forsætisráðherra Íslands jafngildir því, að hún kasti réttarríkinu á bálið.  Þetta minnir á stjórnmálaleg réttarhöld sögunnar, s.s. í alþýðulýðveldum 20. aldarinnar og galdrabrennur Evrópu á 17. öld, þar sem mörgum sakleysingjanum var kastað á bálið eftir sýndarréttarhöld ofstækismanna, oft til að friða almenning, sem bjó við kröpp kjör og leið fyrir mikið samfélagslegt óréttlæti af hendi hinna ráðandi stétta.  Á Íslandi voru rúmlega 20 manns dæmdir til kvalafulls dauðdaga fyrir galdra, enda margir ofsækjendur þeirra helteknir af hindurvitnum og ofstæki.

Fulltrúar úr röðum Vinstri hreyfingarinnar græns framboðs hafa líka komið til dyranna, eins og þeir eru klæddir, þ.e. sem rauðliðar í grænu dulargervi.  Þeir hafa tjáð sig sem lýðskrumarar, sem enga virðingu bera fyrir þrígreiningu ríkisvaldsins, þegar á hólminn er komið.  Þeir tala nú opinskátt um nauðsyn "pólitískra réttarhalda".  Þetta er fólkið, sem "búsáhaldabyltingin" lyfti til valda á Íslandi, svo að ekki er kyn, þó að keraldið leki.  Einræðishneigðin og afturhaldshugarfarið leynir sér ekki.  Hindurvitnin eru ekki langt undan.   

 

Þingmannanefnd Atla Gíslasonar hafði það hlutverk að rýna skýrslu Hrunsnefndarinnar og vinna úr henni úrbótatillögur.  Hún hefur sett fram svo margvíslegar hugmyndir með fremur ómarkvissum hætti, að hætt er við, að ekki verði neitt úr neinu.  Gagnrýna umfjöllun um skýrsluna er ekki að finna, og meirihluti nefndarinnar virðist fylgja þeirri forkastanlegu og löngu úreltu forskrift, að sækja skuli stjórnmálamenn til saka, ef minnsti vafi leiki á um sakleysi þeirra, því að meirihluti þingmannanefndarinnar leggur til við Alþingi, að um mál 3-4 fyrrverandi ráðherra verði fjallað af Landsdómi, þó að slíkar málalyktir orki mjög tvímælis út frá gildandi réttarfari í landinu. 

Meintar ávirðingar ráðherranna í Hrunsskýrslunni og í skýrslu þingmannanefndar Atla Gíslasonar eru þannig vaxnar, að nánast þarf að gefa sér þá forsendu, að umræddir fjórmenningar hafi verið svæsið galdrahyski, sem séð hafi í gegnum holt og hæðir, til að þeir hefðu mögulega getað búið yfir þeim upplýsingum, sem dygðu þeim til ákvarðanatöku um mótvægisaðgerðir til að hamla gegn hættu á hruni bankanna þriggja, sem féllu óhjákvæmilega í októberbyrjun 2008. 

Allur þessi málatilbúnaður Atla Gíslasonar o. fl. um stórfellda vanrækslu í starfi, er beinlínis hafi bakað ríkinu tjón, er í raun reistur á eftirávizku, sem ekki er eftirsóknarverð.  Það er auðvelt að vera vitur eftir á, enda eru margir iðnir við þann kolann, og það sem eftir á getur litið út sem vanræksla, þarf ekki að hafa verið óyggjandi vanræksla í rauntíma. Þar á leikur umtalsverður vafi, og Alþingi mun óneitanlega setja niður, ef það hleypur eftir slíku og gengur gegn gildandi réttarfari um vissu varðandi sakarefni, og Landsdómur síðan vísar málum frá eða sýknar sakborninga.    

Við vitum t.d. nú, að bankarnir voru maðksmognir, haldnir innanmeini og stóðu á brauðfótum, svo að eftir 2006 var líklega aðeins tímaspurning, hvenær þeir féllu, en hvernig gátu ráðherrarnir vitað það ?  Það mun Landsdómur þurfa að vega og meta, feli Alþingi honum úrskurð málsins. Landsdómur mun að sjálfsögðu ekki ganga gegn gildandi réttarfari í landinu. 

Þá verður að hafa í huga við mat á meintu aðgerðaleysi, að Seðlabanki, Fjármálaeftirlit (FME) og ríkisstjórn þurftu að gæta að sér varðandi yfirlýsingar og aðgerðir til að framkalla ekki áhlaup á bankana, sem flýtt hefði hruni þeirra og dregið úr svigrúmi til neyðaraðgerða.  Hefði slíkt getað réttlætt kvaðningu Landsdóms ? Þegar staða fjórmenninganna árin 2007-2008 er metin, verður að hafa eftirfarandi 3 atriði í huga: 

1. Löggiltir endurskoðendur höfðu skrifað upp á bókhaldsuppgjör fjármálastofnananna, sem alla tíð sýndi afar sterka fjármálastöðu.
2. Álagspróf FME sýndi trausta stöðu bankanna.
3. Matsfyrirtækin gáfu bönkunum mjög háa einkunn.

Að ofangreindum þremur staðreyndum virtum, er hæpið, að nokkuð það, sem ráðherrarnir eru sakaðir um að hafa vanrækt, geti með réttu talizt hafa verið vanrækslubrot á sínum tíma eða að önnur breytni þeirra, á grundvelli upplýsinga þess tíma, en raun var á hefði nokkru máli skipt um það, hvernig fór. 

Hrappana er að finna í hópi bankastjórnendanna og eigenda bankanna, og það er síðan væntanlega í verkahring Sérstaks saksóknara að rannsaka, hvernig bankarnir gátu villt jafnrækilega um fyrir eftirlitsaðilum og raun bar vitni um.  

Meirihluti þingmannanefndar Atla Gíslasonar leggur til að kasta barninu út með baðvatninu.  Barnið í þessu tilviki eru ekki þær persónur, sem hér eiga í hlut, heldur grunnstoð lýðveldisins, þrígreining valdsins og grundvallarmannréttindi Vesturlanda.  Niðurrifsöflum og ofstækismönnum nútímans er hollara nú að hafa í huga hið fornkveðna, að skamma stund verður hönd höggi fegin.  

 

Frá Rentukammeri til Ráðstjórnar

Verstu hrakspár um vinstri flokkana við stjórnvöl þjóðarskútunnar íslenzku hafa nú rætzt.  Þessi ríkisstjórn gæti verið sú lakasta frá upphafi Heimastjórnar 1904 og jafnvel mun lengra aftur, mælt í þróun landsframleiðslu á hennar valdaferli miðað við nágrannaþjóðir okkar.  Þetta er mælikvarði, sem segir til um, hvort hagur landsmanna versnar eða batnar miðað við aðrar þjóðir.  Skemmst er frá því að segja, að nýbirt gögn Hagstofunnar sýna, að hagkerfi landsins stefnir í "alkul", og skyldi engan undra eftir aðfarir afturhaldsins. Ferill ríkisstjórnarinnar er ein samfelld hrakfallasaga.

Vinnubrögðin eru enda afleit, sinnuleysið, doðinn og döngunarleysið við viðreisn efnahagslífsins er hræðilegt.  Dæmin um spillta og myrka stjórnarhætti eru legíó og spanna bankasýslið, skipan í stjórnir á vegum ríkisins, ráðningar í ráðuneyti og stofnanir, ólýðræðislegar ákvarðanir um stórmál eins og fullveldisframsal til framkvæmdastjórnar og ráðherraráðs ESB (Evrópusambandsins) auk Evrópuþingsins og Evrópudómstólsins og nú síðast flausturslegt frumvarp um Stjórnarráð Íslands. 

Þá má ekki gleyma hörmulegri hagsmunagæzlu í Icesave-málinu og síðan handjárnaðri lögfestingu landráðasamnings um ríkisábyrgð á Tryggingasjóði bankastofnana, sem þjóðin rifti glæsilega í þjóðaratkvæðagreiðslu að undirlagi forseta lýðveldisins þann 6. marz 2010.

Sönnunin um getuleysi vinstri stjórnar Jóhönnu Sigurðardóttur við viðreisn efnahagslífsins kom nú í byrjun september 2010 við birtingu Hagstofunnar á þróun VLF (verg landsframleiðsla) á 2. ársfjórðungi 2010.  Fjármálaráðherra hafði gumað af, og forsætisráðherra étið upp eftir honum, að botni efnahagslægðarinnar væri náð á Íslandi. Það reyndust innantómar fullyrðingar, sem sýna, að hvorugt þeirra skötuhjúanna ber hið minnsta skynbragð á efnahagsmál landsins.  Hvorugt er til nokkurs nýtt á þessu sviði, enda vill hvorugt þeirra nokkuð af lögmálum hagkerfis vita. Þau lifa í sjálfsblekkingu forræðishyggjunnar, sem reist er á löngu afsönnuðum villukenningum um handstýringu hagkerfisins.

Hér skal setja fram þá kenningu, að lélegri árangur við hagstjórn landsins hafi enginn ráðherra náð, sem vélað hefur um fjármál landsins, síðan á dögum Rentukammersins í Kaupmannahöfn forðum daga en núverandi fjármálaráðherra. Það er reyndar athugunarefni hagspekinga, hvort nokkru sinni í sögu landsins hafi orðið jafnmikill samdráttur 7 ársfjórðunga í röð síðan í Móðuharðindunum 1783-1785. 

Má með sanni segja, að vinstri stjórnin sé völd að móðuharðindum af mannavöldum, því að í flestum löndum er hagvöxtur 2010 dágóður, en hér hefur ríkt samfelldur samdráttur síðan á 4. ársfjórðungi 2008.

Þegar samsetning samdráttar á 2. fjórðungi 2010, sem nam 3,1 % frá 1. fjórðungi, er skoðaður, verður deginum ljósara, að um heimatilbúinn vanda ráðstjórnarinnar er að ræða; kreppan er bein afleiðing stjórnarstefnunnar, aðgerða og aðgerðaleysis, og er geigvænlega afleiðingu afturhaldsstefnunnar að sjá á grafinu um hlutfall atvinnulausra af fólki á íslenzka vinnumarkaðinum 2007-2010 hér að ofan.  

• einkaneyzla dróst saman um 3,1 %.  Ástæðurnar eru m.a. hækkanir Steingríms J. Sigfússonar, fjármálaráðherra, á bæði tekjutengdum sköttum og neyzlusköttum, og minnkandi framboð atvinnu, t.d. vegna atvinnufjandsamlegrar skattastefnu og fjandsemi Svandísar Svavarsdóttur, umhverfisráðherra, í garð atvinnusköpunar, auk vingulsháttar iðnaðarráðherra, Katrínar Júlíusdóttur, sjá skuggalega þróun atvinnuleysis á grafinu hér að ofan.
• fjárfesting dróst saman um 4,7 %.  Ástæðurnar eru moldvörpustarfsemi, sem ríkisstjórnin hefur, illu heilli, rekið gegn íslenzka sjávarútveginum.  Ríkisstjórnin hefur gert sig seka um að grafa undan undirstöðuatvinnuvegi landsins með þeim afleiðingum, að svo mikil óvissa hefur skapazt um framtíð greinarinnar, að stjórnendur og eigendur treysta sér ekki til að fjárfesta.  Þetta verður að flokka sem skemmdarverkastarfsemi ráðstjórnarinnar gegn einkaframtakinu, en hún vill þjóðnýta greinina, koma hér á bæjarútgerðum að nýju og niðurgreiða greinina að hætti ESB.  Ríkisstjórnin áttar sig ekki á, að útgerðirnar eru að afla hágæða matvæla, sem afhenda verður samkvæmt pöntun á tilsettum tíma á tilteknum stað.  Ferlið er í raun að verða við kröfum viðskiptavina og krefst stöðugleika, ef ekki á illa að fara, og er miklu flóknara en einvörðungu að draga bein úr sjó, þó að rétt vinnubrögð við það krefjist líka mikillar þekkingar. Þá hefur afturhaldið í Stjórnarráðinu lagt stein í götu erlendra fjárfesta eftir mætti, þvælzt fyrir og stórskaðað trúverðugleika íslenzkra viðsemjenda með framkomu sinni, t.d. í skattamálum, hvort sem um ræðir rafskatt, tekjuskatt  eða virðisaukaskatt.
• samneyzla jókst hins vegar um 1,0 %.  Það er algert hneyksli að auka samneyzluna með erlendum lánum, eins og tvímælalaust á sér stað með dúndrandi halla á ríkissjóði.  Ríkisstjórnarviðrinið gerir nákvæmlega ekkert af viti.  Það tefur viðreisnina, og mun gera hana enn sársaukafyllri. Fjármálaráðherra reynir samt að blekkja Alþingi með fullyrðingum um, nýir skattar virki lítt íþyngjandi.
• útflutningsverðmætin jukust um 2,8 % að raunvirði, og innflutningurinn minnkaði um 5,1 %.  Ytri skilyrði eru mjög hagstæð, en ríkisstjórnin ræður engan veginn við viðfangsefnin, þ.e.a.s. hún vinnur allt með öfugum klónum, fer vitlaust að öllu, sem hún kemur nálægt, stundar snarvitlausa forgangsröðun viðfangsefna; er í fáum orðum sagt óhæf til að stjórna landinu. 

 

Myndin hér til hægri sýnir verðbólguþróunina á Íslandi sem 12 mánaða meðaltal 2007-2010.  Árið 2009 varð verðbólguskot vegna hækkandi innflutningsverðs í kjölfar hruns fjármálamarkaðarins, sem leiddi til helmingunar á verðgildi gjaldmiðilsins, og árið 2010 annað minna vegna skattahækkana.  Ríkisstjórninni varð ekkert ágengt við að styrkja krónuna í sessi 2009, og lánshæfi landsins er nú í ruslflokki.  Það er fyrst árið 2010, að krónan er tekin að braggast vegna mjög hagstæðra vöruskipta við útlönd og mikilla erlendra lántaka Seðlabanka fyrir brösuglega milligöngu AGS, Alþjóða gjaldeyrissjóðsins, sem gefur ríkisstjórninni langt nef hvað eftir annað.  Þrátt fyrir, að öll þessi upptalning hagstærða bendi til hættu á verðhjöðnun, sem er illvígt kreppuástand, viðheldur Seðlabankinn tiltölulega háum vöxtum á sama tíma og seðlabankavextir eru víða um og undir 1 %.  Seðlabankinn vantreystir augsýnilega ríkisstjórninni til að gera nauðsynlega uppstokkun á ríkisfjármálunum.  

"Landið tekur að rísa"  er yfirskrift greinaflokks hugstola fjármálaráðherra um efnahagsþróunina á Íslandi, sem út kom skömmu áður en Hagstofan birti hagtölurnar, sem hér hefur verið vitnað til.  Innihaldið reyndust eintómir hugarórar hrakfallabálks, sem ræður engan veginn við viðfangsefni sín í fjármálaráðuneytinu, og mun aldrei gera.  Á meðan hann er þar verður enginn viðsnúningur. Hann er kolfallinn á prófinu og hlýtur lægstu einkunn, sem nokkur maður, sem vélað hefur um fjármál íslenzka ríkiskassans, hefur hlotið, og eru rentukammersmenn Danakóngs þá meðtaldir.     

 

  

    

 

Langavitleysan lafir enn

Ríkisstjórninni eru ótrúlega mislagðar hendur.  Hún stundar einvörðungu heimskulegar leiksýningar, lýðskrum, naflaskoðun og bjálfalegt sjálfshól.  Fjármálaráðherra gumar af, að botninum sé náð.  Tveimur árum eftir alþjóðlega fjármálakreppu og tæpum tveimur árum eftir hrun útbólginnar svikamyllu furðuverks íslenzkra spákaupmanna í fjármálageiranum, hjakkar íslenzka efnahagskerfið í sömu förunum, sem er einsdæmi, eins og fram kemur með talnagögnum hér að neðan.  Verri ríkisstjórn er ekki að finna í þróuðum ríkjum.  

Hagstofan hefur birt gögn, sem sýna, að fjármálaráðherra fer með fleipur eitt.  Þess vegna komu þau ummæli forsætisráðherra afturhaldsins lítt á óvart, að nú væri ríkisstjórnin farin að huga að því að koma á laggirnar nýrri ríkisstofnun, Þjóðhagsstofnun, til að matreiða ritskoðaðar upplýsingar ofan í lýðinn.  Hinír afstyrmislegu stjórnarhættir á Íslandi árið 2010 minna á alþýðulýðveldi Austur-Evrópu á dögum Kremlarbóndans frá Georgíu, Jósefs Djugaschwilis.

  Myndin með hagvaxtarstólpum 2007-2009 hér til vinstri sýnir hrikalegan samdrátt í efnahagskerfi Íslands á síðasta ári, og tölur Hagstofunnar sýna nú, að enn á árinu 2010 er efnahagssamdráttur.  Þetta er þvert á innantóma fullyrðingu fjármálaráðherra um hagvöxt, sem augljóslega hefur ekkert vit á því, sem hann á að að fjalla um í ríkisstjórninni.  Verri fjármálaráðherra hefur landið aldrei haft, þó að farið sé aftur til daga kammerráðsins danska. Þessi samdráttur á Íslandi árið 2010, þó að minni sé en árið á undan, er skilgetið afkvæmi Steingríms J. Sigfússonar og stjórnmálaflokks hans, Vinstri hreyfingarinnar græns framboðs.  Þau hafa drepið hagkerfið í dróma með hrikalegum skattahækkunum, sem engu hafa skilað í ríkissjóð, og með því að þvælast fyrir öllum erlendum fjárfestingum, sem borið hefur á góma hér að fá til landsins. 

Myndin hér til hægri með stólpunum 2009-2011 sýnir mun minni samdrátt annars staðar árið 2009 og hagvöxt þegar árið 2010.  Þetta sýnir, hversu mjög Íslendingar dragast nú aftur úr öðrum þjóðum.  Þetta er gjaldið, sem fólk greiðir fyrir að lyfta steinrunnum vinstri flokkum í valdastóla.  Það mun taka taka nokkur ár að vinna upp afspyrnu slæma stjórnarhætti hérlendis. 

Myndin hér til vinstri sýnir beina afleiðingu afturhaldsstefnu vinstri stjórnarinnar í prósentum atvinnuleysis af vinnumarkaðinum, og þó er landflóttinn ekki inni í þessu grafi.  Að honum meðtöldum næmi fjöldi atvinnulausra á Íslandi yfir 25 þúsund manns.  Langtímaatvinnuleysi er að verða að mesta þjóðfélagsböli á Íslandi.  Þetta vandamál er skilgetið afkvæmi kolrangrar stefnu í ríkisfjármálum og fjandsemi í garð athafnalífsins.  Eins og grafið um atvinnuleysi á Íslandi ber með sér, fer það vaxandi og verður næsti vetur óbjörgulegur með sótsvart afturhald hangandi aðgerðarlaust í brúnni á strönduðu skipi.  Þessu verður að linna.

Eins og sést á gröfunum tveimur hér til hægri, er aukning atvinnuleysis mun hægari á evru-svæðinu en á Íslandi, og Þjóðverjum hefur tekizt, með því að herða sultarólina, að snúa vörn í sókn.  Þessi þróun, sem er Íslandi mjög í óhag, á sér stað þrátt fyrir mjög hagstætt gengi íslenzka gjaldmiðilsins fyrir útflutningsgreinarnar, en þær hafa bjargað landinu frá gjaldþroti.  Þetta kemur fram á næstu mynd.     

Þrátt fyrir dágóðan vöruskiptajöfnuð er viðskiptajöfnuður landsins samt enn óhagstæður.  Á meðan svo er, er ekki að búast við mikilli styrkingu gjaldmiðilsins.  Það mun ekki geta gerzt án mikils innstreymis gjaldeyris til landsins.  Heilbrigðast er, að slíkt gerist án áhættu fyrir landsmenn, og lánstraustið mun þá reyndar fylgja í kjölfarið.  Þannig er einmitt háttað til með erlendar fjárfestingar í atvinnuvegum landsmanna.  Þær útilokar hins vegar afturhaldið, sem nú situr á valdastólunum í Stjórnarráðinu.  Viðreisn er útilokuð með vinstri stjórn.  Viðundrin verða að víkja. Þá verður unnt að koma hjólum atvinnulífsins í gang aftur.  Nóg er komið af ruglinu og tími til að hefjast handa.