Forgangsröðun forherðingarinnar

Forgangsröðun stjórnvalda hverju sinni er lykilatriði fyrir hagsmuni borgaranna.  Forgangsröðun núverandi stjórnvalda er glórulaus og þess vegna engan veginn í þágu hagsmuna almennings í þessu landi, enda er kjaraþróun í landinu eftir því.  Hagur fólks og fyrirtækja fer í mörgum tilvikum versnandi og með sama áframhaldi horfir til landauðnar vegna spekileka.  Ríkisstjórnin er sökudólgurinn.  Hún þykist vera í "rústabjörgun", en hvar sér þess stað ?  Hún grefur sína eigin gröf, og rekunum verður kastað í lok apríl 2013.  Farið hefur fé betra.

Við Íslendingar megum ekki láta neitt tækifæri fram hjá okkur fara til að hamla gegn því falli á útflutningstekjum okkar, sem offramboð á þorski vegna aukinna veiða Rússa og Norðmanna í Hvítahafi er að valda.  Jafnaðarmenn eru að sigla hér öllu í strand, eins og þeir hafa gert eða eru að gera víðast hvar annars staðar.  Nægir að nefna Svíþjóð í því sambandi, sem komin var að fótum fram, þegar borgaraflokkarnir tóku við og sneru þróuninni við á um 7 árum.  Ef Noregur hefði ekki olíuna og gasið, væri löngu búið að kasta jafnaðarmönnum út úr stjórnarráðinu í Ósló.  Jafnaðarmenn hafa engin svör við vandamálum nútímans.  Þeir eru fastir í kennisetningum forræðishyggju og ríkisbúskapar.  Jafnaðarmenn á Íslandi eru handgengnir ESB og eru búnir að sefja sig upp í, að þaðan muni hjálpræðið koma Íslendingum til handa.  Svo hefur enn ekki orðið og mun auðvitað aldrei verða.  Kommissarar hvorki mega né vilja gefa öðrum fordæmi og bjóða Íslendingum sérkjör. Ef vinstri græni ráðherra atvinnuvega-og nýsköpunar mannar sig ekki upp og stendur í lappirnar gagnvart ofríki ESB og Noregs, þá gefur hann ofbeldisöflum "blod på tanden" og leggur lóð á vogarskálar þeirra, sem vilja hafa af Íslendingum rétt, sem þeir börðust mjög fyrir að fá á sínum tíma til nýtingar auðlinda hafsins, sem hefur orðið undirstaða lífskjarasóknar Íslendinga.   

Kunn er aðför stjórnvalda við Lækjartorg að atvinnuvegunum og sjálfsbjargarviðleitni fyrirtækja og einstaklinga.  Í tilviki sjávarútvegsins bætist nú við verðfall afurða upp á 20 % - 40 %, sem á eftir að valda stórerfiðleikum í íslenzka hagkerfinu, sem er mjög háð gjaldeyristekjum frá sjávarútveginum. Þetta á ekki sízt við um ríkisbúskapinn, t.d. heilbrigðiskerfið, sem nú er komið að fótum fram.  Okkur er það lífsnauðsyn að auka þjóðartekjur til að hindra hrun innviða þjóðfélagsins.

 Velferðarráðherrann kann ekki að skammast sín.  Hann hefur sýnt af sér jafnaðarlegan heybrókarhátt með því að skýla sér stöðugt á bak við forstöðumenn stofnana og látið þá bera hita og þunga dagsins af niðurskurði á starfsemi.  Ekki er það stórmannlegt.  Lengst hefur þetta framferði gengið á Landsspítalanum.  Þar bauð hann forstjóra Landsspítalans ríflega kauphækkun fyrir að bregða stöðugt fyrir sig skildi og vinna ötullega að alls konar hagræðingaraðgerðum til að mæta niðurskurði fjárheimilda Alþingis.  Nú er komið að leiðarlokum.  Jafnaðarmennirnir eru búnir að keyra Landsspítalann og allt heilbrigðiskerfið í strand.  Þeir hafa engar lausnir, sem duga, frekar en venjulega, og starfsfólkið hefur sagt hingað og ekki lengra.  Ef fimmtungur hjúkrunarfræðinga gengur út af Landsspítalanum, þá deyr hann.  Við svo búið má ekki standa.

Jafnaðarmenn eru ófærir um að leita nýrra lausna, af því að þeir eru helteknir af forræðishyggju og miðstýringaráráttu.  Kostnaðarvandinn verður aldrei leystur á kostnað sjúkraliða, hjúkrunarfræðinga og lækna.  Hann verður leystur með valddreifingu og virkjun einkaframtaks, þ.e. með kaupum ríkisins á þjónustu frá einkafyrirtækjum, sjálfseignarstofnunum og sveitarfélögum, svo að eitthvað sé nefnt.  Reynslan, t.d. frá Svíþjóð, sýnir, að við þetta lækkar kostnaður ríkissjóðs, þjónustan batnar, biðlistar styttast og laun í sjúkrageiranum hækka. Síðast af öllu megum við við atgervisflótta úr sjúkrageiranum. 

  

Þann 18. janúar 2013 bárust þau ótíðindi frá Brüssel, að ESB og hin norska vinstri stjórn jafnaðarmannsins Stoltenbergs, sem hlýtur að verða kosin burt í Stórþingskosningunum í haust, eins og íslenzka vinstri stjórnin í vor vegna ranghugmynda og getuleysis, hefðu ákveðið makrílkvóta handa sér alls upp á 90 % af ráðlögðum kvóta fiskifræðinga þeirra.  Þetta er stríðshanzki ESB í andlit Íslendinga, því að þá bíða okkar 10 %, eða innan við þriðjungur þess, sem Jón, tvírekinn, Bjarnason, úthlutaði okkur árið 2012, þ.e. 140 kt, en þá munu veiðarnar hafa numið um 150 kt.  Þessum 10 % eða 54 kt þyrftum við að deila með Færeyingum, Grænlendingum og Rússum, þannig að við gætum orðið að sætta okkur við um 10 % af veiðum undanfarinna ára.

  Nú sjáum við í hnotskurn, hvílíkum hreðjatökum gömlu nýlenduveldin í Evrópu mundu taka okkur, ef við gengjum þeim á hönd.  Þá yrðum við gjörsamlega varnarlaus, en nú getum við í krafti fullveldis okkar teflt fram rétti okkar sem strandríkis á grundvelli Hafréttarsáttmála Sameinuðu þjóðanna.  Við eigum rétt á að ákvarða okkur aflahlutdeild á grundvelli eigin vísindalegrar ráðgjafar Hafrannsóknarstofnunar, þannig að sjálfbærni veiðanna sé tryggð. 

Árið 2012 er talið, að 1,0 Mt (milljón tonn) af makríl hafi komið inn í íslenzku lögsöguna og þyngzt þar um 0,5 Mt og orðið að 1,5 Mt stofni.  Til þess þurfti hann að éta 3,0 Mt af æti, sem þá fór ekki í viðgang annarra nytjastofna lögsögunnar, s.s. síldar og loðnu. Svo kölluð veiðiregla um sjálfbærar veiðar er um stuðul í kringum 25 % af stofnstærð.  Ef við gefum okkur, að fiskifræðingar ákvarði hann 22 % af makrílstofni í íslenzkri lögsögu, þá gæti kvóti Íslendinga orðið 330 kt árið 2013.  Ákvörðun um kvótann 200 kt á makríl 2013 til Íslendinga væri þess vegna bæði sjálfbær og sanngjörn.

Enn hefur ekki heyrzt múkk frá atvinnuvega- og nýsköpunarráðherra Íslands út af þessum gerningi.  Öðru vísi mér áður brá, þegar sá þingmaður á í hlut, en hann hefur löngum verið sagður vera með kjaftinn fyrir neðan nefið og er einn mesti kjaftaskur þingsins.  Nú kemur í ljós, að maðurinn er múlbundinn.  Hver á múlinn ?  Hann heitir Stefan Füle.  Málið er grafalvarlegt.  Með hinni bráðfeigu umsókn um aðild Íslands að Evrópusambandinu (ESB) er búið að hleypa ESB hér inn á gafl.  ESB rekur hér áróðursskrifstofu og útdeilir fjármunum, Júdasarpeningum, til að ná hér töglum og högldum.  Það setur ístöðulitla íslenzka stjórnmálamenn og embættismenn upp að vegg.  Enn bendir ýmislegt til, að ríkisstjórnin heykist á að taka afstöðu með hagsmunum Íslendinga.  Við erum þó enn með þessi fyrirbrigði í vinnu, sem aldrei skyldi verið hafa.

Þetta er nákvæmlega sama hegðunin og í Icesave-málinu og skýrir undarlega hegðun í bankamálinu líka, þegar kröfuhöfum voru afhentir bankarnir á silfurfati.  Aldrei er forgangsraðað með hagsmuni íslenzkrar alþýðu að leiðarljósi.  Það er alltaf verið að þóknast kommissörum í Berlaymont.  Það eru vafalaust mikil undirmál á ferðinni, og það, sem fram fer á milli Össurar Skarphéðinssonar og embættismanna ESB, svo og Steingríms, hefur ekki komið upp á yfirborðið.  Þeir eru búnir að setja hausinn upp í gin þursans og þora nú ekki að ganga gegn Damanaki, hinni grísku, sem fer með sjávarútvegsmál, og fylgja fordæmi Tvírekins, sem setti 145 kt kvóta á grundvelli 1,1 Mt stofns þá.  Makrílstofninn í íslenzku lögsögunni fer vaxandi, fiskifræðingar ESB og Noregs minnka ráðlagða veiði samt um 15 %.  Þetta er vegna þess, að makríllinn er að fara af þeirra miðum. 

Þetta er prófmál á fullveldi landsins.  Við vitum, að ESB mun ráða því á Íslandi, sem því sýnist, ef við göngum í ESB, en innan EES höfum við fullan rétt á að fara að ráðleggingum íslenzkra fiskifræðinga um kvóta á makríl og öðrum tegundum innan íslenzkrar lögsögu. 

Afstaða og hegðun norsku vinstri stjórnarinnar er athygliverð.  Hún viðrar sig upp við ESB, enda er jafnaðarmannaflokkurinn þar, Arbeiderpartiet, fylgjandi inngöngu; þó ekki jafneindregið og Samfylkingin.  Þessi afstaða ríkisstjórnarinnar norsku er reist á hagsmunamati hennar fyrir hönd norsks sjávarútvegs og sýnir, að hún telur norskum sjávarútveggi standi ógn af þeim íslenzka.  Hér heima er vel þekkt, að aðalsamkeppniaðili íslenzks sjávarútvegs er sá norski.  Í þessu ljósi er viðbjóðslegt að horfa upp á samfellda aðför íslenzku ríkisstjórnarinnar allt þetta kjörtímabil að íslenzkum sjávarútvegi.  Íslenzka ríkisstjórnin með jafnaðarmenn í broddi fylkingar er Trójuhestur innan borgarmúra hagsmuna íslenzkrar alþýðu.