Dómur markar þáttaskil

Þann 28. janúar 2013 kvað EFTA-dómstóllinn í Lúxemborg upp tímamótadóm.  Dómurinn virðist vera lögspekilegt meistaraverk og ber með sér, að dómararnir hafa brotið málið til mergjar.  Ekki er víst, að málflutningur varnaraðila hafi skipt sköpum, því að rökstuðningur í dómsorði er frumlegur, og málstaður Íslands var góður.  Það er þess vegna tímaskekkja hjá Steingrími Jóhanni nú eftir dómsuppkvaðningu að halda því fram, að óvissa hafi verið mikil um það, hvort hagstæðara væri að semja eða leggja málið í dóm.  Það er einfaldlega komið í ljós nú, að stuðningsmenn samninga höfðu rangt fyrir sér, en stuðningsmenn dómstólaleiðar höfðu rétt fyrir sér.  Steingrímur talar enn, eins og enginn dómur hafi verið upp kveðinn.   

Dómararnir virðast mjög sjálfstæðir í hugsun og ekki vera undir áhrifum frá hagsmunaaðilum.  Samt voru gríðarlegir hagsmunir í húfi, sérstaklega fyrir minni aðilann, en þetta var í raun viðureign Davíðs og Golíats, endurtekin, þar sem Ísland átti ekki einvörðungu í höggi við ESA, eftirlitsstofnun EFTA, heldur allt Evrópusambandið, ESB, sem gerðist meðflutningsaðili málsins.  Þetta var allan tímann barátta upp á líf og dauða við ESB.  Þess vegna eru svik hér innanlands grafalvarlegt mál, föðurlandssvik. 

Hvers vegna lagði ESB svona ríka áherzlu á þetta mál ?  Það var vegna þess, að búrókratarnir í Berlaymont, höfuðstöðvum ESB í Brüssel, óttuðust áhlaup á bankana og hrun bankakerfis Evrópu, ef ríkissjóðir í öllum löndum EES stilltu sér ekki upp sem bakhjörlum og ábyrgðust skuldir bankanna.  ESB þvingaði Íra til að gera þetta, enda eru Írar ekki fjarri greiðsluþroti ríkissjóðs.  Nú hefur ESB stofnað til bankasambands, þannig að eitt ríki stendur ekki lengur eitt uppi með hrunið bankakerfi.

ESB beitti öllum ráðum, fortölum, fjárhagsþvingunum með áhrifum sínum innan AGS-Alþjóða gjaldeyrissjóðsins, og áhrifamætti á meðal Norðurlandanna og víðar, nema Færeyja, og hótunum gagnvart íslenzkum stjórnvöldum um að girða fyrir aðild Íslands að ESB.  Vinstri stjórnin brást Íslendingum, af því að hún lagði ofurkapp á að styggja ekki valdsmenn í Brüssel vegna aðildarumsóknarinnar.

Það var til að þóknast ESB, sem vinstri stjórnin ákvað að semja við Breta og Hollendinga, hvað sem það kostaði.  Til marks um það var, að ráðherrar virðast hafa áritað Svavarssamninginn ólesinn og keyra átti hann gegnum þingið umræðulítið.  Það stóðu engin eðlileg rök til að samþykkja þá afarkosti, sem þá var samið um við Breta og Hollendinga.  Það voru stórhættulegir samningar með vaxtabyrði upp á um 200 milljarða kr og afborganir, sem gátu verið á bilinu 600 - 1000 milljarðar kr, ef heimtur í þrotabúið yrðu slæmar.  Ekkert mark var tekið á rökföstum grasrótarhreyfingum og vel ígrunduðum lögfræðigreinargerðum um, að rétturinn væri okkar megin, og þess vegna ætti ekki að ganga að afarsamningum.  Jafnvel eftir fyrri þjóðaratkvæðagreiðsluna var enn haldið út á foraðið og reynt að semja.  Allt var þetta til að blíðka framkvæmdastjórn ESB. 

Fyrrverandi forsætisráðherra var leiddur fyrir Landsdóm, jafnvel þó að málatilbúnaðurinn væri til þess fallinn að skaða málstað Íslands gagnvart viðsemjendum og dómstólum.  Málafylgja á erlendri grundu var nánast engin til að halda uppi íslenzkum málstað, en forseti lýðveldisins bjargaði því, sem bjargað varð.

Það varð einfaldlega allt undan að láta vegna þess, að á bak við var ESB froðufellandi af ótta við bankahrun, ef smáríkið Ísland mundi brjótast undan oki þess um ríkisábyrgðir á innistæðum einkabanka.  Þetta framferði ríkisstjórnarinnar og einkum forsætisráðherrans, fjármálaráðherrans og utanríkisráðherrans, er slíkur undirlægjuháttur og þjónkun við erlent vald, ofurvald, að hvorki er hægt að láta átölulaust né refsingarlaust.  Það er lágmark, að stjórnarandstaðan leggi fram vantraust á Steingrím Jóhann Sigfússon og helzt á ríkisstjórnina alla.  

Í ljósi þess, að ríkisstjórnin hafði framan af uppi mjög slælegar varnir fyrir Íslands hönd, hvað þá að henni hugkvæmdist gagnsókn, er óhjákvæmilegt að rannsaka gjörðir og vanrækslu stjórnvalda.  Á grundvelli slíkrar rannsóknar kann að verða tilefni til málsóknar fyrir landráð.  

 

 

 

 

Að breyta vatni í vín

Fyrirsögnin á uppruna að rekja til Biblíunnar.  Hér eru þó trúmál ekki viðfangsefnið, heldur auðlindamál.  Athygli landsmanna hefur enn verið vakin á gríðarlegum auðlindum landsins.  Þær eru ekki gríðarlegar á heimsvísu, heldur á hvern íbúa landsins.

Auðvitað er aðalatriðið við nýtinguna, að innviðir landsins styrkist við auðlindanýtinguna.  Að fyrirtæki hagnist, er þó ekki tabú í þessu sambandi. Þrennt er óhjákvæmilegt, ef nýting auðlinda Íslands og lögsögu þess á að heppnast íbúum landsins alls til velfarnaðar:

1. Tækniþekking:  Hún sprettur ekki af sjálfri sér, heldur er áunnin yfir dágóðan tíma með erfiði.  Það er stórhættulegt og hefur gefizt illa að þykjast þekkja til tæknilegra ferla og látast geta þess vegna unnið við þá eða við að setja þá upp, bæta þá eða bæta við þá.  Það hefur hörmulegar afleiðingar, þegar í ljós kemur, að um einskæra yfirborðsmennsku, mannalæti og gaspur var að ræða.  Í mörgum tilvikum, þegar um auðlindanýtingu er að ræða, þarf að flytja þekkinguna inn, en svo er þó ekki alltaf.  Dæmi má taka af áliðnaðinum.  Árið 1967 var nánast engin þekking fyrir hendi á framleiðsluferlum áls hérlendis. Alusuisse, svissneskur álframleiðandi, reisti þá fyrstu álverksmiðjuna hérlendis.  Í stað þess að flytja inn starfsfólk fyrir verksmiðjuna, ISAL, voru Íslendingar sendir utan til þjálfunar í verksmiðjum Alusuisse.  Þetta urðu brautryðjendur álframleiðslu á Íslandi.  Arftakar þeirra tóku við góðu kefli og hafa, í samstarfi við erlenda starfsbræður og -systur, þróað verksmiðjuna til að verða í fremstu röð á mörgum sviðum.  Sprotafyrirtæki hafa þróazt í samstarfi við áliðnaðinn oftast með því að frumkvöðlar þeirra hafa aflað sér dýrmætrar reynslu innan vébanda áliðnaðarins, t.d. í Straumsvík.  Ef hins vegar tæknifólk hefur ætlað sér um of, þótzt í stakk búið að veita ráðgjöf, án þess að afla sér nauðsynlegrar þekkingar og reynslu af viðkomandi ferlum fyrst, hefur það endað með ósköpum. 
2. Fjármagn: Á Íslandi námu fjárfestingar 14,9 % af vergri landsframleiðslu árið 2012.  Þetta er mjög lágt, og umsóknin um aðildina að Evrópusambandinu, ESB, hefur þar engu breytt.  Það var rétt eitt innantóma glamrið úr aðildarsinnum.  Þetta er hættulega lágt fyrir íslenzkan þjóðarbúskap, enda svipað og í Grikklandi, þar sem hagkerfið er við dauðans dyr.  Skýringanna er ekki einvörðungu að leita í gjaldeyrishöftunum, heldur ekki síður í öfugsnúnum stjórnvöldum, sem með fjárfestingafjandsamlegri stefnu sinni, miklum skattahækkunum og viðundurslegum aðferðum, hafa fælt frjárfesta frá, svo að ekki sé nú minnzt á gáleysislegt tal á borð við "you ain´t seen nothing yet" fjármálaráðherrans, þáverandi. Bein afleiðing lítillar fjármunamyndunar í landinu er lágur hagvöxtur, en hann hefur aðeins verið um 2,5 % árin 2011-2012.  Þessi litli hagvöxtur er einn versti áfellisdómurinn yfir vinstri stjórninni. Þetta er ótrúlega lélegur árangur í hagstjórn eftir stórfellt samdráttarskeið.  Með vinstri flokkana við völd er engin von um meiri fjárfestingar og hærri hagvöxt, hversu lengi sem þeir þæfa Berlaymont karla og kerlingar.  Stöðnun hagkerfisins er bein afleiðing stjórnarstefnunnar.  Þar má nefna skattpíningu á formi nýrra skatta og skattahækkana, sem nemur 90 milljörðum kr, bæði á einstaklinga og fyrirtæki.  Þar má líka nefna sífellt meiri skriffinnsku ("red tape"), eyðublaðaútfyllingar og gagnslítið eftirlitskerfi opinberra aðila, sem ESB (Evrópusambandið) heimtar í mörgum tilvikum og stjórnarflokkunum þykir sjálfsagt að skella á fyrirtækin, þó að þetta dragi augljóslega úr atvinnusköpun.  Tryggvi Þór Herbertsson ritaði um þetta góða grein í Morgunblaðið 12. janúar 2013, "Rekstrarumhverfi lítilla og meðalstórra fyrirtækja".  Hann bendir þar á, að lítil og meðalstór fyrirtæki, líklega frá 1-100 manns, veita 90 % mannaflans vinnu á Íslandi.  Þessi fyrirtæki eiga erfitt uppdráttar í reglugerða frumskóginum, sem forræðishyggjan er búin að koma á.  Þetta er farið að virka hamlandi á fjárfestingar þessara fyrirtækja og þar með atvinnusköpun.  Þess vegna verður einn þáttur í að auka fjárfestingar á Íslandi upp í 20 % - 30 % af VLF, eins og brýna nauðsyn ber til, svo að þjóðarkakan nái að stækka ört, að grisja þetta illgresi, sem engu skilar öðru en skjalaflutningi á milli búrókrata.  Tryggvi skrifar: "Ísland hefur undirgengizt miklar kvaðir með samningum um hið Evrópska efnahagssvæði.  Eftirlitsþátturinn er umfangsmikill og margbrotinn.  Reglugerðir eru flóknar og dýrar í framkvæmd.  Tafsamt og dýrt er að afla opinberra leyfa og uppfylla skilyrði þeirra.  Svona mætti lengi telja.  Þá hafa Íslendingar sjálfir leitt í lög og sett í reglugerðir kröfur, sem enn þyngja rekstrarumhverfið.  Hvaða vit er t.d. í því, að það þurfi 13 leyfi og mikinn eftirlitskostnað, ef einyrki vill fara út í skelrækt, eða af hverju þarf fullkomna slátrunaraðstöðu og ómælt eftirlit, ef bóndi vill slátra búpeningi sínum heima á býli ?  Það hlýtur að vera hægt að fara einhvern milliveg frá því, sem nú er", skrifar TÞH.  Það er auðvitað hægt að skera forræðishyggjuna niður við trog, og það verður að gera það til að fá hjól atvinnulífsins til að snúast eðlilega.  Það verður líka að stórlækka tryggingargjald, sem er launatengt gjald, sem hamlar fjárfestingum og nýjum störfum.  Lækkun úr um 8 % niður í 5 % mundi skila sér í minni þörf á atvinnuleysisbótum og aukinni veltu í þjóðfélaginu.  Skattaívilnanir vegna hlutafjárkaupa koma til greina, skrifar Tryggvi, og skal taka undir það.  Gjörbreyting verður að eiga sér stað á framkomu stjórnvalda í garð atvinnulífsins til að örva fjárfestingar, og gjörbreytingu verður að gera á auðlindastefnunni.  Núverandi stjórnvöld virðast líta á það sem sitt helgasta hlutverk að gera auðlindanýtingu tortryggilega og eins óaðlaðandi og óhagvæma fyrir þann, sem vill hætta fé sínu í slíka starfsemi, og mest má vera.  Þessi gróðaótti er sjúklegur.  Ávinningsvonin knýr atvinnuþróunina, og gróðinn safnast sjaldan undir kodda. Ofan af þessari afturhaldshugmyndafræði verður að vinda.  Stjórnvöld hérlendis hafa gjörsamlega farið offari gagnvart auðlindanýtendum.  Svo hart er gengið að sjávarútveginum, að fyrirtæki þar eru tekin að leggja upp laupana og önnur fækka fólki, skreppa saman, geta lítið fjárfest og missa slagkraft á erlendum mörkuðum.  Orkuverð til orkukræfs iðnaðar er við hámark þess, sem gerist á meðal slíkra fyrirtækja, sem standa þurfa óstudd á markaðinum, þó að hann taki dýfu, og samt bæta stjórnvöld á Íslandi gráu ofan á svart með því að skella óvænt á tímabundnum rafskatti og bíta svo hausinn af skömminni með því að framlengja hann viðræðulaust.  Þessar aðfarir hafa rýrt mjög traust erlendra fjárfesta til íslenzkra stjórnvalda, og glatað traust tekur alltaf langan tíma að endurheimta, ef það er þá hægt.  Íslendingar eru að tapa að minnsta kosti 100 milljörðum af árlegri landsframleiðslu vegna fjandsamlegra og afturhaldssinnaðra stjórnvalda.  Um þetta segir Orri Hauksson, framkvæmdastjóri Samtaka Iðnaðarins, í viðtali í Morgunblaðinu 12. janúar 2013 við Hörð Ægisson: "Það er mjög grátlegt, og í raun algjör óþarfi, að við skulum ekki hafa nýtt allan þennan tíma til að leggja grunn að því að efla útflutningsgetu þjóðarbúsins."   Síðasta dæmið um afturhaldssinnuð sjónarmið stjórnvalda er afstaðan til olíuvinnslu á Drekasvæðinu.  Þar hefur íslenzkum stjórnvöldum tekizt að unga út flóknara og illvígara skattkerfi en Norðmönnum, og er þá langt til jafnað, svo að afleiðingin verður sú, að borað verður Noregsmegin og dælt upp úr brunnum Íslendinga.  Ekkert öflugt olíufélag léði máls á þátttöku vegna ofurskattlagningar íslenzku ríkisstjórnarinnar á olíuvinnsluna og hálfvelgju ríkisstjórnarinnar.  Hvers konar endemis barnaskapur er það að hálfu þessarar kjánalegu ríkisstjórnar að leggja öll íslenzku olíuleitareggin í körfu Norðmanna, sem eru nágrannar á Drekasvæðinu og ætla augljóslega að ráða þar framvindunni beggja vegna markalínunnar ?  Við svo búið má ekki standa, ef mönnum er alvara í, að þjóðin auðgist á þessari auðlind.   Með þessu áframhaldi verða allir fundir Noregsmegin.  Vinstri kálfarnir halda, að til þess að ná hámarksarði auðlindarinnar, þurfi að keyra skattheimtuna í botn.  Það er fjarri lagi, eins og kennt er á undirstöðunámskeiðum auðlindanýtingar.  Hér ráða blindingjar, sem virðast hafa dottið ofan úr tunglinu, eru ofan dottnir, og aldrei lært neitt af viti.  Skattheimtan verður að vera lægri en sú norska til að fá alvöru samstarfsaðila, sem skákað geta "Ola Nordmann og Kari".  Á rannsóknarstiginu geta Norðlendingar vafalaust aflað verðmætra þjónustuverkefna.  Það er svo eftir öðru, að Vinstri hreyfingin grænt framboð virðist vera á móti rannsóknum þar norður frá, þó að formaður þeirra hafi látið undan öðrum þrýstingi um úthlutun sérleyfa.  Hláleg eru rökin um, að Íslendingar eigi að láta lindir sínar liggja ónýttar.  Það mun engu breyta fyrir lofthjúp jarðar.  Ofstækismenn, sem blásið hafa á rök stóriðjusinna um minni mengun á Íslandi við álframleiðslu en annars staðar, ættu að hafa hægt um sig í þessum efnum.
3. Stjórnmálalegur vilji: Hér mun allt hjakka í sama vonleysisfarinu og verið hefur, nema skipt verði um stjórnvöld og stjórnarstefnu.  Ríkisstjórnin þarf að fara út á fjármálamarkaðinn og kynna rækilega breytingu á stjórnarstefnu og stjórnarháttum.  Orðum verða að fylgja athafnir á formi skattalækkana, sem gera landið aðlaðandi fyrir fjárfesta.  Þannig munu skatttekjur ríkisins vaxa vegna öflugri skattstofns.  Þetta skilja vinstri menn ekki.  Annars væru þeir ekki vinstri menn.  Við þurfum að verða á pari við Írska lýðveldið, sem er furðu borubratt þrátt fyrir ægilegar klyfjar, sem Evrópusambandið neyddi ríkissjóð þeirra til að taka á sig til að bjarga einkabönkum á Írlandi frá gjaldþroti.  Ástæða þess, að Írar eru furðu rófusperrtir, er, að erlendir aðilar hafa fjárfest í samkeppniiðnaði á Írlandi, sem boðið hefur upp á hagkvæmt skattaumhverfi.  Vitneskjan ein um gas- og olíulindir í lögsögu þjóða hefur jákvæð áhrif á lánadrottna.  Dæmi um þetta eru Kýpverjar, en þeir eru í raun gjaldþrota núna með sína evru og aðild að ESB.  Kýpur fór nýlega fram á lánveitingu að upphæð 17,5 milljarðar EUR, sem jafngildir hvorki meiru né minnu en einni landsframleiðslu Kýpverja.  Hér yrði þess vegna um risalánveitingu að ræða í krafti þess, að talið er, að árið 2019 muni Kýpverjar geta séð ESB fyrir um 10 % af gasþörf þess.  Á íslenzka hluta Drekasvæðisins eru talin vera vinnanleg olía og gas að jafngildi 10 milljörðum tunna.  Andvirði þessarar auðlindar má meta á 1000 milljarða evra, en hafa ber í huga, að stinninginn kostar að ná þessari auðlind upp og koma henni í hendur viðskiptavinarins.                

Forgangsröðun forherðingarinnar

Forgangsröðun stjórnvalda hverju sinni er lykilatriði fyrir hagsmuni borgaranna.  Forgangsröðun núverandi stjórnvalda er glórulaus og þess vegna engan veginn í þágu hagsmuna almennings í þessu landi, enda er kjaraþróun í landinu eftir því.  Hagur fólks og fyrirtækja fer í mörgum tilvikum versnandi og með sama áframhaldi horfir til landauðnar vegna spekileka.  Ríkisstjórnin er sökudólgurinn.  Hún þykist vera í "rústabjörgun", en hvar sér þess stað ?  Hún grefur sína eigin gröf, og rekunum verður kastað í lok apríl 2013.  Farið hefur fé betra.

Við Íslendingar megum ekki láta neitt tækifæri fram hjá okkur fara til að hamla gegn því falli á útflutningstekjum okkar, sem offramboð á þorski vegna aukinna veiða Rússa og Norðmanna í Hvítahafi er að valda.  Jafnaðarmenn eru að sigla hér öllu í strand, eins og þeir hafa gert eða eru að gera víðast hvar annars staðar.  Nægir að nefna Svíþjóð í því sambandi, sem komin var að fótum fram, þegar borgaraflokkarnir tóku við og sneru þróuninni við á um 7 árum.  Ef Noregur hefði ekki olíuna og gasið, væri löngu búið að kasta jafnaðarmönnum út úr stjórnarráðinu í Ósló.  Jafnaðarmenn hafa engin svör við vandamálum nútímans.  Þeir eru fastir í kennisetningum forræðishyggju og ríkisbúskapar.  Jafnaðarmenn á Íslandi eru handgengnir ESB og eru búnir að sefja sig upp í, að þaðan muni hjálpræðið koma Íslendingum til handa.  Svo hefur enn ekki orðið og mun auðvitað aldrei verða.  Kommissarar hvorki mega né vilja gefa öðrum fordæmi og bjóða Íslendingum sérkjör. Ef vinstri græni ráðherra atvinnuvega-og nýsköpunar mannar sig ekki upp og stendur í lappirnar gagnvart ofríki ESB og Noregs, þá gefur hann ofbeldisöflum "blod på tanden" og leggur lóð á vogarskálar þeirra, sem vilja hafa af Íslendingum rétt, sem þeir börðust mjög fyrir að fá á sínum tíma til nýtingar auðlinda hafsins, sem hefur orðið undirstaða lífskjarasóknar Íslendinga.   

Kunn er aðför stjórnvalda við Lækjartorg að atvinnuvegunum og sjálfsbjargarviðleitni fyrirtækja og einstaklinga.  Í tilviki sjávarútvegsins bætist nú við verðfall afurða upp á 20 % - 40 %, sem á eftir að valda stórerfiðleikum í íslenzka hagkerfinu, sem er mjög háð gjaldeyristekjum frá sjávarútveginum. Þetta á ekki sízt við um ríkisbúskapinn, t.d. heilbrigðiskerfið, sem nú er komið að fótum fram.  Okkur er það lífsnauðsyn að auka þjóðartekjur til að hindra hrun innviða þjóðfélagsins.

 Velferðarráðherrann kann ekki að skammast sín.  Hann hefur sýnt af sér jafnaðarlegan heybrókarhátt með því að skýla sér stöðugt á bak við forstöðumenn stofnana og látið þá bera hita og þunga dagsins af niðurskurði á starfsemi.  Ekki er það stórmannlegt.  Lengst hefur þetta framferði gengið á Landsspítalanum.  Þar bauð hann forstjóra Landsspítalans ríflega kauphækkun fyrir að bregða stöðugt fyrir sig skildi og vinna ötullega að alls konar hagræðingaraðgerðum til að mæta niðurskurði fjárheimilda Alþingis.  Nú er komið að leiðarlokum.  Jafnaðarmennirnir eru búnir að keyra Landsspítalann og allt heilbrigðiskerfið í strand.  Þeir hafa engar lausnir, sem duga, frekar en venjulega, og starfsfólkið hefur sagt hingað og ekki lengra.  Ef fimmtungur hjúkrunarfræðinga gengur út af Landsspítalanum, þá deyr hann.  Við svo búið má ekki standa.

Jafnaðarmenn eru ófærir um að leita nýrra lausna, af því að þeir eru helteknir af forræðishyggju og miðstýringaráráttu.  Kostnaðarvandinn verður aldrei leystur á kostnað sjúkraliða, hjúkrunarfræðinga og lækna.  Hann verður leystur með valddreifingu og virkjun einkaframtaks, þ.e. með kaupum ríkisins á þjónustu frá einkafyrirtækjum, sjálfseignarstofnunum og sveitarfélögum, svo að eitthvað sé nefnt.  Reynslan, t.d. frá Svíþjóð, sýnir, að við þetta lækkar kostnaður ríkissjóðs, þjónustan batnar, biðlistar styttast og laun í sjúkrageiranum hækka. Síðast af öllu megum við við atgervisflótta úr sjúkrageiranum. 

  

Þann 18. janúar 2013 bárust þau ótíðindi frá Brüssel, að ESB og hin norska vinstri stjórn jafnaðarmannsins Stoltenbergs, sem hlýtur að verða kosin burt í Stórþingskosningunum í haust, eins og íslenzka vinstri stjórnin í vor vegna ranghugmynda og getuleysis, hefðu ákveðið makrílkvóta handa sér alls upp á 90 % af ráðlögðum kvóta fiskifræðinga þeirra.  Þetta er stríðshanzki ESB í andlit Íslendinga, því að þá bíða okkar 10 %, eða innan við þriðjungur þess, sem Jón, tvírekinn, Bjarnason, úthlutaði okkur árið 2012, þ.e. 140 kt, en þá munu veiðarnar hafa numið um 150 kt.  Þessum 10 % eða 54 kt þyrftum við að deila með Færeyingum, Grænlendingum og Rússum, þannig að við gætum orðið að sætta okkur við um 10 % af veiðum undanfarinna ára.

  Nú sjáum við í hnotskurn, hvílíkum hreðjatökum gömlu nýlenduveldin í Evrópu mundu taka okkur, ef við gengjum þeim á hönd.  Þá yrðum við gjörsamlega varnarlaus, en nú getum við í krafti fullveldis okkar teflt fram rétti okkar sem strandríkis á grundvelli Hafréttarsáttmála Sameinuðu þjóðanna.  Við eigum rétt á að ákvarða okkur aflahlutdeild á grundvelli eigin vísindalegrar ráðgjafar Hafrannsóknarstofnunar, þannig að sjálfbærni veiðanna sé tryggð. 

Árið 2012 er talið, að 1,0 Mt (milljón tonn) af makríl hafi komið inn í íslenzku lögsöguna og þyngzt þar um 0,5 Mt og orðið að 1,5 Mt stofni.  Til þess þurfti hann að éta 3,0 Mt af æti, sem þá fór ekki í viðgang annarra nytjastofna lögsögunnar, s.s. síldar og loðnu. Svo kölluð veiðiregla um sjálfbærar veiðar er um stuðul í kringum 25 % af stofnstærð.  Ef við gefum okkur, að fiskifræðingar ákvarði hann 22 % af makrílstofni í íslenzkri lögsögu, þá gæti kvóti Íslendinga orðið 330 kt árið 2013.  Ákvörðun um kvótann 200 kt á makríl 2013 til Íslendinga væri þess vegna bæði sjálfbær og sanngjörn.

Enn hefur ekki heyrzt múkk frá atvinnuvega- og nýsköpunarráðherra Íslands út af þessum gerningi.  Öðru vísi mér áður brá, þegar sá þingmaður á í hlut, en hann hefur löngum verið sagður vera með kjaftinn fyrir neðan nefið og er einn mesti kjaftaskur þingsins.  Nú kemur í ljós, að maðurinn er múlbundinn.  Hver á múlinn ?  Hann heitir Stefan Füle.  Málið er grafalvarlegt.  Með hinni bráðfeigu umsókn um aðild Íslands að Evrópusambandinu (ESB) er búið að hleypa ESB hér inn á gafl.  ESB rekur hér áróðursskrifstofu og útdeilir fjármunum, Júdasarpeningum, til að ná hér töglum og högldum.  Það setur ístöðulitla íslenzka stjórnmálamenn og embættismenn upp að vegg.  Enn bendir ýmislegt til, að ríkisstjórnin heykist á að taka afstöðu með hagsmunum Íslendinga.  Við erum þó enn með þessi fyrirbrigði í vinnu, sem aldrei skyldi verið hafa.

Þetta er nákvæmlega sama hegðunin og í Icesave-málinu og skýrir undarlega hegðun í bankamálinu líka, þegar kröfuhöfum voru afhentir bankarnir á silfurfati.  Aldrei er forgangsraðað með hagsmuni íslenzkrar alþýðu að leiðarljósi.  Það er alltaf verið að þóknast kommissörum í Berlaymont.  Það eru vafalaust mikil undirmál á ferðinni, og það, sem fram fer á milli Össurar Skarphéðinssonar og embættismanna ESB, svo og Steingríms, hefur ekki komið upp á yfirborðið.  Þeir eru búnir að setja hausinn upp í gin þursans og þora nú ekki að ganga gegn Damanaki, hinni grísku, sem fer með sjávarútvegsmál, og fylgja fordæmi Tvírekins, sem setti 145 kt kvóta á grundvelli 1,1 Mt stofns þá.  Makrílstofninn í íslenzku lögsögunni fer vaxandi, fiskifræðingar ESB og Noregs minnka ráðlagða veiði samt um 15 %.  Þetta er vegna þess, að makríllinn er að fara af þeirra miðum. 

Þetta er prófmál á fullveldi landsins.  Við vitum, að ESB mun ráða því á Íslandi, sem því sýnist, ef við göngum í ESB, en innan EES höfum við fullan rétt á að fara að ráðleggingum íslenzkra fiskifræðinga um kvóta á makríl og öðrum tegundum innan íslenzkrar lögsögu. 

Afstaða og hegðun norsku vinstri stjórnarinnar er athygliverð.  Hún viðrar sig upp við ESB, enda er jafnaðarmannaflokkurinn þar, Arbeiderpartiet, fylgjandi inngöngu; þó ekki jafneindregið og Samfylkingin.  Þessi afstaða ríkisstjórnarinnar norsku er reist á hagsmunamati hennar fyrir hönd norsks sjávarútvegs og sýnir, að hún telur norskum sjávarútveggi standi ógn af þeim íslenzka.  Hér heima er vel þekkt, að aðalsamkeppniaðili íslenzks sjávarútvegs er sá norski.  Í þessu ljósi er viðbjóðslegt að horfa upp á samfellda aðför íslenzku ríkisstjórnarinnar allt þetta kjörtímabil að íslenzkum sjávarútvegi.  Íslenzka ríkisstjórnin með jafnaðarmenn í broddi fylkingar er Trójuhestur innan borgarmúra hagsmuna íslenzkrar alþýðu.       

                                                                                          

Að saga í sundur greinina

Steingrímur Jóhann Sigfússon virðist alls ekki vera með öllum mjalla.  Allt, sem fá honum kemur um stjórnmál, eru fullkomin öfugmæli.  Hjá honum er hvítt svart og öfugt.  Hann virðist algerlega skorta sjálfsgagnrýni og ekki hafa snefil af tilfinningu eða þekkingu á því, hvað megi helzt verða til að efla landsins hag og að bæta hag heimilanna.  Hann virðist verðskulda titilinn "mesti niðurrifsmaður Íslands 2009-2013".

Því miður er þessi maður á launaskrá ríkisins með starfsstöð í Stjórnarráði Íslands.  Um það má segja, að Íslands óhamingju verði allt að vopni.  Þegar mest reið á, að töggur væri í ráðherrum og tekið væri duglega til hendinni, þá settust lufsur einar og lyddur í ráðherrastólana 1. febrúar 2009 og í kjölfar kosninga í apríl 2009.  Nú um stundir er erfitt að gera greinarmun á ládeyðum í forinni, en þó verður formanni Vinstri hreyfingarinnar græns framboðs hér gefin einkunnin "skaðlegasti ráðherrann 2009-2013".

Steingrímur hefur af alkunnu lítillæti sínu spurt, hver það sé, sem umfram aðra menn hafi tekið að sér erfitt hlutverk árið 2009.  Þar á í hlut hans stóra egó, og afrekið kveður hann hafa verið að forða ríkisgjaldþroti.  Þetta eru hrikaleg öfugmæli.  Ríkisstjórn Geirs Hilmars Haarde hafði þegar fært þjóðina af gjaldþrotsbarmi með neyðarlögum og samningum við AGS, en í ráðherratíð SJS hefur hún færzt nær þessari bjargbrún aftur.  Nægir að nefna Icesave, afhendingu bankanna til vogunarsjóða, sem á eftir að útskýra, drápsklyfjar á almenning og fyrirtæki, sem keyrt hafa hagkerfið í þrot og hindrað hagvöxt, og 400 milljarða skuldaaukningu ríkissjóðs á valdaskeiði Steingríms.

Þessum endemis ráðherra eru svo mislagðar hendur, að allt, sem hann kemur nálægt, verður klúður eitt.  Hann virðist ekki hafa aðra framtíðarsýn er Sovét-Ísland.  Ef bent er á, að ástandið sé miklu verra en þörf er á, er eina svarið "hér varð hrun".  Þetta sýnir, að téður ráðherra horfir aðeins í baksýnisspegilinn.

Illu heilli er þessi Þistilfirðingur nú atvinnuvega- og nýsköpunarráðherra Íslands.  Sem slíkur hefur hann á hendi útfærslu ríkisstjórnarflokkanna á sjávarútvegsstefnunni.  Skemmst er frá því að segja, að útfærslunni er bezt lýst með því, að ráðherrann sagar í sundur greinina, sem þjóðin situr á.  Ef lögin um skattlagningu sjávarútvegsins, sem ráðherrann fékk samþykkt á Alþingi vorið 2012, verða ekki afnumin þegar í ár, þá mun þessi grein, sem einnig er nefnd með réttu undirstöðuatvinnuvegur þjóðarinnar, brotna.  Hún hefur þegar veikzt og mun brotna við 15 milljarða kr blóðtöku.  Til að efla styrk og mótlætaþol þessarar greinar, sem þannig virkar til gengisstyrkingar, ber að hlífa henni algerlega við blóðtöku af þessu tagi.  

Ráðherrann hefur gerzt sekur um fádæma þekkingarleysi með því að blanda saman framlegð og hagnaði.  Framlegð sjávarútvegsins árið 2011 var um 80 milljarðar kr, en þá er eftir að greiða allan fastan kostnað, sem á sama tíma nam um 24 milljörðum kr, vexti og afskriftir, og að leggja fé í endurnýjun og framleiðniaukningu, þ.e. fjárfestingar. 

Það er engu líkara en óvitar hafi hannað þetta endemis veiðigjald, óvitar eða skemmdarvargar.  Hvorir tveggja virka sem niðurrifsafl fyrir atvinnugreinina og þar með afkomu almennings í þessu landi.  Það, sem er vont fyrir sjávarútveginn á Íslandi, það er vont fyrir afkomu almennings í landinu.  Þess vegna er sjávarútvegur kallaður undirstöðuatvinnuvegur landsins. Þessi niðurrifsöfl verðum við, ekki einvörðungu Sjálfstæðismenn, heldur meirihluti þjóðarinnar,  að taka föstum tökum, gera þau óvirk með ráðum, sem duga, og hefja síðan skefjalausa uppbyggingu allra atvinnugreina í landinu með það að markmiði að tvöfalda raunvirði landsframleiðslu á 15 árum til að geta vandræðalaust staðið í skilum, eflt innviðina og hag almennings.

1. Veiðigjald er skattur, sem lagður er á hvert kg fiskjar, sem íslenzk skip draga úr sjó innan eða utan íslenzkrar landhelgi.  Það gefur auga leið, að veiðigjaldið dregur stórlega úr samkeppnihæfni íslenzkra útgerða við erlendar, t.d. við norskar, útgerðir.  Nú á sér stað mikil endurnýjun norsks fiskiskipastóls, en íslenzkar útgerðir treysta sér aðeins til að kaupa notuð skip, m.a. frá Noregi.  Við svo búið má ekki standa.  Það verður að afnema þetta óréttláta og eyðileggjandi veiðigjald hið snarasta til að íslenzkar útgerðir geti áfram verið í fararbroddi.  Stjórnvöld eru að saga í sundur greinina, sem þjóðfélagið treystir á.
2. Veiðigjaldið er afturvirkt um 1-2 ár, ekkert tillit er tekið til veiðikostnaðar eða til þess, hvort tegund er landað ferskri til framhaldsvinnslu eða sem frosinni afurð til útflutnings.  Nefna má, að veiðigjald grálúðu er 982 milljónir kr, en útflutningsverðmætið er um 8 milljarðar.  Veiðigjaldið er þarna 12 %, en af loðnu nam það 977 milljónum af 18,3 milljarða útflutningsverðmæti eða 5 % skattur.  Þessi arfavitlausa og viðvaningslega skattlagning, sem greinilega er hönnuð af algerlega óhæfu fólki á sviði útgerðar og skattlagningar almennt, hefur þegar leitt til þess, að veiðar á ákveðnum tegundum eru að leggjast af, af því að þær bera sig ekki, þó að þær hafi skilað arði á undan þessu ráni að ríkisins hálfu.  Dæmi er gulllaxinn.  Ríkið tekur til sín 55,2 kr/kg, þar af 18,6 kr/kg í veiðigjald.  Tap útgerðar nemur nú 18 kr/kg.  Þetta er skemmdarverk Steingríms Jóhanns Sigfússonar og sýnir í hnotskurn, hversu alvarleg áhrif á atvinnustarfsemi inngrip ríkisvaldsins geta haft.  Þegar ríkisvaldið kemst í hendur óhæfs fólks, er voðinn vís. Þess vegna má alls ekki setja fólk á borð við Steingrím og Jóhönnu til valda, því að þau sýna atvinnuvegunum fullkomna óvirðingu og tillitsleysi, sem dregur úr atvinnu og lækkar tekjur þjóðfélagsins.  Það er engan veginn sami botninn undir öllum stjórnmálamönnum, eins og þó er stundum haldið fram með grófara orðalagi.  Af þessari blindgötu verður að snúa hið fyrsta og leyfa starfsfólki í sjávarútvegi að njóta sín.
3. Sókn á erlend mið mun minnka.  Íslendingar munu ekki lengur eiga stór og öflug frystiskip, sem sótt geta á fjarlæg mið.  Til að veiða t.d. eina milljón tonna af fiski og vinna aflann í verðmætar afurðir þarf fjárfestingu, skip, vélbúnað, rafbúnað og fiskvinnsluhús.  Framlegð fyrirtækjanna er notuð til að fjárfesta í skipum, vélbúnaði, rafbúnaði o.s.frv.  Þetta afdæmingarlega veiðigjald er aðeins lagt á útgerð á Íslandi, en helmingur framlegðar í íslenzkum sjávarútvegi myndast engu að síður í fiskvinnslunni.  Þess vegna eru þessi veiðigjöld snardrepandi fyrir fyrirtæki, sem eru aðeins í útgerð.  Þorskígildisstuðullinn er fullkomlega ónothæfur sem grunnur að gjaldstofni fyrir veiðigjald.  Það er með algerum ólíkindum, hversu ófaglega og þess vegna stórskaðlega er staðið að álagningu þessa veiðigjalds.  Veiðigjaldið er skemmdarverk á sjávarútveginum og á þjóðfélaginu í heild.  Steingrímur og skósveinar hans hafa með þessum bastarði algerlega bitið hausinn af skömminni.  Forystumenn sjómanna munu senn vakna upp við vondan draum um, að hér er freklega vegið að afkomu skjólstæðinga þeirra og atvinnuöryggi, svo og ættu aðrir verkalýðsforingjar að sjá skriftina á veggnum.  Verk fræðasnata í háskólasamfélaginu, sem mælt hafa með veiðigjaldi, eru ekki pappírsins virði.  Faglegur heiður þeirra hefur beðið hnekki, og þeir verða aldrei teknir alvarlega meir.  Sumir fjölmiðlar hafa fullkomlega brugðizt og sannað getuleysi sitt.  Forystumenn atvinnulífs og stjórnmála verða að bíta í skjaldarrendurnar og leiðrétta rækilega þessi hrappallegu mistök vinstri flokkanna á Alþingi.  Til þess þarf viðsnúning í kosningum.  Landsbyggðin þarf að svara hraustlega fyrir sig, því að Steingrímur er með veiðigjaldinu að soga stórfé úr byggðum landsins suður til Reykjavíkur.  Af hverju ætti landsbyggðin að kjósa ESB-snata Samfylkingar á þing eða hið hjárænulega og svikula skattpíningarlið VG ? 

Til gamans er birt hér að neðan mynd af kræfum landkrabba, kunningja höfundar, svissneskum rafmagnsverkfræðingi, ofan í finnskri vök.  Ekki er vert að draga of víðtækar ályktanir af þessari myndbirtingu, en margt má af Svisslendingum læra.       

   

 

    

Ekkert er nýtt undir sólunni

Því er gjarna haldið fram, að Evrópusambandið (ESB) hafi verið reist á rústum Evrópu eftir heimsstyrjöldina síðari, þegar runnið hafi upp fyrir mönnum, að feta yrði nýjar slóðir í samskiptum Evrópuríkja.

Þeir, sem leggja trúnað á, að hér sé nýtt fyrirbæri á ferð, hafa sofið í mannkynssögutímunum sínum.  Maður var nefndur Karl og kallaður hinn mikli, Karlamagnus eða Charlemagne, af því að hann vann það afrek að sameina ríki Germana, að nokkru leyti Galla og Langbarða á Ítalíu.  Hann gerði þetta með fádæma grimmd og var kallaður afhausarinn fyrir vikið.  Karl mikli stjórnaði ríki sínu frá Aachen í Þýzkalandi, þegar hann lá ekki í hernaði.  Þetta ríki liðaðist í sundur strax eftir hans dag.

Um aldamótin 1500 kemur til skjalanna svissnesk höfðingjaætt, Habsborgarar, sem voru illa séðir í sínu heimalandi fyrir grimmd og fégræðgi.  Þeir náðu völdum í hinu heilaga rómverska ríki þýzkrar þjóðar með höfuðstöðvar í Vínarborg.  Þetta ríki náði yfir svipað landsvæði og ríki Karls, mikla, og var í raun og veru forveri ESB.  Það náði þó ekki að tryggja frið í Evrópu. 

Þrjátíu ára stríðið, 1618-1648, lék sumar Evrópuþjóðir mjög grátt og fækkaði fólki í heild um 30 %, en t.d. Prússum fækkaði um 80 %.  Eftir Þrjátíu ára stríðið var haldinn Reichstag, ríkjaráðstefna, í Regensburg, hinni fögru borg Bæjaralands, og þar komu menn sér saman um samskiptareglur, sem dugðu til að hindra aðra stórstyrjöld.  Habsborgararíkið í þessari mynd stóð til 1806, þegar Frakkar, undir forystu Napóleóns Bonaparte frá Korsíku, tóku völdin í Evrópu tiltölulega mótstöðulítið og héldu þeim til 1812, er þeir fóru feigðarför til Moskvu, og voru síðar gjörsigraðir við Waterloo árið 1814 af enska hernum, undir forystu Wellingtons, og prússneska hernum, undir forystu von Blüchers.

Habsborgararíkið sveiflaðist allan tímann á milli sterkrar miðstjórnar og valddreifingar til prinsa og baróna.  Sérstaklega beittu Prússar sér fyrir valddreifingu, þegar þeim tók að vaxa fiskur um hrygg eftir hildarleik Þrjátíu ára stríðsins.  Nú gæti hið sama verið að gerast með ESB.  Tímabil æ meiri sameiningar, "an ever closer union", gæti nú verið komið á leiðarenda.  Evran hefur misheppnazt, og Bretar o.fl. eru í uppreisn gegn Brüsselvaldinu.  Tíminn virðist vinna með Bretum, því að árangur miðstýringar er langt undir væntingum, og æ fleiri verður ljóst, að miðstýring stenzt valddreifingu ekki snúning.  Einfaldast er í því sambandi að bera saman árangur Þýzkalands og Frakklands á seinni árum.  Í Þýzkalandi ríkir valddreifing, en ekkert ríki Evrópu er svo miðstýrt sem Frakkland. 

Nú er í Evrópu hugað að stefnubreytingu fyrir ESB, því að allir, nema Samfylkingarforkólfar, sjá, að fara verður nýjar leiðir til að finna lífvænlegar lausnir.  Habsborgararíkið var nefnt sem forveri ESB.  Þar voru tvær myntir, ein í norðri og önnur í suðri.  Hér skal gera því skóna, að E-mark verði stofnað af lánadrottnum á núverandi evru-svæði, sem láti skuldunautana róa með evruna, sem geti þá fellt hana að vild.  Lánadrottnar evru-svæðisins eru Þýzkaland, Austurríki, Holland, Lúxemburg og Finnland.

Aðalmunurinn á samsetningu Habsborgararíkisins og ESB felst í því, að Stóra-Bretland, þrátt fyrir Brezka samveldið, er í ESB, en var alltaf utan við ríkjasambönd Evrópu áður fyrr.  Bretar munu af hagfræðilegum og sálfræðilegum ástæðum aldrei fleygja sterlingspundinu og taka upp evru.  Eftir því sem ESB nálgast meira að verða sambandsríki ("an ever closer union"), verða Bretar órólegri sem aðildarríki.  Meirihluti brezku þjóðarinnar vill segja skilið við ESB, og þess vegna eykst þrýstingur brezka þingsins á ríkisstjórnina að finna framtíðarlausn á sambandinu við ESB, sem ekki felur í sér aðild.

Bretar vilja láta sitja við fríverzlunarbandalag Evrópu, þ.e.a.s. þeir vilja vera á Innri markaðinum og njóta frelsanna fjögurra, en sleppa stjórnmálalegum sameiningartilraunum með viðeigandi fullveldisframsali til embættismanna, sem aldrei þurfa að standa brezkum kjósendum reikningsskap gjörða sinna.  Bretar eru eðlilega mjög viðkvæmir fyrir þeim lýðræðishalla, sem þeir verða fyrir með framsali fullveldis brezka þingsins til ókjörinna embættismanna og þings í Brüssel, þar sem sjónarmið Breta verða yfirleitt undir. Það getur vel verið, að Brüssel muni sjá ákveðin tækifæri fólgin í aukaaðildarfyrirkomulagi fyrir Breta og aðra líkt þenkjandi.  Brüssel gæti þá samið við Tyrki um slíka aukaaðild, en langdregið inngönguferli Tyrkja er orðinn stjórnmálalegur baggi á ESB.

Berlaymont vill staðla samninga sína við EES-ríkin og ríki með tvíhliða samninga við ESB. Berlaymont mundi sjá aukna skilvirkni og einföldun felast í sams konar aukaaðild allra þessara ríkja.  Það getur vel verið, að slík aukaaðild í hópi m.a. Noregs, Svisslands og Bretlands geti þjónað hagsmunum Íslands betur en núverandi EES-fyrirkomulag, ef aukaaðildin væri aðeins viðskiptalegs eðlis.  Slíkt mundi sennilega falla að núverandi Stjórnarskrá Íslands, og vangaveltur um að heimila fullveldisframsal í Stjórnarskrá yrðu óþarfar, eins og reyndar allt þetta stjórnarskráarhjal, sem ríkisstjórn vinstri flokkanna notar í vafasömu augnamiði.  Hún er ekki heiðarleg í nokkru máli.

ESB væri þá þrígreint, þ.e. ESB-Berlín, ESB-París og ESB-London.  Það er alveg til í dæminu, að Austur-Evrópa mundi leita aukaaðildar með ESB-London.  Samkeppni mundi líklega skapast á milli þessara þriggja stoða ESB, og slíkt yrði Evrópu hollt.  Þetta eru framtíðar vangaveltur, sem eru ekki að ófyrirsynju, því að núverandi fyrirkomulag ESB gengur ekki upp.  Þróun ESB í átt fjölbreytilegs stjórnarfyrirkomulags er í anda fjölbreytni Evrópu.  Það er borin von, ef horft er til sögunnar, að unnt verði að sameina Evrópu í sambandsríki.  Það gæti gagnast alþýðu manna í Evrópu mun betur að hafa fjölbreytni, þar sem allir keppa á Innri markaðinum, sumir í myntsambandi og aðrir með eigin mynt, sumir í sambandsríki, aðrir í ríkjasambandi og enn aðrir í sínu gamla þjóðríki.  Þetta væri áhugaverð deigla, þar sem þróun væri tryggð með innbyrðis samkeppni og með samkeppni út á við.     

 

 

  

   

 

Aumkvunarverðir umsækjendur

Nú hefur komið á daginn, að áhyggjur og varnaðarorð andstæðinga umsóknar um aðild Íslands að Evrópusambandinu (ESB) voru á rökum reistar.  Óskhyggjan réð för í stað vandaðrar rannsóknarvinnu og þreifinga í höfuðstöðvum ESB, Berlaymont, um það, sem í boði væri.  Farið var á flot með þessa afdæmingarlegu umsókn án tilskilins undirbúnings með hefðbundnum gösslarahætti ríkisstjórnar Jóhönnu Sigurðardóttur í þeirri barnalegu trú, að aðildarviðræður mundu aðeins taka tvö ár og að landið yrði komið í "náðarfaðm" risaríkisins áður en árið 2011 yrði á enda runnið. 

Þess vegna lá þessi ósköp á að fá Alþingi til að samþykkja aðildarumsókn 16. júlí 2009 til að Svíar, sem þá gegndu formennsku í ráðherraráði ESB, gætu sett Ísland á hraðferð ("fast track") inn í ESB.  Alþingi var blekkt, og umsóknin var samþykkt á fölskum forsendum. Allt reyndist talið um flýtimeðferð gaspur eitt, eintómt orðagjálfur  utanríkisráðherra, Össurar Skarphéðinssonar, og annarra ráðherra fátæktarstjórnar norrænnar helferðar. 

Það verður að halda því til haga hér, að ráðherrar Vinstri hreyfingarinnar græns framboðs, að Jóni Bjarnasyni undanskildum, bera fulla ábyrgð á þessari umsókn og afleiðingum hennar.  Þeir gátu stöðvað feigðarflanið, en voru áður búnir að fara í hrossakaup við Samfylkinguna um þetta feigðarflan gegn slagbrandi á virkjanir og iðnvæðingu.  Aðförin að sjávarútveginum er svo sérkapítuli, þar sem óvitar villta vinstrisins sameinast um aðgerðir, sem nú valda litlum og meðalstórum fyrirtækjum fjörtjóni og draga máttinn úr sjávarbyggðum.

Samkvæmt íslenzkri stjórnskipan verður enginn samningur  lagður fyrir þjóðina án samþykkis ríkisstjórnar og Alþingis á honum fyrst.  Hálmstrá vinstri grænna um þjóðaratkvæðagreiðslu fyrst var tilbúningur Samfylkingarinnar, þar sem aldrei er hugsað áður en túðrað er.  Vinstri grænir á Alþingi verða að hrökkva eða stökkva í atkvæðagreiðslu undir smásjá kjósenda.  Verður ömurlegt að fylgjast með því, hvort þessi lítilmenni beiti þá svipaðri hundalógik og við samþykkt umsóknarinnar 16. júlí 2009.    

Úr því sem komið er, ber að leggja fram þingsályktunartillögu um stöðvun aðlögunar þar til þjóðin hefur tjáð vilja sinn um framhaldið af eða á.  Ástæðan er sú, að "samningaviðræðurnar" hafa tekið lúalega stefnu og virðast alger tímasóun við samningaborðið, minna á atvinnuþvinganir (Makrílmálið) og féburð á útvalda landsmenn (Evrópustofa).  Allur fer þessi ósómi fram á ábyrgð vinstri grænna.  Þá mun þjóðin geta tekið afstöðu til flokka, manna og málefnis, í komandi Alþingiskosningum.  Mun þá mörg heybrókin við Austurvöll glúpna.  

Téð umsókn hefur steytt á skeri.  Það gengur hvorki né rekur, og aðildarviðræðurnar eru orðnar óeðlilega langvinnar miðað við það, að Ísland er EES-land, þ.e. á Evrópska efnahagssvæðinu.  Árangurinn fram að þessu er enginn, en kostnaðurinn ærinn.  Aðeins hefur verið "samið" um atriði, þar sem Ísland hafði þegar, með illu eða góðu, aðlagað sig ESB vegna EES-aðildarinnar.  Eftir er "að semja" m.a. um sjávarútvegsmálin og landbúnaðarmálin.  Varðandi sjávarútvegsmálin er síðasta útspil kommissars Damanakis, grísku, að Íslendingar verði að átta sig á því, að ætli þeir sér að nýta auðlindir ESB-ríkjanna, verði þeir að hlíta reglum ESB.  Mun hér hafa verið skírskotað til makríldeilunnar.  Hvers konar fíflagangur er þetta eiginlega ?  Sjá menn ekki, hver herfræði ESB er ?  Sjá menn ekki í hendi sér mótleikinn við slíkri herfræði ?  Hvers konar stjórnvöld sitja Íslendingar eiginlega uppi með ?

Þá er eftir að semja um landvarnirnar, en ESB stefnir á sameiginleg her með herskyldu í öllum aðildarlöndunum.  Herskyldan er, eins og alls staðar, hugsuð sem uppeldi og innræting æskunnar á þeim hugsjónum, sem valdhafarnir hafa velþóknun á.  Verður herskylda Íslendinga á meginlandi Evrópu í boði Vinstri hreyfingarinnar græns framboðs ?  Allir vita, að Samfylkingin kærir sig kollótta.  Engan þarf að undra á því, að fylgi Vinstri hreyfingarinnar græns framboðs stefni nú á 5 % og hins stjórnarflokksins á 15 %.

Aðlögunarferlið hefur tekið á sig þessa viðurstyggilegu mynd, sem hér er dregin upp.  Sannleikanum um aðildarviðræðurnar er haldið leyndum, en tangarsókn er hafin að hálfu ESB að Íslendingum.  Annars vegar er borið fé á útvalda landsmenn samkvæmt kenningunni um, að enginn veggur sé svo hár, að asni klyfjaður gulli komist ekki yfir hann.  Hins vegar er reynt að kúga Íslendinga til eftirgjafar á rétti, sem þeir hafa öðlazt með ærinni baráttu samkvæmt Hafréttarsáttmála Sameinuðu þjóðanna sem strandríki til að nýta nytjastofna innan lögsögu sinnar.  Það þarf ekki að orðlengja það, að væri Ísland aðildarríki ESB, mundi ráðherraráð ESB að tillögu framkvæmdastjórnarinnar ákvarða Íslandi veiðikvóta, t.d. á makrílnum.  Kvóti Íslendinga á makríl væri þá ekki 150´000 t, eins og árið 2012, heldur e.t.v. 10 % af þeim kvóta.

Þótt undarlegt sé, var gulrótin fyrir þingmenn, á báðum áttum um umsóknina, fyrirbærið "að kíkja í pakkann".  Hverjum datt sú vitleysa í hug ? Sennilega trúðu áróðursmenn umsóknarinnar þeirri dæmalusu dellu, að um eitthvað raunverulegt væri að semja fyrir Íslands hönd í aðildarviðræðum.  Slíkt lýsti þá þegar dæmalausum barnaskap og alvarlegu dómgreindarleysi, eins og andstæðingar aðlögunarinnar gerðu skýra grein fyrir með vísun til nýlegra aðildarsamninga og með vísun til yfirlýsinga málsvara ESB, þ.á.m. stækkunarstjóranna, fyrrum stækkunarstjóra, Ollis Rehns, og núverandi, Stefans Fühles.  Þeir hafa komið hreinlega fram að þessu leyti og lýst því yfir, að engan afslátt væri unnt að gefa frá sáttmálum né lagabálkum ESB.  Er það í samræmi við nýlega yfirlýsingu Hermans Van Rompuy, forseta leiðtogaráðsins,sem minnzt verður á síðar í þessari grein.

Hvers vegna halda menn, að svo illa hafi gengið í "samningaviðræðunum", sem íslenzka ríkisstjórnin ætlaði að skreyta sig með í komandi kosningabaráttu, en verða þess í stað síðustu naglarnir í líkkistu hennar ?  Það er vegna þess, að íslenzka samninganefndin hefur engu fengið áorkað í Brüssel af því, sem Skarphéðinsson var búinn að fela henni.  Þess vegna bíður Össurar nú það eitt að verða að gjalti frammi fyrir þjóðinni.

Nú sjáum við óljósar útlínur af framtíðarþróun ESB.  Þær eru ókræsilegar.  Evran mun enn eiga í langvinnum vandræðum vegna þess, að enn þá hafa engar raunhæfar aðgerðir farið fram, er dragi úr gengisspennunni á milli norðurs og suðurs.  Ósætti Frakka og Þjóðverja um úrlausnir er með þeim stigmagnaða hætti, að kanzlari Þýzkalands, Angela Merkel, lýsir því yfir, samkvæmt þýzka Speglinum (dem Spiegel), að forseti Frakklands, Francois Hollande, mæli gegn öllum hugmyndum, sem hún varpi fram, og að hann (Frakkland) hafi safnað fleiri bandamönnum en hún (Þýzkaland)innan ESB.  Þetta er ákaflega evrópskt stef, sögulega séð.  Ekki er að efa, að Ísland mundi lenda innan áhrifasviðs Þýzkalands, eins og hin Norðurlöndin, yrði af aðild. 

Íslendingum er mikið í mun að varðveita vináttuna við Þýzkaland, en þá vináttu verður unnt að rækta með mun áhrifaríkari hætti utan ESB en innan, af því að staða Íslands í alþjóðlegri samvinnu verður mun öflugri sem sjálfstætt og fullvalda strandríki með svigrúm til samninga á báða bóga en rígbundið á klafa ESB án réttinda strandríkis og án réttinda til samninga við önnur ríki um mikilvæg hagsmunamál.  Norðmenn segja, að á morgun, 4. janúar 2013, verði fyrsti dagur olíuríkisins Íslands.  Verður ekki vænlegra fyrir Íslendinga að hafa frjálsar hendur um nýtingu og markaðssetningu þessarar auðlindar en að eiga slíkt undir blýantsnögurum í Brüssel ?

Samband Stóra-Bretlands við ESB varpar nú ljósi á afstöðu ESB til fullveldis ríkja.  Málið var umfjöllunarefni höfundar forystugreinar Morgunblaðsins 29. desember 2012.  Skoðanakannanir sýna, að meirihluti Breta vill ganga úr ESB.  Brezka ríkisstjórnin vill það ekki og reynir þess vegna að fitja upp á sérlausnum við Berlaymont.  Nú hefur forseti leiðtogaráðs ESB svarað tillögum Davids Camerons:

"Ef hvert aðildarríki færi að velja þá hluta gildandi stefnu, sem því líkaði bezt við, og draga sig út úr þeim, sem því líkaði minnst, myndi sambandið í heild, og sérstaklega Innri markaðurinn, bráðlega liðast í sundur".

Síðan segir í forystugreininni:

"Þessi kýtingur á milli yfirvalda í Bretlandi og Brüssel hefur töluverða þýðingu hér á landi.  Bretar eru að biðja um að fá að losa sig undan ýmsum af reglum Evrópusambandsins, sem er það sama og íslenzkir áhugamenn um að "kíkja í pakkann" telja, að okkur verði heimilað að gera."

Síðan er dregin sú rökrétta ályktun, að íslenzka "kíkja-í-pakkann" viðhorfið gagnvart ESB hafi steytt á skeri, úr því að Bretum verður ekki ágengt.  Í raun er líklegra, að "Ísland" sé í pakkanum og framkvæmdastjórn ESB sé að gaumgæfa, hvaða gagn ESB geti haft af Íslandi en öfugt.  Þar gegnir staða Íslands sem strandríkis og útvarðar í norðri lykilhlutverki.

Ef kastast mun alvarlega í kekki á milli ESB og Stóra-Bretlands, mun landið segja sig úr ESB að aflokinni samþykkt þess efnis í þjóðaratkvæðagreiðslu.  Þá er komin upp spáný staða í Evrópu, sem Íslendingar þurfa að færa sér í nyt.  Annaðhvort munu Bretar þá semja við ESB um aðild að EES, eða þeir munu gera tvíhliða viðskiptasamning við ESB í líkingu við Svisslendinga.  Verði fyrri kosturinn ofan á, mun EES styrkjast í sessi, en verði seinni kosturinn ofan, geta Íslendingar dregið dám af þeim tvíhliða samningi og sagt sig úr EES.  Það yrði mörgum að skapi og mundi leysa úr lögfræðilegum þrætueplum og losa Alþingi undan skafli af lagabálkum ár hvert.  Nú lítur sem sagt út fyrir, að ESB þróist í þrjár áttir, og þarf engan að undra það m.v. spennuna, sem fer stöðugt vaxandi á milli ríkja í ESB, t.d. á evrusvæðinu.  Verður hér á síðunni síðar velt vöngum yfir líklegri þróun ESB í ljósi sögunnar.  Um aðild að hvers konar Evrópusambandi sóttu glóparnir á Alþingi 16. júlí 2009.  Þeir hafa ekki minnstu hugmynd um það sjálfir.  Verður ekki að binda endi á slíka forystu einnar þjóðar hið fyrsta ?     

Landvarnir:

Í vetrarhefti Þjóðmála 2012 birtist fróðleg og á köflum þokkalega samin grein eftir Einar Benediktsson, fyrrverandi sendiherra, "Varnarmál-ný viðhorf": 

"Í dauflegri umræðu um öryggis-og varnarmál kemur lítið fram um, að greinilegir ávinningar (svo !) í öryggislegu tilliti eru, ef samið verður um ESB-aðild, sem tekur tillit til séraðstæðna okkar og þing og þjóð samþykkja."

Hér er sannarlega um að ræða "nýtt viðhorf" til öryggismála Íslands, ef það á að telja til bóta fyrir landvarnir Íslands að ganga í ESB.  Þetta átti við um Finnland, Eystrasaltslöndin og austur-evrópsku löndin, af því að þau voru á áhrifasvæði Rússlands, þar sem þau undu sér illa.  Þess vegna fluttu þau Járntjaldið, gamla, að vesturlandamærum Hvíta-Rússlands, Úkraínu og Rússlands með inngöngu í ESB, við lítinn fögnuð í Moskvu, svo að vægt sé til orða tekið.  

Þetta á ekki við um Ísland.  Á 4. áratuginum mistókst Þriðja ríkinu að færa Ísland undir áhrifasvæði Stór-Þýzkalands, en Ísland var þá hlutlaust land.  Árið 1940 komst Ísland undir áhrifasvæði Stóra-Bretlands við hernám Breta, svo að ekki varð um villzt, og árið 1941 tóku Bandaríkjamenn við landvörnum Íslands, og hefur Ísland síðan verið á áhrifasvæði Bandaríkjanna (BNA).  Þetta var innsiglað árið 1951 með varnarsamninginum við BNA.  Þar að auki er Ísland stofnaðili að varnarsamtökum vestrænna ríkja, Atlantshafsbandalaginu, NATO.  NATO er hryggjarstykkið í landvörnum Evrópu, og herir ESB-ríkjanna eru máttvana án hernaðarsamvinnunnar, sem á sér stað á vettvangi NATO.  Það er þess vegna ómögulegt að viðurkenna það, sem góða og gilda hugmynd, að öryggismál Íslands muni komast í betra horf við inngöngu í ESB.  Það er raunar fráleit hugmynd frá hernaðarlegu sjónarmiði ekki sízt, ef Bretar segja sig af skútunni.

Það er hins vegar góð hugmynd að þróa varnarsamninginn við BNA á vettvangi öryggismála norðurslóða.  BNA og Ísland eru í Norður-heimskautsráðinu, en ESB er þar ekki.  Einboðið er að þróa öryggis-og mengunarvarnaviðbúnað norður af Íslandi í samvinnu við BNA með bækistöðvum á Norðurlandi.  Svandís Svavarsdóttir er reyndar ekki hrifin af því, en hún verður senn sett út af sakramentinu.  Á myndinni hér að neðan má sjá tvo stjórnmálaforingja, sem eigast við, og niðurstaða viðureignar þeirra mun skipta töluverðu máli fyrir hagsmuni Íslendinga.