Evrópa 2012

Enn á ný veldur Evrópa vandræðum á heimsvísu.  Vandræðin eiga, eins og oft áður, rót sína að rekja til metnaðar Frakka og Þjóðverja til áhrifa á heimsmál og til óeiningar og samkeppni á milli þeirra. 

Evrópusambandið, ESB, eða öllu heldur forverar þess, Evrópubandalagið og Kola-og stálbandalagið, var ekki stofnað til að verða sambandsríki, eins og búrókratar og seinni tíma stjórnmálamenn hafa þó þróað það í áttina að, heldur til að verða tollabandalag, sem samtvinnaði viðskiptahagsmuni ríkjanna. 

Þetta var raunhæft markmið og þótti vera nóg til að tengja hagsmuni ríkjanna saman.  Tollabandalagið var síðan þróað í Innri markaðinn með frelsunum fjórum, sem ætti að vera nauðsynleg og nægjanleg samtvinnun hagsmuna.  Brezka ríkisstjórnin og fleiri eru þeirrar skoðunar, að framsal valda frá þjóðkjörnum þingum standist ekki lýðræðiskröfur, sé spor aftur á bak, allt of kostnaðarsamt og hlaði undir búrókrata í Brüssel, en komi almenningi að engu gagni. Bretar stefna nú á endurheimt valda frá Brüssel-búrókrötum til þjóðþingsins.   

Miklu fremur gildir þetta um hagsmuni smáríkja en um hagsmuni Bretlands.  Aðild Íslands að Innri markaðinum hefur verið undirstaða hagþróunar á Íslandi síðan 1994 til góðs og ills.  Útflutningsatvinnuvegir okkar hafa haslað sér völl á Innri markaðinum, en einnig fjárglæframenn, sem stunduðu glæfraviðskipti í krafti frelsis fjármagnsflutninga.  

Þegar kemur að því að undirgangast stofnsáttmála ESB með fullveldisafsali, sem því fylgir, t.d. varðandi umráðarétt yfir auðlindum á láði og legi, er einfaldlega of langt gengið til að sú áhætta sé takandi, enda er ekkert, sem knýr á um að úthýsa meiri völdum um lagasetningu og auðlindanýtingu til ESB.  Öndverðar skoðanir við þetta bera merki nauðhyggju og ýmislegs annars, sem óþarfi er að tíunda hér.

Nú stendur ESB á krossgötum.  Hönnuðum evrunnar láðist að reikna með fjárhagsáföllum, eins og fjármálakreppunni 2008 í kjölfar yfirspennts fjármálamarkaðar.  Þá var heldur enginn viðbúnaður við yfirskuldsetningu einstakra ríkissjóða evrulands.  Það er reyndar líklegt, að einhverjum hönnuðanna hafi dottið þessi staða í hug, sem nú er upp komin, en stjórnmálamenn slegið ráðstafanirnar út af borðinu, af því að þá hefði undirbúningurinn tekið mun lengri tíma en ella og jafnvel ekkert orðið úr stofnun evrunnar.

Kanzlari Þýzkalands boðaði þjóð sinni í nýársávarpi enn meiri erfiðleika evrunnar á nýju ári en árið 2011.  Sama gerði forseti Frakklands, en sá er munurinn, að Frakkar munu á árinu 2012 verða stór hluti af vandamálinu vegna ótrúar alþjóðlegs fjármálakerfis á hagkerfi Frakklands, veikrar stöðu franskra banka og forsetakosninga í landinu.

Þjóðverjar eru hins vegar mjög á varðbergi, vegna þess að þeir vita, að allir björgunarleiðangrar verða aðallega kostaðir af þeim.  Væntingar um björgunarleiðangra að norðan muni og slæva sjálfsbjargarviðleitni vandamálaþjóðanna, telja þeir réttilega.  Sambandsþingskosningar verða árið 2013, og þeim stjórnmálamönnum, sem ekki gæta hagsmuna þýzkra skattgreiðenda, mun verða refsað.  Þýzkir stjórnmálamenn eru meðvitaðir um þetta, og þess vegna standa þeir gegn sameiginlegri skuldabréfaútgáfu evrulands, sem Frakkar hafa barizt fyrir.  Evran er þýzku hagkerfi hagfelld, af því að hún er veikari en þýzkt mark væri, og slíkt léttir undir með þýzkum útflutningi.  Hins vegar fer herkostnaður evrunnar vaxandi, og tvær grímur eru að renna á marga Þjóðverja í valinu á milli evru og marks af þessum sökum, og mikill leiði að grípa um sig á meðal þjóðarinnar vegna getuleysis stjórnmálamanna við lausn vandans.

Douglas Mc Williams, forstöðumaður CEBR, Center for Economic and Business Research, telur, að evran muni senn líða undir lok í sinni núverandi mynd.  Hjól gríska hagkerfisins eru að stöðvast, og þjóðargjaldþrot blasir við Grikkjum á þessu ári.  Grikkjum verður ekki vært á evrusvæðinu og verða sennilega fyrstir út úr þessari ægilegu spennitreyju, og líklegt er, að Ítalir muni þá fylgja í kjölfarið.  Ítalir stefna fram af hengifluginu, og það er líklega rétt, sem Tremonti, fyrrverandi fjármálaráðherra Ítalíu sagði: "Ef ég fell, þá fellur Ítalía.  Ef Ítalía fellur, þá fellur evran."  Það mun verða talið henta, að Ítalía segi fyrr skilið við evruland en hún verði gjaldþrota.

Þegar þessi staða verður upp komin, mun allt verða á hverfanda hveli í ESB.  Úrræði Merkozy er sameiginleg stjórn ríkisfjármála allra evrulandanna.  Slíkt fullveldisframsal stenzt vart stjórnarskrá Þýzkalands og fleiri landa, og stjórnmálalegur áhugi á þessari leið er takmarkaður víða.  Loft er því lævi blandið.  Það má líkja Evrópu 2012 við vígvöll, annars konar en 1812 eða 1942, en þessi misheppnaða mynttilraun getur leitt fjárhagslegar hörmungar yfir íbúana.  Skammt er á milli neyðarfunda Merkozys, en nú fer þeim að fækka.  Ekki mun staðan skána eftir valdatöku sameignarsinna í Elysée. 

Bretland hefur dregið sig í hlé og bíður átekta. Það er gott herbragð hjá þeim.  Frakkar hafa stuggað við þeim, en það er viss skilningur á milli Berlínar og Lundúna, eins og stundum áður.  Danir eru í þeirri óþægilegu stöðu að þurfa að bera klæði á vopnin næstu 6 mánuðina í Brüssel.  Sænska hagkerfið blómstrar með sína krónu, og Norðmenn smyrja sitt dýra hagkerfi með olíu úr sinni lögsögu.  Hvað gerir Ísland við þessar aðstæður ?

Evrópa er aðalmarkaðssvæði Íslands um þessar mundir.  Innri markaður ESB er Íslandi mikilvægur, en ESB hefur farið hroðalega að ráði sínu með mynttilraun, sem er um það bil að misheppnast með hrikalegum afleiðingum fyrir hagkerfi álfunnar. Evran er tekin að hefta hagvöxt evrulands, nema í Þýzkalandi og í löndum með svipaða hagstjórn.  Við þessar aðstæður er ekki glóra í því fyrir Íslendinga að binda trúss sitt við ESB.  Auðvitað eigum við að selja þeim það, sem þeir þurfa á að halda og geta greitt samkeppnihæft verð fyrir, en til að tryggja vöxt íslenzka hagkerfisins og samkeppnihæf laun er orðið ljóst, að innganga í ESB og upptaka evru er ekki lausnin, heldur þvert á móti að hafa heiminn allan undir og kappkasta styrka og trausta hagstjórn til langframa.  

Það er rangt mat, að sjálfstæð mynt hafi verið Akkilesarhæll Íslendinga.  Hagvöxtur hefur fram að Hruni verið meiri en víða annars staðar í Evrópu.  Akkilesarhællinn hefur verið ríkisfjármála-og peningamálastjórnunin, sem hefur leitt til óðaverðbólgu og gengisfellinga.  Upptaka erlendrar myntar er eins og að míga í skóinn sinn í kulda.  Hér yrði fljótlega gríkskt ástand.  Það verður að ná tökum á ríkisfjármálunum og peningamálunum, t.d. að uppfylla öll Maastricht skilyrðin til lengdar, og þá verða okkur allir vegir færir. 

Þetta er ekki flókið verkefni, og aðferðirnar eru þekktar.  Vilji er allt, sem þarf, vilji meirihluta Alþingismanna og þar með vilji meirihluta þjóðarinnar, er það, sem þarf.  Þetta snýst um sparnað einstaklinga í stað neyzlusóunar og aðhald með útgjöldum hins opinbera, ríkis og sveitarfélaga.

Til að ná jákvæðum jöfnuði á ríkisútgjöldin er lausnin ekki að eyðileggja þjónustustigið, t.d. með banni á endurnýjun tækjabúnaðar, heldur að koma að samkeppni um þjónustuna, sem hið opinbera stendur þó straum af.  Til að auka tekjur hins opinbera er vonlaus leið að hækka skattheimtu í kreppu, eins og vinstri stjórnin af þráhyggju einni saman heldur áfram að gera.  Það á að stækka kökuna, breikka skattstofnana með því að tvöfalda fjárfestingar frá því, sem nú er, og koma öllum til vinnu, sem vilja.  

Hvernig verða fjárfestingar örvaðar ?  Stjórnvöld gegna mikilvægu hlutverki við að skapa aðlaðandi fjárfestingarumhverfi. Núverandi stjórnvöld hafa haldið þveröfuga leið, verið eins og umsnúin endagörn í garð fjárfesta og virkað fráhrindandi.  Téð hegðun þarf ekki að koma á óvart.  Vinstri grænir og forverar þeirri í stjórnmálalega litrófinu á Íslandi hafa alla tíð barizt gegn erlendum fjárfestingum og öðru, sem tengir Ísland við Vesturlönd.  Samfylkingin hefur verið mjög vandlát á fjárfestingar og í raun klofin í afstöðunni til erlendra fjárfestinga.  Hún gein þó við kínverska Hólsfjallaskáldinu.  Þessi tvíræða afstaða Samfylkingarinnar til erlendra fjárfestinga er í algerri mótsögn við ákafa baráttu hennar við að troða Íslandi inn í brennandi rústir ESB.  Kjarni Innri markaðarins eru frelsin fjögur; þar á meðal frjáls flutningur fjármagns.  Dálæti Samfylkingarinnar á ESB er þess vegna með öllu óskiljanlegt.  Samfylkingin er langt vinstra megin við leiðarljós ESB.

Undirstaða stefnubreytingar stjórnvalda, er leitt geti landsmenn upp úr táradal vinstri stjórnar Jóhönnu og Steingríms, verður skattalækkun, þ.m.t. tekjuskattur fyrirtækja, rafskattur, fjármagnstekjuskattur og að sjálfsögðu tekjuskattur einstaklinga.  Trygging þarf að koma fyrir því, að enginn kolefnaskattur verði hér lagður á iðnaðinn eða aðra atvinnuvegi.  Það ber að afnema hann á öllu eldsneyti í landinu þar til rafknúin ökutæki eða mengunarminna eldsneyti verður raunverulegur valkostur í landinu.  Annars stilla stjórnvöld landsmönnum upp við vegg, þaðan sem þeir eiga sér ekki undankomu auðið, nema að nota strætisvagna, sem í mörgum tilvikum er ekki raunverulegur valkostur. 

Þá situr eftir útblástursgjald, fari útblástur koltvíildis yfir ákveðin mörk.  Þar geta fyrirtæki keppt á grundvelli tækni, og þar er þess vegna hvati innbyggður til minni losunar.

Verðlagning orkunnar er auðvitað lykilatriði fyrir fjárfestana.  Kostnaðarverð raforku er í Rammaáætlun gefið upp sem 2,2 - 3,3 MUSD/MW frá vatnsaflsvirkjunum og 2,5 MUSD/MW frá jarðgufuvirkjunum.  Ef reiknað er með stofnkostnaðinum 3 MUSD/MW og 10 % bætt við vegna tengikostnaðar, þ.e. stofnkerfisins, fæst kostnaðarverð raforku á Íslandi við aðveitustöðvarvegg álvers 20 mill/kWh m.v. 8 % vexti og afskriftir á 30 árum.  

Nú er orkan seld til allra álveranna á Íslandi við mun hærra verði, og þess vegna er bullandi gróði hjá Landsvirkjun, eins og þróun eiginfjárstöðu fyrirtækisins ber vitni um.  Orkuveita Reykjavíkur berst tímabundið í bökkum, en orsakanna fyrir því er varla að leita í orkusamningum við Norðurál, sem er eina álverið, sem kaupir af þeim orku.  Eðli jarðgufuorkuvera er og allt annað en vatnsorkuvera; t.d. er endingartíminn styttri og viðhaldskostnaður miklu hærri.

Meðalverð á raforku til álvera í heiminum er u.þ.b. 35 mill/kWh.  Orkuverð til nýrra álvera er yfirleitt ekki hærra, en sé það borið saman við kostnað við vinnslu og flutning á Íslandi, sést, að það er gott borð fyrir báru til samninga um niðurstöðu, sem getur verið báðum í hag.

Það er athyglivert, að þrátt fyrir aðild Íslands að Innri markaði EES, hefur fjárfestingarfé ekki streymt til Íslands þaðan, heldur hefur sá fjárstraumur að mestu leyti verið lánsfé, þó að undantekning sé Becromal.  Fjárfestingarnar hafa aðallega komið að vestan, t.d. Alcoa, Century og Rio Tinto Alcan og að austan, t.d. fé í Járnblendiverksmiðjunni.  Þessir fjárfestingaraðilar hafa séð sér hag í aðgengi með vörur sínar að Innri markaðinum.  Hvers vegna Evrópumenn hafa ekki séð sér leik á borði að fjárfesta hér, er ekki gott að segja um.  Fjárfestingarumhverfið á Íslandi verður vafalaust meira aðlaðandi, þegar stöðugleika hefur verið náð í hagkerfinu með niðurgreiðslu skulda, jákvæðum jöfnuði í ríkisrekstri og lágri verðbólgu (2 %).  Þar með skapa Íslendingar sér mikla samkeppnihæfni við útlönd.  Við þurfum að hækka í einkunn sem aðlaðandi fjárfestingarland frá því að vera þar í flokki með Zimbabwe Mugabes til að verða í flokki með Svíþjóð Rehns.

        

 

     

       

 

 

          

Viðskiptajöfnuðurinn

Finna má fyrrverandi ríkisstjórn Samfylkingar og Sjálfstæðisflokks ýmislegt til foráttu og þ.á.m., að hún lét gríðarlegan, allt að 25 % af VLF, viðskiptahalla viðgangast of lengi.  Af þessum sökum varð hagkerfið veikt fyrir vegna mikillar skammtíma lánsfjárþarfar.  Murphy´s lögmál tók að virka, því að á sama tíma lokuðust lánamarkaðir meira eða minna vegna tortryggni lánastofnana hver í garð annarrar af völdum hinna eitruðu lánavafninga.  Þetta reið innanétnum bönkunum að fullu eftir fall Lehman´s bræðra 15. september 2008.

Nú er öldin önnur.  Árið 2011 verður greiðslujöfnuður viðskipta við útlönd um 123 mia kr.  Þetta er dágóður jöfnuður, en því miður ósjálfbær.  Hann er að sönnu reistur á miklum útflutningi, en meira munar um lítinn innflutning vegna sáralítils hagvaxtar í landinu.  Árið 2008 var hagvöxtur 1,3 %, árið 2009 -6,7 % og árið 2010 -4,0 %, þ.e. samdráttur tvö síðari árin.  Þessar samdráttartölur eru í hnotskurn skýringin á því, að allt að 30 þúsund starfsígildi á ári hafa tapazt út úr hagkerfinu með atvinnuleysi, atgervisflótta og styttingu vinnutíma.

Téður hagstæður viðskiptajöfnuður er kreistur út úr hagkerfinu með því að þrýsta kjörum almennings langt niður fyrir það, sem Íslendingar eiga að sætta sig við eða geta sætt sig við, eins og atgervisflóttinn ber með sér.  Háskaleg stöðnunar- og háskattastefna ríkisstjórnar Jóhönnu Sigurðardóttur hefur þrýst niður lífskjörum í landinu með þessum afleiðingum.  Af þessum ástæðum er núverandi viðskiptajöfnuður ósjálfbær.  Til að Ísland standi sig í samkeppninni um hæft starfsfólk við nágrannalöndin, ekki sízt Noreg, verður að lyfta lífskjörum almennings upp á norrænt stig.  Það mun óhjákvæmilega leiða til aukins innflutnings.  Hvað er þá til ráða ?  Óbjörgulegar eru í þessu sambandi ráðstafanir Jóhönnu og Steingríms að færa öll atvinnumálin undir VG og auðlindamálin undir Svandísi Svavarsdóttur í umhverfis-og auðlindaráðuneytinu.  Þetta er því miður ekkert annað en ávísun á afturhald og við svo búið má ekki standa.  Að setja bolsévika yfir atvinnulífið er sem eiturbyrlun fyrir það.

Það verður að skipta um ríkisstjórn og gjörbreyta um stjórnarstefnu í landinu.  Í stað afturhaldsstefnu komi framfarasókn.  Í stað skattahækkana komi skattalækkanir.  Í stað fjandsemi í garð fjárfesta, einkum erlendra, komi hvatar og fyrirgreiðslur á almennum grundvelli.  Í stað hálfkáks og lausataka á ríkisfjármálum komi markviss og öguð ríkisfjármálastefna í anda tillagna Tryggva Herbertssonar á Alþingi, er tryggi jákvæða rekstrarafkomu ríkissjóðs strax á árinu 2013.

Peningamálastefnuna verður að stokka upp, losa um verðtrygginguna, ef annar aðili viðskiptanna óskar þess, gefa kost á óverðtryggðum samningum í öllum lánaflokkum á markaðinum, en leyfa verðtrygginguna, ef báðir óska eftir henni, setja Seðlabankanum nýja löggjöf, sem gefur Seðlabankanum sjálfstæði, völd og ábyrgð til að beita öllum tiltækum ráðum til að tryggja peningalegan stöðugleika, þ.e. að drepa hættulegar verðbólur í fæðingunni og að tryggja verðbólgu á bilinu 0-2 % á ársgrunni.

Afnema gjaldeyrishöft og annað neyðarbrauð í hagkerfinu með einu pennastriki, þegar forsendur þess hafa verið skapaðar með samningum um fjárfestingar í landinu, er tryggi sjálfbært  gjaldeyrisflæði inn í landið, sem auka verðmætasköpun.  Slíkt verður helzt að gerast innan árs frá valdatöku borgaralegrar ríkisstjórnar, en bágborið ástand heimshagkerfisins getur hugsanlega seinkað þessu.

Þegar Íslendingar hafa snúið hagþróuninni innanlands sér í vil, þ.e. komið hagvexti á góðan rekspöl, kjör almennings fara að batna og saxast tekur á atvinnuleysið, munu brottfluttir hugsa sér til hreyfings heim á leið, því að ekki er nóg með, að römm sé sú taug, sem rekka dregur föðurtúna til, heldur hefur landið sjálft og fámennið upp á margt að bjóða, sem flestir Íslendingar læra að meta í uppvexti sínum og vilja ekki vera án.   Þetta þekkja allir, sem búið hafa á erlendri grundu um hríð. 

Þetta er hið raunverulega viðfangsefni stjórnmálanna.  Núverandi ríkisstjórn JS+SJS veldur ekki þessu viðfangsefni og hefur raunar ekki uppi neina tilburði til þess.  Hún er áhugalaus um allt, sem til lífskjarabata almennings horfir, en upptekin við að fóðra eigin jötugemlinga og alls kyns þjóðfélagslega tilraunastarfsemi úr bókasafnshugarheimi Karls Marx, sem ekki getur skilað neinu í raunheimi, og sumt er stórhættulegt afkomu almennings.

Úr grilluheimi Jóhönnu Sigurðardóttur, fyrrverandi flugfreyju, má nefna Stjórnlagaþing, hvers kosning var dæmd ólögleg af Hæstarétti. Jóhanna trompaðist og fékk meirihluta Alþingis til að virða þann úrskurð að vettugi, og var það hræðilega skammsýn ákvörðun og niðurbrjótandi fyrir formfestu stjórnvalds og þrígreiningu ríkisvaldsins.

Aðförin að sjávarútveginum er einsdæmi í atvinnusögu Vesturlanda og jafnast á við aðgerðir sameignarsinna í þriðja heiminum á borð við Mugabe.  Gamla Rhódesía var matarkista, og þaðan voru flutt út ógrynni matvæla.  Í Zimbabwe undir Mugabe er nú hungursneyð.  Með sama hætti mundi þjóðnýting íslenzka sjávarútvegsins leiða til fjöldagjaldþrota og hruns bankakerfisins.

Síðast en ekki sízt ber að nefna garminn Ketil, skræk, en utanríkisstefna ríkisstjórnarinnar er viðrini, alger bastarður.  Ríkisstjórnin hefur asklok fyrir himin og gerir ekki nokkurn skapaðan hlut til umbóta á þessu sviði fremur en á öðrum.  Utanríkisþjónusta Íslands er alger tímaskekkja og allt of dýr í rekstri m.v. ávinning.  Það verður að straumlínulaga hana m.v. líklega framtíðarhagsmuni Íslendinga.  Það þýðir auðvitað fækkun sendiráða, en jafnframt virkjun útstöðva utanríkisþjónustunnar í þágu utanríkis viðskiptahagsmuna.  Þar sem lítil sem engin eru viðskiptin og lítill áhugi á slíkum, þar þarf ekki sendiráð.

Tækifærum til bættra samskipta við Bandaríkin, BNA, t.d. með skírskotun til breytinga í norðurhöfum, sem leiða munu til nýtingar norðursvæðanna og nýrra siglingaleiða, hefur verið kastað á glæ.  Ekki er að sjá, að nein sérstök rækt sé lögð við opinber samskipti við rísandi stórveldi á borð við Kína og Indland né Rússland, sem í krafti auðlinda sinna mun rísa úr öskustó, þegar leifar KGB (Leyniþjónusta Kommúnistaflokks Ráðstjórnarríkjanna) losa um tökin á upplýstu þjóðfélagi.  

Hið eina, sem kemst að hjá ríkisstjórn Jóhönnu Sigurðardóttur, er uppskafningsháttur, fleðulæti og smjaður fyrir forkólfum ESB, Barroso, Rompoy, Olla Rehn, Stefan Fühle o.fl.  Þetta er grafalvarleg þröngsýni í ljósi þeirrar stöðu, sem landið er í, þ.e. málsvörn fyrir EFTA-dómstólinum út af Icesave og í svo kölluðum samningaviðræðum um inngöngu í ESB, sem er sorgarfarsi með ívafi skrípaleiks í höndum eigi smáfríðs utanríkisráðherra, því að það er ekki um neitt, nema hrein aukaatriði, að semja.  Í aðalatriðum yrði Ísland, eins og öll önnur aðildarríki, að kokgleypa stofnsáttmála og alla seinni sáttmála ESB, þ.á.m. Lissabon-sáttmálann, sem er ígildi stjórnarskráar ESB, til að öðlast inngöngu.  Þetta vefst ekki fyrir neinum, nema Evrópufræðingum, og starfsmönnum fræðaseturs um smáríki í Háskóla Íslands, sem lifa í gerviheimi. 

Nú hefur það frétzt, að fráfarandi efnahagsráðherra, Árni Páll Árnason, hafi s.l. vetur verið í Brüssel til að leggja á ráðin um hraðupptöku evru.  Er það eftir öðru hjá þeim manni og flokki hans að stunda baktjaldamakk í Brüssel um slíkt stórmál, sem er í raun örlagavaldur um hagsmuni landsmanna.  Atburðirnir í ESB 2010-2011 sýna þó í hnotskurn, hvílík reginglópska er í því fólgin að taka upp evru án þess að uppfylla með láði öll Maastricht-skilyrðin.  Innan skamms mundu Íslendingar við slík skilyrði lenda á vonarvöl, eins og Grikkir, Ítalir, Portúgalar og Spánverjar munu gera. 

Það er afar virðingarvert að vilja skapa stöðugleika í peningamálum landsins, en það verður ekki gert með yfirborðslegri hrossalækningu að hætti Samfylkingarinnar, heldur með vandaðri, samhæfðri og agaðri stjórnun ríkisfjármála og peningamála, þar sem leggja ber árangursrík vinnubrögð Þjóðverja til grundvallar.  Að taka upp evru, en vera með allt á hælunum í hagstjórnunarlegum efnum, má líkja við að ætla að laga svöðusár með heftiplástri.  Algert fúsk, sem leiðir til þess eins, að hinum slasaða blæðir út. 

       

   Nú hafa forkólfar ríkisstjórnarinnar rekið rétt einn naglann í líkkistu hennar með því að sá fræjum illinda innan beggja þingflokka stjórnarinnar.  Eftir þetta mun þessi ómynd verða algerlega lömuð.  Skipreka ríkisstjórnin er aðeins ríkisstjórn að nafninu til, hana rekur fyrir veðrum og vindum, enda hefur hún engin markmið, nema að hanga við völd og að "leiða samningaviðræður við ESB til lykta", svo fjarstæðukennt sem það markmið er.  Þessar svo kölluðu samningaviðræður eru dýrkeyptasti skrípaleikur í sögu íslenzka lýðveldisins, sem ber að stöðva í góðri samvinnu við ESB, sem yrði guðsfegið að losna við þessa lönguvitleysu, og leggja það fyrir þjóðina samhliða næstu Alþingiskosningum, sem nú fer að styttast í, þó að sumir haldi því fram, að ríkisstjórninni sé jafnvel um megn að binda endi á eigið dauðastríð, hvort halda eigi samningaviðræðum áfram eða að binda endi á þær. 

Nýtt ár mun bera í skauti sér straumhvörf í íslenzkum stjórnmálum.  Horft til baka munu vinstri stjórnar árin 2009-2011 verða talin martröð svika, mistaka, ábyrgðarleysis, hringlandaháttar og getuleysis, sem kom þunglega niður á almannahagsmunum á Íslandi. 

Það mun hins vegar enn sannast, að máttur frelsis til orðs og æðis, einkaframtaks, þekkingar, sanngirni og agaðra vinnubragða, mun enn á ný verða aflvaki stórstígra framfara, losa þjóðfélagið úr klakabrynju hafta, skriffinnsku og forsjárhyggju stjórnmálamanna og búrókrata og gera þjóðfélagslegt kraftaverk.

Gleðilegt nýár !   

  

      

 

 

 

Jólasveinar sjá sæstreng í hillingum

Það hefur lítið farið fyrir arðsemiútreikningum á orkuflutningum um sæstreng til og frá Íslandi.  Í sumarhefti tímaritsins Þjóðmála 2010 gerði höfundur þessa vefseturs tilraun til arðsemisamanburðar á orkusölu frá vatnsaflsvirkjun á Íslandi til Færeyja um sæstreng annars vegar og til álvers á Íslandi hinsvegar.  Var niðurstaðan sú, að til að ná sömu arðsemi af orkusölu um sæstreng og til álvers yrði orkuverðið til Færeyinga að verða tæplega ferfalt á við orkuverðið til álversins, sbr töflu hér að neðan.  Meginástæðurnar eru 13 sinnum dýrari flutningsmannvirki og ójafnara álag sæstrengs en álvers.  

Slíkt orkuverð er ósamkeppnifært við olíukynt orkuver, eins og Færeyingar nota, fyrr en hráolíuverð hefur náð 130 USD/tu (bandaríkjadölum á tunnu), en það er nú undir 90 USD/tu og fer lækkandi vegna minnkandi eftirspurnar.  Olíuverð þarf að vera stöðugt 50 % hærra en nú til að sæstrengur til Færeyja frá Íslandi geti borið sig.  Sæstrengur til Skotlands eða meginlands Evrópu getur aldrei orðið þjóðhagslega hagkvæmur, því að flutningsmannvirkin verða a.m.k. tvöfalt dýrari en virkjunin og enginn virðisauki af orkunni verður til í landinu.  Af álveri verður 40 % af veltunni eftir á Íslandi. 

Orkuverð til álvera á Íslandi er nálægt því að vera meðalorkuverð til allra álvera í heiminum eða 30-40 mill/kWh.

Hagkvæmnisamanburður orkusölu
Atriði	Sæstrengur	Álver	Skýring
Hámarks MW	102	102	Aflþörf
Lágmarks MW	37	90	Aflþörf
Töp MW	18	1	Heildar hámark
Uppsett afl MW	120	103	Virkjun
GWh/a	800	841	Árleg orkusala
Milljarðar ISK	65	5	Flutningsvirki
Milljarðar ISK	31,2	26,7	Virkjun
Ár	25	30	Afskriftartími
ISK/kWh	17,6	4,5	Kostnaðarverð

Taflan sýnir hagkvæmnisamanburð orkusölu um sæstreng til Færeyja og til álvers á Íslandi.

Orkukostnaður álveranna með rafskatti, árstoppsgjaldi og jöfnunarorkukostnaði er nálægt því að vera eins og í töflunni hér að ofan m.v. 120 kr/USD.  Arðsemi orkusölu til álvers er miklu meiri en arðsemi orkusölu um sæstreng af eftirfarandi ástæðum:

1. Það þarf minna uppsett afl í virkjun til að selja sama magn.
2. Nýting mannvirkjanna er mun betri
3. Ending flutningsmannvirkjanna er mun lengri
4. Áhættan er minni og þar af leiðandi hagstæðari fjármögnun
5. Kostnaður virkjana og flutningsmannvirkja er þrefaldur fyrir sæstreng miðaður við fyrir álver. 

Hér er þjóðhagslega hagkvæmnin ótalin.  Ofangreind atriði þarfnast útskýringa:

Álag álvera er svo jafnt yfir árið, að toppálagið í MW (megawöttum) er aðeins um 3 % hærra en meðalálagið.  Sæstrengur af því tagi, sem hér um ræðir, hefur aldrei verið hannaður eða lagður áður, svo að búast má við mun hærri bilanatíðni en í hefðbundnum flutningsmannvirkjum.  Tiltækileikinn gæti orðið takmarkaður og flutningurinn strjáll.  Það má ætla, að toppálag strengs til Evrópu verði allt að 50 % hærra en meðalálagið, þ.e. s.k. nýtingartími verði um 6000 klst.

Óvíst er, hvernig orkusamningum yrði háttað.  Annaðhvort verða tryggð ákveðin orkukaup á meðaltalsmarkaðsverði, eða eigandi mannvirkjanna ákveður að freista gæfunnar og selja á markaðsverði hvers tíma.  Þá yrði vinnslu-og flutningsgetan fullnýtt á tímum orkuskorts hjá kaupandanum og góðar tekjur fengjust, en nýting mannvirkjanna gæti orðið léleg, því að dregið yrði úr vinnslu og flutningi á tímum orkugnóttar.

Eftir kjarnorkuslysið í Japan í marz 2011 lokuðu Þjóðverjar nokkrum kjarnorkuverum, og lokun fleiri kjarnorkuvera hefur verið boðuð.  Þetta gæti skapað tímabundinn orkuskort, sem þó hefur ekki valdið verðhækkun orku enn, því að eftirspurnin hefur minnkað.  Mótvægisaðgerð Þjóðverja verður að reisa gaskynt orkuver, enda er verið að leggja lokahönd á afkastamikla jarðgaslögn á botni Eystrasalts frá Rússlandi framhjá Austur-Evrópulöndunum í óþökk þeirra. 

Furðuhugmyndir hafa skotið upp kollinum hérlendis um, að Íslendingar ættu að hlaupa í skarðið og brúa bil tímabundins orkuskorts í heiminum með orkusölu um sæstreng.  Þegar þess er gætt, að 1000 MW afl er mikið á íslenzkan mælikvarða, en jafngildir u.þ.b. hálfu kjarnorkuveri í Evrópu, sést, að nánast ekkert munar um sæstreng frá Íslandi til meginlands Evrópu; þar af leiðandi væri enginn áhugi fyrir honum og sala á orku um hann yrði algerlega háð duttlungum markaðarins. 

Hér skal draga í efa, að nokkurt einkafyrirtæki fáist til að fjárfesta í svo vafasömu ævintýri.  Það er eftir öðru, að ríkisfyrirtækið Landsvirkjun gæli við slíkt og beri fyrir sig aukið orkuöryggi á Íslandi.  Það er hláleg röksemd, því að myndarlegt varaafl í landinu mundi kosta aðeins brot af sæstreng, og það mætti selja slíka orku sem afgangsorku til íslenzkra fyrirtækja öllum til hagsbóta.   

Ef einhver lánastofnun fæst til að lána fé til svo áhættusamrar fjárfestingar, sem hér um ræðir, verður það gegn svo háum vöxtum, að ólíklegt er, að framkvæmdin geti borið sig. 

Orkulindir Íslands eru litlar á erlendan mælikvarða, en þær eru miklar á íslenzkan mælikvarða vegna fámennis þjóðarinnar.  Spákaupmennska með orkulindirnar á illa við, en sæstrengur er óneitanlega í ætt við spákaupmennsku, enda er meiningin að gera út á markaðsverð í Evrópu, sem er mjög sveiflukennt, ekki sízt vegna óreglulegrar vinnslu vindmyllanna.  Fram að þessu hefur verðið að jafnaði numið um 80 USD/MWh, en það dugar engan veginn til að sæstrengur geti borið sig. 

Það er áhættuminnst og þjóðhagslega hagkvæmast að nýta orkuna til verðmætasköpunar innanlands.  Um þetta er fjallað í grein, sem finna má undir tengli með þessari vefgrein, "Um sæstrengi til aflflutnings á milli Íslands og Evrópu", sem birtist á Evrópuvaktinni 19. desember 2011.  

Að svo rituðu máli eru jólasveinum, grýlum, leppalúðum og öllum öðrum færðar hugheilar hátíðarkveðjur um þessi sólhvörf um leið og bornar eru fram óskir um, að búið verði að hreinsa alræði örvitanna út úr Stjórnarráði Íslands fyrir næstu sólstöður.           

  

 

 

 

Skrár tengdar þessari bloggfærslu:

• um_saestrengi_til_aflflutnings_a_milli_slands_og_evropu.doc

Allt annað ESB

Dagana 8.-9. desember 2011 var haldinn 4. neyðarfundur leiðtoga ESB-ríkjanna út af bágu efnahagsástandi á árinu.  Þar var Evrópueinteinunginum skipt í tvennt og er nú tvíteinungur, sem heldur í sitt hvora áttina, en ríkin 17 eru reyndar með lík í lestinni, sem heitir evra. 

Leiðtogarnir, Merkel og Sarkozy, eða Merkozy, lofuðu fyrirfram heildstæðri lausn á vanda evrunnar, en niðurstaðan varð klofningur ESB.  Bretar gætu fallið úr skaptinu eða leitt ríkin 10 inn á nýjar brautir.  Enn á ný endurtekur sagan sig um andstöðu Breta við sameiningu Evrópu.  Því skal spá hér, að enn á ný dragi Bretar lengsta stráið út úr þessum heystakki.  Er ekki vafi, að Íslendingar eiga meiri samleið með ríkjum Evrópu í viðskiptabandalagi undir leiðsögn Lundúna en í Sambandsríki Evrópu undir leiðsögn Berlínar, þó að góð sé.

Það er borin von, að Merkozy hafi tekizt að sannfæra fjárfesta, matsfyrirtæki og kjósendur um, að þetta tvíeyki sé á réttri leið.  Þvert á móti má nú búast við hörðum árásum á Ítalíu og Spán, gengisfellingu Frakklands og annarra ríkja með bágstadda banka innanborðs að hálfu matsfyrirtækjanna og höfnun kjósenda á Merkozy í næstu kosningum.  

Þegar íslenzkir kjósendur fá tækifæri til, munu þeir sömuleiðis hafna núverandi ömurlegum valdhöfum sínum og hefja vegferðina löngu upp úr öldudal skuldasúpunnar með þýzkum aga í peningamálum, jákvæðum jöfnuði ríkisfjármálanna og uppgreiðslu skulda, sem enn eru auknar af getulausri og tvístraðri ríkisstjórn.

Þýzkaland er tekið að nota Frakkland sem strengjabrúðu sína.  Frakkar gegna nú því hlutverki að dylja þá stöðu, sem upp er komin, að Þjóðverjar skipa fyrir um, hvað gera skuli í ESB.  Leiðtogar þessara nágranna eru á öndverðum meiði um markmið og leiðir, og Þjóðverjar móta meginstefnuna, sem Frakkar blúnduleggja.  Stefnumörkunin er viðrinisleg, því að velja þarf stærsta samnefnara Merkozy, og hann æði lítill. 

Sex ESB-ríki eru enn með hæstu lánshæfiseinkunn, AAA, en tæpast verður næsti janúarmánuður á enda runninn, þegar matsfyrirtækin láta til skarar skríða gegn Frökkum. Hið einkennilega er, að Bretar eru með sömu einkunn, meiri halla á fjárlögum og meiri ríkisskuldir sem hlutfall af VLF, en samt ekki komnir á athugunarlista matsfyrirtækjanna.  Gæti skýringin á þessu misræmi verið evran, sem er eins og snara um háls Frakkanna, en Bretar fljóta á pundinu ?

Barnaskapur er að halda því fram, að evran sé ekki orsök vandans.  Lágir vextir evrusvæðisins og mikið framboð lánsfjár leiddi til skuldasöfnunar vegna óhagkvæmra fjárfestinga, þar sem arðsemiskrafan var lítil.  Lönd hömluleysisins fengu í kjölfarið yfir sig meiri kostnaðarhækkanir, verðbólgu, en lönd aðhaldsins.  Þetta misræmi er nú orðið gríðarlegt, svo að talið er, að tækju Grikkir upp Dröchmu, mundi hún falla um 80 % og með sama hætti peseti Spánverja um 50 %, ítalska líran um 30 % og franski frankinn um 20 % frá lokagenginu við upptöku evru. Þetta skýrir, hvers vegna vandi evrunnar er nú orðinn óviðráðanlegur, og hvers vegna upptaka evru væri fjárhagslegt glapræði að hálfu Íslendinga, nema þeir nái jafngóðum tökum á hagþróun og Þjóðverjar.  Þar á bæ leggja menn allt í sölurnar til að forðast verðbólgu.  Þjóðverjar munu fremur láta evruna sigla sinn sjó en að hætta á verðbólgu (yfir 2 % p.a.)

Lækki lánshæfismat Frakklands, munu vextir þar hækka.  Með staðnað hagkerfi, hagvöxt 0,3 %, halla á fjárlögum síðan 1974 og aukin útgjöld til EFSF-björgunarsjóðs Evrópu, verður erfiðleikum bundið fyrir Frakka að standa í skilum.  Það stefnir í, að þeir verði á framfæri Þjóðverja.  Þá fer nú að styttast í sælunni hjá Merkozy, sem er auðvitað í raun engin sæla, heldur eru þau eins og hundar og kettir, þegar að er gáð.

Annað er uppi á teninginum utan evrusvæðis.  Svíar, sem höfnuðu evrunni í þjóðaratkvæðagreiðslu 2003 með 56 % atkvæða gegn elítunni í landinu, eru gott dæmi um þetta.  Mælikvarði á traust markaða á hagkerfi er vaxtakrafan til ríkisskuldabréfa.  Hún er nú aðeins 1,7 % í Svíþjóð borin saman við a.m.k. 2,2 % í Þýzkalandi.  Eftirfarandi er haft eftir Borg, fjármálaráðherra Svíþjóðar:

"Ríki, sem stendur utan evru, verður að tryggja samkeppnihæfni sína og ríkisfjármál.  Við höfum orðið að stunda sjálfsaga, sem ríki í evrulandi töldu sig ekki þurfa.  Ef þú veizt, að veturinn verður mjög kaldur, verður þú að ganga úr skugga um, að húsið þitt sé vel byggt.  Annars verður þér kalt."     

Þetta gildir einmitt um aðstæður hérlendis.  Það skiptir engu máli, hvort við stefnum á upptöku erlends gjaldmiðils eða ætlum að halda krónunni.  Úrræðin eru þau sömu og í Svíþjóð.  Að reka ríkissjóð með jákvæðum jöfnuði, lækka skuldir ríkissjóðs um 50-100 milljarða kr á ári á árabilinu 2015-2025, halda verðbólgu í skefjum, svo að hún verði ekki hærri en í viðskiptalöndunum, og framkalla og viðhalda 3 % - 6 % hagvöxt.  Hið síðast nefnda fæst aðeins með miklum fjárfestingum, um 25 % af VLF á ári.  Erlendar fjárfestingar eru þar algert lykilatriði, því að eins með miklu innstreymi gjaldeyris verður unnt að afnema gjaldeyrishöftin með einu pennastriki, eins og Dr Ludwig Erhard, efnahagsmálaráðherra V-Þýzkalands gerði með glæsibrag um 1955 í óþökk hernámsveldanna.  Auðvitað er hægt að stjórna íslenzka hagkerfinu af skynsamlegu viti líka, ef margir leggjast á árarnar.  

Í Svíþjóð er 0,1 % jákvæður jöfnuður á ríkisbúskapi, skuldir ríkisins fara minnkandi og eru nú 36 % af VLF og árið 2010 nam hagvöxtur 5,7 %.  Árið 2011 er búizt við 4,4 % hagvexti.  Íslenzka hagkerfið hefur alla burði til að sýna svipaðar tölur og hið sænska, en munurinn er sá, að á Íslandi ríkir afturhaldsstjórn, sem ekkert kann til verka og er með böggum hildar sökum úreltrar hugmyndafræði um auðvaldshatur og græningjasérvizku, sem engu skilar.  Í Svíþjóð er nú borgaraleg ríkisstjórn, sem hefur reist landið við úr öskustó jafnaðarmennskusukks.  Hið sama þarf að gerast á Íslandi, og meirihluti þjóðarinnar virðist vera að gera sér glögga grein fyrir því. 

Af síðustu skoðanakönnunum er hægt að draga tvær ályktanir.  Straumurinn liggur nú til Sjálfstæðisflokksins, og margir hugsa sér nú til hreyfings í stjórnmálalegu tilliti.  Það er komið rót á kjósendur og skyldi engan undra.  

   

 

   

        

 

Á síðasta snúningi

Á jólaföstu 2011 er óvenjumargt á síðasta snúningi á Íslandi og í heiminum öllum.  Það er ástæða til að fjalla um þessa þróun mála, sem vonandi ber í sér kím betri tíma fyrir Íslendinga og mannkyn allt.

Stærst þessara mála er fjárhagsvandi heimsins.  Hagkerfið hökti fyrst 2007, en ári síðar voru nokkrir stórir bankar við dauðans dyr.  Var þeim mörgum bjargað með fjárframlögum og skuldbindingum ríkissjóða til bankanna, sem reyndist Phyrrosarsigur, þ.e. of dýru verði keypt, eins og nú er að koma í ljós.  Íslenzka leiðin, leið Geirs Hilmars Haarde, út úr vandanum varð affarasælli. Evrópa á fallanda fæti er ágætt dæmi um þetta.

Nokkrir bankar fengu náðarhöggið, og munaði þar mestu um Lehmans Brothers 15. september 2008.  Gjaldþrot bræðranna stöðvaði fjármagnsflæði til Íslands, og hrukku útblásnir og innanétnir íslenzkir bankar upp af í kjölfarið í október 2008.  Hvergi í heiminum, nema á Íslandi, er einum stjórnmálaflokki, Sjálfstæðisflokkinum, kennt um þetta.  Nær væri að kenna EES-aðildinni um, en það er álíka viturlegt og að kenna þingræðinu um ófarirnar.

Nú er sennilegt, að stórbankar á evrusvæðinu, líklega í Frakklandi, séu að komast í þrot.  Þess vegna flýr fé frá Evrópu, svo að evruland er nú fjárvana, nema Þýzkaland, Austurríki og Holland, og AGS býr sig til neyðarhjálpar, en getan er ófullnægjandi, því að Kína hefur neitað.  Evrópa er algerlega hjálparvana, en Merkel og Sarkozy dansa einhvers konar óskiljanlegan menúett án hljómsveitarleiks.

 

 

Plástrun ríkissjóðanna gekk ekki upp.  Ríkissjóðir Vesturlanda og Japans voru svo þandir upp af lánum og höfðu þanizt svo út í hagkerfinu, að staða þeirra varð ósjálfbær eftir yfirtöku bankaskuldanna.  Þýzka ríkið skuldar um 80 % af VLF og Frakkar munu innan skamms hrapa niður í svaðið eftir lækkun á vitlausu lánshæfismati, AAA. Þar með mun Þýzkaland taka forystuna í Evrópu.  Ef Merkel og þýzka þingið hefðu samþykkt ákall Sarkozys um útgáfu evru-skuldabréfa með tryggingu allra í evrulandi, þá væri Þýzkaland í stórhættu að dragast með niður í lægra lánshæfismat.  Sarkozy er þegar í raun fallinn, og Merkel hefði þá örugglega fallið í næstu kosningum til Reichstag. 

Það gleymdist að taka háan meðalaldur Evrópuþjóðanna með í reikninginn, lítinn hagvöxt þeirra og stirðbusalegt samningafyrirkomulag á vinnumarkaði.  Ríkissjóðirnir eru í raun komnir í þrot.  Bandaríkjamenn virtust um sinn ætla að losa sig úr prísundinni með verðbólgu af völdum peningaprentunar, en virðast hafa hægt á henni, og í október 2011 varð verðhjöðnun í BNA.  Ekki mun slíkt auðvelda Bandaríkjamönnum að fást við 100 % skuldir ríkissjóðs af VLF og ofboðslegan ríkissjóðshalla.

Marskálkur ríkisfjármála og peningamála framkvæmdastjórnar ESB og næstráðandi Barrosos, Finninn Olli Rehn, gaf 1. desember 2011 út stórkallalega yfirlýsingu: "Það eru 10 dagar til stefnu til að bjarga evrunni." Steingrímur J. tók hann á orðinu og sagði við Jóhönnu, að nú væru góð ráð dýr; þau yrðu að fórna efnahagsmálaráðherranum og Steingrímur að sölsa undir sig efnahagsmálin á Íslandi, auk ríkisfjármálanna, en slíkt kann ekki góðri lukku að stýra fremur en í Brüssel, þó að því sé sleppt, að téður SJS hefur hvorki vit á ríkisfjármálum né efnahagsmálum og er alls ekki treystandi fyrir öðrum þessara málaflokka, hvað þá báðum, eins og dæmin sanna.

Ofangreind yfirlýsing innsta kopps í búri evrunnar sýnir betur en orð fá annars lýst, að evran er á síðasta snúningi.  Þjóðverjar tala og skipuleggja nú, eins og nægur tími sé til stefnu.  Tíminn er samt út runninn, eins og orð Olla Rehn sýna, og Þjóðverjar safna nú glóðum elds að höfði sér fyrir að vernda hagsmuni síns eigin lands.  Þeir gera sér vel grein fyrir þessari stöðu.  Það er nóg að horfa á þýzkar sjónvarpsstöðvar til að átta sig á því.

Þýzkir stjórnmálamenn þora ekki að leyfa nú peningaprentun, því að þeir vita mætavel, að það yrði þeirra banabiti í næstu kosningum til Sambandsþingsins.  Peningaprentun er til skemmri tíma að míga í skóinn sinn, og til lengri tíma er hún ávísun á kjaraskerðingu almennings.  Verðstöðugleiki er réttlætismál og mikilvægur hagvextinum. Að leyfa peningaprentun ECB, Seðlabanka ESB, er þess vegna ávísun á langtíma kjaraskerðingu almennings í Þýzkalandi, og Þjóðverjar eru ekki tilbúnir til þess.  Lái þeim það, hver sem vill.  Slíkt mundi ekki leysa grundvallarvanda evrulands, heldur einvörðungu kaupa evrunni tíma og mundi reynast ESB Phyrrosarsigur. 

Svo virðist sem félag Vinstri hreyfingarinnar græns framboðs í Reykjavík sé á síðasta snúningi, enda alvarlegur tilvistarvandi augljós af völdum svikahrappa, sem farið hafa á bak við félagsmenn í hverju málinu á fætur öðru.  Sálarháski steðjar þess vegna að félögunum.  Allt er réttlætt með nauðsyninni á að halda íhaldinu frá kjötkötlunum.  Úrræði garmanna er að leita til stjórnmálalegs uppruna síns, sem er Kommúnistaflokkur Íslands, sem fjarstýrt var af Komintern í Moskvu undir stjórn Jósefs Djughawilis Stalíns.  Þar á bæ samþykktu menn í viku 48/2011 svohljóðandi yfirlýsingu:

 "Stjórn Vinstri-grænna í Reykjavík lýsir yfir létti og ánægju með þá ákvörðun Ögmundar Jónassonar að synja Huang Nubo leyfis til uppkaupa á íslensku landi. Megi þetta verða vísir þess, sem koma skal, að eignarhald á jarðnæði verði úr höndum auðmanna, hverrar þjóðar sem þeir eru, og að einkaeignarhald á jarðnæði heyri almennt sögunni til."     

Hér að ofan er boðuð þjóðnýtingarstefna á landi, stefna, sem leitt hefur hvað mestar hörmungar yfir þjóðir á 20. öldinni.  Þjóðnýting lands leiddi til hungursneyðar í Ráðstjórnarríkjunum og í öðrum sameignarríkjum, þar sem hún var innleidd, svo að tugir milljóna manna dóu af þeim sökum. Að boða nú þessa stefnu árið 2011 á Íslandi sýnir, að vinstri grænir eru að örvænta og koma nú út úr skápinum, enda finna þeir feigðina á sér;  það styttist til endaloka valdaferils þeirra.

Icesave-maðurinn á myndinni hér til vinstri er þó ekki af baki dottinn.  Nú ætlar hann í hrossakaup við "heilaga Jóhönnu".  Hann ætlar að fórna eina ráðherranum, sem stendur í ístaðinu gagnvart hinni forkastanlegu aðlögun að ESB, fyrir peð í Efnahagsráðuneytinu, og þannig að svæla efnahagsmálin undir fjármálaráðuneytið, sem er algerlega glórulaus valdasamþjöppun í einu ráðuneyti.  Með þessu móti mundi honum (SJS) takast að læsa klónum í Icesave-málið á ný og klúðra því, eins og hægt er úr þessu, en SJS mun vera fýldur út af því að missa málið frá sér á sínum tíma og að nýir herrar skuli hafa sýnt burði til að taka til nokkurra varna í málinu fyrir Íslands hönd.  Kommúnistaklíkan Svavar Gestsson, Steingrímur J. Sigfússon og Indriði H. Þorláksson vilja hindra, að Icesave-málið fái farsælan endi, svo að ömurlegur hlutur þeirra verði síður að sögulegum minnisvarða um alvarlegustu mistök í stjórnmálum lýðveldisins.  Þá væri enn einu sinni hægt að kenna íhaldinu um.  

Núverandi fjármálaráðherra þreytist ekki á að greiða fyrirtæki Ásgeirs Jónssonar og Sigurðar Jóhannssonar, Sjónarrönd, þóknun fyrir áróðursrit. Enn fjallar Sjónarrönd, sem er handan heilbrigðrar skynsemi, þegar kemur að orkumálum, um arðsemi Landsvirkjunar og arð af orkusölusamningum við stóriðju.  "Gutta cavat Lapidem" sögðu Rómverjar til forna, og hagfræðingarnir á Sjónarrönd virðast vera þeirrar skoðunar, að ítrekaðar blekkingar í boði Fjármálaráðuneytis Rauðstakkanna Steingríms og Indriða muni að lokum síast inn í fólk sem sannleikur. 

Áhættugreining þeirra félaga á orkusamningum við stóriðjufyrirtækin er kolröng og annaðhvort reist á dómgreindarskorti eða vanþekkingu á samningunum, nema hvort tveggja sé. Þeir halda því t.d. fram, að samningum við álfyrirtækin um raforkusölu fylgi meiri áhætta en samningum við almenningsveitur.  Hvernig í ósköpunum er unnt að komast að þeirri niðurstöðu, þegar haft er í huga, að kaupskylda upp á tæp 90 % af heildarorkumagni er fólgin í orkusölusamningum við álverin ?  Þetta þýðir, að þótt álverksmiðjurnar mundu enga orku nota, mundu þær samt þurfa að greiða fyrir tæplega 90 % orkunnar út samningstímabilið.  Ekkert sambærilegt ákvæði er í samningunum við almenningsveitur, og allir vita, að álag þeirra er mjög sveiflukennt og ræðst af árstíma, veðurfari og árferði. 

Í þessu ljósi er sá málflutningur þeirra félaga afar kindarlegur, að óeðlileg áhætta sé fólgin í því fyrir eigendur opinberu orkufyrirtækjanna, ríki og borg, að ábyrgjast lántökur þeirra gegn lægri vaxtabyrði.  Eigendurnir, skattborgararnir, hagnast á því, og áhættan er sáralítil, eins og afkoma Landsvirkjunar er ljós vottur um. Allur málatilbúnaður félaganna á Sjónarrönd er faglega mjög veikur og klisjukenndur og svo fótalaus, að borin von er, að þeim verði að trú sinni.  

Um 80 % af orkuvinnslu Landsvirkjunar er selt til stóriðju.  Eigið fé Landsvirkjunar var um 200 milljarðar króna í árslok 2010.  Stóriðjufyrirtækin greiða upp mannvirki á 15-30 árum, sem hafa tæknilegan endingartíma 40-200 ár.  Það er nánast engin áhætta fólgin í orkusölusamningum við álfyrirtækin, því að sala á megninu af orkunni er tryggð í 25-40 ár óháð því, hvort hún er notuð eður ei. 

Orkuverðið er í bandaríkjadölum, USD, og ýmist tengt við neyzluverðsvísitölu í BNA eða við markaðsverð á áli. Áhættudreifing er þess vegna fyrir hendi. Spáð er, að á næstu áratugum muni álverð hækka meira en neyzluverðsvísitalan eða um 4 %- 5 % á ári að jafnaði.  Það liggur þess vegna í augum uppi, að samningar Landsvirkjunar við stóriðjuna hafa verið fyrirtækinu afar hagfelldir, og stóriðjan hefur reynzt vera feiknarlega hagkvæm, þjóðhagslega.  Að halda því fram, að 5,5 % arðsemi Landsvirkjunar sé slæm er rógburður manna með alvarlega slagsíðu til vinstri í garð iðnaðaruppbyggingar í landinu og í garð samningamanna hins opinbera fyrirtækis, Landsvirkjunar.  

Nú hefur ný stjórn og forstjóri tekið við Landsvirkjun, og hafa þau ýmislegt undarlegt gert og sagt.  Eitt er að stórhækka verð á afgangsorku.  Það er illa rökstudd aðgerð, enda engin skynsamleg rök til fyrir svo þjóðhagslega óhagkvæmri aðgerð.  Ættu fulltrúar eigenda, þ.e. þjóðarinnar, á Alþingi, að grípa í taumana, svo að skammsýn einokunarhyggja verði kæfð í fæðingunni.

Forræðishyggja stjórnvalda hefur keyrt um þverbak.  Sagt er, að fjórðungi bregði til fósturs.  Umhverfisráðherrann, núverandi, er af kommúnistum kominn og að auki alinn upp á leikskóla miðstjórnarmanna austur-þýzka kommúnistaflokksins.  Hún ætlar nú að fyrirskipa umhverfismat á skógrækt sem skyldu.  Kommúnistar kunna sér ekkert hóf, þegar þeir komast til valda, en sýna þá á sér algerlega ómennska hlið.  Þetta einkenni gæti bent til geðklofa.  Hvað sem þeirri sjúkdómsgreiningu líður, verður að telja kommúnista vera almennt siðblinda. Einstaklingurinn skiptir kommúnistann engu máli, enda eru hagsmunir hans fótum troðnir. 

Búrókratar umhverfisráðuneytisins hljóta að átta sig á því, að það að skylda áhugafólk, félagasamtök og fyrirtæki til lögformlegs umhverfismats mun stórlega draga úr skógrækt í landinu.  Það hlýtur þess vegna að vera vilji téðs umhverfisráðherra að draga verulega vaxtarmáttinn úr skógrækt í landinu.  Þarna gengur kommúnistinn enn einu sinni erinda fámenns hóps sérvitringa í landinu, sem ekkert vill af skógrækt vita, heldur telur til dyggða að rífa hana niður og "varðveita landið í sinni núverandi mynd".  Þetta eins og annað réttlætir þessi endemis umhverfisráðherra með klisju sinni: "náttúran verður að njóta vafans".   Hefur nokkurn tímann heyrzt heimskulegra slagorð ?

Ísland þoldi ekki sambýlið við manninn í bland við kólnandi veðurfar og eldgosavirkni.  Landið missti gróðurhulu sína og er nú sem flakandi sár á stórum svæðum; stærsta eyðimörk í Evrópu.  Mesta umhverfisvandamál Íslands er uppblástur landsins.  Það ber að efla skógrækt og landgræðslu í landinu og hvetja einkaframtakið til dáða í þeim efnum fremur en að letja það og svæla svo alla starfsemi af þessu tagi undir ríkið með skrifræðislegum bolabrögðum, boðum og bönnum.

Stjórnvald, sem leggur sig í framkróka við að hefta uppgræðslu landsins og endurheimt skóganna er á síðasta snúningi.  Um það er engum blöðum að fletta.  Sannað er, að skógur breytir veðurfari til hins betra.  Hann veitir skjól og hitastigið á viðkomandi svæði hækkar.  Landið verður byggilegra en ella, en náttúran verður víst að njóta vafans, sem jafngildir því, að öll mannanna verk séu forkastanleg, breyti þau núverandi ásýnd landsins.  

Ekki leikur á tveimur tungum, að lífríkið tekur stakkaskiptum með skógrækt og landgræðslu. Nýjar tegundir setjast að og aðrar hopa.  Markmiðið ætti að vera að bæta búsetuskilyrðin í landinu þannig, að hér verði blómlegt mannlíf í skjóli vaxtar, sem kenndur er við hag og skóg, og dýrategundir verði sem flestar, t.d. fuglar, sem á annað borð geta verið í sambýli.

Þessar hugrenningar leiða hugann til járnkanzlarans, þess er sameinaði þýzku ríkin með eldi og blóði, "mit Feuer und Blut", á síðari hluta 19. aldar, undir Prússakonung, er varð Þýzkalandskeisari með aðsetri í höfuðborg Prússlands, Berlín, en hann lét hafa eftirfarandi eftir sér:" Lagasetning er eins og pylsugerð.  Bezt er að sjá ekki, hvernig hún fer fram".     

                  

 

  

 

 

 

 

 

Hið vonlausa verk

Kunn er skáldsagan af riddaranum sjónumhrygga, Don Kíkóta, sem alræmdur varð fyrir baráttu sína við vindmyllur á hásléttu Kastilíu.  Ríkisstjórn Íslands líkist mjög þessari hryggilegu persónu skáldskaparins, enda sannleikurinn jafnan lygilegri en skáldsagan, því að mestur tími stjórnarinnar virðist fara í að berjast við vindmyllur.  Starf ríkisstjórnarinnar er álíka mikils virði nú um stundir. 

Ríkisstjórn Samfylkingar og Vinstri hreyfingarinnar græns framboðs, sem kennd er við Jóhönnu Sigurðardóttur, stendur í linnulausum illindum við athafnalífið í landinu.  Hún hefur reynzt fullkominn starfaeyðir. Nú hefur óvitum ríkisstjórnarinnar áskotnazt gjöreyðingarvopn gegn athafnalífinu og störfum í landinu, sem kolefnisgjald nefnist. Iðnaðarráðherra, sem verja á hagsmuni iðnaðarins innan ríkisstjórnarinnar, er jafnmikið utan gátta í þessu máli og hún er vön, og virðist ekki taka til varna, þó að lagt sé til iðnaðarins í hjartastað.   

Í anda riddarans sjónumhrygga þykjast félagshyggjuflokkarnir með þetta stórhættulega vopn í hendi vera að berjast fyrir umhverfisvernd.  Þetta er kolrangt.  Vinstri hreyfingin grænt framboð, VG, er með þessu tiltæki þvert á móti að stuðla að aukinni mengun á heimsvísu. Fyrirtækin, sem hrökklast munu héðan vegna kolefnisgjalds og losunarskatts, munu leita annað, þar sem orkan er engan vegin jafnumhverfisvæn og hér og ekki endurnýjanleg.  Líklegast er, að þar sé raforkan fengin með brennslu kola eða jarðgass. 

Hér má geta þess, að skortur er á kísli í heiminum, svo að verð á honum hefur snarhækkað.  Hann er t.d. notaður í hálfleiðara, díóður, týristora og smára, en skorturinn stafar af mikilli eftirspurn kísils til framleiðslu sólarrafala.  Framleiðsla kísils er þess vegna fallin til að draga úr myndun gróðurhúsalofttegunda.  Afleiðingin af beitingu ríkisstjórnarinnar á þessu gjöreyðingarvopni verður þess vegna aukin mengun andrúmsloftsins á heimsvísu og hraðari hlýnun andrúmsloftsins ásamt glötuðum atvinnutækifærum og glötuðum tækifærum til nýrrar tækniþekkingar og gjaldeyrisöflunar.

Þetta er algerlega óviðunandi framferði ríkisvalds á Íslandi.  Því er misbeitt herfilega í hernaði gegn fólkinu í landinu í nafni umhverfisverndar, þar sem blekkingum er beitt eða bein vanþekking stjórnar gerðum þröngsýnna sérvizkupúka.    

Í íslenzku samhengi er auðvitað nærtækasti samanburðurinn við Bakkabræður.  Þegar þrautpíndir skattstofnarnir standa ekki undir væntingum við sífellt illskeyttari skattheimtu, svo að skatttekjurnar standa í stað eða minnka, þá svara yfirvöldin með því að herða skattheimtuna.  Síðan hreykir þetta vesalings fólk, sem ekkert skynbragð ber á einföldustu lögmál hagfræðinnar, en heldur enn, að kenningar Karls Marx virki, sér af því á flokksþingum sínum að hafa nú aukið réttlætið í þjóðfélaginu. 

Ekki tekur betra við á dómssviðinu.  Úrelt dómsvald, Landsdómur, var vakinn upp af dvala og settur til höfuðs fyrrverandi forsætisráðherra, Geir Hilmari Haarde, manninum, sem bjargaði því, sem bjargað varð, í Hruninu, með ærnum tilkostnaði.  Mikilvægara þótti hinu siðblinda vinstra fólki á þingi að reyna að koma andstæðingi sínum í svartholið en að halda uppi mannsæmandi þjónustu á heilbrigðissviðinu.  Aðgerðir ríkisvaldsins eru allar afleiðingar forgangsröðunar, og hún getur varla orðið verri en hjá núverandi ríkisstjórn.  Þessi sviðsetning lögfræðilegs draugagangs er dæmd til að mistakast, því að samkvæmt nútímaskilningi hefur ákæruvaldið engin haldbær ákæruatriði, og þá liggur sýkna beint við, ef málinu er ekki vísað frá.  

Ákæruatriðin væru hins vegar handföst í máli Landsdóms gegn Steingrími J. Sigfússyni, t.d. í Icesave-málinu eða einkavæðingarmáli bankanna í hendur vogunarsjóða að meira en helmingshluta.  Landsdómsmálið hefur öll einkenni bjúgverpils frumbyggja Ástralíu.

Aðförin að atvinnuvegunum er skelfileg.  Verktakar helltast úr lestinni hver um annan þveran vegna verkefnaleysis, sem er meira en þekkzt hefur á lýðveldistímanum. Það er afkvæmi ríkisstjórnarinnar. Ríkisstjórnin þverbrýtur samkomulag við "aðila vinnumarkaðarins" um að koma hjólum atvinnulífsins af stað, en Jóhanna, greyið, geipar um sjö þúsund ný störf, sem enginn skilur, hvernig geta orðið til undir núverandi stjórnvöldum. Svívirðileg framkoma ráðherra VG gagnvart atvinnulífinu hefur rúið íslenzk stjórnvöld trausti innlendra sem erlendra fjárfesta, og er kolefnisgjaldið nýjasta dæmið um moldvörpustarfsemi vinstri flokkanna.  Moldvörpur eiga ekkert erindi inn í Stjórnarráð Íslands.   

Enginn skilur sem sagt, hvernig Jóhanna Sigurðardóttir hefur komizt að niðurstöðunni um 7000 ný störf fyrir tilverknað ríkisstjórnarinnar, því að allt framferði ríkisstjórnarinnar er starfaeyðandi.  Barátta stjórnarinnar fyrir nýjum störfum hefur eytt störfum, því að "eitthvað annað" hefur engu skilað, enda engar forsendur til þess. "Eitthvað annað" er yfirvarp einskis nýtra stjórnvalda. Meira að segja kínverska skáldið fær að kenna á ótta eða hatri vinstri-grænna í garð útlendinga.

Harmsögulegt er Don Kíkóta-atferlið í utanríkismálum.  Þar var lagt af stað með brauki og bramli og flaustri miklu með umsókn um að fá áheyrn hjá ESB (Evrópusambandinu) í aðildarviðræðum.  Var því haldið fram, að mikið lægi við að komast með umsóknina undir verndarvæng Svía sumarið 2009.  Allt reyndist það tómt gaspur.  Svo mikið lá á, að ekki var hirt um að setja sér samningsmarkmið.  Mannvitsbrekkan, sem fyrir samninganefndinni fer, sagðist mundu setja nefndinni markmið jafnóðum.  Með minnihluta þings og þjóðar og klofna ríkisstjórn að baki samninganefndinni, kemst hún auðvitað hvorki lönd né strönd, og nú eru viðræðurnar við ESB, sem eru ekkert annað en aðlögunarferli, komnar í öngstræti.  ESB er að breytast og getur hæglega senn klofnað í hraðfara til ríkjasambands og hægfara til tollasambands.  Opinber ágreiningur Frakklands og Þýzkalands magnast dag frá degi.  Evran fellur daginn, sem það rennur upp fyrir Frökkum, að þeir verða að taka upp þýzka hagstjórn til að bjarga hagkerfi Frakklands.

Hvert stefnir ríkisstjórnin við þessar hvirfilkenndu aðstæður ?  Hún stefnir norður og niður með þjóðarbúið og gefur dauðann og djöfulinn í sóma landsins, enda hefur hún hvorki verið sverð þess né skjöldur. Það hafa hins vegar aðrir tekið að sér. Hún er sjálf 5. herdeildin innan borgarmúranna, Trójuhesturinn. 

Þá er galað á torgum um að leiða verði þetta aðlögunarferli til lykta og kjósa um það.  "O, Sancta Simplicitas" sögðu Rómverjar; eða heilaga einfeldni.  Þessu fólki er ekki sjálfrátt.  Annaðhvort stjórnast það af fáfræði, eða það lemur hausnum við steininn og neitar að skilja, að þetta er ekkert samningaferli, heldur aðlögunarferli Íslands að ESB, lögum þess og reglum.  Þar á meðal er landbúnaðar-og sjávarútvegsstefna ESB, sem rústað hefur þessum atvinnuvegum aðildarþjóðanna með heljargreip miðstýringar skrifræðisins í Brüssel.  Okkar landbúnaður og sjávarútvegur eru mikilvægari en svo, að við getum látið skessurnar í Brüssel kasta þessum fjöreggjum íslenzku þjóðarinnar á milli sín. 

Upp úr þessari ESB-umsókn hefst ekkert annað en feiknarlegur tilkostnaður, tímasóun, skömm og svívirða.  Með umsókninni eru ESB-þjóðirnar hafðar að fíflum, og það munu þær ekki kunna að meta.  Það á eftir að koma í ljós, hvort ný ríkisstjórn í hegningarhúsinu við Lækjartorg getur bætt skaðann.  Alveg er þó öruggt, að staðan getur ekki versnað; ný ríkisstjórn að afstöðnum kosningum getur ekki með nokkru móti orðið verri en núverandi.

Ný ríkisstjórn verður að koma sem fyrst, en þó ekki fyrr en stokkað hefur verið upp á Alþingi.  Forysta Sjálfstæðisflokksins fékk endurnýjað umboð, en formaðurinn fékk gula spjaldið fyrir ótilhlýðilega hegðun í Icesave-málinu.  Hann hefur nú lofað bót og betrun.  Landsfundur Sjálfstæðisflokksins leggur línurnar, og það er bannað að ganga þvert á þær. Þetta skilur hvert mannsbarn. Forysta flokksins verður nú að brýna kutana, spila á veikleika ríkisstjórnarinnar á Alþingi og fella hana þar hið fyrsta.  Miðjumoð og samstarf við svikahrappana gerir aðeins óvinafögnuð. 

Fylgifiskur aðildar að ESB er óhjákvæmilega evran.  Nýjar aðildarþjóðir eru strax settar í spennitreyjuna, sem heitir EMU II.  Þar mundum við fá að dúsa í 5-10 ár áður en af upptöku evru gæti orðið, ef allt væri með felldu, en það er ekki allt með felldu.  Evran er að fuðra upp í miklum reyk megnrar óánægju almennings í Evrópu.  Að taka upp evru reyndist hagfræðilega svipað og að taka upp DEM, þýzkt mark, og það hefði hvergi gengið, nema að flytja stjórn ríkisfjármálanna til Potzdamer Platz í Berlín.  Fyrir því er ekki snefill af áhuga í Evrópu. 

Þjóðverjar segja, að nú sé Evrópa farin að tala þýzku.  Það er óskhyggja.  Fæstar þjóðir Evrópu hafa getu eða hug á að stjórna ríkisfjármálum sínum með þýzkum hætti.  Þessu mun ljúka, þegar fram kemur, að ríkisfjármálum Frakklands verði ekki stjórnað, svo að vel sé, fyrr en Þjóðverjar taka París.  Þess vegna mun evran liðast í sundur, en dauðastríðið verður dýrkeypt.  Meira að segja ESB-sinnar á Íslandi, sem eru eitthvert albarnalegasta fólk, sem tjáir sig á opinberum vettvangi, eru farnir að linast í trúnni og sætta sig við "að hægja á ferðinni".

Þjóðverjar eru búnir að finna það út, að varðandi evruna "går vinningen opp i spinningen", eins og Norðmenn segja.  Það er orðið þýzka hagkerfinu dýrkeyptara að hafa evru en DEM.  Hið sama væri uppi á teninginum með Ísland, því að greiðslur Íslendinga til björgunarsjóðs evrunnar, EFSF, yrðu mjög íþyngjandi.  Það hefur enginn áhuga fyrir framhaldslífi evrunnar lengur.  Hún var mistök stjórnmálamanna, aðallega franskra, sem þvinguðu evrunni upp á Þjóðverja gegn endursameiningu Þýzkalands, "Die Wiedervereinigung Deutschlands".  

Hvers vegna í ósköpunum er þá óráðinu, sem kallað er "Aðildarviðræður Íslands við ESB", haldið áfram.  Fyrir því eru engin heilbrigð rök, og þetta ferli ber að stöðva tafarlaust, biðja Brüssel afsökunar á frumhlaupi einfeldninga, og fá staðfestingu hjá þjóðinni fyrir lokum ferlisins samhliða næstu Alþingiskosningum.  Spurningin er einföld: vilt þú binda endi á aðildarferlið að ESB, sem hófst með samþykkt Alþingis 16. júlí 2009; já eða nei ?  Samfylkinguna og háskalegan einfeldningshátt hennar á að dysja undir minningarorðunum:

"Hér hvílir flokkur, sem ætið setti hagsmuni ESB ofar hagsmunum síns eigin lands, en varð það að lokum að aldurtila".

 

   

 

  

        

 

"Kerfið sjálft ber dauðann í sér"

Stórmerkileg pistlaröð hefur undanfarið birzt á vefsetri Evrópuvaktarinnar.  Um er að ræða frásagnir Björns Bjarnasonar, fyrrverandi ráðherra, af viðtölum hans við málsmetandi fólk í Þýzkalandi.  Umræðuefnið er aðallega tímaskekkjan mikla og núorðið aðhlátursefni, umsókn Íslands um aðild að ESB (Evrópusambandinu) og afstaða Þjóðverja til evrunnar.

Föstudaginn 4. nóvember 2011 birtist "Berlín V", þar sem skýrt var frá sjálfstæðum skoðunum Nestors þýzks athafnalífs, Hans-Olaf Henkel. Herr Henkel var fylgjandi innleiðingu evrunnar á sinni tíð, en telur þá afstöðu vera ein mestu mistök ferils síns, því að hann hafi síðar áttað sig á því, að nauðsynlegar forsendur sameiginlegs gjaldmiðils væru ekki fyrir hendi.  Maastricht samkomulagið 1992 hafi átt að leggja grunn að evrunni 1999, en komið hafi í ljós, að það hafi verið svikið. Þjóðverjar hafa orðið fyrir miklum vonbrigðum með evrusamstarfið, því að aðeins Austurríkismenn, Hollendingar og Finnar hafi viljað fylgja stefnu Bundesbank í peningamálum.  Hér má skjóta inn, að Þjóðverjar eru ekki alsaklausir gagnvart Maastricht, en þeir bera þó af Suður-Evrópuþjóðunum eins og gull af eiri hvað varðar Maastricht skilyrðin fyrir EMU (evrópska myntsamstarfinu), þ.e. verðbólgu, fjárlagahalla og ríkisskuldir.

Frá stofnum Kola-og stálbandalagsins hefur ríkt sá rétttrúnaður á meðal þýzkra stjórnmálamanna og fréttaskýrenda, að öxullinn Berlín-París mætti ekki bresta.  Nú er að renna upp fyrir Þjóðverjum, að öxull þessi er kominn að álagsþolmörkum.  Öxullinn er tekinn að vindast og getur hrokkið í sundur fyrr en varir.  Ástæðan er m.a. gjörólík sýn Þjóðverja og Frakka á hlutverk ECB (Seðlabanka evrusvæðisins).  Frakkar vilja í raun nota bankann til að prenta peninga með svipuðum hætti og Bandaríkjamenn gera, gefa út skuldabréf í nafni allra evrulandanna og auka peningamagn í umferð, en slíka misnotkun seðlabankans taka Þjóðverjar ekki í mál af ótta við verðbólgumyndun á evrusvæðinu.  Reynslan af Weimar-lýðveldinu er greypt í þýzku þjóðarsálina. Af þessum ástæðum var EFSF (European Financial Stability Facility) eða bjargráðasjóður Evrópu stofnaður. Það skal með öðrum orðum fjármagna peningaflutninginn fyrst.

Franska hagkerfið er suður-evrópskt, og það er svo ólíkt hagkerfum norðurhluta álfunnar, að sameiginleg mynt gengur ekki upp.  Samkvæmt skoðanakönnun Stern vilja nú 54 % Þjóðverja taka upp þýzka markið að nýju.  Það mun verða eilífur rígur á milli Frakka og Þjóðverja um peningamálastefnu evru-svæðisins, og Germanir eru að missa þolinmæðina gagnvart Göllunum.  Eitt nýjasta dæmið um þetta er yfirlýsingin um, að gullforði Þýzkalands verði ekki snertur í björgunarskyni við þjóðir evrusvæðisins, sem nú eru að fara halloka. Þetta er hárrétt afstaða Þjóðverja, því að fjármagnsflutningar suður yfir Alpana leysa engan vanda; þvert á móti magna þeir vandann.

Ástæðan fyrir þessari afstöðu er, að nú er að koma í ljós, að dýrara er fyrir Þjóðverja að vera með evru en eigin gjaldmiðil.  Hið sama á vafalítið við um öll fylgiríki Þýzkalands á evrusvæðinu, og hið sama mundi vafalaust eiga við um Ísland, ef landið tæki upp evru.  Skýringin er EFSF.  Lánsgeta hans nemur nú MiaEUR 440 (milljarðar evra).  Samþykkt hefur verið að auka hana í MiaEUR 1000 án samhliða fjármögnunar.  Evrulöndin eru sprungin á limminu og hafa ekki bolmagn til að bjarga evrunni.  Þau hafa nú biðlað til Kína, Japans og AGS (Alþjóða gjaldeyrissjóðsins).  Evrumistök stjórnmálamanna Evrópu ætla að verða ægilega dýrkeypt. Þá lýsir æðstikoppur í utanríkisráðuneyti Íslands yfir því, að einmitt nú séu kjöraðstæður fyrir Ísland að semja um inngöngu í ESB.  Slík veruleikafirring er með eindæmum og tekur í raun út yfir allan þjófabálk.   

Ítalía er nú komin í gjörgæzlu AGS.  Það kostar langmest að bjarga ítalska hagkerfinu eða a.m.k. MiaEUR 600 (MiaEUR=milljarðar evra).  Spánn er fársjúkur líka, og að bjarga honum mun kosta MiaEUR 300.  Grikkland er þessa stundina mest í fréttum, enda í raun gjaldþrota.  Samt kostar "björgun" þess "aðeins" MiaEUR 200, en ofan á allar þessar tölur þarf svo að bæta afskriftum banka, aðallega einkabanka, á skuldum þessara þjóða, sem geta numið öðrum eins upphæðum.  Með kostnaðinum við Portúgal og Írland, MiaEUR 30 og MiaEUR 20, er fjárþörf EFSF ekki undir MiaEUR 1150.  Ofan á þennan skuldavanda leggst svo hagvaxtarleysi, hækkandi meðalaldur og stirðnað athafnalíf, sem gerir það að verkum, að evruþjóðir í vanda eiga sér ekki viðreisnar von.

Hér hefur ekki verið minnzt á fjárþörfina vegna Frakklands, sem gæti numið a.m.k. MiaEUR 1000.  Það er þess vegna ljóst, að evran í sinni núverandi mynd fær ekki staðizt.  Í Þýzkalandi þarf aðeins að koma fram á sjónarsviðið öflugur stjórnmálamaður, sem tekur upp merki Hans-Olaf Henkel og leiðir Þjóðverjum fyrir sjónir, að Frakkar hafi ginnt þá út í kviksyndi og þeir verði að snúa af þessari braut til að bjarga sér og taka upp sjálfstæða myntstefnu.  Þeir munu þá örugglega segja skilið við Suður-Evrópu í peningalegum efnum.  Við þetta mun ESB sundrast, enda er þetta fyrirbrigði ólýðræðislegt skriffinnaskrímsli.

Evran voru mistök skammsýnna stjórnmálamanna, og þar fóru Frakkar fremstir í flokki.  Áherzla Þjóðverja á sköpun handfastra verðmæta, öflugan útflutningsiðnað, stranga peningamálastjórnun og aðhald með ríkisrekstri gefst bezt, þegar til lengdar lætur, og ætti að geta orðið öðrum af svipuðu sauðahúsi til fyrirmyndar.

Sjálfstæðisflokkurinn er vís til að bera þessa stefnu fram til sigurs í næstu kosningum, enda fellur hún vel að grunngildum flokksins um sjálfstæðan fjárhag einstaklinga, sem tryggður er með atvinnu fyrir alla, lágri verðbólgu og góðri meðferð opinbers fjár. 

 

                

 

"Að verma sitt hræ við annarra eld"

Það hefur aldrei stórmannlegt þótt að skreyta sig með annarra fjöðrum.  Það er þó í raun það, sem forysta hinnar verklausu og dæmalausu vinstri stjórnar gerir, purkunarlaust.  Meginlínur viðreisnar voru lagðar af ríkisstjórn Geirs Hilmars Haarde með neyðarlögunum, sem Hæstiréttur staðfesti í viku 43/2011, og með samningunum við AGS, Alþjóða gjaldeyrissjóðinn, en í fang hans vorum við hrakin af "vinum" okkar austan hafs og vestan.  "Maðurinn er alltaf einn", sagði höfundur tilvistarstefnunnar, Jean-Paul Sartre.  Skyldi það gilda líka um þjóðir.  

Hins vegar hefur útfærslu samkomulagsins við AGS verið mjög ábótavant að hálfu ríkisstjórnar Jóhönnu Sigurðardóttur, sem annaðhvort hefur ekki skilið inntak hans, eða hún hefur ákveðið að hunza þann þátt, sem hagvöxt gæti gefið, enda er það inntak efnahagsstefs Vinstri hreyfingarinnar græns framboðs, að hagvöxtur á Íslandi, sem og í heiminum öllum, sé ósjálfbær, og þess vegna sé hann af hinu illa, sem beri að forðast.  Er þetta ein fáránlegasta stefnumörkun stjórnmálaflokks á Íslandi frá upphafi vega og jafngildir atvinnufjandsemi, hruni innviða og fátæktarbasli alls þorra manna, er fram líða stundir. Er þetta svartasta afturhaldsstefna, sem nokkur stjórnmálastefna hefur boðað Íslendingum. 

Það er engin tilviljun, að hér hefur aðeins ein fjárfesting orðið í tíð norrænu velferðarstjórnarinnar, sem orð er á gerandi, þ.e. 80 milljarða fjárfesting í Straumsvík og við Búðarháls, enda voru þau verkefni komin á rekspöl fyrir Hrun. Nú hefur gamli Trotzkyistinn í Svörtuloftum hækkað aftur stýrivexti, öllum að óvörum, og stærir sig af.  Þessi "lækning" er eins og blóðtaka úr sjúklingi með magasár.  Hvar er þenslan í þjóðfélaginu, sem vöxtum er ætlað að slá á ?  Peningastefnunefnd Seðlabankans virðist telja sig sjá verðbólgu að ári.  Er líklegt, að tortíming evrunnar, sem Grikkir hafa nú algerlega í hendi sér, og hrun fjármálakerfis Evrópu, muni leiða til þenslu hérlendis ?  Svörtuloftamenn eru illilega úti að aka og ekki í fyrsta skipti.

Á vefmiðli Evrópuvaktar birtist í viku 43/2011 greinaflokkur um áliðnað á Íslandi og framtíð hans.  Þar eru því gerðir skórnir, að ekki verði reistar fleir álverksmiðjur hérlendis vegna stjórnmálaástandsins innanlands, hærra orkuverðs á Íslandi en álfyrirtækin geti sætt sig við og áforma um að reisa álver á Grænlandi.

Evrópuvaktin á þakkir skildar fyrir þetta framtak og hlutlæga frásögn af málefnum áliðnaðarins.  Það er meira en unnt er að segja um aðra fjölmiðla.  Þar má nefna Fréttablaðið og RÚV, en ýmsir fréttamenn þar, þó ekki allir, eru með hræðilega andiðnvæðingarlega slagsíðu, sem er torskiljanlegt, því að þjóðfélagsleg grózka er allra hagur, ekki sízt opinberra starfsmanna. 

Áliðnaðurinn leggur til fjórðung útflutningsteknanna og veitir 10-20 þúsund manns lífsviðurværi sitt, þegar allt er talið.  Íslenzki áliðnaðurinn er svo vel rekinn tæknilega og fjárhagslega, að jafnað er til hins bezta, sem gerist í heiminum.  Heilbrigðis-, öryggis- og umhverfismál eru í algerum sérflokki innan áliðnaðarins á Íslandi.  Beztu þekktu aðferðum er beitt til að ná bezta árangri á heimsvísu á þessu sviði.  T.d. hafa verið unnar yfir 5 milljónir vinnustunda í Straumsvík án slysa með fjarveru sem afleiðingu.  Geta aðrir vinnustaðir á Íslandi státað af einhverju viðlíka ?  Engin mengun hefur verið greind úti fyrir strandlengju álversins í Straumsvík.  Það er staðfest af innlendum rannsóknarstofnunum.  Það er líka frábær árangur.  Losun gróðurhúsalofttegunda á hvert tonn framleidds áls er sú minnsta, sem um getur í heiminum.  Losun flúors og brennisteins er lítil og aðeins brot af því, sem eldgos hafa leyst úr læðingi á Íslandi síðan land byggðist.  Starfsemin í Straumsvík er þess vegna bæði sjálfbær og afturkræf.  Þetta er tromp Íslands gagnvart fjárfestum álfyrirtækjanna, sem þeir geta ekki staðizt.

Súluritið hér að ofan sýnir viðskiptahalla nokkurra ríkja á tímabilinu 2000-2007.  Til að skapa hér stöðugleika er íslenzka hagkerfinu alger nauðsyn að sýna hagnað á viðskiptum við útlönd, helzt yfir 5 % á ári að jafnaði.  Þar þurfa allir atvinnuvegirnir að leggjast á eitt, en mesta aukningin getur komið frá áliðnaðinum.  Þá vaknar spurningin, hvort grundvöllur er fyrir frekari fjárfestingum í áliðnaði ?  Því er til að svara, að svo er.  Áliðnaðurinn getur og vill greiða á bilinu 30-40 mill/kWh, verðtryggt, að flutningskostnaði og rafskatti meðtöldum.  Virkjun íslenzkra fallvatna útheimtir ekki hærra verð, ef full nýting nývirkja, stöðugt álag, mjög hár aflstuðull og langtímasamningur með mikilli kaupskyldu er annars vegar, eins og álverin bjóða.  

Enn er hagkvæmt, óvirkjað vatnsafl í landinu til þessara nota, er nemur a.m.k. 13 TWh/a, sem svarar til um einnar milljónar tonna af áli.  Það svarar til ríflega tvöföldunar áformaðrar framleiðslugetu núverandi þriggja álvera í landinu eftir stækkun þeirra og mundi jafngilda um 300 milljarða aukningu útflutningsverðmæta á ári, sem er nauðsynlegt fyrir uppbyggingu samfélagsinnviða og greiðslu afborgana og vaxta af erlendum lánum. 

Í sambandi við nýjar virkjanir er rétt að benda á grein Jakobs Björnssonar, "Slæmar fréttir-Alcoa hættir við að reisa álver við Húsavík", í Morgunblaðinu á bls. 33, þann 29. október 2011.  Það er vert að benda á, að virkjun Jökulsár á Fjöllum er tæknilega framkvæmanleg í Þingeyjarsýslum án skerðingar á mikilfengleika Dettifoss og óþarfi að senda hana niður á Hérað.

Grunnur orkuöflunar til álvera á Íslandi þarf að vera vatnsaflið.  Jarðvarmasvæðin tekur of langan tíma að nýta, þau eru of mikilli óvissu undirorpin, mengunarmál þeirra eru óleyst og orkunýtni þeirra við raforkuvinnslu einvörðungu er óásættanlega lág (rúm 10 %). 

Það er alger óþarfi að vera með svartsýnistal um, að iðnvæðingartækifæri séu okkur varanlega úr greipum gengin, þó að vargar í véum hafi reynt eftir megni að eyðileggja traustið til valdastofnana og stjórnsýslu, sem verður að vera fyrir hendi, svo að miklar fjárfestingar eigi sér stað.  Núverandi ráðherrar verða senn pokaðir, enda eru þeir forpokaðir og forkastanlegir.   

Eins og margoft hefur verið bent á, hefur ríkisstjórn Jóhönnu og Steingríms alls ekki brotið blað í stjórnsýslunni í þeim skilningi, að þau hafi fitjað upp á nýjungum, sem marka stefnuna fram á veginn.  Þvert á móti.  Þau hafa þó farið inn á 3 óvenjulegar brautir.  Búið er vinda ofan af einni vitleysunni úr þeim, þ.e. Icesave, með tilstyrk forseta lýðveldisins, en hinar tvær bíða stjórnarskipta, e.t.v. undir forsögn nýs formanns Sjálfstæðisflokksins, þ.e.a.s. mjög sligandi aukning skattheimtu og umsókn um aðild að ESB, Evrópusambandinu, með hið háleita markmið um upptöku evru, sem enn er haldið til streitu.  Það eitt segir meiri sögu um viðundrin, sem með völdin fara, en mörg orð. Verst er, að þetta lið er og verður þjóðinni til skammar.

Hér voru í viku 43/2011 miklir erlendir hagspekingar í heimsókn.  Fyrstan má þar frægan telja Martin Wolf, aðalhagfræðing Financial Times.  Martin Wolf er gagnkunnugur málefnum Evrópu, og hann hefur kynnt sér málefni Íslands ótrúlega vel.  Martin Wolf sagði:

"Hvers vegna í ósköpunum ættuð þið að ganga í samtök, sem flaskað hafa jafnillilega og ESB ?  Hafið þið alls ekki tekið eftir, hvað er að gerast þar ?  Ísland mundi að sjálfsögðu ekki hafa nein áhrif, málflutningur þess og atkvæði yrði einskis virði í ákvörðunum sambandsins, og svo gæti farið, að landið mundi glata yfirráðum mikilvægra náttúruauðlinda sinna vegna þess, að ESB-löndin vilja ólm komast í þær."  

Hér tjáir sig víðsýnn og fróður Englendingur um aðildarviðræður Íslendinga við ESB og um afleiðingar inngöngu.  Ríkisstjórnin hefur með flónshætti sínum gert Íslendinga að athlægi í augum heimsins.  Það kemur æ betur í ljós, að umsóknin um aðild að ESB var algerlega vanreifuð, og hún var feigðarflan, sem aðeins getur endað í öngstræti, eins og núverandi þingmeirihluta var bent á í upphafi.  Ósk Alþingis um aðildarviðræður þann 16. júlí 2009 lýsir fullkomnu dómgreindarleysi.  Það dettur engum í hug að hefja aðildarviðræður við ESB með þverklofna ríkisstjórn að baki beiðnarinnar.  Annar ríkisstjórnarflokkurinn hefur lýst því yfir, að hann muni berjast gegn samþykkt samningsins, þannig að samningurinn mun kolfalla á Alþingi.  Það er glórulaus sóun fjármuna að standa nú í aðlögunarviðræðum og aðlögun stjórnsýslunnar að regluverki ESB.  Allt þetta framferði er óheiðarleg framkoma gagnvart ESB og aðildarríkjum þess og er íslenzka ríkinu til stórskammar. Valdhafarnir berja samt hausnum við steininn.  

Það er mjög ósmekklegt af ESB að skipuleggja nú rándýra áróðursherferð á Íslandi fyrir sínum málstað.  Réttast væri af ESB við þessar aðstæður að fara sér hægt hérlendis, því að hættan er sú, að andrúmsloftið gagnvart ESB gæti orðið eitrað hérlendis.  Þetta eru vissulega ótilhlýðileg afskipti erlends valds af innanlandsmálum hér, sem gætu komið sem bjúgverpill í fang Berlaymontmanna. 

ESB er í algerum ógöngum með sína evru.  Björgunarsjóður evruríkjanna var í viku 43/2011 ríflega tvöfaldaður upp í 1000 milljarða evra.  Sú ákvörðun ESB-leiðtoganna er veik, því að fjórföldun er lágmark þess, sem talið er duga til að verja Ítalíu og Spán, og sennilega þarf 4000 milljarða evra til að verja evruna, því að Frakkland stendur á brauðfótum líka, eins og koma mun í ljós, þegar afskriftir lána fara að bíta á bankana.  Þar að auki hefur þessi síðasta aukning ekki verið fjármögnuð enn, og umræðan um hana á eftir að valda mikilli ólgu í Þýzkalandi, Austurríki, Hollandi og Finnlandi og víðar.

Það er verið að laumast aftan að kjósendum með því að stofna eins konar ríkissjóð ESB sem bakhjarl evrunnar án þess að um slíkt hafi farið nokkur lýðræðisleg umræða fram í Evrópu.  Samfylkingin, með samþykki Vinstri hreyfingarinnar græns framboðs, berst fyrir því að troða Íslandi inn í sambandsríki Evrópu, sem nú er á hverfanda hveli, þar sem við verðum eins og krækiber í helvíti, fórnum fullveldi okkar fyrir engan ávinning og verðum selstöð og handbendi auðlindanýtingar Evrópu.  Sú staða, sem vinstri stjórnin er búin að koma Íslandi í, er fáránleg, og í stefnumörkuninni að baki þessari stöðu er ekki heil brú.                   

 

Vafstur í kringum ekki neitt

Öllum er nú orðið ljóst, að við völd hérlendis hangir verklaus ríkisstjórnarómynd, sem ekkert kann til verka.  "It is the economy, stupid", var haft eftir bandarískum forsetaframbjóðanda fyrir nokkrum árum, eða "það eru efnahagsmálin, bjáni", sem skipta kjósendur mestu máli, þegar á móti blæs.  Það er engu líkara en dulið stefnumið ríkisstjórnar Jóhönnu Sigurðardóttur sé að halda landsmönnum sem lengst á botni kreppunnar og sjúga þannig merginn úr þjóðinni.

Það er áreiðanlega mikið til í því, að efnahagsmálin séu mál málanna í huga flestra kjósenda, og það vita gamlingjarnir, sem fyrir núverandi ríkisstjórn fara.  Þess vegna hafa þau í óþokkaskap sínum stöðugt fitjað upp á nýjum deilumálum í þjóðfélaginu til að leiða kjósendur á villigötur; kasta ryki í augu almennings.  Nægir að nefna stjórnlagaþing-ráð, umsókn um aðildarviðræður við ESB (Evrópusambandið) og þjóðnýtingu aflaheimildanna, sem er svíðingsleg framkoma handahafa ríkisvaldsins í garð þeirra, sem í góðri trú keyptu sér aflahlutdeild á Íslandsmiðum á frjálsum markaði.  Sú aðgerð mun setja útgerðina á hausinn samkvæmt úttekt þekkts endurskoðunarfyrirtækis. Öllu er snúið á haus að hálfu þingmeirihlutans, alið á öfundinni að hætti Marxista, skáldskapur borinn á borð sem sannleikur í nafni réttlætis og síðan á að láta kné fylgja kviði og drepa aðalmjólkurkú landsins vegna öfundar og í nafni sameignarstefnunnar.

Öll þessi deilumál eru til þess fallin að drepa umræðu um efnahagsmálin á dreif og ömurlegri aðkomu forræðishyggjuflokkanna að þeim.  Vinstri flokkarnir starfa algerlega í anda atvinnueyðingar, enda hefur öll starfsemi þeirra miðað að niðurrifi atvinnulífsins.  Það er brennt fyrir, að þeir hafi skilning á hagsmunum atvinnulífsins, og þeir hatast við sjávarútveg og orkukræfan iðnað. Þeim er þess vegna um megn að leiða nokkra framfarasókn.  Það var nauðsynlegt fyrir kjósendur að sannreyna þetta til að mynda ónæmi gegn fagurgalanum um eitthvað annað, sem er eitthvert innihaldslausasta og falskasta áróðursbragð fátæktarflokkanna, sem um getur. 

Þeir ætluðu sér aldrei að gera neitt uppbyggilegt í atvinnumálum, og niðurrifstilburðum þeirra í garð atvinnulífsins hefur ekki linnt.  Hefur þetta skaðræði í garð hverrar einustu fjölskyldu í landinu gengið svo langt, að heildarsamtök verkalýðsfélaganna, Alþýðusamband Íslands, ASÍ, hafa séð sig knúin til að andmæla framferði ráðherranefnanna.  Af þessum ástæðum verður að dæma vinstri flokkana úr leik.  Hvorugur þeirra er stjórntækur.  Þar fara einvörðungu blaðurskjóður og svikahrappar. Vitneskjan um það hefur heldur betur orðið landsmönnum dýrkeypt.

Er þess skemmst að minnast, að Samtök atvinnulífsins, SA, og ASÍ gerðu með sér griðasamning til eflingar atvinnulífs og atvinnusköpunar.  Svikahrapparnir í ríkisstjórn áttu aðild að fögrum fyrirheitum, reistu loftkastala, og sviku allt saman með framlagningu þjóðnýtingarfrumvarps aflaheimilda á Alþingi og áframhaldandi moldvörpustarfsemi í garð virkjanaáforma og erlendra fjárfestinga á sviði iðnaðar, sem leiddi til upplausnar samningaviðræðna áhugasams álframleiðanda og Landsvirkjunar í fyrsta sinn í sögunni að sögn forstjóra fyrirtækisins, sem að vísu samt er sennilega rangt, sbr viðræðurnar við Alumax o.fl. um álver á Keilisnesi á sínum tíma.

Á Evrópuvaktinni 21. október 2011 er frá því sagt, að talsmenn ESB hafi tekið áróðursmálaráðherra Þriðja ríkisins, Dr Josef Göbbels, fram, þegar þeir matreiddu ofan í almenning það, sem nú er að gerast innan ESB.  Þó að áróðursmeistarar ESB snúi öllu á haus, þegar lýst er samskiptum, sem réttara er að kalla viðureign, Angelu Merkel, kanzlara, og Nicolasar Sarkozy, forseta 5. lýðveldisins, þá er nú hæpið, að þeir komist með tærnar, þar sem Dr Göbbels hafði hælana.  Honum tókst að blekkja Þjóðverja til fylgilags við ógnarstjórn og tókst lengi vel að fegra hana í augum umheimsins, svo að nazistar, eins og kommúnistar, áttu skoðanabræður og -systur lengi vel um allan heim.  ESB mun senn líða undir lok í sinni núverandi mynd, vegna innanmeina lýðræðishallans, þó að ósanngjarnt sé að líkja því við Þriðja ríkið eða Ráðstjórnarríkin.  Yfirstandandi sprikl eru dauðateygjur gagnslauss skrímslis.

Umheiminum, ekki sízt fjármálaheiminum, dylst ekki, að evran, og þar með ESB í sinni núverandi mynd, eru komin á leiðarenda.  Veikleikar Frakklands eru að opinberast, og Þjóðverjar ætla nú að gjalda Frökkum rauðan belg fyrir gráan enn einu sinni, og þó að fyrr hefði verið.  Belgar þurftu nýlega að setja um 15 % af ríkistekjum sínum til björgunar fransk-belgískum banka.  Franskir bankar standa á brauðfótum vegna mikillar afskriftaþarfar í Grikklandi og annars staðar í Suður-Evrópu, og franskur þjóðarbúskapur höktir vegna hárra skatta, hallarekstrar ríkissjóðs og hrikalegrar miðstýringar frá París. 

Rauðvínslegnir loftkastalar hugumstórra Gallanna munu hrynja eins og spilaborg, en völdin í Evrópu flytjast til Potzdamer Platz.  Þetta er óhjákvæmileg þróun, því að Germanirnir hafa teflt þessa skák betur en Gallarnir. Meira að segja Bretar eru nú farnir að tala um að taka upp Berlínartíma, og hefði einhverjum þótt það vera sem að bölva í kirkju.  Vöxtur og viðgangur Þýzkalands er ekki slæm þróun fyrir Íslendinga, því að Þjóðverjar hafa alla tíð frá dögum kristnitökunnar á Alþingi haft taugar til Íslands og ótrúlega mikil og góð samskipti jafnan verið á milli Íslands og þýzku ríkjanna.  Nægir að minna á frásagnir Adams frá Brimum og kristniboðann Þangbrand, sem hingað var sendur, auk vígsluferða íslenzkra biskupa til Þýzkalands og sambands katólsku biskupanna við höfðingja í Þýzkalandi, t.d. þess síðasta, Jóns Arasonar á Hólum.     

Framferði ríkisstjórnar Jóhönnu jafngildir viðurstyggilegri sóun á fjármunum íslenzka ríkisins og tíma íslenzku stjórnsýslunnar til að slá ryki í augu íslenzkra kjósenda, svo að þeir nái ekki að greina aðalatriðin frá aukaatriðunum.  Íslenzkum heimilum og íslenzkum fyrirtækjum er mörgum hverjum að blæða út vegna stefnu ríkisstjórnarinnar um að gera ekki neitt á kostnað fjármálavaldsins og ekkert til sköpunar nýrra starfa.  Þvert á móti er róið á bæði borð gegn alvöru atvinnuuppbyggingu í landinu, eins og aðförin að sjávarútveginum og Bakkaáformum ásamt Helguvík er lýsandi dæmi um.

Ljós í myrkrinu er dómur Hæstaréttar, sem kveðinn var upp 28. október 2011, um það, að neyðarlögin frá kvöldi dags, 6. október 2008, standist ákvæði stjórnlaga og almennra laga.  Höfuðábyrgð á þessum lögum bar Geir Hilmar Haarde, þáverandi forsætisráðherra, og var hann flutningsmaður frumvarpsins. Neyðarlögin björguðu Íslandi frá gjaldþroti.  Með þeim bjargaði Alþingi því, sem bjargað varð, í öngþveiti fjármálalegrar og stjórnmálalegrar einangrunar landsins.  Núverandi fjármálaráðherra og flokkur hans, Vinstri hreyfingin grænt framboð, greiddi ekki atkvæði með neyðarlögunum.  Þar með gengu vinstri grænir, með sínum hætti, erinda alþjóðlegs bankaauðvalds, þó að Steingrímur játi nú, að ríki eigi rétt á því að fara "íslenzku leiðina", sem hver þekkti erlendi hagfræðingurinn um annan þveran keppist nú við að bera lof á.  Rökrétt áhrif téðs Hæstaréttardóms á Landsdóm er að sýkna fyrrverandi forsætisráðherra.  Það yrði óviðunandi hneisa fyrir landsmenn og mundi reisa hefndarskyldu að dæma hann sekan.          

   

Volæði eða velmegun

Á Vesturlöndum á sér nú stað meiri þjóðfélagsgerjun en orðið hefur á síðastliðnum 40 árum eða síðan á dögum Víetnam-stríðsins.  Þjóðfélagsþróunin síðan þá er komin í öngstræti.  Vestræn þjóðfélög mörg hver eru ósjálfbær í orkulegu, umhverfislegu og fjárhagslegu tilliti, samfélagsauðurinn eða eignamyndunin leitar víðast hvar á æ færri hendur og meðalaldur þjóðanna hækkar ískyggilega vegna fárra fæðinga.  Mikið langtíma atvinnuleysi hrjáir flestar þjóðirnar og kemur hrikalega illa niður á unga fólkinu.  Hagkerfin eru í uppnámi og virðast ekki lengur geta bætt afkomu gömlu iðnveldanna.

Við hrun fjármálakerfisins, sem oft er miðað við gjaldþrot "Lehman brothers", 15. september 2008, tapaði almenningur miklum fjármunum á formi falls verðgildis hlutabréfa og fasteignaverðslækkunar, sem að meðaltali nam um 40 % á alþjóðlega vísu.  Hrun fjármálamarkaðanna er rakið til furðulegra gjörninga fjármálafyrirtækja, sem juku peningamagn í umferð mikið, hækkuðu hlutabréf og fasteignaverð og skópu þenslu, eignabólu og tilfinningu almennings fyrir velsæld. Þjóðirnar dönsuðu í kringum gullkálfinn í boði fjárfurstanna, sem voru í hlutverki sirkusstjóra og höfðu almenning að fífli. 

Allt var þetta reist á sandi.  Um var að ræða eitraða lánavafninga og afleiðuviðskipti, sem voru reist á sviksamlegu athæfi og blekkingum.  Spilaborgin féll, bankar urðu ósjálfbjarga, en var víðast hvar bjargað með mikilli innspýtingu fjármuna úr ríkissjóðunum.  Undantekning var Ísland, þó að íslenzka ríkið vissulega yrði fyrir miklum skelli.  Þetta leiddi til aukins atvinnuleysis, skattahækkana og niðurskurðar ríkisútgjalda, sem herti mjög að hag almennings.  Skuldirnar hlóðust upp.

Ríkin ná sér ekki upp úr kreppunni vegna gríðarlegra skulda fjölskyldna, fyrirtækja og hins opinbera.  Fífldjörf stórmennskutilraun stjórnmálamanna Frakka og Þjóðverja með viðrinismynt, evruna, sem skortir haus og hala og nauðsynlegan bakhjarl á formi sameiginlegs ríkisvalds, setti í maí 2010 af stað seinni fjármálakreppuna að þessu sinni, og kann sú að verða sýnu verri hinni fyrri fyrir ýmsar þjóðir.  Frakkar bera mikla ábyrgð á því, hvernig komið er fyrir Evrópu, því að þeir kúguðu Þjóðverja til að afsala sér Deutsche Mark og taka upp evru gegn samþykki hernámsveldis á endursameiningu Þýzkalands.  Einkenni kreppunnar er yfirvofandi hætta á ríkisgjaldþroti allra Suður-Evrópuríkjanna, sem var smyglað óverðskuldað inn í evrusamstarfið á stjórnmálalegum forsendum.  Þá er og í fersku minni leikur bandarískra þingmanna síðast liðið sumar með fjöregg bandaríska ríkissjóðsins.  Það á að taka þann kaleik frá stjórnmálamönnum, sem er stjórnun peningamála.  Þeir eiga nóg með ríkisfjármálin.

Nú segir almenningur um gjörvallan heim hingað og ekki lengra.  Háskalegri fjármunamyndun og óréttlátri skiptingu auðævanna er mótmælt á götum borga með ofbeldisfullum hætti.  Traust á stjórnmálamönnum, sem stutt haf leynt og ljóst við myndun þessa úrkynjaða kerfis, hefur hrapað niður undir núllið.  Sums staðar, t.d. í Grikklandi, er byltingarástand og eigi að ófyrirsynju.  Viðrinið hefur snúizt gegn eigendum sínum.

Einkennandi fyrir þessi mótmæli, enn sem komið er, er, að þau eru mótmæli gegn ríkjandi valdakerfi án þess að benda á það, sem koma skal.  Það er ekki hrópað, að stjórnleysi eða sameignarstefna, einhvers konar Marxismi, skuli taka við. Það er hins vegar andstaða við sérhagsmunagæzlu fjármálafursta, sífellt ójafnari eignaskiptingu og sósíalisma andskotans, sem þjóðnýtir tapið og einkavæðir gróðann. Það er hrópað á slíkt réttlæti, að sérhver vinnandi maður og kona skuli bera úr býtum eðlilegan skerf af virðisauka vinnu sinnar, þ.e.a.s. að ekki sé hirtur vaxandi hluti virðisaukans af starfsmönnum og mun meiri en þarf til viðgangs fyrirtækisins og 10 % - 20 % arðgreiðslu til eigenda. 

Það er fremur hrópað á meira og virkara lýðræði, e.t.v. meiri áherzlu á beint lýðræði, en umfram allt meiri fjárhagslegan stöðugleika og réttlátari skiptingu auðævanna.  Fjármálakerfið verður að endurskipuleggja, og það ber að setja stærð peningastofnananna skorður, t.d. með því að banna fjárfestingarfyrirtækjum að stunda inn-og útlánastarfsemi.  Ríkistrygging á starfsemi fjármálastofnana verður að heyra sögunni til, en eðlilegt er að skylda banka til að tryggja innlán upp að ákveðnu marki, t.d. MISK 10 á mann.  

Á Íslandi er alveg ljóst, að við munum dansa á botni kreppunnar á meðan vinstri flokkarnir eru við stjórnvölinn.  Fjandsemi þeirra í garð grundvallar atvinnuveganna allra, sjávarútvegs, landbúnaðar, iðnaðar og ferðamennsku, er með þeim hætti, að atvinnuvegirnir eiga sér ekki viðreisnar von, nema söðlað verði um.  Sjálfstæðisflokkurinn hefur nú kynnt til sögunnar leiðarvísi inn í framtíðina með því að senda Framtíðina inn á hvert heimili. 

Nú hefur fólk mjög skýrt val: að beita beztu þekkingu á öllum sviðum þjóðlífsins og virkja kraftinn, sem býr í einkaframtakinu, til hagsbóta fyrir heildina og undir styrkri stjórn með heildarhagsmuni lands og þjóðar að leiðarljósi  -  eða að erfiða eins og færilús á tjöruspæni í stöðnuðu hagkerfi og í hrörnandi þjóðfélagi, þar sem innviðirnir eru að grotna niður fyrir tilverknað forstokkaðra forsjárhyggjusinna. 

Dekur vinstri flokkanna við fjármagnseigendur er og með eindæmum.  Þeir bugtuðu sig og beygðu fyrir AGS og ESB, þegar þessir aðilar reyndu að tukta Íslendinga til uppgjafar fyrir peningavaldi Bretlands og Hollands í Icesave-málinu.  AGS og ESB eru handbendi þess fjármálavalds, sem nú er mótmælt hvarvetna í Evrópu og um gjörvallan heim.  Upp um þetta flaðra vinstri flokkarnir á Íslandi, algerlega utan gátta.  Er þetta hægt, Matthías ?

Ríkisstjórn Geirs Hilmars Haarde, sem núverandi þingmeirihluti ofsækir nú fyrir Landsdómi, sjálfum sér til ævarandi skammar, hitti í tímaþröng á rétta leið, þegar ofvaxnir íslenzkir bankar hrundu í október 2008.  Íslendingar sluppu þess vegna tiltölulega vel út úr Hruninu, þó að áfallið yrði gríðarlegt.  Það hefði hæglega getað steypt landinu í glötun, þegar Geir bað Guð að blessa Ísland. Síðan sú stjórn hrökklaðist frá, hefur enn sigið á ógæfuhlið, enda eintóm handabakavinnubrögð viðhöfð.  Vesalings sameignarsinnarnir kunna ekkert til verka, enda aldrei þurft að dýfa hendinni í kalt vatn.   

Fjölskyldur, fyrirtæki og hið opinbera urðu hérlendis fyrir gríðarlegum skelli með skuldahækkun og þyngri greiðslubyrði auk minni vinnu og í mörgum tilvikum vinnumissi.  Það verður að hafa endaskipti á stjórn landsins og fara að stjórna Íslandi með hagsmuni almennings að leiðarljósi, en ekki peningafursta innanlands og utan og viðrinislegrar sérvizku á borð við umhverfisofstæki.  Þegar Alþingi er þannig skipað, að þingmenn meirihlutans fagna því, að Þingeyingar og aðrir íbúar á Norð-Austurlandi verði fyrir áfalli í atvinnulegu tilliti, þegar stórfyrirtæki hætti við uppbyggingu á Bakka, þá er dagljóst, að íbúarnir eiga aðeins eitt svar:

að sópa þessu sama liði út af Alþingi.  Það á að þurrka Vinstri hreyfinguna grænt framboð og Samfylkinguna út í Norð-Austurkjördæmi. Þá er hlutur hræsnarans á stóli iðnaðarráðherra kapítuli út af fyrir sig.  Óheiðarleiki og sviksemi skín út úr hverjum andlitsdrætti ráðherranna.  Þeim er ekki treystandi fyrir horn og verður goldið með rauðum belg fyrir gráan.       

Lykilatriði er efling atvinnustarfsemi með nýjum fjárfestingum til langs tíma til að auka útflutningstekjurnar.  Peningamálastjórnunina og ríkisfjármálin þarf að taka föstum tökum til að skapa hér stöðugleika í anda Wirtschaftswunder, efnahagsundursins þýzka, sem reist var á markaðshyggju með félagslegu tryggingakerfi.  Verðtrygging á ekki heima í slíku kerfi.  Með því að létta byrðum af almenningi, sem rekja má til Hrunsins, með almennum afskriftum og sameiginlegu átaki, t.d. skattalækkunum, og efla jafnframt tekjuhlið heimilisbókhaldsins, má hressa upp á neyzlu almennings og endurlífga fjárfestingar.  Umfram allt þarf að losna við viðundrin úr Stjórnarráðinu og sækja fram í einni fylkingu til hagvaxtar, sem bætir hag allra.  "Að vera eða að vera ekki, þar er vafinn", sagði Hamlet eða Amlóði.  Menn verða að leggja fortíðina að baki og gera upp hug sig sinn um, hvernig þeir vilja hafa framtíðina.  Borgaralegu flokkarnir hafa nú stigið myndarleg skref í þá átt að auðvelda fólki ákvörðun sína um, hvernig haga skuli stjórnun ríkisins.