Hundur að norðan í harðindum

"Lagning sæstrengs til Evrópu er líklega stærsta viðskiptatækifæri, sem Íslendingar hafa fengið" er haft eftir forstjóra Landsvirkjunar (LV), Herði Arnarsyni, í Morgunblaðinu föstudaginn 13. apríl 2012.  Hann virðist ekki viss, svo að nauðsynlegt er að kanna sannleiksgildi þessarar staðhæfingar nokkru nánar.  

Samkvæmt tilvitnaðri grein í Morgunblaðinu miðar LV nú við aflflutning 700 MW 1500 km leið frá strönd Íslands, og að kostnaðurinn muni nema á bilinu 1,5-2,0 milljarðar evra.  Í ljósi tæknilegrar óvissu um þetta verkefni (strengurinn hefur enn ekki verið hannaður, enda nauðsynleg strengtækni enn ekki fyrir hendi) er rétt að miða við hærri töluna eða 335 milljarða kr. 

Í morgunútvarpi Rásar 2 (RÚV), miðvikudaginn 18. apríl 2012, kl. 0735, var fróðlegt viðtal við Dr Unni Stellu Guðmundsdóttur, rafmagnsverkfræðing, sem líklega er mestur sérfræðingur Íslendinga um háspennta aflstrengi.  Hún stjórnar nú um 20 manna teymi í Danmörku, sem skipuleggur færslu loftlína þar í landi í jörð.  Dr Unnur nefndi, að kostnaður þessa sæstrengs mundi líklegast verða á bilinu 300-500 milljarðar kr.  Áætlun Landsvirkjunar er þess vegna í lægri kantinum, eins og vænta mátti.  Sæstrengur af þeirri stærð, sem hér um ræðir fyrir allt að 1200 m dýpi, er fjarri því að vera á teikniborðinu.  Hann er enn aðeins á hugmyndastigi, eins og hann hefur verið í 30 ár.  Dr Unnur lýsti, hvernig sæstrengir á milli Norðurlandanna og meginlandsins eða Bretlands eru notaðir.  Aflflæðið er suður á daginn og norður á nóttunni.  Þegar vindar blása á meginlandinu, er enginn markaður fyrir rafmagn að norðan (innsk. höf.).  Nýtingartími strengsins er þá innan við 4000 klst á ári, sem dæmir slíkt mannvirki algerlega úr leik, fjárhagslega.    

Eftirtaldar forsendur gefur höfundur þessa vefseturs sér:

1. Orkuflutningur um sæstrenginn yrði 4,2 TWh/a (68 % nýting vegna verðsveiflna á markaði, viðgerða og viðhalds.  Í raun er nýtingartími afls frá Íslandi e.t.v. 40 %).  
2. Töp frá mötunarstað inn á stofnkerfi á Íslandi og að innmötunarstað við landtak eru 15 %.  Strengtæknin setur kerfisspennunni skorður, en há spenna gefur minni töp.
3. Rekstrarkostnaður er 10 % af stofnkostnaði.
4. Ávöxtunarkrafa fjármagns er 10 %
5. Gengi 1 USD=127 kr og 1 EUR=167 kr

Þá fæst flutningskostnaður téðrar raforku F:

• F=19,7 kr/kWh = 155 USmill/kWh = 11,8 Ecent/kWh

þar sem 100 Ecent = 1 EUR 

Þetta er um 50 % hærra verð en ráðlegt er að reikna með að fá að meðaltali í heildsölu í Evrópu.  Með öðrum orðum: hin mærða viðskiptahugmynd er glapræði, því að hún þýðir, að stórtap verður á rekstri flutningsmannvirkjanna, þó að ekkert yrði borgað fyrir orkuna frá íslenzkum virkjunum.

Ofangreind fullyrðing Landsvirkjunarmanna um stærsta viðskiptatækifæri Íslendinga eru loftkastalar í hillingum rammvilltra í eyðimörk.

Nú verða gerðar athugasemdir við nokkrar fleiri staðhæfingar, sem hafðar eru eftir forstjóranum í téðri grein undir fyrirsögninni: Sæstrengur er stærsta viðskiptatækifærið".

"Hækkandi raforkuverð í Evrópu og grænir styrkir tengdir 2020 markmiðum ESB, gerðu þá grænu umframorku, sem er á Íslandi, verðmætari".

Um þetta er það að segja, að ekki færri en 10 000 vindmyllur eru nú í Evrópu að uppsettu afli um 40 GW, sem er um tuttugufalt uppsett afl í virkjunum á Íslandi.  Þegar vindur er 10-15 m/s í Evrópu, framleiða þessar vindmyllur á fullu og verðið á raforkumarkaðinum fellur.  ESB bannar langtímasamninga, svo að strengeigandinn verður að laga sig að markaðinum.  Þessi markaður greiðir ekki hærra verð en svo, að greiða yrði stórlega með margrómaðri umframorku frá Íslandi.  Eftir sætu Íslendingar með stórhækkað raforkuverð, hvað sem fagurgala Landsvirkjunarmanna um aðskilnað íslenzka og evrópska markaðarins líður.  Slíkt er út í hött að ímynda sér á Innri markaði EES. 

"Hann lagði áherzlu á, að lagning sæstrengs útiloki ekki frekari sölu til iðnaðar á Íslandi og þar með sköpun fleiri starfa í landinu"

Téð 700 MW jafngilda u.þ.b. helmingi þeirra 10 TWh/a, sem eftir er af hagkvæmum og umhverfisvænum vatnsaflsvirkjunum á Íslandi samkvæmt Rammaáætlun.  700 MW, sem þá eru eftir, er einfaldlega of lítið fyrir stækkun núverandi stóriðju og nýtt álver.  Er e.t.v. ætlunin að ganga freklega á jarðhitanámur Íslands vegna drauma um raforkuútrás frá Íslandi ?  Þannig yrði tjaldað til einnar nætur og til þess hefur Landsvirkjun ekki leyfi.

"Með lagningu strengsins myndi orka, sem annars fer til spillis, vera nýtt til fullnustu.  Það myndi líka opna möguleika á nýtingu vindorku, en landið er vel til þess fallið."

Afgangsorkuna er miklu nær að nýta íslenzkri atvinnustarfsemi til hagsbóta, s.s. í landbúnaði, t.d. í gróðurhúsum, og í fiskimjölsverksmiðjum, sem nú eru kyntar með jarðefnaeldsneyti.  Framleiðsla eldsneytis á farartæki með afgangsorku er líka raunhæfur og hagkvæmur kostur.  Þessi hugdetta um nýtingu orku, sem "annars fer til spillis", er þess vegna gjörsamlega úr lausu lofti gripin. Landsvirkjun ber sem ríkisfyrirtæki að stuðla að nýtingu innlendra orkugjafa í landinu í stað þess að þursast áfram, afnema framboð á ótryggðri orku og gæla við orkuútrás, sem jafngildir fjárglæfrum, svo að vægt sé til orða tekið. 

Líkast til eru fáir sammála þeirri fullyrðingu, að Ísland henti vel fyrir vindmyllur.  Þegar tekið er tillit til allra umhverfisislegra vankanta við vindmyllur, sem fólk erlendis sættir sig við vegna eldsneytissparnaðar, þá verður að segja, að hugmyndin um vindmyllugarða á Íslandi, þar sem nær 100 % raforkunnar er framleidd með tiltölulega umhverfisvænum hætti og mikið af endurnýjanlegum orkulindum er enn óvirkjað, er fáránleg og verður líklega aldrei samþykkt og hundurinn þannig rekinn heim til föðurhúsanna.  Með þessum hundi að norðan verður aldrei hægt að keppa við vindmyllur í Evrópu á markaði í Bretlandi eða á meginlandinu.  Það er ekki heil brú í hugdettunni.  Hvað hefur komið fyrir Landsvirkjun ?  

Þann 13. apríl 2012 birtist í Morgunblaðinu forystugrein með hinu torræða heiti: "Hundur suður í harðindum". Við lestur greinarinnar kom fljótt í ljós, að ekki var um að ræða frásögu af bezta vini mannsins á hrakhólum suður á bóginn í hallæri, heldur var hér með skáldlegum hætti skrifað um "góðkunningja" þjóðarinnar úr verkefnaskrá Landsvirkjunar og fjármálaráðherra, sem fer með öll ráð LV (eitt hlutabréf), sem tekinn er að minna á myndrænar lýsingar Munchausens, baróns, af stórkostlegum ævintýrum hans.  Síðan segir: "Sú raforka, sem héðan mætti selja, er ekki upp í nös á ketti, þegar horft er til orkuþarfar Evrópu."  Þetta er hverju orði sannara, eins og sýnt er með tölulegum samanburði við vindmyllur, sem aðeins eru brot af framleiðslugetunni, hér að ofan, og þess vegna má ganga út frá því sem vísu, að áhugi Evrópumanna á "hundi að norðan" sé mjög orðum aukinn eða "överreklamerat", eins og Svíar segja.  Síðan kemur rúsínan í pylsuendanum hjá leiðarahöfundi:

"Orkutapið og missir afleiddra tekna vegna nýtingar innlendrar orku á heimaslóð setur þennan kost enn á bekk með heyi í harðindum."

Ríkisstjórnin drepur allt athafnalífið í dróma með eitraðri blöndu sinni af framkvæmdafælni undir hinu alræmda slagorði sínu, "látum náttúruna njóta vafans og lýðinn lepja dauðann úr skel" og ríkisauðvaldsstefnu, sem sýgur allan mátt úr fyrirtækjum og launþegum, en býður þeim aðeins upp á rudda, sem útigangshross mundu fúlsa við í harðindum. 

Hér skal spá því, að ríkisstjórn sú, sem mynduð verður, vonandi á skömmum tíma, þó að vönduð verði, eftir komandi Alþingiskosningar, muni, sem fulltrúi eigendanna (landsmanna), senda stjórn Landsvirkjunar lista um nýja forgangsröðun, þar sem nýting hefðbundinna orkulinda innanlands í samræmi við óbrenglaða Rammaáætlun verður efst á dagskrá, en íslenzkum don Kíkótum látið eftir að berjast við sínar vindmyllur og hunda suður, hvar sem þeir svo kjósa, enda kjörorðið að létta af harðindum af mannavöldum, sem núverandi ríkisstjórn er ábyrg fyrir.  Hér skal hafa hugfast, að virða verður niðurstöðu Rammaáætlunar um varúðarreglu við virkjun jarðgufunnar, sem snýst um, að þar eigi sér stað námuvinnsla.  Þar af leiðandi er bruðl að vinna hana með 10 % nýtni einvörðungu til raforkuframleiðslu.  Hitaveita eða hitakær efnaferli og gjarna að lokum böðun ferðamanna þarf að eiga sér stað samhliða, svo að þessi námuvinnsla verði verjanleg.    

  

 

 

 

Þjóðleg samheldni er nauðsyn

Íslenzka þjóðfélagið er í djúpum skít, og hefur svo verið frá Hruninu.  Ríkisstjórnir Jóhönnu Sigurðardóttur, sem verið hafa verklitlar við völd síðan 1. febrúar 2009, hafa vart gert annað en að dýpka holuna, sem þjóðin datt ofan í.  Enn hefur ekki tekizt að ráða við verðbólguna (sú hæsta í Evrópu ?), halli er enn á ríkisbúskapinum og mun hærri en fjármálaráðherra gerði ráð fyrir, gjaldeyrishöft eru í algleymingi (ferðamannagjaldeyrir skammtaður og ekki greiddur fyrr en minna en mánuður er til brottfarar), fjárfestingar eru í sögulegu lágmarki og atvinnuleysið er enn tilfinnanlegt.  Það er hægt að breyta þessu með uppstokkun stjórnarhátta og þjóðarátaki, og það verður að breyta þessu.  

Til þess að svo megi verða þarf þó samheldni og átak í líkingu við þjóðarsáttina 1990.  Það þarf að leiða mál til lykta með eins faglegum hætti og kostur er og bera erfið ágreiningsefni undir þjóðaratkvæði. Dæmi um hið fyrr nefnda eru deilurnar um nýtingu eða vernd orkulindanna.  Þar skilaði Verkefnisstjórn um Rammaáætlun miklu verki undir handarjaðri Sveinbjörns Björnssonar, eðlisfræðings, en ráðherrar ríkisstjórnarinnar sýndu þessu verki algert virðingarleysi með því að umturna niðurstöðunni í þágu sérhagsmuna og stjórnmálalegrar sérvizku.  Hér er um fádæma heimskuleg vinnubrögð þröngsýnna stjórnmálamanna að ræða, sem bera dauðann í sér, enda merki um úrelt vinnubrögð.

Dæmi um seinna atriðið er ESB-málið.  Þar mætast stálin stinn.  Umsóknin sjálf hefur reynzt landinu dýrkeypt.  Stjórnsýslan er undirlögð verkefnum í umsóknarferlinu.  Samningamenn í langdregnum samningum, sem haldið er uppi í einni dýrustu borg Evrópu, Brüssel, fljúgandi fram og til baka, kosta ekkert smáræði.  Allt er þetta unnið fyrir gýg, því að hvorki er meirihluti á Alþingi né á meðal kjósenda fyrir inngöngu í ESB.  Sáttin í þessu máli getur aðeins orðið sú að leggja í þjóðaratkvæði, hvort halda eigi samningaviðræðum áfram þar til samningur næst eða slitnar upp úr annars vegar eða að hætta samningaviðræðum og draga umsóknina til baka.  Seinni kosturinn endurspeglar mun heiðarlegri framkomu gagnvart viðsemjendunum og getur orðið grundvöllur friðar um utanríkismálin hér innanlands.

Nú eru skilyrði betri til að ná þjóðarsamstöðu um stefnumörkun en voru t.d. á kaldastríðstímanum.  Utanríkismál klufu þjóðina lengst af lýðveldistímans.  Harðvítugur ágreiningur varð um aðildina að NATO, en þar sem núverandi vinstri stjórn hefur ekki hróflað við þessari aðild, verður að telja þann ágreining að mestu úr sögunni.  Sömu sögu er að segja um varnarsamninginn við Bandaríkin, og hersetan, mesti ásteytingarsteinninn, er úr sögunni.

Alvarlegasta ágreiningsmál utanríkismálanna er afstaðan til ESB.  Enginn friður verður í landinu um aðild að ESB, en sæmileg sátt er um aðildina að EES og Innri markaði ESB.  Ágreiningur er um Schengen-samstarfið, sem til greina kemur að kjósa um í þjóðaratkvæðagreiðslu.  Þannig ætti að nást þokkalegur friður um að þróa áfram EES-samstarfið.  ESB-umsóknin var illa ígrunduð, vanreifuð og naut aldrei nægjanlegs fylgis til að skynsamlegt gæti talizt að fara á flot með hana.  

Um myntmálin sýnist sitt hverjum.  Nefnd hefur verið upptaka erlendra gjaldmiðla, s.s. evru, bandaríkjadals, kanadadals, norskrar eða sænskrar krónu eða jafnvel svissnesks franka.  Slíkt væri feigðarflan án rækilegs undirbúnings.  Undirbúningurinn felst í að umturna hagstjórninni á Íslandi, svo að hún dragi dám af því, sem bezt hefur gefizt í heiminum við að skapa efnahagslegan stöðugleika og treysta stöðu þjóðargjaldmiðilsins.  Það er hagsmunamál alls almennings, að þetta megi takast, og þess vegna ber stjórnmálamönnum að einhenda sér í þetta verkefni.  Núverandi ríkisstjórn skilur ekki, hvaða forsendur þurfa að vera fyrir hendi til að leysa þetta verkefni, og þess vegna hefur hún enga burði til þess.  Bíða verður borgaralegrar ríkisstjórnar, en ekki er óraunhæft að slíka meirihlutastjórn verði unnt að mynda eftir næstu Alþingiskosningar, ef forseti lýðveldisins grípur ekki til einhverra óyndisúrræða.  Forseti verður að hafa bein í nefinu til að standa uppi í hárinu á framkvæmdavaldinu, eins og núverandi forseti hefur sýnt í verki.

Forsendur viðreisnar eru í stuttu máli að takast megi að koma hjólum hagkerfisins aftur í gang.  Til þess þarf kaupmáttur almennings að vaxa að nýju og til þess, að svo megi verða, þarf eftirfarandi:

1. Tekjuskattslækkun á alla launþega í áföngum (afnám vinstri stjórnar skatta) til að auka ráðstöfunartekjur almennings. 
2. Lækkun launatengdra gjalda á vinnuveitendur til að ýta undir nýráðningar.
3. Lækkun virðisaukaskatts með upptöku eins skattþreps, er leiði til lægri útgjalda vísitölufjölskyldunnar.
4. Afnám eftirlegukinda á tekjuhlið ríkissjóðs, eins og vörugjalds, til að lækka vöruverð í landinu.
5. Tímabundinn skattaafsláttur til fjölskyldna með greiðslubyrði (afborganir, verðbætur og vextir) af húsnæðislánum yfir 25 % af fjölskyldutekjum.  
6. Afnám vísitölubindingar nýrra lánasamninga. 
7. Lagasetning um þak á aukningu ríkisútgjalda.  Leyfileg árleg hækkun sé minni en meðaltal hagvaxtar næstu 4 ára á undan.  Halli á ríkissjóði verði bannaður í stjórnarskrá, nema í skilgreindum undantekningartilvikum, að hætti Þjóðverja o.fl. 
8. Peningamálastjórnunin þarf að verða óháð framkvæmdavaldinu í líkingu við Englandsbanka og gamla Bundesbank, en ekki eins og nú, þegar forsætisráðherra skipar seðlabankastjóra.  Stjórn bankans ráði bankastjórann.  Í stjórnina tilnefni meirihluti og minnihluti Alþingis hvor sinn fulltrúa, ASÍ og SA hvor sinn fulltrúa og háskólarnir hver sinn fulltrúa, en forseti lýðveldisins formann með oddaatkvæði.  Höfuðmarkmiðið á að verða, að verðlagsstöðugleiki verði ekki minni en í okkar helztu viðskiptalöndum og til hliðsjónar að hagvöxtur verði sá mesti, sem hagkerfið þolir án þess að ógna stöðugleikanum.  Seðlabankinn geri hið fyrsta tillögu til efnahagsráðherra um skjótlegt afnám gjaldeyrishafta. 
9. Eldsneytisverðið er tekið að hamla hagvexti og sífelldar hækkanir þess eru verðbólguvaldur.  Þess vegna er rétt að lækka álögur ríkisins á eldsneytisverðið, svo að það nemi um 200 kr/l til neytenda.  
10. Gera þarf hugsanlegum fjárfestum grein fyrir því, að ný ríkisstjórn sækist eftir erlendum fjárfestingum, enda leiti hún fyrirmynda til Írlands um skattlagningu hagnaðar og hafi á dagskrá sinni að lækka tekjuskatt fyrirtækja með starfsemi á Íslandi niður í sambærilegt gildi (12 %) og er við lýði á Írlandi og hefur leitt til hlutfallslega meiri fjárfestinga á Írlandi en nokkurs staðar annars staðar í ESB þrátt fyrir alvarlega banka-og ríkisfjármálakreppu þar á bæ.   

Með framkvæmd þessara 10 atriða er raunhæft að búast við árlegri hækkun ráðstöfunartekna á Íslandi, er dugi til að koma Íslendingum í hóp 5 tekjuhæstu þjóða Evrópu á 10 árum.  Um þetta verðuga markmið ætti að geta náðst breið samstaða.  Ef með þessu tekst að koma hjólum atvinnulífsins í gang, þá mun þjóðarkakan stækka, og þar með munu tekjur ríkissjóðs vaxa þrátt fyrir lægri skattheimtu.  

Vegna þrálátrar þenslutilhneigingar ríkissjóðs er nauðsynlegt að gera ráðstafanir til að auka skilvirkni í starfsemi ríkisstofnana.  Það hefur erlendis verið gert með því að bjóða út starfsemina og gefa einkaframtakinu kost á að spreyta sig að uppfylltum kostnaðar- og gæðakröfum og undir eftirliti verkkaupans (ríkisins eða eftirlitsaðila á þess vegum).                   

                                                                

     

Suðurganga

Hér áður fyrr voru það einatt nefndar suðurgöngur, er menn og konur á borð við Sturlu Sighvatsson og Guðríði Þorbjarnardóttur héldu í yfirbótargöngu til Rómar, nafla Evrópu á sinni tíð.  Hvað sem leið trúarlegri iðrun, er menn voru þá leiddir fyrir dyr sjö höfuðkirkna í Róm og húðstrýktir, eins og raunin var á um Sturlu, þá er hitt næsta víst, að ferðir þessar reyndu mjög á atgervi fólks, en urðu þeim til þroska, sem sluppu heilir á húfi.

Allt öðru máli gegnir um suðurgöngur þær, sem nú tíðkast til nafla ESB, Brüssel.  Sá undirfurðulugi stjórnmálaflokkur, er kallar sig Samfylkingu, en er í raun sértrúarsöfnuður, hefur með sértrúarlegum trúarákafa tekizt á hendur það pílagrímshlutverk að leiða íslenzku þjóðina inn í himnaríki sitt,  Evrópusambandið, ESB.  Er meiri glóra í því en í öðru trúarofstæki ?  Það er ástæða til að kryfja það.  Hvað þarf að vera fyrir hendi til að þessi leiðangur geti talizt eðlilegur ?

1. 'I landinu þarf að vera tryggur meirihluti fyrir því að halda í svo afdrifaríka ferð.  Engin ríkisstjórn nokkurs staðar hefur lagt upp í slíka ferð án þess að vera einhuga um að ætla sér alla leið.  Hvergi, nema hérlendis, hefur þeirri fáránlegu hugmynd skotið upp kollinum, að sækja um aðild að ríkjasambandinu, ESB, til þess að komast að því, hvernig kaupin gerast á eyrinni.  Allir, nema sértrúarsauðirnir á Íslandi, sem hafa tekið þá trú, að þeir geti kastað öllum syndum sínum aftur fyrir sig með því að gangast undir jarðarmen ESB, hafa fyrirfram gert upp hug sinn á grundvelli hagsmunamats fyrir sitt land um, að þeir telji aðild að ESB þjóna hagsmunum sínum bezt.  
2. Vandað hagsmunamat að hálfu stjórnvalda þarf að fara fram, og niðurstaða þess þarf að vera sú, að land og þjóð verði betur sett til framtíðar litið innan ESB en utan áður en umsókn er send.  Aðild er engin skyndilausn.  Aðildarumsókn er langtímastefnumörkun.  Engin slík rannsókn fór fram, svo að vitað sé, að hálfu þeirra stjórnvalda, sem knúðu Alþingi til að samþykkja umsókn 16. júlí 2009.  Hins vegar fór slík rannsókn fram fyrir 5-7 árum og lauk með útgáfu vænnar og fróðlegrar skýrslu nefndar, sem starfaði á breiðum grundvelli, einnig í stjórnmálalegu tilliti, og gefin var út í marz árið 2007.  Forystu fyrir þeirri nefnd hafði Björn Bjarnason, þáverandi ráðherra. Meginályktunin, sem draga mátti af skýrslunni, var sú, að aðild að ESB þjónaði ekki hagsmunum Íslands og EES-samningurinn gegndi enn hlutverki sínu og hann mætti þróa að breyttum aðstæðum.
3. Löggjafinn, Alþingi, þarf að hafa sannfæringu fyrir réttmæti þess gjörnings fyrir umbjóðendur sína að sækja um aðild, þó að ekki sé nú krafizt aukins meirihluta þar.  Þessari kröfu hefur aldrei verið fullnægt, nema síður sé.  Allmargir þingmenn, sem samþykktu að heimila umsókn, lýstu því með skýrum hætti, jafnvel örlagaþrungnum, að þeir samþykktu heimildina í blóra við sannfæringu sína um, hvort réttmætt væri að ganga inn.  Þannig hófst þessi óheillaganga með Stjórnarskráarbroti, því að þingmenn skulu við atkvæðagreiðslur fylgja samvizku sinni og engu öðru samkvæmt Stjórnarskrá.  Að öllum líkindum mundi umsóknin falla um sjálfa sig, ef borin væri nú upp til atkvæða þingsályktunartillaga um að stöðva aðildarferlið.  Hvers vegna í ósköpunum kemur slík tillaga ekki fram, þegar þess er gætt, að aðildarferlið stórskaðar þjóðina, kostar stórfé og tíma stjórnkerfis ríkis og hagsmunaaðila og mun valda þjóðinni vandræðum í samskiptum við Evrópuþjóðirnar, þegar aðildarviðræðurnar steyta á skeri, sem þær reyndar sennilega hafa þegar gert, þó að því sé haldið leyndu ?

Engar af þremur grundvallarforsendum umsóknar eru uppfylltar.  Því má reyndar bæta við, að óðagot Samfylkingarinnar er óskiljanlegt í ljósi þess, að hún stendur langt til vinstri við gildandi efnahagsstefnu ESB, sem er stefna markaðsbúskapar.  Samfylkingin er á móti markaðsbúskap a.m.k. í aðalatvinnuvegi landsmanna.  Hér er um flausturslega ákvörðun um ferð án fyrirheits að ræða.  Sértrúarsöfnuðurinn tilbiður goð, sem ekki hrærist í neinum takti við söfnuðinn.  

Fyrir löngu er komið á daginn, að vinstri grænir sigldu undir fölsku flaggi í Alþingiskosningunum í apríl 2009.  Enginn með óbrenglaða heyrn og sjón gat skilið neinn frambjóðanda þeirra til þings þannig þá, að þeir mundu strax eftir kosningar vilja hefja samningaviðræður um aðild Íslands að ESB.  Hér eru á ferðinni mestu kosningasvik í sögu landsins.  Það þarf ekki sagnfræðing til að átta sig á því. Aldrei hefur nokkur stjórnmálaflokkur snúið svo skyndilega og algerlega við blaðinu eftir Alþingiskosningar og Vinstri hreyfingin grænt framboð.  Hún snerist á punktinum 180° og snýr enn þannig.  Fyrir vikið hefur hún nú ekki meira traust kjósenda og annarra stjórnmálaflokka en alkinn, sem biður um sjúss og segist síðan munu hætta.  Vinstri hreyfingunni grænu framboði er ekki hægt að treysta fyrir horn.  Forystan er samvizkulaus og traðkar á kjósendum sínum valdanna vegna. 

Þetta framferði er eins ólýðræðislegt og hugsazt getur.  Það er ekki hægt að útiloka, að slíka vá kunni að bera að höndum, að stjórnmálaflokkur telji sig knúinn til að söðla um eftir kosningar.  Ekkert slíkt átti við í þessu tilviki. Sé söðlað um, ber viðkomandi stjórnarflokki að kalla fram Alþingiskosningar hið fyrsta til að fá staðfestan stuðning við gjörðir sínar eða falla ella.  Þetta hefur Vinstri hreyfingin grænt framboð ekki gert.  Til þess skortir hana bæði lýðræðistryggð og hugrekki.  Hún mun uppskera sem hún hefur sáð til. 

Þvert á móti.  Hún hefur hangið á völdunum eins og hundur á roði þrátt fyrir upplausn í eigin þingflokki, m.a. vegna ESB-málsins.  Vinstri grænir gefa lýðræðinu langt nef, og þingræðið á heldur ekki upp á pallborðið, sbr Búsáhaldabyltinguna.  Vinstri grænir brutust til valda með ofbeldi og haga sér eins og bolsévikar í Rússlandi 1917-1920.  Svíkja á báða bóga og reka stjórnmálaandstæðinga sína rýtingi. Þeir munu fá að finna til tevatnsins, og er óþarfi að sýta það.  Farið hefur fé betra. Að þeim verður landhreinsun.

Gulrótin fyrir inngöngu Íslands í ESB átti eftir Hrunið að verða evran.  Þessi gulrót leit býsna girnilega út í augum allmargra á sinni tíð, en árið 2010 tók hún að fölna, og árið 2011 fór hún að morkna og er nú á fyrsta ársfjórðungi 2012 orðin óæt að mati þeirra, sem býðst annað. Undantekning er þó téður sértrúarsöfnuður. Veldur því Grikklandsfárið 2011-2012, sem kann að enda með bandalagi Grikkja og Rússa á Eyjahafi.  Yrði það hrikalegur bjúgverpill fyrir Brüssel.   

Framtíð evrunnar er enn óráðin, en óttalegum barningi má búast við frá slíkum bastarði.  Eðli hennar er þannig, að hún hentar aðeins sterkustu hagkerfunum, sem nota hana, einkum og sér í lagi þýzka hagkerfinu.  Hún hentar ekki einu sinni franska hagkerfinu, sem þó er nálægt því að ganga í takti við þýzka hagkerfið, en þolið og krafturinn er mun minni.  Opinber rekstur og miðstýring er og hlutfallslega mun meiri í Frakklandi en í Þýzkalandi og hagkerfi Frakklands þess vegna veikara. Franska hagkerfið má lúta í gras undan því þýzka, og líklegast er, að suður-evrópsku hagkerfin taki kollsteypu.  Þau eiga sér ekki viðreisnar von undir evru.  Falli Ítalía, fellur evran.  Hvað tekur þá við ?

Íslenzki forsætisráðherrann, svo kallaður smali, á ekki sinn líka um víða veröld.  Hún reyndist þjóðinni ekki happafengur, heldur slys. Hún er sú eina í sinni stöðu, sem gerir lítið úr mynt eigin þjóðar og kveður hana ekki vera á vetur setjandi.  Þetta sjónarmið er reist á vanþekkingu á eðli mynta.  Gengi myntar er mælikvarði á styrk og væntingar til þess hagkerfis, sem notar hana.  Hún lagar sig að hagkerfinu.  Hún bjargaði landsmönnum frá hruni útflutningsatvinnuveganna eftir Hrun fjármálakerfisins.  Ef önnur mynt er, koma veikleikar hagkerfisins fram öðru vísi, þ.e. með stöðnun, jafnvel samdrætti, miklu atvinnuleysi og enn meiri skuldasöfnun en ella. 

Margir þeirra, sem vilja gefast upp á sjálfstæðri hagstjórn hérlendis, telja, að krónan verði landsmönnum fjötur um fót um ókomna tíð.  Það er of snemmt að fullyrða það, því að öguð og samræmd hagstjórn peningamála og ríkisfjármála hefur aldrei verið viðhöfð á Íslandi.  Það er hins vegar nú næg þekking til að viðhafa slíka hagstjórn.  Vilji er allt, sem þarf.  Jón Daníelsson, prófessor við London School of Economics, telur brýnt að afnema gjaldeyrishöftin sem fyrst og telur, að það sé raunhæft í framkvæmd á 3 mánuðum.  Hér skal taka undir það og minna á pennstrik Dr Ludwigs Erhards um 1953 í Vestur-Þýzkalandi.  Þetta er þó aðeins ráðlegt, að tryggt hafi verið mikið og sjálfbært flæði erlends fjármagns til landsins á formi fjárfestinga.  

Í tímaritinu Þjóðmálum, á Alþingi og í stofnunum Sjálfstæðisflokksins, hafa sjálfstæðismenn lagt á ráðin um, hvernig ná megi stöðugleika í hagkerfinu.  Með hina miklu framleiðslugetu Íslands á mann er unnt að ná slíkum stöðugleika og honum verður að ná, hvað sem það kostar, hvort sem stefnt er að nýrri mynt eða ekki.  Það er mikill misskilningur að halda, að myntbreyting sé aðferð til að ná stöðugleika.  Um þetta eru ýmis dæmi.  Myntbreyting getur komið, eftir að búið er að ná stöðugleika, ekki á undan. 

Ef skipt yrði um mynt án þess fyrst að ná nauðsynlegum stöðugleika, eins og t.d. skilgreindur var í Maastricht í Hollandi um 1992 sem undanfari að evrunni, þá verður suður-evrópskt ástand í hagkerfinu, hagkerfið verður ósjálfbært, þ.e. það nær sér alls ekki á strik, það lendir í vítahring samdráttar og niðurskurðar innviða samfélagsins.  Þetta ástand mun valda samfélagslegum óróleika, verkföllum, óeirðum og að lokum verður þjóðargjaldþrot og viðjar hinnar framandi myntar verðar slitnar með látum.  Það er ekki flókið að gera upp hug sinn um, hvert skal halda, ef menn láta ekki flækjufætur villa sér sýn.  Flækjufætur sértrúarsafnaða eru óvænlegir til leiðsagnar og forystu.          

        

                              

Fótaskortur á vegum dyggðarinnar

Eftir höfðinu dansa limirnir.  Aldrei frá innleiðingu Heimastjórnar á Íslandi árið 1904 hefur stjórnsýslan í landinu einkennzt af jafnmikilli lágkúru og nú um stundir.  Undir verndarvæng vinstri stjórnar tröllríður siðspillingin húsum sem aldrei fyrr.  Hvar er siðbótin, sem lofað var ?  Siðblindum er um megn að innleiða siðbót.  Siðleysi vinstri manna við völd keyrir svo um þverbak, að það grefur undan trausti almennings í garð hornsteina samfélagsins, og er þá mikið sagt.

Ljóst er, að raunverulegrar siðbótar er þörf.  Það verður að gera miklu meiri kröfur til stjórna og stjórnenda en nú er gert, gera þessa aðila ábyrga, þ.e. að standa og falla með gjörðum sínum.  Frammistaðan er einfaldlega of bágborin, enda heldur forystan ekki máli.  Það verður að efla innra eftirlit opinberra stofnana, svo að starfsmenn þeirra, háir sem lágir, fylgi verklagsreglum í hvívetna.  Ytra eftirlitið, Ríkisendurskoðun, verður að efla mjög, svo að stofnunum og stjórnsýslunni í heild verði veitt raunverulegt aðhald.  Straumlínulaga verður allar opinberar stofnanir samhliða sparnaði í opinberum rekstri, svo að framleiðniaukning verði hjá hinu opinbera ekki síður en í einkageiranum.  Þetta hefur reyndar verið að nokkru gert í heilbrigðisgeiranum, en aðferðarfræðin að vísu verið röng, svo að biðraðir hafa lengzt og þjónustan versnað.  Þar ætti að virkja markaðsöflin, en slíkt er tabú hjá villta vinstrinu.   

Fjármálaeftirlitið var gagnrýnt harðlega fyrir lélega frammistöðu við að hindra allt það misferli og sóðaskap, sem átti sér stað í fjármálageiranum á árunum fyrir Hrun.  Eftir Hrun var skipt um stjórn og forstjóra og lofað bót og betrun.  Nýja fólkið var þóknanlegt vinstri stjórninni, en allt kom fyrir ekki.

Fjármálaeftirlitið er nú rúið trausti og ber að leggja það niður.  Starfsemi þess, sem nauðsynleg er lögum samkvæmt, ber að flytja í Seðlabanka Íslands.  Þar stjórnar nú um stundir skjólstæðingur vinstri stjórnarinnar, umturnaður Trotzky-isti, sem tók við af norskum krata, sem Samfylkingin fékk að láni hjá systurflokki sínum, Arbeiderpartiet, og geymdi á hóteli í Reykjavík á meðan Jóhanna Sigurðardóttir af fordæmalausu ofstæki flæmdi Davíð Oddsson burt úr stóli seðlabankastjóra.  Gekk hún þar í skrokk á velgjörðarmanni sínum, sem jafnan hélt yfir henni hlífiskildi á meðan hún sat í ríkisstjórn hans.  Sjaldan launar kálfur ofeldi.

Davíð og hans mönnum í Seðlabankanum hafði þó tekizt með harðfylgi að halda landinu á floti eftir Hrunið.  Hér hefði hæglega getað skapazt neyðarástand, ef greiðslumiðlun hefði stöðvazt og viðskipti við útlönd lagzt af.  Það var afrek að koma í veg fyrir þær hörmungar, sem voru handan hornsins.  Þessa sögu á vafalaust eftir að skrá ítarlega. 

Annar maður, sem bjargaði landinu frá þjóðargjaldþroti, er ofsóttur af þessari sömu Jóhönnu Sigurðardóttur.  Þessi maður er Geir Hilmar Haarde, sem með framlagningu frumvarps um Neyðarlögin kom í veg fyrir allsherjar eignaupptöku á Íslandi.  Er nema von, að sameignarsinnar séu froðufellandi af illsku og hatri í hans garð og sæki nú að honum fyrir Landsdómi ?  Jóhönnu Sigurðardóttur gafst í viku 9/2012 kostur á leiðrétta rangindin, sem þessi maður er beittur með því að leiða hann fyrir Landsdóm fyrir sumpart hlálegar sakargiftir, þegar orsakir og umfang Hrunsins eru hafðar í huga. 

Því miður er nú orðið óhjákvæmilegt fyrir sjálfstæðismenn eftir næstu Alþingiskosningar að kanna vilja Alþingis til þess að láta Jóhönnu Sigurðardóttur, núverandi forsætisráðherra, bergja hinn beizka bikar, sem hún með undirferli og fláræði hefur orðið völd að, að fyrrverandi forsætisráðherra má nú bergja í botn, einn á báti.

Téður skjólstæðingur hennar í Svörtuloftum, seðlabankastjórinn, stendur nú í málaferlum við bankann út af launakjörum sínum.  Þetta er fáheyrt, en sýnir eitt með öðru innræti og siðblindu vinstri manna.  Þeir virka á siðgæðisvitundina eins og termítar á timburhús.  Jóhanna lét semja við þennan mann um laun við ráðninguna, en kannast ekki við það eftir á, þegar laun hans voru lækkuð samkvæmt reglu um, að enginn ríkisstarfsmaður mætti hafa hærri laun en hún.  Hvílíkur kommúnismi.  Hugleysi og siðleysi í faðmlögum.  Gegnsæið glitrar á í fjarveru þess.  

Borgaralegu flokkarnir verða að gjörbylta Seðlabankanum eftir næstu Alþingiskosningar.  Bankinn verður í lykilhlutverki við að tryggja hér hið gullna jafnvægi hagvaxtar og verðlagsstöðugleika.  Þetta mundi einnig eiga við, þó að tekin hefði verið ákvörðun um myntbreytingu, t.d. upptöku Kanadadollars.  Slíkt krefst vandaðs undirbúnings.  

Seðlabankinn verður með lagasetningu að fá öll þau úrræði, sem nauðsynleg eru til að ná settu stöðugleikamarki.  Það verður að leita eftir beztu þekkingu í þessum efnum, innanlands sem utan.  Bankinn mun ekki geta þetta einn.  Ríkisvaldið verður að kunna sér hóf, greiða niður skuldir sínar, eins og hagkerfið þolir, og setja sér ramma um vöxt ríkisútgjalda á hverju ári, er nemi 50 % - 90 % af meðalhagvexti næstu 5 ára á undan, nema neyð útheimti meiri aukningu samkvæmt sérlögum.

Það er töluverður áhugi í landinu á upptöku erlends gjaldmiðils í stað íslenzku krónunnar.  Áhuginn á upptöku evru fer þó mjög dvínandi, og skyldi engan undra.  Grikkland er þar víti til varnaðar, þar sem gríska hagkerfið rís alls ekki undir tiltölulega sterkri mynt eins og evrunni.  Svipað er ástatt með Portúgali.  Ávöxtunarkrafan á portúgölskum ríkisskuldabréfum er nú 17 % á ári.  Slíka vexti ræður ekkert ríki við til lengdar.  Það stefnir  í greiðsluþrot Portúgala af mörgum ástæðum, en evran er samnefnari þeirra allra.  Veikum hagkerfum er um megn að ná sér strik með gjaldmiðil, sem tekur mið af mun öflugra hagkerfi.    

Evran og harðneskjan ("austerity") frá Brüssel hindrar hagvöxt.  Árið 2011 varð 3 % samdráttur VLF í Portúgal, og á árabilinu 2000-2010 varð að meðaltali aðeins 0,2 % hagvöxtur þar á ári.  Atvinnulífið er þar á algerum villigötum. Starfsmannaaukning hefur einvörðungu verið í opinbera geiranum og vernduðum þjónustugeirum, en framleiðslugreinar hafa orðið undir í samkeppninni gagnvart Austur-Evrópu og Kína.  Menntað fólk gengur atvinnulaust ekki síður en aðrir.  Fjöldi lögfræðinga í starfi jókst þó um 48 % á áðurnefndum áratugi.  Atvinnuleysi er þar 15 % og stefnir hærra.  Þetta er hlutskipti jaðarríkja, hverra hagkerfi er ekki í neinum takti við hagkerfi Þýzkalands.

Nú er nokkur áhugi hérlendis á Kanadadollar.  Það er rétt að kryfja þann kost til mergjar af færustu hagspekingum landsins.  Það er mikilvægt að sjá fyrir helztu afleiðingar af upptöku Kanadadollars, CAD.  Það er full ástæða til að eyða nokkru púðri í vandaða áhættugreiningu.  Það má í upphafi spyrja sig, hvers vegna Kanadamenn séu með eigin gjaldmiðil, en ekki USD.  Utanríkisviðskipti þeirra eru að yfir 90 % við BNA (Bandaríki Norður-Ameríku).  Sennilegasta skýringin er af tvennum toga:

• Kanadamönnum hafi þótt of mikill munur á hagsveiflunni í BNA og í Kanada.  Þetta hefur sannazt á síðustu árum, þegar kanadadollar hefur orðið verðmeiri og sterkari en bandaríkjadollar, en þessu var öfugt farið hér á árum áður.
• Kanadamenn, sem eru tiltölulega fámenn þjóð, hafa sennilega óttazt að missa tögl og hagldir á eigin málum, í atvinnumálum, auðlindamálum og fjármálum og renna þannig hreinlega inn í BNA, ef þeir tækju upp USD.

 Varðandi íslenzka hagkerfið gildir nákvæmlega sama um upptöku CAD og EUR.  Hagkerfið verður að hafa burði til að bera hinn sterka gjaldmiðil.  Við förum úr öskunni í eldinn, ef hér verður meiri verðbólga en í Kanada, svo að útflutningsgreinarnar verða ekki lengur samkeppnihæfar.  Þá mun verða kreppa hér, atvinnuleysi og atgervisflótti, og ofan í kaupið fjármagnsflótti.  Þessi ráðstöfun er þess vegna ekki fortakslaust fyrirheitna landið í peningalegum efnum.  Við komumst aldrei hjá því að lúta hörðum lögmálum, sem heilbrigt hagkerfi útheimtir, hvaða mynt, sem notuð er.

Það geta verið ýmsir kostir við CAD.  Líkur á verðstöðugleika innanlands aukast.  Fjárfestingar munu vaxa.  Ekki verður þörf á gjaldeyrisvarasjóði og draga má verulega úr umsvifum Seðlabankans.  

Ef þessi tilraun misheppnast af einhverjum ástæðum, þá ætti útgönguleiðin úr þessu myntsamstarfi að verða greiðfærari en út úr evrusamstarfinu, þar sem við værum þó ekki í ríkjasambandi við Kanada.  Í þessum efnum er nóg að benda á Grikkland, en Grikkir engjast nú sundur og saman, því að hagkerfi þeirra nær aldrei nauðsynlegum vexti í spennitreyju evrunnar.  Ef þeir ná ekki samkomulagi við lánadrottna sína á frjálsum markaði um afskriftir 50 % lánanna, þá mun Grikkland lenda í greiðsluþroti síðar í þessum mánuði og hrökkva fyrst ríkja út úr evrusamstarfinu.

Afleiðingar slíks greiðslufalls er þjóðargjaldþrot Grikkja, trúnaðarbrestur í garð evrunnar og ESB og þar af leiðandi 900 milljarða evru fjármögnun veikra ríkja evrunnar.  Afleiðingar þessa yrði Kreppan mikla á 21. öldinni.  Þegar lagt er upp í leiðangur á röngum forsendum og aldrei reiknað með mótlæti, þá mun sá leiðangur lenda fyrr en seinna í ógöngum og líklega leysast upp á endanum.  Í upphafi skyldi endirinn skoða.              

    

      

  

  

 

 

       

Afleiðingar atvinnufjandsemi

Stöðnun ríkir í athafnalífi landsmanna, ef frá eru taldar talsverðar framkvæmdir Rio Tinto Alcan (RTA) í Straumsvík og framkvæmdir við Búðarhálsvirkjun, sem reist er til að fullnusta nýjan orkusamning á milli Landsvirkjunar og RTA.  Því miður hillir ekki undir næstu framkvæmdir á þessu sviði. 

Ef allt væri með felldu, væru framkvæmdir við álverið í Helguvík nú þegar komnar að nýju af stað og virkjanaframkvæmdir vegna þessa notanda.  E.t.v. hefur ógæfa þessa verkefnis verið of mikil áherzla á jarðgufuvirkjun til orkuöflunar.  Nóg er hins vegar af vatnsorku í landinu, en auðvitað þarf þá að flytja orkuna lengri leið í sumum tilvikum.  Öflugt atvinnulíf á Suðurnesjum útheimtir öfluga flutningslínu þangað og er óskandi, að ágreiningur um flutningslínuna standi ekki þróun fjölbreytilegs athafnalífs Suðurnesja fyrir þrifum.

Hins vegar er alveg ljóst, að bögglingurinn með Rammaáætlun um nýtingu og verndun orkulinda, sem nú þegar hefur dregizt um of úr hömlu, er tekinn að hamla þróun athafnalífs í landinu.  Þessi bögglingur vinstri manna við völd tefur uppbyggingu athafnalífsins og magnar fjárhagsvanda almennings.  Stuðningur við fjárhag heimilanna þarf að vera í 5 liðum:

1. Fjárfestingar í fyrirtækjum til útflutningsiðnaðar.    Þar undir falla virkjanir, því að tekjur þeirra af raforkusölu til útflutningsiðnaðar eru í bandaríkjadölum.  Gjaldeyristekjur gefa hámarks margfeldisáhrif á hagkerfið.  Aukið innstreymi gjaldeyris er til þess fallið að styrkja krónuna, sem bætir stöðugleikann, og gerir kleift að hraða greiðslu erlendra skulda, sem minnkar vaxtaútgjöld hins opinbera og rennir stoðum undir hækkað lánshæfismat.  Fjárfestingar draga úr atvinnuleysi í bráð og lengd, sem lagar stöðu ríkissjóðs.  Stórtækar fjárfestingar efla tækniþekkinguna í landinu og skjóta þannig stoðum undir innviði þjóðfélagsins. Fjárfestingar, sem nema a.m.k. 20 % af landsframleiðslu, VLF, eru traust undirstaða öflugs hagvaxtar, 3 % - 6 % á ári, sem, ásamt framleiðniaukningu, gefur von um varanlegar kjarabætur almenningi til handa.  Slíkar kjarabætur ásamt, skattaívilnunum, er raunhæfasta aðstoð við fjárhagslega aðþrengdar fjölskyldur, sem völ er á.  
2. Vinstri hreyfingin grænt framboð og Samfylking í Stjórnarráðinu eru nú að framkvæma löngu yfirlýsta stefnu sína um að þrengja að notkun einkabílsins með mjög háum stofnkostnaði, mjög háu varahlutaverði og afar háu eldsneytisverði.  Allt of lítil endurnýjun á sér þess vegna stað á bílaflota landsmanna, og meðalaldur hans að verða ískyggilega hár m.v. öryggi og hagkvæmni.  Vinstri menn og nytsamir sakleysingjar gjamma enn um, að eldsneytisverð sé lægra hérlendis en sums staðar erlendis.  Þeir setja þessi mál þá ekki í rétt samhengi.  Hérlendis eru engar járnbrautarlestir og almenningssamgöngur vanþróaðar, enda fer aðeins um 5 % fólksflutninga fram þannig.  Erlendis er þetta hlutfall margfalt hærra, þ.e. í öðrum löndum gefst fólki val, og eldsneytisverðið hefur þess vegna ekki jafnhrikalega neikvæð áhrif á pyngju almennings og fyrirtækja og hérlendis.  Það er þess vegna rétt athugað hjá þingmönnum Sjálfstæðisflokksins, að lækkun eldsneytisverðs niður í 200 kr/l er eðlileg samfélagsleg ráðstöfun og til þess fallin að örva atvinnulífið.  Miða mætti við verðlag í ársbyrjun 2012 og leyfa verðinu að hækka m.v. hækkun vísitölu frá þeim tímapunkti og þar til hagvöxtur í landinu er orðinn a.m.k. 4 % yfir 2 ár í senn.   Þetta mundi hafa góð áhrif á hag flestra fjölskyldna í landinu og allra fyrirtækja og þar með örva hagvöxt.  Íslendingar eiga tæknilega möguleika á framleiðslu eldsneytis, sem dugir öllum bílaflotanum, sem líklega borgar sig, ef verð hráolíutunnu er yfir USD 100, en það er nú um 115 USD/tu.  Þetta verður gjaldeyrissparandi og dregur úr koltvíildislosun og ýmissi annarri loftmengun. Slík þróun yrði þjóðhagslega hagkvæm. 
3. Sjávarútveginum er haldið í spennitreyju af stjórnarflokkunum.  Hótanir vofa yfir um þjóðnýtingu, svo að ritað sé tæpitungulaust.  Við slíkar aðstæður er of áhættusamt að fjárfesta.  Samt er svo komið, að á næstu 10 árum þyrfti að endurnýja um 80 % af atvinnutækjum sjávarútvegsins, ef vel ætti að vera.  Endilega þarf að stefna að því, að þessar fjárfestingar nýtist sem bezt íslenzkum tæknimönnum og iðnaði.  Þó að útvegurinn sé mjög skuldsettur núna, m.a. vegna kvótakaupa, er ekki ólíklegt, að hann gæti fjárfest fyrir 30 mia. kr á ári næstu árin.  Slíkt yrði landinu gríðarleg lyftistöng.  Til þess að gera þetta þarf sjávarútvegurinn frið fyrir stjórnvöldum, bæði varðandi eignarhald aflaheimilda og sérskattlagningu, s.s. veiðileyfagjald, sem er uppfinning andskotans til að draga kraftinn úr atvinnugrein, sem stendur í harðri alþjóðlegri samkeppni á matvælamörkuðum heimsins.  Sjávarútvegur greiðir feiknin öll til samfélagsins með hafnargjöldum, fasteignaskatti og tekjuskatti.  Hann greiðir og hærri laun að jafnaði en almennt gerist.  Allir mundu hagnast á því, að útvegurinn setti fé í stórfellda repjuræktun og olíuvinnslu úr henni, sem nýtzt gæti flotanum og almenningi.  Til að auka hlut almennings enn meir í velgengni sjávarútvegs mætti veita fólki forkaupsrétt að hlutabréfum í fyrirtækjum, sem aflað hafa sér fiskveiðikvóta, sem nemur yfir 5 % heildarkvótans. 
4. Verðbætur stuðla að hærri verðbólgu.  Í um 30 ár hafa verið verðbætur á fjárskuldbindingar, en ekki á laun.  Þetta hefur eflt sparnað í landinu, sbr lífeyrissjóðina.  Hann mundi hins vegar verða enn meiri eftir afnám vísitölutengingar lána, ef samtímis tekst að kveða verðbólguna í kútinn og skapa jákvæða raunvexti.  Þá verða lánin ekki það kverkatak á hag fjölskyldna, sem nú er.  Til að kveða verðbólguna niður verður að vinna bug á hallarekstri ríkissjóðs strax og skapa aðstæður, sem hægt styrkja krónuna.  Snöggt afnám gjaldeyrishafta mun stinga á kýli, hreinsa gröft úr sári og skapa aðstæður fyrir gróanda, þ.e. aukið innstreymi gjaldeyris, sem er nauðsynlegt.  Við þurfum að taka upp þýzka hagstjórn, halda vexti ríkissjóðs vel innan hagvaxtarmarka, halda launahækkunum innan marka framleiðniaukningar og efla iðnaðinn með áherzlu á menntun iðnaðarfólks og tæknimanna.  Hefja verkmenningu til öndvegis, eins og Þjóðverjar gera, en láta spákaupmennsku og froðuhagkerfi lönd og leið.
5. Menn á borð við Þorstein Pálsson telja leiðina til að ná öllum þessum fögru markmiðum liggja til Evrópusambandsins, ESB.  Þess vegna var sótt um aðild að ESB 16. júlí 2009, þegar Íslendingar stóðu mjög höllum fæti vegna Hrunsins.  Bjartsýnir ESB-sinnar spáðu Íslandi inni þar í hlýju Berlaymont þegar árið 2011.  Það var mikil glámskyggni. Hvaða lærdóma má draga við athugun á þróuninni innan ESB síðan sótt var um aðildina ?  ESB er nú að þróa með sér nýja sameiginlega sjávarútvegsstefnu.  Frétzt hefur, að hún muni verða reist á kvótakerfi með 15 ára nýtingarrétti.  Augljóslega er svo nefnd fyrningarleið Samfylkingar aðlögun að þessari stefnu.  Þá verður hluti aflaheimildanna innkallaður á hverju ári, þjóðnýttur með Salami-aðferðinni, til uppboðs eða endurúthlutunar til 15 ára.  Er ástæða til að halda, að þetta fyrirkomulag muni auka afrakstur sjávarútvegsins ?  Nei, það standa engin rök til þess, af því að eignarréttur veiðihlutdeildarinnar hvetur til betri umgengni við auðlindina, meiri fjárfestinga og langtímahagsmunir eru þá settir í öndvegi í stað skammtímasjónarmiða.  Hvaða ályktanir má draga af óförum jaðarlanda ESB, Grikklands, Portúgals og Írlands.  Innanríksráðherra Þýzkalands hefur svarað því.  Eina leiðin fyrir Grikkina er að losa sig út úr evrusamstarfinu, segir hann.  Þetta blasir við.  Til að Grikkir rétti úr kútnum verður að myndast hagvöxtur í gríkska hagkerfinu. Á árinu 2011 varð þar 7 % samdráttur, og hefur hagkerfið dregizt saman um líklega 15 % - 20 % frá 2007.  Þetta er voveiflegt, enda er millistétt Grikklands að verða fátæktinni að bráð.  Um 30 % Grikkja eru nú undir skilgreindum fátæktarmörkum.  Öllum þessum ósköpum hefur evran valdið.  Portúgalir eru líklega gjaldþrota líka, eins og Grikkir í raun.  Eitt bjargar Írum nú.  Miklar fjárfestingar erlendra fyrirtækja, sem þeir hafa laðað til sín með aðeins um 12 % tekjuskatti á fyrirtæki.  Þetta er leiðin út úr ógöngunum.  Burt frá sósíalisma andskotans.  Það á að fjárfesta sig út úr kreppunni.  Niðurskurður þarf að vera með að því marki, sem eykur alþjóðlega samkeppnihæfni, en vöxt verður að tryggja.  Þetta er lærdómurinn.  Tryggjum við þetta með inngöngu í ESB ?  Ekkert bendir til þess.  Þvert á móti.  Í kurteisiskyni við framkvæmdastjórn og leiðtogaráð ESB og í sparnaðarskyni fyrir íslenzka skattgreiðendur ber að stöðva aðildarferlið nú þegar.  Segja á við ESB.: - Þróunin innan ESB hefur orðið allt önnur en búast mátti við, þegar Alþingi samþykkti aðildarumsókn.  Þess vegna treystum við okkur ekki til að halda ferlinu áfram án þess að spyrja þjóðina beint, hvort hún vilji fá að sjá samning við ESB. - Alþingi skuldbindi sig til að hlíta vilja þjóðarinnar í þessu efni.  Þetta verða talin eðlileg og lýðræðisleg viðbrögð lítillar þjóðar í vandasamri stöðu.

Það fer lágt á opinberum vettvangi á Íslandi, að erlendis er fiskveiðistjórnunarkerfi Íslendinga talið meðal hinna bezt heppnuðu í heimi.  Þann 25.02.2012 var fjallað í vikuritinu The Economist um sjávarútveg í greininni, "How to stop fishermen fishing".  Byrjað er á að minnast á súrnun hafsins, sem rekja má til hlýnunar andrúmsloftsins og aukins koltvíildis þar.  Þá er minnzt á ofveiðina, sem aðeins hefur tekizt að hamla gegn með kvótakerfi.  Fiskveiðistjórnunarkerfi ESB er ýtir undir ofveiði.  Tækniþróunin hefur aukið afköstin við veiðarnar gríðarlega.  Sumir fiskistofnar hafa minnkað um 90 %, og tjónið af þessum völdum er talið nema um 50 miö USD á ári samkvæmt Alþjóðabankanum.

Þar sem fiskimiðin eru almenningur, en ekki í einkaeign kvótaeigenda, þar ríkir skammtímasjónarmið við veiðarnar og hjarðhegðun rányrkjunnar, sem reist er á sjónarmiðinu, að stundum við ekki ofveiði, þá muni aðrir verða tilþess.  

"Á flestum miðum mundu sjómenn auka tekjur sínar með því að koma böndum á nýtinguna, og það ætti að vera unnt að byggja inn hvata í kerfið til slíks. Bezta leiðin er að veita þeim langtímaréttindi til nýtingar  veiðihlutdeildar. Í þróuðum fiskveiðistjórnunarkerfum, eins og á Íslandi, Nýja-Sjálandi og í Bandaríkjunum, hefur þetta þróazt yfir í framseljanlega, veðsetjanlega hlutdeild í veiðiheimildum.  Þróunarríkjum, þar sem réttarfarið er brokkgengt, virðist ganga betur, þegar hópréttindum til fiskveiða á ákveðnu svæði er úthlutað til samvinnufélags eða þorpsútgerðar.  Grunnurinn er sá sami: fiskimenn, sem finnst þeir vera eigendur, eru líklegri til að ganga um auðlindina með ábyrgum hætti en hinir, sem valsa í almenninginum.  Ný tölfræðileg rannsókn bendir til, að útgerðir með eignarrétt á veiðuhlutdeild eru yfirleitt með heilbrigðari rekstur."

Þannig er það niðurstaða höfundar þessarar greinar í hinu virta tímariti, að einkaeignarréttarfyrirkomulagið á veiðihlutdeildum stuðli að sjálfbærum veiðum, en annars konar fyrirkomulag leiði til rányrkju.  Það kemur líka fram í greininni, að þessi leið sé stjórnmálalega grýtt, því að sjómennskan hafi verið rekin áfram á veiðieðlinu og fæðusöfnun; taparar verði til við úthlutun eða viðskipti með aflahlutdeildir og öfund skapist.  Allt kemur þetta heim og saman hérlendis.  Aðalatriðið er, að fiskveiðar snúast ekki lengur um að draga bein úr sjó, heldur um að fullnægja þörfum viðskiptavinar á hörðum samkeppnimarkaði á réttum tíma.  Að því leyti er enginn munur á nútímaútgerð og iðnaðarfyrirtæki, sem aflar sér hráefna með vinnslu úr eigin námu.

Íslenzka hagkerfinu ríður á, að sjávarútvegur lúti vísindalegri samfélagslegri stjórn á auðlindanýtingunni, eins og fæst með ákvörðun ráðuneytis á heildarafla á hverri tegund á hverjum miðum á hverjum tíma á grundvelli veiðiráðgjafar Hafrannsóknarstofnunar, og nýtingin lúti síðan markaðslögmálum á grundvelli einkaeignarréttar á veiðihlutdeild (kvóta).

           

Að kunna ekki að skammast sín

Íslendingar búa um þessar mundir við ríkisstjórn, sem er svo fáum kostum búin, að hún er í engum færum til að veita landsmönnum nokkra forystu, sem þó ber brýna nauðsyn til.  Með atbeina forseta lýðveldisins á stjórnmálasviðinu og skefjalausu ofbeldi við þinghúsið og víðar í Reykjavík, þar sem hársbreidd munaði, að ríkislögreglan  og þar með ríkið sjálft, væri brotin á bak aftur, tókst ógæfufólki að hrifsa til sín völdin í Stjórnarráðinu snemmárs 2009.  Fólk þetta fékk þá að njóta vafans, en það reyndist engin innistæða vera fyrir því trausti, enda hefur þetta skrýtna fólk kolfallið í öllum raunum.

Í janúar 2009 römbuðu landsmenn á barmi stjórnarbyltingar, sem ekki er nokkrum vafa undirorpið, að hefði orðið blóðug, því að valdarán Vinstri hreyfingarinnar græns framboðs og annarra slíkra hefði mörgum þótt ólíðandi og snúizt til varnar.  Með lögregluna yfirbugaða hefði þetta hæglega getað endað með hildarleik.  Sjá þá allir, af hversu miklu offorsi, ofstæki og ábyrgðarleysi vinstri öflin í landinu gengu fram þessa janúardaga 2009.  Framganga þeirra markaðist af sams konar dómgreindarleysi og hvað eftir annað átti eftir að koma í ljós á valdatíma þeirra. Nú er komið berlega í ljós, að furðufólk þetta, sem við völdum tók 1. febrúar 2009 og voru síðan tryggð áframhaldandi völd í heilt kjörtímabil í kosningunum í apríl sama ár, hefur nákvæmlega ekkert það til brunns að bera, sem forystufólk þarf að hafa.  Það er hjakkað í sama farinu og dundað við einskis nýt gæluverkefi, sem annaðhvort eru stórskaðleg eða skipta litlu máli fyrir þjóðarhag.  Ekkert vitrænt frumkvæði, og engin stefnumörkun á sér stað til framtíðar, og engin uppbygging á innviðum né undirstöðum samfélagsins á sér.  Það er bara horft til baka og rifið niður, ef eitthvað er.  

Það er hangið við völd af valdafíkn og ótta við lýðræðislegan dóm yfir ómyndinni.  Aldrei aftur vinstri stjórn mun enn á ný óma um borg og bý.   Það væri eindæma ósanngjarnt að halda því fram, að kjósendur hafi þarna fengið, það sem þeir áttu skilið, þó að meirihluti kjósenda hafi í refsingarskyni við borgaralegu flokkana eftir Hrun morknaðs fjármálakerfis á Íslandi ákveðið að kjósa vinstri flokkana til valda.  Það reyndust verða dýrkeypt mistök, því að kötturinn var keyptur í sekknum.  Nú þarf að slá köttinn úr sekknum.   Þingmenn þessa þingmeirihluta hafa margsinnis gert sig seka um svo alvarlegan dómgreindarbrest, að þeir eru ekki lengur hins minnsta trausts verðir.  Ráðherrarnir, núverandi og brottreknir, eru bersýnilega dómgreindarlausir.  Þeir ráða ekki við að leysa úr vandamálum, sem eiginn álkuháttur og dómgreindarbrestur þingmeirihlutans hefur skapað, hvað þá vanda, sem að utan steðjar. 

Forkólfar ráðherranna þrugla óskiljanlega þvælu komandi út af ríkisstjórnarfundi, þar sem viðfangsefnið var að móta stefnu framkvæmdavaldsins í kjölfar dóms Hæstaréttar um afturvirkni laga um vaxtaákvörðun á lán, sem breytt var úr ólöglegum lánum með gengisviðmið.  Þau heyktust algerlega á þessu viðfangsefni, eins og öllum öðrum, þar sem úrlausnar og leiðsagnar er þörf út úr vandasamri stöðu.  Forherðingin er samt slík, að alltaf neita þau að horfast í augu við þá staðreynd, að þau ráða ekki við viðfangsefnin.  Ráðherrarnir kunna ekki að skammast sín.  

Ekki er hlutur Fjármálaeftirlits og Seðlabanka skárri.  Þessar stofnanir gáfu ríkisstjórnarómyndinni ráð um lagasetningu síðla árs 2010, sem flestir leikmenn sáu þá strax, að orkuðu mjög tvímælis lögfræðilega, þar sem lög voru gerð afturvirk, jafnvel þó að fjölmargir lögmenn vöruðu við og /eða mótmæltu slíkum gjörningi sem Stjórnarskráarbroti. 

Þetta er mjög einkennandi fyrir vinnubrögð ríkisstjórnarinnar.  Hún fer öfugt að hlutunum, er óráðþæg, hlustar ekki á sérfræðinga og les ekki málsgögn og heimtar í öllum gösslaraganginum, að þingmenn hennar hagi sér eins.  Annars eru gerð hróp að mönnum, snúið upp á handleggina á þeim og þeir lagðir í einelti.  Þessi viðurstyggilega ofstækisframkoma hefur sínar afleiðingar. Þetta er raunaleg, en raunsönn lýsing á "stjórnendum" þjóðarskútunnar.  

Nú er svo komið, að ríkisstjórnin og stjórnmálaflokkarnir tveir, sem að henni standa, er rúin trausti.  Hvern skyldi hafa órað fyrir, að Lilja Mósesdóttir & Co. fengi meira fylgi en Samfylkingin og Vinstri hreyfingin grænt framboð til samans.  Lilja gerir hosur sínar grænar fyrir fólki á miðju stjórnmálanna, en engum dylst, að hjarta hennar slær langt til vinstri við stjórnmálalegt velsæmi, þannig að hún siglir nú þegar undir fölsku flaggi.   

Ríkisstjórnin var með þessum Hæstaréttardómi í viku 7/2012 um gengistengd lán slegin rothöggi, sem skýrir e.t.v. ruglið í ráðherrunum, sem ekki mæltu orð af viti að afloknum fyrsta ríkisstjórnarfundinum eftir rothöggið.  Í stað þess að kasta handklæðinu inn í hringinn, hófst þá kattarþvottur með aumkvunarverðu yfirklóri um, að nú biðu þau eftir tillögu bankanna um, hvernig standa ætti við Hæstaréttardóminn.  Auðvitað átti framkvæmdavaldið að taka af skarið, setja Frjármálaeftirlitið til verka við að útfæra dóm Hæstaréttar, sem er skýr, þó að rugludallar þrugli stöðugt bull til að rugla fólk í ríminu.  Síðan má skipa gerðardóm, eins og Talsmaður neytenda hefur lagt til, sem mundi leggja greinargerð Fjármálaeftirlits til grundvallar úrskurðum sínum. 

Vinstri stjórnin er handbendi fjármálafyrirtækjanna og ætlar að láta þau, sem dæmd voru sek, um túlkun dómsins. Það á að láta úlfinn gæta lambsins.  Er þetta hægt ? Góðir hálsar; aumari verða stjórnmálamenn fjandakornið ekki.  Þessir munu óhjákvæmilega draga flokka sína með sér í tortíminguna.   Auðvitað átti bankastjóri Seðlabankans og forstjóri Fjármálaeftirlitsins ásamt bankaráði og stjórn Fjármálaeftirlitsins að segja af sér líka fyrir að vera staðin að verki við að hvetja til Stjórnarskráarbrots.  Hlutur beggja þessara aðila er slíkur, að fullyrða má, að farið hefur fé betra.  Nú hefur forstjóra Fjármálaeftirlitsins líklega verið fórnað, en slíkur blóraböggull er allt of léttvægur í þessu samhengi.  

Stjórnsýsla landsins er lömuð.  Ofan á situr undirmálsfólk, sem aldrei skyldi nokkur mannaforráð fengið hafa, hvað þá forystu ríkisvalds.  Þetta endemis hæfileikaleysi smitar niður um stjórnsýsluna, því að eftir höfðinu dansa limirnir.  Verkstjórnin er síðan með þeim hætti, að þessi sama stjórnsýsla er sett í að fást við alls konar gagnaöflun og þýðingar fyrir kommissarana í Brüssel undir formerkjum aðlögunarferlis að Evrópusambandinu, ESB, sem er hrein fjársóun og tímasóun, því að Ísland er áreiðanlega ekki á leið inn í ESB.  Í augum uppi liggur, að brýna nauðsyn ber til að stöðva alla þessa endemis vitleysu og ráðleysi vinstri manna, sem ekkert kunna til verka, forgangsraða aldrei með tilliti til þjóðarhagsmuna, heldur aðeins eigin sérvizku og fordóma og sóa skattpeningum á báðar hliðar. 

Engin ríkisstjórn hefur haft jafnbrogaðan feril að baki og þessi, sé litið til niðurlægjandi ósigra og áfellisdóma.  Þar ber tvær þjóðaratkvæðagreiðslur um Icesave hæst, en Icesave málarekstur ríkisstjórnarinnar opinberaði mönnum fullkomna óhæfni ráðherra í starfi, og var þar sýnu verst frammistaða formanna stjórnarflokkanna.  Þar bjargaði forseti lýðveldisins landsmönnum fyrir horn, þegar allt stendi í óefni, tvívegis.

Þá er í fersku minni Hæstaréttardómur yfir umhverfisráðherra, Svandísi Svavarsdóttur, fyrir afglöp í starfi, og hún heldur nú áfram afglapaiðju sinni með því að breyta niðurstöðum starfshópa um Rammaáætlun um nýtingu og vernd orkulinda.  Niðurstöðum faghópanna er breytt í reykfylltum bakherbergjum nómenklatúrunnar.  Þetta minnir mjög á framferði Putíns í Rússlandi, en að undirlagi hans er ekki hikað við að breyta niðurstöðum kosninga í Rússlandi stjórnmálaflokki hans í vil.  Þeim svipar saman hjörtunum í Moskvu og Reykjavík.

 Stjórnarskráarmálið er orðinn helber farsi.  Ríkisstjórnin er þar búin að eyða einum milljarði (mia) kr í tóma vitleysu.  Út er komið skjal, sem ekki stenzt stranga rýni stjórnlagafræðinga og annarra lögspekinga, sem þykir þar hvað stangast á annars horn.  Þetta er bragðdaufur vellingur án rúsína og lögfræðilegt undirmálsverk.  Jafnvel formaður stjórnlagaráðs getur ekki dulið vanþóknun sína opinberlega á ráðleysi ríkisstjórnarinnar, sem aldrei getur hugsað neitt mál til enda.  

Stjórnin virðist vilja láta kjósa um nokkrar greinar Stjórnlagaráðs og jafnvel alla tillögu ráðsins samhliða forsetakosningunum í sumar, en allt er málið í þoku, enda var illa til þess stofnað, þar sem Hæstiréttur dæmdi kosningar ólöglegar, sem í óráðshugarheimi Jóhönnu Sigurðardóttur áttu að veita Stjórnlagaþingi réttlætingu til að yfirtaka hlutverk Alþingis sem Stjórnarskráargjafa.  Það stendur upp úr, að staðið er með algerlega ólögmætum hætti að kukli við Stjórnarskrána.  Ef einhver kærir þessar aðfarir, verða þær að líkindum dæmdar ólögmætar, og er þá ver farið en heima setið.  Engum heilvita manni getur dottið í hug að standa með svo óvönduðum hætti og svo flausturslega og ófaglega að endurskoðun grundvallarlaga lýðveldisins.   

Nú þakka forkólfar ríkisstjórnarinnar sér ánægjulega hækkun lánshæfismats landsins.  Þetta hefur hins vegar gerzt þrátt fyrir ríkisstjórnina, en vegna makrílsins, sem er að færa þjóðinni 25 mia kr björg í bú á ári, og gæftir eru yfirleitt góðar.  Álverðið hefur að vísu lækkað tímabundið, en framleiðslan fer hins vegar vaxandi í landinu.  Það er argasta hégilja, sem haldið er fram af draumórafólki og öfugmælaskáldum, að varanleg offramleiðsla sé á áli og framleiðsla áls ógni jörðunni.  Framleiðslan er nú um 43 Mt/a (milljón tonn á ári) og hefur vaxið um 10 % á fáeinum árum.  Spáð er 4 % eftirspurnaraukningu á ári, sem þýðir 16 Mt aukningu fram til 2020 eða 2 Mt/a.  Megnið af brotaáli fer í endurvinnslu, sem aðeins þarf um 5 % af orku frumvinnslunnar per tonn.  Hvernig dettur rassálfunum í hug að halda fram þeirri fásinnu, að álvinnsla muni eyðileggja jörðina.  Bezt er, að þruglkenndur skáldálfur draumalandsins stingi hausnum í sandinn og verði þar, sem hann á heima; í eyðimörk fordóma og sjúklegra samsæriskenninga.

 Álverin á Íslandi eru samkeppnihæf, og eigendum dettur ekki í hug að draga hér saman seglin, þótt í móti blási.  Þessa mikla gjaldeyrisöflun verður enn að efla til að mynda traustan grunn að viðreisn hagkerfisins og efnahagslegum stöðugleika með afnámi hafta og skilyrðislausra verðtrygginga.   

Þessu ráðleysisgengi, flagði undir fögru skinni, sem hér rændi völdum og hlaut síðan blessun í kosningum á fölskum forsendum og hefur þegar svikið öll sín kosningaloforð, ber að fleygja hið fyrsta á ruslahauga sögunnar og leggja ár hinna glötuðu tækifæra að baki sér.  Vatnið það hefur þegar runnið undir brúna, en hitt þarf að virkja. 

Hvað tekur þá við ?  Menn spyrja, hvort þeir eigi að greiða stjórnmálaflokkum atkvæði, sem ábyrgir séu fyrir Hruninu ?  Hverjir eru ábyrgir fyrir Hruninu ?  Árið 2004 var til meðferðar mál á Alþingi, sem skipti sköpum um eignarhald á fjölmiðlum.  Þáverandi stjórnarandstaða, Samfylking og Vinstri hreyfingin grænt framboð, barðist eins og blóðhundar gegn dreifðu og gegnsæju eignarhaldi á fjölmiðlum, en ríkisstjórn Davíðs Oddssonar fékk það samþykkt á Alþingi.  Lögin féllu hins vegar forseta lýðveldisins ekki í geð, svo að hann synjaði þeim staðfestingar, og voru þau í kjölfarið felld úr gildi.  Eftir þetta náðu gullrassar og nasavíðir fjárglæframenn kverkatökum á umræðunni í landinu og síðan undirtökunum í bönkunum með alræmdum afleiðingum.  Ef sauma átti að auðmönnum, áttu þeir jafnan hauka í horni, þar sem Samfylkingin var.  Það má heldur ekki gleyma því, að stefna Sjálfstæðisflokksins var upphaflega um dreifða eignaraðild að bönkunum, en þingið kaus að hafa annan hátt á.  Er með sanngirni unnt að kenna Sjálfstæðisflokkinum um rotið fjármálakerfi, eins og vinstri flokkarnir hanga nú á, eins og hundur á roði, og endurspeglast í málarekstrinum á hendur Geir Hilmari Haarde ?  Nei, það er engin sanngirni í því, heldur undirstrikar þetta háttarlag vinstri flokkanna dómgreindarleysi þingmanna þeirra, sem rakið er í þessum pistli.  Þeir kunna ekki að skammast sín.    

Í helgreipum ríkjasambands

Grikkland riðar á barmi þjóðfélagslegrar upplausnar, enda er landið sokkið í skuldir.  Engin von er um, að úr rætist á þessum áratugi, nema Grikkir losi sig við mynt, sem þeir ráða engu um.  Þó er talið, að evran bíði þess ekki bætur, ef Grikkir losa sig úr helfjötrum þessarar myntar, sem engum hentar, nema Þjóðverjum. 

Hvers vegna hentar engum evran, nema Þjóðverjum ?  Það er vegna þess, að væri þýzka markið við lýði, mundi það vera sterkara (dýrara) en evran.  Þess vegna væru Þjóðverjar ekki jafnsamkeppnihæfir á erlendum mörkuðum og nú.  Jafnframt er reynslan sú, að vextir á evrusvæðinu markast aðallega af hagsveiflu Þýzkalands, enda er þýzka hagkerfið stærst innan evru-lands.  Þó að evran sé veikari en þýzka markið væri, er hún samt of sterk fyrir öll hagkerfin í evru-landi utan Þýzkalands.  Þetta yfirsást þeim, sem börðust fyrir stofnsetningu evrunnar.  Það voru ekki Þjóðverjar.  Henni var troðið upp á þá.  Þeir sáu mjög eftir DEM, sem var stolt niðurlægðrar þjóðar.  Þjóðverjar löguðu sig að evrunni, og hún hefur reynzt hafa rutt þeim brautina til endurnýjaðra úrslitaáhrifa í Evrópu.  Örlögin eru ekkert lamb að leika sér við.

 Hagkerfi Grikklands riðar nú til falls vegna fólskulegrar framkomu leiðtoga ESB við alþýðu Grikklands.  Nú er reyndar búið að sprauta nautsblóði í dauðvona sjúklinginn í von um, að örvæntingarmeðferð lífgi sjúklinginn við.  Staðreyndir máls, sem hér að neðan eru raktar, mæla gegn slíku.  Hagkerfið er orðið ósjálfbært og getur ekki lengur brauðfætt þjóðina.  Grikkir lifa enn um efni fram, þó að þeir hafi hert sultarólina meir en líklega nokkur vestræn þjóð frá stríðslokum.  Til að sýna, hversu grafalvarleg núverandi staða Grikkja er má nefna nokkrar tölur:

• ríkisskuldir nema 355 miöEUR eða 163 % af VLF
• verg landsframleiðsla hefur minnkað samfleytt 2008-2012
• VLF dróst saman 2008-2011 úr 233 miöEUR í 218 miaEUR
• samdráttur landsframleiðslu á 4 árum: 10 %
• samdráttur landsframleiðslu árið 2011: 7 % (ný tala)
• verðbólga árið 2011: 2,9 %
• atvinnuleysi: 20 % og rúml. tvöfalt meira á bilinu 18-30 ára
• greiðsluhalli við útlönd: 22 miaEUR eða 8,6 % af VLF
• halli á ríkisbúskapi: 10 %
• ávöxtunarkrafa á 10 ára ríkisskuldabréfum: 36 % á ári 
• fall hlutabréfamarkaðar 2011: 44 % 

Þessar tölur lýsa hagkerfi þjóðar í bráðri neyð, enda berast tíðindi frá Aþenu um blóðuga bardaga og sprengingar í allsherjarverkfalli í landinu.  Hvernig bregðast embættismenn ESB og Merkozy við þessari grafalvarlegu stöðu ?  Ráðamenn ESB krefjast af þjóðþinginu í Aþenu, að það samþykki 3,0 miaEUR niðurskurð ríkisútgjalda sem skilyrði greiðslu á 130 miaEUR láni úr björgunarsjóði ESB, sem á að bjarga Grikklandi frá greiðsluþroti 20. marz 2012.  Þegar þingið hafði fallizt á þetta, bættu ESB-forkólfarnir 10 % við niðurskurðarkröfuna.  Samkvæmt nýjustu fregnum ætlar gríska þingið að kyngja þessu.

Þetta var kornið, sem fyllti mælinn í Aþenu, og óeirðir brutust umsvifalaust út.  Það er sem forkólfum ESB sé ekki sjálfrátt, eða þeir séu meðvitað að framkalla atburðarás, sem leiðir til greiðsluþrots Grikkja og þar með flótta þeirra úr evruánauðinni.  Það hefur birzt mynd af ESB, sem hörðustu andstæðinga ríkjasambandsins á Íslandi hefði ekki órað fyrir að óreyndu.  Það fyrirfinnst engin samstaða með lítilmagnanum.  Fyrir Grikki er ekkert almennilegt haldreipi að hafa í Brüssel.  Þvert á móti níðist Brüssel á fátæku fólki Grikklands.  Miðstétt Grikklands er að missa fótanna og verða fátækt að bráð.  Tæp 30 % Grikkja er að lenda undir silgreindum fátæktarmörkum.  Skuggalegt er að horfa upp á vaxandi óvild á milli Aþenu og Berlínar.  Er þá skammt í, að gömul sár verð ýfð upp.

Ástæðurnar fyrir þessu eru þær, að forystan í Berlín er tekin að einblína á Sambandsþingskosningarnar haustið 2013.  Hún er að reyna að ganga í augun á kjósendum með hörkulegu framferði sínu gagnvart Grikkjum og öðrum Suður-Evrópuríkjum evrusvæðisins í vanda, og hún neitar að reiða fram meira fé, nema enn meiri fórnir verði færðar þar suður frá.  Önnur ríki evrusvæðisins eru ekki aflögufær, Frakklandsforseti mun falla í vor; það er einvörðungu spurning, hvort hann fellur í fyrri umferð fyrir Le Pen eða í seinni fyrir Hollande.

Frakkland er að sogast ofan í hyldýpið með 90 % ríkisskuldir af VLF og hratt vaxandi, mikinn greiðsluhalla við útlönd og 10 % atvinnuleysi og vaxandi.  Ítalía berst fyrir lífi sínu, og Spánn er á heljarþröm.  Bretar standa utan við allt saman, skuldugir upp fyrir haus, en njóta samt meira trausts fjármálamarkaða með sitt sterlingspund en flest evruríkin, sbr lánshæfismat á Bretum.   Aðrir eru efnahagslegir dvergar í þessu sambandi.  Niðurstaðan er sú, að ESB er lamað og flýtur sofandi að feigðarósi.  Er þá ekki von, að ringlaðir og utan gátta sambandssinnar á Íslandi vilji endilega fara þarna inn og beiti til þess öllum brögðum, jafnvel bolabrögðum ?  Samt er ljóst, að hráskinnaleikurinn, sem Össur nefnir samningaviðræður, hefur stöðvazt.  ESB er ekki tilbúið í alvöruviðræður fyrr en 2013, þegar ríkjasambandið ætlar að vera tilbúið með nýja sjávarútvegsstefnu.  Bara í makrílnum mundi aðlögun okkar að ESB kosta okkur 20 miaISK.  Það þarf að greiða um það þjóðaratkvæði hið fyrsta, hvort halda á áfram þessari endileysu eða að binda endi á hana og snúa sér að uppbyggilegri málefnum.     

Hvernig í ósköpunum stendur á, að rótgróin Evrópuþjóð getur lent í jafnhrikalegri stöðu og Grikkir ?  Þessari spurningu má svara með einu orði-"evran".  Það er evran, sem hefur bókstaflega rústað hagkerfi Grikklands.  Eftir upptöku evrunnar og fram undir hrun fjármálamarkaðanna 2008 streymdi ódýrt lánsfé til Grikklands. Eignaverð hækkaði og verðbólga fór úr böndunum með þeim afleiðingum, að Grikkir urðu lítt samkeppnihæfir á erlendum mörkuðum með miklu sterkari gjaldmiðil en samsvaraði styrk hagkerfisins.  

Afleiðing þessa varð gríðarleg skuldasöfnun hins opinbera í útlöndum og einnig skuldasöfnun fyrirtækja og einstaklinga í bönkum Grikklands.  Lánadrottnar voru mest þýzkir og franskir bankar.  Skuldir ríkisins vaxa enn og stefna í 400 miaEUR.

Áform ESB snerust um að fá lánadrottnana til að afskrifa 50 % af skuldunum.  Skuldirnar eru hins vegar að töluverðu leyti komnar í hendurnar á vogunarsjóðum, sem hafa tekið sér skortstöðu gagnvart Grikkjum, sem merkir, að þeir veðja á fall þeirra.  Þess vegna takast ekki þessir samningar, sem aftur á móti voru skilyrði Merkozy fyrir um 130 miaEUR láni vegna afborgana og vaxta í marz 2012.

Staða Grikkja er verst allra evruríkjanna, líklega af því að þeir voru skuldsettastir fyrir Hrunið að tiltölu.  Hins vegar stefnir allt í óefni hjá fleirum, eins og minnzt er á hér að framan.  Það er vegna þess, að hagkerfi flestra annarra ríkja ESB eru ekki nógu öflug til að geta búið við evru.  Ef jafnaðarmenn á Íslandi hefðu haft afl til, sætum við Íslendingar nú uppi með evru og værum að líkindum í sömu sporum og Grikkir vegna þess, hversu óburðug hagstjórnin á Íslandi hefur löngum verið. 

Það er mikið vandaverk að koma hagstjórninni á Íslandi á braut stöðugleika og sjálfbærni, þ.e. verðbólgu undir 2 % á ári, atvinnuleysi undir 3 %, hagvexti inn á bilið 3 % - 6 % og skuldunum við útlönd niður um a.m.k. helming.  Til þess þarf viturlega stefnumörkun, einarða verkstjórn til að ná settum markmiðum í áföngum og sameiginlegt átak landsmanna.  Það er hægt að fullyrða eftir þriggja ára reynslu, að ekki nokkurt einasta hald er í núverandi ríkisstjórnarflokkum, Samfylkingu og Vinstri hreyfingunni grænu framboði, til þessara verka, enda glíma þeir nú þegar báðir við tilvistarkreppu, og allt framferði forystumanna þeirra ber feigðina í sér.

Reynslan fram að næstu Alþingiskosningum mun skera úr um það, hvaða stjórnmálaflokkar hafa burði til að axla það flókna og erfiða hlutverk að leiða íslenzku þjóðina út úr núverandi eyðimerkurgöngu og til heilbrigðs vaxtar og traustrar velmegunar í sátt og samlyndi við umhverfi sitt.        

     

 

Rekur þar allt á reiðanum

Hvað aðhefst hin volaða vinstri stjórn til að bæta hag landsmanna ?  Því er til að svara, að allt, sem til framfara gæti horft í þessu þjóðfélagi, er kæft af ráðstjórninni.  "Norræna velferðarstjórnin" "tók við Íslandi", eins og Svandís Svavarsdóttir komst nýlega að orði, á innsoginu, þann 1. febrúar 2009, með hástemmdum yfirlýsingum, þar sem lofað var öllu fögru, m.a. að útrýma fjöldaatvinnuleysi á árinu 2011. Engin ríkisstjórn í manna minnum hefur troðið loforð sín í svaðið svipað og þessi og verður vonandi bið á öðrum eins ósannindaferli.  

Skemmst er frá því að segja, að ekki stendur steinn yfir steini af upphaflegum vinstri vaðli, enda hefur Svandís "staðið trú vaktina" í Umhverfisráðuneytinu, "látið náttúruna njóta vafans" og lýðinn lepja dauðann úr skel samkvæmt uppskrift bóndans í Kreml.

Þessi stjórnarstefna er reist á gamalli forstokkun á fræðilegum grundvelli bókasafnssnata, sem aldrei heimsótti nokkurt fyrirtæki og hafði þess vegna engin raunveruleikatengsl, en lifði í gerviheimi.  Þetta var höfundur sameignarstefnunnar, Karl Marx, og á grundvelli fáránlegra hugmynda hans var síðan fyrirmyndin "homo sovieticus" smíðuð, sem vinstri stjórnin á Íslandi rembist nú eins og rjúpan við staurinn við að framkalla hér á lokadægrum sinnar óheillaveru í Stjórnarráðinu. Einstaklingarnir eru í augum ríkisstjórnar Jóhönnu ekkert annað en tekjustofn samneyzlunnar.  

Svandís segist ekki vera á móti nýtingu orkulindanna með sjálfbærum hætti, nema orkan sé seld til fyrirtækja í eigu útlendinga á of lágu verði.  Engir aðrir geta þó enn um sinn keypt orkuna í miklum mæli og greitt fyrir hana með gjaldeyri.  Hún er þess vegna algerlega á móti orkunýtingu í stórum stíl. Þar stendur hnífurinn í kúnni.  Forræðishyggjan í Stjórnarráðinu stöðvar með þessari fordild sinnar þessar og aðrar framfarir í landinu án nokkurra haldbærra raka.  Stjórnsýsla af þessu tagi er ekki bjóðandi í landi Skúla, fógeta, Fjölnismanna, Jóns Sigurðssonar, forseta, Hannesar Hafstein og Einars Benediktssonar, sem allir vildu efla hag þjóðarinnar með þróun atvinnuveganna.  Núverandi ríkisstjórn er líklega sú fyrsta í sögunni, sem leggst þversum gegn framförum atvinnuveganna og er beinlínis atvinnufjandsamleg.     

Þessi afturhaldsstefna vinstri manna er rökleysa (tátólógía).  Til að geta slegið fram Svandísarfullyrðingum með rökum þarf  vitneskju um:

1. Markaðsverð þessarar orku í landinu núna, þ.e. heildsöluverð til nýrrar starfsemi með öllum þeim ströngu skilmálum, sem stóriðjan undirgengst.  Vinstri menn hafa ekki hugmynd um það.
2. Núverandi meðalorkuverð til stóriðjunnar.  Vinstri menn virðast ekki vita það gjörla, þó að það sé reiknanlegt út frá opinberum gögnum, og eru í skrifum sínum yfirleitt að möndla með of lágt verð í áróðursskyni.
3. Kostnaðarverð raforku til núverandi stóriðju og jaðarkostnaðarverð.  Vinstri menn gera sér enga grein fyrir því og vanmeta algerlega heildsöluþáttinn, kaupskylduþáttinn, háan aflstuðul, jafnt álag og langan gildistíma samnings, sem lækkar tilkostnað vegna lægri vaxta á lánum til virkjana og stofnlína.  Aðveitustöð til orkudreifingar er eign orkukaupanda í þessu tilviku.  Þeir líta framhjá þessu öllu, bera saman heildsöluverð og smásöluverð, og hneykslast síðan öll ósköp, en átta sig ekki á því, að þeir eru sjálfir hneykslunarhellurnar og verða sér til minnkunar.  

Stöðnun hagkerfisins í tíð vinstri stjórnarinnar á rætur að rekja til fótalausra fordóma og fáfræði hennar.  Þar að auki hefur henni mistekizt allt, sem hún hefur tekið sér fyrir hendur.  Þarna innanborðs eru verstu mistakasmiðir Íslandssögunnar.  Þeir þóttust allt vita og allt geta.  Þarna fóru "besserwisserar andskotans".

Þessi vinstri stjórn getur ekki leitt nokkurt einast mál til lykta, sem til framfara horfir.  Og nú heimtar forsætisráðherra að fá að "klára málin", þó að hún sé búin að koma sér svo út úr húsi hjá þingheimi, að alls óvíst er um þingmeirihluta hennar. Við lá, að undirlægjuháttur forkólfa ríkisstjórnarinnar, amlóðaháttur og einfeldni, yrði þjóðinni fjötur um fót í samningum við Breta og Hollendinga um greiðsluuppgjör bankainnistæðna í föllnum íslenzkum bönkum erlendis.  

Hvorki gengur né rekur í viðræðum ríkisstjórnarinnar við samningamenn ESB um landbúnaðar-og sjávarútvegsmál í aðildarviðræðum við ESB.  Leyndarhjúpur er yfir viðræðunum, en í gegn skín, að búrókratar í Brüssel reyna nú að berja íslenzka ráðherra og aðlögunarmenn (samningamenn væri ofmælt) til hlýðni.  Þetta sýna makrílviðræðurnar, sem sigldu í strand, af því að ESB ætlaði að ræna okkur einum 20 milljörðum kr, og hótuðu Steingrímslufsunni á fundum hans í Brüssel nýverið að hægja mjög á viðræðunum.  Utan fór karlgreyið með yfirlýsingar á vörunum um að taka nú upp alvöru viðræður.  Aðspurður á Alþingi um gang samtala sinna í Brüssel stökk fýlupokinn önugur upp á nef sér, eins og allsherjarráðherra er tamt.  Svo leyfa Trójuhestarnir sér að halda því fram, að aðild Íslands að ESB mundi engin áhrif hafa á auðlindanýtingu landsmanna.  Blindni, einfeldni og undirlægjuháttur eru þeirra einkenni. 

Nú hefur þessi versti fallisti í sögu lýðveldisins í samningaviðræðum við erlend ríki verið leiddur til öndvegis í ráðuneyti þessara málaflokka og efnahagsráðuneytis.  Er eðlilegt, að kvíða setji að mönnum, þegar sá svikahrappur er tekinn að véla um þessi viðkvæmu mál.  Ekki þurfti lengi að bíða slæmra frétta af efnahagsmálum landsins eftir að hann tók að véla um þau.  Verðbólgan hefur ekki verið hærri um langa hríð, og eiga gjörningar jarðfræðingsins í fjármálaráðuneytinu mikinn þátt í því. Skattahækkanir hans undanfarið á eldsneyti og annað fara auðvitað beint út í verðlagið.  Hann er meðvitað að draga úr umferðinni, en það er einmitt eitt af stefnumálum vinstri grænna.

Það eru ríkisstjórnin með skattahækkunum og seðlabankinn með sterkri tengingu krónunnar við sökkvandi evru, sem nú knýja áfram verðbólguna.  Ríkisvaldið er með skammsýnni stefnu sinni að stela umsömdum launahækkunum launþega.  Mál er að koma hér á festu og stöðugleika.  Það mun ekki gerast fyrr en núverandi stjórnvöld verða dysjuð að afloknum þingkosningum, hvenær sem þær verða nú.  

Stjórnmál snúast öðru fremur um sköpun auðæva og dreifingu þeirra.  Mikill meirihluti kjósenda verður að gera sér glögga grein fyrir því, hverjir eru líklegastir til að gæta hagsmuna þeirra. Annars verða engar raunverulegar breytingar; hér getur soðið alvarlega upp úr og landsmenn lent í víli og volæði.      

Téður SJS brást atvinnulífinu algerlega, vinnuveitendum og launþegum, með því að vinna gegn hagvexti í stað þess að örva hann með þeim afleiðingum, að engin innistæða er fyrir umsömdum launahækkunum, sem þá kynda verðbólgubálið í kappi við seðlabankann.

Nefna má endurskoðun Stjórnarskráarinnar, sem ríkisstjórnin hefur klúðrað með ærnum tilkostnaði.  Virtir lögfræðingar eru teknir að tjá sig um regingalla á tillögum Stjórnlagaráðs og næsta víst er, að þær yrðu felldar í þjóðaratkvæði, enda virðast vinnubrögð téðs ráðs hafa einkennzt af því að friða meðlimi með því, að hver kom fram helzta áhugamáli sínu, svo að úr varð bastarður, en ekki stjórnlagalega heildstætt plagg. Vönduð stjórnlög verða ekki samin á handahlaupum Péturs og Páls í hrossakaupum hver við annan, heldur að undirlagi fólks með sérþekkingu á sviði stjórnlaga og þar með víðtæka þekkingu á stjórnlögum annarra þjóða.  Það er óþarfi að finna upp hjólið hér, þó að aðlaga þurfi það þúfnakollunum.

Aldrei hefur nokkurt stjórnarfrumvarp hlotið jafnháðuglega útreið og frumvarpið um þjóðnýtingu aflaheimilda og ofurskattlagningu sjávarútvegs.  Ríkisstjórnin horfir algerlega framhjá þeirri meginstaðreynd, að sjávarútvegurinn er umfram allt annað matvælaframleiðandi í harðri samkeppni við niðurgreiddan erlendan sjávarútveg.  Segja má, að sjávarútvegurinn veiði eftir pöntun viðskiptavina og verði að afhenda rétt gæði í réttu magni á réttum tíma á tilgreindum stað.  Sjá þá allir í hendi sér, sem ekki hafa bitið í sig, að sjávarútvegur skuli verða vagga réttlætis, sem útdeilt sé af búrókrötum og stjórnmálamönnum, hversu viðkvæm staða sjávarútvegsins er.  

Forstokkaðir kjaftaskar á þingi hafa ekki hundsvit á þessari starfsemi, og ekki vit á miklu einfaldari og viðurhlutaminni starfsemi en nútímalegur sjávarútvegur er.  Samt virðast þeir líta sitt hlutverk þeim augum, að þeir, stjórnmálamennirnir, eigi að hlutast til um, hver eigi að fá að draga bein úr sjó, taka frá einum aflaheimildir og færa öðrum eftir geðþótta, og hver á ekki að fá að stunda sjóinn.  Þetta er hin fullkomna veruleikafirring forsjárhyggjunnar, sem alls staðar hefur gefizt hraksmánarlega illa.  Þessir stjórnmálamenn haga sér eins og fílar í postulínsbúð.  Það verður með öllum ráðum að koma í veg fyrir, að þeir vinni skemmdarverk í óráði sínu á sjávarútveginum, sem langan tíma tæki að lagfæra vegna markaðsstöðunnar.  Við vitum, að þetta fólk er til alls víst og sést ekki fyrir.  Það verða þá að mætast stálin stinn.       

Þessi ríkisstjórn er verri en engin.  Skárra væri fyrir Íslendinga að lenda í klónum á ESB með þeim hætti, sem Þjóðverjar leggja nú til, að gert verði við Grikki, þ.e. að Brüssel yfirtaki stjórnun ríkisfjármála, en að búa við innlenda óstjórn af því tagi, sem hér hefur hangið við völd, lömuð af sundurlyndi, fordómum, fáfræði og heimsku, í 3 ár nú.  Hún hangsar og hangir við völd, en áhangendum fækkar þó sorglega hægt.  Stjórnin setur met í lélegri stjórnsýslu.  Er það til að gera yfirráð ESB fýsilegri ? 

Steingrímur J. Sigfússon er tekinn til við að sleikja skósóla Stefans Füle í Brüssel.  Hefur hann líklega þakkað honum fyrir að ráðstafa MEUR 1,4 eða MISK 220 til kynningarstarfa fyrir ESB á Íslandi.  Hér er um algerlega ólíðandi innrás að hálfu ESB í íslenzk þjóðmál að ræða.  Alþingi verður að manna sig upp og stöðva þennan ósóma og þessa yfirtroðslu og inngrip erlends valds í stjórnmálaátökin hér innanlands.  Þetta er í engu frábrugðið því, að Rússar eða Bandaríkjamenn mundu koma hér upp áróðursstofum, t.d. til að koma ár sinni fyrir borð hjá Íslendingum í baráttunni um áhrif í norðurhöfum, en margt bendir til, að ESB ætli að nota aðild Íslands sem stökkpall inn í Norðurskautsráðið.

Gangi Ísland í ESB, glatar landið stöðu sinni sem strandríki í alþjóðasamfélaginu, en ESB tekur við samningsumboði okkar.  Hverjar halda menn, að verða mundu afleiðingarnar af því ?  Er ástæða til að halda, að við það mundi meira falla í okkar hlut, íbúa Íslands, af auðlindum hafsins og hafsbotnsins ?  Nei, auðvitað ekki.  Aðild yrði glórulaus fyrir Ísland.  Þjóðartekjur mundu minnka og útgjöld aukast vegna framlaga til ESB, m.a. til björgunarsjóðs eða stöðugleikasjóðs evrunnar.  Þessi útgjöld ásamt skattgjaldi, sem reiknað er sem hlutfalli af VLF, gætu numið 30-50 miö. kr á ári.  Á móti kemur lægra verð á innfluttum matvælum, segja skósólasleikjur.  Það er hundalógík.  Hvenær sem er getum við leyft innflutning á landbúnaðarvörum frá ónáttúrulegum risabúum Evrópu, sem aldrei komast í samjöfnuð við íslenzkar vörur, hvað heilnæmi varðar. Hvers vegna að búa í hreinu landi, ef ekki á að nýta afurðir þess ?  Til að lækka almennt vöruverð hér þarf að lækka alls kyns gjöld og skattlagningu af innflutningi, t.d. eldsneyti, og ýta undir samkeppni á öllum sviðum, eins og unnt er á örmarkaði.  Yfirvöldin hafa staðið sig illa þar.   

Varðandi matvælin er að ýmsu að hyggja.  Vöxtur evrópsks grænmetis og dýra til manneldis er píndur fram á methraða með óeðlilegum aðferðum, sem spilla hollustunni.  Jarðvegurinn er mengaður vegna þéttbýlis og lítillar fyrirhyggju áður fyrr, vatnið er af skornum skammti, endurunnið og hreinsað með vafasömum hætti.  Sagt er, að Rínlendingar drekki sama vatnið úr Rín 10 sinnum á ævinni. Þá má ekki gleyma loftgæðunum, sem á Íslandi eru í háum sérflokki vegna mikils landrýmis, dreifðrar byggðar, fámennis og hitaveitu, sem er ómetanleg til hagkvæmrar og nánast mengunarlausrar húshitunar.  Þetta gefur Íslendingum gríðarlegt samkeppniforskot á matvælamörkuðum til lengri tíma litið.  Slugs og fúsk innflytjenda, opinberra eftirlitsaðila og að nokkru leyti samtaka matvælaframleiðenda er þess vegna ófyrirgefanlegt frá sjónarmiði neytenda og ber að sæta málsókn að þeirra hálfu.

Ríkisstjórninni er um megn að leiða nokkurt mál til lykta.  Samt hrópar oddviti Samfylkingar yfir hausamótum hundfúlla flokksmanna sinna, að hún verði að fá að "halda áfram til að klára málin".  Ef ekki væri vitað, að forsætisráðherra er gjörsneyddur skopskyni, mætti halda, að hér væri um sjálfsádeilu að ræða.  Á að leyfa þessum skyni skroppna og glórulausa forsætisráðherra að sitja áfram ?  

Hinn hræðilegi atgervisflótti mun þá halda áfram.  Nú er svo komið, að erfitt er að finna hæft starfsfólk í ákveðnar greinar, af því að það er horfið af landi brott.  Atvinnuleysið er samt geigvænlegt, en sérhæft og hámenntað fólk, sem við megum sízt við að missa, er horfið í miklum mæli.  Ungt fólk með háar tekjur, sem þarf að bera mikið úr býtum til að koma undir sig fótunum og borga námslán, finnur ekki afkomugrundvöll hér vegna stöðnunar athafnalífs og hárra skatta, sem fara stighækkandi með tekjuaukningu.  Þetta fólk þjóðnýta vinstri menn í raun með ofurskattlagningu, og það losar sig úr fjötrum villta vinstrisins og flýr land.  Þessi atburðarás er þyngri en tárum taki.  

Með einföldun skattalaganna og lækkun jaðarskattlagningar verður að laða þetta fólk heim til lands tækifæranna til að skapa ný verðmæti öllum til hagsbóta, einnig hinu opinbera.        

  

   

Hræsni tröllríður húsum

Það er áhugavert að fylgjast með iðrun Ögmundar Jónassonar, Atla Gíslasonar o.fl. fyrir að hafa með atbeina sínum á Alþingi stuðlað að því, að Geir Hilmar Haarde yrði einn manna leiddur fyrir Landsdóm.  Eðlilegt er að bera fyrir sig sviksemi Samfylkingar, er hún við atkvæðagreiðsluna sleppti þremur af fjórum við ákæru og rannsókn fyrir Landsdómi, er Hrunnefnd Alþingis mælti með ákæru gegn.

Vinstri flokkarnir eru staddir á siðferðislegum og stjórnmálalegum berangri eftir að hafa opinberað ólýðræðislegt eðli sitt og dómgreindarleysi með framlagningu fráleitrar frávísunartillögu á Alþingi.  Með þessu gönuhlaupi stjórnarliða reyndu þeir að hindra lýðræðislega umfjöllun Alþingis á forsendum, sem stríða gegn réttarríkinu sjálfu.  Réttarfarsrökleysa þeirra sýnir dómgreindarleysi þeirra í hnotskurn.

Eins og vanalega snúa þeir sem sagt staðreyndum á haus. Þessir lánlausu og vitgrönnu stjórnarliðar báru fyrir sig, að Alþingi mætti ekki skipta sér af dómsmáli.  Hvað reyndi vinstri-græni vindbelgingurinn frá Ólafsfirði, Björn Valur Gíslason, þegar hann lagði til, að Alþingi hlutaðist til um að draga til baka ákæru gegn svo kölluðum níumenningum fyrir óspektir á Alþingi ?  Þar lagði hann til, að Alþingi hlutaðist til um saksókn í máli, sem var alls ekki á valdsviði þess.

Í Landsdómsmálinu gegn Geir Hilmari er hins vegar allt annað uppi á teninginum, eins og saksóknari á vegum Alþingis hefur nú staðfest.  Þar fer Alþingi sjálft með ákæruvaldið og ber lögum samkvæmt að endurskoða ákæru, komi eitthvað nýtt fram.  Það er fyrir löngu komið eitthvað nýtt fram.  Það gerðist, þegar þingmenn Samfylkingar undanskildu sitt fólk og fjármálaráðherra Sjálfstæðisflokksins frá ákæru.  Það gerðist líka, þegar ákveðnum tveimur atriðum af sex var vísað frá Landsdómi.  Það gerðist, þegar þungavigtarfólki í ákærendaliðinu, eftir íhugun málsatvika, snerist hugur varðandi ákæruna. 

Það nær auðvitað engri átt, að maður, sem lagði grunninn að því að bjarga landinu frá gjaldþroti í október 2008 með Neyðarlögunum og að endurreisa það með ákveðinni línu í Icesave-málinu og með þvi að taka upp þráðinn við AGS, sé hundeltur og sóttur til saka með málarekstri, sem stendur á svo lögfræðilega hæpnum grunni, að hann getur vart leitt til sakfellingar. 

Ógeðsleg hræsni hefur opinberazt á Alþingi, er fólk, sem lýst hafði yfir andstöðu við málarekstur fyrir Landsdómi, studdi frávísunartillöguna í atkvæðagreiðslu.  Í þeim ljóta flokki er forsætisráðherra fremstur.  Þessi forsætisráðherra virðist vera alger mörður fyrir utan getuleysi sitt á öllum siðlegum sviðum, eða vera það, sem enskir kalla "a good for nothing person". Alþingismenn geta ekki sokkið dýpra í lágkúru. Þessir þingmenn eru hreinræktaðir loddarar, sem ekkert mark er takandi á.  Þjóðin iðar í skinninu eftir að kasta þeim á haf út.

Það fjarar nú hratt undan Samfylkingu, Vinstri hreyfingunni grænu framboði og svo kallaðri Hreyfingu.  Grundvöllur þeirra allra og sameiningartákn er heiftrækni og hefndarþorsti í garð Sjálfstæðisflokksins og frelsishugmynda hans um fyrirkomulag hagstjórnar í landinu.  Ríkisstjórnin hangir á þessu hálmstrái, en er fullkomlega hugmyndalaus og duglaus og sér þess vegna engan seturétt.  Þessu síðasta vinstristjórnarári um langa hríð má lýsa þannig: þegar óttinn einn er eftir.

Allt þetta opinberuðu mannvitsbrekkurnar í Reykjavíkurdeild VG á dögunum, þegar þær í örvæntingu sinni létu að því liggja, að baráttuna við frjálshyggjuna, eða var það e.t.v. nýfrjálshyggjuna, mundi daga uppi, ef ákæran gegn Geir yrði felld niður.  Þá er væntanlega átt við, að slíkt yrði ríkisstjórninni að falli. Annars er ekki heil brú í þessum söfnuði. Með þessu opinberuðu mannvitsbrekkur VG í Reykjavík sitt stalíníska hugarfar, en ein af djöfullegum aðferðum bóndans í Kreml, sem svo var kallaður af íslenzkum kommúnistum, var að draga andstæðinga sína fyrir dómstól.  Lítilla sanda, lítilla sæva, lítil eru geð guma.

Samfylkingin og VG loga nú í illdeilum stafnanna á mili, og eru þessir stjórnmálaflokkar með öllu ófærir um að leiða þjóðina.  Þeir hafa reyndar verið það frá fyrsta degi, enda hafa þeir í engu markað leiðina fram á við, og engum getur blandazt um það hugur lengur.  Allri þeirra niðurrifsstarfsemi verður snúið við, þegar þau hafa verið husluð, og viðreisn samfélagsins hafin.

Öll réttlæting fyrir setu hinnar getulausu, hugsjónalausu, siðlausu og svikulu vinstri hjarðar við völd er horfin, eins og dögg fyrir sólu.  Í viku 03/2012 brast meirihluti vinstri manna í Kópavogi vegna furðulega persónulegrar aðfarar forystu Samfylkingarinnar í bænum að bæjarstjóranum.  Hvaða stjórnkerfismál eru þetta í Kópavogi, sem Samfylkingin vildi koma í framkvæmd, en bæjarstjórinn heyktist á ?  Munnlegur brottrekstur án opinberra skýringa er afar kindugur.  Á Alþingi er nú minnihlutaræði minnipokamanna.

Á Alþingi og í ríkisstjórn er allt upp í loft.  Ríkisstjórnin er sek um fjölda afglapa, hún eyðir öllum tímanum í vitleysu, og í raun hefur ekkert verið gert af viti til viðreisnar landinu frá því, að ríkisstjórn Geirs Hilmars Haarde var hrakin frá völdum með skefjalausu ofbeldi afskúma og pottaskefla að undirlagi VG og stjórnmálalegu ofríki, þar sem spilltur samstarfsflokkur í ríkisstjórn, sem verið hafði handbendi útrásarvíkinga frá 2003, heimtaði af Sjálfstæðisflokkinum að ganga á hönd eina stefnumáli sínu, þ.e. að ganga í Evrópusambandið, ESB.  Til allrar hamingju varð honum ekki kápan úr því klæðinu, því að jafnvitlausa tímasetningu á jafnvafasömum gjörningi er vart unnt að hugsa sér.  Íslands óhamingju varð þó ekki allt að vopni.

Í ljósi þess, sem síðan hefur gerzt, er ljóst, að þessi yfirgengilega heimtufrekja um inngöngu var verst ígrundaði verknaður á sviði utanríkismála lýðveldistímans, ef Icesave-samningar Steingríms Jóhanns Sigfússonar, þáverandi fjármálaráðaherra, og framboðið til Öryggisráðsins, eru frá taldir.  Þessi ESB-árátta Samfylkingarinnar er eins flautaþyrilsleg og hugsazt getur.  Vera landsins í EES og undirlægjuháttur stjórnmálaafla við flottræfla fjármálakraðaksins var meginástæða Hrunsins, og Samfylkingin heimtaði, að gengið yrði alla leið; skósólar kvalaranna í Icesave-málinu sleiktir, krónunni kastað og evran tekin upp.  Þetta er ótrúlega illa ígrunduð og hreint út sagt heimskuleg stefna, sem áreiðanlega hefði endað með þjóðargjaldþroti og missi alls sjálfstæðis, ef hún hefði orðið ofan á.  Við hefðum með miskunnarlausum hætti orðið fórnarlömb fésýslumanna, bankaauðvalds Evrópu, sem stjórnar forkólfum ESB, eins og strengjabrúðum. 

Ef landið hefði ekki verið á hinu evrópska efnahagssvæði, EES, hefðu bankarnir ekki náð að þenja út efnahagsreikninga sína jafnsvakalega (10 þúsund milljarðar kr) og raun bar vitni um og stofna útibú í Evrópu, sem lutu evrópsku eftirlitskerfi.  Fjármálaeftirlitið hafði verið klofið frá Seðlabankanum að enskri fyrirmynd, svo að eftirlitið var hvorki fugl né fiskur í fámenni og frændhygli hér.  Það var engin þekking hérlendis á eðli fjármálamarkaða, og útþensla fjármálaveldisins á Íslandi var ein samfelld ferð án fyrirheits, sem hlaut að enda úti í fúamýri. Allt eru þetta víti til varnaðar.

Viðfangsefni stjórnmálanna nú ætti að vera að vega og meta kosti og galla við úrsögn landsins úr EES fremur en aðlögunarviðræður við ESB, þar sem upplausnarástand ríkir og enginn veit, hvert stefnir.  Hafa menn ekki tekið eftir breytingunni á framferði Sarkozys, eftir að S&P felldi lánshæfi Frakklands.  Nú nuddar hann sér ekki lengur upp við þýzka kanzlarann, heldur reynir að grafa undan veldi hans í ESB, sem getur orðið allt frá tollabandalagi til sambandsríkis eftir því, hvernig málin skipast. 

Vinstri grænir eru eins og dauðar flugur í ríkisstjórn, sem Samfylkingin mun hreinsa úr kirkjugluggunum, þegar þeir verða ekki taldir nýtast lengur Evrópustefnu hennar.  Þeir eru nytsamir einfeldningar. Við þessar aðstæður lætur skipstjórinn frá Ólafsfirði, Björn Valur Gíslason, hafa eftir sér þann 23. janúar 2012: "Ég undrast þetta pungtak, sem Sjálfstæðisflokkurinn hefur á samfélaginu, að hann getur kreist fram sinn vilja".

Eigi er búktalið boðlegt það. Þetta tungutak þingmanns VG og málpípu formannslufsu VG segir allt, sem segja þarf um þetta afstyrmi og flokksnefnuna hans.  Málfræðilega er margt aðfinnsluvert, en verra er, að inntakið ber merki siðblindu, þegar þess er gætt, að tilefnið var það, að þingflokksformaður VG hafði orðið undir á Alþingi í atkvæðagreiðslu um frávísunartillögu fram lagða að undirlagi hans við tillögu um endurskoðun ákæruatriða á hendur Geir Hilmari, fyrrverandi forsætisráðherra, fyrir Landsdómi.  Ljóst er, að þingmaðurinn, BVG, lítur þannig á, að vinstri flokkarnir hafi fengið tækifæri til að taka íslenzku þjóðina hreðjataki eftir Hrunið og ætli að hanga á því eins og hundar á roði.  Tímabært er að höggva þær hendur, er því hreðjataki heldur.      

Nú þurfa að verða Alþingiskosningar og stjórnmálamenn að þeim loknum að bretta upp ermarnar eftir hreðjatak vinstri manna, sem var stjórnartímabil forstokkaðs afturhalds, getuleysis og glataðra tækifæra. Það verður að stækka kökuna, sem til skiptanna er. Það gerist með hagvexti, sem er eitur í beinum VG. Til að skapa hagvöxt þarf fjárfestingar.  Þær munu koma, þegar skattar vinstri gaufaranna hafa verið afnumdir og friður treystur um grundvallar atvinnuvegina.  Því miður er skipasmíðaiðnaðurinn ekki nema svipur hjá sjón, því að gríðarleg endurnýjun er framundan á íslenzka fiskiskipastólnum, sem hefði getað orðið íslenzkum iðnaði og tæknigeira mikil lyftistöng.  Hver veit, nema einhvern hluta skipastólsins verði unnt að endurnýja innanlands ?

Fjöldi erlendra ferðamanna eykst um 5-10 % á ári.  Flugið að og frá landinu blómstrar, þó að flest erlendu flugfélögin berjist í bökkum, enda eykst ferðamannastraumurinn hvergi eins og hér; þökk sé náttúrukröftum landsins.  Til að mæta aukningunni þarf að efla innanlands flugvellina og aðstöðuna þar.  Þetta á einkum við Reykjavík, Akureyri og Ísafjörð.  Framtíð Reykjavíkurflugvallar ber að tryggja á núverandi stað, enda eru nú þegar miklar fjárfestingar þar og nauðsynlegt að bæta aðstöðuna til að nýta þessar fjárfestingar betur og auka farþegafjöldann.  Það yrði allt of dýrt að breyta flugvellinum í byggingarland, og höfuðborginni ber að hýsa flugvöll á bezta flugtæknilega stað, sem kostur er á. Það er tóm vitleysa, að umferð minnki með flutningi flugvallar og íbúðarhúsum í Vatnsmýrinni. Þá er og orðin nauðsyn á stórátaki í brúargerð og gangagerð.  Með stækkuðum skattstofni ríkisins verður til fé til styrkingar innviða landsins, sem eru undirstaða hagsældar.  

Þriðji stóri gjaldeyristekjustofninn er áliðnaðurinn.  Það verður að draga réttar ályktanir af Rammaáætlun og gera sér grein fyrir, að orkulindir Íslands til raforkuvinnslu eru mjög takmarkaðar.  Þær duga þó til að auka álvinnslu um allt að einni milljón tonna á ári.  Að ráðstafa orkunni til þessara nota er þjóðhagslega mun hagkvæmara en að að senda raforkuna utan um sæstreng.  Álskorti er spáð á næstu árum og 4 % raunhækkun álverðs á ári.  Þetta mun tryggja íslenzkum vatnsorkuverum góða arðsemi með orkusölu til álvera.  Neðri-Þjórsá og fleiri upplagða vatnsaflsvirkjunarkosti ber að nýta sem fyrst, og verða neikvæð umhverfisáhrif í lágmarki með nýtingu beztu tækni.  Vatnsaflsvirkjanir eru allar sjálfbærar og afturkræfar.

Samkvæmt Rammaáætlun ber að líta á orkuvinnslu úr jarðhita sem námuvinnslu, þar sem námurnar endast í 50-100 ár.  Af þessu leiðir, að orkuvinnsla úr jarðvarma er ósjálfbær.  Siðferðilega er þá óréttlætanlegt að vinna raforku úr jarðgufu með 10 % nýtni.  Raforkuvinnslu ber að verða aðeins aukaafurð við vinnslu heits vatns eða efnavinnslu.  Þar með fimmfaldast nýtnin hið minnsta.  Það ber þegar í stað að taka mið af þessari niðurstöðu Rammaáætlunar um verndun og nýtingu orkulinda, ella er hætta á, að skortur geti orðið á jarðvarma til þeirra nota, sem hann er verðmætastur til, upphitunar, í fjarlægri framtíð.  Margt er og enn óleyst við nýtingu jarðgufu, sem nú veldur umtalsverðri mengunarhættu, t.d. varðandi hættuleg efni í affallsvökvanum, sem alls ekki mega berast út í neyzluvatnið, og loftkennd efni, sem hættuleg eru öndunarfærum og gróðri.

Allt er þetta sjálfsagt tæknilega leysanlegt, en afleiðingar þess að rasa um ráð fram í umgengni við landið geta orðið geigvænlegar og óafturkræfar.  Hér, eins og annars staðar, er gæfulegra að kunna fótum sínum forráð.     

        

      

   

Veikt hagkerfi

Evrusvæðið er verst staddi sjúklingurinn í hagkerfi heimsins, og nú er komið í ljós, að sjúkleiki Frakklands mun hafa afdrifaríkar afleiðingar fyrir evrusvæðið.  "Standard og Poors´s" hafa boðað lækkun lánshæfismats Frakklands úr hæsta flokki um eitt stig, og líklegt er, að önnur lánshæfisfyrirtæki sigli í kjölfarið.  Ítalía, Spánn, Portúgal, Austurríki o.fl. verða einnig lækkuð á næstunni, svo og björgunarsjóður evrunnar, sem mun veikjast verulega við lækkunina.  Varnir evrunnar eru að hrynja.  Hin misheppnaða tilraun stjórnmálamanna stærstu Evrópulandanna og Benelúx, þó án Bretlands, er komin á leiðarenda.  

Langvarandi skuldasöfnun Frakklands og lítill hagvöxtur þar eru meginskýringarnar á þessu.  Þetta er áfall fyrir Gallana, sem leiða mun til falls Sarkozys í sumar, og fjármögnunarvandi Frakka mun verða rothögg á evruna. Það vekur sérstaka athygli við þetta tækifæri, að lánshæfismat Bretlands var ekki lækkað né horfum landsins breytt þrátt fyrir verri skuldastöðu Bretlands og meiri halla á fjárlögum þar en í Frakklandi.  Ástæða þessa er ein og aðeins ein, hvað sem ástmagar evrunnar tuða.  Bretland stendur sterkara að vígi með sitt sterlingspund en Frakkar með evru, sem að mestu fylgir hagþróun Þýzkalands.   

Nú bíða 130 mia evra útborgunar hjá björgunarsjóði evrunnar til Grikkja.  Skilyrði útborgunar eru ýmis, og allt gengur á afturfótunum við að uppfylla þau, m.a. að semja við lánadrottna um niðurfellingu 50 % skuldanna.  Nú stefnir í, að Grikkland komist í greiðsluþrot í marz 2012.

Hvers vegna er svona komið ?  Margir stjórnmálamenn og hagfræðingar héldu því fram, að evran mundi tryggja stöðugleika í hagkerfi evrulandanna.  Þessu reyndist þveröfugt farið.  Í skjóli evrunnar viðgekkst agalaus hagstjórn í öllum evruríkjunum, nema Þýzkalandi, Hollandi og Finnlandi. Evran er þess vegna undirrót vandans. Ef hún er það ekki, hver er þá skýringin á stöðnun hagkerfis Ítalíu, 22 % atvinnuleysi á Spáni, kreppunni á Írlandi, vandræðum Portúgala og svo mætti áfram telja ?  Það er hlálegt, að á Íslandi skuli fólk tjá sig opinberlega um það, að staða evrunnar sé bara alls ekki svo slæm, af því að hún er enn hærri gagnvart bandaríkjadal en hún var, þegar henni var hleypt af stokkunum !  Þetta heitir að berja hausnum við steininn og verða ekki meint af, enda ekki furða.  

Tennurnar voru dregnar úr seðlabönkum evrulandanna og völdin færð til Seðlabanka ESB, ECB.  Ríkissjóðirnir söfnuðu víða skuldum, húsnæðisbóla myndaðist vegna lægri vaxta en tíðkuðust fyrir evruupptöku, og verðbólga varð meiri en í kjölfestulandi evrunnar, Þýzkalandi.  Þar með misstu löndin samkeppnihæfni við útlönd, útflutningur dróst saman, atvinnuleysi jókst, og hagvöxtur varð sáralítill.  Evran varð með öðrum orðum upphaf að vítahring.

Mikil hagræn og stjórnmálaleg spenna hefur myndazt á milli evrulandanna, enda næst ekki samstaða um neitt, nema málamyndaaðgerðir.  Fjármálamarkaðurinn, sem er alþjóðlegur og spannar allan heiminn, sér í gegnum sjónhverfingar Merkozy.  Hvernig mun Merkozy bregðast við hinni nýju stöðu, þegar Sarkozy hefur fengið rothögg, sem rekja má til evrunnar föstudaginn 13. janúar 2012.  Mun hann þá minnast Napóleóns Bonaparte ?  Þeir, sem úrslitum réðu við Waterloo, voru Prússar undir forystu von Blüchers.  

Fundir þeirra Merkel og Sarkozy eru aumkunarverðir og minna orðið á söguna um hefðarkonuna, sem  orðin var níræð, og hélt enn áramótaboð fyrir alla vinina, sem þó voru horfnir úr jarðvist, en gamli þjónninn skálaði við þá gömlu og varð undir lokin anzi drukkinn, því að hún heimtaði, að hann drykki full hinna látnu.  Það verður skipt um þennan þjón í sumar, og sú gamla gæti horfið af sviðinu á næsta ári.  

Þetta er atburðarásin í evrulöndunum, sem nú eru annaðhvort í ruslflokki eða eru á leiðinni þangað.  Þýzkaland ræður ekki við að stöðva þessa skriðu, og þess vegna erum við nú áhorfendur að enn einu miklu breytingaskeiði Evrópu og ekki úr vegi að líta um öxl í því sambandi.      

Þýzku ríkin voru sameinuð árið 1871 eftir vopnaviðskipti Þjóðverja undir forystu Prússa við Dani, Austurríkismenn og Frakka.  Þýzkaland krafðist fljótlega hlutdeildar í sólinni, þ.e.a.s. fór að keppa við nýlenduveldi Evrópu, aðallega Bretland og Frakkland, um suðræn lönd, aðallega í Afríku.  Náðu Þjóðverjar töluverðri fótfestu í Austur-Afríku í lok 19. aldar og um aldamótin og voru jafnvel betur liðnir en Bretar og Frakkar.   

Vopnuð barátta um heimsyfirráð brauzt síðan út 14. ágúst 1914 og lauk í desember 1918 með ósigri þýzkumælandi þjóða, Austurríkis og Þýzkalands, vegna afskipta Bandaríkja Norður Ameríku, BNA, þó að friðarsamningar hafi náðst við Rússland.  Þjóðverjar sömdu við Vladimir Lenin um að styðja þann bókasafnsorm til valda í Rússlandi gegn friðarsamningi.  

Lok styrjaldarinnar markaði endalok lénsveldistímans í Evrópu og markaði upphaf mikilla þjóðfélagsátaka í Evrópu.  Hófust miklar stjórnmálalegar róstur í Evrópu, þar sem lýðræðið átti undir högg að sækja, en fram sóttu einræðisstefnur sameignarsinna og þjóðernisjafnaðarmanna.  Sameignarsinnum varð lítið ágengt utan Rússlands, en fasistar og þjóðernisjafnaðarmenn náðu völdum á Ítalíu og í Þýzkalandi. Hófu þau fljótlega útþenslustefnu, sbr "Drang nach Osten", sem lyktaði með því, að Bretland og Frakkland sögðu Stór-Þýzkalandi stríð á hendur 3. september 1939 eftir innrás Wehrmacht í Pólland 2 dögum fyrr.  Þessari styrjöld lyktaði 7. maí 1945 með nær tortímingu Þýzkalands, þar sem stríðsþátttaka og framleiðslumáttur BNA réði úrslitum.    

Frá þessum tíma hafa Þjóðverjar siglt með löndum í utanríkismálum, en unnið marga frækilega sigra á íþróttaleikvöngum heimsins og í viðskiptalífinu.  Ekki þarf að tíunda sérstaklega árangur þýzka hagkerfisins, svo margrómaður sem hann er.  Endursameining Þýzkalands virðist hafa tekizt frábærlega.  Þjóðverjum virðist því takast vel upp heima fyrir.

Með undirtökin í ESB eru þeir nú að láta verulega að sér kveða í Evrópu á ný, og er ekkert við því að segja annað en það, að þeir eru vel að endurreisn áhrifa sinna komnir.  Þýzkaland er mikið menningarland, og þar hefur lýðræðið skotið traustum rótum.  Er engin ástæða fyrir okkur Íslendinga né aðrar Evrópuþjóðir að bera kvíðboga fyrir hinni nýju Evrópu 21. aldarinnar.  Þýzkaland mun gefa tóninn þar.  Í fjörbrotum ESB/evru verður kreppa, sem þegar er að hefjast og engir munu fara varhluta af, en að henni lokinni mun verða velmegunarskeið.  

Þjóðverjar þurfa á rússneskum auðlindum að halda, og Rússar þurfa á vestrænum gjaldeyri og tækniþekkingu að halda.  Vestur-Evrópskur og Mið-evrópskur iðnaður mun enn auka fjárfestingar sínar í Austur-Evrópu.  Það verður á ný "Drang nach Osten", þó að engin þörf sé lengur á "Lebensraum" í Austur-Evrópu fyrir þýzkumælandi þjóðir.  Þeim fer nú heldur fækkandi, hvað sem verður.

Allur heimurinn er fús til að taka við framleiðsluvörum okkar Íslendinga, sjávarafurðum, áli, landbúnaðarvörum, vatni og síðar olíu og gasi.  Engin ástæða er til að rígskorða viðskiptin við ESB-löndin.  Miklu skynsamlegra er að líta vítt yfir sviðið til austurs og vestur. Íslendingar hafa ekkert að óttast í þessu sambandi, ef þeir beita heilbrigðri skynsemi, sem nóg er af víða á landinu, en ákaflega tilfinnanlegur skortur á á núverandi Alþingi og í Stjórnarráðinu nú um stundir.

Aldrei mun verða reynt aftur að steypa Suður-Evrópu í myntbandalag með löndum norðan Alpafjalla.  Það stefnir í upplausn í Suður-Evrópu.  Flóttamenn streyma frá Afríku til Suður-Evrópu, og Norður-Ítalía kann senn að segja skilið við ítalska ríkið og Súður-Týrólar vilja "Anschluss",þ.e. sameiningu við Austurríki.  Það kann að komast mikið rót á landamæri Evrópu enn einu sinni.  Eðlilegast er, að hver þjóð og þjóðarbrot hafi sjálfsákvörðunarrétt um, hvert stefna skal.  Upplausn Habsborgaraveldisins var ekki hnökralaus.

Óvíst er, hvort einhverju myntbandalagi verður viðhaldið í norðanverðri Evrópu.  Það væri aðeins Þýzkalandi í hag, því að sú mynt mundi mótast af þýzka hagkerfinu og verða veikari en þýzkt mark, sem væri þýzku atvinnulífi hagfellt. Hver kærir sig í raun um að standa í samkeppni við og/eða eiga í viðskiptum við Þjóðverja og vera um leið hnepptur í spennitreyju myntar, sem stjórnað er af seðlabanka, sem eðli málsins samkvæmt tekur aðallega mið af stöðunni í hagkerfi þeirra ?  Það er ójafn leikur.

Í nýrri Evrópu verður sennilega ekkert rúm fyrir sameiginlega mynt.  Menn munu fá nóg af evrunni og hrikalegum göllum hennar.  Hvort gullfótur verður endurnýjaður eða eitthvert annað kerfi tekur við, er ekki gott að segja.  Fyrir Íslendinga skiptir það litlu máli.  Áróður lítilsigldra manna um, að hraðupptaka erlends gjaldmiðils muni skapa hér hagrænan stöðugleika, hefur orðið sér til skammar.  Augljóst er hverju mannsbarni nú, að undirstaða hagkerfisins verður að vera hlutfallslega jafnsterk og við á um stærsta hagkerfi myntarinnar, sem peningamálastjórnun viðkomandi seðlabanka óhjákvæmilega dregur dám af.  Að rasa um ráð fram í stórmáli af þessu tagi er þjóðhættulegt, eins og dæmin niðri í Evrópu sanna. Þrátt fyrir þetta eru enn blindingjar á Íslandi, sem láta eins og evran yrði Íslendingum eins og Gyðingum varð Mannah af himnum ofan í fyrndinni.  Staðreyndirnar tala nú sínu máli um, hversu hættuleg ofeinföldun flókinna mála þar er á ferðinni.  Að rasa um ráð fram og hlaupa í fang ESB getur orðið þjóðum hrikalega dýrkeypt.  

Hins vegar er hverju orði sannara, að brýna nauðsyn ber til að söðla um í hagstjórninni, taka upp beztu aðferðir á því sviði sem öðrum og koma hér á varanlegum stöðugleika, þ.e. kjarnaverðbólgu, sem mæld verði eins og í Berlín, innan við 2 %.  Til þess þarf þekkingu og vilja.  Hinar hagrænu forsendur eru fyrir hendi.  Hagkerfið er orðið nægilega fjölbreytilegt til að slíkum stöðugleika verði náð.  Slík var ekki staðan, þegar sjávarútvegur stóð undir 75 % og þaðan af meiru af gjaldeyristekjum landsins.

Það er þó engan veginn hægt að útiloka upptöku erlends gjaldmiðils í framtíðinni, þegar allar hagfræðilegar og lýðræðislegar forsendur verða til þess, e.t.v. seint á þessum áratugi. 

Það er hins vegar þjóðhættulegt að stefna að því án þess að leggja traustar undirstöður hagkerfis, sem getur þrifizt með erlenda mynt.  Það er ágætt viðmið að byrja með að ná öllum Maastricht skilyrðunum.  Til þess þarf að binda hendur stjórnmálamanna með ákvæðum um aðhald í ríkisfjármálum og sjálfstæði Seðlabanka í Stjórnarskrá og í lögum.

Verði mikill ágreiningur um þessi mál á Alþingi eða í þjóðfélaginu almennt, er sjálfsagt að kjósa um þessi grundvallarmál hagstjórnarinnar í þjóðaratkvæðagreiðslu.  Þá er óskandi, að nútímaleg fyrirmyndar stjórnarskrá, sem tryggi minnihluta rétt á að láta reyna á almannaskoðun í tilteknum málum, taki senn gildi. 

  Framtíð evrunnar og þar með Evrópu veltur á því, hvernig skötuhjúunum Merkel og Monti tekst að ráða ráðum sínum, en 80 % líkur eru á, að þau nái ekki að sporna við markaðsöflunum, sem glatað hafa trausti á, að ítalska hagkerfið fái risið undir skuldum sínum, og fáir reikna með, að Þjóðverjar kosti til þess risaátaks, sem þarf til að bjarga Ítalíu.