Hörmang eða (há)tækni

Hörmangarar og tuskusalar tröllriðu hér húsum í upphafi aldarinnar, þegar helztu seðlabankar heimsins skópu hrikalega eignabólu heims um ból með seðlaprentun og lágum vöxtum.  Þessu var leyft að viðgangast hérlendis, af því að háir sem lágir fengu glýju í augu af háu verðgildi krónunnar og ört hækkandi eignaverði, hækkandi launatekjum og vaxandi tekjum ríkis, sveitarfélaga og þjóðarbúsins alls. 

Andanum hafði verið sleppt úr flöskunni, og hann varð óviðráðanlegur.  Árið 2004 reyndu stjórnvöld, sællar minningar, að hefta ógnartök þessara fjárplógsmanna á fjölmiðlum, en höfðu ekki erindi sem erfiði, þar sem forseti lýðveldisins greip í taumana vegna meintrar gjáar á milli þings og þjóðar.  Á sama tíma var reyndar lagður hornsteinn að starfsemi, sem nú malar gull og reist er á tækniþekkingu á sviðum þungaiðnaðar, virkjana, hugbúnaðargerðar og margvíslegrar annarrar þekkingar á ólíkum sviðum.

Nú hefur myndazt djúpstæðari gjá á milli þings og þjóðar en sögur herma.  Yfir 15 % kjósenda virðast munu skrifa undir bænaskjal til forsetans um að stuðla að sínu leyti að því, að mesta deilumál lýðveldistímans gangi til úrskurðar þjóðarinnar.  Hafni forsetinn þessari málaleitan, verður ekki annað séð en á hann sannist, að hann er flautaþyrill og algerlega ósamkvæmur sjálfum sér.  Hvernig mun sagan dæma slíkt framferði ?  

Styrmir Gunnarsson, fyrrverandi ritstjóri Morgunblaðsins, hefur verið óþreytandi við að kynna nýja bók sína, Umsátrið, um aðdraganda Hrunsins, Hrunið sjálft, og vangaveltur sínar um lærdóma þá, sem nauðsynlegt er, að þjóðin dragi af óförunum.  Leikur ekki á tveimur tungum, að mikill fengur er að bók Styrmis og tilhlökkunarefni að lesa hana. 

Höfundur þessa vefseturs er sammála þeirri niðurstöðu Styrmis, sem hann hefur undirstrikað í viðtölum, að siðbótar er sár þörf í þessu samfélagi.  Valdastéttin brást, en það sem við tók, voluð vinstri stjórn, er verra en nokkurn gat órað fyrir og þyngra en tárum taki að horfa upp á aðfarir hennar.  Það er svo alvarlegur maðkur í mysunni, að færa verður ákvörðunartöku helztu ágreiningsmála frá stjórnmálamönnum og beint til þjóðarinnar.  Slíkt hefur gefizt Svisslendingum vel. Til að draga úr umstangi og kostnaði við slíkar atkvæðagreiðslur er æskilegt að virkja "upplýsingatæknina", en girða þó fyrir kosningasvindl.  Að leyfa þjóðinni að dæma um afskúm það, sem vinstri flokkarnir rétta að núlifandi og komandi kynslóðum og getur riðið efnahag þjóðarinnar og greiðslugetu að fullu, er sanngjörn krafa og yrði viturleg ráðstöfun. 

 Hvað á að segja um fjármálaráðherra, sem heldur því fram í blaðagrein, að skattahækkanir örvi hagvöxt ?  Það er ljóst orðið, að ríkisstjórnina skipar hópur rassálfa, sem kann ekki réttri hendi í rass að taka.  Landið er stjórnlaust, engin forysta er veitt í neinu, sem máli skiptir og til framfara horfir, og útlendingar gapa af undrun yfir útúrboruhætti ráðherra og pótintáta þeirra.  Allar aðgerðir ríkisstjórnarinnar hafa dýpkað kreppuna.  Hún er pukurgjörn og óheiðarleg í málflutningi og gjörðum,  gerir illt verra og þvælist fyrir viðreisn atvinnulífsins. 

Furðu gegnir, hversu illa gengur að henda reiður á skuldum þjóðarbúsins.  Það, sem höfuðmáli skiptir hins vegar, eru skuldir ríkissjóðs.  Við sjáum hér að neðan, að í ýmsum löndum Evrópu eru þær gríðarlegar og meiri en hérlendis, ef amlóðum vinstri stjórnarinnar tekst ekki að hengja myllustein Evrópusambandsins um háls okkar.  Auk Eystrasaltslandanna er talin hætta á, að sum neðangreindra landa stefni í greiðsluþrot, því að ákvæði eru um það í Maastrichtsáttmálanum, að önnur ríki ESB skuli ekki hlaupa undir bagga í slíkum tilvikum.  Annað var talið mundu ýta undir agaleysi í ríkisfjármálum.  Það eykur á vandann í þessum efnum, að Evrópubankinn er nú að undirbúa að draga úr peningamagni í umferð af ótta við verðbólgu af völdum lausbeizlaðra ríkisfjármála á evru-svæðinu.  Þá mun efnahagsvandinn í Dubai hafa neikvæð áhrif á hagkerfi Evrópu og víðar.   Ríkisskuldir verst settu ríkjanna innan evru-svæðisins að þessu leyti eru sýndar hér að neðan sem hundraðshluti af VLF:

• Grikkland:       135 %        Verði Icesave ánauðinni ekki bætt ofan á
• Ítalía:            118 %        ríkisskuldir, sem nú stefnir í, verða íslenzku
• Írland:             96 %        ríkisskuldirnar ekki langt frá meðaltali evru-
• Portúgal:          91 %        svæðisins.  Það var þess vegna ömurlegt
• Spánn:             74 %        á Fullveldisdaginn að heyra því gerðir
• Evru-svæðið:    88 %        skórnir, að Ísland stefni í gjaldþrot,

og ESB-moldvörpur settu á ræður um, að þar með gæti landið ekki talizt sjálfstætt lengur.  Mannvitsbrekkur þessar, allar á ríkisjötunni, virðast ekki hafa heyrt getið um Argentínu, sem í tvígang á seinni árum hefur lent í greiðsluþroti, en tapaði í hvorugt skiptið sjálfstæði sínu.  Rússland mætti einnig nefna sem dæmi um land, sem lent hefur í greiðsluþroti, en hefur síðan greitt upp allar fyrri skuldir sínar við útlönd. 

Sama á við um Ísland.  Þegar borgaraleg öfl loksins ná að leiðrétta þau herfilegu mistök búsáhaldabyltingarinnar að setja hér til valda algerlega óhæft og siðlítið fólk til að stjórna landinu með afturgöngum gjaldþrota félagshyggju í sínu Pandóruboxi og styrk stjórn tekur við völdunum, sem stjórnar af heilbrigðu hyggjuviti í anda vélvirkjans Lula í Brasilíu, sem Jón Hákon Magnússon ber saman við steingervinginn í íslenzka fjármálaráðuneytinu í Morgunblaðsgrein þann 4. desember 2009, þá mun hagur strympu taka strax að vænkast.

 

  

 

 

 

 

                                                                                                                                                         

Á safn eða í sókn

Á ferð í Englandi í liðinni viku (v.44/2009) las höfundur grein í virtu brezku dagblaði með vangaveltum blaðamanns um stöðu Bretlands nú, þegar ríkisstjórn Verkamannaflokksins, systurflokks Samfylkingarinnar, er með botnlausum fjáraustri sínum úr ríkishirzlum Bretaveldis að leiða langvinnustu kreppu yfir Breta frá lokum seinni heimsstyrjaldarinnar.  Að seilast djúpt ofan í vasa skattborgaranna og að hella afrakstrinum síðan ofan í botnlausa hít opinbers rekstrar eða að deila honum út sem bótum og styrkjum af öllu mögulegu og ómögulegu tagi eru ær og kýr jafnaðarmanna um alla Evrópu.  Afstaða þeirra til atvinnurekstrar er blendin, þeir eru tvíátta og ríkjandi stefna jafnaðarmanna til atvinnurekstrar nokkuð mismunandi eftir löndum.  Með "Nýja verkamannaflokki" Blairs náðist stjórnmálalegur einhugur á þinginu um að fara leið hagvaxtar.  Nú hafa Bretar hins vegar fengið nóg af stórfelldri "þjóðnýtingu taps" einkabankanna, sem er forkastanleg stefna Verkamannaflokksins.   Bankar eiga að breyta innistæðum í fjárfestingar með vandaðri áhættustýringu og baktryggingu Tryggingasjóðs, sem fjármagnaður sé af bankakerfinu.   Þeir, sem vilja taka meiri áhættu, verða að gera það á eigin spýtur, njóta gróðans og taka skellinn sjálfir.   Þetta er skoðun bankastjóra Englandsbanka, sem hann viðraði í október 2009 og hlaut daginn eftir gagnrýni Gordons Browns og fjármálaráðherra hans að launum.   Sjónarmið bankastjórans mun þó vonandi verða ofan á við endurskipulagningu fjármálakerfis Evrópu.        

Blaðamaðurinn brezki lýsti þeirri skoðun sinni umbúðalaust, að annaðhvort væri fyrir Breta að spyrna við fótum, hverfa af braut jafnaðarmanna og hefja skelegga endurreisn efnahagskerfisins með nauðsynlegum, tímabundnum fórnum og halda þannig stöðu sinni á meðal áhrifamestu ríkja heims, eða að sökkva í forað botnlauss ríkisrekstrar, skuldasöfnunar og viðvarandi atvinnuleysis þrátt fyrir vaxandi skattheimtu.  Afleiðing óstjórnar jafnaðarmanna og tíðra spillingarmála er vaxandi þjóðfélagsórói á Bretlandi, og nú er tekið að ræða þar um væntanlegar vinnustöðvanir, en á slíkri umræðu hefur ekki borið á Bretlandi í tvo áratugi frá því að íhaldsmenn komu á nýrri skipan atvinnulífsins.   

Allt ber hér að sama brunni; það flæðir undan jafnaðarmönnum á Bretlandi, eins og annars staðar í Evrópu.  Laugardaginn 31. október 2009 var birt skoðanakönnun, sem sýnir, að sama þróunin er hafin á Íslandi.  Skyldi engan undra miðað við þá leyndarhyggju, sem einkennir störf utanríkisráðherra Samfylkingarinnar við að troða Íslendingum inn í ESB "á mettíma", hvað sem það kostar, og vegna æ verri lífsafkomu almennings í landinu án nokkurra teikna um bætta tíð með blóm í haga. 

Þá er verkstjórn forsætisráðherra Samfylkingarinnar með þvílíkum endemum, að engu er líkara en ríkisstjórnin hafi tvær stefnur í öllum meginmálum.  Nægir að nefna yfirlýsingar ráðherranna um aðild að ESB, erlendar fjárfestingar í atvinnustarfsemi á Íslandi, nýjar virkjanir og nauðsynlegar raflínulagnir til að flytja íslenzka orku til þessarar atvinnustarfsemi.  

 Þó að hrun Vinstri hreyfingarinnar-græns framboðs sé enn ekki hafið, er þó engum vafa undir orpið, að koma muni að því fyrr en síðar; svo er framgöngu fjármálaráðherrans í "Icesave" málinu fyrir að þakka.  Landráðastefnu formanns VG, sem lýsir sér í nýju frumvarpi hans um ríkisábyrgð á skuldbindingum Tryggingasjóðs innistæðueigenda, eru gerð verðskulduð, öfgalaus og lögfræðileg skil í grein Lárusar Blöndal, hæstaréttarlögmanns, og Stefáns Más Stefánssonar, prófessors, í Morgunblaðinu þann 31. október 2009.  Er þar flett faglega ofan af óþjóðhollum vinnubrögðum Steingríms Jóhanns Sigfússonar, sem lýsa sér í því lagabroti hans að taka upp viðræður við Breta og Hollendinga í stað þess að kynna þeim lögin um ríkisábyrgð, eins og þau voru samþykkt á Alþingi sumarið 2009, og falla frá ríkisábyrgð, ef andstæðingarnir teldu þá samninginn úr gildi fallinn. 

Þó að hinn lánlausi fjármálaráðherra verði þjóðinni dýr áður en upp verður staðið, er þó annar vinstri-grænn ráðherra, sem keppir við hann um að féfletta þjóðina.  Þetta er umhverfisráðherra, sem í október 2009 fékk ærlega á baukinn frá Skipulagsstofnun, þegar sú síðar nefnda endursendi ráðherranum niðurstöðu sína án þess að breyta í henni stafkrók.  Er þetta gríðarlegur álitshnekkir fyrir ráðherrann og áfellisdómur yfir störfum hennar, sem við þetta verður ber að því að beita stjórnvaldi sínu án þess að gæta meðalhófs; allt í þágu fámennrar, háværrar sérvitringaklíku. 

Með því að þvælast fyrir eðlilegri og faglegri ákvarðanatöku um nýjar fjárfestingar í þágu atvinnusköpunar í landinu heldur þessi sérgæðingslegi ráðherra þúsundum manna og kvenna á atvinnuleysisskrá og kemur í veg fyrir endurreisn ríkissjóðs landsins.  Það er alveg útilokað, að stjórnmálaflokkur með menn og málefni, eins og að ofan er lýst, haldi fimmtungsfylgi mánuðum saman úr þessu. 

Þingmenn vinstri-grænna virðast ekki lyfta litla fingri í andófi gegn hraðferð Samfylkingarinnar með Ísland inn í ESB.  Í stað þess, að lýðræðislega skipuð samninganefnd, sem vinstri stjórnin lofaði að koma á laggirnar,  sæi um að svara þúsundum spurninga ESB, hefur ríkisstjórnin sett störfum hlaðið embættismannakerfi sitt til þeirra verka að semja svörin og senda þau til Brüssel löngu áður en nauðsyn bar til.  Vinstri stjórnin hefur þannig svikið enn eitt loforð sitt.  Þó að samninganefndin verði skipuð eftir dúk og disk, er augljóslega búið að gera henni óhægt um vik og binda hendur hennar með því að senda inn svör, sem hún hafði ekki tök á að móta. 

Furðu gegnir, að vinstri-grænir skuli láta bjóða sér þessa yfirtroðslu og hunzun á lýðræðislegum vinnubrögðum í nafni hraðferðar inn í ESB.  Sýnir þessi lágkúra, hversu lítilla sanda og sæva vinstri menn á Alþingi eru. 

ESB stendur nú á tímamótum.  Enginn veit, hvert næsta skrefið verður eftir staðfestingu Lissabon sáttmálans, sem nú virðist vera í höfn.  Þjóðverjar hafa aftengt öxulinn Berlín-París, andstætt væntingum Frakka.  Tákn um þetta er, að utanríkisráðherra nýju þýzku ríkisstjórnarinnar, Guido Westerwelle, kaus að leggja leið sína til Varsjár í sinni fyrstu utanlandsheimsókn sem fulltrúi Þýzkalands.  Frá stofnun Sambandslýðveldisins hafa utanríkisráðherrar Þýzkalands farið sína fyrstu ferð til Parísar.  Þýzkaland mun hér eftir fara þær leiðir, sem Berlín telur þjóna hagsmunum Þýzkalands bezt án tillits til þess, sem sagt er eða gert í París.  Um þetta vitnar "Ópel sagan", slit Siemens á samstarfi við franska risann Areva um kjarnorkuþróun, gagnrýni Angelu Merkel, kanzlara Þýzkalands, á tilburði Frakka til að koma á koppinn sambandi Miðjarðarhafslanda innan ESB, og þannig mætti lengi telja. 

Eins og vanalega munu Bretar leika lykilhlutverk í Evrópu.  Þeir, sem Bretar leggjast á sveif með, munu "stjórna skothríðinni" (call the shots).  Hin hefðbundna stefna "White Hall" hefur verið samkvæmt rómversku uppskriftinni, "divide et impera" (að deila og drottna).  Hvað munu Bretar gera nú ?  Verður Blair fyrsti forseti ESB ?  Berlín mun sennilega ekki leyfa það.  Það mun koma í hlut Íhaldsflokksins að móta afstöðu Bretlands í nýju ESB, því að David Cameroon og félagar munu vafalaust sigra í kosningum á Bretlandi fyrri hluta árs 2010.  Þar á bæ eru menn mjög gagnrýnir á "síaukinn samruna" (an ever closing union).  Eiga Íslendingar erindi í þessa ljónagryfju ?  Það verður á brattann að sækja fyrir Samfylkinguna að sannfæra almenning á Íslandi um það. 

Það er alveg áreiðanlega of hár inngangstollur að taka á sig hráar "Icesave" skuldbindingar.  Þegar höfundur var á ferð í Norðimbralandi í liðinni viku, ræddi hann við nokkra upplýsta Englendinga um þetta mál.  Þeir þekktu til þess og voru allir þeirrar skoðunar, að þeir, sem fé lögðu inn á téða hávaxtareikninga, hefðu mátt vita, að auknum væntum ávinningi þeirra fylgdi aukin áhætta.  Þeir hefðu sjálfir átt að bera þessa áhættu, en hvorki brezkir né íslenzkir skattborgarar. 

Stefna vinstri stjórnarinnar mun leiða til þess, að Íslandi verður breytt í náttúruminjasafn.  Ef Íslendingar ætla að lifa áfram í landi sínu, verða þeir að ganga uppréttir og sýna öðrum þjóðum í verki, að þeir taki sjálfstæðar ákvarðanir með eigin hagsmuni að leiðarljósi, en gangi ekki undir jarðarmen Evrópustórveldis.  Hið síðar nefnda mun hvorki þjóna hagsmunum okkar í bráð né lengd.    

 

Tvær stefnur, gagnólíkar

Nú fjarar undan verklausri vinstri stjórn og skyldi engan undra.  Hún er ófær um að leiða nokkurt mál til lykta.  Eitt nýjasta dæmið er Istanbúl-för fjármálaráðherra.  Hann skóp væntingar við brottför þangað varðandi lánasamninga, t.d. við Rússa, og afgreiðslu AGS (Alþjóða gjaldeyrissjóðsins) á lánum til Íslands.  Þrátt fyrir um 20 lyftufundi ráðherrans, sem engan sköðuðu þó, kom hann tómhentur heim.  Í þessari 42. viku ársins 2009 hefur á hverjum degi komið fullyrðing frá einhverjum ráðherranum um, að lyktir mundu fást innan sólarhrings.  Ekkert slíkt hefur gengið eftir.  Þetta sýnir, að ráðherrarnir eru ráðvilltir og vita ekki sitt rjúkandi ráð.  Dómgreindin er ekki meiri en guð gaf.  

Samfylkingin og Vinstri hreyfingin-grænt framboð hafa nú setið við stjórnvöl þjóðarskútunnar í tæplega 9 mánuði.  Jafnhraksmánarlegur ferill ríkisstjórna finnst ekki frá því að embætti ráðherra var flutt til Íslands árið 1904 og jafnvel, þó að farið sé aftur til danska tímans á Íslandi.    Þess vegna er það ómetanlegt fyrir kjósendur, að hin borgaralegu öfl á Alþingi hafa nú bæði kynnt stefnur sínar, sem mynda skýran valkost við innantómt orðagjálfur ríkisstjórnarinnar og fjárlagafrumvarp hennar, sem er versta hrákasmíð í líki slíks frumvarps, sem sézt hefur frá því að Alþingi fékk fjárveitingarvald í hendur frá Dönum.  Það er áreiðanlega einnig hið skaðlegasta sinnar tegundar fyrir atvinnulíf landsins frá endurreisn Alþingis 1845.  Aldrei aftur vinstri stjórn.

Framsóknarflokkurinn hefur leitað til Noregs um lánafyrirgreiðslu til handa íslenzka ríkinu við lítilmótlegar undirtektir forsætisráðherra Íslands.   Höfundi þessarar vefgreinar er kunnugt um áhuga norskra iðnjöfra á fjárfestingum á Íslandi.  Almenningur í Noregi horfir nú upp á hrikalegt tap norska olíusjóðsins á alls kyns undarlegum fjárfestingum um allan heim.  Norðmenn telja  fjárfestingarfé norska olíusjóðsins hvergi vera betur varið en á Íslandi.  Norðmenn telja enga erlenda þjóð vera traustari skuldunauta en Íslendinga.  Reyndar vita Íslendingar, sem búið hafa í Noregi, að óljóst er, hvort Norðmenn líti alfarið á Íslendinga sem útlendinga.  Norðmenn leiddu Íslendinga inn í nútímann á 19. öld með miklum fjárfestingum hérlendis þá.  Við eigum hiklaust að taka höndum saman að nýju við bræður okkar og systur í Noregi um viðreisn efnahags Íslands. 

Á borgaralega þenkjandi fólk á Íslandi eru teknar að falla tvær grímur varðandi samstarfið við AGS.  Bretar og Hollendingar eru tiltölulega valdamiklir innan hans og hafa beizlað ESB fyrir sinn vagn.  Gegn þessu stendur stjórn AGS lömuð, af því að samband Íslands við Bandaríki Norður-Ameríku, BNA, hefur ekki verið ræktað eftir brottför varnarliðsins.  Ríkisstjórn Íslands flaðrar upp um Brüssel valdið og rekur undirmáls utanríkisstefnu, sem setur ekki íslenzka hagsmuni í öndvegi, nema þeir samræmist hagsmunum ESB.  Nú er komið að ögurstundu í þessu máli, og hin verklausa vinstri stjórn er að lyppast niður.  Núverandi þrátefli í samskiptum Íslands og AGS hefur staðið of lengi.  Noregsferð Framsóknarmanna var tilraun til að rjúfa þennan vítahring, sem ýmislegt bendir til, að unnt sé að gera.  Borgaraleg öfl munu leggja á það áherzlu, þegar þau komast til valda, ásamt eftirfarandi:

• að beita öllu afli ríkisvaldsins til að koma öllum vinnufúsum höndum og heilum á Íslandi til arðsamra verka
• að endurvinna traust erlendra fjárfesta og liðka fyrir samningum um fjárfestingar í iðnaði og þar með að liðka fyrir lánveitingum til virkjana og línulagna
• að afturkalla alla viðbótar skattheimtu vinstri stjórna Jóhönnu S.
• að heimta skatt af inngreiðslum í lífeyrissjóði og breyta lögum um skipan í stjórnir lífeyrissjóðanna, en ávöxtun þeirra flestra er óviðunandi lítil
• að þjóðin greiði atkvæði um það, t.d. í næstu kosningum, hvort sem það verða þingkosningar eða sveitarstjórnarkosningar, hvort hún vill henda milljörðum kr og miklum tíma embættismanna í umsóknarferli ESB nú, fresta því eða hætta við
• að breyta lögum um Seðlabanka þannig, að markmið hans verði hámörkun hagvaxtar
• að afnema gjaldeyrishöft hið fyrsta  
• niðurskurður ríkisstjórnarinnar á of háum útgjöldum ríkissjóðs er í mörgum tilvikum hálfkák eitt og aðeins tilflutningur útgjalda hjá ríkissjóði.  Miklu nær er að endurskipuleggja rekstrarformið á starfsemi, sem hentar til útboðs, og leyfa einkaframtakinu að spreyta sig með hlutafélagarekstri eða starfsemi sjálfseignarstofnana, eins og við á
• hleypa lífi í vegagerð og hafnargerð að nýju með einkafjármögnun, sem ýmist yrði greidd úr ríkissjóði á umsömdu árabili eða með notkunargjaldi
• að afnema verðtryggingu, þó ekki afturvirkt, og veita kost á skuldbreytingu gengistryggðra lána yfir í óverðtryggð lán
• með ofangreindu og öðru að leggja drögin að styrkingu krónunnar og móta langtímastefnu í gjaldmiðilsmálum, sem auki stöðugleika efnahagslífsins   

Það eru litlar líkur á því, að þing og þjóð muni samþykkja væntanlegan samning við ESB, komist hann einhvern tíma á koppinn.  Ein af skýringunum á því er sjávarútvegsstefna sambandsins, en einnig breytt stjórnkerfi þess með Lissabon-sáttmálanum, sem gerir hlut smáþjóða rýrari en áður.  Í apríl 2009 viðurkenndi framkvæmdastjórn ESB, að CFP (Common Fishery Policy)-Sameiginlega fiskveiðistefna ESB, hefði mistekizt.  Það er vegna þess, að nytjastofnar ESB eru að hruni komnir, og eru 88 % þeirra ofnýttir.  Samkvæmt CFP er úthaldstími og kvóti hvers skips ákvarðaður.  Mikill meðafli veiðist, og er jafngildi 45 % kvótaþorsks kastað fyrir borð utan kvóta. 

Veiðifloti ESB-landanna er allt of stór, þó að skipum hafi fækkað um 2 % á ári undanfarin ár.  Afkastagetan hefur samt aukizt með nýjum og stærri skipum.  Þennan flota vantar verkefni, og það er alveg áreiðanlegt, að málsvarar hans munu þrýsta fast á framkvæmdastjórnina og samninganefnd hennar að fá aðgang til veiða innan auðlindalögsögu Íslands.  Sjávarútvegur ESB er stórlega niðurgreiddur, og velta hans er innan við 1 % af VLF flestra sjávarútvegslanda ESB.  Hann gegnir hlutverki varðveizlu byggða, þar sem einhæfni atvinnulífs er vandamál innan ESB.  Íslenzkum sjávarútvegi mundi ganga illa að keppa við þess háttar starfsemi, ef henni yrði hleypt inn í landhelgina. 

Það er afar ólíklegt, að þing og þjóð muni samþykkja samning af þessu tagi við ESB.  Þess vegna er þetta ESB brambolt ríkisstjórnarinnar unnið fyrir gýg og rétt eitt dæmið um fjármuna-og tímasóun, sem hlýzt af dómgreindarleysi hennar. 

 

 

  

Af áhættum og ávinningum

Ágætur höfundur að nafni Sigfried Hugemann ritaði athygliverða grein í Morgunblaðið mánudaginn 5. október 2009, "Ísland og ESB - áhætta og ávinningur".  Téður höfundur, Herr Hugemann, kann skil á örlagaþáttum Íslandssögunnar og tengir þá við nútímasöguna.  Áhugavert er sjónarhorn hans um, að öll mikilvæg viðskiptamál þurfi að setja á vogarskálar áhættu annars vegar og ávinnings hins vegar.  Betra væri, að slík aðferðafræði væri ríkari í fari Íslendinga en raun ber vitni um allt frá viðskiptajöfrum útrásar til hinnar aumkvunarverðu ríkisstjórnar, sem enn hangir við völd. 

Þessi ábending höfundarins Hugemanns er þess vegna tímabær, og téðri aðferðafræði er unnt að beita á flestum sviðum mannlífsins.  Herr Hugemann notar þessa reislu á spurninguna um það, hvort Íslendingar eigi að ganga ESB (Evrópusambandinu) á hönd.  Niðurstaða hans er, að innganga þar mundi jafngilda tvöföldu tapi þjóðarinnar, þ.e.a.s. áhættan er fólgin í lækkun þjóðartekna, eins og hann útskýrir skilmerkilega með minna auðlindaaðgengi  Íslendinga vegna ágangs ESB, og ávinningurinn er neikvæður, þ.e. tap blasir við, því að yfirlýst markmið ESB er flutningur fjármagns frá ríkari þjóðum til þeirra fátækari, frá vestri til austurs og frá norðri til suðurs.  Til lengdar litið eru góðar horfur á, þjóðartekjur á mann verði jafnan hærri hérlendis en meðaltalinu nemur í ESB, þó að óbjörgulega horfi nú um stundir um stjórn þjóðmálanna, enda óvenjulegar mannvitsbrekkur við völd.  

Það eru ýmsar ástæður fyrir því, að Ísland muni þurfa að greiða meira til ESB en landið fær þaðan.  Ein er, að meðalaldur er mun hærri í ESB og hann hækkar örar en á Íslandi.  Lífeyrissjóðakerfi flestra ESB-landanna er ósjálfbært, halli á ríkisbúskapi og ríkisskuldir víða miklar, þó yfirleitt minni en hér.  Við höfum á hinn bóginn yfir að ráða öflugri útflutningsvél, sem með aukinni auðlindanýtingu getur malað þjóðinni svo mikið gull, að dugi út úr kreppu og skuldasúpu og í lífskjaraforystu á ný. 

Ef litið er til evrulanda, þar sem verðbólga er yfir meðallagi evrusvæðis, má draga þá ályktun, að útflutningsatvinnuvegir væru hér í lamasessi með evru.  Þá væri e.t.v. enn stórfelldur halli á viðskiptum við útlönd og atvinnuleysi enn geigvænlegra en raunin er á um nú og hefði varað lengur.  Það þarf þess vegna vandaða áhættugreiningu til að reisa á ígrundaða stefnumörkun í gjaldeyrismálum.  Sú áhættugreining hefur ekki farið fram, heldur er böðlazt áfram til Brüssel í von um evru, sem er borin von.   

Rauðka (vinstri stjórnin) ber ábyrgð á því, að einhver alóheppilegasti tími, sem hugsazt gat, var valinn fyrir umsókn um aðildarviðræður.  Hollenzka og brezka ríkisstjórnin nota umsóknina til aukins þrýstings á landsmenn.  Af þessum sökum mun umsóknarferlið dragast á langinn, sem er slæmt fyrir stjórnmálaástandið á Íslandi og þungbært íslenzka ríkissjóðinum.  Það er óverjandi á tímum alvarlegs samdráttar að verja þá milljörðum króna í umsóknarferli, sem gefur ekkert í aðra hönd.  Aðildarsamningurinn verður vafalítið felldur og má þakka það framkomu ESB í hinu illræmda "Icesave" máli. 

Embættismannakerfið hafði fangið fullt af verkefnum vegna kreppunnar.  Þá lagði ríkisstjórnin fyrir það að fara í einhliða spurningaleik með þúsundum spurninga frá ESB.  Íslendingar eru vanbúnir að berjast á mörgum vígstöðvum í einu.  Slíkt hefur aldrei kunnað góðri lukku að stýra.  

Segja má, að ríkisstjórn Samfylkingar og vinstri grænna geri ekkert af viti.  Eitt versta einkenni hennar er atvinnufjandsemi.  Hún virðist hafa ímigust á öllu, sem leitt getur til atvinnusköpunar.  Aðgerðir hennar tortíma atvinnu, hún er atvinnutortímandi.  Þannig magnar ríkisstjórnin kreppuna.  Atvinnulausir eru nú rúmlega 13 þúsund talsins.  Skattahækkanir, önnur asnaspörk og aðgerðaleysi ríkisstjórnarinnar munu því miður kippa fótunum undan mörgum enn, ungum sem öldnum. 

Dæmi um þetta er fyrirhuguð skattlagning á orku.  Fjármálaráðherra breimar um, að stóriðjan eigi að leggja sitt að mörkum.  Enginn þrætir fyrir það.  Spurningin er, hvernig hún geti lagt sem mest að mörkum til lengdar ?  Engum vafa er undirorpið, að það gera stóriðjufyrirtækin með stórvirkustum hætti með nýjum fjárfestingum.  Ef tilkostnaður fyrirtækjanna verður aukinn með skattlagningu á orku og losun gróðurhúsalofttegunda, þá minnkar að sama skapi tekjuskatturinn af þessum fyrirtækjum.  Þessi skattlagning mun eyðileggja allan áhuga á frekari fjárfestingum á Íslandi.  Álfyrirtækin vildu öll fjárfesta nú í kjölfar Hrunsins, og hefðu þessar fjárfestingar numið hundruðum milljarða, þegar virkjanafjárfestingar álverum tengdar og studdar eru með taldar.  Vægt áætlað mundu þessar fjárfestingar fækka um 4000 manns á atvinnuleysisskrá.  Slíkt mundi veita ríkissjóði um 8 milljarða króna í nýjar skatttekjur og spara ríkissjóði aðra 8 milljarða kr í útgjöld vegna atvinnuleysistryggingasjóðs. 

Alls nema þessir 16 milljarðar sömu upphæð og fjármálaráðuneytið hefur boðað, að það hyggist innheimta með nýjum orku-og umhverfissköttum.  Mannvitsbrekkurnar í fjármálaráðuneytinu sjá auðvitað strax, að mun viturlegra er að hætta við þessa óheillavænlegu og óvæntu skattheimtu, en liðka þess í stað fyrir nýjum, erlendum fjárfestingum.  Eftir stendur, að orðstír Íslendinga sem traustir viðsemjendur, sem standa við gerða samninga undanbragðalaust, er rokinn út í veður vind.  Var það markmið félaganna Indriða, aðstoðarmanns, og Steingríms, fjármálaráðherra ?  Sé svo, verður að telja gjörninginn vera minna en hænufet frá landráðum.

Rauðka er atvinnufjandsamlegasta ríkisstjórn, sem nokkurn tíma hefur setið í landinu.  Hún sveik "Stöðugleikasáttmálann", og hún svíkst aftan að viðsemjendum sínum.  Hún er með öðrum orðum siðlaus.  Allar hennar gjörðir hafa aukið við vanda landsins og/eða leitt til fjölgunar á atvinnuleysisskrá.  Rauðka virðist stefna að því að setja 20 þúsund manns á atvinnuleysisskrá til langframa, því að ekkert bólar á viðreisn athafnalífsins.  Vinstri flokkar hvarvetna vilja hafa sem flesta á bótum og telja sitt fylgi koma þaðan.  Með það getur brugðið til beggja vona á Íslandi.  Í hvert sinn, sem fótur er settur fyrir nýjar framkvæmdir, er verið að fjölga á atvinnuleysisskránni.   

Umhverfisráðherra gerir það ekki endasleppt.  Hún ætlar að fara stefnulaus og tómhent til Kaupmannahafnar án þess að gera nokkrar kröfur um undanþágur til handa Íslandi.  Þetta er í anda vinstri grænna, sem er sú að vinna atvinnulífinu það mein, sem þeir mega og að eyðileggja alla atvinnusköpun, sem í augsýn er.  Þessu mátti búast við af umhverfisráðherranum, því að í Fréttablaðinu 10. október 2009 veitir hún innsýn í hugarheim sinn: "Ég er ekki í umhverfisráðuneytinu til að draga taum einstakra fyrirtækja, sjónarmiða eða hagsmunaaðila.  Ég er í umhverfisráðuneytinu til að tala máli komandi kynslóða og umhverfisins - heildarhagsmunanna."

Þessi orð vitna um fáheyrt yfirlæti.  Næst má búast við frá umhverfisráðherranum, að hennar ríki sé ekki af þessum heimi.  Enginn veit, hvaða hagsmuni komandi kynslóðir munu setja í öndvegi.  Hins vegar er áreiðanlegt, að þær munu njóta þess, að forfeðrum þeirra formæðrum vegni vel, en að sama skapi gjalda þess, ef þeim vegnar illa.  Þá eru allar virkjana-og stóriðjuframkvæmdir afturkræfar samkvæmt alþjóðlegum skilgreiningum, svo að tómt mál er af ráðherranum að fimbulfamba um umhverfistjón þeirra vegna.

Allt tal og gerðir þessa græningja vitnar um fullkomna firringu.  Hún telur sig ekki vera í umhverfisráðuneytinu til að gæta hagsmuna núlifandi kynslóða á Íslandi, heldur hagsmuna, sem hún hefur ákveðið, að komandi kynslóðir skuli setja á oddinn.  Er hægt að ganga lengra í vitleysunni ?  

Málið er, að viðmiðunarár Kyoto og væntanlega Kaupmannahafnar, 1990, er okkur Íslendingum óhagfellt í þessu tilliti, því að þá var hitaveituvæðingunni að mestu lokið.  Ennfremur hefur mikil iðnvæðing átt sér stað síðan og bílaflotinn stækkað gríðarlega.  Ráðherrann er þess vegna að segja, að hún ætli ekki að lyfta litla fingri til að bjarga störfum á Íslandi.  Aðgerðarleysi ráðherrans mun þýða lakari samkeppnistöðu íslenzkra fyrirtækja en ella og lífskjörin munu þá enn versna hérlendis. 

Aldrei nokkurn tíma hafa Íslendingar augum litið jafndáðlaus stjórnvöld og nú.  Segja má, að ráðsmennskan gæti vart orðið lakari, þótt hún flyttist til Brüssel.  Dýpra verður ekki sokkið.  Valdhafarnir eru í vinnu hjá okkur skattgreiðendum, og þessir valdhafar vinna allt með öfugum klónum.  Þeim eru reyndar svo mislagðar hendur, að engu er líkara en þeir séu í vinnu hjá samkeppniaðilum okkar og andstæðingum í milliríkjadeilum.  Það voru söguleg mistök að ráða þetta fólk, sem ekki ber við að vinna fyrir kaupinu sínu.  Hefja verður borgaraleg öfl til vegs að nýju, sem vinna í þágu íslenzkra skattborgara nútímans og með atvinnulífinu. 

 

  

 

Loftslagsstefnan

Ríkisstjórnin hefur boðað samflot með ESB (Evrópusambandinu) á loftslagsráðstefnunni í Kaupmannahöfn í desember 2009.  Þar á að taka stefnumarkandi ákvarðanir á heimsvísu um losun gróðurhúsalofttegunda að minnsta kosti til ársins 2020.   Engu að síður er losun gróðurhúsalofttegunda  flokkuð sem EES-(Evrópska efnahagssvæðið) mál samkvæmt skjalinu "20 20 by 2020-Europe´s Climate Change Strategy, COM(2008)30 final". 

Hitt er annað mál, að þessi aðferðafræði stjórnmálamanna að setjast á rökstóla um, hvað hvert ríki eða ríkjasamband eigi að draga hratt úr losun gróðurhúsalofttegunda, er ekki líkleg til að ná bezta árangri, sem er að hámarka hlutfallið "ML/KML", þar sem ML er minnkun losunar og KML kostnaður við minnkun losunar.  Prófessor Jeffrey Sachs, Nóbelsverðlaunahafi í hagfræði, hefur orðað þetta ágætlega í grein, sem birt var í Fréttablaðinu 24. júní 2009:

"Hvernig getum við stillt saman strengi okkar til að koma sem mestu í verk með lágmarksfyrirhöfn ?"

Jeffrey Sachs bendir á, að árangur í loftslagsmálunum velti á því, hversu vel og hversu hratt takist að þróa nýja tækni til að leysa "úrelta" tækni af hólmi.  Hann skrifar í sömu grein:

"Umskiptin yfir í nýja tækni er ekki aðallega spurning um samningaviðræður heldur um verkfræði, áætlanagerð, fjármögnun og frumkvæði.  Hvernig getur heimsbyggðin þróað, prófað og breitt út nýja tækni á sem skilvirkastan hátt ? ......., en ef við höfum ekki áætlanir til að hrinda samþykktunum í framkvæmd er holur hljómur í þeim samningum."

ESB og fleiri eru þó að bræða með sér aðferðir til að beita á greinar í alþjóðlegri samkeppni, sem minna á skoðanir Jeffrey Sachs.  Þær fjalla um að setja losunarkvóta á fyrirtæki, sem tekur mið af bezta tæknilegum árangri innan sömu greinar.  Þetta á t.d. við um áliðnaðinn, og varpa eftirfarandi tölur koltvíildisígilda um losun PFPB-efnasambanda, sem eru öflugar gróðurhúsagastegundir, ljósi á málið:

• meðallosun álvera í heiminum árið 2007 var             0,650 t/t Al
• miðgildi (jafnmörg álver ofan og neðan við) var      0,320 t/tAl
• ISAL árið 2007 (4. sæti í röð beztu í heimi)               0,038 t/tAl
• bezta frammistaða (best practice) árið 2007 var    0.030 t/tAl
• losun ISAL á PFPB árið 2008 var komin niður í          0,023 t/tAl

Talið er, að með núverandi tæknistigi eigi að vera unnt að ná 0,011 t/tAl.  Með því að skattleggja losun þessara gróðurhúsalofttegunda í þeim mæli, sem umfram er 0,011 t/tAl, myndast fjárhagslegur hvati hjá fyrirtækjunum til að bæta árangur sinn.  Ef sá skattur eða kvótaverð er alls staðar sá sami, t.d. 20 USD/t CO2, verður þessi hvati virkur.  Ef skatturinn eða kvótaverðið verður t.d. lægri í þróunarlöndunum, munu álver óhjákvæmilega flytja þangað.    

Eins og sjá má af næstu mynd, er árangur ESB-ríkjanna í loftslagsmálum æði misjafn eða á bilinu -50 % til +50 % m.v. 1990.  Til samanburðar má áætla losunaraukningu á Íslandi á tímabilinu 1990-2009 um 40 %.  Um 75 % þessarar aukningar er frá iðnaðinum og megnið af afganginum frá farartækjum. 

Árið 2007 hafði orðið 1,2 % minnkun á losun ESB m.v. árið áður.  Meginskýringarnar voru hlýrra veður, hærra orkuverð og breyting á húshitun úr olíu í gas, en einnig munar um bætta nýtni kolakyntra orkuvera.  

Mesta losun gróðurhúsalofttegunda í ESB og víðar á sér stað við raforkuvinnsluna.  Hérlendis er henni vart til að dreifa.  Samt hefur hlutdeild kjarnorkuvera, sem mest munar um í CO2-frírri raforkuvinnslu, ekki aukizt. Með þessu framhaldi er talið, að ESB nái markmiðum sínum um 20 % minnkun losunar gróðurhúsalofttegunda árið 2020 m.v. 1990, þrátt fyrir að þýzka ríkisstjórnin muni heimila 15-20 ný kolakynt raforkuver á næsta áratugi.     

 Aukningin á Íslandi er vel innan marka Kyoto-samkomulagsins, sem heimilaði Íslandi almenna aukningu um 10 % og að auki 1600 t/ár frá nýrri stóriðju, sem knúin væri sjálfbærum orkulindum.  Þetta er alls  57 % leyfileg aukning til 2012, svo að Íslendingar hafa ekki nýtt sér heimild til losunar um 530 kt/a.  Búizt er við, að verðið á koltvíildiskvóta í Evrópu verði á bilinu 10-90 USD/t á næsta áratugi.  Sé reiknað með miðverði, er hér um vannýtt verðmæti að ræða upp á MUSD 26,5 á ári eða ISK 3,3 mia á ári.  Þessum verðmætum kastar íslenzka ríkisstjórnin á glæ með Loftslagsstefnu sinni.  Fyrir slíka fórn ætti hún að lágmarki að berjast fyrir því, að álverin á Íslandi fái metnar mótvægisaðgerðir, sem þau fjármagni við endurheimt votlendis, landgræðslu og skógrækt undir vísindalegu eftirliti, þ.á.m. mælingum á upptöku koltvíildis.   

Það, sem mannkynið sleppir út af gróðurhúsalofttegundum er innan við 10 % af því, sem jörðin losar frá sér að öðru leyti.  Engu að síður hefur styrkur gróðurhúsalofttegunda aukizt um a.m.k. 150 ppm frá upphafi iðnvæðingar fyrir um 250 árum.  Talið er, að styrkurinn þurfi að fara til baka um 50 ppm niður í 350 ppm til að forða meðalhitastigshækkun á jörðunni yfir 3°C, sem er talið hámark án óviðráðanlegra afleiðinga fyrir lífið á jörðunni.  Þó að Kyoto samkomulagið verði uppfyllt, mun það ekki duga til að ná þessu marki.  

Hið einkennilega í þessu sambandi er, að meðalhitastigið síðast liðin 10 ár hefur ekkert hækkað, og hækkun sjávarborðs frá árinu 2000 virðist að meðaltali vera hægari en á 20. öldinni, eins og ofangreint graf gefur til kynna.  Að ná koltvíildisstyrk niður um 50 ppm á t.d. hálfri öld mun að líkindum kosta yfir eina trilljón (eitt þúsund milljarða) bandaríkjadala á ári eða um 1,3 % af heimsframleiðslunni.  Þetta er mikið fé, og mun hugsanlega hægja á hagvexti heimsins um 1 %, en er engu að síður talið nauðsynlegt vegna alvarlegra afleiðinga hlýnunar yfir 3°C. 

Þess vegna eru öll iðnvæddu ríkin að bindast samtökum um þetta, en enn leikur vafi á um afstöðu þróunarríkjanna, t.d. Kína, Indlands og Brasilíu.  Á þeim veltur algerlega, hver niðurstaðan verður.  Myndin hér að neðan er frá skógarbruna í Brasilíu.  Bruninn myndar koltvíildi og sót, eyðing skógarins dregur úr bindingu koltvíildis og flýtir jafnvel fyrir rotnun jarðvegs, sem myndar 21 sinnum sterkari gróðurhúsalofttegund en koltvíildi, metan. 

Í tillögum ESB frá janúar 2009 er miðað við, að orkuvinnslufyrirtækin muni kaupa allar sínar losunarheimildir koltvíildis frá árinu 2013, að almennur iðnaður fái 80 % losunarkvóta án endurgreiðslu árið 2013, hann minnki jafnt og þétt niður í 0 árið 2020, og að iðnaður í alþjóðlegri samkeppni fái 100 % losunarheimild án endurgjalds árið 2013, en sú ráðstöfun verði endurskoðuð á nokkurra ára fresti.  Væntanlega er hér átt við 100 % m.v. beztu frammistöðu, en gjald á losun umfram hana, jafnt frá iðnaði, sem er í rekstri fyrir 2013 sem frá þeim, sem hefur starfrækslu árið 2013 eða síðar.  

Undir síðasta ákvæðið falla ál-og járnblendiiðnaður, því að ESB óttast "kolefnisleka" til fátækari landa, þar sem minni kröfur eru gerðar til mengunarvarna.  Framkvæmdastjórn ESB hefur í hyggju að úthluta losunarkvóta til stóriðjufyrirtækjanna miðað við bezta þekkta árangur í greininni.  Þetta er skynsamlegt viðmið, sem umbunar fyrirtækjum, sem lagt hafa sig í líma við að lágmarka losun og hvetur hin til dáða til að losa þau undan kaupskyldu sinni á kvóta. 

Þetta passar ekki alls kostar við fagnaðarerindi umhverfisráðherrans í seinna ráðuneyti Jóhönnu Sigurðardóttur, sem virðist vilja komast með stóriðjuna 15 % undir losun ársins 1990.  Það mundi þýða minnkun losunar núverandi stóriðju um 650 t/a, þó að beztu tækni væri beitt í öllum verksmiðjunum, eða mótvægi með kvótakaupum upp á MUSD 33 eða ISK 4 mia. 

Þetta mun jafngilda um 3 % minni framlegð fyrirtækjanna m.v. núverandi spár. Líklegt er, að fyrirtækin reyni að jafna samkeppnistöðu sína við útlönd með einhverjum hætti, t.d. við endurskoðun orkusamninga.  Hér gæti íslenzk landgræðsla, skógrækt og votlendisendurheimtur lækkað tilkostnað stóriðjunnar við kvótakaup verulega og samt náð dágóðum hagnaði. 

Ef reiknað er með, að viðbótar stóriðja þurfi árið 2020 að kaupa 1000 t/a af koltvíildiskvóta, núverandi stóriðja 650 t/a og aðrir 83 t/a, þá geta kaupin numið ISK 3,3 mia/a , og ræktunin þakið 3500 km2, sem er um 10 % af flatarmáli skóglendis á landnámslönd að því talið er.  Allt er þetta vel framkvæmanlegt á áratugnum 2010-2020, ef vilji er fyrir hendi að nýta orkulindirnar til frekari málmframleiðslu.  

Íslendingar eru í raun orkuútflutningsþjóð.  Þeir flytja út orku á formi framleiddra málma.  Samkvæmt Loftslagsstefnu ríkisstjórnarinnar mun þessi útflutningsiðnaður þurfa að greiða koltvíildisskatt þrátt fyrir það, að notkun aðalmálmsins, áls, hafi í för með sér margfaldan sparnað á losun gróðurhúsalofttegunda á endingartíma sínum vegna þess, hversu mikið af álinu er notað í samgöngugeiranum til að létta farartæki. 

Þjóðir, sem flytja út eldsneyti, þurfa hins vegar ekki að borga koltvíildisskatt.  Synd væri að segja, að þetta fyrirkomulag sé hvetjandi til notkunar hreinna orkugjafa.  Á skal að ósi stemma, og Íslendingar geta gert það með því að berjast fyrir því á vettvangi ESB innan EES og á komandi loftslagsráðstefnu í Kaupmannahöfn, að mótvægisaðgerðir undir vísindalegu eftirliti verði viðurkenndar, t.d. endurheimt votlendis, landgræðsla og skógrækt.  Vandinn, sem við er að glíma, er, að í kvótaviðskiptakerfi ESB verður koltvíildissparnaður vegna breyttrar landnýtingar ekki gjaldgengur.  Það er mjög mikilvægt fyrir íslenzkan landbúnað og iðnvæðingu landsins að fá þessu hnekkt.  

Ríkisstjórn Íslands dregur lappirnar við nýtingu orkulindanna.  Hún þvælist fyrir fjármögnun orkugeirans með erlendu áhættufé.  Hún stendur hagsmunum heimilanna fyrir þrifum, ringluð, þröngsýn og þóttafull.

Hin "verklausa vinstri stjórn" er afturhaldssöm, af því að hún leggst gegn öllum breytingum, sem um munar við viðreisn efnahagslífsins.  Að fitja upp á einkarekstri, þar sem einokun hins opinbera veldur háum kostnaði og biðröðum, er eitur í beinum hennar.

Nýleg samþykkt annars stjórnarflokksins vitnar um ruglið, sem nú viðgengst við stefnumótun um orkumál landsins.  Flokksráðsfundur Vinstri hreyfingarinnar græns framboðs á Hellu 28.-29. ágúst 2009 var algerlega út úr kú miðað við íslenzkar aðstæður nútímans, þar sem öll raforka er framleidd með sjálfbærum hætti í afturkræfum virkjunum og hana má hæglega auka mikið til að draga úr atvinnuleysisbölinu, sem nú grefur um sig.  Eftir fimbulfamb um vanda jarðarbúa í umhverfis-og auðlindamálum, hlýnun jarðar og þverrandi olíulindir, er klykkt út með eftirfarandi:

"Í samræmi við stefnu vinstrihreyfingarinnar - græns framboðs lýsir flokksráðsfundurinn sig andvígan fyrirliggjandi virkjunaráformum á þessu svæði og felur þingflokki og ráðherra VG að sjá til þess að ekki verði í þær ráðist." 

Hér hefur svartasta afturhald landsins talað.  Flokkur án nokkurrar stefnu í atvinnumálum landsins, sem veiti landsmönnum ný og fjölþætt atvinnutækifæri og bæti gjaldeyrisstöðuna.  Flokkur, sem engar tillögur hefur í landsmálum aðrar en aukinn ríkisrekstur, endurupptöku aflagðra skatta, hækkun núgildandi skatta og viðjar Icesave ánauðar. 

Síðan klykkti þetta furðuverk í gervi stjórnmálaflokks út með umsókn um aðild að Evrópusambandinu, en þykist svo ætla að berjast gegn samþykkt eiginn samnings við stórveldið.  Hvers konar lið er þetta eiginlega, sem á fölskum forsendum situr óhæft og gjörsamlega gagnslaust og í raun stórskaðlegt hagsmunum landsins þegna í Stjórnarráði Íslands ?

 

   

 

 

   

   

Svik og prettir

Saga innlánsreikninga í útibúum Landsbankans á Bretlandi og í Hollandi einkennist af svikum og prettum frá fyrsta degi til þessa dags.  Aðdragandi og þróun málsins ber vitni ósvífni fésýslumanna bóluhagkerfisins íslenzka í tilraun til að bjarga eigin skinni, þó að almannahagsmunir á Íslandi yrðu með því settir í uppnám, og aðdragandinn vitnar jafnframt um veika stjórnsýslu og vanhæfni embættismannakerfis landsins, þegar til stórræðanna kemur.  Til eru aðferðir til að hafa hemil á "pappírshagkerfinu", en þær útheimta trausta stjórnsýslu, sem lætur ekki hagsmunaaðila teyma sig á asnaeyrunum. 

Alþingi stendur nú frammi fyrir örlagaþrunginni ákvörðun um afstöðuna til umsaminnar ríkisábyrgðar á skuldbindingum Tryggingarsjóðs innistæðueigenda á ofangreindum reikningum.  Í þessu ljósi er treg upplýsingagjöf stjórnvalda til þings og þjóðar ámælisverð.  Framkoma forsætisráðherra við Alþingi í þessu máli ("Icesave") og í ESB-málinu er jafnframt til háborinnar skammar.  Gerði Jóhanna úr ræðustóli þingsins tilraun til að stilla Alþingi upp við vegg gagnvart orðnum hlut, þar sem framkvæmdavaldið væri búið að skrifa undir samning.  Það er alveg sama, hversu mjög Jóhanna Sigurðardóttir geisar; hún kemst ekki framhjá Stjórnarskránni, þar sem kveðið er á um þrígreiningu ríkisvaldsins, skyldur Alþingismanna við Stjórnarskrána og að enginn, nema löggjafinn, geti skuldbundið ríkissjóð landsins með nokkrum hætti. 

Á þingi og þjóð dynja um þessar mundir hótanir um fjárhagslegar refsingar, verði ríkisábyrgðin ekki veitt.  Þessi framkoma erlendra afla og handbenda þeirra innanlands er fyrir neðan allt velsæmi og má líkja við fjárkúgun.  Viðskiptaráðherra tínir jafnvel til, að Norræni fjárfestingarbankinn, NIB, sé hættur að lána Íslendingum, en hann hætti því þó löngu fyrir Hrun, svo að "Icesave" kemur þar ekki við sögu.  Sagt er, að Norðurlöndin skilyrði lánveitingar til landsins við staðfestingu Alþingis á samningunum við Breta og Hollendinga, en hefur slíkt sézt svart á hvítu frá Norðurlöndunum, milliliðalaust ? 

Hér eru frændur okkar, Færeyingar, undanskildir, en þeir hafa þegar veitt okkur höfðinglegt lán, vaxtalaust.  Verður þessi atbeini Færeyinga uppi á meðan land byggist. 

Það er eðlileg krafa í þessu samhengi, sem komið hefur frá Framsóknarmönnum, að sendiherrar viðkomandi Norðurlanda verði kallaðir fyrir Fjárlaganefnd Alþingis, sem fer nú ofan í kjölinn á "Icesave"-hneykslinu, til að fá úr þessu skorið. 

Gera Rússar þetta að skilyrði, Kínverjar, Kanadamenn eða Bandaríkjamenn ?  Nauðhyggja einkennir orð og athafnir vinstri stjórnarinnar. 

Á sama tíma og hótanir erlendis frá dynja á Íslendingum, safnast saman í mikinn bálk niðurstöður "InDefence" hópsins og margra annarra mikilhæfra lögfræðinga og hagfræðinga o.fl., sem lagt hafa á sig að rannsaka téðan samning og blöskrar flestum, það sem við þeim blasir.  Afrakstur faglegra athugana þeirra vegna einskærs áhuga birtist t.d. daglega nú um stundir á síðum Morgunblaðsins.  Er hér um að ræða ómetanlegt safn gagna um þau atriði, sem móta eiga ný samningsmarkmið við endurskoðun núverandi samnings, sem Alþingi vonandi neitar að staðfesta.  

Tvær grundvallar forsendur hafa breytzt, Íslandi í óhag, frá því að samningaleiðin var ákveðin haustið 2008 að höfðu samráði við Evrópusambandið, ESB, og Alþjóða gjaldeyrissjóðinn, AGS. Hvor forsendubresturinn um sig er Alþingi næg ástæða til synjunar ríkisábyrgðar á samningum ríkisstjórnarinnar við Breta og Hollendinga, og mun slík aðgerð njóta skilnings á erlendri grundu, ef henni fylgir vönduð greinargerð.

Haustið 2008 miðluðu Frakkar, sem þá voru í forsæti ESB, málum á milli Íslendinga annars vegar og Breta og Hollendinga hins vegar.  Málamiðlunin, kennd við Brüssel, fjallar um, að ríkin leysi úr ágreiningi sínum um skuldbindingar hins íslenzka Tryggingarsjóðs innistæðna vegna reikninga í útibúum LÍ á Englandi og í Hollandi. 

• Þar var samið um leiðarvísi ("road map") fyrir samningamennina, m.a. að taka tillit til "hinna erfiðu og fordæmalausu aðstæðna, sem Ísland er í, og knýjandi nauðsynjar þess að gera ráðstafanir, sem gera Íslandi kleift að endurreisa fjármála-og efnahagskerfi sitt."  Þessi forsenda málamiðlunar Frakka hefur ekki gengið eftir við samningsgerðina, eins og mýmörg skjalfest dæmi eru nú til um, og þar af leiðandi er opin leið fyrir Alþingi að hafna ríkisábyrgð án þess að hægt sé með réttu að saka þingið um að hlaupast undan ábyrgð, eins og nánar verður rakið á eftir upptalningu á brostnum forsendum hér á eftir.   
• Önnur forsenda samkomulagsins var áætlun íslenzkra stjórnvalda og AGS frá nóvember 2008 um, að heildarskuldir þjóðarbúsins við árslok 2009 við útlönd mundu verða um 160 % af VLF/ár (vergri landsframleiðslu á ári) að meðtöldum "Icesave" skuldbindingunum.                                                                   Mat AGS var, að hámark þess skuldahlutfalls, sem landið gæti staðið undir, væri 240 % af VLF/ár, og sumir hagfræðingar telja þetta hámark liggja nær 200 %.  Núna er hins vegar áætlað, að þetta skuldahlutfall fari yfir 240 %, ef Alþingi samþykkir ríkisábyrgð á samningi ríkisstjórnarinnar við Breta og Hollendinga óbreyttan, enda tryggir samningurinn brezku og hollenzku tryggingarsjóðunum jafnstöðu á við hinn íslenzka við búskiptin.   Þar sem þessi forsenda "Icesave" samningsins er fallin, væri verið að steypa efnahagskerfi landsins í glötun með samþykki Alþingis, þ.e.a.s. tæta yrði niður innviði hins opinbera til að geta staðið í skilum við útlönd.  Efnahagskerfið yrði drepið í dróma með skattahækkunum, og hagvöxtur yrði mun minni en ella.  Slíkan gjörning má Alþingi ekki fremja, og enginn heiðvirður aðili, innan lands eða utan, getur ætlazt til þess af Alþingi, að efnahagskerfi landsins verði rústað, eins og um stríðsskaðabætur væri að ræða.    

Í tíð ríkisstjórnar Sjálfstæðisflokks og Samfylkingar, þ.e. þann 5. desember 2008, samþykkti Alþingi viðmið í vegarnesti handa samninganefnd sinni út af deilunni um innistæðureikningana við Breta og Hollendinga.  Þau voru reist á málamiðlun ESB, sem vitnað er í hér að ofan.  Fljótlega eftir myndun minnihluta stjórnar Samfylkingar og vinstri-grænna, 1. febrúar 2009, var skipuð ný samninganefnd með Svavar Gestsson, sendiherra, sem oddvita.

Ekki nóg með það, heldur framdi þessi vinstri stjórn þá þann grófa fingurbrjót að hunza fyrirmæli Alþingis og setja þessari samninganefnd ný viðmið.  Samningurinn átti samkvæmt þeim að verða í einkaréttarlegu umhverfi í stað þjóðréttarlegs umhverfis, þ.e. í aðalatriðum samningur um búskipti og kjör á skuldabréfi. 

Hér var um að ræða stefnubreytingu til hins verra fyrir íslenzka hagsmuni, sem á sér ekki stjórnskipulega stoð, af því að farið var á bak við Alþingi.  Hvað rak ríkisstjórnina til þessarar órökstuddu stefnubreytingar ? 

Líklegast er, að hún hafi þegar á þessari stundu verið búin að taka stefnuna á inngöngu í ESB og viljað ryðja hindrunum á þeirri leið sinni úr vegi með því að færa viðsemjundunum, tveimur ESB-ríkjum, samning á silfurfati, enda varð afraksturinn með slíkum endemum, að hann er hænufet frá landráðum að mati fyrrverandi forseta Hæstaréttar Íslands o.fl.   

Minnihluta stjórn vinstri flokkanna tók þarna þá óskynsamlegu ákvörðun að blanda saman ESB-umsókn og samningsgerð við tvö ESB-ríki.  Þetta jafngildir því að berjast samtímis á tveimur vígstöðvum og er ávísun á ófarir, eins og í pottinn er búið.  Þetta hefur Jón Bjarnason, sjávarútvegs-og landbúnaðarráðherra, viðurkennt með þeirri heiðarlegu tillögu sinni, sem hann opinberaði 26. júlí 2009, að réttast væri að draga umsóknina um inngöngu í ESB til baka.  Hann hefur upp skorið hælbíta úr eiginn flokki og samstarfsflokki fyrir vikið, en virðingu margra annarra.    

Vinstri stjórnir Jóhönnu Sigurðardóttur, bæði minnihluta og meirihluta stjórnin, hefur brotið af sér gagnvart Alþingi og haldið svo illa á málstað Íslands, að einsdæmi er.  Þetta er fyrsta alvarlega dæmið um hagsmunaárekstra á milli ESB og Íslands, þar sem ríkisstjórn Íslands virðist fórna hagsmunum landsins til að þóknast ESB. 

Smáríki í Evrópu er mjög viðkvæmt fyrir fjandsamlegum aðgerðum ríkja ESB, svo að ekki sé nú minnzt á fjandsemi ESB sjálfs.  Dæmi um hið fyrra er beiting ríkisstjórnar jafnaðarmanna á Stóra-Bretlandi á hryðjuverkalögum gagnvart íslenzkum banka á Englandi haustið 2008 ásamt yfirlýsingu hennar um gjaldþrot Íslands.  Það atvik gat gefið tilefni til kæru á vettvangi NATO og víðar, en því miður var ekki kært. 

Dæmi um hið seinna er andstaða ESB-ríkjannna, sem sæti eiga í stjórn AGS, við lánveitingu sjóðsins til Íslands haustið 2008 og sumarið 2009.   Eina vörn smáríkis gegn ofríki, þegar slíkir hagsmunaárekstrar eiga sér stað, er fullveldið.  Fullvalda ríki getur snúið sér annað með viðskipti og í leit að bandamönnum.  Smáríki í ESB, sem lendir í hagsmunaárekstrum við öflugt ríki þar og nær ekki að afla sér bandamanns úr hópi þeirra stærstu þar, er hjálparvana og verður kúgað og kúskað til hlýðni. 

Auðlindir, landfræðileg lega og efnahagskerfi Íslands og ESB-ríkjanna eru svo ólík, að örugglega munu verða hagsmunaárekstrar þarna á milli í framtíðinni, hvort sem landið verður innan eða utan ESB. 

Efnahgskerfi Íslands er og verður reist á orkuvinnslu og matvælaframleiðslu og verður aldrei í samhljómi við meginlandið.  Landsmenn bera höfuð og herðar yfir ESB-menn í nýtingu hreinna orkulinda og munu sennilega að einum áratug liðnum verða útflytjendur olíu og gass.  Á sama tíma munu sams konar orkulindir landa ESB þurrkast upp.  Að efnahagslögsögu Íslands til sjávar meðtalinni fer Ísland með forræði yfir fleti á borð við stærstu ríkin í ESB. 

ESB hefur nýlega sýnt okkur fullan fjandskap, og í þessu ljósi er óskiljanlegt , að menn geti komizt að þeirri niðurstöðu, að hagsmunum landsins verði bezt borgið með því að "deila fullveldinu" með þjóðum þess.

Skilaboð frá Nürnberg

Strax eru tekin að birtast raunveruleg viðbrögð frá Evrópu og reyndar víðar að við 44 orða umsókninni um aðild Íslands að Evrópusambandinu (ESB) frá 16. júlí 2009 fyrir utan kurteisishjal Barroso og Bildt. 

Á sama tíma og téð umsókn var afhent í utanríkisráðuneyti hans hátignar, Svíakonungs, í Stokkhólmi, hélt sá stjórnmálaflokkur, sem haldið hefur um stjórnartaumana í Bæjaralandi frá stofnun Sambandslýðveldisins Þýzkalands 1949, flokksþing sitt í Nürnberg til undirbúnings kosningum til neðri deildar þýzka þingsins, Bundestag, haustið 2009.  Þar er um að ræða CSU, systurflokk CDU, flokks Bundeskanzlerin Angela Merkel, sem var viðstödd flokksþingið í Nürnberg til að stilla saman strengi flokkanna í átaki við að ýta SPD, Jafnaðarmannaflokki Þýzkalands, úr ráðherrastólum í Berlín. 

Á þessu flokksþingi var áréttuð sú stefna CDU/CSU að gera hlé á fjölgun ríkja í ESB þar til Lissabon sáttmálinn hefur verið staðfestur af öllum ríkjunum, 27 talsins.  Þjóðverjar hafa sjálfir enn ekki staðfest þennan samning, af því að stjórnarskráardómstóll Þýzkalands hefur haft til meðferðar kæru, er lýtur að lögmæti framsals þjóðlegs valds til hins yfirþjóðlega valds í Brüssel.  Þessar vangaveltur Þjóðverja koma Íslendingum kunnuglega fyrir sjónir. 

CDU/CSU styðja inngöngu Króatíu strax og Lissabon samningurinn hefur hlotið staðfestingu í öllum ríkjunum, enda var Króatía hluti af Habsborgaraveldinu á sinni tíð og þess vegna á þýzk-austurrísku áhrifa-og menningarsvæði.  Að inntöku Króatíu sem 28. aðildarlands ESB lokinni, telja CSU/CDU nauðsynlegt að staldra við og endurskipuleggja stjórnkerfi ESB. 

"EU nicht Retter für Islands Wirtschaftskrise" hljómaði frá Nürnberg og mun væntanlega enduróma frá kanzlaranum í Berlín og næstu ríkisstjórn Þýzkalands.  Þetta má þýða: "ESB ekki hjálparhella gagnvart efnahagskreppu Íslands".  Þetta er í samræmi við málflutning gagnrýnenda óðagots Samfylkingarinnar við að sækja um aðild Íslands að ESB og í ósamræmi við málflutning Samfylkingarinnar, sem taldi umsókn vera hluta af lausn efnahagsvandans á Íslandi.   Umsóknin er að steyta á skeri, af því að hún var lögð fram á fráleitasta tíma, sem hugsazt gat, m.t.t. stöðu mála innan ESB og á Íslandi og m.t.t. vandræða í samskiptum Íslands og ESB undanfarið. 

Rök Samfylkingarinnar fyrir óðagotinu bera vott um hræðilega vanþekkingu og dómgreindarskort.  Forsætisráðherra, utanríkisráðherra og þingmenn Samfylkingarinnar aðrir hafa haldið því fram, að óðagotið væri nauðsynlegt til að Svíum gæfist tækifæri til að greiða umsókninni leið og tala fyrir henni.  Vafalaust hafa Svíar með Carl Bildt, utanríkisráðherra, í fararbroddi hvatt ríkisstjórnina til að flýta sér, en gengur þeim góðvildin ein til í garð Íslands ? 

Svo er auðvitað ekki.  Svíþjóð er gamalt evrópskt stórveldi, sem tók þátt í að lama Þýzkaland í 30 ára stríðinu 1618-1648 og öðlaðist þá ítök á meginlandinu, aðallega við Eystrasaltið.  Áhrif og ítök Svía í Eystrasaltslöndunum eru enn mikil. 

Stefna Svía er að efla hina "norrænu vídd" (den nordiska dimension) undir sinni leiðsögn innan ESB og öðlast þannig völd innan ESB langt umfram það, sem búast má við af 9 milljón manna þjóð.  Lykilatriði til að ná þessu fram er, að Ísland gangi í ESB.  Með því móti telja Svíar, að hreyfing muni koma á aðildarumræður í Noregi, og þar er nú þegar farið að ræða um þjóðaratkvæðagreiðslu um að senda inn umsókn í 3. skiptið.  Því má bæta við, að Carl Bildt, utanríkisráðherra Svíþjóðar, hefur talað um að "selja" hinum ESB-ríkjunum 26 hugmyndina um að samþykkja umsókn Íslands með því, að þá öðlist ESB aðgang að Norður-Íshafinu. 

Hvað sem áhrifum Svía innan ESB líður, á meðan þeir gegna formennsku í ráðherraráðinu, er hitt áreiðanlegt, að umsókn verður ekki samþykkt þar í blóra við Berlín.  Óðagot Samfylkingar er að breytast í feigðarflan, þar sem verstu hrakspár stjórnarandstöðu rætast.  Jón Bjarnason, sjávarútvegs-og landbúnaðarráðherra, sem Samfylkingin hefur efazt um, að samið gæti um aðild, sem hann er algerlega andsnúinn, fyrir hönd sinna málaflokka, getur nú andað léttar, því að minni líkur en meiri eru nú á því, að ráðherraráð ESB samþykki einróma, sem er skilyrði, að taka við umsókn Íslands og fela hana framkvæmdastjórninni til afgreiðslu.  

Það yrði töluverður álitshnekkir fyrir Ísland eftir það, sem á undan er gengið.  Sannast þar hið fornkveðna, að flas gerir engan flýti.   

 

Viðundur

Þann 16. júlí 2009 unnu vinstri flokkarnir, sem að ríkisstjórn Íslands standa, Phyrrosarsigur.  Þetta heiti er ættað úr fyrsta púnverska stríðinu, þar sem Karthago-menn unnu sigur á rómverska hernum í orrustu við Phyrros á Suður-Ítalíu.  Sigur þessi varð Karthago mun dýrkeyptari en ávinningurinn, og Rómverjar náðu undirtökunum síðar og jöfnuðu Karthago við jörðu. 

Þessi sigur vinstri stjórnarinnar á Alþingi mun verða banabiti Vinstri hreyfingarinnar græns framboðs sem stjórnmálaafls, sem máli skiptir í íslenzkum stjórnmálum.  Málefnalegur tvískinnungur og hrottafengin svik við stefnu flokksins og við kjósendur hans eru meira en íslenzkir kjósendur kunna að meta. 

Samfylkingin mun ekki bera sitt barr, þegar í ljós kemur, að vegferðin til Brüssel var reist á hillingum og innantómum gyllingum um gull og græna skóga Íslendingum til handa, ef þeir aðeins féllu fram og tilbæðu goðin í Brüssel.  Þessi vegferð verður þungur baggi á ríkissjóði og mun lama stjórnun ríkisins, því að ofan á mikið álag vegna afleiðinga Hruns bætast feikna annir tengdar umsóknarferlinu, ef það verður þá ekki í skötulíki. 

Það versta við þessar málalyktir er þó það, að málatilbúnaður vinstri stjórnarinnar mun gera Íslendinga að viðundrum í augum forkólfa ESB.  Fredrik Reinfeldt, forsætisráðherra Svíþjóðar, veit vel, að allir þingmenn annars stjórnarflokksins, sem að umsókninni stendur, hafa heitið því að berjast gegn samþykkt samnings Íslands við ESB, sama hvað í honum verður.  Hann veit líka, að ráðherra sjávarútvegs-og landbúnaðarmála, erfiðasta málaflokks samningaferlisins, greiddi atkvæði gegn umsókn og sýndi þar með meiri heilindi en félagar hans í ríkisstjórn, en mun fyrir vikið lenda á milli steins og sleggju.

Eftir kurteisishjal og skálaglamur verður þess vegna fyrsta spurning stækkunarstjórans og samninganefndar hans til íslenzku samninganefndarinnar, hver verði örlög samningsins á Íslandi, þegar þar að kemur.    Össuri & Co. mun vefjast tunga um tönn, því að ríkisstjórnin, sem biður ESB um aðildarviðræður, mun hvorki mæla með samþykkt eiginn samnings í þjóðaratkvæðagreiðslu né á Alþingi.  Slík staða er einsdæmi hjá ESB og mun hleypa illu blóði í ESB-samningamennina frá fyrsta degi, þar sem um tímasóun er augljóslega að ræða.  Með þessum hætti mun vinstri stjórninni takast, illu heilli, að gera Íslendinga að viðundrum í augum ráðherraráðs og framkvæmdastjórnar ESB. 

En sagan er ekki öll sögð.  Vinstri-grænir munu ekki þora í Alþingiskosningar án þess gera tilraun til að klóra yfir skítinn úr sér.  Þeir munu þess vegna stöðva samningaferlið áður en það verður leitt til lykta.  Þetta hefur aldrei gerzt í sögu ESB og mun verða litið svo alvarlegum augum þar á bæ, að það mun líða langur tími þar til ráðherraráðið samþykkir að taka upp þráðinn að nýju.  Kjósendur á Íslandi munu þannig ekki fá að tjá sig í beinum kosningum um þetta mál í þessari lotu, og er það miður.

Vinstri stjórnin mun með þessum hætti gera út af við orðstýr Íslands hjá ESB um alllanga hríð og gera öll samskipti við Brüssel mjög stirð, og var þó ekki á það bætandi.  Þessi óláns málatilbúnaður og rót vinstri flokkanna, sem aldrei hefur verið treystandi fyrir horn í utanríkismálum, getur gengið af EES (Evrópska efnahagssvæðinu) dauðu, þannig að Ísland verði að leita sérsamninga við ESB, eins og Svissland hefur. 

Það er alveg áreiðanlegt, að 16. júlí 2009 mun verða talinn sögulegur dagur, en það er spá höfundar, að atburðir dagsins marki ekki upphafið að inngöngu Íslands í ESB, heldur upphafið að miklum vandræðum í samskiptum landsins við ESB, sem leiða muni til þess, að við munum kappkosta að efla vinfengi og viðskipti við aðra. 

Samfylkingin hefur gengið fram af dæmalausu offorsi á þessu dýrðarinnar íslenzka sumri.  Hún hefur með framferði sínu rekið nagla í líkkistu vinstra samstarfs í stjórnarráði Íslands.  Nú er komið að henni að taka út innistæður sínar í Brüssel, sem margir efast um, að nokkrar séu, og sýna þær landsmönnum.  Ef hún getur það ekki, er betra fyrir stjórnmálamenn þar á bæ að fara strax að biðja bænirnar sínar.  

   

 

 

Farsi

Nýjasti skrípaleikur vinstri stjórnar Jóhönnu Sigurðardóttur nefnist Umsókn Íslands um aðild að Evrópusambandinu, ESB.  Meirihluti hennar í utanríkismálanefnd Alþingis hefur samþykkt heimild henni til handa um gjörninginn að viðlögðum svo nefndum vegvísi, þar sem kveðið er á um áframhaldandi óskoruð stjórnunarleg yfirráð íslenzkra stjórnvalda á nýtingu auðlinda í efnahagslögsögu Íslands til lands og sjávar. 

Meirihluti vinstri flokkanna í utanríkismálanefnd þorði ekki að semja umsóknarskjal með ófrávíkjanlegum skilyrðum varðandi óskoraðan fullveldisrétt Íslands yfir auðlindum, sem nú eru alfarið háðar ákvörðun Alþingis um nýtingu.  Það er vegna þess, að ráðherraráð ESB hefði líklega talið slíkt skjal vera móðgun við sig og lítt svaravert.  Svo ósamrýmanlegar eru þessar kröfur sáttmálunum, sem ESB er reist á, en Samfylkingin virðist gefa lítið fyrir. 

Þessi tvískinnungur vinstri flokkanna á Alþingi bíður hættunni á afsali eignarréttinda heim og er ein af ástæðum þess að vísa á þessu umsóknarmáli beint til þjóðarinnar til samþykktar eða synjunar, enda er það vanreifað.

Ef málið væri þannig vaxið, að líklegt þætti, að stækkunarstjóri ESB og samninganefnd hans mundi ganga að kröfum Íslendinga um nokkurn veginn óbreytt stjórnunarfyrirkomulag á sjávarútvegs-og landbúnaðarmálum hérlendis frá því sem verið hefur og það væri ótímasett fyrirkomulag, þá hlyti ESB jafnframt að hafa fallizt á sams konar kröfur Norðmanna í samningaviðræðum 1972 og 1994, og Norðmenn væru fyrir löngu komnir með fulla aðild að ESB. 

Svo er hins vegar ekki, og þess vegna mun Össur, endist honum embættisferill í utanríkisráðuneytinu svo lengi, koma heim með skottið á milli fótanna og leggja fyrir þingið samning, sem verður ekki frekar í samræmi við téðan vegvísi en Icesave-samningurinn er í samræmi við grunnviðmið Alþingis í þeim efnum frá 5. desember 2008.  Þetta viðmið var þó reist á sáttatillögu Frakka, sem þá fóru með formennsku í ráðherraráði ESB, svo að óskiljanlegt er, hvernig íslenzka samninganefndin lét leiða sig á algerar villigötur, eins og fjölmargir, leikir jafnt sem lærðir, hafa sýnt fram á með haldgóðum rökum. 

Nú síðast gaf yfirlögfræðingur Seðlabankans þingnefnd skýrslu, sem sýndi fram á hættulega veikleika í samninginum, sem auðveldar gagnaðila aðför að eigum íslenzka ríkisins.  Þetta álit hentaði hins vegar ekki rétttrúnaðarboðun ríkisstjórnarinnar í þessu máli, sem í anda valdhafanna í Austur-Evrópu, undir járnhæl sameignarstefnunnar ógurlegu þar forðum tíð, kúgaði Seðlabankann til að afneita eigin faglega mati. 

Hvaða heilvita manni dettur í hug, að Seðlabankinn geri fulltrúa sinn út af örkinni til Alþingis með persónulega skoðun sína á samninginum um ríkisábyrgð Tryggingarsjóðs ?  Skoðanakúgun ráðstjórnarinnar leynir sér ekki, heldur færist nú öll í aukana með vaxandi örvæntingu hennar.

Það eru fleiri ástæður til þess að leggja spurninguna um aðildarumsókn til ESB fyrir þjóðina. 

Ríkisstjórnin þarf ríkari heimildir til að semja um og skrifa undir samning um fullveldisafsal en þær heimildir, sem Alþingi getur veitt.  Úr því að Stjórnarskráin í sinni núverandi mynd leyfir þetta ekki, þarf ríkisstjórnin að taka af allan vafa um umboð sitt í málinu með því að efna til þjóðaratkvæðagreiðslu. 

Orðhengilsháttur sumra þingmanna Samfylkingar um, að þetta sé atkvæðagreiðsla um atkvæðagreiðslu, ber vott um virðingarleysi þeirra fyrir Stjórnarskránni og lýðræðislegum stjórnarháttum. Kostnaðurinn verður aðeins tíundi hluti umsóknarkostnaðar, og vonandi sparast þá 9/10.   

Þriðja ástæðan fyrir  þjóðaratkvæðagreiðslu um umsókn eða ekki umsókn er, að kostnaður ríkisins af umsókn er tilfinnanlegur á tímum nauðsynlegs sparnaðar á öllum sviðum ríkisrekstrarins. 

Kostnaðurinn er þar að auki stórlega vanáætlaður að mati sjávarútvegs-og landbúnaðarráðherra, en á hans ráðuneyti mun álagið stóraukast vegna umsóknarinnar.  Eins og rakið er hér að ofan, er líklegast, að hér verði um sóun á fé skattborgaranna og tíma ráðuneytanna að ræða, því að aðildarsamningur verður ekki síður óaðgengilegur Íslendingum árið 2011 en hann reyndist Norðmönnum árið 1994, sem felldu samninginn í trássi við Stortinget í þjóðaratkvæðagreiðslu. 

Öflugt ESB-trúboð er rekið á Íslandi.  Eins er víst og tvisvar tveir eru fjórir, að þetta trúboð mun ganga hart fram um, að Íslendingar samþykki samninginn, hvert svo sem innihald hans verður, enda sé búið að eyða miklu fé og orku í gerð hans að beggja hálfu. 

Evrópu-trúboðið mun líta á það sem hneisu fyrir ESB, ef Íslendingar hafna inngöngusamningi, enda fáheyrt, þar sem fordæmi er aðeins frá Noregi um slíkt.  Það getur orðið mjótt á mununum í þjóðaratkvæðugreiðslu þá, og þá er illt að þurfa að treysta á túlkun vinstri flokkanna á Alþingi á lýðræðinu.  Það er með öðrum orðum óviðunandi, að þjóðaratkvæðagreiðslan verði í lokin aðeins ráðgefandi, en ekki bindandi fyrir Alþingi. 

Það er þess vegna þörf á stjórnarskráarbreytingu, sem tryggir með einum eða öðrum hætti, að fram kominn þjóðarvilji sé virtur.  Þetta sé einhlítt, ef hreinn meirihluti atkvæðisbærra manna er annars vegar, en aukinn meirihluti á Alþingi, t.d. 2/3, geti snúið ákvörðun minnihluta atkvæðisbærra manna við í máli, sem þó hafi hlotið flest atkvæði.

Dæmi um ofangreint trúboð er að finna í grein Baldurs Þórhallssonar, prófessors í stjórnmálafræði við Háskóla Íslands, "ESB eykur efnahagslegt öryggi", í Fréttablaðinu 7. júlí 2009.  Baldur gefur í skyn, að hag Íslands væri nú betur komið, ef Ísland hefði verið fullgildur aðili að ESB, þegar Hrunið varð.  Hér er um makalausan áróður að ræða.  Þvert á móti má fullyrða, að þátttaka Íslands í innri markaði ESB, sem tryggir frjálst flæði fjármagns, fólks, vöru og þjónustu innan EES, hafi gert bönkunum íslenzku kleift að hasla sér völl í Evrópu.  Án innri markaðarins hefði útþensla bankakerfisins íslenzka, með gegndarlausum lántökum og innlánsreikningum erlendis, tæpst leitt til hruns fjármálakerfisins á Íslandi við fall "Lehman Brothers".  Gallinn við innri markaðinn var m.a. sá, að ekkert sameiginlegt fjármálaeftirlit var til fyrir hann, og tilskipun eða forsögn ESB um tryggingarkerfi innistæðueigenda var vanhugsuð. 

Óþarft er að taka fram hér, að við lögleiðingu tilskipunar um Tryggingarsjóð innistæðna á Íslandi 1999 var sérstaklega tekið fram á Alþingi, að engin ríkisábyrgð fylgdi þessum sjóði að hálfu Íslands.   Hvað ráðherrar sögðu eða skrifuðu í andnauð í kjölfar Hrunsins, þegar bankakerfi Evrópu nötraði, breytir engu um þennan grundvöll löggjafarinnar, því að enginn getur skuldbundið íslenzka skattgreiðendur, nema Alþingi.  Klúður vinstri stjórnarinnar, að taka á sig ábyrgð á greiðslum allt að kEUR 20 per innistæðu með alræmdri undirskrift afarkosta í anda Versala 1919, eru mestu stjórnvaldsmistök á lýðveldistímanum.   

Evrópubankinn, ECB, gegnir ekki hlutverki til þrautavara fyrir bankana á evru-svæðinu, hvað þá annars staðar í ESB.  Það er hlutverk seðlabanka hvers ríkis.  Frakkar höfðu hug á því haustið 2008, er þeir höfðu 6 mánaða forystu fyrir ráðherraráði ESB, að ESB hlypi undir bagga með bönkum innan ESB í sameiginlegu átaki.  Þýzki seðlabankinn, Die Bundesbank, taldi óeðlilegt, að þýzkt sparifé yrði notað til að bjarga eyðsluseggjum Evrópu, og þýzka ríkisstjórnin, með kristilega demókratann Angelu Merkel í broddi fylkingar, stöðvaði þessi áform, enda hafði þýzka þjóðin lagt hart að sér við að endurheimta yfirburðastöðu á útflutningsmörkuðum, sem hún hafði með sínu D-marki.  Að hjálpa þeim, sem makað höfðu krókinn á tímum eignabólunnar, sem að mestu fór framhjá Þýzkalandi, hefði fallið í grýttan jarðveg á meðal þýzkra kjósenda, sem velja nýjan Bundestag, neðri deild þýzka þingsins, nú í haust, 2009.

Af öllum þessum ástæðum verður ekki séð, að orðagjálfur eins og "ESB veitir margs háttar efnahagslegt öryggi" (hortitturinn er téðs prófessors í stjórnmálafræði) sé meira en innantóm orð.  Í þessum efnum er hver þjóð sjálfri sér næst og sinnar eigin gæfu smiður.

  

 

 

 

Taglhnýtingar

Vinstri hreyfingin grænt framboð á eftir að hljóta makleg málagjöld í næstu kosningum fyrir að láta Jóhönnu & Co. handjárna sig á Alþingi.  Þingflokkur VG gerði svo víðtæka fyrirvara við stuðning við þingsályktun um umsókn um aðild að ESB (Evrópusambandinu) við gerð stjórnarsáttmálans, að ætla mátti, að þingmenn VG  hefðu til þess frelsi að starfa að þessu máli á Alþingi að eiginn geðþótta. 

Virðingarleysi vinstri stjórnarinnar, seinna ráðuneytis Jóhönnu Sigurðardóttur, gagnvart Alþingi er svo yfirþyrmandi, að hún hótar stjórnarslitum, ef þingmenn VG vinna á Alþingi með þeim hætti, sem ekki þóknast Jóhönnu.  Þetta er mikil ósvífni af aldurhniginni Jóhönnu gagnvart yngsta þingmanninum.  Að vinstri grænir skyldu hins vegar láta Samfylkinguna svínbeygja sig með þessum hætti vitnar um, að þeir eru taglhnýtingar í þessu stjórnarsamstarfi. 

Hótun Samfylkingarinnar var algerlega innantóm.  Að rjúfa þetta vonlausa stjórnarsamstarf af þeirri ástæðu, að þingmaður VG ynni að breytingartillögu við tillögu ríkisstjórnarinnar, hefði skapað Samfylkingunni gjörtapaða vígstöðu.  Þó að dómgreindarlítil sé, hefur henni ekki verið alvara með þessari hótun. 

Vart hefur nokkur kjósandi VG léð henni atkvæði sitt til að verða taglhnýtingur Samfylkingarinnar.  Þessi málsmeðferð í aðdraganda umsóknar ríkisstjórnarinnar um aðild að ESB ber með sér feigðarboða fyrir báða stjórnmálaflokkana, sem að ráðstjórninni standa. 

Ef svo fer fram sem horfir, að ráðstjórnin ætli að synja þjóðinni þess að tjá sig um það, hvort sækja eigi um ESB með kostnaði, sem er margfaldur (sennilega tífaldur) kostnaði við slíka atkvæðagreiðslu, mun koma harkalega niður á Samfylkingu og Vinstri-grænum í næstu sveitarstjórnarkosningum og þingkosningum.  Kjósendur munu gjalda ráðstjórninni gráan belg fyrir svartan. 

Röksemdir Samfylkingar fyrir brýnni nauðsyn umsóknar nú í júlí 2009 eru ósannfærandi, svo að ekki sé fastara að orði kveðið.  Þau boð hafa komið frá Berlín, að ESB verði ekki stækkað fyrr en Lissabon-sáttmálinn hefur verið samþykktur af öllum núverandi aðildarríkjum.  Hvort svo verður 2009 er óvíst.  Ef Íhaldsflokkurinn brezki flæmir hina vonlausu jafnaðarmenn frá völdum í Lundúnum áður en ESB nær að lögtaka þennan sáttmála, þá mun Íhaldsflokkurinn í ríkisstjórn halda þjóðaratkvæðagreiðslu um hann á Stóra-Bretlandi.  Næsta víst er talið, að Bretar muni þá fella hann.  Þar með verður "allt upp í loft" í Brüssel.  Svíar hafa engin tök á að fara með Ísland á hraðferð inn í ESB, þó að ekki skuli gera lítið úr hinni borgaralegu ríkisstjórn Svíþjóðar og forystu Reinfeldts fyrir ráðherraráðinu í Brüssel. Dómgreindarleysi Samfylkingarinnar virðist tröllríða öllum málum, sem hún kemur nálægt. 

Samfylkingin heldur því fram, að umsókn skipti sköpum fyrir þróun efnahagsmála á Íslandi.  Umsókn muni t.d. styrkja gengi krónunnar.  Þetta eru hugarórar einberir.  Vitað er, að þjóðartekjur á mann eru miklu hærri á Íslandi en að meðaltali í ESB og svo mun ætíð verða.  Þar af leiðandi mun Ísland, eins og önnur lönd yfir þessu meðaltali, þurfa að greiða meira til ESB en það fær.  Mismunurinn gæti numið um 10 milljörðum kr á ári að lágmarki.  

Evrópubankinn (ECB) í Frankfurt er sjálfstæður gagnvart ráðherraráði og framkvæmdastjórn ESB, og hann ver evruna með kjafti og klóm.  Það hefur komið í ljós gagnvart nýjum ESB-ríkjum við Eystrasalt og í Mið-og Austur-Evrópu, að ECB gefur ekki þumlung eftir í kröfum sínum um uppfyllingu allra Maastricht-skilyrðanna fyrir upptöku evru.  ECB veitir ekkert fordæmi, sem herma má upp á hann í þessum efnum.  Þar gildir einu, þó að undanþága til Íslands mundi engu breyta um peningalegan styrk evrunnar.  Evran á í vök að verjast vegna þess, að evru-lönd Suður-Evrópu hafa fallið á Maastricht-prófunum að undanförnu.  Þetta kemur þannig út fyrir þau, að vextir á ríkisskuldabréfum þessara landa eru um tvöfalt hærri en vextir á skuldabréfum þýzka ríkisins.  Íslenzka efnahagskerfið er nú og verður næstu misserin fjarri því að ná nokkru prófi Evrópubankans.  Umsókn og innganga í ESB breytir engu þar um.  Þetta vita matsfyrirtæki lánshæfis og aðilar á gjaldeyrismarkaði.  Samfylkingin er gjörsamlega "úti á túni" í öllu, er lýtur að ESB, og utanríkisráðherra hennar er engan veginn treystandi til að fara með stjórn umsóknarferlisins fyrir Ísland.  Sporin frá "Icesave" hræða.  

Segja má, að nú sé fráleitasti tíminn til að senda umsókn til Brüssel.  Ástæðurnar má rekja til ástandsins í ESB og á Íslandi, eins og rakið hefur verið hér að ofan.  Alþingi á hiklaust að veita þjóðinni kost á að staðfesta eða að hafna þessu mati.