Hálft hænufet

Á ögurstundu, er Alþingi stendur andspænis ákvörðunartöku, er leiða mun til gjaldþrots landsins annars vegar eða skuldabarnings með góðum sigurlíkum hins vegar, birtist Davíð Oddsson, fyrrverandi formaður Sjálfstæðisflokksins, á sviðinu og velur til þess viðtal, sem birtist í Morgunblaðinu 5. júlí 2009. Þar skýrir hann m.a. frá tilvist skjala, sem reynzt gætu málstað Íslands hjálpleg, væru þau birt, kveður sterk lagaleg rök standa gegn greiðsluskyldu íslenzka ríkisins og greinargerð á vegum Englandsbanka styðja þessa afstöðu. 

Á stjórnmála-og samningasviðinu kveður hann skötuhjúin Jóhönnu og Steingrím hafa stórskaðað málstað Íslands með tali sínu um greiðsluskyldu íslenzka ríkisins á skuldum óreiðumanna og undirskrift að undirlagi ráðherranna á ríkisábyrgð vegna falls Landsbankans, og bæta má hér við hlut dósentsins í stóli viðskiptaráðherra, sem fullyrðir, þvert gegn heilbrigðri skynsemi og alþjóðlegum mælikvörðum , að landsmenn ráði við að greiða "Icesave" skuldbindingarnar ofan á allt annað.  

Nýjar fréttir um heildar skuldastöðu landsins og reytur Landsbankans, sem ganga munu upp í skuldir tryggingarsjóðsins íslenzka, benda þó til, að landið muni ramba á barmi gjaldþrots samkvæmt mælikvörðum Alþjóða gjaldeyrissjóðsins (AGS) og Alþjóðabankans (AB), ef það tekst á hendur skuldbindingar þessar.  Þessir mælikvarðar eru eftirfarandi (bráðabirgða rauntölur samkvæmt grein Lilju Mósesdóttur, Alþingismanns, "Icesave: Þrautalending eða brotlending", Mbl. 06.07.2009, í svigum):

• greiðslubyrði þjóðarbúsins (afborganir og vextir til erlendra lánadrottna) sem hlutfall af útflutningstekjum: 150 % (Ísland: 150 %)
• heildarskuldir þjóðarbúsins við erlenda lánadrottna sem hlutfall af vergri landsframleiðslu (VLF): 250 % (Ísland: 240 %)

Lágmarksskylda jarðfræðingsins í fjármálaráðuneytinu er að birta Alþingi og þjóðinni greiðsluflæðisáætlun með næmnigreiningu.  Að láta þetta ógert, en heimta um leið af þingmönnum að viðlögðu hans pólitíska lífi, að þeir kokgleypi þjóðhættulegan samning, er fullkomið ábyrgðarleysi af ráðherranum og ríkisstjórninni og sýnir, að vinstri stjórnin er komin í rússneska rúllettu með fjárhagslegt sjálfstæði þjóðarinnar.  Þessi málafylgja sviptir vinstri stjórnina á augabragði öllu trausti og tiltrú þeirra, sem ekki eru tilbúnir til að segja sig til sveitar og ganga með skottið á milli lappanna í "Parísarklúbbinn"  

Af þessu leiðir, að stjórnmála-og efnahagsástandið á Íslandi getur ekki orðið verra við höfnun Alþingis á "Icesave" samninginum í sinni núverandi mynd en með því, að Alþingi leggi þessar óverðskuldugu og fáránlega háu byrðar á herðar afkomenda okkar. 

Við lestur viðtalsins við Davíð í Morgunblaðinu 5. júlí 2009 rennur upp fyrir lesanda samsæri Samfylkingar.  Kerlingin náði með klókindum og þrautseigju að kasta pokaskjattanum með sál Jóns inn fyrir Gullna hliðið hjá Sankta-Pétri, og Samfylkingin ætlar með svikráðum að kasta poka með "sál Íslands" inn um hlið Evrópusambandsins, ESB.  Davíð Oddsson stóð gegn því og þess vegna varð að ryðja honum úr vegi.  Meint plan var svona:

• Fjarlægja DO úr Seðlabankanum, svo að hann verði ekki Þrándur í Götu ríkisstjórnarinnar á vegferð hennar með landið inn í ESB.
• Semja um og fá Alþingi til að staðfesta skilyrðislausa ríkisábyrgð á "Icesave" skuldbindingunum undir kjörorði franska kóngsins, Lúðvíks 15. :"Après moi, le Douche" eða "syndafallið kemur eftir minn dag".
• Henda inn umsókn um aðild að ESB og fara á hraðferð um samningaferlið í Brüssel með aðstoð Svía.
• Fá þing og þjóð til að staðfesta auðlindaafsal og fullveldisflutning til Brüssel gegn loðnum loforðum um fyrirgreiðslu frá Evrópubankanum og eftirgjöf Hollendinga og Breta á hluta skuldbindinga ríkisstjórnar og Alþingis á "Icesave". 

Davíð Oddsson sagðist í téðu viðtali ekki vilja kalla gjörninga ríkisstjórnarinnar landráð, en fyrrverandi forseti Hæstaréttar hefur hiklaust sagt þá vera hænufet frá landráðum.  Eftir því sem myndin af atburðarásinni verður skýrari í huga almennings, minnkar bilið á milli "Icesave" samnings Jóhönnu og Steingríms og landráða og er minna en eitt hænufet um þessar mundir.

Eftirfarandi sviðsetning af Alþingi í byrjun júlí 2009 skýtur stoðum undir þær grunsemdir, að vinnubrögð ríkisstjórnarinnar við gerð og samþykkt svo kallaðs "Icesave-samnings" séu gjörsamlega ábyrgðarlaus og að hún telji "tilganginn helga meðalið", þ.e. að samningurinn sé ekki annað en einhvers konar stökkbretti landsins inn í ESB:

Pétur H. Blöndal, þingmaður Sjálfstæðisflokksins, spurði stjórnarþingmenn, hvort þeir hefðu yfirleitt lesið "Icesave" samninginn áður en þeir gáfu ríkisstjórninni heimild til að undirrita hann.  Þá efaðist hann sérstaklega um, að Jóhanna Sigurðardóttir hefði lesið hann:

"Ég hef meira að segja grun um það, að hæstvirtur forsætisráðherra hafi ekki verið búin að lesa samninginn, þegar hún veitti fjármálaráðherra, hæstvirtum, heimild til að skrifa undir hann.", sagði Pétur í umræðum um ríkisábyrgð á samninginum í þinginu, 3. júlí 2009. 

"Hann er á ensku.  Og ég veit ekki til þess, að hann hafi verið þýddur á þeim tíma; það var skrifað undir hann um morgun.  Þetta var mjög stuttur tími." 

Þetta er sama fólkið og býsnaðist yfir "ófaglegum vinnubrögðum" ráðherra Sjálfstæðisflokksins í fyrri ríkisstjórnum.  Þegar öll kurl verða komin til grafar um verklag ráðuneytis Jóhönnu Sigurðardóttur, mun verða ljóst, að vart verður dýpra sokkið í ábyrgðarleysi og vondum vinnubrögðum stjórnvalds.  Mun allur ferill vinstri stjórnarinnar verða kjósendum víti til varnaðar, svo að þeir munu taka undir slagorðið frá 1960: "Aldrei aftur vinstri stjórn".

Hvað er til ráða ?  Eftir höfnun Alþingis á ríkisábyrgð á samningi um uppgjör "Icesave" innlánsreikninga í sinni núverandi mynd, á t.d. að snúa sér að því að flýta rannsóknum og tilraunaborunum á Drekasvæðinu í samvinnu við Norðmenn, sem eiga um helming eldsneytislindanna, sem þar eru taldar munu finnast.  Bæði Hollendingar og Bretar vinna gas og olíu úr hafsbotni Norðursjávar, en lindir þeirra eru farnar að reskjast, og vinnslan fer dvínandi.  Það er næsta víst, að báðar þessar þjóðir renna hýru auga til Drekasvæðisins í norðri til að bæta upp lindir sínar í Norðursjó.  Þess verður ekki langt að bíða, ef við leikum fleiri afleiki í þessari skák, að þeir munu taka að bera víurnar í Drekasvæðið.  

Frumrannsóknir Norðmanna á Drekasvæðinu benda til, að undir hafsbotni þar séu orkuígildi 20 milljarða tunna, 20 mia tu, af olíu og gasi, sem skiptist til helminga á milli Íslands og Noregs.  Sé þetta rétt, er um að ræða einhverjar mestu eldsneytislindir, sem þekkjast.  Nú eru þekktar 1258 mia/tu á heimsvísu, svo að íslenzka hlutdeildin nemur 0,8 %.  Sé nú gert ráð fyrir vinnslu 0,3 Mtu/d (=milljón tunna á sólarhring) eða 0,4 % af heimsframleiðslunni (83 mtu/d), verðinu 100 USD/tu, kostnaðinum 70 USD/tu og 40 % skattlagningu hagnaðar, fást árlegar skatttekjur íslenzka ríkisins MUSD 1314.  Með varfærnum hætti má þannig áætla 40 % aukningu á núverandi tekjum ríkissjóðs, en gætu hæglega orðið meiri.  Þær mundu duga til að greiða einar sér allar skuldir ríkissjóðs á 18 +/- 9 árum (óvissan um skuldir ríkissjóðs er enn mikil). 

Þó að Íslendingar detti í lukkupottinn og geti í samstarfi við Norðmenn farið að flytja út olíu og gas að áratug liðnum, mun þó taka allmörg ár að greiða niður skuldasúpuna.  Sennilegast er, að gengi krónunnar taki að hjarna við strax og eldsneytislindir verða staðfestar, e.t.v. árið 2012.  Þá er líklegast, að landið verði orðið skuldlaust við útlönd árið 2030.  Hagvöxtur getur þá hæglega orðið 5 % á ári að meðaltali á næsta áratug, sem mun skapa hér næga atvinnu og gera landið samkeppnihæft við útlönd á ný. 

 

 

Hýjalín

Seinna ráðuneyti Jóhönnu Sigurðardóttur minnir nú æ meira á keisarann klæðlausa.  Nýjustu klæðskerar þessa hýjalíns nefna sig aðila vinnumarkaðarins, og fatið nefna þeir "Stöðugleikasáttmála".  Ekki verður séð, að sáttmáli þessi verði í askana látinn, sé ávísun á ný störf eða breyti nokkru, sem máli skiptir í núverandi stöðu. Réttast væri að kalla þetta hýjalín Jóhönnu Sigurðardóttur stöðnunarsáttmála, því að í honum eru engin nýmæli, og launþegar og fólk án vinnu er nokkurn veginn jafnnær.

Þann 30. júní 2009 voru birtar fréttir af nýju lánshæfismati "Standard & Poors" á Landsvirkjun.  Fyrirtækið hefur hrapað niður í svo kallaðan ruslflokk, sem mun torvelda því mjög lánsfjármögnun og gera allar stórfjárfestingar þess dýrar á meðan þetta mat varir. Þetta eru þess vegna mikil ótíðindi, sem munu draga dilk á eftir sér.  Verður nú brýnt að leita nýrra leiða til fjármögnunar verkefna og ekki að undanskilja eignarhlut í fyrirtækinu í því sambandi.  Komu þessi tíðindi sama dag og ríkisstjórnin lagði fram sitt "Icesave" mál.  Ljóst er, að ekkert hald verður í ríkissjóði sem bakhjarli fyrir stórfyrirtæki á borð við Landsvirkjun næsta áratuginn, ef þrælasamningur þessi verður staðfestur af Alþingi.  Brottfall ríkisábyrgðar í raun hefur sennilega haft sín áhrif til að rýra tiltrú Standard & Poor, en þeir þykjast jafnframt hafa breytt áherzlum í matsaðferðum sínum.  Tekjugrunnur Landsvirkjunar er traustur og m.a. álverð á uppleið.  Hér eru ekki öll kurl komin til grafar.

Athafnaleysi ríkisstjórnarinnar er að verða himinhrópandi.  Nú er komið mitt ár 2009, og nánast ekkert farið að taka til hendinni.  Flotið er sofandi að feigðarósi. Ef allt væri með felldu og starfsöm ríkisstjórn væri í landinu, væru stórfelldar sparnaðaraðgerðir hafnar, og ný atvinnutækifæri hefðu þegar séð dagsins ljós.  Þess í stað lullar allt í sama farinu, og engin teikn eru á lofti um, að dragi úr geigvænlegu atvinnuleysi.  Er óbjörgulegt fyrir launþega að horfa til næsta vetrar.  Er ríkisstjórnin á vetur setjandi ?

Boðaðar aðgerðir vinstri stjórnarinnar bæta ekki stöðuna; þvert á móti, þær gera illt verra.  Með því að þyngja álögur á fyrirtækin, fækkar ríkisstjórnin störfunum.  Með skattahækkunum á almenning fjölgar þeim fjölskyldum, sem lenda í greiðsluþroti, peningamagn í umferð minnkar og kreppan dýpkar.  Að fresta og skera arðsamar framkvæmdir niður við trog í núverandi árferði nær ekki nokkurri átt, enda er leitun að slíkum stjórnvaldsaðgerðum í löndum í efnahagskreppu.  Þetta á t.d. við um samgöngumálin, en Vegagerðin hefur m.a. verið að stytta vegalengdir, klæða vegina bundnu slitlagi og fækka einbreiðum brúm.  Með aðgerðum sínum eykur ríkisstjórnin atvinnuleysið og magnar kreppuna. 

Ef hér væri nú ríkisstjórn, sem vissi, hvað hún vildi, kynni að forgangsraða og kynni til verka, þá væri öðru vísi umhorfs hér.  Í stað hækkunar beinna og óbeinna skatta, væri búið að setja lög um innskatt á lífeyrissjóðina í stað útskatts í samræmi við efnahagsstefnu Sjálfstæðisflokksins.  Hún færir ríkissjóði mun hærri tekjur en kropp ríkisstjórnarinnar í það, sem ekkert er.  Með góðri samvinnu við AGS væri endurfjármögnun bankakerfisins lokið, og bankarnir farnir að veita atvinnulífi og almenningi "súrefni". E.t.v. hefði tekizt með aðstoð Alþjóða gjaldeyrissjóðsins AGS (IMF) eða jafnvel Alþjóða bankans, sem lánar til nýtingar endurnýjanlegrar orku, aðallega í þróunarlöndunum, að koma á samningum um stórframkvæmdir í landinu til nýtingar á náttúruauðlindum þess.  Hér hefur aðeins fátt eitt verið talið af því, sem gæti  hafa slegið umtalsvert á hrikalegt atvinnuleysisbölið.

Ríkisstjórnin á í sparnaðarskyni að færa þjónustustig ríkisins aftur um 7-10 ár reiknað í fjárframlögum til málaflokka í raunkrónum á mann.  Ef einkaframtakið vill taka að sér þá þjónustu, sem ríkið ekki getur sinnt um sinn, þá er greinilega markaður fyrir hendi og á að semja fordómalaust um slíkt fyrirkomulag, svo að hver hafi fyrir sinn snúð nokkuð, neytendur, skattgreiðendur og verktakar.  Að skera niður arðbærar fjárfestingar, t.d. í samgöngumálum, er skammsýnt og lýsir uppgjöf gagnvart ofvöxnum ríkisrekstri. 

Ríkisstjórnin þykist hafa leyst svo kallað "Icesave" mál með þeim endemis samningi, sem Svavar Gestsson, sendiherra, kom heim með.  Fyrrverandi hæstaréttardómari, Magnús Thoroddsen, kveður hann þó vera "hænufet frá landráðum".  Hér er djúpt tekið í árinni, en slíkur maður, sem Magnús er, gerir slíkt vart, nema að vandlega athuguðum samningi, landslögum og Stjórnarskrá.  

Hann telur ennfremur brjóta í bága við Stjórnarskrá, að Alþingi skuldbindi ríkissjóð til að greiða upphæðir, sem enginn veit, hversu háar verða.  Magnús Thoroddsen telur, að breyta verði stjórnarskrá áður en Alþingi geti samþykkt ríkisábyrgð á skuldum Tryggingarsjóðs innistæðna skilmálalaust.  Ef Alþingi samþykkir íþyngjandi gjörning, sem lögfróðir menn telja ganga á svig við Stjórnarskrá, kann ríkið þar með að eiga yfir höfði sér lögsóknir í kjölfarið. 

Frá stjórnmálalegu sjónarmiði má ætla, m.v. skoðanir landsmanna á téðum samningi, að Alþingismenn fremji stjórnmálalega kviðristu á sjálfum sér ("harakiri") með því að samþykkja ríkisábyrgð skilmálalaust. 

Jón Daníelsson, prófessor við "London School of Economics", birtir í Morgunblaðinu 30. júní 2009 greinina: "Þennan samning verður að fella".  Birtir hann þar haldgóð hagfræðileg rök máli sínu til stuðnings.  Hann telur forsendur í Evrópu hafa breytzt okkur Íslendingum í hag.  Nú blási ekki jafnnaprir vindar til Reykjavíkur frá höfuðborgum Evrópu, af því að hættan á bankahruni þar sé liðin hjá.  Af þessum ástæðum sé ekki áhorfsmál að freista nýrrar samningsgerðar með einvala liði okkar megin samningaborðs í þetta skiptið ekki síður en andspænis okkur.  Er ekki að efa, að sjálfstæðir þingmenn í öllum flokkum munu íhuga þessa grein Jóns vandlega: 

"Þegar íslensku bankarnir hrundu í október, var mikil óvissa um fjármálastöðugleika í Evrópu.  Stórir bankar riðuðu til falls og annað var óhugsandi fyrir Evrópuþjóðir en láta Íslendinga gangast við tryggingaskuldbindingum sínum.  Ella hefði almenn vantrú getað skapast á tryggleika evrópskra bankainnistæðna og bankaáhlaup siglt í kjölfarið.  Af biturri reynslu þekkja menn hvernig allir bankar, góðir sem lélegir, geta hrunið líkt og spilaborg í einu vetfangi við slíkar aðstæður."

Hótanir landstjórnarinnar í nafni erlends valds í garð þings og þjóðar eru ósmekklegar, lítilsigldar og að engu hafandi, enda hafa þessar tvær erlendu ríkisstjórnir, sú brezka og hollenzka, ekki öll ráð Íslendinga í hendi sér, eins og t.d. Danakóngur hafði 1662, er hann var samþykktur einvaldur og honum voru svarnir trúnaðareiðar af tárfellandi höfðingjum Íslands í Kaupavogi undir fallbyssukjöftum Dana. Sýnir þessi hræðsluáróður vinstri stjórnarinnar svart á hvítu, hversu lágt er á henni risið, og að þar fer fólk lítilla sanda og lítilla sæva.

Samningurinn um greiðslutryggingu þessara erlendu innlánsreikninga (ólánsreikninga), sem ríkið skuldbatt sig aldrei til að standa skil á, leysir ekki úr vanda okkar Íslendinga í þessu máli, heldur ýtir honum 7 ár fram í tímann og magnar vandann um leið vegna hárra vaxta (5,55 %) á höfuðstólnum allan samningstímann (15 ár frá 1.1.2009). 

Alþingi verður þess vegna að bregðast við með öðrum hætti en að láta stilla sér upp við vegg.  Alþingi á að setja þrjá skilmála fyrir því að samþykkja ríkisábyrgð á skuldum Trygginarsjóðsins: 

Niðurstaða viðræðnanna varð sú að setja skuldabréf að veði fyrir greiðslum Tryggingarsjóðs, sem byrjar að bera 5,55 % vexti þann 1.1.2009, en á ekki að greiða af fyrr en árið 2016.  Lán núna vegna skuldbindingar, sem þarf að hefja greiðslur á að 7 árum liðnum,  mun þá hafa hækkað um 45,5 %, þegar greiðslur eiga að hefjast.  Vextir á ríkisskuldabréfum til 10 ára ("10 years´ governmental bond yields") á evru-svæðinu eru núna 3,69 %, 3,49 % í Svíþjóð, í Danmörku 4,10 % og í Bretlandi 4,11 %.  5,55 % er lægri tala en nemur meðaltali í Evrópu utan evru-lands, sem er 6,36 %.  Þessar vaxtaprósentur endurspegla auðvitað lánshæfismat á viðkomandi ríkissjóðum og lítið við því að segja. 

Hins vegar eiga fyrstu skilmálar Alþingis að vera þeir að neita um ríkisábyrgð á vaxtakostnaðinum.   

Annað skilyrðið, sem Alþingi ætti að setja fyrir ríkisábyrgð, er þak á árlegar greiðslur úr ríkissjóði, reyni á ríkisábyrgðina. 

Að öðrum kosti er hætta á greiðslufalli ríkissjóðs og lánshæfismati sambærilegu lánshæfismatinu á Landsvirkjun, þó að þar hafi aldrei orðið greiðslufall.  Nefnt hefur verið hlutfallið 1,0 % af VLF, sem eru um ISK 14 mia um þessar mundir eða um 3,5 % af núverandi tekjum ríkissjóðs.  Þetta mun verða mjög hátt hlutfall af greiðsluafgangi ríkissjóðs og mun verða svo íþyngjandi, að hér kann að þurfa að setja á innflutnings-og gjaldeyrishöft til að afla ríkissjóði gjaldeyris.  Ábyrgð ríkissjóðs og vaxtaskeiðið standi aðeins yfir í umsamin 15 ár til 2024, en eftir það standi Tryggingarsjóðurinn óstuddur að greiðslum eftirstöðvanna. 

Þriðja skilyrðið er, að dómur falli í málinu um það, hvort íslenzka ríkinu beri að ábyrgjast greiðslur Tryggingarsjóðs á "Icesave"-reikningunum.

Virtir lögspekingar hafa látið í ljós rökstuddar efasemdir um lögmæti þess að krefjast þessarar ríkisábyrgðar.  Starfandi hæstaréttardómari telur, að stjórnvöldum á Íslandi beri skylda til þess gagnvart íslenzku þjóðinni að fá óvilhallan dómsúrskurð um þetta mikils verða deiluefni.  Fyrrverandi hæstaréttardómari telur dómstólaleiðina færa, þó að gagnaðilarnir þráist við.  Þeir munu hafa hafnað því að leggja ágreininginn fyrir Alþjóðadómstólinn í Haag.  Að skipa alþjóðlegan gerðardóm með t.d. Bandaríkjamann í forsæti kæmi til greina.  EFTA-dómstóllinn hefur verið nefndur og einnig Mannréttindadómstóll Evrópu.  Þá má minna á, að varnarþing íslenzka ríkisins er í Reykjavík, ef einhver vill sækja mál á hendur íslenzka ríkinu.  Á því er ekki mikil hætta í þessu máli, því að íslenzka ríkið hefur ekkert af sér brotið í þessu máli að beztu manna yfirsýn.

Eftir höfnun Alþingis á beiðni ríkisstjórnarinnar um skilmálalausa ríkisábyrgð á samningi sínum mun vafalítið verða setzt að nýju við samningaborðið, og þá verðum við að tjalda því, sem til er.  Okkar megin borðsins á þá að velja toppfólk af sviðum lögfræði, hagfræði og sálfræði.  Prófessor Jón Daníelsson hefur líkt fyrri viðureigninni við kappleik Gróttu og Manchester United, en það er alger óþarfi af íslenzkum yfirvöldum að fara í hlutverk músarinnar á móti kettinum við samningaborðið.  Trippin hafa verið afspyrnu illa rekin í þessu máli og tími til kominn að snúa taflinu við. 

 

  

 

Ræfildómur

Vinstri menn, með seinna ráðuneyti Jóhönnu Sigurðardóttur í broddi fylkingar, hafa reist sér ævarandi bautastein með samningsuppkastinu við Breta og Hollendinga um uppgjör þrotabús Landsbankans við innlánseigendur bankans í löndum þeirra.  Þessi verðugi bautasteinn um stjórnarhætti vinstri manna mun reyndar breytast í myllustein um háls þeirra Alþingismanna, sem samninginn samþykkja og staðfesta við atkvæðagreiðslu á Alþingi. 

Flestir Íslendingar munu upplifa samninginn við Breta og Hollendinga sem fjárkúgun, og þess vegna ber höfuðnauðsyn til að fá úr því skorið með lagalegum aðferðum, þ.e. fyrir dómstóli, hvort landsmönnum beri lagaleg skylda til að greiða þessa skuld eður ei.  Ef það verður ekki gert áður en Alþingi fellir um þetta úrskurð, er verið að efna til mikils ófriðar hér í þjóðfélaginu, og slíkt er jafnan verra böl en snerrur við útlönd.  Tjón af slíkum snerrum getur aldrei komizt í hálfkvisti við tjónið, sem fjárkúgun á heilli þjóð hefur strax á efnahagskerfið (lánshæfismat, gengi, vexti o.s.frv.), en ekki síður mundi samþykki Alþingis verða niðurdrepandi fyrir þjóðlífið í heild sinni.   

Við upphaflega kynningu samningsins lék það á tveimur tungum, hvort birta mætti samninginn í held sinni.  Héldu ráðherrar því fram, að viðsemjendur íslenzku samninganefndarinnar hefðu tekið af þeim loforð um að birta ekki samninginn.  Virtist um hríð, þar til honum var lekið til RÚV, að ráðherrarnir ætluðu hvorki að sýna hann þingi né þjóð.  Er siðleysi fólgið í því, ef ætlunin hefur verið að biðja um samþykki Alþingis á versta gjörningi, sem lagður hefur verið fyrir Alþingi um aldaraðir, án þess að leggja spilin á borðið.  Þingmaður vitnar til fulltrúa, sem starfaði fyrir Hollendinga að þessum samningi um, að þeir hafi ekki óskað eftir trúnaði um þennan samning, enda væri fráleitt að fara fram á slíkt og fyrir neðan allar hellur að samþykkja.  Allt ber þetta vitni um fádæma siðleysi og hreinræktaðan ræfildóm þeirra vinstri manna, sem nú, illu heilli, véla um stjórn landsins án þess að geta það. 

Ríkisstjórnin fellur nú á hverju prófinu á fætur öðru.  Til sannindamerkis um það er hrap á lánshæfismati ríkissjóðs, þar sem erlend matsfyrirtæki leggja mat á verk ríkisstjórnarinnar.  Allt var undir, og kolféll ríkisstjórnin.  Hún rembist hins vegar við að gefa sjálfri sér dágóða einkunn.  Þetta sýnir, að ríkisstjórnin er gjörsamlega utan gátta.  Hætta er á, að þegar Steingrímur hefur verið fjármálaráðherra í hálft ár, þá verði lánshæfismat ríkisins komið í sama flokk og lánshæfismat ríkissjóðs Mugabes.

Þær greinar, sem ríkisstjórnin hefur fallið í, eru m.a.:

• peningamálin; gengið hefur fallið eftir að fyrra ráðuneyti Jóhönnu Sigurðardóttur gerði aðför að Seðlabanka Íslands að forgangsmáli.
• ríkisfjármálin; engin uppstokkun, allt of miklar álögur á almenning og fyrirtæki, sparnaður sáralítill og of seint á ferðinni
• bankarnir; hvorki gengur né rekur með endurfjármögnun bankanna, en komin er stofnun yfir alla ríkisbankana samkvæmt Parkinsonslögmálinu
• samkomulagið við AGS er stirt; ráðherrar lýsa andstöðu við AGS-samninginn út og suður, og heilbrigðisráðherra nefnir landstjóra snyk af fastafulltrúanum
• samningsuppkastið við Holland og Bretland um ríkisábyrgð vegna innistæðna í útibúum gjaldþrota banka erlendis virkar þveröfugt á lánshæfismatið m.v. það, sem ráðherrarnir héldu, enda var það fyrirsjáanlegt, að skuldbindingar, sem geta hleypt erlendum skuldum ríkissjóðs upp í tvöfalda árlega landsframleiðslu, eyðileggja lánshæfnina og möguleikana á að styrkja gengi krónunnar.  Væru skuldirnar í íslenzkum krónum, mundi málið horfa öðru vísu við.  Samningsuppkastið býr til vítahring í gjaldmiðilsmálum, því að það gerir okkur ókleift að standast nokkurt próf, sem Evrópubankinn (ECB) leggur fyrir þjóðir, sem óska eftir aðild að evru-samstarfinu. 

Rök ráðherranna um, að ESB (Evrópusambandið) hafi ekki viljað leggja ágreininginn um "Icesave" í dóm, eru í raun alveg út í bláinn.  Slík yfirlýsing kann að vera nothæf í samskiptum götustráka, en er það ekki í samskiptum siðaðra ríkja.  Um þetta ritaði hæstaréttardómarinn, Jón Steinar Gunnlaugsson, einkar skilmerkilega grein, eins og honum er lagið, í Morgunblaðið 22. júní 2009:

"Auðvitað ber íslensku þjóðinni að standa við allar skuldbindingar sem á henni hvíla að réttum lögum.  Engum ábyrgum manni ætti að detta neitt annað í hug.  Við rekum líka réttarkerfi sem ætti að tryggja rétt þeirra sem eiga lögvarðar kröfur á hendur íslenska ríkinu ef það neitar að greiða. 

Málið snýst ekki um þetta.  Hinn raunverulegi ágreiningur er um hvort íslenska þjóðin eigi að njóta réttar til að fá úrlausn hlutlausra dómstóla um hvort hún að réttum lögum skuldar þetta fé."

Alþingismenn þurfa að hugleiða þessi orð vandlega áður en þeir greiða atkvæði til staðfestingar eða höfnunar á téðu uppkasti.  Svo mun fara, að skömm þeirra, sem ljá þessu samþykki sitt, verður lengi uppi, enda er hér verið að binda tveimur kynslóðum stórfelldar klyfjar og draga úr hagvexti í landinu, sem bitnar á þremur kynslóðum.  Þingmenn, sem gera sig seka um jafnalvarleg afglöp og þau að neita þjóðinni um að fara lagalegu leiðina, eins og hæstaréttardómarinn og fleiri virtir lögfræðingar hafa varðað leiðina fyrir, munu ekki eiga upp á pallborðið hjá kjósendum og verða getið í sögunni með einkunnum, sem óþarfi er að tíunda hér. 

Í niðurlagi greinar sinnar, "Helgur réttur", skrifaði Jón Steinar:

"Það er að mínum dómi skylda íslenskra ráðamanna að tryggja þjóðinni réttinn til að láta hlutlausan dómstól dæma um þessa þungbæru skyldu sem nú stendur til að samþykkja.  Ef menn vilja gera samning um skylduna verður skuldbindingin að vera bundin fyrirvara um að til þess bær dómstóll komist að þeirri niðurstöðu að við skuldum þetta.  Annars falli samningsskuldbindingin niður.  Nógur er tíminn því  ekki á hvort sem er að byrja að greiða fyrr en eftir sjö ár."

Maður er nefndur Steingrímur Jóhann og gegnir stöðu fjármálaráðherra Íslands um þessar mundir.  Honum hefur tekizt að slá út Íslandsmanninn Ragnar Reykás, sem frægastur er fyrir sínar kúvendingar "á punktinum".  Í tilviki téðs Steingríms er punktur þessi, þar sem ríkisstjórn Íslands er.  Stærsta málið í þessu viðfangi er hið alræmda "Icesave" bankainnistæðumál, sem Alþingismaðurinn Steingrímur var alfarið andvígur að semja um fyrir 1. febrúar 2009.  Nú er spurningin, hvort téður fjármálaráðherra hefur fengið nýjar upplýsingar síðan; upplýsingar, sem e.t.v. er að finna í óbirtum viðhengjum uppkastsins, sem sjálft var ekki birt þingi og þjóð fyrr en því hafði verið lekið.  Það er gjörsamlega ótæk leyndarhyggja og lýsir ólýðræðislegum stjórnarháttum að hálfu ráðherrans að upplýsa ekki formenn stjórnarandstöðunnar og viðkomandi þingnefnd og síðan þjóðina alla um allt, er þetta stærsta mál Íslandssögunnar í aldaraðir varðar. 

Þetta er sami maðurinn og fjálglega talaði í stjórnarandstöðu um nauðsyn siðvæðingar stjórnarherranna, óhefta upplýsingagjöf og "gegnsæja stjórnsýslu".  "Það, sem helzt hann varast vann, varð þó að koma yfir hann."  Af þessu tilefni reit ritstjóri http://www.amx.is  , Óli Björn Kárason, "Opið bréf til fjármálaráðherra", í Morgunblaðið 23. júní 2009.  Þar varpar hann fram 7 spurningum til ráðherrans, sem spennandi verður að sjá, hvort hann hefur manndóm til að svara. 

Annar fugl, eigi félegri hinum fyrri, reit í Morgunblaðið 22. júní 2009.  Það var ráðherra heilbrigðis, sem þar fór, og stangaðist sú grein illilega á við heilbrigða skynsemi.  Hvernig ráðherrann hallmælir þar AGS (Alþjóða gjaldeyrissjóðinum) á allar lundir verður ekki gert að umræðuefni hér, en skýrir að nokkru leyti stirt samband ríkisstjórnarinnar og AGS og hægagang við framfylgd samkomulagsins við hann.  Þetta háttarlag ríkisstjórnarinnar er landinu stórskaðlegt, og það er höfuðatriði fyrir viðreisn íslenzks efnahagskerfis að vinna sköruglega og í nánu samstarfi við AGS.  Hann er okkar haldreipi nú um stundir, og það er skemmdarverk að setja þarna skít í tannhjólin. 

"Í mínum huga öðlast Ísland ekki fullveldi á ný fyrr en við losnum úr banvænu faðmlaginu við Alþjóðagjaldeyrissjóðinn.  Ég skal játa að sjálfur þarf ég að taka mér tak til að samþykkja umsóknarbeiðni að Evrópusambandinu.  Það ætla ég hins vegar að gera lýðræðisins vegna.  Ég vil að þjóðin sjálf taki ákvörðun milliliðalaust og til þess að geta tekið ákvörðun telur drjúgur hluti hennar sig þurfa að fá í hendur samningsdrög.  Við þeim óskum tel ég að eigi að verða."

Margoft hefur komið fram hjá Ögmundi Jónassyni, að hann er andvígur inngöngu Íslands í ESB, og það staðfesti hann annars staðar í tilvitnaðri grein.  Hann leggur hins vegar til við Alþingi, að það samþykki umsókn um aðild að ESB.  Sennilega hefur það ekki gerzt í öðrum Evrópulöndum, að ráðherra hvetji til umsóknar að ESB, en sé á móti aðild að því.  Þetta er met í tvískinnungi og hræsni.  Ríkisstjórnir, sem sótt hafa um aðild, hafa allar verið staðráðnar í að fara inn.  Það gengur enginn gruflandi að lokaniðurstöðu aðildarviðræðna.  Hún er full aðlögun að stofnsáttmálum ESB með einhver ár í umþóttunartíma.  Að halda öðru fram er annaðhvort barnaskapur eða blekkingarleikur. 

Þess vegna er stefna Sjálfstæðisflokksins sú, að ekki skuli senda inn umsókn til Brüssel, nema sú umsókn hafi hlotið samþykki í þjóðaratkvæðagreiðslu.  Umsókn er yfirlýsing þings og ríkisstjórnar um, að vilji stjórnvalda standi eindregið til aðildar.  Þarna eru engar léttvægar könnunarviðræður stundaðar.  Vegna þess, hversu viðurhlutamikil og stefnumarkandi ákvörðun um umsókn er, er þjóðaratkvæðagreiðsla nauðsynleg fyrir heilbrigt framhald. Ef slíkt samþykki er veitt, er Alþingi hins vegar ekki til setunnar boðið með vinnu við stjórnarskráar breytingar til að heimila fullveldisframsal til erlends valds. 

 

Atgervi

Maður dagsins fæddist 17. júní 1811 á Hrafnseyri við Arnarfjörð.  Jón Sigurðsson, forseti Alþingis, var fræðimaður og stjórnmálamaður í fremstu röð.  Hann greindi stöðu Íslands á sinni tíð í samfélagi þjóðanna með skarplegri hætti en aðrir menn fyrr og síðar.  Ísland var þá fátækt jaðarsvæði Danaveldis, og glöggskyggni og framsýni Jóns einstæð.  

Niðurstaða greiningar Jóns, forseta, var í stuttu máli sú, að Íslandi mundi þá bezt vegna, byggju landsmenn við frelsi í hvívetna, þ.e. atvinnufrelsi, þ.m.t. verzlunarfrelsi, og sjálfstæði frá öðrum ríkjum.  Jón taldi Íslendingum, með öðrum orðum, mundi þá bezt farnast, ef þeir stjórnuðu sínum málum sjálfir, þ.e. valdstjórnin yrði færð frá Kaupmannahöfn til Reykjavíkur. 

Sagan hefur rækilega sannað þessa kenningu.  Þegar Íslendingar fengu Heimastjórn árið 1904, voru þeir ein fátækasta þjóð Evrópu.  Öld síðar voru þeir á meðal ríkustu þjóða heims reiknað í VLF/íb (vergri landsframleiðslu á íbúa).  Það eru óvéfengjanleg orsakatengsl þarna á milli. 

Nú bregður hins vegar svo við, að upp er risinn allstór hópur í landinu, sem heldur því blákalt fram, að Íslendingum muni vegna betur, ef þeir "deili fullveldi sínu með öðrum  Evrópuþjóðum", þ.e. flytji valdstjórnina að hluta til frá Reykjavík til Brüssel.  Telja sumir þetta jafnvel mundu verða allra meina bót, enda hefur ríkisstjórnin nú lagt fram á Alþingi þingsályktunartillögu um aðildarviðræður við ESB, að vísu í skötulíki. Ljóst er, að aðeins þeir, sem telja fullveldinu að einhverju leyti betur fyrir komið í Brüssel, kæra sig um að leggja nú í erfiðar aðildarviðræður við ESB.  Hinir hafa auðvitað á því engan gáning og telja tíma og kröftum stjórnvalda vera betur varið á öðrum vettvangi.  Það er nokkurn veginn vitað til hvers aðildarviðræður munu leiða.  Þær munu leiða til aðildarsamnings á forsendum ESB, eins og niðurstaðan hefur verið í aðildarviðræðum annarra landa áður. 

Ásókn hvaðanæva að hefur verið í aðild fram að þessu, fyrst af sögulegum ástæðum til að slíðra blóðrefil stórvelda Evrópu, en einkum seinni árin frá þjóðum, sem annaðhvort hafa viljað komast í hernaðarlegt skjól gagnvart rússneska birninum, eða efnahagslegt skjól í ölduróti heimsviðskiptanna.  Átti hið síðar nefnda áður við um Suður-Evrópu, en þar er nú megn óánægja með aðildina og þá spennitreyju, sem evran er þessum þjóðum.  Vitað er, að Þjóðverjar keyptu sameiningu lands síns við því verði af Frökkum 1989 að leggja niður þýzka markið.  Það varð upphaf evrunnar.

Bæði öryggisleg og efnahagsleg rök hafa ýtt fyrrum austantjalds þjóðum í fang ESB. 

Í flestum aðildarlöndunum er megn óánægja með aðildina, m.a. vegna ólýðræðislegra stjórnarhátta (lýðræðishalla), skrifræðis-og embættismannabákns, mikils kostnaðar og spillingar við meðferð fjármuna.  Því má bæta við, að báknið í Brüssel og annars staðar á vegum ESB, sem telur yfir eitt hundrað þúsund manns,  mun verða sífellt þyngra á fóðrum, því að Evrópa eldist nú hratt og stefnir í, að þriðjungur íbúanna verði yfir sextugu á tímabilinu 2030-2050. 

Þessu er öðru vísi háttað á Íslandi.  Þjóðin er ung (meðalaldur lágur) og töluverð viðkoma undanfarið.  Nú hefur mannfjöldaþróunin hins vegar skipazt þannig á Íslandi í fyrsta skipti síðan 1880-1890, að fækkun hefur orðið á landinu.  Í fyrri kreppum dró úr fjölgun.  Er þetta afleiðing efnahagskreppunnar í kjölfar hruns fjármálakerfisins í október 2008, en segja má í þeim efnum, að vinstri stjórnin hafi bætt gráu ofan á svart.  Má líkja aðgerðum og aðgerðarleysi núverandi ríkisstjórnar við skemmdarverkastarfsemi á atvinnulífinu, sem magnað hefur atgervisflótta úr landinu.  Dæmi um þetta verða nú upp talin:

Afarkostir þeir, sem ríkisstjórnin hefur gengið að í "Icesave" málinu, virka á efnahagskerfið eins og fallöxi þjóðargjaldþrots, sem dregin hefur verið upp.  Samkomulaginu hefur verið líkt við Versalasamningana, sem girtu fyrir endurreisn þýzka hagkerfisins eftir fyrri heimsstyrjöld.  Krónan mun ekki ná sér á strik með þessa þjóðarskuld yfirvofandi, sem leiðir til mikils aukakostnaðar heimila og fyrirtækja.  Með þessu verður girt fyrir möguleika landsins á að uppfylla skilyrðin um upptöku evru næstu 10-20 ár.  Málflutningur ríkisstjórnar og samninganefndar um, að bezta mögulega samningi hafi verið landað, er ótrúverðugur, enda í samninganefndinni ekki mesta atgervisfólkið á sviði lögfræði og fjármála, sem Íslendingar eiga á að skipa. 

Furðutiltektir ríkisstjórnarinnar í ríkisfjármálunum, en þó aðallega aðgerðarleysi hennar á því sviði, hefur sett samstarfið við AGS (Alþjóða gjaldeyrissjóðinn) í uppnám og gert Seðlabankanum ókleift að lækka vexti niður að 0 % raunvöxtum, sem atvinnulífinu ríður á núna, og þó fyrr hefði verið.  Bið er þess vegna eftir lánum frá AGS til endurfjármögnunar bankanna og styrkingar krónunnar með eflingu gjaldeyrisvarasjóðs.  Í stað skattaáþjánar, sem enn mun hægja á hjólum hagkerfisins, væri ríkisstjórninni nær að reyna að krækja í eitthvað af þeim 50 milljörðum króna, sem áætlað er, að skotið sé undan skatti árlega.  Skattahækkanir gera illt verra.  Þær dýpka kreppuna, því að viðskiptin í þjóðfélaginu dragst saman.  Þetta fjölgar gjaldþrotum og eykur atvinnuleysið.  Atgervisfólk erlendis frestar heimkomu, og atgervisfólk hérlendis flýr land m.a.  vegna skattaáþjánar. 

Seinlæti ríkisstjórnarinnar við endurreisn fjármálakerfisins hefur hneykslað erlenda ráðgjafa og aukið kvalræði atvinnulífsins með miklu meira atvinnuleysi í landinu en ella sem afleiðingu. 

Stefna ríkisstjórnarinnar um "innköllun aflaheimilda" er hótun um þjóðnýtingu nýtingarréttar á auðlindum hafsins, sem flestir handhafarnir hafa fest kaup á.  Sýnt hefur verið fram á það, m.a. í grein Sigurgeirs Brynjars Kristgeirssonar, Drápsklyfjum sjávarútvegsins, sumarútgáfu Þjóðmála 2009, að "fyrningarleiðin" rekur sjávarútvegsfyrirtækin beint í gjaldþrot.  Þetta hefur þegar dregið úr fjárfestingum þeirra og fjárveitingum til viðhalds.  Hið sama gerist alls staðar, þar sem hótanir um þjóðnýtingu vofa yfir, sbr í Venezúela undir sameignarsinnanum Hugo Chávez. 

Úr því að olíuríki bar á góma má nefna, að iðnaðarráðuneytið, undir stjórn Samfylkingar, hefur samið reglur um svo þrælslegar skattaálögur á olíuvinnslu á Drekasvæðinu, að það hefur drepið niður áhuga olíufélaga á olíuleit þar.  Dæmigert fyrir vinstri menn er að slátra gullhænunni áður en hún fer að verpa. Er þó brýnt að efla áhuga olíufélaganna á vinnslu þarna, svo að olían létti undir efnahag landsmanna og hækki lánshæfismat ríkisins þegar á næsta áratugi, ef hún finnst þarna í miklu magni (norska fyrirtækið Sagex gizkar á 10 milljarða tunna olíujafngildis af gasi og olíu).   

Fjárfestingar í virkjunum og í nýrri stóriðju eru lífsnauðsynlegar núna til að koma hjólum atvinnulífsins strax í gang.  Við þær aðstæður birtir ríkisstjórnin skjal, Lofslagsstefnu Íslands, þar sem íslenzka ákvæðinu, svo nefnda, úr Kyoto samkomulaginu, um 1600 t koltvíildis til viðbótar frá nýrri stóriðju, sem notar raforku frá sjálfbærum og afturkræfum orkuverum, er kastað fyrir róða, þó að það sé enn vannýtt.  Þetta getur haft þær afleiðingar í för í með sér, að Ísland verði ekki jafnsamkeppnihæft um nýjar fjárfestingar og áður eða að gefa verði afslátt á orkuverði sem svarar til kostnaði við kaup á koltvíildiskvóta, nema allar þjóðir sitji við sama borð að þessu leyti.  Einkennilegt er að kasta frá sér umsömdum réttindum til handa nýrri stóriðju.  Það var alger óþarfi í núverandi efnahagsástandi, enda mun Ísland geta sýnt fram á mjög góðan árangur í loftslagsmálum árið 2020 með endurheimt votlendis, landgræðslu, skógrækt og rafvæðingu bílaflotans á næsta áratugi.

Þó að hér hafi verið rakin sláandi dæmi, sem líkja má við skemmdarverkastarfsemi á atvinnulífinu, er e.t.v. aðeins um að ræða birtingarmynd mikils atgervisleysis á vinstri væng stjórnmálanna.  Vinstri mennskan er knúin áfram af öfund í garð þeirra, sem velgengni njóta.  Gildir þá einu, hvort um er að ræða afrakstur mikillar vinnu langskólagengins fólks, góðs viðskiptaárangurs á grundvelli nýrra hugmynda eða annað.  Dæmin í þessa veru hrannast nú upp.  Boðaður er jaðarskattur á tekjur sérfræðinga, sem mikil spurn er eftir um allan heim, sem slagar upp í helming af hverri krónu, sem þeir vinna sér inn.  Séu þeir svo óheppnir að vinna fyrir ríkið, er þeim nú hótað launalækkun niður fyrir laun forsætisráðherra.  Það er furðulegt og órökstutt með öllu, að enginn ríkisstarfsmaður megi hafa hærri laun en forsætisráðherra.

Ef músarholusjónarmið vinstri mennskunnar halda áfram að tröllríða húsum í þessu landi, mun bresta hér á slíkur atgervisflótti, að allar "aðgerðir" stjórnvalda, sama hvaða nafni þær nefnast, verða unnar fyrir gýg. Þannig lenda landsmenn í vítahring atgervisleysis vinstri stefnunnar. 

Í stað eymdar og volæðis vinstri stjórnarinnar þarf að taka stefnuna á hagvöxt.  Fyrst þarf ríkisvaldið þó að greiða úr mörgum flækjum til að skapa hagvextinum nauðsynlegar forsendur.  Til þess þarf mikið atgervi, og hagvöxtur verður einvörðungu knúinn áfram af einkaframtakinu.  Ríkisrekstur er til þess ófær. Það verður þess vegna að einkavæða atvinnulífið, og til að það verði með sómasamlegum hætti þarf atgervi.    

Afarkostir

Ríkisstjórnin ætlar að óska eftir því við Alþingi, að þingmenn samþykki samning, sem þeir fá enn ekki að sjá í heild sinni.  Mun þessi furðulega málsmeðferð vera að kröfu gagnaðilanna í þessu máli, Breta og Hollendinga.  

Það er slæmur vegvísir við lausn milliríkjadeilna að neita að leggja þær í dóm.  Þess í stað tók ESB (Evrópusambandið) Ísland kverkataki með áróðursstríði, þar sem viðskiptabann lá í loftinu.  Áttu íslenzk stjórnvöld e.t.v. ekki annarra kosta völ en að samþykkja hinn kostinn, sem var stjórnmálaleg lausn á milliríkjadeilu ?  Stjórnvöld eiga enn eftir að gera þjóðinni grein fyrir þessu.   

Utanríkisráðuneytið fór frá upphafi með forræði þessa máls fyrir Íslands hönd.  Það virðist hafa verið óþarfi af ráðuneytinu  að láta draga sig að samningaborðinu skilmálalaust og vitnar um lélegan málatilbúnað Samfylkingar, en ráðherrar hennar stjórnuðu utanríkisráðuneytinu.  Í "viðskiptastríði" ESB gegn Íslandi varð eyríkið fámenna strax að lúta í lægra haldi.  Við þessar aðstæður virðist dómstólaleiðin hafa verið gefin upp á bátinn, og spurningin er, hvort nauðsyn bar til að lyppast niður gagnvart ESB á þessari stundu.  Stjórnvöld eiga eftir að útskýra þá ákvörðun sína fyrir Alþingi og fyrir kjósendum.

Þangað til betri skýring fæst verður að líta svo á, að ríkisstjórnin hafi verið þvinguð að samningaborðinu með hótunum um viðskiptastríð að hálfu ESB. Fordæmalaust er, að "stríðsskaðabætur" séu greiddar með vöxtum.  Með Versalasamningunum lögðu Vesturveldin svo háar stríðsskaðabætur á Þýzkaland, að þýzka hagkerfið kiknaði undan þeim, og óðaverðbólga heltók efnahagskerfi Þjóðverja með þeim afleiðingum, að Weimar-lýðveldið hrundi.  Verður Ísland ofurselt svipuðu ástandi undir drápsklyfjum ESB ?  Markaðurinn virðist hallast að því m.v. viðbrögð gengisskráningar krónunnar, þegar fréttir bárust af undirritun "Svavars-samkomulagsins".  

Ef lítið sem ekkert fæst fyrir "eignir" Landsbankans á Englandi, þá mun skuldafarganið nema þrefalt hærri upphæð á hvern Íslending að 7 árum liðnum en á hvern Þjóðverja árið 1920.  Engir vextir voru þá lagðir á stríðsskaðabætur Þjóðverja. 

Þessi aðför ESB að Íslendingum er fordæmalaus, samningurinn alger óhæfa og gefur slæma vísbendingu um framtíðina, þegar hagsmunaárekstrar munu reka Íslendinga til að andæfa Brüssel valdinu.  Skessur Samfylkingar og Evrópusambandsins hafa kastað fjöreggi þjóðarinnar á milli sín.  Enginn getur metið nú, hversu miklar líkur eru á, að allt fari á versta veg að 7 árum liðnum með þeim skelfilegu afleiðingum, að megnið af höfuðstólnum ásamt vöxtunum leggist á skattgreiðendur tímabilsins 2016-2024.  Gizka má á, að líkurnar séu þó minni en 50 %, en að taknu tilliti til hrikalegra afleiðinga eru jafnvel 1 % líkindi óásættanleg. 

Hins  vegar er hægt að reikna, að á næstu 7 árum ("grace period") mun upphæðin vaxa um 46 % vegna 5,55 % árlegra vaxta og verða þá ISK 832 milljarðar, verði ekkert greitt á tímabilinu.  Að 16 árum liðnum munu þessir sömu skattborgarar hafa greitt ISK 1012 milljarða með vöxtum eða alls ISK 394 milljarða í vexti, sem er 69 % viðbót við upphaflegan höfuðstól, ef landið hefur þá ekki áður komizt í greiðsluþrot.   

Þetta jafngildir meðalgreiðslum ISK 104 milljörðum á 8 ára greiðslutímabili eða 8 % af núverandi VLF (vergri landsframleiðslu).  Þessar upphæðir og hlutföll sýna, að algert ábyrgðarleysi felst í því að ganga að þessum samningum.  Ekkert þjóðþing mundi samþykkja gjörning, þar sem nokkur líkindi stæðu til þess, að þjóðin yrði hneppt í slíka heljarfjötra, og engin þjóð lætur bjóða sér annað eins og þetta. 

Ríkisstjórnin átti ekki að veita samninganefnd sinni umboð til að ganga að hverju sem var.  Til þessara samninga var gengið undir nauðung sem hverra annarra uppgjafarsamninga, og fórnarlambið átti ekki að samþykkja neina vexti, enda fordæmi um það komið frá Englandsbanka (frysta inneignin) og Versalasamningunum.  Engin löggjafarsamkoma getur verið þekkt fyrir að samþykkja hærri árlegar greiðslur af þessu tagi en 1 % af VLF, sem vaxtalaust mundi þýða greiðslur í um 30 ár.  Vinstri stjórnin ætlar unga Íslandi að greiða átta sinnum hærri upphæð árlega. 

Ámátlegt er að heyra þvælu utanríkisráðherra um, að minnisblað fjármálaráðherra Sjálfstæðisflokksins hafi stöðugt þvælzt fyrir samningamönnum.  Minnisblað þetta var undirritað af samninganefnd, sem var undir stjórn utanríkisráðuneytisins, og viðskiptaráðuneytið átti þar fulltrúa einnig.  Samfylkingin er furðu-fyrirbrigði, sem enga burði hefur til að stunda faglega og ábyrga stjórnsýslu.    

Í Morgunblaðinu birtist föstudaginn 12. júní 2009 enn eitt lóðið á vogarskál þeirra, er enn vilja halda dómstólaleiðinni til streitu í þessu milliríkja deilumáli.  Hér ræðir um "Áskorun til þingmanna", þar sem skýrum, réttmætum og mikilvægum spurningum er varpað fram til stjórnvalda og Alþingis auk þungvægra lögspekilegra röksemda í grein Lárusar Blöndal, hæstaréttarlögmanns, og Stefáns Más Stefánssonar, prófessors.  Þingmenn ættu ekki að láta nein öfl, hvorki innlend né erlend, stilla sér upp við vegg gagnvart "fait accompli" (afgreiddum gjörningi), heldur hafna þessum gjörningi og hefja nýtt ferli í þessu ólánsmáli, þar sem eftirfarandi orði tilvitnaðra tvímenninga verði höfð að leiðarljósi:

"Við köllum eftir lögfræðilegum rökstuðningi fyrir þeim samningum sem búið er að undirrita.  Ákvörðunin um undirritun samninganna er stór á alla mælikvarða.  Hún er m.a. stór í því ljósi að ekki liggur fyrir hve mikill hluti heildarfjárhæðarinnar, 650 milljarða króna að viðbættum háum vöxtum, kemur í hlut Íslendinga að greiða eða hvort innistæður njóti forgangs fram yfir aðrar kröfur samkvæmt neyðarlögunum." ......

"Ef þetta forgangsákvæði laganna stenst ekki verður greiðslubyrði íslenska ríkisins margfalt meiri en ætla mætti samkvæmt kynningu á samningnum. 

Samninganefnd Íslands hefur skilað sínu verki.  Forsendan í starfi hennar virðist hafa verið sú að okkur bæri skylda til að greiða og því ekki annað að gera en að semja um greiðslukjör.  Þessi nálgun er ekki í samræmi við þá þingsályktun sem samþykkt var þann 5. desember sl. á Alþingi né þá kynningu sem fram fór á hlutverki samninganefndarinnar þegar hún var skipuð." .....

"Í kynningu nefndarinnar á samningnum kemur ekki fram hvers vegna rökum, sem leiddu til þess að íslenska ríkinu bæri ekki að greiða, hafi verið hafnað í samningaviðræðunum.  Ekki liggur heldur fyrir hvers vegna alþjóðlegir dómstólar voru ekki fengnir til að skera úr um deiluna svo sem eðlilegt hefði verið í samskiptum ríkja.  Hafi þau sjónarmið ekki verið höfð að leiðarljósi í samningaviðræðunum að Ísland væri ekki greiðsluskylt var fyrirfram lítil von til þess að ná viðunandi samningum."

Með tilvitnaðri grein téðra lögfróðu manna er verk 6 manna samninganefndar Svavars Gestssonar, sendiherra, gagnrýnt málefnalega frá mörgum hliðum, svo að við lok greinarinnar má segja, að samningurinn hafi verið skotinn í kaf.  Hann er illa rökstuddur, afdrifaríkur og getur orðið íslenzku þjóðinni dýrkeyptur.  Til að kóróna óskapnaðinn virðist nefndin alls ekki hafa haft umboð frá Alþingi til að semja um svo veigamiklar skuldbindingar og að afsala okkur dómstólaleiðinni. 

Nú blasir við, hvað gera þarf.  Fella hortittinn, sem undirritaður var að skipun ríkisstjórnarinnar með fyrirvara um samþykki Alþingis, og skipa nýja samninganefnd, sem kann til verka á þeim sviðum, sem henni verður veitt umboð til, þ.e.a.s. að semja um skilmála, sem þjóðin hefur tök á að ráða við, þó að allt fari á versta veg.  Til þess þarf að beita beztu lögfræðilegu og fjármálalegu rökum, sem hæfustu mönnum á þessum tveimur sviðum eru tiltæk fyrir Íslands hönd. 

 

 

 

Heljarslóðarorusta

Annað ráðuneyti Jóhönnu Sigurðardóttur er heillum horfið.  Það skipar nú málum með þeim hætti, að leitt getur til stjórnmálaástands hér með haustinu (2009), þar sem "búsáhaldabyltingin" gæti virzt hreinn barnaleikur í samanburði.  Gróin og fyrrum öflug verktakafyrirtæki í orkugeiranum hafa sagt upp öllum sínum mannskap frá og með haustinu. 

Við þessar aðstæður kemur umhverfisráðherra, Svandís Svavarsdóttir, tal-og heyrnarmeinafræðingur, fram í fréttatíma RÚV þann 4. júní 2009 og boðar nýja "Loftslagsstefnu Íslands", þar sem íslenzka ákvæðið í Kyoto samninginum verði lagt fyrir róða, af því að það "er blettur á Íslandi".  Hér er á ferðinni sleggjudómur um starf umhverfisráðuneytisins og samningamanna Íslands í Kyoto, svo að nokkrir skotspænir ráðherrans séu nefndir.

Aðalsamningamaður vinstri stjórnarinnar um flókna fjármálagjörninga, Svavar Gestsson, sendiherra, fyrrverandi innsti koppur í búri Alþýðubandalagsins (Alþýjasleifarlagið í Útvarpi Matthildar) og ritstjóri Þjóðviljans, er kominn heim frá Lundúnum með uppkast að samningi um uppgjör "Icesave" reikninganna. 

Þar er um að ræða fallöxi fyrir fjárhagslegt sjálfstæði Íslands.  Pétur Blöndal, Alþingismaður, sem er tryggingastærðfræðingur að mennt, hefur upplýst, að um sé að ræða þrefalt þyngri byrði á hvern Íslending en lögð var á hvern ríkisborgara Weimar-lýðveldisins með Versalasamningunum eftir uppgjöf Vilhjálms 2. í desember árið 1918. 

Í þessar skuldaviðjar ætlar ríkisstjórn Samfylkingar og vinstri-græningja að reyra þjóðina algerlega að þarflausu, eins og sýnt hefur verið fram á með skýrum, lögfræðilegum rökum, m.a. með greinum í Morgunblaðinu. 

Krafan hljóðar upp á GBP 2,2 milljarða og EUR 1,1 milljarð, en til frádráttar koma um GBP 0,3 milljarðar, sem enska fjármálaeftirlitið handlagði og hafa legið vaxtalausir á Englandsbanka síðan í október 2008. Greiðsla á allt að 570 milljörðum króna með 5,5 % vöxtum á 15 árum mun nema ISK 852 milljörðum og yrði rothögg á íslenzkt efnahagslíf, þannig að það gæti ekki keppt við efnahagslíf annarra landa um vinnuafl.  Af þessari upphæð eru ISK 284 milljarðar vextir eða ISK 19 milljarðar á ári.  Íslendingum væri þannig gert að greiða ISK 53 milljarða á ári eða tæp 4 % af VLF. 

Ef þessar greiðslur í 15 ár eru núvirtar, fæst upphæðin ISK 420 milljarðar, sem jafngilda árstekjum ríkisins.  Af þessu sést, að hér er um algera óhæfu að ræða, sem landið getur ekki risið undir, ef skuldin fellur öll á það. 

Forsætisráðherra múlbindur þingið til að reka óáreitt þjóðhættulegan áróður um afrakstur "snilldarsamningatækni" Svavars Gestssonar í útlöndum.  Hvers vegna eiga Íslendingar að greiða 5,5 % vexti, þegar millibankavextir á Bretlandi og á evru-svæðinu eru um 1 %, og Englandsbanki greiðir enga vexti af hinni frystu innistæðu Landsbankans ?   

Ísland hefur ekki efni á mannvitsbrekkum af þessu tagi.  Samningsdrög Svavars Gestssonar eru lakari fyrir Íslendinga en sú 7,0 % vaxtakrafa, sem Bretar gerðu í vetur og hafnað var, þegar tekið er tillit til um 3  % vaxtalækkunar á evru- og pundsvæðunum síðan þá.  Borgaraleg öfl á Íslandi munu berjast gegn uppkasti Svavars Gestssonar með oddi og egg.

Bretar hafa gefið fordæmi um vextina.  Það á að heimta, að þeir losi um hina frystu innistæðu, svo að hægt sé að ávaxta hana.  Skuldbindingar ríkissjóðs vegna falls einkabankans Landsbanka mega aldrei fara yfir 1,0 % af VLF á ári (afborganir og vextir).   

Vinstri-græningjar eru gengnir í björg.  Fjármálaráðherrann, Steingrímur Jóhann og Össur Skarphéðinsson, utanríkisráðherra, kasta fjöreggi þjóðarinnar til "kommissaranna" í Brüssel.  Nú getur að líta verðmiða inngöngunnar í ESB (Evrópusambandið).  Hann er ISK 852 milljarðar.  Kostnaður landsins af vinstri glæfrabrögðunum hrúgast upp.

Ríkisstjórn vinstri flokkanna hefur unnið til vanhelgi,  er óhæf og verðskuldar vantrauststillögu á Alþingi.

 

Sleifarlag

"Ég óttast það mest, að jörðin kunni að vera vitlausra spítali alheimsins".  Þannig komst að orði Francois-Marie Arouet, d. 30. maí 1778, franskur heimsspekingur og rithöfundur, sem tók sér höfundarnafnið Voltaire, og reit undir því nafni undir merkjum Upplýsingastefnunnar, en hún varð undanfari lýðveldisstofnunar í Bandaríkjum Norður Ameríku (BNA) og valdatöku borgarastéttarinnar í Evrópu af aðlinum. 

Þeim, sem eru hagvanir á Íslandi árið 2009, dettur óneitanlega í hug, að Ísland gegni ekki sízt þessu hlutverki í alheiminum, og þá alveg sérstaklega Stjórnarráðið við Lækjartorg og Arnarhól og þinghúsið við Austurvöll. 

Það er kunnara en frá þurfi að segja, að bankakerfið íslenzka hrundi eins og spilaborg, þegar allar lánalínur til landsins lokuðust, er tortryggni fjármálastofnana náði hámarki í kjölfar falls "Lehman Brothers".  Bankakerfið hafði vaxið út yfir allan þjófabálk vegna gáleysis bankastjórnenda og bankaeigenda, sem rekja má til vanþekkingar þeirra á hefðbundinni fjármálastarfsemi og almenns agaleysis hérlendis í fjármálum. 

Enn, um 8 mánuðum síðar, hefur valdhöfum ríkisins og embættismönnum þeirra ekki tekizt að endurreisa bankakerfið.  Það er þeim mikill áfellisdómur vegna þess, að atvinnulíf landsins er lítt starfhæft án bankakerfis.  Þess vegna tærast fyrirtækin upp og atvinnulausum fjölgar.  Fyrstu sjánlegu viðbrögð ríkisstjórnarinnar, sem til valda kom 10. maí 2009, eru að leggja á "Öreigaskatt", sem svo hefur verið nefndur, á nautnalyf og eldsneyti.  Þessi gjörningur er vanhugsaður að hálfu ríkisstjórnarinnar, sem minnir helzt á stefnulaust rekald.  

Lagt hefur verið til, að færa vísitöluna aftur til þess, sem hún var í ársbyrjun 2008.  Slíkar aðgerðir aftur í tímann orka tvímælis, en ríkisstjórn og Alþingi hafa hins vegar í hendi sér að afnema vísitölutengingu inn-og útlána frá ákveðnum tíma í framtíðinni.  Það er róttæk aðgerð, en bæði möguleg og nauðsynleg við núverandi efnahagsaðstæður. 

Síðan þarf að stokka upp rekstur hins opinbera og spara fé, sem svarar til raunaukningar á mann síðan um aldamótin síðustu.  Þegar krónan tekur að hækka í kjölfar endurreisnar bankakerfis og uppstokkunar ríkiskerfis, og þar með verðlag að lækka, er hægt að huga að skattahækkunum, ef þær eru taldar bæta úr skák.  Skattabreytingar eiga hins vegar að verða almenns eðlis, hvort sem um er að ræða beina eða óbeina skatta.  Skattahækkun sú, sem landsmenn urðu vitni að nú í aðfararviku hvítasunnu, er hins vegar eins og snýtt út úr nös vinstri manna, hún er tekin beint úr vopnabúri sameignarsinna, sem boða forræðishyggju, t.d. á formi skefjalausrar neyzlustýringar.  Stuðningsmenn vinstri aflanna og aðrir sjá nú skelfilega birtingarmynd vinstri stefnunnar.

Endurreisn íslenzks efnahagslífs hefur dregizt úr hömlu.  Ástæðan er forystuleysi ríkisstjórnar og agaleysi embættismanna.  Hrunið var svo alvarlegt, að ljóst mátti vera í upphafi, að stjórn ríkisins gæti ekki orðið með hefðbundnum hætti ("business as usual").  Það átti að endurskipuleggja forystuna, eins og landið ætti í stríði.  Beint undir forsætisráðherra átti að búa til "endurreisnarráð", þar sem í forystu væri erlendur eða innlendur maður með bein í nefinu úr atvinnulífinu og með skýrt valdsvið, sem sagt gæti m.a. ráðuneytisstjórum, bankaráðum og bankastjórum fyrir verkum.  Þetta ráð þurfti að vera tvíþætt, með varnarvæng og sóknarvæng.  Varnarvængurinn hefði þá það hlutverk að koma bankakerfinu á legg á ný og að skera niður ríkisútgjöld, en sóknarvængurinn hefði það hlutverk að laða að erlent fjárfestingarfé til uppbyggingar íslenzks atvinnulífs, að hleypa nýju lífi í efnahagskerfið til að stækka kökuna, færa fólki uppbyggjandi viðfangsefni, sem reist yrðu á framleiðslu handfastra verðmæta, helzt til að afla erlends gjaldeyris.   

Sú vinstri stjórn, sem nú er við völd að nafninu til, er á algerum villigötum.  Hún hefur enga burði til frumkvæðis, er veigur sé í.  Dæmi um þetta er framlagning tillögu á Alþingi um umsókn að ESB (Evrópusambandinu).  Frumkvæðið var umsvifalaust hrifsað úr höndum ríkisstjórnarinnar.  Hún hefur nú þegar gefizt upp á sinni vanhugsuðu tillögu um hraðferð inn í ESB, og líklega verður betur ígrunduð tillaga stjórnarandstöðunnar í þessum efnum samþykkt.  Hitt er svo annað mál, að það er kolrangt af ríkisstjórninni að dreifa kröftunum á þessari stundu með undirbúningi að aðildarviðræðum.  Stjórnmálamenn og embættiskerfið hafa ekki bolmagn til endurreisnar og umsóknar á sama tíma.  Fyrst á að reisa efnahagslífið úr rústunum, og síðan að taka slaginn við ESB, því að í aðildarviðræðum munum við þurfa á öllum okkar kröftum að halda.  Betur fallið til árangurs er og að semja við ESB með endurreist efnahagskerfi en allt enn í rjúkandi rúst.

Vinstri stjórnin er of andlaus og getulaus til að veita landinu þá forystu, sem er því lífsnauðsyn nú.  Borin von er, að andinn komi yfir hana nú um hvítasunnuna, eins og yfir lærisveinana forðum.  Líklega er þjóðstjórn skársti kosturinn í stöðunni, en Samfylkingin hefur enn ekki léð máls á slíku, af því að þá yrði aðalmál hennar, aðild að ESB, sett aftarlega í röðina, þar sem það á heima.  

Hér að ofan hefur höfundi orðið nokkuð tíðrætt um agaleysi Íslendinga.  Nýlega var hann á ferð í Sviss.  Mættu landsmenn taka sér Alpaþjóðirnar til fyrirmyndar að þessu leyti í mörgum efnum.  Hér að neðan getur að líta höfund á sviði í Luzern iðka blástur í hið fræga Alpahorn.  Svisslendingar halda það, ásamt fornum hefðum sínum og búningum, í miklum heiðri.  Með sama hætti eigum við Íslendingar að rækta okkar menningararf eða eins og sagði í Birtingi: "Un fault cultiver son Jardin" (maður á að rækta garðinn sinn).  

            

  

 

 

Janusarhöfuð

Þeir, sem nenntu að fylgjast að einhverju leyti með sjónvörpuðum ræðuhöldum af Alþingi Íslendinga mánudagskvöldið 18. maí 2009, hafa e.t.v. sumir hverjir orðið slegnir yfir því, að allt virðist reka á reiðanum hjá ráðherrunum; engin stefna birtist í "stefnuræðu forsætisráðherra", nema ein: að senda umsókn til Brüssel um inngöngu í ESB með þeim skilmálum, sem Alþingi kann að setja. 

Það er ekki einleikið, að á þessum tímum gjaldþrota og atvinnuleysis, þegar efnahagskerfið stefnir norður og niður, sitji hér ríkisstjórn án framtíðarsýnar, en með þá tálsýn, að við það eitt að senda inn umsókn til Brüssel muni hér allt breytast til batnaðar.  Þessi málefnafátækt og firring er þyngri en tárum taki á tímum, þegar þjóðin þarf raunhæfa og sameinandi framtíðarsýn og landsforystu, sem blæs almenningi von í brjóst á þrautastund.  Það þarf hugsjónaeld aldamótakynslóðarinnar í upphafi heimastjórnar til að rífa landið upp úr þeirri eymd og volæði, sem það er að sökkva í undir ráðalausri ráðstjórn. 

Samfylkingin situr í klofinni ríkisstjórn með VG og ætlar nú að kljúfa þjóðina með því að setja ESB á oddinn.  Við því er aðeins eitt svar á Alþingi; að láta sverfa þar til stáls um þetta umsóknarmál.  Hvað sem öðru líður, er klofin ríkisstjórn afar óheillavænleg til að leiða samningaviðræður um aðild að ESB, enda eru drög ríkisstjórnarinnar að þingsályktun um umsókn feigðarflan, sem ekki er unnt að reisa erfiðar og viðurhlutamiklar samningaviðræður á.  Vegna innbyrðis sundurþykkju er ríkisstjórn vinstri flokkanna ófær um að leiða það í ljós, hvað Íslandi kann að bjóðast.  Tvíhöfða ríkisstjórn (Janusarhöfuð) getur engum árangri náð í erfiðum málum. Þess vegna er ver farið en heima setið.  

Athyglivert var, nú í uppstigningarvikunni, að hlýða á Norðmennina tvo frá "Nei til EU" samtökunum norsku.  Þeir sögðu, að Norðmenn hefðu engar varanlegar ívilnanir fengið frá sjávarútvegsstefnu ESB, þegar þeir sömdu árið 1994, og sömu sögu hefði verið að segja um aðrar fiskveiðiþjóðir, sem sömdu um aðild einum áratugi síðar.  Allt tal um, að Íslendingar geti í samningaviðræðum við framkvæmdastjórn ESB fengið varanlegar undanþágur, er óráðshjal.  Tálsýnin er kórónuð með blaðri um, að Íslendingar muni að líkindum móta stefnu ESB sér í hag á hagsmunasviðum sínum.  Fólk, sem þannig talar, er annaðhvort allsendis fáfrótt um innviði og sögu ESB, eða það telur tilganginn helga meðalið í óprúttnum áróðrinum fyrir því að flytja völdin frá Reykjavík til Brüssel. 

Það ætti að fylgja ráðleggingum Norðmannanna frá "Nei til EU" um að bíða með aðildarumsókn þar til búið verður að komast að því, hvort til auðlinda Íslands megi telja um 10 milljarða tunna af olíu og gasi undir hafsbotni Drekasvæðisins, hverra verðmæti má ætla, að jafnist á við 100-falda núverandi árlega landsframleiðslu (VLF) Íslands hið minnsta m.v. meðalverð á myndinni hér að neðan.  Téð magnáætlun er frá norska olíuleitar fyrirtækinu Sagex Petroleum - Terje Hagevang, á grundvelli fyrstu hljóðbylgjumælinga og botnrannsókna á Drekasvæðinu.  Norðmennirnir kváðu skýrt að orði um, að Íslendingum væri vissast að halda sig utan ESB, ef þeir vildu halda í auðlindir sínar.  Þeir hafa í tvígang staðið í samningaviðræðum í Brüssel um inngöngu Noregs.  

 Það, sem landsfeður og-mæður þurfa nú að gera, er, að afleggja draumóra um ESB, sem annars gætu hæglega breytzt í martröð, og einhenda sér í að framfylgja samkomulaginu við AGS (IMF), en vinstri stjórnin virðist vera að klúðra því samstarfi.  AGS hefur svo mikla vantrú á getu ríkisstjórnarinnar til að fást við fjárlagahallann, að hann telur nauðsynlegt að halda uppi svimandi háum vöxtum til að halda aftur af verðbólgu og gengissigi.  Úr þessu verður að bæta og skapa strax forsendur fyrir vaxtalækkun. Í nánu samstarfi við AGS þarf einnig að gera allt, sem nauðsynlegt er til að laða erlendar fjárfestingar til landsins.  Á því veltur algerlega, hvort tekst að vinnna bug á kreppunni árið 2011 eða ekki. Olíupeningarnir, sem enn eru vonarpeningur, munu ekki taka að streyma inn fyrr en um 2020.  

Margir hafa horn í síðu AGS, en okkur er hollt að minnast þess, að haustið 2008 neituðu allar þjóðir, nema e.t.v. Rússar og Kínverjar, að okkar góðu frændum Færeyingum undanskildum, að hlaupa undir bagga og opna hingað lánalínur, nema slíkt færi fram undir handarjaðri AGS.  Nýta þarf AGS til að skapa hér aðlaðandi umhverfi erlendra fjárfestinga.  Ef ríkisstjórnin klúðrar algerlega samstarfinu við AGS, mun það hafa í för með sér hrikalegar afleiðingar fyrir traust útlendinga á Íslandi sem landi til fjárfestinga og sömuleiðis fyrir lánstraust okkar og í reynd skipa Íslandi á bekk með Norður-Kóreu um sinn.    

Sá er galli á gjöf Njarðar, með hliðsjón af þröngsýni og fordómum vinstri flokkanna í garð atvinnulífsins, að hætt er við, að ríkisstjórnin glutri niður stærstu fjárfestingartækifærunum af eftirfarandi tveimur ástæðum:

1. Innan beggja ríkisstjórnarflokkanna er hatrömm andstaða gegn erlendum fjárfestingum, sérstaklega í virkjunum og í orkukræfum iðnaði.  Ríkisstjórnin mun þess vegna þvælast fyrir sköpun atvinnutækifæra í stórum stíl, sem hljótast mundu af innstreymi erlends fjár vegna fjárfestinga í orkuverum og iðnfyrirtækjum upp á t.d. um þrjá milljarða bandaríkjadala eða um 30 % af VLF á þremur árum.  Ríkisstjórnin er því miður ekki upptekin af því að stækka kökuna, heldur að jafna út fátæktinni.   
2. Stefna ríkisstjórnarinnar er að bíða með ákvarðanir um nýjar virkjanir eftir lúkningu á gerð svo nefndrar Rammaáætlunar, þar sem m.a. er reynt að leggja mat á umhverfisáhrif framkvæmda.  Þetta er stefna ríkisstjórnarinnar þrátt fyrir neyðarástand í atvinnumálum landsmanna og þrátt fyrir það, að hvergi mun hlutfallslega jafnstór hluti lands hafa verið friðlýstur sem hérlendis.  Varðandi rask á hálendinu og umhverfisáhrif virkjana er rétt að benda á fróðlega grein Jakobs Björnssonar, fyrrverandi orkumálastjóra, í Morgunblaðinu 20. maí 2009, - Martraðarland - draumaland - veruleikaland.  Þá er og nauðsynlegt að hafa í huga við mat á þessari biðstefnu ríkisstjórnarinnar, að samkvæmt alþjóðlegum viðmiðunum eru allar núverandi virkjanir á Íslandi afturkræfar.  Niðurstaðan er þess vegna sú, að í ljósi aðstæðna sé biðin eftir Rammaáætlun skálkaskjól eitt, ótæk og óferjandi.    

Af ofansögðu er ljóst, að ríkisstjórnin gengur með böggum hildar í atvinnumálum og virðast allar bjargir bannaðar vegna sundurþykkju stjórnarflokkanna í meginmálum.  Ekkert blasir þess vegna annað við en yfir 10 % samdráttur landsframleiðslu á þessu ári án viðsnúnings á árinu 2010 með um eða yfir 20 þúsund manns atvinnulausa.  Til samanburðar er samdráttur Eystrasaltsríkjanna 13 % - 18 % af VLF þar, og gengið fasttengt evru.  Ríkisstjórnin ætti að leita fyrirmynda til Eistlands hjá Andrus Ansip, forsætisráðherra, um það, hvernig 12 % halla á fjárlögum er eytt á 1-2 árum.    

Í einu máli virðist þó ríkja samhljómur stjórnarflokkanna, þ.e. um að þjóðnýta sjávarútveginn með því að hrifsa aflaheimildir frá einkaframtakinu og í hendur stjórnmálamanna.  Hér er um aðför að undirstöðu atvinnulífsins að ræða, sem eyðileggja mun framlegð fyrirtækja, sem lagt hafa í miklar fjárfestingar og gera þeim ókleift að þjóna erlendum mörkuðum með nútímalegum hætti.  Fræðilega ristir þessi þjóðnýting ekki dýpra en hver önnur töfluæfing í Háskóla Íslands, sem lýsir vel ábyrgðarleysi vinstri flokkanna gagnvart atvinnulífinu.  Óvissan, sem ríkisstjórnin hefur nú þegar skapað á þessu sviði, er tekin að hamla starfseminni og draga úr fjárfestingum.  Hvernig ætla stjórnmálamenn að endurúthluta feiknar verðmætum án spillingarásakana og logandi illdeilna um allt land ?        Um þetta ritaði Þorsteinn Pálsson, ritstjóri, í leiðara Fréttablaðsins, 20. maí 2009, "Holur hljómur":

         "Sjávarútvegsmálin eru gott dæmi um þessa óskýru hugsun.  Fiskveiðistjórnunarkerfið er skotið í kaf með einni ákvörðun.  Rekstur smábáta og annarra sjávarútvegsfyrirtækja er settur í uppnám með veiðileyfasviptingum.  Frá þessu má ekki víkja.  Það er flokkslína.  Ríkisstjórnin hefur hins vegar enga hugmynd um hvað við eigi að taka.  Það ráðleysi er fært í þann búning að kalla eigi eftir þjóðarsamstöðu um lausnir.  Það er heldur holur hljómur í ákalli eftir þjóðarsamstöðu á þessum forsendum."

Allt er á sömu bókina lært hjá vinstri flokkunum.  Fár og fum einkenna orð og gerðir.  Fræðilega undirstöðu og traustan röksemdagrundvöll vantar fyrir allar hugmyndir og gerðir ráðstjórnarinnar.  Þetta kallast vond stjórnsýsla. Ef svo fer fram sem horfir, mun ríkisstjórnin sigla hverju málinu í strand á fætur öðru.  Hver verður dómur sögunnar yfir óvönduðum vinnubrögðum af því tagi, sem hér hefur orðið að umfjöllunarefni ?   Ruslahaugar sögunnar voru nefndir af minna tilefni.   

Verkstjórnin

Um áramótin 2008/2009 tóku að heyrast umvandanir um verkstjórn þáverandi formanns Sjálfstæðisflokksins á ríkisstjórnarheimilinu frá forystu Samfylkingar.  Þetta kom flatt upp á suma, því að ekki var þá vitað til, að sú sama forysta hefði úr háum söðli að detta í stjórnunarlegum efnum.  Þegar þetta var svo kannað nánar, kom í ljós, að margur heldur mig sig.  Þingflokkur Samfylkingar hélt þingmálum í gíslingu, og seinagangur var við ákvarðanatöku að hálfu Samfylkingar m.a. vegna veikindafjarveru formannsins.

Nú hefur þjóðin fengið smjörþefinn af verkstjórn Samfylkingar.  Er skemmst frá því að segja, að hún er öll í skötulíki.  Forgangsröðun verkefna, sem er mikilsvert stjórnunaratriði, þjónar engan veginn hagsmunum heildarinnar, heldur virðist vera reist á kreddum og fordómum "nomenklatúru" ráðstjórnarinnar.  Á meðan reka mikilvægustu málin á reiðanum.  Nefna má tafir á endurskipulagningu fjármálakerfisins og hnökra á samstarfinu við Alþjóða gjaldeyrissjóðinn (AGS).  Afleiðingin af þessu er fjármagnsskortur, áframhaldandi gjaldþrot og vaxandi atvinnuleysi. 

Ráðherra sendir AGS tóninn fyrir að mæla gegn lækkun stýrivaxta.  Engin peningaleg rök hamla stýrivaxtalækkun.  Af þessum sökum er augljóst, hvað AGS gengur til.  AGS treystir ekki ríkisstjórninni og meirihluta hennar á Alþingi til að fást við ríkisfjármálin.  Ríkisstjórnin er að heykjast á samningnum við AGS um ríkisfjármálin, sem áttu að verða meginviðfangsefni nýkjörins Alþingis og ríkisstjórnar.  Allir viti bornir menn átta sig á, að hinn feiknarlegi halli á ríkissjóði Íslands, sem er með því hæsta, sem þekkist, mun sliga peningakerfið og allt efnahagslíf landsins, ef ekki verður þegar í stað ráðizt að honum. 

Þess í stað er verkstjórnin nú með þeim hætti, að athyglinni og kröftunum er beint að umsókn um aðild að Evrópusambandinu (ESB).  Stafar ljóma af þessari nýjustu flóttaleið ráðstjórnarinnar ?  Nei, öðru nær.  Drög þau að þingsályktun um umsókn að ESB, sem kynnt voru til sögunnar skömmu eftir að forsætisráðherra batt þingmenn trúnaði um skjalið, eru örverpi, sem benda til, að ríkisstjórnin viti ekki, hvað hún vill.  Svo ólánlega er lagt upp í þessa ferð til Brüssel, að ríkisstjórnin virðist ætla þangað á annarri löppinni og styðjast við hækju "búsáhaldabyltingarinnar" á leið sinni.  Ófélegri málatilbúnaður í örlagaþrungnu máli hefur aldrei sézt síðan landið hlaut heimastjórn árið 1904.  Svo er að sjá sem haltur leiði blindan, og engin heil brú sé í málatilbúnaði vinstri flokkanna, sem nú fara með landstjórnina. 

Viðræður um inngöngu í ESB munu ekki snúast um annað en það, hvernig landið lagar sig að sáttmálum, lögum og tilskipunum ESB.  Það virðist engin stefnumörkun hafa átt sér stað um neinn hinna 35 (eða svo) málaflokka, sem samningamenn ESB munu leggja á borðið og krefjast samþykktar á.  Það er engrar miskunnar að vænta frá samningamönnum ESB.  Vingulsháttur ríkisstjórnar Íslands í þessu stórmáli er með þeim hætti, að Alþingi verður að taka í taumana og kæfa málið í fæðingu áður en ríkisstjórnin verður landinu til stórskammar í Brüssel. 

Nú þegar er ljóst, það sem margir töldu sig vita, að vinstri stjórn ræður engan veginn við þann vanda, sem við er að etja í íslenzku samfélagi árið 2009.  Aðgerðaleysi ríkisstjórnarinnar er þegar farið að valda hærra vaxtastigi í landinu en nokkur þörf væri á, ef hún tæki snarborulega á ríkisfjármulunum og setti ekki samstarfið við AGS í uppnám með ráðleysi sínu.  Jafnvel forseti lýðveldisins er tekinn að óttast barnalegar hugmyndir Samfylkingarinnar um inngöngu landsins í ESB, eins og fram kom við setningu Alþingis nú í vikunni, þar sem hann í raun gagnrýndi verkstjórnina, sem kann ekki að forgangsraða, en hleypur út undan sér frá einu máli til annars. 

 

 

 

Fíllinn og músin

Fíllinn tók jóðsótt, og fæddist lítil mús.  Þetta mun sannast um stjórnarmyndunar viðræður vinstri flokkanna.  Dæmin eru tekin að birtast.  Eftir margra vikna þref fyrir og eftir kosningar um afstöðuna til ESB (Evrópusambandsins) varð niðurstaðan sú að láta Alþingi skera úr og móta stefnuna.  Ef vinnubrögðin á öðrum sviðum eru í líkingu við þetta, verður ný vinstri stjórn aldrei barn í brók. 

Það verður vart séð, hvernig hægt var að ímynda sér, að hægt væri að ganga fram hjá Alþingi í þessu umsóknar ferli, sem í hönd virðist munu fara.  Það er eðlilegt, að Alþingi taki fyrsta og síðasta skrefið í þessu máli.  Ef þingið hefur hug á, að ríkisstjórnin sendi umsókn til Brüssel, þá semur það ályktun um inngönguskilmála, sem mætti síðan leggja fyrir kjósendur í sveitarstjórnarkosningum að ári.  Ef Alþingi hefur hins vegar engan gáning á umsókn, þá þarf vart að eyða meira púðri í þetta mál með öllum þeim tilkostnaði, sem því fylgir.                                                                

Eitt af því, sem Alþingi þarf þá að taka afstöðu til, er herskylda Íslendinga í Evrópuhernum.  Írar vilja halda í hlutleysi sitt, og herskyldan var eitt af því, sem Írar settu fyrir sig, þegar þeir höfnuðu Lissabon sáttmálanum, sem færir ESB enn nær því að verða sambandsríki en ríkjasamband, eins og það er nú.  Ætlar Alþingi að gera það að einu af inngönguskilyrðunum, að Íslendingar verði undanþegnir herskyldu ?  Ætla hernaðarandstæðingarnir í VG að styðja ríkisstjórn, sem vinnur að undirbúningi inngöngu án nokkurra umtalsverðra skilyrða ?  Það eru svo alvarlegir þverbrestir í þessu ríkisstjórnar samstarfi vinstri flokkanna, sem virðist vera í burðarliðnum, að það getur hvorki orðið fugl né fiskur. 

Myndin hér að ofan er af hinum raunverulega valdsmanni á Íslandi.  Í stað þess að vinna samkvæmt samkomulaginu við hann, þ.e. Alþjóða gjaldeyrissjóðinn, AGS, eyða stjórnarflokkarnir dýrmætum tíma í allt annað, s.s. stjórnarráðsbreytingar, stjórnlagaþing og ESB.  Allt er þetta birtingarmynd uppgjafar og flótta frá erfiðum viðfangsefnum.  

Alvarlegasta birtingarmynd firringarinnar eru áformin um þjóðnýtingu aflaheimilda.  Þar er um að ræða aðför að eignarrétti útgerðarfyrirtækja, stórra og smárra, sem varinn er af eignarréttarákvæði Stjórnarskráar Íslands.  Slík stefna er hreinræktaður Marxismi, öllu verri þó, því að dauðdagi fyrirtækjanna á að verða hægur og kvalafullur, en ekki snöggur, eins og boðað var í Auðmagni Karls Marx. 

Verði þessi sameignarstefna vinstri flokkanna raungerð, munu mikil málaferli hefjast og algert upplausnarástand verða í grundvallar atvinnuvegi þjóðarinnar.  Yrði þar um mikinn óvinafagnað að ræða, og helztu erlendir samkeppniaðilar íslenzks sjávarútvegs munu þá glotta við tönn.  Um þetta mál birti Þorsteinn Pálsson, ritstjóri, ágætan leiðara í Fréttablaðinu þann 8. maí 2009, "Hægt í réttlætið".  Þar segir m.a.:

"Fiskveiðistjórnunarkerfið með frjálsu framsali var lögfest af vinstri stjórn Steingríms Hermannssonar.  Einu ráðherrarnir sem knúðu málið fram á þeirri tíð og sitja þar enn eru Jóhanna Sigurðardóttir og Steingrímur Sigfússon.  Þingmenn Sjálfstæðisflokksins greiddu atkvæði gegn málinu vegna millifærslusjóðs sem fylgdi með." 

"Lögin fólu einfaldlega ekki í sér úthlutun á veiðirétti.  Hún hefur aldrei farið fram.  Það sem gerðist var að veiðiréttur smábátasjómanna og útvegsmanna var minnkaður frá því sem áður var og takmarkaður við ákveðið hlutfall úr hverjum stofni.  Þeir sem hagsmuna höfðu að gæta litu á skerðinguna sem ranglæti.  Allir voru sammála um að það sem eftir stóð af veiðiheimildum þeirra væri réttlæti."

Síðan þetta var, hefur megnið af þessum veiðiréttindum skipt um hendur.  Að ríkið hrifsi þennan afnotarétt til sín á grundvelli veiks lögfræðilegs hugtaks um þjóðareign á veiðistofnum, er fullkomið glapræði á borð við lögleysur framdar í byltingum.  Ákvæðið um þjóðareign var sett í lög um stjórnun fiskveiða til verja ríkisvaldið hugsanlegum lögsóknum vegna afskipta af nýtingunni, þ.e. vegna ákvörðunar á leyfilegri árlegri heildarnýtingu á hverjum stofni, lokunar veiðihólfa o.þ.h.  Slíkt eru stórtæk inngrip í einkanýtingarréttinn, en almennt viðurkenndur réttur ríkisvaldsins.  Fiskveiðilögin kveða hins vegar ekki á um, að veiðistofnarnir séu eign ríkisins, og á þessu tvennu, þjóðareign og ríkiseign, er grundvallar munur í lagalegum skilningi. 

Við endurreisn íslenzks efnahagslífs duga engin vettlingatök.  Afstaða vinstri flokkanna einkennist af bullandi vörn, sem leiðir til hálfkáks eins.  Þeir þumbast við gagnvart AGS og geta í hvoruga löppina stigið.  Eina afstaðan, sem dugir í núverandi stöðu, er djarfur sóknarleikur.  Í samvinnu við AGS þarf að endurskipuleggja ríkisbúskapinn, og með AGS sem bakhjarl þarf að leita allra leiða til að laða hingað að erlenda fjárfesta í atvinnustarfsemi.   

Helzti hugmyndasmiður kínverskrar endurreisnar eftir afglöp Maos, formanns, sagði eitthvað á þá leið, að það skipti ekki máli, hvort kötturinn væri gulur eða svartur.  Hið eina, sem máli skipti, væri, að kötturinn veiddi mýs.  Íslenzki stóriðjukötturinn hefur veitt mýs í allan vetur, þ.e.a.s. stóriðjufyrirtækin á Íslandi hafa haldið uppi fullri framleiðslu og þar með fullri vinnu þrátt fyrir bágborið afurðaverð.  Nú hillir undir hærra afurðaverð, og þá er lag að leita eftir frekari fjárfestingum þessara aðila.  Þá bregður svo við, að íslenzk stjórnvöld setja upp hundshaus.  Þau hafa flokkað atvinnulífið niður í góða og slæma atvinnustarfsemi.  Þetta er forkastanlegt viðhorf og brýtur í bága við jafnræðisrétt til atvinnustarfsemi.  Hið eina, sem máli skiptir núna, er að koma hjólum atvinnulífsins í gang aftur til að vinna bug á atvinnuleysinu og til að gera skattstofnana burðugri en þeir eru.  

Með því að uppfylla kröfur AGS vafningalaust á að vera hægt að virkja hann sem bakhjarl fyrir stórfelldar erlendar fjárfestingar, sem duga til endurreisnar atvinnulífsins.  Að ætla sér hins vegar að leggja áherzlu á að fara í samningaviðræður við Brüssel með allt niður um sig og samstarfið við AGS í uppnámi, er dæmt til að leiða til ófarnaðar.  Áður en haldið er í leiðangur til Brüssel verður að taka til í eiginn ranni, þ.e. í stórum dráttum að uppfylla Maastricht skilyrðin.  Það er miklu vænlegra en að reiða sig á vilhalla forystu Svía í ESB á seinni helmingi 2009.  Við vitum, hverjir fara með raunveruleg völd í ESB.  Við eigum enn hauka í horni víða í Evrópu, en verðum að sýna djörfung og dug til að þessir vinir okkar geti stutt við bakið á okkur.  Þeir munu ekki geta það, ef við förum sem bónbjargarmenn til Brüssel.  

Niðurstaðan er þessi:

Ríkisstjórnar flokkarnir eru ófærir um að veita leiðsögn í ESB-málinu.  Þeir ganga með böggum hildar til viðreisnar ríkisbúskapar og endurreisnar atvinnulífs, sem lýsir sér í léttvægum sparnaðarhugmyndum, illa grunduðum skattaáformum og fordómum gagnvart erlendum fjárfestingum í orkukræfum iðnaði.  Rétta leiðin er hins vegar uppstokkun ríkisbúskapar með ábyrgð forystumanna ríkisfyrirtækja og stofnana, er varði stöðumissi, sé ekki staðið við fjárhagslegar skuldbindingar í fjárlögum.  Atvinnustefnan miði að útrýmingu atvinnuleysis svo hratt sem verða má með því að hafa allar klær úti eftir erlendum fjárfestingum, sem munu jafnframt veita hunduðum milljarða í tóma sveitasjóði og þurftarfrekan ríkissjóð.