Fiskveiðistefna ESB

Ráðstjórnin er augljóslega óhæf til að fást við vanda þjóðfélagsins.  Hún býr ekki yfir neinum raunhæfum úrræðum og virðist ekkert lag hafa á að skipuleggja endurreisnina.  Samfylkingarfólk blaðrar að vanda um inngöngu í ESB (Evrópusambandið) sem "kínalyfselixír" fyrir samfélagið, en hefur ekki lagt fram neina greiningu á kostum þess og göllum né lagt fram samningsmarkmið, sem ræða mætti og leggja í úrskurð þjóðarinnar. 

Eitt mikilvægasta málið í þessu samhengi er ráðstöfun auðlinda í íslenzku efnahagslögsögunni.  Framkvæmdastjórn ESB hefur viðurkennt gjaldþrot fiskveiðistefnu ESB, enda eru 88 % fiskistofna í lögsögu ESB ofveiddir.  Um 93 % af þorski í Norðursjó er veiddur áður en hann verður kynþroska.  Úthlutaðir fiskveiðikvótar eru í mörgum tilvikum 50 % yfir þeim mörkum, sem vísindamenn ráðleggja.  Svindlið er svo yfirgengilegt, að eftirlitsstofnun ESB (EU´s Court of Auditors) lýsti því yfir árið 2007, að veiðimagnið væri "óþekkt".  Veiðifloti ýmissa landa er 60 % - 80 % of stór, og hann er rekinn með svo miklu tapi, að ríkisstuðningur við útgerðirnar nemur í sumum tilvikum jafnhárri upphæð og söluverðmæti veiðinnar.  Auk þess eiga sér stað duldar niðurgreiðslur á formi niðurfellingar opinberra gjalda af olíu til útgerðar.   

Af þessum sökum er fræmkvæmdastjórn ESB nú að undirbúa að söðla algerlega um.  Hún hefur samið "grænbók" um nýja fiskveiðistefnu, þar sem fyrirmynda er leitað í fiskveiðistefnu Íslands og Nýja Sjálands.  Framkvæmdastjórn ESB er með öðrum orðum að móta fiskveiðistefnu, sem miðar að úthlutun framseljanlegs kvóta til útgerðanna.  Það á að virkja kraft einkaeignarhalds með veðsetningarrétti og reyna þannig að bæta umgengni við auðlindina.  Efnahagslögsaga ESB-landanna á að verða "innri markaður" ESB með veiðiheimildir.  Viðskipti með kvóta eiga að verða frjáls á milli landa innan ESB.  Það á sem sagt að leggja fyrir róða stefnuna um "hlutfallslegan stöðugleika", sem aðildarsinnar hérlendis hafa þrástagazt á sem haldreipi fyrir íslenzkan sjávarútveg, ef Ísland gengur í ESB. 

Ef Ísland gengur í ESB, munu niðurgreiddar evrópskar útgerðir geta boðið í kvóta í eigu íslenzkra útgerða eða á íslenzkum kvótamarkaði.  Hvernig halda menn, að samkeppnistaða Íslendinga verði gagnvart niðurgreiddum risaútgerðum Evrópu, sem vantar verkefni fyrir flota sinn.  Hætt er við, að saga einstakra byggðarlaga á Íslandi muni þá færast yfir á landið allt.  Ísland gæti fyrr en varir orðið rúið þessari meginauðlind sinni.  Hvers vegna er ekki rætt um þessa hlið "grænbókar" ESB hérlendis ?  Það er vegna þess, að í ESB-vaðlinum tröllríður ábyrgðarleysið þekkingarleysinu.   

 

Þa

Ísland undir ráðstjórn

Eftir að fjármálaráðherra, að fenginni vafasamri umsögn "lausamanns"  frá Verkamannaflokkinum norska, þjóðnýtti Sparisjóð Reykjavíkur og nágrennis (SPRON) og sameinaði Kaupþingi,  er megnið af bankakerfinu íslenzka komið í ríkiseign.  Eins og vænta mátti, á einkaframtakið erfitt uppdráttar við þessar aðstæður, sbr tregðu Nýja kaupþings við að láta af hendi það, sem skiptastjóri afhenti því á silfurfati.  

Vegna drottnunar ríkisvaldsins yfir fjármálageiranum er nú  nánast allt atvinnulíf á Íslandi undirorpið opinberri spillingu og duttlungum valdhafanna í Stjórnarráðinu.  Hin gríðarlega valdsamþjöppun í ráðuneytunum minnir á Ráðstjórnarríkin, sem urðu sjálfdauð fyrir tveimur áratugum vegna innanmeina.  Á meðan "verklaus vinstri stjórn" verður við völd í landinu, þarf ekki að búast við neinni breytingu í þessum efnum.  Lamandi krumla ríkisvaldsins mun drepa hér allt í dróma.  Vinstri flokkarnir eru jafnúrræðalausir og þeir hafa alltaf verið.  Þar trónir lýðskrumið eitt.

Eftir hið geigvænlega  fjárhagstap, sem flestir landsmenn urðu fyrir í Hruninu, og eftir að hafa horft upp á útrásarvíkingana sólunda digrum sjóðum fyrirtækja og stofnana, sjóðum, sem áttu rætur að rekja til strits almennings í landinu, er skiljanlegt, að mikil sveifla til vinstri yrði á fylgi stjórnmálaflokkanna. 

Þá gleymist það hins vegar, að téðir lýðskrumarar á vinstri væng smjöðruðu ótæpilega fyrir útrásinni, sbr hegðun borgarstjórnarflokks VG og Samfylkingar í REI-hneykslinu, sem ætluðu að færa auðjöfrunum Orkuveitu Reykjavíkur á silfurfati við bumbuslátt núverandi iðnaðar-og utanríkisráðherra, og Samfylkingin beinlínis flaðraði upp um auðkýfingana, eins og Borgarnesræður fyrrverandi formanns Samfylkingar árið 2003 eru til vitnis um, þar sem hún réðist af offorsi á þáverandi formann Sjálfstæðisflokksins, Davíð Oddsson, fyrir andóf hans gegn auðvaldinu.  Er nema von, að skinhelgin holdi klædd spyrji nú sjálfstæðismenn: "hverjir báru ábyrgð á Hruninu ?".  Hræsnin ríður ekki við einteyming. 

Fleiri gengu erinda auðjöfranna en að framan eru taldir.  Framsóknarflokkinum þótti svo mikið við liggja, að eigum Reykvíkinga og annarra eigenda Orkuveitu Reykjavíkur (OR) yrði beitt fyrir vagn útrásarvíkinganna, að hann rauf meirihlutasamstarf við Sjálfstæðisflokkinn í borgarstjórn Reykjavíkur, þegar meirihluti borgarstjórnarflokks hans neitaði að taka þátt í að breyta OR í spilavíti. 

Forseti lýðveldisins setti ríkisstjórninni og Alþingi stólinn fyrir dyrnar með synjun á staðfestingu fjölmiðlalaganna og sakaði, í samhljómi við Samfylkinguna, Sjálfstæðisflokkinn um óeðlilega andstöðu við auðvaldið, sem hér gleypti hvern fjölmiðilinn á fætur öðrum.  Þar var um að ræða auðjöfradekur á kostnað lýðræðis og upplýstrar opinnar umræðu í landinu, sem enn hefur ekki borið sitt barr þrátt fyrir fall "ólígarkanna" með brauki og bramli. 

Samfylkingin og Framsóknarflokkurinn börðust gegn stefnu Sjálfstæðisflokksins um dreift eignarhald (eignarhlutdeild 3 %-8 %) á bönkunum.  VG var vitaskuld á móti allri sölu ríkiseigna, trú sinni hugsjón um ríkisforsjá á öllum sviðum þjóðlífsins.  Nú hafa draumar VG um ráðstjórn á Íslandi rætzt.  Hefði stefnan um dreift eignarhald bankanna náð fram að ganga, mundi margt hafa farið á annan veg, því að áhættusækni án "ólígarka" hefði verið minni og sömuleiðis krosseignatengsl og þar með peningalegar loftbólur.  Bankakerfið hefði þess vegna ekki stækkað jafnrosalega og raun ber vitni um.  Á þessum grunni er hægt að velta fyrir sér, hvar meginsökin á umfangi Hrunsins liggi. 

 

Viðbjóðsleg mærð iðnaðarráðherra Samfylkingar á forsprökkum orkuútrásarinnar íslenzku, flandur hans í þeirra þágu til fjarlægra og ófýsilegra staða til fjárfestinga og smjaður í garð sjeika og annarra valdsmanna á þessum gandreiðum, var við brugðið og er til skjalfest.

Allt vitnar þetta um siðferðilega ábyrgð Samfylkingar á mestu hrakfallasögu landsins af mannavöldum frá Siðaskiptum. 

Að halla sér til vinstri nú í örvæntingu er þess vegna ekki alls kostar rökrétt, og afleiðing þess verður sú, að þjóðin mun fara úr öskunni í eldinn.  Það er næsta víst, að vinstri stjórn verður bæði úrræðalaus og sundurþykk hér eftir sem hingað til og mun þess vegna aðeins lengja og dýpka kreppuna á Íslandi.  Ráðstjórnin er ráðþrota og felur það með reykbombu, sem kölluð er frumvarp til breytinga á stjórnarskrá, sem er rétt ein hrákasmíðin úr þeim herbúðum og aðför að Alþingi. 

Málflutningur Samfylkingarinnar í utanríkismálum líkist því helzt, að forsprakkar þar á bæ séu með óráði.  Formaður og varaformaður eru eins og gömul plata, sem endurtekur í sífellu, að Íslendingar eigi að sækja um aðild að ESB og að taka upp evru.  Engin boðleg röksemdafærsla fylgir.  Á að færa peningafurstum Evrópu íslenzkar auðlindir á silfurfati ?  Hvers vegna er ekki gerð tilraun til gagnsóknar í málefnum fallinna íslenzkra banka á erlendri grund á grundvelli lögfræðilegra raka ?  Ekkert bendir til, að það stöðumat Samfylkingarinnar skili nokkrum árangri, að leita beri stjórnmálalegra lausna án þess að draga þá, sem við teljum brotlega, fyrst fyrir lög og rétt.  Óþarft er að fjölyrða um, að evran er ekki innan seilingar vegna strangra Maastricht-skilyrða, sem kollkeyrt efnahagskerfi ræður engan veginn við að svo stöddu.  

Hvers vegna gerir Samfylkingin nákvæmlega ekki neitt til undirbúnings aðild ?  Hún gæti t.d. lagt fram á Alþingi þingsályktunar tillögu um umsókn, þar sem samningsmarkmiðin yrðu tíunduð.  Ef Alþingi samþykkir og stefna Sjálfstæðisflokksins nær fram að ganga, fer þessi tillaga í efnislega umræðu á meðal þjóðarinnar og atkvæðagreiðslu.  Samfylkingin gerir nákvæmlega ekkert í þessu máli, nema að gleypa loft.  

Varðandi evruna vita allir, að samkeyra yrði íslenzkt efnahagslíf og peningamálastefnu eftir inngöngu svo lengi, að landið verði í fasa við evruland í 2 ár samfellt.  Þetta bara hreinlega er ekki í augsýn næsta áratuginn.  Allt þetta ESB og evru tal er einbert orðagjálfur og flótti frá raunverulegum viðfangsefnum landsstjórnarinnar.  Þessi hegðun Samfylkingarinnar er til vitnis um algert ábyrgðarleysi og uppgjöf gagnvart mesta viðfangsefni lýðveldisins.  Þessi stjórnmálaflokkur heimtar áframhaldandi stjórnarforystu.  Hér mundi nú einhver "Jesúsa sig".  

Það er lágmark, að í umsóknarskjali um aðild að ESB, sem þjóðin vonandi fær að tjá sig um í atkvæðagreiðslu, ef og þegar slíkt verður samið, komi fram krafa um óskoraðan umráðarétt íslenzka ríkisins á efnahagslögsögu Íslands.  Þó að slíkt náist fram, er eftir sem áður sú hætta fyrir hendi, að Evrópudómstóllinn dæmi slíkt stríða gegn grundvallar sáttmálum ESB.  Það yrði ekki björgulegt eftir einn til tvo áratugi, þegar væntanlega verður farið að dæla upp eldsneyti, gasi og olíu, úr botni Drekasvæðisins. 

Talið er, að hagkvæmt sé að vinna olíu og gas á Drekasvæðinu, ef markaðsverð olíu er yfir 70 USD/tu (bandaríkjadalir á tunnu), en það er mun lægra nú.  Eftir að þessari kreppu lýkur, mun eftirspurn aukast á ný, svo að verðið um árið 2020, þegar talið er, að vinnsla gæti hafizt á Drekasvæðinu, verður að lágmarki 100 USD/tu á verðlagi 2009.  Norskir sérfræðingar telja, að á Drekasvæðinu séu um 20 mia tu (milljarðar tunna) og ekki minna en helmingur þess magns sé á íslenzka hlutanum.  Sé nú beitt varfærni og reiknað með, að aðeins verði hagkvæmt að vinna 1 mia/tu (10 %) og að lindirnar vari í 30 ár, þá nemur andvirðið 3 mia USD/a og hagnaðurinn a.m.k. 0,9 mia USD/a.  Lágmarks skattheimta íslenzka ríkisins af þessari starfsemi næmi 60 mia ISK/a eða 15 % af núverandi tekjum ríkisins, en tekjur ríkisins gætu jafnvel tvöfaldazt m.v. stöðuna 2009. 

Nú er það að vísu svo, að skattagríð og takmarkað viðskiptavit forkólfa Samfylkingar, sem fara með forræði iðnaðarráðuneytis, virðist ætla að kæfa allan áhuga fjárfesta í fæðingunni, því að ráðstjórnin mun vera að gæla við 80 % tekjuskatt af þessari starfsemi.  Er það alveg dæmigert fyrir vafstur rauðliða í atvinnumálum að slátra gullhænunni áður en hún fer að verpa.  

Það er niðurlægjandi fyrir íslenzku þjóðina að búa við ráðstjórn.  Með hugtakinu ráðstjórn er vísað til Ráðstjórnarríkjanna gömlu.  Þar var allt atvinnulíf og öll önnur starfsemi undir járnhæl ríkisvaldsins.  Þannig er það að verða hér.  Bankarnir næstum allir í ríkiseigu og þar með atvinnulífið háð duttlungum ríkisvaldsins.  Á meðan þetta ástand varir, mun eymdin á Íslandi fara vaxandi, þ.e. æ fleiri munu falla undir fátæktarmörk og verða öreigar. 

Ástæðan fyrir því, að svona er komið á Íslandi og að breyttu breytanda víðast hvar í heiminum, eru alvarleg hagstjórnar mistök, sem kenna má við Alan Greenspan, fyrrverandi seðlabankastjóra BNA, sem leyfði eignabólunni og peningabólu fjármálafyrirtækjanna að blása óheft út.  Það átti að slá á þessa þenslu, hvar sem hennar varð vart, með hækkun stýrivaxta og takmörkun peningamagns í umferð.  Á Íslandi virkuðu ekki slík tól Seðlabankans vegna víðtækra vísitölutenginga í hagkerfinu og síðar myntkörfulána.  Nú er hafið verðhjöðnunarskeið í íslenzka hagkerfinu, og þá er tímabært að semja löggjöf, er miðar að afnámi verðtrygginga á nýjum samningum, og heimild lántakenda og lánveitenda til að breyta eldri lánum, vísitölutengdum eða gengistengdum, yfir í lán á föstum vöxtum eða X % yfir stýrivöxtum Seðlabankans með valfrelsi um jafngreiðslulán ("annuitet").  Aðeins með þessu móti munu tól Seðlabankans bíta í framtíðinni.  Honum ber að gæta þess, að hvorki eignabólur né peningabólur nái að myndast.  Honum ber líka að sjá til þess að skapa grundvöll hagvaxtar, og það er aðallega gert með þeim tólum, sem hér voru nefnd.  

 Ein af lexíum ófaranna (Hrunsins) er að forðast stjórnlausa misskiptingu auðsins, því að hún er gróðrarstía spillingar og efnahagslegs óstöðugleika.  Þetta verður bezt gert með því að hindra fyrr nefndar bólur og með því að beina fjárfestingum til framleiðslugreina, þar sem á sér stað sköpun handfastra verðmæta, og þar sem fjölbreytileg geta og þekking fær að njóta sín.  Myndin hér til hliðar sýnir þróun miðtekna, þ.e. tekna, þar sem jafnmargir eru ofan við feril og neðan við, hjá karlpeningi í fullu starfi í BNA á undaförnum 35 árum.  Á föstu verðlagi rýrnuðu þessar tekjur.  Á sama tíma var að jafnaði góður hagvöxtur í BNA.  Af þessu má álykta, og það er staðfest með rannsóknum, að tekjuójöfnuður jókst gríðarlega á þessu tímabili.  Þróun í ójöfnuði tekjuskiptingar má ráða af því, að á tímabilinu 1947 - 1979 höfðu þeir 0,1 % tekjuhæstu 20 sinnum hærri tekjur en neðstu 90 % að jafnaði, en árið 2006 höfðu þeir 77 sinnum hærri tekjur.  Þetta eru upplýsingar frá "Economic Policy Institute" í Washington DC.  Þetta getur ekki talizt eftirsóknarverð þróun fyrir neins konar þjóðfélag, og það hefur verið sýnt fram á, að mikill munur skapar óstöðugleika, en hóflegur munur virkar örvandi fyrir hagvöxtinn.  Hvað er þá hóflegur tekjumunur, og hvað er of mikill ?

Alþjóðlegur mælikvarði á tekjuskiptingu þjóðfélags er svo kallaður Gini-stuðull.  Í BNA óx hann úr 0,40 árið 1974 og upp í 0,47 árið 2006, en lækkaði svo í 0,46 árið 2007.  Víðast hvar fer hann nú lækkandi, einnig á Íslandi.  Á Bretlandi óx hann úr 0,25 árið 1979 í 0,35 árið 2006 og á Íslandi úr 0,24 árið 2004 í 0,26 árið 2006.  Fyrir félagslegt markaðshagkerfi á Íslandi er sennilega hæfilegt, að þessi stuðull sé á bilinu 0,22-0,26.  Á hinum Norðurlöndunum var Gini-stuðullinn árið 2006 á bilinu 0,24-0,30 og 0,26 að meðaltali.   

Til að stjórna þessu er áreiðanlega ekki heppilegast að beita ráðstjórnar aðferðum með ofurskattlagningu, því að slíkt stækkar svarta markaðinn og dregur úr vinnuframboði og vinnueftirspurn.  Fyrst ber a.m.k. að beita peningalegum úrræðum til að hindra verðlags-og eignabólur ásamt fjárhagslegri jöfnun námstækifæra áður en farið er að jafna með ríkissjóði.  Þá ber í félagslegu markaðshagkerfi að leggja bann við launatengingu stjórnenda eða stjórnarmanna við skammtímamarkmið hlutafélaga.   

Á Íslandi þarf að koma hjólum efnahagslífsins í gang, hvað sem það kostar.  Er líklegt, að ráðstjórn henti vel til þess ?  Það eru þrjú skilyrði, sem þarf að uppfylla til að hjólin fari að snúast:  

1. bankakerfið verði endurfjármagnað strax, svo að það geti smurt hjól atvinnulífsins.  Lán frá eða með milligöngu AGS (IMF) á að nýta til þess.
2. raunvextir útlána bankanna á nýjum lánum og gömlum verði nálægt núlli.  Þetta þýðir auðvituð lækkun innlánsvaxta að sama skapi á meðan atvinnulífið er frosið.
3. erlendir fjárfestar stofni til nýrrar atvinnustarfsemi í landinu, sem veiti þúsundum manna og kvenna af öllum stéttum ný tækifæri.  Að þessu þurfa stjórnvöld að vinna með markvissum hætti og nýta öll sambönd í því efni.

Það eru vissar efasemdir um, að samstarf VG og AGS gangi sem skyldi.  Þetta stafar t.d. af harðvítugri andstöðu VG við samning fyrri ríkisstjórnar haustið 2008 við AGS og tafa, sem virðast verða á að ná áföngum samningsins og þar með lánsafgreiðslu.  Þessi togstreita og tortryggni tefur fyrir endurræsingu atvinnulífsins.   

Nú er hafin verðhjöðnun, sem hlýtur að leiða til stýrivaxtalækkunar, jafnvel undir ráðstjórn, sem hefur varla tök á að kynda undir verðbólgu á næstunni. Ef Seðlabankinn lækkar ekki vexti um a.m.k. 3 % á mánuði að jafnaði f.o.m. apríl, þ.e. á 5 mánuðum niður í 2 %, þá verður að efast stórlega um gagnsemi samstarfsins við AGS, sem Samfylkingin sótti svo fast í kjölfar Hrunsins, og/eða um hina nýju bankastjórn Seðlabankans.  Jöklabréfin eiga engin fyrirstaða að vera í þessu efni.  Nú þegar greiðum við 50-100 milljarða á ári út í vaxtakostnað þeirra vegna, sem fara sem gjaldeyrir úr landi.  Þessu verður að linna.  Áður en gjaldeyrishöftum verður aflétt þarf lagabreyting um heimild til skuldbreytinga yfir í óverðtryggðar krónur að eiga sér stað.  Er hægt að treysta ráðstjórninni til að standa í ístaðinu við að ná niður vöxtum ?  Þá þarf hún að gera betur en hingað til.  Hún virðist í hvoruga löppina geta stigið.

Þriðja skilyrðið getur ráðstjórnin ekki uppfyllt vegna þess, að innan raða Samfylkingar og einkum VG er mikil andstaða gegn erlendum fjárfestingum, a.m.k. ef um er að ræða alþjóðleg stórfyrirtæki.  Spurningin er, hvernig verða erlendir fjárfestar fengnir til landsins að nýju.   Því er spáð, að árið 2010 nái álverðið 2000 USD/t (það er nú undir 1500 USD/t) og jafnaðarverð verði smám saman 2500 USD/t.  Þá mun áhugi fjárfesta glæðast og íslenzk orkuvinnslufyrirtæki ná vopnum sínum á ný.

Verða erlendir aðilar fúsari til fjárfestinga á Íslandi, ef landið tekur stefnuna á  ESB og upptöku evru ?  Það er ekki augljóst, því að landið hefur aðgang að innri markaði Evrópu með aðild að EES.  Dótturfélög erlendra félaga mega gera upp sitt bókhald í mynt móðurfélagsins.  Íslenzka krónan skiptir þess vegna litlu máli fyrir fjárfestana.  Ef þróun mála í eftirleik Hrunsins hins vegar verður með þeim hætti, að fjárfestar, hvaðanæva að úr heiminum, geri að úrslitaatriði, að Ísland selji sig á vald yfirþjóðlegra samtaka, er ekki um annað að ræða en að semja þingsályktunar tillögu með samningsmarkmiðum, sem að fengnu samþykki Alþingis yrðu lögð fyrir þjóðina til samþykktar eða synjunar. 

Hvers vegna lætur Samfylkingin nægja að tala um nauðsyn umsóknar um aðild að ESB, en færir engin haldbær rök fyrir þessari nauðsyn, og gerir  nákvæmlega ekkert raunhæft til að þróa efnahagskerfið í þá átt, að við eigum einhverja valkosti ?    

 

 

Hagsmunagæzla í skötulíki

Hagsmunagæzla utanríkisráðuneytis Íslands gagnvart Bretum og Evrópusambandinu (ESB) síðan í Hruninu haustið 2008 nær ekki máli.  Engu er líkara en heybrækur einar véli þar um, eftir að flokkurinn með stóra rauða núllið í táknmynd sinni tók við völdum í utanríkisráðuneytinu. 

Skýr lögfæðileg rök eru fyrir þeim málstað Íslands, að ríkissjóði landsins beri engin lagaleg skylda til að standa straum af greiðslum til innistæðueigenda svo nefndra "Icesave" reikninga.  ESB hefur skýrar stjórnmálalegar og fjármálastöðugleika ástæður til að kúga okkur Íslendinga til hlýðni við þá stefnu, að ríkissjóður heimalands viðkomandi banka greiði það, sem á vantar, þegar tryggingasjóður innistæðureikninga verður upp urinn.  Öruggt er, að harðdrægir samningamenn ESB nýta sér þann veikleika, að forystusauðir í ríkisstjórn Íslands ganga með grasið í skónum á eftir ESB pótintátum. 

Íslendingar hafa lengi lagarefir verið, og nú blasir það við öllum, nema íslenzka utanríkisráðuneytinu, að sterkasti leikurinn í stöðunni er þessi:

Stefna framkvæmdastjórn ESB fyrir rétt vegna brota gegn Íslandi á grundvelli rangtúlkunar á eigin lögum og reglum.  Að framlagðri stefnu getum við síðan boðizt til að ganga til viðræðna um greiðslufyrirkomulag Icesave reikninganna, þar sem í boði yrði samkomulag um að fella niður málssóknina gegn niðurfellingu krafna á hendur íslenzka ríkinu varðandi innistæðureikninga erlendis. 

Ríkisstjórnin, og þá sérstaklega utanríkisráðherra hennar, skuldar þjóðinni skýringu á doða þeim og drunga, sem einkennt hefur hagsmunagæzlu ráðuneytisins fyrir Íslands hönd gagnvart ESB.  Er það að sannast á Samfylkinguna, að hún taki hagsmuni ESB fram yfir hagsmuni Íslands ?  Slíkt háttarlag varðar stefnu viðkomandi ráðherra fyrir Landsdóm.  Eða er þrælslundin svo djúpstæð, að Samfylkingin þori ekki að styggja "væntanlega" viðsemjendur sína og herra í Brüssel ?

Tveir mikils metnir lögfræðingar, Lárus L. Blöndal, hæstaréttarlögmaður og Stefán Már Stefánsson, prófessor,  hafa í vetur verið óþreytand við að vekja máls á ótvíræðri og sterkri réttarstöðu Íslendinga með greinum í Morgunblaðinu, sem vakið hafa mikla athygli.  Í grein sinni, "Í hvaða liði eru stjórnvöld", þann 3. marz 2009, vitna þeir til skýringa utanríkisráðherra á aðgerðaleysi sínu:

"...þungvæg lögfræðileg rök eru talin hníga að því að túlka tilskipunina um innistæðutryggingar þannig að íslenska ríkið verði að hlaupa undir bagga með tryggingasjóðinum til að greiða lágmarkstryggingar ...".  

Það er skýlaus réttur okkar, íslenzkra skattgreiðenda, að utanríkisráðherra, Össur Skarphéðinsson, svipti þetta mál leyndarhulunni, sem Samfylkingin hefur hjúpað "Icesave" málin.  Við eigum heimtingu á aðgangi að þessum upplýsingum til að bera saman rök lögfræðinganna Stefáns og Lárusar og "hin þungvægu lögfræðilegu rök" Samfylkingarinnar.  Á meðan ekki verður orðið við þessari eðlilegu kröfu, má álykta, að Samfylkingin sé að hylja tómlæti sitt gagnvart hagsmunum íslenzku þjóðarinnar, þegar hagsmunir ESB eru annars vegar. 

Talsmenn Samfylkingar halda því fram, að Íslendingar verði útskúfaðir í alþjóða samfélaginu, ef þeir krjúpa ekki við stall ESB og láti óbilgirni þess yfir sig ganga.  Þetta er sjónarmið lítilþægrar minnimáttar kenndar, sem mótast af ótta við umhverfi sitt.  Að neita að borga og að beita hvorki vörnum né gagnsókn af neinu tagi felur í sér hættu á ófarnaði, en "barátta Davíðs við Goliat" mun leiða til árangurs í þessu máli eins og oft áður.  Hversu mikill árangurinn verður, veltur algerlega á þeim mönnum, sem valdir verða til þessara verka.  Í þessa baráttu þarf úrvalsteymi lögfræðinga, hagfræðinga og kynningarfólks.  Af alkunnri víðsýni sinni og faglegum viðmiðunum skipaði fjármálaráðherra fyrrverandi ráðherra Alþýðubandalagsins og núverandi sendiherra til að fara fyrir þessu mikilvæga teymi.  Núverandi stjórnvöld landsins glóra greinilega ekki í, hvað hér þarf til.

Í téðri Morgunblaðsgrein sinni spyrja lögfræðingarnir: "Getur það staðist að fyrirtæki séu starfrækt víða um heim á ábyrgð íslenska ríkisins án þess að ríkið sjálft hafi nokkuð um það að segja ?".  Þeir svara þessari lykilspurningu skýlaust neitandi og færa fyrir svarinu greinileg lögfræðileg rök.  Síðan skrifa þeir: "Í svari utanríkisráðherra kemur fram að það sé sameiginleg afstaða allra ESB ríkjanna auk Noregs að það séu fráleit lögfræðileg rök að ábyrgð á innistæðum takmarkist við eignir tryggingasjóðanna.  Í beinu framhaldi segir að málarekstur þar sem látið yrði á þetta reyna væri til þess fallinn að grafa undan, jafnvel kollvarpa trausti á fjármálakerfi Evrópu.  Þau rök eru nokkuð örugglega góð og gild.  Þau eru hins vegar hvorki lögfræðileg né fá þau samrýmst hagsmunum Íslands.".  

 Í þessum kjarna máls eru fólgin tækifæri Íslands til að rétta hlut sinn, ef stjórnvöld reka af sér slyðruorðið.  Það er þó augljóslega borin von, nema algerlega verði söðlað um í stjórnarráði Íslands.  Þar þarf að sópa lyddunum út.   

Komið hefur fram, að hávaxta netinnlánsreikningar í útibúum Landsbankans á Bretlandi, sem starfræktir voru undir markaðarheitinu "Icesave", urðu um 300 000 áður en yfir lauk, og heildar innlán numu um GBP 4 milljörðum eða um ISK 630 milljörðum á gengi 13.03.2009.  Nokkru síðar gerði Landsbankinn sams konar strandhögg í  Hollandi, þar sem 125 000 aðilar létu ánetjast og lögðu inn um EUR 1,7 milljarð að jafngildi um ISK 240 milljarða.  Alls eru þetta ISK 870 milljarðar.  Samkvæmt þeim reglum, sem  ESB vill hengja sig í, ber eftirlitsaðili í heimalandi bankans ábyrgð á eftirliti með útibúum og ábyrgist að lágmarki kEUR 20,887 per reikning.  Fyrir FME mundi þetta þýða alls EUR 8,9 milljarða (ISK 1,4 trilljónir eða 1 x VLF) eða hærri upphæð en í raun er um að tefla. 

Um þetta segir í "Hagkerfi bíður skipbrot", eftir hagfræðingana Jón Danélsson og Gylfa Zoega: "Heimild til að opna innistæðureikninga í tilviki Icesave sýnir að misbrestir eru í ákvarðanatökuferli eftirlitsaðila á Íslandi og í viðkomandi löndum, Bretlandi og Hollandi, og í reglugerðum ESB/EES.  Eftirlitsaðilum í löndunum þremur hefði mátt vera ljósar hætturnar og áttu að bregðast við til að hindra hina öru útþenslu Icesave.  Þegar upp er staðið var það eftirlitið sem brást.  Sú hugmynd að þjóð með 300 þúsund íbúa geti borið ábyrgð á innlánatryggingu af þeirri stærðargráðu sem innlán Icesave fólu í sér er fjarstæðukennd.".  

Með öðrum orðum var brotalöm í reglum EES og eftirliti innan þess.  Ísland stóð við allar reglur EES um stofnun tryggingasjóðs innistæðureikninga.  Hið lögfræðilega álitaefni fjallar um, hvernig á að fara með mismun ISK 870 milljarða og andvirðis tryggingasjóðsins, sem vantar upplýsingar um.

Bankastjórn Seðlabanka Íslands sá snemma árs 2008, eða jafnvel fyrr, ástæðu til að semja viðbúnaðaráætlun til að grípa til, ef bankarnir færu í þrot.  Þess vegna hélzt lágmarks banka-og gjaldeyrisþjónusta hér við lýði, þó að yfir 80 % fjármálakerfisins hryndi.  Ekki er grunlaust um, að ríkisstjórnin hafi verið óviðbúnari og ekki átt í fórum sínum vel ígrundaða viðbúnaðaráætlun.  Neyðarlögin í októberbyrjun 2008 gáfu rétti innlendra innistæðueigenda forgang umfram aðrar kröfur.  Þar með voru t.d. erlendir innistæðueigendur íslenzkra bankaútibúa erlendis settir skör lægra í kröfuréttindum.  Hið lögfræðilega viðfangsefni snýst öðrum þræði um að sýna fram á lögmæti þess gjörnings að alþjóða rétti. 

Ástæða er til að halda, að utanríkisráðuneyti Íslends hafi algerlega gugnað við að kynna forsendur og markmið þessarar lagasetningar í Stóra-Bretlandi.  Ætla má, að frysting eigna Landsbankans á Englandi með beitingu hryðjuverkalaga og yfirtaka Fjármálaeftirlits Englands á Kaupþingi í Englandi með beitingu sérákvæðis laga frá 2008, hafi átt rætur að rekja til setningar Neyðarlaganna á Íslandi.  Um þessi Neyðarlög má segja, að allt orkar tvímælis þá gert er, en draga hefði mátt úr neikvæðum afleiðingum þeirra og þar með eignatapi með vandaðri viðbúnaðaráætlun, reistri á áhættugreiningu.  Hrunið kom á þingheim sem "julen på kjerringa", eins og Norðmenn taka gjarnan til orða, þegar einhver er tekinn í bólinu. 

 

 

Ísland er land þitt

Við áramót er við hæfi að líta fram á veginn og einnig að horfa til baka.  Horft er til baka til að draga lærdóma af hinu liðna til gagns fyrir stefnumörkunina á þessari vegferð.  Augljóslega mun ársins 2008 verða getið í Íslandssögunni og í mannkynssögunni vegna þess, að atburðir þess munu hafa langvarandi áhrif á þróun samfélagsins á Íslandi og um allan heim. 

Í þessu sambandi er vert að minnast afmælis Þróunarkenningarinnar, en á árinu 2009 verða 150 ár liðin frá útgáfu ritverks Charles Darwins, "Um uppruna tegundanna".  Er furðulegt til þess að hugsa, að fyrir 5 kynslóðum var Sköpunarsaga Gamla testamentisins, "Genesis", enn viðtekin skýring á lífríki jarðar.   

En þróunarkenningin hefur verið mistúlkuð og misnotuð herfilega, t.d. af stjórnmálaöflum, sem gerðu út á kynþáttafordóma með áróðri um yfirburði eiginn kynstofns.  Átti m.a. að sanna þessar kenningar á Olympíuleikunum í Berlín 1936, en það mistókst, eins og kunnugt er.  Þróunarkenningin sýnir ekki fram á yfirburði neins kynstofns, hvað þá þjóðar, en hún sýnir okkur, hvaða öfl eru að verki í sífelldri lífsbaráttu tegunda og einstaklinga. 

Enn vinna vísindamenn með þróunarkenninguna, þróa hana og skýra margt í mannlegu eðli og hegðun með henni.  Samkvæmt þróunarkenningunni knýja tveir frumkraftar þróunina áfram, þ.e. baráttan um að komast af, lífsbaráttan, og baráttan um að dreifa erfðamengi sínu, genum, með öruggum hætti fyrir framtíðina, eignast afkomendur.  Af þessu tvennu er hið síðar nefnda sterkara. 

Darwinistar hafa sýnt fram á, að sameignarstefnan stríðir gegn þróunarkenningunni, þ.e. ofangreindir tveir frumkraftar í manneðlinu grafa undan miðstjórnarvaldi, sem reynir að gera alla jafnfátæka.  Jafnaðarstefna, sem ekki leysir úr læðingi öfl frjálsrar samkeppni, skilar þjóðfélaginu lægri hagvexti en frjáls markaðsbúskapur.  Það liggur hins vegar í mannlegu eðli að leitast við að losa sig við samkeppni.  Verði sú raunin á í viðskiptalífinu, dregur líka úr æskilegri valddreifingu, sem endar með óþolandi spillingu.  Hlutverk valdhafa í lýðræðis þjóðfélagi er þess vegna að hlúa að heilbrigðri samkeppni á öllum sviðum. 

Samkvæmt þróunarkenningunni er "homo sapiens", hinn vitiborni maður, reistur api.  Til að hámarka afkomumöguleika sína héldu menn saman í hópum, en þessir hópar elduðu iðulega grátt silfur saman í baráttunni um lífsgæðin, t.d. veiðilendur og síðar ræktarland.  Hugarfarið "við og hinir" er mjög ríkt í manninum.  Það er mjög lítill munur á mönnum, sem hundstungan finnur ekki.  T.d. sá enginn mun á Króata og Serba.  Eini munurinn voru rómversk og grísk katólsk trúarbrögð, þ.e.a.s. munur var á menningunni.  Það dugði til að hleypa öllu í bál og brand á milli þeirra.  Tungumál er annað, sem nægir til að skilja á milli hópa, að ekki sé nú minnzt á hörundslitinn.  

Viðvarandi ófriðarástand máttu þjóðir Evrópu lengi vel búa við og eftir heimsstyrjöldina síðari, þegar Evrópa var í efnislegum og siðferðislegum rústum, var svo komið, að flestir sáu, að við svo búið mátti ekki standa.  Guðfeður forvera Evrópusambandsins, ESB, Frakkarnir Schuman og Monét, beittu sér fyrir því, að hagsmunir Frakka og Þjóðverja yrðu svo samtvinnaðir, að báðum yrði hagfelldast að halda friðinn. Þetta stendur enn, en vandinn við ESB er sá, að enginn veit, hvaða stefnu sambandið tekur, þó að mantran í Brüssel sé "an ever closer union". 

Rauði þráðurinn í ESB, nú síðast evran, er ótti við mátt Þýzkalands og tilraunir til að halda Þýzkalandi í skefjum.  Stjórnvöldin í Berlín eru hins vegar nú um stundir hörðustu talsmenn þess að breyta ríkjasambandinu, ESB, í sambandsríki Evrópu með stjórnarskrá Sambandsríkisins Þýzkalands að fyrirmynd.  Hörðustu andstæðingar þessa fyrirkomulags eru Bretar, sem vilja hvorki fórna sjálfstæði "The Parliament" né sterlingspundinu.  Bretar kjósa helzt, að ESB starfi sem tollabandalag, og vilja þeir geta ræktað samband sitt við Brezka heimsveldið og Norður-Ameríku óháðir afskiptum Berlínar, Parísar, Madrídar eða Rómar.   

Það er fagnaðarefni, að friður skuli hafa haldizt í Evrópu frá lokum Ragnarakanna 1939-1945, ef undan er skilinn ófriðurinn á Balkanskaga, þegar Júgóslavía leystist upp.  Við Íslendingar eigum mikið undir því, að Evrópu vegni vel og viljum taka þátt í samstarfi Evrópu ríkjanna á viðskipta sviðinu.  Á hernaðarsviðinu í samstarfi Evrópu höfum við ekkert fram að færa og verðum að láta aðildina að NATO duga, sem er nauðsynlegt og nægjanlegt fyrir okkur á því sviði.  Ágreiningurinn innanlands snýst aðallega um samstarfið við ESB á stjórnmálasviðinu. 

Andleg uppgjöf hérlendis nú um stundir lýsir sér m.a. í skoðunum af því tagi, að óstjórn og spilling geti ekki versnað við að færa völdin til Brüssel.  Það er þó næsta víst, að með slíku ráðslagi væri farið úr öskunni í eldinn.  Spillingin grasserar í Brüssel.  Hundruðir milljóna evra týnast á hverju ári í meðförum embættismanna sambandsins.  Hrossakaup og klíkuskapur einkenna fjárveitingar og styrki af öllu mögulegu og ómögulegu tagi innan ESB.  Bullandi óánægja ríkir með fjárreiðurnar.  Bókhald rekstrarreiknings ESB hefur ekki hlotið samþykki lögformlegra staðfestingaraðila um árabil.  Í Brüssel ríkir sem sagt sukk og svínarí, enda er skortur á lýðræðislegu aðhaldi þar á bæ.  

Það er alrangt, sem sagt er, að þeir, sem gjalda vilja varhug við fullri aðild að ESB, séu einangrunarsinnar.  Þetta eru í raun örgustu öfugmæli um marga þeirra, sem kenna vilja sig við alþjóðahyggju og frelsi í viðskiptum heimshorna á milli. Á þetta bæði við um hægri-og vinstri menn í hópi fullveldissinna.  Sumir vinstri menn eru á móti ESB af því, að þeir telja það vera brimbrjót auðvaldsins, sem leiði til valdaójafnvægis verkalýð hvarvetna í óhag, og að það sé verkæri til að svæla undir sig nýja markaði, t.d. í Austur-Evrópu.  Hægri menn óttast á hinn bóginn aukna miðstýringu, háskattasamræmingu  og reglugerðafargan, sem leiði til minni hagvaxtar en ella.  Fullveldissinnar, bæði í hópum hægri-og vinstri manna, óttast jafnframt ólýðræðislega uppbyggingu ESB, þar sem stefnumótun og dagleg vinna fer fram á vegum framkvæmdastjórnar ESB, sem skipuð er til 5 ára í senn og þarf ekki að standa neinum kjósendum reikningsskap gerða sinna.  Þing ESB er sundurleitt og valdalítið og getur ekki veitt framkvæmdastjórninni aðhald í sama mæli og þjóðkjörin þing veita ríkisstjórnum aðhald. 

Sú klisja gengur, að með ESB sé loksins kominn vettvangur fyrir smáríki Evrópu til að hafa áhrif á stefnumótun Evrópu.  Stóru ríkin eru orðin þreytt á möguleikum minni ríkja til að "þvælast fyrir ákvarðanatöku" og vilja formleg völd í hlutfalli við mannfjölda.  Þetta var megininntak stjórnarskráarinnar, sem felld var í kosningum af Frökkum og Hollendingum, og er megininntak arftaka hennar, Lissabon sáttmálans, sem nú er í staðfestingarferli og Írar felldu, en verða látnir greiða atkvæði um að nýju árið 2009.

Sagt er, að andstaða við fullveldisframsal sé tímaskekkja á tímum alþjóðavæðingar.  Þarna stendur einmitt hnífurinn í kúnni.  Með fullri aðild að ESB fórnum við fullveldinu á altari "Evrópuhugsjónar", sem enginn getur lengur skilgreint, hvað er, en getur hæglega leitt til myndunar stórríkis Evrópu.  Við getum ekki gert okkur neinar vonir um áhrif á stefnumörkun í mannhafi 400-500 milljóna manna.  Við mundum við inngöngu kasta frá okkur stjórntækjum eigin ríkis í gin þessa tæpa hálfa milljarðs.  Um mótun utanríkisstefnu og gerð viðskiptasamninga væri íslenzka ríkið gjörsamlega háð fulltrúum þessara tæplega 500 milljóna íbúa.

Síðast en ekki sízt felst mikil áhætta í því fyrir auðlindastjórnun og frelsi Alþingis á öðrum sviðum, t.d. til að ákveða skattlagningu þegnanna, að deila fullveldi örþjóðar með risaríki. 

Sagt hefur verið, að sameining Evrópu sé söguleg þróun og Ísland fái ekki staðizt utan hennar og sé núverandi staða landsins til marks um þetta.  Hér er hættuleg nauðhyggja á ferð, fordómar og þröngsýni.  Með þetta sjónarmið að leiðarljósi værum við enn í ríkjasambandi við Dani.  Það er grundvallar atriði fyrir óhefta þróun íslenzks efnahags-og menningarlífs að hafa fullt svigrúm til samstarfs í allar áttir, t.d. við Bandaríkin, sem léku lykilhlutverk hér við lýðveldisstofnunina 1944 og við varnir landsins í heimsstyrjöldinni síðari og á dögum Kalda stríðsins.  Enn höfum við varnarsamning við BNA, sem er eina ríkið í NATO, sem veitt getur okkur raunhæfa hervernd, ef í harðbakka slær. Þá eru okkur og mikils um verð samböndin við Kanada, þar sem fjölmargir frændur okkar og frænkur flestra búa.  Ekki má gleyma Rússum, feiknaauðugum að auðlindum, sem brugðizt hafa vel við hjálparbeiðni okkar oftar en einu sinni, þegar Vesturveldin brugðust, enda minnast þeir enn skipalestanna til Murmansk, á tímum heljarátaka Þýzkalands og Rússlands, sem viðdvöl höfðu í Hvalfirði.  

Mörgum er staða gjaldmiðils okkar hugleikin og velta fyrir sér, hvaða stefnumörkun muni verða affarasælust í gjaldmiðilsmálum.  Höfundur þessarar vefsíðu hefur ekki komizt að niðurstöðu í þeim efnum, en telur, að unnt eigi að vera að nálgast hagkvæmustu lausn með því að reikna út, hver gjaldmiðlanna, ISK, evru, bandaríkjadals, CHF, NOK, jafnvel sterlingspunds, hefðu gefið okkur hæstan hagvöxt síðast liðinn áratug.  Ljóst er, að í fjármálaumróti undanfarinna mánaða hefur evran veitt skjól, sem minni ríki evrusvæðisins hefur munað mest um.  Hins vegar hefur evran ekki staðið undir hagvaxtarvæntingum höfunda sinna.  Þeir reiknuðu með skarpari samkeppni í kjölfar evru, sem knýja mundi hagvöxt.  Hagvöxtur á evrusvæðinu hefur hins vegar helmingazt frá upptöku hennar og verið aðeins 0,8 % að meðaltali.  Þetta er sumpart skýrt með því, að evran veiti skjól og sé þess vegna letjandi fyrir umbætur. Tekjur á mann eru á evrusvæðinu enn aðeins 70 % af því, sem þær eru í Bandaríkjunum, BNA. 

Gjaldmiðillinn er mikilvægasti stiki (e."parameter") efnahagskerfisins.  Þetta fá nú þjóðir innan og utan evru svæðisins glögglega að reyna.  Súluritið hér til hliðar sýnir launaþróun á evru svæðinu. Efstu löndin eiga nú í stórfelldum útflutningserfiðleikum, því að framleiðniaukning hélzt ekki í hendur við launahækkun.  Þýzkaland er þarna neðst og stendur nú með pálmann í höndunum.  Bretland lenti í verri þrengingum en flest löndin á evru svæðinu.  Nú lagar sterlingspundið sig hins vegar að erfiðri stöðu Breta, gengi þess fellur og léttir þar með Bretum róðurinn. 

Það er algert ábyrgðarleysi að kasta krónunni að óathuguðu máli. Það þarf að fara í vandaðar áhættugreiningar áður en við veljum okkur framtíðar mynt.  Enginn veit, hvað framtíðin ber í skauti sér, og þess vegna er ekki hægt að yfirfæra niðurstöðu úr fortíðarútreikningum yfir á framtíðina óvissulaust. Menn draga úr óvissunni með næmnigreiningu á mismunandi valkostum.  Niðurstaðan ræðst líka í viðtölum við viðkomandi seðlabanka og ríkisstjórnir.  Gjaldmiðilsval er flókið hagfræðilegt og stjórnmálalegt úrlausnarefni, og beita verður beztu þekktu aðferðum við undirbúning slíkrar ákvörðunar.  Undirbúningur ætti að hefjast strax, ef gagnasöfnun er ekki þegar hafin.

Undirrót fjármálakreppunnar nú og áður telja sumir menn megi rekja til rangrar peningamagnsstefnu flestra seðlabanka heimsins.  Of mikið peningamagn í umferð miðað við þróun sparnaðar blási út verðlagsbólur, sem springi með voveiflegum afleiðingum.  Þessi skoðun styðst við kenningar austurrísku hagfræðinganna Ludwig von Mises og Friedrich Hayeks.  Af þessari kenningu má draga þá ályktun, að réttast sé að einkavæða peningaútgáfuna, gefa hana frjálsa.  Er e.t.v. unnt fyrir Ísland að komast hjá notkun ríkisgjaldmiðils ?  Myndin hér að neðan sýnir, að evran er engin trygging fyrir sama vaxtastigi á evru svæðinu.

Hér að neðan er tengill að undurfagurri myndasýningu frá Íslandi, sem gæti borið heiti þessarar greinar, en er Ísland séð með augum Svisslendingsins Ursulu Riesen, sem hér hefur ferðazt um á reiðhjóli.  Undir þessari sýningu er tilvalið að leika hið tilfinningaþrungna "Tearing and Breaking" með Phil Collins, sem er þarna einnig undir tengli. Undir þriðja tenglinum er sama myndasýning með fyrrgreindri tónlist samfléttaðri.

 

  

 

Skrár tengdar þessari bloggfærslu:

• Phil Collins 2004: "Tearing and breaking
• Ursula Riesen:"Á reiðhjóli um Ísland"
• ´Islandsmyndir Úrsúlu með tónlist"

Um ásælni

Svo er sagt, að ekkert sé nýtt undir sólu.  Á jólum er við hæfi að hverfa í huganum til fortíðar og reyna að læra af reynslu genginna kynslóða.  Svo er einnig sagt, að þeir vissu, hvað þeir sungu, hinir gömlu.  Það á ekki sízt við snillinginn, sem í sáttaskyni var settur í fóstur til mesta höfðingja Íslands, Jóns Loftssonar í Odda á Rangárvöllum upp úr 1180 og nam þar bæði geistleg og veraldleg fræði, líklega í einum bezta skóla á Norðurlöndum sinnar tíðar.  Hér er átt við hinn gagnmenntaða stórhöfðingja Vestlendinga, Snorra Sturluson í Reykholti. 

Í Heimskringlu hans er frásögn af sendiför Þórarins Nefjólfssonar til Íslands með konungserindi, sem líkja má við starfsemi 5. herdeildarinnar á Íslandi nútímans, sem er iðin við undirróðursstarfsemi, nú á erfiðleikatímum, til að svæla Ísland undir lögsögu Evrópusambandsins, en höfðingjar þar á bæ stefna á að skapa úr ESB stórríki Evrópu í ætt við ríki Karlamagnúsar, þess er forðum sat í Aachen í núverandi Þýzkalandi og næstur hefur komizt því að endurskapa Rómarveldi keisaranna.  Hefst nú frásögn Snorra Sturlusonar:  

"Ólafur, konungur, sendi þetta sumar Þórarin Nefjólfsson með erindum sínum, og hélt Þórarinn þá skipi sínu út úr Þrándheimi, er konungur fór, og fylgdi honum suður á Mæri.  Sigldi Þórarinn þá á haf út og fékk svo mikið hraðbyri, að hann sigldi á átta dægrum til þess, er hann tók Eyrar á Íslandi, og fór þegar til Alþingis og kom þar, er menn voru að Lögbergi, gekk þegar til Lögbergs.  En er menn höfðu þar mælt lögskil, þá tók Þórarinn til máls Nefjólfsson:"Ég skildi fyrir fjórum nóttum við Ólaf, konung, Haraldsson.  Sendi hann kveðju hingað til lands öllum höfðingjum og landstjórnarmönnum og þar með allri alþýðu karla og kvenna, ungum manni og gömlum, sælum og vesælum, guðs og sína og það með, að hann vill vera yðar drottinn, ef þér viljið vera hans þegnar, en hvorir annarra vinir og fulltingismenn til allra góðra hluta." 

Menn svöruðu vel máli hans.  Kváðust allir það fegnir vilja að vera vinir konungs, ef hann væri vinur hérlandsmanna.  Þá tók Þórarinn til máls:

"Það fylgir kveðjusendingu konungs, að hann vill þess beiðast í vináttu af Norðlendingum, að þeir gefi honum ey eða útsker, er liggur fyrir Eyjafirði, er menn kalla Grímsey, vill þar í móti leggja þau gæði af sínu landi, er menn kunnu honum til að segja, en sendi orð Guðmundi á Möðruvöllum til að flytja þetta mál, því að hann hefir það spurt, að Guðmundur ræður þar mestu." 

Guðmundur svarar: "Fús er ég til vináttu Ólafs, konungs, og ætla ég mér það til gagns miklu meira en útsker það, er hann biður um, en þó hefir konungur það eigi rétt spurt, að ég eigi meira vald á því en aðrir, því að það er nú að almenningi gjört.  Nú munum vér eiga stefnu að vor á milli, þeir menn, er mest hafa gagn af eyjunni." 

Ganga menn síðan til búða. 

Eftir það eiga Norðlendingar stefnu sín á milli og ræða þetta mál.  Lagði þá hver til slíkt, er sýndist.  Var Guðmundur flytjandi þessa máls, og sneru þar margir aðrir eftir því.  Þá spurðu menn, hví Einar, bróðir hans, ræddi ekki um.  "Þykir oss hann kunna", segja þeir, "flest gleggst að sjá."  Þá svarar Einar: 

"Því er ég fáræðinn um þetta mál, að enginn hefir mig að kvatt.  En ef ég skal segja mína ætlan, þá hygg ég, að sá myndi til vera hérlandsmönnum að ganga eigi undir skattgjafir við Ólaf, konung, og allar álögur hér, þvílíkar sem hann hefir við menn í Noregi.  Og munum vér eigi það ófrelsi gera einum oss til handa, heldur bæði oss og sonum vorum og allri ætt vorri, þeirri er þetta land byggir, og mun ánauð sú aldrei ganga eða hverfa af þessu landi.  En þótt konungur sá sé góður maður, sem ég trúi vel, að sé, þá mun það fara héðan frá sem hingað til, þá er konungaskipti verða, að þeir eru ójafnir, sumir góðir, en sumir illir.  En ef landsmenn vilja halda frelsi sínu, því er þeir hafa haft, síðan er land þetta byggðist, þá mun sá til vera að ljá konungi einskis fangstaðar á, hvorki um landaeign hér né um það að gjalda héðan ákveðnar skuldir, þær er til lýðskyldu megi metast.  En hitt kalla ég vel fallið, að menn sendi konungi vingjafir, þeir er það vilja, hauka eða hesta, tjöld eða segl eða aðra þá hluti, er sendilegir eru.  Er því þá vel varið, ef vinátta kemur í mót.  En um Grímsey er það að ræða, ef þaðan er enginn hlutur fluttur, sá er til matfanga er, þá má þar fæða her manns.  Og ef þar er útlendur her og fari þeir með langskipum þaðan, þá ætla ég mörgum kotbændunum munu þykja verða þröngt fyrir dyrum." 

Það er kunnara en frá þurfi að segja, að eftir ofangreinda ræðu Einars, Þveræings, hafnaði þingheimur málaleitan konungs.  Enn standa Íslendingar andspænis ásælni erlends valds, þótt dult fari.  Með sama hætti og fyrr yrði um verulegar álögur að ræða til Evrópusambandsins umfram það, sem við nú greiðum, svo að tugum milljarða króna skipti.  Eins og þá, má ætla, að mörgum útgerðar-og sjómanninum muni þykja þrengjast um sig á miðunum við Ísland, þegar erlendir fiskiflotar, stórfloti Spánverja og fleiri, færu að birtast hér á miðunum með uppáskrift frá Brüssel.  Eins og þá veit enginn, hvað tekur við af núverandi reglum og núverandi valdhöfum ESB. 

Eitt vitum við þó; stefnt er að stóreflingu miðstýringarvalds ESB, þannig að með gildistöku Lissabon sáttmálans mun ESB líta út og virka meir sem sambandsríki en ríkjasamband.  Þar með eflast völd og áhrif fjölmennu ríkjanna á kostnað hinna fámennari. 

Áróður "kommissara" í Brüssel, erlendra sendimanna Evrópusambandsins sem og innlendra málpípa ESB, er vart einleikinn.  Jafnan eru þá gylliboð af ýmsu tagi höfð uppi, en aldrei er höfð uppi viðleitni til málefnalegrar greiningar á kostum og göllum aðildar.  Það má vel gera því skóna, að ESB vilji sækjast til áhrifa hér norður frá.  Hér er mikið landrými og enn stærra hafsvæði.  Bæði á láði og legi eru miklar vannýttar auðlindir.  Þetta á ekki sízt við um hafsbotninn, þar sem að öllum líkindum leynist mikið eldsneyti, sem tækniþróunin mun gera kleift að vinna á næstu árum.  Þegar er hafið kapphlaup um auðlindir undir norðurskautsísnum, sem hopar með hverju árinu.  Kemur sér þá vel fyrir ESB að hafa Ísland innan sinna vébanda og véla um mál við önnur stórveldi fyrir hönd þess.  Siglingaleiðir á milli meginlanda munu senn opnast.  Ef tekst að lokka Íslendinga inn í ESB, aukast líkur á, að Norðmenn og Færeyingar, okkar góðu grannar, fylgi í kjölfarið, og markmið Brüssel er að ná þannig lykilstöðu á norðurvængnum.   

Eins og áður, þykir alþýðu manna það ekki slæmur kostur í núverandi stöðu að vingast við ráðandi öfl erlendis, sem sýna landinu áhuga.  Það er líka sjálfsagt mál að eiga vinsamleg samskipti á viðskiptalegum og menningarlegum nótum við ríki ESB, eins og Einar, Þveræingur, lýsti gagnvart konungi á sinni tíð.  Það er hins vegar ljóst, að innganga leysir engan skammtímavanda hérlandsmanna, því að evran verður ekki innan seilingar fyrr en skuldir ríkissjóðs nema innan við 60 % af VLF (vergri landsframleiðslu) auk uppfyllingar þriggja annarra erfiðra skilyrða.  Fantatök Brüssel og ESB-landanna á okkur varðandi uppgreiðslu á innlánum í magnþrota íslenzkum bönkum erlendis sýna, að eigin hagsmunir ráða för, þó að með því séu lagðar drápsklyfjar á Íslendinga sökum fámennis þeirra.  

Það er engin goðgá fyrir Ísland að standa áfram utan ESB.  Ef EES (Evrópska efnahagssvæðið) verður lagt niður, sem ekki er vitað til, að sé á döfinni, þá getum við hafið samningaviðræður við ESB um tvíhliða samning, sem fæli í sér aðgengi að innri markaði ESB í líkingu við samning þann, sem í gildi er á milli Svisslands og Brüssel.  Það er góð viðskiptastefna að hámarka svigrúmið til samninga út á við með því að halda í fullveldið og deila því ekki með mannfjölda, sem er a.m.k. eitt þúsund sinnum meiri en íbúafjölda Íslands nemur. 

Myndin hér til hliðar er af forseta Tékklands, Vaclav Klaus.  Hann er höfundur viðreisnar Tékklands eftir skipbrot sameignarstefnunnar.  Nú er hann að fá smjörþefinn af meðhöndlun Brüssel á smáríkjum sambandsins. Formennska í ráðherraráðinu fellur í hlut Tékklands 1. janúar 2009 og stendur yfir í hálft ár.  Um daginn mætti Vaclav Klaus, forseti Tékklands, dónalegri framkomu þingmanna græningja o.fl., m.a. Daniel Cohn Bendits, alræmds uppreisnarseggs frá óeirðunum í Evrópu 1968, af þingi ESB, þar sem þessir þingmenn gerðu tilraun til að leggja forseta Tékklands línurnar um stefnu ESB næsta misserið.  Þær línur gengu þvert á lífsskoðanir forseta Tékklands.  Þannig er meðferðin á fulltrúum smáríkja innan ESB; smáríkin skulu sitja og standa, eins og stórveldin vilja og þóknast þeim í hvívetna að viðlögðum efnahagsþvingunum og öðrum refsingum.  Hvernig í ósköpunum halda menn, að staða Íslands yrði þarna innan stokks ?  Það yrði leikur kattarins að músinni.  Fulltrúar okkar yrðu, í fáum orðum sagt, algerlega áhrifalausir innan sem utan sambandsins.   Sjálfstæð utanríkisstefna ryki út í veður og vind. 

Okkar öflugasta vopn í samskiptunum við aðrar þjóðir er eigið fullveldi.  Fyrir því var barizt með oddi og egg, og hagstæðar sögulegar aðstæður í Evrópu færðu þjóðinni sigur í þeirri baráttu.  Verði fullveldið nú, gjörsamlega að þarflausu, útþynnt og blandað við fullveldi annarra, þar sem við værum innan við 1/1000 (0,1 %), yrðum við í raun leiksoppar annarra, þó að íslenzki fáninn mundi fá að blakta við hún framan við aðalstöðvarnar, þar sem ráðum er ráðið. 

Það er út í hött að fórna fullveldinu nú til að fá að taka upp evru að áratug liðnum.  Hvað, sem öðru líður, er gjaldmiðillinn öflugasti áhrifavaldur á efnahagskerfi einnar þjóðar.  Að kasta því stýritæki frá sér er mjög viðurhlutamikið fyrir efnahagskerfið.  Það er reikningsdæmi, hvaða gjaldmiðill veitir okkur mestan hagvöxt.  Það er unnt að finna út í hermilíkani, hvort evran, bandaríkjadalur eða einhver annar gjaldmiðill hefði skapað hér meiri eða minni hagvöxt en raun varð á um með íslenzku krónuna á þessum áratugi, sem nú lifum við.  Hvers vegna vinda menn sér ekki í það ?  Það er hins vegar staðreynd, að aðeins örfá efnahagskerfi í iðnvæddum löndum stóðust því íslenzka snúning á þessu tímabili fram að Hruninu mikla. 

Þá vaknar spurningin: "yrðum við betur varin gegn áföllum af þessu tagi innan ESB með evru en utan með ISK eða annan gjaldmiðil ?"

Rótin að Hruninu lá í reglugerðum og tilskipunum ESB fyrir EES-Evrópska efnahagssvæðið.  Engin starfsemi bjó við jafnrammgert reglugerðafargan og opinbert eftirlitskerfi og fjármálageirinn.  Samt féll hann og líklegast má segja þess vegna, því að fyrir því, sem hinu opinbera er falið að framfylgja, er enginn ábyrgur.  Þetta á sérstaklega við um Ísland á fjármálasviðinu, þar sem eftirlitshlutverkinu var skipt á milli Fjármálaeftirlits og Seðlabanka, og þessar stofnanir vísa síðan, með réttu eða röngu, ábyrgðinni hvor á aðra.  Fjármálageirinn sogaði til sín skærustu ljósin úr háskólunum og þeim var einfaldlega skipað að finna leiðir framhjá regluverkinu til að hámarka skammtímagróðann með löglegum hætti.  Skapaðar voru fjármálaafurðir, sem fáir botnuðu í, sízt af öllu eftirlitsaðilarnir.   

Lausnin er sú að láta þessa starfsemi lúta einföldum grundvallarreglum og hún beri algerlega ábyrgð á eigin gerðum með sama hætti og önnur atvinnustarfsemi.  Hollt væri yfirvöldum peningamála um allan heim að taka meira mið af kenningum austurríska hagfræðingsins Ludwig von Mises en gert hefur verið. 

Þjóðverjar, sem höfðu stjórnað efnahagskerfi sínu af skynsamlegu viti á meðan önnur ríki urðu fórnarlömb óstjórnar, höfnuðu því, að ESB og Evrópubankinn færu í sameiginlegar björgunaraðgerðir á fjármálakerfinu í ESB.  Að mörgu leyti var þetta skiljanleg afstaða frá sjónarhorni Þjóðverja. 

Ríkisstjórn brezka Verkamannaflokksins komst upp með svínslega hegðun gagnvart íslenzkum bönkum í London, þó að við værum fullgildir aðilar Innri markaðar ESB.  Full aðild hefði engu breytt í þessum efnum.  Hins vegar hefði verið kostur fyrir hið risavaxna bankakerfi, íslenzka, að vera með alþjóðlega mynt við þessar aðstæður til að verjast árásum.  Það, sem var óeðlilegt, var hins vegar stærð bankakerfisins, sem var 12 sinnum stærra en nemur íslenzkri VLF á ári, sem er meira en tvöfalt hærra hlutfall en þekktist á byggðu bóli.  Mistökin voru að líða þetta án mótvægisaðgerða.  Um þetta má hafa mörg orð, og málið hlýtur að verða krufið á næstunni til að læra af mistökunum.  Átti að velja hagkerfinu mynt eftir þörfum bankakerfisins ?  Sé litið á tekjur þjóðarbúsins, stenzt slíkt vart skoðun. 

Sem aðildarþjóð í ESB mundum við þurfa að greiða mun meira til sambandsins en við gætum gert okkur von um að fá í styrki frá því.  Þetta kom rækilega fram í könnun Evrópunefndar, sem skilaði skýrslu í marz 2007.  Sjávarútvegur og landbúnaður sjá sína sæng út breidda eftir að aðlögunartíma aðildar lýkur. 

Ferðamannaiðnaður og ýmis annar iðnaður er meðmæltur aðild, en aðallega eru það þó kaupahéðnar af ýmsum toga auk ritstjóra, ýmissa í háskólasamfélginu og atvinnublaðrara, sem eru meðmæltir aðild að ESB. 

Eins og á dögum Guðmundar, ríka, á Möðruvöllum, og bróður hans, Einars, Þveræings, verður almenningur spurður ráða um þetta mikla álitamál áður en yfir lýkur.  Við, sem teljum aðild Íslands að ESB enn vera með öllu ótímabæra, sækjum styrk til mætra manna Íslandssögunnar, Snorra Sturlusonar, Fjölnismanna, Jóns Sigurðssonar, forseta, og margra fleiri.  Getum við tapað baráttunni með slíka kenningasmiði í farteskinu ?

Oft veltir lítil þúfa þungu hlassi

Ómælda athygli vakti, er formaður Samfylkingar skilyrti líf sitjandi ríkisstjórnar í útvarpsþætti að morgni laugardagsins 13. desember 2008 við væntanlega niðurstöðu Landsfundar Sjálfstæðisflokksins, sem fram á að fara  í lok janúar 2009.  Þótti þá ýmsum skörin vera farin að færast upp í bekkinn.  Þegar nánar er að gáð og eftir hlustað, er þó ljóst, að sú ókurteisi, sem í því felst að setja sjálfstæðismönnum á Landsfundi stólinn fyrir dyrnar með þeim hætti, sem gert var, veldur vatnaskilum í Sjálfstæðisflokkinum, fullveldissinnum í vil. 

Teningunum er nú kastað, eins og hjá Júlíusi Caesar um 40 árum f. kr. á ögurstundu, er hann ákvað að halda með Gallíuher Rómarveldis til Rómar og taka þar völdin vegna úrræðaleysis Öldungaráðsins, sem honum þótti keyra um þverbak.  Sjálfstæðisflokkurinn verður senn að halda yfir sitt Rubicon fljót til að jafna duglega um Samfylkinguna, sem lítillækkar hann með því að segja æðstu stofnun hans, Landsfundinum, fyrir verkum fyrir opnum tjöldum.

Fyrir Landsfundi liggur að semja ályktun, sem ætlað er að verða hryggjarstykkið í umsókn Íslands um aðild að Evrópusambandinu, ESB.  Samfylkingin hefur enn ekki sýnt þann manndóm að semja slíkt skjal fyrir sitt leyti, svo að flokkarnir hafa í raun ekki um neitt handfast að semja.  Samfylkingin mun þó fá tækifæri til að hnika til orðalagi, en  umsóknin mun verða á forsendum Sjálfstæðisflokksins, verði heimilað á Landsfundi að breyta henni í umsókn um aðild að ESB.  

Þetta er út af fyrir sig jákvætt, en framkvæmdastjórn ESB mun gjörbylta slíku plaggi, og Sjálfstæðisflokkurinn mun að lokum ekki geta mælt með samþykkt þess skjals, sem út úr samningaviðræðunum kemur, þó að Samfylkingin vafalaust muni leggjast á bakið og og biðja "kommissara" um að klóra sér á kviðnum.  Hún samþykkti á sinni tíð í svo kallaðri "póstkosningu" að heimila flokksforystunni að fara í aðildarviðræður, en flokksforystan virðist ekki hafa unnið heimavinnuna sína. 

Hugtakið aðildarviðræður hefur í þessu sambandi verið mistúlkað.  Ekki er um venjulegar viðræður að ræða, þar sem báðir aðilar setjast við hreint borð með opinn hug.  Á fyrsta fundi mæta samningamenn ESB eftir að hafa farið yfir aðildarumsóknina og merkt við atriði, sem ekki samræmast stofnsamningum sambandsins.  Þeir hafa enga heimild til að víkja frá þeim, en mega semja um aðlögunartíma "fórnarlambinu" til handa.

Samfylkingin skilur enn ekki, hvernig kaupin gerast þarna á eyrinni.  Menn fara með öðrum orðum ekki tómhentir í aðildarviðræður við ESB.  Menn leggja þvert á móti fram mótaða umsókn fyrir ráðherraráðið, eins og Svartfjallaland gerði 15. desember 2008, og ráðið felur síðan framkvæmdastjórninni að fara yfir umsóknina og leggja fram gagntillögu, sem reist sé á stofnsamningum ESB.  Síðan er reynt að semja um fresti og umþóttanir fyrir umsækjandann, ef framkvæmdastjórnin hefur í byrjun metið umsóknarlandið hæft til slíkra viðræðna, þ.e. tækt í sambandið.  

Framkvæmdastjórninni er að sjálfsögðu óheimilt að víkja frá stofnsáttmálum ESB.  Þetta á ekki sízt við um sjávarútveginn, sem ESB flokkar með landbúnaði, en málefni hans eru kjarninn í sameiginlegri stefnu ESB inn á við og út á við.  Telja verður, að aðildarsinnum hérlendis sé ekki sjálfrátt þangað til þeir rökstyðja á hagfræðilegan og sagnfræðilegan hátt eða með öðrum óyggjandi hætti og með vísun til gæða opinberrar stjórnsýslu fjær og nær,  hvers vegna þeir haldi, að Íslandi verði betur stjórnað úr fjarska en frá Reykjavík og þegnunum muni þannig betur vegna.  Þangað til haldbær rök í þessa veru koma fram, verður að álykta, að hér vaði í raun um gösslarar og/eða  áhættufíklar í líkingu við þá, sem kollkeyrðu efnahagskerfi landsins á undanförnum misserum.  Einkunnarorð aðildarsinna virðast vera: "betra er að veifa röngu tré en öngu".  Förum inn og látum skeika að sköpuðu.  Hér ber að hafa í huga, að ekki er auðvelt að fara út aftur, nema brjóta allar brýr að baki sér.  Engin áhættugreining og fræðileg hagsmunagreining hefur farið fram, sem sýnir með óyggjandi hætti ávinning af inngöngu.  Á samt að gösslast áfram, nú með allt á hælunum, og fórna meiri hagsmunum fyrir minni ?

Vegna áhættunnar, sem felst í því að deila fullveldisrétti smáþjóðar um málefni og auðlindir landsins með öðrum þjóðum í bráð og lengd, verður að gera þá kröfu til aðildarsinna, að þeir komi fram með rök, sem halda vatni og séu annað og meira en yfirborðslegt froðusnakk eða barnaleg trú heimaalninga á jólasveinana í Brüssel.  Allt of miklir hagsmunir eru í húfi til að leyfilegt sé að taka afstöðu út frá einhvers konar óskhyggju.  Það verður að reikna dæmið til enda q.e.d.

Bogi Ágústsson, fréttamaður, sýndi afar áhugavert viðtal við Göran Persson, fyrrverandi forsætisráðherra Svía, að kvöldi þriðjudagsins 16. desember 2008.  Persson hefur nú dregið sig út úr skarkala stjórnmálanna og situr á búi sínu og fylgist afar vel með atburðum.  Hann segist mikið ræða við kýr sínar, sem séu vitrar skepnur og því honum yfirleitt sammála. Persson studdi á sínum tíma inngöngu Svía í ESB, og hann er enn stuðningsmaður sambandsins, þó að hann segi, að sér blöskri iðulega það, sem hann sér til ESB, og skrifræðið, forræðishyggjan og hrein og bein vitleysa keyri iðulega um þverbak.  Helztu rök fyrir aðild Svía sagði Persson vera æ fleiri og meir knýjandi málefni, sem þarfnast sameiginlegrar ákvarðanatöku og hann vildi, að Svía nyti við um stefnumótun fyrir Evrópu.  Aðdragandi aðildar var á sinni tíð mikið hitamál í Svíþjóð, þar sem margir töldu aðild ekki samræmast hlutleysi Svíþjóðar.  Hrifningin af ESB er ekki meiri en svo, að nokkrum árum eftir inngönguna höfnuðu Svíar evrunni í þjóðaratkvæðagreiðslu, og nú í kreppunni hrósa þeir happi yfir sænsku krónunni, sem gerir þá samkeppnihæfari á erlendum mörkuðum en ella.  

Fyrir okkur Íslendinga er þess að gæta í þessu sambandi, að Svíþjóð er gamalt stórveldi, sem vill áfram eiga ítök í Evrópu.  Nánd þeirra við meginlandið og risann í austri er ólíkt meiri en okkar, sem erum lengst norður í Dumbshafi.  Hagsmunir okkar eru þvert á móti fólgnir í því að sitja að okkar hér norður frá og ekki að þurfa að deila auðlindum á legi og láði samkvæmt "yfirþjóðlegum" ákvörðunum með öðrum.  Við mundum fá svo fáa fulltrúa í nefndir og ráð ESB sökum fámennis okkar, að áhrif okkar yrðu svipuð innan veggja sem utan.  Þetta er í fáum orðum okkar sérstaða og hana ber okkur að rækta fremur en að kasta henni fyrir róða og eiga á hættu að fá ekkert í staðinn.  Það kalla Norðmenn "að sitja með skeggið í póstkassanum", en við tölum um að sitja eftir með sárt ennið.

 

Hinn flýtti Landsfundur Sjálfstæðisflokksins mun að líkindum semja og samþykkja skjal, sem verður vegarnesti þingflokks Sjálfstæðisflokksins til Alþingis, ef Landsfundurinn þá á annað borð heimilar þingflokkinum að taka þátt í að semja um umsókn Íslands að ESB.  Sá málatilbúnaður Samfylkingar að hlaupa út undan sér með því að gera umsókn að skilyrði áframhaldandi ríkisstjórnarsamstarfs mun vafalaust hafa hleypt illu blóði í verðandi landsfundarfulltrúa.  Sá málatilbúnaður Samfylkingar er þeim mun kynlegri sem þessi svo kallaði stjórnmálaflokkur virðist ætla að mæta óundirbúinn til leiks í Brüssel og þannig ætla Sjálfstæðisflokkinum að semja umsóknina að mestu.  

Hvað sem þessu líður, er ljóst, að við þessar aðstæður mun umsókn um aðild að ESB koma til umfjöllunar Alþingis, heimili Landsfundur það, og samþykki Alþingi skjalið, mun ríkisstjórnin senda það ráðherraráðinu í Brüssel.  Að fengnu samþykki Alþingis fer síðan samninganefnd til Brüssel til fundar við framkvæmdastjórn ESB og kemur síðan heim með allt annað skjal, sem er afrakstur samningaviðræðna.

Ákveði ríkisstjórnin að leggja þessi samningsdrög fyrir Alþingi, munu vafalaust verða átakamiklar umræður á Alþingi.  Landið verður heltekið af grimmilegum deilum, þar sem landsölumenn og fullveldissinnar munu takast harkalega á og ekki láta hlut sinn fyrr en í fulla hnefana.  Ef Alþingi samþykkir, verður samningurinn, væntanlega ásamt tillögu Alþingis um stjórnarskrárbreytingu til að heimila aukið framsal fullveldis, lagður fyrir þjóðina.  Er alveg áreiðanlegt, að í þeirri orrahríð verður öllu tjaldað til, og mun ástandið líkjast borgarastyrjöld að sumu leyti. 

Er skynsamlegt að hleypa þessari vargöld af stað á tímum, þegar þjóðin berst í bökkum og nýta þarf alla krafta til að stilla saman strengi við að vinna þjóðina upp úr þeim djúpa öldudal, sem hún hefur lent í fyrir tilstilli örlaganornanna ?  Landsfundarfulltrúar munu þarna hafa í höndum sér fjöregg þjóðarinnar.  Engin umsókn um aðild verður send til Brüssel, nema Landsfundur veiti þingflokki sjálfstæðismanna umboð til að semja um slíkan gjörning á ákveðnum forsendum. Líklegra er, að landsfundarfulltrúar muni bíta í skjaldarrendurnar og ekki láta slíkt gjörningaveður yfir þjóðina ganga fyrir tilstilli annars stjórnmálaflokks, sem hefur uppi tilburði til að segja Landsfundi fyrir verkum.  Þessi sami stjórnmálaflokkur hefur á sama tíma ekki haft uppi neina tilburði til að setja fram beinagrind að umsókn.  Slíkur flokkur liggur hundflatur frammi fyrir samningasveitt ESB, grárri fyrir járnum. 

Orrahríð innanlands á ögurstundu getur haft óafturkræfar og örlagaþrungnar afleiðingar í för með sér, sem sjálfstæðismenn munu engan veginn vilja bera ábyrgð á.  Það verður þá hlutskipti annarra.