Hrossakaup hrosshausa

Ríkisstjórn og þingmeirihluta Samfylkingar og Vinstri hreyfingarinnar græns framboðs eru svo hrottalega mislagðar hendur við smíði frumvarpa til laga, að álykta verður, að óhæfni tröllríði þar húsum.  Fólk er þar á bæ einfaldlega ekki í stakk búið til að stjórna lagasmíð eða vinna að henni sjálft.  Það er að fást við mál, sem það ræður ekki við.  Það má draga enn víðtækari ályktun: Samfylking og Vinstri hreyfingin grænt framboð eru stjórnmálaflokkar, sem hafa á að skipa svo litlu mannvali, að þeir eru óhæfir til landsstjórnar; þeir eru óstjórntækir.

Með þessu er þó ekki öll sagan sögð.  Þetta fólk hagar sér eins og skemmdarverkamenn í stríði við hagsmuni fólksins í landinu.  Þetta stríð er háð undir gunnfána stéttabaráttu, þjóðnýtingar og niðurbrots miðstéttarinnar til að ryðja braut alræði öreiganna, sem er orðatiltæki um forsjárhyggjustjórn spilltrar fámennisklíku, "nómenklatúrunnar".

Þessi skaðræðishegðun siðblindingja við völd endurspeglast nú í stríði við verkalýðshreyfingu, ekki sízt sjómenn, og athafnalífið, ekki sízt lítil og meðalstór fyrirtæki athafnamanna, hryggjarstykkis miðstéttarinnar, en ríkisstjórnin á einnig í stríði við stórfyrirtæki útgerðar og iðnaðar.  Bændur hafa fengið kaldar kveðjur frá þessum stjórnvöldum, sem hóta að drekkja þeim með flóði stórlega niðurgreiddra landbúnaðarvara og jafnvel búsmala.

Ríkisstjórnin er upp á kant við alla helztu hagsmunaaðila hins íslenzka þjóðfélags.  Þetta þarf engum að koma á óvart, sem fylgzt hefur lítillega með stjórnmálum á Íslandi síðasta mannsaldurinn (30 ár (kynslóðaskipti)), og það er allsendis óþarfi að útskýra núverandi stöðu stjórnmálanna  með aðferðum sálfræðinnar.  Það blasir við, að ráðherrarnir eru óhæfir til að leysa úr flóknum og viðkvæmum vandamálum samfélagsins.  Forysta ríkisstjórnarinnar eru landsins dýrkeyptustu tossar.  Verstu tossum Alþingis skolaði "pottaglamrið" til valda.  Það er ekki að sökum að spyrja.  Tossarnir ráða ekkert við viðfangsefnin.  Í stað þess að viðurkenna það opinberlega og rjúfa þing er efnt til illinda.  Þetta er ákaflega vel þekkt mynztur einfeldninga í tilraun til að breiða yfir mistök og vangetu.

Ríkisstjórnin hefur alla sína hunds- og kattarævi hangið saman á hrossakaupum.  Samfylkingarsérvizkan fékk ESB-inngönguviðræður, og Vinstri hreyfingin grænt framboð fékk slagbrand á ný virkjanaáform og iðnvæðingu.  Ofstækismenn beggja flokka sameinuðust um Landsdómsmálið og aðförina að sjávarútveginum og Stjórnarskránni.  Allt vinstra pakkið hefur svo í blindni sinni, þekkingarleysi á gangverki hagkerfisins, og draumförum um útþenslu ríkisbáknsins, sameinazt um skattahækkanir á almenning og fyrirtæki.  Gamalþekktur glópur Samfylkingar, nýkominn á jötuna sem "efnahagsráðgjafi forsætisráðherra", heldur því fram, að á 60 % þjóðarinnar hafi skattheimtan ekki hækkað.  Blindur leiðir blindan.  Ekki er von á góðu.

Forystugrein Morgunblaðsins 14. desember 2012 heitir "Átak gegn atvinnu".  Þarna er gerð grein fyrir illvígum stríðsrekstri hinnar voluðu vinstri stjórnar gegn atvinnu í landinu, en ríkisstjórnin er bandamaður atvinnuleysisvofunnar og einskis annars:

"Ríkisstjórnin hefur verið iðin við að útrýma störfum hér á landi og hindra, að ný verði til.  Hún hefur í raun staðið fyrir samfelldu átaki gegn atvinnu allt kjörtímabilið, og árangurinn af þessari eljusemi leynir sér ekki.  Enn mæla þúsundir göturnar, þar sem enga vinnu er að hafa, og þúsundir hafa flúið ástandið og starfa nú erlendis.  Ástæðu þess, hvernig komið er, má rekja til viðhorfs stjórnarliða til atvinnulífs og atvinnusköpunar.  Stjórnarliðar sjá ekkert samhengi á milli þeirra starfsskilyrða, sem atvinnulífinu eru búin, og þeirra atvinnutækifæra, sem fólki standa til boða." 

Hér er komið að kjarna málsins.  Stjórnvöld á Íslandi eru í aðstöðu til að hafa eyðileggjandi áhrif á afkomu almennings, og það hefur sannazt á núverandi stjórnvöldum.  Það er hægt að rekja það með fjölmörgum dæmum, hversu skaðleg áhrif vinstri stjórnin hefur haft á hagkerfið. 

Með sama hætti geta stjórnvöld með heilbrigða skynsemi, þekkingu og getu til jákvæðra framkvæmda, leitt þróun á landsvísu, er leiðir til trausts hagvaxtar, varanlegra kjarabóta og ríkisbúskapar með mjög jákvæðum greiðslujöfnuði, sem gerir kleift að grynnka á skuldum ríkissjóðs.  Þegar ráðherrarnir eru spurðir út í dúndrandi hallarekstur ríkissjóðs, 400 milljarða kr frá 2009-2012, er viðkvæðið, að verið sé að verja velferðarkerfið.  Þessa tossa, sem þannig míga í skóinn sinn, er hægt að upplýsa um það, að með slíku áframhaldi verður ríkissjóður greiðsluþrota innan 5 ára, og þá verður einfaldlega ekki lengur um að ræða neitt velferðarkerfi á Íslandi.  Hér munu þá frumskógarlögmálin taka við.  Vinstri stjórnin flýtur verkvana að feigðarósi. 

Kjósendur verða að spyrna við fótum.  Láti þeir það hjá líða, og kjósi þeir af léttuð gamla, spillta vinstra settið, hvaða nöfnum, sem það nefnist, þá halda hér áfram móðuharðindi af manna völdum, sem keyra mun samfélagið í þrot í bókstaflegri merkingu.  Stöðnun og fólksflótti mun leiða til þess, að ríkissjóður mun lenda í greiðsluþroti á næsta kjörtímabili, sem þýðir þjóðargjaldþrot.  Hér verða ekki útlistaðar afleiðingar þess.  Um það eru dæmi úr nútímasögunni, t.d. frá Argentínu.

Baráttan snýst um stefnumörkun fyrir þetta þjóðfélag.  Eina ráðið til björgunar er að róa á bæði borð.  Skipstjórinn verður að fá öllum um borð árar, gefa stefnuna og hvetja til afreka.  Fært til baka á stjórnmálin verður hinn nýi forsætisráðherra að kunna til verka, þekkja til athafnalífsins, hafa hæfileika til að tala máli þjóðarinnar erlendis, að vinna traust fjárfesta og lánadrottna, leiða aðila atvinnulífsins saman að einu borði og stilla saman strengi atvinnuveitenda og launþega.  Allt starf hinnar nýju ríkisstjórnar verður að miða að einu markmiði: að bæta hag almennings á Íslandi.

Sjálfstæðisflokkurinn hefur, það sem þarf til í þetta verkefni, en þó því aðeins, að hann hljóti stuðning almennings í landinu til að berjast fyrir hagsmunum hans.  Almenningur hefur allt að vinna og engu að tapa með því að ljá Sjálfstæðisflokkinum stuðning sinn á nýju ári.  Gleðilegt nýár.          

    

       

 

Nýtt upphaf

Jólahátíðin markar nýtt upphaf.  Hún er haldin á árstíma stytzta sólargangs.  Héðan í frá mun sól hækka á lofti, sem að lokum mun duga til að kveikja nýtt líf; náttúran mun lifna við enn á ný.  Þetta er guðdómleg endurnýjun og hringrás. 

Jólasaga kristinna manna snýst um þetta; fæðingu barns, sem reyndar hafði orðið til með yfirskilvitlegum hætti í móðurkviði.  Barn þetta óx og dafnaði og tók út mikinn andlegan þroska, eins og sögur herma.

Eðlilega hefur boðskapur Jesú, Krists, haft mikil áhrif í mannheimi, en hann hefur samt ekki breytt eðli mannsins.  Það eru þó fjölmörg dæmi um breytta hegðun vegna kristins boðskapar, en mikil illska er þó í kristnum samfélögum, eins og öðrum, og ókristileg hegðun.

Kristnir menn verða líka að viðurkenna, að sterkar siðferðiskenningar eru boðaðar af fleirum en kristnum mönnum, og ekki má fordæma guðleysingja.  Þeir geta verið siðavandir, tillitssamir við meðborgara sína og hinir mætustu menn ekki síður en kristnir.  "Homo sapiens", hinn viti borni maður, hefur náð þroskastigi siðvædds dýrs, þó að siðmenning hans sé brotakennd á köflum. 

Út af fyrir sig ættu allir að geta sameinazt um fegurð jólaboðskapar kristinna manna.  Sannleiksgildi sögunnar er aðalatriði fyrir trúaða, en boðskapurinn getur orðið hinum aðalatriði.  Fólk á að geta tekið sér til fyrirmyndar kristilegan boðskap um umburðarlyndi, miskunnsemi, tillitssemi og stuðning við sína minnstu bræður, þó að það trúi ekki biblíunni.  Það er vegna þess, að slík hegðun höfðar til þess í manninum, sem honum þykir vera gott og rétt.

Þetta er út af því, að maðurinn hefur samvizku.  Hann getur greint á milli góðs og ills, þó að hann geri það ekki alltaf.  Þess vegna getur maðurinn tileinkað sér góða siði og lifað í siðuðu samfélagi.

Annað mjög athyglivert við manninn er, að samfélög hans geta auðveldlega lent í höndum kúgara, en hann virðist að lokum alltaf ná að slíta af sér heljarfjötrana.  Þetta upplifðum við í ríkum mæli á 20. öldinni, sem var öld öfganna.  Lénsskipulagið, sem verið hafði við lýði frá upphafi fastrar búsetu, leið undir lok í Evrópu í heimsstyrjöldinni fyrri, 1914-1918, og eðlilega tóku þá við umbrotatímar eftir slík Ragnarök.  Einræði skólagenginna kaffihúsasnata, sem smjöðruðu fyrir verkalýðnum, tók við í Rússlandi, sem leiddi af sér hræðilegar hörmungar fyrir rússnesku þjóðina og allar þjóðir Ráðstjórnarríkjanna. 

Í öðru höfuðríki Evrópu, Þýzkalandi, var keisaranum steypt af stóli, og við tók lýðræði með miklu frelsi einstaklinganna í Weimarlýðveldinu, tækniþróun og þjóðfélagslegri gerjun, þar sem borgarastéttin náði þjóðfélagslegum undirtökum af aðlinum.  Versalasamningurinn 1919 batt þó Þjóðverjum slíka skuldaklafa, að ríkið átti sér ekki viðreisnar von.  Saman fór geigvænlegt atvinnuleysi og óðaverðbólga, sem varð Weimarlýðveldinu að falli í lok janúar árið 1933.

Upp úr þessum jarðvegi spratt þjóðernisjafnaðarstefnan.  Adolf Hitler, formaður þjóðernisjafnaðarmanna, lofaði Þjóðverjum hefnd eftir ófarir heimsstyrjaldarinnar fyrri og hefnd fyrir Versalasamningana.  Þjóðernisjafnaðarmenn kyntu undir ólgu með svikabrigzlum í garð Reichswehr, hers keisaradæmisins, og í garð samningamanna Þjóðverja, sem voru þvingaðir til að skrifa undir Versalasamningana. Þjóðernisjafnaðarmenn náðu um þriðjungi atkvæða, sem dugði þeim til að hrifsa til sín völdin árið 1933 vegna veiks forseta, Hindenburgs, hershöfðingja.  Reichstag undir stjórn þjóðernisjafnaðarmanna hætti strax að greiða stríðsskaðabætur, og ríkisstjórn þeirra sett alla menn til verka.  Þjóðverjar hófu framleiðslu Volkswagen, alþýðuvagnsins,  handa verkamönnum Þýzkalands, og reistir voru verkamannabústaðir.

Í stefnu þjóðernisjafnaðarmanna voru hins vegar efnisatriði, sem áttu eftir að leiða til tortímingar og óþarft er að rekja hér. Þriðja ríkið, sem stundum var kallað þúsund ára ríkið, stóð aðeins í 12 ár.  Því var tortímt.  Í grundvöll ríkisins vantaði algerlega hin kristnu gildi, sem tíunduð eru hér að ofan og eru nauðsynleg í hverju siðuðu samfélagi.  Þau geta heitið eitthvað annað en kristni, en innihaldið er ætíð hið sama.  Þau eru hverjum manni nauðsyn, ef hann og hans fjölskylda á að eiga möguleika á að ná nokkrum þroska og að lifa hamingjusömu lífi.  Við þurfum ætíð að huga að hinu siðræna, þegar við hrífumst af einhverjum boðskap, og setja frelsi einstaklingsins ofar réttindum ríkisins í nafni einhverja stjórnmálakenninga.   

     

  

    

 

Hagkerfi drepið í dróma

Talsmönnum Alþýðusambands Íslands, ASÍ, lízt illa á fjárlagafrumvarpið, enda ber það vott um óstjórn á fjármálum ríkissjóðs.  Þeir telja óráðsíuna þar munu verða skjólstæðingum sínum þung í skauti.  Það þarf ekki hagfræðidoktor til að sjá, hversu ábyrgðarlaust kosningafrumvarp hér er á ferðinni, sem mun virka sem olía á verðbólgubálið. 

Hinn gæfusnauði Steingrímur Sigfússon, sem hlaut hvorki meira né minna en 199 atkvæði í prófkjöri nýlega, hefur hellt sér yfir forseta ASÍ vegna réttmætrar gagnrýni formannafundar Alþýðusambandsins á verk og verkleysi ríkisstjórnarinnar.  Þar mun þessi formaður afturhaldsins í landinu hafa sýnt sitt rétta andlit, ef andlit skyldi kalla. 

Þessi volaða vinstri stjórn á nú hvergi höfði sínu að halla, nema í kjöltu Smugunnar, ormagryfju, þar sem ofstækið tröllríður þröngsýninni.  Ráðherrarnir ráða ekki við viðfangsefnin.  Þeir reyna að breiða yfir það, en þjóðmálastaðan leynir sér ekki. Tjaldað er til einnar nætur í einu og öllu.  Allt er í lamasessi, og þetta kjörtímabil er tímabil hinna glötuðu tækifæra.  Á næsta kjörtímabili verður að slá í og láta hendur standa fram úr ermum eftir urðun ESB-daðurs og draumóra og afturhalds í nafni náttúruverndar, þar sem hvað rekur sig á annars horn.  Hefja þarf til vegs kenninguna um að "nýta og njóta með nútímatækni".  Vinstra liðið getur á meðan dundað sér við að berjast við sínar vindmyllur.  

Ráðherrablækurnar eru fallnar á prófinu og ættu að taka hnakk sinn og hest í skyndi.  Meirihluti þeirra í utanríkismálanefnd er fallinn og skyldi engan undra.  Þetta gerðist á meðan furðudýrið í utanríkisráðuneytinu sá jarteikn í Berlaymont.  Á hverju eru menn ? 

Hvort meirihluti er fyrir eyðileggingu ráðherranna á margra ára rándýrri sérfræðivinnu við Rammaáætlun er ólíklegt, og jafnvel fjárlagafrumvarpið stóð tæpt með einn útbyrðis.  Fyrir Samfylkingu og Vinstri hreyfinguna grænt framboð hefur ferðin í Stjórnarráðið orðið mikil sneypuför.  Almenningi er nú orðið ljóst, að téðir stjórnmálaflokkar hafa ekkert fram að færa, nema froðusnakk, blekkingaleik, öfugmæli og versnandi lífskjör öllum til handa, nema "nómenklatúrunni" og handbendum hennar.  Við höfum ekki efni á þessari vitleysu.  

Ríkisstjórnin þykist vera búin að leysa vanda efnahagslífsins, en því fer víðs fjarri; hún hefur ekkert leyst, en eykur nú við skuldavanda þjóðarbúsins með erlendum lántökum, af því að hún rekur enn ríkissjóð með gegndarlausum halla.  Svona gerir aðeins fólk, sem gefizt hefur upp fyrir viðfangsefnunum.  Skuldir ríkissjóðs á valdatíma ríkisstjórna Jóhönnu Sigurðardóttur hafa aukizt um 400 milljarða kr.  Skuldirnar eru um það bil að verða ósjálfbærar, og það má engan tíma missa til að snúa þessari öfugþróun við.  Samt sér þessi aumasta ríkisstjórn allra tíma ekki sóma sinn í að hypja sig, enda hefur forsætisráðherra enga sómatilfinningu.  Það er starað í baksýnisspegilinn og fimbulfambað um Hrunið, en hvorki skilja þau rætur Hrunsins né hafa þau dregið réttar ályktanir af því. 

Hinn alræmdi atvinnuvega-og nýsköpunarráðherra, sem var fjármálaráðherra á árunum 2009-2012, skrifar nú hverja sjálfshólsgreinina á fætur annarri í blöðin.  Kenningar Steingríms hafa aldrei beysnar verið, en nú hefur slegið svo út í fyrir honum, að frá honum koma eintóm öfugmæli og þversagnir.  Þessum manni veitir ekki af hvíldinni.  Hún verður honum veitt.

Er skemmst frá að segja, að þessi orðhvati og á tíðum orðljóti ráðherra, sem bar nýlega lygar upp á forseta ASÍ, fer í téðum greinum sínum að miklu leyti með staðlausa stafi, enda var frammistaða hans í embætti fjármálaráðherra hraksmánarleg.  Í stað þess að ná jöfnuði árið 2012, eins og lagt var upp með í áætlun AGS, þá mun ríkissjóðshallinn nema um 55 milljörðum kr, en fjárlög gerðu ráð fyrir 20 milljörðum kr.  Engar áætlanir Steingríms standast.  Það eru ósannindi hjá Steingrími, að "hvergi í okkar heimshluta, þar sem ríkissjóður hefur lent í vanda vegna efnahagskreppu, hafi náðst viðlíka árangur síðastliðið ár eins og á Íslandi". Samkvæmt hagtölum frá OECD (Economic Outlook 2012) mun t.d. afkoma ríkissjóðs írska lýðveldisins batna mun meira á árinu 2012 m.v. fyrra ár en afkoma ríkissjóðs Íslands.  Allmörg önnur ríki eru talin slaga upp í árangur Íra.  Mont Steingríms er ósvífinn blekkingarleikur, en umgengni þessa stjórnmálalega vindhana við sannleikann er oft þannig, að á milli þeirra tveggja eru himinn og haf.

Afturhaldsstjórnin virðist allt í einu hafa fengið kalda fætur vegna eigin aðgerðaleysis í atvinnumálum landsmanna og lofar þá einu gæluverkefni hér og öðru þar; gott, ef hún er ekki farin að taka vel í olíuboranir á Drekasvæðinu. Þar tala ráðherrarnir reyndar út og suður, svo að engrar stefnumörkunar er að vænta. Ríkisstjórnin er á valdi óttans við atkvæðamissinn.  Hann er óhjákvæmilegur, og barnalegir tilburðir munu engu skila.  Kjósendur munu ekki láta blekkjast í hið annað sinnið.  Flokkar stjórnarinnar stefna í að gjalda afhroð, og þá er reynt að sprikla, en á kostnað framtíðarinnar.  Vinnubrögðin eru fyrir neðan allar hellur og ekki hundi bjóðandi.  Nýjasta fjármögnunarleið vitsmunabrekkna vinstri stjórnarinnar þoldi ekki dagsljósið.  Skattstofninn voru lækningatæki, hjólastólar, bleyjur og getnaðarverjur, svo að fátt eitt sé talið. 

Jafnaðarmönnum tengdum ASÍ þykir sárt að heyra því haldið fram, að ríkisstjórn þeirra sé afturhaldsstjórn.  Það er hún þó samkvæmt skilgreiningunni.  Afturhald er og hefur alltaf verið á móti framförum í atvinnuháttum, iðnvæðingu og tæknivæðingu atvinnuveganna.  Ríkisstjórn Samfylkingar og Vinstri hreyfingarinnar græns framboðs uppfyllir öll skilyrði þess að hljóta einkunnina afturhaldsstjórn. 

Ríkisstjórnin hefur í sumum tilvikum borið sig lymskulega að og þvælzt fyrir til að reyna að kasta glýju í augu einhverra, en almenningur sér þó til hvers refirnir eru skornir.  Síðan liggja áhangendur þessarar voluðu vinstri stjórnar á því lúasagi, að allt sé Hruninu að kenna.  Ætla vinstri menn að fara í Alþingiskosningar undir því kjörorði, að landsmönnum séu allar bjargir bannaðar út af Hruninu ?  Það átti að troða Icesave-skuldafjötrum upp á landsmenn og síðan að kenna Sjálfstæðisflokkinum um.  Eymd vinstri manna er ofboðsleg.  Ferill þeirra við landsstjórnina er ein samfelld sorgar- og mistakasaga.  Nú er háskólasamfélaginu jafnvel tekið að blöskra, og má þá segja, að bragð sé að, þá barnið finnur. Til marks um þetta er viðtal við Gunnar Helga Kristinsson, prófessor í stjórnmálafræði við HÍ, í Morgunblaðinu 13. desember 2012, þar sem hann finnur stjórnarskráardrögum Stjórnlagaráðs, sem ríkisstjórnin hefur gert að sínum, allt til foráttu.

Þá birtist í Morgunblaðinu 19. desember 2012 merkilegt viðtal Baldurs Arnarsonar við prófessor emeritus í lögum, Sigurð Líndal, forseta Hins íslenzka bókmenntafélags. Eftir lestur þessa viðtals ætti hverju mannsbarni að verða ljóst, hvílík hrákasmíði téð stjórnarskráardrög eru, og hvílíkt ábyrgðarleysi er að leggja þennan gallagrip fyrir Alþingi til samþykktar.  Slíkt er til vitnis um ríkisstjórn og þinglið á vinstri vængnum, sem ekkert kann til verka, en vinnur allt með öfugum klónum.   

        

 

 

Moldvörpur að verki

Hvers vegna vinna ríkisstjórnin og handbendi hennar jafneindregið gegn hagsmunum íslenzku þjóðarinnar og raun ber vitni um ?  Hvaða furðulegu sérhagsmunir stjórna gjörðum vinstri flokkanna ?  Þeir eru gjörspilltir, jafnvel rotnir, en hvaða hagsmuni hafa þeir af niðurrifi atvinnuveganna og að standa í vegi allra framkvæmda í landinu, sem einkaframtakið sækist eftir ?  Rikisstjórn Samfylkingar og Vinstri hreyfingarinnar græns framboðs hefur staðið í látlausu stríði við vinnuveitendur og athafnamenn í landinu, frá því að hún vann sinn alræmda kosningasigur í apríl 2009 á gjörsamlega fölskum forsendum.  Þetta fólk gengur ekki heilt til skógar.  Því fer víðs fjarri.  Hagsmunir almennings á Íslandi eiga enga samleið með stefnumálum vinstri flokkanna, eins og þau koma fram við framkvæmd.  Þá er nú komið í ljós, samkvæmt yfirlýsingu ráðherraráðs ESB frá 12.12.12, að aðildarumsóknin að ESB er reist á sandi.  Málið er að hálfu íslenzkra stjórnvalda umlukið blekkingavaðli Samfylkingarinnar.  Íslendingum stendur aðeins til boða að taka upp allan lagabálk ESB, refjalaust.  Fíflagangurinn í kringum pakkann, sem stæði Íslendingum til boða, hefur nú orðið leikritshöfundunum til skammar.  Þeir misskildu allan tímann málið.  Ísland er í pakkanum, og það er ESB, sem skoðar í hann og ætlar að nota sér landið til að opna sér leið að norðurhöfum.  Íslendingar búa nú við heimskustu ríkisstjórn, sem sögur kunna frá að greina.   

Alþekkt er hatur vinstri manna á útgerðarfyrirtækjum með kvótaeign.  Virðast sefasjúkir vinstri menn vera búnir að sefja sig til að trúa því, að útgerðarmenn séu ræningjar, sem rænt hafi frumburðarrétti þjóðarinnar.  Sjávarútvegur er eins og hver önnur atvinnugrein, en rekstur hans hérlendis er á heimsmælikvarða, og komast engir sjómenn með tærnar, þar sem þeir íslenzku hafa hælana varðandi gæði framleiðslunnar og framleiðni.  Stefna ríkisstjórnarinnar er að eyðileggja afkomugrundvöll þessara sjómanna með skattlagningu á greinina, sem er svo grimmileg, að aðeins sameignarsinnum (kommúnistum) dytti slík fásinna í hug til að drepa einkaframtakið.  Ríkisstjórnin er í raun búin að rýra hlut sjómanna, því að kaken verður ekki í senn geymd og hún étin.  Hlutur sjómanna og önnur laun, s.s. orlof, greiðslur til lífeyrissjóða, tryggingargjald og kostnaður við vátryggingar, nema um 37 % af brúttótekjum útgerða að jafnaði samkvæmt ritinu "Hagur veiða og vinnslu 2010".  Veiðigjaldið er ákvarðað með eins bjálfalegum hætti og hugsazt getur út frá sjónarmiðum sjálfbærrar skattheimtu, því að ekkert tillit er tekið til afkomu einstakra fyrirtækja, sem í hlut eiga.  Þessi skaðlega gjaldheimta er í raun skattlagning á hvert þorskígildistonn útgerðar, sem gæti numið um 40 kr/kg.  Svona ganga aðeins þeir fram, sem umturna vilja atvinnurekstri og færa þjóðfélagið niður í fátæktarfen ríkiseinokunar, enda er auðvitað komið á daginn, að minnka verður grundvöll hlutaskipta sjómanna.  Sjálfstæðisflokkurinn mun alveg örugglega leiðrétta þessa eyðileggjandi skattlagningu á útgerðina með afnámi eignaupptökulaganna nr 74/2012.  Sjómenn eru verðugir launa sinna, og Sjálfstæðisflokkurinn mun gera þær ráðstafanir, sem duga til að leysa fjárfestingar og markaðssetningu íslenzka sjávarútvegsins úr læðingi.    

Það ber að sökkva þessu vitlausa og rangláta auðlindagjaldi á hafsbotn, leyfa sjómönnum að halda sínum hlut, eins og áður segir, og samfélaginu að fá sinn skerf af velgengni þeirra og útgerðarmanna með viðskiptum við þá, neyzlu og fjárfestingum þessara aðila auk venjulegrar skattheimtu.  Fikt afturúrkreistinga með potta, strandveiðar, byggðakvóta, línuívilnun og önnur heimskupör stjórnmálamanna er ekki óvitaháttur, heldur aðför að miðstéttinni og ber að grafa með stríðsöxinni, sem forsjárhyggjuflærðin hefur beitt gegn atvinnuvegunum.  Hvernig þeir verða pokaðir, sem á þessari stríðsöxi héldu, mun koma í ljós, en að þeir gangi lausir, er ekki sjálfgefið.   

Leikhús fáránleikans er enn við lýði með Össur og Stefan Fühle í aðalhlutverkum, sbr hér að ofan.  Þetta eru tveir gamlir kommar, sem leika í hinum guðdómlega gleðileik "Að kíkja í pakkann".  Ríkisstjórn Samfylkingar og Vinstri hreyfingarinnar græns framboðs vill kokgleypa allar kröfur ESB, því að annað er ekki í boði.  Þar á meðal er innflutningur lifandi dýra til Íslands.  Hvers konar fíflagangur er þetta eiginlega ?  Sjá menn ekki í hendi sér gríðarlega möguleika Íslands sem matvælaframleiðslulands í krafti hreinnar náttúru, óþrjótandi vatnsbirgða, hlýnandi loftslags og heilbrigðra og sérstakra dýrastofna ?  Öllum þessum möguleikum vill ríkisstjórnin fórna fyrir nokkra rassálfa, sem fá tækifæri til að flandra fram og til baka á milli Reykjavíkur og Brüssel í algeru tilgangsleysi.  Í forystu og þingliði vinstri flokkanna er samansafn ábyrgðarlauss, þröngsýns og dómgreindarlauss fólks.  Það sýna verk þess og málflutningur.  Þessu ber að fleygja á ruslahauga sögunnar og dysja það. 

Ferðamennskuna hefur ríkisstjórnin leikið grátt með miklum eldsneytishækkunum og nú síðast skyndilegum áformum um mikla virðisaukaskattshækkun og gjaldtöku af bílaleigubílum, sem sett hefur áætlanir greinarinnar gjörsamlega úr skorðum.  Hrikalegar hækkanir opinberra gjalda hafa verið lagðar á innanlandsflugið.  Ríkisstjórn og borgarstjórn eru samstiga í að útrýma innanlandsfluginu.  Þessum viðundrum hefur með auknum álögum og andúð tekizt að snúa fjölgun farþega innanlandsflugs upp í fækkun. Ríkisstjórnin er skipuð steinrunnum þursum.  Það er alveg sama, hvar hún ber niður.  Hún leggur dauða hönd á starfsemi.  Það er engin tilviljun.  Þetta er voluð vinstri stjórn.  

Hún hefur ekki heyrt um kreppuna í heiminum og veit ekki, hvað verður einna fyrst fyrir barðinu á slíku.  Fólk, sem er að spara og verður fyrir hækkun af þessu tagi, hættir einfaldlega við og fer annað.  Ríkisstjórnin er stórskaðleg, því að hún er atvinnufjandsamleg, og hún grefur undan fullveldi landsins, óbeint með glæfralegum hallarekstri ríkissjóðs og afturhaldsviðhorfum til fjárfestinga, og beint með viðræðum við ESB um inngöngu í ríkjasamband, sem stefnir á að verða sambandsríki.  Þessar viðræður eru gjörsamlega fótalausar, og ríkisstjórnin er í raun umboðslaus í þessum viðræðum með mjög tæpan, ef nokkurn, meirihluta þings að baki sér og aðeins lítinn minnihluta landsmanna, sem vill sameinast þjóðahafi Evrópu í sambandsríki, en þangað er ferðinni heitið.  Hvílík firn, að slík fyrirbrigði skuli hafa sóað fé og tíma landsmanna í heilt kjörtímabil.  Slíkt má aldrei endurtaka sig.  Þetta eiga að vera hornkarlar og hornkerlingar í hverju samfélagi.   

Alþekkt er hatur ríkisstjórnarinnar á iðnaðinum, einkum sé hann orkukræfur.  Samt er raforkuverð lægst á Íslandi innan Evrópu, og þótt víðar væri leitað.  Það er engin tilviljun.  Raforkunotkun á mann er mest á Íslandi á byggðu bóli.  Landsmenn njóta nú hagkvæmni stærðarinnar á þessu sviði. Orkusala til stóriðju hefur staðið undir megninu af fjárfestingum í virkjunum og flutningslínum, og almenningur nýtur þess með lágu orkuverði.  Dreifingin er hins vegar furðulega dýr og aftarlega á merinni, og það er hneyksli, að þrífösun sveitanna skuli ekki vera lokið árið 2012, því að fjölbreytileg atvinnutækifæri opnast með aðgengi að hagkvæmu þriggja fasa rafmagni.  Það ætti að líta á það sem samfélagslega skyldu og jafnræði, að öllum íbúum landsins standi þrífasa rafmagn til boða óháð búsetu eftir þörfum án þess að verða rúnir inn að skyrtunni.  Væri ekki nær, að ríkisfyrirtækið Landsvirkjun legði fé í sjóð til styrktar slíku í stað gæluverkefna á borð við risavaxnar vindmyllur, sem lítið sem ekkert framleiða, og sæstreng til Stóra-Bretlands, sem er andvana fædd hugmynd draumóramanna, sem engum alvöru fjárfesti dettur í hug að koma nálægt, enda verðlag orku erlendis engan veginn nógu hátt til að geta staðið undir 500 milljarða kr fjárfestingu ?   

Nýlega birtist í "Markaðnum" grein undir fyrirsögninni, "Fannst rafmagnið á Íslandi vera of dýrt".  Þar kom berlega í ljós, að verðlagningarstefna Landsvirkjunar er algerlega úr takti við raunveruleikann.  Í stað þess að virka aðlaðandi fyrir fjárfesta er Landsvirkjun nú fráhrindandi.  Þessu verður að breyta.  Með nýrri ríkisstjórn ber höfuðnauðsyn til að hið opinbera taki upp samræmda fjárfestingarstefnu, sem laðar að fjárfesta með lækkun tekjuskatts, afnámi rafskatts og raunhæfri verðlagningu raforku, sem skilar um 10 % arði fjárfestingar til eiganda síns.  

Í stað óskiljanlegra vangaveltna Landsvirkjunar um að koma afgangsorku í lóg í útlöndum um rándýran sæstreng á hún að selja afgangsorku sína á hagfelldum kjörum, sem stendur vel undir breytilegum kostnaði.  Heilbrigða skynsemi, hófsemi og hagfræði vöruframleiðslunnar ber að setja í öndvegi.  Það er eina leiðin til viðreisnar.  Nóg er komið af hlálegri og einfeldningslegri spákaupmennsku.      

   

 

   

 

Hið vanhelga bandalag gegn miðstéttinni

Ríkisstjórnin hefur gengið fram af fólki með sviksemi og óheilindum.  Aðstandendur vinstri stjórnarinnar hafa opinberað sig sem samvizkulausa siðleysingja.  Keisarinn er ekki í neinu, og sá bleiki er ei sjón í sólskini. 

Forsjárhyggjuforkólfar hafa reynzt bandamenn bankanna gegn almenningi í landinu. Það byrjaði með afhendingu á bönkunum til erlendra vogunarsjóða, hélt áfram með Icesave-landssvikum, og nú hefur Hæstiréttur dæmt lög, sem Árni Páll Árnason, þáverandi bankamálaráðherra og núverandi vonbiðill Samfylkingar, keyrði gegnum þingið með offorsi í desember 2010, ólög.  Þessi ólög voru mjög hliðholl fjármagnseigendum á kostnað lántakenda, eins og ríkisstjórnin hefur verið allt sitt skeið, sem nú er senn á enda runnið. Árni Páll gerir nú tilraun til að skapa af sér nýja ímynd hins frjálslynda jafnaðarmanns, en slík glansmynd er falsmynd og stenzt ekki, sé litið yfir feril hans, enda hér um gamlan Allaballa að ræða með kreftan hnefann syngjandi Nallann.  Voru það bernskubrek eða siðferðisbrestur ?    

Þar sem fyrri vonbiðill Samfylkingar var nefndur, er rétt að nefna Guðbjart Hannesson, fyrrverandi skólastjóra, en hann hefur orðið alræmdur af þrennu.  Í fyrstu var hann vikapiltur Jóhönnu í þingnefnd þeirri, er aðallega fjallaði um Icesave.  Það var alveg sama, hvaða ný gögn streymdu inn um málið; viðkvæði Guðbjarts var jafnan, að ekkert nýtt hefði gerzt í málinu.  Það er hið sama uppi á teninginum núna í Velferðarráðuneytinu.  Þó að hvert táknið af öðru um yfirvofandi hrun heilbrigðiskerfisins íslenzka birtist, þá er aðgerðarleysi þessa svifaseina ráðherra yfirþyrmandi.  Það hefur nefnilega ekkert nýtt gerzt í málinu.  Þerra heitir óhæfni í embætti.  Maðurinn er kominn í embætti, sem hann ræður ekkert við, enda finnur Jóhanna, að Guðbjartur mun ekki skyggja á hana.   

Þá voru dularfull undirmál á ferðinni í ráðuneyti Guðbjarts um launamál forstjóra Landsspítalans, sem eru ófagur vitnisburður um dómgreind Guðbjarts.  Þetta brölt ráðherrans var neistinn, sem kveikti bálið, sem nú brennur á Landsspítalanum.  Er þessi gegndarlausi ríkisrekstur e.t.v. kominn á leiðarenda.  Það er alltaf hætta á því, að menn, sem skortir gripsvit, komist til valda í ráðuneytunum, og þá er talsvert öryggi að valddreifingu.  Meira fyrir minna er reynsla Svía af einkavæðingu í heilbrigðisgeiranum, og þangað má leita fyrirmynda.  Það er engin þörf á að finna upp hjólið hér.     

Þriðja og stærsta sorgarsena Guðbjarts er gjaldþrot Íbúðalánasjóðs, sem sorterar undir hann, en Guðbrandur, húsköttur hér á bæ, mundi áreiðanlega ekki hafa leyft sjóðinum að sigla upp á það harða sker, sem hann er nú á.  Guðbrandur, húsköttur, hefði áreiðanlega reynzt úrræðabetri en Guðbjartur, fyrrverandi skólastjóri, enda virtist Bjart þennan ekki renna í grun fyrir nokkrum vikum í hvert heljarinnar óefni óskapnaður þessi er búinn að koma skattborgurum þessa lands.  Það er auðvitað eftir öðru, að Bjartur þessi telji sig kjörinn til að leiða stjórnmálaflokk, svo úrræðalaus og klaufskur sem hann er, enda horfir hann stöðugt í baksýnisspegilinn, og þar af leiðandi sér hann breytingar í öðru ljósi en annað fólk.     

Ríkisstjórnin hefur þverskallazt við að afnema verðtryggingu, en bankarnir eru einn aðalþrýstihópurinn, sem berst fyrir viðhaldi verðtryggingar.  Hvernig stendur á því, að ráðherrar og þinglið vinstri flokkanna haga sér eins og umskiptingar, þegar þeir fá völdin ?  Hér verður leitazt við að svara því:

Á pukurdagskrá Samfylkingar og Vinstri hreyfingarinnar græns framboðs er útrýming miðstéttarinnar á Íslandi. Það hefur komið berlega í ljós eftir því, sem liðið hefur á valdatíma þessara vesalinga. Þessir ofstækisflokkar, sem rekja uppruna sinn til blóðugra stéttaátaka, ætla að mynda Alþýðulýðveldið Ísland með því að ganga á milli bols og höfuðs á miðstéttinni.  Þessi áform munu takast á næsta kjörtímabili, ef kjósendur sýna af sér það andvaraleysi að kjósa ríkisstjórnarflokkana eða útibú þeirra á borð við Guðmund Steingrímsson, er verður að telja ættlera miðað við glæsta sögu afa hans og föður.

Sameignarsinnarnir gerðu vanheilagt bandalag við fjármálaöflin um að ræna miðstéttina.  Til þess eru skattahækkanirnar, lagasetning í þágu fjármálafyrirtækjanna, t.d. Árna Páls-lögin, fjárfestingarfjötrar og atlögur að greinum, þar sem einkaframtak innan vébanda lítilla og meðalstórra fyrirtækja hefur mátt sín mikils. Menn sjá nú t.d. útgerðarmenn leggja upp laupana vegna hreinnar eignaupptöku að hætti Marx/Lenínista, klædda í sauðargæru "gjaldtöku af auðlindarentu".  Það er stríðsástand undir vinstri stjórn, og vantar aðeins Mólotoffkokkteilana til að borgarastyrjöld brjótist út.  Í anda jólaföstunnar verður að vona, að af slíku verði ei.   

Verði þessi ósvinna látin viðgangast fram á næsta kjörtímabil, gerist eitt af þrennu: miðstéttin verður eignalaus og myndar öreigastétt, eins og í Ráðstjórnarríkjunum, hún flýr land, eða miðstéttin rís upp og hristir af sér klafana.  Hún er seinþreytt til vandræða, og hagsmunir innan miðstéttarinnar eru reyndar margvíslegir, en fari hún af stað í hefndarhug, vei þá þeim, sem fyrir henni verða.  Nægt er þar aflið til að velta rotnum valdhöfum úr vegi.

Í Bandaríkjum Norður-Ameríku (BNA) og í mörgum Evrópulöndum er nú rætt um endurbætur á bankakerfinu til að draga úr hættu á holskeflum, eins og þeim, sem riðu yfir fjármálageirann og almenning haustið 2008 víða um heim.  Evrópusambandið (ESB) með sínum hætti hefur ákveðið að stofna til sameiginlegs bankaeftirlits, a.m.k. innan evrusvæðisins.  Átti það að verða á höndum seðlabanka evrunnar í Frankfurt am Main, en Þjóðverjar virðast telja slíkt utan verksviðs Seðlabanka evrunnar. Hinir fornu fjandmenn, Frakkar og Þjóðverjar, deila enn hart um útfærsluna á þessu, eins og mörgu öðru.  Er þetta þó vafalítið framfaraspor, og fyrir Íslendinga hefði verið betra, að slíkt sameiginlegt bankaeftirlit hefði spannað starfsemi útblásinna íslenzkra banka, sem étnir höfðu verið innan frá með græðgi, störfuðu á alþjóðlegum markaði og íslenzka Fjármálaeftirlitið réði ekki við; var öllu heldur leiksoppur bankanna. 

Nú fjarar undan Frakklandi og að verða deginum ljósara, að banamein evrunnar verður sú sögulega staðreynd, að Frakkar munu aldrei fara bónarveg til Berlínar.  Afleiðingin verður sú, að Prússarnir munu enn einu sinni fara í sigurgöngu inn í París.  Munurinn er sá, að gæsagangurinn hefur vikið fyrir samræmdu göngulagi tevtónskra iðnjöfra, sem lagt hafa franskan iðnað að velli.  

Þar sem umræða um umbætur á fjármálageiranum fara fram, ber aðskilnaður fjárfestingastarfsemi og almennrar viðskiptabankastarfsemi með innlán og útlán til einstaklinga, fyrirtækja og stofnana, hátt.  Þessa uppstokkun er nauðsynlegt að gera hérlendis um leið og ríkisábyrgð á fjármálagjörningum fjármálageirans verður afnumin.  Þar með fæst heilbrigðari starfsemi í þessum geira og dregið verður úr fjárhagslegri áhættu almennings.  Aðhald almennings með fyrirtækjum, sem hann hefur treyst fyrir ávöxtun fjármuna sinna, mun aukast, og samkeppnin verður á eðlilegri grundvelli um hylli viðskiptavina.

Vinstri stjórnin á Íslandi hefur ekki léð máls á þessu, enda er hún í skálkabandalagi við fjármálakerfið í viðleitni sinni að rústa miðstéttinni.  Að bankakerfið skuli fara inn á þá braut að svelta gullgæs sína, miðstéttina, svo að hún missi allt sitt og/eða hverfi á braut, sýnir skammsýnina þar á bæ.  Án miðstéttarinnar verður bankakerfið ekki svipur hjá sjón.  Það er að koma fram, sem hyggnir menn óttuðust, þegar Steingrímur og Jóhanna gerðu sitt vanhelga bandalag við spákaupmenn og vogunarsjóði um yfirtöku bankanna, með pukri, óheilindum og ólýðræðislegum stjórnarháttum, sem tröllriðið hafa stjórnkerfinu frá valdatöku þeirra, sem sagan mun dæma sem slys, að skammtíma gróðasjónarmið mundu einkenna framferði bankanna.  Viðbrögð banka, Fjármálaeftirlitsins, ríkisstjórnar og Alþingismeirihluta við a.m.k. fjórum Hæstaréttardómum um uppgjör ólöglegra lánasamninga við almenning, eru hneyksli, en, þegar öllu er á botninn hvolft, í samræmi við stéttastríð ríkisstjórnarinnar.