Leiðin til ánauðar

Um þessar mundir rennur fræg bók austurríska hagfræðingsins Friedrich von Hayek út eins og heitar lummur erlendis.  Í riti þessu, Leiðinni til ánauðar, er gerð skilmerkileg grein fyrir því, að miðstýring framleiðsluaflanna leiði til ófarnaðar í rekstri fyrirtækjanna og fátæktar almennings, en valddreifing og samkeppni einkaframtaks hins vegar hámarki sjálfbæra nýtingu atvinnutækja, skapi heilbrigðan hagvöxt og bæti almannahag.  Þetta hefur afleit reynsla af ríkisrekstri staðfest.  Hann ber að forðast eins og heitan eldinn.

Ráðstjórnarríkin, sem voru grundvölluð á samyrkjubúskap og höfðu upprætt einkaeignarréttinn, urðu siðferðilega og fjárhagslega gjaldþrota og sameignarstefnan hrundi þar til grunna.  Einkaeignarrétturinn, frjálst framtak og markaðshyggja, hrósuðu sigri.  Ríki sameignarsinna voru örgustu fátæktarbæli, og hið sama gildir um þau fáu, sem eftir eru, e.t.v. að Rauða-Kína undanskildu, þar sem reyndar er blandað hagkerfi. 

Nú bregður svo við hérlendis, að afturganga sameignarstefnunnar birtist undir heitunum "Attack" og Vinstri hreyfingin grænt framboð.  Afturgangan einbeitir sér um sinn að orkugeiranum, þó að orkulindir séu í sameign samkvæmt lögum og aðeins brot af afnotaréttinum í einkaeigu.  Orkuvinnslufyrirtækin, eins og önnur fyrirtæki, þurfa fernt: aðföng, mannauð, fjármagn og markað. Sérstaða orkuvinnslufyrirtækjanna er fólgin í mikilli fjármagnsþörf og langri endingu mannvirkja.  Málsvarar sameignarfyrirkomulagsins virðast bæði vilja éta kökuna og eiga hana.  Það hefur aldrei verið hægt, og arðgreiðslur af virkjun geta ekki hafizt að ráði fyrr en skuldir af henni hafa verið greiddar mörgum árum eftir að starfræksla hófst.  Þess vegna hafa arðgreiðslur íslenzkra orkufyrirtækja verið sáralitlar. Stór hluti kostnaðar orkuvinnslunnar, og þar með orkuverðsins, er framan af vegna vaxtakostnaðar fyrirtækjanna, sem að mestu rennur í vasa erlendra fjármagnseigenda. 

Viðskiptaáætlun Magma Energy gerir ekki ráð fyrir arðgreiðslum til eigenda á næstu árum, heldur verður framlegð nýtt til frekari fjárfestinga á Íslandi.  Þetta er einmitt það, sem Íslendingar þurfa á að halda til að koma hjólum athafnalífsins í gang og til að stækka þjóðarkökuna. Er ekki að efa, að næsta frjálslynda ríkisstjórn, sem mynduð verður í landinu, mun kappkosta einmitt þetta til að efla hagvöxtinn.

Samfylkingarmenn telja sig vera málsvara nútímalegra stjórnarhátta með því að berjast fyrir inngöngu Íslands í ESB (Evrópusambandið).  Miðað við stjórnarhætti vinstri grænna er e.t.v. eitthvað til í því.  Þó verður að segja alveg eins og er, að stjórnarhættir núverandi ríkisstjórnar Samfylkingar hafa keyrt um þverbak.  Þeir vitna um spillingu, og nægir að minna á ráðningu "Umboðsmanns skuldara" og pukrið og potið vegna starfs forstjóra Íbúðalánasjóðs. 

Vita Samfylkingarmenn ekki, að sú einokunarstefna í orkugeiranum, sem sameignarsinnar berjast fyrir, stingur algerlega í stúf við stefnu ESB um skipulag, samkeppni og eignarhald orkugeirans ?  Þar er kveðið á um samkeppni í orkuvinnsluhlutanum, og ríkið má ekki vera markaðsráðandi á samkeppnimarkaði.  Yfirlýsing ríkisstjórnar Samfylkingar um að hindra meirihlutaeigu einkafyrirtækja í orkuvinnslu stangast gjörsamlega á við stefnu ESB.

Á sama tíma berst Össur Skarphéðinsson, utanríkisráðherra, um á hæl og hnakka við að troða Íslandi inn í ESB.  Fær hann ekki mínus í kladdann hjá Brüssel, þegar aðfarir stjórnarinnar í orkumálum berast inn á borð Stefans Füle, stækkunarstjóra ?  Sá tók skýrt fram nýlega, að alls engar undanþágur frá lögum og reglum ESB stæðu Íslendingum til boða til lengdar.  Þetta er staðfesting á mati andstæðinga ESB-aðildar um þessi efni.  

Síðan 1994 hefur Ísland verið á Evrópska efnahagssvæðinu, hvers grundvöllur eru frelsin fjögur, þ.e. frjálsir flutningar fólks, vöru og þjónustu á milli landa og frjálst flæði fjármagns.  Með boðaðri skerðingu ríkisstjórnarinnar á frjálsu flæði fjármagns frá EES til Íslands skýtur Samfylkingin sig í fótinn; gott, ef hún skýtur ekki fótinn undan trúverðugleika sínum sem stjórnmálaflokkur með einlægan vilja til aðildar lands síns að tilvonandi ríkjasambandi, ESB.  Þegar landbúnaðar-og sjávarútvegsráðherra, Jón Bjarnason, lýsti því yfir, að verja yrði íslenzkt athafnalíf gegn erlendum fjárfestingum, tók þó fyrst steininn úr.  Slíkur málflutningur heyrist aðeins frá Norður-Kóreu nú á dögum.

Fjármálaráðherra "norrænu velferðarstjórnarinnar" heldur sig við yfirborðslegar vísanir til Noregs um eignarhlutdeild ríkis í fyrirtækjum.  Norðmenn eru í þeirri einstöku aðstöðu í Evrópu, að ríkið ræður yfir gríðarlegum upphæðum, olíugróða, sem það telur vel varið með fjárfestingu í öflugum fyrirtækjum af ýmsum toga, þ.á.m. í Noregi.  Ekkert slíkt á við hér.  Þvert á móti er ríkissjóður rekinn á erlendum lánum, og skuldir hans nálgast af þeim sökum að nema heilli landsframleiðslu, VLF.  Skuldirnar eru þar með yfir hættumörkum, enda er lánshæfi ríkissjóðs í ruslflokki samkvæmt Fitch. Af þeim sökum, sem hér hafa verið raktar, eru hvorki stjórnmálalegar né fjárhagslegur forsendur fyrir hendi til að stugga við og jafnvel að þjóðnýta einkaeign í orkuvinnslu Íslendinga.  Veruleikafirringin ríður ekki við einteyming.  

Hvað þýðir þetta fyrir efni þessa máls ?  Það þýðir, að verði VG að vilja sínum, munu vaxtagjöld skattborgaranna til útlanda stórhækka, ríkissjóður dregst nær hengifluginu, og ekkert bolmagn verður til framkvæmda í orkuvinnslu né annars staðar.  Þetta mun stöðva frekari iðnvæðingu landsins.  Með öðrum orðum:

aukin fátækt, stöðnun og landflótti í boði Vinstri hreyfingarinnar græns framboðs.

Ríkisstjórnarflokkarnir fá falleinkunn fyrir framgöngu sína í orkumálum.  Það verður að spyrja þjóðina hið fyrsta, hvort hún vilji fara í þessa eyðimerkurgöngu með afturhaldinu, eða hvort hún vill sópa því út í hafsauga með Alþingiskosningum.  

Vaðallinn snýst mest um þá moðsuðu, að forðast beri, að arðurinn af orkulindunum lendi í höndum útlendinga.  Þeir, sem halda þessu fram um orkufyrirtæki Íslendinga, sem skulda um 600 milljarða króna í útlöndum, hafa annaðhvort ekki kynnt sér málefni orkugeirans af nokkru viti eða þeir tala gegn betri vitund.  Hagkvæmast er nú fyrir ríkissjóð að losa um fé, selja eignir, t.d. í orkuvinnslufyrirtækjunum, og grynnka á skuldum í útlöndum.  Með þessu lækka vaxtagreiðslur skattborgaranna til útlanda, erlent fjárfestingarfé streymir til landsins, atvinna eykst, hagvöxtur myndast, og ríkið nær jafnvægi á rekstur sinn.  Þetta er forsenda þess að lækka skuldabagga hins opinvera erlendis niður fyrir 50 % af VLF, svo að lánstraustið batni og vextir lækki.  Þetta er hagsmunamál almennings í landinu.

Þegar orkufyrirtæki í einkaeign taka að skila arði, mun ríkið hirða hluta hans með skattheimtu.  Það er ætíð og alls staðar svo, að eigandi fjár, sem hann lánar eða festir í eign, fær af því vexti eða arð, nema skuldunautur lendi í greiðsluþroti eða fjárfesting misheppnist.  Ríkið á alls ekki að leggja fé skattborgaranna í áhættufjárfestingar. 

Óvissa ríkir um orkuvinnslugetu jarðvarmaorkuvera, og borholur eru viðkvæmar fyrir jarðhræringum í grennd.  Einkafyrirtæki nær, að öðru jöfnu, lægri vinnslukostnaði en ríkisfyrirtæki.  Ákvarðanataka fyrirtækis með stóra ríkishlutdeild verður mun erfiðari og tregari.  Það er ekki hlutverk stjórnmálamanna í Evrópu að hlutast til um rekstur og fjárfestingar orkuvinnslufyrirtækja.  Þessi þátttaka ríkisins er með öllu óeðlileg í nútíma þjóðfélagi, og er í andstöðu við reglur Innri markaðar EES.     

Nú er mál málanna á orkusviðinu í ESB að auka hlutdeild endurnýjanlegra orkugjafa í raforkuvinnslu upp í 20 % árið 2020.  Þetta er til að draga úr losun koltvíildis, og hér til hliðar er sýndur kostnaður við þetta með mismunandi aðferðum í GBP/t CO2.  Af þessum ástæðum er því spáð, að raunhækkun raforkuverðs muni nema allt að 45 % á þessu tímabili í Evrópu.  Í þessu eru fólgin mikil tækifæri fyrir Íslendinga, því að kostnaður við virkjun hérlendis er einvörðungu um 1/10 á við kostnað í Evrópu á hvert MW (megawatt) í endurnýjanlegum orkulindum þar.  Þegar afnotaréttur orkulinda hérlendis er seldur, t.d. til 20-30 ára, er rétt að tengja verðið við vísitölu orkuverðs í Evrópu.

Of seint í rassinn gripið

Einkennandi fyrir verklag ríkisstjórnarinnar er: "Of seint í rassinn gripið".  Ekki verður á vinstri græna logið um sofandahátt.  "Magma-farsinn" sýnir, að ráðherrar þeirra eru svo slappir, að þeir geta með engu móti framfylgt stefnu Vinstri hreyfingarinnar græns framboðs og samþykktum flokksráðsins.  Ef allt er með felldu, fá þeir senn reisupassann frá flokkinum.  Orðfæri sumra þingmanna og ráðherra vinstri-grænna um erlendar fjárfestingar á Íslandi er hins vegar með þeim hætti, að telja verður skaðlegt fyrir orðspor landsmanna sem samstarfsaðila við erlenda fjárfesta.  Hegðun vinstri-grænna er óheilbrigð og skaðar trúverðugleika landsins í augum fjárfesta, sem er stórskaðlegt fyrir hagsmuni almennings í landinu, fulla atvinnu og þróun athafnalífsins til að laða til baka þann mannauð, sem tapazt hefur úr landinu að undanförnu.   

"Magma-málið" er tvíþætt.  Annars vegar "ráðgjöf" iðnaðarráðuneytis Katrínar Júlíusdóttur um það, hvernig hægt væri að fara í kringum reglur á Íslandi um eignarhald á fyrirtækjum.  Þessi málsmeðferð á ábyrgð iðnaðarráðherra Samfylkingarinnar er mjög ámælisverð og getur dregið dilk málshöfðunar á eftir sér. 

Hins vegar er spurningin um það, hvernig megi fjármagna íslenzkt athafnalíf.  Orkufyrirtækin njóta í þessu samhengi engrar sérstöðu, því að ekki er verið að selja auðlindina sjálfa, heldur afnotaréttinn.  Um tímalengd afnotaréttar hlýtur að fara eftir öðrum skilmálum, t.d. verði og ákvæðum um forkaupsrétt.  Stytting afnotaréttar hefur t.d. að öðru jöfnu í för með sér lækkun söluverðs, því að kaupandi verður að sjálfsögðu að eygja raunhæfa möguleika á arði af kaupunum.   

Vinstri hreyfingin grænt framboð hefur þá stefnu, að afnotaréttur orkulindanna skuli vera í höndum hins opinbera.  Þar með eru vinstri grænir að leggja alla áhættuna, sem slíkar fjárfestingar hafa í för með sér, á herðar skattgreiðenda.  Við slík skilyrði verður fjármögnun orkufyrirtækja að fara fram með lánum, að mestu erlendum.  Orkuveitu Reykjavíkur hefur verið riðið á slig með of miklum erlendum lántökum.  Hvort er betra, að skattgreiðendur borgi erlendum lánadrottnum vexti af slíkum lánum eða að þeir fái að hirða arð af orkusölu hér innanlands um hríð ?   

Vinstri grænir hafa svarað þessari spurningu, en svarið er án nokkurra fjárhagslegra raka að teknu tilliti til áhættu landsmanna.  Afstaða vinstri grænna er reist á tilfinningaþrunginni fortíðarþrá þeirra, sem við núverandi lánsfjárhæfni hins opinbera á Íslandi girðir í raun fyrir umtalsverðar og framkvæmdir á sviði orkuvinnslu með fjölbreytilegri fjármögnun. 

Rétta svarið við spurningunni um eignarhaldið er, að velja beri þá leið, sem hagkvæmust sé alþýðu þessa lands.  Sé fjármögnunin á ábyrgð hins opinbera, rýrir það lánsfjárhæfi ríkis og viðkomandi sveitarfélags.  Það jafngildir óhagstæðari lánakjörum, sem kemur niður á hag skattborgaranna.  Ef fjárfestingin misheppnast, fá skattborgararnir skellinn.  Við núverandi aðstæður á lánamörkuðum jafngildir opinber einokun á fjármögnun og afnotarétti litlum sem engum fjárfestingum af alkunnum ástæðum.  Að berjast fyrir þessari leið jafngildir stöðvun á frekari orkunýtingu.  Slíkt er tæpast í anda þýzka heimspekingsins Georg W.F. Hegels, sem stundum virðist vera helzta átrúnaðargoð þráhyggjuhaldinna vinstri-grænna um eignarhald.  Er sú ástæðan fyrir sefasýkislegum köstum umhverfisráðherra og þingflokksformanns vinstri-grænna, að stöðvun erlendra fjárfestinga jafngildir stöðvun á frekari orkunýtingu ?  Þar með næði fortíðarhyggjan hámarki með stöðnun athafnalífs, áframhaldandi landflótta og versnandi lífskjörum landsmanna. 

Nú stendur fyrir dyrum að kljúfa Orkuveitu Reykjavíkur (OR) upp í samkeppnistarfsemi, þ.e. raforkuvinnslu, og einokunarstarfsemi, þ.e. dreifingu heits vatns og rafmagns, að boði Evrópusambandsins.  Þá blasir við að bjóða orkuvinnsluna út á EES svæðinu.  Í ljósi þróunar á orkumarkaði og óvissu um sjálfbærni jarðhitageymis virkjunarsvæðanna er eðlilegt að miða samningstímabil um afnotarétt auðlindarinnar við 20 ár.  Þá geti eigandinn yfirtekið réttinn eða boðið út að nýju, og öðlist þá fyrri rétthafi forkaupsrétt (á hæsta verði) að nýtingarréttinum til annarra 20 ára.  Með þessu móti munu lánsábyrgðir sveitarfélaganna, sem að OR standa, stórlega minnka, og verður það jákvætt fyrir fjármögnun þeirra. 

Þegar um verður að ræða útboð á afnotarétti að vatnsafli mun málið horfa að því leyti öðru vísi við, að framleiðslugeta vatnsaflsvirkjana á hverju ári er mun betur þekkt og minni óvissu undirorpin en jarðgufuvirkjana.  Þess vegna er eðlilegt að hafa samningstímann lengri, t.d. 30 ár, með skilyrtum framlengingarákvæðum.

Með því að fara þessa útboðsleið með afnotarétt orkulindanna á Evrópska efnahagssvæðinu, EES, er hægt að hámarka virði þeirra fyrir eigendurna, ríki og sveitarfélög, draga úr opinberri skuldsetningu og leggja grunn að hagkvæmari lánsfjármögnun þeirra. 

Engu er líkara en Vinstri hreyfingin grænt framboð hafi tileinkað sér aðferð strútsins, þegar erfið viðfangsefni ber að höndum.  Auk orkumálanna blasir við, að vinstri-grænir hafa kosið að stinga hausnum í sandinn, þegar umsóknin um aðild að ESB er annars vegar.  Í viðskiptum við stórveldi á borð við ESB, sem rekur skefjalausa útþenslustefnu, er þetta lífshættuleg aðferðarfræði fyrir fullveldi smáþjóðar.  ESB er fullkunnugt um stjórnmálastöðuna hérlendis, og virðist áforma áróðursherferð hérlendis til að snúa almenningsálitinu á sína sveif.  Erlendir menn, gjörkunnugir innviðum ESB, hafa opinberlega sagt fyrir um helztu áfanga í aðlögunarferlinu, sem í stuttu máli má lýsa sem hráskinnaleik og harðsvíraðri blekkingarstarfsemi Brüssel-veldisins til að lokka landsmenn til fylgilags við sig.  

Hér stunda skessur vinstri flokkanna í ríkisstjórn Íslands leik með fjöregg fullveldisins.  Önnur skessan hagar sér eins og fimmta herdeild ESB á Íslandi og mun þess vegna ekki hætta leik fyrr en eggið brotnar.  Andstæðingar inngöngu Íslands í ESB verða í næstu gagnsókn sinni að reiða sig á hina skessuna, sem reyndar er froðufellandi af reiði út í hina.  Hins vegar er ómögulegt að segja, hvernig reiðfærið stendur á henni, þegar umræður verða á Alþingi um að draga umsókn um aðild að ESB til baka.  Ef hún hleypur út undan sér við þetta tækifæri, mun það verða hennar bani. 

Andstæðingar inngöngu munu að lokum hafa sigur í þessari viðureign og eigi síðar en strax eftir næstu Alþingiskosningar.  Nú falla öll vötn til Dýrafjarðar.            

  

 

    

   

  

Skussasafn

Af asnaspörkum og verkleysi vinstri stjórnarinnar má ráða, að þar fari ófélegt safn skussa.  Doði og drungi einkennir hana og setur að sama skapi mark sitt á allt þjóðlífið.  Asnaspörk hennar einkennast flest af þrá eftir að þurrka út alla hvata fyrir einstaklingana til að standa sig, að gera betur í dag en í gær og betur en aðrir. 

Þetta kemur illilega fram í breytingum vinstri manna á skattakerfinu, þar sem álögur voru ekki aðeins hækkaðar, heldur var hugmyndafræðin greinilega sú að baki breytingunum að refsa þeim sérstaklega, sem meira bera úr býtum fyrir vinnu sína, og þar með að draga úr hvatanum til að standa sig og að fá umbun í launum, að ekki sé nú minnzt á hvatann til að telja rétt fram allar tekjur til skatts.  Þegar áætlun fjármálaráðuneytis um skatttekjur stóðst ekki, eins og reyndar var búið að segja fyrir um, þá var gripið til sértækra ráðstafana, er snúa að viðhaldi eigin húsnæðis, en auka tekjur samfélagsins ekki neitt. 

Nýjasta dæmið er úr menntageiranum.  Þar hefur rýr menntamálaráðherra í roði vinstri grænna gert sitt til að draga úr árangri nemenda í grunnskólum landsins, og máttu þeir þó alls ekki við því, með því að draga úr hvata kerfisins til þeirra að leggja sig fram til að ávinna sér rétt til inngöngu í þá skóla, sem hugur þeirra stendur til.  Þetta er stórlega ámælisverður gjörningur að hálfu hins vinstri sinnaða og snautlega menntamálaráðherra.  Hún bakar nemendum og þjóðfélaginu tjón með sérvizkulegu niðurrifi grunnskólans.  

Það er brýn þörf á að hrista upp í grunnskólanum til að þekking nemenda á sögu þjóðar sinnar, móðurmáli, landa-og jarðfræði lands síns, talna-og bókstafareikningi og erlendum tungumálum verði frambærileg, en það er hún alls ekki nú um stundir.  Getur hver og einn sannfært sig um sannleiksgildi þessarar fullyrðingar með því að ræða við 16 ára unglinga.  Allt of margir þeirra eru úti á þekju varðandi söguna, tala bjagað og eru næstum óskrifandi á móðurmálinu, eiga erfitt með óhlutbundna hugsun og eru ósjálfbjarga í erlendum málum.

Þessa stöðu menntamálanna verður að lagfæra, og það verður ekki gert með öðrum hætti en þeim að koma samkeppni að á milli nemenda, kennara og skóla og að ýta undir fjölbreytileg rekstrarform.  Hver getur verið á móti innleiðingu hvata til að standa sig ?  Doðinn verður dýrkeyptur hér.  Leið glötunar er sú, sem nú er farin, að forðast að gera metnaðarfullar kröfur um árangur og að leggja nokkurt gæðamat að ráði á starf skólanna. 

Það verður að auka veg verkmennta til mikilla muna.  Kerfið er úrelt, því að það er um of sniðið við að framleiða embættismenn, þegar þjóðfélaginu ríður á að auka veg iðngreina og tæknigreina.  Verður að fjárfesta í búnaði til að gera þetta kleift og að auka kynningu og hvata til ungmenna að leggja þessar greinar fyrir sig, enda sé ekki um neinar blindgötur að ræða í menntakerfinu.  Hinn athafnalífs fjandsamlegi vinstri söfnuður hefur hins vegar engan áhuga fyrir því að efla hag atvinnulífsins með því að styrkja undirstöður þess með bættri menntun.    

Ef einhver túlkar ofangreind orð sem forsögn um forréttindi, veður sá hinn sami í villu og svíma.  Þvert á móti er jöfnun tækifæranna markmið í sjálfu sér fyrir hvert heilbrigt nútíma samfélag, þ.á.m. til menntunar.  Forréttindi í krafti auðs, uppruna eða sambanda, t.d. stjórnmálalegs eðlis, eru fyrirlitleg og siðlaus.  Dr Bjarni Benediktsson, fyrrverandi varaformaður og formaður Sjálfstæðisflokksins, mótaði Sjálfstæðisflokkinn öðrum mönnum fremur að öðrum þó ólöstuðum.  Hann þótti vera kröfuharður húsbóndi, en viðurkennd var réttsýni hans og sanngirni.  Af engum krafðist hann þó meira en af sjálfum sér.  Slíkir menn virka mannbætandi á félagslegt umhverfi sitt, því að þeira ganga á undan með góðu fordæmi; á slíkum er hörgull.

Svo uppsker hver sem hann sáir.  Á öllum sviðum þarf að hefja þetta gildismat til vegs á ný.  Álnir, sem fólk kemst í í sveita síns andlitis með því að gjalda keisaranum, það sem keisarans er og guði, það sem guðs er, eru samfélagslega æskilegar og eftirsóknarverðar.  Auður eins, sem þannig verður til, er ekki skortur annars, eins og kenning sameignarsinna kveður á um. Að níða skóinn niður af heiðarlegu fólki, sem vel vegnar, er viðbjóðslegt.  Öfundin er beittasta vopn vinstri manna, en hún er þjóðfélagslegt niðurrifsafl, og hefur reynzt illa sem undirstaða svo nefndrar jafnaðarstefnu. 

Sérstaklega verður að telja jafnaðarmenn á rangri braut í utanríkismálum.  Á Íslandi hafa þeir bitið í sig, að innganga í klúbbinn ESB tryggi gildi jafnaðarstefnunnar á Íslandi og hag almennings.  Þetta er grundvallarmisskilningur.  Auðurinn getur ekki komið að utan, nema hann verði fyrst skapaður innan íslenzkrar lögsögu.  ESB hefur að sönnu að mörgu leyti bætt og tryggt hagsmuni almennings í Evrópu, en ekkert umfram það, sem Íslendingar njóta nú þegar með aðild að EES og að Atlantshafsbandalaginu.  Mesti gallinn við ESB er ólýðræðislegt eðli þess og fjarlægð embættismanna þess og framkvæmdastjórnar frá almenningi í löndum ESB.  Þessir aðilar standa ekki almenningi reikningsskap gerða sinna í kosningum og eru ekki á sömu bylgjulengd og almenningur í ESB-löndunum.  Almenningur er t.d. andsnúinn æ nánari samruna ríkjanna. 

Enn einu sinni hafa jafnaðarmenn á Íslandi sýnt, að þeir eru fúsir til að beygja reglur innri markaðar EES að duttlungum sínum og að hagsmunum útvalinna fyrirtækja.  Með vissum hætti eru kaup Magma Energy á hlut í HS orku framhald hins svo kallaða REI-hneykslis, þegar litlu munaði, að FL-Group tækist að læsa klóm sínum í OR.  Æðsti prestur jafnaðarmanna, Össur Skarphéðinsson, og "svæfingalæknirinn" Dagur B. ætluðu af göflunum að ganga, þegar Sjálfstæðisflokkurinn í Reykjavík stöðvaði hættulegt ferli.  Nú má jafnvel eiga á hættu kæru frá ESA, af því að ráðuneyti iðnaðarmála á Íslandi hefur lagt á ráðin um að hleypa fyrirtæki utan EES að íslenzka orkugeiranum án útboðs innan EES.  Með svona siðlitla jafnaðarmenn í hagsmunagæzlu fyrir Ísland, hvernig halda menn, að færi, ef Ísland gengi í ESB og stórþjóðir og/eða stórfyrirtæki ESB færu að banka upp á um eignarhald á Íslandi ?  

Gríðarlegar innri mótsetningar og hrossakaup herja á ESB.  Einna mest er spennan á milli Frakka og Þjóðverja.  Þarf engan að undra slíkt í sögulegu samhengi. Berlín og París líta gjörólíkum augum á lausn flestra viðfangsefna.  Dýpst er gjáin í afstöðunni til gengis-og peningamála og ríkisfjármála.  Þjóðverjar vilja mikinn aga í ríkisfjármálum og ætla að innleiða í stjórnarskrá takmörk á halla fjárlaga.  Þá vilja þeir varðveita algert sjálfstæði seðlabanka frá stjórnmálamönnum.  Frakkar vilja meiri miðlæga stjórnun og aukin völd til stjórnmálamanna.  Í þennan suðupott á Ísland ekkert erindi.  Smæð þjóðarinnar getur hæglega orðið til þess, að hún, með miklar auðlindir á hvern íbúa, verði leiksoppur í hráskinnaleik stórveldanna í Evrópu.  Að deila fullveldi sínu með risunum og öðrum getur engan veginn orðið Íslendingum til hagsbóta.  Gefur það ekki auga leið ?  Ef utanríkismál eru hagsmunabarátta, er ljóst, að varðveizla fullveldis er hagsmunamál.        

Sæstrengur

Um allmörg ár hefur lífi verið haldið í umræðu hérlendis um sæstreng frá Íslandi.  Því miður hefur ríkisfyrirtækið Landsvirkjun átt þar nokkurn hlut að máli.  Hafa þá ýmis viðtökulönd verið nefnd til sögunnar, s.s. Noregur, Þýzkaland, Holland og Stóra-Bretland.  Allt eru þetta þó fótalausir draumórar og léleg viðskiptahugmynd. 

Til að eitthvað að ráði komi út um móttökuenda sæstrengs, sem er yfir 300 km að lengd, þarf að breyta strauminum úr riðstraumi í jafnstraum áður en hann fer inn í sæstrenginn.  Eftir því sem strenglengdin er meiri þarf straumflutningsspennan jafnframt að hækka til þess að flutningstöpin keyri ekki úr hófi fram.  Þarna stendur hnífurinn í kúnni.  Núverandi jafnstraumsstrengir mestu vegalengda, e.t.v. 600 km, eru olíufylltir og pappírseinangraðir.  Slíkir þola ekki að vera lagðir á hið mikla dýpi, sem aðskilur Ísland og t.d. Skotland, en þar fer dýpið í a.m.k. 1000 m.  Vegalengdin að landtökustað á Skotlandi er um 1100 km. 

Kostnaður við slíkan streng verður gífurlegur, þegar tæknin loks leyfir framleiðslu hans, og töpin verða feiknarleg.  Orkusala um slíkan streng mun seint eða aldrei geta keppt við orkusölu til stóriðju, t.d. álvera.  Varpað er ljósi á þetta í grein höfundar þessa vefseturs í sumarhefti tímaritsins Þjóðmála, og er tengill að þeirri grein með þessum pistli.   Þar er varpað ljósi á þessi sæstrengsmál með dæmi um sæstreng til Færeyja, sem væri tæknilega unnt að leggja nú og sennilega stjórnmálalegur vilji fyrir í báðum löndunum.  Um þetta gildir hins vegar hið fornkveðna: "Kóngur vill sigla, en byr hlýtur að ráða".

Jafnvel þessi strengur er óarðsamur m.v. núverandi heimsmarkaðsverð á orku, sem markast mest af olíuverði.  Afar ósennilegt er, að Færeyingar séu ginnkeyptir fyrir orkukaupum um þennan sæstreng við því verði, sem nauðsynlegt er til að lágmarksarðsemi verði af honum, nema olíuverð hækki verulega, eins og rakið er í greininni, "Gull og grænir skógar".

Það, sem kynt hefur undir þessari glórulitlu sæstrengsumræðu hingað til er andstaðan við orkusölu til stóriðju.  Það er hins vegar auðvelt að sýna fram á, að hún er þjóðhagslega mun hagkvæmari en orkusala til útlanda um sæstreng.  Þetta helgast auðvitað af þeirri atvinnusköpun, sem á sér stað í landinu við nýtingu orkunnar. 

Á tímum, þegar deilur virðast undantekningalítið verða allharðar um hvern einasta virkjunarkost, gefur auga leið, að skapa verður hámarksverðmæti úr virkjuðu afli og framleiddri orku.  Þá mun þykja óviðunandi að virkja til útflutnings "hrárrar orku", nema til vina okkar og frænda í Færeyjum, sem þurfa tiltölulega lítla raforku héðan til að losa sig við raforkuvinnslu með olíu.

Hér að ofan var minnzt á tímaritið Þjóðmál.  Tímarit þetta hefur á fáeinum árum haslað sér völl sem vettvangur frumlegra og fróðlegra ritsmíða, sem erindi eiga við nútímann, sem oft á tíðum er bundinn í viðjar viðtekinnar og gagnrýnilítillar hugsunar tiltölulega einsleits hóps þokulegra manna og kvenna.  Hægt er að kaupa ritið í lausasölu hjá bóksölum, en þægilegast er að gerast áskrifandi hjá Andríki, sem tengill er að hér á síðunni, og fá ritið í póstkassann.   Þarf þá enginn "að sitja með skeggið í póstkassanum", en það er orðtak Norðmanna um þá, sem berir verða að vanþekkingu á því, sem þeir ættu að vita betur um.    

Skrár tengdar þessari bloggfærslu:

• gull_og_graenir_skogar.doc

Ölmusuþegar

Nú hefur verið boðað, að styttast muni í svo nefnda aðlögunarstyrki frá ESB til Íslands.  Sannast þar, hvað haldið hefur verið fram, að Ísland er í boði ríkisstjórnar Samfylkingar og vinstri grænna að hefja aðlögunarferli fyrir fulla Evrópusambandsaðild.  Evrópusambandið hefur breytzt frá því Noregur stóð í samningaþrefi við ESB 1972 og 1994.  Nú göngum við inn í ferli, sem sniðið var fyrir Austur-Evrópu.  Umsóknarlandið getur fengið mislangan aðlögunartíma, en það verður að innleiða öll lög og tilskipanir ESB á endanum.  Allt hjal um eitthvað annað er rándýr og stórhættulegur loddaraleikur ábyrgðarlausra manna.   

Til þess fær umsóknarlandið fjárhagsstyrk frá ESB, og það er hægt að taka undir það með Ögmundi Jónassyni, Alþingismanni, að þetta er alveg sérstaklega ógeðfelld tilhugsun. 

Æ sér gjöf til gjalda segir hið forna máltæki, og þetta er sérlega varasamt í ljósi þess, að flest bendir til, að umsóknarferli þetta verði stöðvað af Alþingi áður en því lýkur, og vonandi áður en það kemst á fullt skrið.  Alþingi mun síðan óska eftir beinum úrskurði þjóðarinnar til að fá þennan dæmalausa tvístíganda endanlega út úr heiminum. Það verður líka nauðsynlegt til að taka af allan vafa gagnvart útlendingum um afstöðu landsmanna.  Hinn kratíski draugur verður niður kveðinn.   

Um þessa stefnumörkun tók Landsfundur Sjálfstæðisflokksins af skarið í júní 2010.  Á hann heiður skilinn fyrir skelegga ályktun.  Enginn getur lengur vænt Sjálfstæðisflokkinn um að bera kápuna á báðum öxlum í mesta sjálfstæðismáli vorra tíma.  Afstaða Landsfundar var fullkomlega rökrétt, því að annaðhvort eru menn fylgjandi inngöngu eða ekki.  Sjálfstæðisflokkinum verður ekki beitt fyrir ESB-vagninn. 

Það er blekking eða barnaleg fáfræði um eðli ESB, að Ísland geti annað hvort samið um varanlega sérstöðu innan ESB eða sveigt stefnu ESB þangað, sem okkur hentar.  Allt slíkt er fullkomið óráðshjal, og þeir, sem gera sig seka um slíkan málflutning, dæma sig sjálfir (úr leik). Landsfundur sendi jafnframt gullgrísum á meðal trúnaðarmanna flokksins einörð skilaboð að hætti Rangæinga.  Ef hinir fyrr nefndu sjá ekki skriftina á veggnum núna, eru þeir stjórnmálalega ólæsir.  Slíkir eru flokkinum byrði og valda því, að sókn hans er ekki hraðari en raun ber vitni um.   

 Nú hefur verið birt ný skoðana-

könnun um afstöðu Íslendinga til aðildar að ESB.  Svo virðist sem fjórðungur þjóðarinnar sé enn fylgjandi aðild.  Ef og þegar menn sjá inngönguskilmálana svarta á hvítu, mun saxast verulega utan af þessum fjórðungi, og e.t.v. mun hann verða 15 %.  Rímar það nokkurn veginn við hefðbundið kratafylgi í landinu. 

Það er hópur í landinu þeirrar skoðunar, að bezt henti landinu að vera í ríkjasambandi.  Hann hefur fullan rétt til þeirrar skoðunar, og við sum asnaspörk stjórnvalda getur einmitt hvarflað að fólki, að e.t.v. gæti ákvarðanataka ekki orðið verri fjarri fósturlandsins ströndum. 

Ekkert land í Evrópu, og þó að víðar væri leitað, hefur hins vegar tekið jafnmiklum stakkaskiptum frá 1904, er Ísland fékk heimastjórn, og land vort.  Það er þess vegna engum blöðum um það að fletta, að þeir sem börðust fyrir afnámi ríkjasambandsins við Danmörku, af því að þannig yrði hagsmunum landsmanna bezt borgið, höfðu á réttu að standa, en hinir máttu lúta í gras. 

Hrunið 2008 breytir engu um þá heildarmynd.  Ef kraftur einkaframtaksins verður virkjaður á ný, og erlendum fjárfestum skapað traust umhverfi í öllu tilliti (þar veltur á ýmsu), þá mun íslenzka hagkerfið ná sér á strik á tveimur árum með blússandi hagvexti og nægri atvinnu.  Að öðrum kosti verður hér fjöldi manns í fátæktarfjötrum á framfæri hins opinbera.  Það eru ær og kýr krata að þenja báknið út.  Báknið getur hæglega orðið okkur ofviða, ef erlendar skuldir verða ekki greiddar hratt niður, og þá verðum við öll ölmusufólk. 

Við öll vatnaskil í sjálfstæðismálum landsins hefur verið á kreiki hópur efasemdarmanna um aukið sjálfstæði.  Árið 1943 voru kratar andvígir lýðveldisstofnun árið eftir.  Árið 1918 voru þeirra tíma kratar andvígir fullveldistökunni með sambandsslitum við Dani (aðeins konungur og utanríkismál urðu sameiginleg).  Mjótt var á munum árið 1903 varðandi heimastjórn eða ráðherra í Danmörku árið eftir.  Þannig má áfram telja.  Alltaf hafa úrtölumenn gert lítið úr getu þjóðarinnar til að rísa undir auknu sjálfræði um eigin mál.  Nú telja þeir sig hafa himin höndum tekið og ætla að snúa þróuninni við með því að færa okkur aftur inn í ríkjasamband.  Öfugmælavísur kveða þeir margar, en sú er sýnu verst, er kveður svo á um, að hollast sé smáþjóð að deila fullveldi sínu með stórþjóðum og öðrum. 

Þessum minnihluta landsmanna, sem nú njóta forystu litla, ljóta eldfjallsins, svo að lagt sé út af orðum ESA-forsprakkans, sem hér var um daginn, mun ekki verða kápan úr því klæðinu.  Þeir munu verða gerðir afturreka með það allt saman og einangraðir í stjórnmálum.  Þeir hafa sýnt sitt rétta andlit, og það er svo ófrýnilegt, að það á ekkert erindi í stjórnarráði landsins.  Fimmta herdeildin var nefnd í því sambandi, og vinstri-grænir hafa leitt hana til öndvegis á Íslandi.  Mikil er skömm þeirra og mun uppi verða á meðan sú flokksómynd er við lýði.  

Vinstri hreyfingin grænt framboð er þess vegna algerlega ótrúverðug, þegar kemur að varðstöðu um sjálfstæði landsins.  Hún selur það, sem talið var vera henni kærast, fyrir baunadisk.

Núverandi ríkisstjórn er örverpi (bastarður), sem virðist ekki njóta óskoraðs þingmeirihluta, heldur lafa á ótta ráðstjórnarinnar við að missa völdin.  Nú fjarar hratt undan ríkisstjórninni, og um þessar mundir er fylgið um 2/5.  Stjórnarandstaðan á þingi verður nú að girða sig í brók og taka höndum saman við samtök launþega og vinnuveitenda og losa þjóðina við þessa óværu fyrir veturnætur.  Annars verður hún vart á vetur setjandi.