Að bera kápuna á báðum öxlum

Steingrímur Jóhann Sigfússon er maður nefndur og er heldur ófélegur, þótt fjármálaráðherra Íslands eigi að heita.  Samkvæmt úttekt Morgunblaðsins 8. og 9. september 2011 á afskiptum ráðherrans af málefnum Magma Energy, Geysir Green Energy, HS Orku og Norðuráls, er ljóst, að þar er moldvarpa á ferð.  Það er ekki orð að marka það, sem hann segir, og hann fer á bak við eigin flokksmenn, hagsmunaaðila, sem hann á í samningum við, og almenning.  Í þessu tilviki eru hrikalegust samvizkulaus svik Steingríms Jóhanns Sigfússonar við Suðurnesjamenn, sem hafa átt sérstaklega um sárt að binda í atvinnulegu tilliti undanfarin ár, í samanburði við aðra landsmenn.   

Fyrir nokkru setti téður Steingrímur á svið leikrit fyrir Suðurnesjamenn, sem snerist um sérstakt átak ríkisstjórnarinnar til atvinnusköpunar á Suðurnesjum.  Á sama tíma reri hann að því öllum árum að hindra framgang Norðurálsverkefnisins í Helguvík.  Andúð Steingríms á álverum virðist hafa orðið þess valdandi, að ríkið hefur svikizt aftan að Alcoa og lofað orkunni í annað á bak við tjöldin, eins og háttur er læðupokans, Steingríms Jóhanns.   

Tvöfeldni stjórnmálamanns af því tagi, sem Morgunblaðið hefur nú flett ofan af í tilviki Steingríms, þessa, Jóhanns, er gjörsamlega siðlaus, óalandi og óferjandi, enda endurspeglast framferði hans í fylgishruni Vinstri hreyfingarinnar græns framboðs, því að fólk lætur ekki bjóða sér stjórnmálamann, sem situr stöðugt á svikráðum við það.  Flárátt eðli hans er nú orðið lýðum ljóst, svo að þessi dæmalausi stjórnmálamaður er nú kominn á leiðarenda, en hann hefur þegar gert margt illt af sér og valdið almenningi á Íslandi stórfelldu fjárhagstjóni. Ástæðan er barnatrú hans á forræðishyggjuna, sem er þess eðlis, að stjórnmálamenn eigi að hafa mikil afskipti af athafnalífinu, þótt þeir augljóslega hafi engar forsendur til þess og geri jafnan illt verra. Uppskriftin að þessari vonlausu stjórnmálastefnu var á sínum tíma gefin af Kommúnistaflokki Íslands, en þangað lágu rætur Alþýðubandalagsins eða Alþýjasleifarlagsins á máli Útvarps Matthildar, bezta útvarps, sem á Íslandi hefur starfað.  Af þeim slóðum koma allir ráðherrarnir, nema Jóhanna, sem ætíð hefur illa rekizt í hópi.  Er nema von, að keraldið leki ?  

Árin undir leiðsögn þessa kommatitts í fjármálaráðuneytinu eru ár hinna glötuðu tækifæra, eins og vænta mátti. Þetta sést í hnotskurn, þegar litið er á verga landsframleiðslu.  Ef hún er sett á 100 % í 1. ársfjórðungi 2009, þá fór hún samfellt minnkandi til 2. ársfjórðungs 2010, hækkaði þá nokkuð til 1. ársfjórðungs 2011, en lækkaði á 2. ársfjórðungi og er nú um 94 %.  Þetta algera árangursleysi ríkisstjórnarinnar við að efla hér hagkerfið og stækka er bein afleiðing af verkum hennar, opinberum og leyndum, hefur valdið hér langvarandi 8 % atvinnuleysi og atgervisflótta um 5000 manns til útlanda frá Hruni.  Alls nemur fækkun ársstarfa í athafnalífinu um 30 þúsund á ári, þegar tekið er tillit til styttingar vinnutíma og fólks, sem hefur dregið sig út af vinnumarkaðinum án þess að vera á atvinnuleysisskrá.

Ef allt hefði verið með felldu, hefði tekizt að snúa öfugþróun hagkerfisins við á 4. ársfjórðungi 2009, eins og víðast hvar annars staðar, með framleiðniaukningu og fjárfestingum erlendra aðila í orkugeiranum, í iðnaðinum og með fjárfestingum sjávarútvegsins, og nú á 3. ársfjórðungi 2011 væri þá verg landsframleiðsla komin í a.m.k. 115 % m.v. 100 % í ársbyrjun 2009, ef skattar hefðu ekki verið hækkaðir hér upp úr öllu valdi, í anda ráðstjórnar, og ef hvatt hefði verið til fjárfestinga í stað þess að letja fjárfesta, bæði leynt og ljóst.  Fjárfestingar þurfa að nema 400 milljörðum kr á ári hið minnsta til að hér geti orðið hagvöxtur, sem dugar til að eyða atvinnuleysinu.  Fjárfestingar hafa verið helmingi minni eða um 200 milljarðar kr á ári síðan árið 2009 eða allan starfstíma hinnar verklausu ríkisstjórnar félagshyggjuaflanna.  Með þessu móti verðum við stöðnun og afturför afturhaldsins að bráð, sem getur þá reist hér alræði öreiganna, sem var draumur Kommúnistaflokks Íslands.

Verg landsframleiðsla stendur nú í 94 % á framangreindan mælikvarða, en ætti að standa í 116 %, ef hér væri stjórnað af skynsamlegu viti.  Munurinn er 22 % eða um 350 milljarðar kr, sem jafngildir rúmlega einni milljón kr á hvert mannsbarn í landinu.  Hér er ekki um neinar smáupphæðir að ræða.  Hið opinbera hefði tekið til sín um helminginn og þar af ríkið um 100 milljarða, svo að fjárlagahalli ríkisins væri að öðru óbreyttu ekki lengur fyrir hendi.  Skuldasöfnun ríkisins í útlöndum hefði verið stöðvuð og skuldalækkun opinberra aðila væri hafin, og hún gengi enn hraðar hjá einkaaðilum en reyndin er á nú.  Þetta er baggi landsmanna af vinstri stjórn í hnotskurn.

Án stefnu Steingríms Jóhanns Sigfússonar um málefni ríkisins og án nokkurs atbeina frá þeim mistæka manni væri þjóðarskútan nú á góðri siglingu upp úr öldudalnum.  Óráð SJS er ekki allt talið enn.  Forseti lýðveldisins minnti landsmenn nýlega á stærstu afglöp Steingríms, Icesave-málið, þar sem hann ætlaði að hengja myllustein um háls íslenzkra skattborgara gjörsamlega að óþörfu.  Ólafur Ragnar Grímsson, forseti, sagði:

Góðar heimtur í þrotabú Landsbankans "staðfesta, að íslenzk stjórnvöld hafi látið undan þrýstingi og beygt sig undir ofbeldi Breta og Hollendinga í Icesave."

Hér er um að ræða þyngstu og beinskeyttustu gagnrýni forseta lýðveldisins á ríkisstjórn í gervallri lýðveldissögunni.  Þetta er stórmerkilegur og sögulegur dómur yfir ríkisstjórninni fyrir lágkúrulegt og óþjóðhollt framferði hennar hennar í Icesave-málinu.  Ráðherrann, sem bar þar höfuðábyrgð, heitir Steingrímur Jóhann Sigfússon.  Hann hefur, hvar sem hann hefur komið nálægt, farið fram með undirmálum og flærð og fórnað hagsmunum almennings á altari bankaauðvaldsins og stundarhagsmuna sinna í stjórnmálum.  Samkvæmt seinni forsmáninni væru nú um 50 milljarðar kr gjaldfallnir á íslenzka þjóðarbúið í erlendum gjaldeyri.  Það hefði bætzt ofan á sívaxandi skuldahrúgu vinstri stjórnarinnar, sem nú nemur um 120 % af VLF.  Auðvitað hlýtur þessi ráðsmennska að varða Landsdómi.  

Þetta skín sömuleiðis í gegn í ESB-málinu, þar sem hann sneri gjörsamlega við blaðinu, þegar hann varð ráðherra, og sveik flokk sinn og kjósendur.  Steingrímur Jóhann Sigfússon er alger ómerkingur og stórskaðlegur í embættinu, sem hann gegnir nú.  Það verður að telja líklegt, að Alþingi höfði mál gegn honum fyrir Landsdómi, því að sakarefnin hrannast upp.  Steingrímur var aðalhvatamaður að núverandi saksókn fyrir Landsdómi, en felldi svo krókódílstár, þegar Alþingi hafði ákveðið að sækja einn mann til saka.  Sú málshöfðun er þó öll í skötulíki og nær ekki máli lögfræðilega, því að hvergi er bent á lagagrein, sem fyrrverandi forsætisráðherra, Geir Hilmar Haarde, hafi brotið.  Framvinda málsins hefur verið ákæruvaldinu til háborinnar skammar, því að réttar sakbornings er hvergi gætt.  Hér hefur hver réttarfarslegi fingurbrjóturinn verið framinn á fætur öðrum frá því að Alþingi ákvað að ákæra.  Er það mjög í anda ráðstjórnar, sem alræmd er fyrir lögleysi, lögbrot og stjórnmálaleg réttarhöld valdhafanna á hendur andstæðingum sínum, ímynduðum og raunverulegum.  Allur þessi málarekstur fyrir atbeina ríkisstjórnar Jóhönnu Sigurðardóttur er raunalegur og verður gerður afturreka á öðrum vettvangi, í þessu tilviki fyrir Mannréttindadómstóli Evrópu, ef nauðsyn krefur. "Þar rauður loginn brann" var einkenni Íslands 2009-2011, en sá eyðandi eldur heyrir nú vonandi brátt sögunni til, og brennuvargarnir fara á ruslahauga sögunnar.    

 

                

        

Skáldið og "eitthvað annað"

Talsverð tíðindi bárust landsmönnum til eyrna í viku 35/2011, þegar spurðist út um kaup kínversks kaupsýslumanns á um 300 km2 landi Grímsstaða á Fjöllum fyrir einn milljarð króna eða jafnvel 13 milljarða kr samkvæmt Financial Times.  Með fréttinni fylgdu frásagnir af áformum um stórt glæsihótel þar á Fjöllum með starfsemi allt árið um kring ásamt byggingu höfuðstöðva þessa fyrirtækis á höfuðborgarsvæðinu.  Þessar fjárfestingar áttu að nema 20-40 milljörðum kr og verða aðeins upphafið að öðru meira.  Gjalda má varhug við raunhæfni slíkra hugmynda, t.d. rekstrar lúxushótels allt árið um kring í 400 m h.y.s., en óþarft er að fordæma fyrirfram þá, sem vilja hætta fé sínu á Íslandi, þó að til ævintýralegra verkefna sé.

Eins og eðlilegt má telja, hafa viðtökur landsmanna á þessum fréttum verið blendnar og sýnist sitt hverjum.  Af alkunnum yfirborðshætti sínum taldi forsætisráðherra strax sjálfsagt, að ríkið veitti undanþágu til staðfestingar þessara kaupa, en innanríkisráðherra brást ekki sínu þvergirðingslega eðli og lagðist eiginlega strax þversum gegn þessum áformum, þótt hann, stöðu sinnar vegna sem úrskurðaraðili um leyfisveitingu, mætti ekki tjá sig á svo opinskáan hátt á frumstigi máls án þess að verða vanhæfur.  

Forkólfar Vinstri hreyfingarinnar græns framboðs eru á móti allri erlendri atvinnusköpun hérlendis, af því að þeir líta svo á, að slíkt styrki auðvaldsskipulagið á Íslandi á kostnað sameignarfyrirkomulagsins dauðadæmda.  Þessi fjandskapur við atvinnusköpun á Íslandi hefur stórskaðað samkeppnihæfni landsins á afturhaldsskeiðinu í tíð félagshyggjustjórnarinnar, svo að Ísland hefur nú hrapað í 30. sæti Alþjóða efnahagsráðsins (World Economic Forum) um samkeppnihæfni þjóða heims, en ætti að vera á meðal 5 fremstu á þann margháttaða mælikvarða, sem beitt er við þetta mat á heimsvísu.  Hvar verðum við í lok kjörtímabilsins með þeim ömurlegu og gjörsamlega úreltu stjórnarháttum, sem nú viðgangast ? Það er alveg sama á hvaða mælikvarða verk (og verkleysi) ríkisstjórnar Jóhönnu Sigurðardóttur eru vegin; hún fær falleinkunn alls staðar, nema hjá AGS, sem er varðhundur fjármálafyrirtækja á heimsvísu.  

Auðvitað hlýtur mat Íslendinga á þessum áformum kínverska ljóðskáldsins að litast af ástandinu, sem lýst er með fyrirsögn á forsíðu Morgunblaðsins, 2. september 2011, þar sem stóð:

"Ísland í neðsta sæti yfir fjárfestingar á EES,-Fjárfestingar á Íslandi hafa verið um 10 % af vergri landsframleiðslu".

Hér er átt við fjárfestingar einkaaðila, en sé hið opinbera með talið, er hlutfallið um 13 %.  Undanfari ákvörðunar þarf þó að vera lagarýni og áhættugreining á þessu skrefi Kínverja til eignarhalds á landi og atvinnustarfsemi á Íslandi.  Þá er rétt að reikna með því, að valdsmenn kínverska sameignarflokksins í Beijing séu með ljóðskáldinu í ráðum.  Hvað getur farið úrskeiðis fyrir Íslendinga, ef áætlanir þessar verða samþykktar ?

1.  Ríkið á um fjórðung jarðarinnar í óskiptri eign.  Þetta þýðir, að ekkert verður að svo komnu framkvæmt á jörðinni án samþykkis ríkisins.
2. Skáldið borar og finnur heitt og kalt vatn.  Tapar einhver á því ?  Nei, fjöldi manns fær vinnu við starfsemi, sem af þessum fundi leiðir.  Hér verður um sjálfbæra nýtingu að ræða, ef hið opinbera bregzt ekki við leyfisveitingu og eftirlit. 
3. Kínverjar væru líklegir til að vilja færa út kvíarnar fyrir norðan.  Þeir hafa sýnt hug á að reisa álver á Bakka og vilja hasla sér völl á Langanesi og byggja stórskipahöfn í Gunnólfsvík.  Kínverjar eygja mikil viðskiptatækifæri með skipaferðum um Íshafið, einkum norðausturleiðina með vörur sínar til Evrópu og jafnvel áfram norðvesturleiðina til Vesturheims.  Þessi þróun mála yrði vatn á myllu íslenzka hagkerfisins, sjálfstæðs efnahags og gæfi sterkari stöðu gagnvart Evrópu og Bandaríkjunum.  "Divide et impera" (deilið og drottnið) sögðu Rómverjar, og það er alltaf styrkur að fleiri stoðum en færri undir hagkerfi og stjórnmálasambandi við önnur ríki.  

Að sjálfsögðu þarf að stíga varlega til jarðar og semja um ofangreint með skilyrðum, er snúa að smæð hagkerfis landsmanna, stöðugleika þess, fámennis þjóðarinnar og sjálfbærni starfseminnar í umhverfislegu tilliti. Það verður að reisa strangar skorður við innflutningi vinnuafls frá löndum utan EES.  Meginstefið á að vera, að þessar fjárfestingar skapi Íslendingum störf og að þær smyrji íslenzka hagkerfið, sem ekki veitir af.  Að rjúfa efnahagslega stöðnun afturhaldsins er höfuðnauðsyn. 

Einnig þarf að búa svo um hnútana, að hvorki BNA né ESB snúist gegn okkur, heldur fái meiri áhuga á öflugum og vinsamlegum samskiptum en verið hefur raunin á undanfarin ár.  Við skulum líta í eigin barm og ekki kenna BNA og ESB alfarið um hornótt viðskipti á stjórnmálasviðinu.  Hitt er annað mál, að útúrboruháttur, þekkingarleysi og helber aulaháttur hefur einkennt samskipti íslenzkra stjórnvalda við erlenda ráðamenn frá 1. febrúar 2009, eins og berlega má skynja, að einnig er mat forseta lýðveldisins, sem á sama tíma hefur staðið sig stórkostlega vel í erlendum samskiptum.    

Kunnara er en tjáir að nefna, að stefna Vinstri hreyfingarinnar græns framboðs í atvinnumálum hefur verið, að fremur ætti að gera eitthvað annað en að nýta náttúruauðlindirnar til iðnaðarframleiðslu.  Hér berst viðskiptaþróunartækifæri af nýrri gerð upp í hendur landsmönnum sem umhverfisvæn lúxusferðamennska.  Ætla hefði mátt, að þeir gripu það fegins hendi.  Hið þveröfuga gerist, og það sannar enn og aftur, að ekkert er að marka þokuþruglið í þeim.  Vinstri grænir leggjast þversum.  Afstaða þeirra til atvinnusköpunar er fjandsamleg. Ástæðan er sú, að tilboð berst rétt einu sinni um beina erlenda fjárfestingu til eflingar atvinnustarfsemi í stað lántaka í erlendum fjármálastofnunum, sem helzt þarf með einhverjum hætti að skuldbinda skattborgara landsins að mati vinstri grænna.  Þetta eru þess vegna ekki framkvæmdir að skapi vinstri grænna, enda geðjast þeim ekki að neinum framkvæmdum, nema á vegum ríkisins, sbr nýja Landsspítalann.  Íslendingar hafa ekki efni á Vinstri hreyfingunni grænu framboði í Stjórnarráðinu, og það er brýnt að gera þá valdalausa hið allra fyrsta og að afmá öll ummerki þeirra í stjórnkerfi og lagasetningu snarlega. Kjósendur munu ekki brenna sig á sama soðinu næsta mannsaldurinn, enda mundu þeir gjalda slíkt dýru verði að hleypa fílum inn í postulínsbúðina aftur.  

Í landinu er enginn hagvöxtur og fyrirsjáanlegt er, að hann verður enginn án beinnar erlendrar fjárfestingar, sem nemur a.m.k. 10 % af VLF á ári.  Undir núverandi ríkisstjórn eru landsmenn þess vegna dæmdir til síversnandi lífskjara, vaxandi erlendra skulda, hræðilegs atgervisflótta og að lokum hruns innviða samfélagsins og missis sjálfstæðisins.  Stefna félagshyggjuflokkanna leiðir okkur óhjákvæmilega fram af hengifluginu og til fátæktaránauðar.  

Það eru hins vegar feikilega góðir kostir í boði á mörgum vígstöðvum hérlendis með lítilli áhættu.  Heybrækur láta auðvitað öll tækifæri fram hjá sér fara, og ljóst er, að engar framfarir verða án nokkurrar áhættu.  Með því að beita skynsemi og árvekni er hægt að halda henni innan ásættanlegra marka og bregðast við með mótvægisaðgerðum, sem duga, ef þróunin ætlar að fara úr böndunum.  

Við eigum að hlýða á forseta lýðveldisins, sem á undanförnum misserum hefur sýnt, að hann er mikill baráttujaxl íslenzkra hagsmuna á erlendri grundu og hefur góðar tengingar og góða yfirsýn um hið stjórnmálalega og efnahagslega svið.  Hann tók í taumana, þegar neikvæður áróður í okkar garð erlendis frá var að kaffæra okkur og ríkisstjórnin var sem lamaðar flugur.  Nú hefur hann enn á ný blandað sér í umræðuna um skáldið á Hólsfjöllum erlendis og innanlands, af því að hann taldi ástæðu til að hefta móðursýkislegan vaðal um kínversku hættuna.  Hann hefur mikið til síns máls, þegar hann bendir á hrikalega mismunun aðila utan og innan EES varðandi fjárfestingar hér.  Þessi forgangur Evrópumanna er okkur ekki hagfelldur.  Hverjum er "Festung Europa" hagfelld hérlendis ?  Hér að neðan er nýleg framtíðarsýn úr "Der Spiegel".  Athygli vekur, að stjörnurnar (löndin) eru aðeins 12 talsins.  Hverjir telur Spegillinn, "Der Spiegel", að muni hrökkva úr skaptinu ?

Þessar hugrenningar á meginlandinu sýna betur en nokkuð annað óreiðuna, sem þar er í vændum.  Þá er ómetanlegt fyrir íslenzka hagkerfið að hafa fleiri stoðir undir útflutninginum og fjármálakerfinu en evrópskar.  Með því er ekki verið að kasta rýrð á Evrópumenn, heldur að tryggja afkomu Íslands í viðsjárverðum heimi.   

   

Afturhaldið sótsvart við eitur kennir

Öll helztu hagsmunasamtök landsins, þ.á.m. Alþýðusamband Íslands (ASÍ) og Samtök atvinnulífsins (SA), auk sjómannasamtaka og útgerða, hafa nú ásamt öðrum hagsmunaaðilum, s.s. lánadrottnum sjávarútvegsins, sent Alþingi umbeðnar umsagnir sínar við frumvarp sjávarútvegs-og landbúnaðarráðaherra, Jóns Bjarnasonar, vinstri-græningja, um stjórnun fiskveiða við Ísland. 

Það er einsdæmi, að allir þessir ólíku aðilar ljúki upp einum munni um, að stjórnarfrumvarp sé algerlega ótækt, óalandi og óferjandi, og í raun stórhættulegt afkomu sjávarútvegsins, landsbyggðarinnar og þjóðarinnar allrar.  Frumvarp þetta vegur að rótum almannahags. 

Aðeins prófessor nokkur, Þórólfur Matthíasson, mælir frumvarpinu bót, en það má taka sem órækt merki þess, að frumvarpið þjóni engu, nema annarlegum hagsmunum Evrópusambandsins, ESB, og fáeinna sérvitringa, sbr fyrri ráðleggingar hans, t.d. um Icesave, sem báru vott um alkul dómgreindarinnar. 

                                      Á meðal umsagnaraðila var ríkisfyrirtækið Landsbankinn, sem sendi inn vandaða greinargerð, eins og eðlilegt má telja, þar sem sjávarútvegurinn skuldar honum yfir 100 milljarða kr.  Það er fullkomlega eðlilegt, að lánadrottnar sjávarútvegsins hafi áhyggjur af því, þegar frumvarp kemur fram á Alþingi, sem eyðileggur gjörsamlega eignastöðu og stórskaðar tekjugrunn allra núverandi handhafa veiðiheimilda við Ísland.  Á hvers konar helreið eru eiginlega stjórnvöld, sem fyrir slíku örverpi berjast ? 

Bankinn krauf frumvarpið og taldi í stuttu máli afkomu sinni ógnað, því að hann taldi, að af umræddri lagasetningu mundi leiða fjöldagjaldþrot í greininni með tugmilljarða kr tapi fyrir bankann.  Hann ráðlagði ráðuneytinu að draga frumvarpið í heild sinni til baka, eins og skiljanlegt er.  

Hver urðu þá viðbrögð afturhaldsins við stjórnvöl landsins ?  Í frétt Morgunblaðsins, 27. ágúst 2011, af flokksráðsfundi hins þjóðfjandsamlega fyrirbrigðis, Vinstri hreyfingarinnar græns framboðs, er haft eftir formanni sjávarútvegs-og landbúnaðarnefndar Alþingis, Lilju Rafney Magnúsdóttur, að "Landsbankinn hagi sér eins og eiturlyfjasjúklingur, sem heimtar meira dóp". 

Þessi illviljaða umsögn sýnir berlega, að vinstri græningjarnir hafa ekki vilja til að greina vandamál með hlutlægum hætti, hvað þá að finna nothæfar úrlausnir á viðfangsefnum, heldur haga þeir sér eins og illa uppaldir krakkar, ausandi auri allt í kringum sig.  Hjá þessu vesalings fólki helgar tilgangurinn (sjávarútvegur í sameign) meðalið.  "Der Erfolg berechtigt den Mittel", var hrópað á sínum tíma. Þetta er sameiginlegt einkenni ofstækishópa í öllum löndum.

Þessi himpislegu ummæli Alþingismanns eru með þeim allra lágkúrulegastu, sem opinberlega hafa heyrzt frá nokkrum úr þeirra hópi um aðila utan þings, svo að ekki sé nú minnzt á ríkisstofnun, ríkisbanka.  Ekki er ólíklegt, að ábyrgðarlaus ummæli af þessu tagi dragi dilk á eftir sér fyrir þingmanninn.

Starfsfólk íslenzkra banka, sem og aðrir landsmenn, hafa mikið mátt líða vegna bankahruns í október 2008 af völdum óprúttinna óreiðumanna, sem réttvísin hefur enn ekki fært til dóms, því miður.  Við þessar aðstæður leyfir þessi þingmannslufsa sér að svívirða bankastarfsmenn, sem unnið hafa starf sitt af heilindum, með því að kenna þá við fíkniefnaþræla.  Þetta er fádæma lítilmótlegt.

Af þessum og öðrum viðbrögðum vinstri græningja við einkunninni 0,0 frá öllum helztu prófdómurunum fyrir téð frumvarp sitt má ráða, að þeir telji forgangsmál að koma íslenzkum sjávarútvegi undir opinbera forsjá.  Þeir vinna að því, að fyrirtæki í helztu auðlindanýtingunni, orkuvinnslu og fiskveiðum, lúti opinberri forsjá.  Þess vegna berja þeir sínum heimsku hausum við steininn, hvernig sem reynt er að koma vitinu fyrir þá, og svífast einskis.

Þetta fólk fjandskapast við allt einkaframtak og lítur á fjárhagslega sjálfstæða einstaklinga sem skattstofn, sem rýja beri inn að skinni.  Það hatast við auðmenn, sbr Kínverjann frá Grímsstöðum á Fjöllum, og alþjóðleg fyrirtæki, sbr álfyrirtækin á Íslandi.  Þetta er ógrímuklædd sameignarstefna 20. aldarinnar, afturgengin á 21. öldinni, sem þó beið skipbrot, enda gafst hún hvarvetna hörmulega og endaði með siðferðislegu og fjárhagslegu gjaldþroti alls staðar, þar sem fénaður af þessu sauðahúsi komst til valda.  Það verður að berjast með kjafti og klóm gegn fyrirætlunum þessa undirmálslýðs hérlendis og senda hann út í yztu myrkur hið fyrsta.

Stjórnarandstaðan á Alþingi verður nú að hrista af sér slyðruorðið og bíta í skjaldarrendurnar og berjast með kjafti og klóm gegn ófögnuðinum þar til yfir lýkur, því að það er algert grundvallarmál fyrir íslenzka hagkerfið, hvort sjávarútvegurinn verður áfram frjáls eða reyrður í höft forsjárhyggju og geðþótta embættismanna ríkisins og valdamanna á hverjum tíma úr stjórnmálaflokkunum.       

       

 

 

                                                             

Okurstefna

Það er kunnara en frá þurfi að segja, að ríkisfyrirtækið Landsvirkjun er að móta sér stefnu um að verða mjólkurkýr ríkissjóðs í framtíðinni í ríkari mæli en nú stefnir í, þó að hagur fyrirtækisins sé í raun með ágætum og óvíst, að hagur landsmanna mundi batna fyrir vikið.  Kunna menn að vera að sjá fyrstu anga þessarar nýju stefnumörkunar með uppsögn fyrirtækisins á gildandi samningum um ótryggða orku. 

Það ber að gjalda varhug við þessari stefnumörkun ríkisfyrirtækis með ráðandi markaðsstöðu.  Hvers vegna ætti Landsvirkjun, sem er framleiðandi og heildsali að um 80 % raforku í landinu, sem fer til allra fyrirtækja og heimila landsins, að vera með álagningu á sína vöru, sem skilar fyrirtækinu meiri hagnaði en almennt gerist um önnur fyrirtæki í landinu ?  Slíkt er með öllu óeðlilegt og óviðunandi fyrir almenning, enda mundi slíkt virka sem hver önnur skattlagning á notendur, þ.e. heimili og fyrirtæki.  Skattlagningin á að vera í höndum Alþingis. 

Arðsemi nýframkvæmda upp á 10 %-15 % er fullnægjandi fyrir fyrirtæki á borð við Landsvirkjun, sem er lítt háð markaðssveiflum, því að 80 % orkusölunnar er í erlendri mynt, sem og lánin, og þessi orkusala til stóriðjufyrirtækjanna er að langmestu leyti tryggð nokkra áratugi fram í tímann.  Þetta þýðir, að stóriðjan verður að greiða fyrir orkuna hvort sem hún notar hana eður ei. Með fjölgun þjóðarinnar og hagvexti er einnig borðleggjandi traustur og vaxandi almennur raforkumarkaður á Íslandi, því að andstæðingar hagvaxtar verða ekki eilífir augnakarlar hér við völd.

Ótryggða orkan, sem var í fréttum fyrir skömmu, er raforka, sem Landsvirkjun treystir sér ekki til að selja sem forgangsorku, þ.e. með ströngum afhendingarskyldum, af því að hún er umframorka í góðum vatnsárum, en í lakari vatnsárum og þegar skortur er á uppsettu véla-eða spennaafli, er hún ekki fyrir hendi. 

Hvað þýðir þetta ?  Það merkir, að enginn fjárfestingarkostnaður er bókfærður á þessa ótryggðu orku, heldur aðeins rekstrarkostnaður og aðeins sá hluti hans, sem tengdur er orkuflutningum og dreifingu, en ekki aflflutningi.

Kostnaðarverð ótryggðu orkunnar er þess vegna aðeins brot af kostnaðarverði forgangsorkunnar, e.t.v. um 10 %, en hún er hins vegar seld við mun hærra verði.  Nú segja talsmenn Landsvirkjunar, að verð ótryggðu orkunnar sé lágt, en það er ekki lágt m.v. kostnaðarverð hennar annars vegar og forgangsorkunnar hins vegar.  Þeir segja líka, að sölufyrirkomulag hennar samræmist ekki markaðshagkerfinu.  Hvað eiga þeir við með því ?  Ætla þeir að nýta markaðsráðandi stöðu sína til að skapa skort á markaðinum og bjóða síðan orkuna upp ?

Landsvirkjun er á rangri braut.  Hún á að þjóna fyrirtækjum og heimilum í þessu landi með því að selja þeim raforku á hagkvæmustu kjörum, sem samrýmast eðlilegum ávöxtunarkröfum til fyrirtækja á borð við hana og sem tryggja henni lán á hagkvæmum kjörum.  Fari hún að okra á viðskiptavinum sínum, er hún að fækka störfum í landinu, því að minni hagnaður orkunotenda dregur úr fjárfestingum þeirra og sköpun nýrra starfa.  Það er þess vegna þjóðhagslega hagkvæmara að láta arðsemi af orkuvinnslunni koma fram í öllu athafnalífinu og á öllum heimilum landsins en hjá einu fyrirtæki. 

Það er afar sérkennilegt, að ríkisfyrirtæki setji fram hugmyndir um að okra á eigendum sínum.  Það mun sjást undir iljar erlendra fjárfesta, þegar þeir komast á snoðir um jafnbarnalegar hugmyndir og hækkun raforkuverðs í takti við hækkanir raforkuverðs í Evrópu, þar sem orkuskortur og koltvíildisskattur hefur hækkað orkuverðið.  Nóg er fyrir Landsvirkjun að fá jaðarkostnað sinn (kostnað nýrra virkjana) greiddan með venjulegri arðsemi (10 %-15 %).  Slíkt mun skila fyrirtækinu mjög háum hreinum tekjum, því að eldri virkjanir mala henni gull og lán vegna sumra eru þegar upp greidd. 

Áhrifarík leið til að færa orkuverð á Íslandi upp og nær Evrópuverði er að leggja sæstreng til Bretlands og/eða meginlandsins, eins og myndin að ofan sýnir.  Ástæðan er sú sama og í Noregi, að orkufyrirtækin hillast til að selja meiri orku utan en miðlunarlónin þola, og verða síðan að flytja inn orku vegna orkuskorts í landinu.  Orkufyrirtækin á Íslandi mundu verða að greiða gríðarlegan flutningskostnað vegna mikils fjárfestingar-og rekstrarkostnaðar af sæstreng.  Almenningur og fyrirtæki í landinu yrðu hins vegar að búa við hækkað raforkuverð.  

Vegna vaxandi hlutdeildar vindmylla í orkumarkaði Evrópu er algerlega undir hælinn lagt, hversu góð nýting fengist á strengnum.  Þegar vindur blæs, lækkar raforkuverðið í Evrópu jafnvel undir kostnaðarverð raforku frá Íslandi, sem flutt er til Evrópu um sæstreng.  Þessi ráðstöfun mundi rýra þjóðhagslega hagkvæmni innlendra orkulinda, þ.e. lífskjörin í landinu mundu batna hægar en ella, og samkeppnihæfni fyrirtækjanna yrði lakari en annars.

Það á þess vegna að kistuleggja hugmyndir af þessu tagi en snúa sér þess í stað að nærtækari verkefnum, sem er að semja við fjárfesta um uppbyggingu hér innanlands og að selja þeim raforku á sanngjörnu verði fyrir alla aðila. Nýting orkulinda Íslands á að snúast um innflutning tækniþekkingar og fjármagns til að veita fjölbreytilegum hópi fólks atvinnu hérlendis með öllum þeim margfeldisáhrifum fyrir hagkerfið, sem útflutningsiðnaður skapar.  Ekkert bætir innviði samfélagsins betur en slík uppbygging. 

Nýtingin á einnig að beinast að gjaldeyrissparandi þróun, t.d. með aukinni notkun rafmagnsbíla á þessum áratugi og eldsneytisvinnslu, eins og reyndar þegar er hafin.  

         

    

Útúrboruháttur

Fregnir berast um, að kínverski forsætisráðherrann hafi haft hug á að heimsækja þann íslenzka nú um miðjan júlí 2011 með 100 manna sendinefnd, sem að stórum hluta væri viðskiptasendinefnd.  Af ástæðum, sem rekja má til íslenzka forsætisráðuneytisins hefur heimsókninni verið aflýst og hótelbókanir Kínverjanna afturkallaðar.  Íslenzka forsætisráðuneytið fer undan í flæmingi, þegar leitað er skýringa, og ráðherrann virðist hafa breytzt í lofttegund.  Það er óbjörgulegt, ef ferðinni er heitið til kanzlara Merkel í komandi viku.  Kínverjarar munu hafa einnig lagt til fundartíma viku seinna, svo að heimsókn á Potzdamer Platz er ekki haldbær skýring. 

Hér skal fullyrða, að enginn forsætisráðherra í Evrópu, annar en sá íslenzki, mundi setja upp hundshaus og sýna af sér fádæma ókurteisi og útúrboruhátt í stað þess að taka fagnandi tækifæri af þessu tagi til að efla samskiptin, ekki sízt viðskiptatengsl, við annað stærsta hagkerfi heims og það, sem örast vex, ef hið indverska er undanskilið, nú um stundir.  Hér er þess vegna argasta stjórnvaldshneyksli á ferðinni, sem draga mun dilk á eftir sér og sannar, að hagsmunagæzla fyrir Íslands hönd er ekki upp á marga fiska í stjórnarráðshúsinu við Lækjartorg undir stjórn Jóhönnu Sigurðardóttur.  Það hafði reyndar áður komið í ljós, t.d. í "Icesave"-deilunni, en þetta atvik undirstrikar, að mönnun þessa embættis er fullkomlega óboðleg og raunar stórskaðleg sem stendur.  Forsætisráðherra vinnur ekki fyrir kaupinu sínu, enda fer því fjarri, að hún valdi starfinu.  Á þessu ber Samfylkingin stjórnmálalega ábyrgð, sem hún getur ekki vikizt undan í næstu kosningum.  Þá mun hún fá þá ráðningu, sem dugir til að fleygja henni út úr stjórnarráðinu, en tjónið, sem af veru hennar þar hefur hlotizt, nemur hundruðum milljarða króna og hefur orðið mörgum þungt í skauti.  "Alþýðuhetjan" reyndist alþýðubaggi, þegar til kastanna kom.

Annar alvarlegur ábyrgðarhlutur jafnaðarmanna heitir Össur Skarphéðinsson.  Hann er fíll í postulínsbúð, sem gösslast nú áfram í samningaviðræðum við ESB umboðslaus og án skýrra samningsmarkmiða.  Hann hefur ekki umboð frá Alþingi, þó að hann hafi það frá marklausri Jóhönnu, til að semja um, að eina trygging Íslands fyrir óbreyttum yfirráðarétti efnahagslögsögunnar sé vinnuregla ESB um "hlutfallslegan stöðugleika".  Sú regla er haldlaus og á útleið samkvæmt yfirlýsingum fulltrúa ESB.  Er fávísi Össurar með eindæmum að hampa þessu plaggi. Er alveg ljóst nú af flumbruhætti Össurar, að forynjur hafa komið höndum yfir fjöregg þjóðarinnar og kasta því nú á milli sín í Brüssel.

ESB hefur mótað sér sameiginlega fiskveiðistefnu og sameiginlega landbúnaðarstefnu, enda sameiginlegur málaflokkur hjá ESB, og það er jafnlíklegt, að sambandið samþykki sérreglur fyrir Ísland og það er, að Össur Skarphéðinsson muni ganga á vatni á morgun.  Ástæðan fyrir þessu er, að sérlausnir eða varanlegar undanþágur til handa einstökum ríkjum fela í sér mismunun ríkjanna.  Stefan Füle, stækkunarstjóri, hefur lýst því yfir á blaðamannafundi með Össuri í Brüssel, að ekkert slíkt sé í boði að hálfu ESB.  Ástæðan er sú, að slíkt grefur undan einingu ríkjanna.  Samþykktarferlið yrði torsótt fyrir Füle, því að samþykki allra ríkjanna er áskilið.

Þó að svo ólíklega vildi til, að slíkt næðist í gegn, er samningur Íslands við ESB á slíkum forsendum haldlaus, ef eitthvert aðildarríkjanna seinna meir, t.d. í einhverju ágreiningsmáli við Ísland, ber réttmæti undanþáganna upp við Evrópudómstólinn.  Sá leggur stofnsáttmála ESB til grundvallar dómum sínum, og fordæmi eru fyrir því, að ákvæði inntökusamninga, sem brjóta í bága við stofnsáttmálana, eru dæmd ógild.  Hvað mundu Íslendingar gera, sem í góðri trú færu inn í Evrópusambandið á röngum forsendum, ef haldreipi þeirra yrði þannig dæmt ónothæft og þeir mundu þurfa að sæta því að hlíta undanbragðalaust hinni sameiginlegu landbúnaðarstefnu og sameiginlegu fiskveiðistefnu ?  Fyrr en síðar mun slíkt hafa í för með sér skiptan hlut í lögsögunni og minni hlutdeild í flökkustofnum.  Slík þróun mála jafngildir minni tekjum sjávarútvegsins inn í íslenzka hagkerfið, því að íslenzka lögsagan undir stjórn framkvæmdastjórnar ESB yrði nýtt m.a. af verkefnalitlum stórflotum ESB-landanna, sem sæta færis. Gæti slíkt í ofanálag rústað lífríki hafsins, því að þessir flotar eru ekki þekktir af vandaðri umgengni við veiðislóðir, svo að ekki sé tekið dýpra í árinni.

Til hvers var þá baráttan fyrir fullveldi og forræði yfir 200 mílna lögsögu, ef allt á að afhenda yfirþjóðlegu valdi 500 milljóna manna gjörsamlega að þarflausu ?  Hvers vegna að dæma sig til áhrifaleysis um eigin auðlindir og meginhagsmuni í nafni Evrópuhugsjónar, sem í upphafi snerist um að skapa varanlegan frið á milli Frakklands og Þýzkalands og nú snýst aðallega um viðskiptahagsmuni þessara tveggja landa.  Þessi Evrópuhugsjón er góð og gild, en okkur ber engin siðferðisleg skylda til að fórna einu né neinu fyrir hana.

Nú um stundir er téð Evrópuhugsjón í uppnámi.  Rígurinn yfir Rín er kominn í hámæli.  Tilraun Frakka til að draga úr efnahagsveldi Þýzkalands með því að þröngva Þjóðverjum til að fórna þýzka markinu fyrir endursameiningu Þýzkalands er dæmd til að snúast upp í niðurlægingu þeirra sjálfra.  Þýzkaland ræður nú þegar örlögum evrunnar, og Evrópusambandið hvílir á evrunni. 

Hið eina, sem bjargað getur evrunni í sinni núverandi mynd er myndun sambandsríkis Evrópu, en slíkt er borin von, sbr kosningarnar um stjórnarskrá ESB, sem sýndu miklar efasemdir um réttmæti og innihald hennar.  Síðan hefur tortryggni og úlfúð magnazt.  Það, sem er að gerast á evrusvæðinu núna, er einmitt það, sem Þjóðverjar óttuðust og sem þeir reyndu að girða fyrir með Maastricht-samninginum.  Hann dugði ekki, og Þjóðverjar ætla ekki að dæla fé í þá, sem hvorki hafa getu né vilja til að taka til í eigin ranni og fylgja agaðri hagstjórn í anda Prússanna við ána Spree.  Til að átta sig á, hvað baráttumenn fyrir varðeizlu ESB eru að fást við núna, ættu menn að lesa grein Joschka Fischer, fyrrverandi utanríkisráðherra Þýzkalands, í Morgunblaðinu 8. júlí 2011, sem kemur þar til dyranna, eins og hann er klæddur.

Doktorinn frá Englandi í kynlífi laxfiska, sem nú fyrir kaldhæðni örlaganna gegnir stöðu utanríkisráðherra Íslands án þess að geta það, er að halda inn á jarðsprengjusvæði.  Það er gert með samþykki og í fylgd fyrirbrigðis, sem kallar sig Vinstri hreyfinguna grænt framboð.  Innan tíðar verða flokkur doktorsins og þetta fyrirbrigði hreyfingarlaus á sviðinni jörðu.  Tilraunin með tæra vinstri stjórn á Íslandi mistókst hrapallega, enda gerir hún ekkert annað en að skemmta skrattanum.  

 

           

 

 

  

Ofmat á evru - söguleg mistök

Ein bezta afurð Evrópusambandsins (ESB), ef svo má að orði komast, er Innri markaðurinn, sem Ísland á aðgang að vegna aðildar að EES (Evrópska efnahagssvæðið). Á Innri markaði EES ríkir fjórfrelsið, þ.e. frjálst flæði fólks, fjármagns, vöru og þjónustu.  Þegar Frakkar voru með erfiðismunum að sannfæra Þjóðverja um réttmæti sameiginlegrar myntar, árin 1990-1991, notuðu þeir slagorðið "einn markaður-ein mynt".  Slagorðið fór vel í Þjóðverja, því að borðleggjandi var, að sameiginleg mynt mundi hafa í för með sér sparnað fyrir útflutningsdrifið hagkerfi Þjóðverja, þar sem ekki þyrfti að skipta úr einni mynt í aðra með kostnaði, sem slíku fylgir.  Þjóðverjar voru á þessum tímamótum ekki í stöðu til að hafna upptöku evru eftir að hafa neitað að greiða stríðsskaðabætur til Bandamanna, sem þeim þó var gert að gera við stríðslok, ef Þýzkaland yrði endursameinað. 

Flestir Þjóðverjar höfðu hins vegar mjög miklar efasemdir um réttmæti þess fyrir þýzka hagkerfið og gagnsemi þess fyrir þýzkan almenning að fórna Deutsche Mark. ("D-Mark, D-Mark, Schade, dass du alles vorbei ist", stóð á borðum á heyvögnum bænda á kjötkveðjuhátíðum, eftir að þýzka þingið féllst á myntfórnina.) Bankastjórn Bundesbank, þýzka seðlabankans, lagðist gegn gjörninginum og færði fyrir því hagræn rök, sem reynslan hefur sýnt, að voru hárrétt.  Þýzkir stjórnmálamenn töldu sig hins vegar fórna minni hagsmunum fyrir meiri, þegar þeir ákváðu að ganga að skilyrði Frakka gegn samþykki þeirra sem hernámsveldis 1945 fyrir endursameiningu Þýzkalands, þ.e. að fórna Deutshe Mark og taka upp evru, en hafna jafnframt greiðslu stríðsskaðabóta.  Því má bæta við hér, að skuldir Þýzkalands voru þrisvar á 20. öldinni afskrifaðar, þ.e. Þriðja ríkið neitaði að greiða skuldir Weimar-lýðveldisins, árið 1953 voru skuldir Vestur-Þýzkalands afskrifaðar og grunnur lagður að "Wunderwirtschaft", og 1991 neitaði þýzka ríkisstjórnin undir forystu Dr Helmut Kohls, kanzlara, að greiða áfallnar stríðsskaðabætur vegna heimsstyrjaldarinnar 1939-1945.  

Evran hefur þjónað stærsta hagkerfi ESB, Þýzkalandi, vel hingað til, enda verður Evrópubankinn í Frankfurt, ECB, eðli málsins samkvæmt, að taka mest tillit til aðstæðna í efnahagskerfi Þýzkalands.  Hagsveiflan í minni hagkerfum evrusvæðisins verður að vera samstiga hagsveiflunni í Þýzkalandi, ef ekki á illa að fara í minni ríkjunum.  Þar stendur hnífurinn í kúnni.  Þetta hafa minni ríkin hunzað eða ekki megnað, og þess vegna er evran í sinni núverandi mynd í raun komin á leiðarenda núna.  Því má bæta hér við, að næststærsta hagkerfi Evrulands, stendur illa, því að skuldir hrúgast upp hjá Frökkum, sem reka ríkissjóð með 6 % halla af VLF.  Það er allt að krebera undan þýzka stálinu.  

Myndin hér að neðan frá óeirðum í Aþenu í júní 2011, þar sem táragasi var beitt, varpar ljósi á þá staðreynd, að þótt stefna ESB-forkólfanna hafi steytt á skeri, berja þeir hausnum við steininn fram í rauðan dauðann og þess vegna styttist í óreiðukennt gjaldþrot Grikklands með hugsanlegri úrsögn landsins úr evru-samvinnunni, sem gæti haft keðjuverkandi áhrif á ríki í vandræðum, s.s. Írland, Portúgal, Spán og Ítalíu.  Þar með væri komin upp alveg ný og mjög tvíræð staða innan ESB.  Það er mjög óskynsamlegt af íslenzkum stjórnvöldum að halda áfram viðræðum við ESB um aðild Íslands við þessar aðstæður. Með óbreyttri efnahagsstefnu á Íslandi fær Ísland aldrei aðild að Evrulandi, og það er heldur ekki eftirsóknarvert, þó að nauðsyn beri til breyttrar efnahagsstjórnunar, eins og stiklað verður á hér á eftir.  

Frá árinu 2003 hefur síbylja Samfylkingarinnar hljómað: "burt með krónuna-tökum upp evruna".  Forkólfar Samfylkingarinnar hafa jafnframt látið að því liggja, að Ísland hefði komið betur út úr bankahruninu en raun varð á með evru í stað krónu.  Þetta er þó órökstutt, eins og fleiri fullyrðingar þeirra um evruna og aðild Íslands að ESB.  Ef hér hefði verið evra sem lögeyrir árið 2008, eru tveir möguleikar.  ECB hefði ályktað, að ekki væri unnt að bjarga bönkunum vegna stærðar þeirra m.v. landsframleiðslu Íslands.  Þeir hefðu þá rúllað, en fallið hagkerfi setið uppi með mjög sterkan gjaldmiðil, sem gert hefði útflutningi mjög erfitt um vik.  Ef ECB hefði ákveðið að bjarga íslenzku bönkunum, hefði skilyrðið verið svipað og gagnvart Írum, þ.e. að íslenzka ríkið tæki verulegan þátt. Þá sætum við nú uppi með óyfirstíganlegar ríkisskuldir og dýran gjaldmiðil í stað snjallræðis Geirs Hilmars Haarde og ríkisstjórnar hans í nauðvörn að láta kröfuhafana taka skellinn, en hlífa íslenzkum almenningi eftir föngum. 

Annað mál er, að núverandi ríkisstjórn Samfylkingar og vinstri grænna hefur afhent sömu kröfuhöfum nýju bankana, sem var hið mesta glapræði og ósvinna gagnvart íslenzkum viðskiptavinum bankanna og meiri ástæða til krufningar fyrir Landsdómi en meint vanræksla Geirs Hilmars.

Aðildarsinnar halda sig enn við það heygarðshornið, að meginkosturinn við aðild að ESB muni verða að komast í myntbandalagið (EMU) og að taka síðan upp evru.  Hvað þarf eiginlega að gerast á evrusvæðinu eða í Evrulandi til að menn skilji, að evran gengur ekki upp ?  Evran var tilraun, sem mistókst.  Það er ekki unnt að halda úti sameiginlegum gjaldmiðli án sameiginlegs fjármálaráðuneytis.  Þetta hefur reynslan nú kennt mönnum, og hún er staðfest af Jean-Claude Trichet, bankastjóra ECB. 

Það eru hverfandi líkur á, að öll evrulöndin samþykki slíkt.  Það mun þess vegna kvarnast úr evrusamstarfinu.  Jaðarríkin munu hrökklast út.  Halda menn, að Íslendingar mundu samþykkja slíkt yfirráðuneyti yfir sig ?  Það er af og frá.  Það er jafnvel hæpið, að þýzka þingið mundi samþykkja slíkt fullveldisframsal, sem sennilega stríðir gegn stjórnarskrá Sambandslýðveldisins Þýzkalands (BRD).  

Ef evran er ekki lengur eftirsóknarverð sem raunhæfur myntkostur fyrir Íslendinga, eftir hverju er þá verið að slæðast með því að halda uppi rándýru umsóknarferli ?  Hvers konar fíflagangur er þetta eiginlega ? Ráðamenn Þýzkalands og Frakklands hafa lýst því yfir, að ESB muni ekki lifa af hrun evrunnar.  Sennilega er það ofmælt, enda er ekki víst, að evran líði undir lok, þó að Suður-Evrópa og jafnvel Írland muni hverfa úr henni.  Hagkerfin, sem eftir verða með evru, verða að vera mjög vel samstillt og sýna mikinn aga í ríkisfjármálum.

Það er einmitt þessi agi, sem er lykilatriði fyrir Íslendinga að sýna til að hér ríki stöðugleiki í efnahagsmálum.  Til að auðvelda stjórnmálamönnum verkið er hægt að setja ákvæði í Stjórnarskrá, sem eru jafnvel strangari en Maastricht-ákvæðin og banna fjárlagahalla, nema í skilgreindum undantekningartilvikum upp að 2 % af VLF, ef ríkisskuldir eru þá undir 50 % af VLF, og setja jafnframt skorður við útþenslu ríkisins m.v. hagvöxt undanfarinna ára og að hámarki 35 % af VLF (vergri landsframleiðslu).  

Seðlabankinn þarf að verða sjálfstætt stjórnvald undir forseta lýðveldisins, sem skipi stjórnarmenn.  Hlutverk bankans verði að halda verðbólgunni innan meðalverðbólgu viðskiptalandanna á hverju 5 ára tímabili, halda sveiflum í gengi myntarinnar innan við +/- 5 % á ári m.v. myntvog og að hámarka hagvöxt að uppfylltum framangreindum skilyrðum. 

Slíkar leikreglur fyrir þingmenn og ráðherra mundu skapa þann aga á framkvæmdavald og löggjafarvald, sem hefur vantað, en ætti að vera nauðsynlegur og nægjanlegur fyrir árangursríka hagstjórn. Með slíkum aga þarf ekkert yfirfjármálaráðuneyti með agavald (agalegt vald).

Í raun má segja, að skynsemi sé allt, sem þarf.  Ríkisstjórn Jóhönnu Sigurðardóttur er brennimerkt óskynseminni.  Þetta þýðir, að séu tvær leiðir til að velja um í einu máli, er alveg öruggt, að þessi ríkisstjórn velur óskynsamlegu leiðina.  Þetta kemur auðvitað niður á hagsmunum almennings í landinu, en þeir eru fyrir borð bornir í hverju málinu á fætur öðru.  Afleiðingin er viðvarandi kreppa, atvinnuleysi, atgervisflótti, skuldasöfnun ríkisins, mikil verðbólga og gjaldþrot fyrirtækja og einstaklinga auk stórfurðulegrar utanríkisstefnu, sem enda mun með ósköpum (skipbroti í Brüssel).    

 

   

 

    

Óeirðir á jaðarsvæðum evru

Fréttir berast um harðvítugar mótmælaaðgerðir á Spáni, Portúgal, Grikklandi og Írlandi, gegn stjórnvöldum þessara landa og ESB (Evrópusambandsins).  Ei er slíkt að ófyrirsynju, því að hagkerfi þessara landa hafa verið drepin í dróma.  Hagkerfi allra Suður-Evrópulandanna, sem hleypt var inn á evru-svæðið, höktir nú.  Alvarleg ógnun fyrir einingu ESB stafar nú af miklum mun á hagvexti og skuldastöðu innan ESB, sem hefur leitt til djúprar óánægju í suðurhlutanum með norðrið og gagnkvæmt. Evran er tekin að lækka og Þjóðverjar að ókyrrast í kjölfarið, því að þessi þróun ýtir undir verðbólgu.  Gjaldmiðilskreppa og þar með stjórnmálakreppa steðjar nú að ESB. Vandinn er svo geigvænlegur, að ástandinu hlýtur að lykta með uppstokkun.  Er ekki von, að Jóhanna, Samfylkingarformaður, geipi um bjartari tíð með blóm í haga, þegar Ísland tekur upp evru ?  Það verður þá önnur evra en við þekkjum nú. Kanski þessi sama Jóhanna vilji, að Ísland gangi í Sambandslýðveldið Þýzkaland ?

    Með evrunni lækkuðu vextir í Suður-Evrópu og á Írlandi og framboð lánsfjár jókst.  Brezkir, franskir og þýzkir bankar lánuðu mikið til þessara landa og hafa tapað töluverðu á gjaldþrotum fyrirtækja og einstaklinga í kjölfar Hrunsins.  Nú blasir við ríkisgjaldþrot í þessum löndum, a.m.k. þremur þeirra, og þá munu hinir sömu lánadrottnar tapa enn hærri upphæðum.  Miklar áhyggjur eru innan ECB (Evrópubankans í Frankfurt) og í Berlín og París um framtíð evrunnar.  Markaðurinn er að missa trúna á, að Suður-Evrópa nái sér á strik án mikilla afskrifta lána og þess vegna er talið stutt í flótta frá evrunni.  Af þessum ástæðum er mikið karpað innan ESB um, hvernig eigi að bregðast við þessum vanda.  Á meðan blæðir þessum löndum út vegna allt of sterkrar myntar fyrir þau og hækkandi vaxta ofan í kreppuna. Einnig er ljóst, að evrópsk fjármálafyrirtæki (bankar, tryggingafélög o.fl.) munu tapa hundruðum milljarða evra áður en yfir lýkur.  Evrópa verður í sárum og ESB gæti gjörbreytt um eðli.  Þjóðfélagsórói og öfgastefnur gætu á ný haldið innreið sína í Evrópu.   

Á Íslandi ríkir líka furðulega öfugsnúin efnahagsstefna afdankaðra sameignarsinna, enda hefur landið sótt um inngöngu í ESB, og aðlögun að kerfi, sem leitt hefur til ofangreinds öngþveitis, er hafin.  

Efnahagsstefnu rauðgrænu sauðahjarðarinnar í Stjórnarráðinu má lýsa með einu orði-atvinnufjandsemi.  Að mati Seðlabankans hafa 28 000 störf tapast frá miðju ári 2008 eða 17 %.  Árið 2010 voru um 14 000 á atvinnuleysisskrá, svo að 14 000 hafa flutt utan eða horfið af vinnumarkaðinum með öðrum hætti.  

Ískyggilegt er, að störfum heldur áfram að fækka og sárafá ný störf verða til.  Það er þess vegna að verða ESB-ástand á íslenzkum vinnumarkaði, en í ofangreindum ESB-löndum ganga allt að 50 % ungmenna á bilinu 18-29 ára atvinnulaus.  Hvernig stendur á þessari stöðu mála á Íslandi þrátt fyrir eigin mynt, sem bjargaði landinu í Hruninu, þar sem útflutningsatvinnuvegirnir héldu sínu striki ?

Svarið er stefna og starfshættir "norrænu velferðarstjórnarinnar".  Hún hefur þyngt skattabyrði þegnanna og fyrirtækjanna meira en þekkist innan OECD (Efnahags-og framfarastofnunar þróaðra ríkja).  Ríkisstjórnin þenur út ríkisgeirann á kostnað einkageirans.  Hún er með allra handa afætur á jötunni.  Þessi þróun virkar þrúgandi á hagkerfið, og er einkavæðing margra starfssviða ríkisins lausnin auk brottrekstrar hlöðukálfa ráðstjórnarinnar.

Aðeins 125 000 manns vinna nú í einkageiranum.  Þeim þarf að fjölga í 155 000 manns á 3 árum, svo að hagkerfið rétti úr kútnum.  Starfsmaður í einkageiranum þarf árið 2011 að bera uppi framfærslu sína og 1,54 annarra, en árið 2007 aðeins 1,29 annarra.  Framfærslubyrðin hefur þyngzt um 20 % á 4 árum.  Þessi óheillaþróun undir vinstri stjórn girðir fyrir raunhæfar kjarabætur.  Krónuhækkanir verða brenndar á verðbólgubáli staðnaðs þjóðfélags.  Á ensku er þetta kallað "stagflation".  Þessum hræðilega vítahring vinstri mennskunnar verður ný ríkisstjórn að brjótast út úr.  Að öðrum kosti myndast hér evrópskt þjóðfélagsöngþveiti.

Það, sem ný ríkisstjórn þarf að gera fyrir hagkerfið í fyrsta áfanga, er eftirfarandi:

1. Einfalda og lækka tekjuskatt launþega með einu skattþrepi (til ríkisins), 20 %, og frítekjumark við 2,0 Mkr, og afnámi undanþága og endurgreiðslna á skattgreiðslum.
2. Lækka tekjuskatt fyrirtækja niður í 12 % af hreinum tekjum.
3. Setja á eitt virðisaukaskattsþrep, 22 %, til einföldunar.
4. Afnema aftur eignaskatt.
5. Setja erfðafjárskatt í fyrra horf (2008).
6. Lækka skattheimtu af eldsneyti um 20 %. 
7. Koma samningum um stóriðju í Helguvík og á Bakka í höfn og þar með vinnu við viðeigandi virkjanir.
8. Afnema gjaldeyrishöftin.
9. Jafna atvinnurétt og tryggja atvinnurétt allra atvinnugreina í landinu gegn fjandsamlegri yfirtöku hins opinbera. 
10. Losa fyrirtæki og einstaklinga úr viðjum fjárhagsafleiðinga Hrunsins.

Með þessu móti má auka fjárfestingar í landinu upp í 400 mia. kr á ári, sem á að geta aukið tekjur ríkisins strax um 50 mia. kr og með 4 % hagvexti á ári um 100 mia. kr á ári eftir 4 ár.  Með kostnaðarlækkunum í ríkisgeiranum með samkeppni um þjónustuna, eins og víða tíðkast, m.a. í Svíþjóð, og með beztum árangri í Singapúr, næðist jöfnuður á fjárlögum á fyrsta kjörtímabili, og landið kæmist á hraða siglingu á vængjum hagvaxtar út úr skuldafjötrunum. 

Með því að koma byggingariðnaðinum og verktakageiranum með þessum hætti á fætur aftur auk öflugrar þjónustu við sjávarútveginn, ásamt þróun ferðamannaiðnaðar og smáiðnaðar af margvíslegu tagi, er ekki óraunhæft að ætla, að á 6 árum muni takast að fjölga í einkageira atvinnulífsins um 30 þúsund manns og samtímis að auka við framleiðnina með heilbrigðri samkeppni, svo að traustur grunnur skapist til kjarabóta.

Með gunnfána af þessu tagi eiga borgaraflokkarnir að geisast út á vígvöllinn í baráttu fyrir næstu Alþingiskosningar.  Valið stendur á milli atvinnu, hagvaxtar og sjálfstæðis annars vegar og atvinnuleysis, stöðnunar og þjóðargjaldþrots hins vegar.       

      

     

Fálm í myrkri

Skötuhjúin, Jóhanna Sig. og Steingrímur J., fengu birta eftir sig grein, "Lífskjarasóknin er hafin", í Fréttablaðinu 7. maí 2011.  Langt er síðan annan eins moðreyk hefur borið fyrir sjónir.  Þar örlar hvorki á raunsærri greiningu efnahagsstöðunnar nú að afloknum kjarasamningum ASÍ og SA né á raunhæfum leiðum til að tryggja almenningi varanlegar kjarabætur.  Augljóslega ætla skötuhjúin að svíkja allt, sem að þeim snýr og varðar þessa samninga, eins og reynslan varð um svo kallaðan "Stöðugleikasamning", sem átti að varða leiðina upp úr kreppunni, en koðnaði í ekki neitt. 

Dæmi um þetta er:"Ný fjárfestingaráætlun miðar að því að auka fjárfestingar úr 13 % af landsframleiðslu í 20 % á tímabilinu".   Þessir félagshyggjufrömuðir ganga í þeirri dulunni, að hægt sé við skrifborð embættismanna að framkalla fjárfestingar í athafnalífinu.  Þetta er þó, eins og með fræið og Litlu gulu hænuna.  Uppskeran fæst ekki án þess að sá í frjósaman jarðveg.  Stjórnmálaflokkar þeirra skötuhjúanna munu aldrei leyfa þá sáningu, sem felst í erlendum fjárfestingum, og þau eru sjálf búin að menga þennan jarðveg, þannig að enginn hefur lengur nægan áhuga á sáningu.  Breytir þá gagg og nefndaskipanir iðnaðarráðherra engu, því að VG er með stöðvunarvald. 

Ný ríkisstjórn verður að byrja á jarðvegsskiptum, þ.e. að skapa aðlaðandi aðstæður hérlendis til fjárfestinga. Þar vegur skattaumhverfið þungt, en einnig almenn framkoma í garð fjárfestanna. Án hvata er allt tal og skrif um að glæða fjárfestingar hér blaður eitt. 

Þá skrifa skötuhjúin: "Stefnt að a.m.k. tveimur umfangsmiklum fjárfestingarverkefnum í orkufrekum iðnaði".  Hvað er átt við hér ?  Umfangsmiklar framkvæmdir, sem þegar standa yfir í Straumsvík ?  Stefnir Vinstri hreyfingin grænt framboð að því að hleypa framkvæmdum áfram við álver Norðuráls í Helguvík og álver Alcoa á Bakka ?  Auðvitað ekki.  Þetta er allt innantómt hjal og blekkingaleikur hjá skötuhjúunum.  Hið alvarlega er hins vegar, að þess vegna munu kjarasamningarnir nýju brotlenda, ef afturhaldsstjórninni verður leyft að hjakka áfram í sama farinu.  Framfarastjórn verður að leysa afturhaldið af hólmi.

Stærsti vandi íslenzka ríkisins er skuldabyrði, sem nemur um 110 % af VLF (vergri landsframleiðslu).  Það má fullyrða, að vonlaust sé að standa rétt skil á vöxtum og afborgunum af slíkri skuldahrúgu án ríflegs hagvaxtar.  Það þarf að vera rífandi gangur í athafnalífinu til að stækka þjóðarkökuna, sem ríkið tekur drjúga sneið af.  Að lágmarki þarf meðalhagvöxtur að nema 3 % á ári og æskilegt er, að hann sé á bilinu 3 % - 5 %.  Undir 5 % á ekki að vera hætta á ofhitnun með verðbólgu. 

Nú hefur bætzt við enn eitt atriðið í hagkerfinu, sem gerir þennan hagvöxt lífsnauðsynlegan, þar sem eru nýgerðir kjarasamningar.  Þeir munu sliga núverandi hagkerfi að óbreyttu og valda verðbólgu og/eða auknu atvinnuleysi, nema hagkerfið stækki.  Þetta hafa báðir samningsaðilar viðurkennt.  Líkið í lestinni í þessari ferð til fyrirheitna landsins er "norræna velferðarríkisstjórnin".  Daunninn verður þjóðinni senn óbærilegur.

Langþráður hagvöxtur verður aðeins með tilkomu erlendra fjárfestinga, verulegra, um 200 milljarða kr á ári að meðaltali næstu 10 árin.  Slíkt er gjörsamlega útilokað með núverandi valdhafa í stjórnarráðinu.  Þeir verða þess vegna einfaldlega að víkja, því fyrr, þeim mun betra.    

    

 

Orkustefna ?

Einn af fjölmörgum göllum við ríkisstjórn Jóhönnu Sigurðardóttur er vingulsháttur hennar í orkumálum.  Sá vingulsháttur er afar aðfinnsluverður, því að hann getur haft skaðleg áhrif á viðskiptahagsmuni landsmanna til langs tíma.  Hið eina, sem hægt er að henda reiður á í orkumálum landsins nú, er þversum lega ríkisstjórnarinnar gagnvart hugmyndum um nýja atvinnusköpun með virkjun orkulindanna.  Þessa stefnumörkun hefur hún samt ekki þorað að tjá beint, en gerir það óbeint með því að þvælast fyrir alls staðar, þar sem hún fær því við komið.  

Nú hefur hið furðulega gerzt í þessu sambandi, að forstjóri Landsvirkjunar, en þar heldur Steingrímur J. Sigfússon á eina hlutabréfinu, hefur boðað nokkuð, sem kalla má framtíðarsýn Landsvirkjunar. Kveður þar við allt annan tón. Stjórn Landsvirkjunar mun standa þar að baki, og má það heita furðulegur tvískinnungur m.v. stefnu ríkisstjórnarinnar, sem í raun má lýsa með endalausum töfum á ákvarðanatöku um ný verkefni.  Hafa verður í huga í þessu sambandi, að langt getur verið á milli orða og athafna.  Nokkrir hafa látið ginnast af skýjaborgum Landsvirkjunar, en gleymzt hefur að gæta varkárni gagnvart hugsanlegum viðsemjendum um orkukaup við þessa einhliða framsetningu. 

Draumórar Landsvirkjunar hafa verið kynntir almenningi og fjalla um að virkja 11 TWh á næstu 14 árum.  Þetta jafngildir aukningu orkugetu landskerfisins um 800 GWh/a eða einni Kárahnjúkavirkjun á sex ára fresti.

Það er ábyrgðarleysi af Landsvirkjun að setja fram hugmynd af þessu tagi, sem engan veginn rúmast innan íslenzka hagkerfisins, svo að vel sé.  Þetta er u.þ.b. tvöfaldur sá fjárfestingarhraði í orkugeiranum, sem íslenzka hagkerfið þolir til lengdar, og það væri heimskulegt að haga fjárfestingum í virkjunum með öðrum hætti en þeim, sem sjálfbær getur talizt og sem raunverulega gagnast hagkerfinu. Miðað er hér við, að jafnvægi sé í hagkerfinu, ef fjárfestingar nema 25 % af vergri landsframleiðsli, VLF, og fjárfestingar í virkjunum og stóriðju u.þ.b. helmingi af öllum fjárfestingum.  

Ef þetta væru einu fjárfestingarnar utan hinna hefðbundnu hjá einstaklingum og atvinnuvegunum, mundi þessi taktur ganga upp, en það má ekki gleyma fjárfestingum í mannvirkjum til að flytja orkuna og til að nýta hana.  Þessar fjárfestingar nema öðru eins og í virkjunum.  Þess vegna yrði þessi framkvæmdahraði þjóðhagslega óhagkvæmur, er líklegur til að sprengja hagkerfið og verður reyndar að kalla þessa framsetningu Landsvirkjunar bera vitni um óvarkárni. 

Einhverjir kynnu að ætla, að hér væri Landsvirkjun að gæla við útflutning á raforku um sæstreng.  Við slíka fjárfestingu verða lítil verðmæti eftir í íslenzka hagkerfinu.  Það stenzt þó engan veginn, því að á næstu 15 árum mun engum fjárfesti detta í hug að leggja fé í sæstreng til Stóra-Betlands eða meginlands Evrópu.  Verkefnið mun einfaldlega verða metið allt of áhættusamt, bæði tæknilega og fjárhagslega.

Ef tekið er mið af reynslu Norðmanna af áhrifum sæstrengja á hagkerfið, má fullyrða, að sæstrengur frá Íslandi muni alla tíð verða þjóðhagslega óhagkvæmur, nema e.t.v. til frænda okkar Færeyinga, því að áhrifin á raforkuverðið innanlands munu verða mjög til hækkunar þess, sem hafa mun slæm áhrif á lífskjörin og á samkeppnihæfni íslenzkra atvinnuvega.  Ástæðan er t.d. sú, að virkjanaeigendur hafa ríka tilhneigingu til að selja orku úr landi, þegar hátt verð er erlendis, og lækka þá vatnsstöðu miðlunarlóna oft svo mjög, að flytja verður rándýra orku til landsins.  Þessi hefur orðið reynsla Norðmanna þrátt fyrir umsvifamikil opinber afskipti af rekstrinum þar í landi.    

 

Þá er komið að umfjöllun um hinn þáttinn í þessum farsa Landsvirkjunar.  Hann fjallar um væntingar Landsvirkjunar til verðlagningar á raforku á Íslandi og furðulega samlíkingu á arðsemi Landsvirkjunar við olíusjóð Norðmanna.  Þeir, sem sjá ofsjónum yfir olíusjóði Norðmanna, ættu að bregða sér til Noregs og kynnast verðlaginu þar.  Það er hærra en á Íslandi.  Jafnvel eldsneytisverðið er þar hærra.  Nú er til umræðu að skera niður framlög ríkisins til Landsspítalans norska, Rikshospitalet, um ISK 10 mia.  Félagshyggjan er að ganga af norsku athafnalífi dauðu.  Hrun blasir við Norðmönnum, þegar olíuna þrýtur. 

Af forstjóra Landsvirkjunar virðist mega skilja, að hann ímyndi sér, að Landsvirkjun geti samið um verð við erlenda fjárfesta, sem nemi 50 % - 100 % ofan á kostnaðarverð Landsvirkjunar.  Þetta okur eigi síðan að mynda íslenzkan sjóð, er jafna megi við norska olíusjóðinn.  Þetta lýsir viðhorfi, sem jaðrar við viðvaningshátt í viðskiptum og sem gæti gengið af íslenzku athafnalífi dauðu.  Slíkan fjárfesti er einfaldlega ekki að finna, sem léti Landsvirkjun flá sig með þeim hætti.  Hann mundi umsvifalaust leita hófanna annars staðar og hann yrði var við slíka ætlan hérlendis.  Slíkir staðir erlendis eru fjölmargir.  Næga vatnsorku er að finna í Kanada, Suður-Ameríku, Afríku, Rússlandi og í Asíu.  Raforka framleidd með jarðgasi er og samkeppnihæf við Landsvirkjun, einkum þar sem jarðgasið er aukaafurð olíuvinnslunnar.  Það eitt að setja slíka vitleysu fram opinberlega hefur í sér fólgna vissa hættu á því, að fjárfestar fælist og að nú muni sjá undir iljar þeim.  Þess vegna er nauðsynlegt fyrir sjálfstæðismenn og aðra, sem stuðla vilja að heilbrigðri, virkilegri viðreisn, að andæfa þessari sviðsetningu.  

Þessar hugmyndir Landsvirkjunar eru í senn óraunhæfar og óeðlilegar.  Alls staðar þykir 10 % arðsemi af áhættulausri fjárfestingu vel viðunandi.  Hún er nánast áhættulaus, þegar samið er um mjög háa kaupskyldu orkunnar til langs tíma, t.d. 30 ára, hvort sem orkan er notuð eður ei, eins og tíðkað hefur verið í viðskiptum við stóriðju.  

Þá verður Landsvirkjun að hafa í huga, að stofnkerfi raforkuflutnings á Íslandi er veikt miðað við það, sem víðast þekkist.  Það þýðir, að bilanir í kerfinu hafa í för með sér miklar spennusveiflur, sem geta valdið útleysingum hjá stórnotendum og öðrum, eins og nýleg dæmi sanna.  Þá má heldur ekki mikið út af bregða í virkjunum landsins til að setja verði á aflskömmtun til stóriðjunnar.  Landsvirkjun verður að taka tillit til þessa auk fjölmargra annarra þátta tengdum staðháttum og staðsetningu landsins, þegar hún hugar að verðlagningu.

Það er mikil þörf á vitrænni stefnumörkun í orkumálum á Íslandi.  Sú stefnumörkun verður að taka mið af þjóðfélagsaðstæðum á Íslandi, þörfum og þanþoli hagkerfisins.  Markmiðið á að vera að veita almenningi beztu þjónustu á raforkusviðinu, sem þekkist í Evrópu á sviði verðs og gæða, og íslenzkum atvinnuvegum sömuleiðis til að stuðla að samkeppnihæfni þeirra við útlönd.  Þegar kemur að orkusölu til stóriðju, þarf að miða við sanngjarna arðsemi orkusölunnar annars vegar og hins vegar samkeppnihæfa verðlagningu við þá staði, sem Ísland keppir við.  Þetta getur t.d. þýtt fulla endurgreiðslu afborgana og vaxta af lánum til virkjana með greiðslum frá stóriðjunni á fyrsta hluta samningstímabilsins, t.d. 30 árum, en endingartími mannvirkjanna er hins vegar a.m.k. 100 ár. 

Orkan á að geta skipt sköpum um velmegun á Íslandi á 21. öldinni, en þar gildir hið fornkveðna, að veldur hver á heldur.  Uppbyggingin verður að vera sjálfbær til langs tíma, hvort sem litið er til náttúrunnar, hagkerfisins eða sambandins við viðskiptavini orkuseljendanna.   

 

   

 

Þvinganir og þumalskrúfur og svarið er NEI

Brezka ríkisstjórnin beitti íslenzka banka og íslenzka ríkið fantabrögðum í október 2008, er hún flokkaði íslenzku bankana og íslenzku ríkisstjórnina með ótíndum hryðjuverkamönnum.  Svo lítil hafa síðan verið geð guma, sem verja áttu hagsmuni íslenzku þjóðarinnar, að aldrei virðist hafa verið reist burst gegn þessu óþokkabragði George Browns og Alistair Darlings, ráðherra brezka Verkamannaflokksins, systurflokks Samfylkingarinnar á Íslandi.  Lee Buchheit hefur upplýst, að ekki hafi verið vakið máls á þessu í samningaviðræðunum um Icesave#3. Hér liggja stórfelldir hagsmunir Íslendinga óbættir hjá garði, sem minnast ber 9. apríl 2011. Þess má þá jafnframt minnast, að hollenzkir ráðherrar og embættismenn hafa sýnt okkur mikla óbilgirni innan ESB, þar sem þeir eru á meðal innstu koppa í búri, og hafa löngum verið með ógeðfelldar hótanir frá því þeir greiddu hollenzkum innistæðueigendum upp inneignir sínar í hollenzka Icesave-bankanum af ótta við bankahrun vegna áhlaups á banka í eigin landi.  

Icesave-málið er dæmi um frámunalega lélegan erindrekstur íslenzkra stjórnmálamanna og embættismanna með hagsmuni íslenzku þjóðarinnar.  Aldrei átti að ljá máls á vaxtagreiðslum til Breta og Hollendinga vegna útláta til að forða áhlaupi á þeirra eigin banka.  Aldrei átti heldur að ljá máls á að gangast í ábyrgð fyrir óvissa upphæð, enda stríðir slíkt gegn Stjórnarskrá. Ekki átti að hvika frá kröfunni um forgang íslenzka innlánstryggingasjóðsins í þrotabúið óskipt, því að krafan um lágmarkstrygginguna stendur á þann sjóð.

Áhættan samfara samþykki á Icesave-lögunum er gríðarleg.  Að skuldbinda ríkissjóð fyrir óvissri upphæð, sem hlaupið getur á hundruðum milljarða króna, er forkastanlegt.  Farandi dómstólaleið höfum við ekki skuldbundið okkur til eins né neins og höfum allt að vinna, en engu að tapa, í samanburðinum. Nú ganga í garð krepputímar á Bretlandi, því að Bretar eru að bíta úr nálinni með gríðarlegan fjáraustur ríkisins í brezka banka og herða þess vegna sultarólina mjög.  Hvaða áhrif halda menn, að slíkt hafi á eignaverð þrotabúsins og heimtur í það ?

Bent hefur verið á gengisáhættuna, en vegna aukins útstreymis gjaldeyris úr íslenzka hagkerfinu við fullnustu Icesave-samningsins er viðbúið, að gengi falli enn meir en þegar er orðið frá gerð samningsins. 

Icesave-samningurinn er kjánalegur séður frá íslenzkum bæjarhóli, því að yfirgnæfandi líkur standa til, að kostnaður Íslendinga af samninginum verði margfaldur á við það, sem dómstólaleiðin mundi kosta landsmenn.  Hræðsluáróður um refsingar EES eða verri lánakjör í útlöndum við höfnun Icesave er ættaður frá ESB og á ekki við nein rök að styðjast, því að heimurinn er stærri en Evrópa, og "peningar fara aldrei í fýlu".  Peningamenn líta á efnahagsumhverfið, stjórnarfarið og möguleika á samkeppnihæfri arðsemi.  

Hafa ber í huga, að nú falla öll vötn til Dýrafjarðar, þegar kemur að afstöðu Evrópumanna til ríkisábyrgðar á starfsemi fjármálastofnana.  Sú stefna ESB og ECB (Evrópubankans) hefur gengið sér til húðar.  Írar eru á heljarþröm vegna þumalskrúfu ESB, eins og Íslendingar mundu verða eftir samþykkt hinna illræmdu Icesave-laga, sem er skilgetið afkvæmi evrópsks bankaauðvalds, og þýzkir kjósendur hafa sýnt Merkel, kanzlara, gula spjaldið í fylkiskosningum undanfarið, sem túlkað er sem megn óánægja þýzkra kjósenda með að verja stórfelldum fúlgum þýzks skattfjár til veikra ríkja á evrusvæðinu til að bjarga bönkum, þýzkum og öðrum, frá útlánatapi. Öll stefna ESB er þjónkun við stórauðvaldið á kostnað almennings í Evrópu. 

Hans Tietmayer, fyrrverandi bankastjóri Bundesbank, þýzka seðlabankans, var búinn að vara við því, að sameiginlegur gjaldmiðill gengi ekki upp án sams konar fjárlaga í öllum evrulöndunum.  Nú er reynt að koma evrunni til bjargar með því að efla enn miðstýringuna frá Brüssel.  ESB-búrókratar mega ekki til þess hugsa, að til málarekstrar komi um ríkisábyrgð á innlánstryggingasjóðunum af eftirtöldum ástæðum:

1. Ef dómstóll kveður upp úr um, að engin ríkisábyrgð sé fyrir hendi, sem líklegast er, þá missa bankarnir tiltrú og áhlaup verður gert á veikustu bankana, sem hafa mun keðjuverkandi áhrif og fella evrópska bankakerfið.  Það eru þess vegna miklu meiri hagsmunir í veði en þær smáupphæðir á evrópskan mælikvarða, en háar á íslenzkan mælikvarða, sem um er teflt í Icesave-málinu.
2. Ef dómstóll kveður upp úr um ríkisábyrgð, mun slíkt magna ábyrgðarleysi bankanna, þeir verða enn áhættusæknari, gætu þanizt út og valdið eignabólu, sem síðan springur með brauki og bramli.

Það hefur frá upphafi verið ljóst, að Íslendingar væru að fást við ESB (Evrópusambandið), þegar Icesave var annars vegar.  ESB hrærði í stjórnmálamönnum á Norðurlöndum og AGS (Alþjóða gjaldeyrissjóðinum) varðandi lánveitingar, en hefur ekki lengur bolmagn til þess, vegna þess að almenningur í Evrópu er búinn að fá sig fullsaddan á þjónkuninni við bankaauðvaldið.  Tíminn hefur unnið með okkur. Með afar skýrum hætti hefur sterk tenging málsins við ESB birzt hérlendis.  Þeir sem hallir eru undir ESB, hafa stundað illvígan áróður fyrir því að gangast undir jarðarmen bankaauðvaldsins og ríkistryggja skuldbindingar fallna bankans og borga vexti í ofanálag.  Málpípur ESB hafa sumar orðið aumkvunarverðar, er þær hafa étið upp vitleysuna úr bankamönnum og skósveinum þeirra í matsfyrirtækjunum, en á þeim og greiningardeildum bankanna er harla lítill munur.  Allt étur þetta lið úr lófa bankaauðvaldsins.  Þá var og ósæmandi með öllu, að forkólfar s.k. aðila vinnumarkaðarins, SA og ASÍ, skyldu í örvæntingu kasta fram öfugsnúnum hugrenningum sínum um þróun íslenzka hagkerfisins, ef það verður losað undan Icesave-ánauðinni.  Þetta er ósæmilegur ESB-áróður úr lausu lofti gripinn. 

Nóg er nú komið af hræðsluáróðri utan þings sem innan.  Synjun um staðfestingu Icesave-laganna er um leið höfnun á leiðsögn þeirar dæmalausu ríkisstjórnar, sem nú situr.  Eftir síðustu höfnun átti hún auðvitað að sigla sinn sjó, enda hefur hún síðan staðfest, að henni er ekki treystandi til að fást af manndómi við þetta deilumál.  Eftir höfnun 9. apríl 2011 hefur ríkisstjórnin hvorki siðferðilega, málefnalega né lýðræðislega stöðu til áframhalds.  Leysa ber þá þingið upp og boða til Alþingiskosninga.  Sýnum öðrum gott fordæmi og segjum Nei.