Bakari fyrir smið

Í sögu Alþingis verður 28. september 2010 jafnan minnzt sem dagsins, þegar þingið fól Landsdómi sitt fyrsta verkefni.  Sínum augum lítur síðan hver á silfrið.  Síðan Alþingi var endurreist árið 1844 hefur það ekki haft ákæruvald, heldur einvörðungu ráðgjafarvald fyrst og síðan löggjafarvald, en til forna fór þingið hins vegar í senn með löggjöf og dómsvald.   Þingmenn urðu þess vegna nú að skipta um ham, og meirihluti þeirra stóð hvorki undir kröfum um nútímaleg mannréttindi til handa sakborningum við rannsókn máls né varfærni að hætti réttarfars 21. aldarinnar við úrskurð um ákæru eður ei.  Þingið setti stórum niður og þingmönnum mun blæða fyrir afglöp sín, hefnigirni og ofstæki. Asklok hafa þeir margir fyrir himin.  

Meirihluti þingmannanefndar Atla Gíslasonar fékk þó á baukinn, því að Alþingi gerði afar lítið úr störfum hans og niðurstöðu og gaf honum falleinkunnina 2,5 af 10,0.  Landsdómur mun að öllum líkindum kasta Atla Gíslasyni á ruslahauga sögunnar. þar sem hann mun sóma sér vel.  Lokaskýrsla nefndar hans einkennist meir af lýðskrumi en lögfræði eða faglegri greiningarvinnu til að auðvelda Alþingi afgreiðslu málsins.  Snemma kom í ljós á hvaða braut nefndin var.  Hún sendi t.d. ríkissaksóknara fyrirspurn um það, hvort embætti hans teldi efni standa til ákæru á hendur Davíð Oddssyni fyrir störf hans í Seðlabanka Íslands.  Saksóknari endursendi nefndinni fyrirspurnina óðara með neitun.  Varð þetta snautlegt upphaf fyrir Atla , sem afhjúpaði ófagmannleg vinnubrögð hans og gaf tóninn um framhaldið.  

Vegna hinna hrikalegu atburða og stórfellds fjárhagslegs taps fjölda fólks í Hruninu er auðvelt að bera beizkan hug til ríkisstjórnar Geirs Hilmars Haarde, sem við stjórnvölinn var árið 2008.  Dæmi um hrikalega vanvirðu og misnotkun á fé samborgaranna eru rakin síðar í þessari grein, en slíkt er ekki unnt að skrifa á reikning ráðherranna fyrrverandi.  Fjármálasvínaríið á sér rætur í agaleysi og siðleysi, hvað nefnt hefur verið siðrof. 

Téð Þingmannanefnd er lögfræðilega á hálum ísi, þegar kemur að sakargiftum hennar á hendur ráðherrunum fjórum, sem meirihluti hennar vildi kæra.  Það þarf engan lögspeking til að sjá, að þær halda ekki vatni og eru svo vanreifaðar og haldlitlar, að fjarri fer, að slíkar sakargiftir dugi til sakfellingar.  Þær hefðu dugað til sakfellingar á Íslandi á dögum galdrafársins, sem Ólína Þorvarðardóttir, þingmaður Samfylkingarinnar, er doktor í, áður en Brynjólfur, biskup, Sveinsson tók í taumana. 

Nú á dögum hljóma þessi sakarefni eins og hvert annað tuð og vangaveltur, sem sönnunarfærsla er ekki möguleg á.  Skömm Atla Gíslasonar og kæruáfjaðra sjömenninga í téðri þingmannanefnd verður lengi uppi, og verður Atla minnzt sem hins versta lýðskrumara og loddara.

Nú standa öll rök til þess, að fyrrverandi forsætisráðherra landsins, maðurinn á myndinni hér til hægri, muni standa uppi sem sigurvegari í þessu máli, en hatursmálatilbúnaður Steingríms & Co. hitta ormagryfju Vinstri hreyfingarinnar græns framboðs fyrir sem bjúgverpill.  

Ráðherrar núverandi ríkisstjórnar eru nú teknir að óttast örlög sín fyrir Landsdómi og tala fjálglega um nauðsyn þess að leggja hann niður í núverandi mynd.  Ástæða þess, að þingmenn Sjálfstæðisflokksins greiddu allir atkvæði gegn málatilbúnaði þingmannanefndar Atla Gíslasonar, var, að hann var eintómt froðusnakk, og ekki nokkur leið að reisa sakamál á svo veikum grunni.  Bent hefur hins vegar verið á, að miklu traustari málatilbúnað mætti hafa uppi fyrir Landsdómi um ýmis afglöp og axarsköpt núverandi ríkisstjórnar.  "Icesave" málið hefur t.d. af fyrrverandi hæstaréttardómara verið sagt jaðra við landráð.  Fjármálaráðherrann var margvaraður við, en hann óð út á foraðið og stendur reyndar enn að einhverju furðulegu leynimakki.  Bankasalan síðasta er hulin leyndarhjúpi, sem verður að svipta af.  Þá mun koma í ljós, hvort hún gefur tilefni til ákæra eður ei.  Framferði umhverfisráðherra hefur í einu tilviki verið dæmt ólöglegt, en ástæða er til að rannsaka embættisfærslu hennar í víðu samhengi, því að hún kann að hafa haft af þjóðarbúinu hundruði milljarða króna í tekjum með þeirri rökleysu, að "náttúran verði að njóta vafans".  Séu þau "rök" tekin góð og gild, verður aldrei neitt framkvæmt á þessu landi. 

Málatilbúnaður handbenda Steingríms Sigfússonar er allur í skötulíki, en brautin hefur nú verið rudd fyrir Landsdóm.  Því skal spá hér, að Landsdómur staðfesti þetta mat og annaðhvort vísi ákærum á hendur Geir Hilmari frá eða sýkni hann.  Verður þá skömm þeirra þingmanna, sem ræstu þetta ferli, lengi uppi.

Einkum vekja þeir þingmenn furðu, sem ekki greiddu atkvæði með sama hætti um alla 4 ráðherrana fyrrverandi.  Þetta vekur furðu, af því að sakarefnin voru svo keimlík gagnvart öllum.  Prófessor emerítus, Sigurður Líndal, telur þetta verða til að veikja málsóknina, og eðlilegast hefði verið, að fá Landsdómi mál allra til úrlausnar, ef einhvers.  Það er ástæða til að telja upp nöfn þeirra, sem ekki gættu jafnræðis að þessu leyti við atkvæðagreiðsluna, en það er allt fólk með jöfnuð sífellt á vörunum.  Eru þetta hinir verstu ójafnaðarmenn:

Helgi Hjörvar, Magnús Orri Schram, Mörður Árnason, Oddný G. Harðardóttir, Ólína Þorvarðardóttir, Sigríður I. Ingadóttir, Skúli Helgason, Valgerður Bjarnadóttir; alls 8 þingmenn Samfylkingarinnar.

Það er engum vafa undirorpið, að mikil og djúpstæð reiði ríkir í samfélaginu.  Hún á sér margar skýringar, en mjög margir eiga fjárhagslega um sárt að binda vegna Hrunsins.  Gjallandinn í vinstrigrænum o.fl. um, að þess vegna hljóti stjórnmálamennirnir að lenda á sakamannabekk, er undirmálslýðskrum.  Málatilbúnaður Atla Gíslasonar og Steingríms J. Sigfússonar sýndi það glöggt. 

Eitt argvítugt dæmi úr Hruninu var tap lífeyrissjóðanna.  Lífeyrissjóðir eiga eðli málsins samkvæmt að sýna varfærni í sínum fjárfestingum.  Það gerðu þeir í mörgum tilvikum ekki, og munu hafa tapað 22 % af eignum sínum.  

Annaðhvort var hér um fjármálalegan flónshátt og ábyrgðarleysi að ræða, eða þeir, sem véluðu um fjárfestingar lífeyrissjóðanna, voru handbendi bankamannanna og eigenda bankanna, sem hér riðu öllu á svig. 

Einna verst fóru félagar í Lífeyrissjóði verkfræðinga, Lífsverk, út úr þessum ósköpum.  Óhugnanlegt er fyrir tilvonandi lífeyrisþega að lesa skilmerkilega skýrslu Þorbergs Steins Leifssonar, verkfræðings, frá 21.09.2010, um stöðu lífeyrissjóðsins eftir Hrunið og verk stjórnar sjóðsins 2007-2008, sem ekki þola dagsljósið.  

Eignir voru í árslok 2009 26,2 mia.kr, en hefðu með grunnávöxtun 3,5 % verið 42,6 mia.kr.  Tapið er 16,4 mia.kr eða 38 %.   Af þessu mun leiða skerðingu lífeyrisréttinda um 40 %.  Fyrir verkfræðing á meðallaunum þýðir þetta 140 kkr lægri lífeyri á mánuði eða 1,7 Mkr á ári.  Vegið meðaltap íslenzku lífeyrissjóðanna nam 22 %, svo að ljóst er, að hagsmunir sjóðfélaga Lífsverk hafa algerlega verið fyrir borð bornir.  Þar voru lög brotin og ber hið fyrsta að sækja meint glæpahyski til saka. 

Höfundurinn hefur greint meginástæðurnar:

• 90 % - 95 % af innlendri hlutabréfaeign sjóðsins tapaðist, og hún var að miklu leyti í bönkunum og fyrirtækjum í eigu eigenda bankanna
• stjórn sjóðsins minnkaði eignir í erlendum gjaldmiðli úr 29 % í 26 % af heildareign árið 2007
• í marz 2008 seldi Lífsverk tæplega helming af erlendri hlutabréfaeign sinni

Ekki fer á milli mála, að ofangreindir 3 liðir eru til merkis um glórulausa fjármálagjörninga, ekki aðeins, þegar horft er í baksýnisspegilinn, heldur mátti þegar á árinu 2007 ljóst vera, að hér yrðu sjóðsfélagar hlunnfarnir með heimskulegri áhættutöku, eins og glögglega er sýnt fram á í téðri skýrslu.  Hér kemur þó rúsínan í pylsuendanum (ritháttur vefseturshöfundar):

"Þann 25. marz 2008 (þriðjudag eftir páska, rétt eftir fyrsta fall krónunnar) afhenti Lífsverk fyrir milligöngu Landsbankans svissneska bankanum UBS AG einn milljarð af eignum sjóðsins gegn því að bankinn borgaði 10,7 % álag á REIBOR vexti.  Ef Landsbankinn, Kaupþing eða Glitnir færu á hausinn eða skuldatryggingarálagið á þá hækkaði eða krónan veiktist, mætti svissneski bankinn eiga milljarðinn.  Ef staða Landsbankans veiktist, gat UBS krafizt meiri peninga.  Þessi milljarður var tapaður í september 2008, og þá lagði sjóðurinn 1,5 mia.kr til viðbótar á spilaborðið til að fá að vera með lengur.  Þetta fé tapaðist síðan aðeins örfáum dögum seinna."

Tilvonandi lífeyrisþega fellur allur ketill í eld við þennan lestur, og hann missir neðri kjálkann niður á bringu. Hér er eignum Lífeyrissjóðs verkfræðinga í forherðingu kastað á bál peningapúkanna í örvæntingarfullri tilraun til að framlengja líf maðksmoginna banka, sem allir féllu með brauki og bramli fyrir 2 árum, um mánaðamótin september-október 2008.

Mörg fleiri dæmi eru rakin í skýrslunni, sem öll benda til, að stjórnendur fjármálagjörninga Lífsverk hafi verið handbendi bankaóþverranna.  Ályktun skýrsluhöfundar er, "að stjórn Lífsverk hafi verið verkfæri í höndum íslenzku bankamannanna.  Nær allar stefnumótandi ákvarðanir virðast hafa verið teknar (meðvitað eða ómeðvitað) til að tryggja hagsmuni bankanna og framlengja líf þeirra á kostnað sjóðfélaga".

Sukkarar í fjármálaheiminum íslenzka, sem treyst var fyrir fjöreggi almennings, köstuðu því á milli sín af fullkomnu skeytingarleysi um hag hins almenna borgara, sem skyldaður er til að greiða í lífeyrissjóð, þar sem reynist vera fé án hirðis.  Hér er fullkomið efni til sakamálarannsóknar, en hvers vegna gerist ekkert ?  Er kerfið gegnum morkið ?  Þjóðin gjörbreytti skipan Alþingis í apríl 2009 í þeirri von, að sópað yrði og skúrað í öllum skúmaskotum.  Við tók alger ládeyða, og sukkarar sitja enn að sumbli.  Þjóðin fékk yfir sig gjörsamlega gagnslaust fólk, illa að sér og ónýtt til allra verka; alger klúðurhænsni. 

Landsmenn fóru þar með úr öskunni í eldinn.  Í stað þess að höggva að meinsemdinni, fenrisúlfi fjármálasvíðinga, var bakari hengdur fyrir smið enn einu sinni.

 

 

 

 

 

        

 

Langavitleysan lafir enn

Ríkisstjórninni eru ótrúlega mislagðar hendur.  Hún stundar einvörðungu heimskulegar leiksýningar, lýðskrum, naflaskoðun og bjálfalegt sjálfshól.  Fjármálaráðherra gumar af, að botninum sé náð.  Tveimur árum eftir alþjóðlega fjármálakreppu og tæpum tveimur árum eftir hrun útbólginnar svikamyllu furðuverks íslenzkra spákaupmanna í fjármálageiranum, hjakkar íslenzka efnahagskerfið í sömu förunum, sem er einsdæmi, eins og fram kemur með talnagögnum hér að neðan.  Verri ríkisstjórn er ekki að finna í þróuðum ríkjum.  

Hagstofan hefur birt gögn, sem sýna, að fjármálaráðherra fer með fleipur eitt.  Þess vegna komu þau ummæli forsætisráðherra afturhaldsins lítt á óvart, að nú væri ríkisstjórnin farin að huga að því að koma á laggirnar nýrri ríkisstofnun, Þjóðhagsstofnun, til að matreiða ritskoðaðar upplýsingar ofan í lýðinn.  Hinír afstyrmislegu stjórnarhættir á Íslandi árið 2010 minna á alþýðulýðveldi Austur-Evrópu á dögum Kremlarbóndans frá Georgíu, Jósefs Djugaschwilis.

  Myndin með hagvaxtarstólpum 2007-2009 hér til vinstri sýnir hrikalegan samdrátt í efnahagskerfi Íslands á síðasta ári, og tölur Hagstofunnar sýna nú, að enn á árinu 2010 er efnahagssamdráttur.  Þetta er þvert á innantóma fullyrðingu fjármálaráðherra um hagvöxt, sem augljóslega hefur ekkert vit á því, sem hann á að að fjalla um í ríkisstjórninni.  Verri fjármálaráðherra hefur landið aldrei haft, þó að farið sé aftur til daga kammerráðsins danska. Þessi samdráttur á Íslandi árið 2010, þó að minni sé en árið á undan, er skilgetið afkvæmi Steingríms J. Sigfússonar og stjórnmálaflokks hans, Vinstri hreyfingarinnar græns framboðs.  Þau hafa drepið hagkerfið í dróma með hrikalegum skattahækkunum, sem engu hafa skilað í ríkissjóð, og með því að þvælast fyrir öllum erlendum fjárfestingum, sem borið hefur á góma hér að fá til landsins. 

Myndin hér til hægri með stólpunum 2009-2011 sýnir mun minni samdrátt annars staðar árið 2009 og hagvöxt þegar árið 2010.  Þetta sýnir, hversu mjög Íslendingar dragast nú aftur úr öðrum þjóðum.  Þetta er gjaldið, sem fólk greiðir fyrir að lyfta steinrunnum vinstri flokkum í valdastóla.  Það mun taka taka nokkur ár að vinna upp afspyrnu slæma stjórnarhætti hérlendis. 

Myndin hér til vinstri sýnir beina afleiðingu afturhaldsstefnu vinstri stjórnarinnar í prósentum atvinnuleysis af vinnumarkaðinum, og þó er landflóttinn ekki inni í þessu grafi.  Að honum meðtöldum næmi fjöldi atvinnulausra á Íslandi yfir 25 þúsund manns.  Langtímaatvinnuleysi er að verða að mesta þjóðfélagsböli á Íslandi.  Þetta vandamál er skilgetið afkvæmi kolrangrar stefnu í ríkisfjármálum og fjandsemi í garð athafnalífsins.  Eins og grafið um atvinnuleysi á Íslandi ber með sér, fer það vaxandi og verður næsti vetur óbjörgulegur með sótsvart afturhald hangandi aðgerðarlaust í brúnni á strönduðu skipi.  Þessu verður að linna.

Eins og sést á gröfunum tveimur hér til hægri, er aukning atvinnuleysis mun hægari á evru-svæðinu en á Íslandi, og Þjóðverjum hefur tekizt, með því að herða sultarólina, að snúa vörn í sókn.  Þessi þróun, sem er Íslandi mjög í óhag, á sér stað þrátt fyrir mjög hagstætt gengi íslenzka gjaldmiðilsins fyrir útflutningsgreinarnar, en þær hafa bjargað landinu frá gjaldþroti.  Þetta kemur fram á næstu mynd.     

Þrátt fyrir dágóðan vöruskiptajöfnuð er viðskiptajöfnuður landsins samt enn óhagstæður.  Á meðan svo er, er ekki að búast við mikilli styrkingu gjaldmiðilsins.  Það mun ekki geta gerzt án mikils innstreymis gjaldeyris til landsins.  Heilbrigðast er, að slíkt gerist án áhættu fyrir landsmenn, og lánstraustið mun þá reyndar fylgja í kjölfarið.  Þannig er einmitt háttað til með erlendar fjárfestingar í atvinnuvegum landsmanna.  Þær útilokar hins vegar afturhaldið, sem nú situr á valdastólunum í Stjórnarráðinu.  Viðreisn er útilokuð með vinstri stjórn.  Viðundrin verða að víkja. Þá verður unnt að koma hjólum atvinnulífsins í gang aftur.  Nóg er komið af ruglinu og tími til að hefjast handa. 

     

Of seint í rassinn gripið

Einkennandi fyrir verklag ríkisstjórnarinnar er: "Of seint í rassinn gripið".  Ekki verður á vinstri græna logið um sofandahátt.  "Magma-farsinn" sýnir, að ráðherrar þeirra eru svo slappir, að þeir geta með engu móti framfylgt stefnu Vinstri hreyfingarinnar græns framboðs og samþykktum flokksráðsins.  Ef allt er með felldu, fá þeir senn reisupassann frá flokkinum.  Orðfæri sumra þingmanna og ráðherra vinstri-grænna um erlendar fjárfestingar á Íslandi er hins vegar með þeim hætti, að telja verður skaðlegt fyrir orðspor landsmanna sem samstarfsaðila við erlenda fjárfesta.  Hegðun vinstri-grænna er óheilbrigð og skaðar trúverðugleika landsins í augum fjárfesta, sem er stórskaðlegt fyrir hagsmuni almennings í landinu, fulla atvinnu og þróun athafnalífsins til að laða til baka þann mannauð, sem tapazt hefur úr landinu að undanförnu.   

"Magma-málið" er tvíþætt.  Annars vegar "ráðgjöf" iðnaðarráðuneytis Katrínar Júlíusdóttur um það, hvernig hægt væri að fara í kringum reglur á Íslandi um eignarhald á fyrirtækjum.  Þessi málsmeðferð á ábyrgð iðnaðarráðherra Samfylkingarinnar er mjög ámælisverð og getur dregið dilk málshöfðunar á eftir sér. 

Hins vegar er spurningin um það, hvernig megi fjármagna íslenzkt athafnalíf.  Orkufyrirtækin njóta í þessu samhengi engrar sérstöðu, því að ekki er verið að selja auðlindina sjálfa, heldur afnotaréttinn.  Um tímalengd afnotaréttar hlýtur að fara eftir öðrum skilmálum, t.d. verði og ákvæðum um forkaupsrétt.  Stytting afnotaréttar hefur t.d. að öðru jöfnu í för með sér lækkun söluverðs, því að kaupandi verður að sjálfsögðu að eygja raunhæfa möguleika á arði af kaupunum.   

Vinstri hreyfingin grænt framboð hefur þá stefnu, að afnotaréttur orkulindanna skuli vera í höndum hins opinbera.  Þar með eru vinstri grænir að leggja alla áhættuna, sem slíkar fjárfestingar hafa í för með sér, á herðar skattgreiðenda.  Við slík skilyrði verður fjármögnun orkufyrirtækja að fara fram með lánum, að mestu erlendum.  Orkuveitu Reykjavíkur hefur verið riðið á slig með of miklum erlendum lántökum.  Hvort er betra, að skattgreiðendur borgi erlendum lánadrottnum vexti af slíkum lánum eða að þeir fái að hirða arð af orkusölu hér innanlands um hríð ?   

Vinstri grænir hafa svarað þessari spurningu, en svarið er án nokkurra fjárhagslegra raka að teknu tilliti til áhættu landsmanna.  Afstaða vinstri grænna er reist á tilfinningaþrunginni fortíðarþrá þeirra, sem við núverandi lánsfjárhæfni hins opinbera á Íslandi girðir í raun fyrir umtalsverðar og framkvæmdir á sviði orkuvinnslu með fjölbreytilegri fjármögnun. 

Rétta svarið við spurningunni um eignarhaldið er, að velja beri þá leið, sem hagkvæmust sé alþýðu þessa lands.  Sé fjármögnunin á ábyrgð hins opinbera, rýrir það lánsfjárhæfi ríkis og viðkomandi sveitarfélags.  Það jafngildir óhagstæðari lánakjörum, sem kemur niður á hag skattborgaranna.  Ef fjárfestingin misheppnast, fá skattborgararnir skellinn.  Við núverandi aðstæður á lánamörkuðum jafngildir opinber einokun á fjármögnun og afnotarétti litlum sem engum fjárfestingum af alkunnum ástæðum.  Að berjast fyrir þessari leið jafngildir stöðvun á frekari orkunýtingu.  Slíkt er tæpast í anda þýzka heimspekingsins Georg W.F. Hegels, sem stundum virðist vera helzta átrúnaðargoð þráhyggjuhaldinna vinstri-grænna um eignarhald.  Er sú ástæðan fyrir sefasýkislegum köstum umhverfisráðherra og þingflokksformanns vinstri-grænna, að stöðvun erlendra fjárfestinga jafngildir stöðvun á frekari orkunýtingu ?  Þar með næði fortíðarhyggjan hámarki með stöðnun athafnalífs, áframhaldandi landflótta og versnandi lífskjörum landsmanna. 

Nú stendur fyrir dyrum að kljúfa Orkuveitu Reykjavíkur (OR) upp í samkeppnistarfsemi, þ.e. raforkuvinnslu, og einokunarstarfsemi, þ.e. dreifingu heits vatns og rafmagns, að boði Evrópusambandsins.  Þá blasir við að bjóða orkuvinnsluna út á EES svæðinu.  Í ljósi þróunar á orkumarkaði og óvissu um sjálfbærni jarðhitageymis virkjunarsvæðanna er eðlilegt að miða samningstímabil um afnotarétt auðlindarinnar við 20 ár.  Þá geti eigandinn yfirtekið réttinn eða boðið út að nýju, og öðlist þá fyrri rétthafi forkaupsrétt (á hæsta verði) að nýtingarréttinum til annarra 20 ára.  Með þessu móti munu lánsábyrgðir sveitarfélaganna, sem að OR standa, stórlega minnka, og verður það jákvætt fyrir fjármögnun þeirra. 

Þegar um verður að ræða útboð á afnotarétti að vatnsafli mun málið horfa að því leyti öðru vísi við, að framleiðslugeta vatnsaflsvirkjana á hverju ári er mun betur þekkt og minni óvissu undirorpin en jarðgufuvirkjana.  Þess vegna er eðlilegt að hafa samningstímann lengri, t.d. 30 ár, með skilyrtum framlengingarákvæðum.

Með því að fara þessa útboðsleið með afnotarétt orkulindanna á Evrópska efnahagssvæðinu, EES, er hægt að hámarka virði þeirra fyrir eigendurna, ríki og sveitarfélög, draga úr opinberri skuldsetningu og leggja grunn að hagkvæmari lánsfjármögnun þeirra. 

Engu er líkara en Vinstri hreyfingin grænt framboð hafi tileinkað sér aðferð strútsins, þegar erfið viðfangsefni ber að höndum.  Auk orkumálanna blasir við, að vinstri-grænir hafa kosið að stinga hausnum í sandinn, þegar umsóknin um aðild að ESB er annars vegar.  Í viðskiptum við stórveldi á borð við ESB, sem rekur skefjalausa útþenslustefnu, er þetta lífshættuleg aðferðarfræði fyrir fullveldi smáþjóðar.  ESB er fullkunnugt um stjórnmálastöðuna hérlendis, og virðist áforma áróðursherferð hérlendis til að snúa almenningsálitinu á sína sveif.  Erlendir menn, gjörkunnugir innviðum ESB, hafa opinberlega sagt fyrir um helztu áfanga í aðlögunarferlinu, sem í stuttu máli má lýsa sem hráskinnaleik og harðsvíraðri blekkingarstarfsemi Brüssel-veldisins til að lokka landsmenn til fylgilags við sig.  

Hér stunda skessur vinstri flokkanna í ríkisstjórn Íslands leik með fjöregg fullveldisins.  Önnur skessan hagar sér eins og fimmta herdeild ESB á Íslandi og mun þess vegna ekki hætta leik fyrr en eggið brotnar.  Andstæðingar inngöngu Íslands í ESB verða í næstu gagnsókn sinni að reiða sig á hina skessuna, sem reyndar er froðufellandi af reiði út í hina.  Hins vegar er ómögulegt að segja, hvernig reiðfærið stendur á henni, þegar umræður verða á Alþingi um að draga umsókn um aðild að ESB til baka.  Ef hún hleypur út undan sér við þetta tækifæri, mun það verða hennar bani. 

Andstæðingar inngöngu munu að lokum hafa sigur í þessari viðureign og eigi síðar en strax eftir næstu Alþingiskosningar.  Nú falla öll vötn til Dýrafjarðar.            

  

 

    

   

  

Hundshaus

Að setja upp hundshaus er aðalsmerki hinnar verklausu vinstri stjórnar, þegar hún mætir óvæntum atburðum eða andbyr.  Hún situr þá með hendur í skauti og lætur sem ekkert hafi gerzt.  Þetta gerðist fyrir og efir þjóðaratkvæðagreiðsluna um þrælalög hennar, og þetta gerðist nú eftir uppkvaðningu Hæstaréttardóms um ólögmæti þess að vísitölutengja höfuðstól lána í íslenzkum krónum við myntkörfu.  Ríkisstjórnin þóttist fyrirfram vera tilbúin með aðgerð í kjölfar dóms, en sennilega hefur þar verið rétt einn óvitaskapurinn á ferðinni, sem hún heyktist á.  Axarsköpt þessara furðufugla eru "legio".

Hin furðulega staða hefur síðan myndazt, að efnahags-og viðskiptaráðherra fær hland fyrir hjartað af tilhugsuninni um, að hinn sakfelldi taki út fulla refsingu.  Algilt hefur þó hingað til verið, að einu gildi, þótt einhver telji þann dæmda ekki hafa efni á að greiða refsinguna; sá seki verður samt að standa skil á refsingu samkvæmt dómi.  Hið sama á auðvitað að gilda um lánastofnanir, sem frömdu hinn refsiverða verknað og höfðu í mörgum tilvikum í frammi gylliboð og fullyrðingar um, að áhætta lánþega og lánveitanda væri svipuð.  Rangsleitni ráðherrans ríður ekki við einteyming.   

Vegna hringlandaháttar ríkisstjórnarinnar er nú komin upp óvissustaða um túlkun á skýrum Hæstaréttardómi.  Fyrrverandi Hæstaréttardómari, Magnús Thoroddsen, telur þó engum vafa undir orpið, að þessi gjörningur lánastofnana sé ólöglegur og að hafa verði í huga, hver hafi verið ríkjandi aðili í þessum viðskiptum.  Auðvitað verður sá aðili að bera tjónið.    

Þá kemur gamli, þurftarfreki Trotzky-istinn í Seðlabankanum til skjalanna og fullyrðir, að þetta muni hafa neikvæð áhrif á þjóðarhag, sliga bankana og hamla viðreisn.  Það er með ólíkindum, að seðlabankastjóri skuli reyna að grafa undan gildi Hæstaréttardóms og jafnvel verða valdur að ótta fólks um innistæður sínar með slíku tali.  Þetta er fullkomlega ábyrgðarlaust hjal hjá Trotzky-istanum gamla og algerlega órökstutt og stenzt ekki skoðun.  

Samkvæmt athugun, sem Pétur Blöndal, tryggingastærðfræðingur og Alþingismaður hefur gert og tjáð sig um á sjónvarpsstöðinni ÍNN, hafa bankarnir burði til þess arna, a.m.k. ef annað heldur.  Það er tóm vitleysa hjá efnahags-og viðskiptaráðherra, að Hæstiréttur þurfi að dæma um, hvaða vexti téð lán eigi að bera.  Í dómi Hæstaréttar er ekki minnzt á vexti, aðeins höfuðstól; þess vegna skulu vextir verða óbreyttir fram að uppkvaðningu dóms varðandi skuldabréf, sem sambærileg eru þeim, sem dómurinn fjallaði um. 

Hins vegar er ríkisstjórninni í lófa lagið að kalla Alþingi saman strax til að ræða það, hvaða vexti þessi lán eigi að bera frá uppkvaðningu dóms, eða gildistöku slíkra laga, og jafnframt, að lántaka verði þá í lófa lagið að binda endi á lánssamninginn og greiða upp lánið samkvæmt dómi Hæstaréttar. 

Ríkisstjórninni hugkvæmist ekki að höggva á hnútinn, sem flækjufætur bankavaldsins hnýta.  Ríkisstjórnin getur aldrei neitt annað en flækzt fyrir þjóðþrifamálum og stundað gæluverkefnadekur.  Vandamálum er mætt með hundshaus.  Hún er stjórn aðgerðaleysis, þegar hæst á að hóa. 

Alvarlegustu gæluverkefnin eru úr smiðju afdankaðrar sameignarstefnu og er beint að stjórnarskráarvörðum rétti - sjálfum eignarréttinum.  

Bent var á dæmi um þetta í grein í Morgunblaðinu um sólstöður 2010, "Um eignarrétt á vatni", eftir formann Landssambands veiðifélaga og formann Landssamtaka landeigenda á Íslandi.  Þar var bent á þá hégilju þingmanna Samfylkingar og vinstri-grænna, að hætta væri á, að vatnsforði Íslendinga kæmist í hendur útlendinga og að landsmenn kynnu að þurfa að kaupa vatn af erlendum auðhringjum.  Hér er um glórulausan áróður vinstri flokkanna að ræða.  Um 3/4 vatnsforðans á Íslandi er nú á höndum ríkisins, og um 1/4 eru háður nýtingarrétti, sem fylgja landeign eða fasteign. 

Sameignarsinnar undirbúa nú aðför að þessum einkaeignarrétti, sem er jafngamall Grágás.  Þeir reyna að fegra yfirganginn með blaðri um "þjóðareign", en þjóðin er ekki lögaðili, svo að sá fagurgali gengur ekki upp.  Þetta ógæfulega gæluverkefni aðdáenda Karls, gamla, Marx er þó hjóm eitt hjá hinum þjóðhættulegu hugmyndum sameignarsinna um "fyrningu aflaheimilda". 

Prófessor Ragnar Árnason hefur með glöggum hætti sýnt fram á, að "fyrning aflaheimilda" mun leiða til efnahagshruns á Íslandi, því að hún mun leiða til gjaldþrots útvegsins, sem bankarnir munu ekki geta staðið af sér.  Gangi Ísland í ESB, sem sömu aðilar róa öllum árum að, munu veiðiheimildarnar hafna hjá erlendum útgerðum, segir Ragnar.  Var þessari fáránlegustu og skaðlegustu hagstjórnarhugmynd síðari tíma plantað í höfuð Samfylkingarinnar af ríkisstyrktri útgerð í Evrópu ?

Kenning Ragnars er sú, að í hugarheimi sameignarsinnans ríki algert skilningsleysi á hagfræðilegum "lögmálum".  Hann skilji ekki, að sjálfur einkaeignarrétturinn knýr kerfið áfram og er sjálf undirstaða verðmætasköpunarinnar og arðsemi greinarinnar.  Innköllun aflaheimilda jafnast á við stórfellda skattlagningu, sem strax mun eyðileggja arðsemi fyrirtækjanna og rýra verðgildi þeirra hrapallega.  Vanhugsuð jafnaðarmennska undir áróðursheitinu "kvótann í þjóðareign" getur hæglega gert út af við efnahagslegt og þar með stjórnmálalegt sjálfstæði landsins.    

      

Úr Dýrafirði

Aldrei hefur nokkur forsætisráðherra fallið á Íslandssögu á sjálfan þjóðhátíðardaginn fyrr en auðvitað forystusauður hinnar fyrstu tæru vinstri stjórnar Íslandssögunnar þann 17. júní 2010 á Austurvelli.  Að geta ekki farið rétt með fæðingarstað sjálfstæðishetju Íslendinga, Jóns Sigurðssonar, forseta, hið fornfræga höfðingjasetur Hrafnseyri við Arnarfjörð, vitnar um djúpstæða vanþekkingu forsætisráðherra og aðstoðarmanna hennar í Stjórnarráðinu á sögu þjóðarinnar.

Þessi atburður sýnir jafnframt, hversu fáfróða og yfirborðskennda aðstoðarmenn forsætisráðherrann hefur valið sér.  Hún hefur það e.t.v. sér til málsbóta í þessu tilviki, að hún meini aldrei neitt með því, sem hún lætur út úr sér; það sé annaðhvort lýðskrum eða lygi. 

 Hátíðarræða forsætisráðherra einkenndist af innihaldslausu blaðri, en stórmál lágu óbætt hjá garði.  Hún hrósaði sunnlenzku bændfólki réttilega, en sýndi hún því einhvern samhug í verki, þegar mest á reyndi í öskufallinu ?  Markaði hún einhverja stefnu ríkisvaldsins í kjölfar nýfallins dóms Hæstaréttar um ólögmæti gengistryggðra lána ? Nei.  Hún ræddi heldur ekkert um það hneyksli, sem málsmeðferð utanríkisráðherra á umsókn ríkisstjórnarinnar um aðild að ESB er orðin.  Að hinn kjaftgleiði utanríkisráðherra Íslands skuli hafa móðgað meirihluta landsmanna með því að róa að því öllum árum að leiðtogaráð ESB fjallaði um umsókn Íslands á þjóðhátíðardegi landsins verður í minnum haft.  Með bolabrögðum virðist eiga að hindra umfjöllun Alþingis um þingsályktunartillögu Unnar Bráar Konráðsdóttur, þingmanns Sunnlendinga, um afturköllun umsóknarinnar. Það eru gjörbreyttar forsendur frá 16. júlí 2009 innanlands og utan, þannig að Alþingi ber að fjalla núna um málið og staðfesta eða afturkalla umsóknina.  Alls konar óaðgengileg skilyrði ESB fyrir samningaviðræðum eru nú að koma fram.   

 Sami veruleikafirrti utanríkisráðherrann er nú tekinn til við að bera víurnar í borgaralegu flokkana á þingi um myndun þjóðstjórnar.  Sú hugdetta hans er andvana fædd, því að Samfylkingin er óstjórntæk; hún er eins máls flokkur, sem nú gengur með steinbarn í maganum.  Borgaralegu flokkarnir eiga ekki að reyna að blása lífi í liðið lík.  Það verður að fækka verulega gaddfreðnum afturhaldsseggjum á þingi áður en næsta ríkisstjórn verður mynduð, svo að von verði um vitræna viðreisn. 

Vinstri stjórnin hefur glatað stuðningi verkalýðshreyfingarinnar.  ASÍ hefur formlega losað sig undan aðild að "Stöðugleikasamkomulaginu" vegna svika ríkisstjórnarinnar.  Vinstri flokkarnir hafa engin raunveruleg tengsl lengur við verkalýðshreyfinguna.  Haldreipi þeirra eru svo kallaðar kjaftastéttir þjóðfélagsins, fjölmiðlungar ýmiss konar, félagsfræðingar, kennarar og stjórnmálafræðingar.  Hinar svo kölluðu vinnandi stéttir þjóðfélagsins, sem eru hryggjarstykkið í einkageiranum, sem heldur þessu þjóðfélagi uppi, eiga ekki málsvara í vinstri flokkunum.  Áhugaleysi, getuleysi og beinn fjandskapur og andróður vinstri flokkanna við nýja atvinnusköpun er til vitnis um þetta.  Hinar vinnandi stéttir þessa lands eiga samleið með borgaralegu öflunum.  Stétt með stétt er gott og gilt einkunnarorð úr þeim herbúðum.   

Með því að segja "pass" við dómi Hæstaréttar um ólögmæti gengisviðmiðunar lánasamninga, bítur ríkisstjórnin endanlega höfuðið af skömminni.  Fjármálastofnanirnar, þ.á.m. ríkisstofnanir, eru hvumsa og vita ekki í hvora löppina þær eiga að stíga.  Efnahags-og viðskiptaráðherra gumaði af því fyrir uppkvaðningu, að ríkisstjórnin væri tilbúin með útspil á hvorn veginn, sem dómurinn félli.  Það reyndust innantóm orð og eigi hið fyrsta sinni.  Bankar eru farnir að tala um, að reikna eigi afturvirkt með óverðtryggðum vöxtum, sem Seðlabanki Íslands gefur út.  Það er algerlega úr lausu lofti gripið og styðst engan veginn við dóminn.  Bankar hafa enga heimild til að breyta vaxtakjörum lánasamninganna einhliða.  Ef eitthvert bein væri í nefi ríkisstjórnarinnar, mundi hún kveða upp úr um þetta, og Alþingi mundi væntanlega staðfesta með lögum.  Þrætubókarmenn ætla að gera einfalt mál flókið.    

Depurð umhverfis

Nýlega fann umhverfisráðherra Íslands þörf hjá sér til að upplýsa landslýðinn um sálarástand sitt, sem hún kvað þá stundina einkennast af depurð. 

Þessi einstæði umhverfisráðherra, hvers helzta minnismerki verður hernaðurinn gegn landinu, sem fólginn er í að fyrirskipa eitrun fyrir tveimur tilteknum jurtategundum í yfir 400 m hæð, er ekki dapur yfir því, að fólk kunni að bíða tjón á heilsu sinni af völdum þessa eiturefnahernaðar í íslenzkri náttúru.

Er hún e.t.v. döpur út af því, að hátt í 30 þúsund mannár tapast árlega út úr íslenzku atvinnulífi frá 2008 og ekki hillir undir viðsnúning á þeirri óheillaþróun, nema síður sé ?  Ekki aldeilis.  Allt hennar þóf, þvergirðingsháttur, fyrirsláttur og aðgerðarleysi hefur m.a. leitt til þessarar afturfarar og eymdar.  

Er hún döpur vegna þess, að allt stefnir í nýja gjaldþrotahrinu, þegar úttektir tugþúsunda launþega á séreignarlífeyrissparnaði sínum verða upp urnar ?  Öðru nær.  Umhverfisráðherra virðist  engan raunverulegan gáning hafa á afkomu fólks.  Um það vitnar allt hennar tal og framferði.  Það er dæmigert fyrir sameignarsinna.  Slíkir stjórnmálamenn hafa villt á sér heimildir, fengið stuðning upp í valdastóla á fölskum forsendum og valdið almúganum stórtjóni, en hampað flokksgæðingum (nómenklatúrunni). 

Það, sem veldur hins vegar umhverfisráðherra depurð, er, að erlendur fjárfestir hefur keypt sig inn í orkugeirann íslenzka og öðlazt þannig nýtingarrétt á jarðvarma í Svartsengi og víðar.  Þar með gæti hillt undir nýja verðmætasköpun í landinu með nýtingu jarðvarma fyrir tilstuðlan erlends áhættufjármagns, sem langflestar þjóðir reyna að laða til sín og Íslendinga vanhagar um. 

Ráðherrann lætur eins og Magma Energy muni fara með þennan jarðvarma úr landi og jafnvel selja hann þar á svörtum.  Þá er nú betra, að láta jarðhitann liggja áfram ónýttan djúpt í jörðu en útlendingar hætti fé sínu til atvinnuuppbyggingar á Íslandi og græði hugsanlega á því að framleiða rafmagn o.fl. úr frumorkunni.  Þetta er svartagallsraus vinstri-grænna.

Málflutningur sameignarsinna um orkumál ber þess keim, að þeir telji orkufyrirtækin lúta öðrum lögmálum en önnur fyrirtæki.  Þetta er argasta firra og sýnir í hnotskurn, að forkólfar Vinstri hreyfingarinnar-græns framboðs vita ekkert í sinn haus um hagræn efni, eru algerlega úti að aka og kunna nákvæmlega ekkert til verka, enda leggja þeir sig ekki eftir neinu því, er til hagvaxtar getur horft í þjóðfélaginu.  Með þá í brúnni verður þjóðarskútunni senn siglt í strand.   

Flokksbróðir Svandísar, Ögmundur, stúdent, Jónasson, spurði nýlega, eins og aðeins Þórálfur, hagfurðufræðingur, hefði getað spurt, hvers vegna ætti að leyfa einkafjármagn í orkugeiranum ?  Marxistinn, gamli, heldur greinilega, að nú sé lag til að koma því inn hjá fólki, að sameignarstefnan, sem varð siðferðilega gjaldþrota snemma á 20. öldinni og seinna efnahagslega gjaldþrota, beri af einkaframtaki og frjálsum markaði hagrænt og siðferðilega.  Þessu er eftirfarandi til að svara:

Í fyrsta lagi er hið opinbera á Íslandi, ríki og flest sveitarfélög, skuldsett upp fyrir haus og hafa ekki efni á neinum fjárfestingum, sem um munar.  Óhóf og stöðugar kröfur þrýstihópa um framlög af skattfé landsmanna við trumbuslátt fyrirhyggjulausra vinstri manna á Alþingi og í sveitarstjórnum ásamt óstjórn og skuldasöfnun vinstri stjórnanna frá Hruni hafa leitt landið fram á hengiflug Álftanessástands.  Ef á að rífa atvinnulífið upp úr núverandi eymdarástandi, verður þess vegna að veita alþjóðlegu einkaframtaki frelsi til athafna í landinu.  Kerfisbundin skemmdarverk VG í ríkisstjórn og á Alþingi benda hins vegar til, að þessi stjórnmálahreyfing leggi allt í sölurnar til að koma í veg fyrir slíkt.  Til harðvítugs uppgjörs hlýtur senn að koma, þar sem baráttan stendur um þjóðfélagsgerðina sjálfa, þ.e. valddreift og opið markaðshagkerfi með burði til hagvaxtar og vinnu fyrir alla annars vegar, en hins vegar lokað og staðnað og algerlega ósamkeppnihæft einokunarhagkerfi með allsráðandi stjórnmálamenn í fjármála-og athafnalífi, fjöldaatvinnuleysi og vaxandi opinberan rekstur, sem fljótlega mun leiða til þjóðargjaldþrots.  

Varpa má ljósi á hinn hluta svarsins með því að taka dæmi af sjávarútveginum.  Bæjarútgerðir gáfust herfilega hér á árum áður og skiluðu eigendum sínum ævinlega tapi.  Þetta er í reynd það, sem stjórnarflokkarnir ætla að innleiða með hinni afdæmingarlegu fyrningarleið sinni, sem hefur hlotið falleinkunn við hverja faglegu úttektina á fætur annarri.  Þegar horfið var frá þessari vonlausu sameignarstefnu á Íslandi með einkavæðingu sjávarútvegsins, hófst mikið hagræðingarferli og tæknivæðing, sem leiddi til þess, að íslenzki sjávarútvegurinn er nú sennilega með hæstu framleiðni í heimi.  Mikil framleiðni í samanburði við samkeppniaðilana er grundvöllur þjóðhagslegrar hagkvæmni sjávarútvegsins og þess, að hann geti framvegis verið ein af þremur megingjaldeyrislindum landsmanna.

Með því að hleypa erlendum fjármagnseigendum að orkugeiranum er opnað fyrir aukna samkeppni þar, fjárfestingar, tækniþróun, framleiðniaukningu og fjölbreytni, sem skila mun sér til íslenzkra heimila og fyrirtækja og leggja grunn að aukinni orkukræfri starfsemi í landinu.  Allt mun þetta verða hagvaxtarhvetjandi.  Allt eru þetta hin almennu og vel þekktu hagfræðilegu sannindi, að almenningi vegnar bezt innan hagkerfa, þar sem stjórnmálamenn láta einkaframtakið um athafnalífið, en láta duga að setja sanngjarnar leikreglur, koma á fót öflugu eftirlitskerfi með miklum rannsóknarheimildum ásamt ströngum viðurlögum við brotum.

Þar sem vel tekst til, leiðir þetta fyrirkomulag til valddreifingar í þjóðfélaginu, en þrúgandi vald stjórnmálamanna yfir fjármálastofnunum og öðru athafnalífi felur í sér hættulega valdsamþjöppun og einokun og er ógnun við lýðræðisþróunina í landinu.

Landsmenn ættu að hafa í huga hið fornkveðna á kjördag, að skamma stund verður hönd höggi fegin.  Að refsa ábyrgum sveitarstjórnarmönnum borgaralegra afla með því að kjósa gosa, loddara og lýðskrumara mun hitta þá sjálfa fyrir sem slíkum bjúgverpli beita, og eru vítin til að varast þau. 

Stétt með stétt.   

 

 

Biðin mikla

Þeir, sem ferðazt hafa um suðræn lönd, hafa upplifað hægagang tímans þar og biðina, eftir að eitthvað gerist.  Karlpeningurinn þar situr, reykir og malar á meðan kvenfólkið vappar um og/eða puðar.  Einkennandi er þó, að samfélagið virðist standa í stað eða vera að bíða.  Eftir hverju það er að bíða, áttar ferðamaður að norðan sig aldrei á.

Svipað á sér nú stað með lungann úr íslenzka þjóðfélaginu.  Það er að bíða eftir vitrænni leiðsögn. Samtök atvinnulífsins og nú jafnvel ASÍ hafa gjörsamlega gefizt upp á þessari bið, eftir að ríkisstjórnin rumski.  Það mun hins vegar aldrei gerast.  Ríkisstjórnin er í heljargreipum sérvizku og fordóma gagnvart atvinnulífinu.  Hún setur sig á háan hest og þykist þess umkomin að ákveða fyrir atvinnulífið, hvað má framkvæma og hvað ekki.  Ef það er ekki opinbert eignarhald og rekstur, þá er því fundið allt til foráttu.  Afturhald og fordómar ríkisstjórnarinnar eru fyrir neðan allar skriður.  Þeir eru gróft brot á atvinnufrelsi og jafnrétti til atvinnurekstrar og skaða efnahag almennings.

Ráðherrana skortir flesta getu til að stjórna.  Sumir þeirra eru gerðir afturreka af samráðherrum með það, sem þeir sömdu um við hagsmunaaðila.  Umboðsleysi og vantraust einkennir vinnubrögðin. Af öllu þessu leiðir, að ríkisstjórnin sem heild, og forsætisráðherra sérstaklega, er rúin trausti innanlands sem utan.  Þvílíkir dragbítar á framfarir landsins hafa ekki vélað um málefni íslenzku þjóðarinnar, frá því að Skúli, fógeti, Magnússon, taldi rentukammerið á að fjárfesta í "Innréttingunum", sem voru þeirra tíma iðnvæðing, og er mál, að linni.

Forystukreppa hrjáir þjóðina.  Eftir "sunami" Hrunsins skolaði til valda naflaskoðurum og nöldrurum af verstu gerð, sem aldrei hafa sett fram framfaravænlega framtíðarsýn, heldur verið límdir við baksýnisspegilinn og verið fulltrúar stöðnunar og afturhalds.  Fólk án grasrótarsambands finnur framkvæmdum allt til foráttu og ber fyrir sig náttúruvernd með sefasýkislegum hætti án nokkurrar haldbærrar röksemdafærslu.  Upp á þessa hörmung er ekki hægt að horfa lengur.  

Segja má, að núverandi stjórnarflokkar séu hrein eyðimörk nýrra hugmynda.  Það fáa, sem þaðan kemur, er afturúrkreistingur úreltrar hugmyndafræði.  Að auki er þessum vesalings vinstri mönnum með öllu fyrirmunað að leiða nokkurt mál til lykta.  Allt þetta er nú að verða lýðum ljóst og ekki seinna vænna.  Við þessar aðstæður verða borgaraleg öfl að hysja upp um sig brækurnar og blása til sóknar á hugmyndafræðilegum grunni.

Heiðarlegt markaðshagkerfi með hæfilegu opinberu aðhaldi á að marka sóknina til bættra kjara.  Dr Ludwig Erhard, efnahagsmálaráðherra og síðar kanzlari, afnam á einni nóttu öll markaðsleg höft í Sambandslýðveldinu Þýzkalandi og upprætti þannig á svipstundu allt svartamarkaðsbrask í Vestur-Þýzkalandi, sem hafði verið landlægt frá lokum styrjaldarinnar 7. maí 1945.  Daginn eftir gekk á fund hans yfirmaður hernámsliðs Bandaríkjamanna, ávarpaði Erhard og sagði: Herra efnahagsmálaráðherra; ráðgjafar mínir tjá mér, að ráðstafanir yðar í efnahagsmálum muni leiða til öngþveitis í öllu Sambandslýðveldinu.  Þá svaraði Dr Erhard: Herra yfirhershöfðingi; ég undrast ekki þessi ummæli.  Þetta er nákvæmlega það, sem ráðgjafar mínir tjá mér.

Það er ráðsmennska af þessu tagi, sem vantar hér á Íslandi.  Forystumenn með þekkingu og þor til að taka djarfar ákvarðanir, sem eru fallnar til að brjótast út úr þeim vítahring, sem Hrunið hefur leitt yfir okkur og sem vinstri stjórnin hefur magnað afleiðingarnar af.  Til að rjúfa þennan vítahring þarf að:

• afnema öll höft á hagkerfinu
• afnema skrifræðishindranir fyrir erlendar fjárfestingar
• ýta undir nýsköpun fyrirtækja með lækkun tryggingargjalds og lækkun skattheimtu af hagnaði fyrirtækja
• ýta undir frumkvæði og bætt skattskil með afnámi þrepaskipts tekjuskatts á einstaklinga
• endurskoða peningamálastefnu Seðlabankans með róttækum hætti og setja honum markmið um hámörkun hagvaxtar í landinu næstu 10 árin
• hlutverk Seðlabankans verði m.a. að girða fyrir sveiflur af völdum eignabóla o.þ.h., sem leiða til mikilla yfirskota og undirskota í hagkerfinu
• fara að dæmi Þjóðverja, er ætla að færa í lög hjá sér miklar skorður við skuldasöfnun og hallarekstri hins opinbera
• færa hlutdeild ríkisrekstrar niður í 30 % af VLF á 5 árum, þó að hlutfall ríkisútgjalda verði hærra (útboð verka)
• halda rekstri ríkissjóðs innan fjárlaga 2010 og eyða hallanum á árunum 2011-2012, enda verði hagvöxtur þá hafinn
• erlendar skuldir ríkissjóðs, sem samkvæmt nýlegum tíðindum jafngilda aðeins fimmtungi VLF eða um 300 milljörðum króna, verði greiddar niður á 5-10 árum, háð afkomu þjóðarbús

Gangi ofangreint eftir, mun íslenzka krónan hafa tilhneigingu til að vaxa að verðgildi að nýju.  Það á þess vegna að verða unnt fyrir Seðlabankann að halda vöxtunum lágum í þágu markmiðsins um hámörkun hagvaxtar.  Þegar líður að því, að hámörkun afkastagetu þjóðfélagsins verði náð, þ.e. allar vinnufúsar hendur hafa fengið vinnu, þarf að draga úr peningamagni í umferð með fjárbindingum af ýmsu tagi og einhverjum vaxtahækunum til að múlbinda verðbólguna.  Þá verður að takmarka innstreymi gjaldeyris með skattlagningu til að takmarka hækkun gengis um of.  Allt verður þetta hlutverk Seðlabankans.

Seðlabanka og Fjármálaeftirlit á að sameina að nýju og veita Seðlabankanum heimildir til raunverulegs eftirlits og viðurlaga gagnvart fjármálageiranum.  Seðlabankinn fái svipað sjálfstæði gagnvart stjórnmálamönnum og "Die Bundesbank" og Evrópubankinn.  Aðgreina ber hefðbundna bankastarfsemi og fjárfestingarbankastarfsemi.  Hagkerfið á að verða framleiðsludrifið af náttúruauðaævum landsins til sjávar og sveita.  Að beizla 40 TWh/a til viðbótar eða að 2,5 falda núverandi virkjað afl á ekki að tvínóna við.  Með núverandi tæknistigi er unnt að gera þetta þannig, að vel falli að umhverfinu, ef vandað er til hönnunar.  Allflestar íslenzkar virkjanir bera hönnuðum sínum, framkvæmdaaðilum og eigendum fagurt vitni.  

Umræður hafa spunnizt af mikilli vanþekkingu og þröngsýni um orkuverð til stórkaupenda.  Er þar að ósekju gert afar lítið úr þeim, sem sömdu um orkuverðið fyrir hönd virkjanafyrirtækjanna.  Það er auðvelt að sýna fram á, að þessir langtímasamningar hafa og munu greiða upp virkjanakostnaðinn á skömmum tíma m.v. endingartíma virkjananna.  Þá er einnig auðvelt að sýna fram á (og verður gert), að mun hagkvæmara er, þegar allt er tíundað, að nýta orkuna innanlands en að senda hana úr landi.   

 

 

Geðþótti yfir leyfilegum mörkum

Nú hefur geðþótta stjórnvalds á Íslandi tekið út yfir allan þjófabálk.  Af vizku dæmigerðrar vinstri mannvitsbrekku hefur umhverfisráðherra úrskurðað, að hrepparnir við Neðri-Þjórsá hafi farið á svig við lög með því að fá kostunaraðila til skipulagsverks.  Þetta er rökstutt sem ólöglegt, af því að það sé ekki tekið fram í lögum, að þetta megi.  Öllu er snúið á haus.  Grundvallarreglu Rómarréttar er fórnað.

 

"Er þetta hægt, Matthías ?"  Með öðrum orðum; það sem ekki er leyft með lögum, er ólöglegt að mati ráðamanna vinstri flokkanna.  Svona vilja sameignarsinnarnir, að málum sé fyrir komið á Íslandi, en svo er þó ekki enn; hér á enn að heita réttarríki, og þess vegna verður að spyrna við fótum.  Sveitarfélögin, sem í hlut eiga, hljóta að sækja rétt sinn fyrir dómi.  Ofstækisfullur og dómgreindarlaus ráðherrann hlýtur að fá á sig stjórnsýsluákæru fyrir gróft lögbrot.  Um er að ræða misbeitingu valds í þágu sérvitringa og gegn almannahagsmunum. 

Ríkisstjórnin fitjar upp á engum nýjungum í atvinnumálum, heldur drepur allt í dróma og kæfir allt frumkvæði einkageirans til nýrra atvinnutækifæra, hvort sem um er að ræða innlend eða erlend fyrirtæki.  Höfundi þessa vefpistils er vel kunnugt um stórt alþjóðlegt fyrirtæki, sem er fúst til að taka upp viðræður við ríki, sveitarfélög, virkjanafyrirtæki og aðra hagsmunaaðila hérlendis um áætlunargerð, sem miða mundi að gríðarlegum fjárfestingum á íslenzkan mælikvarða til að skapa vinnu og verðmæti úr íslenzkri orku og mannauði.  Slík samningsgerð þarf hins vegar að fara fram að siðaðra manna hætti; annars verður ekkert úr henni.  Slíkir láta ekki bjóða sér, að talað sé við þá með tveimur hrútshornum.  Þeim bjóðast góð tækifæri annars staðar. Núverandi stjórnvöld landsins setja upp hundshaus vegna þess, að þau eru haldin fordómum gagnvart erlendum fjárfestingum og virkjunum fallvatna.  Fáránlegur úrskurður VG-ráðherrans um óleyfilega kostun við skipulagsgerð brýtur jafnframt jafnræðisreglu um framkomu gagnvart lægra stjórnstigi og er til þess gerður að tefja smíði þegar hannaðra rennslisvirkjana í Neðri-Þjórsá og þar með að seinka endurreisn atvinnulífsins og uppbyggingu gjaldeyrisskapandi starfsemi.

Skipulagsstjóri ríkisins, sem gjörþekkir lagaumhverfi skipulagsmála á Íslandi, hefur opinberlega sagt, að engin lög banni sveitarfélögum að fá fyrirtæki, í þessu tilviki ríkisfyrirtæki, til að taka þátt í kostnaði við gerð skipulags.  Hann hefur þannig opinberlega snuprað yfirmann sinn, enda sjálfsagt, þegar annar eins endemisgerningur á sér stað.  Nú sjá kjósendur VG og Brüsselfylkingarinnar skriftina á veggnum.  Með því að kjósa þessa flokka eiga þeir jafnan á hættu að leiða yfir landsmenn móðuharðindi af mannavöldum.

Ekki er betri sú músin, sem læðist, en hin, sem stekkur.  Helzti talsmaður innlimunar Íslands í Stór-Evrópu, utanríkisráðherrann, og vinstri-græninginn á formannsstóli utanríkismálanefndar Alþingis, hafa nú orðið berir að gjörningi, sem væntanlega á eftir að sæta rannsókn sem innherjasvik.  Nú er beðið eftir svæsnum umfjöllunum og "Kastljósviðtölum" í sorpritum og ríkisstjórnarvörpum.  Harðsvíraða gróðapunga er ekki síður að finna undir hjúpi "sameignarstefnunnar" en annars staðar.  

Það er þyngra en tárum taki, að þegar er hafinn alvarlegur atgervisflótti úr röðum sérfræðinga landsins til útlanda.  Vinstri flokkarnir fara hrikalega að ráði sínu.  Þeir leggja visna vinstri hönd ríkisvaldsins og ríkisrekstrar yfir atvinnulífið og gera einkarekstri og einstaklingum lífið eins leitt og þeir framast kunna. 

Á sama tíma nær heimóttarskapur ráðherranna gagnvart útlendingum nýjum hæðum.  Störf þeirra ná hvergi máli, og framganga þeirra gagnvart erlendum ráðherrum, ráðamönnum ESB og blaðamönnum heimsmiðlanna er í sumum tilvikum beinlínis skammarleg.  Hér er um að ræða blöndu af ræfildómi og undirlægjuhætti gagnvart ríkisstjórnum ESB-landanna og Brüssel-valdinu.  Öðrum þræði er ríkisstjórnin föst í fortíðinni, og á hinn bóginn sér hún framtíðina aðeins gegnum Brüssel-skráargat.

Allt er þetta ótækt og með öllu óþolandi.  Siðleysið tröllríður aulahættinum í boði vinstri meirihluta á Alþingi. Það er algjör lágmarkskrafa, að ráðherrarnir verji hagsmuni landsins, innanlands sem utan, gegn erlendu óréttlæti og yfirgangi, en virki ekki sem málpípur þeirra, sem reka gegn landsmönnum viðskiptaofbeldi.  Eftir eins árs reynslu má fullyrða, að vinstri stjórn Jóhönnu Sigurðardóttur er lélegri en verstu hrakspár gerðu nokkurn tíma ráð fyrir í upphafi. 

Vættir landsins forði oss frá þessu föruneyti annað árið og frá öðrum örverpum vinstri flokkanna um alla framtíð. 

 

 

Álspjall

Hin sanna íslenzka útrás í upphafi 21. aldarinnar á sér nú stað með íslenzkri verktöku erlendis.  Í Abu Dhabi, sem er hluti af Sameinuðu arabísku furstadæmunum við Persaflóann, starfar um þessar mundir einn tugur verk-og tæknifræðinga frá einni verkfræðistofu í Reykjavík.  Nýlega barst höfundi mynd af þeim ásamt forseta lýðveldisins frá kollega þar, sem tekin var 23.11.2009. 

Tæknimennirnir íslenzku höfðu unnið við hönnun og vinna nú að gangsetningu á fyrsta áfanga 1,4 Mt/a (milljón tonna afkastageta á ári) álvers í Abu Dhabi, EMAL, og á þessi fyrsti áfangi að framleiða 0,7 milljónir tonna áls, sem er litlu minna magn en nemur ársframleiðslugetu álvera á Íslandi um þessar mundir.  Sýnir þetta vel, hversu lítil íslenzku álverin eru.  Þegar búið verður að ryðja sótsvörtu afturhaldinu úr vegi, verður hægurinn á að tvöfalda framleiðslugetuna hérlendis.

Upplýsingar úr Seðlabanka Íslands benda til, að okkur sé ekki til setunnar boðið, þó að ríkisstjórnar viðundrið sitji sem fastast með hendur í skauti.  Til að standa undir vöxtum og afborgunum erlendra lána þarf að tvöfalda gjaldeyrisafganginn.  Þetta þýðir þó auðvitað ekki, að tvöfalda þurfi útflutningstekjurnar, en þær þurfa að vaxa hér um bil um fjórðung.  Með öðrum orðum þarf viðskiptajöfnuðurinn við útlönd að tvöfaldast og verða um ISK 160 milljarðar.  Til þess þurfa allar þrjár undirstöðurnar að vaxa, þ.e. tekjur af ferðamönnum, fiskútflutningi og iðnaði.  Landbúnaðurinn þarf að eflast líka til að spara gjaldeyri.  Hlýnandi loftslag bætir samkeppnistöðu hans.  Jákvæð teikn eru á lofti um sjávargæftir, og er réttlætanlegt að taka áhættu með auknum kvóta í núverandi stöðu efnahagslífsins og markaðsverð sjávarafurða.  Þá mun tækniþróunin senn leiða til hagstæðra rafmagnsfartækja, sem létta munu byrðarnar af eldsneytiskostnaði, nema ríkisstjórnin geri verð innlendrar orku óbærilegt.  Stjórnvöld vita ekki, hvað þau gera, enda verða borgaraleg öfl að láta verða eitt af sínum fyrstu verkum eftir valdatökuna að vinda ofan af skattaáþján vinstri flokkanna.  Aldrei aftur vinstri stjórn !

Til að koma fjölbreytilegum hópi fólks til vinnu og auka gjaldeyrisstreymi til landsins er áhrifaríkast nú að hefja virkjunarframkvæmdir, línulagnir og byggingu álvera.  Álmörkuðum er spáð bjartri framtíð með meðalverði 2500 USD/t, svo að það er ekki eftir neinu að bíða, nema nýjum valdhöfum, sem kunna til verka, skilja lögmál efnahagslífsins, hafa frambærilega framtíðarsýn og geta veitt þessu landi  forystu. 

Ál leikur stórt hlutverk við að draga úr losun CO2 frá samgöngutækjum.  Kostir áls koma ekki einvörðungu fram á notkunartímabili fartækisins, heldur ekki síður, þegar að förgun þess kemur.  Óendanleg endurvinnsluhæfni áls ásamt förgunarverðmæti þess og lítilli orkuþörf við endurvinnsluna gerir álið afar aðlaðandi og samkeppnihæft fyrir léttvigtarlausnir í samgöngugeiranum. 

Hönnuðir bílaiðnaðarins nota sífellt meira af áli í bíla sína.  Hingað til hefur ál aðallega verið notað af bílaiðnaðinum í steypta hluti eins og vélarhús og gírkassa.  Á síðustu árum eru verkfræðingar teknir að nýta ál á mun fleiri sviðum bílaframleiðslunnar. 

Létt samgöngutæki leggja sitt að mörkum í baráttunni við hlýnun jarðar.  Þetta á t.d. við um fólksbíla, pallbíla og strætisvagna.  Að meðaltali sparar eitt kg af áli eftirfarandi massa af CO2 yfir endingartíma farartækisins:

• 20 kg í fólksbílum
• 28 kg í stærri einkabílum (pallbílum, jeppum)
• 45 kg í strætisvögnum

Þegar þess er gætt, að beztu álver, t.d. hérlendis, losa einvörðungu 1,7 kg gróðurhúsalofttegunda við framleiðslu hvers kg áls, fer ekki á milli mála, hversu gríðarlega umhverfisvæn framleiðsla á hér í hlut. 

Samkvæmt nýlegri skýrslu Ducker í Þýzkalandi er meðaltals massi áls í evrópskum bíl 124 kg árið 2009.  Aukningin hefur numið um 10 % árlega undanfarinn áratug.  Ál er klárlega hluti af lausn samgöngugeirans í viðleitni hans við að nálgast sjálfbærni.  Hér er ekki um neitt smáræðis magn að ræða.  Bílaiðnaður heimsins mun senn þurfa um 10 Mt/a Al, sem er fjórðungur heimsframleiðslunnar.  Heimseftirspurnin eykst um 1,6 Mt/a Al, og þar af eykst eftirspurn samgöngugeirans um 1,0 Mt/a Al.  Þessi þróun mun knýja fram hátt jafnvægisverð áls eða um 2500 USD/t.  Íslendingar geta með núverandi áformum sínum aukið framleiðslu sína um 700 kt/a Al eða um 80 %.  Söluverðmæti þeirrar aukningar nemur um MUSD 1750 eða ISK 220 milljörðum.  Af því munu sitja um ISK 88 milljarðar eftir í landinu.

Fjölgun erlendra ferðamanna um 100 þúsund á ári og aukning aflaverðmæta sjávarútvegs sem nemur 50 kt/a þorskígilda, gæfi þjóðarbúinu nettó um 15 milljarða. 

Af þessu sést, að sú viðbótar gjaldeyrisöflun þjóðarbúsins, sem Seðlabankinn telur nauðsynlega til að standa í skilum við útlönd, þ.e. um ISK 100 milljarðar, er gerleg.  Hún er hins vegar algerlega ógerleg, ef stjórnvöld fylgja eftirfarandi stefnu:

• forðast ber erlendar fjárfestingar á Íslandi, eins og heitan eldinn
• þvælast skal fyrir öllum framkvæmdum í landinu, sem öfgahópar í skúmaskotum þjóðfélagsins leggjast gegn
• gera skal marxískar tilraunir með eignaupptöku á útgerðum landsins
• slá skal fyrri met vinstri stjórna á Íslandi í skattheimtu, beinni og óbeinni, af heimilum, fyrirtækjum og erlendum ferðamönnum landsins

Einmitt þetta er stefna þess fyrirbrigðis, sem nú vermir stóla Stjórnarráðsins.  Á meðan sú staða er uppi, eru okkur allar bjargir bannaðar.  Lágkúrulegustu og ámáttlegustu ríkisstjórn í sögu þjóðarinnar verður sem fyrst að urða í minningunni einni saman með öllu sínu hafurtaski.  Þjóðin hefur nú verið bólusett gegn vinstri veikinni í einn mannsaldur.  

 

Svik og prettir

Saga innlánsreikninga í útibúum Landsbankans á Bretlandi og í Hollandi einkennist af svikum og prettum frá fyrsta degi til þessa dags.  Aðdragandi og þróun málsins ber vitni ósvífni fésýslumanna bóluhagkerfisins íslenzka í tilraun til að bjarga eigin skinni, þó að almannahagsmunir á Íslandi yrðu með því settir í uppnám, og aðdragandinn vitnar jafnframt um veika stjórnsýslu og vanhæfni embættismannakerfis landsins, þegar til stórræðanna kemur.  Til eru aðferðir til að hafa hemil á "pappírshagkerfinu", en þær útheimta trausta stjórnsýslu, sem lætur ekki hagsmunaaðila teyma sig á asnaeyrunum. 

Alþingi stendur nú frammi fyrir örlagaþrunginni ákvörðun um afstöðuna til umsaminnar ríkisábyrgðar á skuldbindingum Tryggingarsjóðs innistæðueigenda á ofangreindum reikningum.  Í þessu ljósi er treg upplýsingagjöf stjórnvalda til þings og þjóðar ámælisverð.  Framkoma forsætisráðherra við Alþingi í þessu máli ("Icesave") og í ESB-málinu er jafnframt til háborinnar skammar.  Gerði Jóhanna úr ræðustóli þingsins tilraun til að stilla Alþingi upp við vegg gagnvart orðnum hlut, þar sem framkvæmdavaldið væri búið að skrifa undir samning.  Það er alveg sama, hversu mjög Jóhanna Sigurðardóttir geisar; hún kemst ekki framhjá Stjórnarskránni, þar sem kveðið er á um þrígreiningu ríkisvaldsins, skyldur Alþingismanna við Stjórnarskrána og að enginn, nema löggjafinn, geti skuldbundið ríkissjóð landsins með nokkrum hætti. 

Á þingi og þjóð dynja um þessar mundir hótanir um fjárhagslegar refsingar, verði ríkisábyrgðin ekki veitt.  Þessi framkoma erlendra afla og handbenda þeirra innanlands er fyrir neðan allt velsæmi og má líkja við fjárkúgun.  Viðskiptaráðherra tínir jafnvel til, að Norræni fjárfestingarbankinn, NIB, sé hættur að lána Íslendingum, en hann hætti því þó löngu fyrir Hrun, svo að "Icesave" kemur þar ekki við sögu.  Sagt er, að Norðurlöndin skilyrði lánveitingar til landsins við staðfestingu Alþingis á samningunum við Breta og Hollendinga, en hefur slíkt sézt svart á hvítu frá Norðurlöndunum, milliliðalaust ? 

Hér eru frændur okkar, Færeyingar, undanskildir, en þeir hafa þegar veitt okkur höfðinglegt lán, vaxtalaust.  Verður þessi atbeini Færeyinga uppi á meðan land byggist. 

Það er eðlileg krafa í þessu samhengi, sem komið hefur frá Framsóknarmönnum, að sendiherrar viðkomandi Norðurlanda verði kallaðir fyrir Fjárlaganefnd Alþingis, sem fer nú ofan í kjölinn á "Icesave"-hneykslinu, til að fá úr þessu skorið. 

Gera Rússar þetta að skilyrði, Kínverjar, Kanadamenn eða Bandaríkjamenn ?  Nauðhyggja einkennir orð og athafnir vinstri stjórnarinnar. 

Á sama tíma og hótanir erlendis frá dynja á Íslendingum, safnast saman í mikinn bálk niðurstöður "InDefence" hópsins og margra annarra mikilhæfra lögfræðinga og hagfræðinga o.fl., sem lagt hafa á sig að rannsaka téðan samning og blöskrar flestum, það sem við þeim blasir.  Afrakstur faglegra athugana þeirra vegna einskærs áhuga birtist t.d. daglega nú um stundir á síðum Morgunblaðsins.  Er hér um að ræða ómetanlegt safn gagna um þau atriði, sem móta eiga ný samningsmarkmið við endurskoðun núverandi samnings, sem Alþingi vonandi neitar að staðfesta.  

Tvær grundvallar forsendur hafa breytzt, Íslandi í óhag, frá því að samningaleiðin var ákveðin haustið 2008 að höfðu samráði við Evrópusambandið, ESB, og Alþjóða gjaldeyrissjóðinn, AGS. Hvor forsendubresturinn um sig er Alþingi næg ástæða til synjunar ríkisábyrgðar á samningum ríkisstjórnarinnar við Breta og Hollendinga, og mun slík aðgerð njóta skilnings á erlendri grundu, ef henni fylgir vönduð greinargerð.

Haustið 2008 miðluðu Frakkar, sem þá voru í forsæti ESB, málum á milli Íslendinga annars vegar og Breta og Hollendinga hins vegar.  Málamiðlunin, kennd við Brüssel, fjallar um, að ríkin leysi úr ágreiningi sínum um skuldbindingar hins íslenzka Tryggingarsjóðs innistæðna vegna reikninga í útibúum LÍ á Englandi og í Hollandi. 

• Þar var samið um leiðarvísi ("road map") fyrir samningamennina, m.a. að taka tillit til "hinna erfiðu og fordæmalausu aðstæðna, sem Ísland er í, og knýjandi nauðsynjar þess að gera ráðstafanir, sem gera Íslandi kleift að endurreisa fjármála-og efnahagskerfi sitt."  Þessi forsenda málamiðlunar Frakka hefur ekki gengið eftir við samningsgerðina, eins og mýmörg skjalfest dæmi eru nú til um, og þar af leiðandi er opin leið fyrir Alþingi að hafna ríkisábyrgð án þess að hægt sé með réttu að saka þingið um að hlaupast undan ábyrgð, eins og nánar verður rakið á eftir upptalningu á brostnum forsendum hér á eftir.   
• Önnur forsenda samkomulagsins var áætlun íslenzkra stjórnvalda og AGS frá nóvember 2008 um, að heildarskuldir þjóðarbúsins við árslok 2009 við útlönd mundu verða um 160 % af VLF/ár (vergri landsframleiðslu á ári) að meðtöldum "Icesave" skuldbindingunum.                                                                   Mat AGS var, að hámark þess skuldahlutfalls, sem landið gæti staðið undir, væri 240 % af VLF/ár, og sumir hagfræðingar telja þetta hámark liggja nær 200 %.  Núna er hins vegar áætlað, að þetta skuldahlutfall fari yfir 240 %, ef Alþingi samþykkir ríkisábyrgð á samningi ríkisstjórnarinnar við Breta og Hollendinga óbreyttan, enda tryggir samningurinn brezku og hollenzku tryggingarsjóðunum jafnstöðu á við hinn íslenzka við búskiptin.   Þar sem þessi forsenda "Icesave" samningsins er fallin, væri verið að steypa efnahagskerfi landsins í glötun með samþykki Alþingis, þ.e.a.s. tæta yrði niður innviði hins opinbera til að geta staðið í skilum við útlönd.  Efnahagskerfið yrði drepið í dróma með skattahækkunum, og hagvöxtur yrði mun minni en ella.  Slíkan gjörning má Alþingi ekki fremja, og enginn heiðvirður aðili, innan lands eða utan, getur ætlazt til þess af Alþingi, að efnahagskerfi landsins verði rústað, eins og um stríðsskaðabætur væri að ræða.    

Í tíð ríkisstjórnar Sjálfstæðisflokks og Samfylkingar, þ.e. þann 5. desember 2008, samþykkti Alþingi viðmið í vegarnesti handa samninganefnd sinni út af deilunni um innistæðureikningana við Breta og Hollendinga.  Þau voru reist á málamiðlun ESB, sem vitnað er í hér að ofan.  Fljótlega eftir myndun minnihluta stjórnar Samfylkingar og vinstri-grænna, 1. febrúar 2009, var skipuð ný samninganefnd með Svavar Gestsson, sendiherra, sem oddvita.

Ekki nóg með það, heldur framdi þessi vinstri stjórn þá þann grófa fingurbrjót að hunza fyrirmæli Alþingis og setja þessari samninganefnd ný viðmið.  Samningurinn átti samkvæmt þeim að verða í einkaréttarlegu umhverfi í stað þjóðréttarlegs umhverfis, þ.e. í aðalatriðum samningur um búskipti og kjör á skuldabréfi. 

Hér var um að ræða stefnubreytingu til hins verra fyrir íslenzka hagsmuni, sem á sér ekki stjórnskipulega stoð, af því að farið var á bak við Alþingi.  Hvað rak ríkisstjórnina til þessarar órökstuddu stefnubreytingar ? 

Líklegast er, að hún hafi þegar á þessari stundu verið búin að taka stefnuna á inngöngu í ESB og viljað ryðja hindrunum á þeirri leið sinni úr vegi með því að færa viðsemjundunum, tveimur ESB-ríkjum, samning á silfurfati, enda varð afraksturinn með slíkum endemum, að hann er hænufet frá landráðum að mati fyrrverandi forseta Hæstaréttar Íslands o.fl.   

Minnihluta stjórn vinstri flokkanna tók þarna þá óskynsamlegu ákvörðun að blanda saman ESB-umsókn og samningsgerð við tvö ESB-ríki.  Þetta jafngildir því að berjast samtímis á tveimur vígstöðvum og er ávísun á ófarir, eins og í pottinn er búið.  Þetta hefur Jón Bjarnason, sjávarútvegs-og landbúnaðarráðherra, viðurkennt með þeirri heiðarlegu tillögu sinni, sem hann opinberaði 26. júlí 2009, að réttast væri að draga umsóknina um inngöngu í ESB til baka.  Hann hefur upp skorið hælbíta úr eiginn flokki og samstarfsflokki fyrir vikið, en virðingu margra annarra.    

Vinstri stjórnir Jóhönnu Sigurðardóttur, bæði minnihluta og meirihluta stjórnin, hefur brotið af sér gagnvart Alþingi og haldið svo illa á málstað Íslands, að einsdæmi er.  Þetta er fyrsta alvarlega dæmið um hagsmunaárekstra á milli ESB og Íslands, þar sem ríkisstjórn Íslands virðist fórna hagsmunum landsins til að þóknast ESB. 

Smáríki í Evrópu er mjög viðkvæmt fyrir fjandsamlegum aðgerðum ríkja ESB, svo að ekki sé nú minnzt á fjandsemi ESB sjálfs.  Dæmi um hið fyrra er beiting ríkisstjórnar jafnaðarmanna á Stóra-Bretlandi á hryðjuverkalögum gagnvart íslenzkum banka á Englandi haustið 2008 ásamt yfirlýsingu hennar um gjaldþrot Íslands.  Það atvik gat gefið tilefni til kæru á vettvangi NATO og víðar, en því miður var ekki kært. 

Dæmi um hið seinna er andstaða ESB-ríkjannna, sem sæti eiga í stjórn AGS, við lánveitingu sjóðsins til Íslands haustið 2008 og sumarið 2009.   Eina vörn smáríkis gegn ofríki, þegar slíkir hagsmunaárekstrar eiga sér stað, er fullveldið.  Fullvalda ríki getur snúið sér annað með viðskipti og í leit að bandamönnum.  Smáríki í ESB, sem lendir í hagsmunaárekstrum við öflugt ríki þar og nær ekki að afla sér bandamanns úr hópi þeirra stærstu þar, er hjálparvana og verður kúgað og kúskað til hlýðni. 

Auðlindir, landfræðileg lega og efnahagskerfi Íslands og ESB-ríkjanna eru svo ólík, að örugglega munu verða hagsmunaárekstrar þarna á milli í framtíðinni, hvort sem landið verður innan eða utan ESB. 

Efnahgskerfi Íslands er og verður reist á orkuvinnslu og matvælaframleiðslu og verður aldrei í samhljómi við meginlandið.  Landsmenn bera höfuð og herðar yfir ESB-menn í nýtingu hreinna orkulinda og munu sennilega að einum áratug liðnum verða útflytjendur olíu og gass.  Á sama tíma munu sams konar orkulindir landa ESB þurrkast upp.  Að efnahagslögsögu Íslands til sjávar meðtalinni fer Ísland með forræði yfir fleti á borð við stærstu ríkin í ESB. 

ESB hefur nýlega sýnt okkur fullan fjandskap, og í þessu ljósi er óskiljanlegt , að menn geti komizt að þeirri niðurstöðu, að hagsmunum landsins verði bezt borgið með því að "deila fullveldinu" með þjóðum þess.