Fjármálavaldið

Eftir hinar óhugnanlega háu afskriftir skulda íslenzku bankanna, e.t.v. um 10 þúsund milljarða kr eða um 100 milljarða bandaríkjadala, sem aðallega Þjóðverjar máttu súpa seyðið af, við gjaldþrot íslenzku bankanna þriggja fyrir 3 árum, haustið 2008, var sennilega fljótvirkasta aðferð endurreisnar sú, sem ríkisstjórn Geirs Hilmars Haarde valdi, að leita ásjár Alþjóða gjaldeyrissjóðsins, AGS.

Þar fengust lán til að mynda hryggjarstykki í gjaldeyrisvarasjóði Seðlabankans, sem er öryggi að og nauðsynlegur bakhjarl krónunnar, þegar hún fer aftur á flot.  Með samstarfinu við AGS vaknaði að nýju nokkur trúverðugleiki í garð fjárhagslegrar endurskipulagningar Íslands eftir hið nánast algera hrun fjármálakerfis landsins. 

Hins vegar var að hálfu vinstri stjórnarinnar, sem við völdum tók eftir mikinn undirróður sömu flokka og óeirðir á götum úti, sem jafna má við ofbeldisfulla byltingu, staðið aulalega að því að ná endum saman í ríkisrekstrinum.  Þumalfingursregla við slíkar aðstæður, til að lágmarka samdráttaráhrifin á hagkerfið, er, að 1/3 af bilinu sé brúaður með skattahækkunum og 2/3 með sparnaði ríkisútgjalda.  Vinstri stjórnin fór alveg öfugt að og framfylgdi þar með skattahækkunarstefnu, sem forkólfar vinstri flokkanna, alveg sérstaklega fjármálaráðherrann, höfðu boðað og barizt fyrir árum saman.  Skal fullyrða hér, að skattahækkanir í fjármálaráðherratíð Steingríms Jóhanns Sigfússonar hefðu orðið svipaðar, þó að ekkert Hrun hefði orðið.

Fjármálaráðherra, sem tók barnatrú á Karl Marx og Vladimir Lenin, og gengur með úreltar og afskrifaðar kenningar þeirra sem steinbarn í kviði, neitar að viðurkenna einföld lögmál hagfræðinnar um samband eftirspurnar og verðs.  Þegar hann var búinn að hækka eldsneytisverð upp fyrir þolmörk neytenda, minnkuðu eldsneytiskaupin og dróg úr skatttekjum ríkissjóðs samkvæmt lögmálinu.  Gamall sameignarsinni í stóli fjármálaráðherra lét samt ekki að sér hæða og boðaði enn meiri skattheimtu til að vinna upp lækkun skatttekna.  Allt er á sömu bókina lært hjá þessum vesalings manni, sem vistast mun í sögunni með ömurlegum og óafturkræfum hætti.

Nauðsynlegur liður í langtímaáætlun AGS var sú að laða að erlenda fjárfesta til að koma hjólum atvinnulífsins af stað. Slíkt átti að skapa þjóðinni viðspyrnu til að endurgreiða hin miklu lán, sem tekin höfðu verið, og nema skuldbindingar ríkissjóðs líklega um 110 % af VLF (vergri landsframleiðslu) nú, sem er hættulega hátt hlutfall.  

Örvun fjárfestinga upp í 20 % -30 % af VLF á ári er einnig á stefnuskrá borgaralegu flokkanna í stjórnarandstöðu.  AGS átti ekki von á því, að ráðherrar í ríkisstjórn Íslands væru á öndverðum meiði um þetta langtímaráð.  Það átti þó heldur betur eftir að koma á daginn.  Vinstri flokkarnir lifa í núinu og éta útsæðið í stað þess að gera áætlun til a.m.k. 5 ára um endurreisn hagkerfisins. 

Aðferð vinstri flokkanna er sú að setja upp hundshaus við hvern þann fjárfesti, sem rekur á fjörur hennar.  Þeir sjá alltaf einhvern meinbug á honum.  Hann er e.t.v. ekki af EES svæðinu, eða starfsemi hans er ekki forræðishyggjuflokkunum þóknanleg.  Ef hann vill eiga viðskipti um mikla orku og reisa hér iðjuver, er farið að tuða um "eitthvað annað", sem væri þessum sjálfskipuðu sérfræðingum um gæði atvinnuuppbyggingar á Íslandi þóknanlegra.  Síðan er jarmað undir, að náttúran skuli njóta vafans.  Allt eru þetta þvílík undirmálsrök, að jafna verður við rökleysu.  Í ljósi hinnar brýnu almannaþarfar á öflugra atvinnulífi og hagvexti, er ljóst, að blása verður nýju lífi í framkvæmdir og þar með verktakastarfsemina, sem vinstri stjórnin hefur næstum gengið af dauðri, enda er hún víst ekki "eitthvað annað".  Vinstri flokkarnir eru getulausir, enda stefnulausir, þegar kemur að endurreisn landsins.  

Svo þegar "eitthvað annað" holdi klætt í gervi kínversks auðjöfurs og ljóðskálds rekur á fjörur ríkisstjórnarinnar, þá sýnir hún honum fálæti, ef ekki dónaskap, leggst á umsókn hans um fjárfestingarleyfi undir yfirskini rannsóknar og ætlar greinilega að þreyta hann, svo að hann verði afhuga miklum fjárfestingum hér í ferðamannageiranum.  Þessi ríkisstjórn vinnur allt með öfugum klónum, og þess vegna berjumst við enn um á botni kreppunnar, ef honum er þá náð.  Vingulsháttur stjórnvalda er til háborinnar skammar.  Afar þröngir sérhagsmunir fámennrar sérvitringaklíku virðist ráða för Bakkabræðra.

Framtíðarsýn forkólfa vinstri flokkanna er engin, sem heitið getur.  Um þetta er yfirlýsing utanríkisráðherra, Össurar Skarphéðinssonar, í Frankfurt am Main þann 12. október 2011, ljóst dæmi um.  Þar var hann staddur á meiri háttar bókasýningu, þeirri stærstu, sem um getur, ásamt utanríkisráðherra Sambandslýðveldisins Þýzkalands, Guido Westerwelle.  Hvort sem Herr Westerwelle hefur verið búinn að bjóða ÖS þrisvar upp á líterskrús af "deutschem Bier" eður ei, þá vall ótrúleg og allsendis óviðeigandi þvæla út úr ÖS.  Hann sagði, að framtíðarsýn Íslands væri Evrópusambandið.  Hvílík endaleysa og öfugmæli.  Forkólfar ESB hafa sjálfir, eins og nú er komið málum, enga framtíðarsýn.  Það veit enginn, hvað um ESB verður.  Hvernig er hægt að hafa eitthvað að framtíðarsýn, sem enginn getur sagt um á hvaða vegferð verður eftir 2 ár ?  Það hefði verið miklu áhugaverðara, ef Össuri hefði ratazt á munn, að framtíðarsýn Íslands væri að verða 17. ríkið í Sambandslýðveldinu.  Yfirlýsingin hefði verið fótalaus, en hefði hugsanlega kætt Herrn Westerwelle. Hann og flokkur hans, die FDP, eiga nú í umtalsverðum stjórnmálalegum kröggum og veitir ekki af huggun harmi gegn.         

Forverar núverandi valdhafa á vinstri kanti stjórnmála komu fram að sumu leyti hreinni og beinni en núverandi trúðar.  Þeir sögðu blákalt sína skoðun, að auðvaldinu á Íslandi yxi við það fiskur um hrygg, ef erlendir fjárfestar skytu hér rótum, og þá mundi halla á verkalýðsflokkana í stéttabaráttunni.  Þess vegna var það þáttur í stéttastríði Kommúnistaflokks Íslands, Sameiningarflokks alþýðu-sósíalistaflokksins og Alþýðubandalagsins, að koma í veg fyrir erlendar fjárfestingar.  Dæmi um þetta er, að vinstri menn börðust hatrammari baráttu gegn stofnun Íslenzka Álfélagsins í Straumsvík og fyrstu stórvirkjun landsins, Búrfellsvirkjun, en gegn hersetunni.  Nefndi Einar Olgeirsson Straumsvík "hausaskeljastaði".  Nú er ISAL öruggasti vinnustaður á Íslandi og þótt víðar væri leitað með yfir 5 milljónir vinnustunda án slyss, er leiðir til fjarveru úr vinnu.

Hið einkennilega er, að Samfylkingin, sem kennir sig við jafnaðarstefnu, berst með oddi og egg fyrir innlimun Íslands í mestu auðvaldssamsteypu, sem stofnað hefur verið til í Evrópu, Evrópusambandsins, ESB.  Það er tóm vitleysa, sem sagt er, að ESB hafi verið stofnað til að varðveita landamæri Evrópu með friðsamlegum hætti, sem ákveðin voru í lok síðari heimsstyrjaldarinnar. Þess gerðist engin þörf.  Svo var kjarnorkuvopnunum fyrir að þakka.  Nei, ESB var stofnað til að veita evrópsku auðvaldi hámarkssvigrúm án landamæra til að leika sér að örlögum alþýðu Evrópu, eins og nú er að koma á daginn.  Það er hulin ráðgáta, hvers vegna hinir siðspilltu íslenzku vinstri flokkar sitja froðufellandi af löngun við borgarhlið Brüssel bíðandi eftir að verða hleypt inn í Berlaymont.  Þeir munu verða að gjalti, eins og önnur tröll við dagrenningu.

Báðir íslenzku vinstri flokkarnir hafa fórnað hagsmunum íslenzks almennings á altari evrópsks auðvalds oftar en tvisvar.  Haninn gól þrisvar, og téðir vinstri flokkar guggnuðu í öll skiptin.  Þar sitja eintómar undirlægjur og heybrækur á fleti fyrir um þessar mundir, eins og dæmin sanna.  Þeir ætluðu að henda íslenzkum skattborgurum fyrir ljónin í Icesave-málinu, en forseti lýðveldisins þekkti þessa fugla og blöskraði aðfarir sinna gömlu samstarfsmanna og stöðvaði þá háskaför. 

Vinstri flokkunum tókst að færa erlendu kröfuhöfunum tvo íslenzka banka á silfurfati, og nú er margur berskjaldaður í baráttunni við vogunarsjóðina eða aðra eigendur bankanna, sem ekki er almennt vitað um, hverjir í raun og veru eru.  Þarna véluðu um "alþýðuhetjurnar miklu", svikahrapparnir Jóhanna Sigurðardóttir og Steingrímur Jóhann Sigfússon, Þistilfirðingur.

Tugum milljarða hefur verið kastað á glæ í glópskulegu írafári, sem Bakkabræðurnir á vinstri bakkanum nefna björgun Sjóvár og sparisjóðanna.  Sameignarsinnarnir eru í essinu sínu, þegar þeir fá tækifæri til að kasta peningum skattborgaranna á glæ. 

Vinstri flokkarnir eru þannig sérstakir verndarar og talsmenn peningavaldsins.  Um þetta er ekki lengur neinum blöðum að fletta. Þetta kom t.d. berlega í ljós, þegar Samfylkingin tók málstað mesta auðhrings Íslands 2003 og gagnrýndi Sjálfstæðisflokkinn fyrir andóf hans gegn auðjöfrunum. Starfsemi og málflutningur vinstri flokkanna er einn samfelldur öfugmælaóður, sem sumir mundu kalla lygavef. 

Þegar hins vegar kemur að hinum, sem vilja setja fé í að skapa áþreifanleg verðmæti, hafa til þess tæknilega burði og vilja til að fylgja ströngustu mengunarvarnarkröfum og reglum um heilbrigði, hollustu og öryggi á vinnustað, þá fara Bakkabræðurnir í að bera ljósið inn í kofa sinn í kirnum og hafa engan tíma til viðræðna um að endurreisa íslenzkt athafnalíf.  Fyrir þessa þröngsýni, sérvizku og hreina glópsku líður landslýður allur og mest fjölmennur hópur atvinnulausra og flóttafólks til útlanda.  Sköpun handfastra verðmæta úr hafinu og með tilstuðlan endurnýjanlegrar orku með sjálfbærum hætti er sú leið, sem landsmenn eiga að einbeita sér að í stað loftkastalasmíða og draumóra kaffihúsasnata um "eitthvað annað".  Fyrirmyndin í þeim efnum er Sambandslýðveldið Þýzkaland", sem reisti Austur-Þýzkaland úr rústum sameignarstefnunnar, tapaði sér aldrei í framleiðslu peninga með peningum án þess að fara framleiðsluleiðina.  Þjóðverjar hafa alla tíð lagt áherzlu á verkmenntun, iðni, framleiðniaukningu og sköpun handfastra verðmæta. Þetta getur verið framtíðarsýn Íslendinga.   

Það, sem þarf að gera, er að losna við handbendi erlends peningavalds úr ráðherrastólunum og taka hér upp sjálfstæða íslenzka stefnu á öllum sviðum.  Það á að losa um höftin, afnema vísitölutengingar, binda endi á heimskulegan og rándýran látbragðsleik við blýantsnagara í Brüssel, sem heitir "Að kíkja í pakkann" og er að breytast úr "tragíkomedíu" í sorgarleik, leysa einkaframtakið úr læðingi til sköpunar áþreifanlegra verðmæta, helzt útflutningstekna, sem okkur ríður á að auka til að skapa efnahagslegan stöðugleika hér.  Vegna skýlausrar kröfu um stöðugleika verður að taka upp stranga stjórnun ríkisfjármála og peningamálastjórnun í anda Bundesbank.  Uppgjafarvæl vinstri flokkanna á að kveða í kútinn strax.

Plan B þarf að vera til í þessu sambandi sem oft endranær.  Ef misheppnast að fleyta krónunni, þrátt fyrir vandaðan undirbúning, þarf að vera unnt að grípa til plans B.  Það getur t.d. verið þannig, að samið verði við Merwyn King, formann bankastjórnar Englandsbanka, um aðstoð og stuðning við að tengja krónuna við brezka sterlingspundið.   

Gangi þetta eftir, mun hagur strympu brátt vænkast, og landið verða komið í hóp þriggja tekjuhæstu landa Evrópu árið 2020 í krafti sjálfbærrar og vaxandi útflutningsstarfsemi.  Snögg umskipti geta ekki orðið í afkomu landsmanna vegna skuldaklafans, sem vinstri stjórnin gerir sífellt illviðráðanlegri, en allir munu fá vinnu við sitt hæfi og á áratugi mun mikið breytast með nýjum stjórnarháttum, nema verðfall verði mikið og langvarandi á erlendum mörkuðum Íslendinga.  Fjárglæfrar hins alþjóðlega fjármálavalds hafa leitt til hrikalegs verðmætabruna, sem efnahagskerfi heimsins á í mesta basli með að fást við.  Hlutverk fjármálastofnana á að vera að taka við sparifé og ávaxta það með útlánum til hagkvæmra verkefna, en ekki loddaraleikur með fjármálavafninga, afleiður og að blása út efnahagsreikninginn með naglasúpugerð, sem dæmd er til að misheppnast fyrr en síðar, eins og hrakfallasaga fjármálakerfisins sýnir ljóslega.   

Segja má, að íslenzka krónan hafi aldrei fengið að njóta sín.  Það hefur oftast ríkt óstjórn í efnahagsmálum á Íslandi, annaðhvort í ríkisfjármálum, launamálum eða peningamálum og stundum í öllum þessum þáttum samtímis.  Jóhanna Sigurðardóttir kennir krónunni um þetta, en ekki þarf að eyða mörgum orðum að jafneinfeldningslegri skýringu og þeirri.  Nóg er að minna á málsháttinn:"Árinni kennir illur ræðari".  

Satt er, að hagkerfið er lítið, svo að það er berskjaldað gegn árásum spákaupmanna, en sé hagkerfið heilbrigt, má búa svo um hnútana, að ávinningur verði hverfandi af spákaupmennsku með myntina.  Dæmin sanna, að hagkerfi með sterka mynt getur hæglega verið óheilbrigt og jafnvel helsjúkt.  Slíkt endar með ósköpum, eins og við horfum nú upp á í Evrópu, sérstaklega á evrusvæðinu, og ekki er bandaríkjadalur beysinn eða bandaríska hagkerfið um þessar mundir.   Þess vegna er vert að freista þess að setja krónuna á flot, en að baki verður að búa prússneskur agi í ríkisfjármálum og peningamálum. Stöðugleika verður að tryggja með öllum ráðum og öllu til að kosta.  Takist það ekki, má gera tilraun með tengingu við sterlingspundið, eins og áður er nefnt. Það var reynt um 1930 og misheppnaðist, en nú eru breyttir tímar á Bretlandseyjum og á Íslandi.   

Nú er svo komið, að evran hefur verið dæmd af. Þjóðverjar líta á hin veiku hagkerfi evrulands sem botnlausa hít og munu ekki ausa meiru fé í hana en þeir hafa þegar skuldbundið sig til.  Schäuble, fjármálaráðherra, minnir nú að mörgu leyti á Martein Luther, sem gagnrýndi sölu aflátsbréfa Rómarkirkjunnar.  Sagan endurtekur sig.  Það er þá eins og við manninn mælt, að forystusauður Bakkabræðrastjórnarinnar á Íslandi boðar, að nú sé eina haldreipi Íslendinga "að ganga í ESB og taka upp evru".  Enginn með öllum mjalla mundi halda slíku fram nú. 

Það eru að verða straumhvörf í hinum vestræna heimi ekki síður en t.d. í arbaheiminum.  Fólkið hefur þyrpzt út á götur Suður-Evrópu og sums staðar hefur komið til bardaga.  Ekki má gleyma uppþotunum í London nú síðsumars.  Bandaríkjamenn eru nú teknir að hópast saman á götum stórborganna með kröfuspjöld og í vígahug.  Alls staðar er viðkvæðið hið sama, þ.e. að mótmæla harðlega hinu vanheilaga bandalagi stjórnmálamanna og peningafurstanna.  Meinvörp ofvaxins fjármálakerfis hafa grafið um sig í flestum löndum hins vestræna heims og víðar. Þessi þróun mun leiða til þess, að þessir sömu, spilltu stjórnmálamenn munu neyðast til að láta af völdum eða að fara íslenzku leiðina, leiðina, sem Geir Hilmar Haarde, fyrrverandi forsætisráðherra, varðaði á ögurstundu í íslenzkri sögu haustið 2008; að láta kröfuhafana gjalda áhættusækni sinnar og éta það, sem úti frýs, ef banki kemst í þrot, en tryggja innistæðurnar, í stað þess að hella skattpeningum ofan í götótta vasa peningafurstanna.  Almenningur er búinn að fá sig fullsaddan af jafnaðarmennskunni, sem felst í því að bjarga allt of áhættusæknum og gírugum fjármálafyrirtækjum.  Siðleysi og spilling tröllríður húsum þessara fyrirbrigða og tími kominn til að láta þau standa á eigin fótum.  Þetta verður siðbót nútímans.                 

       

       

         

 

Skrattinn úr Svörtuloftum

Segja má, að tilkynning Seðlabankans í viku 33/2011 um 0,25 % vaxtahækkun hafi komið eins og skrattinn úr sauðarleggnum á landslýð.  Svo kölluð Peningastefnunefnd Seðlabankans tók þessa ákvörðun, sem virðist gjörsamlega úr lausu lofti gripin.  Dettur manni í hug hið fornkveðna að þessu tilefni, að því verri eru heimskra manna ráð sem þeir koma fleiri saman.

Stöðu íslenzka hagkerfisins nú um stundir má kenna við stöðnunarverðbólgu (e. stagflation), og við slíkar aðstæður hefur engum hvítum manni hingað til dottið í hug að hækka vexti, en mannvitsbrekkurnar í Svörtuloftum riðu á vaðið.  

Millibankavextir Seðlabanka ákvarða vaxtastig í landinu.  Vaxtahækkun er við vissar aðstæður rétt að nota til að slá á fjárfestingar og/eða einkaneyzlu.  Hvorugu er til að dreifa nú, enda er hagvöxtur nánast enginn.  Mikið atvinnuleysi er í landinu (a.m.k. 8 %), og nýting framleiðslutækjanna er lág.  Það eru engin grundvallarskilyrði vaxtahækkunar uppfyllt um þessar mundir.  Engu er líkara en gamli Trotzkyistinn í Svörtuloftum sé að apa nýlega vaxtahækkun eftir ECB (Seðlabanka ESB), en þar á bæ voru áhyggjur af langvinnri verðbólgu yfir markmiði og þenslu í þýzkumælandi löndum.  Nú virðist hafa verið um gönuhlaup ECB að ræða, hvað þá Seðlabanka Íslands.

Peningastefnunefnd varð að almennu athlægi í landinu með ákvörðun sinni, og ekki fór betur, þegar Trotzkyistinn rembdist við að útskýra fíflaganginn.  Verðhækkanir í kjölfar vonlausra kjarasamninga og innfluttrar verðbólgu, m.a. vegna lækkandi gengis, eru algerlega utan seilingar Seðlabankans.  Að hækka vexti vegna lækkandi gengis á tímum gjaldeyrishafta er fáránlegt.  Það er ætíð mjög varasamt að reyna að stjórna genginu með vöxtum, eins og dæmin sanna.  Það verður að stokka spilin algerlega upp á nýtt í Svörtuloftum, þegar glóra kemst í landsstjórnina. Það leysir í þessu samhengi ekki nokkurn vanda að hrópa á upptöku annars gjaldmiðils, því að hagstjórninni verður að koma í jafngott lag og tíðkast í því hagkerfi, sem mótar viðkomandi gjaldmiðil áður en til greina kemur að ganga í myntbandalag.  Annars gerist einmitt það, sem Grikkir súpa nú seyðið af. 

Einfeldningar á Íslandi, sem hrakyrða krónuna og halda að með einu pennastriki sé hægt að leysa gjaldmiðilsvandann með samningum við ESB, hafa fjargviðrazt út í andstæðinga ódýrs fullveldisafsals fyrir að vilja svipta þá réttinum til að kjósa um samningsskilmálana.  Ekkert er fjær sanni, en fyrst er þó nauðsynlegt að fá úr því skorið, hvort þjóðin treystir núverandi stjórnarskrípi til að standa í slíku samningaferli.  Allt bendir til, að þjóðin muni hafna aðildarsamningi, og þess vegna ber brýna nauðsyn til að veita henni ráðrúm til að stöðva feigðarflan ríkisstjórnarinnar.     

Svörtuloftaformaðurinn sker sig algerlega úr hópi starfsbræðra sinna í öðrum löndum.  Hann á það til að toppa aðra álfa út úr hólum.  Það gerði hann á dögunum.  Þá var hann beðinn um að leggja mat á ástand evrunnar.  Þjónn Jóhönnu svaraði þá, að hann vonaði, að ástandið varaði ekki lengi.  Svona svarar enginn viti borinn seðlabankastjóri.  Hvert mannsbarn veit, að ástand evrunnar er grafalvarlegt, og það er ekkert annað en kraftaverk, sem getur bjargað henni nú.  Það er útilokað, að núverandi 17-landa evruvandi verði leystur á skömmum tíma, t.d. 12 mánuðum.  Warren Buffet spáir evrulandi vanda í 10 ár, en flest bendir til klofnings evrulands með einum eða öðrum hætti.  Þýzkaland og norðrið á móti Frakklandi og suðri eða afturhvarf til þjóðmyntanna í einhverjum mæli hillir undir.  

Víkjum nú að furðufyrirbrigðinu, sem síðan 1993 hefur rembzt eins og rjúpan við staurinn við að flokka virkjunarkosti landsmanna. Þegar loks kom að verklokum Verkefnisstjórnar Rammaáætlunar má segja, að fjallið tók jóðsótt, en fæddist lítil mús.  Verkefnisstjórn þessi stendur ekki undir nafni.  Stjórnmálalegur hrærigrautur ofstækisgræningja var það, sem reitt var fram á formi draga til frumvarps.  Hræðileg moðsuða.

Það, sem gott þriggja manna teymi verkfræðings, jarðfræðings og hagfræðings, hefði getað leyst á tveimur vikum, tók þessa endemis verkefnisstjórn 18 ár að koma á koppinn.  Var króinn þó ærið óburðugur, svo að hann getur ekki orðið komandi kynslóðum að nokkru gagni. Notagildið er aðallega fólgið í forgangsröðun virkjana, en hver kynslóð mun virkja í þeim mæli, sem hagkvæmt og skynsamlegt þykir á hverjum tíma án tillits til þessa vanskapnings.  Að takast þar að auki ekki að ljúka verkinu, en setja upp biðflokk, er til skammar.  Hér hefur afætum verið gefið ótæpilega á garðann.

Málsmeðferð ríkisstjórnarinnar á aðlögunarferlinu að ESB er fyrir neðan allar hellur.  Til að leyna þjóðinni aumkvunarverðri framgöngu samningamanna og embættismanna ríkisstjórnarinnar, sér ríkisstjórn opinnar stjórnsýslu og gegnsæis í málatilbúnaði, en þannig lýsti hún sér í upphafi, til þess, að þjóðin fær engar upplýsingar um gang mála í þessu brýnasta hagsmunamáli sínu, sem er varðveizla fullveldis.  Stjórnarómyndin ætlar ekki að láta steyta á neinu máli í viðræðunum, hvorki um sjávarútveg né landbúnað.  Síðan á með áróðursvél ESB, sem stjórnað er frá bökkum Spree í hinni fornu höfuðborg Prússlands, að freista þess að blekkja þing og þjóð til fylgilags við fullveldisafsal í fögrum umbúðum. 

Ef einhver töggur er í stjórnarandstöðunni á Alþingi, ber henni að vekja máls á þeirri ólýðræðislegu málsmeðferð, sem hér er á ferðinni, og á þeim óeðlilega farvegi, sem þetta ólánsmál, skammarlega mál, er í.  Enn er því haldið fram af töskuberum Össurar Skarphéðinssonar í öllum flokkum, að leiða þurfi viðræðurnar til lykta til að þjóðin geti lagt mat á afraksturinn.  Þetta er svo þrátt fyrir þá staðreynd, að meirihluti þings og þjóðar er á móti aðild óháð því, hvað kemur upp úr poka jólasveinsins.  Það vita allir heilvita menn, hvað upp úr pokanum mun koma.  Það verður allt núverandi regluverk ESB með tímabundnum umþóttunum og einstaka undanþágum, sem ekkert hald verður í gagnvart Evrópudómstólinum, kæri einhver aðildarþjóðin síðar. 

Þess vegna á Alþingi nú snarlega að stöðva þetta ferli með kurteislegri ályktun án þess að styggja viðmælendurna, Stefan Füle, og hans menn í Brüssel.  Þar með sparast stórfé, og stjórnkerfi landsins getur snúið sér að uppbyggilegri málum.  Þetta mun þó ekki gerast fyrr en Alþingi nær vopnum sínum, og tæpast verður það án kosninga. Þar mun fylgi stjórnarflokkanna fara niður fyrir björtustu vonir stjórnarandstæðinga.  Svo verður nýjum stjórnmálaflokkum fyrir að þakka, sem munu reyndar verða áhrifalausir eftir kosningarnar, en ná að róta fylginu til.  Ný forysta Sjálfstæðisflokks og Framsóknarflokks fær þá tækifæri til að hefja og leiða mikla framfarasókn landsmanna eftir eyðimerkurgöngu félagshyggjuaflanna, sem munu hafa valdið hér meira tjóni á þremur árum en varð í fjármálakreppunni á Íslandi í október 2008.  Það verður að hrista kerfið rækilega, sópa út úr stjórnarskrifstofunum og hleypa þar inn fersku lofti og fólki, sem þorir og kann eitthvað til verka í stað taðskegglinga og þöngulhausa, sem félagshyggjuflokkarnir hafa af stökustu ósvífni raðað á garðann.  Nú dugir ekkert minna en áfallsmeðferð (sjokkterapía), afnám gjaldeyrishafta og allra annarra stjórnvaldshafta, afnám verðtryggingar, stórfelld skattalækkun og samningar um stórframkvæmdir. "You ain´t seen nothing yet."  

            

Meinsemd

Alvarleg meinsemd hefur grafið um sig víða og ekki sízt í vestrænum samfélögum.  Hér er átt við langvarandi fjöldaatvinnuleysi og lága nýtni framleiðsluaflanna.  Þessi meinsemd hefur grafið um sig á löngu tímabili og valdið óhamingju og þjóðfélagsspennu, sem getur leystst úr læðingi snögglega, ef neisti kemst í púðurtunnuna.  Þetta hafa Englendingar mátt reyna á eigin skinni undanfarið, en staðan er þannig, að óeirðir vegna innibyrgðrar gremju stórra utanveltuhópa geta brotizt út hvar sem er fyrirvaralaust.  Þessi sóun á kröftum, sem gætu skapað verðmæti, er ennfremur rót grundvallarvandans í vestrænum samfélögum, sem er of lítil verðmætasköpun m.v. útgjöld og þar af leiðandi viðvarandi hallarekstur á sameiginlegum sjóðum. 

Þetta á ekki sízt við um Evrópu, þar sem atvinnuþátttaka er víða ótrúlega lítil, og 40 % atvinnuleysi á meðal fólks undir þrítugu er ekki óalgengt.  Það er gríðarlegur áfellisdómur yfir einu þjóðfélagi og ber vott um skeytingarleysi valdhafa að geta ekki fengið nánast öllum þegnum sínum eitthvað að sýsla við.  Þetta er því alvarlegra í Evrópu, þeim mun hærri, sem meðalaldur viðkomandi þjóðar er.  Ef meðalaldur er hár, er viðkoma lítil og tiltölulega fátt ungt fólk.  Ef þar á ofan skortir verkefni fyrir stóran hluta þessa fólks, er ljóst, að viðkomandi þjóðfélag er algerlega misheppnað.  Margt bendir til, að ofsköttun fyrirtækja og fjölskyldna ásamt skrifræðisbákni og þunglamalegu stjórnkerfi eigi mikinn þátt í þessu vandamáli.  Ljóst er, að ESB hefur ekki bætt hér úr skák, nema síður sé.

Grundvallarforsenda fyrir háu atvinnustigi og þar af leiðandi útrýmingu langtíma atvinnuleysis er fjölbreytni atvinnuveganna og góður hagvöxtur, þ.e. yfir 3 % á ári.  Hagvaxtarleysi eða lágur hagvöxtur er einmitt einkenni margra Evrópulanda.  Hver skyldi vera skýringin á því ?  Sem dæmi má nefna, að frá Hruni hefur hagkerfi Vesturlanda í heild nánast ekkert vaxið, en hagkerfi iðnvæðingarlanda Asíu hefur vaxið um 20 % á sama tíma.

Skýringarnar á ofangreindu eru aðallega tvær.  Annars vegar mjög umsvifamikill ríkisbúskapur með þeirri sóun fjármagns, sem er fylgifiskur slíks ásamt háum sköttum, sem draga mátt úr athafnalífinu og draga úr neyzlu almennings, og hins vegar hallarekstur ríkisins, sem veldur hárri skuldabyrði, miklum vaxtagreiðslum úr viðkomandi ríkissjóði og samkeppni ríkisins við einkaframtakið um lánsfjármagn.  Þetta er í fáum dráttum vandi margra hagkerfa heimsins, þ.á.m. í Evrópu, sem er orðinn svo svæsinn, að kreppa er yfirvofandi. Fjármálakerfi heimsins er í raun búið að missa trú á, að leiðtogum ESB takist að koma evrunni fyrir vind.

Í ESB (Evrópusambandinu) er vandinn mjög alvarlegur af þremur ástæðum:

1. Á vegum ESB starfa hundruðir þúsunda blýantsnagara við að semja íþyngjandi reglugerðir og fylgja þeim eftir og leggjast ofan á fjölmennt lið á ríkisjötu aðildarríkjanna.  Allt þetta verður atvinnulífið að bera uppi og jafngildir lakari samkeppnistöðu fyrirtækjanna í ESB. 
2. Aldurssamsetning í Evrópu er orðin mjög óeðlileg vegna lítillar viðkomu lengi.  Þetta veldur æ þyngri opinberum byrðum á tiltölulega fátt vinnandi fólk.
3. Glannalegri peningalegri tilraun var hleypt af stokkunum um aldamótin 2000 að frumkvæði franskra stjórnmálamanna án rétts undirbúnings og samræmingar í ríkisbúskapi aðildarlandanna.  Tilraunina um hina sameiginlegu mynt, evruna, skortir nauðsynlegar fjárhagslegar forsendur til að heppnast.  Franskir stjórnmálamenn eiga mesta sök, því að miklu veldur sá, er upphafinu veldur, og þeir hafa brotið Maastrichtsamkomulagið, sem átti að koma í stað sameiginlegra ríkisfjármála og veita ríkisstjórnunum nægan aga í anda Bundesbank Otmars Issings. Frakkar hafa ekki burði til að leika í úrvalsdeild hagkerfa með Þjóðverjum og munu fyrr eða síðar falla fyrir borð með brauki, bramli og miklu handapati. Eigum við Íslendingar erindi í úrvalsdeild með Þjóðverjum, í aðra deild með Frökkum, eigum við að tengjast sterlingspundinu eða norrænu krónunum eða reyna að standa í lappirnar með eigin, sjálfstæða mynt ? 

 

                                      Hér á Íslandi er mikið atvinnuleysi eða um 8 % þrátt fyrir hræðilegan fólksflótta, svo að fækkun á vinnumarkaði nemur líklega um 15 %. Eins og annars staðar er atvinnuleysið mest á meðal ungs fólks.  Ástandið er svona slæmt, þrátt fyrir að ekkert ofangreindra þriggja skilyrða eigi við Ísland.  Ástæðurnar fyrir því eru tvær.  Annars vegar hrikalegur fjármunabruni í bankahruninu í október 2008, þegar gjaldmiðillinn hrundi einnig, allt vegna glæpsamlegs framferðis óreiðumanna, og hins vegar vegna ráðstjórnarinnar, sem ríkt hefur á Íslandi síðan 1. febrúar 2009 og slysalegrar samsetningar Alþingis frá hrakfarakosningum í apríl 2009, þegar hrakval kjósenda átti sér stað. 

Þessi ríkisstjórn hefur bætt gráu ofan á svart með því að hrinda í framkvæmd svakalegum skattahækkunum, sem forkólfar hennar hafa predikað nauðsyn á, frá því að þeir hrökkluðust úr ríkisstjórn árið 1991.  Þar á ofan hefur ráðstjórnin, eins og búast mátti við , fjandskapazt leynt og ljóst við athafnalífið og lagt helztu útflutningsgreinarnar, sjávarútveg og stóriðju, í einelti.  Sjávarútvegurinn hefur þar af leiðandi verið í vörn og lítið fjárfest, og ekkert nýtt álver hefur litið dagsins ljós.  

Fjárfestingar eru af þessu tilefni helmingi minni en þær þyrftu að vera eða aðeins um 200 milljarðar króna á ári eða um 12 % af VLF.  Hvort tveggja, skattpíning og litlar fjárfestingar, hafa dýpkað og lengt í kreppunni, því að þetta er eitruð blanda fyrir hagvöxt.  Ráðstjórnin hefur meðvitað rekið hér hagvaxtarfjandsamlega stefnu, enda hafa sumir forkólfar hennar lýst því yfir, að þeir séu á móti hagvexti. Þetta er vel þekkt græningjasjónarmið, t.d. í Evrópu, en á engan veginn við hérlendis, þar sem allir atvinnuvegirnir eru reknir með sjálfbærum hætti.  Bjálfayrðing á borð við "látum náttúruna njóta vafans" eða "náttúran hefur sjálfstætt gildi", sem umhverfisráðherra ráðstjórnarinnar viðhefur oft, lýsir vel þokukenndum viðhorfum núverandi stjórnvalda.

Flestar ríkisstjórnir setja í öndvegi sinnar stefnumörkunar að viðhalda góðum hagvexti og að koma í veg fyrir samdrátt hagkerfisins.  Er þetta víðast hvar látið ganga fyrir samdrætti á umsvifum ríkissjóðs, þó að það jafngildi tímabundnum hallarekstri hans.  Ástæðan er sú, að umsvif ríkisvaldsins eru yfirleitt svo stór hluti af landsframleiðslu, 35 % - 55 %, að aðgerðir í ríkisfjármálum hafa mikil áhrif á þjóðarbúskapinn.  Hérlendis er þessu öðru vísi farið undir ráðstjórn.  Ríkisstjórnin hefur engan áhuga á hagvexti og hefur ekkert gert til að efla hann með þeim afleiðingum, að ekki hefur enn tekizt að vinna upp tapaða landsframleiðslu í raunkrónum frá Hruni, heldur hjakkar hagkerfið í sama farinu og er nú svipað að stærð í raunkrónum og árið 2005, þ.e.a.s. síðastliðin 6 ár hefur okkur ekkert miðað fram á við.  Svona langt tímabil án nokkurs nettóhagvaxtar er grafalvarlegt mál og vitnar um mikla meinsemd.  Hún er stjórnmálalegs eðlis, því að ráðstjórnin hefur farið öfugt að öllu miðað við það, sem gengur og gerist í hinum vestræna heimi.  Hún hefur ofan í kreppuna hækkað skatta og skorið niður ríkisútgjöld án þess að fara í nokkra hagvaxtarhvetjandi aðgerð.  Þetta er stórskaðlegt hagkerfinu og þjóðfélagslega stórhættulegt, því að ráðstjórnin hefur með þessu sett hagkerfið í spennitreyju og hrakið 30 þúsund manns út af vinnumarkaðinum.  Þannig mun þetta ganga valdatíma ráðstjórnar á enda, því að þessi fáránlegu og forkastanlegu vinnubrögð eru samofin gjaldþrota stjórnmálastefnu félagshyggjunnar á Íslandi.  

Borgaraleg ríkisstjórn með heibrigða skynsemi að leiðarljósi hefði sett í forgang að koma hjólum atvinnulífsins af stað með tvöföldun fjárfestinga upp í 400 milljarða á ári, svo að koma mætti í veg fyrir fjólmörg gjaldþrot, sóun verðmæta með flutningi stærstu atvinnutækjanna úr landi og atgervisflótta ("brain drain").  Síðan hefði hún snúið sér að sparnaði í ríkisrekstri með því að fá einkaframtakinu tiltekin verkefni og hreinsa út af atvinnuleysisskránni, því að þeir, sem fúlsa við vinnu, sem þeim býðst, eiga ekki að vera þar. 

Borgaraleg ríkisstjórn hefði ekki migið í skóinn sinn með stórfelldum skattahækkunum, sem hafa gefið ríkissjóði miklu minna en stjórnin reiknaði með, því að hún hefur með þessu skapað víðtækan svartan markað; stórfellt neðanjarðarhagkerfi.  Glataður tími og tækifæri verða ekki endurheimt, og viðreisnin verður því erfiðari þeim mun lengri, sem stöðnunartímabilið varir.  Til að koma hjólunum í gang á ný ríkisstjórn ekki annarra kosta völ en að birta í upphafi ferils síns stefnuyfirlýsingu, sem afnemur þá miklu óvissu, sem nú ríkir um afstöðu ríkisvaldsins til athafnalífsins og til skattlagningar fyrirtækja og fólks.  Til að gefa stefnumörkuninni trúverðugleika þarf að lækka alla skattheimtu strax samkvæmt áætlun og að flýta samningum um nýja stóriðju, svo að hefjast megi handa við nýjar virkjanir og iðnaðaruppbyggingu. 

Fyrirtæki landsins á að meðhöndla skattalega með sama hætti, þ.e. auðlindagjald á að afnema, nema auðlindarentan alræmda finnist.  Hins vegar gæti sjávarútvegurinn staðið straum af kostnaði við þjónustu, sem hann nýtur að hálfu hins opinbera, t.d. á formi veiðiráðgjafar og hafnarþjónustu.  Vinda þarf ofan af mismunun innan sjávarútvegsins, sem t.d. er fólgin í strandveiðum, en þar fá menn kvóta endurgjaldslaust og af þeim er ekki innheimt veiðigjald.

Ferðamennskuna verður að endurskipuleggja til að koma í veg fyrir náttúruspjöll, sem jaðra við hreina villimennsku.  Gjald verður að taka af ferðamönnum á viðkvæmum stöðum til að stemma stigu við fjöldanum og til að kosta stíg-og slóðagerð ásamt ströngu eftirliti.  

Tækifærin á Íslandi eru meiri en í nokkru öðru Evrópulandi.  Við höfum alla burði til að vaxa út úr núverandi vanda, en frumskilyrði er þá að velja til forystu fólk með bein í nefinu, víðsýni og þekkingu, en umfram allt fólk, sem stendur með báða fætur á íslenzkri jörð, en er ekki heltekið af evrópskum grillum, sem það sjálft botnar hvorki upp né niður í.      

       

                                                                                                

Evrópusambandið í herkví

Fyrr en margur hugði er nú komið að ögurstundu á vegferð Evrópusambandsins (ESB), sem er orðið mikill baggi á veikburða ríkissjóðum aðildarlandanna.  Óhætt er að segja, að evran er dragbítur á hag margra landa Evrópu nú í efnahagskreppunni seinni í byrjun 21. aldarinnar, því að þau eru ósamkeppnihæf vegna hennar. 

Jafnvel er nú skuldatryggingarálag Sambandslýðveldisins tekið að hækka, og hlutabréfaverð í frönskum bönkum lækkar eðlilega ört vegna mikilla útlána þeirra til Grikklands og fleiri senn gjaldþrota landa evrulands. Lánshæfismat franska ríkisins, AAA, er of hátt m.v. 82 % skuldir þess af VLF.  Varnarlína ESB liggur ekki lengur um Madríd og Róm, heldur um París. Slagorðið um æ nánari samruna (an ever closer union) skortir nú innihald, því að stefnuna hefur steytt á skeri.  

Með útgáfu ESB-ríkisskuldabréfa átti að bjarga Suður-Evrópu, en úr því verður ekki, því að Þjóðverjar neita að verða drógin, sem dregur þann vagn á gjöktandi nöfum.  Þar með verður feigum ekki forðað, né ófeigum í hel komið.  Þjóðverjar sáu skriftina á veggnum í þessu sambandi, þ.e. að þeir mundu verða blóðmjólkaðir, en sökudólgarnir mundu að mestu komast upp með léttúðuga lifnaðarhætti.  Þjóðverjar eru sem betur fer teknir að leggja við hlustir, þegar fyrrverandi yfirhagfræðingur Bundesbank, þýzka seðlabankans, Otmar Issing, hefur upp raust sína.  Í forystugrein Morgunblaðsins, miðvikudaginn 10. ágúst 2011, "Aðvörunarorð úr innsta hring", er haft eftir Herrn Issing, "að ráðagerðir valdamanna í Brüssel um að búa til pólitískt sambandsríki, svo að verja megi evruna, feli dauðann í sér." 

Það eru komnir upp þverbrestir í samstarfi evru-ríkjanna, og þar ríkir glundroði sem á sökkvandi skipi væri.  Bréf Barroso til forystumanna ESB og ofanígjöf Olla Rehn við hann ásamt silalegum og fálmkenndum viðbrögðum og algeru frumkvæðisleysi varpar ljósi á þetta.  

Hvers konar klúbbur er það þá, sem Samfylkingin og handbendi hennar eru blygðunarlaust að troða Íslandi í ?  Svarið á skrifandi stundu er, að það veit enginn.  Samt er haldið áfram með ærnum tilkostnaði.  Samfylkingin hefur tekið trú og getur ekki játað á sig mistök með því að láta af henni. Þessu fyrirbrigði verður hegnd grimmilega fyrir þrákelkni sína í næstu Alþingiskosningum, því að flokkurinn tekur Brüssel-trú sína fram yfir þjóðarhagsmuni. 

Væri nokkur mannsbragur að forystu Vinstri hreyfingarinnar græns framboðs, mundi hún fara að ráðum Nestors síns, Hjörleifs Guttormssonar, er hann setti fram í Morgunblaðsgrein 10. ágúst 2011, "Alþingi stöðvi gönuhlaupið til Brussel", en þar sýnir hann fram á, að umsóknin, sem Alþingi samþykkti með semingi 16. júlí 2009, var sett fram á röngum forsendum.  Það er hægt að taka undir hvert orð í þessari grein Hjörleifs, t.d.:"Það er niðurlægjandi fyrir Íslendinga, að stjórnvöld skuli standa í aðildarviðræðum við Evrópusambandið þvert á vilja meirihluta þjóðarinnar."  Hann biðlar síðan til Alþingis, sérstaklega flokksmanna sinna, að söðla nú um og samþykkja að draga umsóknina til baka. Þessi flokksómynd hefur reyndar þegar glutrað niður öllum trúverðugleika sínum fyrir tilstilli Steingríms Sigfússonar og Svandísar Svavarsdóttur.    

Ljóst er, að gríðarlegt tap er framundan.  Trilljónir evra og trilljónir bandaríkjadala (trilljón=þúsund milljarðar) munu tapast á mörkuðum.  Þetta verður svo tilfinnanlegt tap, að koma mun við buddu hvers einasta manns austan hafs og vestan, sem á annað borð á buddu.  Enn einu sinni tapa íslenzku lífeyrissjóðirnir hluta af 500 milljarða kr eign í hlutabréfum.  Það liggur ekki í augum uppi, hvers vegna lífeyssjóðirnir hafa sett fjórðung eigna sinna í hlutabréfakaup.  Að mati höfundar þessa vefseturs er það óafsakanleg glæfrahyggja með langtímasparnað landsmanna.  Hámark hlutabréfaeignar ætti að vera 10 %. 

Verðfallið hefur þegar haft áhrif á verðlag útflutningsafurða Íslendinga til lækkunar og áhrif til fækkunar ferðamanna eru líkleg.  Þetta mun jafngilda áframhaldandi kjaraskerðingu á Íslandi. Við þessar aðstæður gælir farlama ríkisstjórn við hugmyndir um aukna skattheimtu af útflutningsgreinunum, sem er fullkomlega forkastanleg stefna, sem gæti stórskaðað hagsmuni þjóðarinnar til langs tíma litið (og skamms). Að éta útsæðið eru ær og kýr sameignarsinna.  

Nú ríður okkur á sparnaði og aðhaldi á öllum sviðum, en á sama tíma er ríkisstjórn Samfylkingar og Vinstri hreyfingarinnar græns framboðs mjög útbær á opinbert fé, sem sólundað er m.a. í aðlögun að ESB og í aðildarviðræður að því.  Þetta er því forkastanlegra, þeim mun augljósara sem það verður, að Ísland verður aldrei aðili að því ESB, sem við þekkjum núna, einfaldlega af því að það er á fallanda fæti.

Það er mjög óvenjulegt skeið í alþjóða stjórnmálum að renna upp núna, sem kallar á óvenjuleg, frumleg og djarfleg viðbrögð íslenzkra stjórnmálamanna.  Því miður er Alþingi með endemum aftarlega á merinni og ógæfulega saman sett nú, og óskandi væri, að gamla settinu yrði einfaldlega settur stóllinn fyrir dyrnar, svo að kosningar verði ekki umflúnar, í von um, að breyta megi atburðarásinni til betri vegar.  Þá verða stjórnarandstæðingar í öllum þingflokkunum og stjórnmálaflokkunum að leggjast á eitt til að svo megi verða.  Ekki er loku fyrir það skotið, að slíkt megi verða þegar í haust 2011, því að ríkisstjórnin er lömuð á strandstað.  

Það er til of mikils mælzt, að Samfylkingin sjái að sér og skipti um skoðun á nauðsyn þess að ganga í ESB, enda hefur jafnan legið í landi, að sú stefnumörkun héldi vart vatni.  Frá þessum blinda einsmálsflokki hefur aldrei komið neitt annað en kratablaður um Evrópuhugsjónina, sem á ekki upp á pallborðið hjá eyjarskeggjum. Þessi sama Evrópuhugsjón verður fyrsta fórnarlambið, þegar harðnar á dalnum, og hver þjóð mun bjarga sér sem bezt hún getur.  Evrópumenn munu ekki láta bjóða sér að verða undirsátar ólýðræðislegs bákns í Brüssel, sem hæglega getur tekið myndbreytingu í átt að Sovétbákninu hryllilega, sbr viðvörunarorð eins traustasta varðar og bakhjarls þýzka marksins, Otmar Issing.

Ákall og draumórar græningjans, fyrrverandi utanríkisráðherra Þýzkalands, Joschka Fischer, sem berja mátti augum í Morgunblaðinu þriðjudaginn 9. ágúst 2011, er andvana fætt.  Greinin ber fyrirsögnina, "Fullveldiskreppan í Evrópu", og þar á höfundurinn við, að Evrópuríkin búi nú við of mikið fullveldi og að vandamálið sé fólgið í þvergirðingi margra við fullveldisafsali.  Um þetta sjónarmið má segja, að sínum augum lítur hver á silfrið.  Joschka Fischer vill leggja allt í sölurnar til að bjarga evrunni, en höfundur þessa vefseturs er þeirrar skoðunar, að farið hafi fé betra og að í því sé fólgin allt of mikil áhætta að auka enn við miðstýringarvald og forsjárhyggjuáráttuna í Brüssel.  Það gengur heldur ekki upp, hagfræðilega.  Joschka Fischer skrifar m.a.:

"Í öðru lagi mun stökkið inn í gjaldeyrissjóð og sameiginlega stjórn efnahagsmála leiða til frekari og víðtækrar skerðingar á fullveldi í þágu evrópskrar lausnar á vettvangi sambandsins.  Má t.d. nefna, að innan myntbandalagsins munu fjárlög einstakra aðildarríkja heyra undir evrópska eftirlitsstofnun."

Svo mörg voru orð þýzka græningjans, en því fer víðs fjarri, að meirihluti landsmanna hans deili með honum skoðunum um Sambandsríki Evrópu, enda mundi slík ríkismyndun verða á kostnað lýðræðis og sjálfsákvörðunarréttar almennings.   Stjórnlagadómstóll Þýzkalands í Karlsruhe mun og verða græningjum og krötum Þýzkalands óþægur ljár í þúfu, því að svo heiftarlegt fullveldisframsal stríðir gegn Stjórnarskrá Sambandslýðveldisins. Almenningur í Þýzkalandi er meðvitaður um, hvað sameining Evrópu í eitt ríki hefur í för með sér fyrir efnahag sinn.  Hann hefur nýlegt dæmi frá endursameiningu Þýzkalands.  Hinum ráðdeildarsama þýzka skattgreiðanda verður beitt fyrir Evrópuvagninn og látinn "halda uppi" sukksamari ríkjum með einum eða öðrum hætti. Þetta er kjarni samrunaferlisins.  Lýðræðið í Þýzkalandi mun hindra þessa þróun, og þess vegna stendur evran og ESB á brauðfótum um þessar mundir. Veikleikar Frakklands í þessu sambandi eiga eftir að koma betur í ljós. 

Við þessar aðstæður er tal sanntrúaðra ESB-sinna Samfylkingarinnar sorglegt.  Þeir opinbera sig sem þekkingarlitla (sbr evran er ekki sökudólgurinn) og dómgreindarlausa varðandi núverandi stöðu Evrópu, og afleiðingar þess fyrir Ísland að sækjast eftir aðild að ESB. 

Samfylkingin hefur ekki annað samningsmarkmið en að skrifa undir allt, sem ESB fer fram á.  Síðan eiga spunaþrælarnir að klæða kvikindið í búning, sem þeir telja unnt að selja það þjóðinni í.  Engin efnisleg umræða fer fram á þingi eða í fjölmiðlum um framvindu samninganna.  Þetta er viðbjóðslegur málatilbúnaður og ber vitni um einbeitt andlýðræðislegt hugarfar.  Ofan af þessum viðbjóði verður flett og ESB-draugarnir verða teknir viðeigandi glímutökum og brotnir á bak aftur.  Myndin hér að neðan sýnir þróun hlutabréfamarkaðar í frönsku kauphöllinni í byrjun ágúst 2011.    

              

  

   

Sukk og svínarí í ríkisbúskapi

Það eru ár og dagar síðan gæzlumaður ríkisfjárins hefur haft jafnlítið til brunns að bera sem slíkur og nú.  Þessi ríkisfjósamaður skilaði ríkissjóði með 123 milljarða kr halla árið 2010, sem er 41 milljarði kr verri útkoma en áætlanir hans gerðu ráð fyrir og ráða mátti lengi vel af orðum hans sjálfs.  Segja má, að ekki sé orð að marka úr munni þessa fármálaráðherra Vinstri hreyfingarinnar græns framboðs.  Í sveit væri honum ekki treyst fyrir starfi kúarektors.  Hann hefur hins vegar kjaftað sig inn á kjósendur og í núverandi stöðu sína.    

Gjörningar þessa lánlausa manns í nafni ríkisins eru vart hafðir í frammi með hagsmuni ríkissjóðs fyrir augum.  Þeir lýsa endemis flumbrugangi og dómgreindarleysi, og er Icesave-hneykslið stærst og alvarlegast á brotaferli ráðherrans, en stöðugt skjóta önnur mál og minni í sniðum upp kollinum, þótt dýr séu skattgreiðendum.  SpKef sukkið er með þeim hætti, að spyrja verður, hvað í ósköpunum þessum félagshyggjumanni gengur til með því að vera sjálfur að ráðskast með það í stað þess að eftirláta það Bankasýslu ríkisins, sem þó mun kosta um 100 milljónir kr á ári í rekstri.  Svipuðu máli gegnir um örlög Byrs.  Sjóvá var mergsogin af hýenum, og síðan hljóp þessi vitsmunabrekka í fjármálaráðuneytinu undir bagga á þeim bæ og kastaði fyrirtækinu síðan í fang Seðlabankans.  Þar á bæ kunna menn ekki til verka við sölu á fyrirtækjum, enda andstætt lögum um Seðlabanka, að starfsmenn hans fáist við slíkt, og virðist persónuleg andúð Trotzkýistans í Svörtuloftum hafa borið skynsemina og rétt viðskiptasiðferði ofurliði. 

Kæmi ekki á óvart, þó að þessir fjárglæfrar fjármálaráðherra og handbenda ríkisstjórnarinnar hafi kostað skattborgarana um 50 milljarða kr, og er þó margt ótalið af viðvaningshætti og hreinu glapræði ráðherrans, ef hann þá ekki beinlínis hefur gert sig sekan um að draga taum skjólstæðinga sinna á kostnað skattborgara.  Er ekki annað að sjá en vanheilagt bandalag félagshyggjuflokkanna við óprúttin fjármálaöfl sé við lýði, og er það í samræmi við ályktanir, sem draga má af yfirlitsritinu "Rosabaugur yfir Íslandi"  eftir Björn Bjarnason, fyrrverandi ráðherra.  

Á sama tíma er staða ríkissjóðs svo bágborin, að hann getur ekki haldið úti eðlilegri starfsemi Landhelgisgæzlu, heldur leigir hún skip utan til gæzlu á ófriðarsvæðum.  Meðferð ríkisstjórnarinnar á fangelsismálum sýna handabakavinnubrögð hennar í hnotskurn.  Dómar fyrnast vegna vöntunar á betrunarhúsi, og um 500 manns bíður betrunarhússvistunar.  Við þessu bregðast ráðherrar með þrefi í ríkisstjórn um það, hvort gera eigi fjármögnunar-, framkvæmda- og leigusamning við einkaframtakið, eins og eðlilegast er í stöðunni, eða hvort ríkið á að reisa fangelsið með fjármögnun af fjárlögum, sem jafngildir lántöku sjóða með mikinn halla.

Ekki þarf að tíunda niðurrifsstarfsemi ríkisstjórnarinnar gagnvart heilbrigðisgeiranum.  Þar er undirmönnun slík, að starfsfólk er oft að niðurlotum komið og biðlistar lengjast ískyggilega.  Fjölbreytni vantar í rekstrarformin vegna steinrunninna hugmynda og  frumkvæðisleysis ríkisstjórnarinnar.  Meira mætti gera fyrir minna, ef markaðsöflum væri hleypt að.   

Allt verður þessum lánlausu ráðherrum að fótakefli.  Þó var sú tíðin, að allar tillögur hins langsoltna og valdasjúka fjármálaráðherra um skattahækkanir voru samþykktar af þingflokkum vinstri flokkanna með glotti.  Enn ætlar glórulaus og hugmyndasnauður fjármálaráðherra að höggva í sama knérunn, þó að tölulegar staðreyndir sýni fram á, að sá málflutningur stjórnarandstöðunnar er réttur, að greiðsluþol skattgreiðenda er nú svo laskað af óhæfri ríkisstjórn, að sérhver skattahækkun dregur úr neyzlu, herpir þar með saman hagkerfið, sem dregur úr skatttekjum og færir æ stærri hluta hagkerfisins undir yfirborðið.  Einhverjir stjórnarliða eru að fá kalda fætur af þessu tilefni, svo að fjárlagagerðin er í uppnámi ofan á alla aðra óreiðu.   

Í forystugrein Morgunblaðsins, "Hótunum andmælt", þann 26. júlí 2011, er eftirfarandi tilvitnun í formann Sjálfstæðisflokksins, Bjarna Benediktsson, sem útilokar frekari skattahækkanir: "Það þarf að vinda ofan af skattahækkunum, sem hafa þegar átt sér stað."  Þarna á formaðurinn við allar skattahækkanir hinnar misheppnuðu og getulausu ríkisstjórna Jóhönnu Sigurðardóttur frá Hruni.  Þetta mun fara inn í stefnuyfirlýsingu nýrrar ríkisstjórnar eftir næstu Alþingiskosningar, fái Sjálfstæðisflokkurinn nokkru um ráðið.

Nokkru síðar segir í tilvitnaðri forystugrein:"Núverandi ríkisstjórn hefur setið að völdum í hálft þriðja ár.  Á þeim tíma hefur hún valdið gríðarlegri eyðileggingu í hagkerfinu og hindrað uppbyggingu og hagvöxt." Hér er ekkert ofsagt.  Staða hagkerfisins nú er miklu verri en hún þyrfti að vera, þegar senn verða liðin 3 ár frá hruni bankakerfisins. Við erum þess vegna í veikari stöðu en ella til að fást við komandi kreppu, sem óráðsía í ríkisfjármálum margra landa er að leiða yfir heiminn.   

Þessa slæmu stöðu verður að skrifa alfarið á störf ríkisstjórnarinnar og þingflokkanna að baki henni.  Hún hefur sýnt, að hún kann ekkert til verka við endurreisn þjóðarhags, stráir sandi í tannhjól athafnalífsins og þvælist endalaust fyrir þjóðþrifamálum, sem líkleg eru til tekjuöflunar.  Allt má skýra þetta með löngu úreltri hugmyndafræði um nauðsyn á útþenslu ríkisbáknsins og skaðsemi erlendra fjárfestinga, sem forpokaðir foringjar stjórnarinnar eru með á heilanum og hafa verið með í hálfa öld eða meir.  Hún er í verki lengra til vinstri en nokkur önnur ríkisstjórn Evrópu, og er þá langt til jafnað. Þessi ríkisstjórn er ótrúlega aftarlega á merinni, og hana skipar ótrúlegt glópasafn, ólíkindatól.

Dæmi um þetta blasti við á forsíðu Morgunblaðsins þann 29. júlí 2011: "Hafa misst af tækifærinu - Velferðarráðuneytið hefur heimilað Heilbrigðisstofnun Suðurnesja að leigja út tvær skurðstofur, en tilboð, sem barst í þær, rann út fyrir þremur mánuðum."

Þetta er það, sem átt er við, þegar því er haldið fram, að núverandi stjórnvöld þvælist fyrir, þegar landsmenn sýna vilja til nýrrar tekjuöflunar.  Alveg sérstaklega virðist þessum vonlausu stjórnvöldum vera uppsigað við aukna gjaldeyrisöflun, eins og hér var um að ræða. Mönnum er enn á okkar dögum hegnt fyrir að útvega sér snæri og öngul til að sjá sér farborða. Afleiðinguna af forræðishyggju stjórnvalda sér hvarvetna stað, ekki sízt í rýrum tekjum hins opinbera.

Ráðherrann, sem hér átti í hlut, Guðbjartur, velferðar, varð alræmdur fyrir það, þegar Icesave-deilan stóð sem hæst á Alþingi, að hreyta út úr sér, þegar nýjar upplýsingar birtust um málið, að hann fengi ekki séð, að neitt nýtt hefði gerzt í málinu.  Nú er komin skýring á þeim endemis viðbrögðum.  Maðurinn hefur ekkert tímaskyn.  Tíminn stendur kyrr hjá Guðbjarti Hannessyni, og þess vegna gerist náttúrulega aldrei neitt hjá honum.

Það er svívirðileg framkoma ráðherra við Suðurnesjamenn að draga afgreiðslu heimildarumsóknar þeirra svo mjög, að þeir verða fyrir tekjutapi, og málið ónýtist jafnvel alveg fyrir þeim. 

Þessi afgreiðsla er vafalaust brot á stjórnsýslulögum, og málarekstur á hendur ráðuneytinu mundi líklega enda með sektardómi.  Ráðherrarnir eru svo forstokkaðir, sbr tafir umhverfisráðherra á afgreiðslu skipulags Flóahrepps, að þeir virðast telja sig geta farið með þegna sína eins og borðtusku, eða er skýringanna einfaldlega að leita í almennu getu-, þekkingar- og sinnuleysi ?  Þessi þrenning og hvert atriði um sig gerir ráðherrana óhæfa til leiðsagnar.

Hvað halda menn, að óstjórn af þessu tagi kosti samfélagið ?  Það er hægt að slá á, hvaða tekjutap hlýzt af, en að auki er svo um að ræða ábyrgðarlaus og óþörf útgjöld, eins og vikið var að í upphafi vefgreinar.  Ef allt hefði verið með felldu um stjórn landsins frá Hruni og viðreisn hagkerfisins hefði verið sett í öndvegi, hefði samdrátturinn orðið minni árið 2009, hagvöxtur hefði orðið 2010 og drjúgur hagvöxtur væri nú árið 2011.  Að jafnaði má ætla, að hagvaxtarmismunurinn næmi 3 % á ári eða um einni milljón króna í tekjur samtals þessi 3 ár á hverja meðalfjölskyldu í landinu.

Það er ekki nóg með, að þessi endemis ríkisstjórn hafi af almenningi brúttótekjur, heldur veldur verðbólgan og skattpíningarstefna hennar minnkandi ráðstöfunartekjum löngu eftir, að slíkt getur talizt eðlilegt og verjanlegt eftir hrun bankanna.  Þar að auki bindur ríkisstjórnin framtíðar skattgreiðendum stóra skuldabagga með gegndarlausum útgjöldum og hallarekstri á ríkissjóði. Ríkisstjórnin situr að völdum til þess eins að sitja, tryggja afturhaldssjónarmiðum sínum sess og þar með að girða fyrir framfarir. Mál er, að linni. 

  

       

  

 

 

  

  

 

Óeirðir á jaðarsvæðum evru

Fréttir berast um harðvítugar mótmælaaðgerðir á Spáni, Portúgal, Grikklandi og Írlandi, gegn stjórnvöldum þessara landa og ESB (Evrópusambandsins).  Ei er slíkt að ófyrirsynju, því að hagkerfi þessara landa hafa verið drepin í dróma.  Hagkerfi allra Suður-Evrópulandanna, sem hleypt var inn á evru-svæðið, höktir nú.  Alvarleg ógnun fyrir einingu ESB stafar nú af miklum mun á hagvexti og skuldastöðu innan ESB, sem hefur leitt til djúprar óánægju í suðurhlutanum með norðrið og gagnkvæmt. Evran er tekin að lækka og Þjóðverjar að ókyrrast í kjölfarið, því að þessi þróun ýtir undir verðbólgu.  Gjaldmiðilskreppa og þar með stjórnmálakreppa steðjar nú að ESB. Vandinn er svo geigvænlegur, að ástandinu hlýtur að lykta með uppstokkun.  Er ekki von, að Jóhanna, Samfylkingarformaður, geipi um bjartari tíð með blóm í haga, þegar Ísland tekur upp evru ?  Það verður þá önnur evra en við þekkjum nú. Kanski þessi sama Jóhanna vilji, að Ísland gangi í Sambandslýðveldið Þýzkaland ?

    Með evrunni lækkuðu vextir í Suður-Evrópu og á Írlandi og framboð lánsfjár jókst.  Brezkir, franskir og þýzkir bankar lánuðu mikið til þessara landa og hafa tapað töluverðu á gjaldþrotum fyrirtækja og einstaklinga í kjölfar Hrunsins.  Nú blasir við ríkisgjaldþrot í þessum löndum, a.m.k. þremur þeirra, og þá munu hinir sömu lánadrottnar tapa enn hærri upphæðum.  Miklar áhyggjur eru innan ECB (Evrópubankans í Frankfurt) og í Berlín og París um framtíð evrunnar.  Markaðurinn er að missa trúna á, að Suður-Evrópa nái sér á strik án mikilla afskrifta lána og þess vegna er talið stutt í flótta frá evrunni.  Af þessum ástæðum er mikið karpað innan ESB um, hvernig eigi að bregðast við þessum vanda.  Á meðan blæðir þessum löndum út vegna allt of sterkrar myntar fyrir þau og hækkandi vaxta ofan í kreppuna. Einnig er ljóst, að evrópsk fjármálafyrirtæki (bankar, tryggingafélög o.fl.) munu tapa hundruðum milljarða evra áður en yfir lýkur.  Evrópa verður í sárum og ESB gæti gjörbreytt um eðli.  Þjóðfélagsórói og öfgastefnur gætu á ný haldið innreið sína í Evrópu.   

Á Íslandi ríkir líka furðulega öfugsnúin efnahagsstefna afdankaðra sameignarsinna, enda hefur landið sótt um inngöngu í ESB, og aðlögun að kerfi, sem leitt hefur til ofangreinds öngþveitis, er hafin.  

Efnahagsstefnu rauðgrænu sauðahjarðarinnar í Stjórnarráðinu má lýsa með einu orði-atvinnufjandsemi.  Að mati Seðlabankans hafa 28 000 störf tapast frá miðju ári 2008 eða 17 %.  Árið 2010 voru um 14 000 á atvinnuleysisskrá, svo að 14 000 hafa flutt utan eða horfið af vinnumarkaðinum með öðrum hætti.  

Ískyggilegt er, að störfum heldur áfram að fækka og sárafá ný störf verða til.  Það er þess vegna að verða ESB-ástand á íslenzkum vinnumarkaði, en í ofangreindum ESB-löndum ganga allt að 50 % ungmenna á bilinu 18-29 ára atvinnulaus.  Hvernig stendur á þessari stöðu mála á Íslandi þrátt fyrir eigin mynt, sem bjargaði landinu í Hruninu, þar sem útflutningsatvinnuvegirnir héldu sínu striki ?

Svarið er stefna og starfshættir "norrænu velferðarstjórnarinnar".  Hún hefur þyngt skattabyrði þegnanna og fyrirtækjanna meira en þekkist innan OECD (Efnahags-og framfarastofnunar þróaðra ríkja).  Ríkisstjórnin þenur út ríkisgeirann á kostnað einkageirans.  Hún er með allra handa afætur á jötunni.  Þessi þróun virkar þrúgandi á hagkerfið, og er einkavæðing margra starfssviða ríkisins lausnin auk brottrekstrar hlöðukálfa ráðstjórnarinnar.

Aðeins 125 000 manns vinna nú í einkageiranum.  Þeim þarf að fjölga í 155 000 manns á 3 árum, svo að hagkerfið rétti úr kútnum.  Starfsmaður í einkageiranum þarf árið 2011 að bera uppi framfærslu sína og 1,54 annarra, en árið 2007 aðeins 1,29 annarra.  Framfærslubyrðin hefur þyngzt um 20 % á 4 árum.  Þessi óheillaþróun undir vinstri stjórn girðir fyrir raunhæfar kjarabætur.  Krónuhækkanir verða brenndar á verðbólgubáli staðnaðs þjóðfélags.  Á ensku er þetta kallað "stagflation".  Þessum hræðilega vítahring vinstri mennskunnar verður ný ríkisstjórn að brjótast út úr.  Að öðrum kosti myndast hér evrópskt þjóðfélagsöngþveiti.

Það, sem ný ríkisstjórn þarf að gera fyrir hagkerfið í fyrsta áfanga, er eftirfarandi:

1. Einfalda og lækka tekjuskatt launþega með einu skattþrepi (til ríkisins), 20 %, og frítekjumark við 2,0 Mkr, og afnámi undanþága og endurgreiðslna á skattgreiðslum.
2. Lækka tekjuskatt fyrirtækja niður í 12 % af hreinum tekjum.
3. Setja á eitt virðisaukaskattsþrep, 22 %, til einföldunar.
4. Afnema aftur eignaskatt.
5. Setja erfðafjárskatt í fyrra horf (2008).
6. Lækka skattheimtu af eldsneyti um 20 %. 
7. Koma samningum um stóriðju í Helguvík og á Bakka í höfn og þar með vinnu við viðeigandi virkjanir.
8. Afnema gjaldeyrishöftin.
9. Jafna atvinnurétt og tryggja atvinnurétt allra atvinnugreina í landinu gegn fjandsamlegri yfirtöku hins opinbera. 
10. Losa fyrirtæki og einstaklinga úr viðjum fjárhagsafleiðinga Hrunsins.

Með þessu móti má auka fjárfestingar í landinu upp í 400 mia. kr á ári, sem á að geta aukið tekjur ríkisins strax um 50 mia. kr og með 4 % hagvexti á ári um 100 mia. kr á ári eftir 4 ár.  Með kostnaðarlækkunum í ríkisgeiranum með samkeppni um þjónustuna, eins og víða tíðkast, m.a. í Svíþjóð, og með beztum árangri í Singapúr, næðist jöfnuður á fjárlögum á fyrsta kjörtímabili, og landið kæmist á hraða siglingu á vængjum hagvaxtar út úr skuldafjötrunum. 

Með því að koma byggingariðnaðinum og verktakageiranum með þessum hætti á fætur aftur auk öflugrar þjónustu við sjávarútveginn, ásamt þróun ferðamannaiðnaðar og smáiðnaðar af margvíslegu tagi, er ekki óraunhæft að ætla, að á 6 árum muni takast að fjölga í einkageira atvinnulífsins um 30 þúsund manns og samtímis að auka við framleiðnina með heilbrigðri samkeppni, svo að traustur grunnur skapist til kjarabóta.

Með gunnfána af þessu tagi eiga borgaraflokkarnir að geisast út á vígvöllinn í baráttu fyrir næstu Alþingiskosningar.  Valið stendur á milli atvinnu, hagvaxtar og sjálfstæðis annars vegar og atvinnuleysis, stöðnunar og þjóðargjaldþrots hins vegar.       

      

     

Vanheilagt bandalag

Upp úr skjóðunni eru nú að skjótast molar, sem varpa skýrara ljósi á, hvílík regingjá er á milli orða og gjörða forkólfa ríkisstjórnarinnar.  Myrkraverk þeirra leynast ekki lengur.  Fjármálaráðherrann, Steingrímur Jóhann Sigfússon, er nú orðinn ber að því að vera vikapiltur alþjóðlegra fjármálaafla, líklega vogunarsjóða.  Ískyggilegt er, að hann skuli hafa selt þeim Aríonbanka og Íslandsbanka og tapað um 20 milljörðum króna á þeim viðskiptum.  Ríkisstjórn Geirs Hilmars Haardes var með áform um, að á rústum föllnu bankanna þriggja risu þrír ríkisbankar.  Átti sú fjármögnun að nema lægri upphæð en fjármögnun nýju bankanna hefur kostað ríkissjóð. Átti að leiðrétta þá miklu hækkun skuldabyrðar heimila og fyrirtækja, sem af Hruninu leiddi, með afskriftum skulda í hinum nýju ríkisbönkum.  Ekki er að spyrja að mannvitsbrekkum norrænu velferðarstjórnarinnar.  

Skömmu eftir myndun vinstri stjórnarinnar, 1. febrúar 2009, var snúið við blaðinu.  Þá átti sér stað furðulegasta og dularfyllsta einkavæðing Íslandssögunnar á bak við tjöldin.  Vinnubrögð í anda ráðstjórnar.  Kröfuhafar gömlu bankanna voru gerðir að meirihluta eigendum Íslandsbanka og Aríonbanka.  Þetta gerðu Jóhanna Sigurðardóttir og Steingrímur J. með "skjaldborg um heimilin" á vörunum.  Svikamilla Samfylkingar og Vinstri hreyfingarinnar græns framboðs til að greiða fyrir aðild að Evrópusambandinu, ESB, sem hafði í hótunum er að koma í ljós. Lýðskrumarar, hræsnarar og hreinar undirlægjur erlends valds sviku þannig skuldugan almenning í klær óprúttinna gróðapunga og héldu skuldugum fyrirtækjum í heljarklóm.  Þetta var gert undir hinu raunverulega kjörorði ríkisstjórnarinnar: "Tortryggni, öfund og sundrungarandi".

Hér hefur hin misheppnaða og fláráða stjórnarforysta, Jóhanna Sigurðardóttir og Steingrímur Jóhann, framið slíkt axarskapt, að kalla verður saman Landsdóm til að kveða upp úr um sýknu eða sekt um landráð, "þegar þau siguðu erlendum kröfuhöfum í gegnum hina föllnu banka gegn íslenskum fyrirtækjum og almenningi í vanda", eins og segir í forystugrein Morgunblaðsins, "Alvarleg afglöp", mánudaginn 23. maí 2011.  

Annað ríkulegt tilefni til að láta téða forkólfa finna rækilega til tevatnsins úr þeim katli, sem þau sjálf drógu ónotaðan og rykfallinn fram og hituðu upp með offorsi, er "Icesave" málið frá upphafi til enda.  Vonandi boðar stjórnarandstaðan á þingi brátt undirbúning slíks málatilbúnaðar.  Hér eru á ferðinni margfalt meiri sakarefni en í máli Geirs Hilmars, sem sakaður er um vanrækslu í starfi án þess að nokkur maður hafi getað bent með trúverðugum hætti á það, sem hann átti að gera, en lét ógert.  Ákæra núverandi þingmeirihluta er ómálefnaleg, en við téð axarsköpt skötuhjúanna örmu voru skýrir valkostir.         

Skriðdýrsháttur ríkisstjórnar vinstri manna í Icesave-málinu gagnvart fjármálafurstum á Bretlandi og í Hollandi, ásamt skósólasleikjum í Berlaymont, höfuðstöðvum ESB, er af nákvæmlega sama meiði og gagnvart hinum erlendu kröfuhöfum bankanna.  Þessi lágkúra vinstri manna gagnvart auðvaldinu er vel þekkt úr sögu Samfylkingarinnar, eins og rakið er skilmerkilega í nýútkominni bók Björns Bjarnasonar, fyrrverandi ráðherra, "Rosabaugur yfir Íslandi". 

 

Hér er við hæfi að grípa niður í Reykjavíkurbréf Morgunblaðsins, 20.05.2011, "Ó, litla þjóð":

"En Samfylkingin, helsta skjól útrásarmanna, afsakandi þeirra og útrásarsleikja frá sínum fyrsta degi pólitískrar tilveru komst skaðlaus frá kosningunum."

Samfylkingin var stjórnmálalegur bakhjarl og fótaþurrka Baugs, enda studdu fjölmiðlar Baugs Samfylkinguna í síðustu kosningum, og þannig útskýrir höfundur Reykjavíkurbréfs, að Samfylkingin skyldi sleppa við skell í síðustu Alþingiskosningum.  Nú er hins vegar komið að skuldadögum.  Blekkingarhjúpinum hefur verið svipt burt, og eftir situr ófrýnilegt smetti landssvikara. 

Samfylkingin þjónaði útrásarmönnum til borðs og sængur.  Skemmst er að minnast REI-hneykslisins, þar sem Dagur B. Eggertsson, borgarfulltrúi, og Össur Skarphéðinsson, þáverandi iðnaðarráðherra, studdu með ráðum og dáð, að útrásarvíkingarnir læstu klóm sínum í Orkuveitu Reykjavíkur.  Svo nefndir sexmenningar í borgarstjórnarflokki Sjálfstæðisflokksins stöðvuðu þessa ráðagerð á síðustu stundu og uppskáru fyrir það hatur spilltrar klíku. 

Samfylkingin vinnur nú ötullega að inngöngu Íslands í ESB.  Þar styður hún hagsmuni bankaauðvaldsins, sem í öllum löndum Evrópu styður æ meiri samruna ("Ever closer Union") og ræður för ESB, sbr harðneskjulega aðför að Grikkjum, Írum og Portúgölum, þar sem ESB berst fyrir hagsmunum lánadrottnanna.  Þetta er meginskýringin á fantabrögðum ESB gagnvart Íslendingum eftir Hrun. Samfylkingin var handbendi braskara og fjárglæframanna, sem átu bankana að innan, eða með orðum höfundar ofangreinds Reykjavíkurbréfs:

"Burðarviðurinn hafði verið seldur og auðurinn sem út úr því braski kom settur í vöxt í kjörlendi hans, skattaskjólum og þekktum peningafylgsnum."

Samfylkingin hefur ekkert breytzt frá árunum fyrir Hrun, enda neitar hún að horfast í augu við sjálfa sig og fortíð sína. Við mat á réttmæti umsóknar Íslands um aðild að ESB er nauðsynlegt að gera sér grein fyrir, að hagsmunir auðvalds Evrópu, sem ræður ESB, fara ekki saman við hagsmuni Íslands.  Ísland er norðlæg eyja, framleiðsluland sjávarafurða, málma og landbúnaðarafurða, og þarf að gæta auðlinda sinna, sem að baki þessari framleiðslu standa.  Landið er á jaðri Evrópu án landamæra að nokkru landi ESB.  Nágrannarnir eru Færeyingar, Norðmenn og Grænlendingar, og ber að rækta samvinnu sérstaklega við þessar þjóðir um leið og viðskiptasamband er eflt og samstarfsverkefnum fjölgað vestur á bóginn. 

Jafnframt þarf Ísland að gæta framtíðar hagsmuna sinna í norðri, en ekki að afsala þeirri hagsmunagæzlu í hendur komandi stórríkis í suðri, þó að vinsamleg samskipti við það séu okkur nauðsyn.  Nýlega töpuðu Íslendingar í samkeppni við Norðmenn um að hýsa aðalbækistöðvar samtaka ríkja, sem land eiga að Norður-Íshafinu og/eða norðurpólnum.  Hvers vegna halda menn, að það hafi verið ? 

Það var vegna umsóknar Íslands um aðild að ESB.  Þessi ríki norðursins vilja ekki hleypa ESB að borði Norðurskautsráðsins, því að ESB rekur nýtingarstefnu og viðskiptastefnu, sem brýtur í bága við hagsmuni norðursins.  Nægir að nefna hval og sel í því sambandi.  Hagsmunum Íslands er bezt borgið í höndum Íslendinga sjálfra.  Sagan sannar þessa fullyrðingu áþreifanlega.  Fjölnismenn og frelsishetjan, Jón Sigurðsson, forseti, reyndust um þetta sannspáir.  

Aðstæður í samfélaginu hafa breytzt svo mikið frá kosningunum í apríl 2009 með nýjum upplýsingum og afleitri reynslu af þjóðhættulegri afturhaldsstefnu rauðgræna bandalagsins, að eðlileg lýðræðiskrafa er um Alþingiskosningar hið fyrsta samfara þjóðaratkvæðagreiðslu um framhald aðlögunar íslenzka stjórnkerfisins að ESB eða stöðvun umsóknarferlisins og afturköllun óheillaumsóknar.       

   

Vantraust

Ríkisstjórnin er trausti rúin, enda klúðra ráðherrar hennar öllu, sem þeir koma nálægt.  Forsætisráðherra, sem henti frá sér efnahagsmálunum og tók til sín jafnréttismálin í staðinn, tókst ekki að ráða skrifstofustjóra án þess að brjóta jafnréttislög að dómi jafnréttisráðs. 

Umhverfisráðherra er margdæmdur fyrir brot í starfi; kosningar til stjórnlagaþings, aðalhugðarefni forsætisráðherrans, voru ógiltar af Hæstarétti vegna óvandaðrar lagasetningar og klúðurs við framkvæmd, en þá gerði Alþingi sér lítið fyrir og skipti um nafn á fyrirbærinu, eins og aðrir skipta um brók.  Nú býr stjórnlagaráð sig undir að heimta stjórnarskrárbrot með því að Alþingi láti tillögur þess, órýndar af því sjálfu, ganga til þjóðarinnar beint.  Þetta er alger farsi og lágkúran helber.  

Atvinnurekendur og verkalýðshreyfing hafa lýst örvæntingu sinni yfir verkleysi ríkisstjórnarinnar gagnvart öllu, er til framfara og atvinnusköpunar kann að horfa.  Samtök sveitarstjórna hafa gefizt upp á ríkisstjórninni.  Aðeins féttastofan RÚV-TASS styður ríkisstjórnina. Réttasta lýsingin á stöðunni er sú, að ríkisstjórnin er dauð, en afturgangan er enn með tilburði til að þvælast fyrir.  

Talsmenn höfuðatvinnuvega landsins hafa lýst hneykslun sinni á niðurrifsstarfsemi ríkisstjórnarinnar gagnvart atvinnuvegunum.  Ríkisstjórnin sýnir iðnaðinum, sér í lagi stóriðju, beinan fjandskap, hvað sem innantómum fagurgala iðnaðarráðherra líður.  Ríkisstjórnin hótar að eyðileggja áratuga uppbyggingarstarf í sjávarútvegi og að tortíma lífsnauðsynlegum viðskiptasamböndum, sem reist eru á stöðugleika, t.d. á afnotarétti aflahlutdeilda (kvóta).

Minnzt var á framkomu ríkisstjórnarómyndarinnar við atvinnuvegina hér að ofan.  Engan þeirra hefur hún leikið jafngrátt og sjávarútveginn.  Jón Bjarnason, sjávarútvegs-og landbúnaðarráðherra, gefur dauðann og djöfulinn í allt, sem snertir arðsemi greinarinnar.  Hann, eins og flokkssystir hans í umhverfisráðuneytinu, er í stjórnmálum og stundar stjórnmál með gerðum sínum í ráðuneytum sínum.  Þetta er stjórnsýslubrot og má flokka til siðrofs,sem er einkenni alræðissinnaðra stjórnmálamanna, sem hatast við einkaframtakið og einstaklingsfrelsi, en láta tilgang stjórnmálastefnu sinnar helga meðalið.  

Í góðri grein prófessors Ragnars Árnasonar í Morgunblaðinu 7. marz 2011 sýnir hann með gildum rökum og tilvísunum í aðra fræðimenn, að það eru allt önnur öfl að baki byggðaröskunar á Íslandi og annars staðar en kvótakerfi sjávarútvegs.  Kvótakerfið var sett á í neyð til að mæta þeirri stöðu, sem upp var komin í sjávarútvegi í upphafi 9. áratugar 20. aldarinnar, er sóknarþunginn var orðinn langt umfram veiðiþol miðanna.  Aflamarkskerfið reyndist bjarga sjávarútveginum og þar með íslenzka þjóðfélaginu frá efnahagshruni, þegar leyfilegur þorskafli var minnkaður úr um 320 kt/a á áratugunum 1970-1990 í um 200 kt/a 1991-2009.  Kvótakerfi með framsalsrétti veiðiheimilda hefur jafnframt komið fótunum undir sjávarútveginn að nýju þrátt fyrir þennan gríðarlega aflasamdrátt.  Grundvöllur þessa góða árangurs er langtíma afnotaréttur útgerðar á miðunum, sem gerir langtíma áætlanagerð, viðskiptasambönd og fjárfestingar kleif.  Ríkisvaldið, aftur á móti, hefur með ákvæðinu um þjóðareign í kvótalögunum rétt til að stjórna veiðunum í því augnamiði að hámarka veiðiþol miðanna til lengdar þjóðinni allri til hagsbóta.  Neyðarúrræði hefur reynzt furðuvel, og íslenzka fiskveiðistjórnunarkerfið ber höfuð og herðar yfir önnur slík kerfi, þegar árangur og arðsemi er lagður til grundvallar.  Það þjónar þess vegna hagsmunum almennings vel, þrátt fyrir sögulega agnúa, og má alls ekki rífa það niður með gerræðislegri forræðishyggju, sem auka mun tilkostnaðinn og minnka afrakstur útgerðarinnar auk þess að gera henni ókleift að standa við langtímasamninga sína við birgja og viðskiptavini.      

Ríkisstjórnin gengur í berhögg við samtök bænda, þegar hún undirbýr aðlögun landbúnaðarins að landbúnaðarstefnu ESB, sem leikið hefur landbúnað Evrópu grátt og mundi ganga af íslenzkum landbúnaði dauðum í sinni núverandi mynd, en við tækju einhvers konar risabú og gervibú með kostum þeirra og göllum og byggðamynztri, sem fæstum Íslendingum er að skapi.  Eðlileg þróun og framleiðniaukning íslenzks landbúnaðar mundi stöðvast og sérstaða hans hverfa.  Spurning, hvort gæðunum yrði fórnað fyrir magnið, eins og reyndin er í ESB.   Ferðamennskan kvartar sáran undan þungum álögum, sem skekkja samkeppnistöðu hennar.  Atvinnuleysi er tekið að vaxa á ný.  

Við þessar ömurlegu aðstæður, sem lýsa má í einu orði, þjóðfélagshrörnun, er einn aðili í þjóðfélaginu stunginn líkþorni.  Það er hinn sögufrægi vinnustaður við Austurvöll, Alþingi.  Í Hrunskosningum fyrir tæpum tveimur árum varð hann reyndar með endemum illa skipaður, eins og hrakfarir þingmeirihlutans við lagasetningu bera vott um.  En er minnihlutinn beysnari ?  Hvernig í ósköpunum stendur á því, að hann hefur enn ekki lagt fram vantraust á einstaka ráðherra og/eða á ríkisstjórnina sem heild ?  Hvar er og hvað er Sjálfstæðisflokkurinn ?  Eftir atkvæðagreiðslu sína á Alþingi verður forysta hans, sem valdið hefur vonbrigðum með deyfð og lélegri herstjórnarlist, að svara þessari spurningu á næsta Landsfundi.  Árangur Sjálfstæðisflokksins er ófullnægjandi. Sjálfstæðisflokkurinn á að vera baráttutæki fyrir frelsi einstaklingsins og mannsæmandi kjörum allra landsmanna.  Hvernig í ósköpunum er unnt að samræma þetta markmið þeim gjörningi að styðja stórskaðlega ríkisstjórn við að leggja 100 milljarða króna helsi á skattborgara landsins að óþörfu ?; og það ofan í óþverrabragð Breta að beita hryðjuverkalögum á þjóðina, sem ollu henni svipuðu tjóni og Icesave.  Sigurbjörn Svavarsson hefur sýnt fram á með glöggum rökum, að 100 milljarðar verði upphæðin með vöxtum, sem greiða þarf.  Síðast reit hann um þetta í Morgunblaðið þann 26. marz 2011 í greininni "Rangir útreikningar samninganefndar ríkisins".  

Eitt kjörið mál til vantrausts á þingi er umsóknin um aðildina að ESB.  Það mál hefur allt til að bera, sem vantraust þarf: forsendubrest, fjáraustur, óvinsældir á meðal almennings, heitar tilfinningar og klofning í stjórnarliði.  Samt bólar ekki á vantrausti.  Getur verið, að aumingjaskapurinn tröllríði húsum víðar en í stjórnarráðinu ?  Það eru undanvillingar í stjórnarandstöðuliðinu, sem óttast er, að veita mundu ríkisstjórninni brautargengi í atkvæðagreiðslu um vantraust vegna ESB-umsóknar.  Það er nauðsynlegt fyrir Sjálfstæðismenn og Framsóknarmenn að fá á hreint, hvorum megin hryggjar þetta fólk ætlar að liggja.  Þá verður hægt að taka á því, eins og það verðskuldar, í flokksráðum og á landsfundum flokkanna með lýðræðislegum hætti, svo að ekki sé nú talað um undirbúning næstu þingkosninga.  Því verður ekki trúað, að þingmenn stjórnarandstöðu yrðu til að framlengja líf lamaðrar ríkisstjórnar félagshyggjunnar, sem aðeins nær samstöðu um auknar skattbyrðar og hefur þegar kostað samfélagið 300 milljarða króna í glötuðum hagvexti og ætlar að taka 100 milljarða króna út úr hagkerfinu og senda til Breta og Hollendinga að óþörfu.  Það er kysst á vöndinn.  

Ríkisstjórn, sem lafir við völd á óttanum einum við kjósendur, á ekkert annað skilið en náðarhöggið með vantrausti.  Að láta slíkt hjá líða verður að túlka sem annað tveggja: stjórnmálalegan lydduhátt eða óbeinan stuðning við stefnuleysi ríkisstjórnarinnar og undirmáls stjórnarhætti. 

Út er komið vorhefti ársfjórðungsritsins Þjóðmál.  Er unnt að komast á vefsvæði tímaritsins frá tengli hér á síðunni.  Í vorheftinu er grein eftir höfund þessa vefseturs, "Viðreisn-víðtækar umbætur", þar sem viðfangsefnið er að varða veginn út úr núverandi hrörnunarástandi íslenzka þjóðfélagsins.  Það er óþarfi að taka það fram, að áður en slík viðreisn getur hafizt er nauðsynlegt að setja núverandi stjórnvöld til hliðar.   

    

      

 

Gauf og fum

Illa er högum komið einnar þjóðar, þegar stjórnarháttum forystu ríkisins verður helzt lýst sem gaufi og fumi.  Einmitt þannig háttar þó til um hina voluðu vinstri stjórn, sem nú grefur sína eigin gröf.  Er þá vonlegt, að hún efni til stjórnlagaþings til að færa athyglina af sér og sínum 150 nefndum (1,6 nefnd á viku að meðaltali), en  nefndaskipanir í stað stefnumörkunar, skattahækkanir og daður við fullveldisframsal eru kennimörk ríkisstjórnarinnar.  Leiðir þar blindur haltan. 

Trúmenn á vinstri væng stjórnmálanna kynnu að spyrja, hvort seinlætið gæti verið birtingarmynd vandvirkni.  Það er nú öðru nær.  Önnur eins hrákasmíði við lagasetningu og  stjórnvaldsákvarðanir og fum við framkvæmdina hefur aldrei sézt áður hjá nokkurri ríkisstjórn hérlendis.  Hefur ríkisstjórnin verið gerð afturreka með hvern gjörninginn á fætur öðrum, fyrir dómstólum og eftirlitsstofnunum, og eru dæmin um hroðvirknina legíó.  Ríkisstjórnin nær ekki máli.

Nýjasta dæmið er héraðsdómur, sem sýndi fram á, að ársgömul lagasetning um ábyrgðarmenn lántakenda var gjörsamlega haldlaus, enda stríddi hún gegn Stjórnarskrá.

 

Hvernig halda menn, að farið hefði fyrir Íslandi haustið 2008, þegar hrun varð á alþjóðlegum fjármálamörkuðum við gjaldþrot Lehman Brothers, hefði vinstri stjórn þá verið við völd ?  Því er fljótsvarað.  Landið væri gjaldþrota nú. 

Eitt þessu til sannindamerkis er gauf og fum núverandi stjórnvalda við allt, sem máli skiptir.  Hitt er, að langlíklegast er, að vinstri stjórn í Hruni hefði farið sömu leið og sú írska, þ.e. að láta ríkið ábyrgjast allar skuldbindingar bankanna.  Þá væru skuldir ríkisins nú 8000 milljörðum meiri en raunin er, sem útilokað væri fyrir þjóðina að rísa undir.  "Icesave-samningur" Svavars Gestssonar og Steingríms Jóhanns sýndi, að vinstri forystan, "nómenklatúran", svífst einskis í viðleitni sinni við að bregða á Íslendinga fátæktarhlekkjum alræðis öreiganna.

Afstaða vinstri stjórnarinnar til krafna erlendra kröfuhafa og samningar hennar um "Icesave" sýna fram á hug hennar til ríkisábyrgða á skuldbindingum einkabanka.  Ríkisstjórn félagshyggjunnar hefði í Hruni umsvifalaust flaðrað upp um framkvæmdastjórn ESB og fórnað Íslandi á altari Evrópuhugsjónar kratanna.  Við værum nú jafnvel öreigar með beiningastaf í Brüssel undir "verndarvæng" hrægammanna, sem Írar eru að fá smjörþefinn af nú. 

Málflutningur beturvitanna í hópi hagfræðinga hérlendra, ýmissa, og háskólaprófessora úr mörgum hornum, fyrir og eftir Hrun, sýnir ennfremur, að þeir hefðu kynt undir feigðarflaninu, kinnroðalaust, þó að leið þeirra leiddi augljóslega til glötunar sjálfstæðis. 

Moldvörpur höfðu þá ekki erindi sem erfiði, en skriðu fram úr fylgsnum sínum í búsáhaldabyltingunni.  Íslendingar mega þakka sínum sæla fyrir að hafa haustið 2008 búið við stjórnvöld, sem gátu tekið fjöldann allan af erfiðum ákvörðunum á skömmum tíma undir miklum þrýstingi; ákvarðanir, sem nú í írsku ljósi virðast, á heildina litið, hafa verið þær beztu á peningamálasviðnu fyrir hagsmuni íslenzku þjóðarinnar, sem völ var á.  Þar stóðu í stafni forsætisráðherra og formaður seðlabankastjórnar.  Þó að núverandi ríkisstjórn taki sér óendanlegan tíma, getur hún samt enga óvitlausa ákvörðun tekið.

Stjórnendur landsins á Hrunstímanum sættu eftir á óvæginni og ósvífinni gagnrýni, lygamyllur niðurrifsaflanna möluðu stanzlaust, og með makalausri skýrslu Rannsóknarnefndar Alþingis var höfuðið bitið af skömminni.  Nefndin hengdi sig í tittlingaskít, formsatriði um fundargerðir á ögurstundu, en horfði fram hjá því, að þjóðarafrek voru unnin við afar erfiðar aðstæður, nánast stríðsástand.  Þetta lýkst upp fyrir mönnum nú á dögum írska hrunsins, sem er miklu svakalegra en hið íslenzka, þó að stærð íslenzku bankanna hafi líklega verið meiri í hlutfalli við landsframleiðslu móðurlandsins.  Fyrir vikið sóttu félagshyggjuöflin hérlendis, blinduð af hatri lítilmenna "með skítlegt eðli", að fyrrverandi forsætisráðherra og eru nú búin að breyta þeirri lögsókn í réttarfarslegan óskapnað.  Grundvallarreglur nútíma réttarríkis eru fótum troðnar af einræðisöflum, sem hunza þrígreiningu ríkisvaldsins og eru landinu til mikillar minnkunar. Sómi landsins liggur við að hætta þessum skrípaleik stjórnmálalegra ofsókna á formi réttarhalda.

Auðvitað verður þessi mynd skýrari, þegar frammistaða Hrunsstjórnar og þáverandi Seðlabankastjórnar er borin saman við núverandi hörmung í Stjórnarráði Lísu í Undralandi og í Svörtuloftum skömmtunarstjórans skrýtna, þar sem axarsköpt, fáránleiki og doði ráða nú húsum.  Það er ýmislegt fleira en þessi samanburður stjórnvalda, sem bendir til, að dómur sögunnar verði Hrunsstjórninni hagfelldur, þegar öllu er á botninn hvolft, og auðvitað allt annar og betri en dómurinn yfir ríkisstjórnum Lísu í Undralandi.  Þær eru hver annarri lakari og munu verða taldar hinar verstu frá upphafi Heimastjórnar. Hvernig á annað að vera ? 

Þekktur hagfræðingur, Paul Krugman, hefur lýst því yfir, að íslenzka leiðin, úrlausn á neyðarástandi á kostnað erlendra lánadrottna, innlendum sparifjáreigendum í vil, hafi verið lögleg og hagfræðilega mun affarasælli en sú írska haustið 2008 gagnvart almenningi í þessum löndum, svo að hann er þar á sama báti og núverandi stjórnarandstæðingar á Íslandi.  Grunnur var þarna lagður að skjótri viðreisn hagkerfisins, en hin "norræna velferðarstjórn" klúðraði því gullna tækifæri. 

Með verstu ríkisstjórn sögunnar hérlendis nú í tæp 2 ár hafa ofangreindar staðreyndir Hrunsins legið í láginni þar til Írland féll.  Aðdáendur ESB og evru ættu nú að beina sjónum að örlögum Portúgals, sem verður næsta fórnardýr evrunnar. Það gengur hratt á neyðarsjóðinn, sem þýzkir skattborgarar voru látnir fjármagna að mestum hluta, og Evrópa logar nú frá Atlantshafi til Eyjahafs vegna evrunnar.  Pýreneaskaginn verður sviðin jörð og hagkerfi Ítalíu er helsjúkt.  Meira að segja heimaland Brüssel, Belgía, hefur sýkzt.  Evran, sem var gjald Þjóðverja fyrir endursameiningu lands síns, er ekki á vetur setjandi, og Deutsche Mark, dálæti þýzku þjóðarinnar, mun koma til skjalanna.  Stjórnmálahamur (evrugalli) Össurar, garmsins, og hans sálufélaga, mun fuðra upp í þeim hildarleik. Að Ragnarökum loknum verður spurt um framleiðslugetu og útflutningsverðmæti hagkerfis að baki myntar, en ekki froðu á borð við stærð fjármálakerfis eða fullnustu uppátækja eins og Maastrichtssamnings.  

Það er ekki nokkrum vafa undirorpið, að með borgaralega ríkisstjórn við völd undanfarin 2 ár mundum við nú búa við myndarlegan hagvöxt, þ.e. vaxandi landsframleiðslu, en ekki stöðugt minnkandi, eins og nýjustu gögn Hagstofunnar sýna.  Atvinnuleysi færi minnkandi og fólk væri á leið heim á ný (heim in das Reich, eins og sagt var) að taka þátt í uppbyggingu útflutningsdrifins framleiðslusamfélags, þar sem kraftur auðvaldsskipulagsins er virkjaður öllu vinnandi fólki til hagsbóta og tekjur hins opinbera fara vaxandi þrátt fyrir lækkandi skattheimtu.  Þetta verður að gerast til að losna undan þrúgandi klafa erlendra skulda ríkis, sveitarfélaga og fyrirtækja.

Til að svo verði þarf ekkert bóluhagkerfi, eins og bankarnir skópu hér og víðar í byrjun 21. aldarinnar, og óorði komu á alþjóðlegt markaðshagkerfi.  

Stjórnmálaflokkarnir tveir, sem nú ráða ríkisstjórn, eru fullkomlega ófærir um að leiða nokkurt mál til lykta með heilbrigðum og affarasælum hætti fyrir land og þjóð.  Ráðherrar þeirra vinna allt með öfugum klónum.  Hver og ein þeirra gjörð keyrir þjóðina dýpra ofan í svaðið, eins og nýjustu samdráttartölur Hagstofunnar vitna um.  Það er engin furða, þegar afturhaldssjónarmið ráða afstöðu til allra framfaramála og framkvæmda, og ráðherrar afturhaldsins, t.d. Svandís Svavarsdóttir, lýsa beinlínis yfir andstöðu sinni við hagvöxt.  Með slíkt fólk í forystu verður aldrei hagvöxtur, sem neinu nemur.  Slíkt fólk leiðir almenning í algerar ógöngur, og breyta leiktjöld, leikbrögð og látalæti, svo að ekki sé minnzt á mannalæti, þar engu um.     

   

 

   

Þrákelkni, þýlyndi og þekkingarskortur

Það furðufyrirbæri Íslandssögunnar, sem kallar sig nú Norræna velferðarstjórn, er ekki af baki dottið við að ganga fram af landslýð.  Nú er það að verða uppvíst að þvílíkri þráhyggju og undirferli, að með ólíkindum má telja, jafnvel þó að siðleysingjar eigi í hlut.  Í fullkomnu umboðsleysi rembist fjármálaráðherranefnan við samninga við erlend ríki á forsendum, sem íslenzka þjóðin hafnaði rækilega í þjóðaratkvæðagreiðslu 6. marz 2010. 

Á tyllidögum kallar þessi vinstri sveit fordæmdra sig stundum Fyrstu vinstri stjórnina á Íslandi, og er það einkar lærdómsríkt fyrir alþýðu manna að komast að því í eitt skipti fyrir öll, hvers konar óáran fylgir slíku fyrirbæri.  Aldrei aftur vinstri stjórn !

Það ætlar sem sagt að verða landsmönnum dýrkeypt lexía að kalla félagshyggjuöflin til valda.  Þjóðin gat þó ekki vitað fyrirfram, hvað slíkt bæri í skauti sér. Hún gat ekki vitað það, að félagshyggjuöflin væru algerlega óstarfhæf saman í ríkisstjórn.  Nú veit hún það, og vonandi verður dregin af þessari reynslu rétt ályktun næstu tvo áratugina eða svo.  Loddarar og lýðskrumarar 'félagshyggjunnar' eru landslýð óskaplega dýrir á fóðrum.  

Þar er um að ræða hundruði milljarða króna í glötuðum tækifærum, bæði í erlendum fjárfestingum og innlendum, sem kyrktar hafa verið af þessari vinstri stjórn, þannig að í hagkerfinu hefur ríkt stöðugur samdráttur frá Hruni, og engar horfur á hagvexti með sömu stjórnarherra hangandi við stjórnvölinn.   Verstar eru þó þær raunir og ógæfa, sem ríkisstjórn vinstri aflanna hefur leitt yfir fjölda manns, algerlega að þarflausu, með atvinnuleysisböli, "skjaldborg um heimilin", sem að engu gagni hefur komið, og skemmdarverk á heilbrigðisgeiranum með fjandskap við einkaframtak, kaldrifjaðri forsjárhyggju og þekkingarleysi á hlutverki heilbrigðisþjónustu fyrir dreifbýli landsins. Fordómarnir tröllríða fávísinni.

Ríkisstjórnin er svo heillum horfin, að öllum hennar verkum má lýsa með einhverju þeirra orða, sem fyrirsögn þessa pistils hefur að geyma, eða jafnvel öllum í senn.

Öll orðin, og miklu fleiri einkunnir, eiga við hið dæmalausa sukk og svínarí ríkisstjórnarinnar, t.d. það framferði að leggja sig í líma við að skuldbinda íslenzka skattborgara til að greiða erlendum innlánshöfum í Landsbankanum, gamla, sem nemur um MISK 1 (einni milljón króna) á hverja launþegafjölskyldu í landinu.  Samt höfðu þessar sömu fjölskyldur, og allar hinar, hafnað ábyrgð á þessu í þjóðaratkvæðagreiðslu, og þess vegna er ríkisstjórnin umboðslaus að pukrast við þessi myrkraverk, sem hún hefur aldrei ráðið við.  Gumar lítilla sanda og lítilla sæva verða þjóðhættulegir, þegar þeir fara að fást við erlenda menn.  Sukkurum er ekki stætt á, eina ferðina enn, að bjóða upp á þessa moðsuðu sína. 

Af fréttum að dæma er verið að semja um skuldaklafa um háls íslenzkra skattborgara á svipuðum forsendum og landsmenn höfnuðu 6 .marz 2010.  Breytingin, sem orðið hefur, er einvörðungu meiri heimtur í þrotabú Landsbankans en áður var búizt við og lægri vaxtaprósenta núna, enda eru t.d. seðlabankavextir víða nú undir 1,0 %.  Hvers vegna í ósköpunum á að láta íslenzka ríkið borga mun hærri vexti en þetta af fé, sem hollenzka og brezka ríkisstjórnin lögðu fram til uppgreiðslu innlána án þess að íslenzka ríkið færi fram á slíkt, svo að vitað sé ? Þessar vaxtagreiðslur eru fáránlegar og alger afleikur í samningaviðræðum að fallast á slíkt.  

Eftir höfnun forseta lýðveldisins og þjóðarinnar er einungis unnt að ganga frá þessu máli lagalega við andstæðinga okkar, þ.e. fyrir dómstólum, eða á alveg nýjum forsendum við samningaborðið, t.d. vaxtaleysi og skiptri ábyrgð þjóðanna þriggja, þar sem tekið er tillit til jöfnunar byrða á skattborgara landanna þriggja.  

Til hvers eru refirnir þá skornir ?  Þar kemur að þýlyndinu í fyrirsögninni.  Vitað er, að samningar, að skapi Breta og Hollendinga, eru skilyrði inngöngu í Evrópusambandið, ESB.  Það er verið að selja afkomu næstu kynslóða Íslands fyrir baunadisk í Brüssel, sem fólginn er í forréttindum embættismanna, góðum stöðum í Brüssel og miklum hlunnindum, og að tryggja forræðishyggjunni, sem jafnaðarstefnan snýst um, sess á Íslandi.  Það hefur alltaf verið skoðun íslenzkra jafnaðarmanna, að íslenzka ríkið stæðist ekki sem sjálfstæð eining, heldur yrði að vera hluti af stærri heild.  Þetta kom t.d. í ljós við lýðveldisstofnunina og kemur hvað eftir annað upp á yfirborðið. Jafnaðarmenn eru afætur í eðli sínu. 

 Það er að koma í ljós, að málflutningur efasemdarmanna og andstæðinga aðildar Íslands að ESB á undan og eftir 16. júlí 2009, er Alþingismenn ýmsir voru beittir annarlegum þrýstingi til að samþykkja umsókn, átti við full rök að styðjast.  Það, sem í boði er í Brüssel, er ESB, með kostum þess og göllum og án nokkurra varanlegra undanþága.  Sérréttir eru einfaldlega ekki á þessum matseðli, og að velja þennan matseðil mun leiða til alvarlegra meltingatruflana þjóðarlíkamans.  

Að ráðið til að tryggja sjálfstæðið sé að fórna því eru landsfjandsamleg öfugmæli.  Í hverju dæminu á fætur öðru kemur í ljós, að við höfum mun meiri áhrif til eflingar eiginn hags utan en innan við "Festung Europa".  Má þar nefna makríl, síld, hval, Icesave, skatta til ESB, viðskiptasamninga við Kínverja o.fl., svo að ekki sé minnzt á stórveldisdraumana með stofnun Evrópuhers með herskyldu til að berja ungviðið undir hollustu við Evrópufánann. 

Ekki er unnt að skilja við ESB án þess að nefna evruna.  Hún á nú í svo miklum þrengingum, að forseti leiðtogaráðsins, Herman van Rompuy, hefur opinberlega nú í viku 46/2010, séð ástæðu til að lýsa því yfir, að framtíð ESB sé stefnt í hættu, ef evran fellur.  Hvort Þýzkaland muni berjast fyrir evruna, er alls óvíst um, eins og nú er komið málum.  Þjóðverjar eru tilbúnir með Deutsche Mark, ef evran sekkur.  Þýzkaland ætlar ekki að fórna sér endalaust fyrir önnur lönd Evrópu með slaka hagstjórn.  Þeir, sem allt vilja í sölurnar leggja fyrir öflugan gjaldmiðil, ættu að sækja um aðild að Sambandslýðveldinu Þýzkalandi.  

Írar eru að falli komnir vegna evrunnar, Grikkir á framfæri ESB vegna hennar, Portúgalir afar tæpir og Spánverjar og Ítalir kunna að fylgja í kjölfarið.  Mynt án ríkisvalds og ríkissjóðs að bakhjarli virðist ekki ganga upp. Fyrir íslenzka hagkerfið er þá ekki eftir neinu að slæðast með inngöngu.  Við yrðum alltaf minnipokamenn innan þessa ríkjasambands eða sambandsríkis.  Auðlindastjórnun yrði í uppnámi, hvað sem belgingi kerfiskrata líður.  Við mundum ekki hafa bolmagn til að standa gegn þrýstingi annarra ESB ríkja, ef við höfnum innanborðs.  Slíkt bolmagn höfum við hins vegar nú í krafti fullveldis.  Að deila því með öðrum jafngildir óhjákvæmilega útvötnun á áhrifum okkar sjálfra og höftum á svigrúmi okkar.  Við yrðum sem hross í hafti algerlega upp á náð og miskunn annarra ESB-ríkja komin. 

Loddarar ríkisstjórnarinnar eru að vinna þjóðinni stórtjón með bjölluati í Brüssel.  Það býr engin alvara að baki umsókninni vegna klofnings ríkisstjórnarinnar.  Forkólfar og samningamenn ESB eru hafðir að ginningarfíflum, og þetta mun valda okkur miklum álitshnekki.  Því fyrr sem snúið er af þessari óheillabraut, þeim mun betra.  Ríkisstjórninni ber að láta fullveldi landsins njóta vafans.  Þar sem þess sjást engin merki, ber Alþingi nú þegar á haustþingi að kippa í taumana, stöðva rándýrt aðlögunarferlið og vísa þessu ólánsmáli til úrskurðar þjóðarinnar.

Myndin hér að neðan ber með sér staðreyndir, sem höfundum evrunnar kom ekki til hugar.  Mismunandi vexti á langtíma skuldabréfum ríkissjóða evru-landa.  Þetta er að ganga af evrunni dauðri og ætti að sýna Íslendingum svart á hvítu, að hérlendis gætu hæglega ríkt háir vextir eftir upptöku evru.