Forgangsröðun forherðingarinnar

Forgangsröðun stjórnvalda hverju sinni er lykilatriði fyrir hagsmuni borgaranna.  Forgangsröðun núverandi stjórnvalda er glórulaus og þess vegna engan veginn í þágu hagsmuna almennings í þessu landi, enda er kjaraþróun í landinu eftir því.  Hagur fólks og fyrirtækja fer í mörgum tilvikum versnandi og með sama áframhaldi horfir til landauðnar vegna spekileka.  Ríkisstjórnin er sökudólgurinn.  Hún þykist vera í "rústabjörgun", en hvar sér þess stað ?  Hún grefur sína eigin gröf, og rekunum verður kastað í lok apríl 2013.  Farið hefur fé betra.

Við Íslendingar megum ekki láta neitt tækifæri fram hjá okkur fara til að hamla gegn því falli á útflutningstekjum okkar, sem offramboð á þorski vegna aukinna veiða Rússa og Norðmanna í Hvítahafi er að valda.  Jafnaðarmenn eru að sigla hér öllu í strand, eins og þeir hafa gert eða eru að gera víðast hvar annars staðar.  Nægir að nefna Svíþjóð í því sambandi, sem komin var að fótum fram, þegar borgaraflokkarnir tóku við og sneru þróuninni við á um 7 árum.  Ef Noregur hefði ekki olíuna og gasið, væri löngu búið að kasta jafnaðarmönnum út úr stjórnarráðinu í Ósló.  Jafnaðarmenn hafa engin svör við vandamálum nútímans.  Þeir eru fastir í kennisetningum forræðishyggju og ríkisbúskapar.  Jafnaðarmenn á Íslandi eru handgengnir ESB og eru búnir að sefja sig upp í, að þaðan muni hjálpræðið koma Íslendingum til handa.  Svo hefur enn ekki orðið og mun auðvitað aldrei verða.  Kommissarar hvorki mega né vilja gefa öðrum fordæmi og bjóða Íslendingum sérkjör. Ef vinstri græni ráðherra atvinnuvega-og nýsköpunar mannar sig ekki upp og stendur í lappirnar gagnvart ofríki ESB og Noregs, þá gefur hann ofbeldisöflum "blod på tanden" og leggur lóð á vogarskálar þeirra, sem vilja hafa af Íslendingum rétt, sem þeir börðust mjög fyrir að fá á sínum tíma til nýtingar auðlinda hafsins, sem hefur orðið undirstaða lífskjarasóknar Íslendinga.   

Kunn er aðför stjórnvalda við Lækjartorg að atvinnuvegunum og sjálfsbjargarviðleitni fyrirtækja og einstaklinga.  Í tilviki sjávarútvegsins bætist nú við verðfall afurða upp á 20 % - 40 %, sem á eftir að valda stórerfiðleikum í íslenzka hagkerfinu, sem er mjög háð gjaldeyristekjum frá sjávarútveginum. Þetta á ekki sízt við um ríkisbúskapinn, t.d. heilbrigðiskerfið, sem nú er komið að fótum fram.  Okkur er það lífsnauðsyn að auka þjóðartekjur til að hindra hrun innviða þjóðfélagsins.

 Velferðarráðherrann kann ekki að skammast sín.  Hann hefur sýnt af sér jafnaðarlegan heybrókarhátt með því að skýla sér stöðugt á bak við forstöðumenn stofnana og látið þá bera hita og þunga dagsins af niðurskurði á starfsemi.  Ekki er það stórmannlegt.  Lengst hefur þetta framferði gengið á Landsspítalanum.  Þar bauð hann forstjóra Landsspítalans ríflega kauphækkun fyrir að bregða stöðugt fyrir sig skildi og vinna ötullega að alls konar hagræðingaraðgerðum til að mæta niðurskurði fjárheimilda Alþingis.  Nú er komið að leiðarlokum.  Jafnaðarmennirnir eru búnir að keyra Landsspítalann og allt heilbrigðiskerfið í strand.  Þeir hafa engar lausnir, sem duga, frekar en venjulega, og starfsfólkið hefur sagt hingað og ekki lengra.  Ef fimmtungur hjúkrunarfræðinga gengur út af Landsspítalanum, þá deyr hann.  Við svo búið má ekki standa.

Jafnaðarmenn eru ófærir um að leita nýrra lausna, af því að þeir eru helteknir af forræðishyggju og miðstýringaráráttu.  Kostnaðarvandinn verður aldrei leystur á kostnað sjúkraliða, hjúkrunarfræðinga og lækna.  Hann verður leystur með valddreifingu og virkjun einkaframtaks, þ.e. með kaupum ríkisins á þjónustu frá einkafyrirtækjum, sjálfseignarstofnunum og sveitarfélögum, svo að eitthvað sé nefnt.  Reynslan, t.d. frá Svíþjóð, sýnir, að við þetta lækkar kostnaður ríkissjóðs, þjónustan batnar, biðlistar styttast og laun í sjúkrageiranum hækka. Síðast af öllu megum við við atgervisflótta úr sjúkrageiranum. 

  

Þann 18. janúar 2013 bárust þau ótíðindi frá Brüssel, að ESB og hin norska vinstri stjórn jafnaðarmannsins Stoltenbergs, sem hlýtur að verða kosin burt í Stórþingskosningunum í haust, eins og íslenzka vinstri stjórnin í vor vegna ranghugmynda og getuleysis, hefðu ákveðið makrílkvóta handa sér alls upp á 90 % af ráðlögðum kvóta fiskifræðinga þeirra.  Þetta er stríðshanzki ESB í andlit Íslendinga, því að þá bíða okkar 10 %, eða innan við þriðjungur þess, sem Jón, tvírekinn, Bjarnason, úthlutaði okkur árið 2012, þ.e. 140 kt, en þá munu veiðarnar hafa numið um 150 kt.  Þessum 10 % eða 54 kt þyrftum við að deila með Færeyingum, Grænlendingum og Rússum, þannig að við gætum orðið að sætta okkur við um 10 % af veiðum undanfarinna ára.

  Nú sjáum við í hnotskurn, hvílíkum hreðjatökum gömlu nýlenduveldin í Evrópu mundu taka okkur, ef við gengjum þeim á hönd.  Þá yrðum við gjörsamlega varnarlaus, en nú getum við í krafti fullveldis okkar teflt fram rétti okkar sem strandríkis á grundvelli Hafréttarsáttmála Sameinuðu þjóðanna.  Við eigum rétt á að ákvarða okkur aflahlutdeild á grundvelli eigin vísindalegrar ráðgjafar Hafrannsóknarstofnunar, þannig að sjálfbærni veiðanna sé tryggð. 

Árið 2012 er talið, að 1,0 Mt (milljón tonn) af makríl hafi komið inn í íslenzku lögsöguna og þyngzt þar um 0,5 Mt og orðið að 1,5 Mt stofni.  Til þess þurfti hann að éta 3,0 Mt af æti, sem þá fór ekki í viðgang annarra nytjastofna lögsögunnar, s.s. síldar og loðnu. Svo kölluð veiðiregla um sjálfbærar veiðar er um stuðul í kringum 25 % af stofnstærð.  Ef við gefum okkur, að fiskifræðingar ákvarði hann 22 % af makrílstofni í íslenzkri lögsögu, þá gæti kvóti Íslendinga orðið 330 kt árið 2013.  Ákvörðun um kvótann 200 kt á makríl 2013 til Íslendinga væri þess vegna bæði sjálfbær og sanngjörn.

Enn hefur ekki heyrzt múkk frá atvinnuvega- og nýsköpunarráðherra Íslands út af þessum gerningi.  Öðru vísi mér áður brá, þegar sá þingmaður á í hlut, en hann hefur löngum verið sagður vera með kjaftinn fyrir neðan nefið og er einn mesti kjaftaskur þingsins.  Nú kemur í ljós, að maðurinn er múlbundinn.  Hver á múlinn ?  Hann heitir Stefan Füle.  Málið er grafalvarlegt.  Með hinni bráðfeigu umsókn um aðild Íslands að Evrópusambandinu (ESB) er búið að hleypa ESB hér inn á gafl.  ESB rekur hér áróðursskrifstofu og útdeilir fjármunum, Júdasarpeningum, til að ná hér töglum og högldum.  Það setur ístöðulitla íslenzka stjórnmálamenn og embættismenn upp að vegg.  Enn bendir ýmislegt til, að ríkisstjórnin heykist á að taka afstöðu með hagsmunum Íslendinga.  Við erum þó enn með þessi fyrirbrigði í vinnu, sem aldrei skyldi verið hafa.

Þetta er nákvæmlega sama hegðunin og í Icesave-málinu og skýrir undarlega hegðun í bankamálinu líka, þegar kröfuhöfum voru afhentir bankarnir á silfurfati.  Aldrei er forgangsraðað með hagsmuni íslenzkrar alþýðu að leiðarljósi.  Það er alltaf verið að þóknast kommissörum í Berlaymont.  Það eru vafalaust mikil undirmál á ferðinni, og það, sem fram fer á milli Össurar Skarphéðinssonar og embættismanna ESB, svo og Steingríms, hefur ekki komið upp á yfirborðið.  Þeir eru búnir að setja hausinn upp í gin þursans og þora nú ekki að ganga gegn Damanaki, hinni grísku, sem fer með sjávarútvegsmál, og fylgja fordæmi Tvírekins, sem setti 145 kt kvóta á grundvelli 1,1 Mt stofns þá.  Makrílstofninn í íslenzku lögsögunni fer vaxandi, fiskifræðingar ESB og Noregs minnka ráðlagða veiði samt um 15 %.  Þetta er vegna þess, að makríllinn er að fara af þeirra miðum. 

Þetta er prófmál á fullveldi landsins.  Við vitum, að ESB mun ráða því á Íslandi, sem því sýnist, ef við göngum í ESB, en innan EES höfum við fullan rétt á að fara að ráðleggingum íslenzkra fiskifræðinga um kvóta á makríl og öðrum tegundum innan íslenzkrar lögsögu. 

Afstaða og hegðun norsku vinstri stjórnarinnar er athygliverð.  Hún viðrar sig upp við ESB, enda er jafnaðarmannaflokkurinn þar, Arbeiderpartiet, fylgjandi inngöngu; þó ekki jafneindregið og Samfylkingin.  Þessi afstaða ríkisstjórnarinnar norsku er reist á hagsmunamati hennar fyrir hönd norsks sjávarútvegs og sýnir, að hún telur norskum sjávarútveggi standi ógn af þeim íslenzka.  Hér heima er vel þekkt, að aðalsamkeppniaðili íslenzks sjávarútvegs er sá norski.  Í þessu ljósi er viðbjóðslegt að horfa upp á samfellda aðför íslenzku ríkisstjórnarinnar allt þetta kjörtímabil að íslenzkum sjávarútvegi.  Íslenzka ríkisstjórnin með jafnaðarmenn í broddi fylkingar er Trójuhestur innan borgarmúra hagsmuna íslenzkrar alþýðu.       

                                                                                          

Heilnæmi matvæla

Ísland nýtur enn sérstöðu í heiminum fyrir hreinleika.  Við eigum gnótt neyzluvatns, 600 m3/s, og nýtum aðeins 1 % af því um þessar mundir.  Loftið er yfirleitt hreint og heilnæmt, þó að undantekningar séu þéttbýli um áramót og dagar með stillum, einkum á vetrum, þegar styrkur svifryks í andrúmslofti fer yfir hættumörk.  Ætli sú viðsjárverða staða standi ekki yfir í um 5 % af árinu, þar sem verst er.  Þá er hafið umhverfis Ísland lítt mengað, nema sums staðar af skólpi. Stóriðjan hefur vart skilið eftir sig nokkur mengunarfótspór í náttúrunni samkvæmt mælingum óháðra aðila.

Okkur hefur verið talin trú um, að jarðvegurinn væri víðast hvar hreinn og ómengaður, einkum í dreifbýlinu, þar sem matvælaframleiðslan er aðallega stunduð.  Nú hefur hulunni verið svipt af mengunarslysi, sem varpar ljósi á skelfilegt ábyrgðarleysi í umgengni við íslenzka ræktarjörð, þar sem gras, fóðurkál, korn og grænmeti kann að vera ræktað.  Bændur landsins og þar með neytendur framleiðslu þeirra hafa orðið fórnarlömb fúsks og vítaverðs kæruleysis, sem er skaðvænlegt heilsufari landsmanna og orðspori íslenzks landbúnaðar.

Hvernig má það vera, að innflutningsaðila hins eitraða áburðar samkvæmt skilgreiningu laganna, sem hér er umræðuefnið, er ekki gert skylt að skila mæligögnum úr öllum förmum ?  Af hverju tekur eftirlitsaðilinn, Matvælastofnun, ekki sýni í tæka tíð, þ.e. áður en áburðurinn er afhentur bændum, og er ekki nauðsynlegt fyrir bændur sjálfa, kaupendur vörunnar, þ.e. samtök þeirra, að gera úrtaksprófanir á vörunni miðað við það, hversu mikið er í húfi ? 

Verst af öllu er þó hið fádæma siðleysi birgis og eftirlitsaðilans að bindast samtökum um að þegja yfir skömminni, þegar hún komst upp.  Hvers konar miðaldahugarfar býr þarna að baki á 21. öldinni.  Það er dæmalaust dómgreindarleysi, sem þarna býr að baki, sem ekki er hægt að láta refsilaust.  Hvers vegna höfða samtök bænda, Neytendasamtökin, Talsmaður neytenda eða aðrir, sem eiga að grípa til varna, þegar heilsufari landsmanna og orðstýr einnar atvinnugreinar er stefnt í voða, ekki mál gegn birginum og eftirlitsaðilanum ?  Það virðist allt eiga að hjakka í sama farinu. 

Eftirlitsstofnanir á sviði hollustu hafa lent í hverju eftirlitshneykslinu á fætur öðru að undanförnu.  Er skemmst að minnast losunar Becromal á skaðlegum efnum í sjó við Eyjafjörð, þar sem eftirlit stofnunar virtist vera til málamynda.  Varnartilburðir stofnunarinnar við áburðarhneykslinu gefa til kynna, að þar sé skilningur bágborinn á hlutverki hennar, sem er að viðhalda hreinleika íslenzkrar náttúru til matvælaframleiðslu.

Ein rakaleysan var sú, að í Evrópu væru viðmiðunarmörk kadmíums í áburði hærri.  Ástæða þess er, að evrópskur jarðvegur er þrælslega mengaður nú þegar. Íslenzkur jarðvegur, hins vegar, er mjög hreinn og náttúrulegur, og þar af leiðandi verður hlutfallsleg styrkaukning eiturefna við áburðargjöf mun meiri hérlendis en þar.  Þetta er auðvitað ástæða þess, að löggjafinn ákvað að setja mun strangari viðmiðunarreglur hér en tíðkast í ESB.  Sumir embættismenn hérlendis virðast vilja yfirfæra reglur ESB hráar hingað.  Ef heilbrigð skynsemi er ekki með í ráðum, getur slíkt flaustur reynzt stórskaðlegt.

Íslenzk náttúra er gersemi, og verði hreinleika hennar spillt varanlega, eins og hægt er að gera með austri tilbúins áburðar í hana, hefur orðið óbætanlegt mengunarslys.  Bezt er að vera laus við tilbúinn áburð, því að hann vinnur tjón á örverum moldarinnar, þó að efnainnihald hans sé innan löglegra marka.  Þess vegna er hann ekki viðurkennt hráefni innan vottaðs lífræns búskapar.  Þar að auki inniheldur hann ýmis snefilefni, sem eru lífverum hættuleg, t.d. þungmálma, sem safnast upp í líkamanum og rökstuddur grunur er um, að valdi erfiðum og hættulegum sjúkdómum.  Ekki aðeins er heilnæmi afurðanna og orðstýr íslenzks landbúnaðar í húfi, heldur eru gríðarlegir hagsmunir í húfi, sem slugs og sleifarleg birgja og eftirlitsaðila geta sett í uppnám.  Hér er átt við möguleika bænda á að fá vottun um lífræna ræktun.  

Íslenzkur landbúnaður er hagkerfinu og heilsufari landsmanna gríðarlega mikilvægur.  Hann sparar tugi milljarða króna í innflutningi nettó, og hann er að sækja í sig veðrið sem útflutningsatvinnuvegur.  Þar á hann glæsilega framtíðarmöguleika; ekki sízt í samstarfi við orkuvinnslufyrirtæki landsins, t.d. gróðurhús og fiskeldi. 

Svo er það ímynd landsins.  Sleifarlag af því tagi, sem viðgengizt hefur hjá Matvælastofnun, er til þess fallið, að stórskaða hreinleikaímynd landsins erlendis og ímynd landbúnaðarins sérstaklega.

Matvælastofnun og Umhverfisstofnun eru ekki einar á báti.  Íslenzkar eftirlitsstofnanir virðast upp til hópa vera bitlausar og gagnslitlar.  Það væri vert að leita skýringanna með rannsóknum.  Hugsanlegt er, að skýringanna sé að leita í stjórnuninni.  Hún sé ómarkviss, jafnvel fálmkennd, og að lognmolla leti og deyfð svífi þar yfir vötnunum, því að stjórnendur hafi ekki gáning á eða möguleika á að hvetja starfsfólk sitt til dáða.  Það er óþarfi að nefna fleiri eftirlitsstofnanir, því að margir kannast við þennan vanda af eigin raun af viðskiptunum við þær. 

Þó verður ekki skilizt við umræðuefnið án þess að nefna Fjármálaeftirlitið.  Því hefur verið kennt um Hrunið. Hvað sem því líður, verður ekki séð, að nokkurt gagn hafi verið í Fjármálaeftirlitinu til að draga úr fjárhagstjóni Hrunsins.  Að skilja Fjármálaeftirlitið frá Seðlabankanum var gert að erlendri fyrirmynd og hefur reynzt illa.  Það þarf að semja ný lög um Seðlabanka Íslands, þar sem Seðlabankanum verður sett ný umgjörð um starfsemi sína, sem tryggir honum völd að hætti Bundesbank á sinni tíð til að stjórna peningamálum landsins með árangursríkum hætti.  Í nýju lögunum verði eftirlitshlutverk hans endurskilgreint og honum falin starfsemi Fjármálaeftirlits, sem þá verði lagt niður sem sjálfstæð stofnun.  Þetta ætti að leiða til hagræðingar í ríkisbákninu.

Verði fjárveitingavaldinu settar skorður í Stjórnarskrá, eins og Þjóðverjar o.fl. hafa gert, og fjármálalegt aðhald með ríkisstjórn leitt í lög, eru góðar líkur á, að efnahagslegum stöðugleika megi ná hérlendis, en slíkt er grundvallarmál fyrir grózku hagkerfisins og efnahagslegt réttlæti í þjóðfélaginu, því að verðbólga er meinvættur gagnvart hagvexti og réttlátri skiptingu auðs í þjóðfélaginu.             

        

       

 

Ríkisolíufélag-góð hugmynd eða slæm ?

Fyrir skömmu fleyttu nokkrar mannvitsbrekkur þeirri hugmynd opinberlega að stofna íslenzkt ríkisolíufélag.  Voru rökin þau, að slíkt mundi auka áhuga olíuleitarfélaga á Drekasvæðinu íslenzka, af því að þátttaka ríkisins í olíuleit þætti bjóðendum traustvekjandi.  Einnig voru tíunduð rök atvinnusköpunar við olíuleit og þekkingaröflunar á nýjum miðum kunnáttu fyrir Íslendinga.

Hér klingja þó ýmsar viðvörunarbjöllur og rétt að staldra við.  Með hæfilegum skammti af tortryggni mætti túlka ofangreindan boðskap þannig, að nú eigi að fara "að plata sveitamanninn" rétt einu sinni til að punga út fé í starfsemi, sem hann hefur ekkert vit á og ræður tæknilega ekki við að svo komnu máli.

Við skulum gera okkur grein fyrir því, að olíuleit á Drekasvæði er ekki fundið fé, heldur tengd töluverðri áhættu, þótt jarðfræðingar hafi áætlað 10 milljarða tunna af olíu undir hafsbotni íslenzka hluta Drekasvæðisins.  Verðmæti þessara birgða, m.v. núverandi olíuverð, nemur u.þ.b. 100xVLF/a eða hundraðfaldri árlegri núverandi landsframleiðslu Íslands.

Það væri algert óráð hjá varðmönnum skuldum hlaðins íslenzks ríkissjóðs að bæta ofan á skuldahrúguna með lántöku erlendis, e.t.v. upp á 10-20 milljarða kr, til að stofna olíufélag til að taka þátt í olíuleit, sem er mjög sérhæfð, kostnaðarsöm og áhættusöm.

Hinn valkosturinn er, að lífeyrissjóðirnir með sína 2000 milljarða kr eign, eða fjárfestingarfélag þeirra, Framtak, leggi fé í olíuleitarfélagið.  Slík ákvörðun mundi þó stappa nærri geggjun.  Nóg er komið af glórulítilli áhættusækni þeirra ólýðræðislegu afla, sem með fjárfestingarákvarðanir lífeyrissjóðanna hafa vélað, með sáru tapi á eignum eigendanna, almennings, og skerðingu lífeyrisréttinda félagsmanna sem afleiðingu.

Olíuleit á Drekasvæðinu og á öðrum líklegum olíulindarsvæðum í lögsögu Íslands er hins vegar mjög áhugaverð, og nauðsynlegt fyrir ríkið að safna þekkingu og stjórna leit og síðar vinnslu af skörungsskap. Hér er um ósjálfbæra auðlindanýtingu að ræða, þannig að vinnslufyrirtæki fá úthlutað ákveðnu svæði og nýtir það síðan með þeim hraða og í þeim mæli, sem því sýnist, nema eigandinn setji einhver vinnsluskilyrði.  Þessi auðlindanýting er þess vegna ekki sambærileg við t.d. nýtingu fiskveiðistofna á Íslandsmiðum, sem er sjálfbær.   

Olíuleit og -vinnslu þarf að gera hærra undir höfðu en að vera skúffa í iðnaðarráðuneytinu.  Það á að flytja þessa starfsemi yfir í olíuvinnsludeild, sem stofna þarf hjá Orkustofnun, sem sjái um reglusmíði um leit og vinnslu ásamt útboðum á leitar-og vinnsluréttindum.  Orkustofnun yrði þá ábyrg fyrir þekkingaröflun á þessu sviði og nýtingu olíulindanna í samræmi við stefnumörkun Alþingis um nýtingarhraða, gjaldtöku og skattheimtu af starfseminni.  Þarna má gera ráð fyrir, að auðlindarentan finnist, þótt hún hafi ekki fundizt enn í íslenzka sjávarútveginum, enda stendur hann í harðvítugri samkeppni við niðurgreiddan sjávarútveg annarra landa. 

Í þessu sambandi þarf að hámarka tekjur ríkissjóðs til langs tíma af starfseminni.  Það verður sannanlega ekki gert með skattlagningu gróðans upp í rjáfur.  Þá missir einkaframtakið áhugann.  Eigendur áhættufjárins verða að eygja sanngjarna gróðavon, ef árangur starfseminnar verður góður. Fjárfestirinn verður að finna hvata til að auka starfsemina og hefja leit og vinnslu á nýjum reitum innan Drekasvæðisins.  Hvatinn verður að vera nokkru meiri en annars staðar, því að áhættan þar norður frá vegna strauma, íss, veðra og dýpis er meiri en víðast hvar annars staðar.

Skynsamlegast er af ríkisvaldinu að byggja upp góða þekkingu á málefnum olíuleitar og vinnslu, taka leyfisgjöld og stunda skattheimtu af starfseminni án þess að festa nokkurt fé í henni.  Þó má hugsa sér, ef stofnaður verður olíusjóður af skatttekjunum, að hann megi fjárfesta í starfseminni á Drekasvæðinu eða annars staðar, þegar áhættan minnkar með aukinni þekkingu og tækni.

Óvarlegt er að ráðgera að hleypa olíutekjum inn í eyðsluhít ríkissjóðs.  Miklu nær er að stofna olíusjóð, eins og Norðmenn hafa gert, og nota hann til fjárfestinga í innviðum samfélagsins, þ.m.t. samgöngumannvirkjum. Af ótta við verðbólgu hafa Norðmenn reyndar lítið fjárfest innanlands, en því meir erlendis og reynzt nokkuð mistækir. Það gæti verið skynsamlegt að nota olíusjóðinn hérlendis til sveiflujöfnunar í hagkerfinu.  

Það er kunnara en frá þurfi að segja, að núverandi ríkisstjórn, með óhæfan fjármálaráðherra í broddi fylkingar, er búin að gefast upp við stjórn ríkisfjármála.  Hún einkavæddi tvo banka fyrir aftan bak án hefðbundinna viðskiptalegra og lýðræðislegra formála, heldur beitti gerræðistilburðum og virðist sjálf ekki vita, hverjir eiga bankana nú.  Einkavæðingin upp úr aldamótunum sætti rannsókn Ríkisendurskoðunar, sem fann ekkert ólöglegt.  Enn meiri ástæða er til að rannsaka einkavæðingu vinstri stjórnarinnar á þessum ríkiseignum. Það verður að fletta ofan af leynimakki og pukri ráðstjórnarinnar við fjármálafyrirtækin. 

Nú áformar ríkisstjórnin að selja fleiri ríkiseignir til að brúa fjárlagahallann.  Þetta er algert glapræði.  Það verður að ná jafnvægi á milli venjulegra tekna og gjalda ríkissjóðs án þess að pissa í skóinn sinn með eignasölu.  Venjulegt jafnvægi er hins vegar vart gerlegt án þess að auka veltuna í þjóðfélaginu, þ.e.a.s. illgerlegt án hagvaxtar.  Þar stendur nú hnífurinn í kúnni.

Eins og margoft hefur komið fram, er hin heillum horfna vinstri stjórn á móti hagvexti, og þess vegna sígur allt hér á ógæfuhlið í þjóðarbúskapinum.  Ríkisstjórnin nær ekki endum saman og mun aldrei ná með sjálfbærum hætti. 

Hún hefur ráðizt á innviði samfélagsins með þeim afleiðingum, að t.d. heilbrigðisgeirinn er í uppnámi og biðraðir hafa lengzt eftir knýjandi þjónustu.  Sjálfseignarstofnanir létta alls staðar á Vesturlöndum undir með opinbera heilbrigðisgeiranum, og þannig hefur það verið, þó í allt of litlum mæli, á Íslandi.

Vinstri menn hérlendis hafa hins vegar ætíð haft horn í síðu sjálfseignarstofnana, og nú ætla þeir að fremja níðingsleg skemmdarverk á þeim með því að skera niður kaup á þjónustu þaðan.  Gaspra þeir um í fávísi sinni að varðveita grunnþjónustuna og skera niður þjónustukaup af sjálfseignarstofnunum.  Þeir eru svo skyni skroppnir, að þeir skilja ekki, að með kaupum á þessari þjónustu hafa stórupphæðir verið sparaðar á dýrari stofnunum ríkisins.  Þetta heitir að spara eyrinn og kasta krónunni.  Það hafa alltaf verið ær og kýr vinstri manna.  Af ávöxtunum skuluð þér þekkja þá.

Dæmi um þetta er Heilsustofnun Náttúrulækningafélags Íslands.  Hjá HNLFÍ í Hveragerði hefur á undanförnum árum verið reist myndarleg aðstaða til að endurheimta krafta sjúklinga og til andlegrar og líkamlegrar styrkingar með nuddi, leirböðum, sundi og þrekþjálfun o.fl.  Miðstöð HNLFÍ er í grennd við stórkostleg útivistarsvæði og gæti áreiðanlega laðað til sín útlendinga, ef hún væri markaðssett á erlendri grundu. Höfundur þessa vefseturs dvaldi þarna fáeina daga í sumar, er leið, á Hótel Náttúru, á meðan eiginleg starfsemi Náttúrulækningahælisins lá niðri, og getur borið staðnum, hollustufæði, þjónustu, aðstöðu og umhverfi, gott vitni.

Félagshyggjuflónin sjá einhvers konar ofsjónum yfir þessari starfsemi og hyggjast rifta samningum við HNLFÍ.  Þetta er strútshegðunin.  Vandamálið hverfur ekki við þessar flónslegu aðfarir.  Það magnast upp og mun ríða sem holskefla yfir sjúkrahúsin með margföldum kostnaði.  Allt er það eins, liðið hans Sveins. 

Fátt hefur verið skorið jafnillyrmislega niður að hálfu vinstri stjórnarinnar og fé til samgöngumála.  Þetta er eindæma heimskuleg ráðstöfun, enda fáar framkvæmdir jafn þjóðhagslega arðsamar og samgöngubætur, sem eitthvað kveður að.  Þessi samdráttur er þó alveg í anda forystu vinstri manna, sem er á móti einkabifreiðinni sem aðalsamgöngutæki almennings.  Þess vegna ráðast vinstri menn alltaf á fjárveitingar til samgöngumála, einnig þegar hagkerfið þarf nauðsynlega á slíkum framkvæmdum að halda.  

Nú stjórnar vinstri græningi samgöngumálum landsins, enda hefur sjaldan eða aldrei verið unnið jafnsvakalega með öfugum klónum á vettvangi samgönguráðuneytisins gamla og beinlínis gegn hagsmunum vefarenda.  Dæmi um þetta er fordæmalaus fíflagangur ráðherrans varðandi ákvörðun um vegagerð á sunnanverðum Vestfjörðum.  Ráðherrann þóttist leggjast undir alvöru feld til vandaðrar ákvarðanatöku varðandi vegagerð úr Reykhólasveitinni og vestur úr, en útkoman varð hörmuleg, enda bera vinstri grænir ekki hagsmuni almennings fyrir brjósti og alls ekki hagsmuni bíleigenda.  Vinstri grænir hatast við þá.   Ráðherrann er svo aftarlega á merinni, að hann ætlar Vestfirðingum og öðrum að halda áfram að fara upp og niður Hjallaháls, sem er manndrápsleið að vetrarlagi og Ódrjúgshálsinn er engu skárri.  Upphækkun og klæðning og nokkur breikkun skiptir ekki sköpum í þeim efnum. Þá leggur ráðherrann til sukkkennda sóun á almannafé með borun gegnum Hjallaháls eftir varanlega vegagerð yfir í Djúpadalinn yfir hálsinn.  Er ráðsmaður almennings með öllum mjalla ?  Veit hann, að fjöldi hríslna af Teigsskógskvæminu munu verða eyðingu að bráð við vegagerð hans ?

Hagkvæmast væri fyrir byggðina á svæðinu og vegfarendur, að valin yrði leið Vegagerðarinnar nr A um Reykhóla, Reykjanesið og yfir í Skálanes.  Eiga Vestfirðingar það inni, að ríkið einhendi sér í þær framkvæmdir, sem sérfræðingar Vegagerðarinnar mæla helzt með, en fíflagangur ráðherra vinstri grænna verði stöðvaður snarlega.  Það er auðvitað tímabært, að þessir kjöftugu sérvitringar og kaffihúsasnatar, sem nú stjórna landinu án þess að geta það, leggi upp laupana. Stefnumörkun og málsmeðferð öll getur ekki versnað.

           

       

 

 

Á villigötum gleymsku og getuleysis

Á ferð um Norðurland í lok júní 2011 veldur slæmt ástand gróðurs hugarangri.  Sprettan er sáralítil, kalskemmdir og trjákemmdir áberandi.  Í stjórnmálum landsins er ástandið því miður þannig, að horfir til algers uppskerubrests, en þar að auki á sér stað sóun opinbers fjár á báða bóga á stjórnarheimilinu.  Ríkisbúskapurinn og hagstjórn eru í skötulíki, en bændur munu vafalaust lágmarka tjón erfiðs árferðis af alkunnri útsjónarsemi.

Vegna innviða og fortíðar stjórnarflokkanna var óraunhæft að búast við meðalmennsku af núverandi ríkisstjórn, en hún hefur þó komið allflestum á óvart fyrir afspyrnu léleg og fornfáleg vinnubrögð, sem ekki verðskulda annað en falleinkunn á öllum sviðum á hvaða mælikvarða sem er.  Nýlegt dæmi um þetta var sofandaháttur ráðherranna við lok Alþingis í vor með þeim afleiðingum, að brýn mál sátu á hakanum.  Þessu fólki er ekki lagið að vinna í ábyrgðarstöðu, heldur að gaspra af ábyrgðarleysi.  Fyrir þetta mun fjöldi fólks líða, eins og komið hefur fram.  Landið þolir ekki lengur svona lélega forystu og er brýnt að breyta, enda getur hún ekki orðið lélegri.

Einna alvarlegast verður að telja, hvernig þingmeirihluti Samfylkingar og Vinstri hreyfingarinnar græns framboðs hefur leikið heilbrigðisgeirann.  Með botnlausri forsjárhyggju og kjánalegum afskiptum af viðkvæmri starfsemi er lækningastarfsemin að þrotum komin.  Þetta endurspeglast í flótta úr læknastéttinni til útlanda.  Læknar, sem lokið hafa löngu og ströngu sérnámi, treysta sér ekki heim við ríkjandi aðstæður, þó að þeir að öðrum kosti hefðu verið fúsir til heimferðar.  Tölurnar í þessu sambandi eru sláandi.  Erlendis starfa nú 617 læknar, og innanlands starfa 1060 læknar, sem þýðir, að erlendis starfa 37 % allra íslenzkra lækna, sem er a.m.k. fjórfaldur sá fjöldi, sem eðlilegur getur talizt.  Þetta er sóun í nafni kyrrstöðu og forræðishyggju, sem okkar litla þjóðfélag hefur ekki efni á.  Ríkið nánast einokar starfsemina, en hleypa verður einkaframtakinu að með samkeppni.  Slíkt mun auka skilvirkni, útrýma biðlistum, auka gæði þjónustunnar og verða þjóðhagslega hagkvæmt, eins og dæmin sanna, t.d. frá Svíþjóð.

Hér hefur aðeins ein stétt verið nefnd til sögunnar sem dæmi um þann atgervisflótta, sem hér hefur átt sér stað á valdatíma afturhaldsstjórnarinnar, sem hér hefur verið við völd síðan 1. febrúar 2009.  Um 30 þúsund ársverk hafa tapazt út úr hagkerfinu og enn ekki verið endurheimt, af því að framkvæmdafjandsemi er hér við völd. 

Þá bregður svo við, að ríkisfyrirtækið Landsvirkjun kynnir með pompi og pragt skýjaborgir um nánast tvöföldun vinnslugetu sinnar á raforku á um 15 árum.  Dregin er upp hláleg sviðsmynd af starfsemi orkufyrirtækis sem uppsprettu auðæva á við olíusjóð Norðmanna.  Á hvers kostnað yrði það ?  Sennilega aðallega íslenzkrar alþýðu, sem á fyrirtækið. 

Sú villa er gerð við þessa skýjaborgabyggingu að miða við orkuverð í Evrópu.  Þar ríkir orkuskortur, og þar er koltvíildisskattur lagður á raforkuna með þeim afleiðingum, að orkukræfur iðnaður hefur hrökklazt burt af þessum skaga út úr Asíu.  Nákvæmlega hið sama mun gerast hér, ef Landsvirkjun ætlar að fylgja fordæmi Evrópu um verðlagningu á raforku.  Alþjóðleg fyrirtæki munu þá leita annað, enda hafa þau heiminn allan undir. 

Eina raunhæfa viðmiðið varðandi áætlun um tekjur af orkusölu á Íslandi er heimsmarkaðsverð til sambærilegrar starfsemi.  Það þýðir t.d. ekkert að heimta 50 mill/kWh af nýjum álverum, ef ný álver fá orkuna annars staðar fyrir 30 mill/kWh.  Skýjaborgir af þessum toga eru ekki til annars en að slá ryki í augu almennings og fæla hugsanlega fjárfesta frá landinu, því að enginn vill láta okra á sér. 

Þessar skýjaborgir Landsvirkjunar eru stórfurðulegar í ljósi kyrrstöðustefnu eigandans, ríkisins, en ríkisstjórnin má ekki heyra minnzt á neinar virkjanir fyrir iðnað í eigu erlendra fjárfesta, sem þó er alger forsenda fyrir aukningu raforkuvinnslu um 0,5 TWh/a (terawattstundir á ári), sem skýjaborgirnar snúast um.  Hér kann að liggja sá fiskur undir steini, að Landsvirkjun gæli enn við hugmyndir um stórfelldan útflutning á raforku um sæstreng, en auðvelt er að sýna fram á, að slík starfsemi er þjóðhagslega óhagkvæm miðað við nýtingu orkunnar innanlands.  Er slíkur útflutningur raforku á stefnuskrá stjórnarflokkanna ? Halda menn, að kleift verði að fara út í slíkar framkvæmdir, ef ljóst er, að afleiðingin verður hækkun orkuverðs á Íslandi, eins og dæmin sanna frá Noregi ? 

Ríkisvaldið sjálft verður að móta landinu orkustefnu á grundvelli þess, sem bezt þykir henta hagkerfinu hverju sinni.  Næsta víst er, að hagkerfinu nýtist ekki til fullnustu svo hröð uppbygging, sem Landsvirkjun hér kynnir til sögunnar.  Uppbygginguna þarf að miða við getu íslenzkra fyrirtækja og stöðugleika hagkerfisins til að hámarka þjóðhagslegan ávinning.  Aðeins hámarks ávinningur er ásættanlegur.

Til hliðsjónar er rétt að hafa þá miklu vinnu, sem lögð hefur verið í svo nefnda rammaáætlun um nýtingu og verndun orkulinda, en hún á að gefa vísbendingu um skynsamlega forgangsröðun virkjana og friðunar.  Ef hins vegar núverandi stjórnvöld verða mikið lengur við völd, verður allt friðað og ekkert framkvæmt.  Náttúran skal njóta vafans er orðhengilsháttur umhverfisráðherra.  Þá verða heldur engir peningar fyrir hendi til að reka friðlönd og þjóðgarða með þeim myndarbrag, sem vert er.  Að nýta og njóta skal verða stefnan í þágu fólksins í landinu, sem ætíð skal láta njóta vafans.  

 

 

 

     

 

Hernaður gegn landinu

Á þessu vefsetri hefur því verið haldið fram, að annað stjórni gjörðum núverandi umhverfisráðherra, Svandísar Svavarsdóttur, í meginmálum en umhyggja fyrir náttúrunni.  Þar var vísað til einkennandi kennda vinstri-grænna, þ.e.a.s. haturs sameignarsinna á athafnalífinu og einkanlega á erlendum fjárfestum í íslenzku atvinnulífi.  Til að girða fyrir hagvöxt í landinu, sem er eitur í beinum vinstri-grænna, er þvælzt fyrir allri mannvirkjagerð í landinu, sem beinist að nýtingu orkulindanna.

Þessi hraksmánarlega afstaða hefur nú komið á daginn.  Umhverfisráðherra vinstri-grænna er lögzt í hernað gegn landinu.  Vægilegar er vart hægt að taka til orða um þá ætlan hennar að fara í eiturefnaherferð til útrýmingar lúpínu og kerfils í yfir 400 m hæð yfir sjó.  Eiturefnaherferð af þessu tagi á vegum íslenzka ríkisins er óþörf, kostnaðarsöm, stórlega ámælisverð og sennilega dæmd til að mistakast.

Hún jafngildir hættulegri mengun ósnortinnar náttúru, sem á endanum bitnar á íbúum landsins.  Hún er forkastanleg í ljósi þeirra geigvænlegu heilsufarsáhrifa, sem slík eitrun umhverfisins hefur haft erlendis.  Viðhorf umhverfisráðherra vitnar um eindæma þröngsýni og skort á faglegum verkferlum með viðeigandi áhættugreiningum.  Fyrirætlun hennar snýst um óafturkræf náttúruspjöll og sóun skattfjár til að eitra fyrir skattborgarana og aðra.

Hvað hefur prófessor emeritus, Sigmundur Guðbjarnason, um þennan gæfusnauða málatilbúnað ofstækisins að segja ?  Hann ritaði hugvekju í Morgunblaðið, föstudaginn 23.04.2010, undir fyrirsögninni, "Lúpína og skógarkerfill-eyðing með eitri eða aðrir valkostir ?"

"Þegar jurtirnar eru úðaðar með eitri, þá fer eitrið einnig á annan gróður og í jarðveginn.  Þessi eitraði gróður verður nýttur af sauðfé, sem gengur laust á sumrin, og getur eitrið þannig fengið greiða leið í lömbin og fæðukeðju manna.  Eitrið, sem fer á jörðina, hefur einnig áhrif á lífríki moldarinnar og fer jafnframt í grunnvatnið.  ..... Áður en stríðið við illgresið er hafið, stríð sem gæti haft afdrifaríkar afleiðingar, væri heppilegt að kanna, hvort unnt er og hagkvæmt að vinna úr þeim verðmæt efni og gera slíka vinnslu arðbæra og atvinnuskapandi."

Mæli fyrrverandi háskólarektor manna heilastur.  Hinn gifturýri ráðherra viðhefur oft frasann um, að náttúran verði að njóta vafans.  Hér á sá frasi við betur en í annan tíma.  Hún ætlar að ræna komandi kynslóðir þeim möguleika, sem prófessor emeritus nefnir, að nýta þessar tvær harðgerðu og meinhollu jurtir í yfir 400 m hæð yfir sjó til framleiðslu fæðubótarefna og grasalyfja.  Gjörð hennar kann að reynast óafturkræft glappaskot.

Vinstri-grænir hafa hingað til verið þekktastir fyrir hernað sinn gegn fólkinu í landinu. Í ríkisstjórn hafa þeir lagt sig í líma við að reyra landsmenn í skuldafjötra fallins einkabanka, sem vinstri flokkarnir, af alræmdri skammsýni sinni og dómgreindarleysi ráðamanna þar á bæ, töldu nauðsynlegt til að ryðja landinu braut inn í Evrópusambandið, ESB.  Jafnframt hafa vinstri-grænir framfylgt stefnu sinni um hærri skattheimtu af almenningi á vitlausasta tíma, sem hugsazt gat.  Þar með kyrktu þeir efnahagsbata, sem lágt gengi krónunnar annars gat framkallað, juku atvinnuleysið, ollu verðbólguskoti og minnkuðu tekjustofna ríkissjóðs.  Þá hafa vinstri-grænir þvælzt fyrir öllum meiri háttar erlendum fjárfestingum í landinu og þannig girt fyrir átak landsmanna út úr kreppunni með beggja skauta byr góðs hagvaxtar. 

Það, sem hér hefur verið reifað, er ekki hægt að kalla öðru nafni en hernað sameignarsinna gegn fólkinu í landinu, og kemur þá hernaðurinn gegn landinu sjálfu til viðbótar.  Gegn um allar gjörðir vinstri-grænna skín, að fólkið er til fyrir ríkið, og afkoma þess er aukaatriði, ef aðeins hlutdeild ríkisins af þjóðarbúskapnum vex.  Hvert einasta upp talið atriði hér er dýrkeypt, og saman komin mynda þau þjóðhættulega ríkisstjórnarstefnu. 

Gegn þessu munu Sjálfstæðismenn tefla grunngildum sínum, sem meitluð eru í óskráðan sáttmála íslenzka lýðveldisins.  Þessi sáttmáli hefur verið hyrningarsteinn Sjálfstæðisflokksins, sem frá stofndægri sínu 25. maí 1929, er Frjálslyndi flokkurinn og Íhaldsflokkurinn voru sameinaðir undir forystu Jóns Þorlákssonar, landsverkfræðings, hefur verið flokkur allra stétta og flokkur sátta í samfélaginu. 

Í stofnskrá Sjálfstæðisflokksins er því lýst yfir, að hann muni "... vinna í innanlandsmálum að víðsýnni og þjóðlegri umbótastefnu á grundvelli einstaklingsfrelsis og atvinnufrelsis með hagsmuni allra stétta fyrir augum." 

Þetta grunnstef Sjálfstæðisflokksins mun nú ganga í endurnýjun lífdaganna.  Þessi gunnfáni flokksins verður hins vegar aðeins borinn fram til sigurs af heiðarleika og ósérplægni.  Í þessu sambandi er vert að hafa í huga eftirfarandi orð fyrrverandi formanns Sjálfstæðisflokksins, Ólafs Thors, sem sannir Sjálfstæðismenn geta gert að sínum:

"Ég lít þannig á, að það sé skylda hvers manns að berjast eftir getu sér og sínum til framdráttar.  En getan verður alltaf að fylgja götu heiðarleikans."

Að mánuði liðnum verða haldnar sveitarstjórnarkosningar í landi hér.  Þá fá kjósendur kost á að skjóta aðvörunarskoti framan baugs stjórnarflokkanna.  Brýnast er nú fyrir íslenzka kjósendur að fá hjól atvinnulífsins til að snúast á nýjan leik.  Núverandi ríkisstjórn hefur sýnt og sannað, að hún hefur til þess hvorki vit né vilja.  Hér mun allt hjakka í sama fari doða og dáðleysis, ef óbreytt stjórnarstefna verður við lýði.  Þar að auki er ljóst, að spilling, tækifærismennska og lýðskrum gegnsýrir stjórnarflokkana.  Samfylkinguna skortir dug til að gera hreint fyrir sínum dyrum, og Vinstri-hreyfingin grænt framboð hefur svikið kjósendur sína í þjóðfrelsismálum.   

 

      

  

 

 

Skemmdarverkastarfsemi

Engu er líkara en heilbrigðisráðherra vinstri-grænna leggi læknastéttina íslenzku í einelti.  Síðustu fréttir herma reyndar, að embættismenn undir hennar stjórn muni ekki allir kemba hærurnar í embætti.  

Deilt er harkalega um kjör lækna á Landsspítalanum, þrengt er stórlega að sérfræðilæknum fjárhagslega, læknum er gert ókleift að stofna til einkasjúkrahúsa, t.d. á Miðnesheiði til að flytja inn sjúklinga, og jaðarskattar eru hækkaðir stórlega, sem auðvitað bitnar mjög á læknastéttinni. Þetta er dæmigert fyrir stefnu vinstri-grænna, sem snýst um að "jafna" lífskjör að geðþótta valdsmanna með valdboði, þó að það jafngildi tortímingu samfélagsins, eins og við höfum þekkt það, og fátækt flestra.  Vinstri-grænir viðurkenna ekki, að launamunur knýr þjóðfélagið áfram og einstaklingana til dáða.  Sumir læra aldrei neitt.

Þessar aðfarir gegn læknastéttinni eru ekki tilviljun, heldur, eins og áður segir, bein afleiðing af hugmyndafræði vinstri-grænna um, að enginn skuli fá að njóta sín og alls ekki að njóta ávaxta erfiðis síns. 

Um er að ræða eitthvert mest menntaða fólk þjóðarinnar.  Eitt af beztu einkennum hennar hefur einmitt komið fram í því, að sprottið hafa fram úr hennar ranni margir frábærir læknar, sem starfa ýmist innanlands eða utan.  Sýnir það góðan efnivið í þjóðinni, hversu margir synir hennar og dætur hafa staðizt hina mestu áraun, sem erfiðasta háskólanám er. 

Stefna núverandi stjórnvalda hrekur læknana unnvörpum úr landi, sem er þjóðinni hræðileg blóðtaka, og veldur því einnig, að færri sækja sér nám í læknisfræði.  Þetta endar þá með félagshyggjufeigð, sem lýsa má sem "dönsku veikinni", þar sem skurðlæknar koma flestir frá Indlandi, því að dönsk ungmenni sjá sér engan hag í að leggja fyrir sig háskólanám.  Þeim er refsað með háum jaðarsköttum þannig, að lífslaun þeirra verða lægri en félaga þeirra, sem leggja fyrir sig mun styttra nám.  

Viljum við þessa þróun mála á Íslandi ?  Það mundi þýða algera sóun hæfileika. Nei, hvorki þessa né aðra flónsku vinstri-grænna viljum við hafa í þessu landi, og ofan af henni skal verða undið, þó að seinna verði.  Við viljum með engu móti elda grátt silfur út af kjaramálum við læknastéttina.  Til þess er hún þjóðinni of dýrmæt, og hún þekkir líka sinn vitjunartíma.   Læknar eiga að hafa svo góð kjör, að þeir geti unað glaðir við sitt hérlendis. 

Hins vegar er ljóst, að draga þarf úr kostnaði hins opinbera vegna heilbrigðisgeirans.  Lausnir í þá veru eru ekki fólgnar í stórhættulegum inngripum stjórnmálamanna í starfsemi sjúkrahúsanna, heldur felast lausnirnar í að færa umtalsverðan hluta þjónustunnar, e.t.v. fjórðung, til einkaframtaksins í heilbrigðisgeiranum.  Sjálfseignarstofnanir, einkaframtak og opinber rekstur með valfrelsi fyrir fólkið og samanburð á milli rekstrareininga og rekstrarforma er það, sem koma skal.  

Athygliverðar eru í þessu sambandi tölur frá Bandaríkjunum (BNA) og Sviss.  Í BNA fara 17 % af VLF til heilbrigðisþjónustu.  Aðeins 12 % þeirra útgjalda koma beint úr vasa notenda.  Í Sviss fara 11 % af VLF til heilbrigðismála, en þar af koma 31 % beint úr vasa notenda.  Með því að mynda markað fyrir heilbrigðisþjónustu, eykst kostnaðarvitund seljenda og kaupenda og samkeppni myndast, sem lækkar kostnaðinn. 

Það má jafna áhrifin á afkomu sjúklinganna með ýmsu móti, t.d. með því að hafa lækniskostnað frádráttarbæran til skatts og með aðkomu lífeyrissjóða og/eða sveitarsjóða, þar sem tekjur sjúklinga eru undir skattleysismörkum.  Fyrst er að skapa fjölbreytileg rekstrarform og fjölbreytilega þjónustu, sem stendur jafnfætis, hafi hún hlotið (fjölþjóðlega) viðurkenningu.  Hér er átt við margháttaðar lækningaaðferðir, smáskammtalækningar, grasalækningar, nálastungur o.fl. ásamt skólalæknisfræðinni.  Leyfum þúsund blómum að blómstra.  

Nú hefur verið lagt fram á Alþingi frumvarp til laga um að veita Landsvirkjun heimild til að virkja Neðri-Þjórsá.  Þá bregður svo við, að umhverfisráðherra umhverfist, hrín hún sem stungin gylta og hefur upp sinn hefðbundna öfugmælakveðskap.  Eru flutningsmanni frumvarpsins jafnvel á brýn borin ólýðræðisleg vinnubrögð.  Hvað er lýðræðislegra í þessu landi en þingmenn láti reyna á vilja meirihluta Alþingis ?  Allir, sem vita vilja, vita, að nú væri virkjanaundirbúningur hafinn, ef afturhaldið lægi ekki á fleti fyrir í ríkisstjórn, þvældist þar fyrir atvinnuuppbyggingu og léki í því augnamiði alla þá tafaleiki, sem því dettur í hug.  Ekki þorir afturhaldið samt að koma til dyranna, eins og það er klætt, með stefnuyfirlýsingu um, að ekkert verði virkjað og ekkert framkvæmt, nema í nafni ríkisins.  Þannig horfa málin samt við. Nú verður sótt að afturhaldinu, og þess vegna heyrast nú skessudrunur úr umhverfishellinum.  Hvernig, sem sú atlaga fer, er alveg öruggt, að þursa þá og skessur, er nú, illu heilli, véla um landsmálin, fyrir slysni, mun fyrr eða síðar daga uppi, og í kjölfarið mun viðreisnin hefjast af krafti, og þá verða engin vettlingatök viðhöfð.   

Í dymbilvikunni reit Svavar nokkur Gestsson, sem titlar sig fyrrverandi heilbrigðisráðherra, greinarstúf í eitt dagblaðanna.  Þar varð honum tíðrætt um hjarðhegðun.  Þeim, sem ekki reiða vitið í þverpokum, er trúandi til að skynja ekki, hvenær þeir kasta steinum úr glerhúsi.  Enginn man lengur eftir Svavari, heilbrigðisráðherra, en sagan mun geyma nafn téðs Svavars fyrir þá sök, að enginn maður hefur nokkru sinni komið heim frá útlöndum með jafnhraksmánarlegan og þjóðhættulegan samning við útlendinga og téður fyrrverandi heilbrigðisráðherra, enda nennti hann ekki að hanga yfir samningaþófinu að eigin sögn.  Heim kominn ætlaði hann að "manipúlera" þingmenn eða að þvinga þá með haldlitlum og takmörkuðum upplýsingum ásamt hálfsannleik og tímaþvingun til að samþykkja þrælahelsi á íslenzka skattborgara um langa framtíð. 

Glæsilegur árangur, beztu, fáanlegu samningar; þetta voru upphrópanir Steingríms og Svavars yfir þingheim.  Þvílík lágkúra !  Hvers konar hegðun var hér verið að reyna að framkalla hjá þingheimi ?  "Hjarðhegðun".  Þingheimur sá við hjarðsveininum og fjárhirðinum, og nú liggur téður Svavar óbættur hjá garði, en sagan mun dæma hann með miskunnarlausum hætti.