Vönkuð viðundur

Ríkisstjórn Jóhönnu Sigurðardóttur er sem draugaskip á hafsjó stjórnmálanna, ættað aftan úr grárri forneskju og fleytt fram í nútímann af stækum afturhaldsbyr.  Sá byr er löngu horfinn og við tekin mikil bræla, sem ríða mun áhöfn þessarar draugafleytu að fullu.

Dæmi um afturhaldstilburðina er endurtekin tilraun ríkisstjórnarinnar til að færa sjávarútveginn a.m.k. aldarfjórðung aftur í tímann til þess tíma, er hann var engan veginn arðbær, og stjórnmálamenn þurftu að grípa til gengisfellinga æ ofan í æ til að halda honum á floti.  Þeir handstýrðu þá athafnalífinu með alkunnum afleiðingum.  Þessi stjórnunaraðferð var aflóga, en hefur nú verið endurvakin af vönkuðum viðundrum, sem ekki kunna réttri hendi í rass að taka. 

Tilburðir ríkisstjórnarinnar til að færa tímatalið aftur á bak fá auðvitað ekki staðizt til lengdar.  Þeir eru svo óraunverulegir, að helzt minna þeir á skáldsöguna, “Atlas Shrugged”, eftir Ayn Rand.  Viðskipti og hugvit eru þar tortryggð, og reynt er að beygja alla undir vilja ríkisvaldsins.  Hagnaður eins eða afrek eru talin vera á kostnað heildarinnar, og taprekstur og auðnuleysi eru þar sögð óheppni, og afsakanir eru lögð að jöfnu við árangur. 

Þessu líkist skipreika Ísland í dag, því miður, en landinu mun innan tíðar verða snúið af óheillabraut afturhalds og eyðileggingar athafnalífs með eignaupptökuaðgerðum Alþingis og yfir á heillavænlegri braut markaðsafla að kröfu þjóðarinnar, sem ætlar ekki að láta teyma sig í búr og gera sig að tilraunadýrum ríkisstjórnar með mestu miðstýringaráráttu í Evrópu um þessar mundir, og þótt víðar væri leitað.  Þessi ríkisstjórn afturhaldsaflanna hefur margsinnis orðið að gjalti innanlands og utan.  Tími hennar er löngu liðinn.  Á Alþingi berst hún í bökkum.  

Samkvæmt frumvarpinu um stjórn fiskveiða, sem enn er ekki orðið að lögum, munu stjórnmálamenn taka aflaheimildir af núverandi kvótahöfum, sem hafa keypt þær, og færa þær öðrum, jafnvel þeim, sem seldu aflaheimildir.  Þetta er réttlæti andskotans. Ætlunin er að fjölga kvótahöfum án þess að tekjur sjómanna og landverkafólks skerðist.  Þetta er aðeins hægt að gera með því að fella gengið.  Þannig ætlar ríkisstjórnin að seilast ofan í vasa almennings með eintrjáningslegum gengisfellingum til að halda óarðbærum, miðstýrðum sjávarútvegi á floti.  Aftur er haldið til fortíðar.

Með markaðsdrifnu kvótakerfi hins vegar leitar kvótinn óhjákvæmilega til bezt reknu útgerðanna, og fjárfestingu hverrar útgerðar er stjórnað í samræmi við takmörkun auðlindarinnar, en ekki í kappi við aðra útgerðarmenn.  Þetta er grundvöllur þess, sem margir sérfræðingar á sviði auðlindanýtingar nefna bezta fiskveiðistjórnunarkerfi í heimi.   

Þetta leiddi til hagkvæmari fjárfestinga í greininni en áður, og útgerðarmenn tóku að beita kröftum sínum að gæðaaukningu og markaðsstarfi til að auka tekjur af hinni takmörkuðu auðlind sinni.  Ofangreind hagræðing er grunnurinn að því, sem nú er tekið að kalla auðlindarentu.  Auðlindarentan er engan veginn sjálfstæður eiginleiki auðlindarinnar sem slíkrar, eins og sjávarútvegs-, landbúnaðar- og efnahagsráðherra, Steingrímur Jóhann, fyrrverandi jarðfræðingur, virðist ímynda sér.  Misskilningur hans varðandi athafnalífið, skilningsleysi á hagstærðum og skortur á heilbrigðri skynsemi, ætlar að reynast landsmönnum dýr áður en yfir lýkur.  Ráðherrann er sem fíll í postulínsbúð.  Það er jafnvel ónothæfur sem sendiherra.  

Auðlindarentan er afrakstur dugnaðar útgerðarmanna, sjómanna og landverkafólks, og það eru þessir aðilar, sem eiga aðallega að njóta hennar.  Allt samfélagið nýtur þá góðs af á formi skatta, útsvars og neyzlu þessara aðila.“Réttlát skipting afrakstursins” átti að felast í, að ríkið skammtaði sér 70 % þessarar rentu og lækkaði þetta hlutfall niður í 50 % eftir að “veiðigjaldsfrumvarpið” hafði fengið hraksmánarlegustu útreið allra frumvarpa lýðveldistímans að hálfu umsagnaraðila.  Þetta mál felur í sér argasta óréttlæti gagnvart sjávarútveginum, einkum á  landsbyggðinni, og er rothögg á útgerðirnar og sjávarbyggðirnar.  Hér að neðan kemur vel fram, að engin skattheimtugrunnur er í útgerðinni á formi umframrentu m.v. annars konar fyrirtæki. Þar af leiðandi ber höfuðnauðsyn til að afnema þá löggjöf, sem leggur ofurskatt á sjávarútveg.  Tekjur útgerða fara að jafnaði í eftirfarandi kostnaðarþætti:

·        Ríki og sveitarfélög                18 %

·        Starfsmenn                              33 %

·        Lífeyrissjóðir                         1   %

·        Efni og aðföng                      25 %

·        Afskriftir                              11 %

·        Vextir                                     9 %

·        Eigendur                                3 %

Þarna er alls enga auðlindarentu að sjá.  Í hlut eigendanna koma samkvæmt ofangreindri töflu aðeins 3 % teknanna, sem er allt of lítið til að draga að sér nýtt fjárfestingarfé.  Eina ráðið er að leita til lánastofnana og skuldsetja fyrirtækin enn meir, ef afskriftaféð dugir ekki. 

Annað athyglivert í þessari töflu er, að ríki, sveitarfélög og starfsmenn taka til sín rúmlega helming teknanna og birgjarnir um fjórðung.  Hvernig í ósköpunum er hægt að ætlast til, að fyrirtæki leggi meira til þjóðfélagsins en þetta ?

Fíflalæti stjórnvalda í kringum sjávarútveginn ríða ekki við einteyming og eru keyrð áfram á upphrópunum, innantómum slagorðum og gegndarlausu lýðskrumi um þjóðareign, sem á sér enga eignarréttarlega lagastoð.  Sérfræðingar ljúka allir upp einum munni um skaðræðisáhrif sérsköttunar á sjávarútveg og þjóðnýtingu aflaheimilda á þjóðarhag. Blindingjunum í Stjórnarráðinu er hins vegar ekki við bjargandi og ana út í ófæruna, hvernig sem þeir eru varaðir við.  Þetta vonlausa fólk er ekki á vetur setjandi.    

Nýsamþykkt lög um ofurskattlagningu á grundvallaratvinnuveg landsmanna, sjávarútveginn, eru foráttuvitlaus, ósanngjörn og hagfræðileg heimskupör.  Ósanngirnin liggur í augum uppi, því að um mismunun atvinnugreina er að ræða að hálfu skattlagningarvaldsins, sem vafalítið stríðir gegn skattalögum og stjórnarskráarákvæðum um athafnafrelsi.  Lögin eru hagfræðileg heimska af nokkrum ástæðum, og eru hér tvær:

1. Þau munu leiða til veiklunar útgerðanna, sem munu neyðast til að draga úr umsvifum sínum og gefa eftir á mörkuðunum
2. Þau munu leiða til minnkandi tekna hins opinbera, sveitarfélaga og ríkissjóðs, af sjávarútveginum

Af liðum 1 og 2 leiðir, að þessar aðgerðir stjórnarsinna á Alþingi, reyndar minnihluta þingheims, munu, þegar upp verður staðið, leiða til versnandi afkomu hins opinbera og almennings í landinu.  Þjóðin mun sitja eftir með sárt ennið, eins og alltaf, þegar valdhafar rasa um ráð fram.  Þeir hafa hér reynzt óráðþægir með afbrigðum og sagað í sundur greinina, sem ríkissjóðurinn situr á.

Af ofangreindum sökum á Sjálfstæðisflokkurinn ekki annars úrkosta en að beita sér fyrir því að fella þessi ólánslög úr gildi við fyrsta tækifæri; lög, sem sett voru til höfuðs líklega bezt rekna sjávarútvegi um víða veröld, gjörsamlega að tilefnislausu, og munu gera hann að ósjálfbjarga bagga á þjóðinni, ef þau fá að standa.  Heimskulegasta hagráðstöfun lýðveldistímans.

Umrædd lagasetning á eftir að verða bautasteinn um verk gjörsamlega misheppnaðra stjórnmálamanna, sem blindaðir eru af hatri á athafnalífinu og hafa engan skilning á sambandinu á milli verðmætasköpunar og afkomu almennings. Þessi verknaður er bezta sönnun þess, að vinstri menn eiga ekkert erindi í valdastólana.  Hér er um að ræða víti til varnaðar fyrir kjósendur. 

Einfeldningar stjórnarliðsins gala um það, að fyrirkomulag á stjórnun fiskveiða ætti að fara í þjóðaratkvæði.  Það á að taka þetta ofstopafólk á orðinu, en ekki að leyfa þeim að orða spurninguna með lýðskrumsívafi um þjóðareign á fiskimiðunum, sem stenzt ekki lögfræðilega rýni, en getur hæglega jafngilt þjóðnýtingu greinarinnar.  

Málið er, að með hagfræðilegum hætti er unnt að finna út, hvort forsjárhyggja Steingríms eða markaðshyggjan um framseljanlega kvótaeign skilar þjóðinni meiri tekjum.  Spurninguna ætti þá að orða með eftirfarandi hætti:

Sérfræðingateymi Hagfræðistofnunar Háskóla Íslands hefur reiknað út, að eftir 10 ár er líklegast, að sjávarútvegur skili, beint og óbeint,  X milljörðum á ári í sameiginlega sjóði landsmanna með stjórnunarfyrirkomulagi A og Y milljörðum á ári með stjórnunarfyrirkomulagi B.  Á Alþingi að setja lög um:

• fyrirkomulag A
• fyrirkomulag B

Hér þarf auðvitað að setja inn viðeigandi gildi fyrir stikana A og B og breyturnar X og Y.  Það er kominn tími til, að þetta þjóðfélag fái stjórnendur, sem það verðskuldar, en ekki eintómt undirmálsfólk og þunga og viðbjóðslega vinstri slagsíðu.