Ferðaþjónustan

Höfundur er nýkominn úr ferðalagi um Sardiníu, þar sem ferðamennska fer vaxandi, enda hefur eyjan upp á mikið að bjóða, góðan mat og ótrúlegt úrval vína, góðar baðstrendur og tiltölulegan hreinan sjó og hentugan til sjósunds.  Sardinía geldur vissulega dýrtíðar, sem einkenndi hagkerfi Ítalíu fyrsta áratuginn eftir upptöku evrunnar.  Verðlag er þess vegna of hátt þar.  Um það eru höfundur þessa pistils og þýzkir ferðamenn (frá Hamborg), sem höfundur hitti á baðströndinni Rómönzzu, sammála. Þessi 17 daga vist á Sardiníu og akstur um mestalla eyjuna verður þó ekki að öðru leyti viðfangsefni þessa pistils, þótt skemmtilegt umræðuefni sé, heldur íslenzkur ferðamannaiðnaður (á Íslandi) og aðbúnaður stjórnvalda að honum.

Þann 8. ágúst 2012 tilkynnti talsmaður ríkisstjórnarinnar, að hún hefði sett rétt eina skattahækkunina í frumvarp til fjárlaga.  Þessi skattahækkun er aðför að einkaframtaki í ferðaþjónustu.  Ríkisstjórnin hyggst hækka virðisaukaskatt á gistingu úr 7 % í 25,5 %.  Engum nema örvita vinstri stjórn mundi detta slík fásinna í hug.

Ferðaþjónustan hefur verið byggð upp í landinu af gríðarlegum myndarskap, og hún er kjölfesta í dreifðum byggðum landsins.  Nægir að nefna bændagistingu og gistiheimili vítt og breitt um landið.  Einstaklingar hafa gengið nærri sér í fjárfestingum í gistirými, ýmist gert upp eldra húsnæði eða reist nýja glæsilega aðstöðu.  Það er algerlega siðlaust af ríkisvaldinu að 3,6 falda skattlagningu af gistiþjónustunni og hækka verðið um 18,5 % á einu bretti. Þar með er verið að verðfella fjárfestingar þessara einkaaðila, vegna þess að tekjur þeirra af fjárfestingunum munu óhjákvæmilega dragast saman. 

Svona má ríkisvald alls ekki haga sér, en svona hagar íslenzka ríkisvaldið undir stjórn Samfylkingar og vinstri grænna sér.  Haturshugur þessara vinstri sinnuðu stjórnmálaflokka í garð einkaframtaksins veldur starfaeyðingu.  Ríkisstjórnin er ekki einvörðungu starfaeyðir; hún er verðmætaeyðir.  Gistingum innlendra og erlendra ferðamanna mun fækka eða vöxturinn verða minni en ella.  Sjálfbær og mikill hagvöxtur getur ekki orðið undir vinstri stjórn vegna áráttu hennar að ráðast á atvinnuvegina með heimskupörum og/eða skattheimtugríð, sem litlu eða engu skilar í ríkiskassann.  Áðgerðir ríkisstjórnarinnar rýra skattstofninn, þannig að opinbera hagkerfið dregst saman, en meira leitar undir yfirborðið en ella.

Til að ná hagkerfinu upp úr hræðilegum öldudal, sem vinstri stjórnin hefur magnað, er eina ráðið að hvetja einkaframtakið til fjárfestinga í nýrri atvinnuskapandi starfsemi.  Þá dugir ekkert annað en að söðla um í Stjórnarráðinu, gera áætlun um skattalækkanir og sparnað í opinberum rekstri og framfylgja áætlun af festu.  Það verður mjög á brattann sækja með fjárfestingar vegna kreppunnar í heiminum, sem dýpst er í Evrópusambandinu, og t.d. Ítalía hefur ekki farið varhluta af.   Þess vegna þarf að leita hófanna vestan hafs og austan, því að komist hjól atvinnulífsins ekki á fullan snúning með a.m.k. 4 % hagvöxt á grundvelli sjálfbærra aðgerða án þess að éta útsæðið, eins og vinstri stjórnin hefur hvatt til, þá lendir landið í greiðsluvandræðum með afborganir og vexti af skuldum við útlönd.  Skammtíma fórnir kann að þurfa að færa fyrir langtíma ávinning.   

    

 

Athugasemdir

[Stefán Júlíusson, 22.9.2012 kl. 17:52]

Ég get fallist á það að veitingastaðir verslanir á ferðamannasvæðunum voru með háa verðlagningu.

Mér fannst hótelið sem ég gisti á vera með ágætis verð.  Það var eitt það besta í borginni.  Verð utan ferðamannastaðanna var mjög ásættanlegt og á miðri eyjunni fór ég á veitingastað og borðaði veislumat tilbúinn að matreiðlsumanninum fyrir okkur tvö með góðum vínum frá eyjunni á aðeins 175 evrur. 

Ég var ekki að alltaf að spara en drykki, snarl og þess háttar keypti ég alltaf með eyjaskeggjum í súpermarkaðnum.  Vín og annað sem við tókum með okkur var einnig keypt í súpermarkaðnum.

[Bjarni Jónsson, 23.9.2012 kl. 15:03]

Sæll, Stefán;

Ég sé, að þú kannt að meta Sardiníu, og það gerum við hjónin líka eftir þessa ágætu ferð þangað.

Tvennt kom okkur í opna skjöldu.  Veitingastaðir opna yfirleitt ekki fyrr en kl. 1900 og eyjarskeggjar tala víða, t.d. í fjallaþorpunum, aðeins ítölsku.  Kunnátta í ensku og þýzku er mjög takmörkuð, t.d. hjá gistihúsaeigendum og í verzlunum. 

Aksturslag Sardiníumanna kom okkur hins vegar ekki á óvart.  Það er eins og við höfum kynnzt á Krít og á Spáni.  Þeir aka hratt og virða ekki hraðatakmarkanir.  Ökumenn eru samt flestir tillitssamir, og Sardiníumenn reyndust vera afar hjálpsamir. 

Sóðaskapur er landlægur og rusli hent út úr bílum.  Sums staðar eru frárennslis-og rotþróarmál í ólestri.  Við vorum töluvert stungin af moskítóflugum á nóttunni.  

Vegakerfið er allgott, hraðbrautir tengja saman landshluta og jarðgöng eru þónokkur.  Til fjalla foru vegir þröngir og hlykkjóttir, en alls staðar með bundnu slitlagi, sama hvað við fórum um afskekkt svæði.  Bensínið er fokdýrt eða rétt tæpar 2 EUR/l. 

Það rigndi í 2 daga af þessum 17, sem við vorum þarna, og lofthiti var um 25°C-30°C á meðan sólar naut.  Sjávarhitastig var notalegt. 

Við verzluðum í "Supermarkato" og elduðum sjálf, þar sem aðstaða var til.  Verðlag þar var yfirleitt sanngjarnt, fannst okkur. 

Mér finnst nú nokkuð mikið a ð borga EUR 175 fyrir málsverð handa tveimur.  Það er mun meira en við borguðum á góðum japönskum veitingastað í Mayfair hverfi Lundúna á heimleið. Á veitingastöðum Sardiníu borguðum við yfirleitt EUR 40-50 fyrir máltíðina, og leiguverð á svefnaðstöðu/eldunaraðstöðu var á bilinu EUR 50-80. 

Með góðri kveðju /