Hvítbók um hvítflibba í Brüssel

Það vakti athygli á dögunum, er Stefan Füle, stækkunarstjóri ESB, lagði þá lykkju á leið sína, kanski í einhvers konar stöðubaráttu, að ESB hefði aðeins verið spottakorn frá því að geta lagt tillögu að aðildarsamningi fyrir Íslendinga, þegar Laugarvatnsstjórnin gerði hlé á aðlögunarferlinu.  

Taka skal fram, að síðasta orðið er ekki valið til að kasta rýrð á það, sem ESB-trúboðið kallar samningaviðræður, heldur er viðræðuferli ESB og umsóknarlands klárlega skilgreint sem aðlögunarferli umsóknarríkis að lögum og tilskipunum ESB af framkvæmdastjórninni sjálfri. 

Hinum fyrrverandi félaga í Kommúnistaflokki Tékkóslóvakíu, Stefan Füle, félögum hans í stækkunarteyminu og e.t.v. fleirum í Framkvæmdastjórn ESB, er greinilega nokkuð í mun að fá Ísland inn undir sinn verndarvæng. 

Hvað getur hangið á spýtunni ?  Þeir vilja veikja varnir norðursins og komast sjálfir þar til áhrifa.  Þeir misstu Grænland úr klóm sér og skortir algerlega aðgang að Norður-Atlantshafi og Íshafinu, þar sem eru miklar auðlindir, og stórveldin keppast þar um yfirráð.  ESB vill mynda mótvægi við Rússland, Kanada, Bandaríkin og Kína.  Búrókratar í Berlaymont, sem móta framtíðarstefnuna og hafa framkvæmdastjórana í hendi sér, vita sem er, að falli Ísland eða Noregur, getur eftirleikurinn orðið auðveldur með hitt landið.  Norskir stjórnmálamenn og aðildarsinnar eru brenndir eftir tvær hafnanir norsku þjóðarinnar á aðild, svo að þeir þora ekki af stað aftur, nema forsendur og andrúmsloftið í Noregi breytist.  Ný ríkisstjórn Noregs, sem mynduð er af Hægri flokkinum og flokki til hægri við hann, Framfaraflokkinum, með stuðningi hinna borgaraflokkanna, eftir tap rauðliðanna, virðist litlu munu breyta um þetta. 

Íslenzkir stjórnmálamenn, sem samþykktu alræmda þingsályktun 16. júlí 2009, ættu að vera brenndir líka eftir afhroð aðildarsinna í kosningunum 28. apríl 2013, en þeir berja samt hausnum við steininn.  Þessi hegðun má heita þráhyggja.  Nú heimta þeir, að aðlögunarferlið verði hafið, þar sem frá var horfið.  Samt bendir ýmislegt til, að aðildarviðræður Össurar Skarphéðinssonar hafi hvorki verið fugl né fiskur og allt, sem máli skiptir, sé ósnert.  Össur baukaði við "selvfölgeligheder" í 4 ár, og Hvítbókin mun sýna hlálegt árangursleysi.  Samningamenn núverandi ríkisstjórnar munu auðvitað ekki komast hænufeti lengra með menn Stefans Füle, því að þeir mundu standa enn fastar á hagsmunamálum Íslands.  "Aðildarviðræður" Íslands við ESB eru "Mission Impossible", eða óframkvæmanlegar, nema Alþingi fleygi fullveldinu fyrir róða.  Þingmenn hafa svarið Stjórnarskránni eið, og þeim verður kastað út í hafsauga, sem svo mikla afslætti vilja gefa, að dugi til viðunandi aðlögunar að dómi Füles.

Ef Alþingi telur samt brýnt að leiða þetta mál til lykta, eftir útgáfu Hvítbókar um málið, þá verður fljótlega haldin þjóðaratkvæðagreiðsla um það, hvort halda skuli aðlögunarferlinu áfram með öllum þeim tilkostnaði fyrir ríkið og álagi á stjórnkerfið að ógleymdum IPA-styrkjum, sem þessu dauðadæmda ferli fylgir.  Það væri þá einfaldlega röng forgangsröðun á fjár- og tímanotkun að reyna nú, þegar enginn veit, hvert ESB stefnir, að komast þar inn.  Hvernig á ríkisstjórn, sem andvíg er inngöngu, að semja um inngöngu af einhverju viti ?  Það mundi reyna mjög á innviði ríkisstjórnarinnar algerlega að óþörfu.  Halda aðildarsinnar, að andvíg ríkisstjórn muni búa svo um hnútana í Brüssel, að þjóðin telji sér hag í að samþykkja það ?  Það vantar mikið upp á rökræna hugsun aðildarsinna, hvað þetta varðar, hvað sem öðru líður. 

Hvítbók um stöðu aðildarviðræðnanna mun verða til umræðu á næsta ári, 2014, hvernig sem allt veltur.  Þá er hætt við, að mörgum verði að orði: "fíllinn (þ.e. Össur) tók jóðsótt og fæddist lítil mús (þ.e. loknir samningskaflar)".  Hverjum þykir þó sinn fugl fagur og líklegt, að rithöfundurinn Össur mæri mjög hlut utanríkisráðherrans í bók sinni, en Össur iðulega í upphafningu um sjálfan sig í þriðju persónu, svo kindugt sem það nú er.  Kindugur kvistur, Össur. 

Þar sem mikilvægustu atriðin varðandi aðildina að ESB voru ekki komin á dagskrá undir stjórn Össurar Skarphéðinssonar, má segja, að svo nefndar aðildarviðræður hafi verið hvorki fugl né fiskur hingað til, en samt með ærnum kostnaði.  Spyrja má, hvað valdi þeirri þráhyggju allmargra, að Íslandi verði bezt borgið innan vébanda ESB ?

Ekki er það hagvöxturinn.  Nú er spáð meiri hagvexti á næstu árum á Íslandi en í ESB, og búizt er við lægri hagvexti á evru-svæðinu en utan þess innan ESB.  Það er ekki hægt að fullyrða, að evran sé þar sökudólgurinn, en þessi tíðindi eru a.m.k. ekki meðmæli með henni.  Spákaupmennska heldur nú verðgildi hennar óeðlilega háu, af því að Kínverjar og aðrir eru að losa sig við dollaraeignir og kaupa evrur.  Þetta er útflutningsgreinar margra evru-landa lifandi að drepa, og nú er jafnvel farið að hægja á hagkerfi Þýzkalands.  Andþýzkur áróður blossar upp, Þjóðverjar verja hendur sínar, og saka nú Breta, sem eiga að heita bandamenn þeirra, um svæsnar njósnir í Þýzkalandi.  Evrópa er á suðupunkti.  

Samt er svar flestra hérlandsmanna, sem inn vilja, gjaldmiðillinn.  Það er eins konar mantra, trúarstef, án djúphygli.  Þeir vilja taka upp erlenda mynt og kasta íslenzku krónunni fyrir róða.  Fyrir þessu færa þeir þau rök, að krónan ýti undir óstöðugleika hagkerfisins, dragi úr fjárfestingum hérlendis og hafi í för með sér aukinn viðskiptakostnað, þar sem hún sé ekki gjaldgeng erlendis.  Þá muni vaxtastigið lækka, sem létti undir með skuldurum og örvi athafnalífið.  Sumir innan Samtaka atvinnulífsins halda þessu fram sem og forseti Alþýðusambands Íslands.  Til að finna beztu lausnina hér þarf hins vegar að horfa vítt til veggja og skoða heildaráhrifin á hagkerfið.    

Þetta virðist vera fremur grunnrist umræða vegna þess, að hún fjallar ekkert um það, hvernig við eigum að komast héðan og þangað.  Það er mergurinn málsins og meginviðfangsefnin við stjórnun efnahagsmálanna núna.  Um það ættu allir að geta sameinazt að þróa hagkerfið þannig, að það uppfylli alla Maastricht skilmálana fyrir upptöku evru.  Það fullnægir enn engum þessara skilmála, og það mun fyrirsjáanlega taka allt að einum áratugi að fullnusta þá alla og sýna evru-bankanum í Frankfurt fram á trúverðugan styrkleika og stöðugleika hagkerfis og peningamálastjórnunar til að landið verði tekið sem fullgildur aðili að evru-samstarfinu.

Nú er seðlabankastjóri tekinn til við að gefa forskrift að kjarasamningum og hefur nefnt 2,0 % - 2.5 % hækkun, en nefndi ekki á hversu löngu tímabili, sem er þó lykilatriði.  Væri honum ekki nær að rökstyðja vaxtaákvörðun peningastefnunefndar með meira sannfærandi hætti en hann gerir.  Vaxtastig Seðlabankans á sína sök á, að hagkerfið er staðnað.  6,0 % millibankavextir ná engri átt hér, þegar vextir eru 1 - 2 % víðast annars staðar.  Það er svo mikill slaki hér í hagkerfinu, þ.e. ónýtt framleiðslugeta, að það er afar ólíklegt, að t.d. 4 % vextir mundu valda hér verðbólgu.  Væri það ekki skársta framlag peningastefnunefndar til hóflegra kjarasamninga og stöðugleika hagkerfisins og þar með í þágu verðbólgumarkmiðsins að lækka vextina um 1/3 ?  

Að lækna hagkerfið er verðugt verkefni, og einn af fyrstu áföngunum er að losna við gjaldeyrishöftin.  Það verður vart gert í bráð, nema að knýja þrotabú bankanna í gjaldþrotameðferð.  Slitastjórnirnar hafa allt of lengi setið hér að sumbli.  Uppgjöri þrotabús Lehman Brothers, sem lenti í greiðsluþroti, svo að Seðlabanki Bandaríkjanna yfirtók rekstur hans 15. september 2008, hefur fyrir löngu verið gerður upp.  Það er kapítuli í háskasögu ríkisstjórnarómyndarinnar 2009-2013 að gera kröfuhafa föllnu bankanna að aðaleigendum hinna nýju og láta nýja Landsbankann samþykkja 300 milljarða kr skuldabréf í gjaldeyri handa kröfuhöfum gamla Landsbankans.  Slitastjórnirnar hafa svo fengið að leika lausum hala, og stjórnvöld téðs tímabils þorðu ekki einu sinni að skattleggja téð þrotabú.  Ræfildómurinn reið ekki við einteyming, og þýðir lítið fyrir fyrrverandi ráðherra að skrifa sig frá því.  Sagan mun dæma þá af verkum sínum, en varla af varnarræðum þeirra sjálfra. 

Formlega má land ekki taka upp evru, nema það hafi gengið í ESB.  Þó að Ísland mundi fullnægja upptökuskilmálum evrunnar eftir um áratug, er engan veginn þar með sagt, að aðildarviðræður skili árangri, sem Íslendingar sætti sig við.  Þá eru tveir til, meti menn ávinning að lögeyrisskiptum greinilegan:

a) að semja um undanþágu á aðildarskilmálum EMU (European Monetary Union), þ.e. skilyrðið um aðild að ESB, með það að markmiði að taka hér upp EUR í stað ISK.  Einhver dæmi munu vera um þetta, þó að óvíst sé, að þau hafi fordæmisgildi.  Það væri samt óráðlegt, nema krónan hefði í minnst 3 ár fylgt evrunni vandræðalaust, og hlutfallslega svipaður jöfnuður í viðskiptum við útlönd væri á Íslandi og í Þýzkalandi, sem er mótandi til lengdar um þróun evrunnar.

b) að semja við ríkisstjórn og seðlabanka annars lands um aðild að myntsvæði þess lands.  Þetta hefur gefizt misjafnlega, t.d. fyrir þjóðir Suður-Ameríku, sem tekið hafa upp bandaríkjadal.  Ef verðbólgan er hærri en í móðurlandi myntarinnar, rýrnar samkeppnihæfnin og útflutningsatvinnuvegunum er riðið á slig.  Slíkt endar með harmkvælum launalækkana og samdráttar opinberra útgjalda, sbr Suður-Evrópu nú, eða með gjaldþroti, sbr Argentínu. 

Nokkrar myntir hafa verið nefndar í þessu sambandi, t.d. NOK, SEK, CHF, GBP, CAD og USD, en það er algerlega ótímabært að velta fyrir sér, hver kæmi helzt til greina fyrr en trúverðugum stöðugleika hefur verið náð í peningamálum hérlendis.  Þó hlýtur umfang viðskipta og grennd að ráða miklu, og þá verður GBP efst á blaði.  Ísland var um hríð í myntbandalagi við Bretland á 3. áratugi 20. aldarinnar, en þá stóð pundið á gullfæti, og íslenzka hagkerfið stóðst ekki þá hágengisstefnu, sem leiddi til atvinnuleysis.  Nú er öldin önnur, og efnahagslífið hérlendis hefur tekið stórstígum framförum á tæpri öld.  Áður en til myntbandalags við Breta getur komið þarf þó að gera upp við þá peningalegar sakir frá kollsteypunni haustið 2008, þegar íslenzka peningakerfið féll og það brezka riðaði til falls.  Skýringar þurfa að fást á framkomu brezkra, bandarískra og norrænna stjórnvalda gagnvart lítilli þjóð norður í Atlantshafi í nauðvörn.         

  

           

 

Hindranir á vegi atvinnusköpunar

Akkilesarhæll Axarskaptsins í Stjórnarráðinu 2009-2013 var mikið atvinnuleysi, landflótti og lítil atvinnuþátttaka, þ.e. lág nýting á tiltæku vinnuafli.  Þetta er ávísun á ófremdarástand í þrælskuldsettu samfélagi. 

Það er fernt, sem málsvarar lítilla og meðalstórra fyrirtækja, með starfsmannafjölda 2-249 manns, töldu nýlega helzt standa vexti og viðgangi fyrirtækja sinna fyrir þrifum, og þar með draga úr nýráðningum þessara fyrirtækja, sem eru hryggjarstykkið á vinnumarkaðinum.  Tvö þessara atriða voru og eru trúaratriði vinstri flokkanna að auka sem hraðast í þjóðfélaginu (1,3):

1. Skattar
2. Háir vextir
3. Regluverk í anda ESB (EES)
4. Stjórnmálalegur og efnahagslegur óstöðugleiki

Það er kunnara en frá þurfi að segja, að Axarskaptið hækkaði skatta á síðasta kjörtímabili í á annað hundrað skipti.  Í hallæri, eins og þá var, gera skattahækkanir aðeins illt verra, lama framtak einstaklinga og fyrirtækja og magna upp svarta markaðinn, svo að hann grasserar nú hugsanlega sem aldrei fyrr, svo að viðkomandi skattstofnar skreppa saman.  Skattahækkanirnar, hvort sem um var að ræða tekjuskatt, virðisaukaskatt eða annað, skiluðu sér engan veginn í ríkissjóð, og varað var við því.  Hins vegar lömuðu þær neyzlu og framtak, og skilja má á ríkisskattstjóra, að hann telji skattaundanskot vera með mesta móti nú.  Axarskaptið lamaði hagkerfið og lengdi þar með í krepputíðinni.  Hjólum atvinnulífsins er erfitt að koma í gang aftur, ef þau festast.  Sameignarsinnar hafa kastað sandi í tannhjólin, svo að gangverkið er bilað.  Það sannast jafnvel á Landspítalanum.  Þar er greinilega við bilað gangverk að glíma.  Að vera valdur að því er gríðarlegur ábyrgðarhluti.  Ekki verður á ríkisstjórn Jóhönnu Sigurðardóttur logið. 

Vinstri menn hafa að sjálfsögðu ekki séð að sér, því að þá mundu þeir vissulega láta af sinni stjórnmálalegu villutrú.  Hræsnin og lýðskrumið keyra þó um þverbak hjá vinstri græningjanum Lilju Rafneyju Magnúsdóttur, afturhaldsfyrirbrigði í þingmannslíki, þegar hún leggur til sérstakan viðbótar skatt á útgerðina, sem eyrnamerktur verði sjúkrageiranum.  Hér er um hræsni á háu stigi að ræða, af því að téður þingmaður hreyfði hvorki legg né lið á síðasta kjörtímabili til stuðnings sjúkrageiranum.  Þvert á móti lagði hún öllum niðurskurðarhugmyndum lið.

Hér er ennfremur um tilraun til lögbrots að ræða, af því að hún mismunar fyrirtækjum herfilega; Lilja Rafney vill þverbrjóta jafnræðisreglu við skattheimtu og jafnframt vill hún brjóta á atvinnuréttindum útgerðarmanna, en viðbótar skattheimta mundi sannanlega gera þeim erfitt um vik við að stunda sína atvinnustarfsemi, svo að minni útgerðir mundu sennilega lognast út af.  Veiðileyfagjöldin eru ekki skattlagning, heldur eignaupptaka vegna þess, hvernig í pottinn er búið.  Það mun koma í ljós fyrir dómstólum, verði látið á það reyna, að aðferðarfræðin við álagningu veiðileyfagjalda var og er kolólögleg.  Að brúka framlegð fyrirtækja sem skattaandlag er fordæmalaust á Íslandi, en kann að hafa verið tíðkað í Deutsche Demokratische Republik, DDR, sem varð gjaldþrota, eins og kunnugt er.  Tillaga Lilju Rafneyjar er lýðskrum, af því að hún ætlar að kúga fé út úr litlum minnihluta og sáldra því yfir starfsemi, sem margir þurfa á að halda og kostuð er af skattgreiðendum að mestu leyti.

Að skattleggja starfsemi svo grimmilega sem raun ber vitni um í tilviki sjávarútvegsins, dregur úr hagvexti, dregur úr vinnuframboði og eyðileggur samkeppnihæfni fyrirtækjanna á erlendum mörkuðum á skömmum tíma.  Hér er því verið að leika sér með fjöregg landsins.  Við svo búið má ekki standa.  Þess vegna er stefna núverandi stjórnvalda skynsamleg að hefja þá vegferð að létta skattaáþjánina á tíma, þegar hagvöxtur á næsta ári virðist ætla að verða dapurlega lágur og 1,0 % undir væntingum.  Hagkerfi Íslands er freðið, þó að vonandi sé það tekið að þiðna, og árferðið er slæmt í hagkerfi heimsins.

Í Viðskiptablaði Morgunblaðsins, fimmtudaginn 10. október 2013, er viðtal við Gunnþór Ingvason, forstjóra Síldarvinnslunnar á Neskaupstað.  Hann hefur eftirfarandi að segja um "skattaívilnanir til sægreifa", sem ýmsar mannvitsbrekkur telja Laugarvatnsstjórnina "seka" um, þar á meðal téð Lilja, en núverandi þing breytti ótækum og óframkvæmanlegum lögum sameignarsinna um eignaupptöku til bráðabirgða:

"Staðreyndin er sú, að, t.d. hér hjá okkur í Síldarvinnslunni, hafa veiðigjöld hækkað um 150 Mkr fyrstu 8 mánuði ársins, og þá er ég að tala um það, sem núverandi ríkisstjórn lagði á, í samanburði við það, sem fyrri ríkisstjórn lagði á.  Veiðigjöldin fyrstu 8 mánuðina á þessu ári á uppsjávarfiskiskip Síldarvinnslunnar voru 197 milljónir kr á skip samkvæmt núverandi lögum.  Svo breytti núverandi stjórn álagningunni.  Ríkisstjórnin, sem ætlaði sér að laga allt og reikna upp á nýtt, þannig að við borgum af þessum uppsjávarafla 290 milljónir kr.  Það er þannig verið að taka af okkur 18 %-19 % af tekjum beint í veiðigjöld." 

Það sjá allir góðviljaðir og sanngjarnir menn, að þarna er farið offari og að þarna á sér raunverulega stað þjóðnýting á afrakstri fyrirtækjanna, þó að þeim sé leyft að starfa áfram með óbreytt eignarhald.  Hér er rétt einu sinni á ferðinni sósíalismi andskotans.  Mikil er trú þeirra kvenna og karla, sem ganga með þær grillur, að slík skattheimta sé sjálfbær og skili ávinningi fyrir ríkissjóð til lengdar.  Það er óráð fyrir ríkissjóð að stunda afrán með þessum hætti, og verður að fella skattlagningu á sjávarútveg að því, sem tíðkast um aðra atvinnuvegi, þ.e. að skattaandlagið verði hagnaður fyrirtækjanna í stað framlegðarinnar.  

Þessi meðferð yfirvalda á undirstöðuatvinnuvegi landsins er sárgrætileg í ljósi lækkandi afurðaverðs hans og harðnandi samkeppni á erlendum mörkuðum, t.d. við Norðmenn (og Íslendinga í Noregi).  

Axarskaptastjórnin kvarnaði látlaust úr aflahlutdeildarkerfinu með magvíslegum sértækum ráðstöfunum, sem stjórnlyndra stjórnmálamanna með skammsýn og þröngsýn og jafnvel nærsýn viðhorf er háttur.  Varanlegt aflahlutdeildarkerfi með frjálsu framsali hefur reist útgerðina úr öskustó.  Þetta kerfi beygir sig undir vísindalega stjórnun á nýtingu sjávarauðlindarinnar, og umgengnin við hana er með bezta móti.  Þetta eru staðreyndir, sem blasa við og eru engan veginn séríslenzk fyrirbæri. 

Enginn á óveiddan fisk í sjó, enda eru miðin almenningur, en úthlutaðan veiðirétt eiga útgerðirnar, enda hafa þær keypt hann, og dómar kveða veiðiréttinn veðhæfan.  Slíkt er mikils virði fyrir fjárfestingargetu útgerðanna, sem eru fjármagnsfrekar nú á tímum.  Þeirra hagur er þjóðarhagur, þ.e., að stunduð sé sjálfbær nýtingarstefna.

Þess vegna þarf engum að koma á óvart frábær rekstrarárangur útgerða og fiskvinnslu.  Tæknin hefur verið tekin í þjónustu sjávarútvegsins, og há framlegð, sem nam 80 milljörðum kr árið 2012, notuð m.a. til að auka framleiðni og gæði, en ekki, eins og öfundarmenn útgerðar, fáránleikaboðberar og rógtungur, halda fram, til að fjárfesta í óskyldum greinum.  Þessu til stuðnings skal vísa til nýlegrar skýrslu Landsbankans um stöðu sjávarútvegs, en þar kom fram, að óverulegur hluti hagnaðar sjávarútvegs hafi farið í óskyldar greinar.  Hælbítar greinarinnar hafa gert úlfalda úr mýflugu, eins og þeim er tamt. 

Þó er verulegt átak framundan við endurnýjun veiðiskipastólsins, sem er orðinn a.m.k. tvöfalt eldri en sá norski, svo að dæmi sé tekið.  Útgerðarmenn hafa undanfarin misseri neyðzt til að kaupa notuð skip frá Noregi.  Það er bæði synd og skömm.  Íslenzkum sjómönnum, sem eru þeir duglegustu, sem þekkist, ber ekkert minna en bezta tækni, "state of the art technology".

Í nýrri skýrslu Íslandsbanka um stöðu íslenzka sjávarútvegsins kemur fram, að framlegð hans (EBITDA) árið 2012 var 26 % af veltu.  Þetta er það, sem starfsemin hefur upp í fastan kostnað sinn, og þessi hlutfallstala, sem er meðaltal sjávarútvegsins í heild, er lögð til grundvallar álagningu hins sérstaka veiðileyfagjalds, sem á sér engan sinn líka um víða veröld, enda kokkað upp í andlega og fræðilega gjaldþrota búi Steingríms og kumpána, sem sumum hverjum (Indriði H. Þorláksson) voru innrætt hin marxistísku fræði um alræði öreiganna í DDR, og hvernig ætti að gera út af við auðvaldið.  Þetta var ómálefnaleg álagning, af því að miðað var meðaltalsframlegð greinarinnar, og þess vegna studdist hún ekki við lagaheimildir.  Allt reyndist öreigatalið froðusnakk og gervifræði, hvort sem valinn er snöggur eða hægfara dauði.  Þess má geta, að sjávarútvegurinn er ekki hálfdrættingur á við áliðnaðinn, hvað framlegðina varðar, enda eru álverksmiðjur gríðarlega fjármagnsfrekar.  Steingrímur hefur jafnvel fundið þeim það til foráttu, þó að það sé eitt af því, sem viðheldur starfsemi þeirra og eykur þar með stöðugleika.  Menn hlaupa ekki svo glatt frá slíkum fjárfestingum.   

Nú verður vitnað í Gunnar Þórðarson í Fiskifréttum, fimmtudaginn 3. október 2013:

"Einnig kemur fram í skýrslunni (Íslandsbanka), að fjárfesting hafi verið langt undir því, sem eðlilegt gæti talizt m.v. afkomu í greininni.  Íslandsbanki telur ástæðurnar vera margþættar og nefnir fyrst óvissu síðustu ára vegna aðgerða stjórnvalda, og eins hafi fyrirtæki lagt áherzlu á að greiða niður skuldir. 

En fyrst og fremst sé ástæðan mikil óvissa, hvað fiskveiðistjórnunarkerfið varði, og hvers konar kerfi verði við lýði í framtíðinni.  "Ríkisstjórnin hafi sett fram nokkuð dramatískar breytingar á þessum tíma, þó að frumvarp um breytingar hafi ekki náð fram á þingi.  Þetta hafi dregið úr löngun manna til að keyra áfram, enda vilji menn vita, hvað er framundan."  Í skýrslunni er hvergi minnzt á misfarir stjórnenda með hagnað." 

Vinstri stjórnin vann skemmdarverk á sjávarútveginum með þjóðnýtingarstefnu sinni, sem hún hafði uppi alls konar fagurgala um.  Þetta voru dæmigerð afskipti forsjárhyggjumanna, sem sjást ekki fyrir og eru óttalegir óvitar, þegar kemur að því að verja hagsmuni almennings. Eftir stendur atvinnuvegur í sárum og í svo mikilli óvissu um framtíð sína, að hann hefur haldið að sér höndum, og atvinnusköpun hefur liðið fyrir það.  Það er eitt af meginhlutverkum hinnar borgaralegu ríkisstjórnar, sem nú er við völd, að sjá til þess, að allar atvinnugreinar sitji við sama borð af hendi löggjafa og skattayfirvalda og að öryggi og festa skapist með nýrri löggjöf um sjávarútveginn, sem taki mið af hlutlægu mati á árangri mismunandi kerfa fyrir þjóðarheildina, en ekki tilfinningaþrunginni, heimabrasaðri dellu, sem sækir fóður í ómerkilegar hvatir á borð við öfund.  Að öðrum kosti munu fjárfestar sjá hag sínum betur borgið annars staðar, og þá mun undirstöðuatvinnuvegur landsins grotna niður, sem aldrei má verða.                  

 

Ríkisbúskapur í járnum

Loksins virðist vitræn yfirstjórn vera komin á ríkisfjármál og efnahagsmál, ef Svörtuloftin við Arnarhól eru frátalin, en þar ríkir enn Trotzkyistinn, fyrrverandi, sem stóð í harðri eigin kjarabaráttu við bankaráðið sitt, af því að Jóhanna, fyrrverandi forsætisráðherra (ekki in spe), virtist hafa lokkað hann frá Basel með gylliboðum.  Seðlabankasaga landsins hefur enn ekki verið rituð, en verður áreiðanlega hryllingur (thriller).

Nú skiptir öllu máli að lækka vaxtabyrði ríkissjóðs, sem fór stöðugt vaxandi undir vinstri stjórninni, Axarskaptinu, enda vann hún hrein skemmdarverk á hagkerfinu, svo að aldrei var von á viðsnúningi úr þeim ranni, hvorki fyrir heimilin, fyrirtækin, sveitarfélögin né ríkissjóð. 

Meginskýringin á langvinnri kreppu og síðan stöðnun í landinu er skattpíningarárátta vinstri mannanna í axarskaptastjórninni 2009-2013.  Hún drap allan hvata til fjárfestinga, neyzlu, sparnaðar og ráðninga nýs starfsfólks.  Nú er svo komið, að Laugarvatnsstjórnin verður að feta einstigi til baka og hefur ekki bolmagn til snöggra og verulegra skattalækkana, en þær verða að koma, ef hagkerfið á að ranka úr rotinu.  Vegna ládeyðu í hagkerfi heimsins verður erfitt að ná hagvexti hérlendis á strik (yfir 3,0 %) á næstunni, og þetta mun gera Laugarvatnsstjórninni afar erfitt um vik.  T.d. er nú talið (AGS), að hagvöxtur hérlendis verði ekki 2,7 % árið 2014, eins og Hagstofan spáir, heldur fremur 1,7 %.  1,0 % jafngildir um 18 milljörðum kr, sem gæti þýtt tekjutap fyrir ríkið um 7 milljarða kr.  Það verður að vega upp á móti þessu tekjutapi ríkissjóðs með samdrætti útgjalda.  Aukin skattheimta mundi aðeins draga enn meira úr hagvexti, svo að sú leið vinstri manna er ófær við núverandi aðstæður.

Vaxtakostnaður ríkissjóðs nemur nú tvöföldum sjúkrahúsakostnaði í landinu og mun fara hækkandi vegna hækkandi verðs í fjármagni, sem spáð er á næstunni, nema ríkisstjórnin grípi í taumana, sem hún reynir að gera.  Þegar tekizt hefur að helminga þennan vaxtakostnað ríkissjóðs með því að vinna á skuldastabbanum, mun myndast svigrúm til framkvæmda við nýtt húsnæði Landspítala - Háskólasjúkrahúss og fjölmargt fleira nytsamlegt, en þangað til hefur sparnaður í ríkisrekstri algeran forgang.  Þetta er ekki séríslenzk stefna; þetta er línan frá Berlín, Lundúnum og víðar í norðanverðri Evrópu.  Ekki er hægt að segja, að þetta sé línan úr Hvíta húsinu í Washington, því að þar ríkir greiðslustöðvun hjá alríkinu, þegar þetta er skrifað, vegna ágreinings um útgjaldahlið fjárlaganna.  Vinstri mennirnir í Axarskaptinu skáru niður fé til sjúkrageirans og fækkuðu þar starfsfólki, en röðuðu gæludýrum sínum á ríkisjötuna og stofnuðu til margvíslegra, fánýtra gæluverkefna.  Slík er forgangsröðun vinstri manna á Alþingi þá og nú.  

Téð helmingun vaxtakostnaðar þarf að gerast sem hraðast.  Þess vegna er jafnvægisstefnan í fjárlagafrumvarpinu skynsamleg.  Fjármálaráðherra fetar sig hægt inn á braut skattalækkana.  Vendipunktur hefur orðið, sem vonandi mun hafa örvandi áhrif á landsmenn til fjárfestinga.  Það er tóm vitleysa hjá stjórnarandstöðunni að setja jafnaðarmerki á milli áætlaðrar upphæðar skattalækkunarinnar og tekjutaps ríkissjóðs.  Stjórnarandstaðan í einfeldni sinni talar, eins og breyting á skattheimtu hafi engin áhrif á skattstofnana.  Þetta er ofur þröngsýnt sjónarmið.  Skattahækkun í háskattalandi, eins og hér, minnkar skattstofnana og eyðir störfum.  Skattalækkun virkar öfugt.  Skattgreiðendur munu ekki stinga fé sínu, sem annars færi til ríkisins, undir kodda.  Sumt af þessu fé fer til aukins sparnaðar og verður þannig til ráðstöfunar fyrir fjárfesta og er andlag fjármagnstekjuskatts, en megnið mun fara í aukna neyzlu og fjárfestingar, sem annars hefðu ekki farið af stað og eru andlag alls konar skattheimtu.  Féð mun þannig streyma um hagkerfið og að miklu leyti lenda hjá hinu opinbera aftur.  Þetta vilja vinstri menn ekki skilja.

Lilja Rafney, þingmaður VG, kórónar vitleysuna.  Hún, sem í 4 ár lyfti ekki litla fingri til stuðnings sjúkrageiranum við skiptingu skattfjár, leggur nú til, að lagður verði viðbótar skattur á sjávarútveginn og féð eyrnamerkt sjúkrageiranum.  

Eins og framast verður talið hagkvæmt fyrir ríkið, þarf að selja ríkiseignir til að flýta fyrir niðurgreiðslum skulda.  Þar má nefna u.þ.b. þriðjung í Landsvirkjun, alla smáhluti í fjármálastofnunum og a.m.k. þriðjung í Landsbankanum.  Bankakerfið makar krókinn og heimili og fyrirtæki stynja undan fjármagnskostnaðinum.  Allt bendir til, að raunveruleg samkeppni sé af skornum skammti.  Erlendir eignaraðilar með reynslu af bankarekstri og meiri langtímahagsmuni hérlendis en kröfuhafar bankanna gætu e.t.v. hresst upp á ástandið.

Eignarhaldið á bönkunum nú er annarlegt, enda undan rifjum hins gifturúna, þreytta og óhæfa fyrrverandi fjármálaráðherra, Steingríms Jóhanns Sigfússonar, runnið.  Hann færði kröfuhöfum föllnu bankanna bróðurpartinn í nýju bönkunum, Íslandsbanka og Aríon, ásamt skuldabréfi í Landsbankanum að andvirði ISK 300 milljörðum í erlendri mynt.  Hér var um þvílík embættisafglöp að ræða að hálfu téðs ráðherra, sem hafa grafalvarleg áhrif á stöðu íslenzka þjóðarbúsins, eins og kunnugt er, að vart verður við unað án rannsóknar á refsiábyrgð.  Grafalvarleg mistök þessa annarlega ráðherra voru legíó, og gjörningar hans gagnvart fjármálakerfinu kalla ekki síður á Landsdóm en rannsóknarskýrsla Alþingis á sinni tíð kallaði á Landsdóm yfir Geir Hilmari.  Hvers vegna þvingaði Steingrímur ekki slitastjórnirnar í slitameðferð á Kaupþingi, Glitni og Landsbankanum, og hvers vegna knúði hann ekki fram gjaldþrot Íbúðalánasjóðs ?  Ef þetta hefði verið gert og hreinsað ærlega til í fjármálageiranum, þá væri öðru vísi umhorfs í íslenzka hagkerfinu, og þá væru ekki lengur neinar forsendur fyrir gjaldeyrishöftum.     

Laugarvatnsstjórnin hefur hækkað skattheimtu af fjármálastofnunum um 14 milljarða kr, breytt óframkvæmanlegri, ólögmætri og afar íþyngjandi skattheimtu af sjávarútveginum og lækkað hann í fyrsta áfanga um 3 milljarða.  Þá hefur hún hafið vegferð lækkunar tryggingagjalds og tekjuskatts af flestum launþegum.  Allar skattalækkanirnar eiga að örva atvinnuvegina, fjölga launþegum í vinnu og auka fjárfestingar, nokkuð sem vinstra liðið skilur ekki og beitir sér gegn.  Vinstra liðið er æft yfir því, að snúið hefur verið af braut skattahækkana, en skattaáþján sligar enn hagkerfið, svo að lítill hvati er enn til að fjölga störfum.  Fjöldi fólks á vinnumarkaði er enn óeðlilega lágur, enda margir án vinnu og án réttar til atvinnuleysisbóta eða enn búsettir erlendis.  Hvatinn núna er meir fólginn í sinnaskiptum stjórnvalda og nýrri stefnumörkun í anda einkaframtaks en afnámi áþjánarinnar.  Atgervisflóttinn hefur ekki verið stöðvaður, eins og hryllingssögur af læknastéttinni bera vitni um.    

Þrátt fyrir lækkanirnar eiga skattheimtubreytingar að skila ríkissjóði 7 milljarða kr tekjuauka.  Munar þar mest um breikkun skattstofns bankaskattsins, sem nú spannar slitastjórnir föllnu bankanna.  Icesave-forkólfur nýfallinnar vinstri stjórnar, fyrrverandi fjármála- og efnahagsráðherra, Steingrímur Jóhann Sigfússon, SJS, dekraði fjármálageirann, eins og gjörningar hans í Icesave, SpKef, Byr, Sjóvá, VBS, skuldabréf Landsbanka í gjaldeyri og rándýr og óþörf lántaka hjá AGS, o.fl. mál sýna.  SJS hefur verið hafður að ginningarfífli af fjármálaöflunum og talin trú um, að ekki væri hægt að skattleggja þrotabúin.  Nú reynir hann að bera í bætifláka fyrir dáðleysi sitt og og segir:

"var þetta skoðað og lagt til hliðar sem algerlega óframkvæmanlegt á árunum 2009 og 2010 vegna þess, að skattaandlagið var ekki til".

Þetta er einhver aumasti kattarþvottur, sem sézt hefur.  Þrotabú bankanna þriggja hafa af skrýtnum ástæðum verið undanþegin bankasköttum þrátt fyrir eignir upp á um ISK 2700 milljarða og tekjur af eignum kröfuhafa gömlu bankanna í nýju bönkunum upp á nokkur hundruð milljarða íslenzkra króna.  Skatturinn, sem nú er lagður á féð, sem slitastjórnirnar sýsla með, er 0,145 %, en til samanburðar getur fasteignaskattur lögaðila numið 1,65 %.  Í ljósi þess, að kröfuhafarnir hafa stórtekjur af nýju bönkunum, er þessi skattheimta hreint smáræði.  Samt heyktist "sameignarsinninn" ,Steingrímur J., algerlega á þessu viðfangsefni, en hafði í þess stað unun af að leggja íslenzka alþýðu í einelti sem skattheimtuberserkur. Steingrímur Jóhann Sigfússon hafði ekki úr háum söðli að detta, þegar hann missti ráðherradóm, sem hann réði aldrei neitt við.  Ekki vantaði samt kveinstafina undan álaginu.

Nýr og sókndjarfur fjármála- og efnahagsráðherra lætur ekki telja sér trú um einhverja vitleysu hagsmunapotara, t.d. í slitastjórnum föllnu bankanna, heldur lætur eigin dómgreind, þekkingu og reynslu, ráða för með hagsmuni Íslands að leiðarljósi.  Þess vegna gerir frumvarp hans ráð fyrir 11,3 milljörðum kr frá þrotabúunum, sem áður greiddu ekkert í ríkissjóð, en þeim mun meira til slitastjórnanna, sem nú hafa risið upp á afturlappirnar, en verða barðar niður, enda verður ekki séð, að þessi aukna skattheimta muni hafa nein neikvæð áhrif á vinnuframboð og fjárfestingar, nema e.t.v. styttist í veru slitastjórnanna við ótrúlega gjöfula kjötkatlana.  Það þarf að knýja þrotabú bankanna til gjaldþrotaskipta hið fyrsta.  Slíkt mun flýta fyrir losun gjaldeyrishaftanna, sem eru að verða að illkynja æxli í þjóðarlíkamanum.

Núna horfir mjög óbjörgulega í þjóðarbúskapnum vegna langvarandi stöðnunar í hagkerfinu og versnandi viðskiptakjara.  Í nýjasta riti Seðlabankans, Fjármálastöðugleika, sem reyndar er ekki mjög fínn pappír nú um stundir, gætir mikillar svartsýni:

"Þróun viðskiptakjara er mjög óheppileg, sérstaklega vegna þess, að hún þýðir, að við erum að fá mun minna fyrir vörur og þjónustu, sem við flytjum út, einmitt þegar við þurfum á sem mestum viðskiptaafgangi að halda til að geta staðið undir greiðslubyrði skulda.  Þessi rýrnun á viðskiptakjörum, bæði sú sem þegar hefur átt sér stað og sú, sem búizt er við í spám okkar hjá Seðlabankanum, þýðir að öðru óbreyttu, að lífskjörin verða lakari en ella, úrlausn greiðslujafnaðarvandans verður erfiðari og annað slíkt."  

Í tíð ríkisstjórnar Jóhönnu og Steingríms var haldið kolrangt á spilunum, svo að hér varð sáralítill hagvöxtur, og þess vegna erum við mjög illa búin til að takast á við verðlækkanir á mörkuðum erlendis.  Það gerir illt verra, að búið er að draga bitið úr sjávarútvegsfyrirtækjunum í samkeppninni á erlendum mörkuðum með ofurskattlagningu, sem nær engri átt.

Það verður að draga úr innflutningi, úr því að útflutningsandvirðið dregst saman, og slíkur samdráttur ógnar hagvexti, sem verður þá líklega minni en 2,7 % spá Hagstofunnar 2014, sem er forsenda fjárlaga.  Þá verður að skera ríkisútgjöldin enn frekar niður.  Fækkun ríkisstarfsmanna verður að eiga sér stað, og kratískum bótum og millifærslum verður að linna.   Sala á RÚV/Stöð 2 og fækkun í ráðuneytum, eftirlitsstofnunum og öðrum undirstofnunum Umhverfisráðuneytis, ásamt sölu á hluta af Landsvirkjun og Landsbankanum kemur vel til greina.  Þetta mun spara milljarðatugi árlega og gefa hundruði milljarða einu sinni.  Allt er hey í harðindum.       

Stærsti útgjaldaflokkur ríkissjóðs eru tryggingamál.  Útgjöld til þeirra munu nema um 120 milljörðum.  M.v. rannsóknir erlendis er líklega hægt að spara um 10 milljarða kr með því að skera upp herör gegn tryggingasvikum.  Útgjöld til Velferðarráðuneytisins aukast um 17 milljarða kr samkvæmt frumvarpinu, og mætti þá bæta við þá upphæð til sjúkrahúsa, heilsugæzlu og annarra sjúkrastofnana sem sparnaði til tryggingamála næmi.

Í Viðskiptablaðinu 3. október 2013 birtist lærdómsríkt viðtal Bjarna Ólafssonar við Odd Steinarsson, heimilislækni, sem rekur heilsugæzlustöð í einkaeigu í Svíþjóð.  Oddur kveður samkeppni í sjúkrakerfi Svíþjóðar hafa aukið heildarframleiðni og gæði og lækkað heildarkostnað kerfisins.  Hann mælir með, að Íslendingar innleiði svipað kerfi.  

Hinn eyfirzki og yfirvegaði heilbrigðisráðherra ætti strax að fá Odd og fleiri góða menn til að gera áætlun um að bylta íslenzka sjúkrageiranum með gæðaaukningu og framleiðniaukningu að leiðarljósi.  Með bættri heilsugæzlu er hægt að draga úr álagi á dýrasta hluta sjúkrakerfisins, Landspítala-Háskólasjúkrahús, og slíkt er hagkvæmt fyrir ríkissjóð og kæmi sér vel í bágindum sjúkrahússins, sem sameignarsinnarnir tættu niður á síðasta kjörtímabili og langan tíma mun taka að endurreisa.

Hér verður gripið niður í viðtalið við Odd Steinarsson, heimilislækni, þar sem hann lýsir nýju, sænsku kerfi:

"Grundvallarreglan er sú, að hið opinbera fjármagnar heilsugæzluna, en skjólstæðingurinn er settur í ökumannssætið, ef svo má að orði komast.  Hann velur sér sína heilsugæzlustöð, og peningurinn fylgir honum.  Heilsugæzlustöðvum er bannað að neita að taka við sjúklingi, þannig að valdið er sjúklingsins.  Þetta þýðir, að heilsugæzlustöðvarnar eru í samkeppni hver við aðra um skjólstæðinga.  Leikreglurnar eru ólíkar eftir svæðum, því að svæðisstjórnunum var falin útfærsla á kerfinu, en eftirlitið er strangt alls staðar.  Sjálfstæðar og opinberar stöðvar sitja við sama borð, og gjaldskráin er sú sama." 

Síðan kemur stórmerkilegt innlegg í lyfjaumræðuna, en hér skal fullyrða, að með upptöku sænska kerfisins gæti ríkissjóður sparað stórfé til lyfjakaupa, því að íslenzka kerfið vantar alla hvata til aðhalds og sparnaðar, og þess vegna tútnar það stjórnlaust út.  Hver er í hlutverki púkans á fjósbitanum ? 

"Lyfjaniðurgreiðslan, sem fer í gegnum Tryggingastofnun á Íslandi, fer í gegnum okkur, og við þurfum að vera meðvituð um lyfjakostnaðinn að því gefnu, að sjúklingurinn fái beztu hugsanlegu meðferð.  Á Íslandi hafa læknar ekki sama hvata til að halda lyfjakostnaði niðri.  Okkar hagur er sá, að sjúklingurinn þurfi sem minnst á lyfjum að halda, en þeir, sem þurfa á lyfjum að halda, fái sem beztu lyfin, þannig að fylgikvillarnir séu sem minnstir og árangurinn til lengdar betri. ... Árangurinn af "gæzluvalinu" í Svíþjóð hefur verið góður.  Afköst hafa aukizt töluvert umfram kostnað.  Í Stokkhólmi jukust afköstin um 28 % fyrstu tvö árin á meðan kostnaðurinn jókst um 2,8 %, sem er undir vísitölu neyzluverðs, þannig að raunkostnaðurinn af heilsugæzlunni hefur minnkað, frá því að kerfið var tekið upp."

Þá kveður Oddur gæðakannanir sýna vaxandi ánægju skjólstæðinganna og aukið traust þeirra til heilsugæzlunnar og að einkareknu stöðvarnar komi betur út en opinberu stöðvarnar í ánægjukönnunum á meðal skjólstæðinga.  Hins vegar hefur ánægjan með sumar opinberu stöðvarnar aukizt líka, svo að samkeppnin lyftir greinilega gæðum veittrar þjónustu almennt upp. 

Hér er komin forskrift að kerfi, sem fellur vel að boðskapi Kristjáns Þórs Júlíussonar, heilbrigðisráðherra, undanfarið.  Ef hann er ekki orðinn samdauna ráðuneytisfólkinu, sem sagan sýnir um tíðina, að stórhætta er á, sker hann nú upp herör með aðstoð manna á borð við Odd Steinarsson, heimilislækni, byltir kerfinu og virkjar læknana með sama hætti og sænsk heilbrigðisyfirvöld gerðu fyrir fáeinum árum.  Ef hann honum tekst að skipuleggja heilsugæzlustöðvar um allt land að sænskum hætti á þessu kjörtímabili, er björninn unninn í sjúkrageiranum, og hægt að einbeita sér að uppbyggingu Landspítala-Háskólasjúkrahúss í víðum skilningi.  

Það getur vel verið, að þessi uppstokkun í heilbrigðiskerfinu krefjist nokkurs stofnkostnaðar, en slíkur er fjárfesting, sem skilar sér á fáeinum árum.  Hér skal benda fjármála- og efnahagsráðherra á, hvernig hann getur fjármagnað umbyltingu sjúkrageirans án lántaka og án skattahækkana: 

Hann getur dregið úr kratískum og hræsnisfullum millifærslum úr ríkissjóði til fólks í fimm efstu tekjutíundum skattgreiðenda.  Samkvæmt gögnum Hagstofunnar fyrir árið 2012 lækkuðu vaxta- og barnabætur fólks skattgreiðslur þess alls um 18 milljarða kr.  Þar af lækkuðu skattgreiðslur fólks í 5 efstu tekjutíundunum um 79 % eða 14 milljarða kr.  Á þremur árum ætti að afnema þessar sértæku skattalækkanir hinna tekjuhærri og beina þessum 14 milljörðum kr til enduruppbyggingar sjúkrageirans, en þó aðeins eftir skipulagsbreytingar, sem spara til lengri tíma litið.  Hér er um að ræða svipaða upphæð og hinn galvaski, einelti þingmaður, Vigdís Hauksdóttir, nefndi í kosningabaráttunni, að setja ætti strax í sjúkrageirann, og það er ekki eftir neinu að bíða með téðar umbætur, hæstvirtur Kristján Þór.

 

 

   

Handverkið til öndvegis

Þann 14. ágúst 2013 birtist í Morgunblaðinu viðtal Áslaugar Örnu Sigurbjörnsdóttur við Ársæl Guðmundsson, skólameistara Iðnskólans í Hafnarfirði.  Sjónarmið skólameistarans eru allrar athygli verð; þau eru að sumu leyti nýstárleg, og skólakerfið þarf einmitt á róttækum breytingum að halda til að það nýtist þegnunum betur við að fást við framtíðina en fortíðina.  Skilvirkt skólakerfi er skilyrði fyrir farsælli þróun þjóðfélagsins, framlegðaraukningu og hagvexti.  Hagvöxtur er nauðsynlegur til að allir geti fundið kröftum sínum viðnám í þessu þjóðfélagi með viðunandi umbun og neyðist ekki til að búa allan sinn starfsaldur á erlendri grundu.  Hagvöxtur er líka nauðsynlegur til að koma fjárhag hins opinbera á réttan kjöl, en hann er við það að sökkva í skuldafen.

Líklega má nýta opinberar fjárveitingar til menntamála mun betur en nú er gert.  Kostnaðarsamanburður við útlönd getur þó verið villandi varðandi grunnskólastigið vegna dreifðrar búsetu í stóru landi m.v. íbúafjölda.  Þó eru hagræðingartækifæri falin í lengingu skólaárs og fækkun skólaára.  

Hlutverk opinbera menntakerfisins á að vera að finna og þróa styrk hvers einstaklings til hagsbóta fyrir samfélagið í heild, en alls ekki að steypa alla í sama mót með ærnum samfélagskostnaði.  Markmiðið á jafnframt að vera að gera þetta á svipuðum tíma og með svipuðum tilkostnaði og í öðrum ríkjum OECD. 

Því miður stenzt íslenzka menntakerfið ekki öðrum slíkum snúning samkvæmt alþjóðlegum samanburði.  Þess vegna er róttækra breytinga þörf, sem Illuga Gunnarssyni er treystandi til að leiða, enda á hann ættir til byltingarsinna að rekja, jafnvel heimsbyltingarsinna.  Hver veit, nema honum takist að blása í glæðurnar. Allar reyndust byltingarhugmyndir áa hans þó á sandi reistar og hugarórar einir.  Illugi þarf að verða föðurbetrungur, enda eru byltingarhugmyndir téðs Ársæls  annarrar ættar; þær eru gagnlegar einstaklingum og samfélagi, og þær eru raunhæfar.  Þær eru ekkert kaffihúsajapl, jaml og fuður "listamanna" og listasnobbara, að kaffihúsum þó allsendis ólöstuðum.     

"Við erum með sama framhaldsskólakerfi og þegar við rákum sveitasímana",

sagði Ársæll í þessu viðtali.  Svakalegt, ef satt er, en sýnir afturhaldssemi menntakerfisins í hnotskurn, og ekki bætti úr skák að fá álf út úr hól í stól menntamálaráðherra 2009-2013, sem ekki tók á neinu grundvallarmáli. 

Höfundur þessa pistils notaði sveitasíma síðast árið 1963, þegar hann lauk ferli sínum sem vinnumaður í Vatnsdal í Austur-Húnavatnssýslu hjá afa sínum og ömmu, nýfermdur, og síðan er hálf öld liðin.  Höfundur er ekki í færum til að bera brigður á fullyrðingu Ársæls, þó að ótrúleg sé, en þó að deilt verði með tveimur í yrðinguna, fæst stöðnun í aldarfjórðung, og jafnvel það er óeðlilega langt og eiginlega óskiljanlega langt stöðnunartímabil, sem sýnir nauðsyn róttækra aðgerða.  Ráð Ársæls til úrbóta er m.a.:

"Hækka þarf grunnlaun kennara og auka vald skólastjórnenda hvers skóla til að þróa sig; skólarnir eru svo ólíkir, að þeir verða að fá vald til að þróa sig sjálfir."

Hægt er að taka hér undir hvert orð, og það merkilega er, að hér er um nákvæmlega sömu lýsingu að ræða og á vanda sjúkrakerfisins, ef í stað "kennara" er sett "lækna" og í stað "skólastjórnenda" er sett "spítalastjórnenda".  Með öðrum orðum er hér um að ræða vanda opinberrar stjórnsýslu, miðstýringarinnar, sem alls staðar ber dauðann í sér. 

Skólastjórinn þarf að hafa fjárhagslegt svigrúm til að umbuna kennurum fyrir góðan árangur með nemendur, sem mældur er með einkunnum.  Það er vel þekkt, hversu misjöfnum árangri kennarar ná, og slíkt á auðvitað við um allar stéttir.  Ef ráðuneytið lætur af miðstýringaráráttu sinni, og hér verður Illugi að berjast við búrókratana, á framhaldsskólunum, gefur þeim lausan tauminn, heimilar frjálst eignarhald og skólagjöld, þá munu 1000 blóm blómstra, og ekki mun standa á árangri. 

Allt var þetta eitur í beinum sameignarsinnans skrýtna, sem sat á stóli mennta- og menningarmálaráðherra hallærisstjórnarinnar 2009-2013.  Þá átti að steypa alla skóla í sama mót, ríkismót Vinstri hreyfingarinnar græns framboðs, og Katrín Jakobsdóttir mátti aldrei heyra minnzt á frjálsa samkeppni.  Katrín þessi er afturhaldið holdi klætt, smjaðrandi fyrir "skapandi greinum" og hugvísindum, en sveltandi raungreinarnar og allt, sem í askana verður samt látið og gagnast mætti atvinnulífi og hagvexti í landinu.  Katrín þessi hefur sennilega aldrei dýft hendinni í kalt vatn; hún er hinn dæmigerði "sófakommi".  Talsmenn "skapandi greina" grenja nú undan minni framlögum frá ríkinu en þeir áttu von á frá vinstri stjórninni.  Telja þeir meira koma út en sett er inn.  Af hverju leita þeir þá ekki fremur á náðir bankastjóranna en skattgreiðendanna ?

Ársæll, sem hefur margfalt vit á skólamálum á við téðan fyrrverandi ráðherra sérvizku og "lista", sem ekki reiðir nú vitið í þverpokum, en er meira gefin fyrir lýðskrum og utan að lærðar slagorðakenndar þulur, er í raun og veru að boða samkeppni á milli skóla til að hvetja þá til dáða.

Ársæll er meðmæltur styttingu framhaldsskólanáms, eins og núverandi menntamálaráðherra, og kveður styttingu ekki munu koma niður á gæðum námsins, ef almanaksárið verður nýtt betur til kennslu.  "Nemendur geta auðveldlega tekið meira nám á þremur árum en þeir gera á fjórum árum núna.  Þetta er bara slugs", segir skólameistarinn.  Svona eiga sýslumenn að vera. 

Síðan kemur Ársæll að mikilvægu atriði til að draga úr allt of miklu brottfalli úr niðurnjörvuðum grunnskólanum: "Við þurfum að hætta að láta alla klára grunnskóla á sama tíma; fólk ætti að geta ráðið sínum hraða í efstu bekkjum grunnskólanna".   Að losa um miðstýringu grunnskólans, þ.e. niðurnjörvun hans, og laga hann að mismunandi þörfum, áhugasviðum og styrkleikum nemenda á gelgjuskeiði, er vænleg leið til að draga úr hræðilegu brottfalli, sem mikil ógæfa getur fylgt, og hefur í för með sér þjóðfélagslega sóun hæfileika.  Hvað gerði fyrrverandi menntamálaráðherra til að draga úr téðu brottfalli ?  Það jókst umtalsvert í ráðherratíð hennar.

Þá gagnrýnir skólameistari Iðnskólans í Hafnarfirði, að ekki sé meira af sýnilegu iðnnámi í grunnskólanum, og er hægt að taka heils hugar undir það, að kynning á iðnnámi í grunnskólanum er í skötulíki og yfirstjórn menntamála til háðungar árið 2013.  Það verður að beina fleiri nemendum á verknámsbrautir.  Búrókratar hafa ófullnægjandi skilning á þessu, hafandi enga reynslu af athafnalífinu, margir hverjir, og hér verður Illugi Gunnarsson að grípa í taumana, hafandi migið í saltan sjó, og gera róttækar breytingar í anda Ársæls, skólameistara, og formanns félags skólameistara. 

Þetta fálæti í garð verknáms kemur einnig niður á spurn eftir tækninámi, en atvinnulífið bráðvantar fleiri iðnaðarmenn, iðnfræðinga, tæknifræðinga og verkfræðinga.  Það er hins vegar offramleiðsla á stjórnmálafræðingum, kynjafræðingum, félagsfræðingum og fólki í flestum greinum hins s.k. húmanistíska geira, sem framleiðir sérfræðinga mestmegnis fyrir opinbera geirann, þar sem virðisaukinn er næsta takmarkaður, svo að ekki sé nú dýpra tekið í árinni. 

Nú þarf að fækka starfsfólki í opinbera geiranum, því að hann tekur allt, a.m.k. 10 %, of stóran skerf af þjóðarkökunni, til að jafnvægi náist í fjárhag hins opinbera til langs tíma litið og hagvöxtur verði þokkalegur. Rangar áherzlur í skólakerfinu draga úr beinharðri samfélagslegri arðsemi menntakerfisins, þó að hér skuli sízt andmæla persónulegri gagnsemi allrar menntunar, sem undir nafni stendur.    

Í öðru viðtali við Ársæl Guðmundsson, skólameistara Iðnskólans í Hafnarfirði, 14.08.2013, ¨Handverkið í hávegum haft", kemur eftirfarandi merka nýjung fram:

"Í haust erum við að fara af stað með tilraunakeyrslu á nýrri stúdentsprófsbraut, sem byggist að stórum hluta á áföngum úr iðnnáminu.  Það mun gera nemendum kleift að nýta sína iðnmenntun til þess að ljúka stúdentsprófi.  Þá eru nemendur að loknu námi að komast inn í háskólana, sem tæknimenntaðir stúdentar.  Þetta er nokkuð, sem hefur vantað sárlega, og við höfum verið að hanna þessa braut, m.a. með styrk frá ráðuneytinu, og förum af stað með hana í haust með það fyrir augum að sækja um hana formlega fyrir skólaárið 2014-2015." 

Hér er um róttæka breytingu að ræða, sem felur í sér að brjóta niður múra á milli bóknáms og verknáms.  Er óskandi, að Illugi taki þessari merku nýbreytni fagnandi, því að hún fjölgar valkostum nemenda.  Aðgerðin er til þess fallin að auka aðsókn að verknámsbrautum, sem er atvinnulífinu nauðsyn.  Lítill vafi er á því, að víðsýnn menntamálaráðherra á borð við Illuga Gunnarsson mun styðja þessa tilraun með ráðum og dáð, eins fljótt og hann getur, og gera ráðstafanir til að festa hana í sessi. 

Fæst ungmenni eru í færum til þess við lok grunnskólanámsins að taka meðvitaða og rökstudda ákvörðun um framtíðar atvinnubraut sína.  Margir taka þess vegna þann kost að velja bóknámsbraut, af því að þeir halda, með réttu eða röngu, að slíkt val veiti þeim meira valfrelsi, þegar fram í sækir.  Nú er þessari hindrun fyrir vali á verknámi rutt úr vegi, þökk sé Ársæli og samstarfsmönnum hans.

Menntamálaráðherra ætti að láta kné fylgja kviði og beina stærri hluta heildarfjárveitinga til verknáms og tæknináms.  Slíkt verður í askana látið, en áhöld eru um hitt, margt hvert.  Nýtt húsnæði, ný tæki og fleiri kennarar við verklega kennslu frá grunnskóla til háskóla, mun strax auka áhuga nemenda á að leggja fyrir sig verknám, sem fljótt mun auka verkmenningu í landinu, sem mun bæta hönnun, sem bráða nauðsyn ber til, og bæta verklag, afköst og gæði, en öllu þessu er víða sárlega ábótavant, og sums staðar ríkir hreint sleifarlag.  Allt verður þetta hagvaxtarhvetjandi, þá framkvæmt er.

Ársæll býður verkfræðinemum til sín í verkþjálfun, sem er til fyrirmyndar.  Ársæll lýsir alvarlegu sjúkdómseinkenni, sem strax verður að ráða bót á af alvöru menntamálamálaráðherra, á borð við Illuga Gunnarsson, með eftirfarandi hætti: 

¨Margir nemar, sem koma inn í verkfræðina, hafa aldrei komið inn á verkstæði á ævinni, og þarna fá þeir að læra af mjög reyndum kennurum og eru alveg himinlifandi með reynsluna."

Við svo búið má ekki stands, ef téð menntun á að vera annað en fúsk. Við hönnun er bráðnauðsynlegt fyrir góðan árangur, að hönnuðurinn sé í stakkinn búinn til að setja sig í spor þess, sem vinna á eftir hönnuninni, og sömuleiðis þess, sem viðhalda á því, sem verið er að hanna.  Á þessu er mikill misbrestur, og það, sem haft er rauðletrað hér að ofan eftir skólameistaranum, fer langt með að skýra orsakir vandans, sem veldur miklum aukakostnaði á öllum stigum verka og rekstrar einnig.

  Kolrangar áherzlur hafa verið í menntakerfinu, þannig að þeir, sem áttu að hafa mest vit á, hafa reynzt býsna gloppóttir og ekki í neinum færum til að veita affarasæla forystu.  Illugi Gunnarsson er hins vegar engin gufa og getur bætt úr þessu með eflingu verknáms og niðurbroti múra. 

Hann þarf líka að búa í haginn fyrir minna brottfall úr skóla.  Hann mun ekki breyta hormónaflæðinu, enda ekki ráðinn til þess, en með því að stytta grunnskólann um eitt ár í efri endann og búa til grunndeild verknáms og grunndeild bóknáms í tveimur efstu bekkjunum með leyfilegu flæði þar á milli, mun Illuga takast að draga úr þeirri sóun mannauðs, sem fór mjög vaxandi undir stjórn hinnar veruleikafirrtu Katrínar Jakobsdóttur.

Katrín Jakobsdóttir, formaður Vinstri hreyfingarinnar græns framboðs, hefur sýnt það með orðum sýnum og gjörðum, að hún er úti að aka sem stjórnmálamaður.  Aldrei var brottfall meira úr skólum landsins en undir hennar stjórn á mennta- og menningarmálaráðuneytinu.  Samt jók hún einsleitnina og miðstýringuna stöðugt í anda stjórnmálahreyfingar sinnar og magnaði vandann.  Þar með herti hún kverkatak ráðuneytisins á skólunum.

Markmið vinstri manna með þátttöku sinni í stjórnmálum er að koma sjálfum sér í valdaaðstöðu til að geta troðið ófélegum kreddum sínum ofan í kok fólksins í landinu.  Í þeim efnum helgar tilgangurinn meðalið.  Þess vegna voru dýr heit um varðstöðu gagnvart ESB svikin til að komast í ríkisstjórn.  Þess vegna voru gefin ábyrgðarlaus fyrirheit fyrir kosningarnar 27. apríl 2013 um alls konar dýrar framkvæmdir án þess að fjarmagna þær, og þá blasir ekkert annað við en lántökur.

  Komandi kynslóðum er sem sagt sendur reikningurinn af kommunum.  Þetta strútsháttarlag verður að stöðva, því að fjármagnskostnaður er algerlega að ríða ríkisbúskapinum á slig.  Dæmi um þetta er Hús íslenzkra fræða.  Svo æskilegt sem það er fyrir þjóðina að eignast slíka byggingu, þá er það ekki hægt nú og verður ekki á næstunni vegna peningaleysis.  Samt lét téð Katrín grafa grunn hússins, s.k. Katrínarholu, sem nú þjónar rannsóknum og kennslu í jarðfræði og verður væntanlega ekki nýtt til annars á þessu kjörtímabili.  Holan er minnisvarði um óraunsæi, loddarahátt og lýðskrum Katrínar Jakobsdóttur. 

                                              

        

  

 

 

 

Skattlagning og sjávarútvegur

Það má furðu gegna, hversu rakalaus og jafnvel fjarstæðukenndur málflutningur er hafður uppi af uppivöðslusömu liði, sem oftar en ekki stendur vinstra megin í tilverunni og virðist vart líta glaðan dag vegna kvótakerfis í sjávarútvegi, sem það jafnvel kennir útgerðarmönnum um að hafa komið á koppinn til að "einoka" mið, sem séu í eigu þjóðarinnar. 

Það hefur grafið um sig andúð á einni atvinnustarfsemi, eða öllu heldur atvinnurekendum í tiltekinni atvinnustarfsemi, útgerðarmönnum, að því er virðist vegna furðuhugmynda um eignarhald á óveiddum afla.  Það er nauðsynlegt að reyna að halda uppi vitrænni umræðu um fiskveiðistjórnunarmál, því að lýðskrumarar fylla ella út í tómarúmið, og óprúttnir stjórnmálamenn o.fl. boða stórhættulegar kenningar, sem í raun fjalla um eignaupptöku fyrirtækja og þjóðnýtingu á atvinnugrein. 

Rétturinn til veiða:

Laugardaginn 7. apríl 2012 birtist í Morgunblaðinu gagnmerk grein eftir Birgi Tjörva Pétursson, hdl., "Til varnar eignarrétti í sjávarútvegi", sem áður hefur verið gerð að umtalsefni á þessu vefsetri, en nú verður vitnað til:

"Þegar takmarkanir voru gerðar á sókn á fiskimiðin á síðari hluta 20. aldar, höfðu veiðar verið mönnum meira eða minna frjálsar.  Alþingi setti þá reglur til að koma í veg fyrir algjört hrun fiskistofnanna.  Upphaflegir handhafar réttinda samkvæmt reglunum voru þeir, sem höfðu veiðireynslu yfir afmarkað tímabil.  Þeir höfðu löghelgað sér atvinnuréttindi, sem ekki urðu af þeim tekin, bótalaust.  Ýmsir hafa svo eignast réttindi síðar, annaðhvort á grundvelli veiðireynslu (svo sem í sóknarkerfum, sem rekin voru samhliða) eða fyrir kaup.  Hæstiréttur hefur staðfest í dómum sínum, að málefnalega hafi verið að því staðið að takmarka veiðar og að kerfi framseljanlegra réttinda fái staðist stjórnarskrá.  

Kerfið hefur fest sig smám saman í sessi á undanförnum 30 árum.  Viðskipti með veiðiheimildir hafa farið fram á þessum raunverulega grundvelli um árabil í góðri trú.  Sumir hafa selt veiðiréttindi sín varanlega út úr greininni.  Aðrir hafa keypt þau í trausti þess, að fjárfesting þeirra verði ekki að engu gerð.  Lánastofnanir hafa veitt lán gegn veði í réttindunum á sömu forsendum.  Í lögum og framkvæmd hefur almennt verið farið með réttindin sem eignir væru, s.s. í skattamálum.  Kerfið hefur reynst stuðla að meiri hagkvæmni í sjávarútvegi en víðast hvar annars staðar.  Þótt kerfið sé ekki gallalaust, verður vart séð, að málefnaleg rök hnígi að því að raska grundvelli þess.  Þvert á móti mæla veigamikil rök með því, að vernd réttindanna í kerfinu sé betur tryggð."

Það þarf engu við þetta að bæta um fullkomið lögmæti aflahlutdeildarkerfisins, s.k. kvótakerfis, við stjórnun fiskveiða á Íslandi.  Jafnframt sýnir ofangreindur texti lögmannsins, að gjafakvótaþvælan og meint spilling á sínum tíma í kringum upphaflegu úthlutun aflahlutdeildanna er gjörsamlega úr lausu lofti gripin.  Sú staðreynd, að flestir, er upphaflegu úthlutunina fengu, eru búnir að selja sinn kvóta, skiptir engu máli fyrir framtíðina og lögvarinn eignarrétt núverandi kvótahafa.  

Þjóðareignin: 

Það er landlægur misskilningur og/eða rangtúlkun á lögum frá Alþingi, að ríkið eigi óveiddan fisk í sjónum.  Miðin eru almenningur í lagalegum skilningi, þ.e. enginn eignarréttur er þar fyrir hendi, en lög nr 116/2006 veita ríkisvaldinu hins vegar óskoraðan rétt til að hlutast til um nýtingu sjávarauðlindarinnar innan lögsögu Íslands, eins og var til forna, þar sem héraðsþingin og í sumum tilvikum Alþingi ákváðu ítölu bænda til nýtingar á afrétti, sem var kallaður almenningur.  

Á grundvelli þessara laga ákvarðar ráðherra, hvaða tegundir skulu vera háðar aflatakmörkunum í magni, stað eða tíma.  Þetta er ágætt kerfi, svo lengi sem ráðherra fer eftir vísindalegri ráðgjöf til að tryggja hámarks afrakstur miðanna til langs tíma.  Gallinn er sá, að ráðherrar hafa með heimild frá Alþingi búið til undirkerfi fyrir tilteknar bátastærðir, veiðarfæri og staðsetningar og þá hafa þeir auðvitað orðið að klípa af veiðiheimildum aðalkerfisins, aflahlutdeildarkerfisins, að sama skapi.  Það eru mikil áhöld um þjóðhagslega hagkvæmni þessara undirkerfa, þar sem kostnaður á sóknareiningu undirkerfanna er miklu hærri en jaðarkostnaður, þ.e. kostnaður á viðbótar sóknareiningu, í aðalkerfinu, og gæðin og þar með einingarverðin eru oft, en ekki alltaf, lakari.  Nú verður aftur vitnað í téða grein Birgis Tjörva Péturssonar til að sýna fram á, að útgerðarmönnum ber engin lagaskylda til að greiða ríkinu einhvers konar leigugjald eða auðlindarentu fyrir afnotaréttinn af miðunum í krafti meints sameignarréttar þjóðarinnar af sömu miðum, sem er alls ekki fyrir hendi að mati flestra fræðimanna á sviði lögfræði.  Ef ríkið setur lög um slíkt leigugjald, eða tekur upp á því að bjóða út veiðiheimildir, jafngildir slíkt eignarnámi (afnotaréttur er eitt form eignarréttar) og þá bakar ríkið sér tvímælalaust himinháa skaðabótaskyldu vegna 72. greinar Stjórnarskráarinnar um eignarrétt:

"Fiskstofnarnir á Íslandsmiðum hafa aldrei verið í eigu neins frá því land byggðist.  Þeir hafa farið um miðin, sem teljast enn almenningur í lagalegum skilningi, eigendalausir á meðan óveiddir.  Viðurkennt hefur verið að þjóðarétti og landsrétti, m.a. í dómum Hæstaréttar, að Alþingi hafi í skjóli fullveldisréttar síns heimild til að setja reglur um nýtingu þessarar auðlindar.  Fullveldisréttur þessi, sem Alþingi fer með í umboði kjósenda, er ekki eignarréttur.  Hann felur ekki í sér sameignarrétt þjóðarinnar.  

Yfirlýsing 1. gr. laga um stjórn fiskveiða, nr 116/2006, um að nytjastofnar sjávar séu sameign þjóðarinnar, hefur enga eignarréttarlega merkingu.  Það hefur verið næsta óumdeilt meðal fræðimanna á sviði lögfræði."

Tilvitnuð lagagrein um sameign þjóðarinnar á nytjastofnum sjávar hefur orðið lýðskrumurum innan og utan Alþingis tilefni til að þyrla upp gríðarlegu moldviðri um það, að útgerðarmenn hafi ekki lagalegan rétt á að nýta þann afnotarétt, sem þeim hefur verið úthlutaður, a.m.k. ekki án endurgjalds.  Bábiljan gengur jafnvel svo langt, að því er haldið fram, að þeir hafi slegið eign sinni á þjóðareign, sem þá hafi eignarréttarlega merkingu, og einoki hana.  Með þessu er auðvitað verið að þjófkenna útgerðarmenn, og er þessi rangtúlkun laganna fyrir neðan allar hellur og alger öfugsnúningur á viðtekinni lagatúlkun og uppkvaðningu dóma um afnotarétt útgerðarmanna og veiðiheimildir sem andlag veðréttar.  Um þessa kýrskýru og mikilvægu lagatúlkun fyrir núverandi fiskveiðistjórnunarkerfi skrifar Birgir Tjörvi í sömu grein:

Það fær ekki staðist nokkra lögfræðilega skoðun, að þjóðin eigi rétt á leigugjaldi fyrir fiskveiðirétt, eins og t.d. fasteignareigandi fyrir leigu fasteignar sinnar, enda er hún hvorki eigandi nytjastofnanna né réttindanna til að veiða þá.  Að sjálfsögðu getur Alþingi eigi að síður, standi vilji til þess, lagt skatt eða aðrar kvaðir á þá, sem eiga fiskveiðiréttindin, að virtum ákvæðum stjórnarskrár.  En það er ekki á grundvelli eignarréttar þjóðarinnar, svo mikið er víst."

Þetta er ljómandi skýr lagagrundvöllur, sem reisa verður fiskveiðistjórnunarkerfið á ásamt skattheimtu af veiðiréttarhöfum.  Þeir, sem óánægðir eru með þennan grundvöll, skyldu hafa í huga, að Stjórnarskráartillögur s.k. Stjórnlaganefndar eru reistar á þessum sama grunni, sbr t.d. grein Skúla Magnússonar, dósents, í Fréttablaðinu 28. marz 2012, þar sem stóð:

"Í ákvæði stjórnlaganefndar felst, að "þjóðareign" vísar ekki til eignarréttar í lagalegum skilningi - hvorki ríkiseignar né sérstaks (nýs) eignarforms."

Af þessu sést, hversu gróft lýðskrum átti sér stað að hálfu ríkisstjórnar Jóhönnu Sigurðardóttur og vinstri flokkanna t.d. við hina dæmalaust illa útfærðu þjóðaratkvæðagreiðslu um drög að nýrri Stjórnarskrá, þar sem ein spurninganna fjallaði um eignarhald á auðlindunum.  Lýðskrumarar hafa afvegaleitt fjölda manns á grundvelli "þjóðareignar" og gefið í skyn, að fólk ætti rétt á ávísun í pósti fyrir leigu á eign sinni.  Slíkt er fjarri öllu lagi, enda áreiðanlega miklu hagkvæmara að beita hefðbundnu skattkerfi á handhafa afnotaréttarins. 

Skattlagningin:

Við skattlagningu lögaðila (fyrirtækja) og einstaklinga ber stjórnvöldum, sem með skattlagningarvaldið fara, að gæta meðalhófs og jafnræðis á meðal þegnanna.  Fullyrða má, að þessar grundvallarreglur skattlagningar hafa verið þverbrotnar á sjávarútveginum við álagningu svokallaðra veiðigjalda.  Meðalhófið er þverbrotið með þeim falsrökum, að sjávarútvegurinn hafi aðgang að "ókeypis" hráefni, sem þjóðin "eigi".  Hið síðar nefnda hefur verið hrakið á grundvelli lögskýringa og söguskýringa hér að ofan, og hið fyrr nefnda stenzt heldur alls ekki, því að það er afar kostnaðarsamt að gera út með nútímakröfum og nýta alla yfir 700 000 km2 lögsöguna og sækja jafnvel fjarlægari mið utan hennar.

Því fer víðs fjarri, að jafnræðis við skattlagninguna sé gætt, því að það er farið inn á alveg nýjar brautir, sem aðrir lögaðilar þurfa ekki að sæta.  Hér er átt við þá fráleitu aðferð að skattleggja framlegð sjávarútvegsfyrirtækja í stað hagnaðar.  Framlegðin er mismunur tekna og breytilegs kostnaðar fyrirtækja, þ.e. sá hluti teknanna, sem þau hafa upp í fastan kostnað og hagnað.  Þess háttar skattlagning jafngildir aðför að tilvist fyrirtækjanna, eins og dæmin sanna, því að þau munu þá mörg hver lenda í vandræðum með að standa í skilum með skuldir sínar, og lánshæfni þeirra rýrnar, svo að tæknivæðingu, vexti og viðgangi þeirra verður mjög þröngur stakkur sniðinn.  Samkeppnihæfni þeirra um starfsfólk og á mörkuðum erlendis er þar með augljóslega ógnað af þeim, sem sízt skyldi.   

Það er ekki nóg með þetta, heldur hefur fjármálaráðuneytið valið þá óheyrðu aðferð við ákvörðun skattstofns að reikna út heildar framlegð greinarinnar að úrvinnslunni meðtalinni og deila henni hlutfallslega niður á fyrirtækin án tillits til raunverulegrar afkomu þeirra.  Þetta er ómálefnaleg aðferð við skattheimtu, sem ríða mun fjárhagslega veikari útgerðunum að fullu, enda eru fyrirtæki þegar tekin að leggja upp laupana og önnur boða, að þau muni ekki geta staðið undir þessum ómálefnalegu byrðum í 3 ár, enda áttu þessar byrðar að fara vaxandi á næstu árum samkvæmt lögum ríkisstjórnar Jóhönnu Sigurðardóttur.  Þar er um að ræða ólög og svo óvönduð, að skattayfirvöld geta ekki unnið eftir þeim.  Fyrir árið 2013 átti að leggja hagtölur ársins 2011 frá Hagstofunni til grundvallar, en þær eru enn óvissu undirorpnar og endurspegla ekki greiðslugetu ársins 2013.  Áreiðanlegar hagtölur eru ekki útbærar til Skattstjóra samkvæmt lögum.  Þessi ólög ber Alþingi að afnema með öllu hið fyrsta, enda eru þau lögfræðilegur óskapnaður og vitna um stjórnmálalegt ofstæki, sem á engan rétt á sér í siðuðu samfélagi.

Við skattlagningu sjávarútvegsfyrirtækja ber að gæta jafnræðis og meðalhófs og leggja þess vegna hagnað hvers fyrirtækis til grundvallar.  Ragnar Árnason, prófessor í fiskihagfræði við Háskóla Íslands, hefur manna mest rannsakað og ritað um sjávarútvegshagfræði.  Hann telur veiðigjöldin vera "óðs manns æði".  Samkvæmt fréttaskýringu Baldurs Arnarsonar skrifar Ragnar eftirfarandi í umsögn sinni um veiðigjaldafrumvarpið:

"Það er óðs manns æði að skattleggja atvinnuvegi umfram það, sem gengur og gerist erlendis.  Það verður aðeins til að veikja þá atvinnuvegi og þar með efnahag þjóðarinnar og skatttekjur hins opinbera.  Þetta á við um sjávarútveg ekki síður en aðra atvinnuvegi.  Fullyrðingar um, að skattlagning á sjávarútveg hafi engin áhrif á starfsemi hans eða rekstur eru byggðar á sandi og eiga sér ekki stuðning í hagfræði." 

Ragnar hefur eftirfarandi að segja um hina alræmdu auðlindarentu, sem margir japla á án þess að sýna skilning á hugtakinu, enda hefur téð auðlindarenta í raun enn ekki fundizt með óyggjandi hætti:

"Því er haldið fram í greinargerð (athugasemdum) og í fylgiskjali, að með þessum gjöldum sé verið að skattleggja svokallaða auðlindarentu í sjávarútvegi.  Það er hins vegar fjarri lagi.  Bæði er, að höfundar frumvarpsins (og fylgiskjals) virðast hafa afskplega takmarkaðan skilning á því, hvað auðlindarenta er, og raunar renta yfirleitt, og mistúlka þau fræði í grundvallaratriðum og hitt, að skattur sá, sem gerð er tillaga um, er alls ekki til þess fallinn að leggjast á auðlindarentu sérstaklega.  Skatturinn er í rauninni einfaldlega framleiðslugjald (eða veltuskattur)." 

Opið bréf sveitarstjórnarmanna í Vestmannaeyjum og í Fjarðabyggð til þingmanna Suðurkjördæmis og Norðausturkjördæmis í Morgunblaðinu 29. júní 2013 er ákall til þingmanna um að þyrma landsbyggðinni við þeirri yfirþyrmandi blóðtöku, sem téð skattlagning á sjávarútveginn og þar með óbeint á sjávarbyggðirnar er.  Þar kemur fram, að fjáraustur frá sjávarútvegsfyrirtækjunum frá Vestmannaeyjum í ríkishizlurnar (veiðigjöld, kolefnisgjöld, tekjuskattur) og í "potta" á næsta fiskveiðiári verði 5,7 milljarðar kr og frá Fjarðabyggð að sama skapi 4,5 milljarðar kr.  Alls eru þetta 10,2 milljarðar kr frá tveimur sveitarfélögum.  Hér á sér stað blóðtaka úr hinum dreifðu byggðum landsins, sem nær engri átt.  Þetta er 2,3 sinnum hærri upphæð en nemur einvörðungu tekjuskatti og kolefnisgjöldum.  Tekjuskattur af þessum fyrirtækjum og skattur af auknum umsvifum mundi hækka, ef hin ósanngjörnu og illa ígrunduðu veiðigjöld yrðu afnumin, og þar með væri sjávarútvegsbyggðum ekki lengur mismunað jafnherfilega og nú er raunin. 

 

  

        

 

 

 

 

        

 

 

Fjárkúgun

Framsóknarflokkurinn skákar í því skjólinu, að enginn reki hljóðnemann upp í snjáldrið á "hrægamminum", sem er heiti framsóknarmanna á aðalandstæðingi þeirra fyrir kosningarnar 27. apríl 2013, til að leita eftir viðbögðum téðs "hrægamms" við stærstu kosningablekkingu Íslandssögunnar, sem er í boði Framsóknarflokksins á kostnað "hrægammsins" og valda mundi óðaverðbólgu hér, ef loforðið yrði efnt.

Fé "hrægammsins" hefur verið haldið í gíslingu með lögum um gjaldeyrishöft árum saman, og nú lofar Framsóknarflokkurinn því að sleppa þessu fé úr gíslingu gegn því, að "hrægammurinn" greiði lausnargjald upp á 300 milljarða kr eða svo.  Undir samheitinu "hrægammur" hér eru m.a. norrænir lífeyrissjóðir, lánadrottnar gömlu bankanna og verktakar þeirra.  Framsóknarflokkurinn ætlar þar með að höggva í sama knérunn, og þjóðarnauðsyn bar til með Neyðarlögunum haustið 2008, sem alltaf hefur þótt ógæfumerki.

Fram til þessa hafa "hrægammarnir" fengið sáralitlar greiðslur út úr búunum.  Ef málum mun verða skipað með hagkvæmum hætti fyrir "hrægammana", á íslenzka þjóðin þá rétt á hlutdeild í hagnaði þeirra ?  Sennilega á hún svipað tilkall til þeirrar hagnaðarhlutdeildar og kröfuhafarnir, sem seldu "hrægömmunum" þessar kröfur, eiga heimtingu á því, að íslenzka þjóðin deili með þeim tapinu af þessum viðskiptum.  Lögfræðilega er þessi hugmynd framsóknarmanna hæpin, en það kann þó að myndast eitthvert löglegt svigrúm til samninga í tengslum við losun gjaldeyrishafta.  Hér veldur þó, hver á heldur, en það er fullkomið ábyrgðarleysi að fara á flot með kosningaloforð um hlutdeild í fé, sem ríkið á enga heimtingu á.       

Að beita þvingunum af ýmsu tagi við samningsgerð stríðir gegn íslenzkum lögum nr 7/1936 um samningsgerð, umboð og ógildingu löggerninga.  Atferlislýsingar framsóknarmanna minna ekki á neitt annað en fjárkúgun, sem þeir munu áreiðanlega verða gerðir afturreka með fyrir íslenzkum dómstólum, geri þeir alvöru úr fyrirætlunum sínum.  Hörð framganga á þessum vígstöðvum veitti þess vegna aðeins Phyrrosarsigur, sem er ekki eftirsóknarverður fyrir íslenzka ríkið. 

Að beita þvingunum við kröfuhafana er löglaus aðferð og mun þess vegna engu skila.  Það er hins vegar ekki hægt að útiloka samning á milli ríkisins og fulltrúa kröfuhafa föllnu bankanna í tengslum við afnám gjaldeyrishaftanna, sem felur í sér einhverja eftirgjöf fjár, greiðslur til ríkisins eða skattlagningu.  Þá er einboðið, að sú eftirtekja gangi til ríkissjóðs og fari til greiðslu skulda hans.  Mikilvægast af öllu við stjórn ríkisfjármálanna á næsta kjörtímabili verður að draga úr vaxtabyrði ríkissjóðs, sem nú er um 90 mia kr á ári eða um 15 % af útgjöldum ríkissjóðs.

Ef samningar nást um, að ríkið yfirtaki innlendar eignir þrotabúanna gegn því, að þau fái að taka hluta eða allar erlendar eignir búanna úr landi, væri hægt að minnka peningamagn í umferð og þar með áhættuna við losun haftanna, þar sem þessar "kviku" krónueignir setja helzt þrýsting á krónuna niður á við við losun haftanna.

Verði þessu fé hins vegar varið til að þjóðnýta skuldir landsmanna, mun peningamagn í umferð aukast á ný, sem gera mun ókleift að afnema gjaldeyrishöftin.  Þetta mundi hafa í för með sér mikla verðbólgu hérlendis, neikvæðan greiðslujöfnuð við útlönd og lækkun á gengi krónunnar, þar sem innflutningur mundi aukast við skyndilega skuldalækkun landsmanna.  Eru skuldarar þá nokkru nær ? 

Hagspekingur undir höfundarnafninu "Óðinn" skrifar eftirfarandi í Viðskiptablaðið, 11. apríl 2013:

"Hugmyndir Framsóknarflokksins grafa undan losun haftanna og þar með, að efnahagslífið komist af stað á ný og laun og fasteignaverð taki að hækka.  Sigmundur Davíð Gunnlaugsson hefur haldið því fram, að með því að gefa skuldurum fjármuni þá muni neyzla þeirra snúa hjólum efnahagslífsins í gang.  Þetta hefur nú þegar verið reynt með útgreiðslu séreignarlífeyrissparnaðar, sem hafði töluverð áhrif á einkaneyzlu án þess, að það ýtti undir sjálfbæran hagvöxt.  Tiltölulega lítill hluti af neyzlu heimilanna er innlend framleiðsla, þannig að peningainnspýting af þessu tagi eykur miklu frekar innflutning á vöru og þjónustu en innlenda framleiðslu.  Íslenzk heimili þurfa ekki á ölmusu frá ríkinu að halda, enda lendir reikningurinn af henni alltaf á heimilunum sjálfum.  Heimilin þurfa á auknum sparnaði að halda og lagaumgjörð, sem stuðlar að aukinni fjárfestingu.  Þannig geta heimilin borgað skuldir í stað þess að velta þeim á milli sín í kosningum á fjögurra ára fresti."     

Hin alræmda afturhaldsríkisstjórn 2009-2013 á mikla sök á því, hvernig komið er.  Ráðherrarnir gorta af því í tíma og ótíma að hafa lækkað árlegan halla á rekstri ríkissjóðs úr 216 mia kr í 3 mia kr.  Þetta er blekking af ómerkilegasta tagi, sem sameignarsinnarnir éta hver upp eftir öðrum.  Einskiptis kostnaður féll á ríkissjóð 2009 vegna Hrunsins, en ráðherrarnir gefa jafnan í skyn, að um kerfislægan halla hafi verið að ræða.  Það er tóm vitleysa, af því að ríkisstjórnin á undan hafði stöðugt lækkað skuldirnar og vaxtabyrðin var orðin léttbær.  Öll fjárlög afturhaldsins hafa reynzt vera út í loftið.  Árið 2012 voru þau með 20 mia kr halla, en reyndin varð þreföldun hallans við árslok.  Fjárlagahallinn síðustu 4 árin nemur samtals 460 mia kr, halli Íbúðalánasjóðs á sama tíma nemur 150 mia kr, og hallinn á lífeyrissjóði opinberra starfsmanna nemur á þessu tímabili yfir 500 mia kr.  Þetta sukk sameignarsinna á kostnað afkomenda okkar er um 1100 mia kr skuldahali.  Ráðherrar og þingmenn hennar gera ekkert annað en kenna öðrum um, hvernig komið er.  Þeir áttu ekki annað erindi í valdastólana en að vinna skemmdarverk á hagkerfinu.  Þeir komu tómhentir og fara trausti rúnir.

Allir sjá, að afturhaldinu er engan veginn treystandi, hvorki fyrir stjórnun ríkisfjármála né almennri hagstjórn.  Þau náðu engum tökum á verkefnum sínum, voru úrræðalaus varðandi hagvaxtarhvetjandi aðgerðir og án nokkurrar uppbyggilegrar framtíðarsýnar fyrir þjóðfélagið.  Verðbólgan, sem einnig er mælikvarði á frammistöðu stjórnvalda, hefur verið um þreföld á við verðbólgu í helztu viðskiptalöndum Íslands.

Verðbólgan er vágesturinn.  Til að sporna við honum ber að hvetja til sparnaðar með lækkun fjármagnstekjuskatts í 10 %, hagstæðum sparnaðarleiðum í bönkum, með traustum verðbréfamarkaði, með því að endurlífga hlutabréfamarkaðinn og síðast en ekki sízt með því að hækka ráðstöfunartekjur fólks með lækkun á beinum og óbeinum sköttum. 

Það þarf að örva fjárfestingar með arðsemihvötum, svo sem lækkun á tryggingagjaldi til að hvetja fyrirtæki til stækkunar, og lækkun á tekjuskatti fyrirtækja niður í 15 %.  Einkum er brýnt að örva fjárfestingar í gjaldeyrissparandi og gjaldeyrisskapandi greinum til að ráðrúm fáist til að greiða niður erlend lán og til að krónan styrkist fremur en hitt.  Staða þjóðarbúsins leyfir þó vart sterkari krónu en 115 kr/USD til lengdar á næstunni.    

Afturhaldið hefur starfað með öfugum klónum; hagstjórn þess hefur verið í skötulíki og fylgt hefur verið löngu úreltum hagstjórnarkenningum um ofurskattlagningu fyrirtækja og borgarastéttarinnar, sem gamlir hagfræðingar lærðu austan járntjalds á sinni tíð.  Þetta athæfi hefur spennt upp verðlagið í landinu með 200 skattahækkunum, sem felast í nýjum sköttum, nýjum skattþrepum og almennt mikilli hækkun skattheimtu.  Með þessu háttarlagi hefur afturhaldið rænt fjölskyldur í landinu 20 % af kaupmætti sínum, án þess að lækna ríkisbúskapinn af þrálátum halla, og valdið slíkri stöðnun hagkerfisins, að enn vantar 5 % upp á að ná jafnhárri landsframleiðslu og 2007 að raunvirði þrátt fyrir gott árferði til lands og sjávar.  Þetta er með eindæmum lélegur árangur, enda verðskuldar ríkisstjórnin falleinkunn.  Eftirmæli einnar ríkisstjórnar geta vart orðið ömurlegri en afturhaldsins 2009-2013, enda stendur nú fyrir dyrum að kasta því á öskuhauga sögunnar með brauki og bramli.     

Ofurskattheimtan hefur auðvitað skilað miklu minnu í ríkissjóð en vinstri menn voru búnir að reikna með.  Þeir skilja ekki lögmál vestrænnar hagfræði. Skýringarnar eru sígildar.  Hagkerfið hefur leitað í auknum mæli undir yfirborðið, og fólk breytir atferli sínu til að verjast ósanngjarnri skattheimtu.  Þar sem núverandi skattheimtustig (á lárétta X-ásnum) er hægra megin við topp svo kallaðrar Laffler kúrfu, þá munu skattekjur (á lóðrétta Y-ásnum) aukast við það að draga úr skattheimtunni fyrst í stað samkvæmt svo kölluðu Laffler-lögmáli.  Þetta mun verða enn meira áberandi, ef lögð verður fram í upphafi kjörtímabils trúverðug efnahagsstefna, er spanni allt kjörtímabilið.

Flest bendir til, að Framsóknarflokkurinn verði í lykilstöðu eftir komandi kosningar.  Sá flokkur hefur ekki skattalækkanir á sinni stefnuskrá.  Óðaverðbólga og veik króna verða óhjákvæmilegir fylgifiskar af framkvæmd stefnu hans og hafa löngum fylgt Framsóknarflokkinum. 

Það eru miklar líkur á, að Framsóknarflokkurinn muni leita til vinstri um stjórnarsamstarf.  Það sýnir saga flokksins. Eitraða peðið á vinstri vængnum, eins máls flokkurinn, sem VG hefur tapað um 15 % fylgi á að vera í einni sæng með, mun kosta öllu til að komast að kjötkötlunum, því að ella bíður ekkert annað en enn meiri sundrung, því að nýi formaðurinn, sem virðist við það að fara af hjörunum nú orðið, er enginn bógur til að halda saman flokki, sem glatað hefur trausti landsmanna.  Hvor stjórnarflokkanna gengur nú til kosninga í þrennu lagi, og er þar með sundrung vinstri manna innsigluð.

      

 

 

 

Loftkastalar

Framsóknarflokkurinn hefur fyrir kosningarnar 27. apríl 2013 varpað fram stærsta kosningaloforði Íslandssögunnar, eitthvað um 300 milljörðum kr.  Ef rétt er skilið, á að verja téðu fé til að veita öllum fjárhagsstyrk, sem svo stóð á í október 2008, að skulduðu fé í húsnæði, og lánið var vísitölutryggt.  Frakkir eru framsóknarmenn.

Hér er um grófa mismunun landsins barna að ræða, og engin þarfagreining virðist vera undanfari fjárúthlutunar.  Þannig er engin tilraun gerð til að beina fénu fremur þangað, sem brýn þörf er fyrir það.  Styrkurinn mun einvörðungu taka mið af upphæð "stökkbreytingarinnar" óháð því, hvort lánþeginn er með 5 milljónir í árstekjur, 15 milljónir eða 50 milljónir.  Stóreignamaður á ekki síðri rétt til "leiðréttingar á stökkbreytingu" en unga fjölskyldan, sem var að kaupa sér sína fyrstu íbúð af veikum efnum.  Hvernig má það vera, að önnur eins kosningabrella og þetta skuli ná hljómgrunni á meðal almennings ?  Er nóg að hrópa á torgum, að við "hrægammasjóði" sé að eiga ?  Það er mjög glannaleg fullyrðing, þegar engar opinberar upplýsingar eru til um þessa kröfuhafa, en líklegt er hins vegar, að í þessum hópi séu íslenzkir lífeyrissjóðir, upphaflegu kröfuhafarnir, verktakar þeirra, skuldabréfasjóðir og einhverjir vogunarsjóðir, sem keypt hafa kröfur. 

Þeir, sem Framsóknarflokkurinn ætlar að láta blæða, eru að miklu leyti þeir, sem þegar hafa tapað stórfé á viðskiptum sínum við íslenzku bankana.  Það á sem sagt að höggva tvisvar í sama knérunn.  Hið fyrra skiptið var algerlega óhjákvæmilegt, og allar útgáfur Icesave-ánauðarinnar voru ósamþykkjanlegar, en nú ber að horfa til framtíðar og taka tillit til lánstrausts landsins og hvata fjárfesta til að fjárfesta á Íslandi á næstu misserum.  Erlendar fjárfestingar eru orðnar okkur lífsnauðsynlegar.  Við erum að lokast inni í hrörnandi samfélagi sameignarsinna.  Herkví haftanna þarf að brjótast út úr.   Framsóknarflokkurinn getur unnið landinu óbætanlegt tjón í fjölda ára, ef hann verður látinn komast upp með offorsið.   

Í þjóðfélagi, þar sem skuldir eru bókstaflega að sliga ríkissjóð og reyndar ýmis sveitarfélög, er ekki unnt að sætta sig við ráðstöfun opinbers fjár með þeim hætti að kemba öllum með einum kambi án tillits til efnahags.  Það er mun eðlilegra og sanngjarnara að nota allt, sem rekur á fjörur ríkissjóðs, til að greiða niður skuldir hans.

Það er þó ekki nóg með, að ráðstöfun fjárins sé algerlega óviðunandi.  Hvernig á að afla þess eða ná því er óljóst, hversu há upphæðin verður er algerlega í þoku, og hvenær þessar upphæðir munu streyma til Seðlabanka Íslands eða í ríkissjóð veit enginn.

Þetta kosningaloforð er þess vegna algerlega óboðlegt og má jafnvel kalla siðferðilega óverjandi.  Framsóknarflokkurinn hefur tekið gríðarlega áhættu, og hann er að uppskera vel í skoðanakönnunum, en hann er á hrikalega hálum ísi, þegar kemur að efndunum, og það er ekki til bóta fyrir samningamenn Íslands að vera með stjórnmálaflokk í valdastöðu, sem sýnt hefur á spilin þeirra, eins og talsmenn Framsóknarflokksins hafa gert.  Enginn stjórnmálaflokkur er fús til að taka undir með Framsóknarflokkinum.  Vinni flokkurinn stórsigur í kosningunum, er réttast, að hann myndi minnihlutastjórn til að koma kosningaloforði sínu í framkvæmd.  Hann mun fljótlega guggna.

Lögfræðingar eru teknir að vara alvarlega við aðalkosningaloforði Framsóknarflokksins, og er grein Eiríks Elísar Þorlákssonar, lögfræðings, í Morgunblaðinu 16. apríl 2013 dæmi um slíkt.  Hann skrifar m.a.:

"En hvaða líkur eru nú á því, að samningar um efnið hafi yfir höfuð nokkurt gildi ?  Framsóknarmenn segjast ætla að gera þetta allt saman með "samningum".  "Hrægammarnir" eiga hér að vísu mikið fé, en það fé hafi verið tekið í gíslingu og verði ekki sleppt, nema með "samningum" um, að "hrægammarnir" taki að sér að borga kosningaloforð Framsóknarflokksins á útleiðinni.  Ef "hrægammarnir" vilji ekki semja, þá verði féð bara fast hér áfram og höftin föst í sessi.  En hvaða gildi hefði slíkur "samningur" ?  Allir lögfræðingar þekkja svokallaða ógildingarreglu samningaréttarins, sem á fræðimáli heitir 36. grein laga 7/1936 um samningsgerð, umboð og ógilda löggerninga.  Þar segir, að samningi megi "víkja til hliðar í heild eða að hluta, eða breyta, ef það yrði talið ósanngjarnt eða andstætt góðri viðskiptavenju að bera hann fyrir sig".  Við mat á þessu skuli líta til "efnis samnings, stöðu samningsaðila, atvika við samningsgerðina, og atvika, sem síðar komu til".  Það er augljóst, að samningur, sem menn skrifa undir með byssuhlaup við gagnaugað, hefur ekkert gildi fyrir dómi.  Þegar annar samningsaðilinn, íslenzka ríkið, hefur öll ráð hins í hendi sér með löggjafarvaldinu og heldur eigum gagnaðilans föstum árum saman til þess að knýja hann til samningsgerðar, er augljóst ójafnræði með þeim.  Hvaða gildi mun slíkur samningur hafa fyrir dómi ?  Þar dugir ekki að kalla gagnaðilann bara "hrægamm", eins og gefst víst vel í kosningabaráttu.  Hversu líklegt er, að þeir "samningar", sem Framsóknarflokkurinn segist ætla að gera við ónafngreinda "hrægamma", og borga þannig stærstu kosningaloforð Íslandssögunnar, muni hafa mikið gildi, þegar þeir koma fyrir dómstóla ?  Varla heldur neinn, að gagnaðilarnir láti ekki reyna á gildi samninganna.  Sjálfir hrægammarnir."

Lögin, sem Eiríkur Elís vitnar til, eru mörgum þekkt, enda hefur margoft verið dæmt eftir þeim, einnig í Hæstarétti.  Það má þess vegna hverjum leikmanni vera ljóst, að í þetta sinn er leið framsóknarmanna lögfræðileg ófæra.  Ólíkt grasrótarsamtökum á borð við Indefence samtökin í Icesave-málinu þá er ljóst, að Framsóknarflokkurinn hefur alls ekki lögin með sér í þessu "hrægammamáli".  Framsóknarflokkurinn mun verða étinn af hrægömmum í réttarsölunum, láti hann til skarar skríða.

Þá er spurningin, hvort aðrar leiðir séu færar til að leggja hald á hluta af þessu fé, t.d. útgönguskattur.  Það eru fordæmi fyrir slíku, og rannsaka þarf rétt ríkisins til síkrar skattlagningar og þá, hversu há slík skattheimta megi verða, svo að ekki verði talin hætta á, að hún brjóti reglur meðalhófs og kalli á málssókn, sem ríkið ætti erfitt með að verjast.   

Til að losa um gjaldeyrishöftin, sem er aðalmálið fyrir þrifnað íslenzka hagkerfisins, þarf gott samstarf við erlendar lánastofnanir, og óbilgirni á ekki heima í komandi samningaviðræðum við kröfuhafana, sem við munum þurfa að eiga áfram í viðskiptum við, því að s.k. vogunarsjóðir koma hér alls ekki einir við sögu, heldur gömlu lánastofnanirnar og aðrar, sem við munum þurfa að eiga fagleg samskipti við.  Gegn samninganefnd kröfuhafanna verður að tefla úrvalslögfæðingum og fjármálasérfræðingum í samninganefnd Íslands, og íslenzk stjórnvöld verða að sýna refshátt, klókindi og þrautseigju.  Galgopaháttur og stórkarlaleg loforð eru slæmt veganesti fyrir stjórnvöld, sem þurfa að vera samninganefnd Íslands traustur bakhjarl.  Til þess eru vítin að varast þau.   

 Myndin hér til hliðar sýnir árlega hækkun vísitölu neyzluverðs á Íslandi á 30 ára skeiði.  Hún gefur ekki til kynna, að verðbólgan ein og sér hafi skapað "forsendubrest", sem ekki séu dæmi um á seinni tímum.  Viðbótar skýringa á miklum greiðsluerfiðleikum margra er að leita í hagstjórn ríkisstjórnar Samfylkingar og Vinstri hreyfingarinnar græns framboðs.  Hagkerfið er enn í djúpri kreppu eftir Hrunið haustið 2008, og þetta ástand verður alfarið að skrifa á reikning afturhaldsaflanna við stjórn landsins, sem hafa verið atvinnueyðandi og athafnalamandi.  

Á árinu 2012, 4 árum eftir bankahrun, var verg landsframleiðsla enn 5 % lægri en hún var árið 2007.  Afturhaldsstjórn hefur kostað hverja fjölskyldu landsins um eina milljón kr á ári í tekjumissi.  Stöðnun og fátækt er gjaldið fyrir vinstri stjórn.

Kaupmáttur ráðstöfunartekna hefur þó dregizt mun meira saman en þessu nemur.  Heimilin hafa verið látin taka á sig 20 % skerðingu ráðstöfunartekna samkvæmt gögnum Hagstofunnar.  Þarna munar mest um stóraukna skattheimtu ríkis og sveitarfélaga og verðbólgu umfram launahækkanir.  Þarna er vandamálið í hnotskurn.  Ofan af hamslausri skattheimtu, sem er með þeirri hæstu í heiminum, þegar iðgjald til lífeyrissjóða er meðtalið, lausatökum á ríkisfjármálunum, svo að hallinn hefur verið um 6 % á ári (tvöfalt Maastricht-hámark) og fjárfestingafjandsamlegri hegðun stjórnvalda, verður að vinda strax.  Það er lausnin á vanda heimilanna. Um þetta ritar prófessor Ragnar Árnason í Morgunblaðið þriðjudaginn 16. apríl 2013:

"Nú líður að kosningum.  Miklu skiptir, að til forystu veljist ábyrgir einstaklingar og flokkar, sem bera skynbragð á efnahagsmál og hagsmuni þjóðarinnar til lengri tíma.  Verði ekki gjörbreytt um efnahagsstefnu, er nánast öruggt, að kaupmáttur og lífskjör hér á landi munu halda áfram að dragast aftur úr nágrannalöndunum.  Þá er ekki að sökum að spyrja.  Mannauðurinn heldur áfram að streyma til útlanda og það sennilega í ríkari mæli en áður.  Beztu fyrirtækin munu fylgja með.  Fjárfestingar munu ekki ná sér á strik og fjármagnsstofninn smám saman dragast saman og úreldast.  Íslendingar verða eftirbátar nágrannaþjóðanna til frambúðar." 

Gegn fjárkúgun Framsóknarflokksins, sem auðvitað er ólögleg og mun þess vegna engu skila í vasa skuldugs fólks á Íslandi, og með Sjálfstæðisflokkinum í framfarasókn til eflingar atvinnulífsins til að skapa fleiri störf og til að hækka ráðstöfunartekjur heimilanna.  

    

 

    

Hvað er um að vera ?

Sjálfstæðismenn rekur í rogastans.  Fylgiskannanir frá uppkvaðningu dóms EFTA-dómstólsins í máli ESA og ESB gegn Íslandi benda til flótta ótrúlega margra stuðningsmanna Sjálfstæðisflokksins til Framsóknarflokksins.  Þetta er að mörgu leyti furðulegt, því að þetta flóttafólk hefur væntanlega stutt flokkinn af hugsjónaástæðum og vill enn vinna þeim hugsjónum brautargengi.  Heldur þetta fólk, að hægt sé að kjósa Framsóknarflokkinn til að framfylgja stefnu Sjálfstæðisflokksins ?  Því fer víðs fjarri, að það sé raunhæft.  Téður flótti er ei til farsældar fallinn, og hætt er við, verði kosningaúrslit í líkingu við núverandi spár, að margt borgaralega sinnað fólk eigi eftir að verða fyrir megnum vonbrigðum.  Enn er unnt að stemma á að ósi.

Framboðakraðakið fyrir Alþingiskosningarnar í apríl 2013 er afbökun á lýðræðinu, af því að nýju framboðin eru einfaldlega ekki nógu frumleg og uppbyggileg, hafa upp á lítið bitastætt að bjóða.  Þetta eru mest megnis niðurrifsöfl og naflaskoðarar, en frá því eru þó undantekningar.  Þau bera þess vegna í sér dauðann og valda því, að mikill fjöldi atkvæða mun falla dauður niður, og þau taka athygli og kynningartíma frá þeim stjórnmálasamtökum, sem einhvern raunhæfan möguleika eiga til áhrifa á komandi Alþingi.  Þau eiga ekki erindi sem erfiði. Guði sé lof fyrir 5 % þröskuldinn.

Þrennt skýrir Spútnikferli Framsóknarflokksins, þó að óljóst sé um skotpall þessa Spútniks, sem reyndar er dæmdur til að verða skotinn niður, vonandi þó fyrir kosningarnar, enda er flugskeytum nú beint að þessum furðulega Spútniki.  Hann er með nokkra frambærilega frambjóðendur, t.d. Vigdísi Hauksdóttur, en líka afleita frambjóðendur, eins og Eygló Harðardóttur, sem studdi alræmda, háðuglega sneypuför vinstri sinnaðra ofstækisþingmanna á síðasta þingi á hendur fyrrverandi forsætisráðherra, Geir Hilmari Haarde, sem vann það sér þó til ágætis að vera í forystusveit þeirra, sem björguðu landinu frá gjaldþroti með Neyðarlögunum.

Hér skal fullyrða, að hvert og eitt einasta atkvæði greitt Framsóknarflokkinum í kosningunum 27. apríl 2013 mun færa okkur nær nýrri vinstri stjórn í landinu, sbr hegðun Sigmundar Davíðs Gunnlaugssonar og kumpána hans veturinn 2009, er hann kom vinstri stjórn á koppinn og varði hana síðan falli.  Ástæðan er þessi:

veiktum Sjálfstæðisflokki mun ekkert verða ágengt með stefnumál sín í stjórnarmyndunarviðræðum við styrktan og óbilgjarnan Framsóknarflokk, sem mun telja sig geta deilt og drottnað sem stærsti stjórnmálaflokkur landsins, þó að allt sé slíkt á röngum forsendum og náð með hreinum spuna glannafenginna áróðursmanna, sem tóku mikla áhættu í þessu tilviki, enda mun fall þeirra verða mikið.  Eftir að upp úr þeim viðræðum slitnar, mun Framsóknarflokkurinn óðara, ef ekki áður, svo óheill, sem hann hefur löngum verið, snúa sér til vinstri, og lamaðir og laskaðir vinstri flokkar munu fórna öllum sínum stefnumálum fyrir það að fá að skríða undir pilsfald maddömunnar.  Ef það er rétt, að aðalútrásargaurinn, Jón Ásgeir Jóhannesson, hafi nú ákveðið að veðja á Framsóknarflokkinn í stað Samfylkingar, kann að verða stutt í, að Framsóknarflokkurinn söðli aftur um í afstöðunni til ESB.  Miðjumoðsflokka skortir alla kjölfestu. 

Í Morgunblaðinu 13. apríl 2013 birtist viðtal Péturs Blöndals, blaðamanns, við formann Framsóknarflokksins, Sigmund Davíð Gunnlaugsson.  Við lestur viðtalsins rennur það upp fyrir lesanda, að meginkosningaloforð Framsóknarflokksins er reist á draumsýn og er í raun hreinræktað lýðskrum.  Hugmyndin um endurgreiðslur úr ríkissjóði, því að ríkið á allt það fé, sem hugmyndin er að svíða út úr lánadrottnum gömlu bankanna, renni til allra þeirra, sem skulduðu í íbúðahúsnæði, þegar Hrunið varð, er jafnfráleit og hún er ósanngjörn.  Ástæður þessa eru eftirfarandi:

1. Eignastaða þeirra, sem lán tóku fyrir íbúðahúsnæði fyrir árið 2006, er að öðru jöfnu betri núna en áður en þeir fjárfestu í téðu húsnæði, þ.e. téð húsnæði er meira virði núna að raunvirði en fyrir 2006.  Þetta fólk getur þess vegna losað sig úr kröggum, hafi það lent í greiðsluvanda, þó að laun séu að raunvirði lítið lægri en fyrir 2006, með því að selja og/eða skipta um húsnæði.  
2. Að sáldra hundruðum milljarða til allra, sem skulduðu í húsnæði í október 2008, er mjög ósanngjörn stjórnvaldsaðgerð gagnvart þeim, sem svo stóð ekki á, að þeir skulduðu, og mun óhjákvæmilega valda deilum um framkvæmdina, og ójafnræðið, sem slík framkvæmd hefur í för með sér, stríðir gegn lögum og Stjórnarskrá.  Þetta stærsta kosningaloforð sögunnar á Íslandi er svo stórt í sniðum, að það mun kveikja hér verðbólgubál, verði það raungert, og er þá augljóslega ver farið en heima setið.
3. Það er tóm vitleysa hjá Framsóknarmönnum, að íslenzka ríkið eigi varðandi gömlu bankana að mestu leyti í höggi við einhverja hrægammasjóði.  Gömlu lánadrottnarnir eru þarna að mestu leyti enn þá, þó að þeir hafi að sumu leyti, e.t.v. að helmingi, fengið verktökum það verkefni að innheimta kröfur sínar.  Með Neyðarlögunum haustið 2008, sem Geir H. Haarde hafði forgöngu um, var Íslandi bjargað frá gjaldþroti í óþökk fjármálaveldis heimsins, ekki sízt innan Evrópusambandsins, ESB.  Þá urðu þessir lánadrottnar að taka á sig skellinn af því að hafa verið blekktir upp úr skónum af óprúttnum og glannafengnum stjórnendum gömlu bankanna.  Hart var sótt að Íslandi út af þessu frá haustinu 2008 til 28. janúar 2013, þegar EFTA-dómstóllinn kvað upp sinn dóm.  Nú ætlar Framsóknarflokkurinn að höggva í sama knérunn.  Að höggva tvisvar í sama knérunn þótti ógæfumerki til forna, og í þessu tilviki er ekki hægt að bera fyrir sig þjóðhagslega neyð, upplausn heils samfélags.  Framsóknarmenn eru þess vegna á mjög hálum ís, ef þeir ætla í eignaupptöku erlendra eigna á hæpnum forsendum.  Framferði Framsóknarmanna er gáleysislegt, og þeir gætu með gösslarahætti eyðilagt möguleika Íslands á eðlilegri lánafyrirgreiðslu erlendis frá um mörg ókomin ár.  Framsóknarmenn eru þess vegna á stórhættulegri braut, og þeir eru að ljúga sig inn á almenning með mjög illa ígrunduðum og ósvífnum yfirboðum.
4. Málflutningur framsóknarmanna nú í aðdraganda kosninganna 27. apríl 2013 veikir samningsstöðu Íslendinga eftir kosningarnar, því að framsóknarmenn hafa sýnt viðsemjendunum, lánadrottnunum, á spil íslenzku samningamannanna og skuldbundið sig til að ná tilteknum árangri innan ákveðins tíma.  Þetta er vandræðalega barnaleg hegðun hjá barninu með djúpu röddina.  Með þessu valda framsóknarmenn landsmönnum ómældu tjóni.  Með öðrum orðum er aðalkosningaloforð framsóknarmanna nokkuð, sem óábyrgt er að gera að kosningamáli.   

Það fer hins vegar ekki á milli mála, að fjárhagsstaða flestra, sem festu kaup á sínu fyrsta húsnæði á árunum 2006, 2007 og 2008 er grafalvarleg, og þar er bæði um skuldavanda og greiðsluvanda að ræða.  Ástæðurnar eru þær, að á þessum árum geisaði eignabóla í boði Framsóknarflokksins, sem hafði lengi verið ábyrgur fyrir húsnæðismálum í ríkisstjórn fram á árið 2006, og nægir að nefna 90 % lán Íbúðalánasjóðs í því sambandi, sem var peningalegt glapræði, eins og síðar kom á daginn, þannig að eignastaða þessara lántakenda er neikvæð, og vegna verðbólgu og ægilegra skattahækkana vinstri manna er þessu unga fólki gert ókleift að losna út úr vítahringnum.  Það stendur uppi stórskuldugt, þó að það selji, og launin duga ekki fyrir afborgunum, vöxtum og verðbótum.  Það er skylda þjóðfélagsins að hlaupa undir bagga með þessu unga fólki, og Sjálfstæðisflokkurinn er með raunhæft tilboð til þessa fólks með því að létta undir bagga með því með almennum skattalækkunum, sértækum skattaívilnunum og möguleika á að beina séreignarsparnaði í lífeyrissjóði til höfuðstólslækkunar.  Jafnframt ber að stöðva þegar útburð þessa fólks úr íbúðum sínum og veita opinbera aðstoð til að koma þessu fólki á réttan fjárhagslegan kjöl.  Margt af þessu fólki er reyndar flutt utan í neyð sinni, og það á að laða fólkið til heimflutnings með því að efla hér efnahagslífið með erlendum fjárfestingum, sem auka spurn eftir hvers konar vinnuafli og munu auka atvinnuþátttökuna, fjölga fólki á vinnumarkaði um u.þ.b. 13 þúsund, sem eðlilegt væri.  Ef ríkissjóði skyldi áskotnast eitthvað í viðureigninni við téða lánadrottna, hvort sem er gjaldeyrir eða íslenzkar krónur, á hispurslaust að nota slíkt fé til að grynnka á skuldum ríkissjóðs, utanlands sem innanlands.

Halda menn, að þjösnaskapur framsóknarmanna gagnvart erlendum lánadrottnum muni auðvelda þann bráðnauðsynlega gjörning að laða hingað erlenda fjárfesta ?  Loforðaglamur framsóknarmanna er ekki einvörðungu ótrúverðugt og undir hælinn lagt með efndirnar, heldur getur það stórskaðað traustið, sem reyndar er enn af skornum skammti erlendis vegna Hrunsins og vegna skattahegðunar og ummæla vinstri stjórnarinnar.  Þetta traust er forsenda fjárfestinga.  Amen.

Annar hópur fólks, sem ríkisstjórn Samfylkingar og Vinstri hreyfingarinnar græns framboðs hefur leikið grátt, eru eldri borgarar.  Grein Bjarna Benediktssonar, formanns Sjálfstæðisflokksins, í Morgunblaðinu, þriðjudaginn 9. apríl 2013, sýnir svart á hvítu, að hann er þess albúinn að leiðrétta óréttlætið, sem þessi þjóðfélagshópur hefur verið beittur.  Sjálfstæðisflokkurinn mun, fái hann til þess afl, afnema kjaraskerðingu, sem aldraðir og öryrkjar voru beittir 1. júlí 2009.  Hún átti að vera tímabundin, en ríkisstjórnin sveik loforð um afturköllun.  Þá hafði verið lögfest, að lífeyrir frá Tryggingastofnun ríkisins skyldi hækka eins og lægstu laun.  Þarna var þessi viðmiðun afnumin, og nemur sú kjaraskerðing um 20 % síðan.

Bjarni Benediktsson, formaður Sjálfstæðisflokksins, hefur bent á, að ríkisstjórnin hefur dregið úr framlögum ríkissjóðs til málefna aldraðra um 13 milljarða kr á valdatíma sínum.  Fyrir þennan gjörning verða aldraðir að refsa ríkisstjórnarflokkunum þann 27. apríl 2013, og greiða frambjóðendum atkvæði sitt, sem skilning hafa á málefnum þeirra.  Aldraðir eru fastir í fátæktargildru ríkissjórnarinnar.  Þeim er refsað fyrir að afla sér tekna, og þær nánast allar hirtar af þeim.  Þeim er refsað fyrir að hafa greitt í lífeyrissjóð, svo að lífeyrissjóðirnir hafa algerlega misst marks.  Þetta er reginhneyksli, og skal hér taka undir með Halldóri Blöndal, fyrrverandi ráðherra, en hann reit frábæra grein í Morgunblaðið, þann 13. apríl 2013, undir fyrirsögninni, "Köllum til baka kjaraskerðingu aldraðra", og vitnaði til Grímnismála:

Askur Yggdrasils

drýgir erfiði

meira en menn viti,

hjörtur bítur ofan,

en á hliðu fúnar,

skerðir Níðhöggur neðan.

  

  

  

     

  

 

     

Nauðsyn nýs vinnulags

Sú grautargerð, sem undanfarin 4 ár hefur viðgengizt við stjórn landsins, einkennist af undirmálsvinnubrögðum, sem stefna landinu til hræðilegs ófarnaðar.  Stefnumörkun stjórnvalda hefur borið merki hefndarþorsta í garð stjórnmálalegra andstæðinga og svo ófaglegra vinnubragða á öllum sviðum, að undrum sætir. Fórnarlambið er almenningur, og hagur hins vinnandi manns hefur algerlega verið fyrir borð borinn.

Dæmi um undirmálsvinnubrögð eru legíó, en nefna má samningana við Hollendinga og Breta um uppgjör útibúa Landsbankans þarlendis, Icesave-málið, svik við aðila vinnumarkaðarins, sem leiddi til trúnaðarbrests, fjárlög og rekstur ríkissjóðs og aðförina að atvinnuvegunum.  Peningamálastefnan er kapítuli út af fyrir sig, þar sem gjörsamlega úreltum vinnubrögðum er beitt. 

Hatrið í garð stjórnmálaandstæðinga náði sögulegu hámarki með því að kalla saman Landsdóm til höfuðs einum manni, Geir Hilmari Haarde, sem mátti bera syndir heimsins, en var sýknaður af öllum ákærum, nema einu léttvægu atriði um skort á formlegri dagskrá ríkisstjórnarfundar, og ákærendum gert að greiða allan sóknar-og varnarkostnað.  Hvílík sneypuför vesalinga við völd.

Þeir hatursfullu einfeldningar, sem að þessu stóðu, hafa samt ekkert lært.  Þeir góla enn á torgum um, að Hrunið sé Sjálfstæðisflokkinum að kenna, þrátt fyrir það, að Landsdómur hafi enga sök fundið hjá formanni hans, sem þá stóð í stafni.  Hvergi nokkurs staðar í heiminum er slík fáfræði og grunnhygni við lýði að kenna stjórnmálamönnum um hrun peningakerfis heimsins haustið 2008.  Hvað segja vinstri-grænir og fylkingarfélagar annars um hrunið á Kýpur núna ?  Hefur evran orðið Kýpverjum björgunarhringur eða baggi ?

Það verður að setja íslenzka þjóðfélaginu skynsamlegri og verðugri markmið en núverandi valdaflokkar og allt kraðakið í kringum þá eru færir um að gera.  Þar er nú ekki feitan gölt að flá. Þá verður að gjörbreyta forgangsröðun stjórnvalda, svo að kraftarnir beinist allir að því að stækka hagkerfið, eins og það framast þolir, til að losna sem fyrst út úr þeirri fátæktargildru, sem vinstri flokkarnir hafa leitt þjóðina í og tölur Hagstofunnar sýna svartar á hvítu; hagkerfið er botnfrosið.

Gamlir amlóðar, sem trúðu á roðann í austri, hafa valdið alkuli (-273°C) hagfótarins með flónslegum uppátækjum sínum, sem þá hefur dreymt um áratugum saman að prófa hér.  Almenningur á Íslandi er nú fórnarlamb þjóðfélagstilrauna, sem alls staðar hafa leitt til hörmunga, þar sem jafnaðarmenn og aðrir sameignarsinnar hafa brotizt til valda.  Nú í vor verður þetta lið, sem fimmtungur þjóðarinnar fylgir enn að málum, brotið á bak aftur og fátæktarhelsi þess kastað á ruslahauga sögunnar.  Fréttastofa RÚV, sem gárungarnir kalla Tass, blandar sér nú blygðunarlaust í kosningabaráttuna fyrir afturhaldið í landinu.  Hart er að þurfa að borga bullið úr eiginn vasa.

Í öndvegi verður að setja eftirfarandi stefnu, markmið og forgangsröðun:

Stefna: allar ráðstafanir hins opinbera skulu virka hagvaxtarhvetjandi.  Aðgerðirnar skal vera unnt að rökstyðja sem hagvaxtarhvetjandi annaðhvort til skemmri eða lengri tíma eða hvort tveggja.

Markmið: stækkun hagkerfisins að raunvirði um a.m.k. 16 % á næstu 4 árum.

Forgangsröðun: (1) að koma rekstri ríkissjóðs á heilbrigðan grundvöll, þ.e. hann skili tekjuafgangi án þess að eyðileggja innviði samfélagsins, s.s. sjúkrahúsin, vegakerfið og menntakerfið.  Lífeyrisskuldbindingar ríkissjóðs verður að samræma getu hans m.v. stærð hans, sem verði minni en 35 % af VLF, og draga verður úr ríkisábyrgðum í íbúðalánakerfi og hjá Landsvirkun.  Stækkun skattstofnanna er lykilatriði til að ná þessu.

(2) Peningamálastefnan hafi hagvöxt og stöðugt verðlag að leiðarljósi.  Dregið verði úr peningum í umferð með því að draga stórlega úr möguleikum bankanna til að búa til peninga með uppgíruðum lánveitingum m.v. eigið fé.  Grunni vísitölunnar verði breytt til samræmis við Eurostat, hagstofu ESB, og spár um neyzlumynztur í stað þess að nota alltaf úreltan grunn. 

(3) Hefja tangarsókn gegn gjaldeyrishöftum með samningaviðræðum um miklar erlendar fjárfestingar í landinu, sem skapa mjög mikið innflæði gjaldeyris í landið, og langvarandi auknar útflutningstekjur, og hins vegar harðar viðræður við eigendur bankanna og innistæðueigendur um afskriftir og skattlagningu útflæðis gjaldeyris.  Að undangenginni áhættugreiningu varðandi gengi krónunnar skal aflétta höftunum í einu vetfangi í anda Dr Ludwigs Erhards. 

(4) Gera skal samkomulag um stefnumörkun við aðila vinnumarkaðarins um áætlun til 4 ára, er spanni skattalækkanir, verðbólguþróun, atvinnustig og launahækkanir.  Áður en kjörtímabilið verður á enda runnið skal vera búið að einfalda skattkerfið og lækka skattheimtuna verulega með það að markmiði að afnema allar skattahækkanir vinstri stjórnarinnar á 6 árum.  Áætlun nýrrar ríkisstjórnar um skattalækkun og stöðugleika mun strax hafa jákvæð áhrif til aukinnar neyzlu og fjárfestinga.  Á árinu 2013 á að vera unnt að rífa hagkerfið upp úr feni samdráttar, og árið 2015 á hagvöxtur að geta náð 3 % á sjálfbærum grunni.  

Hagtölur ársins 2012 sýna, svo að ekki verður um villzt, að efnahagsáætlun vinstri stjórnarinnar og AGS, Alþjóða gjaldeyrissjóðsins, hefur steytt á skeri.  AGS ginnti ráðherra vinstri stjórnarinnar til að láta ríkissjóð taka rándýr lán af AGS, sem AGS græðir vel á vegna umframvaxta af Íslandi í nafni meiri áhættu, sem nemur um 30 milljörðum kr á ári.  Það er afar slæm ráðstöfun að hálfu íslenzka ríkisins að taka slíkt lán fyrir gjaldeyrisvarasjóðinn.  Þarna hafa ráðherrarnir verið plataðir með svipuðum hætti og í Icesave-samningunum og afhendingu bankanna til kröfuhafanna.  Hvert glappaskot flónanna hefur rekið annað, og hvert þeirra er dýrkeypt.  

Einkaneyzla á mann á árinu 2012 var heldur minni en árið 2003 eða um MISK 1,75 á mann á verðlagi ársins 2005, þ.e. lífskjörin höfðu þá rýrnað sem svarar til afturhvarfs um 9 ár.  Hrunið fór með einkaneyzluna 10 ár aftur í tímann eða aftur til 1998, úr MISK 2,15 á mann í MISK 1,62 eða 33 %.  Þetta þýðir, að á 4 árum duglausrar ríkisstjórnar vinstri flokkanna hefur okkur aðeins miðað fram um eitt ár til að bæta lífskjarahrapið upp. Miðað við þróun hagkerfisins árið 2012 og nú 2013 er ljóst, að stjórnmálaflokkar núverandi ríkisstjórnar munu aldrei draga hagkerfið upp úr feninu. 

Ráðherrarnir og ráðgjafar þeirra eru eitthvert glámskyggnasta fólk, sem um getur, enda dettur fáum í hug að veita þeim áframhaldandi ábyrgðarhlutverk.  Steingrímur J. Sigfússon reit grein í Fréttablaðið 8. júní 2012 undir fyrirsögninni: "Batinn rækilega staðfestur."  Þar sagði: "Síðustu daga hafa okkur birzt jákvæðir hagvísar úr ólíkum áttum.  Opinberar tölur og greiningar staðfesta æ betur, að efnahagsbatinn er kominn á nokkuð traustan grunn."  Á þessu skeiði var hagkerfið algerlega staðnað og jafnvel komið í samdrátt.  Þetta túður ráðherrans sannar glámskyggni hans.  Það er ekkert að marka manninn.  Loddari heitir slíkur.

Í byrjun júlí 2012 skrifaði Gylfi, nokkur, Zoëga, fulltrúi ríkisstjórnarinnar í Peningastefnunefnd Seðlabankans, grein í Vísbendingu, sem hann nefndi Viðsnúning.  Greinin er eins og eftir umsnúna endagörn: "Hvern skyldi hafa grunað, að kreppulokin yrðu án þess, að þeim væri veitt eftirtekt ?", stóð þar.  Þetta var heilaspuni. Téða Gylfaginningu lásu margir yfir fyrir Gylfa auk ritstjóra Vísbendingar, s.s. Katrín Ólafsdóttir í Peningastefnunefnd Seðlabankans, Arnór Sighvatsson, aðstoðarseðlabankastjóri og í Peningastefnunefnd, Þórarinn Pétursson, aðalhagfræðingur Seðlabankans og í Peningastefnunefnd, og Björn Rúnar Guðmundsson, efnahagsráðgjafi ríkisstjórnarinnar. Það er alveg ljóst, að mælingakerfi Seðlabanka Íslands á hagþróun er handónýtt.  Bankinn er allur í skötulíki undir núverandi stjórn. Hvaða ályktun á að draga um fólk, sem falið er að stjórna einhverju, en hefur eftir mörg ár ekki áttað sig á, að mælitækið á árangurinn er handónýtt.  Skattgreiðendur ættu að setja það á guð og gaddinn.   

Alger uppstokkun verður að eiga sér stað í Seðlabankanum, og innleiða verður nýja aðferðafræði við stjórnun peningamálanna.  Eins og staðan er núna, er engin áætlun í gangi um losun gjaldeyrishaftanna.  Höftin eru þó mesta efnahagsvandamál Íslands.  Seðlabankastjóri falast eftir meiri völdum með svo kölluðum "þjóðhagsvarúðartækjum".  Þau jafngilda ráðstjórn á Íslandi, og hugmyndin gæti verið komin frá Leon Trotzky. Peningamálastefna Seðlabankans og ríkisstjórnarinnar fær falleinkunn, nema hjá hagfræðingum menntuðum í þýzka alþyðulýðveldinu, Deutsche demokratische Republik.

Vandinn, sem við blasir út úr hagvaxtartölunum, er allt of lítil framleiðniaukning.  Hagvöxtur er samsettur úr auknu vinnuframlagi og framleiðniaukningu.  Samkvæmt Hagstofunni voru ársstörf 1,1 % fleiri árið 2012 en 2011.  Ef Hagvöxtur varð á sama tímabili 1,6 %, varð framleiðniaukning 0,5 %.  Það er allt of lítið.  Hún þarf að vera a.m.k. 3 % á ári, ef við eigum að verða samkeppnifær.  Ef samdráttur varð í hagkerfinu á þessu tímabili, varð minnkun framleiðni.  Þessi ömurlega þróun varð vegna mjög lítilla fjárfestinga.  Þetta er ávísun á versnandi lífskjör, eins og í DDR forðum. Það er alveg fullreynt, að engin aukning verður á fjárfestingum með núverandi stjórnarstefnu við lýði.  Borgaralegu flokkarnir eru eina von kjósenda í þessu tilliti.

 

 

  

            

 

      

 

Hrossakaup hrosshausa

Ríkisstjórn og þingmeirihluta Samfylkingar og Vinstri hreyfingarinnar græns framboðs eru svo hrottalega mislagðar hendur við smíði frumvarpa til laga, að álykta verður, að óhæfni tröllríði þar húsum.  Fólk er þar á bæ einfaldlega ekki í stakk búið til að stjórna lagasmíð eða vinna að henni sjálft.  Það er að fást við mál, sem það ræður ekki við.  Það má draga enn víðtækari ályktun: Samfylking og Vinstri hreyfingin grænt framboð eru stjórnmálaflokkar, sem hafa á að skipa svo litlu mannvali, að þeir eru óhæfir til landsstjórnar; þeir eru óstjórntækir.

Með þessu er þó ekki öll sagan sögð.  Þetta fólk hagar sér eins og skemmdarverkamenn í stríði við hagsmuni fólksins í landinu.  Þetta stríð er háð undir gunnfána stéttabaráttu, þjóðnýtingar og niðurbrots miðstéttarinnar til að ryðja braut alræði öreiganna, sem er orðatiltæki um forsjárhyggjustjórn spilltrar fámennisklíku, "nómenklatúrunnar".

Þessi skaðræðishegðun siðblindingja við völd endurspeglast nú í stríði við verkalýðshreyfingu, ekki sízt sjómenn, og athafnalífið, ekki sízt lítil og meðalstór fyrirtæki athafnamanna, hryggjarstykkis miðstéttarinnar, en ríkisstjórnin á einnig í stríði við stórfyrirtæki útgerðar og iðnaðar.  Bændur hafa fengið kaldar kveðjur frá þessum stjórnvöldum, sem hóta að drekkja þeim með flóði stórlega niðurgreiddra landbúnaðarvara og jafnvel búsmala.

Ríkisstjórnin er upp á kant við alla helztu hagsmunaaðila hins íslenzka þjóðfélags.  Þetta þarf engum að koma á óvart, sem fylgzt hefur lítillega með stjórnmálum á Íslandi síðasta mannsaldurinn (30 ár (kynslóðaskipti)), og það er allsendis óþarfi að útskýra núverandi stöðu stjórnmálanna  með aðferðum sálfræðinnar.  Það blasir við, að ráðherrarnir eru óhæfir til að leysa úr flóknum og viðkvæmum vandamálum samfélagsins.  Forysta ríkisstjórnarinnar eru landsins dýrkeyptustu tossar.  Verstu tossum Alþingis skolaði "pottaglamrið" til valda.  Það er ekki að sökum að spyrja.  Tossarnir ráða ekkert við viðfangsefnin.  Í stað þess að viðurkenna það opinberlega og rjúfa þing er efnt til illinda.  Þetta er ákaflega vel þekkt mynztur einfeldninga í tilraun til að breiða yfir mistök og vangetu.

Ríkisstjórnin hefur alla sína hunds- og kattarævi hangið saman á hrossakaupum.  Samfylkingarsérvizkan fékk ESB-inngönguviðræður, og Vinstri hreyfingin grænt framboð fékk slagbrand á ný virkjanaáform og iðnvæðingu.  Ofstækismenn beggja flokka sameinuðust um Landsdómsmálið og aðförina að sjávarútveginum og Stjórnarskránni.  Allt vinstra pakkið hefur svo í blindni sinni, þekkingarleysi á gangverki hagkerfisins, og draumförum um útþenslu ríkisbáknsins, sameinazt um skattahækkanir á almenning og fyrirtæki.  Gamalþekktur glópur Samfylkingar, nýkominn á jötuna sem "efnahagsráðgjafi forsætisráðherra", heldur því fram, að á 60 % þjóðarinnar hafi skattheimtan ekki hækkað.  Blindur leiðir blindan.  Ekki er von á góðu.

Forystugrein Morgunblaðsins 14. desember 2012 heitir "Átak gegn atvinnu".  Þarna er gerð grein fyrir illvígum stríðsrekstri hinnar voluðu vinstri stjórnar gegn atvinnu í landinu, en ríkisstjórnin er bandamaður atvinnuleysisvofunnar og einskis annars:

"Ríkisstjórnin hefur verið iðin við að útrýma störfum hér á landi og hindra, að ný verði til.  Hún hefur í raun staðið fyrir samfelldu átaki gegn atvinnu allt kjörtímabilið, og árangurinn af þessari eljusemi leynir sér ekki.  Enn mæla þúsundir göturnar, þar sem enga vinnu er að hafa, og þúsundir hafa flúið ástandið og starfa nú erlendis.  Ástæðu þess, hvernig komið er, má rekja til viðhorfs stjórnarliða til atvinnulífs og atvinnusköpunar.  Stjórnarliðar sjá ekkert samhengi á milli þeirra starfsskilyrða, sem atvinnulífinu eru búin, og þeirra atvinnutækifæra, sem fólki standa til boða." 

Hér er komið að kjarna málsins.  Stjórnvöld á Íslandi eru í aðstöðu til að hafa eyðileggjandi áhrif á afkomu almennings, og það hefur sannazt á núverandi stjórnvöldum.  Það er hægt að rekja það með fjölmörgum dæmum, hversu skaðleg áhrif vinstri stjórnin hefur haft á hagkerfið. 

Með sama hætti geta stjórnvöld með heilbrigða skynsemi, þekkingu og getu til jákvæðra framkvæmda, leitt þróun á landsvísu, er leiðir til trausts hagvaxtar, varanlegra kjarabóta og ríkisbúskapar með mjög jákvæðum greiðslujöfnuði, sem gerir kleift að grynnka á skuldum ríkissjóðs.  Þegar ráðherrarnir eru spurðir út í dúndrandi hallarekstur ríkissjóðs, 400 milljarða kr frá 2009-2012, er viðkvæðið, að verið sé að verja velferðarkerfið.  Þessa tossa, sem þannig míga í skóinn sinn, er hægt að upplýsa um það, að með slíku áframhaldi verður ríkissjóður greiðsluþrota innan 5 ára, og þá verður einfaldlega ekki lengur um að ræða neitt velferðarkerfi á Íslandi.  Hér munu þá frumskógarlögmálin taka við.  Vinstri stjórnin flýtur verkvana að feigðarósi. 

Kjósendur verða að spyrna við fótum.  Láti þeir það hjá líða, og kjósi þeir af léttuð gamla, spillta vinstra settið, hvaða nöfnum, sem það nefnist, þá halda hér áfram móðuharðindi af manna völdum, sem keyra mun samfélagið í þrot í bókstaflegri merkingu.  Stöðnun og fólksflótti mun leiða til þess, að ríkissjóður mun lenda í greiðsluþroti á næsta kjörtímabili, sem þýðir þjóðargjaldþrot.  Hér verða ekki útlistaðar afleiðingar þess.  Um það eru dæmi úr nútímasögunni, t.d. frá Argentínu.

Baráttan snýst um stefnumörkun fyrir þetta þjóðfélag.  Eina ráðið til björgunar er að róa á bæði borð.  Skipstjórinn verður að fá öllum um borð árar, gefa stefnuna og hvetja til afreka.  Fært til baka á stjórnmálin verður hinn nýi forsætisráðherra að kunna til verka, þekkja til athafnalífsins, hafa hæfileika til að tala máli þjóðarinnar erlendis, að vinna traust fjárfesta og lánadrottna, leiða aðila atvinnulífsins saman að einu borði og stilla saman strengi atvinnuveitenda og launþega.  Allt starf hinnar nýju ríkisstjórnar verður að miða að einu markmiði: að bæta hag almennings á Íslandi.

Sjálfstæðisflokkurinn hefur, það sem þarf til í þetta verkefni, en þó því aðeins, að hann hljóti stuðning almennings í landinu til að berjast fyrir hagsmunum hans.  Almenningur hefur allt að vinna og engu að tapa með því að ljá Sjálfstæðisflokkinum stuðning sinn á nýju ári.  Gleðilegt nýár.