Moldvörpur að verki

Hvers vegna vinna ríkisstjórnin og handbendi hennar jafneindregið gegn hagsmunum íslenzku þjóðarinnar og raun ber vitni um ?  Hvaða furðulegu sérhagsmunir stjórna gjörðum vinstri flokkanna ?  Þeir eru gjörspilltir, jafnvel rotnir, en hvaða hagsmuni hafa þeir af niðurrifi atvinnuveganna og að standa í vegi allra framkvæmda í landinu, sem einkaframtakið sækist eftir ?  Rikisstjórn Samfylkingar og Vinstri hreyfingarinnar græns framboðs hefur staðið í látlausu stríði við vinnuveitendur og athafnamenn í landinu, frá því að hún vann sinn alræmda kosningasigur í apríl 2009 á gjörsamlega fölskum forsendum.  Þetta fólk gengur ekki heilt til skógar.  Því fer víðs fjarri.  Hagsmunir almennings á Íslandi eiga enga samleið með stefnumálum vinstri flokkanna, eins og þau koma fram við framkvæmd.  Þá er nú komið í ljós, samkvæmt yfirlýsingu ráðherraráðs ESB frá 12.12.12, að aðildarumsóknin að ESB er reist á sandi.  Málið er að hálfu íslenzkra stjórnvalda umlukið blekkingavaðli Samfylkingarinnar.  Íslendingum stendur aðeins til boða að taka upp allan lagabálk ESB, refjalaust.  Fíflagangurinn í kringum pakkann, sem stæði Íslendingum til boða, hefur nú orðið leikritshöfundunum til skammar.  Þeir misskildu allan tímann málið.  Ísland er í pakkanum, og það er ESB, sem skoðar í hann og ætlar að nota sér landið til að opna sér leið að norðurhöfum.  Íslendingar búa nú við heimskustu ríkisstjórn, sem sögur kunna frá að greina.   

Alþekkt er hatur vinstri manna á útgerðarfyrirtækjum með kvótaeign.  Virðast sefasjúkir vinstri menn vera búnir að sefja sig til að trúa því, að útgerðarmenn séu ræningjar, sem rænt hafi frumburðarrétti þjóðarinnar.  Sjávarútvegur er eins og hver önnur atvinnugrein, en rekstur hans hérlendis er á heimsmælikvarða, og komast engir sjómenn með tærnar, þar sem þeir íslenzku hafa hælana varðandi gæði framleiðslunnar og framleiðni.  Stefna ríkisstjórnarinnar er að eyðileggja afkomugrundvöll þessara sjómanna með skattlagningu á greinina, sem er svo grimmileg, að aðeins sameignarsinnum (kommúnistum) dytti slík fásinna í hug til að drepa einkaframtakið.  Ríkisstjórnin er í raun búin að rýra hlut sjómanna, því að kaken verður ekki í senn geymd og hún étin.  Hlutur sjómanna og önnur laun, s.s. orlof, greiðslur til lífeyrissjóða, tryggingargjald og kostnaður við vátryggingar, nema um 37 % af brúttótekjum útgerða að jafnaði samkvæmt ritinu "Hagur veiða og vinnslu 2010".  Veiðigjaldið er ákvarðað með eins bjálfalegum hætti og hugsazt getur út frá sjónarmiðum sjálfbærrar skattheimtu, því að ekkert tillit er tekið til afkomu einstakra fyrirtækja, sem í hlut eiga.  Þessi skaðlega gjaldheimta er í raun skattlagning á hvert þorskígildistonn útgerðar, sem gæti numið um 40 kr/kg.  Svona ganga aðeins þeir fram, sem umturna vilja atvinnurekstri og færa þjóðfélagið niður í fátæktarfen ríkiseinokunar, enda er auðvitað komið á daginn, að minnka verður grundvöll hlutaskipta sjómanna.  Sjálfstæðisflokkurinn mun alveg örugglega leiðrétta þessa eyðileggjandi skattlagningu á útgerðina með afnámi eignaupptökulaganna nr 74/2012.  Sjómenn eru verðugir launa sinna, og Sjálfstæðisflokkurinn mun gera þær ráðstafanir, sem duga til að leysa fjárfestingar og markaðssetningu íslenzka sjávarútvegsins úr læðingi.    

Það ber að sökkva þessu vitlausa og rangláta auðlindagjaldi á hafsbotn, leyfa sjómönnum að halda sínum hlut, eins og áður segir, og samfélaginu að fá sinn skerf af velgengni þeirra og útgerðarmanna með viðskiptum við þá, neyzlu og fjárfestingum þessara aðila auk venjulegrar skattheimtu.  Fikt afturúrkreistinga með potta, strandveiðar, byggðakvóta, línuívilnun og önnur heimskupör stjórnmálamanna er ekki óvitaháttur, heldur aðför að miðstéttinni og ber að grafa með stríðsöxinni, sem forsjárhyggjuflærðin hefur beitt gegn atvinnuvegunum.  Hvernig þeir verða pokaðir, sem á þessari stríðsöxi héldu, mun koma í ljós, en að þeir gangi lausir, er ekki sjálfgefið.   

Leikhús fáránleikans er enn við lýði með Össur og Stefan Fühle í aðalhlutverkum, sbr hér að ofan.  Þetta eru tveir gamlir kommar, sem leika í hinum guðdómlega gleðileik "Að kíkja í pakkann".  Ríkisstjórn Samfylkingar og Vinstri hreyfingarinnar græns framboðs vill kokgleypa allar kröfur ESB, því að annað er ekki í boði.  Þar á meðal er innflutningur lifandi dýra til Íslands.  Hvers konar fíflagangur er þetta eiginlega ?  Sjá menn ekki í hendi sér gríðarlega möguleika Íslands sem matvælaframleiðslulands í krafti hreinnar náttúru, óþrjótandi vatnsbirgða, hlýnandi loftslags og heilbrigðra og sérstakra dýrastofna ?  Öllum þessum möguleikum vill ríkisstjórnin fórna fyrir nokkra rassálfa, sem fá tækifæri til að flandra fram og til baka á milli Reykjavíkur og Brüssel í algeru tilgangsleysi.  Í forystu og þingliði vinstri flokkanna er samansafn ábyrgðarlauss, þröngsýns og dómgreindarlauss fólks.  Það sýna verk þess og málflutningur.  Þessu ber að fleygja á ruslahauga sögunnar og dysja það. 

Ferðamennskuna hefur ríkisstjórnin leikið grátt með miklum eldsneytishækkunum og nú síðast skyndilegum áformum um mikla virðisaukaskattshækkun og gjaldtöku af bílaleigubílum, sem sett hefur áætlanir greinarinnar gjörsamlega úr skorðum.  Hrikalegar hækkanir opinberra gjalda hafa verið lagðar á innanlandsflugið.  Ríkisstjórn og borgarstjórn eru samstiga í að útrýma innanlandsfluginu.  Þessum viðundrum hefur með auknum álögum og andúð tekizt að snúa fjölgun farþega innanlandsflugs upp í fækkun. Ríkisstjórnin er skipuð steinrunnum þursum.  Það er alveg sama, hvar hún ber niður.  Hún leggur dauða hönd á starfsemi.  Það er engin tilviljun.  Þetta er voluð vinstri stjórn.  

Hún hefur ekki heyrt um kreppuna í heiminum og veit ekki, hvað verður einna fyrst fyrir barðinu á slíku.  Fólk, sem er að spara og verður fyrir hækkun af þessu tagi, hættir einfaldlega við og fer annað.  Ríkisstjórnin er stórskaðleg, því að hún er atvinnufjandsamleg, og hún grefur undan fullveldi landsins, óbeint með glæfralegum hallarekstri ríkissjóðs og afturhaldsviðhorfum til fjárfestinga, og beint með viðræðum við ESB um inngöngu í ríkjasamband, sem stefnir á að verða sambandsríki.  Þessar viðræður eru gjörsamlega fótalausar, og ríkisstjórnin er í raun umboðslaus í þessum viðræðum með mjög tæpan, ef nokkurn, meirihluta þings að baki sér og aðeins lítinn minnihluta landsmanna, sem vill sameinast þjóðahafi Evrópu í sambandsríki, en þangað er ferðinni heitið.  Hvílík firn, að slík fyrirbrigði skuli hafa sóað fé og tíma landsmanna í heilt kjörtímabil.  Slíkt má aldrei endurtaka sig.  Þetta eiga að vera hornkarlar og hornkerlingar í hverju samfélagi.   

Alþekkt er hatur ríkisstjórnarinnar á iðnaðinum, einkum sé hann orkukræfur.  Samt er raforkuverð lægst á Íslandi innan Evrópu, og þótt víðar væri leitað.  Það er engin tilviljun.  Raforkunotkun á mann er mest á Íslandi á byggðu bóli.  Landsmenn njóta nú hagkvæmni stærðarinnar á þessu sviði. Orkusala til stóriðju hefur staðið undir megninu af fjárfestingum í virkjunum og flutningslínum, og almenningur nýtur þess með lágu orkuverði.  Dreifingin er hins vegar furðulega dýr og aftarlega á merinni, og það er hneyksli, að þrífösun sveitanna skuli ekki vera lokið árið 2012, því að fjölbreytileg atvinnutækifæri opnast með aðgengi að hagkvæmu þriggja fasa rafmagni.  Það ætti að líta á það sem samfélagslega skyldu og jafnræði, að öllum íbúum landsins standi þrífasa rafmagn til boða óháð búsetu eftir þörfum án þess að verða rúnir inn að skyrtunni.  Væri ekki nær, að ríkisfyrirtækið Landsvirkjun legði fé í sjóð til styrktar slíku í stað gæluverkefna á borð við risavaxnar vindmyllur, sem lítið sem ekkert framleiða, og sæstreng til Stóra-Bretlands, sem er andvana fædd hugmynd draumóramanna, sem engum alvöru fjárfesti dettur í hug að koma nálægt, enda verðlag orku erlendis engan veginn nógu hátt til að geta staðið undir 500 milljarða kr fjárfestingu ?   

Nýlega birtist í "Markaðnum" grein undir fyrirsögninni, "Fannst rafmagnið á Íslandi vera of dýrt".  Þar kom berlega í ljós, að verðlagningarstefna Landsvirkjunar er algerlega úr takti við raunveruleikann.  Í stað þess að virka aðlaðandi fyrir fjárfesta er Landsvirkjun nú fráhrindandi.  Þessu verður að breyta.  Með nýrri ríkisstjórn ber höfuðnauðsyn til að hið opinbera taki upp samræmda fjárfestingarstefnu, sem laðar að fjárfesta með lækkun tekjuskatts, afnámi rafskatts og raunhæfri verðlagningu raforku, sem skilar um 10 % arði fjárfestingar til eiganda síns.  

Í stað óskiljanlegra vangaveltna Landsvirkjunar um að koma afgangsorku í lóg í útlöndum um rándýran sæstreng á hún að selja afgangsorku sína á hagfelldum kjörum, sem stendur vel undir breytilegum kostnaði.  Heilbrigða skynsemi, hófsemi og hagfræði vöruframleiðslunnar ber að setja í öndvegi.  Það er eina leiðin til viðreisnar.  Nóg er komið af hlálegri og einfeldningslegri spákaupmennsku.      

   

 

   

 

Fjandsemi í garð arðsemi

Leiðarstef núverandi stjórnarflokka er fjandskapur í garð atvinnulífsins, enda er kjarni úreltrar og skaðlegrar hugmyndafræði þeirra að ganga á milli bols og höfuðs á sjálfstæðum atvinnurekendum, sem mynda hryggjarstykki miðstéttarinnar.  Í öllum efnahagslega þróuðum samfélögum er öflug miðstétt, sem hefur frelsi til athafna og svigrúm til að bæta kjör sín.

Ef einhvers staðar finnst arðsemi, læsa þessir afdönkuðu stjórnmálaflokkar, sem illu heilli eru nú við stjórnvölinn á Íslandi, klónum í hana.  Í tilviki sjávarútvegsins kalla þeir óskapnað sinn auðlindagjald, sem í raun er afar ósanngjörn skattlagning, sem grefur undan eignamyndun í sjávarútvegi og samkeppnihæfni hans við aðrar greinar innanlands og á erlendum mörkuðum.  Um er að ræða fimmföldun á fyrra auðlindagjaldi, sem jafngildir eignaupptöku.  Þess aðför að sjómönnum og útgerðarmönnum verður að stöðva strax og afl fæst til.  Gera þarf vandaða hagfræðilega greiningu á því, hvort þetta örverpi, auðlindagjald, gefur nokkurn skapaðan hlut til samfélagsins, þegar öllu er á botninn hvolft.

Nú neyðast sjávarútvegsfyrirtækin til að færa niður eignasafn sitt, sem skaðar hagkerfi Íslands, því að fjárfestingargeta fyrirtækjanna rýrnar við slíkt.  Fjárfestingar sjávarútvegsins hafa verið í lágmarki undanfarin ár vegna stríðs ríkisstjórnarinnar við útgerðarmenn.  Að færa eignir í veiðiheimildum úr ISK 200 miö niður í 170 mia árið 2012 er grafalvarlegt mál fyrir hagkerfið.  Þetta er enn eitt dæmið um, hversu dýr vinstri stjórnin er íslenzka hagkerfinu.  Við höfum ekki efni á vinstri stjórn, og meirihlutinn hefur ógeð á henni.

Þegar búið verður að kasta þessu furðufyrirbrigði út úr Stjórnarráðinu og á öskuhauga sögunnar, mun koma í ljós beint tap og glataðar tekjur á kjörtímabilinu, t.d. vegna minni hagvaxtar, sem nema yfir ISK 2000 miö eða töluvert meiri fjármunum en andvirði einnar landsframleiðslu á ári.

Það er sannað mál með samanburðarrannsóknum á milli landa, að þjóðhagslega hagkvæmast er, að sjávarútvegur lúti markaðslögmálum og fái frið fyrir stjórnvöldum að öðru leyti en því, að þau ákvarði heildaraflamagn í hverri tegund á grundvelli vísindalegrar ráðgjafar.  Vitleysan krystallast í framkvæmdaáætlun ríkisstjórnarinnar, en þar hefur froðusnakkurinn D.B. Eggertsson, læknir, kynnt nokkur gæluverkefni til sögunnar, sem fjármagna á með ránsfeng ríkisins frá sjávarútveginum.  Það er ekki heil brú í vinstri mönnum.  Þetta er eintóm fjársóun, sem verður að kasta út í hafsauga.  Íslendingar þurfa fjárfestingar, sem mala gull, en ekki blúndulagnir og bróderingar, sem fáir geta lifað af.  

Auk þess að mismuna sjávarútveginum með auðlindagjaldi, sem hvergi annars staðar þekkist og er hagfræðilegt glapræði, hafa stjórnvöld á Íslandi skipt sér af tekjumyndun í sjávarútvegi með fúski, sem dregið hefur úr þjóðhagslegri hagkvæmni sjávarútvegsins.  Inngrip stjórnvalda, sem draga úr arðsemi sjávarútvegsins, eru forkastanleg, enda eru þau þjóðhagslega óhagkvæm.  Stjórnmálalegir sérvitringar og blýantsnagarar í Stjórnarráðinu eiga ekki að hafa vald til aðgerða, sem hygla einum hópi á kostnað heildarinnar.  Með því ganga þeir á stjórnarskráarvarinn rétt eins hóps til atvinnufrelsis. 

Eitt dæmi um þetta er línuívilnun.  Henni komu stjórnmálamenn á til að kaupa sér vinsældir á meðal smábátasjómanna, sem sáu þarna leið til að auka veiðiheimildir sínar í nafni byggðastefnu á kostnað annarra miklu hagkvæmari útgerða og á kostnað tækniþróunar í greininni og gæða framleiðslunnar.  Með því að handbeita línu í landi og takmarka sókn við dagróðra fær útgerðin 20 % ívilnun (aukningu) við kvóta sinn.  Þetta virkar augljóslega letjandi á tækniþróun útgerðarinnar, því að hún er verðlaunuð fyrir að nota úrelt vinnubrögð, sem eru erfið, óþrifaleg og illa launuð.  Óhagkvæmt er að fjárfesta í línubeitingarvél um borð, þegar kvótaaukning fæst gegn handbeitingu. Með þessum hætti á hið opinbera ekki að beita sér.  Ef ríkisvaldið á að skipta sér eitthvað af atvinnuvegunum, á það að vera með framleiðnihvetjandi aðgerðum.

Á fundi á Patreksfirði vorið 2012 upplýsti stjórnandi í fiskvinnslu á svæðinu, að fyrirtæki sitt hefði tekið beitingarkerfi úr 300 t vertíðarbáti til að gera hann út á dagróðra með handbeitingu.  Áður hafði þessi bátur róið á útilegu í 3 daga í senn.  

Áhrif þessara breytinga útgerðarinnar til að nýta sér öfugsnúna hvata, sem stjórnmálamenn höfðu illu heilli sett inn í fiskveiðistjórnunarkerfið, voru eftirfarandi:

• gæði aflans rýrnuðu
• kostnaður við sóknina stóróx
• róa þurfti á heimamið einvörðungu vegna tímamarka
• ekki var unnt að sækja fjarlægari og gjöfulli mið
• olíukostnaður á veitt kg var mun meiri
• dýrara var að handbeita og beitunýting versnaði

Vegna línuívilnunar þótti samt borga sig fyrir útgerðina að stíga þetta skref, sem er augljóslega þjóðhagslega óhagkvæmt.  Þarna voru inngrip stjórnmálamanna í markaðskerfið vissulega til óþurftar, eins og allt of oft er raunin.

Smábátakerfið er annað dæmi um skaðleg inngrip stjórnmálamanna í markaðskerfi sjávarútvegsins.  Hámarksstærð innan þessa kerfis er 15 t/bát.  Þetta er of lítil stærð til að unnt sé að koma við nútímalegri vinnuhagræðingu um borð.  Menn kasta þess í stað fiskinum nokkra metra um borð, sem gerir starfið óþarflega erfitt og dregur verulega úr gæðum aflans. Það vantar rými um borð fyrir búnað til að bæta meðferð afla, t.d. blóðgunarbúnað.  Með 5 m lengri bátum en leyfðir eru mætti bæta úr þessu öllu.  Þar að auki mundi draga úr eldsneytisnotkun per sjómílu, því að þessir stuttu bátar kljúfa vatnið illa og mynda hvirfla í kjölfarið.

Það er óráð og dýrkeypt forræðishyggja að hálfu stjórnmálamanna að ákveða bátsstærð.  Útgerðarmaður með aflahlutdeild á bát á að hafa frelsi til ákveða bátsstærðina sjálfur.  Þannig hámarkar hann arðsemi sína og tryggir beztu hagkvæmni fyrir þjóðarbúið á sama tíma.

Ekki tekur betra við, þegar kemur að strandveiðunum.  Taka má dæmi af Ísafirði.  Þar er kvóti tekinn af togaranum Páli Pálssyni, ÍS-102, og færður bílstjóra, bankastjóra, atvinnurekanda og öðrum, sem geta stundað fiskveiðar í frístundum sínum.  

Bílstjórinn, bankastjórinn og atvinnurekandinn geta ekki keppt við togarann Pál Pálsson um hagkvæmni.  Jaðarkostnaður togarans, þ.e. kostnaður við hvert veitt viðbótar tonn, er aðeins brot af kostnaði þremenninganna í strandveiðunum.  Strandveiðarnar eru í raun niðurgreiddar af hinu opinbera með valdboðinni kvótatilfærslu.  Þessi inngrip stjórnmálamanna í markaðskerfi sjávarútvegsins eru þjóðinni dýrkeypt.  Svo er röflað um að flytja þurfi arðinn af auðlindinni til þjóðarinnar.  Hvílíkur tvískinnungur og blekkingarleikur.  Atvinnusköpunin orkar og tvímælis.  Hvert tonn, sem Páll Pálsson landar, fer til vinnslu í Hnífsdal, en stór hluti strandveiðiaflans er seldur á markað og fluttur burt óunninn.  Hér hafa lýðskrumarar vélað um mikla hagsmuni og valdið lýðnum stórtjóni.

Það, sem hér hefur verið upp talið um forræðishyggju stjórnmálamanna, er þó barnaleikur hjá því, sem koma skal, ef sjávarútvegsóráð núverandi stjórnarflokka nær fram að ganga.  Allar ofangreindar aðgerðir þeirra draga úr þjóðhagslegri hagkvæmni útgerðanna, en stefna Samfylkingar og Vinstri hreyfingarinnar græns framboðs mun keyra útgerðina í þrot.  Arðsemi er eitur í þeirra beinum, og með ofríki á Alþingi ætla þeir að uppræta hana.  Ríkið skal þá verða allt um vefjandi, og fúskarar í gervi stjórnmálamanna og embættismanna taka allar ákvarðanir fyrir útgerðirnar, þ.e. um, hvað skuli veiða, hvenær, hvernig og hver skuli veiða.  Þar með verður réttlæti vinstri manna og andskotans fullnægt, en samfélagið, einkum við sjávarsíðuna, mun lepja dauðann úr skel.  

Sjávarútvegsóráð ríkisstjórnarinnar á sér hvergi nokkra hliðstæðu í heiminum, og virðist hafa verið kokkað upp á kaffihúsi í R-101.  Aflahlutdeildarkerfið, aftur á móti, sem á Íslandi hefur viðgengizt í þrjá áratugi í grundvallaratriðum, er þekkt um allan heim og viðurkennt sem árangursríkasta fiskveiðistjórnunarkerfi, sem þekkist, bæði m.t.t. hagkvæmni og stjórnunar á nýtingu auðlindarinnar, sem í raun er umhverfisvernd á hafi úti á háu stigi.

Chile er dæmi um land, þar sem ofveiði úti fyrir 4000 km langri strandlengjunni var að gera út af við fiskistofnana, þegar Chilemenn settu á kvótakerfi árið 2001, mjög keimlíkt hinu íslenzka, þar sem kvótar voru ákvarðaðir á grundvelli veiðireynslu og úthlutað án endurgjalds.  Kvótarnir eru frítt framseljanlegir.  Þetta markaðskerfi í sjávarútvegi Chile vann kraftaverk, þar sem stofnarnir brögguðust, skipum og útgerðum fækkaði og arður varð af veiðunum.  Í sumum tegundum hefur að vísu orðið svo mikil samþjöppun, að 91 % veiðiheimildanna hefur safnazt á 4 fyrirtæki.  Þetta er meiri samþjöppun en leyfð er hér.

Ríkisstjórn Chile vill nú setja á auðlindagjald, sem nemur 3,3 % af bókfærðum verðmætum aflahlutdeildarinnar á ári.  Við íslenzkar aðstæður mundi þetta jafngildi auðlindagjaldi um 6,6 milljörðum kr á ári, sem er útgerðinni þungbært, en samt mun lægra en vinstri stjórnin á Íslandi stefnir á, sem er þrefalt hærra en þetta chileanska auðlindagjald.  Útgerðarmenn í Chile mótmæla og vilja, að ríkisstjórnin láti sér duga tekjuskatt af útgerðinni.  Á þessu ári, 2012, eru stefnumótandi umræður á þingi Chile um fiskveiðistjórnunarkerfi framtíðarinnar.

Sjávarútvegurinn stendur víða á tímamótum og brýnt er að láta hagkvæmnisjónarmið ráða.  Það, sem er gott fyrir sjávarútveginn, er gott fyrir þjóðina.  Ef sjávarútvegurinn á Íslandi kiknar undan byrðunum, brestur íslenzka hagkerfið.  Þess vegna ber að veita íslenzka sjávarútveginum frið fyrir öðrum inngripum yfirvalda en ákvörðunum um árlega heildarnýtingu auðlindarinnar auk lokunar svæða o.þ.h.  Það mun reynast heildinni affarasælast, og sú mun vonandi verða raunin áður en yfir lýkur.     

   

   

   

   

 

   

 

Í stríði gegn atvinnuvegunum

Ríkisstjórnin flýtur sofandi að feigðarósi.  Erlendar skuldir ríkisins hrannast upp, af því að stjórnun ríkisfjármála er hálfkák eitt, þó að ekki vanti innistæðulaust grobbið í ráðherrana.  Eitt rándýrt gæluverkefnið rekur annað.  

Þekkingarleysi, ranghugmyndir og fordómar eru leiðarstefið við úrlausn allra viðfangsefna ríkisstjórnarinnar.  Þetta hefur auðvitað leitt til algerrar stöðnunar í þjóðfélaginu, og í vetur er fyrirsjáanleg minnkandi atvinnuþátttaka, hvort sem fækkun starfandi manna stafar af auknum fjölda á atvinnuleysisskrá eða fækkun fólks á vinnumarkaði.  Er engu líkara en ráðherrarnir stundi skefjalausa moldvörpustarfsemi gegn hagsmunum íslenzku þjóðarinnar.

Þegar þjóðarnauðsyn ber til að efla samstöðu allra þjóðfélagshópa, þá sáir ríkisstjórnin fræjum sundurlyndis og efnir beinlínis til illinda við allt athafnalíf landsins.  Vinstri stjórnina varðar ekkert um þjóðarhag; hjá vinstri öfgamönnum, sem ráða innanlandsstefnu ríkisstjórnar Jóhönnu Sigurðardóttur, helgar tilgangurinn meðalið.  Tilgangurinn er að brjóta miðstéttina, með sjálfstæða atvinnurekandann í broddi fylkingar, á bak aftur, og meðalið eru taumlausar skattahækkanir; kúgun þegnanna með skattlagningarsvipunni.  Þetta er orðið bæði ólöglegt og siðlaust.  Skattheimtan af fjölskyldum og fyrirtækjum er orðin svo skefjalaus, að um eignaupptöku er að ræða, og slíkt stríðir gegn okkar ágætu Stjórnarskrá.

Einfeldningarnir á Alþingi, sem ábyrgð bera á þessu viðundri í ríkisstjórnargervi, munu hljóta makleg málagjöld, þegar þjóðin fær tækifæri til að kveða upp sinn dóm.  Höktandi staulast vinstri flokkarnir til kosninga og ætla sér að mynda ríkisstjórn með hækju.  Slíkt verða kjósendur að hindra, og það gera þeir bezt með því að veita aðalandstæðingi núverandi ríkisstjórnar, flokkinum, sem vinstri viðundrin óttast mest, gott brautargengi.

Átakanlegt dæmi um helstefnu ríkisstjórnarinnar birtist gagnvart sjávarútveginum.  Síðan aflamarkskerfið (kvótakerfið) var tekið upp 1984 af illri nauðsyn til að bjarga auðlindinni og þar með efnahag landsmanna frá hruni, hefur framlegð (EBITDA) sjávarútvegsfyrirtækja þróazt með einstæðum hætti, eins og hér að neðan er sýnt:

• 1980-1984: framlegð  7 % (sjávarútvegur á heljarþröm)
• 1984-1991: framlegð 15 % (kvótakerfi innleitt 1984)
• 1991-2010: framlegð 21 % (framsal kvóta leyft 1991)

Kvótakerfið og frjálst framsal aflaheimilda er lykillinn að velgengni sjávarútvegsins.  Íslenzki sjávarútvegurinn er með mestu framleiðni í heimi.  Það er af tveimur ástæðum.  Kvótakerfið þvingar fyrirtækin til hagræðingar, og hin lakar reknu leggja upp laupana.  Kvótakerfið hefur fækkað togurum úr 100 í 57, og frá árinu 2000 hefur skipum fækkað um 17 % til 2012. Þetta hefur auðvitað vakið upp óánægju og öfund í garð þeirra, sem vel gengur, en þetta fyrirkomulag eflir óneitanlega þjóðarhag, því að auðlindin er takmörkuð.  Þetta hefur verið meginstoð hagkerfisins að undanförnu.  

Nú vilja skussarnir komast inn bakdyramegin á frímiða frá Samfylkingu og Vinstri hreyfingunni grænu framboði eftir að hafa selt starfandi útgerðarmönnum aflahlutdeild sína dýrum dómum.  Er það siðlegt ?  Er það sanngjarnt ?  Er í því fólgið réttlæti ?  Nei, engan veginn, en loddarar og lýðskrumarar sameignarsinnanna, sem nærast á öfundinni, rógi og illmælgi, hafa ákveðið að fórna meiri hagsmunum fyrir minni til þess að koma sér og forræðishyggju sinni að við úthlutun verðmætanna. 

Þetta hefur þegar valdið landsmönnum miklu tjóni, þar sem stjórnmálamennirnir taka æ meira af kvótahöfunum til útdeilingar að eigin geðþótta.  Sá fiskur er veiddur með miklu meiri tilkostnaði en nemur jaðarkostnaði fyrirtækjanna, sem voru rænd kvóta, gæðin eru í mörgum tilvikum lakari, og þess vegna er þessi stjórnmálalega ráðstöfun til byggðakvóta, strandveiða, línuívilnunar o.fl. þjóðhagslega mjög óhagkvæm.  Við megum ekki við því, að stjórnmálamenn ráðskist með atvinnuvegina, því að hagsmunir stjórnmálamanna eru skammtímahagsmunir, og inngrip þeirra í atvinnulífið dýrkeypt.  Hagsmunir útgerðarmanna eru langtímahagsmunir.  Það, sem er gott fyrir útgerðina, er gott fyrir þjóðarhag. Forræðishyggja stjórnmálamanna hefur ætíð leitt til minni verðmætasköpunar, sem leiðir til lakari afkomu almennings og til þess, að fleiri falla undir fátæktarmörk. 

Árið 2011 var mannfjöldinn í heiminum um 7,0 milljarðar, og spáð er fjölgun um 10 % á hverjum áratug.  FAO (Matvælastofnun Sameinuðu þjóðanna) telur líklegt, að próteinneyzla á mann muni aukast mikið í framtíðinni og þá einkum í Austur-Evrópu, Asíu og Suður-Ameríku.  Af þessu má álykta, að framtíð matvælaframleiðenda sé björt, og á það t.d. bæði við um íslenzka landbúnaðinn, sem getur aukið framleiðslu sínu mikið og mun geta aflað mikilla gjaldeyristekna, ef sérstaða hans verður ekki eyðilögð, og sjávarútveginn, sem er enn að hagræða til að aðlaga sig hruni fiskistofnanna, sem nú sumir hverjir eru loksins á uppleið.  Fíflagangur sumra stjórnmálamanna getur að vísu hæglega kippt fótunum undan sjávarútveginum.

Í frumvarpi ríkisstjórnarinnar til laga um stjórn fiskveiða voru tillögur um að kollvarpa fiskveiðistjórnuninni með banni við framsali aflahlutdeilda, skerðingu aflahlutdeilda og sölu ríkisins á aflahlutdeildum, einhliða nýtingarleyfum í stað eignar á afnotarétti.  "Die Endlösung" eða lyktirnar áttu að fela í sér þjóðnýtingu aflaheimilda.  Nú eru þessar lyktir réttlættar með nýafstaðinni þjóðaratkvæðagreiðslu um drög að stjórnarskrá.  Sú kosning var blekkingarleikur eða jafvel hreinræktaður skrípaleikur, og hvorki unnt að reisa eitt né neitt á þeim svörum við bjálfalegum spurningavaðli.   

Í ljósi þess, að kvótakerfið hefur reynzt standa öllum öðrum þekktum fiskveiðistjórnunarkerfum á sporði m.t.t. arðsemi útgerða, hags sjómanna með hlutaskiptum, umgengni við auðlindina og þjóðarhags, er fávísleg og fáheyrð tilraunastarfsemi í eldhúsi Steingríms og Jóhönnu með viðbrenndan sameignargraut heimaalninga vinstri flokkanna á Íslandi óábyrg, heimskuleg og þjóðhagslega stórhættuleg.  Slíkur grautur hefur hvergi annars staðar verið fram reiddur, enda stjórnunarlegt og hagfræðilegt glapræði.

Er þetta framferði þekkingarlítilla vinstri manna á viðfangsefnum sjávarútvegs alveg sérstaklega óábyrgt nú, þegar útflutningstekjur landsins hafa dregizt saman um 23 % frá sama tíma í fyrra, og atvinnuútlit í vetur alveg sérstaklega dökkt.

Líklega verður hagvöxtur ársins 2012 sáralítill, ef nokkur, og samdráttur á næsta ári.  Allar áætlanir ríkisstjórnarinnar um ríkisfjármálin og hagkerfi landsins eru þess vegna í uppnámi.  Á tímum sem þessum á ekki að standa að aðför að atvinnuvegunum, eins og þessi lánlausa ríkisstjórn gerir sig hvað eftir annað seka um, heldur verður að sameinast um að snúa vörn í sókn.  Í þeirri sókn verður að leita fordómalaust leiða, sem duga.

Sameignarsinnarnir hafa engan skilning á atvinnurekstri og skilja ekki stöðu sjávarútvegsins.  Í sumum tilvikum nemur hin steingrímska skattlagning öllum hagnaði fyrirtækjanna, af því að ofurskattlagningin, s.k. auðlindagjald, er miðuð við meðaltalsafkomu fyrirtækjanna, sem er alveg einstaklega fjandsamleg og misráðin skattlagning og í stuttu máli út í hött.  Hún stríðir mjög líklega gegn Stjórnarskrá.  Vinstri menn átta sig ekki á því, að forsenda frábærs árangurs íslenzkra sjávarútvegsfyrirtækja er, að þau hafa keypt aflaheimildir fyrir um 200 milljarða kr og hagrætt í rekstri með fækkun skipa og vinnslustöðva.

Hringlandahætti ríkisstjórnarinnar er við brugðið.  Slík vinnubrögð eru auðvitað algerlega óboðleg.  Í frumvarpi ríkisstjórnarinnar vorið 2011 var miðað við að tvöfalda veiðigjaldið, og þótti flestum nóg um.  Við framlagningu fjárlagafrumvarpsins haustið 2011 var miðað við þreföldun.  Niðurstaðan vorið 2012 var fimmföldun.  Þetta sýnir, að ríkisstjórnin kann ekkert til verka.  Hún rannsakar ekki þolmörk greinarinnar áður en hún leggur á gríðarlega skattahækkun.  Miklu fremur fara fram yfirboð og hrossakaup við ríkisstjórnarborðið um skattaálögur.  Þetta sýnir, hversu óhæfir núverandi valdhafar eru.  Þeir valda engan veginn sínu hlutverki.

Reikna má með, að veiðigjöld fiskveiðiársins 2012/2013 verði um 15 milljarðar kr, og þau stefna í 20 milljarða eftir fáein ár.  Í ljósi þess, að tekjuskattur af sjávarútveginum til greiðslu 2012 af tekjum ársins 2011 nemur 5,5 milljörðum kr, sjá allir viti bornir menn, hvers konar geggjun er hér á ferðinni.

Auðlindarenta er ekki sprottin af eiginleikum fisksins í sjónum, heldur er hún afrakstur hagkvæmra veiða og vinnslu, skynsamlegs fiskveiðistjórnunarkerfis og markaðsstarfs á erlendum vettvangi. 

Þetta veitti sjávarútveginum árið 2011 73 milljarða kr í framlegð, en skuldirnar námu þá í árslok 410 milljörðum.  Hann er að greiða árlega um 20 milljarða niður af þessum lánum, sem vart má minna vera, enda voru arðgreiðslur hans árið 2011 aðeins 6,8 % af framlegð (EBITDA).  Það er hreint smáræði af öllu því fé, sem bundið er í sjávarútvegi. 

Það er alið á ótæpilegri öfund og illgirni í garð útgerðarmanna með afnotarétt á aflahlutdeild.  Menn sjá ekki skóginn fyrir trjánum.  Staðreyndin er, að sjávarútvegurinn rétti úr kútnum við innleiðingu kvótakerfisins, og það er ekki lengur til neins að deila um, hvernig það var innleitt.  Nú stafar þessari undirstöðugrein íslenzka hagkerfisins mikil ógn frá Alþingi og frá erlendum mörkuðum, þar sem kaupgeta fer minnkandi og framboð vaxandi.  Þar sem auður sjávaútvegsins hríslast um æðar íslenzka hagkerfisins frá sjómönnum og birgjum útvegsins, fer ekkert á milli mála, að minna verður til skiptanna og þrengra mun verða fyrir dyrum almennings næstu misserin af þessum sökum.         

         

                                                                                                                                             

      

   

Atvinnuhorfur og hagvöxtur

Fráfarandi forsætisráðherra slær hausnum við steininn, eins og hennar er vandi, þegar hún stælir við formann Sjálfstæðisflokksins á Alþingi og við forseta Alþýðusambands Íslands, ASÍ, um það, hvort atvinnutækifærum fari fjölgandi á Íslandi eður ei.  Þessum lélegasta forsætisráðherra Íslandssögunnar virðist vera fyrirmunað að rýna nokkurt mál með hlutlægum hætti og að halda sig sannleikans megin.  Í stað þess er geipað um stjórnmálalega andstæðinga og farið með gjörsamlega innihaldslausa frasa.  Á slíkum málflutningi er ekkert að græða.

Staðreyndir málsins eru eftirfarandi:

• Fjöldi í vinnu náði sögulegu hámarki í júní 2008, 179´500 manns 
• Síðan varð stöðug fækkun fólks í vinnu til maí 2009, er fjöldinn varð 166´700
• Í ágúst 2012 voru 166´100 manns starfandi.  "Som den observante læser umiddelbart ser", voru færri starfandi á vinnumarkaðinum samkvæmt nýlegri tölu Hagstofunnar en í lágmarkinu í kjölfar bankahrunsins.  Þetta þýðir, að vinnuframboðið dregst saman og hefur gert það með stuttum hléum frá bankahruni. 
• Í ágúst 2012 voru 178´300 manns á vinnumarkaði, þ.e. annaðhvort starfandi eða atvinnulausir og að leita eftir vinnu.  Í þessum hópi hefur illu heilli fækkað síðan 2011 meira en í hópi starfandi, og þess vegna hefur atvinnulausum virzt fara fækkandi, en þeir voru 10´300 í ágúst 2012.  Ofangreindar tölur gefa hlutfallslegt atvinnuleysi, þ.e. 10´300/178´300 = 0,058 = 5,8 %.
• Það er langt seilzt til lyginnar, þegar stjórnarherrarnir halda því fram á grundvelli þessarar lækkandi hlutfallstölu, að atvinnuástandið fari batnandi og störfum fari fjölgandi.  Það eru lygamerðir við stjórnvölinn í tugthúsinu gamla við Bankastræti 0. 

Það þarf engan að undra á því, að hagkerfið skuli framleiða æ færri störf.  Hagkerfið fær enga hvata frá ríkisvaldinu til vaxtar.  Þvert á móti eru ríkisumsvif orðin þrúgandi stór þáttur landsframleiðslunnar, og skattheimtan fyrir löngu tekin að virka lamandi á hagkerfið og fækka störfum.  Þá eru nú við völd stjórnmálamenn, sem af hugsjónaástæðum eru beinlínis á móti hagvexti og hafa lýst því yfir froðufellandi af sjálfumgleði, að hagvöxtur auðvaldsins sé ósjálfbær.  Þetta eru alger ósannindi hjá þessu öfgaliði á vinstri væng stjórnmálanna.  Vöxtur allra atvinnugreina á Íslandi hefur um langt árabil verið sjálfbær.  Það á við um iðnaðinn, sjávarútveginn, landbúnaðinn og að nokkru um ferðaþjónustuna, en þarf þó gagngerar umbætur, ef landið á ekki að bíða óafturkræft tjón af.  Ráðsmennska ríkisins er sízt til fyrirmyndar, sbr mengunarslysið í Silfru á Þingvöllum á dögunum.  Hvers konar áhættugreining fór þar fram ? 

Hið eina, sem er algerlega ósjálfbært, er vöxtur hins opinbera, og þá óheillaþróun verður að stöðva hið bráðasta.  Ef það verður ekki gert á næsta kjörtímabili, munum við, þegnar landsins, ekki geta um frjálst höfuð strokið.  Það eru váboðar framundan, eins og algerlega er ljóst af fréttaskýringu Harðar Ægissonar í Morgunblaðinu 25. október 2012: "Óttast, að hagsmunum Íslands sé stefnt í voða".    

Það er "system i galskapaet" hjá vinstri vinglunum.  Þeir vilja ekki hagvöxt, þó að þeir sýni tvískinnung í þeim efnum sem öðrum, og með því að kyrkja hagvöxtinn ætla þeir að herða verulega að sjálfstæði miðstéttarinnar og drepa niður "litla" sjálfstæða atvinnurekandann, sem alls staðar er hryggjarstyggi miðstéttarinnar, atvinnusköpunar og velmegunar almennings.  Allt eru þetta gamalþekktar kokkabækur kaffihúsasnata og þjóðfélagslegra afæta, sem ekkert hafa botnað í samtíð sinni, en hreykt sér á stall falsspámanna.  

      

Ferðaþjónustan

Höfundur er nýkominn úr ferðalagi um Sardiníu, þar sem ferðamennska fer vaxandi, enda hefur eyjan upp á mikið að bjóða, góðan mat og ótrúlegt úrval vína, góðar baðstrendur og tiltölulegan hreinan sjó og hentugan til sjósunds.  Sardinía geldur vissulega dýrtíðar, sem einkenndi hagkerfi Ítalíu fyrsta áratuginn eftir upptöku evrunnar.  Verðlag er þess vegna of hátt þar.  Um það eru höfundur þessa pistils og þýzkir ferðamenn (frá Hamborg), sem höfundur hitti á baðströndinni Rómönzzu, sammála. Þessi 17 daga vist á Sardiníu og akstur um mestalla eyjuna verður þó ekki að öðru leyti viðfangsefni þessa pistils, þótt skemmtilegt umræðuefni sé, heldur íslenzkur ferðamannaiðnaður (á Íslandi) og aðbúnaður stjórnvalda að honum.

Þann 8. ágúst 2012 tilkynnti talsmaður ríkisstjórnarinnar, að hún hefði sett rétt eina skattahækkunina í frumvarp til fjárlaga.  Þessi skattahækkun er aðför að einkaframtaki í ferðaþjónustu.  Ríkisstjórnin hyggst hækka virðisaukaskatt á gistingu úr 7 % í 25,5 %.  Engum nema örvita vinstri stjórn mundi detta slík fásinna í hug.

Ferðaþjónustan hefur verið byggð upp í landinu af gríðarlegum myndarskap, og hún er kjölfesta í dreifðum byggðum landsins.  Nægir að nefna bændagistingu og gistiheimili vítt og breitt um landið.  Einstaklingar hafa gengið nærri sér í fjárfestingum í gistirými, ýmist gert upp eldra húsnæði eða reist nýja glæsilega aðstöðu.  Það er algerlega siðlaust af ríkisvaldinu að 3,6 falda skattlagningu af gistiþjónustunni og hækka verðið um 18,5 % á einu bretti. Þar með er verið að verðfella fjárfestingar þessara einkaaðila, vegna þess að tekjur þeirra af fjárfestingunum munu óhjákvæmilega dragast saman. 

Svona má ríkisvald alls ekki haga sér, en svona hagar íslenzka ríkisvaldið undir stjórn Samfylkingar og vinstri grænna sér.  Haturshugur þessara vinstri sinnuðu stjórnmálaflokka í garð einkaframtaksins veldur starfaeyðingu.  Ríkisstjórnin er ekki einvörðungu starfaeyðir; hún er verðmætaeyðir.  Gistingum innlendra og erlendra ferðamanna mun fækka eða vöxturinn verða minni en ella.  Sjálfbær og mikill hagvöxtur getur ekki orðið undir vinstri stjórn vegna áráttu hennar að ráðast á atvinnuvegina með heimskupörum og/eða skattheimtugríð, sem litlu eða engu skilar í ríkiskassann.  Áðgerðir ríkisstjórnarinnar rýra skattstofninn, þannig að opinbera hagkerfið dregst saman, en meira leitar undir yfirborðið en ella.

Til að ná hagkerfinu upp úr hræðilegum öldudal, sem vinstri stjórnin hefur magnað, er eina ráðið að hvetja einkaframtakið til fjárfestinga í nýrri atvinnuskapandi starfsemi.  Þá dugir ekkert annað en að söðla um í Stjórnarráðinu, gera áætlun um skattalækkanir og sparnað í opinberum rekstri og framfylgja áætlun af festu.  Það verður mjög á brattann sækja með fjárfestingar vegna kreppunnar í heiminum, sem dýpst er í Evrópusambandinu, og t.d. Ítalía hefur ekki farið varhluta af.   Þess vegna þarf að leita hófanna vestan hafs og austan, því að komist hjól atvinnulífsins ekki á fullan snúning með a.m.k. 4 % hagvöxt á grundvelli sjálfbærra aðgerða án þess að éta útsæðið, eins og vinstri stjórnin hefur hvatt til, þá lendir landið í greiðsluvandræðum með afborganir og vexti af skuldum við útlönd.  Skammtíma fórnir kann að þurfa að færa fyrir langtíma ávinning.   

    

 

Framtíð áliðnaðarins

Spurn eftir áli er vitaskuld háð efnahagssveiflum.  Hún markast af því, að meira en helmingur álframleiðslunnar fer til bílaiðnaðarins og í byggingarmannvirki.  Nú hefur álverð lækkað um þriðjung á einu misseri vegna skuldavanda Evrópu og brostinnar fasteignabólu í Kína.

Það er samt engin ástæða til að búast við öðru en vænni hækkun álverðsins, þegar Kínverjar ná tökum á hagkerfi sínu á nýjan leik, en þar er reyndar enn meiri hagvöxtur en víðast annars staðar.  Evrópa mun eiga árum saman við að etja mikinn hagkerfisvanda vegna veikleika evrunnar, sem leiðtogar evrulandanna koma sér ekki saman um lausn á.  Af þessum ástæðum hafa búrókratar í Brüssel uppi háværar kröfur um styrka sameiginlega stjórn ríkisfjármála og peningamála.  Skiptar skoðanir eru um fýsileika Bandaríkja Evrópu, BE, á meðal almennings í Evrópu.  Þjóðverjar gjalda t.d. mikinn varhug við ýmsum hliðum slíkrar ríkjastofnunar, og stjórnarskrá Sambandslýðveldisins leyfir ekki slíkt fullveldisframsal. 

Afætur og spillingargreni verða ekki fóðruð til lengdar af samhaldssömum og grandvörum þjóðum.  Þessi hegðunarmunur er óbrúanlegur með peningum.  Þess vegna gæti myntbandalag evrulands hæglega splundrað Evrópusambandinu, ESB, ef svo fer fram sem horfir. 

Á Íslandi er nú mældur mun meiri hagvöxtur en annars staðar í Evrópu.  Fullyrða má, að svo væri ekki, ef Ísland væri í ESB.  Þessi hagvöxtur er þrátt fyrir ríkisstjórnarómyndina, sem nú situr, því að allar hennar aðgerðir hafa dregið úr hagvexti.  Þessi hagvöxtur er tímabundinn vegna framkvæmda á vegum áliðnaðarins í landinu og vegna góðs gengis sjávarútvegs, sem ríkisstjórnin hefur nú bundið enda á með alræmdri ofsköttunarlöggjöf frá Alþingi vorið 2012. Þá hefur ríkisstjórnin sem kunnugt er þvælzt fyrir nýjum stóriðjuverum á Íslandi og virkjunum, svo að ekkert nýtt mannvirki af þessu tagi hefur komizt á koppinn í tíð þessarar afturhaldsstjórnar, sem umturnast, ef minnzt er á framfarir.  

Í Morgunblaðinu 19. maí 2012 birtist fréttaskýring eftir Helga Vífil Júlíusson undir fyrirsögninni, "Vonast til, að nýtt Marel rísi í áliðnaði".  Þarna er vitnað til Þorsteins Víglundssonar, framkvæmdastjóra Samtaka álfyrirtækja.  Hér er auðvitað skírskotað til þess, hvernig þróun og framleiðsla búnaðar fyrir úrvinnsluiðnað sjávarútvegs og landbúnaðar hefur skotið rótum á Íslandi.  Nákvæmlega hið sama gerðist fyrir um einum áratugi síðan fyrir tilstuðlan áliðnaðarins.  Þar var skilningur og áræðni fyrir hendi til að fara út í þróun á nýjum framleiðslutækjum í samvinnu við íslenzk iðnfyrirtæki með metnað og tæknilega getu.  Þetta bar skjótan ávöxt með útflutningi, enda spyrjast nýjungar og góður árangur skjótlega út í álheiminum.

Það, sem hins vegar er ekki síður áhugavert, er aukin úrvinnsla áls á Íslandi.  Það er aðeins tímaspurning, hvenær hún verður að veruleika.  Sem dæmi má nefna, að Norðmenn flytja út a.m.k. 300 000 t af álvörum, t.d. felgum.  Okkur á ekki að vera neitt að vanbúnaði.  Hingað til hafa verið framleiddir í Straumsvík völsunarbarrar, sem valsaðir hafa verið í risastórum völsunarverksmiðjum í Evrópu niður í plötur, þynnur og álpappír.  Nú er farið að framleiða í Straumsvík jafnaða (homogenised) álsívalninga, þ.e. stengur, sem hæfar eru til þrýstimótunar.  Það er líklegt, að arðsamt gæti verið að framleiða ýmsa prófíla hérlendis úr hluta af þessum stöngum, og yrði af slíku umtalsverður virðisauki.

Framtíð áliðnaðar er björt.  Mikill vöxtur mun verða á álnotkun í þriðja heiminum.  Á Vesturlöndum er álnotkun um 25 kg/íb á ári, en á Indlandi og í Kína aðeins 1 kg/íb á ári.  Ef tekinn er saman fólksfjöldi BRIC-landanna, s.k., Brasilíu, Rússlands, Indlands og Kína, má ætla, að þau muni valda  eftirspurnaraukningu á áli, sem nemur a.m.k. 65 milljón tonnum af áli á ári, 65 Mt/a Al.  Árið 2011 voru framleidd í rafgreiningarkerum 44 Mt Al.  Gríðarleg aukning þessarar framleiðslu er áætluð á þessum áratugi eða um 25 Mt/a árin 2012-2020.  Af þessari aukningu ætti Ísland að geta náð 1 Mt/a Al eða 4 % með því að selja raforku á heimsmarkaðsverði til þessara nota, 30 - 40 mill/kWh.  Þetta mundi veita orkuseljanda 490 MUSD/a í tekjur eða 61 milljarð ISK/a, miaISK 61 á ári.  Til samanburðar má geta þess, að árið 2011 keypti íslenzki áliðnaðurinn vörur og þjónustu af íslenzkum birgjum og verktökum fyrir miaISK 33.  Hlutdeild íslenzka áliðnaðarins í VLF (vergri landsframleiðslu) er um miaISK 100, og landið hefur burði til að tvöfalda þessa upphæð á 10 árum. 

Evrópusambandslöndin eru orðin mjög háð innflutningi áls, því að bílaiðnaður Evrópu kallar á aukið ál, og álframleiðslan í Evrópu hefur dregizt saman um 25 % síðan árið 2011.  Raforkuskortur hefur herjað á Evrópu undanfarið vegna lokunar kjarnorkuvera, og þess vegna steig orkuverðið 2009-2011 með þeim afleiðingum, að framlenging orkusamninga til langs tíma fékkst ekki.  Að vísa álverum á augnabliksmarkað raforku er sama og að vísa þeim á guð og gaddinn.  Þau verða þá strax undir í samkeppninni, því að framleiðslukostnaður þeirra verður allt of hár eða yfir 3000 USD/t.  Á Íslandi er hann allt að 2000 USD/t.

Augljóslega er áliðnaðurinn ein af þremur megingjaldeyrisuppsprettum landsins.  Hinar eru sjávarútvegurinn og ferðamannaiðnaðurinn.  Gríðarleg framleiðni er í áliðnaði og sjávarútvegi, svo að aðeins 6 % vinnuaflsins aflar lungans af útflutningstekjunum.  Þetta veitir þessum greinum mikinn styrk og stækkunarmátt.  Þegar borgaraleg ríkisstjórn kemst hér til valda eftir næstu Alþingiskosningar, verða þessi öfl leyst úr læðingi með því að losa um fjötra ofurskattlagningar á sjávarútveg, liðka fyrir samningum um raforkusölu til erlendra fjárfesta og með áfnámi gjaldeyrishaftanna.  Jafnframt verður stjórnun peningamálanna sett í nýjar skorður til að tryggja verðstöðugleika.  

Með þessu mun fjöldaatvinnuleysið þurrkast út, atvinnuleysi fara niður í 2 %, hallarekstri ríkissjóðs verður snúið við og tekið í staðinn til við að greiða niður skuldir ríkissjóðs í útlöndum. Þessi stefnubreyting mun tryggja varanlega kaupmáttaraukningu almennings, svo fremi gæftir og markaðir leyfi. 

Við þennan viðsnúning atvinnu-og efnahagsmála landsins fer ekki hjá því, að gengi krónunnar mun styrkjast, kaupmáttur vaxa og með því að fylgja traustri og varfærinni peningamálastefnu mun verðbólgan haldast undir 2 %.  Til að varðveita styrkingu kaupmáttar og koma í veg fyrir bólumyndun verður að halda verðbólgu algerlega í skefjum.  Til þess verður að afnema vísitölubindingar og stokka upp fjármálakerfið að fyrirmynd, sem lýst er í ágætri grein Frosta Sigurjónssonar, rekstrarhagfræðings, í sumarhefti tímaritsins Þjóðmála, "Betri króna til framtíðar".      

        

      

   

               

Af samkeppnihæfni

Samkeppni er eitur í beinum sameignarsinna, enda drepa þeir allt í dróma í kringum sig með miðstýringu og forsjárhyggju.  Samkeppni getur verið af ýmsu tagi.  Hún getur verið á milli einstaklinga, t.d. nemenda, á milli fjölskyldna eða ætta, fyrirtækja, sveitarfélaga og þjóða.

Sameignarsinnar óttast og hata markaðskerfið vegna alþekktrar skilvirkni þess, en samkeppni á milli fyrirtækja knýr það áfram.  Þess vegna er sameignarsinnum alveg sérstaklega uppsigað við samkeppni á milli fyrirtækja og allt einkaframtak.  Samt er staðreynd, að slík samkeppni er mjög í hag neytenda, og þar sem samkeppni vantar á markaðinum, þar er það segin saga, að hagsmunir neytenda eru fyrir borð bornir.  Svo mjög sem þjóðarafmælisbarn dagsins, Jón Sigurðsson frá Eiri við Arnarfjörð (Dýrafjörð samkvæmt bullustömpum núverandi ríkisstjórnar Íslands) bar frjálsa verzlun fyrir brjósti er ljóst, að hann var fylgjandi frjálsri samkeppni og þar með má álykta, að Jón Sigurðsson hefði verið fylgismaður markaðsbúskapar nú á dögum. 

31. maí 2012 ritaði Finnur Oddsson, framkvæmdastjóri Viðskiptaráðs Íslands, athygliverða grein í Viðskiptablaðið, "Skiptir samkeppnishæfni máli ?"  Þar gerir hann að umræðuefni rannsókn IMD viðskiptaháskólans í Sviss á samkeppnihæfni þjóða.  Eins og kunnugt er, búa Svisslendingar við ein albeztu lífskjör í heimi, og gott mark er á þeim takandi.

 Hér er í raun um að ræða samkeppnihæfni landa um fólkið, vegna þess að beztu lífskjörin að teknu tilliti til lífsgæða, og ekki endilega einvörðungu efnislegra gæða, eru í löndum, sem efst lenda í þessu hæfnimati IMD. Það segir meira en mörg orð um þá duglausu og skaðvænlegu skaðræðisstjórn, sem hér hefur lafað, meira eða minna lömuð af innbyrðis átökum, við völd síðan 1. febrúar 2009, án nokkurs erindis, að árið 2007 var Ísland í 7. sæti um samkeppnihæfustu lönd heims, en nú, 5 árum seinna, og eftir næstum 3,5 ára afturhaldsstjórn Samfylkingarafstyrmis og vinstri lappar höktandi skækju þess afstyrmis í stjórnmálum, þá er Ísland í 26. sæti af 59 löndum.  Þetta er fullkomin hneisa, ósvinna mætti segja, enda falleinkunn fallistanna á vinstri jaðri stjórnmálanna á Íslandi, sem eftir Búsáhaldabyltingu sína fengu tækifæri til að sanna sig, en hafa nú sýnt þjóðinni á spil sín, og þar eru þá tómir hundar eftir allt saman.  Þessir vinstri flokkar hafa hvorki vilja né getu til að drífa Ísland inn á braut nauðsynlegra framfara, enda eru þeir rétt nefndir afturhaldsflokkar, báðir tveir.  Framfarir og frjálst framtak eru eitur í þeirra beinum, enda hatast þeir við athafnalífið með ótrúlegum yfirgangi og ósvífni einræðisseggja.  

Vilji og geta Samfylkingar og Vinstri hreyfingarinnar græns framboðs er minni en enginn til að bæta kjör landsmanna.  Allt, sem þessir tveir flokkar við völd hafa tekið sér fyrir hendur, er til þess fallið að rýra kjör þjóðarinnar í bráð og lengd.  Þjóðin er að átta sig á, hvers konar skaðræði það er hagsmunum hennar að hafa einskis nýta froðusnakka og siðblinda lygalaupa við völd. 

Undir vinstri stjórninni er hagkerfið svo veikt, að það nær ekki að skapa nægan fjölda nýrra starfa til að mæta nýliðun á vinnumarkaði, en nettó aukningin er að jafnaði 2500 manns á ári.  Fækkað hefur á vinnumarkaðinum og fjölgað í hópi þeirra, sem sagt hafa sig til sveitar. Engan þarf að undra þessa þróun miðað við stjórnarstefnuna, enda er vaxandi fátækt alls staðar fylgifiskur óvita og ofstækis við stjórnvölinn.  Stjórnarstefnan, ef stefnu skyldi kalla, er hreinræktuð fátæktarstefna, enginn hvati fyrir fyrirtæki til að færa út kvíarnar, enginn hvati er lengur fyrir launþega til að leggja mikið að mörkum, því að jaðarskattheimtan er orðin herfilega há.  Hagkerfið allt er reyrt í fjötra og reynt er að ganga af markaðskerfi sjávarútvegsins dauðu.  Minnir sá atgangur allur á tilburði ofstopamanna og einræðisseggja á borð við Hugo Chavez, sem er að rústa efnahag Venezúela.  Sækir Steingrímur fyrirmyndir sínar til Suður-Ameríku ?

Fyrr nefndur Finnur Oddsson skrifar: "Þó að úttektir á borð við þá, sem IMD gerir, séu hvorki óumdeildar né óskeikular, þá gefa þær vísbendingar um að hverju þarf að huga til að bæta samkeppnishæfni og lífskjör.  IMD horfir til fjögurra meginþátta, sem eru skilvirkni hins opinbera, skilvirkni atvinnulífs, efnahagsleg frammistaða og samfélagslegir innviðir."  Veikleikar Íslands nú um stundir eru:  

• óskilvirkur opinber rekstur.  Opinber rekstur er of umsvifamikill og framleiðni hans er að jafnaði ófullnægjandi.
• brotalamir eru í gangverki atvinnulífsins.  Ríkisvaldið hefur frá 1. febrúar 2009 staðið í stöðugu stríði við athafnalífið og sýnt fjárfestum ótraustvekjandi framkomu, svo að vægt sé til orða tekið.  Ekkert traust ríkir lengur á milli ríkisvalds og svo nefndra aðila vinnumarkaðarins.  Lagasetning er óvönduð og hringlandaleg.  Núverandi stjórnvöld reyna að brjóta athafnalífið undir sig á ný eftir frelsisvæðingu 10. áratugar 20. aldar, og hagsmunir almennings eru þar af leiðandi gjörsamlega fyrir borð bornir. 
• efnahagsleg frammistaða landsins er slök vegna mikillar verðbólgu m.v. viðskiptalöndin, fólksflótta, minnkandi atvinnuþátttöku, fjármagnshafta og rangra áherzlna í menntakerfinu, sem ekki þjóna þörfum athafnalífsins.  Ríkisbúskapurinn er að hætti búskussa.   
• það, sem heldur landinu ofan við 30. sæti hjá IMD, eru vafalítið alltraustir innviðir.  Þó er menntakerfið meingallað.  Það sér framleiðsluatvinnuvegunum ekki fyrir nauðsynlegri tækniþekkingu til að knýja þjóðfélagið áfram.  Þess í stað er ungað út alls konar liði, sem aldrei getur orðið annað en afætur á framleiðsluvélinni.  Þessu verður að breyta og taka þýzka menntakerfið til fyrirmyndar. Þjóðverjar kunna að rækta garðinn sinn.   

Finnur Oddsson segir í lok téðrar greinar: "Sagan hefur kennt okkur, að Ísland hefur alla burði til að teljast meðal samkeppnishæfustu þjóða.  Þá stöðu er hins vegar ekki hægt að byggja á góðum samfélagslegum innviðum einum saman.  Frekar má segja, að þeir séu afleiðing góðrar efnahagslegrar frammistöðu, sem nýtt er til að standa undir öflugu velferðarkerfi og öðrum innviðum.  Leiðarlýsingin, sem draga má af niðurstöðum IMD, er því skýr.  Til að lífskjör verði áfram eftirsóknarverð á Íslandi þarf að koma aflvélinni, sem þau knýr, í gang með skilvirkari nýtingu opinberra fjármuna og úrbótum á rekstrarumhverfi fyrirtækja, sem skapa verðmæti, störf og bætt lífskjör.  Sú vinna gengur nú of hægt og mikið verk eftir óunnið."  

Það, sem þarf að gera til viðbótar við ofangreint til að lyfta Íslandi upp í sitt gamla sæti, 7. sætið á neðangreindum lista, er þreföldun fjárfestinga í landinu m.v. það, sem nú gerist, og samhæfing ríkisfjármála-og peningamálastefnu ríkisins með nýjum stjórnunaraðferðum, sem reistar eru á grunni, sem bezt hefur gefizt erlendis og gerð hefur verið grein fyrir á þessu vefsetri, í tímaritinu Þjóðmálum og víðar.  

Röð samkeppnihæfra ríkja og einkunn árið 2012 samkvæmt IMD er eftirfarandi:

1. Hong Kong, 100 %.  Góður árangur vekur óskipta athygli.
2. Bandaríkin, 97,8 %.  Öflugt einkaframtak.
3. Sviss, 96,7 %.  Mjög lítil yfirbygging ríkisins. Gott menntakerfi.
4. Singapúr, 95,9 %.  Mjög skilvirk notkun opinbers fjár.
5. Svíþjóð, 91,4 %.  Borgaraleg ríkisstjórn rétti hlut Svía.
6. Kanada, 90,3 %.  Miklar náttúruauðlindir, blandað hagkerfi.
7. Tævan, 90,0 %.  Mikil tækniþróun og iðnvæðing.
8. Noregur, 89,7 %.  Miklar náttúruauðlindir, blandað hagkerfi.
9. Þýzkaland, 89,3 %.  Menntakerfið styður við iðnaðinn.
10. Qatar, 88,5 %.  Miklar fjárfestingar í iðnaði, t.d. áliðnaði.
11. Holland, 87,2 %.  Skilvirkir iðnviðir.
12. Lúxemborg, 86,1 %.  Miðstöð viðskipta.  Lágir skattar.
13. Danmörk, 84,9 %.  Gott menntakerfi, vel skipulagðir.
14. Malasía, 84,2 %.  Samkeppni við Singapúr er hvetjandi.
15. Ástralía, 83,2 %.  Miklar náttúruauðlindir, gott fjárfestingarumhverfi.
16. Sameinuðu arabísku furstadæmin, 82,5 %. 'Aherzla á uppbyggingu iðnviða, sem lifað geta án gas- og olíulinda.
17. Finnland.  Menntakerfið þykir til fyrirmyndar.
18. Bretland, 80,1 %, vinsamlegt fjárfestingarumhverfi.
19. Ísrael, 78,6 %
20. Írland, 78,5 %.  Miklar erlendar fjárfestingar.
21. Austurríki, 77,7 %.  Mikið ferðamannaland.
22. Kórea, 76,8 %.  Mikil iðnvæðing.
23. Kína, 75,8 %.  Vekur athygli.
24. Nýja Sjáland, 74,9 %
25. Belgía, 73,5 %
26. Ísland, 71,5 %
27. Japan, 71,4 %.  Hagkerfi Japans er tiltölulega lokað.
28. Chile, 71,3 %
29. Frakkland, 70,0 %.  Athygli vekur aftarleg staðsetning Frakklands.
30. Tæland, 69,0 %.

Að hafa lækkað um 20 % við Hrunið og nánast ekkert náð að bæta hagræna og velferðarlega stöðu landsins síðan þá, er hrikalegur áfellisdómur yfir sitjandi stjórnvöldum á Íslandi.  Þetta er staðfesting á gagnrýni stjórnarandstæðinga á stjórnarstefnuna, sem er í raun hvorki fugl né fiskur, nema að aðlaga stjórnkerfi landsins að ríkjasambandi, sem með örvæntingarfullum hætti á að reyna að breyta í sambandsríki til að freista þess að bjarga sameiginlegu myntinni, evrunni.  Þetta er ólýðræðisleg þróun með afbrigðum, sem ekki er þorra Evrópumanna að skapi. 

Það er til skammar, að Ísland skuli sitja í 26. sæti á eftir Kína í heildarlífskjörum og standa Norðurlöndunum langt að baki.  Kjósendur geta fastlega gert ráð fyrir að hjakka í sama hjólfarinu í annað kjörtímabil, ef þeir veita stjórnarflokkunum ekki verðuga ráðningu.  Sú ráðning verður að vera svo hörð, að undan svíði rækilega.  Að öðrum kosti munu ormarnir saman skríða á ný, verði þeim þess nokkur kostur.

Það sást við kynningu á blóðpeningaráðstöfuninni á næsta kjörtímabili, þar sem lofað var 11000 nýjum störfum með ráðstöfun ofurskattfjár frá sjávarútveginum, sem vonandi verður kæfð í fæðingunni, að allir dvergarnir ætla að rotta sig saman eftir næstu kosningar, ef þeir eiga þess nokkurn kost.  Kjósendur virðast hins vegar ætla að troða þeim í poka, binda fyrir og kasta þeim út í Hvítá, eins og bændur gerðu við Gottskálk, grimma, á sinni tíð. Síðan hefur ekki til hans spurzt.

Það er engin ástæða fyrir kjósendur að láta bjóða sér 4. flokks stjórnvöld í meira en eitt kjörtímabil, og þá við annarlegar aðstæður.  Það eru raunhæfir möguleikar á raunverulegri viðreisn efnahagslífs landsmanna, ef ekki skellur á heimskreppa vegna vandræðanna á evrusvæðinu.  Með innleiðingu borgaraflokkanna á markaðshagkerfi með félagslegu ívafi verður máttur einkaframtaks virkjaður og opnað fyrir erlendar fjárfestingar samfara uppstokkun á ríkisfjármálastefnu og peningamálastefnu með hraðfara afnámi gjaldeyrishafta.  Mun þá kaupmáttur launaflokks án nokkurs efa fara vaxandi, og öllum vinnufúsum höndum bjóðast störf.           

   

 

Afkoman á næstu árum

Á Bretlandi líða að jafnaði 3-4 ár frá því, að samdráttur hagkerfis hefst þar til landsframleiðslan hefur náð sama gildi og fyrir samdrátt að raunvirði.  Að 4 árum liðnum frá Hruni á Íslandi má ætla, að samdráttur landsframleiðslu muni enn nema 5 % frá 2008.  Það er þess vegna augljóst, að hagstjórn skálkaskjólsins í Stjórnarráðinu undir forsæti Jóhönnu Sigurðardóttur skilar íslenzku þjóðinni mun lakari árangri en hagstjórn ríkisstjórna nágrannaþjóðanna skilar þeim, og telst þetta reyndar vart til tíðinda hjá nokkrum manni, enda um að ræða duglausustu ríkisstjórn landsins frá fullveldi 1918.   

Miðað við horfurnar gæti þessi tími, sem tekur að vinna upp tapaða landsframleiðslu, orðið tvöfalt lengri en gengur og gerist.  Ástæðan er aðallega sú, að ríkisstjórn Jóhönnu er óhæf til að stjórna landinu.  Stjórnarathafnir eru hálfkák eitt og enda margar sem hreint klúður. 

Ár ríkisstjórnar Samfylkingar og Vinstri hreyfingarinnar græns framboðs eru ár hinna glötuðu tækifæra, sem kosta landsmenn a.m.k. 200 milljarða kr á ári í minni landsframleiðslu og hærri vaxtaútgjöldum, en síðar nefndi liðurinn fer að mestu leyti beint út úr hagkerfinu til útlanda.

Í þessu sambandi má nefna, að tölfræðifyrirtækið Gamma hefur gefið út skýrslu um afleiðingar "stefnu" ríkisstjórnarinnar í orkunýtingarmálum.  Þar kemur fram, að tap Íslands á um 5 næstu árum verði 250 milljarðar kr og um 5 þúsund ársverk.  Aðspurðir á Alþingi um þetta hafa ráðherrar svarað með útúrsnúningum einum.  Þeir eru rökþrota.  

Það eru hærri vaxtagjöld undir afturhaldsstjórn en væru undir framfarasinnaðri ríkisstjórn vegna þess, að öflugra athafnalíf og meiri erlendar fjárfestingar mundu fljótlega framkalla lægra skuldatryggingarálag vegna hærra lánshæfismats.  Afturhaldið á Íslandi er eðlilega í mjög litlum metum hjá erlendum lánveitendum.  Það er reyndar furðuleg fjármálaráðstöfun Oddnýjar Harðardóttur, fjármálaráðherra, að fara í erlent skuldabréfaútboð nú, þegar ávöxtunarkrafan er 6,00 % til þess að borga lán, sem veitt voru af Norðurlöndunum til eflingar gjaldeyrisvarasjóðs á 3,25 % vöxtum.  Svona gera menn ekki.

Í Evrópu þurfa aðeins tvö ríki að greiða hærri vexti en 6 %, og eru bæði talin vera gjaldþrota, þ.e. Portúgal um 11 % og Grikkland um 21 %.  Spánn og Ítalía, sem hvorugt er talið munu geta staðið í skilum og muni raunar þurfa að leita ásjár björgunarsjóðs ESB og muni þá sliga evruna mjög, sem fyrir stendur veikt að vígi, þurfa að greiða lægri vexti eða um 5,7 %.  Markaðurinn metur augljóslega stöðu Íslands undir afturhaldsstjórn trúðsígilda, sem sótt hafa um inngöngu í ESB og eyða öllu púðrinu í einskis nýt en rándýr gæluverkefni, mjög áhættusama. 

Þessir valdhafar eru þess vegna alþýðu landsins hræðilegur fjárhagslegur baggi.  Hið sorglega er, að engin efnahagsleg né stjórnmálaleg þörf er á að burðast með bagga þennan.  Ef allt væri með felldu, hefðu Íslandingar unnið sig upp úr efnahagslægðinni árið 2011, þ.e. á 3 árum, og væru nú komnir með meiri þjóðartekjur í raun en fyrir Hrun og hefðu hafið endurgreiðslu erlendra lána ríkisins í stað þess að bæta stöðugt í þá hít undir vinstra afturhaldinu.

Formaður Framsóknarflokksins, Sigmundur Davíð Gunnlaugsson, birti laugardaginn 5. maí 2012 í Morgunblaðinu greinina, "Kostnaðurinn af skaðlegri ríkisstjórn".  Niðurstaða hans er sú, að Hrunið hafi leitt til kostnaðar þjóðarinnar upp á 670 milljarða (mia) kr, en villta afturhalds vinstrið hafa kostað hana 890 milljarða.  Niðurstaða Sigmundar Davíðs um, að tapið af ríkisstjórn Jóhönnu Sigurðardóttur sé meira en tapið vegna Hrunsins er rétt, en höfundur þessa vefseturs telur hins vegar, að báðar tölurnar séu of lágar:

• Tap Seðlabankans vegna Hrunsins:                  ISK 200 mia
• Tap lífeyrissjóðanna vegna Hrunsins:               ISK 500 mia
• Ágizkun höfundar um tap einstaklinga og fyrirtækja:300 mia

Heildarkostnaður landsmanna vegna Hrunsins: 1000 mia kr

• Vaxtarmunur samfélagsins: 60 mia kr/ár x 3 ár= 180 mia kr
• 10 þúsund fleiri í vinnu: 90 mia kr / ár x 3 ár =  270 mia kr 
• Mismunur hagvaxtar: 90 mia kr / ár x 3 ár =      270 mia kr
• Verðbólgumunur 4 % / ár x 3 ár =                    200 mia kr
• Ólögmæt myntkörfulán til nýju bankanna =       150 mia kr 
• Tapaðar færslur úr ríkissj. í gjaldþrota fyrirtæki   50 mia kr
• Áætlað tap vegna gjaldeyrishafta 100 mia kr/ár  100 mia kr
• Slæleg frammistaða við stjórnun ríkisfjármála  100 mia kr    

Heildarkostnaður landsmanna af ráðstöfunum afturhaldsstjórnarinnar umfram það, sem búast mætti við af ríkisstjórn borgaralegu stjórnmálaflokkanna miðað við stefnumörkun þeirra í stjórnarandstöðu: 1320 mia kr.

Á þriggja ára tímabilinu 2009-2011 hefur afturhaldið í ríkisstjórn Íslands valdið landinu fjárhagslega tjóni, sem er meira en 130 % tjónið í Hruninu.  Þetta umframtjón nemur yfir 300 mia kr, og líklega tvöfaldast þessi umframkostnaður af hinni gæfusnauðu vinstri stjórn á árinu 2012 og mun nema um 1000 mia kr eða 60 % af VLF áður en yfir lýkur, lafi ómyndin út kjörtímabilið.  Ekki hefði myndin skánað af sukki ríkisstjórnar Jóhönnu, ef hún hefði haft sitt fram í Icesave-málinu, og hér er ótalinn tugmilljóna kostnaður af snepjulegri sneypuför Jóhönnu og Steingríms í Landsdómsmálinu og öðrum gæluverkefnum hennar.

Eftir því sem tímar líða verður tap þjóðarinnar af vinstri stjórninni meira og átakanlegra.  Um þessar mundir getur það hæglega numið 300 milljörðum kr á ári.  Það er þess vegna borðleggjandi, að verulegu máli skiptir, hvernig til tekst um val Alþingismanna.  Nú munu landsmenn vera í 18. sæti á lista ofanfrá um þjóðartekjur á mann, en þeir hrapa niður þann lista með villta vinstrið við stjórnvölinn, og við megum ekki við að hrapa frekar, því að þá mun skjótlega horfa við landauðn hér.

Það eru fjölmörg úrræði fyrir hendi til að snúa þessari óheillaþróun við og sækja upp á við á þessum lista, en Ísland mun hafa verið í 4. sæti, þegar hæst bar, en þá var reyndar vitlaust gefið.  Grundvallaratriði er, að á Alþingi verði sú viðhorfsbreyting, að hámarka skuli tekjuöflun landsmanna innan ramma sjálfbærni og efnahagslegs stöðugleika.  Þetta er alls ekki viðhorf núverandi meirihluta, heldur fer allt púðrið í tekjuskiptinguna með mjög óheillavænlegum inngripum í athafnalífið og skattkerfið.  Ekkert þessara inngripa villta vinstrisins er reist á hagfræðilegum rökum um að stækka kökuna, sem til skiptanna er, heldur hafa allar ráðstafanir ríkisstjórnarinnar verið brennimerktar fátæktarstefnu og misheppnaðar í þeim skilningi, að þær hafa í raun verið til þess fallnar að minnka verðmætasköpun í landinu og þar með tekjur einstaklinga, fyrirtækja, sveitarfélaga og ríkissjóðs.

Þannig þarf þetta engan veginn að vera, og landsmenn eiga skýra valkosti í næstu forsetakosningum og Alþingiskosningum.  Það væri t.d. glapræði að kjósa frambjóðanda Samfylkingarinnar og koma henni til embættis á Bessastöðum, sem síðar eftir næstu Alþingiskosningar og myndun framfararíkisstjórnar í stað afturhalds gæti stöðvað eða tafið mikilvæg framfaramál nýs Alþingis.   

 

    

 

 

    

  

           

Þjóðleg samheldni er nauðsyn

Íslenzka þjóðfélagið er í djúpum skít, og hefur svo verið frá Hruninu.  Ríkisstjórnir Jóhönnu Sigurðardóttur, sem verið hafa verklitlar við völd síðan 1. febrúar 2009, hafa vart gert annað en að dýpka holuna, sem þjóðin datt ofan í.  Enn hefur ekki tekizt að ráða við verðbólguna (sú hæsta í Evrópu ?), halli er enn á ríkisbúskapinum og mun hærri en fjármálaráðherra gerði ráð fyrir, gjaldeyrishöft eru í algleymingi (ferðamannagjaldeyrir skammtaður og ekki greiddur fyrr en minna en mánuður er til brottfarar), fjárfestingar eru í sögulegu lágmarki og atvinnuleysið er enn tilfinnanlegt.  Það er hægt að breyta þessu með uppstokkun stjórnarhátta og þjóðarátaki, og það verður að breyta þessu.  

Til þess að svo megi verða þarf þó samheldni og átak í líkingu við þjóðarsáttina 1990.  Það þarf að leiða mál til lykta með eins faglegum hætti og kostur er og bera erfið ágreiningsefni undir þjóðaratkvæði. Dæmi um hið fyrr nefnda eru deilurnar um nýtingu eða vernd orkulindanna.  Þar skilaði Verkefnisstjórn um Rammaáætlun miklu verki undir handarjaðri Sveinbjörns Björnssonar, eðlisfræðings, en ráðherrar ríkisstjórnarinnar sýndu þessu verki algert virðingarleysi með því að umturna niðurstöðunni í þágu sérhagsmuna og stjórnmálalegrar sérvizku.  Hér er um fádæma heimskuleg vinnubrögð þröngsýnna stjórnmálamanna að ræða, sem bera dauðann í sér, enda merki um úrelt vinnubrögð.

Dæmi um seinna atriðið er ESB-málið.  Þar mætast stálin stinn.  Umsóknin sjálf hefur reynzt landinu dýrkeypt.  Stjórnsýslan er undirlögð verkefnum í umsóknarferlinu.  Samningamenn í langdregnum samningum, sem haldið er uppi í einni dýrustu borg Evrópu, Brüssel, fljúgandi fram og til baka, kosta ekkert smáræði.  Allt er þetta unnið fyrir gýg, því að hvorki er meirihluti á Alþingi né á meðal kjósenda fyrir inngöngu í ESB.  Sáttin í þessu máli getur aðeins orðið sú að leggja í þjóðaratkvæði, hvort halda eigi samningaviðræðum áfram þar til samningur næst eða slitnar upp úr annars vegar eða að hætta samningaviðræðum og draga umsóknina til baka.  Seinni kosturinn endurspeglar mun heiðarlegri framkomu gagnvart viðsemjendunum og getur orðið grundvöllur friðar um utanríkismálin hér innanlands.

Nú eru skilyrði betri til að ná þjóðarsamstöðu um stefnumörkun en voru t.d. á kaldastríðstímanum.  Utanríkismál klufu þjóðina lengst af lýðveldistímans.  Harðvítugur ágreiningur varð um aðildina að NATO, en þar sem núverandi vinstri stjórn hefur ekki hróflað við þessari aðild, verður að telja þann ágreining að mestu úr sögunni.  Sömu sögu er að segja um varnarsamninginn við Bandaríkin, og hersetan, mesti ásteytingarsteinninn, er úr sögunni.

Alvarlegasta ágreiningsmál utanríkismálanna er afstaðan til ESB.  Enginn friður verður í landinu um aðild að ESB, en sæmileg sátt er um aðildina að EES og Innri markaði ESB.  Ágreiningur er um Schengen-samstarfið, sem til greina kemur að kjósa um í þjóðaratkvæðagreiðslu.  Þannig ætti að nást þokkalegur friður um að þróa áfram EES-samstarfið.  ESB-umsóknin var illa ígrunduð, vanreifuð og naut aldrei nægjanlegs fylgis til að skynsamlegt gæti talizt að fara á flot með hana.  

Um myntmálin sýnist sitt hverjum.  Nefnd hefur verið upptaka erlendra gjaldmiðla, s.s. evru, bandaríkjadals, kanadadals, norskrar eða sænskrar krónu eða jafnvel svissnesks franka.  Slíkt væri feigðarflan án rækilegs undirbúnings.  Undirbúningurinn felst í að umturna hagstjórninni á Íslandi, svo að hún dragi dám af því, sem bezt hefur gefizt í heiminum við að skapa efnahagslegan stöðugleika og treysta stöðu þjóðargjaldmiðilsins.  Það er hagsmunamál alls almennings, að þetta megi takast, og þess vegna ber stjórnmálamönnum að einhenda sér í þetta verkefni.  Núverandi ríkisstjórn skilur ekki, hvaða forsendur þurfa að vera fyrir hendi til að leysa þetta verkefni, og þess vegna hefur hún enga burði til þess.  Bíða verður borgaralegrar ríkisstjórnar, en ekki er óraunhæft að slíka meirihlutastjórn verði unnt að mynda eftir næstu Alþingiskosningar, ef forseti lýðveldisins grípur ekki til einhverra óyndisúrræða.  Forseti verður að hafa bein í nefinu til að standa uppi í hárinu á framkvæmdavaldinu, eins og núverandi forseti hefur sýnt í verki.

Forsendur viðreisnar eru í stuttu máli að takast megi að koma hjólum hagkerfisins aftur í gang.  Til þess þarf kaupmáttur almennings að vaxa að nýju og til þess, að svo megi verða, þarf eftirfarandi:

1. Tekjuskattslækkun á alla launþega í áföngum (afnám vinstri stjórnar skatta) til að auka ráðstöfunartekjur almennings. 
2. Lækkun launatengdra gjalda á vinnuveitendur til að ýta undir nýráðningar.
3. Lækkun virðisaukaskatts með upptöku eins skattþreps, er leiði til lægri útgjalda vísitölufjölskyldunnar.
4. Afnám eftirlegukinda á tekjuhlið ríkissjóðs, eins og vörugjalds, til að lækka vöruverð í landinu.
5. Tímabundinn skattaafsláttur til fjölskyldna með greiðslubyrði (afborganir, verðbætur og vextir) af húsnæðislánum yfir 25 % af fjölskyldutekjum.  
6. Afnám vísitölubindingar nýrra lánasamninga. 
7. Lagasetning um þak á aukningu ríkisútgjalda.  Leyfileg árleg hækkun sé minni en meðaltal hagvaxtar næstu 4 ára á undan.  Halli á ríkissjóði verði bannaður í stjórnarskrá, nema í skilgreindum undantekningartilvikum, að hætti Þjóðverja o.fl. 
8. Peningamálastjórnunin þarf að verða óháð framkvæmdavaldinu í líkingu við Englandsbanka og gamla Bundesbank, en ekki eins og nú, þegar forsætisráðherra skipar seðlabankastjóra.  Stjórn bankans ráði bankastjórann.  Í stjórnina tilnefni meirihluti og minnihluti Alþingis hvor sinn fulltrúa, ASÍ og SA hvor sinn fulltrúa og háskólarnir hver sinn fulltrúa, en forseti lýðveldisins formann með oddaatkvæði.  Höfuðmarkmiðið á að verða, að verðlagsstöðugleiki verði ekki minni en í okkar helztu viðskiptalöndum og til hliðsjónar að hagvöxtur verði sá mesti, sem hagkerfið þolir án þess að ógna stöðugleikanum.  Seðlabankinn geri hið fyrsta tillögu til efnahagsráðherra um skjótlegt afnám gjaldeyrishafta. 
9. Eldsneytisverðið er tekið að hamla hagvexti og sífelldar hækkanir þess eru verðbólguvaldur.  Þess vegna er rétt að lækka álögur ríkisins á eldsneytisverðið, svo að það nemi um 200 kr/l til neytenda.  
10. Gera þarf hugsanlegum fjárfestum grein fyrir því, að ný ríkisstjórn sækist eftir erlendum fjárfestingum, enda leiti hún fyrirmynda til Írlands um skattlagningu hagnaðar og hafi á dagskrá sinni að lækka tekjuskatt fyrirtækja með starfsemi á Íslandi niður í sambærilegt gildi (12 %) og er við lýði á Írlandi og hefur leitt til hlutfallslega meiri fjárfestinga á Írlandi en nokkurs staðar annars staðar í ESB þrátt fyrir alvarlega banka-og ríkisfjármálakreppu þar á bæ.   

Með framkvæmd þessara 10 atriða er raunhæft að búast við árlegri hækkun ráðstöfunartekna á Íslandi, er dugi til að koma Íslendingum í hóp 5 tekjuhæstu þjóða Evrópu á 10 árum.  Um þetta verðuga markmið ætti að geta náðst breið samstaða.  Ef með þessu tekst að koma hjólum atvinnulífsins í gang, þá mun þjóðarkakan stækka, og þar með munu tekjur ríkissjóðs vaxa þrátt fyrir lægri skattheimtu.  

Vegna þrálátrar þenslutilhneigingar ríkissjóðs er nauðsynlegt að gera ráðstafanir til að auka skilvirkni í starfsemi ríkisstofnana.  Það hefur erlendis verið gert með því að bjóða út starfsemina og gefa einkaframtakinu kost á að spreyta sig að uppfylltum kostnaðar- og gæðakröfum og undir eftirliti verkkaupans (ríkisins eða eftirlitsaðila á þess vegum).                   

                                                                

     

Hagsmunavernd

Hverjir eru meginhagsmunir íslenzkrar alþýðu ? 

• að geta búið að sínu í góðu öryggi í frjálsu landi 
• að í landinu sé mikil (yfir 80 % af vinnufærum) atvinnuþátttaka og lítið (minna en 3% af launþegum) atvinnuleysi
• hár kaupmáttur og ráðstöfunartekjur, þ.e. sambærilegur við það bezta, sem gerist á Norðurlöndunum

Ísland er stórt land m.v. mannfjölda, þ.e. aðeins um 3,1 íb/km2. Þetta er einn af kostum búsetu á Íslandi að margra mati, en jafngildir hærri samfélagslegum kostnaði en annars staðar, þó að land sé vissulega ódýrara fyrir vikið.  Landið er fjarri alfaraleið, sem einnig er kostur að sumra mati, en hækkar óneitanlega verðlag í landinu, eins og fámennið sjálft.  Á móti þessum kostnaðaraukum kemur t.d. gnótt endurnýjanlegra orkulinda og þar af leiðandi lágur orkukostnaður.  Til þess að gæta hagsmuna almennings, sem taldir eru upp að ofan, og samtímis að standa undir tiltölulega háum búsetukostnaði í landinu, er aðeins ein leið: að atvinnugreinar landsins sýni hærri framleiðni en víðast hvar þekkist og að auðlindir landsins séu nýttar, eins og sjálfbærni og afturkræfni leyfir.  Þetta hefur eftirfarandi í för með sér:

1. Orku-og iðnaðarmál:   Það ber að setja vatnsaflsvirkjanir á oddinn samkvæmt hinni raunverulegu Rammaáætlun, en ekki afbökun Svandísar Svavarsdóttur á miklu og faglegu starfi undir stjórn Sveinbjörns Björnssonar, fyrrverandi háskólarektors.  Það er áhugi hjá erlendum stórfyrirtækjum fyrir fjárfestingum hérlendis, t.d. í álgeiranum.  Borgaraleg ríkisstjórn mun vafalaust, eftir næstu Alþingiskosningar, kynna hugsanlegum kaupendum raforku gjörbreytt viðhorf íslenzkra stjórnvalda um eflingu íslenzks atvinnulífs með uppbyggingu iðnaðar í landinu, sem þarf mikla raforku.  Verður þar heilbrigð skynsemi leidd til öndvegis, en sérvizkulegum og hugdettum sérvitringa kastað fyrir róða, enda gjörsamlega framfarahamlandi og þar með ávísun á stöðnun atvinnulífs og lakari lífskjör.  Samkvæmt óbrenglaðri Rammaáætlun má enn virkja og framleiða um 10 TWh/a af vatnsorku án þess að ganga á verðmæt náttúrufyrirbæri.  Þetta er nóg fyrir eitt nýtt stórt álver og viðbætur annars orkukræfs iðnaðar.  Það hlýtur ennfremur að verða settur kraftur í að framleiða metanól og etanól úr repju og öðru til blöndunar í jarðefnaeldneyti og sem hreint eldsneyti á farartæki og fiskiskipaflotann.  Til þess þarf varmaorku og þar kemur jarðgufan til sögunnar sem kjörinn orkugjafi og hráefnisgjafi í slíka framleiðslu.  Með jarðvarmanýtingu til eldsneytisframleiðslu fæst viðunandi nýting á jarðgufunámunni og gjaldeyrissparnaður gæti numið 50 miö. kr á ári.  Tafastefna ríkisstjórnarinnar á þessu sviði er hamlandi fyrir viðreisn lands og þjóðar.
2. Sjávarútvegsmál:  Stórhættulegt einkenni á stjórnmálamönnum, sem hallir eru undir forræðishyggju, er, að þeir telja sig vita betur en atvinnulífið, hvernig reka ber fyrirtæki, og hvernig hagkvæmast er fyrir þjóðfélagið að haga leikreglum í athafnalífinu.  Algengasta meinloka þessara "besserwissera" eða beturvita, sbr menningarvita, er að taka markaðsöflin úr sambandi í sótthitakenndri tilraunastarfsemi í nafni "sanngjarnrar dreifingar á auðlindaarði (auðlindarentu)". Slagorð er gert að undirstöðu aðfarar að sjávarútveginum og niðurrifi atvinnuöryggis og launatekna fjölda fólks ásamt rýrnandi tekjum til hins opinbera.  Því fer víðs fjarri, að stjórnarflokkar og Hreyfing hafi hugsað þetta mál af viðunandi íhygli og þekkingu né reiknað dæmið til enda.  Með nýja frumvarpinu um stjórnun fiskveiða er verið að saga í sundur greinina, sem þjóðin situr á.  Lýðskrumið endurspeglast í eftirfarandi slagorði: "Þjóðinni tryggður réttmætur arður af auðlindum sjávar".  Um þetta eiga við fleyg orð Sir Winston Churchills, foringja íhaldsmanna Bretlands á örlagastundu: "Socialism is about equal sharing of misery" eða "Jafnaðarstefnan snýst um jafna útdeilingu eymdar".  Hverju er almenningur í þessu landi bættari með þjóðnýtingu aflamarksins og ofurskattlagningu á sjávarútvegsfyrirtækin ?  Eigið fé fyrirtækjanna hverfur, framlegðin hverfur nánast alveg, svo að engin geta verður til fjárfestinga, launagreiðslugeta snarminnkar, atvinnuöryggi minnkar, og tekjuskattur til ríkisins nánast hverfur.  Eftir standa tímabundnar tekjur af veiðileyfagjaldi, sem vinstri stjórnin mun nýta í gæluverkefni svo lengi sem á nefinu stendur.  Þessi fáránleiki er tortímingarárátta vinstri manna gagnvart verðmætasköpun í atvinnulífinu.  Hún hefur alls staðar gefist ömurlega, og það er hreinræktuð heimska að halda lengra inn á þessa braut.  Auðvelt er sýna fram á það reikningslega, að þjóðhagslega verður af þessu tjón, sem færa mun hreinar tekjur landsmanna umtalsvert niður.  Það er verið að undirbúa mikinn verðmætabruna í nafni ofangreinds slagorðs. Þessi árátta vinstri manna hefur haldið sjávarútveginum í spennitreyju óvissunnar allt kjörtímabil núverandi Alþingis.  Þetta brölt stjórnmálamanna með undirstöðuatvinnuveg landsmanna á eftir að koma heiftarlega niður á lífskjörum í landinu, ef þeir ná fram ætlunarverki sínu að afnema afnotarétt útgerðarmanna á aflahlutdeild ásamt frjálsum framsalsrétti og veðsetningarrétti.  Það er margsannað, að frjáls markaður tryggir hámarksarðsemi af auðlindum, og fyrirtæki á frjálsum markaði greiða hærri laun og hærri opinber gjöld en fyrirtæki í spennitreyju opinberra afskipta.  Ef sjávarútvegurinn fær ekki frið fyrir barnalegri tilraunastarfsemi um leigu afnotaréttar og sérskattlagningu, sem nefnd er því vitlausa nafni auðlindagjald, en er sérskattlagning á fyrirtæki í harðri alþjóðlegri samkeppni, svo vitlaust, sem það nú er, þá missir hann stöðu sína til að standa  uppi í hárinu á niðurgreiddum samkeppniaðilum á erlendum mörkuðum.  Þessi þjóðnýting er þjóðhættuleg og gegn henni verður barizt með öllum tiltækum ráðum, ekki sízt í dómssölum.  Það er ekki hægt að saka höfund þessa pistils um að vera handhafa téðs afnotaréttar, en hann telur einsýnt, að þjóðhagsleg hagkvæmni sjávarútvegs muni hrapa með fyrirhuguðu glapræðislegu inngripi stjórnvalda, sem Alþingi hefur nú til umfjöllunar.  Það er kominn tími til í þessu landi að líta raunsætt á rekstrarmál og arðsemi fyrirtækja.  Hagsmunir launþega, ríkissjóðs, sveitarsjóða og alls almennings eru háðir sterkum og vel reknum fyrirtækjum.  Sameignarstefna ríkisstjórnarinnar drepur niður samkeppnihæfni sjávarútvegs, alþjóðlega markaðsstöðu hans, launagreiðslugetu og greiðslugetu í sameiginlega sjóði landsmanna. Hér má bæta við, að sjómannasamtökin eru gegn veiðigjaldinu, eins og höfundur þessa pistils.  Hann er jafnframt þeirrar skoðunar, eins og þau, að gögn um verðlagningu fiskjar eigi að vera aðgengileg og sannreynanleg af endurskoðendum og fulltrúum sjómanna, og e.t.v. eru þau það nú í flestum tilvikum, enda er t.d. hætta á, að ella verði misbrestur á samningsbundnum launagreiðslum til sjómanna. 
3. Peningamálastefnan: Til að fyrirtækin í landinu og þjóðlíf allt þrífist, verður fullt frelsi að ríkja á peningamarkaðinum.  Núverandi stjórnvöldum vex mjög í augum að afnema gjaldeyrishöftin.  Ferill vinstri stjórna Íslandi er með þeim hætti, að því má gera skóna, að vinstri mönnum sé ekki svo leitt sem þeir láta að viðhalda höftum og treysta þau í sessi.  Má í því sambandi benda á feril þeirra á síðasta haftatímabili, 1930-1960, sem stóð lengur á Íslandi en í nokkru öðru lýðræðisríki.  Notuðu stjórnmálamenn í valdaaðstöðu sér purkunarlaust þetta kerfi til að hygla vinum og vandamönnum og þeim fyrirtækjum, sem þeim voru þóknanleg.  Var svo kölluð höfðatöluregla illræmdust, en hún var til þess fallin að efla kaupfélögin á kostnað kaupmanna, því að fyrirtækin fengu úthlutaðan gjaldeyri í réttu hlutfalli við félagsmenn í samvinnufélaginu eða fjölskyldustærð kaupmanns.  Má gera ráð fyrir, að spilling sé þegar tekin að grafa um sig vegna gjaldeyrishaftanna, og menn farnir að auðgast á gengismismuni hérlendis og erlendis.  Vinstri menn fara hins vegar undan í flæmingi, þegar afnám haftanna ber á góma, og eru þá jafnráðalausir og gagnvart öllum öðrum opinberum viðfangsefnum, sem þeir hafa spreytt sig á. Til að stemma stigu við útstreymi fjár, sem læstist hér inni við Hrunið, þarf að setja löggjöf um hámark útstreymis Jöklabréfa o.þ.h. á ári, þannig að eigendurnir geti farið utan með féð á 10 árum, ef þeir kæra sig um það, en gjaldeyrisviðskipti almennings og fjármagnsflæði á vegum fyrirtækja, innlendra og erlendra, verði gefin frjáls.  Fyrst þarf þó að undirbúa miklar erlendar fjárfestingar í landinu til eflingar krónunni.  Ríkisstjórnin er ófær um að móta peningamálastefnu, sem tryggir stöðugleika til langframa, en ætlar þó inn í ESB og taka upp evru.  Þetta er algerlega ósamrýmanlegt.  Hjá vesalings vinstri stjórninni rekur sig hvað á annars horn.  Stöðugleiki peningamálanna er grundvöllur að öflugu hagkerfi og kjarabótum almennings.  Það er hárrétt hjá verkalýðshreyfingunni, ASÍ, og annað er íbúum þessa lands ekki bjóðandi, enda tæki og tól fyrir hendi til að framkvæma þetta með almennilegum meirihluta á Alþingi. 

Það er ljóst, að núverandi ríkisstjórn gerir allt þveröfugt við það, sem gagnast má hag almennings í þessu landi.  Þetta er öfugmælaríkisstjórn með hagsmuni almennings á vörunum, en öll hennar verk eru til þess eins fallin að útdeila eymdinni jafnt á meðal fólks, eins og íhaldsmaðurinn og leiðtogi Stóra-Bretlands á ögurstundu hafði á orði um jafnaðarmenn. 

Á hinn bóginn er fyrir hendi góð þekking á því, hvaða aðferðir duga bezt til að bæta kjör alls almennings með varanlegum hætti, og hefur það að nokkru verið rakið hér.  Aðeins borgaralegu stjórnmálaflokkarnir eru líklegir til að nýta sér þau tæki og tól með ákvörðunum á Alþingi.