Of seint í rassinn gripið

Einkennandi fyrir verklag ríkisstjórnarinnar er: "Of seint í rassinn gripið".  Ekki verður á vinstri græna logið um sofandahátt.  "Magma-farsinn" sýnir, að ráðherrar þeirra eru svo slappir, að þeir geta með engu móti framfylgt stefnu Vinstri hreyfingarinnar græns framboðs og samþykktum flokksráðsins.  Ef allt er með felldu, fá þeir senn reisupassann frá flokkinum.  Orðfæri sumra þingmanna og ráðherra vinstri-grænna um erlendar fjárfestingar á Íslandi er hins vegar með þeim hætti, að telja verður skaðlegt fyrir orðspor landsmanna sem samstarfsaðila við erlenda fjárfesta.  Hegðun vinstri-grænna er óheilbrigð og skaðar trúverðugleika landsins í augum fjárfesta, sem er stórskaðlegt fyrir hagsmuni almennings í landinu, fulla atvinnu og þróun athafnalífsins til að laða til baka þann mannauð, sem tapazt hefur úr landinu að undanförnu.   

"Magma-málið" er tvíþætt.  Annars vegar "ráðgjöf" iðnaðarráðuneytis Katrínar Júlíusdóttur um það, hvernig hægt væri að fara í kringum reglur á Íslandi um eignarhald á fyrirtækjum.  Þessi málsmeðferð á ábyrgð iðnaðarráðherra Samfylkingarinnar er mjög ámælisverð og getur dregið dilk málshöfðunar á eftir sér. 

Hins vegar er spurningin um það, hvernig megi fjármagna íslenzkt athafnalíf.  Orkufyrirtækin njóta í þessu samhengi engrar sérstöðu, því að ekki er verið að selja auðlindina sjálfa, heldur afnotaréttinn.  Um tímalengd afnotaréttar hlýtur að fara eftir öðrum skilmálum, t.d. verði og ákvæðum um forkaupsrétt.  Stytting afnotaréttar hefur t.d. að öðru jöfnu í för með sér lækkun söluverðs, því að kaupandi verður að sjálfsögðu að eygja raunhæfa möguleika á arði af kaupunum.   

Vinstri hreyfingin grænt framboð hefur þá stefnu, að afnotaréttur orkulindanna skuli vera í höndum hins opinbera.  Þar með eru vinstri grænir að leggja alla áhættuna, sem slíkar fjárfestingar hafa í för með sér, á herðar skattgreiðenda.  Við slík skilyrði verður fjármögnun orkufyrirtækja að fara fram með lánum, að mestu erlendum.  Orkuveitu Reykjavíkur hefur verið riðið á slig með of miklum erlendum lántökum.  Hvort er betra, að skattgreiðendur borgi erlendum lánadrottnum vexti af slíkum lánum eða að þeir fái að hirða arð af orkusölu hér innanlands um hríð ?   

Vinstri grænir hafa svarað þessari spurningu, en svarið er án nokkurra fjárhagslegra raka að teknu tilliti til áhættu landsmanna.  Afstaða vinstri grænna er reist á tilfinningaþrunginni fortíðarþrá þeirra, sem við núverandi lánsfjárhæfni hins opinbera á Íslandi girðir í raun fyrir umtalsverðar og framkvæmdir á sviði orkuvinnslu með fjölbreytilegri fjármögnun. 

Rétta svarið við spurningunni um eignarhaldið er, að velja beri þá leið, sem hagkvæmust sé alþýðu þessa lands.  Sé fjármögnunin á ábyrgð hins opinbera, rýrir það lánsfjárhæfi ríkis og viðkomandi sveitarfélags.  Það jafngildir óhagstæðari lánakjörum, sem kemur niður á hag skattborgaranna.  Ef fjárfestingin misheppnast, fá skattborgararnir skellinn.  Við núverandi aðstæður á lánamörkuðum jafngildir opinber einokun á fjármögnun og afnotarétti litlum sem engum fjárfestingum af alkunnum ástæðum.  Að berjast fyrir þessari leið jafngildir stöðvun á frekari orkunýtingu.  Slíkt er tæpast í anda þýzka heimspekingsins Georg W.F. Hegels, sem stundum virðist vera helzta átrúnaðargoð þráhyggjuhaldinna vinstri-grænna um eignarhald.  Er sú ástæðan fyrir sefasýkislegum köstum umhverfisráðherra og þingflokksformanns vinstri-grænna, að stöðvun erlendra fjárfestinga jafngildir stöðvun á frekari orkunýtingu ?  Þar með næði fortíðarhyggjan hámarki með stöðnun athafnalífs, áframhaldandi landflótta og versnandi lífskjörum landsmanna. 

Nú stendur fyrir dyrum að kljúfa Orkuveitu Reykjavíkur (OR) upp í samkeppnistarfsemi, þ.e. raforkuvinnslu, og einokunarstarfsemi, þ.e. dreifingu heits vatns og rafmagns, að boði Evrópusambandsins.  Þá blasir við að bjóða orkuvinnsluna út á EES svæðinu.  Í ljósi þróunar á orkumarkaði og óvissu um sjálfbærni jarðhitageymis virkjunarsvæðanna er eðlilegt að miða samningstímabil um afnotarétt auðlindarinnar við 20 ár.  Þá geti eigandinn yfirtekið réttinn eða boðið út að nýju, og öðlist þá fyrri rétthafi forkaupsrétt (á hæsta verði) að nýtingarréttinum til annarra 20 ára.  Með þessu móti munu lánsábyrgðir sveitarfélaganna, sem að OR standa, stórlega minnka, og verður það jákvætt fyrir fjármögnun þeirra. 

Þegar um verður að ræða útboð á afnotarétti að vatnsafli mun málið horfa að því leyti öðru vísi við, að framleiðslugeta vatnsaflsvirkjana á hverju ári er mun betur þekkt og minni óvissu undirorpin en jarðgufuvirkjana.  Þess vegna er eðlilegt að hafa samningstímann lengri, t.d. 30 ár, með skilyrtum framlengingarákvæðum.

Með því að fara þessa útboðsleið með afnotarétt orkulindanna á Evrópska efnahagssvæðinu, EES, er hægt að hámarka virði þeirra fyrir eigendurna, ríki og sveitarfélög, draga úr opinberri skuldsetningu og leggja grunn að hagkvæmari lánsfjármögnun þeirra. 

Engu er líkara en Vinstri hreyfingin grænt framboð hafi tileinkað sér aðferð strútsins, þegar erfið viðfangsefni ber að höndum.  Auk orkumálanna blasir við, að vinstri-grænir hafa kosið að stinga hausnum í sandinn, þegar umsóknin um aðild að ESB er annars vegar.  Í viðskiptum við stórveldi á borð við ESB, sem rekur skefjalausa útþenslustefnu, er þetta lífshættuleg aðferðarfræði fyrir fullveldi smáþjóðar.  ESB er fullkunnugt um stjórnmálastöðuna hérlendis, og virðist áforma áróðursherferð hérlendis til að snúa almenningsálitinu á sína sveif.  Erlendir menn, gjörkunnugir innviðum ESB, hafa opinberlega sagt fyrir um helztu áfanga í aðlögunarferlinu, sem í stuttu máli má lýsa sem hráskinnaleik og harðsvíraðri blekkingarstarfsemi Brüssel-veldisins til að lokka landsmenn til fylgilags við sig.  

Hér stunda skessur vinstri flokkanna í ríkisstjórn Íslands leik með fjöregg fullveldisins.  Önnur skessan hagar sér eins og fimmta herdeild ESB á Íslandi og mun þess vegna ekki hætta leik fyrr en eggið brotnar.  Andstæðingar inngöngu Íslands í ESB verða í næstu gagnsókn sinni að reiða sig á hina skessuna, sem reyndar er froðufellandi af reiði út í hina.  Hins vegar er ómögulegt að segja, hvernig reiðfærið stendur á henni, þegar umræður verða á Alþingi um að draga umsókn um aðild að ESB til baka.  Ef hún hleypur út undan sér við þetta tækifæri, mun það verða hennar bani. 

Andstæðingar inngöngu munu að lokum hafa sigur í þessari viðureign og eigi síðar en strax eftir næstu Alþingiskosningar.  Nú falla öll vötn til Dýrafjarðar.            

  

 

    

   

  

Skussasafn

Af asnaspörkum og verkleysi vinstri stjórnarinnar má ráða, að þar fari ófélegt safn skussa.  Doði og drungi einkennir hana og setur að sama skapi mark sitt á allt þjóðlífið.  Asnaspörk hennar einkennast flest af þrá eftir að þurrka út alla hvata fyrir einstaklingana til að standa sig, að gera betur í dag en í gær og betur en aðrir. 

Þetta kemur illilega fram í breytingum vinstri manna á skattakerfinu, þar sem álögur voru ekki aðeins hækkaðar, heldur var hugmyndafræðin greinilega sú að baki breytingunum að refsa þeim sérstaklega, sem meira bera úr býtum fyrir vinnu sína, og þar með að draga úr hvatanum til að standa sig og að fá umbun í launum, að ekki sé nú minnzt á hvatann til að telja rétt fram allar tekjur til skatts.  Þegar áætlun fjármálaráðuneytis um skatttekjur stóðst ekki, eins og reyndar var búið að segja fyrir um, þá var gripið til sértækra ráðstafana, er snúa að viðhaldi eigin húsnæðis, en auka tekjur samfélagsins ekki neitt. 

Nýjasta dæmið er úr menntageiranum.  Þar hefur rýr menntamálaráðherra í roði vinstri grænna gert sitt til að draga úr árangri nemenda í grunnskólum landsins, og máttu þeir þó alls ekki við því, með því að draga úr hvata kerfisins til þeirra að leggja sig fram til að ávinna sér rétt til inngöngu í þá skóla, sem hugur þeirra stendur til.  Þetta er stórlega ámælisverður gjörningur að hálfu hins vinstri sinnaða og snautlega menntamálaráðherra.  Hún bakar nemendum og þjóðfélaginu tjón með sérvizkulegu niðurrifi grunnskólans.  

Það er brýn þörf á að hrista upp í grunnskólanum til að þekking nemenda á sögu þjóðar sinnar, móðurmáli, landa-og jarðfræði lands síns, talna-og bókstafareikningi og erlendum tungumálum verði frambærileg, en það er hún alls ekki nú um stundir.  Getur hver og einn sannfært sig um sannleiksgildi þessarar fullyrðingar með því að ræða við 16 ára unglinga.  Allt of margir þeirra eru úti á þekju varðandi söguna, tala bjagað og eru næstum óskrifandi á móðurmálinu, eiga erfitt með óhlutbundna hugsun og eru ósjálfbjarga í erlendum málum.

Þessa stöðu menntamálanna verður að lagfæra, og það verður ekki gert með öðrum hætti en þeim að koma samkeppni að á milli nemenda, kennara og skóla og að ýta undir fjölbreytileg rekstrarform.  Hver getur verið á móti innleiðingu hvata til að standa sig ?  Doðinn verður dýrkeyptur hér.  Leið glötunar er sú, sem nú er farin, að forðast að gera metnaðarfullar kröfur um árangur og að leggja nokkurt gæðamat að ráði á starf skólanna. 

Það verður að auka veg verkmennta til mikilla muna.  Kerfið er úrelt, því að það er um of sniðið við að framleiða embættismenn, þegar þjóðfélaginu ríður á að auka veg iðngreina og tæknigreina.  Verður að fjárfesta í búnaði til að gera þetta kleift og að auka kynningu og hvata til ungmenna að leggja þessar greinar fyrir sig, enda sé ekki um neinar blindgötur að ræða í menntakerfinu.  Hinn athafnalífs fjandsamlegi vinstri söfnuður hefur hins vegar engan áhuga fyrir því að efla hag atvinnulífsins með því að styrkja undirstöður þess með bættri menntun.    

Ef einhver túlkar ofangreind orð sem forsögn um forréttindi, veður sá hinn sami í villu og svíma.  Þvert á móti er jöfnun tækifæranna markmið í sjálfu sér fyrir hvert heilbrigt nútíma samfélag, þ.á.m. til menntunar.  Forréttindi í krafti auðs, uppruna eða sambanda, t.d. stjórnmálalegs eðlis, eru fyrirlitleg og siðlaus.  Dr Bjarni Benediktsson, fyrrverandi varaformaður og formaður Sjálfstæðisflokksins, mótaði Sjálfstæðisflokkinn öðrum mönnum fremur að öðrum þó ólöstuðum.  Hann þótti vera kröfuharður húsbóndi, en viðurkennd var réttsýni hans og sanngirni.  Af engum krafðist hann þó meira en af sjálfum sér.  Slíkir menn virka mannbætandi á félagslegt umhverfi sitt, því að þeira ganga á undan með góðu fordæmi; á slíkum er hörgull.

Svo uppsker hver sem hann sáir.  Á öllum sviðum þarf að hefja þetta gildismat til vegs á ný.  Álnir, sem fólk kemst í í sveita síns andlitis með því að gjalda keisaranum, það sem keisarans er og guði, það sem guðs er, eru samfélagslega æskilegar og eftirsóknarverðar.  Auður eins, sem þannig verður til, er ekki skortur annars, eins og kenning sameignarsinna kveður á um. Að níða skóinn niður af heiðarlegu fólki, sem vel vegnar, er viðbjóðslegt.  Öfundin er beittasta vopn vinstri manna, en hún er þjóðfélagslegt niðurrifsafl, og hefur reynzt illa sem undirstaða svo nefndrar jafnaðarstefnu. 

Sérstaklega verður að telja jafnaðarmenn á rangri braut í utanríkismálum.  Á Íslandi hafa þeir bitið í sig, að innganga í klúbbinn ESB tryggi gildi jafnaðarstefnunnar á Íslandi og hag almennings.  Þetta er grundvallarmisskilningur.  Auðurinn getur ekki komið að utan, nema hann verði fyrst skapaður innan íslenzkrar lögsögu.  ESB hefur að sönnu að mörgu leyti bætt og tryggt hagsmuni almennings í Evrópu, en ekkert umfram það, sem Íslendingar njóta nú þegar með aðild að EES og að Atlantshafsbandalaginu.  Mesti gallinn við ESB er ólýðræðislegt eðli þess og fjarlægð embættismanna þess og framkvæmdastjórnar frá almenningi í löndum ESB.  Þessir aðilar standa ekki almenningi reikningsskap gerða sinna í kosningum og eru ekki á sömu bylgjulengd og almenningur í ESB-löndunum.  Almenningur er t.d. andsnúinn æ nánari samruna ríkjanna. 

Enn einu sinni hafa jafnaðarmenn á Íslandi sýnt, að þeir eru fúsir til að beygja reglur innri markaðar EES að duttlungum sínum og að hagsmunum útvalinna fyrirtækja.  Með vissum hætti eru kaup Magma Energy á hlut í HS orku framhald hins svo kallaða REI-hneykslis, þegar litlu munaði, að FL-Group tækist að læsa klóm sínum í OR.  Æðsti prestur jafnaðarmanna, Össur Skarphéðinsson, og "svæfingalæknirinn" Dagur B. ætluðu af göflunum að ganga, þegar Sjálfstæðisflokkurinn í Reykjavík stöðvaði hættulegt ferli.  Nú má jafnvel eiga á hættu kæru frá ESA, af því að ráðuneyti iðnaðarmála á Íslandi hefur lagt á ráðin um að hleypa fyrirtæki utan EES að íslenzka orkugeiranum án útboðs innan EES.  Með svona siðlitla jafnaðarmenn í hagsmunagæzlu fyrir Ísland, hvernig halda menn, að færi, ef Ísland gengi í ESB og stórþjóðir og/eða stórfyrirtæki ESB færu að banka upp á um eignarhald á Íslandi ?  

Gríðarlegar innri mótsetningar og hrossakaup herja á ESB.  Einna mest er spennan á milli Frakka og Þjóðverja.  Þarf engan að undra slíkt í sögulegu samhengi. Berlín og París líta gjörólíkum augum á lausn flestra viðfangsefna.  Dýpst er gjáin í afstöðunni til gengis-og peningamála og ríkisfjármála.  Þjóðverjar vilja mikinn aga í ríkisfjármálum og ætla að innleiða í stjórnarskrá takmörk á halla fjárlaga.  Þá vilja þeir varðveita algert sjálfstæði seðlabanka frá stjórnmálamönnum.  Frakkar vilja meiri miðlæga stjórnun og aukin völd til stjórnmálamanna.  Í þennan suðupott á Ísland ekkert erindi.  Smæð þjóðarinnar getur hæglega orðið til þess, að hún, með miklar auðlindir á hvern íbúa, verði leiksoppur í hráskinnaleik stórveldanna í Evrópu.  Að deila fullveldi sínu með risunum og öðrum getur engan veginn orðið Íslendingum til hagsbóta.  Gefur það ekki auga leið ?  Ef utanríkismál eru hagsmunabarátta, er ljóst, að varðveizla fullveldis er hagsmunamál.        

Ölmusuþegar

Nú hefur verið boðað, að styttast muni í svo nefnda aðlögunarstyrki frá ESB til Íslands.  Sannast þar, hvað haldið hefur verið fram, að Ísland er í boði ríkisstjórnar Samfylkingar og vinstri grænna að hefja aðlögunarferli fyrir fulla Evrópusambandsaðild.  Evrópusambandið hefur breytzt frá því Noregur stóð í samningaþrefi við ESB 1972 og 1994.  Nú göngum við inn í ferli, sem sniðið var fyrir Austur-Evrópu.  Umsóknarlandið getur fengið mislangan aðlögunartíma, en það verður að innleiða öll lög og tilskipanir ESB á endanum.  Allt hjal um eitthvað annað er rándýr og stórhættulegur loddaraleikur ábyrgðarlausra manna.   

Til þess fær umsóknarlandið fjárhagsstyrk frá ESB, og það er hægt að taka undir það með Ögmundi Jónassyni, Alþingismanni, að þetta er alveg sérstaklega ógeðfelld tilhugsun. 

Æ sér gjöf til gjalda segir hið forna máltæki, og þetta er sérlega varasamt í ljósi þess, að flest bendir til, að umsóknarferli þetta verði stöðvað af Alþingi áður en því lýkur, og vonandi áður en það kemst á fullt skrið.  Alþingi mun síðan óska eftir beinum úrskurði þjóðarinnar til að fá þennan dæmalausa tvístíganda endanlega út úr heiminum. Það verður líka nauðsynlegt til að taka af allan vafa gagnvart útlendingum um afstöðu landsmanna.  Hinn kratíski draugur verður niður kveðinn.   

Um þessa stefnumörkun tók Landsfundur Sjálfstæðisflokksins af skarið í júní 2010.  Á hann heiður skilinn fyrir skelegga ályktun.  Enginn getur lengur vænt Sjálfstæðisflokkinn um að bera kápuna á báðum öxlum í mesta sjálfstæðismáli vorra tíma.  Afstaða Landsfundar var fullkomlega rökrétt, því að annaðhvort eru menn fylgjandi inngöngu eða ekki.  Sjálfstæðisflokkinum verður ekki beitt fyrir ESB-vagninn. 

Það er blekking eða barnaleg fáfræði um eðli ESB, að Ísland geti annað hvort samið um varanlega sérstöðu innan ESB eða sveigt stefnu ESB þangað, sem okkur hentar.  Allt slíkt er fullkomið óráðshjal, og þeir, sem gera sig seka um slíkan málflutning, dæma sig sjálfir (úr leik). Landsfundur sendi jafnframt gullgrísum á meðal trúnaðarmanna flokksins einörð skilaboð að hætti Rangæinga.  Ef hinir fyrr nefndu sjá ekki skriftina á veggnum núna, eru þeir stjórnmálalega ólæsir.  Slíkir eru flokkinum byrði og valda því, að sókn hans er ekki hraðari en raun ber vitni um.   

 Nú hefur verið birt ný skoðana-

könnun um afstöðu Íslendinga til aðildar að ESB.  Svo virðist sem fjórðungur þjóðarinnar sé enn fylgjandi aðild.  Ef og þegar menn sjá inngönguskilmálana svarta á hvítu, mun saxast verulega utan af þessum fjórðungi, og e.t.v. mun hann verða 15 %.  Rímar það nokkurn veginn við hefðbundið kratafylgi í landinu. 

Það er hópur í landinu þeirrar skoðunar, að bezt henti landinu að vera í ríkjasambandi.  Hann hefur fullan rétt til þeirrar skoðunar, og við sum asnaspörk stjórnvalda getur einmitt hvarflað að fólki, að e.t.v. gæti ákvarðanataka ekki orðið verri fjarri fósturlandsins ströndum. 

Ekkert land í Evrópu, og þó að víðar væri leitað, hefur hins vegar tekið jafnmiklum stakkaskiptum frá 1904, er Ísland fékk heimastjórn, og land vort.  Það er þess vegna engum blöðum um það að fletta, að þeir sem börðust fyrir afnámi ríkjasambandsins við Danmörku, af því að þannig yrði hagsmunum landsmanna bezt borgið, höfðu á réttu að standa, en hinir máttu lúta í gras. 

Hrunið 2008 breytir engu um þá heildarmynd.  Ef kraftur einkaframtaksins verður virkjaður á ný, og erlendum fjárfestum skapað traust umhverfi í öllu tilliti (þar veltur á ýmsu), þá mun íslenzka hagkerfið ná sér á strik á tveimur árum með blússandi hagvexti og nægri atvinnu.  Að öðrum kosti verður hér fjöldi manns í fátæktarfjötrum á framfæri hins opinbera.  Það eru ær og kýr krata að þenja báknið út.  Báknið getur hæglega orðið okkur ofviða, ef erlendar skuldir verða ekki greiddar hratt niður, og þá verðum við öll ölmusufólk. 

Við öll vatnaskil í sjálfstæðismálum landsins hefur verið á kreiki hópur efasemdarmanna um aukið sjálfstæði.  Árið 1943 voru kratar andvígir lýðveldisstofnun árið eftir.  Árið 1918 voru þeirra tíma kratar andvígir fullveldistökunni með sambandsslitum við Dani (aðeins konungur og utanríkismál urðu sameiginleg).  Mjótt var á munum árið 1903 varðandi heimastjórn eða ráðherra í Danmörku árið eftir.  Þannig má áfram telja.  Alltaf hafa úrtölumenn gert lítið úr getu þjóðarinnar til að rísa undir auknu sjálfræði um eigin mál.  Nú telja þeir sig hafa himin höndum tekið og ætla að snúa þróuninni við með því að færa okkur aftur inn í ríkjasamband.  Öfugmælavísur kveða þeir margar, en sú er sýnu verst, er kveður svo á um, að hollast sé smáþjóð að deila fullveldi sínu með stórþjóðum og öðrum. 

Þessum minnihluta landsmanna, sem nú njóta forystu litla, ljóta eldfjallsins, svo að lagt sé út af orðum ESA-forsprakkans, sem hér var um daginn, mun ekki verða kápan úr því klæðinu.  Þeir munu verða gerðir afturreka með það allt saman og einangraðir í stjórnmálum.  Þeir hafa sýnt sitt rétta andlit, og það er svo ófrýnilegt, að það á ekkert erindi í stjórnarráði landsins.  Fimmta herdeildin var nefnd í því sambandi, og vinstri-grænir hafa leitt hana til öndvegis á Íslandi.  Mikil er skömm þeirra og mun uppi verða á meðan sú flokksómynd er við lýði.  

Vinstri hreyfingin grænt framboð er þess vegna algerlega ótrúverðug, þegar kemur að varðstöðu um sjálfstæði landsins.  Hún selur það, sem talið var vera henni kærast, fyrir baunadisk.

Núverandi ríkisstjórn er örverpi (bastarður), sem virðist ekki njóta óskoraðs þingmeirihluta, heldur lafa á ótta ráðstjórnarinnar við að missa völdin.  Nú fjarar hratt undan ríkisstjórninni, og um þessar mundir er fylgið um 2/5.  Stjórnarandstaðan á þingi verður nú að girða sig í brók og taka höndum saman við samtök launþega og vinnuveitenda og losa þjóðina við þessa óværu fyrir veturnætur.  Annars verður hún vart á vetur setjandi.        

 

  

  

Úr Dýrafirði

Aldrei hefur nokkur forsætisráðherra fallið á Íslandssögu á sjálfan þjóðhátíðardaginn fyrr en auðvitað forystusauður hinnar fyrstu tæru vinstri stjórnar Íslandssögunnar þann 17. júní 2010 á Austurvelli.  Að geta ekki farið rétt með fæðingarstað sjálfstæðishetju Íslendinga, Jóns Sigurðssonar, forseta, hið fornfræga höfðingjasetur Hrafnseyri við Arnarfjörð, vitnar um djúpstæða vanþekkingu forsætisráðherra og aðstoðarmanna hennar í Stjórnarráðinu á sögu þjóðarinnar.

Þessi atburður sýnir jafnframt, hversu fáfróða og yfirborðskennda aðstoðarmenn forsætisráðherrann hefur valið sér.  Hún hefur það e.t.v. sér til málsbóta í þessu tilviki, að hún meini aldrei neitt með því, sem hún lætur út úr sér; það sé annaðhvort lýðskrum eða lygi. 

 Hátíðarræða forsætisráðherra einkenndist af innihaldslausu blaðri, en stórmál lágu óbætt hjá garði.  Hún hrósaði sunnlenzku bændfólki réttilega, en sýndi hún því einhvern samhug í verki, þegar mest á reyndi í öskufallinu ?  Markaði hún einhverja stefnu ríkisvaldsins í kjölfar nýfallins dóms Hæstaréttar um ólögmæti gengistryggðra lána ? Nei.  Hún ræddi heldur ekkert um það hneyksli, sem málsmeðferð utanríkisráðherra á umsókn ríkisstjórnarinnar um aðild að ESB er orðin.  Að hinn kjaftgleiði utanríkisráðherra Íslands skuli hafa móðgað meirihluta landsmanna með því að róa að því öllum árum að leiðtogaráð ESB fjallaði um umsókn Íslands á þjóðhátíðardegi landsins verður í minnum haft.  Með bolabrögðum virðist eiga að hindra umfjöllun Alþingis um þingsályktunartillögu Unnar Bráar Konráðsdóttur, þingmanns Sunnlendinga, um afturköllun umsóknarinnar. Það eru gjörbreyttar forsendur frá 16. júlí 2009 innanlands og utan, þannig að Alþingi ber að fjalla núna um málið og staðfesta eða afturkalla umsóknina.  Alls konar óaðgengileg skilyrði ESB fyrir samningaviðræðum eru nú að koma fram.   

 Sami veruleikafirrti utanríkisráðherrann er nú tekinn til við að bera víurnar í borgaralegu flokkana á þingi um myndun þjóðstjórnar.  Sú hugdetta hans er andvana fædd, því að Samfylkingin er óstjórntæk; hún er eins máls flokkur, sem nú gengur með steinbarn í maganum.  Borgaralegu flokkarnir eiga ekki að reyna að blása lífi í liðið lík.  Það verður að fækka verulega gaddfreðnum afturhaldsseggjum á þingi áður en næsta ríkisstjórn verður mynduð, svo að von verði um vitræna viðreisn. 

Vinstri stjórnin hefur glatað stuðningi verkalýðshreyfingarinnar.  ASÍ hefur formlega losað sig undan aðild að "Stöðugleikasamkomulaginu" vegna svika ríkisstjórnarinnar.  Vinstri flokkarnir hafa engin raunveruleg tengsl lengur við verkalýðshreyfinguna.  Haldreipi þeirra eru svo kallaðar kjaftastéttir þjóðfélagsins, fjölmiðlungar ýmiss konar, félagsfræðingar, kennarar og stjórnmálafræðingar.  Hinar svo kölluðu vinnandi stéttir þjóðfélagsins, sem eru hryggjarstykkið í einkageiranum, sem heldur þessu þjóðfélagi uppi, eiga ekki málsvara í vinstri flokkunum.  Áhugaleysi, getuleysi og beinn fjandskapur og andróður vinstri flokkanna við nýja atvinnusköpun er til vitnis um þetta.  Hinar vinnandi stéttir þessa lands eiga samleið með borgaralegu öflunum.  Stétt með stétt er gott og gilt einkunnarorð úr þeim herbúðum.   

Með því að segja "pass" við dómi Hæstaréttar um ólögmæti gengisviðmiðunar lánasamninga, bítur ríkisstjórnin endanlega höfuðið af skömminni.  Fjármálastofnanirnar, þ.á.m. ríkisstofnanir, eru hvumsa og vita ekki í hvora löppina þær eiga að stíga.  Efnahags-og viðskiptaráðherra gumaði af því fyrir uppkvaðningu, að ríkisstjórnin væri tilbúin með útspil á hvorn veginn, sem dómurinn félli.  Það reyndust innantóm orð og eigi hið fyrsta sinni.  Bankar eru farnir að tala um, að reikna eigi afturvirkt með óverðtryggðum vöxtum, sem Seðlabanki Íslands gefur út.  Það er algerlega úr lausu lofti gripið og styðst engan veginn við dóminn.  Bankar hafa enga heimild til að breyta vaxtakjörum lánasamninganna einhliða.  Ef eitthvert bein væri í nefi ríkisstjórnarinnar, mundi hún kveða upp úr um þetta, og Alþingi mundi væntanlega staðfesta með lögum.  Þrætubókarmenn ætla að gera einfalt mál flókið.    

Stórveldi leitar hófanna

Þann 9. júní 2010 varð allnokkur opinber atburður, kyrfilega sviðsettur.  Fulltrúi í stjórnmálaráði miðstjórnar kínverska kommúnistaflokksins var hér með 80 manna fylgd í boði utanríkisráðherra Íslands.  Hinn þurftarfreki gamli Trotzky-isti skrifaði undir gjaldeyrisskiptasamning fyrir hönd Seðlabanka Íslands við seðlabanka Kína.  Óvíst er, hvaða ávinningur er fólginn í þessum samningi fyrir Ísland, en hins vegar er ljóst, að slíkur samningur getur orðið forleikur að lánalínu og lántökum.

Þá skrifaði hinn nýi forstjóri Landsvirkjunar undir viljayfirlýsingu um fjármögnun Búðarhálsvirkjunar gegn því, að kínverskt verktakafyrirtæki, CWE, öðlist forgang að verkefninu. 

Þessum gjörningi hefur verið leikstýrt út iðnaðarráðuneytinu, en dáðleysi og ákvarðanafælni hafa einkennt feril ráðherra Samfylkingarinnar, sem þar situr nú að völdum.  Nú gæti hins vegar svo farið, að hún skildi eftir sig sviðna jörð.  

Óþarfi er að taka fram, að gjörningar af þessu tagi eru óhugsandi alls staðar annars staðar innan "Festung Europa" eða á Innri markaði Evrópu. 

Ljóst er, að Kínverjar hafa gert langtíma áætlun um að öðlast ítök á Íslandi.    Kínverskir stjórnmálamenn og embættismenn hugsa ekki í kjörtímabilum, heldur í mannsöldrum.  Utanríkisstefna Kínverja er heimsvaldastefna í þeim skilningi, að þeir leggja áherzlu á að ná tökum á auðlindum jarðar, vinna þær úr jörðu eða framleiða landbúnaðarvörur og senda hráefni til Kína til frekari úrvinnslu.  Þessi hegðun þeirra er afar áberandi í Afríku, þar sem þeir hafa t.d. keypt mikið land til námugraftrar og landbúnaðar, en þeir láta líka að sér kveða í Suður-Ameríku.  Nú stunda 40 % íbúa Rauða-Kína landbúnaðarstörf, en áætlað er að þeim fækki í 24 % á næstu 10 árum.  Framleiðni er lág, og Kínverjar óttast matvælaskort, sem gæti valdið miklum innanlandsóróa.

 

 

 

 

Hvað fyrir þeim vakir hérlendis, er ekki ljóst.  Langtíma markmiðið kann að vera að ná tökum á matvælaframleiðslu landsins, en til skemmri tíma beinist áhuginn að orkulindunum og nýtingu þeirra.  Í þessu sambandi er vert að minnast, að siglingaleiðin á milli Íslands og Kína mun styttast umtalsvert, þegar norðurleiðin opnast, sem talið er muni verða á þessum áratug.  Aðgengi að auðlindum á sjávarbotni, iðnvæðing Íslands og tenging Íslands við markaði ESB kunna og að vekja áhuga þeirra.

 

 

 

Viljayfirlýsingin, sem hinn nýbakaði forstjóri Landsvirkjunar undirritaði, er með algerum ólíkindum og fullkomin fásinna.  Yfirlýsingin hlýtur að hafa verið samþykkt af stjórn Landsvirkjunar og er þar með á ábyrgð iðnaðarráðherra, Katrínar Júlíusdóttur, sem Samfylkingin ber stjórnmálalega ábyrgð á.  Þessum ráðherra virðist engan veginn vera sjálfrátt og ómögulegt að sjá, hvaða erindi hún á í ráðherrastól, jafngagnslítil og hún hefur reynzt.  Afskipti Samfylkingarinnar af orku-og iðnaðarmálum landsins eru ein samfelld hrakfallasaga.  Er skemmst að minnast fáránlegs úrskurðar Þórunnar Sveinbjarnardóttur, fyrrverandi umhverfisráðherra, um sameiginlegt umhverfismat allra tengdra framkvæmda álveri Alcoa á Bakka við Húsavík.  Hefði sá biðleikur ekki verið leikinn, væri öðru vísi umhorfs á atvinnumarkaðinum á Íslandi nú um stundir, og um 100 milljarðar króna í vændum í auknum útflutningstekjum.  Dýrir ætla sameignarsinnarnir í Stjórnarráðinu að verða landsmönnum, og mun hið fyrra hrunið verða barnaleikur hjá sjálfskaparvítum vinstri flokkanna við völd.   

Þetta síðasta útspil Samfylkingarinnar í orkumálum tekur þó út yfir allan þjófabálk.  Verkalýðshreyfingin (ASÍ)hefur fordæmt verknaðinn, og skal taka heils hugar undir þá fordæmingu.  Segja má, að betra er heima setið en af stað farið, ef virkja á með kínversku vinnuafli á meðan yfir 20 þúsund Íslendingar hafa ekki vinnu við hæfi.  Kínverja má ekki ráða hér til vinnu, ef vinnuafl fæst á Innri markaðinum.  Þetta er "Festung Europa".

Kínverjar unnu hér við Kárahnjúkavirkjun og ber ekki að vanþakka framlag þeirra þar, en þá ríkti efnahagsþensla, og ekki fékkst nægt vinnuafl á Innri markaði EES.  Þetta er ófrávíkjanleg forgangsregla hins Innra markaðar og með algerum ólíkindum, að ríkisstjórnin hætti nú á hörð viðbrögð frá Evrópu og víðar, þegar okkur ríður á að bæta samskiptin við þessar þjóðir án þess að leggjast þó í duftið og sleikja skósóla "Brüssel-búrókrata", eins og utanríkisráðherra er tamt.   

Það verður ekki á Samfylkinguna logið.  Ísland er innan "Festung Europa" með kostum þess og göllum, og ESB mun ekki líða það, að kínverskt vinnuafl njóti réttinda til vinnu á Íslandi umfram vinnuafl á innri markaði EES.  Þegar horft er til þess með hvaða hætti þessi forréttindi skapast, er ljóst, að gjörningurinn er þar að auki brot á samkeppnireglum Innri markaðarins, þar sem einu fyrirtæki er keyptur aðgangur að verki með lánveitingu eða fjármögnun hins opinbera í viðkomandi landi (Kína) til verkkaupans. 

Hér er satt að segja um alveg glórulausan gjörning að ræða og heimskulegan í alla staði.  Gjörningurinn, sem viljayfirlýsingin fjallar um, stenzt ekki einfaldasta próf á sviði tilskipana og laga ESB að ekki sé nú minnzt á íslenzk lög og reglur. 

Téð viljayfirlýsing er svo vitlaus, að með ólíkindum er, að nokkur hérlandsmaður skyldi ljá nafn sitt við hana.  Hún mun þar að auki skaða okkur erlendis, bæði vestan hafs og austan, þar sem menn gjalda mikinn varhuga við ásókn kínverska stórveldisins. 

Íslenzka ríkisstjórnin er hins vegar þeirrar gerðar um þessar mundir, að hún telur sér alla viðhlæjendur vini.  Allt vitnar þetta mál um ótrúlega skammsýni, þekkingarleysi og dómgreindarleysi, þ.e. óhæfni vinstri stjórnarinnar og trúnaðarmanna hennar.  Kostnaðurinn af afglöpum, úrræðaleysi og fordómum vinstri stjórnarinnar er svo hár, að þjóðin hefur ekki lengur efni á, að hún hangi hálfdauð við völd. 

        

Fordæmanleg utanríkisstefna

Utanríkisstefna ríkisstjórnarinnar vitnar um kálfslegt eðli.  Óvarlegt er að hyggja alla viðhlæjendur vini.  Betur hefði Alþingi samþykkt þann 16. júlí 2009 að veita þjóðinni kost á að tjá sig beint um jafnafdrifaríka stefnumörkun og umsókn að Evrópusambandinu, ESB, er.  Þá hefði að öllum líkindum verið forðað stórslysi, sem nú er í uppsiglingu. 

Samfylkingin, með alla sína grunnristu hlöðukálfa, hélt því fram, að umsókn jafngilti ósk um könnunarviðræður.  Nú er komið í ljós, það sem andstæðingar aðildarumsóknar vöruðu við, að hér er í raun um aðlögunarferli umsækjenda að ræða.  Ríkisstjórnin er þar með búin að skrifa upp á víxil, sem enginn samþykkjandi er að.  Þetta er lítilsvirðing við lýðræðislega stjórnarhætti, ábyrgðarleysi gagnvart íslenzku þjóðinni, og viðsemjendurnir eru hafðir að fíflum.  Ríkisstjórnin er hagsmunum þjóðarinnar hættuleg.

Það nær engri átt að halda þessu ferli áfram.  Vinstri stjórnin hefur hvorki þrek né vilja til að játa mistök sín.  Eitt fyrsta verk nýs Alþingis verður að stöðva vitleysuna á þeim grundvelli, að þetta hafi verið kosningamál, eða að fresta umsóknarferlinu fram yfir þjóðaratkvæðagreiðslu.

Umsóknin mun e.t.v. kosta um 3 milljarða króna, þegar upp verður staðið, og tekur mikinn kraft úr stjórnkerfi, sem er veikburða í samanburði við önnur lönd og embættisbákn ESB.  Í ljósi þess, að umsóknin er andvana fædd, er hún forkastanleg sóun almannafjár, rekin á erlendum lánum við háum vöxtum.  Á tímum stórfelldrar erlendrar skuldasöfnunar ríkissjóðs eru þessi útgjöld óverjanleg.  Vinstri stjórnin mun verða að gjalti, ef hún lifir það að ljúka viðræðum, því að uppkastið mun verða kolfellt bæði af þingi og þjóð.  Verst er, að þetta mun bitna á orðstýr íslenzku þjóðarinnar í Evrópu, þegar það kemst í hámæli, hvers konar loddara hún hefur valið til valda. 

Aðalröksemd aðdáenda og smjaðrara fyrir ESB fyrir aðild Íslands var, að þá mundu gjaldmiðilsmálin verða leyst í eitt skipti fyrir öll.  Flestum er þó að verða ljóst, að með upptöku evru færu landsmenn úr öskunni í eldinn.  Evran virkar sem óþolandi spennitreyja á öll lönd, nema hinar framleiðsluknúnu germönsku þjóðir Mið-Evrópu.  Allsherjarverkföll og blóðsúthellingar eru hafin í Grikklandi, af því að ráðin hafa í raun verið tekin af grísku ríkisstjórninni.  AGS (Alþjóða gjaldeyrissjóðurinn) setti sína menn í grísku ráðuneytin, þannig að niðurlæging Grikklands er algjör.  Er þetta langversta ástand Grikklands frá því að Wehrmacht hertók Grikkland 1941 skömmu fyrir "Operation Barbarossa" eða "Aðgerð rauðskegg" eftir að Grikkir höfðu með hetjuskap hrakið her Mússólínis af höndum sér.  Þessir atburðir töfðu innrás Þjóðverja í Rússland, svo að hetjuleg vörn Grikkja kann að hafa reynzt örlagarík. 

Um þessar mundir minnast menn þess, að 65 ár eru frá lokum hildarleiksins mikla í Evrópu, þó að enn geisaði styrjöld í Asíu.  Á þessum tímamótum refsuðu kjósendur í Nordrhein-Westphalen ríkisstjórninni í Berlín fyrir að samþykkja flutning á fjármunum þýzkra skattborgara í grísku hítina.  Hér er um að ræða um EUR 10 Mia í fyrsta áfanga, sem þýzkur almenningur telur vera hreina sóun á skattfé sínu, enda sé gríska ríkissjóðinum ekki við bjargandi.  Allt bendir til, að þetta sé rétt mat Þjóðverja og að ríkisgjaldþrot blasi nú við Grikkjum.  Hver evra þangað er töpuð evra. Tilburðir til að forða ríkisgjaldþrotum Miðjarðarhafslandanna, sem eru ósamkeppnishæf á erlendum mörkuðum með evruna, af því að þau hafa ekki tekið til í sínum ranni, munu verða dýrkeyptir og hagvaxtarhindrandi í Evrópu. 

Gjaldþrot eins evrulands mun hins vegar hafa keðjuverkandi áhrif og Suður-Evrópa mun öll falla í valinn á endanum.  Afleiðingin verður hrun evrunnar og líklega mun hún líða undir lok.  Þetta mun lama ESB, en gömlu þjóðarmyntirnar munu líta dagsins ljós að nýju.  Ekkert er nýtt undir sólunni, og líklega munu verða til viðskiptabandalög að nýju, sbr Hansasambandið, en sameiningartilraunir lagðar á hilluna.  

Íslenzkir vinstri menn geta ekki lengur réttlætt áframhaldandi viðræður um aðild að þessu öngþveiti.  Þó að stjórnarfar hafi reynzt óbeysið á Íslandi, getur það staðið til bóta án þess að kalla yfir landsmenn skrifræðisbákn ESB og fjarlægt stjórnvald. Það verður að stöðva svo kallaðar aðildarviðræður hlöðukálfa vinstri flokkanna við ESB strax.  Þeir brenna upp skattfé og valda þjóðinni orðstýrshnekki, sem seinlegt verður að bæta.  Sannast á þessu ESB-flaðri ríkisstjórnarinnar, að sjaldan verður flas til fagnaðar.  

Utanríkisstefna ríkisstjórnarinnar ber öll merki þess að hafa komið undir hjá fólki með asklok fyrir himin.  Það er ógæfuleg tilurð, og getur aldrei orðið barn í brók.  Nú þarf að snúa við blaðinu.  Forseti lýðveldisins hefur lengi verið óþreytandi að benda á mikilvægi markaða í Asíu og menningarsamskipti þangað.  Enn mikilvægara er að hleypa nýju lífi í fyrrum góð samskipti Bandaríkjanna, BNA, og Íslands og að rækta sambandið við Kanada.  Samskiptin við BNA mótuðust að vísu af hernaðarhagsmunum stórveldisins, en opnun siglingaleiða við ísbráðnun, nýting náttúruauðlinda undir hafsbotni, rísandi Rússland og vaxandi upplausn í Evrópu kunna að stuðla að meiri áhuga í Washington á Íslandi, þó að vart verði um hernaðarumsvif að ræða.

Nú hníga öll vötn til Dýrafjarðar.  Þýzkaland ber ægishjálm yfir önnur Evrópulönd á efnahagssviðinu, og sú staðreynd verður stöðugt meira áberandi á stjórnmálasviðinu.  Íslendingar hafa jafnan átt mikil og góð samskipti við hinar þýzkumælandi þjóðir.  Viðskipti á milli landanna hafa verið blómleg, og þangað hafa margir Íslendingar leitað sér menntunar og getið sér gott orð; ekki sízt á sviði verkfræði og raunvísinda.  Þýzkumælandi þjóðir hafa litið til norrænnar menningar með velþóknun frá dögum Napóleóns Bonaparte, sem þær áttu í vök að verjast gegn. Engum vafa er undir orpið, að hagsmunir Íslendinga og hinna þýzkumælandi þjóða fléttast saman í bráð og lengd.  Með þetta í huga ber að vinna að myndun öxulsins Reykjavík-Berlín, sem kann að verða smíðaður úr hágæðaáli.

Mál af þessu tagi þarf að móta af mikilli framsýni, og gösslaragangur í ætt við ESB-umsókn eða framboð til setu í Öryggisráði SÞ á engan veginn við.  Allt var það reist á fúafeni fáfræði og ofvöxnum, en samt vanþroska "egóum".  

Utanríkisstefnuna á að miða við að tryggja frelsi Íslands til langs tíma í stjórnmálum, viðskiptum og menningu.  Að binda trúss sitt um of við einn aðila er of áhættusamt.  Til skemmri tíma á utanríkisstefnuna að miða við sífellda sókn íslenzkra vöru-og þjónustuútflytjenda inn á markaði, sem hagkvæmastir eru á hverjum tíma, og að því að skapa hagsmunatengsl, sem leiða til umtalsverðra og stöðugra erlendra fjárfestinga í framleiðslufyrirtækjum á Íslandi.  

Til að laða að erlent fjármagn er grundvallaratriði að skapa traust fjárfesta til íslenzks stjórnarfars; ekki sízt réttarfarsins.  Prófsteinn nú á réttarfarið er, hvort tekst að ganga á milli bols og höfuðs á fjárglæframönnunum, sem léku þjóðina og erlenda lánadrottna svo grátt á undanförnum árum sem raun ber vitni um.  Ef það tekst má draga þá ályktun, að heiðarleiki sé enn í öndvegi hafður á Íslandi í orði sem á borði.    

  

Eftirlæti ríkisstjórnarinnar

Ríkisstjórn stöðnunarinnar hangir yfir engu.  Helzt finnur hún sér það til dundurs eftir synjun forseta lýðveldisins á þrælalögunum að snupra hann fyrir ummæli, sem hún heldur, að valdið hafi samdrætti í ferðamannaiðnaðinum.  Skýring samdráttarins er þó önnur en upplýsingar forsetans gefnar í viðtölum við erlenda fjölmiðla.  Skýringin er fólgin í rétt einum herfilegum mistökum embættisbákns Evrópusambandsins, ESB.  Það hafði sett reglu um "zero tolerance" eða stöðvun flugs við minnsta öskustyrk á flugleiðum.  Þessi regla er algerlega út í hött, því að hún stingur í stúf við þol hreyflanna, sem áratuga reynsla er af, og hún er ekki reist á faglegri áhættugreiningu.  Hefði hún farið fram, hefði komið í ljós, að alvanalegt er, að þotur fljúgi í rykmistri frá eyðimörkum, þar sem rykstyrkur er svipaður og öskustyrkur á flugleiðum.  Hættan er mismikil eftir bræðslumarki efnisins og tjón og hætta af völdum stöðvunar mestalls flugs í heilli heimsálfu er svo mikið, að það dregur úr hagvexti heimsins.  

Eftir að vitleysan hafði viðgengizt í viku, flugmálayfirvöldum í einstökum löndum til mikillar gremju, t.d. í Þýzkalandi, var reglunum breytt og viðmið sett við 2000 ug/m3.  Styrkur gosösku frá Eyjafjallajökli fór aldrei yfir þetta viðmið á flugleiðum og var yfirleitt undir 100 ug/m3.

Ferðamenn með bókað flug komust ekki til landsins, og það er eðlilegt, að þeir hætti ekki á að verða tepptir á flugvöllum eða innlyksa á Íslandi, þegar stöðvun flugs vofir yfir.  Regluverk ESB er ekki aðeins misheppnað fyrir sjávarútveginn og fjármálageirann.  Það lamaði Evrópu í kjölfar lítils eldgoss á Íslandi. 

Nú horfum við á upphaf dauðastríðs sameiginlegu myntarinnar, sem er afsprengi stjórnmálamanna og embættismanna ESB, en fær ekki staðizt vegna innbyrðis andstæðna á evrusvæðinu.  Sjaldan er ein báran stök, og ESB siglir nú mjög krappan sjó.  Nýju efnahagshruni er spáð í sumar, og skammvinnt hrun bandarísku verðbréfavísitölunnar í viku 18/2010 vitnar um óvissu markaðarins.  Það kastar tólfunum, að á sama tíma er íslenzka ríkisstjórnin í mjög kostnaðarsömu aðlögunarferli að þessu fyrirbrigði, þar sem aðalhagstjórnarvandamálið nú um stundir herjar, þó að samningaviðræður íslenzku vinstri stjórnarinnar við ESB geti aldrei orðið barn í brók.  Ríkisstjórnin vinnur allt með öfugum klónum og virðist hvorki vita í þennan heim né annan.  Það er engin vitglóra í stefnumörkuninni.  Hún er algerlega úti að aka.

Stjórnmálamenn vinstri flokkanna og vinstri sinnaðir embættismenn horfa löngunar- og öfundaraugum til Brüssel.  Þar er Mekka reglugerðafargans og gagnslítils eftirlitsiðnaðar.  Ráðherrar vingulslegrar vinstri stjórnar telja, að betra sé að veifa röngu tré en öngu.  Þeir eru nú teknir til við að unga út lagafrumvörpum um aukinn eftirlitsiðnað og nýjar eftirlitsstofnanir.  Þetta er eftirlæti forræðishyggjunnar, og þetta er kolröng stefna.  Það má alls ekki auka ríkisbáknið frá því, sem nú er.  Þvert á móti verður að draga verulega úr því, því að það er nú skattborgurunum allt of dýrt miðað við gagnsemina. Umsvif ríkisins verður að skera niður um fjórðung strax og hagkerfið fer að taka við sér að nýju.  Aðeins einkageirinn getur skapað heilbrigðan hafvöxt, og með þessu móti fær hann starfsfólk án þess að valda þenslu á vinnumarkaðinum.  Það er reyndar mjög mikið svigrúm í hagkerfinu fyrir ný störf, því að 26 þúsund mannár hafa tapazt úr athafnalífinu frá Hruninu.  Eftirlitsiðnaðurinn á að vera "lean and mean", þ.e. mjósleginn og grimmur.  

Í stað þess að setja á stofn nýjar stofnanir, sem meira eða minna skara starfsemi þeirra, sem fyrir eru, á að breyta lögum um þær og veita þeim ótakmarkaðar rannsóknarheimildir.  Heiðarlega rekin fyrirtæki og stofnanir hafa ekkert að fela, og litlu breytir fyrir þau, hvort þau eru rannsökuð ofan í kjölinn við úrtaksskoðanir yfirvalda.  Slíkt fyrirkomulag virkar hins vegar mjög fyrirbyggjandi á þá, sem erfitt eiga með að rata veg dyggðanna.  Þessi leið jafngildir ekki útþenslu ríkisbáknsins, og þess vegna fer ríkisstjórnin hana ekki.  Þess í stað hyggst hún fjölga silkihúfum, sem sitja og fægja á sér neglurnar á hlýlegum stöðum, en vinna ekki fyrir kaupinu sínu.  Þetta er jafnaðarmennska andskotans.

Hlálegt dæmi er fjölmiðlafrumvarp ríkisstjórnarinnar.  Samkvæmt því á að setja á stofn Fjölmiðlastofu.  Þessi stofnun mun eiga að fylgjast með því, sem matreitt er ofan í landsmenn á prentmiðlum og ljósvakamiðlum, og gæta þess, að hæfilegur skammtur berist frá "norrænu velferðarþjóðfélögunum" af hrútleiðinlegri félagsmálakrufningu.  Hér tröllríður forræðishyggja vinstri-grænna húsum, enda er þetta eftirlætismál menntamálaráðherrans.  Kippist hún til í allar áttir, þegar talið berst að þessu efni.  Öll er þessi stefna stórlega sjúkleg.

Þetta er eins vitlaus útgjaldaaukning á krepputímum og hugsazt getur.  Sem betur fer er unnt að forðast eymdardagskrá RÚV og fylgjast með eðalefni frá Stóra-Bretlandi, Þýzkalandi, Bandaríkjunum og víðar.  Vinstri-grænir væru líklegir til að skipa stóra nefnd til að stoppa í þau göt. 

Handarverk ríkisstjórnarinnar vitna um einstakan aulahátt, þröngsýni, athafnalífs fjandsemi og skaðlega forsjárhyggju.  Afgreiðsla fallins bankakerfis án lýðræðislegrar umræðu í hendur huldumanna og ónefndra vogunarsjóða ásamt síðbúnum aðgerðum með beitingu 18 mánaða gamalla neyðarlaga til yfirtöku sparisjóðanna eru stórfelld fjármálaleg mistök.  Að standa gegn nýrri atvinnusköpun með orkunýtingu er aðför að 17 þúsund atvinnuleysingjum og þúsundum, sem hrakizt hafa úr landi.  Skattahækkanir á fyrirtæki, launþega og sparifjáreigendur hafa dregið allan mátt úr hagkerfinu, svo að það hjakkar nú í sömu förunum án nokkurs hagvaxtar. 

Þetta er hinn beiski kaleikur tærrar vinstri stjórnar.  Dýr lexía hefur kennt landsmönnum, hvað vinstri stefna í stjórnarráðinu hefur í för með sér.  Aldrei aftur vinstri stjórn.    

 

  

Rætur vandans

Nú hefur rannsóknarnefnd þingsins skilað af sér lærðri ritgerð um orsakir ófara þjóðfélagsins.  Ferill nefndar þessarar endurspeglar galla, sem hér eru landlægir, þ.e. vanhæfi og takmarkað tímaskyn.  Skilatími nefndarinnar var reyndar bundinn í lög.  Hafi þessum lögum verið breytt, hefur það farið fram hjá mörgum.  Annars fól dráttur á skilum til 12.04.2010 í sér lögbrot.  Þá voru á tímabili áhöld um hæfi eða vanhæfi eins nefndarmannsins vegna þess, sem sumum þóttu vera sleggjudómar í upphafi rannsóknarstarfs.  Einn nefndarmanna gegnir stöðu, sem fer með eins konar yfireftirlitshlutverk ríkisbáknsins.  Hvorki heyrðist hósti né stuna frá þessu embætti varðandi frammistöðu annarra eftirlitsstofnana með fjármálageiranum.  Auðvelt er að vera vitur eftir á.  

Í lögum um Umboðsmann Alþingis segir svo: "Ef umboðsmaður verður þess var, að meinbugir séu á gildandi lögum eða almennum stjórnvaldsfyrirmælum, skal hann tilkynna það Alþingi, hlutaðeigandi ráðherra eða sveitarstjórn."

Hér skal setja þá kenningu fram, að sökin á Hruninu og því, hvernig komið er málefnum landsins, liggi hjá Alþingi.      Alþingi setur leikreglurnar í þessu þjóðfélagi.  Þess vegna berast böndin að Alþingi og vinnubrögðum þess, þegar reynt er að grafast fyrir um rætur hins þjóðfélagslega skipbrots, sem hér hefur orðið.  Of margar brotalamir eru í lagasetningunni.  Dæmi um þetta eru Baugsmálin svo nefndu.  Dómstólar sáu sér ekki fært að verða við kröfum ákæruvaldsins.  Í ljósi seinni upplýsinga gefa þau málalok til kynna, að löggjöfin sé gölluð.  Seinagangurinn við rannsókn brotamála kann að stafa af lagaflækjum.  Engin hemja er, að ákærur skuli enn ekki hafa verið birtar og að enn starfi meintir sökudólgar í athafnalífinu.  Afsökunarbeiðni án iðrunar er ófullnægjandi.  Dómar verða að ganga, og lögbrjótar að taka út refsingu.

Gríðarlegt flóð reglna rekur á fjörur Alþingis frá Evrópusambandinu, ESB, sem heimtar, að þær séu leiddar í lög í aðildarlöndum Evrópska efnahagssvæðisins, EES.  Fullyrða má, að án aðildarinnar að EES hefði ekkert Hrun orðið.  Ástæðan er innleiðing fjórfrelsisins með EES, en án frjáls flæðis fjármagns hefði útrásin ekki tekið á sig þá sjúklegu mynd, sem raun varð á, og bankarnir hefðu ekki tútnað út í risavaxin skrímsli. Hér skal þó ei mæla með fjármagnshöftum; þvert á móti ber að afnema núverandi höft strax, en girða verður fyrir æxlismyndun, t.d. með því að skilja að starfsemi fjárfestingarbanka og innlánsstofnana.

Alþingi leiddi hér margt í lög að lítt athuguðu máli.  Til að girða fyrir þetta þarf að hægja á lagasetningarflóðinu og vanda betur til verka.  Vegna mikilvægis gæða lagasetningar fyrir landsmenn þarf Alþingi að koma sér upp lagastofnun, sem áhættugreinir fyrirmæli ESB, metur kosti og galla lagafrumvarpa og ráðleggur þinginu mótvægisaðgerðir til að draga úr hættu á slysum og annars konar neikvæðum afleiðingum lagasetningar.  Þá þarf að grisja lagafrumskóginn og hindra, að ný lög brjóti í bága við eldri lög. 

Í raun og veru má segja, að Umboðsmaður Alþingis hefði átt að gegna þessu hlutverki samkvæmt laganna hljóðan um embættið.  Það hefur hann augljóslega enga burði haft til að gera, eins og hrikalegir meinbugir á lagasetningu og starfsemi opinberra stofnana hafa leitt í ljós.  Vera kann, að heppilegra sé, að sérstök lagastofnun Alþingis hafi með höndum ráðgjöf til að bæta gæði lagasetningar, en Umbinn hafi eftirlit með framkvæmdavaldinu. 

 Nýlegt dæmi um embættisfærslu fjármálaráðherra hefði átt að framkalla miklu harðari viðbrögð Alþingis, sem hefði átt að draga ráðherrann til ábyrgðar fyrir afglöp í starfi.  Fjármálaráðherra sendi yfirlýsingu til Alþjóða gjaldeyrissjóðsins, AGS, sem túlka má sem yfirlýsingu fyrir hönd ríkisstjórnarinnar um það, að Íslendingar ætli að tryggja Bretum og Hollendingum greiðslur EUR 20 887 hvers innlánsreiknings með vöxtum.  Þetta gerir ráðherrann án nokkurrar lýðræðislegrar umræðu á vettvangi Alþingis, sem er eini aðilinn í landinu, sem skuldbundið getur íslenzka borgara til skattgreiðslna.  Jafnframt lætur ráðherrann eins og þjóðaratkvæðagreiðslan í marz 2010 hafi aldrei átt sér stað.

Hér er um að ræða fádæma valdhroka og valdníðslu að hálfu þessa þöggunarráðherra.  Það er hneyksli, að Alþingi skuli láta þetta viðgangast.  Alþingi verður að taka upp hanzkann fyrir þjóðina, sem tjáð hefur sig greinilega í þessu máli, en ráðherrann hunzar algerlega þann úrskurð.  Fyrir slíkt ber ráðherra að gjalda dýru verði.  Alþingi verður að reka af sér slyðruorðið og láta Umboðsmann Alþingis fara ofan í saumana á þessum gjörningi. 

Alþingi verður að standa betur í ístaðinu en það hefur gert.  Hrunið er hægt að skrifa á gjörðir og aðgerðaleysi þingsins.  Þess vegna er með eindæmum, að enn skuli sitja í ríkisstjórn sama fólk og sat í ríkisstjórn, er Hrunið varð.  Þetta fólk og fleira þar innanborðs er óhæft og ætti að sjá sóma sinn í að taka hatt sinn og staf. 

Stóra spurningin er hins vegar, hvernig hægt er að fá Alþingi til að sýna vígtennurnar.  Sennilega verður það bezt gert með því að gera þingmenn sjálfstæðari gagnvart stjórnmálaflokkunum.  Prófkjör og uppstillingar eru gróðrarstía spillingar.  Hvers vegna mega kjósendur ekki sjálfir velja úr hópi þeirra, sem bjóða vilja sig fram undir merkjum stjórnmálaflokkanna eða sjálfstætt ?  Til að einfalda þetta má hafa blandað kerfi.  Landslista stjórnmálaflokkanna,  og þeir, sem vilja, mættu einnig velja tiltekinn fjölda frambjóðenda úr sínu kjördæmi, þvert á stjórnmálaflokka.

Það verður með öllum ráðum að efla sjálfstæði Alþingis.  Til starfa þingsins verður að gera mjög háar gæðakröfur, því að velferð landsins veltur á störfum Alþingis.   

  

   

 

Margt er skrýtið í kýrhausnum

Bert er orðið, að of margir ráðherranna hafa vart gripsvit.  Þeir kvarta um þreytu, en komast hvorki lönd né strönd með nein mál, sem létta kunna undir með fólkinu í landinu, heldur spóla í sömu hjólförunum mánuð eftir mánuð.  Þreytan stafar væntanlega mest af heimilisböli á stjórnarheimilinu og átökum innan stjórnarflokkanna.  Árangurinn út á við er núll og nix. 

AGS (Alþjóða gjaldeyrissjóðurinn) hefur beitt Íslendinga fjárkúgun, en ríkisstjórnin hefur ekki dug til að segja upp samstarfinu við hann.  Samt er ljóst, að samstarfið við hann er dýrkeypt.  Lán frá AGS eru geymd í bandarískum banka á mjög lágum innlánsvöxtum, líklega um 1 %, en íslenzki ríkissjóðurinn fær þessi lán á rúmlega 4 % vöxtum.  Þetta er glórulaus fjármálastefna að hálfu ríkisstjórnarinnar.  Binda ber endi á þessi viðskipti hið snarasta, og snúa sér að raunverulegum úrlausnum í anda Alex Jurshevski.  

Laugardaginn 13. marz 2010 birtist í Morgunblaðinu athyglivert viðtal við Alex Jurshevski, "sérfræðing í skuldavanda fullvalda ríkja".  Hann telur vandamál Íslands ekki munu verð leyst með lánum frá AGS; þvert á móti verði hið snarasta að stöðva skuldasöfnun íslenzka ríkisins og að beita viðeigandi "skuldastýringu", sem þýðir endurskipulagningu á skuldastokkinum með lágmörkun vaxtakostnaðar og jöfnun afborganabyrðanna að markmiði.  Jurshevski gefur kurteislega í skyn, að íslenzkir ráðamenn viti ekkert í sinn haus, þegar að fjármálum kemur, og séu gjörsamlega úrræðalausir.  Hann segir:

"Almennt séð þá tel ég, að menn átti sig ekki til hlítar á þeim vanda, sem er við að etja, og að sama skapi þá sjái þeir ekki, hvaða raunhæfu valkostir standi til boða, þegar kemur að úrlausn skuldavanda ríkisins." 

Jurshevski hefur jafnframt greint "Icesave"-blaður ráðamanna um, að nauðsyn beri til samninga sem fyrst, sem kolrangt stöðumat, sem leitt geti til óviðráðanlegrar skuldabyrðar.  Jurshevski kveður stærð gjaldeyrisvarasjóðsins duga til að standa straum af hinni þungu greiðslubyrði lána næstu tvö árin, 2011-2012, sem mun nema um USD 2,5 milljörðum.  Jafnframt þurfi Íslendingar að leggja áherzlu á að laða að landinu erlendar fjárfestingar, sem hann telur vel gerlegt með lagni og kunnáttu.  Þetta er rödd skynseminnar, sem stjórnarandstaðan vonandi ljær eyra við, því að stjórnarflokkarnir munu vart bera gæfu til þess. 

Það eru tvö mál, sem öllu skipta um Viðreisnina, þ.e.a.s. hagvöxtur og stöðvun skuldasöfnunar ríkissjóðs.  Um hagvöxtinn er það að segja, að með atvinnufjandsemi núverandi ríkisstjórnar verður hagvöxtur minni en 1 %.  Hlálegt er að heyra fjármálaráðherranefnuna hreykja sér af því, að skekkja í áætlanagerð fjármálaráðuneytis hafi valdið því, að hagkerfið hafi verið um 100 milljörðum stærra í árslok 2009 en búizt var við.  Þetta er um 7 % skekkja, sem breytir því ekki, að það varð stórfelldur samdráttur hagkerfisins árið 2009, sem enn heldur áfram.  Hinar hrikalegu afleiðingar félagshyggjunnar birtast í æ meiri fjölda atvinnulausra.  Samt ríghalda sameignarsinnarnir í þá þráhyggju sína, að verst af öllu sé, að einhver græði á vinnu annarra, og þess vegna heldur ríkisstjórnin atvinnulífinu í heljargreipum, og sparar sem minnst í ríkisrekstrinum. 

Samtök atvinnulífsins vilja setja Viðreisninni göfugt markmið um 5 % hagvöxt á ári.  Þetta mundi þýða, að eftir 10 ár yrði hagkerfið 63 % stærra en það er nú.  Landsframleiðslan væri þá tæpum 900 milljörðum verðmætari en árið 2009.  Þetta verður einvörðungu hægt með því að þrefalda núverandi orkusölu til stóriðju og að tvöfalda núverandi verðmætasköpun sjávarútvegs auk aukningar í landbúnaði og ferðamennsku og margvíslegs annars.  Allt er mögulegt, ef vilji er fyrir hendi og skynsemi ræður för.  Aðeins einkaframtakið getur þetta, því að ríkissjóði er þröngur stakkur skorinn.  Þar stendur hnífurinn í kúnni. 

Hitt meginviðfangsefnið eru ríkisfjármálin.  Ekkert mun fást við þau ráðið með viðhorfum núverandi stjórnvalda til ríkisrekstrar í öndvegi.  Í stuttu máli snúast þau um að auka hlutdeild ríkisrekstrar í hagkerfinu á kostnað einkaframtaks og einkaneyzlu.  Svo langt gengur fjandskapur vinstri-grænna í garð einkaframtaksins, að þeir þverskallast enn við að samþykkja Vaðlaheiðargöng í framkvæmd, af því að um einkaframkvæmd átti að verða að ræða. 

Þetta eru þeirra ær og kýr, eins og glögglega kom fram í forystugrein Morgunblaðsins 13.03.2010.  Þar er vitnað í ræðu Margrétar Kristmannsdóttur, formanns Samtaka verzlunar og þjónustu.  Þar kom fram, að OECD hefði fyrir tveimur árum gert úttekt á heilbrigðisþjónustunni á Íslandi og fundið út, að hún væri að sönnu góð, en væri 40 % dýrari en hún þyrfti að vera.  

Ráðið til að lækka tilkostnað án þess að skerða þjónusta er að einkavæða starfsemina.  Þetta er hins vegar eitur í beinum heilbrigðisráðherra Vinstri grænna, sem níðist á því litla einkaframtaki, sem leyft er nú í geiranum, 4 %, með því að krefjast þar allt að 30 % niðurskurðar á meðan ríkisreksturinn á að sleppa með 6 %.

Ríkisstjórnin kennir sig við norræn velferðarkerfi.  Þau eru tálsýn og reyndar engu meiri í Svíþjóð og Finnlandi en annars staðar í ESB, eftir hrun velferðarkerfanna í þessum tveimur löndum.  Danir eru í stórvandræðum, og Norðmenn halda sínu kerfi gangandi með olíupeningum. Á Norðurlöndunum utan Íslands nemur einkarekstur heilbrigðisgeirans á bilinu 18 % - 25 %.  Nýrrar ríkisstjórnar á Íslandi bíður þess vegna að sexfalda einkarekstur innan heilbrigðisgeirans hið minnsta.  Þjónustan mun batna, og hún verður áfram greidd úr sameiginlegum sjóði landsmanna.  Atvinna í geiranum fyrir lækna mun vaxa, t.d. við það að leyfa einkarekstrinum að flytja inn sjúklinga.  Þar með mun fást betri nýtni á mannafla, tækjabúnaði og húsnæði.  Með einkavæðingu í heilbrigðisgeiranum verður biðröðum útrýmt, en þær eru alls staðar fylgifiskur ríkisrekstrar.  Því miður er landflótti lækna af völdum stjórnarstefnunnar nú hafinn, og hann verður að stöðva með því að veita þeim störf við hæfi í krafti einkaframtaks.  Til þess að svo verði, þarf að sópa vinstri-grænum nautgripum út úr ríkisfjósinu.  

Heilbrigðisgeirinn er ekki sá eini, þar sem einkaframtakið getur átt þátt í sparnaði á skattfé án þess að um umtalsverða þjónusturýrnun verði að ræða.  Erlendar fjárfestingar, aukin auðlindanýting til lands og sjávar ásamt einkavæðingu og samkeppni og skuldastýring í anda téðs Jurshevskis eru lykilatriði við lausn peningamálavanda og hagstjórnarvanda landsmanna.  Þessi atriði öll samþætt fela í sér einu meðulin, sem duga til að skapa hér 35 þúsund störf, sem nauðsyn ber til á næstu 10 árum til að útrýma atvinnuleysi.    

Á meðan Samfylkingin gengur með steinbarn sitt í maganum, er sá stjórnmálaflokkur í raun einsmálsflokkur og ósamstarfshæfur.  Hann verður ekki til viðtals um að hverfa frá AGS- og Brüsselþjónkun sinni, nema kjósendur veiti honum ærlega ráðningu.  Ýmislegt bendir til, að svo verði fyrr en síðar.  Með hverjum mánuðinum, sem frá umsókninni um ESB aðildarviðræður líður, verður ljósara, hvílíkt feigðarflan hér var á ferð.  Umsóknarferlið sjálft útheimtir her manns í vinnu á vegum Stjórnarráðsins, og þykir skrifræðisveldinu í Brüssel samt enn ekki nóg að gert.  Sjávarútvegs-og landbúnaðarráðherra blöskrar, að ríkið skuli þurfa að leggja í feiknarkostnað vegna aðlögunar að ESB áður en þing og þjóð hafa ákveðið að ganga í björgin í Brüssel.  Bragð er að, þá barnið finnur. Það eru sáralitlar líkur á, að þing eða þjóð muni nokkru sinni fá gáning á ESB.  Það er ekki aðeins, að hér sá um grafalvarlega sóun á skattfé að ræða, heldur verður ríkisstjórnin landinu herfilega til minnkunar með fleðulátum sínum í Brüssel, sem eiga sér enga aðra skírskotun á Íslandi en í draumum "socialdemókrata og býrókrata" um þægileg embætti á vegum ESB.  

Dagar evrunnar eru taldir.  Tilraunin með eina mynt og án einna ríkisfjárlaga mistókst.  Á þessu ári munu mikil tíðindi verða á evrusvæðinu.  Það mun sjóða upp úr í hverju evrulandinu á fætur öðru.  Reglur Maastricht kveða á um, að ekki megi koma einu ríki til bjargar.  Grikkir svikust inn á evrusvæðið með því að fegra þjóðhagsreikninga.  Mútum er þar beitt til að draga úr skattheimtu. Með því að telja vændi og annan svartan markað með þjóðarframleiðslu, juku þeir hana um fjórðung á pappírnum.  Þar með tókst þeim að reikna ríkishallann undir 3,0 % af landsframleiðslu.  Þjóðverjum er kunnugt um alla þessa óráðsíu og kæra sig eðlilega lítt um að skera skúrkinn úr snörunni; að koma Grikkjum til hjálpar, svo að þeir geti áfram farið á eftirlaun 61 árs, mun yngri en þýzkir eftirlaunaþegar.  Auk þess vita Þjóðverjar mætavel, að með björgun Grikklands yrði sett hrikalegt fordæmi.  Þýzkaland hvorki getur né vill bjarga öllum evruþjóðunum, sem lenda munu í greiðsluþroti á næstu misserum og árum.  Angela Merkel boðar nú brottrekstur þeirra landa úr evrusamstarfinu, sem árum saman gefa skít í reglurnar.  Afstaða Berlínar er réttlætismál, því að eitt verður yfir alla að ganga í slíku samstarfi.  Af menningarlegum ástæðum mun þetta samstarf hins vegar springa í loft upp fyrr en seinna.    

Falli evran svo, að til verulegrar verðbólgu horfi, mun Þýzkaland láta hana róa og taka upp Deutsche Mark.  Það er stórfurðulegt, að nokkur heilvita maður á Íslandi skuli láta sér til hugar koma, að Ísland geti búið við mynt, hverrar gengi markast af meðalhagsveiflu hagkerfis meginlands Evrópu, eins og Evrópubankinn í Frankfurt metur hana hverju sinni.  Til að Ísland geti þrifizt með evru, þurfa hagkerfi Þýzkalands og Íslands að ganga í takt, og hvenær verður það ?         

Lýðræðisslys

Ríkisstjórn Jóhönnu er mesta stjórnmálalega slys lýðveldissögunnar, og eftir uppákomur þjóðaratkvæðagreiðslunnar má spyrja sig, hvort forkólfar þessarar ríkisstjórnar gangi heilir til skógar.

Þeir eru augljóslega innantómir lýðskrumarar af versta tagi, sem meina ekkert með því, sem þeir segja.  Þeir hafa t.d. í orði kveðnu þótzt berjast fyrir beinu lýðræði, en er á hólminn kemur, sést, að pukur, undirferli og leyndarhyggja er þeim meir að skapi. 

Á sama tíma og ráðherrarnir hafa dregið lappirnar og beinlínis slævt bitið í vopninu, sem bezt bítur á útlendinga í deilunni um "Icesave"-reikningana, hefur forseti lýðveldisins heldur betur tekið til kostanna á vettvangi erlendra fjölmiðla í baráttunni fyrir málstað Íslands.  Hefur þessi framganga forsetans verið með glæsibrag og vakið aðdáun í mörgum ranni, en framganga forkólfa ríkisstjórnarinnar hins vegar vakið á henni fyrirlitningu.   

Það er einsdæmi, að erlendir viðsemjendur geri það að skilyrði fyrir áframhaldandi samningaviðræðum, að stjórnarandstaðan verði dregin að samningaborðinu.  Svo yfirþyrmandi var hins vegar vantraust ríkisstjórna Breta og Hollendinga á ríkisstjórn Jóhönnu og Steingríms, að þeir kröfðust aðkomu Sjálfstæðisflokksins, Framsóknarflokksins og Hreyfingarinnar.  Aldrei hefur ein ríkisstjórn þurft að lúta jafnherfilega í gras; ekki einu sinni ríkisstjórn Þýzkalands eftir uppgjöf keisarans 1918, sem settir voru afarkostir í Versölum árið 1919, enda hafa verið leiddar líkur að því, að byrðar "Icesave"-samnings Steingríms á hvert mannsbarn á Íslandi séu talsvert meiri en álögur Versalasamninganna á hvern íbúa Weimar-lýðveldisins.  Sjá þá allir, hvílíka óhæfu fjármálaráðherra framdi með áritun sinni 5. júní 2009.  Er það verðugur bautasteinn um skammæja stjórnarsetu vinstri-grænna.    

Það eru tvær ólíkar meginástæður hinnar arfaslöku frammistöðu skötuhjúanna í viðræðunum við Breta og Hollendinga um ríkisábyrgð á innistæðum Landsbankans Bretlandi og í Hollandi á áhættureikningum (hávaxtareikningum).

Ástæða Jóhönnu og Samfylkingarinnar er umsóknin um aðlögunarviðræður við ESB (Evrópusambandið), en þau óttast eins og pestina, að ríkisstjórnir  þjóðanna tveggja seinki ferlinu og tefji viðræðurnar og jafnvel, að ESB stöðvi ferlið, ef Íslendingar sýna yfirganginum andóf. Vegna þessa glórulausa ótta um afdrif steinbarns Samfylkingarinnar er hún fús til að framselja ríkisstjórnum þessara landa væna sneið af skattheimtu íslenzka ríkisins næstu tvo áratugina.  Verði farið að vilja hennar, munu Íslendingar ganga hoknir af skuldum inn í ESB, með sífallandi gjaldmiðil vegna sömu skulda, óðaverðbólgu af sömu ástæðum og fjöldaatvinnuleysi vegna upplausnar í sjávarútvegi og landbúnaði af völdum aðildar.  Evran, verði hún áfram við lýði, verður ekki í sjónmáli á Íslandi, því að engin Maastricht-skilyrðanna um upptöku evru geta Íslendingar uppfyllt við téðan óstöðugleika og jafnvel nýtt hrun, sem þrælahelsi Icesave-upphæðanna með vöxtum Jóhönnu & Co. mun leiða yfir landslýð.

Ástæða Steingríms, fjármálaráðherra, er af öðrum toga.  Dómgreindarleysi hans og fákunnátta leiddi til þess, að hann, öllum að óvörum, framdi það axarskapt að skrifa undir alla skilmála Breta og Hollendinga 5. júní 2009, af því að gamall vopnabróðir hans hafði ekkert úthald til samningaviðræðna við sleipa útlendinga, heldur lagði strax niður laupana og nennti ekki að veita andóf.  Steingrímur, sem veitti Alþingi fáeinum dögum áður þær hæpnu upplýsingar, að aðeins væru þreifingar í gangi um "Icesave", hélt því fram, að betri samningum gætu Íslendingar ekki náð.  Þetta var auðvitað tóm vitleysa, enda kom strax í ljós og fagmenn voru sendir á vettvang og baklandið í Hollandi og á Bretlandi hafði verið mýkt með réttum upplýsingum, að Bretar og Hollendingar hörfuðu úr einu víginu í annað. 

Þetta er svo þungur áfellisdómur yfir stjórnmálamanninum Steingrími Jóhanni Sigfússyni, að hann á sér ekki viðreisnar von fremur en nokkur annar stjórnmálamaður í sporum hans mundi eiga.  Þess vegna beitir hann nú öllum brögðum til að þvælast fyrir góðum árangri og til að hætta sókninni til sigurs í miðju kafi.

Ljóst er af því, sem hér hefur verið tínt til, að axarskaptsparið í forsystu ríkisstjórnarinnar, Steingrímur og Jóhanna, eru afspyrnu illa fallin til að gæta hagsmuna Íslands út í yztu æsar í "Icesave"-málinu.  Jóhanna óttast refsiaðgerðir að hálfu ESB í inngönguferlinu þar, og því betri árangur, sem næst, þeim mun meiri hafa augljóslega verið mistök Steingríms, Svavars og Indriða í samningunum, sem ríkisstjórn þeirra keyrði með offorsi gegnum þingið.  Hagsmunir skötuhjúanna fara þess vegna ekki saman við hagsmuni íslenzkra skattborgara. 

Niðurstaða þjóðaratkvæðagreiðslunnar um staðfestingu eða synjun þrælalaga ríkisstjórnarinnar var með mun skýrari hætti en flestir bjuggust við.  Hún er ákall um sanngjarnari dreifingu byrðanna af "Icesave" á milli þjóðanna þriggja, sem hlut eiga að máli, en samningsnefna ríkisstjórnarinnar kveður á um.  Nú er komið í ljós, ofan á allt annað, að Steingrímur, fjármálaráðherra, áritaði lögin án lýðræðislegs umboðs.  Þingmenn stjórnarandstöðu og nokkrir VG-þingmenn munu hafa tjáð honum andstöðu sína á undan áritun, svo að honum mátti vera kunnugt um, hvílíkar ógöngur hann væri að leiða Alþingi og þjóðina í með áritun sinni.  Áritun Steingríms vitnar um ólýðræðislegt hugarfar og kolrangt stöðumat.

Það, sem var ríkisstjórninni um megn, gerðu 63 % atkvæðisbærra manna, er um 93 % þeirra höfnuðu þrælalögum Steingríms eða fast að 60 % atkvæðisbærra manna.  Þetta jafngildir falleinkunn fyrir ríkisstjórnina, sem ekkert getur skammlaust gert.

Annað er að segja um forseta lýðveldisins.  Sá maður fer nú hamförum í sókn og vörn fyrir málstað Íslands á erlendum vettvangi.  Þar hamlar hvorki málhelti, þekkingarskortur né viljaleysi för.  Forsetinn sýnir yfirburði sína á öllum þessum sviðum og fær hæstu einkunn fyrir frábæra frammistöðu sína.  Fer nú að verða tímabært, að tossarnir dragi sig í hlé og hleypi öðrum að til að vinna verkin, sem þeir hafa aldrei verið nálægt því að ráða við.  

Það standa engin rök til þess, að íslenzkir skattborgarar taki að sér að greiða allar eftirstöðvarnar eftir uppgjör Landsbankans með vöxtum.  Vaxtalaus kjör og deiling byrðanna í hlutfalli við metna ábyrgð yfirvalda í viðkomandi þremur löndum á óförunum, þar sem til hliðsjónar verði jafnframt jöfnun greiðslna á hvern íbúa, eru sanngirnikröfur að hálfu Íslendinga og eitthvað, sem ætla mætti, að meðbyr fengi í nýrri þjóðaratkvæðagreiðslu. 

Víða var fylgzt með téðri þjóðaratkvæðagreiðslu.  Meðfylgjandi er mynd af einni veizlu í Sviss í tilefni úrslitanna.