Gloppóttur formaður stjórnmálaflokks

Formanni Samfylkingarinnar eru ótrúlega mislagðar hendur, sem ætti að vera tilvonandi kjósendum flokks hennar mikið áhyggjuefni.  Henni tókst ekki betur til við að gera skattyfirvöldum grein fyrir bónusum, sem hún fékk hjá fyrrverandi vinnuveitanda sínum, bankastofnun nokkurri, þótt ekki sé fyllilega ljóst, hvaða árangri hún náði í starfi til að verðskulda sérstaka umbun, sem þegar upp var staðið reyndist nema um MISK 100.

Hún fékk athugasemdir frá skattayfirvöldum við það, hvernig hún taldi þennan bónus fram til skatts.  Þá greip hún til leiðréttingar á framtali sínu og var í kjölfarið gert að greiða tugi milljóna ISK til viðbótar.  Kristrún Frostadóttir vill beita þungri skattheimtu á "breiðu bökin", en þegar kemur að henni sjálfri velur hún fremur að freista þess að sleppa með lægri skattheimtu en skattayfirvöld telja eðlilega og rétta.  Þetta bendir til tvískinnungs í eðli Kristrúnar.  Er slíkur formaður trúverðugur ?

Í hámæli komust samskipti, sem hún átti í við væntanlegan kjósanda flokksins.  Sá var með böggum hildar að þurfa að styðja við kjör Dags B. Eggertssonar, fyrrum borgarstjóra, ef hann greiddi lista, þar sem Kristrún trónir í efsta sæti, atkvæði sitt.  Hún benti honum á, að hann gæti strikað Dag út.  Hann væri hvort eð er bara aukaleikari og yrði ekki ráðherra hjá henni.  Þarna hikar Kristrún Frostadóttir ekki við að reka rýting í bak manns, sem hún var nýlega búin að sýna traust og virðingu með því að bjóða honum sæti 2 á lista sínum. Þetta er ómerkileg framkoma við flokksmann hennar.  Sumir mundu kalla þetta svívirðilega hegðun. Þetta er merki um svo alvarlegan persónuleikabrest, að mikið áhyggjuefni ætti að vera fyrir landsmenn, ef slík manneskja hlýtur ráðherradóm eftir kosningarnar 30.11.2024. 

Þá er komið að þætti Þórðar nokkurs Snæs Júlíussonar.  M.v. feril þess manns er með öllu óskiljanlegt, að Kristrún Frostadóttir skyldi bjóða kjósendum lista síns upp á slíkt fúlegg í 3. sæti á eftir   braggaborgarstjóranum.  Verður nú vitnað í umfjöllun Ólafs E. Jóhannssonar um Alþingiskosningarnar 2024 á bls. 6 í Morgunblaðinu 15. nóvember 2024 undir fyrirsögninni:

"Forðast vanvirðu og álitshnekki".

"Nú hafa ýmis ummæli á bloggsíðu Þórðar Snæs Júlíussonar, sem situr í 3. sæti á framboðslista Samfylkingarinnar í Reykjavíkurkjördæmi norður, verið rifjuð upp, en þar fer hann m.a. ófögrum orðum um fólk og einkum konur.  Sagði þær t.d. "lævísar, miskunnarlausar, undirförlar tíkur.""

Framhaldið á tilvísunum í þennan dela er óprenthæft.  Það, sem hann gubbar út úr sér, ber vitni um sjúklega hatursfullt hugarfar.  Að maður með svo skítlegt eðli skuli hafa verið valinn ofarlega á framboðslista af Kristrúnu Frostadóttur, formanni Samfylkingar, er fyrir neðan allar hellur og vitnar um glópsku, flausturshátt og almennt léleg vinnubrögð þessa formanns. Það er ófélegt, ef vinnubrögðin í næstu ríkisstjórn verða af þessu taginu (engin athugun, fljótfærni og flaustur).

"Siðareglurnar, sem finna má á heimasíðu Samfylkingarinnar, eru í 15 tölusettum liðum.  14. grein siðareglnanna er athyglisverð í ljósi ýmissa ummæla Þórðar Snæs, en þar segir: "Við stuðlum að jákvæðum flokksanda og forðumst að aðhafast nokkuð, sem getur orðið okkur sjálfum, kjósendum okkar eða Samfylkingunni til vanvirðu og álitshnekkis."

 Formaður Samfylkingarinnar lét hjá líða að fordæma harðlega vítaverð ummæli gaursins, sem hún af einhverjum mjög undarlegum ástæðum stillti upp í 3. sæti á lista sínum í Reykjavík.  Þar með gjaldfelldi hún flokk sinn og gerði siðareglur flokksins að einskærri dyggðaskreytingu.  Tvöfalt siðgæði einkennir Samfylkinguna og má segja, að hæfi skel kjafti.  

Þetta reginhneyksli komst í hámæli, þegar orðið var of seint að breyta framboðslistum, en hvað verður um téðan gallagrip, ef honum skolar á þing ?  Hvað mun Ríkisútvarpið gera varðandi fasta viðveru Þórðar Snæs vikulega í morgunútvarpi Rásar 1, en oft virðist vera römm taug á milli RÚV og Samfylkingarfólks.

Hér hefur verið drepið á 3 atriði, sem hvert um sig gefur til kynna, að Samfylkingin hafi keypt köttinn í sekknum með núverandi formanni sínum.  Þegar öll þessi atriði koma saman, er rík ástæða fyrir þjóðina til að gjalda varhug við stjórnmálaflokki, sem stjórnað er af Kristrúnu Frostadóttur.   

 

 

Óbeysið verður það

Landsmenn hafa gáttaðir fylgzt með sjálftöku fyrrverandi borgarstjóra Samfylkingarinnar, Dags B. Eggertssonar, á MISK 10 orlofsgreiðslu 10 ár aftur í tímann, sem mun vera einsdæmi á Íslandi fyrr og síðar, enda téður Dagur engum líkur.  Hann gegndi á tímabilinu æðstu stöðu Reykjavíkurborgar.  Hver hélt þá utan um orlofstöku hans ?  Enginn veitti honum heimild til að fara í orlof, og enginn hefur hafnað orlofsbeiðni hans.  Menn í slíkum stöðum leyfa sér ekki slíkt framferði að safna upp orlofi og senda síðan reikning 10 ár aftur í tímann fyrir orlofi, sem ekkert eftirlit var með, hvort var tekið eður ei.  Hér er á ferðinni ótrúleg peningagræðgi og siðleysi.  

Slíku fólki er í engu treystandi, allra sízt fyrir opinberum fjármunum.  Vitað var, að óreiða hefur ríkt í fjármálum Reykjavíkur í stjórnartíð þessa manns, svo að borgin nýtur ekki lengur lánstrausts.  Nú stefnir í, að sá stjórnmálaflokkur, sem þessi óreiðupési hefur boðið sig fram til almannaþjónustu fyrir, Samfylkingin, muni jafnvel leika aðalhlutverkið við næstu stjórnarmyndun, og téður Dagur þá jafnvel sitja á þingi fyrir flokkinn.  Þess vegna vekur þögn formanns þessa flokks, Kristrúnar Frostadóttur, alveg sérstaka athygli, því að með þögn sinni um þetta hneykslismál er hún að leggja blessun sína yfir sukk og svínarí í umgengni við opinbert fé.  Bankadrottningin þáði stórfé sem bónus frá bankanum, sem hún starfaði hjá, þótt óljóst sé fyrir hvað, og taldi þetta fram til skatts með þeim hætti, sem skattayfirvöld sættu sig ekki við.  Fjárhagslegu siðgæði virðist svo ábótavant í forystu Samfylkingar, að flokkinum sé ekki treystandi fyrir horn.

Morgunblaðið gerði þessum borgarstjórablús allgóð skil.  Forystugrein blaðsins 19. ágúst 2024 bar yfirskriftina:

"Viðskilnaður fyrrverandi borgarstjóra-Er sjálftakan ásættanleg að mati Samfylkingar ?"

"Þegar Morgunblaðið grennslaðist fyrir um, hvernig þessum málum væri háttað hjá helztu sveitarfélögum öðrum og hjá ríkinu, kom í ljós, eins og við var að búast, að orlofsuppgjör Dags. B. Eggertssonar er algert einsdæmi. 

Uppgjörið við fyrrverandi borgarstjóra og raunar einnig aðstoðarmann hans vegna borgarstjóraskiptanna er sérkennilegt af fleiri ástæðum.  Þegar samið var um nýtt meirihlutasamstarf, lá fyrir, hvenær þáverandi borgarstjóri myndi hætta.  Það kom engum á óvart, og þess vegna hefði fyrrverandi borgarstjóri tæplega þurft á starfslokagreiðslum að halda vegna mismunar á launum borgarstjóra og launum formanns borgarráðs.  Þá hefði hann einnig getað tekið orlofsdagana sína, hefði hann talið, að hann ætti þá 10 ár aftur í tímann.

Hið sama gildir um aðstoðarmann fyrrverandi borgarstjóra, Diljá Ragnarsdóttur, áður kosningastjóra Samfylkingarinnar. Diljá var ráðin sem aðstoðarmaður ári áður en Dagur átti að hætta, en safnaði á þeim tíma réttindum, sem við starfslok námu á 8. milljón ISK vegna biðlauna og ótekins orlofs.  Með biðlaunum Dags eru greiðslur til borgarstjóra og aðstoðarmanns hans, sem aðeins hafði starfað í ár, hátt á 3. tug milljóna ISK vegna borgarstjóraskiptanna.  Má það teljast með miklum ólíkindum." 

Þessi frásögn varpar ljósi á það, hvernig Samfylkingin hleður gjörsamlega óverðskuldað skattfé almennings undir hlöðukálfa sína.  Tekur framferðið út yfir allan þjófabálk, enda siðlaust og að margra mati löglaust. Fyrrverandi borgarstjóri átti engin biðlaun að fá, því að hann gekk beint í starf formanns borgarráðs.  Ósvífnin og græðgin ríða hér ekki við einteyming, og það á líka við um hinn hlöðukálfinn í þessari sögu.  Hún var ráðin til tilgreinds stutts tíma sem aðstoðarmaður borgarstjóra.  Til hvers í ósköpunum, úr því að hann notaði þá ekki tækifærið til orlofstöku ?  Umsamin biðlaun hennar og orlofsinnistæða til greiðslu eru úr öllu hófi fram ?  Samfylkingarforkólfum er ekki treystandi fyrir horn, þegar kemur að opinberum fjármunum.  Samfylkingin er rotinn stjórnmálaflokkur.  Það hefur formaður flokksins staðfest með þögn sinni.

 "Samfylkingin hlýtur að þurfa að greina frá því, hvort þessi viðskilnaður er ásættanlegur og þar með, hvort þetta er það, sem vænta má, nái flokkurinn stjórnartaumunum í landsstjórninni í næstu kosningum.  Þetta er sérstaklega brýnt í ljósi þess, að skoðanakannanir mæla flokkinn nú stærstan, og líkur standa til, að formaður hans muni leitast eftir að leiða landssjórnina að kosningum loknum.  Almenningur á rétt á að vita, hvaða vinnubrögð Samfylkingin telur ásættanleg."

Almenningur hefur þegar fengið svar við þessari áleitnu spurningu, því að með þögninni hefur formaður Samfylkingar gefið hlöðukálfum sínum til kynna, að flokkurinn agnúist ekki út í sjálftöku úr opinberum sjóðum, enda verði "allir skattstofnar nýttir til fulls".  

 

Furðufugl á jaðri siðmenningar

Fjarstæður hafa tröllriðið málflutningi í þessari kosningabaráttu til Alþingis.  Það er ills viti, þegar frambjóðendur sýna kjósendum algert virðingarleysi sitt með því að kasta fram fjarstæðum og órökstuddum dylgjum, eins og þeir ímyndi sér, að þeir geti borið hvaða þvætting og óhroða á borð án þess að skaðast.

Formaður framkvæmdastjórnar Sósíalistaflokksins er ekki barnanna beztur í þeim efnum, enda sýndi hann í viðtali í Dagmálaþætti Morgunblaðsins, sem prentaður var útdráttur úr 13. september 2021, að hann er einræðisseggur, sem hatast við atvinnurekstur í landinu, stjórnkerfið og þrígreiningu ríkisvaldsins, þ.e. grunnstoðir lýðveldisins. Annað eins hefur ekki birzt í kosningabaráttu svo lengi sem elztu menn muna.  Það vitnar um fullkomið dómgreindarleysi að reyna þannig að snúa við gangi tímans. Þjóðfélagið hlýtur að vera í andlegri nauð, ef slíkum gallagripum, sem alls staðar skilja eftir sig sviðna jörð, skolar á þing.

"Nú varstu sjálfur hallur undir frjálshyggju á árum áður, stór-kapítalisti árin fyrir hrun, gekkst næst í múslimafélagið, vildir ganga Noregskonungi á hönd og nú [í sósíalistaflokkinum]. Finnst þér skrýtið, þó[tt] sumir spyrji, hvort þér sé alvara eða hvort þetta sé bara langdreginn gerningur ?"  

"Þarf maður ekki að eiga kapítal til þess að vera kapítalisti ?  Ég átti ekki kapítal."

Nei, til að aðhyllast auðhyggju er ekki nauðsynlegt að vera ríkur.  Fátækur námsmaður getur aðhyllzt kenningar Adams Smith um markaðshyggju og frjálsa samkeppni án þess að eiga bót fyrir boruna á sér.  Hann getur t.d. einsett sér að nýta hæfileika sína, selja sérhæfða þjónustu sína að námi loknu og með dugnaði orðið ríkur.  Hann hefur skapað verðmæti, og enginn orðið fátækari, þótt hann yrði ríkur. Þessi maður á að fá að njóta ávaxtanna af erfiði sínu, og einhverjir öfundsjúkir leppalúðar, sem aldrei hafa gert neitt umfram það, sem að lágmarki var af þeim krafizt, og jafnvel kastað höndunum til alls, ef þeir þá nenntu að lyfta litla fingri, eiga ekki að komast upp með það að skella stórfelldum skattahækkunum á þennan mann. Stjórnmálamenn eru ekki handhafar réttlætisins.  Atvinnurekstur og fólk á að standa jafnt að vígi gagnvart skattheimtu, þótt fallast megi á réttmæti persónuafsláttar og lægri skattheimtu af lægstu launum.  Það ætti þá að gilda um útsvarið líka. 

Þessi ferill Gunnars Smára Egilssonar (GSE), sem blaðamennirnir rekja, ber merki um tækifærismennsku. Hann sogast að trúarbrögðum, sem ekki ríkja einvörðungu yfir persónulegu lífi einstaklinganna, heldur eru altækt valdatæki í þjóðfélaginu.  Þannig eru múhameðstrúin og kommúnisminn.  Af málflutningi GSE að dæma má ráða, að þar er siðblindingi á ferð, siðblindingi án sannfæringar. 

"En nú ert þú að gefa kost á þér til Alþingis, og það er ekki óeðlilegt, að fólk spyrji um ábyrgð þína, þegar þú tekur stórt upp í þig.  Þú leggur til, að sjálfstæðishúsinu Valhöll verði breytt í almenningssalerni og að tiltekinn maður eigi að skúra þar ...  ."   

"Maður, sem hefur borið út alls konar lygar um mig."

Það er ljóst, að til að þessi sjúklegi draumur GSE geti orðið að veruleika, þarf mikið ofbeldi að eiga sér stað, raunverulega blóðug bylting, þar sem byltingarseggirnir ganga á milli bols og höfuðs á andstæðingum sínum og niðurlægja þá, sem lifa af blóðbaðið.  Allt, sem minnir á fyrri valdhafa, er troðið í svaðið.  Ekki þarf að útmála það frekar, hvers konar ofbeldishugarfar býr að baki því, hvernig þessi undirmálsmaður ætlar að fara með miðstöð Sjálfstæðisflokksins.  Að þvílíkur útlagi siðmenningarinnar setjist hugsanlega á Alþingi, er mjög óþægileg tilhugsun.

"Og þú hefur líka haft í heitingum við Hæstarétt, ef hann fer ekki eftir ykkar kröfum."

"Nei, það er ekki alveg þannig."

"Sagðirðu ekki, að það ætti að ryðja Hæstarétt, ef hann dæmdi öðruvísi en ykkur þætti réttast ?"

"Ja, við lifum við það vandamál, að tiltekinn flokkur hefur haft völd í gegnum dómsmálaráðuneytið og raunverulega ráðið dómara á öllum dómstigum meira og minna áratugum saman."

Einræðistilburðir GSE leyna sér ekki.  Eins og einræðisherrar fyrri tíma gerðu, vill hann afnema þrígreiningu ríkisvaldsins með valdi.  Hann vill láta framkvæmdavaldið segja dómsvaldinu fyrir verkum, eins og einræðisherrar gera, og enginn þarf að fara í grafgötur með, að siðblindur einræðisherra afnemur frjálsar kosningar til Alþingis.  Þær henta ekki alræði öreiganna, þ.e. "nómenklatúru" Sósíalistaflokksins.   

"Við gerðum könnun um daginn, sem sýndi, að 60 % töldu, að spilling væri vandamál í íslenzkum stjórnmálum.  Þjóðfélög, sem lenda í, að gömul valdaklíka hefur dreift sér út um allt samfélagið, er í stjórnsýslunni, í dómskerfinu og út um allt ...  ."

"Ertu að segja, að stjórnsýslan á Íslandi og dómskerfið sé valdaklíka ?"

"Já."

Hver gerði þessa könnun fyrir Sósíalistaflokkinn, og hvernig voru spurningarnar ?  Siðblindingi veit ekki mun á réttu og röngu, svo að full ástæða er til að draga í efa, að af marktæku þýði telji telji 60 % spillingu vera "vandamál í íslenzkum stjórnmálum".  Þarna sjáum við uppistöðuna í áróðri GSE.  Hann dreifir sefasýkislegum samsæriskenningum um stjórnsýsluna, dómstólana og atvinnureksturinn í landinu.  Sefasýkin kemst á hástig, þegar sjávarútveginn ber á góma. Þessi aðferðarfræði og fjarstæðukenndu spádómar um hitt og þetta passa alveg við hegðun einræðisherra fyrri tíðar, þegar þeir voru að berjast til valda.  Íslenzka spegilmyndin sýnir þó bara blöðrusel. 

"Það er mjög alvarlegt mál, ef maður, sem er að fá fljúgandi fylgi í könnunum, og koma mörgum þingmönnum inn, sé með það að stefnu að ryðja Hæstarétt, og að því er virðist stjórnkerfið, af því að sá hópur er skilgreindur sem valdaklíka.  Það eru rosaleg orð."

"Það hefur gerzt í sögunni, þar sem fólk hefur misst samfélag sitt í svona, að þá hefur verið gripið til þess ráðs að búa eitthvað til, eins og 2. lýðveldið.  Við erum gerspillt samfélag."

Það kemur hvað eftir annað fram, að GSE gælir við hugrenningar um byltingu á Íslandi, og nú nefnir hann 2. lýðveldið, sem er e.t.v. skírskotun til Frakklands,en hann gæti haft 2. íslenzka lýðveldið í huga.  Þvílíkt og annað eins.  

"Telurðu, að dómsvaldið sé spillt ?"

"Ég tel, að það hafi skipulega verið settir inn menn í Hæstarétt, sem eru líklegir til þess að verja meint eignarhald stórútgerðarinnar.  Að það sé skipulagt samsæri.

Og ef það er þannig, að Hæstiréttur stoppar það, að almenningur fái að nota sínar auðlindir, þá verðum við að bregðast við því.  Ég er að benda á, að aðrar þjóðir hafi brugðizt við [með] því að stofna nýtt lýðveldi."

Hefur nokkurn tíma í Íslandssögunni verið efsti maður á nokkrum framboðslista, sem jafnskefjalaust boðar ofbeldisfulla stjórnarbyltingu ?  Sagnfræðingar geta svarað því, hvort t.d. Brynjólfur Bjarnason eða Einar Olgeirsson hafi nokkurn tíma opinberlega látið sér um munn fara annan eins ofbeldisþvætting og borinn er á borð fyrir íslenzka kjósendur fyrir Alþingiskosningarnar 2021, og blaðamenn Morgunblaðsins veittu lesendum blaðsins þarna innsýn í.  Hvílíkt endemis rugl !

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Bullustampar kveða sér hljóðs í landsmálum

Á enskri tungu er til orðið "Idiocracy", sem e.t.v. mætti snara á íslenzku með orðinu kjánaræði.  Þegar málflutningur ótrúlega margs fólks, sem gefur kost á sér til starfa sem fulltrúar þjóðarinnar á Alþingi fyrir þessar kosningar, ber fyrir sjónir eða eyru, fallast ýmsum hendur, því að engu er líkara en stefnan sé mörkuð undir áhrifum líffæraskaðandi eiturefna. Munum við þurfa að lifa í "kjánaræði" eftir næstu kosningar ?

Morgunblaðið birti 9. september 2021 úrdrátt úr Dagmálaviðtali Andrésar Magnússonar og Stefáns Einars Stefánssonar við formann þingflokks pírata, Halldóru Mogensen.  Þegar píratar komu fram á sjónarsviðið hérlendis, voru samnefndar hreyfingar í uppgangi í sumum öðrum löndum Evrópu, en þær hafa nú gufað upp eða sameinazt öðrum jaðarhreyfingum. Kjánar höfða yfirleitt ekki lengi til fólks, nema við sérstakar þjóðfélagslegar aðstæður, sem eru hvorki fyrir hendi á Íslandi nú né annars staðar í Evrópu.

Þá átti boðskapurinn eitthvað skylt við stjórnleysisstefnuna (anarkisma), en nú hefur orðið "metamorphosis" eða umbreyting á pírötum hérlendis, svo að þeir virka í pólitíkinni, hvort sem er í Reykjavík, þar sem alger óstjórn ríkir undir stjórn Samfylkingar, pírata, Viðreisnar o.fl., eða í landsmálum (á Alþingi), sem deild í Samfylkingunni. Það gengur vart hnífurinn á milli þeirra, enda er lýðskrum megineinkenni beggja.

Til að gefa nasasjón af bullinu, sem vellur upp úr pírötum, verður hér byrjað á enda úrdráttarins:

"Í tengslum við umræðuna um borgaralaunin telur Halldóra [Mogensen] þó einnig, að spyrja þurfi, hvort samfélagið eigi að leggja áherzlu á sköpun nýrra starfa. 

"Er það eitthvað, sem við eigum að vera að gera.  Eigum við að vera að setja rosalega mikla orku í að búa til störf fyrir fólk í stað þess að setja bara fjármagn í hendurnar á fólki og treysta þeim til að skapa störfin sjálf", spyr hún." 

Hér kveður við nýjan tón í stjórnmálunum á Íslandi og á Norðurlöndunum í heild.  Samkvæmt lífsviðhorfum pírata á hið opinbera ekki að auðvelda fyrirtækjunum nýsköpun til atvinnusköpunar á nokkurn hátt, heldur að senda öllum íbúunum yfir ákveðnum aldri ávísun frá ríkissjóði, sem dugi til "framfærslu", þegar stefnan er að fullu til framkvæmda komin. Þessi hugsun felur í sér purkunarlausan vilja til að bruðla með opinbert fé.  Hún mun leiða til vaxandi atvinnuleysis, óðaverðbólgu, taumlausrar skuldasöfnunar og mikillar óhamingju, enda hafa tilraunir í svipaða veru alls staðar farið í vaskinn, þar sem eitthvað í þessa veru hefur verið reynt. Hér er um að ræða siðferðilegt og hagfræðilegt glapræði.  Að stjórnmálaflokkur á Íslandi skuli leyfa sér að bera aðra eins vitleysu á borð fyrir kjósendur, sýnir, ásamt öðru, að það er stutt í kjánaræðið hér.  

Nú verður rakin byrjunin á úrdrættinum:

"Píratar tala líkt og áður um, að borgaralaun skuli tekin upp og að þeim sé ætlað að tryggja grunnframfærslu allra borgara landsins.  Halldóra Mogensen er þingflokksformaður flokksins á Alþingi og skýrir afstöðu hans í samtali á vettvangi Dagmála. 

Hún segir kostnaðarmat ekki liggja fyrir, verkefnið sé hugsað til langs tíma og verði að skoðast í heildarsamhengi grundvallarbreytinga á samfélaginu.  Hún telur þó rétt að stíga fyrstu skrefin nú þegar, sem geti falizt í hækkun persónuafsláttar, og að þeir, sem kjósi að standa utan vinnumarkaðar eða hafi ekki möguleika á þátttöku á þeim vettvangi, fái fjárhæð, sem svari til persónuafsláttarins, greidda út." 

Það er heilbrigt keppikefli allra vestrænna samfélaga og allra annarra iðnvæddra og þróunarsamfélaga, að nægt framboð sé af atvinnu fyrir alla á vinnumarkaðsaldri.  Það er jafnvel af sumum talið til mannréttinda að fá að vinna fyrir sér.  Píratar eru af öðru sauðahúsi.  Þeir vilja innleiða hvata til að vinna ekki.  Þar með ýta þeir undir leti og ómennsku og skapa alls konar heilsufarsleg og félagsleg vandamál, en þeir hafa sennilega ekki velt þessum neikvæðu hliðum borgaralauna fyrir sér. 

Það, sem fyrir þeim vakir, er að stöðva hagvöxt í efnahagskerfinu og draga úr einkaneyzlu. Þeir hafa ekki gert neina áhættugreiningu fyrir þetta "flopp" sitt, en það, sem við blasir, er versta efnahagsástand, sem þekkist, þ.e. "stagflation".  Hér yrði að prenta peninga til að standa undir ósjálfbærum útgjöldum ríkissjóðs, sem leiðir til hárrar verðbólgu, og hagkerfið mundi ekki standa í stað, heldur dragast saman. 

Ef píratar fengju að reka þessa stefnu sína "to the bitter end", þá yrði hér þjóðargjaldþrot, og Íslendingar mundu missa sjálfstæði sitt.  Allt dugandi fólk mundi flýja óstjórnina, en eftir sætu afætur og   kjánar. Það er makalaust, ef stjórnmálaflokkur, sem boðar slíka kollsteypustefnu, mun fá 10 %-15 % atkvæða.  Það sýnir, að pírötum hefur tekizt að pakka vitleysunni inn í umbúðir, sem fanga athygli allt of margra.  Dreifbýlisfólk sér þó flest, hversu ókræsilegt innihald glansumbúðanna er.  Það er einvörðungu fólk, sem ekki skynjar samhengi þjóðartekna og velmegunar, sem lætur glepjast af silkimjúkum falsáróðri pírata, eins og orð Halldóru Mogensen að ofan eru dæmi um. 

"[...] fyrsta skrefið gæti verið að hækka um kISK 25-30 á mánuði.  Að hækka um kISK 25 myndi kosta, að mig minnir, um 54 mrdISK/ár", útskýrir hún.  Innt eftir því, hvernig flokkurinn sjái fyrir sér að fjármagna þetta og frekari skref í átt að borgaralaunum, bendir hún á, að þessi breyting muni einna helzt nýtast hinum verst settu, sem muni því um leið verja peningunum í neyzlu, og því skili stór hluti fjármunanna sér aftur í ríkissjóð í formi skattgreiðslna."   

Hér kynnir Halldóra Mogensen til sögunnar upphaf stórfelldrar aukningar ríkisútgjalda, sem eru algerlega óþörf, í landi, þar sem ríkisútgjöld eru nú þegar í hæstu hæðum á alþjóðlega mælikvarða og kaupmáttur launa er með því hæsta, sem gerist í heiminum. Hún ber það á borð, að af þeim 180 þús. (180 k) viðtakendum, sem ofangreindar tölur hennar segja, að fái þessi borgaralaun (hvernig hafa píratar valið þá úr miklu stærri hópi fólks 18 ára og eldri ?), muni "hinir verst settu" nota upphæðina í neyzluaukningu og "stór hluti fjármunanna skila sér aftur í ríkissjóð".  "Verst settu" borga hins vegar engan tekjuskatt.  Hvað með alla hina, allt að 120 k ?  Hvers vegna fá þeir ekki náð fyrir augum pírata ?  Hvernig býst Halldóra við, að þeir muni verja auknum ráðstöfunartekjum sínum, þegar þeir fá að auki borgaralaun ?

Þessi ráðstöfun skattpeninga hins vinnandi manns er illa ígrunduð á tímum, þegar þjóðfélaginu ríður á að efla innviði sína á öllum sviðum. Slíkt kostar, en borgar sig á skömmum tíma.  

"Þrétt fyrir það er ljóst, að ef ríkissjóður ætlar sér að takast á hendur að greiða öllum, óháð vinnuframlagi, grunnframfærslu, mun það kosta hundruð milljarða króna.  Halldóra segir, að fjármagna megi það með bættu skattaeftirliti, hækkun veiðigjalda, þrepaskiptum fjármagstekjuskatti og fleiri kerfisbreytingum." 

  Með þessu svari sínu beit Halldóra Mogensen höfuðið af skömminni og sýndi fram á, svo að ekki er um að villast, að hún er alger glópur á þessu mikilvæga sviði, sem ekki á þess vegna nokkurt erindi á Alþing.  Hún er þó þingflokksformaður pírata, og segir það allt, sem segja þarf um þá tætingshjörð.  Ef grunnframfærslan nemur 350 kISK/mán og allir 18 ára og eldri eiga að fá þessa upphæð, þá nemur kostnaðurinn um 1250 mrdISK/ár.  Sparnaður kemur á móti, en nettó upphæðin gæti numið um 1000 mrdISK/ár eða öllum íslenzku fjárlögunum um þessar mundir.  Tekjustofnarnir, sem þingflokksformaðurinn nefnir, standa e.t.v. undir 5 %-10 % af kostnaðinum um stundarsakir, en svo munu þeir skreppa saman vegna ofsköttunar.  Vitleysan ríður ekki við einteyming á þessum bænum. Það er vaðið á súðum endalaust í botnlausri ósvífni, þar sem skákað er í skjóli deyfðar og doða kjósenda. Hvernig stendur á því, að a.m.k. 10. hver kjósandi skuli ætla að ljá þessari endileysu atkvæði sitt ?  Það er hætt að vera fyndið.

""Líka lán. Það er líka allt í lagi að segja það.  Það er allt í lagi að taka lán fyrir fjárfestingum.  Því [að] ef við erum að fjárfesta í fólki, eins og innviðum og öðru, þá erum við að gera það vegna þess, að það skilar sér til baka".  Bendir hún á, að það sé í samræmi við ákall Alþjóðagjaldeyrissjóðsins, sem telji, að ekki eigi að skera ríkisútgjöld niður vegna kórónuveirunnar, heldur örva hagkerfin með fjárfestingu og meiri umsvifum hins opinbera.  "Við megum leyfa okkur að fjárfesta þannig í framtíðarsamfélaginu", útskýrir Halldóra."   

Ábyrgðarleysi þingflokksformanns pírata gagnvart þeim, sem greiða verða lánin, er hrollvekjandi. Það vantar gjörsamlega botninn í hagfræðina hennar, enda virðist hún ekki bera skynbragð á þau fræði umfram meðalskynugan heimiliskött.  Hvers vegna er "allt í lagi að taka lán fyrir fjárfestingum" ?  Skilyrði þess er, að fjárfestingin skili lántakanum meiri arðsemi en nemur vaxtakjörum lánsins. Þarna skriplar hagfræði Halldóru á skötunni.

Auk þess fer þingflokksformaðurinn ranglega með hugtakið fjárfesting. Hún á við lán til rekstrar, þ.e. neyzlu heimilanna.  Villukenningar þingmanna af þessu tagi eru ekki til annars fallnar en að rugla almenning í ríminu. Það, sem hún hefur eftir AGS, á ekki lengur við.  Íslenzka ríkisstjórnin jók skuldir ríkissjóðs gríðarlega til að aðstoða fólk og fyrirtæki, aðallega í ferðageiranum, í Kófinu, en það er algerlega óábyrgt að halda lengra út á þá braut.  Hvað ætlar þessi Mogensen að gera, þegar næsta áfall ríður yfir ?  Þá grípur hún í tómt, því að ríkissjóður, sem stjórnað er í anda þessarar Mogensen, mun einskis lánstrausts njóta.

"Talsvert hefur borið á umræðu í kosningabaráttunni, að sækja megi miklar fjárhæðir í hækkun veiðigjalda.  Halldóra telur svo vera og innt eftir því, hver stærðargráðan á slíkri skattheimtu gæti orðið, segir hún:"Við vorum að tala um að tvöfalda auðlindagjaldið".  Í dag er viðmiðið það, að 33 % af afkomu útgerðarfyrirtækjanna fari í að greiða auðlindagjald, og því er Halldóra spurð, hvort hún boði 66 % sértækan skatt á hagnað sjávarútvegsins.

"Ég get ekki svarað þessu algjörlega 100 %.  Þegar þú ert að fara út í svona díteila (sic !) með tölur, þá er það eitthvað, sem við þurfum að gefa út fyrir kosningar ásamt kostnaðinum"."

Þetta er einfeldningslegri málflutningur en búast má við frá þingmanni, og er þá langt til jafnað.  Slengt er fram "tvöföldun veiðigjalda" án nokkurrar greiningar á því, hvaða áhrif slíkur flutningur fjármagns hefur á afkomu sjávarbyggðanna í landinu, á fjárfestingar sjávarútvegsfyrirtækjanna í nýjustu tækni til veiða og vinnslu, á orkuskipti sjávarútvegsins, á nýsköpun og þróun í átt til gernýtingar sjávarafurðanna og síðast, en ekki sízt, á samkeppnishæfni íslenzka sjávarútvegsins um fólk og fjármuni hér innanlands og um fiskmarkaðina erlendis.

Hagnaður í sjávarútvegi er hlutfallslega minni en að jafnaði í öðrum innlendum fyrirtækjum.  Þess vegna þykir pírötum og öðrum rekstrarrötum 33 % sértækur skattur á hagnað gefa of lítið, en auðvitað bætist almennur tekjuskattur við þetta, og skattspor sjávarútvegsins er gríðarlega stórt nú þegar.  33 % sértækur skattur á hagnað er mjög hátt hlutfall, og hærra hlutfall mun valda miklu tjóni á landsbyggðinni og hægja á hinni jákvæðu þróun, sem sjávarútvegurinn stendur alls staðar að. Hvers á sjávarútvegurinn og sjávarbyggðirnar að gjalda að verða beittur slíkum fantatökum af stjórnmálamönnum í Reykjavík, sem ekkert skynbragð bera, hvorki á útgerð né hagsmuni sjávarplássa. Þeir fara offari og brjóta jafnræðisreglu Stjórnarskrár með því að misbeita stjórnvaldi með þessum hætti gegn einni atvinnugrein.  Slíkt er siðlaust athæfi og víst er, að skamma stund mun sú hönd verða höggi fegin.    

 

 

    

 

 

Mannvitsbrekka Umhverfis- og skipulagsráðs Reykjavíkur

Það er engum blöðum um það að fletta, að núverandi formaður Umhverfis- og skipulagsráðs Reykjavíkur hefur svo sjaldgæfa sýn, og nýstárlegan skilning, á umferðarmálin, skipulag umferðarmannvirkja og ráðstöfun fjár til umferðarmála, að í annála er færandi. 

Hefðbundin þarfagreining og tæknilegt mat Vegagerðar ríkisins, þar sem færir verkfræðingar og hefðbundnir umferðarsérfræðingar sinna störfum sínum af kostgæfni, bliknar gjörsamlega í samanburðinum við speki Hjálmars, nokkurs, Sveinssonar, áhugamanns (amatörs) um skipulagsmálefni borga, um hönnun gatnakerfisins, einkabíla og önnur vélknúin og fótknúin farartæki, sem þar þurfa að komast leiðar sinnar bæði hratt (þó innan setts hámarkshraða) og örugglega.  Þó berst nú hvaðanæva að með vindinum, að keisari skipulagsmála borgarinnar sé nakinn, því að heilbrigð skynsemi og Hjálmar Sveinsson fara illa saman í herbergi.

Téð mannvitsbrekka lét þá speki úr vizkubrunni sínum fljóta á jólaföstunni 2016, að það þýddi ekkert að bæta nýjum akreinum við götur borgarinnar eða að reisa mislæg gatnamót á fjölförnum stöðum, af því að nýjar akreinar fylltust strax af bílum. Verkfræðingar hafa af þessu tilefni séð ástæðu til að rýna fræði sín argusaraugum, og niðurstaðan er sú, að fernt sé í stöðunni við þessar aðstæður, og kunni allir valkostirnir að vera sannir:

1. Mannvirkin eru of seint á ferðinni.

2. Mannvirkin eru of lítil.

3. Keisarinn er ekki í neinu.

4. Hjálmar er barn í nýju ævintýri villta vinstrisins.

Árið 2012 gerði borgarstjórn furðusamning við Vegagerðina, þar sem sérvizka meirihlutans fær að njóta sín til fullnustu á kostnað hagsmuna borgarbúa og allra hinna, sem vilja og þurfa að reka erindi sín á bílum sínum í borginni. Samningur sérvitringa/amatöra borgarinnar var um að fá 1,0 miakr/ár frá Vegagerðinni "til að byggja upp almenningssamgöngur". 

"Gegn þessu muni Reykjavík ekki ráðast í stórar framkvæmdir á borð við mislæg gatnamót. Aukinheldur segir Hjálmar sérfræðinga segja það engu breyta, þótt byggð verði mislæg gatnamót, því að framtíðarspár um umferðarþunga sýni, að gatnakerfið muni springa, ef umferð einkabílsins eykst á sama hraða og hún hefur gert liðna áratugi."

Til að láta kné fylgja kviði hefur téður Hjálmar látið fjarlægja öll ógerð mislæg gatnamót af Aðalskipulagi borgarinnar.  Hér eru mikil firn á ferð og skemmdarverk unnið á borginni, lífæðum og lífsgæðum hennar í nafni fáfræði og svo stækrar forræðishyggju, að minna tekur á "Rauðu khmerana" í Kambódíu um árið, sem knýja vildu alla þjóðfélagsþróun til baka til sjálfsþurftarbúskapar undir merkjum félagshyggju og eins foringja. 

Í tilviki skipulagsfyrirbrigðisins Hjálmars Sveinssonar - sem er áhugamaður um reiðhjólið sem helzta fararskjóta borgarbúa og sem þess vegna og af mörgu öðru mætti kenna einnig við "Rauðu varðliðana" í Kína Maos (les Reykjavík Dags), og skolað hefur ásamt fleiri furðudýrum í dýragarð Ráðhússins í Reykjavík á vegum Samfylkingarinnar - er um að ræða blint hatur hans á hinni vestrænu "blikkbelju", sem endurspeglast í eftirfarandi orðum hans í þættinum, "Ísland í býtið", á messu hins sunnlenzka og heilaga Þorláks Þórhallssonar, Skálholtsbiskups, að vetri, 2016:

"Til hvers höfum við samgöngukerfi ?  Það er til að koma fólki og vörum á milli staða.  Það er ekki til þess að koma þessum járnhylkjum, sem heita bílar, á milli staða", sagði Hjálmar.

Hjálmari, þessum, er bezt að byrja á að kenna "Gagn og gaman". Síðan kemur "Litla gula hænan", en hún verður honum, félagshyggjumanninum, um megn: 

Fólk hefur fjárfest háar upphæðir í bifreiðum.  Það er hjá fæstum til gamans eins gert, heldur til að nýta þessi tæki til gagns.  Í því felst, að fjárfestirinn er í góðri trú um, að yfirvöld samgöngumála í viðkomandi sveitarfélagi muni sjá til þess, að bíllinn hafi fullt notagildi við að komast tafalítið í og úr vinnu, við að ferja börnin í og úr leikskóla eða í annars konar skóla eða frístundastarfsemi, svo og til að sinna innkaupum og öðrum þörfum heimilisins.

  Hvaðan kemur yfirvöldum leyfi til að nýta völd sín til að beita öllum ráðum til að tefja þessar ferðir og gera þær eins dýrar, mengandi og óöruggar varðandi tímasetningar, líkamstjón og eignatjón, og hugsazt getur ?  Til þess hafa yfirvöld alls enga lýðræðislega heimild, þótt Dagur kunni að hafa gefið Hjálmari þessa heimild, og fólk á að kasta slíkum yfirvöldum út í hafsauga við næstu "stoppistöð", sem eru næstu sveitarstjórnarkosningar. Farið hefur fé betra mun þá hrökkva upp úr mörgum ökumanninum. 

Hér er ekki við yfirvöld samgöngumála landsins og Vegagerðina að sakast, því að Vegamálastjóri hefur í raun lýst furðu sinni á ráðslagi Reykjavíkurborgar og telur brýnt að hefja strax undirbúning að mislægum gatnamótum, þar sem Bústaðavegur og Reykjanesbraut mætast, en þar er gripið í tómt, því að af hugsjónaástæðum hefur Reykjavíkurborg þetta mannvirki ekki á Aðalskipulagi sínu. Það eru þess vegna ekki sérfræðingar Vegamálastjóra, sem halda því fram, að engu breyti að byggja mislæg gatnamót, því að þau fullnýtist svo fljótt. Slíkt datt reyndar engum í hug.

Hverjir eru þá þessir sérfræðingar, sem téður Hjálmar ber fyrir sig, þegar hann veður elginn ?  Gaman væri að horfa framan í þann sérfræðing í umferðarmálum, sem heldur fram slíkri þvælu.  Á meðan enginn kannast við krógann, verður hann eignaður Hjálmari Sveinssyni, einum, þótt viðurkenna megi, að Dagur kunni að hafa komið við sögu. Þó segja sumir, að Heilagur andi hljóti að hafa verið að verki; svo yfirnáttúrulegt sé málið allt. 

Hvar sér þess stað, að téður Hjálmar hafi nýtt fjárframlög frá Vegagerðinni til að þróa í Reykjavík vistvænar samgöngur ?  Í Reykjavík slíta engin farartæki malbikinu í sama mæli og stórir strætisvagnar, sem liðast um göturnar mjög illa nýttir og eru í flestum tilvikum enn dísilknúnir.  Mengun og viðhaldskostnaður vegna þessara farartækja er gríðarleg.  Hjálmari hefði verið nær að nýta umrætt fé til að lagfæra þetta og panta stutta, rafknúna vagna, og þróa rafhleðslustöðvar og hröð rafgeymaskipti fyrir þá, enda mundu slíkir léttvagnar anna þörfinni lungann af gangtíma strætisvagnanna.  

Ef téðum Sveinssyni hefði einhver framsýni verið gefin og ef hann væri ekki blindaður af hatri á einkabílnum, þá hefði hann gert skuldbindandi samning við OR-Orkuveitu Reykjavíkur um, að hún hæfist þegar í stað handa við þróun dreifikerfis síns, gegn fjárframlögum frá borginni (Vegagerðinni), til að þróa nauðsynlega hleðsluaðstöðu í þéttbýlum hverfum borgarinnar fyrir rafknúna einkabíla.  Einkabíllinn á að meirihluta til að geta verið orðinn tiltölulega umhverfisvænn, ódýr í rekstri og knúinn með innlendum orkuberum innan aldarfjórðungs.

Mesta framfaraskrefið og bezta nýting fjármagnsins er hins vegar fólgin í því að setja ein 10 mislæg gatnamót á Aðalskipulag Reykjavíkur og fjölga akreinum í samráði við Vegagerðina og hefjast strax handa við deilihönnun og útboðslýsingar og tímasetja hverja framkvæmd með Vegagerðinni.  Áður en að því kemur er þó bráðnauðsynlegt að losna við Hjálmar Sveinsson og Dag Bergþóruson úr valdastöðum í höfuðborginni. 

  

 

Í kjölfar prófkjörs

Vart er hægt að sökkva dýpra við framkvæmd prófkjörs en Pí-ratar hafa gert að þessu sinni í aðdraganda þingkosninga.  Þeir hafa framkallað endurtekningu prófkjörs til að breyta niðurstöðu fyrri atrennunnar.  Eftir hana var sigurvegari prófkjörsins sakaður um smölun inn í flokkinn, en erfitt er að sjá, að fjölgun flokksfélaga geti verið á skjön við lýðræðið.  Þetta bann við smölun ber vitni um furðulegan púrítanisma, og er tilraun "nómenklatúrunnar", valdaklíkunnar í flokkinum í anda bolsévíka til að viðhalda völdum í þröngum hópi, en þátttakan í prófkjörum pí-rata var alls staðar mjög lítil og í engu samræmi við fylgi, sem þeir hafa hingað til verið að mælast með. 

Það er ekki nóg með þetta, heldur var gerð tilraun til að sanna "smölun" sigurvegara prófkjörsins í NV með því að rekja stuðningsatkvæði hans til afraksturs smölunarinnar.  Sýnir þetta algert dómgreindarleysi Pí-rata, því að með þessu ganga þeir á svig við reglur persónuverndar og lög um leynilegar atkvæðagreiðslur.  Virðingarleysi Pí-rata fyrir lögum og reglum skýtur hvað eftir annað upp kollinum.

Fólk í Pí-ratahreyfingunni hefur vitnað um það, að furðufyrirbærið Birgitta Jónsdóttir hafi ekki linnt látum, heldur hringt og sent skeyti til að reyna að koma gæðingi sínum í efsta sæti listans í NV.  Hafi hún verið með dylgjur í garð sigurvegarans, sem passa við orð Helga Hrafns, þingmanns Pí-rata, um, að hún rægi fólk bæði oft og mikið.  Téð Birgitta þrætir svo fyrir allt saman og kannast ekkert við gjörninga, sem hópur fólks ber upp á hana.  Það er ástæða til, eftir þetta, til að líta á téða Birgittu sem ómerking án nokkurrar félagslegrar færni.  Að hún skuli tróna efst á lista Pí-rata í Reykjavík með 15 % fylgi í það sæti er furðulegt.

Pí-ratahreyfingin hefur nú opinberað sig sem miðstýrt apparat "flokkseigenda", þar sem ekkert mark er tekið á beinu lýðræði, ef niðurstaðan er ekki að skapi "flokkseigenda", þar sem gegnsæi ákvarðanatöku er mjög af skornum skammti og stefnumál eru á reiki.  Þetta er umfjöllunarefni forystugreinar Morgunblaðsins, 12. september 2016,

"Bakherbergi Pírata":

"Prófkjör var haldið, og svo var reynt að fá því breytt eftir kjörið, og loks þvingað fram endurkjör til að losna við óæskilegan frambjóðanda.  Þegar þessu var lokið og gagnrýni kom fram frá fólki í ábyrgðarstöðum í flokknum, var einn gagnrýnandinn lokaður inni í bakherbergi með kapteininum til að útkljá málið. 

Niðurstaðan var sú, að gagnrýnandinn, sem hafði verið afar skýr áður og sagðist hafa vitni að samskiptum sínum við kapteininn, baðst afsökunar á orðum sínum og óskaði flokknum velfarnaðar.  Hann bætti því svo við, að hann hefði lokið afskiptum af stjórnmálum."

"Hvers konar forystumenn eru það, og í hvers konar flokki, sem geta setzt með þessum hætti ofan á gagnrýnendur.  Og hvernig fer þessi atburðarás saman við grunnstafnu flokksins."

Svör blekbónda eru á þann veg, að kapteinninn, Birgitta Jónsdóttir, er uppvakningur úr fjarlægri fortíð flokksræðis, sem minnir mest á bolsévisma.  Forystumennirnir eru siðblindir og kunna þar af leiðandi ekki skil á réttu og röngu.  Í augum heiðarlegs fólks hlýtur þessi hjörð að hafa glatað trausti og trúverðugleika.

Fjölþætt óánægja ríkir innan Samfylkingarinnar eftir prófkjör þar í viku 36/2016.  Aðallega hefur þar borið á óánægju kvenfólksins, þó að RÚV hafi láðst að gera því máli hátt undir höfði í fréttatímum sínum.  Sumar eru konurnar óánægðar með lítið brautargengi og hafa jafnvel í kjölfarið alveg hrokkið úr skaptinu, pólitíska, sbr Ólínu Kjerulv, doktor í göldrum að vestan.  Sumar þeirra eru "hundfúlar" yfir því að hafa verið færðar niður á lista.  Ein sagði ástæðuna þá, að hún væri "gömul kerling", og átti þar við, að Samfylkingin treystir engan veginn hinu beina lýðræði til að velja á lista sína, heldur viðhefur þá forræðishyggju, að listinn verði að endurspegla ákveðna aldursdreifingu og kynjaskiptingu.  Ein þeirra, sem varð fyrir barðinu á þessu, vill nú afnema þessar reglur, af því að þær hafi þegar gert sitt gagn, en geri nú ógagn. 

Prófkjör af þessu tagi eru forneskjulegur skrípaleikur, þar sem "flokksapparatið" telur sig þess umkomið að gefa "grasrótinni" langt nef í kjölfar prófkjörs.  Allt upphafna talið um lýðræðisást og að treysta fólkinu fyrir ákvarðanatöku með beinu lýðræði er innantómur fagurgali.  Það er ekkert að marka  smjaður slíkra stjórnmálaflokka fyrir kjósendum.

Þann 10. september 2016 hélt Sjálfstæðisflokkurinn sín prófkjör á Suðurlandi og í Kraganum.  Sjálfstæðisflokkurinn leyfir "smölun" í flokkinn, en það er hins vegar ómögulegt að rekja atkvæði í prófkjöri Sjálfstæðisflokksins til þeirra, sem atkvæðin greiddu; alveg öndvert við Pí-ratahreyfinguna. 

Það var mikið líf í prófkjörsbaráttunni, enda kom í ljós, að breytingar urðu á listum, sem flokksmenn völdu fólk á þennan dag.  Hefur niðurstaðan fengið fulltrúa Landssambands Sjálfstæðiskvenna til að fara fram á breytingu á skipan lista á Suðurlandi og í Kraganum, væntanlega til að auka líkur kvenna á að hreppa þingsæti í haust.  Hvaða kona eða karl, ef því er að skipta, vill láta færa sér þingsæti á silfurfati ?  

Ef það er leyfilegt að hnika til eftir á röðun á lista á grundvelli kynferðis, þá hefur líka verið leyfilegt fyrir konurnar að sameinast um konur í ákveðin sæti.  Það var t.d. ekki gert í Kraganum, heldur börðust þær þar hver við aðra um sömu sætin.  Þar af leiðandi dreifðust atkvæðin mjög á kvenfólkið, og því fór sem fór gegn öflugum körlum.  Það er fráleitt, að kosið hafi verið gegn konum, flestir hafa væntanlega haft góða blöndu fólks á sínum prófkjörsseðli. Í Kraganum stóð mikið úrval fólks af báðum kynjum flokksmönnum til boða til að velja á milli, og valið var erfitt.  Lögmál tölfræðinnar eru miskunnarlaus, og í næstu atrennu, fyrir kosningar á eftir þessum, getur skipting atkvæða á milli kynja fallið með öðrum hætti. 

Andstæðingar Sjálfstæðisflokksins skreyta sig með stolnum fjöðrum lýðræðisástar sem iðkendur beins lýðræðis.  Það eru ósannindi, eins og hér hefur verið rakið, og ekki tekur því að minnast á forræðisflokkinn Vinstri hreyfinguna grænt framboð, garminn Viðreisn eða aðra "uppstillingarflokka".  Sjálfstæðisflokkurinn einn ástundar beint lýðræði, þ.e.a.s. meginaðferð hans við val á framboðslista til Alþingis er prófkjör, þar sem dómur flokksmanna hefur verið endanlegur í hvert skipti án tillits til kosningaþátttöku.  Hvernig halda menn, að þátttakan yrði, ef vikið yrði frá þessu ?   

 

 

Aflátsformaður skriftar

Nú hafa þau undur og stórmerki orðið, að formaður Jafnaðarmannaflokks Íslands hefur sent út í eterinn bréf, þar sem hann tíundar axarsköpt flokksins síns á síðasta kjörtímabili, þegar hann fór með stjórnarforystu.  Er ekki að orðlengja það, að formaðurinn tekur þar undir með þáverandi stjórnarandstöðu um, að efnistök við öll helztu málefni hinnar afspyrnulélegu ríkisstjórnar Jóhönnu Sigurðardóttur hafi verið mistökunum mörkuð. Formaðurinn virðist þarna vera í hlutverki hins iðrandi syndara, en þar sem hann kennir öðrum um ófarir Samfylkingarinnar, er iðrunin ósannfærandi og þess vegna loku fyrir það skotið, að hann og flokkur hans verðskuldi nokkra syndakvittun frá almenningi, sem hefur í mörgum tilvikum mátt líða fyrir afglöpin.

Það er ástæða til að gefa gaum að téðum mistökum hins aflátandi formanns, því að um sögulegan syndalista er að ræða, hvað sem öðru líður.  Framarlega í bréfinu kemur sú furðustaðhæfing, að við "settum Íslandsmet í samgönguframkvæmdum".  Hið rétta er, að ríkisstjórn Jóhönnu skar allar framkvæmdir niður við trog, og ástand ríkiseigna ber þess enn merki.  Þá skrifar aflátsformaðurinn, að "við gengum inn í valdakerfi hinna gömlu flokka (2007)".  Samfylkingarfólkið hafði sem sagt ekki bein í nefinu til að snúa einu né neinu kerfislega til betri vegar, þrátt fyrir allan fagurgalann fyrir kosningar, og mistökin verður þess vegna að skrifa á kerfið, þ.e. á alla hina.  Þetta er svo ódýr og ómerkilegur málflutningur, að engu tali tekur.  Hann sýnir í sjónhendingu, að forystufólk Samfylkingar er engan veginn til forystu fallið og þess vegna í engu treystandi í stjórnmálum. 

1. "Kjarninn okkar:   Við misstum það nána samband, sem við höfðum haft við verkalýðshreyfinguna og talsambandið við atvinnulífið."                 Þetta er þvættingur.  Samfylkingin hefur aldrei átt náið samband við verkalýðshreyfinguna.  Hún er flokkur menntamanna á ríkisjötunni.  BHMR er skjólstæðingur Samfylkingarinnar. Þar er kjörorðið að meta menntun til launa, en með því að berjast fyrir því, er Samfylkingin að berjast fyrir auknum ójöfnuði í samfélaginu.  Það gengur ekki að bera kápuna á báðum öxlum, þ.e. að borga fyrir námsgráður og samtímis að þykjast vilja aukinn launajöfnuð.  Þetta sambandsleysi Samfylkingarinnar við atvinnulífið og hræsnin í málflutninginum ásamt ásamt eintómum þokulúðrum í forystunni, sbr Dag B. Eggertsson og verk hans í borgarstjórn, eru meginskýringin á hrakfallasögu flokksins.
2. "Icesave: Við studdum samning um Icesave, sem varði ekki ýtrustu hagsmuni þjóðarinnar, og mæltum gegn þjóðaratkvæðagreiðslu um hann."          Fyrsti Icesave-samningurinn voru svo hrapalleg mistök að hálfu stjórnvalda, að jafna má við landráð, enda virtust annarleg sjónarmið vera höfð í fyrirrúmi, sem miðuðu að því að friðþægja kröfuhafana og Evrópusambandið, sem gerði allt, sem í þess valdi stóð, til að tryggja ríkisábyrgð á bankaskuldum hvarvetna í Evrópu.  Þrátt fyrir að eignir slitabús Landsbanka Íslands hafi dugað til að greiða allan höfuðstól skuldanna við Breta og Hollendinga, þá hefðu samt fallið 208 milljarðar kr á ríkissjóð þann 5. júní 2016 vegna vaxtakostnaðar. Þáverandi stjórnarandstaða Sjálfstæðisflokks og Framsóknarflokks reyndi mikið til að koma vitinu fyrir ríkisstjórn Jóhönnu í Icesave-málinu, þ.á.m. með þingsályktunartillögu um að halda þjóðaratkvæðagreiðslu um málið, en einstrengingshátturinn reið þá ekki við einteyming, og slíkt er eðli vinstri flokka, sem til valda brjótast.
3. "Aðildarumsóknin:   Við byggðum aðildarumsókn að ESB á flóknu baktjaldasamkomulagi, sem aldrei hélt, í stað þess að fá skýrt umboð frá þjóðinni til að fara í aðildarviðræður, sem hefði bundið alla flokka við umsóknarferlið."  Þessi lýsing á málsmeðferð í örlagaríku máli, þar sem Samfylkingin stefndi á að færa ákvarðanatöku um lífshagsmuni íslenzku þjóðarinnar frá Reykjavík og niður til meginlands Evrópu, Brüssel eða annarra staða, sýnir í hnotskurn fyrirlitningu þingflokks Samfylkingarinnar á nærlýðræði og beinu lýðræði. Forgangsröðunin er flokkshagsmunir fyrst, og þjóðin getur síðan étið það, sem úti frýs. Fyrirlitning flokksins á þingræðinu hefur oft komið skýrt fram, en þarna krystallaðist hún í "kattasmölun", sem gekk svo langt, að "kettirnir" komu rófustýfðir í pontu, mæltu fyrst gegn aðild Íslands að Evrópusambandinu, en samþykktu svo aðildarumsóknina á grundvelli heimskulegustu kenningar íslenzkra utanríkismála "að kíkja skyldi í pakkann", en fulltrúar ESB hafa samt margítrekað við Íslendinga, að fullt gegnsæi ríki frá fyrstu stundu um, hvað í pakkann verði sett, þó að um gildistökuna, aðlögunartíma að innihaldinu, megi semja.  Þessi kattarþvottur Árna Páls dugir ekki til að sannfæra nokkurn mann um, að Samfylkingin mundi ekki leika nákvæmlega sama leikinn aftur, fái hún til þess aðstöðu, því að þetta eru hin "náttúrulegu" vinnubrögð vinstri manna.
4. "Skuldir heimilanna:  Þegar fólk var að drukkna í skuldafeni, tókum við að okkur í of ríkum mæli að útskýra fyrir fólki, að það ætti að borga skuldirnar sínar í stað þess að taka okkur stöðu með fólki gegn fjármálakerfi."   Í ríkisstjórn  Geirs Haarde fór Samfylkingin með bankamálin og gerði ekkert til að draga úr tjóni heimilanna.  Sú vinna var unnin síðar, aðallega af sjálfstæðismönnum, með frumvarpi og síðar lagasetningu, sem kallast Neyðarlögin.  Í ríkisstjórn Jóhönnu gekk Samfylkingin leynt og ljóst erinda fjármagnseigenda, kröfuhafa föllnu bankanna, og kórónaði axarsköpt sín á þessu sviði með því að afhenda þeim bankana tvo, Aríon- og Íslandsbanka, sem ríkið þó hafði lagt til endurreisnarféð. Hefur oft minni afbrotaferill en þessi verið rannsakaður. Fólk er enn að súpa seyðið af Árna Páls-lögunum, svonefndu, og hversu margar fjölskyldur skyldu hafa misst aleiguna í gin bankanna vegna þessara ólaga, sem Hæstiréttur dæmdi, að stríddu gegn Stjórnarskrá, en hafa samt ekki verið numin úr gildi af Alþingi.  Allur þessi viðbjóðslegi hernaður Samfylkingarinnar gegn fólkinu í landinu var samt öðrum að kenna, af því að "við tókum að okkur", þ.e. einhverjir fólu ráðherrum og þingmönnum Samfylkingarinnar að haga sér eins og "bestíur".  Lágkúran ríður ekki við einteyming á þeim bænum.
5. "Fiskveiðistjórnun:     Við lofuðum breytingum á fiskveiðistjórnunarkerfinu, en týndum okkur í langvinnum samningum fyrir luktum dyrum við samstarfsflokkinn um útfærslur á breytingum, sem strönduðu svo hver á eftir annarri.  Þess í stað hefðum við sem lýðræðisflokkur átt að leita til almennings um stuðning í glímunni við sérhagsmunaöflin."  Hér er eðli vinstri flokksins rétt lýst, hallur undir baktjaldamakk með gegnsæi á vörunum og ábyrgðarlaus um mestu lífshagsmuni þjóðarinnar, fiskveiðarnar.  Það er hent upp í loftið alls kyns ómótuðum hugmyndum um annars konar skipan fiskveiðanna, þótt aflahlutdeildarkerfið hafi gefizt frábærlega, og svo við lendinguna brotna þær allar í mél, af því að þær reynast með öllu óraunhæfar, hagfræðilegt óráð og byggðaleg rústun. Gríðarlegu púðri var þarna eytt í tóma vitleysu.  Þetta sýnir svart á hvítu, að þingflokkur Samfylkingarinnar "kunni ekki réttri hendi í rass að taka" og kann ekki enn.
6. "Stjórnarskráin:  Við höfðum forgöngu um stjórnarskrárbreytingar, en drógum það allt of lengi að áfangaskipta verkefninu til að koma mikilvægustu breytingunum í höfn.  Ég tók um síðir af skarið, en í stað þess, að samtalið væri lifandi og allt uppi á borðum, var upplifun fólks sú, að ég hefði brugðizt og fórnað málinu og allt hefði klúðrazt."   Þetta er í meira lagi ruglingslegur texti um mál, sem var einn allsherjar Samfylkingarsirkus frá upphafi til enda.  Þetta er þyngra en tárum taki, því að málefnið er ekki léttvæg málfundaræfing, heldur grundvallarlög ríkisins.  Samfylkingin er svo kolrugluð í ríminu, að henni þóknaðist að setja breytingaferli grundvallarlaganna í eitt samfellt lýðskrumsferli, þar sem horft var algerlega framhjá því réttarfarslega öngþveiti, sem leitt getur af hrákasmíð, þar sem hrossakaup eru venjan.  Bezt fer á því hér sem endranær að gæta faglegra sjónarmiða, eins og hægt er að koma þeim við, og í þessu tilviki þá að setja valinkunnum hópi stjórnlagafræðinga að endurskoða afmarkaða þætti Stjórnarskráarinnar í ákveðnu augnamiði.  Þeir gæta þá að því, að lögræðileg samfella sé í breytingunum og að þær stangist ekki á við aðrar greinar Stjórnarskráarinnar, alþjóðlega samninga eða þekkta dóma, t.d. Mannréttindadómstóls Evrópu.  Leið Samfylkingarinnar að semja algerlega nýja og tætingslega Stjórnarskrá var fallin til að skapa djúpstæða réttaróvissu og flókin málaferli í landinu.  Hún var þess vegna sízta leiðin, sem hægt var að velja.  Minnir þetta á efnafræðikennarann í MR, Þórarin að nafni, sem var með nemanda uppi við töflu, og þar voru 2 kostir, sem nemandinn átti að velja á milli.  Hann valdi ranga kostinn.  Þá sagði Þórarinn, að þar skildi á milli greindra og heimskra nemenda, að sá greindi veldi fremur rétta kostinn, en sá heimski skyldi ætíð velja verri kostinn.

Það er hægt að lýsa umræddu dæmalausa bréfi aflátandi formanns Samfylkingarinnar með einu orði: hræsni.        

 

 

Pí*ratar

Það er kunnara en frá þurfi að segja, að frá dögum grísku heimspekinganna og stærðfræðinganna, sem uppi voru nokkrum hundruðum ára fyrir Krists burð og voru upphafsmenn rökhyggjunnar í vestrænni menningu, hefur hlutfallið á milli ummáls hrings og þvermáls hans verið þekktur fasti og kallaður Pí.

Pí er þó óræð tala, því að það er ekki hægt að tákna hana  með heilli tölu og endanlegum fjölda aukastafa, en góð nálgun er 3,1415. Fyrirsögnin þýðir þá rúmlega þrefaldur rati, og af öllum sólarmerkjum að dæma er það ekki of í lagt um stjórnmálamennina, sem kalla sig pírata. Þeir eru líka óræðir, enda oft á tíðum eins og geimverur úr einhverjum gerviheimi tölvuleikjanna. 

Nýlega varð kapteini pí*rata á Íslandi hroðalega á í messunni, en af einhverhum ástæðum, sem þessum blekbónda er hulið sjónum, líkti hún Skagafirði við Sikiley á Ítalíu.  Heimskulegri samanburð er vart hægt að hugsa sér, en þarna átti að vera einhvers konar skírskotun til réttarfarsins á báðum stöðum.  Mann setur hljóðan, en þetta fyrirbrigði, téður kapteinn, situr á Alþingi og rífur þar iðulega stólpakjaft og hagar sér dólgslega í púlti. 

Það, sem á Skagfirðinga, aðra Norðlendinga og landsmenn alla er lagt með fíflaganginum, sem viðgengst á þjóðþinginu að hálfu allra stjórnarandstöðuflokkanna, er þyngra en tárum taki. Kapteinninn má þó eiga það, að hún hefur beðið Skagfirðinga afsökunar á téðu frumhlaupi sínu, og enginn skilur hugrenningatengslin.

Út er komin bók eftir Margréti Tryggvadóttur, Útistöður, þar sem hún lýsir eldfimu sálarástandi félaganna í flokksnefnum, sem voru forverar Pí*rataflokksins.  Þar voru rýtingar ótt og títt á lofti og félagsþroski af skornum skammti.  Téður "kapteinn" virtist hafa litið á sig sem "prímadonnu", sem sjálfkjörin væri til að þvælast út um allar koppagrundir á kostnað skattgreiðenda, m.a. á Allsherjarþing Sameinuðu þjóðanna.   

Afstöðuleysi pí*ratanna til þingmála hefur líka vakið athygli.  Hafa þeir fært fámenni þingflokksins sem skýringu á þessu undarlega og himinhrópandi skoðanaleysi á þingmálum, sem til umfjöllunar eru hverju sinni. Þeir hafa þó verið drjúgir í umræðum um fundarstjórn forseta, enda lýðræðisástin borin í merg og bein.  Fámennisútskýringin er út í hött, því að þingmönnum ber að taka afstöðu til mála sjálfir og gera upp hug sinn á einstaklingsgrundvelli, grundvelli eigin samvizku, en ekki þess, sem aðrir í þingflokkinum kunna að hafa um málið að segja.  Þetta er aumlegt yfirklór hjá þeim. Engu er líkara, en þeir upplifi sig í gagnvirkum tölvuleik, þar sem þeir setji leikreglurnar sjálfir.  Margt er nú þröngsýnt, sem á þingið er valið og víða er asklok fyrir himin, en pi*ratarnir fylla þann flokk manna, sem eru svo firrtir, að þeir lifa í gerviheimi, sem þeir halda, að sé raunheimur.   

Sama er að segja um mætingar þeirra á þingnefndafundi.  Hún er afspyrnu léleg.  Þeir virðast einfaldlega vera húðlatir við þingstörfin, enda liggja rætur píratahreyfingarinnar hjá stjórnleysingjum, sem hafa aldrei haft gáning á þingræðinu.  Að vilja fjölga í þessu liði á Alþingi er þess vegna fullkomlega óskiljanlegt, nema sem sviðsetning á grískum harmleik. Víkur nú sögunni að Pí sem leiðréttingarstuðli opinberra kostnaðaráætlana.

Gárungarnir segja, að opinberar íslenzkar kostnaðaráætlanir megi margfalda með Pí til að fá út lokakostnað.  Þetta er ekki út í hött, og það er hægt að tilfæra nýlegt og þekkt dæmi, sem styður þetta, þó að hlutfallið sé ekki nákvæmlega sá flatarmálsfræðilegi fasti Pí. Um er að ræða Hörpuna.  Áætlaður kostnaður Hörpunnar árið 2002 var ISK 9´736´000´000 eða rúmlega ISK 9,7 milljarðar (mia).  Raunverulegur kostnaður árið 2010 nam hins vegar ISK 28,0 miö, og lætur nærri, að hlutfallið sé 2,9, sem er tæplega Pí.

Þetta leiðir auðvitað hugann að stórverkefni, sem mjög hefur verið í umræðunni, en er undirorpið gríðarlegri tæknilegri og fjárhagslegri óvissu, þar sem svo langur og djúpt liggjandi sæstrengur hefur aldrei verið lagður sem strengurinn Ísland-Skotland, sem nú er verið að kanna hafsbotninn fyrir að hálfu enskra fjárfesta, að sagt er. Reka þarf þennan 1200 km langa sæstreng á jafnspennu, sem er svo há, að engin þekkt plasteinangrunarefni þola slíkt, heldur brotnar einangrunargildið fljótlega niður. Flutningstöpin minnka hratt (kvaðratískt) með rekstrarspennu, og þar af leiðandi verður rekstrarspennan mikilvæg fyrir hagkvæmnina. 

The Economist hefur birt kostnaðartöluna USD 6,0 mia með öllum tengibúnaði, en án virkjana.  Ketill Sigurjónsson, sem lætur sig orkumál miklu varða, opinberlega, og ritar mikið um þetta hugðarefni sitt á vefsetur sitt, véfengir þessa tölu og telur hana of háa. Hann gefur þar með lítið fyrir varúðarreglur um kostnaðaráætlanir, þegar mikil tæknileg óvissa á í hlut, eins og á við um sæstrenginn og fylgibúnað hans.  Dr Baldur Elíasson, verkfræðingur, er annarrar hyggju og sagði í viðtali við Morgunblaðið, 24. júní 2014, að áætlað hafi verið, að téður sæstrengur kosti USD 5,0 milljarða. "Það er, að mínu mati allt of lág tala", sagði dr Baldur, sem áætlar kostnaðinn "tvöfalda þá tölu og sennilega meira".  Þá eru menn komnir með Pí sem leiðréttingarstuðul á talnabilið, sem téður Ketill veifar, á þetta risaverkefni á íslenzkan mælikvarða, sem næmi þá einni landsframleiðslu Íslands á ári, og eru þó virkjanirnar enn ótaldar.

Fjarri fer, að allt of lágar kostnaðaráætlanir séu séríslenzkt fyrirbæri; skárra væri það.  Hér verða talin nokkur erlend dæmi, og er hlutfall lokakostnaðar og kostnaðaráætlunar sýnt með:

1. Óeruhúsið í Sidney: 14
2. Höfuðstöðvar norska seðlabankans: 4,4
3. Hiawatha járnbrautarlínan í Minneapolis: 1,9
4. Neðanjarðarlestakerfi Kaupmannahafnar: 1,5
5. Járnbrautarlínan Boston-New York-Washington: 1,3

Meðaltal þessarar upptalningar er 4,6, sem er rúmlega Pí.  Athygli vekur, að af þessum 5 stórverkefnum eru 3 járnbrautarlínur. 

Nú vill svo til, að nýlega hefur verið gerð kostnaðaráætlun um hraðlest á milli Flugstöðvar Leifs Eiríkssonar og samgöngumiðstöðvar í Vatnsmýri. Það er sem sagt áhugi fyrir þessu verkefni í vissum pólitískum kreðsum, en enginn einkaaðili hefur gefið sig fram til fjárfestingar. Verkið felur í sér lagningu tvöfaldra teina fyrir lest, sem gæti náð yfir 200 km/klst hraða, göng undir Straumsvík, sem kæmu upp í Vatnsmýri auk Lækjargötu í Hafnarfirði, við Vífilsstaði í Garðabæ og Smáranum í Kópavogi, ásamt rafmagnseimreiðum, farþegavögnum og flutningavögnum.  Hugmyndafræðin að baki er græn, þ.e. að spara jarðefnaldsneyti og minnka losun gróðurhúsalofttegunda. 

Runólfur Ágústsson hjá Ráðgjöf og verkefnastjórnun er forsprakki verkefnisins.  Eftir honum er haft baksviðs í Morgunblaðinu þann 6. júní 2015 á bls 26 við hlið leiðarans:

"Við erum að tala um að draga úr notkun á innfluttu eldsneyti og nota þess í stað rafmagn, sem er framleitt með endurnýjanlegum og umhverfisvænum hætti.  Orkunýtingin er allt önnur.  Það þykir líka merkilegt, að þessi lest verður að öllum líkindum knúin gufu, þótt óbeint sé.  Rafmagnið í lestina kemur væntanlega úr gufuaflsvirkjunum á Hellisheiði eða Reykjanesi."

Þessi röksemdafærsla fyrir hraðlest á milli Keflavíkurflugvallar og Reykjavíkur er anzi gufuleg.  Fyrir dyrum stendur rafvæðing íslenzka bílaflotans, svo að á væntanlegum afskriftatíma þessarar járnbrautalestar verður ekki sá eldsneytissparnaður, sem "Ráðgjöf og verkefnastjórnun" vill vera láta.  Umhverfisverndarhlið málsins er þess vegna léttvæg. 

Það er óvarlegt að gaspra um, hvaðan raforkan kemur til notenda frá sameiginlegu stofnkerfi.  Raforkufæðing hraðlestarinnar verður a.m.k. á tveimur stöðum til að draga úr spennufalli, t.d. inn í sitt hvorn enda.  Þegar álag eykst í Helguvík, má ætla, að orkan frá Svartsengi og Reykjanesvirkjun fari að mestu leyti þangað.  Orkan frá Hellisheiðarvirkjun fer ekki síður til Norðuráls en til Reykjavíkur.  Það er þess vegna órökstudd vænting, að lestin verði "gufuknúin", þó að gufukatlar hafi knúið fyrstu járnbrautarlestirnar.  Ef mál skipast með svo ótrúlegum hætti, að einhver fáist til að fjármagna þetta verkefni, þá verður sú lest að megninu til knúin með raforku úr fallvötnum, enda sjá vatnsorkuver fyrir um 70 % orkunnar inn á stofnkerfið.

"Við hittum alla hlutaðeigandi bæjarstjóra í maí og erum nú að kynna þetta fyrir bæjarráðunum og í einhverjum tilfellum bæjarstjórnum."

Samkvæmt þessum orðum Runólfs er undirbúningsvinna fyrir hraðlestarverkefnið á undirbúningsstigi, og þess vegna er full ástæða til að reikna út, hvort það standist lágmarks arðsemiskröfur, og það hefur þessi blekbóndi hér gert, og er útkoman falleinkunn fyrir þessa viðskiptahugmynd.  Það verður enginn fjárhagslegur ávinningur fyrir farþega slíkrar hraðlestar, en þeir spara um 20 mín ferðatíma.  Öryggi þeirra á leiðinni eykst væntanlega líka. 

Nú er verið að leggja hraðlestarteina á milli Óslóar og Stokkhólms, og þar spara menn 1,5 klst miðað við akstur í bíl.  Margir fljúga þarna á milli, og viðskiptahugmyndin er að keppa við flugið á þessari leið og bjóða upp á umhverfisvænni ferðamáta þessa leið.  

R-listinn í Reykjavík (vinstri menn og framsóknarmenn) sýndi þessu verkefni áhuga á sinni tíð og lét gera kostnaðaráætlun upp á ISK 30 milljarða á verðlagi þess tíma.  Árið 2013 var gerð ný kostnaðaráætlun af  Ráðgjöf og verkefnastjórnun, sem er þættinum Pí hærri en hin. Ný kostnaðar- og tekjuáætlun fyrir hraðlest, Vatnsmýri samgöngumiðstöð-Leifur Eiríksson flugstöð, er á þessa leið samkvæmt Greinargerð Ráðgjafar- og verkefnastjórnunar ehf til Reita hf 2013:

• Stofnkostnaður: 70-140 mia kr [vítt óvissubil]
• Árlegur rekstrarkostnaður: 1,3 mia kr [virkar lágur]
• Farþegafjöldi árið 2020: 2´130´000 [virkar hár]
• Farþegafjöldi árið 2030: 3´020´000 [virkar mjög hár]
• Tekjur árið 2020: 4,3-6,4 mia kr [2000-3000 kr/far]
• Tekjur árið 2030: 6,0-9,1 mia kr [2000-3000 kr/far]

Á þessum grundvelli er unnt að finna út, hvort téð hraðlest verður arðsöm eður ei m.v. gefnar forsendur.  Í stuttu máli er niðurstaða núvirðisreikninga blekbónda sú m.v. 20 ára afskriftatíma og 10 % innri vexti, að hraðlestin verður ekki arðsöm, þó að valið sé hagstæðasta viðmið fyrir samþykkt verkefnisins, þ.e. lágmarksstofnkostnaður og hámarkstekjur lestarinnar árið 2030. 

Árlegur kostnaður hraðlestarinnar verður á bilinu 9,7 - 18,1 mia kr.  Hugmyndin um hraðlest á Íslandi til farþegaflutninga er andvana fædd. Vegna þessarar niðurstöðu orkar eftirfarandi staðhæfing í téðu

viðtali mjög tvímælis, og virðist sett fram í blekkingarskyni gagnvart sveitarstjórnarmönnum og öðrum, sem ekki gæta sín á röngum kostnaðar- og tekjuáætlunum og loddaralegum fyllyrðingum á borð við þessa hér um téða hraðlest:

"Rekstraráætlun fyrstu 10 ára gerir ráð fyrir jákvæðri afkomu fyrirtækisins allt frá byrjun."

Spyrja verður: jákvæðri miðað við hvað ?  Alla vega ekki miðað við eðlilega arðsemiskröfu fjármagns, sem í þetta hraðlestarverkefni yrði lagt. Ástæða er til að vara stjórnvöld við að leggja skattfé borgaranna í undirbúning þessa verkefnis.  Siðferðisgrundvöllurinn um minni mengun farþega er brostinn með væntanlegri rafbílavæðingu landsins, og fjárhagsgrundvöllurinn er langt úti í buskanum.

  

Russ Roberts, hagfræðingur, hefur kannað gæði kostnaðaráætlana, sérstaklega fyrir járnbrautarlestir, og komizt að þeirri niðurstöðu, að yfirleitt eru áætlanir um fjölda farþega fjarri því að rætast, og að meðaltali verða þeir aðeins helmingur af áætluðum fjölda.  Ekki dugar að hækka verðið, því að þá fækkar þeim enn meira.  Sennilega er ofangreindur áætlaður farþegafjöldi sömu annmörkum háður og áætlanir um farþegafjölda yfirleitt.  Þá verður þessi hraðlest aldrei arðsöm, vegna þess að hún mun í framtíðinni þurfa að keppa við rafknúin ökutæki með rekstrarkostnaði u.þ.b. 1/10 af rekstrarkostnaði núverandi ökutækja, sem fara með farþega til og frá Flugstöð Leifs Eiríkssonar.

Sú er hins vegar hættan, ef Pí*ratar stjórnmálanna ná völdum í landinu, að anað verði út í eitthvert feigðarflan af þessu tagi með skattfé almennings, og ríkissjóður og sveitarsjóðir sitji þá uppi með bagga, sem numið gæti 14 miö kr á ári á meðan lestin væri í rekstri.  Það er mun verra en Harpan, enda um ferfalt dýrara verkefni að ræða. Harpan dregur þó að sér fólk og veitir ánægju, af því að hönnunin og framkvæmdin eru að sumu leyti vel heppnuð, en hæpið er, að hið sama geti átt við um hraðlest, sem veldur gríðarlegri hávaðamengun, þar sem hún fer ofanjarðar.

Það er ekki sama fyrir pyngju almennings, hvers konar stjórnmálamenn eru kosnir til valda.  Á síðasta kjörtímabili voru hreint ótrúlegir ratar í fjármálum við völd.  Þeir skildu ekki, að óhóflegar skattahækkanir sliguðu svo efnahag fjölskyldna og fyrirtækja, að óhjákvæmilegum efnahagsbata eftir mikinn hagkerfissamdrátt seinkaði um a.m.k. 2 ár.  Þeir skildu ekki vofveiflegar afleiðingar Icesave-samninganna fyrir kaupmátt á Íslandi næstu áratugina, og þeir skildu ekki afleiðingar þess fyrir hag ríkissjóðs Íslands að færa kröfuhöfum föllnu bankanna 2 af nýju bönkunum á silfurfati. 

Þessir margföldu ratar skilja ekki efnahagslögmálin og skilja ekki, hvernig verðmæti verða til.  Þeir skilja ekki, að fyrirtæki þurfa gróðahvata til að stunda verðmætasköpun af hvaða tagi sem er, og til að stunda sína starfsemi þurfa fyrirtækin fyrirsjáanlegt rekstarumhverfi og vissu fyrir því, að stjórnmálamenn muni ekki gjörbreyta rekstrarumhverfinu með einu pennastriki.  Af þessum sökum er rétt að halda margföldum rötum, pírötum og jafnaðarmönnum, sem kunna ekkert annað við völd en að jafna út eymdinni, frá völdum, og leyfa þeim að nöldra þar ofan í bringu sér.   

 

 

 

 

 

 

 

 

Drekasvæðið og mistækur stjórnmálaflokkur

Landsfundur Samfylkingarinnar í marz 2015 fletti ofan af flokkinum sem furðufyrirbæri, sem er fjarri því að vera stjórntækur.  Skipuleggjendum landsfundarins tókst að flækja fundarboðið, svo að nokkrir félagarnir gripu í tómt, þegar þeir ætluðu að fá inngöngu á fundinn og/eða greiða atkvæði.  Höfðu þeir svarað fundarboðinu, en slíkt taldist vera afboðun. Stjórnmálaflokkur, sem ekki er þess umkominn að halda landsfund, skammlaust, án stórfellds klúðurs, á ekki erindi í Stjórnarráðið.  Fulltrúar hans geta gasprað og stundað einhvers konar málfundaræfingar á Alþingi, en þeim er ekki hægt að fela aukna ábyrgð.  

Degi fyrir upphaf fundar barst mótframboð við sitjandi formann, sem kom honum gjörsamlega í opna skjöldu, þar sem venjan hefur verið sú, að flokksmenn allir hefðu atkvæðisrétt við formannskjör.  Reyndist hér vera um tilræði við sitjandi formann að ræða, sem jafna má við rýtingsstungu í bak formanninum, þó að hann lifði þessa atlögu af með því að öllum líkindum að greiða sjálfum sér atkvæði.  Pólitískt mun þessum vesalings formanni hins vegar blæða út, því að hann er augljóslega allt of umdeildur á meðal virkra flokksfélaga til að geta sameinað sundrað lið að baki sér, enda á við hann hið kunna máltæki, að hæst bylur í tómri tunnu. 

Það eru hins vegar fleiri forkólfar þessarar flokksnefnu umdeildir þar innan stokks.  Fyrrverandi formaður, sem var trúað fyrir umhverfisráðuneyti og iðnaðarráðuneyti á sinni tíð og skreytti sig á hátíðarstundum með skrýtnum titlum, eins og olíumálaráðherra Íslands, var gjörsamlega niðurlægður á téðum fundi og traðkaður niður í svaðið.  Það hlýtur að styttast í, að þarna sjóði upp úr, enda eru engar hugsjónir eftir til að sameina flokksmenn. Jafnaðarstefnan er dauð, enda hefur hún ekki svör við vandamálum samtímans, eins og nú kemur í ljós í Frakklandi með lamaðan jafnaðarmann í Elysée, og um síðustu helgi var jafnaðarmönnum hegnt í kosningum til sýslustjórna fyrir óstjórn og árangursleysi við fjármálastjórn, þó að málefni innflytjenda, t.d. múslima, hafi vafalaust líka borið á góma. Fjölmenningarsamfélagið á enn langt í land.   

Á Alþingi þann 27. janúar 2015 voru samþykkt lög, mótatkvæðalaust, og með stuðningi allra viðstaddra þingmanna Samfylkingar, sem m.a. fela í sér eftirfarandi:

"Ráðherra er heimilt að stofna opinbert hlutafélag, sem verður að fullu í eigu ríkisins og hefur það að markmiði að gæta hagsmuna íslenzka ríkisins vegna þátttöku þess í kolvetnisstarfsemi". 

Össur Skarphéðinsson, fyrrverandi olíumálaráðherra, var frumkvöðull að hálfu íslenzkrar stjórnsýslu um útgáfu rannsóknar- og vinnsluleyfa á olíu og gasi á íslenzka hluta Drekasvæðisins.  Téð lagasetning er til að létta vissum skyldum af Orkustofnun við rekstur íslenzkra vinnslusvæða á Drekanum, austur af Grænlandi, við Jan Mayen, á Skjálfanda, Axarfirði og víðar. 

Á téðum landsfundi í marz 2015 var hleranum kippt undan fyrrverandi iðnaðarráðherrum, Össuri og Katrínu Júlíusdóttur, varaformanni flokksins, þannig að þau dúsa nú í kjallara flokksins, en um leið er ljóst, að þessi stjórnmálaflokkur er svo óstöðugur í rásinni, að honum er ekki unnt að treysta, eða hvað segja menn um eftirfarandi samþykkt flokksins, sem samþykkt var með öllum greiddum atkvæðum gegn tveimur, undir heitinu:             "Náttúran er lífsnauðsyn" (það má til sanns vegar færa, að öllum sé lífsnauðsynlegt að hafa náttúru):

"Vinnsla jarðefnaeldsneytis á íslenzku hafsvæði er í ósamræmi við hagsmuni Íslendinga í loftslagsmálum. ... Samfylkingin telur, að mistök hafi verið gerð, þegar leit var hleypt af stað á Drekasvæðinu.  Nú þarf að vinda ofan af þeirri leit og vinnsluáformum og lýsa því yfir, að Íslendingar hyggist ekki nýta hugsanlega jarðefnaorkukosti í lögsögu sinni.  Slík yfirlýsing verði hluti af framlagi Íslendinga til heildarsamkomulags um aðgerðir gegn loftslagsvá."

Spyrja má, hvaða ólyfjan landsfundarfulltrúar hafi gleypt áður en þeir samþykktu þessa dofrísku þvælu. Hugmyndafræðin hér að baki er röng vegna þess, að löngu er hætt að brenna gas á olíuborpöllunum, sem upp kemur með olíunni.  Þess vegna fylgir þessari vinnslu engin teljandi losun gróðurhúsalofttegunda, þó að raforkan á borpöllunum verði væntanlega unnin með gashverflum.       

Vinnslukostnaður á Drekasvæðinu er ekki undir 110 USD/tunnu, sem er með því hæsta sem gerist.  Meðalolíuverð á markaðinum mun þess vegna ekki lækka við þessa vinnslu, og af þeim orsökum mun olíunotkun heimsins ekkert aukast, þó að þarna verði dælt upp olíu.  Hún mun ella koma annars staðar frá.  Ályktun Samfylkingarinnar er þess vegna út í hött, en ef stefnu hennar yrði nú framfylgt, þá mundu íslenzk stjórnvöld glata öllum trúverðugleika sínum gagnvart samstarfsaðilum í Noregi, þar sem þarlendir jafnaðarmenn hafa mótað olíustefnu þess ríkis, og ekki sízt gagnvart fjárfestum og sér í lagi þeim, sem Össur úthlutaði leyfunum við hátíðlega athöfn og innsiglaði gjörninginn með því að skála í botn. Við það tilefni var annar ráðherra, sem fagnaði tímamótunum með vínglas í hönd, og heitir hann Steingrímur Jóhann Sigfússon.

Fyrrverandi ríkisstjórn virðist hafa unnið að þessu máli með öfugum klónum, eins og nánast að öllum öðrum málum.  Þannig er haft eftir Hjörleifi Guttormssyni, fyrrverandi þingmanni og ráðherra VG og stofnfélaga VG, að ákvarðanir um olíuleit hafi ekki verið bornar undir almenna félagsmenn og að leyfi til leitar og vinnslu hafi gengið þvert gegn stefnu flokksins, sem gengur undir heitinu "Græn framtíð".

Þáverandi forysta VG, Steingrímur J. Sigfússon, formaður, og Katrín Jakobsdóttir, varaformaður, stórsköðuðu trúverðugleika Vinstri hreyfingarinnar græns framboðs með ólýðræðislegum vinnubrögðum sínum að hunza flokksstofnanir sínar og þverbrjóta stefnu flokksins.                     Er nú jafnvel svo komið, að skilyrði eru að skapast fyrir græningjaflokk, sem þá væri væntanlega ekki endilega með vinstra viðskeyti eða forskeyti, heldur gæti höfðað bæði til vinstri og hægri.  Er ekki örgrannt um, að Píratar séu að fiska í þessu vatni.  Sumt af þessu kom fram í viðtali Baldurs Arnarsonar við Kolbrúnu Halldórsdóttur, fyrrverandi umhverfisráðherra, í Morgunblaðinu 27. marz 2015.  

Það er ekki nema von, að núverandi formaður og þáverandi varaformaður, sé stöðugt með lýðræðisástina á vörunum, þegar hún fótumtreður lýðræðið í eigin flokki.  Hún gengur með kápuna á báðum öxlum. Nú hefur hún þó skarað eld að eigin höfði með geðþóttafullri umgengni sinni við lýðræðið.  Það er ekki hægt að fara með lýðræðið eins og brókina sína. Hún hefur t.d. engu svarað til um það á hvaða vegferð hún eiginlega er með því að heimta þjóðaratkvæðagreiðslu í haust um spurninguna, hvort halda eigi "viðræðum áfram" við ESB um aðild Íslands, þó að það sé ekki hægt, af því að skuldbindingar Íslands í þessum viðræðum hingað til hafa verið afturkallaðar bréflega með óafturkræfum hætti, og hún hefur heldur ekki svarað því, hvort fella eigi niður skilyrði Alþingis frá 2009 fyrir samningi, en án þess er loku fyrir það skotið, að aðlögunarferlið nái lengra en reyndin varð í marz 2011. Skyldi maður þó ætla, að kjósendur VG, jafnvel öðrum kjósendum fremur, ættu heimtingu á svörum við þessum spurningum frá Katrínu Jakobsdóttur, því að meirihluti stuðningsfólks VG er andvígur aðild Íslands að ESB.  Hvers vegna þetta endalausa og nú algerlega vonlausa daður við búrókratana í Berlaymont ?

Í téðri frétt Baldurs Arnarsonar er eftirfarandi haft eftir Hjörleifi Guttormssyni, sem sýnir, hversu alvarleg staðan er orðin innan VG út af hrossakaupum og einþykkni forystunnar:

"Undirbúningurinn var mér vitanlega aldrei til umræðu innan VG 2012, en um leyfisveitingarnar var fjallað í umhverfis- og atvinnuvegaráðuneytunum á vegum ráðherra flokksins.  Þar var skrifað upp á leyfin, vissulega með áskorunum um varúð vegna mengunarhættu.  En í grundvallaratriðum var ekki lagzt gegn þessu. Þvert á móti gerðist formaður flokksins eins konar merkisberi í þessum efnum, í samkeppni við Samfylkinguna.  Þarna var ekki aðeins um leit að hugsanlegum kolvetnum að ræða, heldur fylgdi þessum leyfisveitingum heimild til olíuvinnslu í allt að 30 ár fram í tímann." 

Þarna er lýst svikum forystu Vinstri hreyfingarinnar græns framboðs við kjósendur sína, sem á dauða sínum hefðu getað átt von, en ekki þessu. Steingrímur kann að hafa talið sig vera að ganga erinda hagsmunaafla í sínu kjördæmi, en hverra erinda gekk þá Katrín Jakobsdóttir ?  Vegna svika hennar við kjósendur VG í ESB-málinu og í þessu olíumáli hlýtur að vera farið að hitna verulega undir henni.  Pólitískur dauðdagi vegna svika gæti jafvel verið yfirvofandi.  Það er líklega bara eftir að kasta rekunum.

Það, sem hér hefur verið rakið, sýnir, að þessir svo kölluðu vinstri flokkar virka ekki eins og stjórnmálaflokkar í venjulegum skilningi, heldur eru þeir  valdastreitusamtök leiðtoganna, sem gefa ekkert í raun fyrir vilja og markaða stefnu félaganna, ef hægt er að gera góð hrossakaup og ná auknum völdum.  Af þessum sökum eru kjósendur í fullkominni óvissu um það til hvers atkvæði greitt þessum flokkum leiðir.  Er ekki von, að flokkaskipanin sé í upplausn, þegar grundvallarstefnan er föl í hrossakaupum leiðtoganna um völd ?  Fólk lítur nú til Pírata sem valkost við þessi ósköp, en þar er engin kjölfesta til að sýna sjálfstæði og heiðarleika gagnvart kjósendum, eða hafa menn orðið varir við slík tilþrif hjá píratanum í meirihluta borgarstjórnar ? 

 

 

    

 

  

  

Jöfnuðurinn og réttlætið

"Sex, brains and inequality" nefndist grein í The Economist þann 8. febrúar 2014 með undirfyrirsögn: "Hvernig jafnrétti kynjanna eykur bilið á milli ríkra og fátækra fjölskyldna".

"Nú á dögum eru framgangsríkir karlar líklegri til að kvænast framgangsríkum konum en áður var.  Þetta er gott, því að það ber vott um, að meira er um "háfleygar" konur en áður.  Karlkyns læknar kvæntust hjúkrunarfræðingum á 7. áratugi 20. aldar, af því að þá voru kvenkyns læknar sjaldgæfir.  Nú eru þeir algengir.  Hjónabönd jafningja (assortative mating) eykur ójöfnuð á milli fjölskyldna - tveir lögfræðingar í sambúð/hjónabandi eru miklu ríkari en einstæð móðir í verzlunarvinnu.  Ný rannsókn á hundruðum þúsunda para staðfestir kenninguna, sem hér hefur verið sett fram.

Launamunur á milli vel menntaðs og minna menntaðs starfsfólks hefur vaxið, og sá munur er ekki lengur verulega kynbundinn vegna batnandi menntunar kvenna.  Hefði makaval verið tilviljanakennt, þá mundu margar hálaunaðar konur hafa kvænzt illa launuðum körlum og öfugt.  Launamunur hefði vaxið, en munurinn á tekjum heimilanna mundi ekki hafa aukizt.  Þeir, sem rannsakað hafa þetta, telja, að Gini-stuðullinn, sem er 0 við algeran jöfnuð og 1 við algeran ójöfnuð, mundi lítið hafa breytzt með tilviljanakenndu makavali, eða farið úr 0,33 árið 1960 í 0,34 árið 2005. 

Reynslan sýnir hins vegar, að vel menntað fólk dregst saman og stofnar heimili í æ ríkari mæli.  Árið 1960 kvæntust 25 % karla með háskólagráðu konu með háskólagráðu.  Árið 2005 var þetta hlutfall 48 %.  Af þessum sökum hækkaði Gini úr 0,33 árið 1960 í 0,43 árið 2005. ...

Kona með háskólagráðu, sem hefði gifzt manni, sem hætt hefði skólagöngu á gagnfræðastigi, hefði samt notið 40 % hærri heimilistekna en fjölskylda með meðallaun árið 1960, en árið 2005 hefði slík fjölskylda haft laun 8 % undir meðaltalinu.  Árið 1960 voru heimilistekjur háskólamenntaðra hjóna 76 % yfir meðallaunum, en árið 2005 höfðu þau 119 % yfir meðaltalinu. "

Niðurstöður þessara félagsfræðilegu rannsókna eru athygliverðar fyrir nokkurra hluta sakir:

• Vafstur stjórnmálamanna, sem hallir eru undir forræðishyggju og eru stöðugt með jafnrétti og jöfnuð á vörunum, er unnið fyrir gýg, vegna þess að þjóðfélagsþróunin veldur auknum mun á fjölskyldutekjum.  Hvernig ætlar stjórnmálamaður á borð við Katrínu Jakobsdóttur, formaður Vinstri hreyfingarinnar græns framboðs, sem kveður Bjarna Benediktsson, formann Sjálfstæðisflokksins, vitja sín í draumum, að bregðast við niðurstöðum þessarar rannsóknar ?  Mun hún beita sér gegn þjóðfélagsþróuninni, sem lýst er hér að ofan, til að lækka GINI-stuðulinn, eða mun hún halda áfram að berjast við vindmyllur, eins og eru hennar ær og kýr ?  
• Enginn stöðvar tímans þunga nið.  Hin gleðilega þróun menntunar kvenna verður ekki sveigð af leið til að framkalla meiri jöfnuð í tekjum fjölskyldna.  Góð menntun kvenna á borð við karla þýðir, að þjóðfélagslega vannýtt auðlind er nú betur nýtt og leysir úr læðingi verðmætasköpun, sem áður var ekki fyrir hendi.  Þetta eykur tekjustig samfélagsins, en aukningin dreifist ekki jafnt, eins og rannsóknin sýnir, heldur leitar fé þangað, sem fé er fyrir.  Katrín Jakobsdóttir er nú um stundir helzti handhafi þjóðfélagslegs réttlætis, sem hún er síknt og heilagt með á vörunum.  Hún er sem Don Kíkóti nútímans samkvæmt ofangreindri rannsókn.  Aðalbaráttumál Katrínar er tímaskekkja.  Hún virðist sjaldan veðja á réttan hest, eins og afstaða hennar til ESB 16. júlí 2009 og aftur í febrúar-marz 2014 sýnir.   
•  Nú má spyrja, hvort eitthvert réttlæti felist í því, að Katrín Jakobsdóttir og hennar meðreiðarsveinar, þegar þau komast til valda, hækki tekjuskattheimtuna upp úr öllu valdi á menntafólki með góðar tekjur undir yfirskyni "réttlætis"?  Það mun ekki hafa þær afleiðingar, að slíkt fólk hætti að draga sig saman til að skapa meiri jöfnuð í fjölskyldutekjum í landinu, þó að forræðishyggjunni væri vel trúandi til að vilja stjórna slíkum samdrætti í nafni "þjóðfélagsréttlætis".  Menntafólkið mun hins vegar flýja land undan ofurréttlætisskattheimtu Kötu Jak og hennar nóta.  Slíkt minnkar skattstofninn, dýrmætri fjárfestingu hins opinbera er fórnað á altari jöfnuðar, þannig að allir verða fátækari, nema þeir sem flúðu.  Jafnaðarstefna Katrínar Jakobsdóttur er jafnaðarstefna andskotans, af því að hún leiðir til verri afkomu allra.
• Það er hroðalegt að hlusta á forsprakka vinstri flokkanna, sem alræmdir urðu af kosningaloforði sínu 2009 um "skjaldborg heimilanna", sem í framkvæmd breyttist í "skjaldborg bankanna", tuða um það á Alþingi og á vettvangi ASÍ, að aðgerðir ríkisstjórnar og Tryggva Þórs Herbertssonar gagnist helzt hinum tekjuhærri þegnum þjóðfélagsins.  Það vill svo til, að hinir tekjuhærri og skuldsettu eru í flestum tilvikum ungt fólk, sem er að koma sér þaki yfir höfuðið með mikilli vinnu.  Þetta fólk tók eðlilega hærri lán en hinir, af því að það hafði meiri greiðslugetu.  Það breytir ekki því, að stökkbreyting lána og hrun peningakerfisins gat komið þessu fólki á vonarvöl, og margir þeirra leituðu í atvinnuskyni til útlanda.  Verkefnið er að fá upp svo góðan hagvöxt á Íslandi, sem knúinn verði af fjárfestingum, helzt í útflutningsatvinnuvegum, að "flóttafólkið" sjái sér hag í því, þegar öllu er á botninn hvolft, að leita heim á ný.  Það er ljóst, að spor vinstri stjórnarinnar hræða á öllum sviðum, en lág verðbólga og stöðugur hagvöxtur yfir 3-4 % er bezta bólusetningin gegn þröngsýni, neikvæðni og afturhaldsstefnu vinstri manna.  Ef launahækkanir í landinu verða ekki innistæðulausar, þ.e. ekki umfram framleiðniaukningu, þá er ekki lögmál, að hér verði meiri verðbólga en annars staðar.  Það eru þegar í gangi aðgerðir til að hefta aukningu peningamagns í umferð.  Mikil aukning peningamagns í umferð, þ.e. seðlaprentun bankanna með miklum lánveitingum, er verðbólguhvetjandi og ber að halda í skefjum.  

Góður hagvöxtur er bezta jöfnunartækið fyrir afkomu þjóðfélagsþegnanna.  Þá eru flest tækifæri til að bæta kjör sín, ekki sízt í hópum hinna efnaminnstu, og hækkandi jaðarskattur með tekjustigi hefur útjafnandi áhrif.  Hagvöxtur bætir einnig hag hins opinbera, svo að aukið svigrúm myndast fyrir bætur og millifærslur. 

Nú eru ljón í vegi hagvaxtar.  Bolfiskverð er fremur lágt og verð á uppsjávartegundum einnig vegna ansjósuframboðs frá Suður-Ameríku.  Norðmenn, ESB og Færeyingar gerðu arfavitlausan samning um 50 % aukningu á makrílveiðum, sem öll er umfram ráðgjöf fiskifræðinga og getur valdið verðfalli á makríl í ár. 

Ferðamennskan getur unnið á móti þessu.  Árið 2013 komu 800 þúsund erlendir ferðamenn til landsins, og í ár er spáð hátt í einni milljón ferðamanna, en ferðamenn virðast hafa æ minna fé á milli handanna, svo að ekki er á vísan að róa í þessum efnum heldur.

Áliðnaðurinn á mjög undir högg að sækja hérlendis um þessar mundir og hefur neyðzt til að fækka fólki vegna slæms markaðar og óvenju lágra verða.  Áliðnaðurinn skilar tapi, eða afkoma hans er í járnum vegna markaðarins.  Ofan á þessi vandræði bætist heimatilbúinn vandi af völdum orkuskorts í landinu, sem hefur valdið íslenzkum áliðnaði miklum búsifjum.  Alþekktur er niðurdráttur í jarðgufuvirkjunum á Hellisheiði, sem Orkuveita Reykjavíkur hefur bætt sér upp með kaupum á raforku af Landsvirkjun.  Landsvirkjun, á hinn bóginn, er engan veginn aflögufær, því að hana skortir bæði miðlunarrými og fleiri virkjanir í Þjórsá til að nýta takmarkað vatn úr Þórisvatni betur. 

Fyrirhyggjuleysið, sem þetta alvarlega ástand lýsir, hefur nú leitt til forgangsorkuskerðinga til margra notenda, og Þórisvatn kann að tæmast í vor, og þá mun koma til skömmtunar á rafmagni til almenningsveitna.  Hér er ekki aðeins um gríðarlegt fjárhagstjón að ræða, tjón sem hleypur á tugum milljarða króna, heldur er stórhætta á ferðum fyrir almenning vegna yfirvofandi straumrofs.  Ný stjórn Landsvirkjunar verður að sýna meira lífsmark en sú gamla, þar sem þjóðarhagur liggur við.  

Yfirvöld í landinu eru ábyrg gagnvart almenningi varðandi öruggt aðgengi að orku.  Þau verða nú að fara að taka sér tak.  Þeir, sem alltaf rísa upp á afturfæturna, þegar aukin miðlunargeta eða nýjar virkjanir koma til tals, eru stikkfrí, verða ekki krafðir um bætur vegna tjóns af völdum raforkuskorts, enda algerlega ábyrgðarlausir.  Það er ábyrgðarleysi að hálfu yfirvalda orkumála í landinu að láta við svo búið standa.  Miðlunargeta lónanna er allt of lítil orðin, enda hefur ekkert við hana bætzt hér sunnanlands síðan síðasta áfanga Kvíslaveitu lauk, líklega um aldamótin, og Hálslón er síðasta miðlunarframkvæmd landsins, tekin í notkun árið 2007.  Hið undarlega gerist, að það fylltist í fyrrahaust, en samt hefur þurft að grípa til raforkuskerðingar í vetur hjá Fjarðaáli, fiskimjölsverksmiðjum o.fl. fyrir austan, annað árið í röð.  Þetta er grafalvarlegt ástand fyrir öryggi landsmanna og fyrir hagkerfið, sem fyrir vikið mun verða stöðnun að bráð.  Arðsömustu fjárfestingar hins opinbera eru styrking innviðanna, og raforkusalan endurspeglar umsvifin í samfélaginu og þar með landsframleiðslu og hagvöxt. 

Nú dugar ekki lengur dauðyflisháttur í orkumálunum, framkvæmdir við virkjanir, miðlanir og flutningslínur verða að fara strax af stað.  Raddir um 1650 GWh/a (200 MW) af ónýttri raforku í landskerfinu, sem afsetja verði um sæstreng til Skotlands, hafa hljóðnað, enda hljóma þær nú sem gjörsamlega út úr kú.  Afleggið draumóra og hefjizt handa.