Rætur vandans

Nú hefur rannsóknarnefnd þingsins skilað af sér lærðri ritgerð um orsakir ófara þjóðfélagsins.  Ferill nefndar þessarar endurspeglar galla, sem hér eru landlægir, þ.e. vanhæfi og takmarkað tímaskyn.  Skilatími nefndarinnar var reyndar bundinn í lög.  Hafi þessum lögum verið breytt, hefur það farið fram hjá mörgum.  Annars fól dráttur á skilum til 12.04.2010 í sér lögbrot.  Þá voru á tímabili áhöld um hæfi eða vanhæfi eins nefndarmannsins vegna þess, sem sumum þóttu vera sleggjudómar í upphafi rannsóknarstarfs.  Einn nefndarmanna gegnir stöðu, sem fer með eins konar yfireftirlitshlutverk ríkisbáknsins.  Hvorki heyrðist hósti né stuna frá þessu embætti varðandi frammistöðu annarra eftirlitsstofnana með fjármálageiranum.  Auðvelt er að vera vitur eftir á.  

Í lögum um Umboðsmann Alþingis segir svo: "Ef umboðsmaður verður þess var, að meinbugir séu á gildandi lögum eða almennum stjórnvaldsfyrirmælum, skal hann tilkynna það Alþingi, hlutaðeigandi ráðherra eða sveitarstjórn."

Hér skal setja þá kenningu fram, að sökin á Hruninu og því, hvernig komið er málefnum landsins, liggi hjá Alþingi.      Alþingi setur leikreglurnar í þessu þjóðfélagi.  Þess vegna berast böndin að Alþingi og vinnubrögðum þess, þegar reynt er að grafast fyrir um rætur hins þjóðfélagslega skipbrots, sem hér hefur orðið.  Of margar brotalamir eru í lagasetningunni.  Dæmi um þetta eru Baugsmálin svo nefndu.  Dómstólar sáu sér ekki fært að verða við kröfum ákæruvaldsins.  Í ljósi seinni upplýsinga gefa þau málalok til kynna, að löggjöfin sé gölluð.  Seinagangurinn við rannsókn brotamála kann að stafa af lagaflækjum.  Engin hemja er, að ákærur skuli enn ekki hafa verið birtar og að enn starfi meintir sökudólgar í athafnalífinu.  Afsökunarbeiðni án iðrunar er ófullnægjandi.  Dómar verða að ganga, og lögbrjótar að taka út refsingu.

Gríðarlegt flóð reglna rekur á fjörur Alþingis frá Evrópusambandinu, ESB, sem heimtar, að þær séu leiddar í lög í aðildarlöndum Evrópska efnahagssvæðisins, EES.  Fullyrða má, að án aðildarinnar að EES hefði ekkert Hrun orðið.  Ástæðan er innleiðing fjórfrelsisins með EES, en án frjáls flæðis fjármagns hefði útrásin ekki tekið á sig þá sjúklegu mynd, sem raun varð á, og bankarnir hefðu ekki tútnað út í risavaxin skrímsli. Hér skal þó ei mæla með fjármagnshöftum; þvert á móti ber að afnema núverandi höft strax, en girða verður fyrir æxlismyndun, t.d. með því að skilja að starfsemi fjárfestingarbanka og innlánsstofnana.

Alþingi leiddi hér margt í lög að lítt athuguðu máli.  Til að girða fyrir þetta þarf að hægja á lagasetningarflóðinu og vanda betur til verka.  Vegna mikilvægis gæða lagasetningar fyrir landsmenn þarf Alþingi að koma sér upp lagastofnun, sem áhættugreinir fyrirmæli ESB, metur kosti og galla lagafrumvarpa og ráðleggur þinginu mótvægisaðgerðir til að draga úr hættu á slysum og annars konar neikvæðum afleiðingum lagasetningar.  Þá þarf að grisja lagafrumskóginn og hindra, að ný lög brjóti í bága við eldri lög. 

Í raun og veru má segja, að Umboðsmaður Alþingis hefði átt að gegna þessu hlutverki samkvæmt laganna hljóðan um embættið.  Það hefur hann augljóslega enga burði haft til að gera, eins og hrikalegir meinbugir á lagasetningu og starfsemi opinberra stofnana hafa leitt í ljós.  Vera kann, að heppilegra sé, að sérstök lagastofnun Alþingis hafi með höndum ráðgjöf til að bæta gæði lagasetningar, en Umbinn hafi eftirlit með framkvæmdavaldinu. 

 Nýlegt dæmi um embættisfærslu fjármálaráðherra hefði átt að framkalla miklu harðari viðbrögð Alþingis, sem hefði átt að draga ráðherrann til ábyrgðar fyrir afglöp í starfi.  Fjármálaráðherra sendi yfirlýsingu til Alþjóða gjaldeyrissjóðsins, AGS, sem túlka má sem yfirlýsingu fyrir hönd ríkisstjórnarinnar um það, að Íslendingar ætli að tryggja Bretum og Hollendingum greiðslur EUR 20 887 hvers innlánsreiknings með vöxtum.  Þetta gerir ráðherrann án nokkurrar lýðræðislegrar umræðu á vettvangi Alþingis, sem er eini aðilinn í landinu, sem skuldbundið getur íslenzka borgara til skattgreiðslna.  Jafnframt lætur ráðherrann eins og þjóðaratkvæðagreiðslan í marz 2010 hafi aldrei átt sér stað.

Hér er um að ræða fádæma valdhroka og valdníðslu að hálfu þessa þöggunarráðherra.  Það er hneyksli, að Alþingi skuli láta þetta viðgangast.  Alþingi verður að taka upp hanzkann fyrir þjóðina, sem tjáð hefur sig greinilega í þessu máli, en ráðherrann hunzar algerlega þann úrskurð.  Fyrir slíkt ber ráðherra að gjalda dýru verði.  Alþingi verður að reka af sér slyðruorðið og láta Umboðsmann Alþingis fara ofan í saumana á þessum gjörningi. 

Alþingi verður að standa betur í ístaðinu en það hefur gert.  Hrunið er hægt að skrifa á gjörðir og aðgerðaleysi þingsins.  Þess vegna er með eindæmum, að enn skuli sitja í ríkisstjórn sama fólk og sat í ríkisstjórn, er Hrunið varð.  Þetta fólk og fleira þar innanborðs er óhæft og ætti að sjá sóma sinn í að taka hatt sinn og staf. 

Stóra spurningin er hins vegar, hvernig hægt er að fá Alþingi til að sýna vígtennurnar.  Sennilega verður það bezt gert með því að gera þingmenn sjálfstæðari gagnvart stjórnmálaflokkunum.  Prófkjör og uppstillingar eru gróðrarstía spillingar.  Hvers vegna mega kjósendur ekki sjálfir velja úr hópi þeirra, sem bjóða vilja sig fram undir merkjum stjórnmálaflokkanna eða sjálfstætt ?  Til að einfalda þetta má hafa blandað kerfi.  Landslista stjórnmálaflokkanna,  og þeir, sem vilja, mættu einnig velja tiltekinn fjölda frambjóðenda úr sínu kjördæmi, þvert á stjórnmálaflokka.

Það verður með öllum ráðum að efla sjálfstæði Alþingis.  Til starfa þingsins verður að gera mjög háar gæðakröfur, því að velferð landsins veltur á störfum Alþingis.   

  

   

 

Vanmáttur, firring og vanræksla

Á síðustu misserum hefur heimsbyggðin upplifað vanmátt nútíma tækni, sem engan óraði fyrir.  Síðla árs 2008 riðaði fjármálakerfi heimsins til falls vegna svo nefndra skuldavafninga, sem voru ein af fjölmörgum fjármálaafurðum, sem reistar voru á viðamiklum tölfræðilíkönum, sem fengið höfðu gæðastimpil háskólasamfélagsins og virtra fjármálastofnana.  Þrátt fyrir, að fjármálaheimurinn og mikill hluti fjármálafræðiheimsins, viðskiptalífsins og obbi stjórnmálamanna virtist trúa því, að hér hefði mannshuganum loksins tekizt að þróa virkilega gullhænu, reyndust staðreyndir vera allt annars eðlis.  Hér óð uppi gegndarlaus loddaraháttur, undirferli og annars konar sviksemi knúin áfram af siðlausri græðgi.  Á Íslandi var unnt að rita 3000 blaðsíður um málefnið, en ágætur Englendingur, sem hér var nýlega í heimsókn, sagði, að fyrirbrigðinu mætti lýsa með tveimur orðum:"Græðgi og heimska".  Þetta er hverju orði sannara. 

Þetta vandamál þarfnast raunverulegrar rótargreiningar, t.d. svo nefndrar "Tap Root Analysis", en það eru engin teikn á lofti um, að beztu þekktu aðferðafræði verði beitt til að skapa nýtt umhverfi fyrir fjármálageirann.  Segja má, að hann hafi hvarvetna komizt upp með svikamillu.  Dæmigert er, að rætur vandans lágu í hálfopinberum húsnæðislánasjóðum í BNA.  Eftirlit og endurskoðun var í skötulíki, þó að ekki hafi nú skort reglufarganið.  Það var sniðgengið, enda vonlaus aðferð.  Allt virðist falt.

Það er þó í raun gjörsamlega ótækt fyrir almenning að búa við þann óstöðugleika og áhættu, sem ríkir.  Ríkisreknum seðlabönkum heimsins hefur einfaldlega tekizt einstaklega illa upp við peningamálastjórnina.  E.t.v. ætti að einkavæða þessa starfsemi, sem peningaprentun er ? 

Það er t.d. ljóst, að tilraunin með evruna hefur mistekizt.  Athygli fjármálaheimsins hefur ekki enn beinst að stærsta vandamálinu, sem er Ítalía.  Ríkisskuldir Ítala nema 115 % af VLF, og er þetta hlutfall næst hæst á evrusvæðinu á eftir því gríska, en hagkerfi Ítala er margfalt stærra.  Ríkisbúskapurinn þar nam 53 % af VLF 2009, spilling er landlæg og ríkisstjórnin leggur ekki í niðurskurð fremur en sú íslenzka.  Ítalska ríkið hefur flotið á því, að skuldir þess eru að mestu fjármagnaðar með innlendum sparnaði. 

Á Íslandi hanga lömuð stjórnvöld yfir engu og munu ekkert gera annað en að safna erlendum skuldum þar til landið kemst á vonarvöl.  Þau verða þess vegna að víkja.  Hagvöxtur er enginn og atvinnuleysið vex enn.  Eymdarástand er bein afleiðing aulaháttar, þröngsýni og fordóma núverandi stjórnvalda.  Vendipunkti hefði nú þegar verið náð, ef manndómur hefði verið fyrir hendi í Stjórnarráðinu.  Því virðist hvorki að heilsa á þingi né á meðal embættismanna.  Sannast þar, að heppilegast er, að frumkvæði athafnalífsins fái að njóta sín.  Frelsi þarf hins vegar að fylgja ábyrgð.  Það merkir, að menn skuli gjalda græðgi sinnar, heimsku, yfirsjóna og annarra mistaka, sem leitt hafa til almannatjóns. 

Nú í viku 15/2010 hafa fáheyrðir atburðir gerzt, sem varpa ljósi á veikleika nútíma tækni.  Nánast allt flug um Evrópu hefur stöðvazt vegna eldgoss á Íslandi.  Þetta hafði engum til hugar komið og er auðvitað óásættanlegt.  Allar samgöngur heillar heimsálfu fara úr skorðum vegna lítils eldgoss, af því að stöðvun flugs teppir allar aðrar samgönguleiðir.  Það er ekki nokkur leið að búa við slíkt ástand, sem sýnir, að hið tæknivædda samfélag stendur á brauðfótum.  Þetta kemur mörgum í opna skjöldu.  Þýðir þetta þá, að afturhvarf til náttúrunnar sé eina leiðin ?  Alls ekki.  Nú þarf að stoppa í götin og ekki að leggja eyrun við endalausum úrtölum afturhaldsafla fátæktarboðskaparins.   

Á Íslandi veldur gosið í Eyjafjallajökli miklum búsifjum.  Verst hefur það bitnað á bændum, búaliði og búsmala í grenndinni, en það kann að eiga eftir að leika aðra tæknivædda innviði þjóðfélagsins grátt.  Í þessu máli verður hins vegar ekki orða bundizt að láta í ljósi aðdáun á björgunarsveitum landsins, og kemur ekki annað til greina en að láta fé úr hendi rakna úr sameiginlegum sjóðum landsmanna, þó að björgulegri mættu vera, til styrktar björgunarsveitunum.  Þá er full ástæða fyrir orðunefnd að gera tillögu til forseta lýðveldisins um að sæma þá menn, sem björguðu Markarfljótsbrú, nokkrum bújörðum og búsmala á dögunum, riddarakrossi hinnar íslenzku Fálkaorðu. 

Það er alveg ljóst af viðbrögðum almennings, sem orðið hefur fyrir barðinu á náttúruhamförunum, að þar fara hinir beztu eðliskostir, sem kenndir hafa verið við Íslendinga frá fornu fari: heiðarleiki, dugnaður, hjálpsemi, þrautseigja og útsjónarsemi.

Að svo mæltu vill höfundur benda á stórkostlegt sjónarspil náttúrunnar, án undanfarandi umhverfismats, á myndasýningu, sem birtist með vefgrein þessari. 

    

 

Skrár tengdar þessari bloggfærslu:

• Gosmyndir marz-apríl 2010

Biðin mikla

Þeir, sem ferðazt hafa um suðræn lönd, hafa upplifað hægagang tímans þar og biðina, eftir að eitthvað gerist.  Karlpeningurinn þar situr, reykir og malar á meðan kvenfólkið vappar um og/eða puðar.  Einkennandi er þó, að samfélagið virðist standa í stað eða vera að bíða.  Eftir hverju það er að bíða, áttar ferðamaður að norðan sig aldrei á.

Svipað á sér nú stað með lungann úr íslenzka þjóðfélaginu.  Það er að bíða eftir vitrænni leiðsögn. Samtök atvinnulífsins og nú jafnvel ASÍ hafa gjörsamlega gefizt upp á þessari bið, eftir að ríkisstjórnin rumski.  Það mun hins vegar aldrei gerast.  Ríkisstjórnin er í heljargreipum sérvizku og fordóma gagnvart atvinnulífinu.  Hún setur sig á háan hest og þykist þess umkomin að ákveða fyrir atvinnulífið, hvað má framkvæma og hvað ekki.  Ef það er ekki opinbert eignarhald og rekstur, þá er því fundið allt til foráttu.  Afturhald og fordómar ríkisstjórnarinnar eru fyrir neðan allar skriður.  Þeir eru gróft brot á atvinnufrelsi og jafnrétti til atvinnurekstrar og skaða efnahag almennings.

Ráðherrana skortir flesta getu til að stjórna.  Sumir þeirra eru gerðir afturreka af samráðherrum með það, sem þeir sömdu um við hagsmunaaðila.  Umboðsleysi og vantraust einkennir vinnubrögðin. Af öllu þessu leiðir, að ríkisstjórnin sem heild, og forsætisráðherra sérstaklega, er rúin trausti innanlands sem utan.  Þvílíkir dragbítar á framfarir landsins hafa ekki vélað um málefni íslenzku þjóðarinnar, frá því að Skúli, fógeti, Magnússon, taldi rentukammerið á að fjárfesta í "Innréttingunum", sem voru þeirra tíma iðnvæðing, og er mál, að linni.

Forystukreppa hrjáir þjóðina.  Eftir "sunami" Hrunsins skolaði til valda naflaskoðurum og nöldrurum af verstu gerð, sem aldrei hafa sett fram framfaravænlega framtíðarsýn, heldur verið límdir við baksýnisspegilinn og verið fulltrúar stöðnunar og afturhalds.  Fólk án grasrótarsambands finnur framkvæmdum allt til foráttu og ber fyrir sig náttúruvernd með sefasýkislegum hætti án nokkurrar haldbærrar röksemdafærslu.  Upp á þessa hörmung er ekki hægt að horfa lengur.  

Segja má, að núverandi stjórnarflokkar séu hrein eyðimörk nýrra hugmynda.  Það fáa, sem þaðan kemur, er afturúrkreistingur úreltrar hugmyndafræði.  Að auki er þessum vesalings vinstri mönnum með öllu fyrirmunað að leiða nokkurt mál til lykta.  Allt þetta er nú að verða lýðum ljóst og ekki seinna vænna.  Við þessar aðstæður verða borgaraleg öfl að hysja upp um sig brækurnar og blása til sóknar á hugmyndafræðilegum grunni.

Heiðarlegt markaðshagkerfi með hæfilegu opinberu aðhaldi á að marka sóknina til bættra kjara.  Dr Ludwig Erhard, efnahagsmálaráðherra og síðar kanzlari, afnam á einni nóttu öll markaðsleg höft í Sambandslýðveldinu Þýzkalandi og upprætti þannig á svipstundu allt svartamarkaðsbrask í Vestur-Þýzkalandi, sem hafði verið landlægt frá lokum styrjaldarinnar 7. maí 1945.  Daginn eftir gekk á fund hans yfirmaður hernámsliðs Bandaríkjamanna, ávarpaði Erhard og sagði: Herra efnahagsmálaráðherra; ráðgjafar mínir tjá mér, að ráðstafanir yðar í efnahagsmálum muni leiða til öngþveitis í öllu Sambandslýðveldinu.  Þá svaraði Dr Erhard: Herra yfirhershöfðingi; ég undrast ekki þessi ummæli.  Þetta er nákvæmlega það, sem ráðgjafar mínir tjá mér.

Það er ráðsmennska af þessu tagi, sem vantar hér á Íslandi.  Forystumenn með þekkingu og þor til að taka djarfar ákvarðanir, sem eru fallnar til að brjótast út úr þeim vítahring, sem Hrunið hefur leitt yfir okkur og sem vinstri stjórnin hefur magnað afleiðingarnar af.  Til að rjúfa þennan vítahring þarf að:

• afnema öll höft á hagkerfinu
• afnema skrifræðishindranir fyrir erlendar fjárfestingar
• ýta undir nýsköpun fyrirtækja með lækkun tryggingargjalds og lækkun skattheimtu af hagnaði fyrirtækja
• ýta undir frumkvæði og bætt skattskil með afnámi þrepaskipts tekjuskatts á einstaklinga
• endurskoða peningamálastefnu Seðlabankans með róttækum hætti og setja honum markmið um hámörkun hagvaxtar í landinu næstu 10 árin
• hlutverk Seðlabankans verði m.a. að girða fyrir sveiflur af völdum eignabóla o.þ.h., sem leiða til mikilla yfirskota og undirskota í hagkerfinu
• fara að dæmi Þjóðverja, er ætla að færa í lög hjá sér miklar skorður við skuldasöfnun og hallarekstri hins opinbera
• færa hlutdeild ríkisrekstrar niður í 30 % af VLF á 5 árum, þó að hlutfall ríkisútgjalda verði hærra (útboð verka)
• halda rekstri ríkissjóðs innan fjárlaga 2010 og eyða hallanum á árunum 2011-2012, enda verði hagvöxtur þá hafinn
• erlendar skuldir ríkissjóðs, sem samkvæmt nýlegum tíðindum jafngilda aðeins fimmtungi VLF eða um 300 milljörðum króna, verði greiddar niður á 5-10 árum, háð afkomu þjóðarbús

Gangi ofangreint eftir, mun íslenzka krónan hafa tilhneigingu til að vaxa að verðgildi að nýju.  Það á þess vegna að verða unnt fyrir Seðlabankann að halda vöxtunum lágum í þágu markmiðsins um hámörkun hagvaxtar.  Þegar líður að því, að hámörkun afkastagetu þjóðfélagsins verði náð, þ.e. allar vinnufúsar hendur hafa fengið vinnu, þarf að draga úr peningamagni í umferð með fjárbindingum af ýmsu tagi og einhverjum vaxtahækunum til að múlbinda verðbólguna.  Þá verður að takmarka innstreymi gjaldeyris með skattlagningu til að takmarka hækkun gengis um of.  Allt verður þetta hlutverk Seðlabankans.

Seðlabanka og Fjármálaeftirlit á að sameina að nýju og veita Seðlabankanum heimildir til raunverulegs eftirlits og viðurlaga gagnvart fjármálageiranum.  Seðlabankinn fái svipað sjálfstæði gagnvart stjórnmálamönnum og "Die Bundesbank" og Evrópubankinn.  Aðgreina ber hefðbundna bankastarfsemi og fjárfestingarbankastarfsemi.  Hagkerfið á að verða framleiðsludrifið af náttúruauðaævum landsins til sjávar og sveita.  Að beizla 40 TWh/a til viðbótar eða að 2,5 falda núverandi virkjað afl á ekki að tvínóna við.  Með núverandi tæknistigi er unnt að gera þetta þannig, að vel falli að umhverfinu, ef vandað er til hönnunar.  Allflestar íslenzkar virkjanir bera hönnuðum sínum, framkvæmdaaðilum og eigendum fagurt vitni.  

Umræður hafa spunnizt af mikilli vanþekkingu og þröngsýni um orkuverð til stórkaupenda.  Er þar að ósekju gert afar lítið úr þeim, sem sömdu um orkuverðið fyrir hönd virkjanafyrirtækjanna.  Það er auðvelt að sýna fram á, að þessir langtímasamningar hafa og munu greiða upp virkjanakostnaðinn á skömmum tíma m.v. endingartíma virkjananna.  Þá er einnig auðvelt að sýna fram á (og verður gert), að mun hagkvæmara er, þegar allt er tíundað, að nýta orkuna innanlands en að senda hana úr landi.   

 

 

Margt er skrýtið í kýrhausnum

Bert er orðið, að of margir ráðherranna hafa vart gripsvit.  Þeir kvarta um þreytu, en komast hvorki lönd né strönd með nein mál, sem létta kunna undir með fólkinu í landinu, heldur spóla í sömu hjólförunum mánuð eftir mánuð.  Þreytan stafar væntanlega mest af heimilisböli á stjórnarheimilinu og átökum innan stjórnarflokkanna.  Árangurinn út á við er núll og nix. 

AGS (Alþjóða gjaldeyrissjóðurinn) hefur beitt Íslendinga fjárkúgun, en ríkisstjórnin hefur ekki dug til að segja upp samstarfinu við hann.  Samt er ljóst, að samstarfið við hann er dýrkeypt.  Lán frá AGS eru geymd í bandarískum banka á mjög lágum innlánsvöxtum, líklega um 1 %, en íslenzki ríkissjóðurinn fær þessi lán á rúmlega 4 % vöxtum.  Þetta er glórulaus fjármálastefna að hálfu ríkisstjórnarinnar.  Binda ber endi á þessi viðskipti hið snarasta, og snúa sér að raunverulegum úrlausnum í anda Alex Jurshevski.  

Laugardaginn 13. marz 2010 birtist í Morgunblaðinu athyglivert viðtal við Alex Jurshevski, "sérfræðing í skuldavanda fullvalda ríkja".  Hann telur vandamál Íslands ekki munu verð leyst með lánum frá AGS; þvert á móti verði hið snarasta að stöðva skuldasöfnun íslenzka ríkisins og að beita viðeigandi "skuldastýringu", sem þýðir endurskipulagningu á skuldastokkinum með lágmörkun vaxtakostnaðar og jöfnun afborganabyrðanna að markmiði.  Jurshevski gefur kurteislega í skyn, að íslenzkir ráðamenn viti ekkert í sinn haus, þegar að fjármálum kemur, og séu gjörsamlega úrræðalausir.  Hann segir:

"Almennt séð þá tel ég, að menn átti sig ekki til hlítar á þeim vanda, sem er við að etja, og að sama skapi þá sjái þeir ekki, hvaða raunhæfu valkostir standi til boða, þegar kemur að úrlausn skuldavanda ríkisins." 

Jurshevski hefur jafnframt greint "Icesave"-blaður ráðamanna um, að nauðsyn beri til samninga sem fyrst, sem kolrangt stöðumat, sem leitt geti til óviðráðanlegrar skuldabyrðar.  Jurshevski kveður stærð gjaldeyrisvarasjóðsins duga til að standa straum af hinni þungu greiðslubyrði lána næstu tvö árin, 2011-2012, sem mun nema um USD 2,5 milljörðum.  Jafnframt þurfi Íslendingar að leggja áherzlu á að laða að landinu erlendar fjárfestingar, sem hann telur vel gerlegt með lagni og kunnáttu.  Þetta er rödd skynseminnar, sem stjórnarandstaðan vonandi ljær eyra við, því að stjórnarflokkarnir munu vart bera gæfu til þess. 

Það eru tvö mál, sem öllu skipta um Viðreisnina, þ.e.a.s. hagvöxtur og stöðvun skuldasöfnunar ríkissjóðs.  Um hagvöxtinn er það að segja, að með atvinnufjandsemi núverandi ríkisstjórnar verður hagvöxtur minni en 1 %.  Hlálegt er að heyra fjármálaráðherranefnuna hreykja sér af því, að skekkja í áætlanagerð fjármálaráðuneytis hafi valdið því, að hagkerfið hafi verið um 100 milljörðum stærra í árslok 2009 en búizt var við.  Þetta er um 7 % skekkja, sem breytir því ekki, að það varð stórfelldur samdráttur hagkerfisins árið 2009, sem enn heldur áfram.  Hinar hrikalegu afleiðingar félagshyggjunnar birtast í æ meiri fjölda atvinnulausra.  Samt ríghalda sameignarsinnarnir í þá þráhyggju sína, að verst af öllu sé, að einhver græði á vinnu annarra, og þess vegna heldur ríkisstjórnin atvinnulífinu í heljargreipum, og sparar sem minnst í ríkisrekstrinum. 

Samtök atvinnulífsins vilja setja Viðreisninni göfugt markmið um 5 % hagvöxt á ári.  Þetta mundi þýða, að eftir 10 ár yrði hagkerfið 63 % stærra en það er nú.  Landsframleiðslan væri þá tæpum 900 milljörðum verðmætari en árið 2009.  Þetta verður einvörðungu hægt með því að þrefalda núverandi orkusölu til stóriðju og að tvöfalda núverandi verðmætasköpun sjávarútvegs auk aukningar í landbúnaði og ferðamennsku og margvíslegs annars.  Allt er mögulegt, ef vilji er fyrir hendi og skynsemi ræður för.  Aðeins einkaframtakið getur þetta, því að ríkissjóði er þröngur stakkur skorinn.  Þar stendur hnífurinn í kúnni. 

Hitt meginviðfangsefnið eru ríkisfjármálin.  Ekkert mun fást við þau ráðið með viðhorfum núverandi stjórnvalda til ríkisrekstrar í öndvegi.  Í stuttu máli snúast þau um að auka hlutdeild ríkisrekstrar í hagkerfinu á kostnað einkaframtaks og einkaneyzlu.  Svo langt gengur fjandskapur vinstri-grænna í garð einkaframtaksins, að þeir þverskallast enn við að samþykkja Vaðlaheiðargöng í framkvæmd, af því að um einkaframkvæmd átti að verða að ræða. 

Þetta eru þeirra ær og kýr, eins og glögglega kom fram í forystugrein Morgunblaðsins 13.03.2010.  Þar er vitnað í ræðu Margrétar Kristmannsdóttur, formanns Samtaka verzlunar og þjónustu.  Þar kom fram, að OECD hefði fyrir tveimur árum gert úttekt á heilbrigðisþjónustunni á Íslandi og fundið út, að hún væri að sönnu góð, en væri 40 % dýrari en hún þyrfti að vera.  

Ráðið til að lækka tilkostnað án þess að skerða þjónusta er að einkavæða starfsemina.  Þetta er hins vegar eitur í beinum heilbrigðisráðherra Vinstri grænna, sem níðist á því litla einkaframtaki, sem leyft er nú í geiranum, 4 %, með því að krefjast þar allt að 30 % niðurskurðar á meðan ríkisreksturinn á að sleppa með 6 %.

Ríkisstjórnin kennir sig við norræn velferðarkerfi.  Þau eru tálsýn og reyndar engu meiri í Svíþjóð og Finnlandi en annars staðar í ESB, eftir hrun velferðarkerfanna í þessum tveimur löndum.  Danir eru í stórvandræðum, og Norðmenn halda sínu kerfi gangandi með olíupeningum. Á Norðurlöndunum utan Íslands nemur einkarekstur heilbrigðisgeirans á bilinu 18 % - 25 %.  Nýrrar ríkisstjórnar á Íslandi bíður þess vegna að sexfalda einkarekstur innan heilbrigðisgeirans hið minnsta.  Þjónustan mun batna, og hún verður áfram greidd úr sameiginlegum sjóði landsmanna.  Atvinna í geiranum fyrir lækna mun vaxa, t.d. við það að leyfa einkarekstrinum að flytja inn sjúklinga.  Þar með mun fást betri nýtni á mannafla, tækjabúnaði og húsnæði.  Með einkavæðingu í heilbrigðisgeiranum verður biðröðum útrýmt, en þær eru alls staðar fylgifiskur ríkisrekstrar.  Því miður er landflótti lækna af völdum stjórnarstefnunnar nú hafinn, og hann verður að stöðva með því að veita þeim störf við hæfi í krafti einkaframtaks.  Til þess að svo verði, þarf að sópa vinstri-grænum nautgripum út úr ríkisfjósinu.  

Heilbrigðisgeirinn er ekki sá eini, þar sem einkaframtakið getur átt þátt í sparnaði á skattfé án þess að um umtalsverða þjónusturýrnun verði að ræða.  Erlendar fjárfestingar, aukin auðlindanýting til lands og sjávar ásamt einkavæðingu og samkeppni og skuldastýring í anda téðs Jurshevskis eru lykilatriði við lausn peningamálavanda og hagstjórnarvanda landsmanna.  Þessi atriði öll samþætt fela í sér einu meðulin, sem duga til að skapa hér 35 þúsund störf, sem nauðsyn ber til á næstu 10 árum til að útrýma atvinnuleysi.    

Á meðan Samfylkingin gengur með steinbarn sitt í maganum, er sá stjórnmálaflokkur í raun einsmálsflokkur og ósamstarfshæfur.  Hann verður ekki til viðtals um að hverfa frá AGS- og Brüsselþjónkun sinni, nema kjósendur veiti honum ærlega ráðningu.  Ýmislegt bendir til, að svo verði fyrr en síðar.  Með hverjum mánuðinum, sem frá umsókninni um ESB aðildarviðræður líður, verður ljósara, hvílíkt feigðarflan hér var á ferð.  Umsóknarferlið sjálft útheimtir her manns í vinnu á vegum Stjórnarráðsins, og þykir skrifræðisveldinu í Brüssel samt enn ekki nóg að gert.  Sjávarútvegs-og landbúnaðarráðherra blöskrar, að ríkið skuli þurfa að leggja í feiknarkostnað vegna aðlögunar að ESB áður en þing og þjóð hafa ákveðið að ganga í björgin í Brüssel.  Bragð er að, þá barnið finnur. Það eru sáralitlar líkur á, að þing eða þjóð muni nokkru sinni fá gáning á ESB.  Það er ekki aðeins, að hér sá um grafalvarlega sóun á skattfé að ræða, heldur verður ríkisstjórnin landinu herfilega til minnkunar með fleðulátum sínum í Brüssel, sem eiga sér enga aðra skírskotun á Íslandi en í draumum "socialdemókrata og býrókrata" um þægileg embætti á vegum ESB.  

Dagar evrunnar eru taldir.  Tilraunin með eina mynt og án einna ríkisfjárlaga mistókst.  Á þessu ári munu mikil tíðindi verða á evrusvæðinu.  Það mun sjóða upp úr í hverju evrulandinu á fætur öðru.  Reglur Maastricht kveða á um, að ekki megi koma einu ríki til bjargar.  Grikkir svikust inn á evrusvæðið með því að fegra þjóðhagsreikninga.  Mútum er þar beitt til að draga úr skattheimtu. Með því að telja vændi og annan svartan markað með þjóðarframleiðslu, juku þeir hana um fjórðung á pappírnum.  Þar með tókst þeim að reikna ríkishallann undir 3,0 % af landsframleiðslu.  Þjóðverjum er kunnugt um alla þessa óráðsíu og kæra sig eðlilega lítt um að skera skúrkinn úr snörunni; að koma Grikkjum til hjálpar, svo að þeir geti áfram farið á eftirlaun 61 árs, mun yngri en þýzkir eftirlaunaþegar.  Auk þess vita Þjóðverjar mætavel, að með björgun Grikklands yrði sett hrikalegt fordæmi.  Þýzkaland hvorki getur né vill bjarga öllum evruþjóðunum, sem lenda munu í greiðsluþroti á næstu misserum og árum.  Angela Merkel boðar nú brottrekstur þeirra landa úr evrusamstarfinu, sem árum saman gefa skít í reglurnar.  Afstaða Berlínar er réttlætismál, því að eitt verður yfir alla að ganga í slíku samstarfi.  Af menningarlegum ástæðum mun þetta samstarf hins vegar springa í loft upp fyrr en seinna.    

Falli evran svo, að til verulegrar verðbólgu horfi, mun Þýzkaland láta hana róa og taka upp Deutsche Mark.  Það er stórfurðulegt, að nokkur heilvita maður á Íslandi skuli láta sér til hugar koma, að Ísland geti búið við mynt, hverrar gengi markast af meðalhagsveiflu hagkerfis meginlands Evrópu, eins og Evrópubankinn í Frankfurt metur hana hverju sinni.  Til að Ísland geti þrifizt með evru, þurfa hagkerfi Þýzkalands og Íslands að ganga í takt, og hvenær verður það ?         

Í kviksyndi

Engum dylst út í hvílíkt kviksyndi ríkisstjórn Samfylkingar og vinstri-grænna hefur leitt landsmenn.  Öngþveiti og örvænting ríkir á stjórnarheimilinu, því að vandinn vex þeim yfir höfuð.  Hvorki gæfa né gjörvileikar eru meiri en Guð gaf á þeim bæ. 

Um það er t.d. "Wikileak" lekinn til vitnis, en þar birtist landsmönnum dæmi um undirmálshegðun starfsmanna utanríkisráðuneytisins og aðstoðarmanns utanríkisráðherra í sendiráði BNA-Bandaríkja Norður-Ameríku, u.þ.b. viku eftir synjun forseta lýðveldisins á þrælalögum þingmeirihluta ríkisstjórnar Jóhönnu Sigurðardóttur. 

Ljóst er, að þessir útsendarar Össurar kunnu sig engan veginn og rikisstjórn og þý hennar skortir alla sómatilfinningu.  Þrælbein þessi, sem ætlast má til, að kunni undirstöðuatriði í kurteislegri hegðun gagnvart sendifulltrúum erlendra þjóða, eru landi og þjóð til háborinnar skammar.

Ein af fjölmörgum mistökum íslenzkra stjórnvalda undanfarin misseri er að hafa látið undir höfuð leggjast að koma sambúðinni við BNA í gott horf aftur.  BNA eru enn stórveldi með ítök um allan heim.  Lega Íslands er enn mikilvæg fyrir aðgengi að norðursvæðunum, og opnun siglingaleiða með bráðnun íss mun setja Ísland í alfaraleið siglinga.

Sambúðin við BNA er af ýmsum orsökum stirð, enda hefur nýr forseti BNA enn ekki skipað hér sendiherra.  Það er líklega af ástæðum, sem er á okkar valdi að bæta úr.  Þessi sambúð þarf hægt og sígandi að batna, en það ber vitni um kolrangt stöðumat að vaða fram og heimta af þeim alveg sérstakan og opinberan stuðning á kostnað Breta og Hollendinga, mikilla bandamanna Bandaríkjamanna. 

Að fullyrða á fundi í sendiráðinu, að annars verði Ísland gjaldþrota árið 2011 er fullkomlega óskiljanleg og vítaverð framganga.  Þetta er sama fólkið og vill bæta ofan á skuldir landsins a.m.k. þriðjungi landsframleiðslunnar.  Ólíkindatól eru vissulega Össur & Co.  Þessu máli voru gerð góð skil í Reykjavíkurbréfi Morgunblaðsins laugardaginn 20. febrúar 2010.  Varðandi framgöngu Breta eru í lok bréfsins tvær merkilegar málsgreinar: 

"Og til er í stjórnkerfinu samtal, sem hefur ekki fengist birt, sem skýrir að hluta til a.m.k. hvers vegna ráðgjafar Darlings fjármálaráðherra gáfu honum þau ráð sem þeir gáfu og hann hunsaði.  Ráðgjafarnir voru ekki í hjarta sínu og heila þeirrar skoðunar að íslensku þjóðinni bæru neinar skyldur til að endurgreiða Icesave."   

Alveg stórfurðulegur var og sá leki birtur af "Wikileak", að brezki sendiherrann hefði farið á flot með það sem lausn við sendiherra Noregs á Íslandi, að Norðmenn borguðu fyrir okkur það, sem Bretar kalla "Icesave" reikning, en er þeirra eiginn gjörningur, sem þeir hafa ekki leyfi til að fleygja í aðra.  Síðan áttu Íslendingar að borga Norðmönnum með lægri vöxtum en 5,55 %, sem Steingrímur og Indriði sömdu um og þröngvað var gegnum Alþingi, en var synjað á Bessastöðum. 

Þjóðin mun senn fá tækifæri til að staðfesta þá synjun, væntanlega með miklum meirihluta atkvæða.  Atkvæðagreiðsla þessi markar vatnaskil á heimsvísu.  Í fyrsta sinn er fólkið spurt að því, hvort það vilji axla byrðar viðskiptamistaka Gissurar gullrass og fjármálalegs glapræðis braskara og sukkara. Þar með skapar þjóðin sér nýja og firnasterka samningsstöðu.  Lamaðri ríkisstjórn vinstri manna verður um leið hent á haugana, enda vita gagnslaus og í raun stórskaðleg. 

Ekki verður á þá garmana, Steingrím og Indriða, logið.  Nú eru þeir vændir um stórfellt undirferli gagnvart stjórnarandstöðu og hinni nýju samninganefnd við Breta og Hollendinga í hinu alræmda "Icesave"-máli.  Sakar stjórnarandstaðan þá um að fara á bak við sig og nefndina með beinum samtölum við gagnaðilana.  Þessar ásakanir eru til marks um það, hversu rúnir trausti fjármálaráðherra og aðstoðarmaður hans eru. Hvernig á annað að vera eftir það, sem á undan er gengið ?  Þeim er ekki treystandi fyrir horn.  

Þeir, ásamt forystumönnum Brüsselfylkingarinnar, hafa nú ekið þjóðarvagninum ofan í keldu.  Þar liggur vagninn með öll hjól á kafi.  Það þarf heljarafl til að ná vagninum upp, en það afl er fyrir hendi, enn óbeizlað.   

Aflið til þess er sem sagt til í náttúru Íslands, en það þarf að beizla það.  Ljóst er orðið, að það verður ekki gert, nema fyrst að skipta um forystuna í landinu.  Þessi stjórnvöld, sem nú hefur fengizt staðfest, að eru innantómir kjaftaskar, sem bera ekki við að verja þjóðarhagsmuni, styðjast við skýjaglópa og úrtölumenn, sem sumir hverjir virðast hafa stóriðjuna á heilanum, sem að vísu skýtur skökku við, því að hann virðist í mörgum tilvikum ekki vera fyrir hendi.  Nú bregður svo við, að komin er fram í dagsljósið rétt ein viljayfirlýsingin um "eitthvað annað", og er það í þetta sinn gagnaver.  

Gagnaversmenn munu hafa fengið ádrátt um ráðstöfun reiðuafls í landskerfinu upp á 25 MW án virkjunar, sem, ef af verður, verður þá ekki lengur til reiðu öðrum raforkunotendum, þegar bilun á sér stað.  Þetta er með öðrum orðum forgangsorka, en hluti af orku stóriðjufyrirtækjanna er afgangsorka, sem má skerða, þegar afl skortir.  Þessi 25 MW eru tiltölulega lítið afl, sem verður afhent spennt niður í 33 kV, en orkan til stóriðjunnar er afhent á hæstu spennu, 220 kV, með lágmarkstöpum og lágmarkstilkostnaði fyrir orkufyrirtækin.  Samningstíminn er sennilega helmingi styttri en almennt gildir í stóriðjusamningum. 

Ef við gefum okkur, að núverandi verð til stóriðju skili orkufyrirtækjunum eðlilegum arði, þá þyrfti verðið, að öllu þessu virtu, að nema a.m.k. 65 mill/kWh til að gefa orkuseljanda þann sama eðlilega arð vegna miklu meiri kostnaðar orkufyrirtækjanna á hverja orkueiningu.  Nú vill svo til, að spurzt hefur, hvaða verð er til umræðu til gagnaversins.  Það nemur aðeins 60 % af því verði, sem nauðsynlegt er til að ná sömu arðsemi og stóriðjuverðið gefur orkufyrirtækjunum. 

Þetta er ekki sett fram sem röksemd gegn gagnaverum eða til að ýja að því, að þessi viðskipti orkufyrirtækjanna séu óhagkvæm.  Þessar lauslegu athuganir pistilshöfundar á arðsemi benda aðeins til, að viðskipti orkufyrirtækjanna við stóriðjuna, t.d. álverin, séu orkufyrirtækjunum miklu arðsamari en gagnaversviðskiptin.   

Alltaf skal það fara á sömu lund.  Þeir, sem mest taka upp í sig og gagnrýna atvinnulífið hvað harðast, reynast einberir hræsnarar.  Af falsspámönnum er komið nóg og tími til kominn að láta verkin tala.

Fimman aðeins hjá SA

Samtök atvinnulífsins (SA) lýstu því yfir í viku 06/2010, að hagkerfi Íslands yrði að vaxa um 5 % að jafnaði á næstu 5 árum til að jafna um samdráttinn á tímabilinu 2008-2010.  Gangi þetta eftir, verður hagkerfið 28 % stærra árið 2015 en árið 2010.  Það er hægt að taka heils hugar undir með SA um þetta markmið, og að það sé brýnt fyrir velferð Íslendinga, að þeir nái þessu markmiði.    

Hins vegar verður að hafa endaskipti á landsstjórninni til að minnstu líkur verði á að ná þessu verðuga markmiði.  Landsmenn eru með lík í lestinni.  Með kreddum sínum, framtaksleysi og misheppnuðum úrræðum gerir ríkisstjórn félagshyggjunnar þjóðinni lífsbaráttuna miklu erfiðari en efni standa til. 

Algert þekkingarleysi ráðherranna á efnahagsmálum lýsir sér með því, að þegar nauðsynlegt er að gefa í til að ná landinu upp úr kreppunni, þá stíga þeir á bremsurnar.  Afleiðingin er sú, að efnahagslífið er nú að stöðvast.  Við aðstæður sem þessar á að liðka til fyrir fjárfestingum og fremur að lækka skatta en að hækka þá.  Þegar hagvöxtur hefur tekið vel við sér, má hugleiða skattahækkanir.  Annars eru þær stórskaðlegar fyrir skattgreiðendur og rýra í raun skattstofninn.  Glópska þingliðs vinstri flokkanna á sér engin takmörk.   

Frá Hruninu hefur orðið samfelld hnignun á Íslandi og keyrt hefur um þverbak með afturhaldinu, sem að völdum settist 1. febrúar 2009 og festi sig algerlega ómaklega í sessi með Hrunskosningunum í apríl 2009.  Síðan hefur stöðugt sigið á ógæfuhliðina, enda fer því víðs fjarri, að valdhafar vinstri stjórnarinnar valdi verkefni viðreisnarinnar.  Þeir hafa lagzt þversum gegn breytingum til batnaðar, en lagt lóð sitt á vogarskálar versnandi lífskjara með afar íþyngjandi og óþörfum skuldbindingum gagnvart Hollendingum og Bretum, hótandi eignarupptöku hjá útvegsbændum, sem setja mun bankakerfið aftur á hliðina, eyðileggjandi skilvirkt skattkerfi og standandi í rándýrum og gagnslausum, ef ekki skaðlegum, umsóknarviðræðum við ESB.  Þessi umsókn um viðræður við ESB er eindæma illa ígrunduð og tímasett, og hún felur í sér ábyrgðarlausa sóun á skattfé og er á niðurskurðartímum fullkomlega siðlaus.  Umsóknina ber að afturkalla strax.

ESB stendur á krossgötum.  Nú er komið í ljós, að tilraunin með sameiginlega mynt, evruna, hefur mistekizt.  Tveir kostir eru til.  Annaðhvort liðast myntsamstarfið í sundur eða stofnað verður stórríki Evrópu með ein fjárlög.  Íslendingar eiga að doka við og halda síðan þjóðaratkvæðagreiðslu um umsókn, þegar staðan hefur skýrzt.  Skýr þjóðarvilji og þingvilji verður að vera fyrir umsókn.  Annars er verr farið en heima setið. 

Aðeins á 4 árum undanfarin 20 ár hefur hagvöxtur landsins náð 5 % markinu.  Bóluárin 2006 og 2007 nam hagvöxturinn t.d. "aðeins" 4,4 % og 4,9 %, en 2008 var hann 1,3 % af VLF (verg landsframleiðsla - GDP á ensku, sbr graf að ofan).  Árið 2009 var hins vegar samdráttur um 8 % af VLF.  

Til að knýja áfram 5 % hagvöxt á ári þarf gríðarlegar fjárfestingar.  Þær námu t.d. 28 % af VLF árið 2007.  Á næstu árum munu þær þurfa að nema a.m.k. 30 % eða um ISK 450 milljörðum til að ná 5 % markmiði SA.  Miðað við stöðu mála verður bróðurparturinn af þessum fjárfestingum að vera beinar erlendar fjárfestingar eða um MUSD 4 þúsund.  Af þessu sést, hversu óraunhæf framsetning SA er.  Eina ráðið til að ná þessu markmiði er, að ASÍ og SA taki höndum saman um að reka ráðleysið og dáðleysið af höndum landsmanna og að síðan verði rutt úr vegi hindrunum við verðmæta-og atvinnusköpun. 

Það heyrast hins vegar úrtöluraddir í ýmsum kimum, þegar orkusölu til stóriðju ber á góma.  Orkuverðið er talið vera of lágt; það standi aðeins undir kostnaði án nægilegrar arðsemi.  Hvernig skyldi þá standa á því, að orkuverð (án skatta) til almennings er óvíða jafnlágt og á Íslandi, þó að dreifingarkostnaður á mann sé óvíða jafnhár og hér af náttúrulegum orsökum ? 

Það er vegna þess, að stóriðjan hefur skuldbundið sig til að greiða megnið af umsaminni orku í 30-40 ár.  Þar með kemur til skjalanna hagkvæmni stærðarinnar og trygg tekjulind fyrir allri fjárfestingunni með vöxtum og rekstrarkostnaði, og lánveitendur hafa treyst sér til að taka lágmarks vexti.  Þetta er tryggt m.v. lágmarks álverð, og samningarnir veita orkufyrirtækjunum vænan arð, þegar álverð er yfir 2000 USD/t.  Til lengdar er álverði spáð um 2500 USD/t. Er einhver annar orkukaupandi, sem kemst með tærnar, þar sem stóriðjan hefur hælana í þessum efnum ?  Auðvitað ekki.  Þeir hefðu þá nú þegar komið fram í dagsljósið.  Einhver kann að bjóða hærra einingarverð til skamms tíma, en enginn hefur enn boðið virkjunarfyrirtækjunum betri kjör til langs tíma, t.d. á afskriftartíma virkjunar. 

Kvisazt hefur um einingarverðið 40 mill/kWh til gagnavers.  Við fyrstu sýn virðist þetta vera ótrúlega lágt verð, en einingarverðið segir lítið, eitt sér, um hagkvæmnina fyrir orkuseljandann.  Önnur atriði verða að fylgja með til að vitrænn samanburður fáist.  Nefna má afhendingarspennu, nýtingartíma afltopps, aflstuðul, afhendingarstað orku (er flutningskostnaður innifalinn ?), kaupskyldu og samningstíma. 

Hræsnarar og beturvitar ("kverúlantar") orkuumræðunnar láta jafnan að því liggja, að "eitthvað annað" sé handan við hornið og bjóði betur.  Jafnoft er gripið í tómt.  Kjörin, sem þeir bjóða orkuseljendum, hafa reynzt lakari, þegar dæmið er reiknað til enda, og áhætta viðskiptanna fyrir virkjunar-og línueigendur hefur verið tekin með í reikninginn. 

Stóriðjusinnar hafa þó ekki lagt það í vana sinn að gera lítið úr öðrum orkukaupendum, þó að ýmislegt, sem á fjörur orkufyrirtækjanna hefur flotið, sé óbeysið.  Stóriðjusinnar frá Einari, skáldi Benediktssyni, og fram á þennan dag, vilja alls ekki leggja stein í götu neinnar atvinnustarfsemi; þvert á móti telja þeir fjölbreytni eftirsóknarverða og ákjósanlega fyrir íslenzkt þjóðfélag. 

Þeir eiga að ná viðskiptunum, sem bezt bjóða, en klisjukenndur áróður gegn stóriðjunni er reistur á yfirgripsmikilli vanþekkingu á eðli hennar og innviðum í nútímanum ásamt forstokkuðum fordómum í garð einnar atvinnugreinar, sem hvergi er annars staðar á byggðu bóli að finna og jaðrar við brot á atvinnurétti.

Það verður að draga lærdóma af mistökum fortíðar.  Bankaendurreisnin er prófsteinn á þetta.  Vinstri stjórninni hefur tekizt eins óhönduglega til við þessa endurreisn og hugsazt getur, enda hefur engin heildstæð ný löggjöf litið dagsins ljós enn þá fyrir fjármálakerfið.  Vinstri stjórnin virðist vera í helgreipum gróðapunga, en leggja hins vegar fæð á framleiðendur handfastra verðmæta, eins og iðnrekendur, bændur, útgerðarmenn og fiskverkendur, því að hún ofsækir þessar greinar og leggur stein í götu framþróunar þeirra eftir fremsta megni.  Ríkisstjórnin hjarir í heimi hugaróra og veruleikafirringar "nómenklatúrunnar", sem engin tengsli hefur við hinn vinnandi mann.  

Það er grundvallaratriði, að ný bankalöggjöf kveði á um aðskilnað viðskiptabanka og fjárfestingarbanka.  Þetta er lærdómur margra þjóða af fjármálakreppunni, en vinstri stjórnina hérlendis skortir áræði, vit, vilja til að leggja þetta til við Alþingi. 

Menn mega samt reka eins marga fjárfestingarbanka og þeim sýnist, en verða þá að gera það á eigin ábyrgð og ekki á kostnað almennra innistæðueigenda.  Hrægömmunum á alls ekki að líðast að sölsa tryggingastarfsemi undir sig og tengja hana braski  Hún á að starfa á sínum eigin forsendum.  Það verður að verja viðinn, svo að hann verði ekki maðksmoginn, sundurétinn og grautfúinn.  Nóg er af ormunum.  

 

Á hringsóli

Ríkisstjórninni verður allt að vandamáli, hún fer í hringi sem villuráfandi sé í þoku.  Stefnumörkun er engin af viti og vinnubrögðin afleit.  Skárra væri að hafa Mikka mús sem forsætisráðherra og Ragnar Reykás sem fjármálaráðherra. 

Einkavæðing bankanna í fyrra var hneyksli.  Allt það ferli var fyrir luktum dyrum, og fátt er enn vitað um, hverjir eiga bankana.  Stjórnarflokkarnir núverandi gagnrýndu mjög einkavæðinguna upp úr aldamótunum síðustu, en frá sjónarmiði lýðræðis og opinnar stjórnsýslu var það ferli hrein hátíð hjá seinni einkavæðingunni, og stjórnendur bankanna eru hinir sömu í boði ríkisstjórnarinnar með fáeinum undantekningum. 

Bankakreppan hefur þess vegna tekið á sig nýja mynd, vegna þess að ríkisstjórnin gengur aldrei hreint til verks.  Gríðarleg mismunum á sér stað í atvinnulífinu, þar sem fyrirtæki í gjörgæzlu bankanna keppa við önnur, sem enn eru sjálfstæð, a.m.k. að nafninu til. 

Ríkisstjórnin hefur sagt aðalatvinnuvegi þjóðarinnar, sjávarútveginum, stríð á hendur.  Þegar fimbulfamb kjaftaska og stjórnmálalegra púðurkerlinga hefur verið hreinsað úr umræðunni um fyrningu aflaheimilda, stendur eftir grímulaust eignarnám ríkisins á útgerðunum, sem minnir á eignarnám böðulsins,Jósefs Djúgaswilis Stalíns, Kremlarbónda, á fyrirtækjum og bújörðum Rússlands, Úkraínu og fleiri landa á sinni tíð. 

Málið snýst hér um það að flytja aflaheimildarnar með valdboði úr einkaeign og í hendur stjórnmálamanna, sem síðan eiga að endurúthluta þeim.  Þetta er eins ógæfuleg ráðstöfun og hugsazt getur.  Hún er ólögleg og brýtur gegn eignarréttarákvæðum Stjórnarskráar, enda veit ríkisstjórnin ekki, hvernig hún á að framkvæma þessa óláns fyrningu.  Rikisstjórnin má skerða og auka heildaraflaheimildir með vísindalegum stuðningi Hafrannsóknarstofnunar í nafni þeirrar greinar laganna um fiskveiðistjórnun, sem kveður á um þjóðareign aflaheimilda, en hún hefur ekki lagaheimild til að taka kvótaeign af einum eiganda og fá hana öðrum.  Ríkisstjórnin veit hvorki í þennan heim né annan, en þó hafa vinstri flokkarnir ekki gleymt því, að þeir ætluðu að koma höggi á útgerðina.  Það mun þó sannast hér sem endranær, að skamma stund verður hönd höggi fegin.  Þegar efnahagslíf landsins er í molum, er þessi heimskulegi hernaður gegn atvinnuréttindum fyrirtækja í sjávarútvegi algerlega óafsakanlegur og brottrekstrarsök úr Stjórnarráðinu.

Það er misskilningur, að íslenzkur sjávarútvegur hafi fengið gríðarlega forgjöf frá ríkinu á kostnað annarrar atvinnustarfsemi í landinu, og þess vegna hafi myndazt svo nefnd auðlindarenta í útgerðarfélögunum, sem almenningur í landinu eigi siðferðilegan rétt á, að ríkið geri upptækan.  Íslenzkur sjávarútvegur stendur í harðvítugri samkeppni á erlendum mörkuðum við ríkisstyrktan sjávarútveg, aðallega í Evrópu og þá einkum ESB.  Sá fyrr nefndi ræður ekki markaðsverðinu og verður að selja framleiðslu sína á því verði, sem býðst.  Stundum græðir hann og stundum tapar hann.  Með því að taka aflaheimildir eignarnámi er verið að kippa gjörsamlega fótunum undan íslenzkum sjávarútvegi í samkeppninni á erlendum mörkuðum.  Kemur þá að því, að sameignarsinnar stjórnarflokkanna taki bújarðir landsins eignarnámi, þegar skortur verður á landrými ?  

Nú hefur sú bábilja ríkisstjórnarinnar, að á Íslandi vilji enginn fjárfesta vegna óuppgerðra deilumála við Breta og Hollendinga, verið afsönnuð.  Rio Tinto Alcan hefur boðað umtalsverðar fjárfestingar í Straumsvík til að treysta starfsemi sína þar í sessi.  Fyrirtækið er auk þess með vandaða hagkvæmnikönnun í gangi á því að fjárfesta enn frekar með viðamiklum breytingum á framleiðslutækjunum til að auka framleiðsluna eins og kostur er með því að beita nútímatækni til hins ýtrasta við hönnun og framleiðslu. 

Vinstri flokkarnir hafa aldrei verið hrifnir af starfseminni, sem fram fer í Straumsvík, enda er þar um einkaframtak að ræða að hálfu erlends fyrirtækis, sem er eitur í beinum vinstri sinnaðra stjórnmálamanna. Er skemmst að minnast, hvernig Samfylking og vinstri-grænir lögðu stein í götu nýrrar verksmiðju í Straumsvík árið 2007.  Þeir komust lengi vel upp með, að þeirra stefna væri að "fá eitthvað annað", en nú sést berlega, að sá keisari er ekki í neinu; eitthvað annað í draumórum vinstra fólks er annað hvort ekki til eða tóm vitleysa frá atvinnulegu og fjármálalegu sjónarmiði.  Gagnrýnin um dýr störf í áliðnaði er óskiljanleg í ljósi þess, að erlend fjárfesting einkaframtaks stendur að baki þeim störfum, mikil fjárfesting veldur mikilli framleiðni, sem er grundvöllur góðra launa, og hár kostnaður hvers starfs eykur hagsmuni eigandans af stöðugleika og veitir þar með meira starfsöryggi.  Hver vill hlaupa frá dýrri og arðsamri fjárfestingu ?

Fyrirbrigðið, Vinstri hreyfingin grænt framboð, hélt flokksráðsfund fyrir skemmstu.  Þar kom í ljós, að fundarmenn voru algerlega úti á þekju.  Þeir ályktuðu gegn veru Íslands í Atlantshafsbandalaginu af gömlum vana og gegn aðild að Evrópusambandinu, ESB, þó að þingflokkur þeirra hafi veitt umsókninni brautargengi á Alþingi 16. júlí 2009.  Þá var hvorki minnzt á "Icesave" né á ríkisfjármálin í ályktun fundarins.  Þetta eru þó lykilmál um afkomu almennings í landinu.  Þetta hlýtur að vera met í stjórnmálalegri eyðimerkurgöngu.  

Umsóknin um aðildarviðræður er andvana fæddur skrípaleikur, sem gefur Evrópuríkjunum kolröng skilaboð frá Íslandi.  Ein ástæðan fyrir óbilgirni andstæðinganna í "Icesave" málinu er, að þeir töldu sig hafa kverkatak á Íslendingum, sem upp til hópa þráðu það heitast að komast með þeim í eina sæng.  Rándýra og skaðlega umsókn á að draga hið snarasta til baka í ljósi stjórnmálastöðunnar. 

Enn tröllríður hégiljan um, að íslenzk stjórnvöld hafi skuldbundið Ísland til að greiða hverjum innistæðueiganda á "Icesave" allt að kEUR 21,887, umræðunni hérlendis, þó að hún sé að verða margbreytilegri erlendis.  Þann 23. janúar 2010 er eftirfarandi afturfótafyl á forsíðu Fréttablaðsins:

"Slíkar skuldbindingar er að finna í fjölda skjala, allt frá yfirlýsingum og fréttatilkynningum til samþykkta á Alþingi.  Til dæmis segir í samþykkt Alþingis frá 5. desember 2008: "Ísland hefur heitið því að virða skuldbindingar á grundvelli innistæðutryggingakerfisins gagnvart öllum tryggðum innlánshöfum""   

Hér er vitnað til tilskipunar ESB nr 94/19, sem leidd var í lög á Íslandi árið 1999.  Þar er skilmerkilega tekið fram, að sú tilskipun feli alls ekki í sér ríkisábyrgð á skuldbindingum rétt stofnaðra innistæðutryggingarsjóða, sem séu sjálfseignarstofnanir, fjármagnaðar af bönkunum sjálfum.  Hér skýtur Fréttablaðið sig í fótinn, og með þessu markinu er allur áróður stjórnarsinna í "Icesave" málinu brenndur.  Stjórnvöld hafa enn ekki náð að skuldbinda landsmenn að þessu leyti.  Forseti lýðveldisins bjargaði málinu fyrir horn 5. janúar 2010. Umræðan er að mörgu leyti enn mörkuð fávísi um staðreyndir málsins, undirlægjuhætti og heimóttarskap í garð útlendinga.  

Með því að ganga að staðlausum kröfum Breta og Hollendinga, þar sem stjórnvöld reyna að klóra yfir eigin mistök og senda Íslendingum reikninginn, væri verið að kippa stoðunum gjörsamlega undan efnahagslífinu á Íslandi; lánshæfi þjóðar á gjaldþrotsbarmi er ekkert, gjaldmiðillinn ætti sér ekki viðreisnar von, og almenn fátækt héldi innreið sína á Íslandi á ný.  Þetta er himinhrópandi óréttlæti gagnvart afkomendum okkar og kemur þess vegna ekki til nokkurra mála.  Þá tökum við heldur skammvinna snerru nú en að búa við áratuga fátæktarhlekki útlendinga. 

Þann 25. janúar 2010 birtist grein á bls. 17 í Morgunblaðinu eftir tvo allólíka, mikils metna lögfræðinga, Jón Steinar Gunnlaugsson, hæstaréttardómara, og Sigurð Líndal, prófessor, undir fyrirsögninni, "Réttur íslensku þjóðarinnar til meðferðar fyrir dómi".  Þeir leggja til eftirfarandi opinbera kúvendingu við stjórnmálamenn allra flokka:

"Þeir ættu því að koma sér saman um að ríkisstjórn Íslands skuli nú tilkynna stjórnvöldum í Bretlandi og Hollandi, að umbeðin ríkisábyrgð á skuldbindingum Tryggingasjóðs innistæðueigenda verði ekki veitt nema að undangenginni niðurstöðu dómstóls, sem lögsögu hefur í málinu, um að ábyrgðin sé fyrir hendi."

Undir þessa tillögu er hægt að taka, og ekki verður betur séð en hún sé stjórnmálalega fyllilega raunhæf.  Um lagalega haldbærni tillögunnar þarf vart að efast, þegar slíkir menn eiga í hlut.  Með þessu er höggvið á þann Gordíonshnút, sem flækjufætur ríkisstjórnarinnar hafa reyrt þjóðina í.

Því miður er gæfusnauð óþurftarríkisstjórn ólíkleg til að samþykkja þennan kost.  Þegar ríkisstjórnin kemur að vandamáli á hringsóli sínu, þá þæfir hún það, en leysir ekki vandann.  Hún þæfist við, en hefur ekki leyst eitt einasta stórmál.  Dómurinn um hana, ári eftir valdatöku, er óhjákvæmilega - ÓHÆF.  Hún er verri en gagnslaus, hún þvælist fyrir og er einvörðungu til vandræða. 

Afleiðingin er auðvitað sú, að á Íslandi er enginn hagvöxtur og ekki útlit fyrir hann.  Eins og stöplaritið að ofan ber með sér, er vænzt 2 % hagvaxtar í ríku löndunum 2010 og 5 % hagvaxtar í þróunarríkjunum.  Íslendingum ríður á að fá góðan hagvöxt strax nú árið 2010.  Undir vinstri stjórn er slíkt algerlega borin von. Bezta lausnin á núverandi þjóðfélagsvanda og á efnahagsvandanum er að vinstri stjórnin leggi upp laupana og fari frá völdum, þannig að ungir, vel menntaðir og öflugir forystumenn borgaralegra afla geti hafið hér löngu tímabært endurreisnarstarf. 

Margt bendir til, að ríkisstjórnin njóti ekki stuðnings meiri hluta Alþingis við helztu mál sín, hún hefur orðið fyrir áfalli með synjun forseta lýðveldisins á lagasetningu, þar sem hún lagði líf sitt undir, og miklar líkur eru á staðfestingu þjóðarinnar með miklum meirihluta á synjun forsetans.

                                                                                                        

Miðstétt í sigti vinstri stjórnar

Miðstéttin ber uppi íslenzka þjóðfélagið, eins og títt er annars staðar á Vesturlöndum.  Víðast hvar annars staðar hafa stjórnvöld reynt að hlúa að miðstéttarfólki landa sinna í fjármálakreppunni og síðar efnahagskreppunni, sem riðið hefur yfir heiminn.  Stjórnvöld eru þar í ætt við hyggna bændur, sem kunna að yrkja jörðina til að hámarka afrakstur hennar til langframa. Hérlendis hafa stjórnvöld hins vegar gengið í skrokk á þessari miðstétt, eins og hverjir aðrir búskussar, sem ofnýta jarðir sínar með æ rýrari eftirtekju.  

Vinstri stjórnin hefur hækkað miskunnarlaust álögur á þeim, sem áður greiddu hæst opinber gjöld.  Um leið snýr hún sannleikanum á haus með því að kalla gjörninginn jafnrétti og réttlæti.  Með þessu stráir hún salti í sár miðstéttarinnar. Það er argasta ójafnrétti að heimta misháan skatt af fólki í hlutfalli við tekjur.  Jöfnun hins opinbera fer fram með bótum ýmiss konar.  Með stighækkun tekjuskatts er ríkisstjórnin að refsa fólki fyrir aukið vinnuframlag.  Hún dregur úr sjálfsbjargarhvöt og hvetur óbeint til undanskota.  Ríkisstjórnin ýtir undir spillingu.

Það er ekki nóg með þetta, heldur hafa skötuhjúin, forsætisinna og fjári, lagt til miðstéttarinnar með svigurmælum um, að hún hafi borið óþarflega lága skatta, þegar borgaraleg öfl réðu ríkisvaldinu, og sé þar af leiðandi aflögufær og sízt of góð til að bæta á sig byrðum.  Með öðrum orðum er miðstéttin í skotlínu frethólka vinstri flokkanna um þessar mundir og verður útrýmt að hætti sameignarsinna, verði ekki rönd við reist.  

 

Þessi þróun þarf engum að koma á óvart.  Sameignarsinnum hefur jafnan legið þannig rómur til miðstéttarinnar, að hún væri ekki til annars en að verða skítnýtt af ríkisvaldinu. "Frá öllum eftir getu og til allra eftir þörfum" var slagorð Marxismans, jafnloðið og teygjanlegt og það nú er.  Þessa þarf miðstéttin að minnast næstu misserin og framvegis, þegar hún gengur að kjörborðinu, og munu þá vinstri forkólfarnir ekki kemba hærurnar á valdastólunum, heldur bera beinin á eyðimerkurgöngu löngu úreltra og algerlegra misheppnaðra fræðikenninga um skiptingu auðsins. 

Hin borgaralegu öfl í stjórnmálunum hafa skilning á því, að hlúa þarf að miðstéttinni, því að hún myndar grundvöll nútímasamfélagsins.  Verði hún reyrð í viðjar skattaáþjánar vinstri manna á Alþingi, stórskuldug eins og hún er um þessar mundir, þá munu hjól atvinnulífsins stöðvast, atgervisflótti bresta á, skattstofnar rýrna og skatttekjurnar skreppa saman.  Þetta er skýringin á því, að borgaraleg öfl berjast, gegn ofurefli á þingi í kjölfar búsáhaldabyltingarinnar, fyrir annarri og skynsamlegri leið fyrir skattborgarana, þ.e. að nýta þegar stofnaða skattainneign í lífeyrissjóðunum.  Heybrækur vinstri stjórnarinnar treysta sér ekki til atlögu við ormagryfju "bossa" lífeyrissjóðanna.  Þá snerru verða þingmenn hins vegar að taka fyrr en síðar, því að miðstéttin er að þrotum komin.  Til þess eru borgaraleg öfl í landinu í stakkinn búin.  

Sameignarsinnar eru jafnan með jafnrétti á vörunum, eins og alkunna er, en ástunda örgustu mismunun og óréttlæti í raun.  Óþarft er að minnast á frasann um gegnsæið, en allt atferli vinstri stjórnarinnar og þingmanna hennar einkennist af pukri og leyndarhyggju.

Eitt andstyggilegsta dæmið um tvískinnunginn er misnotkun skattkerfisins í skjóli bábilju um, að skattakerfið sé tekjujöfnunartæki.  Með því að rugla saman hinu raunverulega hlutverki skattkerfisins að afla hinu opinbera tekna annars vegar og "tekjujöfnun" hins vegar, sem engan veginn er hlutverk stjórnmálamanna að ráðskast með, eyðileggja þeir skattkerfið.  Með eyðileggingu er hér átt við lakari skilvirkni og rýrari skattstofna, þ.e. minnkandi skatttekjur og mjög mikið óréttlæti, sem raskar öllum fjárhagsáætlunum fjölda manns.

Það er miðstéttin, sem ræður kosningaúrslitum á Íslandi eins og annars staðar, þar sem henni hefur vaxið fiskur um hrygg.  Með því að opinbera fjandskap sinn við miðstéttina í verki, grafa vinstri flokkarnir nú sína eigin gröf.  Forysta þeirra er hins vegar of forstokkuð og steinrunnin til að átta sig á, að hún hefur nú með fjandsamlegu tali og vítaverðum gjörningum, sem leggja þungar byrðar á miðstéttina nú á krepputímum og um mörg ókomin ár, málað sig út í horn og er í raun orðin heimaskítsmát í upphafi kjörtímabils. 

 

Óþarft og skaðlegt

Það er ýmislegt í þjóðfélagi okkar, sem fyrirsögn vefgreinar þessarar á við um.  Eitt það alvarlegasta af þessu tagi eru boðaðar skattahækkanir sameignarsinnanna í ríkisstjórn, sem vikið verður að hér á eftir. 

Fyrst verður þó ekki látið hjá líða að fara nokkrum orðum um stakkaskiptin, sem orðið hafa á blaði allra landsmanna, Morgunblaðinu, við ritstjóraskiptin á blaðinu haustið 2009.  Nú er málvöndun, framsetning máls og efnistök með allt öðrum hætti og mun rismeiri en áður var, vettvangur ritstjórnar orðinn skýr og tæpitungulaus, stundum með skáldlegu ívafi og hnyttni, en laus við orðagjálfur og holtaþokuvæl, sem áður vildi brenna við.  Þá hefur hortittum og ambögum stórlega fækkað í blaðinu.  Að hlakka til að fá sinn Mogga í morgunsárið var liðin tíð, en sú tilfinning kom að nýju sama dag og ritstjóraskiptin urðu, og er slíkt þakkarvert í skammdeginu, þegar fátt eða ekkert gerist upplyftandi á hinum opinbera vettvangi. 

Mánudaginn 9. nóvember 2009, sem er sigurdagur frelsis, sameiningar Þýzkalands og afmælisdagur falls ógnarstjórnar sameignarsinna í A-Evrópu, birtist í Morgunblaðinu stutt forystugrein, "Dýraverndunarmenn vantar", sem eru orð í tíma töluð:

"Skotveiðitíminn er hafinn.  Ekki er amast við því að haldið sé til veiða eins og hefðbundið er.  En veiðiskapur er í eðli sínu frek aðgerð og afdrifarík fyrir þá lífveru sem er vitlausu megin við hlaupið. Hún er vissulega lögum samkvæmt réttdræp.  Þótt við þær aðstæður sé ekki mikið réttlæti eftir er það þrátt fyrir allt dálítið og það litla verður að virða. Sjálfsagt átta flestir skotveiðimenn sig á þessari lágmarkskröfu.  En það birtast reglulega fréttir af byssubullum sem engu eira.  Jafnvel alfriðuðum dýrum er ekki þyrmt.  Og atgangurinn gagnvart þeim ófriðuðu er einnig á stundum viðurstyggilegur.  Þessir sambýlingar okkar á þessu kalda landi, sem heyja svo harða lífsbaráttu, jafnvel utan veiðitímabils, verða að eiga bandamenn.  Þeir sem að lögum mega veiða þessar skepnur verða að átta sig á að leyfi til dráps er vandmeðfarin undantekningarregla. Meginreglan er að virða hvern þann sem lífsanda dregur.  Og ef undantekningarreglan er nýtt verður að gera það með þeirri gætni og mildi sem jafnvel við slíkar aðstæður er hægt að sýna."  

Svo mörg voru þau orð, og er engu við að bæta sneið þá og áminningu, er þeir taki til sín, er eiga.  Dráp þau á villtum dýrum, sem viðgangast í þessu landi, eru drápsmönnum og kvölurum dýranna til lítils sóma, og ættu þeir hinir sömu að lesa ofangreinda forystugrein Morgunblaðsins kvölds og morgna sér til sálubótar. 

Hér er að mati höfundar um stórfellt umhverfisverndarmál að ræða.  Hefur nokkur heyrt umhverfisráðherra minnast á það, eða nokkuð annað, sem til raunverulegrar og gagnlegrar umhverfisverndar má telja ?  Auðvitað ekki.  Hinn vinstri sinnaði umhverfisráðherra snýst umhverfis sjálfa sig og notar embætti sitt til að koma í veg fyrir nýtingu orkulindanna og flutning á raforku frá virkjunarsvæðum til notenda. 

Kjósendur verða að minnast þess í kjörklefanum næst, hvernig sótsvart afturhald og ofstækisfullur framfarahemill hefur þvælzt fyrir orkuvinnslu og orkuflutningum og lengt þannig og dýpkað kreppuna.  Komið hefur fram opinberlega hjá forstjóra Magma Energy, að honum hafi ofboðið ruddaleg framkoma fjármálaráðherra landsins í sinn garð og annarra erlendra fjárfesta.  Slíkir hemlar gagnast ekki almenningi, þeir eru landsmönnum til skammar og draga lífskjör hérlendis niður í svaðið.  Við þurfum ekki á slíkum valdsmönnum að halda, sízt af öllu nú, þegar ríður á að fá vind í seglin til að losa skútuna af strandskerinu og að koma öllu vinnufúsu fólki út á vinnumarkaðinn, en ekki á svarta markaðinn, eins og vinstri flokkarnir stefna nú hraðbyri að.  

Hagfræðingar og stjórnmálamenn hinna borgaralegu afla á Íslandi, sem brýnt er, að taki hið fyrsta við völdunum aftur í Stjórnarráðinu til að vinda ofan af allri bölvaðri vitleysunni, hafa margsýnt fram á, að skattastefna vinstri manna, fikt þeirra við skattkerfið og hrikaleg aukning skattheimtu, er við núverandi aðstæður (og jafnan endranær) óþarft og skaðlegt.  Borgaraleg öfl boða lausnir á halla ríkissjóðs, sem fólgnar eru í að nýta skattainneign hjá lífeyrissjóðunum, laða að erlendar fjárfestingar og að ýta undir veltu og umsvif til að skapa vinnu og að stækka þjóðarkökuna auk sparnaðar í opinberum rekstri.  Þetta er leið framsækni og róttækni í stað doða, drunga og afturhalds sameignarsinnanna við stjórnvölinn. 

Eina röksemd ríkisstjórnar sameignarsinna fyrir gáleysislegum hækkunum óbeinna og beinna skatta er sú, að þar með nálgist Ísland norræna velferðarkerfið.  Þetta er fádæma heimskulegt yfirklór rökþrota ríkisstjórnar.  Þeir, sem búið hafa á hinum Norðurlöndunum, vita, að skattakerfi þeirra er gengið sér til húðar, það er ósjálfbært, þ.e. aðeins olíuauður Norðmanna og Dana gat staðið undir því.  Það lá við þjóðargjaldþroti í Svíþjóð vegna gegndarlausra lántaka sænska ríkissjóðsins á 10. áratug 20. aldar.  Nú ráða borgaraleg öfl í Svíþjóð, og þeim hefur tekizt að snúa taflinu við.  Flestir norrænir hagfræðingar gagnrýna háa skattheimtu og fjölþrepa skattkerfi harðlega á þeim forsendum, að þetta fyrirkomulag sé hagvaxtarletjandi og sé í raun fátæktargildra.  Að líkja óskapnaði íslenzkra sameignarsinna við svo nefnt norrænt skattakerfi er annaðhvort reist á vanþekkingu (heimskt er heima alið barn) eða vísvitandi blekkingum, því að boðað skattkerfi sameignarsinnanna felur í sér mun brattari stigul skattheimtunnar með hækkandi tekjum og miklu lægri laun í hæstu þrepum stigans á Íslandi en á hinum Norðurlöndunum.   

Nú er gamall draumur Steingríms Jóhanns Sigfússonar að rætast.  Hann barðist gegn skattalækkunum borgaralegu flokkanna fyrir nokkrum árum, og hann hefur boðað hækkaða skattheimtu árum saman.  Hrun fjármálakerfis heimsins var honum skálkaskjól eitt.  Hér hafa hann og sameignarsinnar vinstri flokkanna afhjúpað sitt rétta eðli.  Það er þetta:

Sameignarsinnar líta ekki á fólk sem frjálsa einstaklinga, heldur sem þræla ríkisins.  Það, sem þrælar ríkisins kunna að vinna sér inn, skal að mestu leyti af þeim tekið, og það látið ganga til hins opinbera.  Þrælunum skal ekki leyfa að eignast neitt, ómagar skulu þeir vera, og rétt skrimta af launum sínum, en hinum vera skammtaður skítur einn úr hnefa ríkisins.  Þetta er kjarni sameignarstefnu Hugo Chavez og Steingríms Jóhanns með rætur hjá Marx og Lenín og endar altaf með ósköpum. 

Það er ömurlegt, að sameignarsinnar skuli hafa náð tökum á ríkisvaldinu á Íslandi nú 20 árum eftir siðferðislegt og fjárhagslegt gjaldþrot alræðisríkja sameignarstefnunnar í Evrópu.  Sá er munurinn á Íslandi og téðum alræðisríkjum, að Stjórnarskrá Íslands tryggir Íslendingum réttinn til að skipta um valdhafa með lýðræðislegum hætti.  Það er ekki nokkrum vafa undir orpið, að sameignarsinnarnir íslenzku grafa sér nú sína eigin gröf.  Það mun koma í hlut borgaralegra afla að stugga við þeim og kasta rekunum. 

Nú kann einhver að hugsa með sér, að hin harða gagnrýni á ríkisstjórnina komi einvörðungu frá íslenzkum hægri mönnum.  Svo er alls ekki.  Gagnrýnin á vinstri stjórnina kemur úr öllum áttum, nú síðast frá bandaríska matsfyrirtækinu Moody´s og Svíanum Mats Josefsson.  Moody´s færði lánshæfismat ríkisins niður að ruslflokki, og Mats Josefsson kveður ríkisstjórnina ekkert hafa lært af öðrum og segir í raun, að hún kunni ekkert til verka, að verkstjórnin sé í skötulíki.  Í stuttu máli; það, sem frá ríkisstjórninni kemur, er bæði of lítið og of seint.  Niðurstaðan er sú, að ríkisstjórnin ræður ekki við viðfangsefni sín, hún er sett á tossabekk með tossaeinkunn frá viðurkenndum prófdómurum.

Dæmi um umsögn ráðgjafa ríkisstjórnarinnar, Mats Josefsson, um endurreisn fjármálakerfisins, sem dregizt hefur lengur hérlendis en t.d. í Tyrklandi, sem ekki þykir vera á meðal skilvirkustu ríkja: "Svo virðist sem endurreisn efnahagslífsins sé ekki í forgrunni hjá stjórnvöldum þessa dagana.  Skortur á pólitískri ákvörðunartöku er það sem helst stendur í vegi fyrir viðreisn íslensks efnahags um þessar mundir." 

Þessi fremur kurteislegu orð má túlka þannig: ríkisstjórnin kann ekki að forgangsraða málum eftir mikilvægi þeirra.  Ríkisstjórnin er óhæf til að leysa efnahagsvandann og koma landinu á réttan kjöl að nýju.  Ályktunin af því, sem dregið hefur verið saman í vefgrein þessa, er, að til að forða óstöðvandi atgervisflótta og þjóðargjaldþroti, verður ríkisstjórn sameignarsinna að játa sig sigraða, hún er ekki vandanum vaxin og verður strax að axla sín skinn.

  

Í leikhúsi fáránleikans

Með fyrsta og vonandi síðasta fjárlagafrumvarpi sínu hefur ríkisstjórn vinstri flokkanna opinberað eðli sitt, sem betur verður þó lýst sem óeðli.  Kólfunum var kastað, þegar "servéttuhugmynd" Indriða H. Þorlákssonar, aðstoðarmanns fjármálaráðherra, um nýja, mjög íþyngjandi og stórhættulega skattlagningu á raforku, var lögð fram.  Téður Indriði kom og við sögu, þegar Samfylkingin fór í sumar í hrossakaup við  fjármálaráðherra og formann vinstri grænna um að fara á hundavaði yfir ágreiningsatriði við Breta og Hollendinga, kokgleypa allt frá þeim og skrifa síðan undir ósómann að óathuguðu máli að næturþeli. 

Fara átti með ófögnuðinn sem mannsmorð og Alþingi að samþykkja blindandi samkvæmt þessum hrossakaupum til að friðþægja fyrir syndir fallins útblásins íslenzks bankakerfis.   Tengsl voru á milli þessara tveggja gjörninga, þ.e. stórskaðlegs fjárlagafrumvarps, landráðagjörnings um "Icesave" og hins þriðja, umsóknar um viðræður um fullveldisafsal til Evrópisambandsins, ESB, og eru þessi hrossakaup stjórnarflokkanna með því ómerkilegasta, sem sézt hefur í íslenzkum stjórnmálum, enda ómenguð vinstri afurð. 

Þingmenn Sjálfstæðisflokksins og Framsóknarflokks gerðu bandalag við andófsmenn í þingliði VG og forðuðu landsmönnum frá Móðuharðindum af mannavöldum að 7 árum liðnum, þ.e. af völdum hinnar "tæru vinstri stjórnar".  Nú hafa viðsemjendur í Lundúnum og den Haag hafnað skilmálum Alþingis, og þar með er ríkisábyrgðin fallin úr gildi.  Hvers vegna er þessum viðsemjendum ekki gerð opinberlega grein fyrir því ?  Það er vegna ákafrar löngunar Samfylkingar til að drösla Íslendingum inn í ESB.  Það mun hins vegar verða henni erfiðari róður en forkólfa þar rennir grun í eða hún ræður við. 

Undirlægjur ríkisstjórnarinnar tóku þá upp á því í algeru heimildarleysi frá Alþingi að taka upp samninga að nýju.  Fyrrverandi heilbrigðisráðherra felldi sig ekki við þessi vinnubrögð og var rekinn úr ríkisstjórn.  Rökrétt svar Alþingis við lögleysu af þessu tagi er að setja ríkisstjórnina af með vantrausti. 

Ríkisstjórn þessi gerir sig seka um hvert asnasparkið á fætur öðru, stórskaðar orðstír Íslendinga í augum erlendra fjárfesta í iðnaðinum, bakar þjóðinni þar með óumræðilegt fjárhagslegt tjón og hörmungar með því að keyra þjóðfélagið allt niður á fátæktarstig alþýðulýðveldis í anda lærifeðrannna við Potzdamer Platz forðum. 

Annar hluti téðs hildarleiks í þremur þáttum var sem sagt að troða umsókn um samningaviðræður við ESB ofan í kokið á vinstri grænum, þar sem hún stendur föst þar til samningur kemur frá Brüssel til Alþingis.  Þá ætlar VG að berjast gegn eiginn samningi.  Nú hafa Íslendingar hins vegar stigið um borð í lestina til Brüssel (Evrópuhraðlestina), og hana verður æ erfiðara að stöðva á leiðinni.  Þetta hljóta vinstri grænir að skilja, þó að skyni skroppnir séu, og þess vegna hljóta þeir að hafa verið ginntir til hrossakaupa með einhverju ómótstæðilegu fyrir þeirra stjórnmálalega smekk. 

 

Hvað fékk VG þá út úr hrossakaupum þessum ?  Fullskapað verður þríhrossið með fjárlagafrumvarpinu, þar sem sameignarsinnar VG fengu leyfi Samfylkingar til að setja upp tilraunastofu í leikhúsi fáránleikans.  Þar ætla sameignarsinnarnir í fyrsta lagi að finna út, hversu miklar skattbyrðar borgarastéttin íslenzka  þolir áður en hún hrynur. 

Í öðru lagi ætla þeir að komast að, hversu há "auðlindarenta" leynist í stóriðjufyrirtækjunum.  Fyrr nefnda uppátækinu má snúa við, þegar ríkisstjórnin hefur verið felld eða hún verður sjálfdauð, en hið síðar nefnda er grafalvarleg atlaga að framtíð iðnvæðingar á Íslandi og þar með að sjálfstæði landsins, því að nýjar og stórar erlendar fjárfestingar á Íslandi eru hið eina, sem bjargað getur fjárhag landsins úr núverandi öngþveiti.  Það ræðst af framvindunni, hvort afleiðingar þessa frumhlaups sameignarsinna verða afturkræfar eður ei. 

Allar samsteypurnar þrjár, sem starfrækja álver á Íslandi, eru svo gott sem nýbúnar að gera raforkusamninga áratugi fram í tímann við íslenzk orkuvinnslufyrirtæki, þar af eitt, sem að öllu leyti er í eigu ríkisins.  Hvers konar undirmáls siðferði býr eiginlega að baki slíkri hegðun fulltrúa hins sama ríkisvalds að boða að leggja nokkrum mánuðum seinna þungar álögur ofan á umsamið orkuverð ?  Það eitt að kynna slíkar hugmyndir í frumvarpi að fjárlögum stórskaðar trúverðugleika Íslendinga sem viðsemjanda og veldur orkufyrirtækjunum stórtjóni, því að hér eftir kann að verða að hafa gott borð fyrir báru sem áhættuálag við ákvörðun orkuverðs til að geta mætt hugsanlegum geðþóttaákvörðunum íslenzkra stjórnvalda í framtíðinni.  Fjármálaráðuneytið hefur með þessu stórskaðað hagsmuni Íslands.  

Íslendingar sjá nú, hverju það jafngildir, að kjósa yfir sig stjórnmálaflokka, sem eiga rætur að rekja til fræðikenninga Friedrich Engels, iðnrekanda, og Karls Marx, hagfræðings og ómaga á téðum iðnrekanda.  Þjóðin er stegld upp á krepputré vinstri stjórnarinnar og má sig þaðan hvergi hræra, því að bjargirnar, sem hún þó hafði á formi hagkvæmrar og sjálfbærrar orkunýtingar, eru henni nú bannaðar. 

Girt var fyrir þróun orkunýtingar með ruddalegri frávísun á Norðurlandi og þvælzt fyrir með eyðileggjandi tafaleikjum á Suð-Vesturlandi.  Alvarlegast er, að grundvellinum er kippt undan núverandi rekstri með hótun um fjárhagslega tortímingu í frumvarpi til fjárlaga.  Tortímingargríðin er svo yfirþyrmandi, að iðnaðarráðherra er með frumvarpinu gerð ómerk orða sinna með einu pennastriki. 

Af sjálfu leiðir, að fella verður tjöldin strax í þessu leikhúsi fáránleikans og setja handónýta, rándýra og þjóðhættulega ríkisstjórn af hið snarasta og Alþingi að lýsa yfir með þingsályktun, að Ísland muni ekki ganga harðar fram við skattlagningu á fyrirtækjum í alþjóðlegri samkeppni en kveðið verði á um með samþykktum á hinu evrópska efnahagssvæði, EES.