Færsluflokkur: Mannréttindi

Eitt er þó kýrskýrt

Skrýtnasta þjóðaratkvæðagreiðsla Íslandssögunnar er um garð gengin.  Hún fór fram laugardaginn 20. október 2012.  Spurningarnar, sem ríkisstjórnin og meirihluti Alþingis lögðu fyrir þjóðina, voru óboðlegar með öllu.  Spurningarnar voru svo óljóst og illa orðaðar, að niðurstöðurnar urðu ómarktækar.  Við þessu var að sjálfsögðu búið að vara, sbr vefgreinina, Af gallagripum", á þessu vefsetri.  

Hvað merkir t.d. að samþykkja að leggja tillögur Stjórnlagaráðs til grundvallar frumvarpi að nýrri stjórnarskrá ?  Í daglegu tali skynjum við, hvað átt er við með þessu loðna orðalagi, en í atkvæðagreiðslu, sem kostar yfir 200 milljónir kr fyrir utan tíma allra kjósendanna, þar er spurningin algerlega ótæk.  Merkir já við þessu, að gera megi efnislegar breytingar á allt að 10 atriðum af þessum 114, sem í hugverki Stjórnlagaráðs standa, eða breytingar á allt öðrum fjölda !?  

Það verður að búa krystaltær hugsun á bak við spurningar í þjóðaratkvæðagreiðslu, þannig að kjósandinn taki af skarið með svarinu, sem hann veitir á atkvæðaseðli sínum.  Þessa tæru hugsun vantar reyndar líka alveg í ritsmíð Stjórnlagaráðs, enda hafa virtir lögfræðingar, Lögmannafélag Íslands o.fl., gert mjög alvarlegar athugasemdir við drögin.  Lögfræðilega halda drögin vart vatni.  Þá eru þessi drög eins og bíll án vélar.  Gagnslaus og ekkert nema kostnaðurinn.  Bæði téð þjóðaratkvæðagreiðsla og drög Stjórnlagaráðs eru víti til varnaðar.

Hvað er þá orðið kýrskýrt eftir þessa atkvæðagreiðslu ?  Svarið er, að atkvæðagreiðslan leiddi það í ljós, að breytingar á Lýðveldisstjórnarskránni eru ekki forgangsmál fyrir þjóðina í huga meirihluta kjósenda, sem töldu þetta mál ekki vera þess virði, eins og allt var í pottinn búið, að ómaka sig á kjörstað.  Samt höfðu fjölmargir málsmetandi menn hvatt atkvæðisbært fólk til að mæta á kjörstað. 

Niðurstaðan varð sú, að aðeins um 1/3 hluti atkvæðisbærs fólks samþykkti að einhverju leyti drög Stjórnlagaráðs.  Þetta er í algerri mótsögn við síbylju Jóhönnu Sigurðardóttur og áróður leiðigjarnra og sjálfhverfra Stjórnlagaráðsmanna o.fl. um, að endurskoðun Stjórnarskráarinnar sé þjóðarkrafa, krafa þjóðarinnar !  Slíkar fullyrðingar voru allan tímann algerlega úr lausu lofti gripnar.  Þvert á móti setur þjóðin berlega endurskoðun Stjórnarskráarinnar mjög aftarlega í forgangsröð verkefna, sem hún vill, að stjórnmálamenn hennar inni af hendi, og skyldi engan undra. 

Af þessari niðurstöðu má hiklaust draga þá ályktun, að 2/3 hlutar þjóðarinnar séu algerlega andvígir því að kasta Lýðveldisstjórnarskránni, sem tæplega 96 % fólks á kjöskrá samþykkti árið 1944, fyrir róða og taka upp eitthvert annað plagg í staðinn.  Hraðferð í þá átt núna er fruntaháttur gagnvart lýðræðinu, sem er fullkomlega óverjanleg og verður að mæta af fullri hörku á öllum vígstöðvum.    

Þar sem um Stjórnarskrá lýðveldisins þarf að ríkja sæmileg sátt, þ.e. aukinn meirihluta ætti að þurfa til breytinga, þó að svo sé ekki hér, þarf að koma til móts við þennan þriðjung þjóðarinnar, sem vill breytingar á Stjórnarskránni.  Sáttaleiðin er að taka fyrir afmarkaða þætti Lýðveldisstjórnarskráarinnar og endurskoða þá.  Þetta ætti að hefja á þeim stutta tíma, sem lifir af þessu þingi, með það að markmiði að halda áfram í áfangaferð á næsta þingi.  Einboðið er að byrja þar á Stjórnarskránni, sem ágreiningur hefur verið mestur um túlkunina, en það er líklega um valdsvið forseta lýðveldisins.  Gæta verður þá að því, að setja inn ákvæði um aðkomu minnihluta þings og ákveðins hluta atkvæðisbærra manna við framköllun og þátttöku í þjóðaratkvæðagreiðslu um lagasetningu Alþingis, ef taka á s.k. synjunarvald af forseta.  Þá væri og æskilegt, að stofna til Stjórnlagadómstóls, þannig að forseti fái frestandi synjunarvald til að vísa lagasetningu til úrskurðar Stjórnlagadómstóls.  Ræða þarf jafnframt kosti og galla þess að stofna Landsyfirrétt, sem yrði millidómsstig, jafnframt því, sem Hæstaréttardómurum yrði fækkað úr 12 í 7 og mundu starfa í einni deild.  

     Dr Ólafur og frú Moussaieff 

 

 


Hvað er róttækni ?

Eftir að hinn vitiborni maður (homo sapiens) tók sér fasta bólfestu og hóf að yrkja jörðina í stað þess að vera á faraldsfæti í leit að veiðibráð, leið ekki á löngu, unz klíkur mynduðust og hrifsuðu til sín völdin í samfélögunum.  Kaupin gerðust þannig á eyrinni í 8000 ár þar til borgarastríðinu á Englandi lyktaði með sigri Cromwells og þingsins um 1662 og bylting varð í Frakklandi 1789.

Áður hafði aðallinn ráðið lögum og lofum í Evrópu, og honum tókst reyndar lengi vel að klóra í bakkann eftir téðar byltingar.  Á Íslandi réðu landeigendur lögum og lofum.  Höfðingjar, kirkjan og kóngurinn, áttu nærri allar jarðir á Íslandi, en ábúendur voru leiguliðar.  Lýðurinn var skattpíndur og haldið í átthagafjötrum og í fjötrum fáfræði.  Hann var nánast réttlaus, en landeigendurnir réðu ráðum sínum á Alþingi og settu þar lög til að tryggja valdastöðu sína. Þetta var framhald á goðakerfi sögualdar.  Bjó almenningur á Íslandi við verstu kúgun og réttindaleysi, sem jaðrar við þrælahald, allt fram á 20. öld. 

Síðan er mikið vatn til sjávar runnið, og valdið hefur að forminu til færzt til almennings, en því fer þó fjarri, að stjórnað sé með hagsmuni hans fyrir augum. Um þverbak hefur keyrt undir valdstjórn svo kallaðra vinstri flokka, Samfylkingar og Vinstri hreyfingarinnar græns framboðs, enda forræðishyggjan þeim runnin í merg og bein. Þarna situr í raun lítil, þröngsýn og fáfróð klíka á valdastólunum, sem á enga samleið með almenningi í lífsbaráttu hans.

Aldrei hafa hagsmunir almennings verið jafnheiftarlega fyrir borð bornir og í stjórnartíð Jóhönnu Sigurðardóttur. Nægir þar að nefna Icesave og starfaeyðandi stefnu ríkisstjórnarinnar í garð athafnalífsins, sem ber hagsmuni hins vinnandi manns gjörsamlega fyrir borð. Það var kominn tími til þess, að almenningur sæi svart á hvítu, hverjir fórna hagsmunum hans purkunarlaust á altari Evrópustefnu og sérvizku um málefni ríkisbúskapar og náttúruverndar.  Nú hefur afturhaldið kastað grímunni.  Segja má, að miðaldasvartnætti sé við lýði hjá valdstjórninni og almenningur sé leiksoppur tilraunastarfsemi um andvana félagshyggju í ríkisbúskapi og atvinnumálum.  Þetta sama lið vinnur síðan að því að flytja úrslitavald um málefni lands og þjóðar til nýs stórríkis í Evrópu, sem þegar er á fallanda fæti.  "Ekkert er nýtt undir sólunni."   

Umbætur á Stjórnarskrá þurfa að hafa að meginmarkmiði að færa enn meiri völd til almennings, t.d. með því að færa almenningi rétt til að krefjast þjóðaratkvæðagreiðslu um ákveðin mál, sem á döfinni eru.  Almenningur ætti og að fá rétt til að setja forseta lýðveldisins og ríkisstjórn af með því að krefjast nýrra forsetakosninga og Alþingiskosninga.

Verkalýðsflokkarnir, svo kölluðu, ráku upphaf sitt til kenninga Karls Marx og Friedrichs Engels og til rússnesku byltingarinnar og byltingarforingjans, Vladimirs Lenins.  Það kom hins vegar strax í ljós árið 1917, að byltingin át börnin sín. Stjórnkerfi kommúnismans byggir upp nýja, gjörspillta valdaklíku.  Hér var um að ræða rétt eina valdaklíkuna gegn hagsmunum almennings, en þessi var reist á lygum, hræsni og loddarahætti.  Valdaklíkan var með hagsmuni öreiganna á vörunum, en stjórnarhættirnir voru algerlega ólýðræðislegir og leiddu ekki til kjarabóta almennings.  Þvert á móti var skapað hagkerfi fátæktar.  Almenningi var beitt fyrir vagn einræðisins. Ríkisstjórn Jóhönnu Sigurðardóttur er af þessum meiði, þó að hún geri sig ekki seka um blóðsúthellingar.  Ef sama fólk fær völdin að afloknum næstu Alþingiskosningum, verður hagkerfi landsins lagt í rúst.   

Vægari útgáfa alræðis öreiganna var mótuð, þegar hryllingur stjórnarhátta Jósefs Stalíns varð ljós.  Þá var svo kölluð jafnaðarstefna mótuð.  Hugmyndafræðin um, að stjórnmálaflokkur verkalýðsstéttarinnar ætti að móta samfélagsgerðina með ríkisafskiptum á öllum sviðum þjóðfélagsins og hárri skattheimtu af borgarastéttinni, hefur algerlega gengið sér húðar.  Þetta var "kratisminn" eða "socialdemocracy".  Hann lenti í blindgötu stöðnunar hagkerfisins og ægilegri skuldabyrði almennings, sveitarfélaga og ríkissjóðs. Þetta er kjarninn í vandamálum Evrópu þessi misserin, og þessi lýsing á vissulega við um ríkisstjórn Jóhönnu Sigurðardóttur.  Evran hefur magnað vandamál Evrópu, en hún er ekki orsök vandans.  Rætur vandans liggja í stjórnkerfi Evrópu, sem leitt hefur til gríðarlegrar skuldsetningar ríkja, sveitarfélaga, fyrirtækja og einstaklinga.  

Við þjóðargjaldþroti lá í Svíþjóð áður en borgaralegu flokkarnir komust til valda 2006 og sneru af ógæfubrautinni.  Þetta er í raun og veru vandi langflestra Evrópuríkjanna nú um stundir, þó að evrunni sé um kennt, ekki alveg þó að ósekju.  Hún hefur flýtt fyrir því, að þjóðirnar kæmust fram á bjargbrúnina.  Evrópsk þjóðfélög eru flest mjög ósveigjanleg og niður njörvuð í reglugerðafargan og frelsissviptingu athafnalífsins í anda jafnaðarmanna, sem leitt hefur til gríðarlega hás launakostnaðar og geigvænlegs atvinnuleysis.  Þjóðirnar eru af þessum sökum ekki lengur samkeppnihæfar, nema Þjóðverjar, sem tóku sér taki eftir hagbóluna, sem varð í kjölfar endursameiningar Þýzkalands og óhemjulegra fjárfestinga í Austur-Þýzkalandi (mia EUR 2000).  Þeir tröllríða nú hagkerfum hinna evrulandanna, sem mega sín einskis, og munu senn neita þeim um frekari fjárhagsstuðning, enda hafa þeir ekki lengur efni á honum. Hallinn á ríkisbúskap Þýzkalands er árið 2012 EUR 35 milljarðar (mia EUR 35), og stefnir í, að þeir taki á sig skuldbindingar að upphæð mia EUR 300. Stjórnlagadómstóll Þýzkalands mun í septembar 2012 kveða upp úr um, hvort slíkt samrýmist stjórnarskrá Sambandslýðveldisins.  Af þessum sökum fer lánshæfismat þýzka ríkisins lækkandi.  Vonandi rís fuglinn Fönix upp úr öskuhrúgu hagkerfa Evrópu og svífur um án ægivalds sérhagsmunanna, en í byr raunverulegs frelsis og valds almennings.  Það getur þó aðeins orðið við valddreifingu og án miðstýringar frá Brüssel eða Berlín.  

Stjórnmál samtímans ættu að snúast um að finna fyrirkomulag, sem hámarkar lífsgæði almennings. Slíkt fyrirkomulag er órjúfanlega tengt stjórnkerfisumbótum, sem færir almenningi völd til að stöðva "elítuna", þegar "hugsjónir" hennar leiða hana á villigötur stórveldisóra eða annarra óra, sem ganga þvert gegn hagsmunum og óskum almennings í bráð og lengd. Auka ber verðmætasköpun með sjálfbærum hætti með því að nýta beztu fáanlegu tækni og dreifa auðnum til þeirra, sem skapa hann, án milligöngu opinberra aðila.  Þannig verður hagsmunum afkomenda okkar bezt borgið.       

  Stefán Eyjólfsson-Bjarni Jónsson-Auður Eyjólfsdóttir      

 

 


Snepjulegur fer sneypuför

Snepjulegur ráðherra sjávarútvegs-, landbúnaðar- og efnahagsmála fór rétt einu sinni snautlega sneypuför í aðför sinni að Sjálfstæðisflokkinum og fyrrverandi formanni hans, Geir Hilmari Haarde.  Steingrími er kenndur króginn hér, því að fullyrða má, að án hans tilstuðlunar hefði Alþingi aldrei breytt sér í ákæruvald í dómsmáli.  Þessi ákvörðun Alþingis reyndist ekki vera reist á lagalegum rökum, heldur illvilja og hefnigirni ofstækisfullra forystusauða svo kallaðra vinstri flokka og undanvillinga.  Það er grunsamlegur bragur á 5 ára skipan forseta Hæstaréttar nú fyrir skömmu í ljósi þess, sem komin var röðin að við skipan forseta Hæstaréttar.  Það er svo sovézkur fnykur af þessu ráðslagi vinstri flokkanna öllu saman, að leggur fyrir vit langar leiðir.        

Hefði þessi versti klúðrari íslenzkrar stjórnmálasögu, SJS, t.d. lagt upp gegn Geir með eina ákæruatriðið, sem Landsdómur sýknaði hann ekki af, þá má þó telja næsta víst, að Alþingi hefði ekki farið fram með ákæru.  Ástæðan er sú, að margra áratuga hefð er fyrir þeim vinnubrögðum, sem kærð voru, og engum hefur tekizt að sýna fram á, að meintur skortur á formfestu hafi valdið tjóni, þ.e., að bókaður ríkisstjórnarfundur hefði nokkru breytt um framvindu Hrunsins.  Þó að samhljóða dómur 15 dómenda Landsdóms sé jafnframt harður áfellisdómur yfir saksóknara Alþingis, sem svo einkennilega vill til, að var jafnframt nýlega skipuð ríkissaksóknari (tilviljun ?), verður jafnframt að draga mjög í efa, að hún hefði farið fram með málið eitt og sér, sem Geir var þó sakfelldur fyrir. 

Þó að dómurinn hefði ekki getað verið vægari, þar sem Geir var engin refsing gerð, og málsvarnarlaunin greidd, þá er dómurinn samt furðulegur.  Ástæðan er sú, að aðgerðarleysi eða aðgerð verður að valda einhverjum miska, svo að saknæmt geti talizt.  Hér sýndu níumenningarnir engan veginn fram á, að skortur á formlegum ríkisstjórnarfundum hefði valdið tjóni, hvað þá Hruninu sjálfu.  Sagt var, að slík fundarhöld hefðu getað leitt til stefnumörkunar um viðnám við vandanum, en hvernig ?  Málafylgja níumenninganna er lögfræðilega ekki boðleg, og haldlítil eru rök þeirra með Hæstaréttarforseta nýlega skipaðan til 5 ára, sem er nýmæli, í broddi fylkingar, en rökstuðningur sexmenninganna fyrir sýknu gagnvart þessum ákærulið var mun meira sannfærandi. 

Sumir, jafnvel í þingliði Framsóknarflokksins (EH), hafa undirstrikað dómgreindarleysi sitt með fullyrðingu um, að téð formsatriði hafi verið veigamesta ákæran.  Það er þó tekið fram í texta dómsins, að svo sé alls ekki.  Sú staðreynd, að engin refsing var ákvörðuð, undirstrikar, að lögræðilega hefur það verið talið á mörkunum að fella dóm yfir Geir Haarde fyrir téð fundarleysi, enda sannar klofningur dómsins það.  Þá mun vera einsdæmi, að fella svo háan málsvarnarkostnað á ákærandann, eins og raunin varð á um hér.  Í raun má túlka þann gjörning Landsdóms svo, að hann telji allan þennan málarekstur hafa verið óþarfan, og sjá þá allir, hvílíka sneypuför snepjulegir forystumenn stjórnarflokkanna fóru hér.  Þau munu taka út sína refsingu fyrir flónskuna í fyllingu tímans.  

Það er á margra vitorði, að banka-og viðskiptaráðherra var ekki treyst í ríkisstjórn Geirs Hilmars Haarde.  Þess vegna sniðgekk formaður Samfylkingar, Ingibjörg Sólrún Gísladóttir, hann.  Bankamálaráðherrann var tengdur með ákveðnum hætti inn í bankakerfið og sýnt þótti, að honum væri ekki treystandi fyrir trúnaðarmálum, heldur læki málum þangað.  Þetta var út af fyrir sig næg ástæða fyrir Geir til að halda ekki formlega ríkisstjórnarfundi um vandamál bankakerfisins.  A.m.k. er ljóst, að Samfylkingunni var í lófa lagið að óska slíks fundar, en gerði það aldrei.  Hvers vegna ?  Hún er augljóslega samsek.

Telja verður, að Geir og Ingibjörg hafi haft um það fullt samráð að halda ekki slíkan fund.  Hún eða bankamálaráðherra hefði sem sagt verið í lófa lagið að krefjast ríkisstjórnarfundar um vandamálið.  Auðvitað átti þess vegna að leiða báða leiðtoga stjórnarflokka þáverandi ríkisstjórnar fyrir Landsdóm, úr því að hann var endurvakinn á annað borð.  Annað var glórulaust. Ingibjörg spyrnti hins vegar fast við fótum, svo að Jóhanna Sigurðardóttir fékk kalda fætur og fékk með undirferli skipað málum svo, að Geir einn var leiddur fyrir ríkisréttinn.  O, sancta simplicitas.    

Jafnskjótt og frétzt hefði um fund ríkisstjórnar um aðsteðjandi vanda bankakerfisins, hefði áhlaup verið gert á íslenzku bankana innanlands og erlendis, og Steingrímur Jóhann Sigfússon hefði hlaupið upp í ræðustól Alþingis og útmálað vandann og auðvitað magnað hann, því að sá maður hefur aldrei á sinni hunds og kattar ævi leyst nokkurn opinberan vanda.  Þvert á móti. Hann er um þessar mundir illvígasta efnahagsvandamál Íslands, sem hótar að valda hér Móðuharðindum af mannavöldum.

Landsdómur sýknaði Geir Hilmar af sakargiftum, sem að hálfu vinstri meirihlutans á Alþingi og saksóknara Alþingis fólu í sér að hafa orðið valdur að Hruninu á Íslandi eða að hafa ekkert gert til að verjast því og draga úr afleiðingum þess fyrir almenning á Íslandi.

Þessi atriði eru endemis vitleysa.  Bankamálaráðherrann, ekki forsætisráðherrann, bar ábyrgð á fjármálakerfinu, og hann var bundinn í báða skó af reglum Innri markaðar EES um frjálsa flutninga fjármagns.  Það hefur ekki verið sýnt fram á, að hægt hefði verið að hægja á vexti bankanna án þess að skerða stórlega samkeppnistöðu þeirra, baka þeim stórtjón og eiga yfir höfði sér saksókn um stórfelldar bætur fyrir vikið.  Mistökin voru gerð löngu áður, þ.e. þegar bönkum var leyft að reka í senn fjárfestingarstarfsemi og inn-og útlánastarfsemi.  Þetta samkrull olli ofvexti þeirra og bakaði innlánseigendum stórhættu.  Vinstri stjórnin hefur ekki haft í sér manndóm til að breyta þessu.  Merwyn King, aðalbankastjóri Englandsbanka, líkir þessu fyrirkomulagi í heimalandi sínu við að leyfa byggingu kjarnorkuvers í þéttbýli.  Eigi er kyn, þó að keraldið leki.   

Fjármálakerfi heimsins fraus 15. september 2008, þegar Bandaríkjastjórn ákvað að bjarga ekki Lehman Brothers.  Þá voru örlög íslenzka bankakerfisins, sem stóð á brauðfótum, ráðin, því að þeir höfðu verið étnir innanfrá af óprúttnum aðilum, sem Sérstakur saksóknari vonandi lætur finna til tevatnsins fyrr fremur en síðar.

Þrátt fyrir ofangreinda málavöxtu reynir Ólafsfirðingurinn, "Roðlaus og beinlaus", töskuberi SJS, statt og stöðugt að troða orsökum Hrunsins upp á Sjálfstæðisflokkinn.  "Roðlaus og beinlaus" reynir jafnframt að telja fólki trú um, að núverandi fjárhagsstaða þess sé jafnbágborin og raun ber vitni um vegna aðgerða eða aðgerðarleysis Sjálfstæðisflokksins.  Með þessu játar "Roðlaus og beinlaus" aumingjaskap sinn og gjaldþrot vinstri stefnu ríkisstjórna Jóhönnu Sigurðardóttur í u.þ.b. 40 mánuði.  Núverandi eymdarástand er sjálfskaparvíti vinstri manna og gat ekki öðru vísi orðið, eins og til var stofnað.  Þeir hafa gert allt með öfugum klónum og verðbólga og stöðnun hagkerfisins var algerlega fyrirsjáanleg með vitlausum aðgerðum og doða þingmeirihlutans.  Frumvörp og lagasetning þingmeirihlutans eru fullkomið fúsk og versta handabakavinna nokkurs þingmeirihluta í manna minnum.  Þessi vinnubrögð heita á kjarnmiklu alþýðumáli að kunna ekki réttri hendi í rass að taka.  Aldrei aftur vinstri stjórn ! 

Nú vill þetta fúskaralið afnema lögin um Landsdóm sem fyrst.  Heybrækurnar óttast nú mest af öllu að verða sjálfar að bera glóandi járn inn kirkjuna.  Það er eðlilegt, að fúskararnir verðir látnir bergja á sömu bikurum og þeir töldu hæfa formanni Sjálfstæðisflokksins.  Á næsta Alþingi hljóta Jóhanna Sigurðardóttir og Steingrímur Jóhann Sigfússon að sæta ákæru um landráð.  Dæmi um slíkt má finna í Icesave-málinu og í ESB-málinu.  Fleiri stjórnarskráarbrot má tína til auk aðgerða, sem bakað hafa landsmönnum stórtjón.  Um þetta er fjallað í Reykjavíkurbréfi Morgunblaðsins 27.04.2012, en augljóst er, að höfundurinn hefur verið á vettvangi margra þeirra atburða, sem lýst er, eins og sagt er um aðalhöfund Sturlungu, Sturlu Þórðarson, bróðurson Snorra:

"Þegar þau Steingrímur J. og Jóhanna og hugsanlega fleiri ráðherrar verða kölluð fyrir Landsdóm, eins og sjálfsagt er, vegna sölu tveggja banka eða gjafar til óþekktra útlendinga og vegna Icesave-framgöngunnar, Sjóvármálsins, sparisjóðamálsins, Bankasýslumálsins, svo að nokkuð sé nefnt, þá hlýtur hið augljósa brot gegn 20. grein stjórnarskrárinnar að vera með á ákærulistanum.  Það var kanski ástæða til þess að hugsa landsdómsfyrirkomulagið upp á nýtt, þegar það hafði ekki verið notað í heila öld.  En það er sízt af öllu ástæða til að hverfa frá því nú, þegar fyrirkomulagið hefur verið reynt og dómurinn sýndi, að hann virkar."   

Mestu mistakasmiðir Íslands enn á 21. öld

         

         isg2

        


Forseti gefur merki

Framganga forsetahjónanna var hið eina virðulega og ánægjulega við setningu Alþingis 1. október 2011.  Allt annað bar merki afleiðinga stjórnarsetu afturhaldsins, doðans og sundurlyndisins, sem einkennt hefur allan feril þessarar voluðu ríkisstjórnar Samfylkingar og Vinstri hreyfingarinnar græns framboðs.

Forseti lýðveldisins taldi ekki við hæfi að tilkynna um hug sinn til framboðs að nýju við þetta þinglega tækifæri, en framganga og látæði forsetahjónanna bar þess merki, að þau væru komin í framboðsham.  Forsetafrúin vakti alveg sérstaka athygli fyrir hugrakka framgöngu sína og vilja til að styðja málstað réttlætisins, sem er hið eina, sem almenningur fór fram á á Austurvelli þennan fagra haustdag.

Boðskapur forsetans inni í þinghúsinu var engu að síður athygliverður.  Hann benti þinginu á, að lagt hefði verið í hálfs milljarðs kr kostnað við að setja saman hugmyndir að stjórnarskráarbreytingum.  Á næsta ári, 2012, yrði efnt til kjörs á forseta lýðveldisins, og það yrði þinginu til mikillar minnkunar, ef því tækist ekki að setja saman og ganga frá breytingum á þessu þingi á Stjórnarskrá, er forsetaembættið vörðuðu.  Aðrar breytingar geta í raun og veru beðið.  Að öðrum kosti renna kjósendur blint í sjóinn um eðli forsetaembættisins lungann úr næsta kjörtímabili.  Það er óboðlegt, en ríkisstjórn Bakkabræðranna er trúandi til þess.   

Stjórnarskráarráðið hefði komið frá sér hugmyndum um aukin völd forseta Íslands, sagði forseti, þó að einstaka ráðsliði hafi síðan þrætt fyrir það.  Satt er, að það er ógæfulegt upphaf umræðu.  Þjóðin yrði að fá um það vitneskju fyrir kjördag, hver staða embættisins í stjórnkerfinu ætti að vera, a.m.k. næsta kjörtímabil.  Þetta eru réttmætar ábendingar hjá forseta lýðveldisins til þingsins, sem þó er líklegt til að setja upp hundshaus gagnvart þessu undir núverandi forystu.

Hér skal taka undir það, að líklega verður það stjórnarfarinu til bóta að veita forseta formleg völd, en þau hefur hann vart núna, og kveða skýrt á um synjunarrétt hans og að hann geti þar með framkallað þjóðaratkvæðagreiðslu um mikilvæg ágreiningsefni.  Þetta yrði gert í nafni valddreifingar og aðhalds með ríkisstjórn.  Forseti ætti og, eins og í stjórnarskráarhugmyndunum er gert ráð fyrir, að leika stærra hlutverk við ríkisstjórnarmyndanir með útnefningu forsætisráðherraefnis eftir þingkosningar. Þingrofsheimildina skal afnema, þannig að Alþingiskosningar verði ætíð á 4 ára fresti.  Forseti geti útnefnt forsætisráðherra utan þings, ef honum býður svo við að horfa.  Forsætisráðherra velur meðráðherra sína, sem geti sagt tímabundið af sér þingmennsku á meðan þeir gegna ráðherrastörfum, kjósi þeir svo, en þeir þurfa ekki að koma úr hópi þingmanna.  Ríkisstjórnin skal hins vegar vera þingbundin, þ.e. starfa í umboði þingsins, sem getur sett hana af, hvenær sem er.    

Forseti þarf líka að hafa formlegt sjálfstæði til að tjá sig opinberlega um hvað sem er, innanlands og utan, þ.e. hann á að mega vera opinberlega á öndverðum meiði við ríkisstjórnina, og hann ætti að skrifa undir alla samninga við erlend ríki, stofnanir, bandalög eða sambönd, ásamt utanríkisráðherra, enda sæki forseti vald sitt beint til þjóðarinnar.  Þetta merkir, að slíkir samningar öðlast ekki gildi án samþykkis forseta. Forseti skal einnig staðfesta lagasetningu með forseta Stjórnlagadómstólsins, sem þarf að setja á legg til að rýna ný lög m.t.t. Stjórnarskráar og til að skera úr um ágreining að þessu leyti varðandi eldri lög.  Hvor um sig, forseti eða Stjórnlagadómstóll, geti hafnað lagasetningu.

Forseti lýðveldisins ætti jafnframt að skipa Hæstaréttardómara í embætti, og innanríkisráðherra á ekki að koma nálægt því verkefni.  Sama á að gilda um skipan ríkislögreglustjóra, ríkissaksóknara og sérstakan saksóknara og dómara á millidómsstigi, ef þeir verða einhvern tíma skipaðir.  Það ætti líka í Stjórnarskrá að segja fyrir um stofnun, hlutverk og starfssvið Stjórnlagadómstóls, sbr hér að ofan.  

Með þessu og öðru skal tryggja sem skýrastan aðskilnað hinna þriggja meiða ríkisvaldsins, löggjafans, framkvæmdavaldsins og dómsvaldsins og koma í veg fyrir hortitti og hrákasmíði löggjafans. Það ætti líka að gera Seðlabankann að sjálfstæðu stjórnvaldi undir forseta lýðveldisins, þannig að sjálfstæð peningamálastefna verði rekin í landinu án afskipta stjórnmálamanna í anda Bundesbank í Þýzkalandi á dögum Deutsche Mark.  Tillaga sjálfstæðismanna á Alþingi um aðhaldsreglur á stjórn og þing um aukningu ríkisútgjalda er angi af sama meiði, þ.e. styrkingar efnahagsmálastjórnunar landsins. 

Það er mikilvægt, að menn skilgreini í upphafi meginhlutverk Stjórnarskráar.  Hún er réttindaskrá borgaranna, sem á að tryggja þeim hámarksfrelsi frá afskiptum, ofríki og óréttlæti að hálfu ríkisvaldsins.  Þannig á hún að segja fyrir um valddreifingu í stað valdasamþjöppunar.  Hún á aðeins að innihalda ótvíræð réttinda-og ábyrgðarákvæði, sem hægt er með skýrum hætti að reisa lagasetningu á og dæma eftir.  Hún á ekki að innihalda loðnar stefnuyfirlýsingar, sem hlaðnar eru stjórnmálalegu gildismati um hitt og þetta.  Það er útþynning á réttindum borgaranna, því að slíkt kallar á aukin ríkisafskipti.    Stjórnarskrá á að veita stjórnmálamönnum aðhald og að veita almenningi hámarksfrelsi, en ekki að draga taum sérhagsmuna að neinu leyti.  Hún á að vera frelsisskrá, sem tryggir einstaklingunum hámarksathafnafrelsi, en setur ríkisvaldinu þröngar skorður. Þess vegna á ekki að setja loðmullulega hugmyndafræði í Stjórnarskrá, sem útheimtir aukið eftirlitshlutverk ríkisins á kostnað frelsis borgaranna.

Staðgengill forseta skal vera forseti Alþingis, eins og stjórnlagaráð leggur til, en stofna skal Ríkisráð, þar sem forseti lýðveldisins boðar fundi og ákveður dagskrá.  Þar skulu auk hans eiga sæti: forsætisráðherra, forseti Alþingis, forseti Hæstaréttar, forseti Stjórnlagadómstóls og formaður bankastjórnar Seðlabankans, alls 6 manns, og skal forseti lýðveldisins fara með oddaatkvæði.  Ríkisráð skal koma saman á válegum tímum farsótta, náttúruhamfara, ófriðar, efnahagskreppu o.s.frv., sem og í tilefni annarra stórviðburða, og þann 17. júní ár hvert skal Ríkisráð birta skýrslu sína um þróun þjóðmála undangengið ár og birta framtíðarsýn og stefnumið fyrir þjóðina á næsta ári.  Forseti lýðveldisins skal vera aðalræðumaður við hátíðarhöldin á Austurvelli þann 17. júní, sem forsetaembættið skal skipuleggja, og gera þar m.a. grein fyrir helztu atriðum í skýrslu Ríkisráðsins.  Verður þá ekkert Dýrafjarðarþvaður borið á borð, þó að sýnt sé, að nú falli öll vötn til Dýrafjarðar.

Ef Alþingi tekur áskorun forseta lýðveldisins og gengur frá stjórnarskráarbreytingum, er lúta að æðstu stjórn landsins, sem er brýnt, í tæka tíð, svo að halda megi Alþingiskosningar vel fyrir forsetakosningar í júní 2012, er loksins komin viðspyrna til að hverfa af núverandi hnignunarleið stjórnvalda og sækja fram til bættra kjara almenningi til handa.  Það verður að reisa við traust á milli þings og þjóðar, og það gerist aðeins, ef efnahagsstaða fjölskyldnanna verður endurreist.  Slíkt er jafnframt grundvöllur þess, að hagkerfið taki við sér og dafni.  Í þessu sambandi er óhjákvæmilegt að kalla Hagsmunasamtök heimilanna að viðræðuborðinu stefnumótunar.  Jóhanna Sigurðardóttir, þáverandi félagsmálaráðherra, heyktist á að afnema verðtrygginguna haustið 2008, þegar það var til skoðunar á hennar vegum.  Þá var það nauðsynlegt til að draga úr kreppunni.  Hún sýndi þar af sér heigulshátt og vingulshátt í varðstöðunni um hagsmuni almennings, og fyrir vikið magnaði hún kreppuna og olli mikilli og langvarandi óhamingju, sem mál er að linni.   Hún tók þá stöðu með fjármagnseigendum, eins og hún hefur ítrekað gert sem forsætisráðherra, t.d. í Icesave-málinu, sem verður henni og Bakkabræðrastjórninni til ævarandi skammar.       

Skjaldarmerki Íslands

 

 

   

 

 


Að skjóta fyrst og spyrja svo

Ráðherrarnir hafa barið sér á brjóst og þótzt hafa unnið þrekvirki.  Þetta á ekki sízt við um Þistilfirðinginn, fjármálaráðherrann, Steingrím Jóhann Sigfússon, sem þykist hafa lyft Grettistaki í þágu þjóðarinnar.  Það eru þó alger öfugmæli.  Það litla, sem hann hefur komið í verk, hefur allt verið til bölvunar.  Þegar hulunni hefur verið lyft af gjörðum ráðherrans, kemur þetta í ljós.  Mesti kjaftaskur og strigakjaftur þingsins undanfarin ár reynist vera allt of veiklundaður til að standa í ístaðinu gagnvart útlendingum, sem sótt hafa að hagsmunum almennings á Íslandi.  Þetta kom berlega í ljós í Icesave-deilunni, þar sem hann sleikti skósóla samningamanna brezka og hollenzka ríkisins og gerði ítrekaðar tilraunir til að fórna hagsmunum íslenzkra skattborgara án þess að blikna. Það var mikið gæfuspor þeirra sjálfra að taka ótvírætt af skarið og hafna áþján sameignarsinnans.  

Steingrímur tók jafnframt þátt  í stórfelldum blekkingaleik og áróðursstríði ásamt Seðlabanka Íslands og AGS (Alþjóða gjaldeyrissjóðinum), m.a. með rangfærslum um nettó eignastöðu Íslands gagnvart útlöndum, til að bæta áróðursstöðu sína og undirlægja ESB (Evrópusambandsins) hérlendis í þeirri von, að smeygja mætti viðbótar fátæktarhelsi erlendra skuldbindinga um háls Íslendinga. Blekkingavefur ESB-undirlægja og taglhnýtinga þeirra fær ekki lengur dulizt. 

Þá hefur komið í ljós, að Steingrím hefur sárlega þrotið örendið í samningaviðræðum við kröfuhafa föllnu íslenzku bankanna.  Hann nennti ekki að fara þá leið, sem ríkisstjórn Geirs Hilmars Haarde mótaði, að láta ríkið eignast alla nýju bankana um sinn og yfirtaka eignir hinna gömlu með miklum afskriftum í andstöðu við kröfuhafana, heldur lét hann, gegn ráðleggingum Fjármálaeftirlitsins og gegn heilbrigðri skynsemi, kröfuhafa gömlu bankanna eignast þá nýju.  Aulahátturinn er með eindæmum.  Þessi maður er ekki einasta fallinn á prófinu, heldur eru afglöpin svo alvarleg, að varðar Landsdómi, sem hann, mistakasmiðurinn, endurvakti með húskörlum sínum.  

Steingrímur lét hagsmuni íslenzkra heimila og fyrirtækja lönd og leið um leið og hann var með "skjaldborg um heimilin" á vörunum ásamt gráa, ofdekraða fyrirbrigðinu í forsætisráðuneytinu (ekki er hér átt við gráa fiðringinn).  Lengra hefur ekki verið komizt í tvískinnungi og sviksemi við hagsmuni íslenzks almennings.  Hér var einkavætt í skjóli nætur til að losna við þrýsting frá ESB, sem að sjálfsögðu gætti hagsmuna sinna manna, fjármálafursta Evrópu.  Ef þessi tvö mál, Icesave og stóra bankaklúðrið, eru ekki tilefni til Landsdómsákæru, þá verður tæplega nokkru sinni slíkt tilefni.  Núverandi stjórnarandstaða á þingi verður að huga að þessu, þó að ferlið sé ófélegt, því að uppvakningurinn er þegar á kreiki.  Þeir, sem vöktu drauginn upp, skulu kenna á honum sjálfir hið sama og verða sproksettir.  Þar ber félagshyggjupostulana þrjá hæst, Atla, Steingrím og Ögmund.  Síðan verður auðvitað að laga lagagrundvöll Landsdóms að því, sem sómasamlegt er í nútímalegu lýðræðisríki.   

Nú hefur Jón Bjarnason, sjávarútvegs-og landbúnaðarráðherra, eftir miklar fæðingarhríðir, lagt fram tvö frumvörp um hrikalegt afturhvarf til slæmrar fortíðar  fiskveiðistjórnunarkerfisins í andstöðu við langflesta hagsmunaaðila í sjávarútvegi og í hróplegri andstöðu við hagfræðileg lögmál.  Í fortíðinni voru aðstæður í sjónum og á markaði ósambærilegar við nútímann, og þess vegna eru þessi frumvörp fullkomin tímaskekkja.  Flutningsmaðurinn virðist reyndar vera sjálfur tímaskekkja og jafnan sem álfur út úr hól að þeim þó ólöstuðum.  

Sameignarsinninn leggur frumvörpin fram í blindni og án þess að hafa hugmynd um afleiðingar gjörða sinna fyrir hagkerfi landsins.  Ábyrgðarleysi hans er algert.  Sem óviti með eldspýtur kveikir hann í mikilli byggingu, þegar hann nú setur undirstöðuatvinnuveg þjóðarinnar, síðustu kjarasamninga og sjávarafurðamarkaði Íslendinga erlendis, í algert uppnám.  Fullkomlega dæmigert ráðstjórnarráðslag. 

Útgerðarmenn, sunnan, austan og vestan, hafa hins vegar reiknað út afleiðingar óráðsíu stjórnvalda fyrir sig, og fer mönnum þá að skiljast, hvers vegna útgerðarmenn hafa haldið að sér höndum um fjárfestingar frá myndun vinstri stjórnarinnar 1. febrúar 2009.  Aflaheimildir Vestmannaeyinga upp á 15´500 þorskígildistonn verða samkvæmt þessu tekin ránshendi af þeim og fengnar einhverjum öðrum, m.a. þeim, sem selt hafa frá sér aflaheimildir til hinna, sem verða rændir samkvæmt frumvörpunum.  Þetta er magnað argasta óréttlæti og valdníðsla að hálfu ríkisvaldsins, og það er fráleitt, að eignaupptaka af þessu tagi í anda ráðstjórnar standist ákvæði stjórnarskráar Íslands um eignarrétt og atvinnurétt. Vont er þeirra óréttlæti, en verra er þó þeirra réttlæti.

Um atvinnumissi og tortímingu rótgróinna fyrirtækja í sjávarútvegi, sem staðið hafa sig vel á markaðinum, í nafni öfundar, úlfúðar og stjórnlyndis, hefur Ólína Þorvarðardóttir, þingmaður Samfylkingarinnar, og doktor í galdraofsóknum á Íslandi á 17. öld, einkum á Vestfjörðum, þetta að segja, samkvæmt Morgunblaðinu, 3. júní 2011:

"Það kemur mér ekkert á óvart, að þeir reyni að reikna sig til þessarar niðurstöðu".  Þá segir hún spár um atvinnumissi ekki munu standast.  "Ég mæli um og legg svo á, að það verði ekki",  svo ?!

Hjá þessum þingmanni, sem er varaformaður sjávarútvegs-og landbúnaðarnefndar Alþingis, bólar sem sagt ekkert á rökum fyrir mestu inngripum ríkisins í íslenzkt athafnalíf frá því að losað var um krumlur ríkisins utan um atvinnulífið á Viðreisnarárum 7. áratugar 20. aldarinnar.  Þingmaðurinn bregður sér meira að segja í líki galdrakindar og fer með heitingar.  Þessum þingmanni og öðrum sameignarsinnum á Alþingi er fyrirmunað að meta afleiðingar gjörða sinna fyrir framtíðar afkomu þjóðarinnar.  Þeir horfa einvörðungu aftur í tímann, hafa ekki getu til annars, og eru í heljargreipum stjórnmálakenninga, sem alls staðar hafa leitt til ófara og hörmunga, þar sem áhangendur þeirra hafa komizt til valda.  Eftirminnilegt dæmi er frá Zimbabwe, þar sem Mugabe tók land af grónum bændum og færði öðrum í nafni réttlætis, en viðtakendurnir, skjólstæðingar Mugabes, reyndust hins vegar algerir búskussar, og nú flytur gamla matarkistan, sem áður hét Rhodesía, inn matvæli.  Um er að ræða vitsmunalega eyðimörk á hefðbundna borgaralega mælistiku.  Ef sameignarsinnar næðu völdum í Sahara, yrði þar sandskortur innan tíðar.  

Þeir, sem fara með forræði ríkisvaldsins nú um stundir, hafa í raun ekki minnstu burði til að stjórna einu né neinu, hvað þá einu þjóðfélagi, eins og ofangreind dæmi sýna í hnotskurn.  Þetta eru hræsnarar, loddarar og lýðskrumarar, undirmálsfólk og klúðrarar, enda er ríkisstjórn þeirra sú allélegasta á lýðveldistímanum.  Í þessu ljósi má furðu gegna, að hún skuli enn njóta yfir 30 % fylgis í skoðanakönnunum.  Verða góðir menn að leggjast á árarnar til að svo verði ekki lengi úr þessu.  

Því hefur heyrzt fleygt, að félagshyggjuflokkarnir vilji fara í kosningar um téða sjávarútvegsstefnu sína, jafnvel að láta fara fram þjóðaratkvæðagreiðslu um hana.  Þetta er auðvitað fullkomið dómgreindarleysi af þeirra hálfu, eins og annað, sem úr þeim ranni kemur.  Vandi sjávarútvegsins eru auðvitað hrikalegar skerðingar aflaheimilda, sem átt hafa sér stað undandarin 20 ár, og töfralækningar loddara breyta þar engu um.  Kvótakerfið var og er markaðsvætt stjórnkerfi til að laga sjávarútveginn að þeirri staðreynd, að veiðigetan var og er langt umfram afrakstursgetu veiðistofnanna.  Fækkun skipa, vinnslustöðva og starfsfólks í sjávarútvegi var óhjákvæmileg aðlögun að raunveruleikanum til að sjávarútvegurinn yrði þjóðhagslega hagkvæmur.  Öðruvísi verður hann niðurgreidd þjóðfélagsleg byrði, haldið uppi sem þætti af byggðastefnu stjórnvalda, eins og í nágrannalöndum okkar.

Hvar, sem lýðskrumararnir koma, tala þeir nú í hræsnisfullum tóni um núverandi fiskveiðistjórnunarkerfi og lofa tilfærslum aflaheimilda og auðlindagjalds til þess byggðarlags, þar sem þeir eru staddir þá stundina.  Gildir þá einu, hvort þeir eru staddir fyrir vestan, norðan, austan eða sunnan.  Loddararnir boða betri tíð alls staðar við fjölgun fyrirtækja og starfsmanna í greininni.  Allir heilvita menn sjá, að þessi áróður töfralæknanna gengur ekki upp, heldur mun greinin í heild veikjast vegna þess, að ráðherra fjölgar ekki fiskum í sjónum.  

Það, sem mun gerast, er, að íslenzkur sjávarútvegur mun á ný komast á vonarvöl, eins og sjávarútvegur í Evrópu yfirleitt er.  E.t.v. liggur þar fiskur undir steini hjá Samfylkingunni, að þjóðnýting aflaheimilda og ráðherraræði yfir sjávarútveginum færi stjórnkerfi landsins nær stjórnkerfi ESB.  Það passar þó illa við yfirlýsingar í Berlaymont, höfuðstöðvum ESB, um, að íslenzka fiskveiðistjórnunarkerfið ætti að verða öðrum til fyrirmyndar.  Því skal taka fagnandi hverju tækifæri, sem blindingjarnir í Stjórnarráðinu gefa til að takast á við þá um fiskveiðistjórnunina í baráttu fyrir Alþingiskosningar eða  fyrir þjóðaratkvæðagreiðslu.

Jón Bjarnason, ráðherra Vinstri hreyfingarinnar græns framboðs, hefur gert sig sekan um afspyrnu forneskjuleg vinnubrögð.  Með frumvarpi hans læsir félagshyggjan klónum að nýju í undirstöðuatvinnuveg þjóðarinnar með þeirri ráðstjórnarvæðingu og afskiptum stjórnmálamanna, sem slíku fylgir.  Að gösslast áfram með slíkt örlagamál án þess að áhættugreina það heitir að skjóta fyrst og spyrja svo, og er slíkt einkenni undirmálsmanna.

    Ráðherrar ræða saman   

  

    

 

   


Lánshæfi lands og óhæfni ríkisvalds

Nú er meginstoð lúalegs áróðurs fyrir ríkisábyrgð á skuldum fallins einkabanka erlendis hrunin.  Andstæðingar þessarar ríkisábyrgðar héldu ætíð fram, að sú röksemd væri reist á sandi, að lánshæfi ríkisins mundi versna við höfnun Icesave-samninganna.  Meirihluti landsmanna reyndist vera sömu skoðunar, þó að skrýtni fuglinn í Seðlabankanum segði opinberlega rétt fyrir þjóðaratkvæðagreiðsluna, að lánshæfi landsins mundi falla niður í spákaupmennskuflokk við höfnun; hvaða flokkur, sem það nú er. 

Öll matsfyrirtækin þrjú, sem aðallega hafa komið við þessa hörmulegu sögu, hafa nú afsannað kenningar náhirðar Jóhönnu Sigurðardóttur, sem ekki hefur meira vit á efnahagsmálum en heimiliskötturinn hér.  Lánshæfið hefur batnað, ef eitthvað er.  Mat Nei-manna (ekki þó neiara-Gríms og hirðar hans), að nýir vindar blésu nú um Evrópu gegn ríkisábyrgðum, reyndist hárrétt.  Það stríðir líka gegn heilbrigðri skynsemi, að lánshæfi stórskuldugs aðila batni við, að hann bæti á sig skuldaklafa.  Þetta hefur auðvitað berlega komið fram á Grikkjum, en lánshæfi þeirra er nú með þeim hætti, að hætt er að kaupa af þeim ríkisskuldabréf við lægri vöxtum en 15 % á ári, enda nema ríkisskuldirnar um 160 % af VLF (vergri landsframleiðslu Grikkja).  Þýzka ríkisstjórnin hefur áttað sig á, að skuldastaða Grikkja er ósjálfbær, og berst nú við Evrópubankann (ECB) um að fella hluta skulda Grikkja niður.  Er hún að vinna ýmsar fleiri ríkisstjórnir evrusvæðisins á sitt band.  Spurningin er hins vegar sú, hvort þjóðargjaldþrot Grikkja (endurröðun lána á máli stjórnenda ESB) muni leiða til mikils falls evrunnar, sem knýi ECB til svo mikilla vaxtahækkana, að efnahagur evruríkja í efnahagsvörn hrynji einnig.  Við þessar aðstæður boðar blöðruselurinn í utanríkisráðuneytinu upptöku Íslands á evru 3 árum eftir aðild ("Anschluss"). 

Áróður stuðningsmanna Icesave-laganna var uppspuni frá rótum.  Þessi lygavefur ríkisstjórnarinnar og annarra áhangenda ESB-aðildar Íslands var spunninn til þess einvörðungu að þóknast Evrópusambandinu og greiða fyrir inngöngu Íslands.  Þessi málatilbúnaður er einn sá alómerkilegasti, sem sézt hefur hér um áraraðir.  Það á alls ekki að láta opinbera aðila, Seðlabankann, ríkisstjórnina, embættismenn eða þingmenn komast upp með þvættinginn, heldur á að nudda þeim upp úr honum og krefja þá skýringa á blekkingavaðlinum.  Hér hafa lygamerðir leikið lausum hala, og nú verða þeir að fá að finna til tevatnsins. 

Af þessu tilefni var það rifjað upp í forystugrein Morgunblaðsins, "Nei reyndist jákvætt", þann 17. maí 2011, að forsætisráðherra landsins tók ekkert smáræði upp í sig í viðtali við erlenda fjölmiðla um þetta málefni, er hún spáði "efnahagslegu öngþveiti"  á  Íslandi í kjölfar höfnunar þjóðarinnar.  Hér getur eitt af þrennu verið á ferðinni:

  1. forsætisráðherra er algerlega dómgreindarlaus
  2. forsætisráðherra gengur erinda erlends valds
  3. bæði ofangreind atriði eiga við

Taka skal undir það, sem í téðri forystugrein stendur, að 40 % þjóðarinnar, sem mark tóku á blekkingavefnum, eiga heimtingu á skýringum.  Auðvitað mun koma í ljós, að keisarinn er ekki í neinu.  Það var einfaldlega af blygðunarleysi verið að ganga erinda ESB.  Framið var stjórnmálalegt blygðunarbrot.

Nú er að koma berlega í ljós, það sem margir vissu, að utanríkisráðherra, Össuri Skarphéðinssyni, er ekki treystandi til að stjórna aðlögunarviðræðum við ESB.  Hann og aðalsamninganefnd hans hafa gengið að kröfum ESB um að innleiða stjórnkerfi þess á landbúnaðarmálum hérlendis.  Þetta er gert í óþökk landbúnaðarráðherra, í algerri andstöðu við bændasamtökin íslenzku og sennilega í blóra við drjúgan meirihluta þjóðarinnar.  Opinni lýðræðislegri umræðu er gefið langt nef af téðum Gosa.

Brugðið er leyndarhjúpi yfir þetta ferli, sem þó ætti að vera opið fyrir lýðræðislegri umræðu.  Gjörðir Össurar Skarphéðinssonar þola ekki dagsljósið nú frekar en fyrri daginn.  Þess vegna á að stöðva þetta aðlögunarferli strax, leggja spilin á borðið og leyfa þjóðinni að greiða atkvæði um framhald eður ei. Segja má, að Össur níðist á lýðræðinu, sólundi ríkisfjármunum og verði þjóðinni til háborinnar skammar, því að mikill meirihluti þjóðarinnar er algerlega andvígur inngöngu, og það er borin von, að mannvitsbrekkur utanríkisráðuneytis Íslands snúi ESB á sveif með hagsmunum Íslands.

Hvað rekur sig á annars horn hjá þessari ríkisstjórn.  Á sama tíma og hún gerir andvana fædda tilraun til að fella stjórnkerfi íslenzks landbúnaðar að dauðadæmdri landbúnaðarhít ESB, sem tekur um helming af útgjöldum á fjárlögum ESB og borið er uppi af frekju Frakka og fjármögnun Þýzkalands, þá rembist ríkisstjórnin við að geta af sér óskapnað sem á að kallast nýtt stjórnkerfi sjávarútvegs, sem jafnvel ESB dytti ekki í hug að setja á laggirnar.  ESB er nú að vega og meta kosti og galla aflahlutdeildarkerfis eða kvótakerfis í sjávarútvegi, enda hefur slíkt kerfi alls staðar sýnt þjóðhagslega yfirburði, þar sem það hefur verið innleitt.  Afturhaldið í Stjórnarráðinu horfir aftur um 80 ár og reynir að blása lífi í löngu dauða, fjarstæðukennda kreddu Leníns um eignarhald hins opinbera á auðlindum og atvinnutækjum. 

Íslenzka ríkisstjórnin með Alþingisleppa sína er að afnema markaðsknúið hagkerfi á Íslandi.  Hún stingur í þeim efnum og öðrum algerlega í stúf við allar aðrar ríkisstjórnir á Vesturlöndum.  Ríkisstjórnin er sorgleg tímaskekkja og á að hypja sig hið snarasta til Bessastaða og biðjast þar lausnar.  

Ábyrgðarleysi kreddufullra og hatursfullra stjórnmálamanna nær nýjum hæðum með tilraunum þeirra til lögfestingar á ræningjafyrirkomulagi, sem rænir núverandi handhafa afnotaréttarins að fiskimiðunum hluta af atvinnurétti þeirra, sem kippa mun afkomugrundvellinum undan fyrirtækjum þeirra og valda óbætanlegum skaða á markaðsstöðu Íslands og markaðssamböndum.  Norðmenn hyggja nú þegar gott til glóðarinnar að fylla skarðið.

Aflahlutdeildarkerfið hefur stóraukið framleiðni sjávarútvegs og gæði framleiðslunnar.  Þetta hvort tveggja er grundvöllur að sívaxandi verðmætasköpun hans þrátt fyrir minnkandi kvóta.  Kvótakerfið hefur gert kraftaverk á íslenzka sjávarútveginum.  Hann malar þjóðarheildinni gull og stóð, ásamt orkukræfum stóriðnaði, undir gríðarlegum lífskjarabata hérlendis á árunum 1995-2007.  Allir útreikningar hagfræðinga sýna, að áform ríkisstjórnarinnar eru argasta glapræði.  Þau hafa í för með sér mikið óréttlæti, enda stríðir þvinguð eignaupptaka af þessu tagi gegn 72. grein Stjórnarskráarinnar um verndun eignarréttar (afnotaréttur er ein tegund eignarréttar). Hringl með stjórnarskráarvarin réttindi er einkenni frumstæðra stjórnenda.     

   Matarverðsþróun

 

 


Gömul plata og illa biluð

Grautargerðarmenn meirihlutans á löggjafarsamkomunni hafa verið vegnir og léttvægir fundnir af Hæstarétti landsins.  Lagasmíð stjórnarflokkanna, Samfylkingar og Vinstri hreyfingarinnar græns framboðs, hefur oftar en ekki reynzt hreinræktuð hrákasmíð. Þessum flokkum eru svo mislagðar hendur, að tekur út yfir allan þjófabálk.  Stjórnlagaþingsgrautargerð félagshyggjuflokkanna vó að rótum lýðveldisins , þar sem gera átti aðför að Stjórnarskránni, en flumbruháttur og gössl þingmeirihlutans er með þvílíkum eindæmum, að honum er jafnvel um megn að skipuleggja löglegar kosningar.  Þjóðin hefur fyrir vikið orðið að athlægi erlendis og situr nú á bekk með bananalýðveldum, þar sem reynt er að fúska með kosningar.

Ekki tekur betra við, þegar að viðbrögðunum kemur.  Forsætisráðherrann gargar hamstola af bræði úr ræðustóli Alþingis, að "Íhaldið sé skíthrætt".  Með því snýr hún að venju staðreyndum á haus og leggur um leið til Hæstaréttar með lúalegum hætti, enda er hún lágkúran uppmáluð.  Mannvitsbrekkur stjórnarflokkanna reyna með sínum hætti að grafa undan rökum Hæstaréttar, en varpa um leið ljósi á, hvern mann þær hafa að geyma.  Þokulegir flokkssnatar og froðusnakkar á borð við starfandi þingflokksformann vinstri grænna, Árna Þór Sigurðsson, einteinung,varpa með málflutningi sínum ljósi á, hversu órafjarri hugsunarleysi þeirra er heilbrigðri skynsemi.  Hvert einasta aðfinnsluatriði Hæstaréttar jafngilti broti á kosningalögunum til Alþingis, sem vísað var til í hrákasmíði Róberts Marshalls og meirihluta Allsherjarnefndar.  Gildir þá einu, hvort svipað fyrirkomulag hafi verið notað annars staðar, eða að ekki hafi verið sýnt fram á, að atkvæði hafi verið rakin til eigenda sinna.  Meirihluti Alþingis er viti sínu fjær, og það er hárrétt mat hjá Vigdísi Hauksdóttur, Alþingismanni, að allur málatilbúnaður hans er misheppnaður (reyndar geggjaður) og reynist sóun tíma og fjármuna.

Þeir, sem nú eru haldnir ótta, eru stjórnarflokkarnir við kosningar.  Þess vegna fáum við ekki Alþingiskosningar.   Skyldi Mubarak hafa hringt í Jóhönnu ?  Hún hefði þá getað stautað sig í annað skiptið fram úr misheppnuðum feðraorlofsbrandara á ensku, sem Hrannar skrifaði fyrir Cameron.

Það er lágmarks lífsmark, að stjórnarandstaðan á þingi beri við þessar aðstæður fram vantrauststillögu á forsætisráðherra, innanríkisráðherra og ríkisstjórnarómyndina alla.  Þó að vitið sé nú ekki meira en guð gaf hjá félagshyggjuflokkunum, hafa þeir samt með réttu greint tilvistarháska sinn, ef til kosninga kæmi, og ætla að hanga við völd án nokkurra hæfileika né getu til að stjórna þessu þjóðfélagi.  Neró leikur á hörpu undir karókísöng og fleðulátum lýðskrumara á meðan Róm brennur.

Ekki er innanríkisráðherrann barnanna beztur.  Hann fimbulfambar um, að ekkert tjón hafi orðið.  Þar liggur samt efinn.  Vafaatriði við framkvæmd voru kærð, af því að framkvæmdin orkaði tvímælis, og var fundin ólögleg.  Samkvæmt neyðarlegri vörn innanríkisráðherra og einfeldningslegri lagatúlkun hans á ég mér umtalsverðar málsbætur, aki ég um götur borgarinnar á 100 km/klst og yfir á rauðu ljósi, þar sem mér sýnist, ef ég slasa engan og veld engu tjóni.  Þetta er ekki boðlegur málflutningur frá stúdentinum á stóli innanríkisráðherra fremur en nokkuð annað, sem frá þjóðnýtingarliðinu kemur. 

Í innanríkisráðuneytinu var mótuð stefnan um framkvæmd meingallaðrar löggjafar.  Sú stefna gekk á svig við lög um leynilegar og lýðræðislegar kosningar í landinu.  Slikt er einsdæmi og svo alvarlegt, að ráðherrann verður að axla af því ábyrgð. 

Hlutur Landskjörstjórnar er stórfurðulegur.  Hún var verkefnisstjórn kosninganna, en formaður hennar gaf út þá yfirlýsingu í kjölfar úrskurðar Hæstaréttar, að hún væri ekki aðili að málinu.  Lengi getur vont versnað.  Það er ekki kyn, þó að framkvæmdin væri brokkgeng, þegar svo er í pottinn búið, að formaður Landskjörstjórnar áttar sig ekki á því, að hún hefur orðið að gjalti og orðið landinu til skammar með því að stjórna ólöglegum kosningum í lýðræðisríki, sem óhæft fólk á þingi er að draga niður á stig bananalýðveldis. Landskjörstjórn hefur nú séð að sér og axlað sín skinn.    

Nú er væflazt með það, hvað gera eigi í kjölfar dómsins, og er ríkisstjórnin þar sem sullaveik rolla að vanda.  Forsætisráðherra jarmar enn um, að þjóðin verði að fá sitt stjórnlagaþing, þó að aðeins 2 % tjái sig verulega áhugamenn um slíkt.  Kjörbréf stjórnlagaþingsfulltrúanna hafa verið ógilt, og ættu þeir við svo búið að hverfa algerlega af vettvangi, enda hafa þeir hverfandi fylgi. Nóg er komið af bruðli með fé skattborgaranna í þetta ótímabæra og ógæfulega gæluverkefni Jóhönnu Sigurðardóttur og Róberts Marshall, sem hefur reyndar beðið þjóðina afsökunar á flautaþyrilslegum störfum sem formaður Allsherjarnefndar Alþingis.  Mál er að linni.

Hið alvarlegasta við lagaklúður núverandi Alþingismeirihluta um stjórnlagaþing er þó það, að lagasetningin brýtur í bága við sjálfa Stjórnarskrána.  Þar er aðeins gefin ein forskrift að því, hvernig megi breyta Stjórnarskránni.  Sú aðferð að kjósa í almennum kosningum einhverja samkundu, sem senda eigi Alþingi tillögu að stjórnarskráarbreytingu, er þar alls ekki á dagskrá, og þessi aðferð brýtur þar með í bága við Stjórnarskrá.  Til hvers halda menn, að forskrift að aðferð um breytingu hafi verið sett í Stjórnarskrá, ef síðan er leyfilegt að nota allt aðra aðferðarfræði ?  Þetta er hin mikla meinloka biluðu plötunnar og allra plötusnúðanna hennar.  Vilji menn innleiða Stjórnlagaþingsleið, verður fyrst að setja hana í Stjórnarskrá, svo að hún hafi stjórnskipulegt gildi.  Rándýrt, vanhugsað og vonlaust gæluverkefni Jóhönnu Sigurðardóttur og hálfkák Alþingismeirihlutans er andvana fæddur loddaraskapur af verstu gerð og viðbjóðsleg aðför að Stjórnarskránni, þar sem fjöregg fullveldis er falið.  Hin þjóðhættulegu öfl sameignarsinna eru söm við sig.

Á meðan stjórnarathafnir snúast um afleit gæluverkefni ábyrgðarlauss þvergirðings í forsætisráðuneytinu eykst atvinnuleysið og hagvöxtur nær sér ekki á strik.  Fíflagangur vinstri manna tekur engan endi.  Klúður þeirra má rifja upp með eftirfarandi stikkorðum:

skjaldborg, ESB, atvinnutortíming, Icesave, stjórnlagaþing, ráðningar gæludýra á ríkisjötuna, sala Sjóváar, launamál Más, bankasýsla, "Hrafnseyri við Dýrafjörð", Magma, Landsdómur, sparisjóðirnir tveir, græðgivæðing skilanefnda, áframhaldandi bankaspilling, skattlagning undir drep, aðför að sjúklingum og heilbrigðisstéttum, hótanir um þjóðnýtingu og fjandskapur í garð erlendra fjárfesta í atvinnuskapandi starfsemi á Íslandi. 

Það dæmalausa örverpi, sem getið hefur af sér allt það klúður, sem að ofan er nefnt, og er þó margt ótalið, er að fylla tvö ár.  Það bezta, sem þetta örverpi gæti gert þjóð sinni á þessum tímamótum, er að leggja upp laupana.  Annars verður að koma því fyrir kattarnef hið fyrsta.  Farið hefur fé betra. Efasemdarmenn um, hvað við tekur, geta huggað sig við það, að ástandið getur ekki versnað á Alþingi og í Stjórnarráði.  Þetta er botninn.   

 

  

   

   


Bakari fyrir smið

Í sögu Alþingis verður 28. september 2010 jafnan minnzt sem dagsins, þegar þingið fól Landsdómi sitt fyrsta verkefni.  Sínum augum lítur síðan hver á silfrið.  Síðan Alþingi var endurreist árið 1844 hefur það ekki haft ákæruvald, heldur einvörðungu ráðgjafarvald fyrst og síðan löggjafarvald, en til forna fór þingið hins vegar í senn með löggjöf og dómsvald.   Þingmenn urðu þess vegna nú að skipta um ham, og meirihluti þeirra stóð hvorki undir kröfum um nútímaleg mannréttindi til handa sakborningum við rannsókn máls né varfærni að hætti réttarfars 21. aldarinnar við úrskurð um ákæru eður ei.  Þingið setti stórum niður og þingmönnum mun blæða fyrir afglöp sín, hefnigirni og ofstæki. Asklok hafa þeir margir fyrir himin.  

Meirihluti þingmannanefndar Atla Gíslasonar fékk þó á baukinn, því að Alþingi gerði afar lítið úr störfum hans og niðurstöðu og gaf honum falleinkunnina 2,5 af 10,0.  Landsdómur mun að öllum líkindum kasta Atla Gíslasyni á ruslahauga sögunnar. þar sem hann mun sóma sér vel.  Lokaskýrsla nefndar hans einkennist meir af lýðskrumi en lögfræði eða faglegri greiningarvinnu til að auðvelda Alþingi afgreiðslu málsins.  Snemma kom í ljós á hvaða braut nefndin var.  Hún sendi t.d. ríkissaksóknara fyrirspurn um það, hvort embætti hans teldi efni standa til ákæru á hendur Davíð Oddssyni fyrir störf hans í Seðlabanka Íslands.  Saksóknari endursendi nefndinni fyrirspurnina óðara með neitun.  Varð þetta snautlegt upphaf fyrir Atla , sem afhjúpaði ófagmannleg vinnubrögð hans og gaf tóninn um framhaldið.  

Vegna hinna hrikalegu atburða og stórfellds fjárhagslegs taps fjölda fólks í Hruninu er auðvelt að bera beizkan hug til ríkisstjórnar Geirs Hilmars Haarde, sem við stjórnvölinn var árið 2008.  Dæmi um hrikalega vanvirðu og misnotkun á fé samborgaranna eru rakin síðar í þessari grein, en slíkt er ekki unnt að skrifa á reikning ráðherranna fyrrverandi.  Fjármálasvínaríið á sér rætur í agaleysi og siðleysi, hvað nefnt hefur verið siðrof. 

Téð Þingmannanefnd er lögfræðilega á hálum ísi, þegar kemur að sakargiftum hennar á hendur ráðherrunum fjórum, sem meirihluti hennar vildi kæra.  Það þarf engan lögspeking til að sjá, að þær halda ekki vatni og eru svo vanreifaðar og haldlitlar, að fjarri fer, að slíkar sakargiftir dugi til sakfellingar.  Þær hefðu dugað til sakfellingar á Íslandi á dögum galdrafársins, sem Ólína Þorvarðardóttir, þingmaður Samfylkingarinnar, er doktor í, áður en Brynjólfur, biskup, Sveinsson tók í taumana. 

Nú á dögum hljóma þessi sakarefni eins og hvert annað tuð og vangaveltur, sem sönnunarfærsla er ekki möguleg á.  Skömm Atla Gíslasonar og kæruáfjaðra sjömenninga í téðri þingmannanefnd verður lengi uppi, og verður Atla minnzt sem hins versta lýðskrumara og loddara.

Geir HaardeNú standa öll rök til þess, að fyrrverandi forsætisráðherra landsins, maðurinn á myndinni hér til hægri, muni standa uppi sem sigurvegari í þessu máli, en hatursmálatilbúnaður Steingríms & Co. hitta ormagryfju Vinstri hreyfingarinnar græns framboðs fyrir sem bjúgverpill.  

Ráðherrar núverandi ríkisstjórnar eru nú teknir að óttast örlög sín fyrir Landsdómi og tala fjálglega um nauðsyn þess að leggja hann niður í núverandi mynd.  Ástæða þess, að þingmenn Sjálfstæðisflokksins greiddu allir atkvæði gegn málatilbúnaði þingmannanefndar Atla Gíslasonar, var, að hann var eintómt froðusnakk, og ekki nokkur leið að reisa sakamál á svo veikum grunni.  Bent hefur hins vegar verið á, að miklu traustari málatilbúnað mætti hafa uppi fyrir Landsdómi um ýmis afglöp og axarsköpt núverandi ríkisstjórnar.  "Icesave" málið hefur t.d. af fyrrverandi hæstaréttardómara verið sagt jaðra við landráð.  Fjármálaráðherrann var margvaraður við, en hann óð út á foraðið og stendur reyndar enn að einhverju furðulegu leynimakki.  Bankasalan síðasta er hulin leyndarhjúpi, sem verður að svipta af.  Þá mun koma í ljós, hvort hún gefur tilefni til ákæra eður ei.  Framferði umhverfisráðherra hefur í einu tilviki verið dæmt ólöglegt, en ástæða er til að rannsaka embættisfærslu hennar í víðu samhengi, því að hún kann að hafa haft af þjóðarbúinu hundruði milljarða króna í tekjum með þeirri rökleysu, að "náttúran verði að njóta vafans".  Séu þau "rök" tekin góð og gild, verður aldrei neitt framkvæmt á þessu landi. 

Málatilbúnaður handbenda Steingríms Sigfússonar er allur í skötulíki, en brautin hefur nú verið rudd fyrir Landsdóm.  Því skal spá hér, að Landsdómur staðfesti þetta mat og annaðhvort vísi ákærum á hendur Geir Hilmari frá eða sýkni hann.  Verður þá skömm þeirra þingmanna, sem ræstu þetta ferli, lengi uppi.

Einkum vekja þeir þingmenn furðu, sem ekki greiddu atkvæði með sama hætti um alla 4 ráðherrana fyrrverandi.  Þetta vekur furðu, af því að sakarefnin voru svo keimlík gagnvart öllum.  Prófessor emerítus, Sigurður Líndal, telur þetta verða til að veikja málsóknina, og eðlilegast hefði verið, að fá Landsdómi mál allra til úrlausnar, ef einhvers.  Það er ástæða til að telja upp nöfn þeirra, sem ekki gættu jafnræðis að þessu leyti við atkvæðagreiðsluna, en það er allt fólk með jöfnuð sífellt á vörunum.  Eru þetta hinir verstu ójafnaðarmenn:

Helgi Hjörvar, Magnús Orri Schram, Mörður Árnason, Oddný G. Harðardóttir, Ólína Þorvarðardóttir, Sigríður I. Ingadóttir, Skúli Helgason, Valgerður Bjarnadóttir; alls 8 þingmenn Samfylkingarinnar.

Íslenzkur gjaldmiðillÞað er engum vafa undirorpið, að mikil og djúpstæð reiði ríkir í samfélaginu.  Hún á sér margar skýringar, en mjög margir eiga fjárhagslega um sárt að binda vegna Hrunsins.  Gjallandinn í vinstrigrænum o.fl. um, að þess vegna hljóti stjórnmálamennirnir að lenda á sakamannabekk, er undirmálslýðskrum.  Málatilbúnaður Atla Gíslasonar og Steingríms J. Sigfússonar sýndi það glöggt. 

Eitt argvítugt dæmi úr Hruninu var tap lífeyrissjóðanna.  Lífeyrissjóðir eiga eðli málsins samkvæmt að sýna varfærni í sínum fjárfestingum.  Það gerðu þeir í mörgum tilvikum ekki, og munu hafa tapað 22 % af eignum sínum.  

Annaðhvort var hér um fjármálalegan flónshátt og ábyrgðarleysi að ræða, eða þeir, sem véluðu um fjárfestingar lífeyrissjóðanna, voru handbendi bankamannanna og eigenda bankanna, sem hér riðu öllu á svig

Einna verst fóru félagar í Lífeyrissjóði verkfræðinga, Lífsverk, út úr þessum ósköpum.  Óhugnanlegt er fyrir tilvonandi lífeyrisþega að lesa skilmerkilega skýrslu Þorbergs Steins Leifssonar, verkfræðings, frá 21.09.2010, um stöðu lífeyrissjóðsins eftir Hrunið og verk stjórnar sjóðsins 2007-2008, sem ekki þola dagsljósið.  

Eignir voru í árslok 2009 26,2 mia.kr, en hefðu með grunnávöxtun 3,5 % verið 42,6 mia.kr.  Tapið er 16,4 mia.kr eða 38 %.   Af þessu mun leiða skerðingu lífeyrisréttinda um 40 %.  Fyrir verkfræðing á meðallaunum þýðir þetta 140 kkr lægri lífeyri á mánuði eða 1,7 Mkr á ári.  Vegið meðaltap íslenzku lífeyrissjóðanna nam 22 %, svo að ljóst er, að hagsmunir sjóðfélaga Lífsverk hafa algerlega verið fyrir borð bornir.  Þar voru lög brotin og ber hið fyrsta að sækja meint glæpahyski til saka. 

Höfundurinn hefur greint meginástæðurnar:

  • 90 % - 95 % af innlendri hlutabréfaeign sjóðsins tapaðist, og hún var að miklu leyti í bönkunum og fyrirtækjum í eigu eigenda bankanna
  • stjórn sjóðsins minnkaði eignir í erlendum gjaldmiðli úr 29 % í 26 % af heildareign árið 2007
  • í marz 2008 seldi Lífsverk tæplega helming af erlendri hlutabréfaeign sinni

Ekki fer á milli mála, að ofangreindir 3 liðir eru til merkis um glórulausa fjármálagjörninga, ekki aðeins, þegar horft er í baksýnisspegilinn, heldur mátti þegar á árinu 2007 ljóst vera, að hér yrðu sjóðsfélagar hlunnfarnir með heimskulegri áhættutöku, eins og glögglega er sýnt fram á í téðri skýrslu.  Hér kemur þó rúsínan í pylsuendanum (ritháttur vefseturshöfundar):

"Þann 25. marz 2008 (þriðjudag eftir páska, rétt eftir fyrsta fall krónunnar) afhenti Lífsverk fyrir milligöngu Landsbankans svissneska bankanum UBS AG einn milljarð af eignum sjóðsins gegn því að bankinn borgaði 10,7 % álag á REIBOR vexti.  Ef Landsbankinn, Kaupþing eða Glitnir færu á hausinn eða skuldatryggingarálagið á þá hækkaði eða krónan veiktist, mætti svissneski bankinn eiga milljarðinn.  Ef staða Landsbankans veiktist, gat UBS krafizt meiri peninga.  Þessi milljarður var tapaður í september 2008, og þá lagði sjóðurinn 1,5 mia.kr til viðbótar á spilaborðið til að fá að vera með lengur.  Þetta fé tapaðist síðan aðeins örfáum dögum seinna."

Tilvonandi lífeyrisþega fellur allur ketill í eld við þennan lestur, og hann missir neðri kjálkann niður á bringu. Hér er eignum Lífeyrissjóðs verkfræðinga í forherðingu kastað á bál peningapúkanna í örvæntingarfullri tilraun til að framlengja líf maðksmoginna banka, sem allir féllu með brauki og bramli fyrir 2 árum, um mánaðamótin september-október 2008.

Mörg fleiri dæmi eru rakin í skýrslunni, sem öll benda til, að stjórnendur fjármálagjörninga Lífsverk hafi verið handbendi bankaóþverranna.  Ályktun skýrsluhöfundar er, "að stjórn Lífsverk hafi verið verkfæri í höndum íslenzku bankamannanna.  Nær allar stefnumótandi ákvarðanir virðast hafa verið teknar (meðvitað eða ómeðvitað) til að tryggja hagsmuni bankanna og framlengja líf þeirra á kostnað sjóðfélaga".

Sukkarar í fjármálaheiminum íslenzka, sem treyst var fyrir fjöreggi almennings, köstuðu því á milli sín af fullkomnu skeytingarleysi um hag hins almenna borgara, sem skyldaður er til að greiða í lífeyrissjóð, þar sem reynist vera fé án hirðis.  Hér er fullkomið efni til sakamálarannsóknar, en hvers vegna gerist ekkert ?  Er kerfið gegnum morkið ?  Þjóðin gjörbreytti skipan Alþingis í apríl 2009 í þeirri von, að sópað yrði og skúrað í öllum skúmaskotum.  Við tók alger ládeyða, og sukkarar sitja enn að sumbli.  Þjóðin fékk yfir sig gjörsamlega gagnslaust fólk, illa að sér og ónýtt til allra verka; alger klúðurhænsni. 

Landsmenn fóru þar með úr öskunni í eldinn.  Í stað þess að höggva að meinsemdinni, fenrisúlfi fjármálasvíðinga, var bakari hengdur fyrir smið enn einu sinni.

motmaeli-althingi-01-10-2010

 

 

 

 

 

        

 


Galdrafár 2010

Forsætisráðherra var spurð að því 11. september 2010, hvort hún teldi tillögu þingmannanefndarinnar um Hrunsskýrslu Rannsóknarnefndar Alþingis mundu að einhverju leyti "róa almenning".  Jóhanna Sigurðardóttir svaraði: "Ég vona það; til þess var þetta nú sett á laggirnar." 

Þetta svar forsætisráðherra Íslands jafngildir því, að hún kasti réttarríkinu á bálið.  Þetta minnir á stjórnmálaleg réttarhöld sögunnar, s.s. í alþýðulýðveldum 20. aldarinnar og galdrabrennur Evrópu á 17. öld, þar sem mörgum sakleysingjanum var kastað á bálið eftir sýndarréttarhöld ofstækismanna, oft til að friða almenning, sem bjó við kröpp kjör og leið fyrir mikið samfélagslegt óréttlæti af hendi hinna ráðandi stétta.  Á Íslandi voru rúmlega 20 manns dæmdir til kvalafulls dauðdaga fyrir galdra, enda margir ofsækjendur þeirra helteknir af hindurvitnum og ofstæki.

Fulltrúar úr röðum Vinstri hreyfingarinnar græns framboðs hafa líka komið til dyranna, eins og þeir eru klæddir, þ.e. sem rauðliðar í grænu dulargervi.  Þeir hafa tjáð sig sem lýðskrumarar, sem enga virðingu bera fyrir þrígreiningu ríkisvaldsins, þegar á hólminn er komið.  Þeir tala nú opinskátt um nauðsyn "pólitískra réttarhalda".  Þetta er fólkið, sem "búsáhaldabyltingin" lyfti til valda á Íslandi, svo að ekki er kyn, þó að keraldið leki.  Einræðishneigðin og afturhaldshugarfarið leynir sér ekki.  Hindurvitnin eru ekki langt undan.   

 

Þingmannanefnd Atla Gíslasonar hafði það hlutverk að rýna skýrslu Hrunsnefndarinnar og vinna úr henni úrbótatillögur.  Hún hefur sett fram svo margvíslegar hugmyndir með fremur ómarkvissum hætti, að hætt er við, að ekki verði neitt úr neinu.  Gagnrýna umfjöllun um skýrsluna er ekki að finna, og meirihluti nefndarinnar virðist fylgja þeirri forkastanlegu og löngu úreltu forskrift, að sækja skuli stjórnmálamenn til saka, ef minnsti vafi leiki á um sakleysi þeirra, því að meirihluti þingmannanefndarinnar leggur til við Alþingi, að um mál 3-4 fyrrverandi ráðherra verði fjallað af Landsdómi, þó að slíkar málalyktir orki mjög tvímælis út frá gildandi réttarfari í landinu. 

Meintar ávirðingar ráðherranna í Hrunsskýrslunni og í skýrslu þingmannanefndar Atla Gíslasonar eru þannig vaxnar, að nánast þarf að gefa sér þá forsendu, að umræddir fjórmenningar hafi verið svæsið galdrahyski, sem séð hafi í gegnum holt og hæðir, til að þeir hefðu mögulega getað búið yfir þeim upplýsingum, sem dygðu þeim til ákvarðanatöku um mótvægisaðgerðir til að hamla gegn hættu á hruni bankanna þriggja, sem féllu óhjákvæmilega í októberbyrjun 2008. 

Allur þessi málatilbúnaður Atla Gíslasonar o. fl. um stórfellda vanrækslu í starfi, er beinlínis hafi bakað ríkinu tjón, er í raun reistur á eftirávizku, sem ekki er eftirsóknarverð.  Það er auðvelt að vera vitur eftir á, enda eru margir iðnir við þann kolann, og það sem eftir á getur litið út sem vanræksla, þarf ekki að hafa verið óyggjandi vanræksla í rauntíma. Þar á leikur umtalsverður vafi, og Alþingi mun óneitanlega setja niður, ef það hleypur eftir slíku og gengur gegn gildandi réttarfari um vissu varðandi sakarefni, og Landsdómur síðan vísar málum frá eða sýknar sakborninga.    

Við vitum t.d. nú, að bankarnir voru maðksmognir, haldnir innanmeini og stóðu á brauðfótum, svo að eftir 2006 var líklega aðeins tímaspurning, hvenær þeir féllu, en hvernig gátu ráðherrarnir vitað það ?  Það mun Landsdómur þurfa að vega og meta, feli Alþingi honum úrskurð málsins. Landsdómur mun að sjálfsögðu ekki ganga gegn gildandi réttarfari í landinu. 

Þá verður að hafa í huga við mat á meintu aðgerðaleysi, að Seðlabanki, Fjármálaeftirlit (FME) og ríkisstjórn þurftu að gæta að sér varðandi yfirlýsingar og aðgerðir til að framkalla ekki áhlaup á bankana, sem flýtt hefði hruni þeirra og dregið úr svigrúmi til neyðaraðgerða.  Hefði slíkt getað réttlætt kvaðningu Landsdóms ? Þegar staða fjórmenninganna árin 2007-2008 er metin, verður að hafa eftirfarandi 3 atriði í huga: 

  1. Löggiltir endurskoðendur höfðu skrifað upp á bókhaldsuppgjör fjármálastofnananna, sem alla tíð sýndi afar sterka fjármálastöðu.
  2. Álagspróf FME sýndi trausta stöðu bankanna.
  3. Matsfyrirtækin gáfu bönkunum mjög háa einkunn.

Að ofangreindum þremur staðreyndum virtum, er hæpið, að nokkuð það, sem ráðherrarnir eru sakaðir um að hafa vanrækt, geti með réttu talizt hafa verið vanrækslubrot á sínum tíma eða að önnur breytni þeirra, á grundvelli upplýsinga þess tíma, en raun var á hefði nokkru máli skipt um það, hvernig fór. 

Hrappana er að finna í hópi bankastjórnendanna og eigenda bankanna, og það er síðan væntanlega í verkahring Sérstaks saksóknara að rannsaka, hvernig bankarnir gátu villt jafnrækilega um fyrir eftirlitsaðilum og raun bar vitni um.  

Meirihluti þingmannanefndar Atla Gíslasonar leggur til að kasta barninu út með baðvatninu.  Barnið í þessu tilviki eru ekki þær persónur, sem hér eiga í hlut, heldur grunnstoð lýðveldisins, þrígreining valdsins og grundvallarmannréttindi Vesturlanda.  Niðurrifsöflum og ofstækismönnum nútímans er hollara nú að hafa í huga hið fornkveðna, að skamma stund verður hönd höggi fegin.  

Frá Alþingi í júní 2010 


« Fyrri síða

Innskráning

Ath. Vinsamlegast kveikið á Javascript til að hefja innskráningu.

Hafðu samband