Snepjulegur fer sneypuför

Snepjulegur ráðherra sjávarútvegs-, landbúnaðar- og efnahagsmála fór rétt einu sinni snautlega sneypuför í aðför sinni að Sjálfstæðisflokkinum og fyrrverandi formanni hans, Geir Hilmari Haarde.  Steingrími er kenndur króginn hér, því að fullyrða má, að án hans tilstuðlunar hefði Alþingi aldrei breytt sér í ákæruvald í dómsmáli.  Þessi ákvörðun Alþingis reyndist ekki vera reist á lagalegum rökum, heldur illvilja og hefnigirni ofstækisfullra forystusauða svo kallaðra vinstri flokka og undanvillinga.  Það er grunsamlegur bragur á 5 ára skipan forseta Hæstaréttar nú fyrir skömmu í ljósi þess, sem komin var röðin að við skipan forseta Hæstaréttar.  Það er svo sovézkur fnykur af þessu ráðslagi vinstri flokkanna öllu saman, að leggur fyrir vit langar leiðir.        

Hefði þessi versti klúðrari íslenzkrar stjórnmálasögu, SJS, t.d. lagt upp gegn Geir með eina ákæruatriðið, sem Landsdómur sýknaði hann ekki af, þá má þó telja næsta víst, að Alþingi hefði ekki farið fram með ákæru.  Ástæðan er sú, að margra áratuga hefð er fyrir þeim vinnubrögðum, sem kærð voru, og engum hefur tekizt að sýna fram á, að meintur skortur á formfestu hafi valdið tjóni, þ.e., að bókaður ríkisstjórnarfundur hefði nokkru breytt um framvindu Hrunsins.  Þó að samhljóða dómur 15 dómenda Landsdóms sé jafnframt harður áfellisdómur yfir saksóknara Alþingis, sem svo einkennilega vill til, að var jafnframt nýlega skipuð ríkissaksóknari (tilviljun ?), verður jafnframt að draga mjög í efa, að hún hefði farið fram með málið eitt og sér, sem Geir var þó sakfelldur fyrir. 

Þó að dómurinn hefði ekki getað verið vægari, þar sem Geir var engin refsing gerð, og málsvarnarlaunin greidd, þá er dómurinn samt furðulegur.  Ástæðan er sú, að aðgerðarleysi eða aðgerð verður að valda einhverjum miska, svo að saknæmt geti talizt.  Hér sýndu níumenningarnir engan veginn fram á, að skortur á formlegum ríkisstjórnarfundum hefði valdið tjóni, hvað þá Hruninu sjálfu.  Sagt var, að slík fundarhöld hefðu getað leitt til stefnumörkunar um viðnám við vandanum, en hvernig ?  Málafylgja níumenninganna er lögfræðilega ekki boðleg, og haldlítil eru rök þeirra með Hæstaréttarforseta nýlega skipaðan til 5 ára, sem er nýmæli, í broddi fylkingar, en rökstuðningur sexmenninganna fyrir sýknu gagnvart þessum ákærulið var mun meira sannfærandi. 

Sumir, jafnvel í þingliði Framsóknarflokksins (EH), hafa undirstrikað dómgreindarleysi sitt með fullyrðingu um, að téð formsatriði hafi verið veigamesta ákæran.  Það er þó tekið fram í texta dómsins, að svo sé alls ekki.  Sú staðreynd, að engin refsing var ákvörðuð, undirstrikar, að lögræðilega hefur það verið talið á mörkunum að fella dóm yfir Geir Haarde fyrir téð fundarleysi, enda sannar klofningur dómsins það.  Þá mun vera einsdæmi, að fella svo háan málsvarnarkostnað á ákærandann, eins og raunin varð á um hér.  Í raun má túlka þann gjörning Landsdóms svo, að hann telji allan þennan málarekstur hafa verið óþarfan, og sjá þá allir, hvílíka sneypuför snepjulegir forystumenn stjórnarflokkanna fóru hér.  Þau munu taka út sína refsingu fyrir flónskuna í fyllingu tímans.  

Það er á margra vitorði, að banka-og viðskiptaráðherra var ekki treyst í ríkisstjórn Geirs Hilmars Haarde.  Þess vegna sniðgekk formaður Samfylkingar, Ingibjörg Sólrún Gísladóttir, hann.  Bankamálaráðherrann var tengdur með ákveðnum hætti inn í bankakerfið og sýnt þótti, að honum væri ekki treystandi fyrir trúnaðarmálum, heldur læki málum þangað.  Þetta var út af fyrir sig næg ástæða fyrir Geir til að halda ekki formlega ríkisstjórnarfundi um vandamál bankakerfisins.  A.m.k. er ljóst, að Samfylkingunni var í lófa lagið að óska slíks fundar, en gerði það aldrei.  Hvers vegna ?  Hún er augljóslega samsek.

Telja verður, að Geir og Ingibjörg hafi haft um það fullt samráð að halda ekki slíkan fund.  Hún eða bankamálaráðherra hefði sem sagt verið í lófa lagið að krefjast ríkisstjórnarfundar um vandamálið.  Auðvitað átti þess vegna að leiða báða leiðtoga stjórnarflokka þáverandi ríkisstjórnar fyrir Landsdóm, úr því að hann var endurvakinn á annað borð.  Annað var glórulaust. Ingibjörg spyrnti hins vegar fast við fótum, svo að Jóhanna Sigurðardóttir fékk kalda fætur og fékk með undirferli skipað málum svo, að Geir einn var leiddur fyrir ríkisréttinn.  O, sancta simplicitas.    

Jafnskjótt og frétzt hefði um fund ríkisstjórnar um aðsteðjandi vanda bankakerfisins, hefði áhlaup verið gert á íslenzku bankana innanlands og erlendis, og Steingrímur Jóhann Sigfússon hefði hlaupið upp í ræðustól Alþingis og útmálað vandann og auðvitað magnað hann, því að sá maður hefur aldrei á sinni hunds og kattar ævi leyst nokkurn opinberan vanda.  Þvert á móti. Hann er um þessar mundir illvígasta efnahagsvandamál Íslands, sem hótar að valda hér Móðuharðindum af mannavöldum.

Landsdómur sýknaði Geir Hilmar af sakargiftum, sem að hálfu vinstri meirihlutans á Alþingi og saksóknara Alþingis fólu í sér að hafa orðið valdur að Hruninu á Íslandi eða að hafa ekkert gert til að verjast því og draga úr afleiðingum þess fyrir almenning á Íslandi.

Þessi atriði eru endemis vitleysa.  Bankamálaráðherrann, ekki forsætisráðherrann, bar ábyrgð á fjármálakerfinu, og hann var bundinn í báða skó af reglum Innri markaðar EES um frjálsa flutninga fjármagns.  Það hefur ekki verið sýnt fram á, að hægt hefði verið að hægja á vexti bankanna án þess að skerða stórlega samkeppnistöðu þeirra, baka þeim stórtjón og eiga yfir höfði sér saksókn um stórfelldar bætur fyrir vikið.  Mistökin voru gerð löngu áður, þ.e. þegar bönkum var leyft að reka í senn fjárfestingarstarfsemi og inn-og útlánastarfsemi.  Þetta samkrull olli ofvexti þeirra og bakaði innlánseigendum stórhættu.  Vinstri stjórnin hefur ekki haft í sér manndóm til að breyta þessu.  Merwyn King, aðalbankastjóri Englandsbanka, líkir þessu fyrirkomulagi í heimalandi sínu við að leyfa byggingu kjarnorkuvers í þéttbýli.  Eigi er kyn, þó að keraldið leki.   

Fjármálakerfi heimsins fraus 15. september 2008, þegar Bandaríkjastjórn ákvað að bjarga ekki Lehman Brothers.  Þá voru örlög íslenzka bankakerfisins, sem stóð á brauðfótum, ráðin, því að þeir höfðu verið étnir innanfrá af óprúttnum aðilum, sem Sérstakur saksóknari vonandi lætur finna til tevatnsins fyrr fremur en síðar.

Þrátt fyrir ofangreinda málavöxtu reynir Ólafsfirðingurinn, "Roðlaus og beinlaus", töskuberi SJS, statt og stöðugt að troða orsökum Hrunsins upp á Sjálfstæðisflokkinn.  "Roðlaus og beinlaus" reynir jafnframt að telja fólki trú um, að núverandi fjárhagsstaða þess sé jafnbágborin og raun ber vitni um vegna aðgerða eða aðgerðarleysis Sjálfstæðisflokksins.  Með þessu játar "Roðlaus og beinlaus" aumingjaskap sinn og gjaldþrot vinstri stefnu ríkisstjórna Jóhönnu Sigurðardóttur í u.þ.b. 40 mánuði.  Núverandi eymdarástand er sjálfskaparvíti vinstri manna og gat ekki öðru vísi orðið, eins og til var stofnað.  Þeir hafa gert allt með öfugum klónum og verðbólga og stöðnun hagkerfisins var algerlega fyrirsjáanleg með vitlausum aðgerðum og doða þingmeirihlutans.  Frumvörp og lagasetning þingmeirihlutans eru fullkomið fúsk og versta handabakavinna nokkurs þingmeirihluta í manna minnum.  Þessi vinnubrögð heita á kjarnmiklu alþýðumáli að kunna ekki réttri hendi í rass að taka.  Aldrei aftur vinstri stjórn ! 

Nú vill þetta fúskaralið afnema lögin um Landsdóm sem fyrst.  Heybrækurnar óttast nú mest af öllu að verða sjálfar að bera glóandi járn inn kirkjuna.  Það er eðlilegt, að fúskararnir verðir látnir bergja á sömu bikurum og þeir töldu hæfa formanni Sjálfstæðisflokksins.  Á næsta Alþingi hljóta Jóhanna Sigurðardóttir og Steingrímur Jóhann Sigfússon að sæta ákæru um landráð.  Dæmi um slíkt má finna í Icesave-málinu og í ESB-málinu.  Fleiri stjórnarskráarbrot má tína til auk aðgerða, sem bakað hafa landsmönnum stórtjón.  Um þetta er fjallað í Reykjavíkurbréfi Morgunblaðsins 27.04.2012, en augljóst er, að höfundurinn hefur verið á vettvangi margra þeirra atburða, sem lýst er, eins og sagt er um aðalhöfund Sturlungu, Sturlu Þórðarson, bróðurson Snorra:

"Þegar þau Steingrímur J. og Jóhanna og hugsanlega fleiri ráðherrar verða kölluð fyrir Landsdóm, eins og sjálfsagt er, vegna sölu tveggja banka eða gjafar til óþekktra útlendinga og vegna Icesave-framgöngunnar, Sjóvármálsins, sparisjóðamálsins, Bankasýslumálsins, svo að nokkuð sé nefnt, þá hlýtur hið augljósa brot gegn 20. grein stjórnarskrárinnar að vera með á ákærulistanum.  Það var kanski ástæða til þess að hugsa landsdómsfyrirkomulagið upp á nýtt, þegar það hafði ekki verið notað í heila öld.  En það er sízt af öllu ástæða til að hverfa frá því nú, þegar fyrirkomulagið hefur verið reynt og dómurinn sýndi, að hann virkar."